Aremil Iluzjonistów: opowieści - ebook

SŁOWO WSTĘPNE

Drodzy Czytelnicy, Opowieści, które trzymacie w rękach powstawały wraz z trylogią o iluzjonistach. Mają na celu dopowiedzieć historię bohaterów pojawiających się na kartach dwóch wcześniejszych powieści (Wschodnie Rubieże, Uwikłani).

Część opowiadań to przysłowiowa ostatnia kropka, która ma zaspokoić Waszą ciekawość co do dalszych losów postaci. Do nich należy zaliczyć Powrót na Wschód rozgrywający się trzy lata po wydarzeniach ukazanych we Wschodnich Rubieżach i traktujący o wyprawie w głąb Asmary, której podjęła się Ellen. Wymienić tu także należy Honor odziedziczony po przodkach, którego akcja dzieje się de facto w podobnym przedziale czasowym; historia ta ukazuje dalsze losy Minaro Nakarde, jak również dylematy pokolenia, które poprzedziło Ellen, Yaxiela i Luv w kształtowaniu świata iluzjonistów. Późniejsze relacje Luv i Najimaru oraz przyszłość Arkadii poznajemy w opowiadaniu zatytułowanym Gwiazdy umierają w ciszy.

Innym typem opowieści są te rozgrywające się przed wydarzeniami ze Wschodnich Rubieży i prequelu. Powstały one, by poszerzyć wiedzę Czytelnika na temat bohaterów historii o Luv i ukazać wydarzania z przeszłości, które wpłynęły na osobowość i światopogląd poszczególnych postaci. Przykładami takich opowiadań są: sztandarowy w tym zbiorze Błędy Ognik – opowieść o dniu, w którym Yaxiel zdecydował, jakim chce być człowiekiem, a także Przez granice do Nieba, poświęcone historii Najimaru Oroshiego z czasów przed założeniem Orbity.

Historia, która łączy zarówno przyszłość jak i przeszłość bohaterów nosi tytuł Za głosem serca. Z tej krótkiej opowieści dowiecie się więcej o wojnach klanów, które ukształtowały Atermię znaną Wam ze Wschodnich Rubieży.

Nie każda postać „zapracowała” na własne opowiadanie, ale pragnę zapewnić, że znam losy wszystkich bohaterów i większą część tych historii pozostawię w mojej wyobraźni. Dla Was rozsiałam po tekście wiele tropów i „smaczków”, na które z pewnością natraficie podczas lektury. Mam nadzieję, że odpowiedzą one w pełni na pytania, jakie mogły pozostawić wcześniejsze książki.

Kłaniam się nisko i odsłaniam przed Wami po raz kolejny świat iluzjonistów.Błędny Ognik

(3) 402 r.

Stukot końskich kopyt doskonale wpasowywał się w hipnotyzującą muzykę i miarowy głos miejskiego barda intonującego pieśń, a wtórujące mu murmurando mieszkańców nadawało pieśni żałobny wygłos.

Luv instynktownie ściągnęła wodze, by zwolnić do stępa, nim jadący na czele zwiadowca dał im sygnał, by zrównała się z gniadoszem drugiego ze zwiadowców. Ulica, w którą wjechali, przyozdobiona była czerwonymi lampionami, a szkarłatne tkaniny przesłaniały okna kamieniczek.

– To tutaj – szepnął Sheldor. Jego siwek zatrzymał się, wstrząsając grzywą.

By na niego nie wpaść, Luv jeszcze bardziej przyciągnęła wodze.

– Ten bard jest kronikarzem? Kawał głosu jak na takiego staruszka – skomentował Gior, drugi ze zwiadowców. Mimo potężnej postury, żołnierz był lekkoduchem i Luv zdążyła już przyzwyczaić się do jego żartów.

– Wygląda to na jakiś rytuał – zauważyła cicho Luv.

– Musimy zaczekać, aż skończą – zdecydował Sheldor. – Nietaktem byłoby nie uszanować czyichś obyczajów.

Murmurando przeszło w jeszcze niższe tony, aż Luv poczuła ciarki na plecach. Próbowała wychwycić słowa zawodzących ludzi, lecz te deformowały i nakładały się na siebie, a dodatkowo dźwięki bębnów i piszczałek skutecznie jej to uniemożliwiały.

– Wiecie o czym śpiewają? – zapytała towarzyszy.

– O przeszłości – odpowiedział Gior poważnym tonem.

– Niewiele można zrozumieć – potwierdził jego przypuszczenia Sheldor. – Nigdy nie mogłem pojąć wschodnich obyczajów.

Zeskoczył z siodła i Luv poszła za jego przykładem.

– Gior, zabierz konie i znajdź karczmę. Niech się napiją. Rozpytaj też dyskretnie o Przedpole. Chcę poznać nastroje ludzi.

Rzucił mu sakiewkę, którą zwiadowca płynnie złapał. Luv zobaczyła, jak mężczyzna nakłada kaptur na głowę i znika, prowadząc ich wierzchowce.

– A co z nami? – spytała Sheldora.

– Zaczekamy na koniec pieśni.

Usiedli na podmurówce otaczającej najbliższą kamieniczkę z czerwonej cegły, tuż za grupą nucących ludzi. Luv miała ochotę wyjąć z torby jabłko i zjeść je, jednak miała świadomość, że swym zachowaniem mogłaby urazić śpiewających. Przymknęła więc oczy i wsłuchując się w pieśń, bezwiednie dopasowywała w myślach możliwe interpretacje.

Zauważyła, że niektóre wersy utworu się powtarzały. Wbrew ciężkiemu tonowi narzuconemu przez barda, pieśń była bardzo melodyjna, jednak smutna nuta siała niepewność w słuchaczach, bezwiednie podsuwając im obrazy tragedii i śmierci.

Po kwadransie Luv otworzyła oczy. Głos barda ucichł, a nucenie mieszkańców zaczęło zanikać, ustępując miejsca ciszy. Dziewczyna uświadomiła sobie, że kąciki oczu ma wilgotne. Otarła je szybko, zerkając na Sheldora, by upewnić się, że tego nie zauważył.

Była co prawda tylko uczennicą lidera, a nie w pełni iluzjonistką, ale nie chciała uchodzić za wrażliwą dziewczynę, którą łatwo wzruszyć.

Zwiadowca jednak bardziej zainteresowany był starcem. Bard wstał, wspierając się na kosturze. Uniósł rękę nad tłumem i wymamrotał błogosławieństwo.

– Dusze straceńców zostały wspomniane. Ich pamięć uczczona. Idźcie w pokoju – odprawił mieszkańców.

Luv wstała na znak Sheldora. Zaczęli przepychać się w stronę barda.

– Panie! – zawołał zwiadowca, gdy byli już w pobliżu. – Szukamy kronikarza Felshon.

Bard obejrzał się na nich i zatrzymał.

– Już go znaleźliście – rzekł, lekko się kłaniając. Zwiadowca i Luv odwzajemnili ów gest. – Z kim mam przyjemność i jak mogę wam pomóc? – zapytał.

Gdy mówił, jego głos nie był tak niski i czarujący, jak podczas śpiewu.

– Jestem kapitan Sheldor, przedstawiciel sił zbrojnych wielkiego sojuszu Atermia-Natamiru – powiedział mężczyzna. – A to moja towarzyszka, Luv Incerno – iluzjonerska uczennica.

Twarz starca wyraźnie stężała. Zerknął niepewnie na dziewczynę.

– Ludzie nie chcą tutaj iluzjonistów. Sprawiają za dużo kłopotów.

– Nie przyszliśmy tutaj, by przysporzyć jakiegokolwiek kłopotu.

– Sama wasza obecność może nam ściągnąć go na głowę – oznajmił kronikarz. – Wiecie, jaką rocznicę dzisiaj obchodzimy? Dwanaście lat temu te ziemie spłynęły krwią mieszkańców, bo stojący u władzy w Myrii i Sen’Izie nie mogli dojść do porozumienia przy użyciu słów i musieli wykorzystać armię. Z powodu ich kłótni o kształt linii granicznej, o spłachetek ziemi – zaakcentował – zginęli zwykli pastuszkowie, których jedyną zbrodnią było to, że pasali swoje trzody raz na łąkach należących do Sen’Izy, a innym razem na ziemiach Myrii. Pasali je na trawach rosnących przy ich wiosce!

Stuknął kosturem w ziemię, by wyrazić swoje zdenerwowanie. Luv widziała, jak jego spracowana dłoń zaciska się mocno na podpórce.

– A nazwano tę tragedię Wielką Rewolucją Graniczną! – wymruczał ze złością. – Graniczną! – podkreślił. – Ważne dla historii miało być to, o co się kłócili, a nie fakt, że przez ich małostkowość i głupotę zginęli niewinni! Moja córka… moja kochana… ona również…

Gardło mu się ścisnęło i zwarł usta. Luv poczuła przypływ współczucia dla starego barda. Zaraz jednak jej myśli podążyły w inną stronę. Ta nazwa coś jej mówiła. Wielka Rewolucja Graniczna… gdzie ona ją już słyszała?

– Kronikarzu, zapewniam cię, że rozumiemy tę tragedię i głęboko ci współczujemy – powiedział Sheldor. – Jesteśmy tu jednak, by powstrzymać spór, który może zakończyć się podobnie, jeśli nam nie pomożesz. Chodzi o Przedpole – doprecyzował. – Kolejny spór o ziemię.

Bard wypuścił ze świstem powietrze z płuc.

– Ludzie nigdy nie uczą się historii – zaczął narzekać. – Oczekują od nas, kronikarzy, spisywania wydarzeń, pilnowania dat i rachub, a nie wyciągają z nich żadnych wniosków, żadnych przemyśleń…

Pokręcił głową z politowaniem. Zwiadowca chciał się wtrącić, ale starzec uniósł dłoń.

– Wiem, wiem… wy młodzi zawsze chcecie wszystko szybko i natychmiast. Rozumiem.

– Nie mamy niestety wiele czasu.

– Wszystko rozumiem. W takim razie… – Wskazał kosturem pobliską chatę. – Wejdźmy do środka. Porozmawiamy na spokojnie.

*

Luv nigdy nie przepadała za długimi rozmowami. Ta miała być jedną z nich, więc od razu przysiadła przy wygasłym palenisku na lewo od wejścia do chaty. Po jakimś czasie napar w jej kubku ostygł, zaś do jej nóg przypałętał się kocur o mlecznej sierści i z pojedynczą czarną plamą wokół prawego oka.

Tego wieczoru został jej towarzyszem, który w zamian za machinalne głaskanie, ogrzewał jej uda.

Choć dziewczyna starała się śledzić wymianę zdań, po jakimś czasie się wyłączyła. Ile można było słuchać o polityce, królach i nieznanych jej ziemiach? Staruszkowie zawsze mają w sobie coś takiego, że ich chrypliwe głosy nastrajają do opowieści, lecz z reguły mówią powoli i rozwlekle. Zmęczony zaśpiewem bard mówił właśnie tak, wolno i chrypliwie.

Jeśli chodziło o ich misję, Luv mogła streścić jej zamierzenia w kilku słowach, znacznie szybciej niż wytłumaczył to Sheldor. Przebywali na ziemiach Myrii, tuż za górami w niewielkim pasie, który tutejsi nazywali Przedpolem lub Podgórzem. Ziemie te należały do zamieszkującej je od wieków rodziny Dersonów. Twierdzili oni, że otrzymali je od piętnastego lidera Atermii w zamian za złożony mu hołd posłuszeństwa. Teraz zaś chcieli, by dołączone zostały do Wielkiego Sojuszu. Skorzy byli płacić daninę Atermirańczykom w zamian za uznanie ich ziem za część Atermii, i zapewnienie im z tego tytułu ochrony.

Gromadzenie dowodów na autentyczność takiego hołdu i nadania, wymagała obecności lidera. Dzięki temu Luv, Ellen i Yaxiel mogli wziąć udział w tej misji. Musieli być tam, gdzie ich mistrz, by nie przerywać szkolenia.

Gdy bard opowiadał o przodkach Polańczyków i rodzie Dersonów, odkopując zakurzone tomiszcza kronik, Luv odpłynęła myślami do wspomnianej wcześniej krwawej rewolucji granicznej. Po chwili intensywnego skupienia przypomniała sobie, gdzie usłyszała tę nazwę. Mistrz o niej mówił, wspominając o pochodzeniu Yaxiela, na początku ich szkolenia. Dobre cztery wiosny temu. Samemu Yaxielowi też zdarzyło się niedawno o tym nadmienić. Mówił, że wiele by dał, by odkryć swoje korzenie.

Przypomniała sobie o tym i miała ochotę puknąć się w czoło. Jak mogła zapomnieć?

Kocur na jej kolanach uniósł głowę i spojrzał na nią, jakby pytał, dlaczego przerwała głaskanie. Luv uśmiechnęła się pod nosem. Postanowiła, że gdy będą wychodzić, spyta kronikarza o groby straceńców z tamtej wioski. Być może to będzie dla Yaxiela jakimś śladem.

*