Ariel. Uniwersum Oczy Królowej II - ebook

ROZDZIAŁ I

– Czy potrzebujesz pomocy?

Otworzył oczy. Leżał twarzą do ziemi z ramionami wyciągniętymi przed siebie. Palcami dłoni dotykał chropowatego chodnika. Mlasnął ustami. Strasznie chciało mu się pić.

– Czy potrzebujesz pomocy? – odezwał się ponownie ten sam delikatny głos.

Podniósł głowę, zastanawiając się, do kogo może należeć. Zobaczył nad sobą parę zdziwionych, zielonkawych, kobiecych oczu, okrągłą twarz i rudawe włosy sięgające ramion, lekko poskręcane od wilgoci. Nie miał pojęcia, kto to jest.

– Co…? – zapytał słabo.

W głowie miał mętlik. Popatrzył wokół. Leżał przed jakimś szarym budynkiem, na chodniku, z dłońmi wyciągniętymi w kierunku żelaznej bramy. Nie pamiętał, jak się tu dostał.

– Gdzie ja jestem…? – spytał schrypniętym głosem.

– Jesteś przed „Przystanią miłosierdzia” – powiedziała kobieta.

– Przystanią…? Co to…? – spytał.

– To ośrodek dla potrzebujących, chorych i bezdomnych – odezwała się znów. – Czy jesteś bezdomnym? Czy dlatego tu przyszedłeś, bo jesteś potrzebujący?

Zamrugał. Coś zaczęło mu świtać.

– Czy macie tam serum? – spytał.

Ona nie odpowiedziała od razu.

– Macie tam serum? – powtórzył.

– Mamy tam różne lekarstwa… – powiedziała z ociąganiem.

– A serum? Macie serum?

Ona przyglądała mu się chwilę. Patrzyła na niego przyjaźnie, bez cienia lęku czy zakłopotania.

– Myślę, że najpierw potrzebowałbyś coś zjeść, co? – odparła.

On podniósł nieco głowę.

– A macie jedzenie? – spytał już nieco bardziej przytomnie.

– Tak, mamy stołówkę dla bezdomnych – odparła. – Jesteś bezdomnym?

– Tak… Chyba tak – mruknął.

Dźwignął się na nogi i zobaczył, że zarówno spodnie jak i kurtkę ma całą umorusaną w błocie, a pięści zdarte do krwi, jakby się z kimś bił. Nic nie pamiętał. Złapał się za opuchniętą szczękę. Bolała.

Kobieta spojrzała na niego ze współczuciem.

– Jeśli chcesz, zaprowadzę cię do miejsca, gdzie będziesz mógł się umyć i założyć czyste ubranie – zaproponowała. – W „Przystani miłosierdzia” są też wolne pokoje dla najbardziej potrzebujących.

Spojrzał na nią z ukosa. Była niższa od niego o głowę i miała zgrabną, krągłą sylwetkę, którą okrywał długi, szary płaszcz.

– Czemu nie – odparł.

Ona pokazała mu na bramę.

– To tu, za tą bramą, leżałeś dokładnie na wprost niej – powiedziała.

Otworzyła bramę plakietką, którą miała w dłoni. Zauważył, że nie miała identyfikatora. Zdziwił się.

Brama natychmiast odskoczyła, a ona przeszła przez nią, pokazując mu ścieżkę prowadzącą przez zadbany trawnik do szarego budynku. Poszedł za nią, nadal zbyt zamroczony, aby cokolwiek z tego rozumieć.

Ona otworzyła drzwi i wszedł za nią do budynku. Na korytarzu kręciło się parę osób, słyszał jakieś rozmowy, śmiechy i dźwięki programów nadawanych z ekranów. To wszystko docierało do niego jak przez mgłę. Kobieta poprowadziła go do jakiegoś pomieszczenia wyłożonego kafelkami.

– Tutaj jest łaźnia – powiedziała.

Pokazała na kabiny prysznicowe.

– Czy dasz radę sam…? – zaczęła, a w tej samej chwili on poczuł, że robi mu się ciemno przed oczami.

Złapał się za framugę drzwi. Kobieta musiała to zauważyć, bo natychmiast wyszła na korytarz i usłyszał, że kogoś woła.

– Sylwestrze, czy pomożesz temu panu się umyć? – zapytała jakiegoś mężczyznę ubranego na biało, który tamtędy przechodził.

– Oczywiście – odparł tamten grubym głosem.

„Panu…” – pomyślał kpiąco.

Spojrzał na nią. Był pewien, że sobie z niego żartowała, ale ona mówiła poważnie.

– Jak masz na imię? – spytała go naraz.

Otworzył usta i zamarł. Na moment przeraził się, że zapomniał swojego imienia. Potrząsnął głową, starając się skupić.

– Ariel – odparł.

– Ja jestem Blanka – powiedziała. – A to Sylwester – dodała, pokazując na mężczyznę. – On pomoże ci się umyć, a ja w tym czasie przyniosę ci jakieś czyste ubranie, dobrze?

Kiwnął głową. Blanka wyszła z łaźni, a wielki, tęgawy mężczyzna podszedł do niego chcąc pomóc mu się rozebrać. Ariel chciał to zrobić sam, ale szybko zdał sobie sprawę, że nie jest w stanie. Ręce tak mu się trzęsły, że nie potrafił nawet rozsznurować butów. Sylwester pomógł mu, a kiedy zobaczył swoje nagie ciało, przeraził się. Skóra powyżej brzucha była zrogowaciała i zrobiły się tam krwawe rany. Mężczyzna też musiał to zauważyć.

– Nieźle się urządziłeś – powiedział.

Ariel nie odpowiedział nic, tylko wszedł do kabiny i umył się pod gorącą, bieżącą wodą. Dopiero teraz poczuł, jak wszystko go boli, a niezasklepione rany pieką. Bolały naderwane mięśnie, obite boki i pokaleczona twarz. Swędział go brzuch, po którym bezwiednie się drapał.

Wyszedł z kabiny, a Sylwester podał mu ręcznik, w który się zawinął. W tej samej chwili do łaźni weszła Blanka. Podała mu ubrania, a on bez słowa wziął je od niej. Widział jej spojrzenie, ona też zauważyła skórę na jego brzuchu. Przycisnął do siebie złożone w kostkę ubrania, aby się nimi zasłonić. Ona nie powiedziała na to ani słowa i szybko wyszła.

– Pomóc ci? – spytał Sylwester, widząc jak on trzęsącymi się dłońmi nakłada na siebie niezdarnie ubranie.

– Nie, dam sobie radę – burknął.

Chciał zachować resztki godności, ale z trudem mu się to udawało. W końcu dał za wygraną, kiedy na siłę próbował wsadzić obie nogi do jednej nogawki. Czuł się jak pijany, jakby był czymś otumaniony. Sylwester sprawnie wciągnął na niego koszulkę i sweter, pomógł mu też założyć spodnie i zawiązał mu buty.

– No, teraz wyglądasz jak człowiek – stwierdził Sylwester dobrodusznie, otwierając przed nim drzwi łaźni. – Chcesz coś zjeść? Zaprowadzić cię na stołówkę?

– Taa… – mruknął tylko.

On pociągnął go za sobą. Po drodze mijali innych ludzi, wyglądających na pacjentów lub rezydentów tego ośrodka. Mieli na sobie takie same spodnie i koszule z szarego materiału, w który i jego ubrano.

Na stołówce przy czteroosobowych stolikach rozsianych po całej sali, siedziały pojedyncze osoby.

– Usiądź, a ja ci coś przyniosę – powiedział Sylwester.

Ariel zajął miejsce przy pustym stoliku, a już po chwili Sylwester zjawił się z powrotem z tacą ze śniadaniem.

– No to smacznego – powiedział, kładąc przed nim tacę, po czym odszedł.

On popatrzył na jedzenie. Wyglądało na prawdziwe, nie na syntetyki z automatów. Zabrał się do jedzenia, a im dłużej jadł, tym bardziej odczuwał jaki był głodny. Jego zamroczony umysł nieco się otrzeźwił. Popatrzył wokół, zastanawiając się, gdzie się znajduje i kim są ci ludzie, którzy mu pomogli.

Znajdował się w jakimś ośrodku dla biednych, co do tego nie miał wątpliwości, ale w jakiej części miasta, nie miał pojęcia. Zerknął przez okno. Ujrzał w oddali wieżowce i krążące wokół nich autoloty najwyższej generacji. Nie wyglądało to znajomo.

„To nie mogą być Płuca” – pomyślał zdumiony. „A więc Nerki…? Ale co ja robię w Nerkach? Przecież to kawał świata stąd…”

Ukrył twarz w dłoniach, starając sobie przypomnieć, jak się tu znalazł, ale w głowie miał czarną dziurę.

Otworzył swoją prawą dłoń i sprawdził swój status na identyfikatorze. Wyświetlił hologram. Miał poziom H, najniższy z możliwych, a jego status brzmiał: „Bezrobotny, bezużyteczny, sugerowana utylizacja”. Przełknął ślinę.

– Czy wszystko dobrze? – odezwał się tuż obok niego znów ten przyjazny głos.

Natychmiast zamknął hologram.

– Tak… – mruknął, podnosząc wzrok.

Blanka stanęła obok niego i przyglądała mu się.

– Czy masz jakiś dom, do którego możesz się udać? – zapytała, siadając na wprost niego przy stoliku.

Pokręcił głową.

– A może masz tutaj jakichś bliskich, u których możesz się przenocować?

– Jesteśmy w Nerkach, prawda? – spytał ostrożnie.

– Tak.

– To nie mam – mruknął.

– A pamiętasz, jak tu trafiłeś? – zapytała.

– Nie.

– A czy wiesz, kim jesteś?

– Oczywiście – odparł, starając się, aby zabrzmiało to pewnie. – Jestem tu przejazdem, tymczasowo bez zajęcia.

– Aha… – mruknęła, bacznie mu się przyglądając. – Możesz na jakiś czas zatrzymać się tutaj, jednak potem musiałbyś podjąć się jakiejś pracy. Nasz ośrodek nie jest w stanie wyżywić wszystkich za darmo. Możemy przeznaczyć na ciebie pakiet stu punktów, abyś stanął na nogi, ale potem będziesz musiał sam zapracować na siebie.

– Nie ma sprawy – odparł, zastanawiając się ile serum zdoła sobie za to kupić. – Możecie od razu dać mi punkty i stąd odejdę.

Ona spoważniała.

– Myślę, że twój przypadek jest dość… szczególny i na ten czas tylko wesprzemy cię medycznie, a o punktach pomyślimy później, kiedy no… ustatkujesz się nieco – powiedziała.

– Co? Dlaczego? – burknął. – Przecież dobrze się czuję, nie musicie mnie leczyć, jestem zupełnie zdrowy – odparł.

Zobaczył zawahanie na jej twarzy.

– Nie do końca – powiedziała łagodnie. – Widziałam na twoim ciele ślady mutacji.

Wzruszył ramionami.

– To nic, przejdzie mi – odparł.

– Nie wydaje mi się, aby to było takie nic – powiedziała. – Posłuchaj, jeśli się zgodzisz, możemy podać ci leki, które spowolnią i zmniejszą stopień mutowania.

– Czyli serum? – podchwycił zaraz, pełen nadziei.

Pokręciła głową.

– Nie, nie serum.

– Nie serum? A co w takim razie?

– Lekarstwo zrobione na bazie naturalnych składników ziołowych – powiedziała. – Będziemy je podawać dożylnie poprzez kroplówkę. Taka terapia trwa kilka tygodni, więc jeśli zechcesz…

– Chcecie na mnie poeksperymentować? – przerwał jej. – Dzięki, ale wolę obejść się bez tego.

Wstał od stołu, ale zaraz poczuł jak zakręciło mu się w głowie. Przytrzymał się krawędzi, żeby nie upaść.

– Mogę cię zapewnić, że ten lek jest bardzo bezpieczny – powiedziała Blanka, pochodząc do niego. – On nie ingeruje w psychikę.

Spojrzał na nią z powątpiewaniem.

– Jego działanie może wpłynąć na organizm dwutorowo, bo albo znacznie polepszy jego kondycję, albo tylko odrobinę, w każdym razie…

– Albo mnie zabije – mruknął. – Daruj sobie, ślicznotko. Róbcie sobie eksperymenty na innych, a nie na mnie.

Ruszył przed siebie, chcąc udać się do wyjścia, ale szedł bardzo niepewnie. Serce mocno waliło mu w piersiach i miał wrażenie, że zaraz się przewróci.

Blanka zrównała się z nim.

– Wiem, że jesteś uzależniony od serum – powiedziała niespodziewanie. – Widać to po tobie, nie tylko po postępującej mutacji, ale i po twoim zachowaniu. W tym stanie zostało ci maksymalnie pół roku życia.

On stanął i spojrzał na nią zdumiony. Jej słowa zabrzmiały jak wyrok. Zapadło milczenie.

– Wiesz o tym, prawda? – spytała po chwili.

Nie, nie wiedział. Nie miał pojęcia, że jego stan był aż tak poważny. Nic nie odpowiedział.

– Nawet jeśli teraz poda ci się serum, może to przedłużyć twoje życie o dwa, góra trzy miesiące – mówiła dalej. – Natomiast ten lek… Próbowaliśmy go na innych pacjentach i zadziałał z sukcesem.

– Wyzdrowieli? – zapytał niepewnie.

– Tak, wszyscy.

Zawahał się.

– Posłuchaj, jeśli zgodzisz się pójść na tę terapię, dostaniesz sto punktów, które później będziesz mógł przeznaczyć na co tylko chcesz – powiedziała.

Perspektywa otrzymania za darmo punktów natychmiast mu to wszystko uprościła.

– Ile to będzie trwało? – zapytał.

Ona podniosła na niego wzrok.

– Około trzech miesięcy – odparła.

Skrzywił się.

– To długo… – mruknął.

Wzruszyła ramionami.

– Możesz w każdej chwili stąd odejść – zaczęła. – Ale wówczas nie dostaniesz punktów.

Zawahał się.

– A jeśli ta terapia zrobi ze mnie warzywo? – zapytał.

– To niemożliwe, ten lek jest bardzo bezpieczny – powiedziała. – On nie działa tak jak serum. To lekarstwo, nie narkotyk.

Ariel przyjrzał jej się uważnie.

– Nawet nie wiem, co wy jesteście za jedni…

– Jesteśmy osobami, które bezinteresownie pomagają potrzebującym – wyjaśniła.

– Bezinteresownie, akurat – prychnął. – Nikt na tym świecie nie jest bezinteresowny.

– My jesteśmy.

Uśmiechnął się krzywo.

– To musicie być jakimiś dziwakami – skwitował.

– Być może – powiedziała spokojnie.

Nie wyglądała na urażoną jego słowami i ironicznym tonem. To go zaintrygowało.

– Niech ci będzie – mruknął.

Ona podparła się pod boki.

– Nie robisz tego dla mnie, ale dla siebie – oświadczyła. – To twoja decyzja.

Spojrzał na nią. Ona w milczeniu patrzyła na niego. Lekka zmarszczka pojawiła się pomiędzy jej ciemnymi brwiami. Była równie łagodna, co zawzięta.

– Niech będzie – zgodził się.

***

Blanka, razem z towarzyszącym jej młodym lekarzem, zaprowadziła go do sali medycznej, w której poddawano pacjentów lekkim zabiegom. Ariel pół leżał, a pół siedział na wyprofilowanym łóżku. W pokoju, który mógłby pomieścić około dziesięciu pacjentów, był tylko on, reszta łóżek stała pusta ze starannie złożoną pościelą.

Blanka zaczęła podpinać go do jakiegoś woreczka wypełnionego przezroczystym płynem.

– To nie będzie bolało – odezwała się. – Poczujesz tylko lekkie ukłucie.

Zobaczył, że wbija igłę w zgięcie jego przedramienia i podpina ją do długiej rurki połączonej z woreczkiem. Po chwili z woreczka zaczęła skapywać do rurki przezroczysta ciecz.

– Leż i odpoczywaj – powiedziała. – Lekarstwo tymczasem będzie powoli spływało do twojego krwioobiegu.

Pokiwał głową. Przez chwilę obserwował jak przezroczysta kropelka spada z woreczka do rurki, a po niej formuje się kolejna. Najpierw była maleńka, potem rosła, pęczniała, aż w końcu spadała i znikała w rurce, wlewając się do jego ciała. Patrzył na ten proces z jakimś otępieniem, jakby nic innego do niego nie docierało.

– Jak długo będę tak leżeć? – zapytał.

– Na początek tylko pół godziny – powiedziała. – Potem stopniowo będziemy wydłużać ten czas do około dwóch godzin, w zależności jak zareaguje twój organizm.

Tymczasem młody lekarz, który jej towarzyszył, sprawdzał jego pomiary na ekranie obok.

– Spójrz tylko – mruknął, pokazując jej dłonią na ekran. – Jakie ma wyniki…

Blanka zerknęła, ale nic nie powiedziała. Pokiwała głową. Wyglądała na poważną i zamyśloną. Ariel domyślił się, że jego wyniki nie były zbyt dobre.

– A jak mi to nie pomoże? – spytał naraz.

Spojrzała na niego.

– Pomoże – powiedziała stanowczo. – Potrzebujesz tylko więcej czasu.

– Nie czuję żadnej poprawy… – mruknął.

– Lek zacznie działać dopiero po około kilkunastu minutach – powiedziała. – Musisz uzbroić się w cierpliwość.

Nie powiedział nic więcej. Zobaczył jak Blanka bez słowa zaczyna sprzątać bandaże i inne przyrządy medyczne ze stolika obok jego łóżka. Obserwował ją, jak szybko wkłada odpadki medyczne i wyrzuca je do małego utylizatora wbudowanego w ścianę.

Lekarz tymczasem zmierzył jakimś przyrządem jego ciśnienie i znów coś sprawdził na ekranie. Pokręcił głową z niezadowoleniem, ale nie skomentował tego.

– Piotrze, myślę, że możemy teraz pójść na poziom zero do Honoraty i reszty kobiet – odezwała się do lekarza, kiedy skończyła sprzątać. – Trzeba im zmienić opatrunki.

– Oczywiście, szefowo, jak sobie tego życzysz – powiedział mężczyzna przesadnie ugrzecznionym, nieco żartobliwym tonem.

– Piotrze, przecież wiesz dobrze, że nie jestem tu żadną szefową – odparła zmęczonym tonem.

Zaczęli opuszczać salę. Ariel podążył za nimi spojrzeniem.

– Moja droga, jak to nie? Przecież to ty założyłaś ten ośrodek…

Usłyszał jej głośne westchnięcie, a potem zamknęli za sobą drzwi i ich głosy umilkły.

Ariel spojrzał znów na woreczek z przezroczystym płynem, z którego skapywały pojedyncze kropelki. Nie mając nic innego do roboty, zaczął je liczyć. Doliczył do około dwustu dwudziestu pięciu, gdy wtem zaczął coś odczuwać, jakąś zmianę w sobie. Podciągnął się na łóżku i usiadł prosto. Nie wiedział, co to było. Czuł się tak, jakby ktoś otworzył okno w jego głowie i wpuścił tam świeże powietrze.

Powoli zaczął sobie coś przypominać. Z początku jakieś niewyraźne obrazy. Zobaczył obskurny pokój z kilkoma łóżkami, zakryte okna i brudny fartuch mężczyzny, który nad nim stał. Słyszał cichy odgłos maszyny pompującej serum i jego służalczy ton:

„Szanowny panie, będzie pan zadowolony… Będzie pan bardzo zadowolony…”

A potem w swoim umyśle zobaczył jakąś kobietę. Zacisnął dłonie w pięści. Nie wiedzieć czemu, ale to wspomnienie napawało go wściekłością.

Drzwi skrzypnęły, a on odruchowo złapał się za pas szukając broni. To był instynkt, coś silniejszego od niego. Wymacał, ale zorientował się, że nie ma przy sobie żadnego pistoletu. Tymczasem w drzwiach stanęła Blanka. Musiała zauważyć wyraz zdumienia na jego twarzy, bo przystanęła raptownie.

– Czy… wszystko dobrze? – zapytała niepewnie.

On powoli cofnął rękę.

– Tak…

Ona nadal stała w progu, zerkając na niego ostrożnie.

– I jak się czujesz? – zapytała. – Czy odczuwasz jakąś poprawę?

– Niezbyt… – skłamał szybko.

– Och…

Wyglądała na nieco zawiedzioną.

– No cóż, nie wszyscy reagują tak samo.

Podeszła do niego i sprawdziła coś na woreczku z płynem. Widział, że kątem oka zerka na jego dłoń, tę, którą złapał się za pas. Teraz spoczywała na jego kolanie. Nic nie powiedziała.

– Już się skończyło – oznajmiła, odpinając rurkę od woreczka. – Na dziś wystarczy. Jutro znowu cię podepniemy. Będziemy to robić codziennie przez trzy miesiące.

Zgodził się skinieniem głowy.

– Dobrze, w takim razie jeśli masz wystarczająco dużo siły, odprowadzę cię do twojego pokoju – powiedziała. – Chyba, że wolisz, żebym cię zawiozła na wózku – dodała, wskazując na elektryczny wózek stojący w rogu.

Ariel skrzywił się.

– Sam pójdę.

Blanka odpięła przezroczystą rurkę z jego dłoni i zasklepiła rankę opatrunkiem. Ariel spuścił nogi na ziemię i powoli wstał, pamiętając o poprzednich zawrotach głowy. Nadal czuł się bardzo słabo, ale nie pokazywał tego po sobie. Zaczął iść razem z Blanką, powoli przemierzając długi korytarz. W połowie drogi zaczął dyszeć i oblał go zimny pot.

– Może zrobimy przerwę? – zapytała Blanka, widząc, w jakim on jest stanie.

– Nie, nic mi nie jest, chodźmy – mruknął.

Szli więc dalej, a ona delikatnie prowadziła go do pokoju trzymając go pod ramię. Mijali po drodze innych pacjentów, mniej lub bardziej sprawnych. Niektórzy snuli się po korytarzu z rurką doczepioną do ręki, prowadząc za sobą woreczek z płynem na stojaku. Inni, głównie ci w podeszłym wieku, siedzieli na ruchomych fotelach lub leżeli w łóżkach. Patrzyli na ich dwójkę z zaciekawieniem.

Wreszcie doszli do pokoiku. Było to maleńkie pomieszczenie z wąskim łóżkiem, jedną szafką i niewielkim oknem. Nic więcej tam się nie zmieściło. Wszystko wyglądało na schludne i czyste, skromne, ale wystarczające.

– Tu masz czystą bieliznę, środki czystości, ręczniki – powiedziała Blanka, otwierając szafkę.

On popatrzył bez zainteresowania. Podszedł do okna. Jego pokój znajdował się na pierwszym piętrze i rozlegał się stąd widok na zadbane podwórko z przyciętymi krzewami. Jesienne, brunatne liście spadały z gałęzi przy każdym silniejszym podmuchu wiatru i wyścielały trawnik jak dywan.

Dotknął dłonią szyby. Czuł się dziwnie wyobcowany, jakby nie pasujący do tej rzeczywistości. Jakby coś odgradzało go od świata i od reszty ludzi.

– Ariel? – usłyszał jej głos jak z oddali.

Zrozumiał, że mówiła coś do niego wcześniej, a on dopiero za którymś razem to usłyszał.

– Co…? – spytał, powoli obracając się do niej.

– Wszystko dobrze? – zapytała. – Może chcesz się położyć?

– Może… – odparł nieprzytomnie.

Usiadł na łóżku i oparł dłonie o kolana. Siedział tak ze wzrokiem wbitym w podłogę.

– Może się czegoś napijesz? – zapytała.

– Chyba… mi niedobrze – powiedział po chwili.

– Och, to tak może być przez pierwsze dni – powiedziała. – Twój organizm musi się przyzwyczaić do braku serum i kuracji lekowej.

Sięgnęła po coś do szafki.

– Zostawię ci tutaj miskę, na wypadek gdybyś musiał, no wiesz… – powiedziała, stawiając plastikową miskę przy jego łóżku.

On tylko kiwnął głową. Położył się na wznak i popatrzył w sufit. Wciąż kręciło mu się w głowie. Blanka jeszcze przez chwilę krzątała się po jego pokoju, wyjmując na nocną szafkę jakieś medykamenty i opatrunki.

– Gdybyś czegoś potrzebował, tu nad łóżkiem masz taki przycisk – powiedziała, pokazując mu nad wezgłowiem.

– Sygnał od razu przywoła kogoś z personelu – dodała, prostując się. – Staramy się odpowiadać najszybciej jak możemy, ale czasem, gdy mamy dużo pacjentów, nie jesteśmy w stanie dotrzeć do wszystkich od razu.

Pokiwał głową.

– Odpoczywaj, twój organizm jest wycieńczony. Piotr przeanalizował twoje wyniki krwi. Wszystko jest sporo poniżej normy…

Spojrzała na niego poważnie, a on tylko wzruszył ramionami.

– Tak więc resztę dnia masz wolne – oznajmiła.

Zrobiła taki ruch, jakby chciała się wycofać z pokoju, gdy wtem zapytał ją:

– Naprawdę to ty sama założyłaś ten ośrodek?

Zatrzymała się przy drzwiach.

– Tak wyszło – powiedziała, spuszczając skromnie oczy.

– Skąd miałaś na to wszystko środki? – zdziwił się. – Cały ten dom i wyposażenie musiało cię kosztować chyba fortunę.

Ona podniosła głowę, a twarz zaraz jej się wypogodziła.

– Pewna bardzo dobra i szlachetna osoba mnie wspomogła, rzekłabym nawet, że… uratowała mnie – powiedziała tajemniczo. – A po niej pojawili się inni, którzy wspierali mnie finansowo. Moi aniołowie, tak ich nazywam.

– Aniołowie… – powtórzył.

To słowo przypomniało mu ciąg imion, które znał od najwcześniejszych lat.

– Mikael, Gabriel, Rafael, Uriel i… – szepnął.

– Co mówiłeś? – zapytała, nachylając się nad nim.

– Nic – uciął. – Musiałaś mieć niezły dar przekonywania, skoro bogacze tak po prostu dawali ci datki na ten ośrodek – stwierdził.

Blanka szybko potrząsnęła głową.

– Och, nie, nie mam żadnego daru przekonywania – odparła. – Wszystko, co tu mamy, dostałam za darmo, zupełnie niezasłużenie.

– Niezasłużenie? – zdziwił się. – Na pewno musiałaś czymś zasłużyć na taką hojność. Ja bym trzy razy się zastanowił, gdybym chciał oddać część swoich punktów na jakiś tam ośrodek dla biednych. I na pewno dobrze bym się przyjrzał osobie, która go prowadzi…

To powiedziawszy, obrzucił ją spojrzeniem od góry do dołu. Jej zgrabna figura ukryta była pod luźnym swetrem i ładną spódnicą do kolan. Wyglądała zwyczajnie, a jednak miała w sobie subtelną elegancję. Blanka skrzyżowała ramiona na piersi i zmarszczyła brwi.

– Na szczęście moi darczyńcy nie przyglądali mi się aż tak uważnie – powiedziała znacząco, widząc jego spojrzenie.

Ariel spuścił wzrok.

– Teraz cię zostawiam, mam jeszcze innych pacjentów, którym muszę pomóc – powiedziała chłodniejszym tonem i wyszła, zostawiając go samego.