-
W empik go
Arsene Wenger. Generał i jego Kanonierzy - ebook
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Arsene Wenger. Generał i jego Kanonierzy - ebook
„Wążer? Łonga”? Kiedy przybywał na Wyspy Brytyjskie, dziennikarze nie wiedzieli nawet, jak poprawnie wymówić jego nazwisko. Ale wystarczyły dwa sezony, by zaczęto odmieniać je w mediach przez wszystkie przypadki.
Arsène Wenger zbudował w Londynie jedną z najlepszych drużyn świata. Trzy mistrzostwa Anglii, a zwłaszcza sezon 2003/04, w którym jego Kanonierzy nie ponieśli w Premier League żadnej porażki, zapewniły mu stałe miejsce w historii futbolu.
W swojej książce John Cross zabiera czytelnika prosto do szatni Arsenalu. Ustami Vieiry, Parloura, Henry’ego, Pirèsa, Campbella i wielu innych piłkarzy opowiada o metodach treningowych, sztuczkach motywacyjnych i pomysłach taktycznych francuskiego szkoleniowca.
Arsène Wenger. Generał i jego Kanonierzy to nie tylko najeżona anegdotami opowieść o 20 latach Francuza spędzonych na Highbury i Emirates Stadium. To świetny przewodnik dla każdego, kto marzy o karierze menedżera. Wielkiej karierze.
***
Będziemy się o niego spierać, dopóki nie przejdzie na emeryturę. Czy w ostatnich latach pracy z Arsenalem mógł osiągnąć więcej? Na ile jego aż nazbyt widoczne neurozy udzielały się piłkarzom? Z drugiej strony nie spieralibyśmy się przecież o postać tuzinkową, a to, że zasłużył na pomnik przed stadionem Kanonierów i przed siedzibą Premier League, pozostaje bezsporne. Jeśli chcecie wiedzieć, dlaczego nasz świat bez Arsène’a Wengera byłby pusty i szary, przeczytajcie tę książkę.
Michał Okoński, autor książki i bloga Futbol jest okrutny
To fascynująca opowieść o człowieku, który dokonał transformacji nie tylko w Arsenalu, ale w całym angielskim futbolu. Ta książka to także historia niezwykłej osobowości, człowieka o niezwykle szerokich horyzontach. Czyta się ją tak, jak ogląda się mecze Arsenalu z sezonu, w którym londyńczycy zdobyli tytuł, nie przegrywając ani jednego meczu. Przed państwem Arsène Wenger, jakiego wcześniej nie znaliście.
Andrzej Twarowski, NC+
Książka dla wszystkich, którym nie wystarczą memy z kurtką Wengera, ale chcieliby poznać filozofię, metody i styl pracy człowieka, który wywarł na angielskim futbolu piętno równie wielkie co sir Alex Ferguson, Matt Busby czy Bill Shankly.
Michał Pol, redaktor naczelny „Przeglądu Sportowego”
Pamiętam jak dziś, że to Arsène Wenger zaskoczył mnie na pierwszym spotkaniu swoją wiedzą o Polsce. Był doskonale zorientowany w sytuacji w naszym kraju, rzucał anegdotami i od razu dało się dostrzec, jak inteligentnym jest rozmówcą. Czytając książkę Crossa, wracałem do tamtego dnia, bo na kolejnych stronach autor charakteryzował dokładnie tego Bossa, którego miałem szczęście poznać.
Tomasz Pasieczny, skaut Arsenalu
BIOGRAM
Arsène Wenger
(ur. 22 października 1949 r.)
Francuski trener, były piłkarz. Występował w kilku klubach we Francji, choć debiut w profesjonalnej piłce zaliczył dopiero pod koniec 1978 roku w barwach RC Strasbourg. Niedługo potem zakończył czynną karierę, wiążąc swoją przyszłość z pracą trenera piłkarskiego. Zanim w 1996 roku został menedżerem Arsenalu, prowadził AS Nancy, AS Monaco oraz japoński klub Nagoya Grampus.
W ciągu 20 sezonów pod jego wodzą Kanonierzy trzykrotnie zdobywali mistrzostwo Anglii, sześć razy kończyli rywalizację w Premier League na drugim miejscu, sześć razy sięgnęli także po Puchar Anglii i Tarczę Wspólnoty. Największymi osiągnięciami Wengera na arenie międzynarodowej są do tej pory finał Ligi Mistrzów w sezonie 2005/2006 oraz finał Pucharu UEFA w sezonie 1999/2000.
John Cross
Zaczynał pracę w „Isington Gazette”, gdzie nawiązał pierwsze kontakty z Arsenalem. Od 1999 roku pisze dla „Daily Mirror”, gdzie jest szefem działu piłkarskiego i ekspertem zajmującym się Kanonierami.
| Kategoria: | Biografie |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7924-565-9 |
| Rozmiar pliku: | 6,7 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Futbolem zainteresował mnie tata, to on nauczył mnie kochać Arsenal i ten sport.
Gdy w maju 2004 roku Kanonierzy przegrywali w finale Pucharu Anglii 0:2 z Hull, niemal słyszałem szept ojca, który odszedł dwa dni wcześniej: „Nie możecie wygrać jeszcze ten jeden raz, specjalnie dla mnie?”.
Arsenal oczywiście zadośćuczynił jego życzeniu. W Arsènie Wengerze najbardziej magiczne jest to, że zrobił tak wiele rzeczy dla tak wielu ludzi.
Bez wsparcia mojej rodziny książka ta nigdy by nie powstała. Chciałbym ją zadedykować tacie. Bardzo brakuje mi naszych rozmów.Wprowadzenie
Arsène’a Wengera trudno nazwać zwyczajnym menedżerem, zresztą Francuz sam jest dumny z faktu, że wyróżnia się na tle innych szkoleniowców.
Kolejny dowód swojej odrębności dał 1 września 2014 roku, gdy w towarzystwie agenta Leona Angela poleciał do Rzymu na mecz charytatywny. Reszta piłkarskiego świata wisiała na telefonach albo obserwowała w telewizji, jak rozwija się sytuacja w ostatnim dniu okna transferowego, Wenger tymczasem udał się do Watykanu i spotkał z papieżem Franciszkiem.
Ivan Gazidis, dyrektor Arsenalu, desperacko usiłował sfinalizować transfer Danny’ego Welbecka z Manchesteru United. Gazidis najpierw nie mógł dodzwonić się do swojego menedżera, a kiedy wreszcie połączył się z Angelem, usłyszał, że Wenger rozmawia właśnie z papieżem. Pod koniec dnia wszystko zostało dopięte na ostatni guzik i Wenger pozyskał Welbecka, na którym tak bardzo mu zależało. Cała ta sytuacja pokazuje jednak, że nie mamy tu do czynienia z przeciętnym menedżerem zespołu piłkarskiego.
Wenger nie lubi się angażować w transfery. Gdy ostatniego dnia okna transferowego w 2011 roku Arsenal ruszył na szalone hurtowe zakupy, Wenger przebywał akurat na jakiejś konwencji w Genewie, co świetnie pokazuje, jakie są jego priorytety. Robi wszystko po swojemu, chce wygrywać w jak najlepszym stylu, ignoruje wariactwa rynku transferowego, ale zawsze dba o to, by on sam i jego piłkarze byli jak najlepiej opłacani.
Wenger znalazł się w Arsenalu, najbardziej angielskim ze wszystkich klubów piłkarskich, w 1996 roku. Był wtedy stosunkowo mało znany, szybko jednak zapracował sobie na opinię geniusza i futbolowego rewolucjonisty. Przepiękny styl gry prezentowany przez jego drużyny, okraszony jego urokiem osobistym i zaskakującym dowcipem, musiały uczynić go jednym z najwybitniejszych menedżerów w historii Premier League, a przy okazji najbardziej utytułowanym szkoleniowcem w długiej i barwnej historii Arsenalu.
Gdy Wenger pojawił się w klubie, w lidze królował Manchester United, a jego najgroźniejszym rywalem było Newcastle. Poprzedni sezon pod rządami Bruce’a Riocha Arsenal zakończył na piątym miejscu. Największym osiągnięciem Wengera w następnych 20 latach był powrót do regularnego zdobywania przez klub trofeów oraz właściwego poziomu gry. Nowy menedżer dopilnował, aby zespół już nigdy nie upadł tak nisko.
Za czasów Wengera w Arsenalu pojawiła się nowa piłkarska jakość: styl gry rzadko dotąd spotykany w historii tego klubu. Menedżer wprowadził nowe metody treningowe, nową dietę, zaoferował również klubowi swoją znajomość francuskiego rynku transferowego. Dzięki błyskotliwym ciętym ripostom regularnie pojawiał się w prasowych nagłówkach, a jego potyczki – te piłkarskie i te słowne – z sir Aleksem Fergusonem, szefem Manchesteru United, zapiszą się na kartach historii jako jedna z największych rywalizacji w angielskiej piłce.
W chwili, w której Arsenal bił rekordy i świętował największe sukcesy w dziejach klubu, Wenger otrzymał dwa ciosy, które stanowiły wielki sprawdzian jego kompetencji trenerskich oraz możliwości całego klubu.
W 2003 roku w Chelsea doszło do rosyjskiej rewolucji. To właśnie wtedy w londyńskim klubie zjawił się Roman Abramowicz wraz ze swoimi pieniędzmi. Także Manchester City pozyskał bogatych sponsorów i zaczął liczyć się w Premier League. W Arsenalu wyglądało to nieco gorzej. Klub poważnie się zadłużył z powodu przeprowadzki na Emirates Stadium. Wenger miał związane ręce, ale musiał walczyć i walczył. Co roku Arsenal kończył ligę na miejscu gwarantującym grę w Lidze Mistrzów i rywalizował o mistrzostwo kraju. W 2015 roku wreszcie udało się zakończyć ten trudny okres. Wenger po raz drugi z rzędu wygrał Puchar Anglii, zostając tym samym pierwszym menedżerem po drugiej wojnie światowej, który aż sześciokrotnie sięgnął po to trofeum.
Wenger nadal nie lubi wydawać na transfery astronomicznych – jak sam je określa – kwot, trzeba jednak przyznać, że ściągając do klubu dwóch piłkarzy najwyższej światowej klasy – Mesuta Özila i Alexisa Sáncheza – zmienił sposób gry i dynamikę Arsenalu, a także ambicje zespołu.
W ostatnim okresie meczem, w którym Wengerowi udało się połączyć wszystkie elementy układanki, był finał Pucharu Anglii w 2015 roku, kiedy to jego zawodnicy pokonali Aston Villę 4:0. Arsenal pokazał pełnię swoich możliwości, co przełożyło się na tempo gry, jej siłę i dynamikę. Wcześniej piłkarze zmagali się z presją oczekiwań, wymagającą i spowalniającą grę murawą na Wembley, a także tym, że w starciach z Wigan, Hull i Reading byli uznawani za faworytów. W pojedynku z Aston Villą Arsenal wreszcie pokazał jednak to, na co pracował Wenger.
Özil śmigał po całym boisku, Sánchez błyszczał w meczu o poważną stawkę, Santi Cazorla reżyserował grę, a szybkość Theo Walcotta sprawiła, że obrona Aston Villi znalazła się na skraju wytrzymałości. Arsenal nie wygrał tego meczu tak po prostu, lecz zrobił to w pięknym stylu, co dla Wengera jest bardzo ważne. W piłce nożnej od zawsze debatuje się nad tym, czy styl, w jakim się zwycięża, ma znaczenie – czy nie liczy się wyłącznie triumf. Pragmatycy pokroju José Mourinho czy Rafy Beníteza ponad wszystko przedkładają sam wynik. Wydaje się, że interesuje ich tylko to, aby wznieść puchar. Wenger tymczasem twierdzi, że zwycięstwo to nie wszystko. W maju 2015 roku wyjaśnił, dlaczego uważa, że równie duże znaczenie ma styl gry:
Nie zapominajmy, że wygrywać i przegrywać można w różny sposób. Moim zdaniem wielkie kluby mają obowiązek zwyciężać w wielkim stylu. Uważam, że nasz sport bardzo rozwinął się pod względem fizycznym i taktycznym, nie wolno nam jednak zapominać o wartościach przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Jedna z nich głosi, że emocje między piłkarzami na murawie a kibicami na trybunach są zawsze autentyczne.
Lubię sobie wyobrażać, że facet budzący się rano po ciężkim tygodniu pracy w pewnej chwili doznaje olśnienia: »Och, to dziś idę obejrzeć mój zespół«. Lubię sobie wyobrażać, że ta myśl go uszczęśliwia, że liczy na doświadczenie czegoś wyjątkowego. Nie możemy mu tego zagwarantować, musimy się natomiast postarać… To niesamowite, jaki wpływ wywiera się na życie innych ludzi.
Wydaje się, że właśnie to udało się osiągnąć Wengerowi w 2015 roku. W okresie jego pracy w Arsenalu było sporo wzlotów i trochę upadków. Podwójne triumfy w Premier League i Pucharze Anglii w latach 1998 i 2002, a później historyczny sezon 2003/04, w którym Arsenal sięgnął po tytuł bez choćby jednej porażki – to przykłady najlepszych momentów z tego okresu.
Potem jednak, w czasach przenosin na Emirates Stadium, Wenger stał się w równej mierze księgowym, co menedżerem. Nastąpiły lata rozczarowań i frustracji, on jednak przez cały czas miał w głowie wizję bardziej słonecznych dni, takich jak to zwycięskie słoneczne majowe popołudnie. Takie myśli dodawały mu energii w ciężkich czasach.
Jego filozofia może niektórych frustrować. Zdarza się, że Wenger denerwuje denerwuje i złości własnych piłkarzy. Koncentruje się jednak na ataku i zwycięża, rzadko podchodząc do spotkania z nastawieniem defensywnym. Gdy Arsenal przegrywa, takie decyzje wydają się niemądre i naiwne, za co menedżer jest słusznie krytykowany. Kiedy jednak klub triumfuje, Wenger zbiera pochwały. A gdy Kanonierzy wygrywają w pięknym stylu, ich trenera nazywa się geniuszem.
Nie ma najmniejszych wątpliwości, że w minionych dwóch dekadach Wenger zrewolucjonizował Arsenal, odmienił oblicze angielskiej piłki i zapracował sobie na miano jednej z największych indywidualności w Premier League. Wzbudza silne emocje opinii publicznej, ale taki już los menedżera. To zawód, w którym nie wybacza się błędów – czasem nawet kibice własnego klubu nie potrafią docenić pracy szkoleniowca.
To jednak tylko podkreśla, dlaczego kariera Arsène’a Wengera w angielskiej piłce od samego początku była tak fascynująca. Od zarania nie brakowało w niej dramatów, rozrywki, sukcesów i rozczarowań.
Ta książka stanowi próbę dotarcia do sedna jego osiągnięć oraz oceny stosowanych przez niego metod. Na podstawie szczegółowych relacji piłkarzy, opinii kadry szkoleniowo-administracyjnej i członków kierownictwa klubu, a także materiałów dziennikarskich powstających na przestrzeni wielu lat, rysuje się niesamowita historia Wengera na tle inspirowanej przez niego piłkarskiej rewolucji.
