As Dust Dances - ebook

KSIĄŻKI SAMANTHY YOUNG

POLE­CAMY
książki Saman­thy Young

The Impos­si­ble Vast­ness of Us

*

The Fra­gile Ordi­nary

*

Out­mat­ched

*

Play On

*

As Dust Dan­ces

*

Black Tan­gled Heart

*

Into The Deep

*

Out of The Shal­lows

*

The One Real Thing

*

Every Lit­tle Thing

*

Things We Never Said

*

The Tru­est Thing

*

Here With Me

*

There With You

*

Always YouROZDZIAŁ 1

1

○○○

Glas­gow, Szko­cja

Moja muzyka uno­siła się w powie­trzu, ota­cza­jąc mnie niczym prze­zro­czy­sta bańka zna­jo­mych dźwię­ków w mie­ście, które na­dal wyda­wało mi się pod wie­loma wzglę­dami obce.

Dzień był pochmurny. Bijący od sza­rego nieba odblask nada­wał sre­brzy­stą barwę bla­do­żół­tym budyn­kom przy Bucha­nan Street i tłu­mił czer­wo­nawy kolor pia­skowca, tak cha­rak­te­ry­stycz­nego dla archi­tek­tury Glas­gow. Wystę­po­wa­łam przy głów­nym dep­taku han­dlo­wym mia­sta. Usta­wi­łam się w wystar­cza­ją­cej odle­gło­ści od wej­ścia domu han­dlo­wego znaj­du­ją­cego się za mną, ale nie na tyle daleko, żeby zagra­dzać drogę prze­chod­niom. Gra­łam na swo­jej uko­cha­nej gita­rze aku­stycz­nej Tay­lor i śpie­wa­łam. W prze­ci­wień­stwie do innych ulicz­nych graj­ków, z któ­rymi musia­łam kon­ku­ro­wać, nie uży­wa­łam wymyśl­nych sys­te­mów nagła­śnia­ją­cych z dro­gimi wzmac­nia­czami i mikro­fo­nami. Przy­cią­ga­łam uwagę prze­chod­niów siłą głosu i jako­ścią gry.

Gra­jąc na tutej­szych uli­cach, ni­gdy nie czu­łam się jak intruz. Wła­ści­wie tylko w takich chwi­lach Glas­gow nie wyda­wało mi się obce. Mia­łam wra­że­nie, że pasuję do tego kocha­ją­cego muzykę mia­sta. Jeśli czer­wony pia­sko­wiec two­rzył obli­cze Glas­gow, muzyka była jego ser­cem. Cho­ciaż z rezy­gna­cją uzna­łam, że życie starło mnie na proch, to świa­do­mość, że jestem jed­nym z tak­tów melo­dii tego mia­sta, doda­wała mi otu­chy.

Cza­sami, zwłasz­cza kiedy byłam w wesel­szym nastroju i decy­do­wa­łam się na wyko­na­nie wła­snej wer­sji jakiejś zna­nej pio­senki w stylu pop lub dance, przy­cią­ga­łam tłumy. Zda­rzało się to zwy­kle w soboty, tak jak dzi­siaj, kiedy ludzie przy­cho­dzili tu na leniwe zakupy i nie śpie­szyli się, żeby wró­cić do pracy przed koń­cem prze­rwy na lunch.

Na ogół jed­nak prze­chod­nie mijali mnie obo­jęt­nie lub wrzu­cali drobne do fute­rału na gitarę i szybko odcho­dzili. Mia­łam nawet kilku sta­łych klien­tów, któ­rzy za każ­dym razem rzu­cali mi kilka monet, jakby z przy­zwy­cza­je­nia. Nie prze­szka­dzało mi to. Naprawdę potrze­bo­wa­łam pie­nię­dzy, nie jak ci inni graj­ko­wie, wypo­sa­żeni w kosz­towne sys­temy nagła­śnia­jące. Nie pro­si­łam nikogo o sfil­mo­wa­nie mnie tele­fo­nem i zamiesz­cze­nie fil­miku na YouTu­bie, żeby potem ktoś mnie „odkrył”.

Zosta­łam uliczną artystką, żeby zaro­bić na codzienny posi­łek. A jeśli dzień był szcze­gól­nie udany, wystar­czało mi rów­nież na bilet wstępu na basen miej­ski, gdzie mogłam sko­rzy­stać z prysz­nica i suszarki do wło­sów. W gor­sze dni musia­łam obejść się tym, co tutejsi bez­domni nazy­wali „kąpielą bie­daka”. Roz­bie­ra­łam się w swoim namio­cie i wycie­ra­łam chu­s­tecz­kami do pie­lę­gna­cji nie­mow­ląt tak sta­ran­nie, jak tylko się dało.

Zer­k­nę­łam w dół, na fute­rał do gitary, i z rado­ścią stwier­dzi­łam, że dzi­siaj chyba wystar­czy mi na prysz­nic.

W podzię­ko­wa­niu ski­nę­łam głową dwóm nasto­lat­kom, które wła­śnie wrzu­ciły kilka monet. Śpie­wa­łam melan­cho­lijną pio­senkę Adele, _Some­one Like You_, dobraną do pogody. Ten utwór podoba się każ­demu, więc jak zwy­kle zebrała się wokół mnie spora grupa słu­cha­czy. Śpie­wa­łam go, kiedy naprawdę potrze­bo­wa­łam gotówki. Mam skalę głosu wystar­cza­jąco dobrą, żeby korzy­stać z reper­tu­aru Adele, ale żeby odpo­wied­nio sprze­dać pio­senkę, potrzebne jest coś wię­cej. Trzeba wczuć się w jej słowa tak, jakby samemu się je napi­sało. Nie wydaje się to trudne, jeśli rze­czy­wi­ście jest się auto­rem. Przez długi czas wyko­ny­wa­łam tylko wła­sne pio­senki, więc nie było to dla mnie pro­ble­mem.

Występy uliczne oka­zały się czymś zupeł­nie innym. Ludzie nie chcieli słu­chać nie­zna­nych sobie pio­se­nek. Jesz­cze kilka lat wcze­śniej byłoby to dla mnie pro­ble­mem. Nie umia­łam posta­wić się w czy­jejś sytu­acji ani odczu­wać empa­tii.

Jed­nak teraz… Cóż, teraz potra­fi­łam śpie­wać cudze smutne bal­lady, jakby naprawdę miało pęk­nąć mi serce. Kiedy roz­glą­da­łam się po ota­cza­ją­cych mnie ludziach, w nie­jed­nych oczach dostrze­ga­łam łzy. Bar­dzo mi się podo­bało, że moje uliczne gra­nie potrafi wzbu­dzać tak głę­bo­kie emo­cje. Nie zno­si­łam nato­miast wszyst­kiego innego, co się z tym wią­zało.

Kiedy śpie­wa­łam o prze­mi­ja­niu i o tym, że minione dni były naj­waż­niej­sze w naszym życiu, czu­łam, że te słowa wydo­by­wają się pro­sto z mojej duszy. Kiedy wyśpie­wy­wa­łam świa­do­mie łamią­cym się gło­sem słowo „życie”, dostrze­głam w tłu­mie zna­jomą twarz.

Poczu­łam, że prze­biega mnie lekki dreszcz, ale zigno­ro­wa­łam go i wpa­tru­jąc się w męż­czy­znę, śpie­wa­łam dalej. Spoj­rze­niem mówi­łam mu, że jego obec­ność nie robi na mnie wra­że­nia. Nie był w sta­nie mnie prze­stra­szyć. Czyżby nie wie­dział, że sta­łam się nie­ustra­szona?

Nie wie­dzia­łam, jak się nazywa. Nic o nim nie wie­dzia­łam oprócz tego, że kiedy się poja­wiał, wszy­scy wokół niego zda­wali się zni­kać. Nie był prze­sad­nie wysoki, miał naj­wy­żej metr osiem­dzie­siąt i smu­kłą syl­wetkę, więc to nie impo­nu­jąca postura przy­cią­gała wzrok. Cho­dziło raczej o oso­bo­wość. Nie mogłam dostrzec, jaki ma kolor oczu, ponie­waż zawsze sta­wał dość daleko, ale wie­dzia­łam, że są ciemne i prze­ni­kliwe. Wyraz twa­rzy miał zwy­kle surowy i jakby nie­obecny, co nie paso­wało do tego, że prze­ja­wiał wyraźne zain­te­re­so­wa­nie moimi wystę­pami. Dzi­siaj stał z rękami w kie­sze­niach dżin­sów, nieco z boku, i słu­chał mnie z lekko prze­chy­loną głową, jak zwy­kle patrząc chłodno i obo­jęt­nie.

Kiedy doszłam do frag­mentu mówią­cego o tym, że chcę zna­leźć „kogoś takiego jak ty”, spoj­rza­łam spod ronda kape­lu­sza na ciem­nie­jące niebo. Chmury nade mną były rów­nie cięż­kie i ponure jak brzmie­nie mojego głosu. Po ostat­nim ude­rze­niu w struny, kiedy dźwięk jesz­cze wibro­wał w powie­trzu, opu­ści­łam głowę i słu­cha­łam cichych braw publicz­no­ści.

Nie­mal natych­miast prze­szłam do następ­nej pio­senki, tym razem wła­snej, ory­gi­nal­nej. Jak już powie­dzia­łam, więk­szość ludzi chce słu­chać zna­nych sobie kawał­ków, ale ja byłam pio­sen­karką i autorką jed­no­cze­śnie, więc pra­gnę­łam cho­ciaż raz pod­czas sesji wyśpie­wać to, co naprawdę czuję. Dodat­kowo zauwa­ży­łam, że nie­zna­jomy odda­lał się dopiero po tym, kiedy wyko­na­łam wła­sną pio­senkę.

Dziwne, ale praw­dziwe.

Pra­wie wszy­scy, któ­rych przy­cią­gnęła pio­senka Adele, zostali, żeby wysłu­chać mojego ryt­micz­nego, weso­łego utworu ze smut­nym tek­stem. Gdy skoń­czy­łam, kilka osób pode­szło bli­żej, żeby rzu­cić tro­chę drob­nych. Nie­któ­rzy mnie chwa­lili, a nawet mi dzię­ko­wali. Trudno było patrzeć na ludzi, któ­rzy odcho­dzili bez słowa, więc sku­pia­łam się na tych na tyle miłych, żeby ofia­ro­wać mi pie­nią­dze.

Zebra­łam już sumę wystar­cza­jącą na posi­łek, prysz­nic i pral­nię samo­ob­słu­gową.

Gdyby ktoś spy­tał mnie o radę na temat bez­dom­no­ści, wyja­śni­ła­bym, jak bar­dzo ważne jest utrzy­ma­nie czy­stych i suchych stóp. Należy codzien­nie zmie­niać skar­pety. Od punktu, w któ­rym roz­bi­ja­łam namiot, było dwa­dzie­ścia minut pie­chotą do pralni i dzie­sięć na basen. Mogłam prać i suszyć swoje nie­liczne ciu­chy i dzięki temu co dzień wkła­dać świeże skar­pety.

Z wdzięcz­no­ścią uśmie­cha­łam się do ludzi i dzię­ko­wa­łam z uda­wa­nym angiel­skim akcen­tem. Wola­ła­bym przy­brać szkocki, ale kiedy pró­bo­wa­łam, zawsze wycho­dził irlandzki, z lekką nutą austra­lij­ską. Byłam lep­sza w symu­lo­wa­niu wymowy z połu­dnio­wej Anglii, więc na tym poprze­sta­łam. Dla­czego w ogóle sta­ra­łam się mówić z pod­ra­bia­nym akcen­tem? Cóż, nie chcia­łam zostać roz­po­znana. Gdyby ktoś sko­ja­rzył moją twarz z gło­sem i dodał do tego ame­ry­kań­ską wymowę, sprawy mogłyby się skom­pli­ko­wać.

Ludzie zaczęli się roz­cho­dzić, a ja posta­no­wi­łam zakoń­czyć pracę. Docho­dziła dopiero pięt­na­sta, ale czu­łam, że bar­dzo potrze­buję kąpieli. Na doda­tek wyglą­dało na to, że w każ­dej chwili może lunąć deszcz. Od kom­pleksu base­no­wego dzie­liła mnie nie­mal godzina drogi pie­chotą, więc cho­wa­jąc pie­nią­dze do kie­szeni, zasta­na­wia­łam się, czy postą­pię bar­dzo głu­pio, jeśli zafun­duję sobie bilet auto­bu­sowy. Gdy­bym prze­mo­kła, mogła­bym zacho­ro­wać i co bym wtedy zro­biła?

Jesz­cze raz zer­k­nę­łam na niebo i dostrze­głam wyjąt­kowo groź­nie wyglą­da­jącą chmurę, z któ­rej w każ­dej chwili mogły spaść strugi ulew­nego desz­czu. Zde­cy­do­wa­nie lepiej było poje­chać auto­bu­sem.

Po skó­rze prze­biegł mi cha­rak­te­ry­styczny dreszcz. Unio­słam wzrok i spo­strze­głam, że nie­zna­jomy facet na­dal stoi nie­opo­dal i obser­wuje mnie, skrzy­żo­waw­szy ramiona na piersi. Skrzy­wi­łam się, widząc jego sza­cu­jące spoj­rze­nie.

Zaczął się poja­wiać i słu­chać moich wystę­pów jakiś mie­siąc wcze­śniej. Przy­cho­dził w każdą sobotę i obser­wo­wał mnie z daleka. Wie­dzia­łam, że nie cho­dzi o pociąg fizyczny, ponie­waż w tym okre­sie wyglą­da­łam nie naj­le­piej. Musiało mu cho­dzić o mój głos, a to mnie prze­ra­żało. Gra­nie na ulicy sta­no­wiło dla mnie ryzyko. Wystar­czyła jedna osoba, która roz­po­zna­łaby mnie po gło­sie.

Stąd uda­wany akcent.

Czy ten facet się tego domy­ślił?

Pró­bo­wa­łam tele­pa­tycz­nie naka­zać mu, żeby spa­dał.

Nagle ruszył w moją stronę, a ja zesztyw­nia­łam, cho­wa­jąc gitarę do fute­rału. To było coś nowego.

Zatrzy­mał się kilka metrów ode mnie, a ja się wypro­sto­wa­łam. Mia­łam metr sześć­dzie­siąt osiem wzro­stu, nie byłam więc niska, ale też nie­zbyt wysoka. Poczu­łam się jed­nak lepiej, gdy sta­łam wypro­sto­wana naprze­ciw nie­zna­jo­mego.

Spoj­rza­łam na niego z wyzy­wa­jącą miną.

Jego spoj­rze­nie nie wyra­żało nic.

Wła­śnie dla­tego zdzi­wi­łam się, kiedy oznaj­mił bez wstępu:

– Umiesz śpie­wać. Umiesz kom­po­no­wać.

Zmarsz­czy­łam czoło. Prze­chy­li­łam lekko głowę i ana­li­zo­wa­łam wyraz jego twa­rzy.

– Wiem – odrze­kłam w końcu.

Jego usta lekko się roz­cią­gnęły, co chyba ozna­czało uśmiech.

– Pozwól, że zapro­szę cię na kawę.

Obu­dziła się we mnie nie­uf­ność.

Cho­ciaż dokła­da­łam wszel­kich sta­rań, żeby zacho­wać higienę oso­bi­stą, nie potra­fi­łam się wyzbyć wyglądu osoby bez­dom­nej. Wszę­dzie nosi­łam ze sobą duży ple­cak, w któ­rym krył się mój jed­no­oso­bowy namiot. Raz w tygo­dniu bra­łam prysz­nic, a w dni, w które nie mogłam tego zro­bić, spry­ski­wa­łam włosy tanim suchym szam­po­nem, któ­rego uży­wa­łam bar­dzo oszczęd­nie. Bar­dzo dba­łam o swoje nie­liczne bluzki i dwie pary dżin­sów, sta­ra­jąc się ich nie bru­dzić. Jed­nak nie potra­fi­łam się pozbyć brudu pod paznok­ciami i, co waż­niej­sze, zim­nego bły­sku trud­nej rze­czy­wi­sto­ści w spoj­rze­niu.

Byłam bez­domna i chyba więk­szość ludzi instynk­tow­nie to wyczu­wała. A to ozna­czało, że nie­raz obcy faceci skła­dali mi jed­no­znaczne pro­po­zy­cje, niczym pospo­li­tej pro­sty­tutce.

– Dla­czego? – wark­nę­łam, czu­jąc do niego żywio­łową nie­chęć, tak samo jak do innych męż­czyzn, któ­rzy chcieli mnie wyko­rzy­stać.

Odpo­wie­dział roz­ba­wio­nym spoj­rze­niem.

– Nie cho­dzi o seks. Chcę tylko poroz­ma­wiać. O two­jej muzyce.

– Dla­czego? – powtó­rzy­łam.

– Pozwól się zapro­sić na kawę, a wszystko ci wytłu­ma­czę.

– Nie pijam kawy.

Skrzy­wił się i zmie­rzył wzro­kiem moją syl­wetkę. Nie było w tym żad­nego zabar­wie­nia sek­su­al­nego, tylko obraź­liwe lek­ce­wa­że­nie.

– W takim razie pozwól, że posta­wię ci coś cie­płego do jedze­nia. Zaosz­czę­dzisz tro­chę kasy – powie­dział, kiedy nasze oczy znów się spo­tkały.

– Teraz?

– Teraz.

Zasta­no­wi­łam się nad tą zde­cy­do­wa­nie kuszącą pro­po­zy­cją. Był jasny dzień, sta­li­śmy na Bucha­nan Street. Nawet jeśli miał wobec mnie jakieś nie­go­dziwe zamiary, nie mógł mi tu wyrzą­dzić wiel­kiej krzywdy. Zer­k­nę­łam w lewo, w górę ulicy. Czer­wono-biały pasia­sty szyld restau­ra­cji TGI Fri­days przy­zy­wał mnie kusząco.

Waha­łam się jed­nak, nie mając pew­no­ści, dla­czego ten facet się mną inte­re­suje i czy przy­pad­kiem nie odkrył mojej toż­sa­mo­ści. Spu­ści­łam głowę, by scho­wać twarz pod ron­dem kape­lu­sza.

– Poszu­kaj sobie innej roz­rywki. Nie, dzię­kuję. – Ode­szłam, nie oglą­da­jąc się na niego.

Nie zawo­łał mnie, a im bar­dziej się odda­la­łam, tym więk­sza ogar­niała mnie ulga; napięte mię­śnie roz­luź­niły się i sku­lone ramiona wró­ciły do nor­mal­nej pozy­cji.

Pół­nocny kra­niec Bucha­nan Street zaczy­nał się na wzgó­rzu, przy Glas­gow Royal Con­cert Hall. Potem ulica bie­gła łagod­nie w dół, żeby wyrów­nać się mniej wię­cej w poło­wie swo­jej dłu­go­ści. Wystę­po­wa­łam wła­śnie w tej oko­licy, więc dotar­cie na przy­sta­nek auto­bu­sowy przy ruchli­wej Argyle Street zajęło mi nie­spełna pięć minut. Nie­spełna pięć minut, żeby wyrzu­cić z pamięci tego nie­zna­jo­mego faceta. W moim obec­nym życiu nie było czasu na przej­mo­wa­nie się takimi dro­bia­zgami. Na tym to wła­śnie miało pole­gać. Mia­łam czas jedy­nie na zaj­mo­wa­nie się pod­sta­wo­wymi spra­wami. Nawet się nie spo­dzie­wa­łam, że to daje takie poczu­cie wyzwo­le­nia.

– Hej, muzy­kantko! – usły­sza­łam, gdy docho­dzi­łam do przy­stanku.

Spo­strze­głam dwoje bez­dom­nych, sie­dzą­cych w śpi­wo­rach przy wej­ściu do sta­rego pasażu han­dlo­wego Argyle Street Arcade.

Ponie­waż mojego auto­busu jesz­cze nie było widać, pode­szłam do Hama i Mandy. Pozna­łam ich krótko po tym, jak przy­by­łam do Glas­gow i stwier­dzi­łam, że nie wystar­czy mi pie­nię­dzy na pobyt w hotelu. Zaczę­łam sypiać w tanim namio­cie, który kupi­łam spe­cjal­nie w tym celu, i mniej wię­cej po tygo­dniu tych dwoje pode­szło do mnie, gdy gra­łam na ulicy.

– Cześć – pozdro­wi­łam ich.

Pode­szłam bli­żej i spoj­rza­łam na nich. Współ­czu­cie chwy­ciło mnie za gar­dło. To dziwne, ale nie czu­łam, że mam z nimi cokol­wiek wspól­nego poza tym, że wszy­scy troje byli­śmy bez­domni. Po pro­stu nie wyobra­ża­łam sobie, że mogła­bym się tak zapu­ścić.

– Co u cie­bie, muzy­kantko? – zapy­tała Mandy z sze­ro­kim uśmie­chem.

Przy­zwy­cza­iłam się już do jej zepsu­tych zębów pokry­tych nalo­tem, więc nawet nie drgnę­łam na ich widok. Co pół­tora mie­siąca kupo­wa­łam nową szczo­teczkę. Tra­dy­cyjną, nie elek­tryczną, jed­nak było to lep­sze niż nic. Nie zapo­mi­na­łam o uży­wa­niu nici den­ty­stycz­nej. Bar­dzo dba­łam o dobry stan zębów i dzią­seł.

– Prze­cież ona ma imię – upo­mniał ją Ham, prze­wra­ca­jąc oczami.

Nie poda­łam im praw­dzi­wego. Powie­dzia­łam, że nazy­wam się Sarah.

– „Muzy­kantka” ma wię­cej wspól­nego z prawdą – odpa­ro­wała Mandy i uśmiech­nęła się do mnie zna­cząco.

Przej­rzała mnie. Raczej mnie nie roz­po­znała, ale wie­działa, że nie nazy­wam się Sarah. Wcale mi się nie podo­bało, że tak łatwo potrafi mnie roz­szy­fro­wać. Na­dal jed­nak ją lubi­łam, ponie­waż ni­gdy mnie o nic nie wypy­ty­wała.

– Zostaw dziew­czynę w spo­koju – upo­mniał ją towa­rzysz.

Hamil­ton, w skró­cie Ham, nie był pierw­szym hero­ini­stą, któ­rego w życiu pozna­łam. Ten jed­nak wyda­wał się zde­cy­do­wa­nie naj­tra­gicz­niej­szą posta­cią. Wysoki, szczu­pły, cały w tatu­ażach, miał piękne zie­lone oczy i twarz, która byłaby nie­zwy­kle atrak­cyjna, gdyby nie fizyczne piętno odci­śnięte na niej przez nałóg. Policzki się zapa­dły, skóra posza­rzała, a zęby znaj­do­wały się w jesz­cze gor­szym sta­nie niż u Mandy. Nie tylko żółte i popsute, lecz także na doda­tek lewy kieł był zła­many, a pra­wego sie­ka­cza bra­ko­wało. Już przy pierw­szym spo­tka­niu oboje opo­wie­dzieli mi swoje histo­rie.

Mandy ucie­kła z domu peł­nego prze­mocy. Part­ne­rzy matki sys­te­ma­tycz­nie napa­sto­wali ją sek­su­al­nie, a zazdro­sna kobieta za karę ją biła, jakby to była jej wina. Kiedy Mandy opo­wia­dała o tym bez­na­mięt­nym tonem, czu­łam bole­sny ucisk w żołądku. Brzmiało to tak, jakby te przej­ścia przy­pra­wiły ją o para­liż uczuć. Potra­fi­łam to zro­zu­mieć.

By prze­trwać na ulicy, Mandy zaczęła się pro­sty­tu­ować. Naba­wiła się cięż­kich sta­nów lęko­wych oraz depre­sji i nie­wiele bra­ko­wało, a popeł­ni­łaby samo­bój­stwo. W samą porę poznała Hama. Ona pocho­dziła spoza Glas­gow, nato­miast on z Ibrox, dziel­nicy poło­żo­nej nie­spełna pięt­na­ście minut od cen­trum mia­sta. Uza­leż­nił się od hero­iny, kiedy miał pięt­na­ście lat, i przez nałóg stra­cił rodzinę, więk­szość przy­ja­ciół i zdol­ność utrzy­ma­nia pracy.

Nałóg Hama nie prze­szka­dzał Mandy. Przy­naj­mniej tak twier­dziła. Bar­dzo mi było żal ich obojga, nie tylko dla­tego, że tak wiele prze­szli i skoń­czyli na ulicy. Było mi ich żal, ponie­waż widzia­łam, że Ham kocha Mandy. Jed­nak gdy któ­re­goś dnia odda­lił się na chwilę, żeby poroz­ma­wiać z innym bez­dom­nym, Mandy wyznała mi, że jest z nim tylko ze względu na ochronę przed innymi face­tami, którą jej zapew­nił, i dla­tego że nie zra­żają go jej nie­le­czone nawra­ca­jące stany lękowe. Zapy­ta­łam ją, czy go kocha. Stwier­dziła, że uważa go za przy­ja­ciela. Było jed­nak oczy­wi­ste, że za ochronę dawała mu nie tylko przy­jaźń. Na­dal zatem się pro­sty­tu­owała, lecz w nieco inny spo­sób.

– Co tam? – zapy­ta­łam, choć wła­ści­wie nie mia­łam ochoty z nimi roz­ma­wiać. Ich towa­rzy­stwo było zbyt przy­gnę­bia­jące.

Zanim któ­re­kol­wiek zdą­żyło odpo­wie­dzieć, spa­dła pierw­sza ciężka kro­pla desz­czu.

– Kurde! – Ham spoj­rzał w niebo. – Wie­dzia­łem.

– Poszu­ka­cie jakie­goś schro­nie­nia? – zapy­ta­łam.

– To tylko mały desz­czyk. Już dawno nie bra­łam prysz­nica, więc będzie oka­zja – odrze­kła Mandy ze śmie­chem.

– A ty dokąd się wybie­rasz? – spy­tał Ham.

Wzru­szy­łam ramio­nami. Nikomu nie powie­dzia­łam, gdzie spę­dzam noce.

– Chcę się umyć i coś zjeść.

Mandy zmie­rzyła mnie kry­tycz­nym wzro­kiem.

– Ty wciąż sama? Co ci mówi­li­śmy na ten temat? Potrze­bu­jesz faceta. Albo poszu­kaj sobie jakiejś kole­żanki.

Ham spoj­rzał na mnie z tro­ską.

– Albo zostań z nami. Będziemy cię chro­nić.

Wie­dzia­łam, że w tej pro­po­zy­cji nie ma nic dwu­znacz­nego, mimo to wzdry­gnę­łam się na samą myśl. Oboje prze­ko­ny­wali mnie, że pro­wa­dząc samotne życie, wysta­wiam się na nie­bez­pie­czeń­stwo. Prze­mie­rza­łam to mia­sto od kilku mie­sięcy i widzia­łam sporo bez­dom­nych par lub kobiet trzy­ma­ją­cych się w małych grup­kach.

Ja jed­nak byłam spryt­niej­sza niż oni wszy­scy. Sypia­łam tam, gdzie nikt się nie zapusz­czał, z dala od cen­trum mia­sta. Nie potrze­bo­wa­łam ochrony.

– Wiem, że wyglą­dam na bez­bronne chu­cherko, ale to tylko pozory. Potra­fię nie­źle przy­ło­żyć – zapew­ni­łam ich z ponu­rym uśmie­chem i cof­nę­łam się o krok. – Umiem o sie­bie zadbać. Zapew­niam.

– Któ­re­goś dnia spo­tka cię coś złego. Zoba­czysz! – zawo­łała za mną Mandy.

Jej słowa zabrzmiały tak zło­wróżb­nie, że zimny dreszcz prze­biegł mi po ple­cach.

To głu­pota, zga­ni­łam się w myślach, sta­ra­jąc się otrzą­snąć z nie­mi­łego uczu­cia. Świet­nie dawa­łam sobie radę.

Nie mia­łam takich pro­ble­mów jak oni. Byłam spryt­niej­sza. Wie­dzia­łam, jak postę­po­wać, ponie­waż mimo mło­dego wieku zdo­by­łam życiowe doświad­cze­nie i mogłam z niego czer­pać.

Teraz żyłam wła­śnie tak. I bar­dzo mi się to podo­bało. Mar­twi­łam się tylko spra­wami naj­waż­niej­szymi, pod­sta­wo­wymi, a wszystko inne prze­stało się liczyć. Naj­waż­niej­sze to nie myśleć o tym, kim byłam kie­dyś.ROZDZIAŁ 2

2

○○○

Jazda auto­bu­sem trwała zale­d­wie kwa­drans. Wysia­dłam na przy­stanku odda­lo­nym od kom­pleksu base­no­wego o pięć minut spa­ce­rem. Zawsze korzy­sta­łam z tego basenu, ponie­waż od pralni samo­ob­słu­go­wej dzie­liło go dzie­sięć minut drogi, a od miej­sca, w któ­rym spa­łam, dwa­dzie­ścia.

W każdą sobotę za biur­kiem sie­działa ta sama recep­cjo­nistka. Była to miła dziew­czyna, która uprzej­mie prze­cho­wy­wała moją gitarę, kiedy już zapła­ci­łam za wstęp. Wrę­cza­jąc mi bilet, uśmie­chała się smutno, więc na pewno wie­działa, że nie przy­cho­dzę tu pły­wać. Mimo to mnie wpusz­czała.

Jej dobroć nieco raniła moją dumę, ale nie mia­łam czasu na roz­trzą­sa­nie takich spraw. Szybko prze­szłam do dam­skiej szatni. Na pod­ło­dze wyło­żo­nej kaflami stały kałuże wody, ściany poły­ski­wały od osa­dza­ją­cej się na nich skro­plo­nej pary wod­nej. Wokół uno­siła się silna woń chloru, która od jakie­goś czasu dzia­łała na mnie uspo­ka­ja­jąco. Zna­la­złam wolną szafkę, wyję­łam z ple­caka tani szam­pon z odżywką, krem do gole­nia, maszynkę i żel pod prysz­nic. Ostroż­nie, żeby nie uszko­dzić namiotu, scho­wa­łam ple­cak w szafce, a następ­nie roze­bra­łam się do bie­li­zny.

Dora­sta­jąc, nie mia­łam pro­ble­mów z akcep­ta­cją swo­jego ciała. Jako nasto­latka deli­kat­nie się zaokrą­gli­łam, ale na­dal nosi­łam roz­miar S i nikt ni­gdy nie rzu­cał żad­nych komen­ta­rzy na temat mojej wagi, więc nie zwra­ca­łam na nią uwagi. Nie nale­ża­łam do naj­po­pu­lar­niej­szych dziew­czyn w szkole, ale mia­łam swój zespół, roz­ryw­kową grupę przy­ja­ciół, i wszy­scy kon­cen­tro­wa­li­śmy się na tym, jak odnieść suk­ces w prze­my­śle muzycz­nym. Nie zosta­wiało to czasu na przej­mo­wa­nie się tym, czym zwy­kle przej­mują się nasto­latki. Tak naprawdę stra­ci­łam pew­ność sie­bie w kwe­stii figury, dopiero kiedy zespół zaczął zdo­by­wać popu­lar­ność.

Kiedy zamiesz­cza­li­śmy coś na Insta­gra­mie, zawsze poja­wiały się komen­ta­rze na temat mojego wyglądu. Czy zdję­cie zro­biono pod dziw­nym kątem, czy może przy­ty­łam? Pew­nie jestem w ciąży! W takim razie z kim? Może powin­nam zafun­do­wać sobie sili­ko­nowe cycki? I wyglą­da­ła­bym tak ślicz­nie, gdy­bym tylko zope­ro­wała nos.

Nie wszyst­kie komen­ta­rze były nega­tywne. Więk­szość była pozy­tywna, ale zda­rzały się też oble­śne i agre­sywne. Zadzi­wia­jące, jak szybko zaczę­łam się sku­piać wła­śnie na nich. Pozwa­la­łam byle dup­kowi zamie­szać sobie w gło­wie, cho­ciaż przed­tem nie przej­mo­wa­łam się tym, jak wyglą­dam. Nie­przy­chylne komen­ta­rze poja­wiały się też za każ­dym razem, kiedy jakiś bru­ko­wiec zamiesz­czał moje zdję­cie z jakimś przy­stoj­nia­kiem uwiel­bia­nym przez nasto­latki i ogła­szał, że jeste­śmy parą. Zda­rzyło się to kilka razy w ciągu mojej kariery. Dziew­czyny potra­fią być okrutne, kiedy uznają, że nie zasłu­gu­jesz na faceta, który jest ich ido­lem. Smutne, ale cho­ler­nie praw­dziwe.

Teraz nie dba­łam o takie sprawy. Nie musia­łam.

Wie­dzia­łam, że aktu­al­nie jestem za chuda, ale nawet jeśli ktoś gapił się na mnie, kiedy prze­cho­dzi­łam przez szat­nię w zno­szo­nej bie­liź­nie, trzy­ma­jąc w ramio­nach tanie kosme­tyki, nie dostrze­ga­łam tego. Nic mnie to nie obcho­dziło.

Na szczę­ście zna­la­złam wolną kabinę; weszłam do środka i nie zwra­ca­jąc uwagi na włosy obcych ludzi zale­ga­jące w odpły­wie, zacią­gnę­łam mokrą zasłonę prysz­ni­cową. Ostroż­nie zdję­łam bie­li­znę, zawi­nę­łam w ręcz­nik i poło­ży­łam na zewnątrz, jak zawsze tro­chę się oba­wia­jąc, że jakaś kana­lia mi ją ukrad­nie.

Kiedy poczu­łam na ciele strugi gorą­cej wody, z roz­ko­szy przy­mknę­łam oczy. Pierw­szy roz­grze­wa­jący prysz­nic po wielu dniach prze­rwy to nie­sa­mo­wita przy­jem­ność, którą trudno do cze­goś porów­nać. Kie­dyś moż­li­wość codzien­nej kąpieli była dla mnie czymś oczy­wi­stym. Teraz, gdy nie mogłam tego robić regu­lar­nie, a co naj­wy­żej raz na tydzień, jeśli zaro­bi­łam wystar­cza­jąco dużo pie­nię­dzy, prysz­nic to była czy­sta radość. Nie­stety, nie mogłam się nim cie­szyć zbyt długo, ponie­waż zawsze ktoś cze­kał na zewnątrz, aż zwol­nię miej­sce.

Zaczę­łam więc się myć. Wyszo­ro­wa­łam całe ciało i wymy­łam włosy. Potem ogo­li­łam łydki. Mandy radziła mi, żebym nie zawra­cała sobie głowy depi­la­cją, bo włosy na nogach zapew­niają wię­cej cie­pła zimą. Żyłam bez dachu nad głową od końca kwiet­nia, a noce wio­sną są cho­ler­nie zimne. Szkoc­kie lato też nie należy do naj­cie­plej­szych, ale da się znieść. Teraz nastał wrze­sień. Za kilka krót­kich tygo­dni tem­pe­ra­tura miała znacz­nie spaść, ale sta­ra­łam się o tym nie myśleć.

Sta­ra­łam się też nie pamię­tać o tym, że wkrótce skoń­czy mi się wiza tury­styczna.

Poczu­łam skurcz w żołądku i szybko odpę­dzi­łam od sie­bie tę myśl. Zacznę się tym mar­twić, kiedy przyj­dzie odpo­wied­nia pora. Moje życie pole­gało teraz na prze­trwa­niu kolej­nego dnia. Było pro­ste. Nie­skom­pli­ko­wane.

Po prysz­nicu znów poczu­łam się jak czło­wiek. Z ulgą stwier­dzi­łam, że bie­li­zna i ręcz­nik nie znik­nęły. Owi­nę­łam się nim i wyszłam spod prysz­nica, igno­ru­jąc nabur­mu­szoną minę kobiety cze­ka­ją­cej na swoją kolej. Zamknę­łam się w naj­bliż­szej kabi­nie, żeby spo­koj­nie się osu­szyć.

Wło­ży­łam bie­li­znę i poszłam do szafki, by zabrać swoje rze­czy. Kiedy już kom­plet­nie się ubra­łam, wyję­łam szczotkę do wło­sów.

Suszy­łam włosy suszarką, sta­ra­jąc się nie patrzeć na swoje odbi­cie w lustrze, kiedy to się stało.

Czy­jeś spoj­rze­nie wwier­cało się we mnie tak natar­czy­wie, że nie mogłam tego zigno­ro­wać. Zoba­czy­łam w lustrze, że obok mnie stoi jakaś nasto­latka. Gapiła się na mnie z otwar­tymi ustami i z bły­skiem eks­cy­ta­cji w oczach, który tak dobrze zna­łam. Ogar­nął mnie strach i odwró­ci­łam wzrok, szybko poru­sza­jąc suszarką, jakby to mogło przy­śpie­szyć pro­ces susze­nia.

Kiedy ją w końcu wyłą­czy­łam, dziew­czyna na­dal się we mnie wpa­try­wała.

Cho­lera.

Zgar­nę­łam swoje rze­czy, żeby jak naj­szyb­ciej wyjść.

– Hej! – usły­sza­łam.

O Boże.

Przez ramię rzu­ci­łam jej groźne spoj­rze­nie.

Uśmiech na jej twa­rzy lekko zbladł.

– Wyglą­dasz jak Sky­lar Finch. Ktoś ci już to kie­dyś mówił?

– Nie wiem, co to za jedna – skła­ma­łam, przy­bie­ra­jąc angiel­ski akcent.

Mina dziew­czyny zrze­dła, czy to ze względu na treść mojej odpo­wie­dzi, czy z powodu braku ame­ry­kań­skiego akcentu.

– Taaa… – burk­nęła nasto­latka pod nosem. – Aku­rat Sky­lar Finch przy­szłaby tutaj popły­wać.

Ode­szłam bez słowa, sta­ra­jąc się stłu­mić emo­cje wywo­łane tym spo­tka­niem. Albo przy­naj­mniej uda­wać, że nic nie poczu­łam.

Sku­pi­łam się na następ­nym punk­cie dzi­siej­szego planu. Kolej­nym przy­stan­kiem była pral­nia samo­ob­słu­gowa. Wło­ży­łam swoje nie­liczne ubra­nia do pralki i zamiast cze­kać, poszłam do miej­sco­wego baru ze sma­żoną rybą i fryt­kami. Kupi­łam tam sobie kola­cję na wynos i dwie butelki wody. Na­dal padało, więc zja­dłam rybę w zada­szo­nym wej­ściu do pralni. Szcze­rze mówiąc, led­wie wmu­si­łam w sie­bie połowę por­cji. Resztę wyrzu­ci­łam. Ryba z fryt­kami jest tania i sycąca, ale tak długo żywi­łam się śmie­cio­wym jedze­niem, że orga­nizm chyba zaczął się bun­to­wać.

Ocze­ki­wa­nie na koniec pra­nia i susze­nia było nudne, ale nie mia­łam nic prze­ciwko temu. Pral­nia była cie­pła i sucha. Naj­wy­raź­niej Bóg ist­niał, ponie­waż deszcz ustał, gdy ruszy­łam w stronę miej­sca noc­legu. Długo nie mogłam się przy­zwy­czaić do tutej­szych jasnych nocy. W tej czę­ści kraju latem zmrok zapada dopiero około jede­na­stej. Jed­nak przez ostat­nie tygo­dnie nad­cho­dził coraz wcze­śniej i niebo ciem­niało już o siód­mej trzy­dzie­ści.

Kiedy dotar­łam do celu – do wiel­kiej bramy cmen­ta­rza, zamknię­tej na kłódkę – zapa­dła noc. Brama wycho­dziła na ruchliwą prze­lo­tową ulicę. Drogę oświe­tlały latar­nie i świa­tła czę­sto prze­jeż­dża­ją­cych samo­cho­dów.

Zacze­ka­łam, aż jezd­nia opu­sto­szeje, i sta­nę­łam na obmu­ro­wa­niu cegla­nej kolumny, do któ­rej przy­twier­dzono wrota bramy, chwy­ci­łam się żela­znych prę­tów, pod­cią­gnę­łam się wyżej i prze­szłam na drugą stronę, uwa­ża­jąc, żeby nie nadziać się na ostre końce prę­tów.

Zesko­czy­łam na zie­mię i poczu­łam wibro­wa­nie w nogach. Mię­śnie mia­łam silne, ponie­waż poru­sza­łam się głów­nie pie­chotą. Wyję­łam mini­la­tarkę, oświe­tli­łam sobie alejkę wio­dącą w głąb cmen­ta­rza i ruszy­łam przed sie­bie.

Dziwne, ale nie czu­łam stra­chu. Cmen­tarz nocą sta­wał się moim azy­lem, w któ­rym kry­łam się przed świa­tem zewnętrz­nym. Mogłam tu w spo­koju zło­żyć głowę, wyobra­ża­jąc sobie, że moi cisi sąsie­dzi dają mi ochronę.

Cmen­tarz był roz­le­gły i szłam przez dłuż­szy czas, zanim dotar­łam do swo­jego miej­sca. Pra­cow­nicy komu­nalni kosili dziś traw­niki – oprócz zna­jo­mej woni wil­got­nej ziemi i kwia­tów, które ludzie skła­dali na gro­bach krew­nych, czu­łam zapach sko­szo­nej trawy. Stał się mniej wyraźny, kiedy dotar­łam do nie­wiel­kiego zagaj­nika na tyłach cmen­ta­rza, w któ­rym roz­bi­ja­łam namiot. Pobli­skie nagrobki były tak stare, że napisy na nich stały się nie­mal nie­czy­telne.

Roz­bi­łam namiot, wyję­łam śpi­wór, poduszkę i koc kupiony na wyprze­daży. Uło­ży­łam się wygod­nie i otwo­rzy­łam jedną z dwóch ksią­żek, które nosi­łam ze sobą.

Była to _Siła tru­ci­zny_ Marii V. Sny­der. Czy­ta­łam ją z milion razy i zawsze doda­wała mi otu­chy. Tak samo jak _Wybrańcy_ Kri­stin Cashore. Lubi­łam lite­ra­turę fan­ta­styczną. Uwiel­bia­łam powie­ści poka­zu­jące sprytne i silne kobiety, które nie pod­da­wały się prze­ciw­no­ściom losu.

Kiedy czy­ta­łam, zapo­mi­na­łam o chło­dzie i o swoim poło­że­niu. Na chwilę zapo­mi­na­łam wręcz o całym świe­cie. Ham, Mandy i wielu zna­nych mi bez­dom­nych utrzy­my­wali kon­takt z ludźmi za pomocą komó­rek. Nie wiem, skąd brali tele­fony. Może je kra­dli lub kupo­wali za ukra­dzione pie­nią­dze. A może uda­wało im się zaosz­czę­dzić odpo­wied­nią sumę z otrzy­my­wa­nych dat­ków i za nią kupo­wali tanie komórki, żeby utrzy­my­wać kon­takt ze sobą i świa­tem zewnętrz­nym. Jak­kol­wiek było, robili to. Łado­wali swoje apa­raty i uży­wali dar­mo­wego wi-fi w kawiar­niach. Nie­któ­rzy z nich mieli nawet pro­file na Face­bo­oku. Nie mieli domu, ale mieli strony w mediach spo­łecz­no­ścio­wych.

Ja nato­miast nie chcia­łam mieć do czy­nie­nia ze świa­tem zewnętrz­nym. Był dla mnie jedy­nie odle­głym wspo­mnie­niem.

Wola­łam czy­tać o tym, jak Yelena poznaje roz­ma­ite tru­ci­zny, przy­go­to­wu­jąc się do roli testerki posił­ków. Prze­ma­wiały do mnie jej wola prze­trwa­nia i siła. Kiedy tam­tej nocy pogrą­ży­łam się we śnie na cmen­ta­rzu, który stał się moim domem, wie­dzia­łam, że mam w sobie to coś, co pozwoli mi wytrzy­mać życie, które sobie wybra­łam.ROZDZIAŁ 4

4

○○○

Kil­lian O’Dea
dyrek­tor arty­styczny
Sky­scra­per Records
100 Stob­cross Road
Glas­gow
07878568562

Zaci­snę­łam palce na ele­ganc­kiej wytła­cza­nej wizy­tówce i marsz­cząc brwi, spoj­rza­łam na pana Kil­liana O’Dea. Był dyrek­to­rem do spraw arty­stycz­nych. Kimś, kto wyszu­ki­wał nowych arty­stów i decy­do­wał o reper­tu­arze wytwórni fono­gra­ficz­nej.

– Pra­cu­jesz w wytwórni pły­to­wej? – zapy­ta­łam.

Patrzył na mnie bez­na­mięt­nie.

– Jeśli mi nie wie­rzysz, dam ci swój tele­fon, żebyś nas spraw­dziła w inter­ne­cie. – Zanim zdą­ży­łam odpo­wie­dzieć, wyre­cy­to­wał całą listę twór­ców, z któ­rymi pod­pi­sali kon­trakty. Roz­po­zna­łam kilka nazwisk zna­nych bry­tyj­skich arty­stów. – Jeste­śmy jedyną szkocką firmą muzyczną, o któ­rej warto mówić, i wkrótce przy­ćmimy topowe przed­się­bior­stwa z Anglii. Mamy oko do roz­po­zna­wa­nia świe­żych talen­tów i sprawny zespół mar­ke­tin­gowy, który wie, jak sprze­dać nowych twór­ców mło­demu poko­le­niu „cyfro­wych tubyl­ców”. Dzięki temu przez ostat­nie pięć lat wyda­li­śmy cał­kiem sporą liczbę best­se­le­ro­wych albu­mów i zapew­ni­li­śmy kilku nowym wyko­naw­com świa­tową karierę.

Kiedy o tym mówił, w jego oczach poja­wił się błysk, jakieś świa­tło, któ­rego tam przed­tem nie widzia­łam. Nie byłam pewna, czy wywo­łała je pasja, czy zimna ambi­cja. Co waż­niej­sze, na­dal nie byłam pewna, czego ode mnie chce.

– Dla­czego mi to wszystko mówisz? – zapy­ta­łam.

O’Dea odwró­cił się w moją stronę i wpa­try­wał we mnie z nie­po­ko­jącą inten­syw­no­ścią.

– Nie tylko zapew­niamy arty­stom suk­ces komer­cyjny, lecz także tro­skli­wie się nimi zaj­mu­jemy. Masz dar. Czy myślisz, że zatrzy­muję się przy każ­dym ulicz­nym grajku, żeby wysłu­chać jego inter­pre­ta­cji pio­se­nek Adele? Nie. Ty po raz pierw­szy przy­cią­gnę­łaś moją uwagę, kiedy śpie­wa­łaś wła­sną pio­senkę. Zain­te­re­so­wa­łaś mnie. Chciał­bym poznać wię­cej two­ich utwo­rów, a jeśli są tak dobre, jak się spo­dzie­wam, to chcę, żebyś stwo­rzyła dla mnie cały album.

– Nie mam mene­dżera – skła­ma­łam.

– Mogę ci w tym pomóc.

Oczy­wi­ście, byłam zado­wo­lona, że ktoś doce­nia to, co robię, ale jesz­cze sil­niej­szy był strach przed tym, że ten facet do mnie pod­szedł i mógł mnie roz­po­znać. Serce waliło mi jak mło­tem na myśl o jego pro­po­zy­cji. Mia­łam wró­cić do daw­nego życia. Wystar­czyło kilka sekund, żeby wszyst­kie moje sekrety wyszły na jaw. Poczu­łam, że dło­nie mi się pocą i prze­cho­dzi mnie zimny dreszcz. Się­gnę­łam po swoje rze­czy.

– Dzię­kuję za pro­po­zy­cję, ale nie sko­rzy­stam.

– I to wszystko? – wark­nął i spoj­rzał na mnie gniew­nie.

– Wszyst­kie moje pio­senki już sły­sza­łeś. Nie mam nic wię­cej.

– Nie wie­rzę ci.

Gniew wymie­szał się ze stra­chem i policzki mi poczer­wie­niały.

– Nie obcho­dzi mnie, czy mi wie­rzysz. – Chcia­łam wyjść z boksu, ale chwy­cił mnie za łokieć.

Rzu­ci­łam mu ostrze­gaw­cze spoj­rze­nie, ale mnie nie puścił.

– Kto odrzuca atrak­cyjną pro­po­zy­cję, która może odmie­nić życie, żeby dalej tkwić na ulicy? Prze­cież to nie ma sensu.

Jego naiw­ność mnie roz­śmie­szyła.

– Wydaje ci się, że forsa i sława są takie wspa­niałe, jak się powszech­nie uważa? Takie życie jest jesz­cze bar­dziej puste niż moje.

– Skąd możesz to wie­dzieć?

– Puść mnie.

– Skąd to wiesz? – powtó­rzył.

– Wystar­czy poczy­tać życio­rysy sław­nych ludzi. Ilu z nich było tak naprawdę szczę­śli­wych?

– Tak się składa, że znam kilka takich osób.

– Pew­nie lecą na pro­chach.

– Jesteś okrop­nie cyniczna jak na młodą dziew­czynę.

Unio­słam brew.

– Wydaje ci się, że jestem taka młoda? Jeśli szu­kasz nasto­let­niej tip­siary, która będzie w miniówce pod­ska­ki­wać na sce­nie, to tra­fi­łeś pod zły adres.

– Jeśli odnio­słaś takie wra­że­nie, to zna­czy, że nie słu­cha­łaś ze zro­zu­mie­niem. A wła­ści­wie ile masz lat?

– Czy to gra w dwa­dzie­ścia pytań?

– Na razie zada­łem jedno. Nie spy­ta­łem nawet, jak się nazy­wasz. Dla­czego uni­kasz odpo­wie­dzi?

– Ponie­waż jesteś obcym face­tem, który posta­wił mi kola­cję, żeby coś ode mnie uzy­skać. Być może nie to, czego pra­gnie więk­szość męż­czyzn, ale na­dal jest to coś, czego nie zamie­rzam ci dać. Możesz sobie mówić, co chcesz, ale oboje wiemy, że masz mnie gdzieś. Cho­dzi ci tylko o pie­nią­dze, a ja nie chcę ich dla cie­bie zara­biać. Zapła­cisz za kola­cję czy zmie­ni­łeś zda­nie?

Nie­chęt­nie puścił mój łokieć.

– Zapłacę.

Poczu­łam ulgę, ale nie dałam tego po sobie poznać. Trzę­sąc się wewnętrz­nie, wyszłam z boksu i zarzu­ci­łam ple­cak na ramiona.

– Masz rację – ode­zwał się.

Zatrzy­ma­łam się i cze­ka­łam, co jesz­cze powie.

– Mam gdzieś, jak się nazy­wasz, ile masz lat i że jesteś bez­domna. Cho­dzi mi tylko o twój głos, twoje pio­senki i o to, jak wiele płyt uda ci się sprze­dać. – Wstał, wyjął z port­fela plik bank­no­tów i poło­żył na stole.

Była to o wiele więk­sza suma, niż wyno­sił rachu­nek za kola­cję. W jego ciem­nych oczach dostrze­głam chłód roz­cza­ro­wa­nia i iry­ta­cji.

– Kiedy wresz­cie się ogar­niesz i prze­sta­niesz cho­dzić z tą nie­umytą głową w chmu­rach, zadzwoń do mnie.

Ura­ził moją dumę i wpra­wił mnie we wście­kłość.

– Ty zaro­zu­miały dupku! Dziś rano myłam głowę!

Pod­szedł do mnie i spoj­rzał z góry na moją fry­zurę tak uważ­nie, że mia­łam ochotę zapaść się pod zie­mię. Kiedy nasze oczy w końcu się spo­tkały, on na­dal patrzył twardo, a ja z gnie­wem.

– Pew­nie gdzieś w publicz­nej łaźni. Niech zgadnę… Na base­nie?

Ze wstydu poczer­wie­niały mi policzki. W tej chwili po pro­stu go nie­na­wi­dzi­łam. Jak mógł tak ze mnie drwić?

– Co za czło­wiek zawsty­dza bez­domną osobę? – zapy­ta­łam.

– Sta­ram się zawsty­dzić kogoś, kto nie musi być bez­domny, w prze­ci­wień­stwie do tysięcy innych nie­szczę­śni­ków w tym kraju, któ­rzy nie mają wyboru. Wydaje ci się, że z cie­bie drwię? To ty codzien­nie drwisz z nich!

Wzdry­gnę­łam się.

– Gówno prawda.

– Czyżby? Oni nie mają wyboru. Ty masz.

– Nie mam.

– Przed chwilą dałem ci wybór. – Wci­snął mi w dłoń wizy­tówkę. – Zro­bisz z nim, co zechcesz.

Zosta­wił mnie pół­przy­tomną przy sto­liku i wyszedł z TGI Fri­days. Nogi mia­łam jak z waty, w gło­wie mi się krę­ciło. Nie chcia­łam przy­znać, że to sku­tek jego ostrych słów. Opa­dłam bez­wład­nie na ławeczkę w bok­sie. Na pewno przy­czyną były jedze­nie i prze­ży­cia minio­nego dnia. Na pewno.

Drżą­cymi pal­cami się­gnę­łam po pie­nią­dze, które zosta­wił na stole.

– Podać rachu­nek? – Głos kel­nera spra­wił, że w nie­spo­dzie­wa­nej panice zaci­snę­łam dłoń na bank­no­tach.

Ski­nę­łam głową i scho­wa­łam ręce pod sto­łem, żeby ukryć pie­nią­dze. Kiedy dosta­łam rachu­nek, odli­czy­łam należną sumę razem z pokaź­nym napiw­kiem. Gdy zorien­to­wa­łam się, ile mi zostało, poczu­łam łzy pod powie­kami.

Ten drań dał mi dwie­ście fun­tów. Dla nie­któ­rych to nie­wielka suma, ale dla mnie ozna­czała, że przez kilka tygo­dni nie będę musiała się mar­twić o to, czy zaro­bię coś gra­niem na ulicy.

Za ten życz­liwy odruch nie­na­wi­dzi­łam go jesz­cze bar­dziej. Dla­czego dał mi pie­nią­dze, skoro miał o mnie takie złe zda­nie?

Cho­ciaż bar­dzo się sta­ra­łam, jadąc auto­bu­sem w stronę cmen­ta­rza, nie mogłam się pozbyć z pamięci jego głosu. Tej nocy, kiedy już ubra­łam się cie­pło do snu i scho­wa­łam pie­nią­dze do schowka ukry­tego w fute­rale od gitary, wyję­łam notat­nik, któ­rego nie uży­wa­łam, odkąd przy­je­cha­łam do Szko­cji.

Kiedy wszystko zawa­liło mi się na głowę, ucie­kłam. Zosta­wi­łam całe swoje życie i przez ponad rok jeź­dzi­łam z ple­ca­kiem po Euro­pie. Przez cały czas pisa­łam nowe utwory, muzykę zupeł­nie inną niż ta, którą grał nasz zespół. Nie cho­dziło mi o stwo­rze­nie nowego brzmie­nia czy prze­boju. Nie chcia­łam powrotu do daw­nego życia. Jed­nak muzyka zawsze była moim spo­so­bem na wyra­że­nie samej sie­bie i two­rzy­łam pio­senki w nadziei, że w jakiś spo­sób przy­niosą mi uko­je­nie.

Tak się nie stało.

Wie­dzia­łam, że jeśli nie pomoże mi muzyka, to nie pomoże już nic.

Prze­sta­łam więc pisać, kiedy dotar­łam do Szko­cji. Wyda­łam ostat­nie pie­nią­dze na tani lot z Paryża do Glas­gow. I przez pięć mie­sięcy śpie­wa­łam, ale niczego nie napi­sa­łam.

Moja wiza miała się wkrótce skoń­czyć. Cho­ciaż O’Dea zosta­wił mi tro­chę pie­nię­dzy, nie wystar­czą na długo. Nie będę miała za co wró­cić do domu. Szcze­rze mówiąc, wcale nie chcia­łam tam wra­cać.

Patrząc na notes, na swój tekst, na pio­senkę, która była zbyt oso­bi­sta, żeby śpie­wać ją na ulicy, poczu­łam pra­gnie­nie, któ­rego od mie­sięcy nie doświad­czy­łam. Tutaj przede wszyst­kim sta­ra­łam się zapo­mnieć, wyrzu­cić z myśli wszystko, co było złe, i uda­wać, że jestem kimś zupeł­nie innym. Chcia­łam jed­nak dokoń­czyć to, co zaczę­łam.

Zna­la­złam pióro i gorącz­kowo zaczę­łam nano­sić zmiany w tek­ście. Prze­rwa­łam, kiedy pio­senka była w poło­wie gotowa, ponie­waż chcia­łam usły­szeć, jak brzmi.

Otwo­rzy­łam fute­rał i wyję­łam z niego swo­jego tay­lora.

I zaśpie­wa­łam.

_Wtedy jesz­cze nie wie­dzia­łam,_
_Że nasze dusze to jed­ność._
_I kiedy twoja gdzieś odpły­nęła,_
_Moja roz­pa­dła się na k…_

Głos mi się zała­mał, zanim doszłam do końca pierw­szej zwrotki. Poło­ży­łam się, obej­mu­jąc gitarę. Porzu­cony notat­nik leżał obok. Pierw­szy raz od wielu mie­sięcy zasnę­łam ze łzami na policz­kach.ROZDZIAŁ 6

6

○○○

Ten pozba­wiony serca sukin­syn zgo­dził się po mnie przy­je­chać, pod warun­kiem że wezmę udział w prze­słu­cha­niu.

Nie mia­łam wiel­kiego wyboru.

Był po pro­stu kolejną osobą, którą mogłam dodać do listy dup­ków, któ­rych nie cier­pię.

Sta­łam odwró­cona twa­rzą do budki tele­fo­nicz­nej, kiedy usły­sza­łam, że zatrzy­muje się za mną jakiś samo­chód. Naprę­ży­łam się ner­wowo, ale nie chcia­łam się odwra­cać, ponie­waż nie mia­łam pew­no­ści, że to on. Potem trza­snęły drzwi i usły­sza­łam jego głos.

– Muzy­kantka?

Odwró­ci­łam się i kiedy w żół­tym świe­tle latarni zoba­czy­łam prze­ra­żoną minę, jaką zro­bił na mój widok, w końcu do mnie dotarło, jak wyglą­dam. Po chwili na jego twa­rzy zoba­czy­łam zimną wście­kłość.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki