Assassin's Creed: Origins. Pustynna przysięga - ebook

1

Pustynnego krajobrazu nie zakłócało nic poza chatką łowczego, która wyrastała z horyzontu niczym spróchniały ząb. Nada się, uznał Emsaf. Podjechał do schronienia, uwiązał konia w jego cieniu, po czym wszedł do chłodnego wnętrza, wdzięczny za grube gliniane ściany, chroniące przed najgorszym nawet upałem.

W środku zdjął nakrycie głowy i rozejrzał się. Miejsce nie było urządzone, pachniało stęchlizną. Z pewnością nie chciałby w nim siedzieć zbyt długo, ale doskonale nadawało się do tego, co planował.

A planował zabójstwo.

Odłożył na ziemię swój łuk i jedną strzałę wyciągniętą z kołczanu, a następnie poświęcił uwagę okienku, z którego rozciągał się widok na pokrytą piaskiem równinę. Mrużąc oczy, wyjrzał przez nie pod różnymi kątami, najpierw na stojąco, potem klęcząc na jednym kolanie. Na koniec sięgnął po łuk, nałożył strzałę na cięciwę i próbnie złożył się do strzału.

Zadowolony ze swoich przygotowań, odłożył broń na ziemię. Zjadł resztę melona, którego nabył na rynku w Ipu, i usiadł wygodnie. Pozostało mu czekać, aż jego cel się pojawi.

Brak zajęcia sprawił, że Emsaf wrócił myślami do rodziny, którą – powodowany listem przysłanym do niego z Dżerti – zostawił w Hebenu. Treść listu zaniepokoiła Emsafa tak bardzo, że z miejsca zaczął się pakować.

Swojej żonie i synowi powiedział tylko tyle, że ma zadanie do wykonania: „Takie, które nie może czekać. Wrócę najszybciej, jak będę w stanie. Obiecuję”.

Wyjaśnił Merti, że nie będzie go kilka tygodni, może nawet miesięcy, i że w międzyczasie będzie musiała sama obsadzić i udeptać ich pola. Ebemu, który miał ledwie siedem lat, zlecił opiekę nad gęsiami i kaczkami, a następnie wymógł na nim obietnicę, że pomoże matce przy bydle i świniach. Nie wątpił, że syn zrobi to, o co go prosił, bo był chłopcem o dobrym sercu, oddanym rodzicom i sumiennie wykonującym swoje obowiązki.

Merti i Ebe żegnali się z Emsafem ze łzami w oczach, on sam też z ciężkim sercem dosiadał konia, z ledwością zachowując niewzruszoną postawę.

– Oczekuję, że zaopiekujesz się matką, synu – nakazał Ebemu, udając, że strzepuje pyłek z powieki.

– Oczywiście, tato – odpowiedział Ebe. Jego dolna warga drżała.

Emsaf i Merti wymienili krzywe uśmiechy. Wiedzieli, że ten dzień może nadejść, ale i tak nie potrafili się z tym pogodzić.

– Pomódlcie się za mnie. Poproście bogów, żeby mieli mnie w opiece, aż wrócę – poprosił Emsaf, po czym obrócił konia i ruszył w kierunku południowo-zachodnim, tylko raz oglądając się za siebie. Żona i syn patrzyli, jak odjeżdża. Przepełniał go ból, jakby otrzymał cios nożem w serce.

Obliczył, że droga z północnej części Hebenu do celu zajmie mu dwanaście dni. Zabrał tylko najbardziej potrzebne rzeczy i podróżował nocą, wyznaczając kierunek na podstawie księżyca i gwiazd. Za dnia pozwalał koniowi odpoczywać, a sam spał, kryjąc się przed podstępnym, palącym słońcem w cieniu terpentynowców albo w napotkanych szopach.

Pewnego wieczora wstał jeszcze przed zachodem słońca i wprawnym okiem przyjrzał się horyzontowi. Jego uwagę przyciągnęła ledwie zauważalna nieprawidłowość w rozedrganym gorącym powietrzu, którego fale przykrywały horyzont niczym warstwy mułu. Zanotował to w pamięci i postanowił następnego dnia upewnić się, że nie ma powodu do niepokoju. Zadbał, żeby wstać ponownie o tej samej godzinie, i potwierdził, że niestety, w pasie światła rozciągającym się w poprzek horyzontu, w tym samym miejscu, co poprzednio, widać ciemną kropkę. Niewątpliwie był śledzony. Co gorsza, przez kogoś, kto znał się na rzeczy i podążał za swoim celem w stałej odległości.

Musiał potwierdzić swoją teorię, chociaż w ten sposób mógł zdradzić osobie, która go ścigała, że ją zauważył. Zwolnił tempo. Plamka wśród fal gorąca na horyzoncie pozostała tej samej wielkości. Następnego dnia podróżował w palącym słońcu, a wieczorem dostrzegł, że jego cień najwyraźniej zrobił to samo. Innej nocy puścił się galopem, wyciskając z konia wszystko, na co mógł sobie pozwolić. Ktokolwiek go tropił, poszedł w jego ślady.

Emsaf znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Musiał na pewien czas porzucić misję i rozprawić się z ogonem. Zadawał sobie pytanie, w którym momencie śledząca go postać wpadła na jego trop. Emsaf był doświadczonym zwiadowcą i zachowywał wszelkie środki ostrożności.

Dobrze, stwierdził. Przemyślmy to. Dostrzegł swój cień piątego dnia podróży, co go cieszyło, bo oznaczało, że póki będzie się trzymał z dala od domu, Merti i Ebemu nic nie grozi. Teraz potrzebował sposobu, by nakłonić osobę, która za nim podążała, do ujawnienia się.

Niedaleko Ipu Emsaf natrafił na osadę. Kupcy rozstawili w niej stragany, z których sprzedawali licznym podróżnym oliwy, tkaniny oraz soczewicę i fasolę w wysokich słojach. Emsafowi udało się znaleźć mężczyznę, który zmierzał w stronę Teb, i zapłacił mu za dostarczenie wiadomości, zapewniając, że adresat dodatkowo go wynagrodzi. Nabył też prowiant, ale nie chciał zostawać wśród ludzi dłużej niż to konieczne. Na widok mijających go rolników i wołów przypominał sobie o Merti i Ebem i poczuł ukłucie tęsknoty za domem. Niedługo później przeprawił się przez Nil na Pustynię Zachodnią i zaczął planować kolejne posunięcie. Miał nadzieję podpuścić swojego prześladowcę.

Dwie noce później, przemierzając pustynną równinę, napotkał chatkę łowczego. Doszedł do wniosku, że to idealne miejsce na zasadzkę.

Tak jak przewidział, po pewnym czasie jego cel pojawił się w zasięgu wzroku – samotny jeździec, coraz wyraźniej odcinający się na tle rozmytego horyzontu. Emsaf podziękował bogom za słońce za plecami, nałożył strzałę na cięciwę i skierował ją w stronę postaci na koniu. Zwrócił uwagę na znajomą już mu pelerynę i na umaszczenie konia.

Naszedł czas.

Emsaf wziął głęboki oddech, nie spuszczając celu z oka. Naciągnął łuk i trzymał go w tej pozycji przez dłuższą chwilę. Za długą – odniósł wrażenie. Musi wypuścić strzałę, zanim jego mięśnie zaczną drżeć z wysiłku i pojawi się niebezpieczeństwo, że nie trafi. Musi to skończyć tu i teraz.

Rozwarł palce prawej dłoni.

Strzała dosięgnęła celu. Jeździec, którego wciąż dzielił od Emsafa spory dystans, zwalił się z wierzchowca, wzbijając w powietrze chmurę piachu i pyłu. Emsaf nałożył kolejną strzałę i ponownie naciągnął łuk, na wypadek, gdyby spoczywający na ziemi człowiek dał oznaki życia.

Nie dał.2

Dwa tygodnie wcześniej

Bion obudził się o świcie, akurat w chwili, gdy wschodzące słońce wlewające się do wnętrza przez okiennice wypełniło mu oczy białym ogniem. Wiedział, że niedługo zrobi się ciepło, ale ubierając się, zwrócił uwagę na orzeźwiający chłód, który rozgościł się w ciszy jego domu. Ściągnął z łóżka chustę i owinął się nią.

Przeszedł do drugiego pokoju, gdzie przygotował sobie posiłek z resztek chleba i owoców. Jadł powoli, w głębokim skupieniu, porządkując myśli przed zadaniem, które go czekało. Minęło wiele czasu od ostatniego razu, ale czuł się gotów duchem i ciałem. Klingi jego broni były ostre.

Kiedy skończył jeść, dokonał ostatnich przygotowań, sprawdzając kilka szczegółów na mapach. W lustrze z brązu, którym pomagał sobie, nakładając na powieki kohl zapobiegający oślepianiu przez słońce, widział sieć blizn pokrywających jego skroń i policzek.

Zastanawiał się, czy Iset, Horus i Anubis będą mu sprzyjali.

Czas pokaże.

Potrzebował trzech dni i trzech nocy, by dotrzeć pod gospodarstwo w Hebenu. Składało się ze stojącego na piasku szeregu budynków z zagrodami dla bydła. Dostrzegł sznur obwieszony śnieżnobiałym praniem. Wykorzystując ukształtowanie terenu, podjechał niepostrzeżenie pod skupisko drzew palmowych i uwiązał swojego wierzchowca w ich cieniu. Następnie wydobył z juków bukłak i przyjrzał się pozycji słońca na niebie. Poruszając się w taki sposób, by mieć je cały czas za plecami, znalazł odpowiednie wgłębienie w piasku pustyni, w którym okopał się, nakrył chustą i cierpliwie czekał.

Ruch przy domu. Jakaś postać – kobieta – zmierzała ku studni z kołem wodnym, trzymając duży dzban na wodę. Oczy Biona zwęziły się na widok sposobu, w jaki szła. Wszystkie jej ruchy były oszczędne, opanowane. Przyglądał się, jak napełnia naczynie, odstawia je na skraj murku okalającego studnię i stoi przez pewien czas z dłońmi opartymi o biodra. Chwilę później przyłożyła dłonie do ust i wykrzyczała imię, które lekki wiatr poniósł w jego stronę:

– Ebe!

Jego cel miał na imię Emsaf i albo przebywał akurat gdzieś indziej – może w mieście, albo na polu, którego nie było stąd widać – albo wyjechał. Z głównego budynku za to wyłonił się chłopiec. Z pewnością właśnie Ebe. Bion przyglądał się, jak malec pomaga kobiecie zdjąć jeszcze jeden dzban z krawędzi studni, a potem wspólnie z nią zanosi oba naczynia pod dom, gdzie przy pomocy mniejszych dzbanów przelewają wodę do koryt. Kozy pochyliły głowy i zaczęły pić. Mężczyzna przyglądający się im z zagłębienia w piachu poszedł za ich przykładem.

Nie ruszał się z miejsca, aż nabrał pewności, że Emsafa nie ma, a w domu zostali tylko ta kobieta i chłopiec. W końcu podniósł się z brzucha do przysiadu, zerwał się biegiem w stronę domu i chwilę później dopadł glinianej ściany, ciężko dysząc. Przez tylne okno dobiegały odgłosy matki i dziecka spożywających wspólny posiłek. Wyłapał słowo „ojciec”. Odpowiedź kobiety zawierała zapewnienie, że „niedługo wróci”.

Bion zamknął oczy, żeby przemyśleć sytuację. To była niedogodność – niewielka, ale zawsze. Czyżby ktoś ostrzegł Emsafa?

Nie. Na pewno nie przed nim. Gdyby tak było, Emsaf zostałby bronić rodziny. Ale musiał dostać jakąś wiadomość. Popędził ostrzec innych albo może otrzymał jakieś zadanie? Uznał, że dowie się, kiedy go dopadnie, a na razie postanowił się tym nie przejmować.

Teraz liczył się czas. Czas był wszystkim. Czas był jego wrogiem.

Zsunął sandały. Gorący piasek parzył go w stopy, kiedy skradał się dookoła domu, ale nie przejmował się tym i przemykając nisko pod parapetami okien, dotarł pod wejście. Zajął pozycję przy drzwiach. Przylegając plecami płasko do ściany, wytężył słuch, żeby określić położenie chłopca względem matki. Wyciągnął zza pasa nóż i nasunął na nadgarstek skórzaną pętlę, która zwisała z rękojeści.

Czekał.

Odliczał kroki.

Teraz.

Odepchnął moskitierę, wparował zwinnie do środka, chwycił kobietę od tyłu i przystawił jej nóż do szyi. Wszystko trwało zaledwie kilka sekund.

Ebe, który znajdował się po drugiej stronie pokoju, usłyszał hałas, odwrócił się i zobaczył mężczyznę o twarzy pokrytej bliznami trzymającego nóż przy szyi matki. Chłopiec miał rozczochrane włosy, a w jego szeroko rozwartych oczach odmalowywało się zaskoczenie i strach. W jednej dłoni trzymał talerz, na którym leżał nóż. Omiótł pokój panicznym wzrokiem.

– Nikomu nie musi stać się krzywda – oznajmił zabójca. Kłamstwo. Oddech kobiety przyśpieszył. – Synek, odłóż ten talerz i połóż się na brzuchu.

– Nie słuchaj go, Ebe – nakazała kobieta. Głos jej drżał, ale zabrzmiał stanowczo.

– To nie są żarty – przestrzegł Bion i na potwierdzenie docisnął ostrze noża do skóry matki. Krew z rany pociekła mu na nadgarstek.

– Odłóż talerz – powtórzył.

– Przypomnij sobie, co mówił tata – wydusiła kobieta. – Uciekaj, Ebe. Przez okno. On cię nie dogoni. Na pewno ma konia. Porwij go i zmykaj. – Uniosła dłonie, żeby chwycić się ramienia zabójcy i odzyskać równowagę.

Bion pokręcił głową.

– Zrób choć jeden krok, to poderżnę jej gardło. A teraz kładź się, tak jak kazałem.

Następnych kilka zdarzeń odbyło się bardzo szybko. Ledwie zauważalny ruch nadgarstka Ebego, talerz roztrzaskujący się o podłogę, ostrze, które jak za sprawą magii pojawiło się nagle pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym drugiej dłoni chłopca. Kolejne trzepnięcie dłonią posłało wirujący nóż w stronę Biona w tej samej sekundzie, w której kobieta wywinęła się i wbiła zęby w rękę, którą ją przytrzymywał.

Chłopak rzucił dobrze, ale Bion zdążył się odchylić i nóż tylko minimalnie drasnął go w ramię. Matka zdzieliła go łokciem w żebra, raz, drugi. Solidne uderzenia. Wiedziała, co robi, najwyraźniej też trenowała. Przez to jednak nie miał wyboru, musiał się rozprawić z tą dwójką. Błyskawicznie podjął decyzję i podciął kobiecie gardło, kiedy składała się do trzeciego uderzenia, po czym, kontynuując ruch, cisnął sztylet w stronę chłopaka, który ruszył biegiem w jego stronę, ewidentnie planując pomóc matce.

Chłopak był blisko. Bion wycelował dobrze. Ebe chwycił się za szyję w miejscu, w którym utkwił nóż. Bluzgając krwią z rany, osunął się na kolana, a po chwili padł na bok. Matka i syn wyzionęli ducha na kamiennej podłodze w tak niewielkiej odległości od siebie.

Bion nieco zmarszczył brwi i westchnął. Oni już nie mogli.

Niedługo później trafił na trop Emsafa i kierując się nim, podążył w stronę Ipu.

Nie ulegało wątpliwości, że jego cel jest dobrze przeszkolony. Kiedy napotykał karawany albo kupców zdążających w tym kierunku co on, poruszał się ich szlakiem, a na odcinkach, na których jako jedyny zostawiałby ślady na drodze, odbijał na pustkowie. Zbyt długo jednak zajęło mu potwierdzenie podejrzenia, że jest śledzony, co pozwoliło Bionowi przewidzieć jego plan.

Kiedy dostrzegł w oddali chatkę łowczego, ale żadnego śladu Emsafa, wiedział, że ma do czynienia z pułapką. Sam zastawiłby podobną. Los jego celu był więc niemal przesądzony.

W pewnej odległości od rzeki, niedaleko pól, Bion napotkał podróżnego jadącego na ośle objuczonym glinianymi naczyniami. Rozejrzał się, ale poza ledwie rozpoznawalnymi sylwetkami w oddali – pewnie robotnikami pracującymi w polu – nie widział nikogo. W każdym razie nikogo, kto mógłby dostrzec, co się za chwilę stanie.

– Witam, panie! – zawołał wesoło podróżny w stronę Biona. Zabójca zszedł z konia i ruszył w jego stronę, ukrywając pod chustą dłoń, w której trzymał nóż. Mężczyzna uniósł dłoń, żeby osłonić oczy. – I cóż mógłbym dla cie… – serdeczne powitanie, które zaczął wygłaszać, urwało się w pół słowa.

Bion powiódł osła, rozdrażnionego zapachem krwi martwego właściciela wciąż usadowionego na jego grzbiecie, ku swojej kryjówce. W cieniu, z dala od wścibskich oczu, przeniósł zwłoki na swojego konia i zabezpieczył je liną, wiążąc kilka sprytnych węzłów w taki sposób, by w odpowiednich warunkach po zesztywnieniu ciała zluzowały się i pozwoliły plecom podnieść się do pozycji pionowej. Na koniec zarzucił na trupa swoją chustę i odsunął się o kilka kroków, by nasycić się swoim dziełem.

Posłał konia i martwego jeźdźca w stronę zasadzki, a sam ruszył pieszo, zataczając szeroki łuk dookoła chatki łowczego. Przyglądał się z oddali, jak zwłoki osuwają się z wierzchowca, ugodzone w szyję strzałą wystrzeloną przez Emsafa.

Zasadzka unieszkodliwiona.

Po chwili Emsaf wychynął z kryjówki. Bion, który tymczasem przedostał się na tył chaty, na to właśnie czekał. Zaatakował nożem i przeciął rdzeń kręgowy Emsafa na wysokości nasady karku. Wiedząc, że pozostawił ofierze wyłącznie możliwość przyglądania się i mówienia, nachylił się, żeby zadać pytanie.

– Gdzie znajdę ostatniego przedstawiciela twojej krwi?

Emsaf wpatrywał się w niego świadomymi, pełnymi smutku oczami, a Bion po raz kolejny odczuł irytację, bo zrozumiał, że nic nie wskóra. Cała ta rodzina była ulepiona z jednej gliny. Wsunął sztylet w oko Emsafa, po czym wytarł ostrze do czysta o ubranie ofiary. Czekając, aż wzbierze w nim chęć, by ruszyć w dalszą drogę, przez chwilę przyglądał się sępom, które zaczęły się gromadzić wokół zwłok podróżnika spoczywających na płaskim piachu. Niedługo wywąchają i Emsafa. Śmierć i odrodzenie. Nieprzerwany cykl.

W bagażu Emsafa Bion znalazł medalion, który przełożył do swojej sakwy.

Misja wykonana. W każdym razie jedna jej część.

Bion przeciągnął się i wziął głęboki oddech. Musiał dokładnie wyczyścić broń, wyspać się i zgłosić się do przełożonych. Ci przekażą mu dalsze rozkazy, kolejny cel do wyeliminowania, i gra rozpocznie się na nowo.3

W dniu, który postawił nasze życie na głowie, siedzieliśmy w naszym ulubionym miejscu, plecami do ciepłych kamieni zewnętrznej strony muru okalającego warownię Siwy. Dostrzegłem samotnego jeźdźca na horyzoncie, ale szczerze mówiąc, nie poświęciłem mu większej uwagi. Nie wydawał się niczym więcej niż plamką w oddali, całkiem zwyczajnym widokiem, jak woda pluskająca o nabrzeże oazy rozpościerającej się u naszych stóp czy ludzie krzątający się wśród zieleni plantacji.

Poza tym towarzyszyła mi Aya, która zgodnie ze swoim zwyczajem opowiadała o Aleksandrii i o tym, jak bardzo chciała kiedyś do niej wrócić. Słuchając jej, przyglądałem się, jak jeździec dociera do granicy oazy i kieruje się w głąb wioski.

– Powinieneś ją kiedyś zobaczyć, Bayeku – tłumaczyła mi, a ja starałem się wyobrazić sobie to wielkie miasto. – Aleksandria jest centrum świata, na jej ulicach ludzie rozmawiają w każdym możliwym języku, Grecy i Egipcjanie chodzą ramię w ramię, a Żydzi nawet mają własne świątynie. Mędrcy z całego świata zjeżdżają się czerpać wiedzę z wielkiego Muzeum i Biblioteki. Myślisz, że kiedyś uda ci się tam pojechać?

Wzruszyłem ramionami.

– Może. Ale moje przeznaczenie jest tu.

Nastała chwila ciszy.

– Wiem – odpowiedziała Aya smutno.

– Wiesz, co jeszcze zrobił Aleksander? – zacząłem w nadziei, że uda mi się rozładować atmosferę. – Mam na myśli poza założeniem swojego wspaniałego miasta. Przyjechał tutaj, do Siwy. Z wizytą do Wyroczni w świątyni Amona.

W Siwie mieliśmy dwie świątynie. Jedna stała opuszczona, za to druga – Świątynia Amona – tworzyła coś w rodzaju samodzielnego miasteczka.

– A jak tu dotarł? – spytała Aya.

– Cóż – zacząłem wyjaśniać – moja ulubiona wersja tej historii brzmi tak, że Aleksander wraz z kompanami zgubił się na pustyni i kiedy był o krok od śmierci z pragnienia, ukazały mu się dwie żmije, które poprowadziły go do Siwy.

Aya zachichotała.

– Albo po prostu odbył pielgrzymkę do Wyroczni.

– Wolę moją wersję.

– Wieczny uczuciowiec. I cóż Aleksander tu robił?

– Odwiedził Wyrocznię. Nikt właściwie nie wie, co od niej usłyszał, ale wyszedł z widzenia przekonany, że jest synem Amona, obwołał się faraonem w Memfis, a następnie podbił wiele krain.

– Sądzisz, że wszystko to było skutkiem słów naszej Wyroczni?

– Lubię myśleć, że tak – odparłem. – Ale przede wszystkim chodzi mi o to, że Wyrocznia w Siwie jest uważana za nieomylną, nasza Świątynia Amona jest słynna na cały kraj…

– I…?

– I potrzebuje ochrony.

Aya spuściła głowę. Na jej twarzy, przesłoniętej przez czarne warkocze, pojawił się szeroki uśmiech.

– Ach, czyli wracamy do kwestii twojego przeznaczenia. Powiedz mi, Bayeku, jesteś absolutnie pewien, że chcesz iść w ślady ojca? Tak naprawdę? Czujesz to w głębi ducha?

Dobre pytanie.

– Oczywiście – odparłem.

Siedzieliśmy chwilę, nie mówiąc nic, aż Aya przerwała ciszę:

– Szkoda, że nie jestem taka jak ty. Bardziej… usatysfakcjonowana życiem.

– A to nie tak, że wolałabyś, żeby było odwrotnie? – spytałem próbnie. – Żebym był bardziej podobny do ciebie?

Pytanie zawisło w powietrzu i przez dłuższą chwilę znów siedzieliśmy w milczeniu. Z zamyślenia wyrwał nas krzyk przyjaciela, Hepzefy, który biegł w naszą stronę.

– Bayek! Bayek! – wołał. – Przybył posłaniec z Sauti.

– I co w związku z tym? – spytała Aya, prostując się.

Było oczywiste, że nasze plany na popołudnie ulegną zmianie.

– On przyjechał po Sabu – odparł zdyszanym głosem Hepzefa.

– Co? – usłyszałem własny głos.

– Sabu szykuje się do podróży. Twój ojciec opuszcza Siwę.

Popędziliśmy ścieżką prowadzącą od muru w dół ku wiosce i chwilę później byliśmy już wśród zabudowań, z których wystawały ciekawskie głowy. Ich właściciele osłaniali oczy przed słońcem i spoglądali w górę alei.

W stronę mojego domu.

Kiedy wkroczyliśmy na ulicę, dostrzegła mnie jakaś kobieta, która wyszeptała coś do swojego towarzysza. Ten też spojrzał w moją stronę i szybko odwrócił wzrok. Minęła nas grupka dzieci pędzących pod górę, żeby dowiedzieć się, o co ten hałas, i kiedy już miałem ruszać, by do nich dołączyć, dostrzegłem mężczyznę na koniu jadącego pod prąd. Zdałem sobie sprawę, że jeździec, którego widziałem na skraju oazy, musiał być właśnie posłańcem z Sauti. Mężczyzna był zajęty upychaniem czegoś, co wyglądało na sakiewkę pełną monet, do większej skórzanej torby przełożonej przez pierś, więc kiedy wyrwałem się z tłumu i chwyciłem wodze jego wierzchowca, z zaskoczenia prawie spadł. Zaklął i podrapał się po brodzie.

– Nie tykaj mojego konia – ostrzegł i wbił we mnie wzrok. Jego oczy miały ciemnobłękitny kolor.

– Przywiozłeś, panie, wiadomość dla mojego ojca, stróża tej miejscowości. Jaka była jej treść?

– Jeśli to rzeczywiście twój ojciec, z pewnością ci powie.

Pokręciłem głową i poczułem, jak narasta we mnie frustracja. Spróbowałem inaczej:

– To proszę mi zdradzić coś innego. Kto ją wysłał?

Posłaniec nieco obrócił konia, żeby się ode mnie uwolnić.

– O to też będziesz musiał zapytać ojca – odparł i odjechał.

Mieszkańcy wciąż ciągnęli w stronę mojego domu. Daleko z przodu usłyszałem, jak ktoś woła Rabię, co mnie nie zdziwiło: była powierniczką mojego ojca, z którym często zaszywała się z dala od podsłuchujących uszu i omawiała szeptem różne sprawy. Na zebraniach wioskowej starszyzny Rabia i Sabu mówili jednym głosem.

– Chodźcie – popędził ich Hepzefa i ruszył pod górkę.

Aya poszła za nim, ja jednak zostałem z tyłu, świadom, że moje życie ulegnie wielkiej zmianie. Chciałem odsunąć tę chwilę w czasie.

Aya odwróciła się i dostrzegła mój stan. Powiedziała Hepzefie, żeby szedł bez niej, a sama zawróciła. Przemierzając kilka kroków, które dzieliło ją ode mnie, miała za plecami resztki popołudniowego słońca, przez które sprawiała wrażenie, jakby jaśniała.

– Bayeku – powiedziała łagodnym głosem, opierając dłonie na moich ramionach i spoglądając mi prosto w oczy. – Co się dzieje?

– To… – próbowałem odpowiedzieć. – Nie wiem.

Pokiwała głową ze zrozumieniem.

– Cóż, nigdy się nie dowiesz, jeśli nie pójdziesz sprawdzić, w czym rzecz. Chodź.

Pochyliła się w moją stronę i musnęła moje usta swoimi.

– Bądź dzielny – wyszeptała i wzięła mnie za rękę, chcąc zarazem dodać mi otuchy, jak i poprowadzić mnie w stronę domu, do którego opuszczenia szykował się mój ojciec.4

Następnego ranka przebudziłem się w melancholijnym nastroju, którego opary spowijały mój pokój. Nie wstając z łóżka, półświadomie usiłowałem rozeznać się w tej szczególnej chwili, w której rzeczywistość i świat snu są nierozerwalnie splątane. Zastanawiałem się, co się nie zgadza, dlaczego czuję się, jakbym trafił do obcego, dziwnego świata. Aż wreszcie…

Przypomniałem sobie.

Wszystko do mnie wróciło.

Przypomniałem sobie matkę stojącą w dogasającym świetle dnia. Jej ręce skrzyżowane na piersi, usta ściśnięte do białości i gorejący wzrok. Na ulicy przed naszym domem stał uwiązany koń ojca, już objuczony, i ten widok podziałał na mnie jak cios w brzuch, pozbawił mnie złudzeń, uświadomił, że to wszystko dzieje się naprawdę.

Skierowałem wzrok na Ayę, która odwzajemniła moje spojrzenie. W jej oczach tlił się niepokój. Mój ojciec wyłonił się zza drzwi i stanął jak wryty, widząc tłum na ulicy, ale zaraz potrząsnął głową i kontynuował przygotowania.

– Ahmose… – odezwał się prosząco do mojej matki, ale jeśli oczekiwał zrozumienia, to się przeliczył.

Zjawiła się Rabia, z którą zamienił szeptem kilka słów – dla niej niesatysfakcjonujących, sądząc po wyrazie jej twarzy. Ewidentnie była tego samego zdania co moja matka. Potrząsała głową, usiłując wytłumaczyć coś ojcu, ten jednak w ogóle jej nie słuchał, nie chciał też zaprosić jej do domu, żeby porozmawiać na osobności. Upierał się, że musi wyruszyć natychmiast.

Kilka chwil później był gotów. Pocałował moją matkę, po czym wziął mnie w potężny uścisk i łupnął kilka razy w plecy na pożegnanie tak mocno, że zupełnie odebrało mi dech.

Dosiadł konia. Tłum przycichł.

– Sabu, złożyłeś przysięgę – przypomniała mu Rabia. Jednak jej głos i postawa wyrażały spokój sugerujący, że pogodziła się z biegiem zdarzeń.

– Złożyłem wiele przysiąg – odparł mój ojciec.

– Kto będzie teraz chronił Siwy? – dobiegł głos z tłumu.

– Kiedy stąd zniknę, ochrona będzie wam dużo mniej potrzebna! – zawołał ojciec w odpowiedzi, a następnie spiął konia i przeciskając się przez tłum w stronę oazy, rozpoczął swoją podróż.

Pamiętam stukot końskich kopyt, oddalający się, kiedy ojciec podążał wzdłuż szpaleru gapiów ścieżką prowadzącą w stronę plantacji. Niektórzy mieszkańcy, przyglądając się jego odjazdowi, starali się rozszyfrować sens jego ostatnich słów. Ja zaś z chwilą, gdy sylwetka ojca stała się kropką na horyzoncie, podjąłem starania, by zrozumieć targające mną uczucia. Wtedy jednak jeszcze nie potrafiłem.

Teraz, kiedy uniosłem głowę z podgłówka i rozejrzałem się zdezorientowany po moim pokoju, jakbym znalazł się w zupełnie obcym miejscu, zdałem sobie sprawę, że wciąż tych uczuć zrozumieć nie potrafię.

Matka była już na nogach. Zaniosła dzban wody na tyły domu, gdzie wzdłuż ściany rosły młode drzewa figowe, których górne gałęzie tworzyły koronę przepuszczającą promienie porannego słońca, tworzące urokliwe plamy na niewielkim podwórzu. Siedziała, obejmując nogi. Lniana suknia opinała jej kolana. Trzymała dzban tak niedbale, że sprawiał wrażenie, jakby mógł w każdej chwili wypaść jej z dłoni, i choć uniosła głowę w odpowiedzi na to, że przysiadłem się do niej, uśmiech, którym mnie obdarzyła, był dość wątły. Zastanowiło mnie, ile spała.

– On wróci – oznajmiła. – Nie musisz się martwić.

– A co z nami?

Zaśmiała się krótko, oschle.

– Oh, damy radę. Zobaczysz, jak tylko zaczniemy się przyzwyczajać do życia bez niego, pojawi się z powrotem i wywróci wszystko do góry nogami.

– Ale dlaczego wyjechał?

– Nie wiem – westchnęła. – Nie chciał mi powiedzieć. Ale dostrzegłam w jego oczach niepokój.

– Czy to miało coś wspólnego z Menną?

Jej spojrzenie stwardniało na wspomnienie dawnych wydarzeń. Zatopiła się w myślach. Siedzieliśmy tak obok siebie i pozwalałem jej spokojnie wspominać. Wreszcie pokręciła głową.

– A nawet jeśli, to co?

– To by przynajmniej miało sens.

– Aha – odparła, uniosła dzban do ust, po czym odstawiła go na stopień. – Cóż, jeśli tak uważasz, to chyba powinieneś odwiedzić Rabię.5

Mój ojciec był człowiekiem, który pokonał słynnego łupieżcę grobów, Mennę. Bogowie jedni wiedzą, ile razy wbijano mi do głowy ten fakt. Mieszkańcy wsi wzięli sobie za punkt honoru, żeby przypominać mi o tym przy każdej możliwej okazji.

Kim był Menna? Dobre pytanie. Niektórzy twierdzili, że w ogóle nie istniał. Dość popularna teoria głosiła, że za złowieszczą postacią, którą znaliśmy pod tym imieniem, stało w rzeczywistości kilka osób albo nawet doskonale zorganizowana banda, która podtrzymywała wygodną iluzję, żeby napędzać strach.

Inni twierdzili, że Menna był osobą z krwi i kości, ale nie brał bezpośredniego udziału w działaniach swojej szajki. Że upasł się i ubogacił pracą swoich sługusów, których poczynaniami kierował z Aleksandrii, nie opuszczając podwórza okazałej posiadłości.

Najtrwalsza z plotek o Mennie – i ta, o której my, dorastający na ulicach Siwy, dyskutowaliśmy najczęściej – głosiła, że jak najbardziej istniał i że utrzymywał swoją bandę w ryzach, skutecznie łącząc wpływ swojej przerażającej osobowości z obietnicami wielkiego bogactwa. Mówiło się, że wyrywał ofiarom zęby, które splecione drutem, pomalowane na czarno i zaostrzone na końcach nosił zamiast własnych, co napełniało trwogą serce każdego, kto na niego spojrzał. Że był okrutny i bezlitosny i nie wyznawał żadnego boga poza mamoną. Mówiło się też, że zabijał wszystkich, którzy nie dali się przekupić albo stawiali mu opór, że zabijał też ich rodziny, a potem rozwieszał wnętrzności ofiar na drzewach, a oskórowane zwłoki zostawiał na miejskich placach jako ostrzeżenie dla każdego, w kogo głowie tliła się myśl o nieposłuszeństwie.

Mówili, że był demonem zesłanym przez bogów, by karać złoczyńców i gnębić niewinnych.

Był niewyobrażalnie zły.

Nieważne, ile z tego było prawdą – szajka Menny niezmiennie wyprzedzała o kilka kroków żołnierzy, którzy podążali jej tropem. Czasami jeden z rabusiów wpadał w sidła. Schwytanego torturowano i palono żywcem, odbierając mu możliwość przejścia do zaświatów, bezczeszcząc ciało w taki sam sposób, w jaki on i jego pobratymcy traktowali szczątki na grabionych cmentarzyskach.

Niewiele to zmieniało. Jedyny urzędnik, który nie dał się przekupić i próbował powstrzymać Mennę, nic nie wskórał i niedługo później zmarł w tajemniczych okolicznościach. Nieważne, jak wielkie siły angażowano do interwencji, działalność szajki nie ustawała, a mimo tortur, które stosowano wobec pojmanych bandytów, żaden nie zdradził ani tożsamości, ani kryjówki swojego przywódcy. Za bardzo się bali.

Okres najbardziej wzmożonej działalności Menny przypadł na czasy, kiedy byłem mały. Miałem wtedy może dziesięć lat. Na początku jego szajka była dla mnie tylko wytworem straszliwych opowieści. Istniała wyłącznie w rozmowach pomiędzy matką a ojcem, a co za tym idzie – w mojej wyobraźni późnymi wieczorami, kiedy leżałem w łóżku i próbowałem zasnąć.

Z tego, co podsłuchałem, wiedziałem, że Menna grasował na północy. Rabował piramidy, co oczywiste, ale i zarzucał sieć szerzej. To właśnie przez łupieżców w jego rodzaju, ściągających niczym ćmy ku płonącej pochodni do bogatych grobowców pełnych dóbr, które zmarli planowali zabrać na tamten świat, architekci faraonów zaczęli stosować więcej pułapek i ślepych zaułków. Mimo to nawet najwięksi bogacze, chowani obecnie w olbrzymich tajnych komorach albo w mauzoleach wykutych w litej skale, nie mogli czuć się bezpieczni. Ulubionym celem Menny byli jednak ludzie niezamożni – choć też nie ci najbiedniejsi – którzy swoją podróż ku zaświatom rozpoczynali na terenie nekropolii, czyli cmentarzyska sąsiadującego ze wsią albo miastem. To tam głównie żerował.

Menna działał według ustalonej metody. Jego ludzie, podszywający się pod kupców, zakładali obóz w wygodnej odległości od celu, jednak nie za blisko. Stamtąd część z nich wnikała w miejscową społeczność i przekupywała urzędników, podczas gdy inni przeprowadzali zwiad grobowców, przygotowywali mapę tuneli i wymyślali sposoby na ominięcie pułapek.

Podejście Menny do samej grabieży zmieniało się w zależności od charakteru nekropolii, ale najczęściej jego ludzie włamywali się do grobowców i po prostu zabierali wszystko. Pozwalało im to szybko zniknąć z miejsca zdarzenia, a oddzielaniem złota od tandety zajmowali się później, bezpiecznie ukryci.

Działalność ta, nietrudno się dziwić, sprawiła, że szajką zainteresował się mój ojciec, który jako obrońca Siwy – czyli jej mekety – poczuwał się w obowiązku pilnować, czy Menna grasuje w okolicy jego miasta.

A tego dnia, o którym rozmyślałem, grasowali bardzo blisko.Podziękowania

Specjalne podziękowania dla Andrew Holmesa i Ann Lemay.

Podziękowania dla następujących osób: Yves Guillemot, Alain Corre, Laurent Detoc, Geoffroy Sardin, Anouk Bachman, Aymar Azaizia, Antoine Ceszynski, Maxime Durand, Anne Toole, Elena Rapondzhieva, Jean Guesdon, Alain Mercieca, Etienne Allonier, Matthieu Bagna, Andrien Gbinigie, Cecile Russeil, The Ubisoft Legal Department, Clément Prevosto, Justine Toxé, Jillian Taylor, Elizabeth Cockeram, Caroline Lamache, Anthony Marcantonio, Victoria Linel, François Tallec, Julien Fabre, Clémence Deleuze.

Grafika na okładce: Liu „Sunsetagain” Yan.