Atutowa karta - ebook

Rozdział pierwszy

Anglia, 1684 rok

W tawernie „Pod Królewską Głową” przy Fleet Street dwóch ludzi grało w karty. Ktoś mógłby spytać: co w tym dziwnego? Cóż… to nie była zwyczajna gra i gracze też niezwykli.

Siedzieli sami przy stole przesiąkniętym winem w niewielkiej sali. Migotliwe światło świec wydobywało z mroku ich skupione twarze. Gracze z wielkim napięciem wpatrywali się w karty. Każde rozdanie mogło zdecydować o losie jednego z nich.

Starszy z graczy, Henry Barrington, siedział nieruchomo niczym posąg wykuty z kamienia. Przegrał już prawie wszystko. Jego towarzysz pilnie przyglądał mu się spod oka. Był dużo spokojniejszy. Przez całe dwie godziny – bo tak długo grali – nie stracił pewności siebie.

Nazywał się Marcus Reresby. Dość długo szukał Barringtona, zanim przydybał go „Pod Królewską Głową”, w miejscu ulubionym przez działaczy Green Ribbon Club, republikanów i antypapistów. Nie było to spotkanie dwóch dawnych przyjaciół. Marcus serdecznie nienawidził Barringtona i widział w nim mordercę swego ojca. Nie miał jednak na to żadnych dowodów. Wiedział jedynie, że Barrington był uwikłany w zdradziecki spisek na życie króla Karola i jego brata Jakuba, księcia Yorku.

Barrington oczywiście zaprzeczał wszelkim oskarżeniom, lecz w jego oczach Marcus dostrzegł poczucie winy. Poczucie winy… i coś jeszcze. Coś, czego Barrington nie potrafił zwalczyć: strach. Prymitywny, zwierzęcy strach. Czego się bał? A może raczej kogo?

Marcus był gotów rozwikłać tę zagadkę, ale na razie, znając zamiłowanie Barringtona do hazardu, wciągnął go w pułapkę i zadał cios w najboleśniejsze miejsce. Powoli i systematycznie odzierał go z majątku.

Nie stanowiło żadnej tajemnicy, że Barrington należy do najbogatszych ludzi w Londynie. Miał wielkie dobra i udziały w kilku spółkach handlowych. Sięgał po każdą rzecz, której zapragnął, i ciągle mu było mało.

Kiedyś kształcił się na prawnika. Ambitny, wyrachowany i pozbawiony wszelkich skrupułów, mógł zrobić karierę jako prokurator. Niestety, z poglądów był republikaninem związanym z partią wigów i głośno występował przeciwko następcy tronu, katolickiemu księciu Yorku. Nie miał więc szans, aby w tej sytuacji politycznej zagrzać miejsce w królewskiej palestrze.

Barrington spojrzał na ostatnią kartę, którą trzymał w ręku. Grube krople potu spływały mu po czole. Marcus Reresby okazał się groźnym graczem. Bez trudu zepchnął Barringtona do obrony. Przez cały czas spokojnie kontrolował sytuację i beznamiętnym wzrokiem patrzył na swoją ofiarę, od czasu do czasu rzucając zgryźliwe uwagi.

– Guzdrzesz się, Barrington – zabrzmiał chłodny głos Marcusa.

Barrington cisnął kartę na stół. Twarz wykrzywił mu grymas złości. Miał ochotę udusić swojego przeciwnika, zetrzeć mu z gęby ten paskudny uśmieszek i w ten sposób odpłacić za poniżenie. Zamiast tego oparł się o blat i wstał z wymuszoną godnością.

– Zaczekaj. – Słowa Marcusa niczym ostrze brzytwy przecięły ciszę, panującą w niewielkiej salce. – Jeszcze nie skończyliśmy.

Barrington zamarł w bezruchu i skierował czujne spojrzenie na Marcusa. Zastanawiał się, o co mu może chodzić.

– Masz córkę, Barrington – powoli powiedział Marcus. – Z tego, co słyszałem, dziewczę niebiańskiej urody.

Wszystkim było wiadomo, że stary bogacz ubóstwiał swoją żonę. Po jej śmierci córka została przy ojcu. Barrington widział w jedynaczce podobieństwo do zmarłej żony i nie spieszył się, aby ją wydać za mąż. Marcus postanowił zadać mu ostatnie pchnięcie.

Barrington wyczuł jego intencje. Mało ci, młokosie, że ograbiłeś mnie z pieniędzy? – myślał. Zachciewa ci się mojej córki?

– No to co? – spytał.

Marcus popatrzył na niego bez wyrazu.

– Chciałbym wiedzieć, co się z nią stanie, skoro zabrałem jej dziedzictwo.

– Nie twoja sprawa, Reresby.

– A jednak z chęcią się tym zajmę – odparł Marcus i wyciągnął przed siebie długie nogi w butach do konnej jazdy.

– Żądam wyjaśnień.

– Mam czułe serce. Dam ci ostatnią szansę odzyskania choć części majątku. Zagrajmy jeszcze jedną partię, tym razem o honor twojej córki.

Barrington zmrużył oczy.

– Mam kupczyć własnym dzieckiem?

– Właśnie – cicho potwierdził Marcus z utajoną groźbą. – Powiedziałem, że mam czułe serce. Jeśli wyciągniesz wyższą kartę, aż do śmierci zatrzymasz cały swój majątek, ale ja wezmę twoją córkę na tak długo, jak tylko zechcę.

Barrington łypnął na niego ponuro.

– Nigdy – syknął. – Po to zrobiłeś mnie nędzarzem, żeby mi teraz wszystko zwrócić?

– Poczekaj, jeszcze nie skończyłem. Jeśli ja wygram, spiszesz zeznanie, w którym potwierdzisz swoją zdradę i bez oporu oddasz się w ręce sprawiedliwości.

– Ach, o to chodzi… A moja córka?

– Pozostanie nietknięta jak w dniu narodzin.

Marcus się uśmiechnął, ale w jego oczach nie było ani śladu wesołości. Wzrok miał zimny i mówił oschłym tonem, niespiesznie cedząc słowa.

– Sam widzisz, że nie możesz ze mną wygrać. Jeżeli jednak przyjmiesz moje wyzwanie i będziesz miał łut szczęścia, to przynajmniej zachowasz wszystkie swoje dobra.

Barrington skrzywił się nerwowo.

– Ty zaś w tym czasie zaczniesz się zabawiać z moją córką. Dlaczego miałbym się na to zgodzić?

– Bo lubisz hazard. Nie odrzucisz takiej propozycji.

Barrington z nienawiścią myślał o słowach Marcusa. Przeciwnik wpędził go w pułapkę, z której praktycznie nie było wyjścia. Chyba że… pomyślał Barrington, chyba że dołączę do moich towarzyszy w Holandii. Już nieraz chciał wyjechać. Był przecież zaledwie pomniejszym członkiem spisku i pozbył się głównego świadka, starego Reresbyego. Mógł zatem czuć się względnie bezpieczny, tym bardziej że oskarżenie o zdradę wymagało co najmniej dwóch zeznań.

Wbił wzrok w stół, by wyrazem twarzy nie zdradzić się przed Marcusem. Ciekawe… Za wszelką cenę chciał wygrać, bez względu na okoliczności. Zresztą praktycznie nie miał wyboru. Jeśli zaś chodzi o Catherine… Barrington uśmiechnął się w duchu. Jeszcze nie wszystko stracone. Tak jak powiedział Marcus, przy odrobinie szczęścia mógł odzyskać majątek. Czyli w zasadzie to, co teraz najważniejsze. A córka? Cóż, Marcus nie znał całej prawdy.

Wbrew pozorom Barrington od lat usiłował zapomnieć, że ma córkę. Jej obecność sprawiała mu niewymowną przykrość. Owszem, do ludzi zawsze wyrażał się o niej z najgłębszą miłością, ale były to pozory. Jedynie garść najbliższych przyjaciół dziewczyny w pełni zdawała sobie sprawę z rzeczywistych uczuć Barringtona. Marcus na pewno nic o tym nie wiedział.

Niech więc się cieszy swoją „zemstą”, pomyślał stary chytrus. Tak będzie nawet lepiej.

– Obrażasz mnie, Reresby. Moja córka jest niewinna.

– Dobrze wiesz, co cię czeka, jeśli odrzucisz moją propozycję.

– Obawiam się, że zbyt mocno jesteś zaślepiony nienawiścią - odparł Barrington, z powrotem siadając na krześle. Wreszcie zobaczył promyk nadziei, czuł się więc nieco spokojniejszy.

– Mogę postawić własne warunki?

– Słucham.

– Jeżeli wygram, pozwolisz mi zachować majątek, ale w zamian poślubisz Catherine. Nie chcę, żeby ją wytykano palcami. Jako twoja żona, nie zazna poniżenia. – Prawdę mówiąc, zupełnie nie dbał o to, co się stanie z jego przesłodką Catherine. Nawet do głowy mu nie przyszło, żeby ją spytać, co też myśli o spodziewanym zamążpójściu.

Marcus obrzucił go uważnym spojrzeniem.

– Co takiego? Chcesz mnie obarczyć nią na resztę życia? Nic z tego, Barrington.

– Może poczekaj, aż skończę mówić. Jeżeli wygrasz, wyjawię ci wszystko, co wiem o śmierci twego ojca. Poznasz nazwisko człowieka, który trzymał sztylet.

Tego Marcus się nie spodziewał. Nawet na to nie liczył, gdy siadał do karcianego stolika. Gdyby teraz się wycofał, wróg byłby znowu górą. Owszem, mógł przyjąć stawkę, ale w razie przegranej Barrington zachowałby cały swój majątek, a on musiałby poślubić jego córkę. W pierwszej chwili zamierzał stanowczo pokręcić głową. Potem jednak pomyślał i westchnął głęboko. Pokusa była zbyt wielka. Wszak mieli równe szanse, a on za wszelką cenę pragnął się dowiedzieć, kto zabił jego ojca.

– Zgoda – mruknął po dłuższej chwili.

– Jeszcze jedno, Reresby – powiedział Barrington. Marcus przypatrywał mu się bez słowa. – Jeśli wygrasz, nie będzie żadnego oficjalnego zeznania. Dowiesz się, czego zechcesz, ale w zamian dasz mi słowo honoru, że nie przeszkodzisz mi w wyjeździe z kraju.

– Masz na to moje słowo. Prędzej czy później, zdradzi cię któryś z kompanów. Wzorem mojego ojca jestem dżentelmenem i nie splamię nazwiska fałszywą przysięgą. Nie zwykłem łamać słowa. Bez względu na ostateczny wynik tej rozgrywki, twój majątek w całości już należy do mnie. Mimo to pozwolę ci z niego korzystać. Zgadzasz się?

Barrington skinął głową.

– Ale na tym nie koniec – zastrzegł. – Targuję się dalej. Powiedzmy, że wyciągnę wyższą kartę. Wtedy poślubisz moją córkę, ale pozwolisz jej pozostać ze mną. Chcę resztę życia spędzić we względnym spokoju. Po mojej śmierci weźmiesz, co twoje. – Nie wiedzieć czemu, z niechęcią myślał o jakiejkolwiek głębszej zażyłości pomiędzy dwojgiem młodych. Być może, bał się gniewu zmarłej żony. Wiedział, że gęsto będzie musiał się tłumaczyć, kiedy stanie przed nią w zaświatach.

Marcus pokiwał głową.

– Niech będzie.

Widział śmierć wypisaną na ziemistej twarzy przeciwnika. Barrington był bardzo chory – dokuczliwa niemoc zjadała mu trzewia. Nie pozostało mu zbyt wiele życia. Mógł wygrać bitwę, lecz w rzeczywistości już przegrał swoją małą wojnę.

Marcus przez chwilę miał wrażenie, że dzieje się coś dziwnego. Oderwał wzrok od Barringtona i spojrzał w stronę wejścia. Siedział bez ruchu, jakby przekonany, że ktoś ich obserwuje. Ale za drzwiami dostrzegł tylko ciemną plamę z pełgającymi ognikami świec. Powoli wzruszył ramionami i znów popatrzył na swojego wroga.

Henry Barrington niespiesznie, z wyraźnym ociąganiem, drżącą ręką przełożył karty i odwrócił talię. Wyciągnął damę pik. Całkiem nieźle. Odniósł wrażenie, że ciasna pętla, którą szykował dla niego kat z Tyburn, trochę zaczęła się rozluźniać. Nadeszła kolej na Marcusa. Barrington czekał w ogromnym napięciu, wodząc oczami za ręką młodzieńca. Marcus przerażająco wolno pokazał swoją kartę.

Walet kier.

Przegrał.

Barrington lekko się uśmiechnął. Smakował swój triumf.

– Kości rzucone, Reresby. Nie możesz się wycofać. No cóż… Twoja młodzieńcza duma i smutek po stracie ojca sprawiły, że popełniłeś błąd, którego będziesz żałował przez lata.

Marcus w duchu przyznał mu rację.

Barringtonowie od pięciu pokoleń mieszkali w imponującej rezydencji koło Richmond, nad samym brzegiem Tamizy. Dom nosił nazwę Riverside House. Był wspaniały – otoczony u wejścia starymi drzewami, duży, z czerwonej cegły, w holenderskim stylu. Wnętrza emanowały ciepłem. Henry

Barrington nigdy nie skąpił pieniędzy na cenne dzieła sztuki z najdalszych zakątków świata, na wygodne meble i barwne gobeliny, sprowadzane z Brukseli. Na ścianach wisiały płótna malowane przez najsławniejszych mistrzów.

Noc była ciemna, kiedy późną porą przed bramą Riverside House stanęły dwa powozy. Siedemnastoletnia Catherine już smacznie spała, wtulona w miękką pościel na ogromnym łożu. Nie widziała czarno odzianych postaci, szybko zmierzających w stronę rezydencji. Twarde obcasy zachrzęściły ostro na zamarzniętej ziemi. Chwilę później do sypialni Catherine weszła jej stara piastunka, Alice Parks. Potrząsnęła za ramię swoją panią.

– Obudź się, Catherine – szepnęła natarczywie.

Dziewczyna z wolna otworzyła oczy i przeciągnęła się niczym leniwa kotka.

– Alice? Co ty tu robisz? Przecież jest środek nocy – zamruczała sennie. Odwróciła się na drugi bok i naciągnęła kołdrę na głowę. Była zła, że ją obudzono. We śnie widziała twarz swego ukochanego Harryego Stapletona.

– Obudź się – nalegała Alice, znów potrząsając ją za ramię. – Twój ojciec właśnie wrócił do domu. Chce, żebyś natychmiast przyszła.

Catherine zaraz oprzytomniała na dźwięk słowa „ojciec”.

– O tej porze? – spytała. Usiadła na łóżku i odrzuciła kołdrę na bok.

– Tak. Zdaje się, że nie jest w najlepszym nastroju. – Alice podała jej suknię. – Wzywa cię do kaplicy i… chyba powinnaś wiedzieć, że jest z nim ktoś jeszcze.

Catherine bez słowa narzuciła na siebie luźną domową suknię i wsunęła stopy w miękkie pantofelki. Serce waliło jej jak oszalałe, kiedy szła długą galerią w stronę schodów. Niemal bez tchu zbiegła po szerokich stopniach. Kaplica była bardzo mała, ciasna i wilgotna, przesiąknięta zapachem pleśni. Znać, że od dawna nikt tu nie zaglądał. Catherine wzdrygnęła się, czując chłodny powiew. Nieco ukryta za wiszącą w przejściu haftowaną kotarą, przystanęła na chwilę, żeby spojrzeć na to, co działo się w środku. Blask zapalonych świec budził czarne cienie, tańczące na ścianach. Blada łuna wisiała nad ławkami i niewielkim ołtarzem.

Powoli weszła do kaplicy. Dostrzegła kilka osób, stojących pod ścianą, ale spoglądała wyłącznie na Barringtona. W jej sercu nie było miłości. Nie pragnęła podbiec do ojca. Dla niej był odległą, mało znaną postacią, zawsze chłodną, ponurą i nieprzystępną. Ostatnio nie widziała go już parę tygodni. Teraz zauważyła, że się postarzał; schudł, przybladł – i miał głęboko zapadnięte oczy. Wyglądał jak u progu śmierci.

W kaplicy panowała napięta atmosfera. Catherine szła powoli, niczym w transie, zastanawiając się, po co ją wezwano. Krok za krokiem zbliżała się w stronę kręgu światła i z napięciem czekała, że ktoś się odezwie. Wokoło panowało jednak głuche milczenie.

Henry stanął tuż przed nią. Nawet cień uśmiechu nie rozjaśniał jego ściągniętej, ponurej i złej twarzy. Spojrzał na córkę. Przesunął wzrokiem po jej postaci, ze zdumieniem patrząc na zmiany, które ostatnio zaszły w jej wyglądzie. Już nie była małą dziewczynką, lecz dorosłą panną o nieco egzotycznej urodzie. Do złudzenia przypominała matkę. Barrington niespodziewanie poczuł, że coś ściska go za serce. Do tej pory tęsknił za zmarłą żoną, Therese. Prawdę mówiąc, za jej śmierć obwiniał właśnie córkę. Może to sprawiło, że tak bardzo odsunął się od Catherine? Mógł ją spokojnie oddać w ręce Reresbyego. To była chyba jedyna część jego majątku, z którą rozstawał się bez żalu.

– Posłałeś po mnie, ojcze – cicho odezwała się Catherine.

– Tak. Jest tu ktoś, kogo musisz poznać. Wiem, że już późno, ale to sprawa niecierpiąca zwłoki.

Catherine odwróciła się w stronę człowieka, który wyszedł z mroku. Przez chwilę nie widziała nikogo poza nim. Był to barczysty, wysoki młodzieniec, cały odziany w czerń, przystojny, tryskający energią i siłą witalną. Powitał ją śmiałym, otwartym spojrzeniem. W jego ciemnych oczach czaiło się coś, co sprawiło, że głęboki rumieniec zabarwił policzki Catherine. Czuła się przytłoczona aurą męskiej władzy, bijącą od niego.

Młodzieniec postąpił naprzód. Włosy miał gęste i długie. Końce ciemnych kędziorów opadały mu aż na kołnierz płaszcza. Lekko orli nos i zacięte usta sprawiały, że jego twarz nabrała groźnego uroku. Catherine odruchowo dała krok do tyłu. Młodzieniec bez uśmiechu lekko skinął jej głową i odwrócił się, jakby to krótkie spotkanie miało mu wystarczyć.

Zapewne Catherine byłaby zdumiona, gdyby ktoś jej powiedział, że wywarła wielkie wrażenie na Marcusie. Z dużym trudem zachował pozorną obojętność. Dopiero dzisiaj miał okazję naocznie się przekonać, że w pogłoskach o jej urodzie nie było krzty przesady. Stała przed nim tak piękna, niewinna i czysta… Jej włosy były czarne niczym skrzydło kruka i długie jak grzywa przedniego rumaka. Nosek miała niewielki i lekko zadarty, twarz zaś owalną, o nieco wystających kościach policzkowych. Miękkie, drobne wargi bardzo się różniły od karminowych ust dam na królewskim dworze. Młode, lecz jędrne piersi wypychały stanik luźnej sukni, a ciemnozielone oczy jaśniały wewnętrznym blaskiem, zdającym się rozświetlać ponurą kaplicę. W tej chwili widniało w nich zaciekawienie zmieszane ze strachem. Mimo to dumnie uniosła głowę, patrząc na Marcusa.

Młodzieniec początkowo wcale nie zamierzał wciągać jej w intrygę. Teraz, kiedy ją poznał, miał pretensję do siebie, że chyba postąpił jednak zbyt okrutnie. Nie miał prawa jej krzywdzić. Ale cóż, przyjął warunki Barringtona i tym samym pozbawił się drogi odwrotu. Musiał pojąć ją za żonę. Stał więc przed ołtarzem, ale nie bardziej od oblubienicy palił się do ślubu.

Cierpliwość nigdy nie była jego główną cnotą, tym razem także wzruszył ramionami i mruknął zgryźliwie:

– Pospiesz się, Barrington. Już późno. Muszę być gdzie indziej.

Catherine drgnęła na dźwięk jego głosu. Był głęboki i władczy, jakby już od dawna przywykł do wydawania komend.

– Niech cię diabli, Reresby. Daj mi przynajmniej chwilę.

Marcus gniewnym ruchem trzepnął rękawicami w dłoń i zniknął w ciemnościach.

– Zawiadom mnie, kiedy będziesz gotów – rzucił przez ramię.

Henry stanął przed córką. Na pewno widział obawę w jej oczach, lecz nie kwapił się ze słowami pocieszenia.

– Dlaczego kazałeś mi przyjść do kaplicy, ojcze? – zapytała Catherine. Jak przez mgłę docierało do niej, że dzieje się coś złego. Coś z pogranicza koszmarnego snu. – Kim jest ten człowiek? Czego tu szuka?

– Ciebie, moja droga – chłodno odparł Henry. – Ciebie.

– Nic nie rozumiem – powiedziała roztrzęsionym głosem. – Co uczyniłeś, ojcze? Jeszcze raz pytam: kto to taki?

– Nazywa się Marcus Reresby. Za chwilę go poślubisz.

Catherine przycisnęła rękę do piersi. Miała wrażenie, że zemdleje. Wzięła głęboki oddech i z ogromnym trudem próbowała pozbierać myśli.

– Przecież miałam wyjść za Harryego Stapletona. Dałeś nam swoją zgodę. Powiedziałeś, że to dobra partia.

Henry skrzywił się z gniewem i zniecierpliwieniem.

– Możesz zapomnieć o Stapletonie. Zmieniłem zdanie. Chcę, żebyś w zamian wyszła za Reresby'ego.

– Obiecałeś mnie Harryemu! – krzyknęła Catherine, niepomna na złość ojca.

– Już nie. Jesteś jeszcze bardzo młoda, moja droga, i nie rozumiesz wielu ważnych spraw. W tym momencie twoje osobiste chęci nie mają żadnego znaczenia. Być może później ci to wyjaśnię. Teraz masz mnie słuchać. Poślubisz Reresbyego.

– Jak możesz tego ode mnie oczekiwać? – zawołała z niedowierzaniem. – Przecież mam pełne prawo znać powody tak nagłej decyzji!

– Za późno. Zakończyłem już przygotowania. Przyszykuj się.

Catherine zesztywniała ze strachu. Cała krew odpłynęła jej z policzków. Pragnęła tylko Harryego i od lat była przekonana, że nic nie może tego zmienić. Kochała go dziewczęcą miłością, pełną oddania i najszczerszej pasji. Nie wyobrażała sobie innego męża. Harry lub nikt – to było dla niej jedyne rozwiązanie.

Spojrzała na niewielkie grono osób, które przybyły do kaplicy. Nie rozpoznała nikogo. Skuliła się niczym zgoniony zając, kiedy dopadną go ogary. Co miała zrobić? Dostrzegła schowaną w cieniu Alice. Na pomarszczonej twarzy piastunki malował się wyraz głębokiej troski. Znikąd pomocy… Catherine ponownie spojrzała na ojca.

– Nie zrobię tego – oznajmiła stanowczo. – Nie wyjdę za zupełnie obcego człowieka!

– Twoje kaprysy mnie nie obchodzą. Dzisiaj zostaniesz jego żoną. To już postanowione.

Catherine zmarszczyła delikatne brwi.

– Ale dlaczego?! – Pierwszy raz w życiu sprzeciwiła się rozkazom ojca. Henry popatrzył na córkę lodowatym wzrokiem. Catherine poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła. Mimo to nie chciała na całe życie związać się z człowiekiem, którego dopiero co ujrzała. – Ojcze, błagam… Nie zmuszaj mnie do tego. Zrobię wszystko, co tylko zechcesz… z tym jednym wyjątkiem. – Henry próbował się odwrócić, ale chwyciła go za ramię i zmusiła, żeby na nią spojrzał. – Błagam! – powtórzyła głośniej. – Kocham Harryego. Chcę, aby był moim mężem!

Henry Barrington pozostał głuchy na prośby córki. Odtrącił jej rękę z taką siłą, że Catherine straciła równowagę i upadła na kolana.

– Kochasz? – syknął ze złością. – A gdzie tu mowa o miłości? Takie uczucia są dla głupców. Miłość to tylko zaślepienie, które na ogół nie pozwala ludziom dostrzegać brudów codziennego życia. Liczy się władza i majątek. To nas chroni. A teraz wstań i nie rób z siebie widowiska, Catherine.

– Och, ojcze – szepnęła załamana – aż tak bardzo mnie nienawidzisz? Oddajesz mnie w ręce człowieka, którego nigdy w życiu nie widziałam. Nie zapytasz nawet o moje uczucia?

Henry obojętnie odwrócił się od niej i podszedł do ołtarza, przy którym trwały już ostatnie przygotowania do ceremonii.

Catherine wciąż klęczała na kamiennej posadzce. Czuła chłód, przenikający przez jej cienką suknię, ale nie zwracała na to najmniejszej uwagi. Nie wiedziała, jak długo trwała w tej pozycji. Nagle ktoś wziął ją za zimną jak lód rękę i energicznym ruchem postawił na nogi. Był to Marcus Reresby.

– Proszę nie wpadać w rozpacz, panno Barrington – powiedział łagodnym tonem.

Nie zdziwił się, kiedy Catherine gwałtownie wyrwała rękę z jego dłoni. W jej oczach połyskiwały łzy. Mimo to dzielnie powstrzymywała się od płaczu.

– To nie potrwa długo – dorzucił Marcus. – Nie musi pani się obawiać. Może od razu powiem, że odejdę zaraz po zakończeniu ceremonii. Nie zobaczymy się dość długo.

Catherine przyjrzała mu się nieco uważniej. Miał jakby zasmuconą minę. Czyżby jej współczuł? Tego nie wiedziała.

Pozwoliła, by ją podprowadził do stopni ołtarza. Pastor już zakończył przygotowania i nie zamierzał nikomu zadawać trudnych pytań. Drobna suma, którą przyjął za swoje usługi, sprawiła, że nie miał wyrzutów sumienia. Catherine poczuła, że coś ją ściska w gardle.

Marcus stanął koło niej przed ołtarzem i z ukosa spojrzał na oblubienicę, która wyprostowała się z niekłamaną dumą. Nie przymykała oczu, ale wojowniczo patrzyła przed siebie. Marcus spozierał na nią z rosnącym podziwem. Nie płakała nad swoim losem, choć na pewno bała się tego, co ją czeka. W najtrudniejszej chwili umiała zachować godność.

Pastor monotonnie recytował kościelne formuły. Przez ten czas Catherine stała nieruchomo niczym posąg. Jej twarz nie wyrażała najmniejszych emocji. Odpędziła od siebie myśli i uczucia. Tylko raz łzy niechcący nabiegły do jej oczu, kiedy wyobraziła sobie reakcję Harry'ego na wieść o tym, że już nigdy nie będą małżeństwem. Tęskniła za jasnowłosym chłopcem, któremu wyznała miłość – i który też ją kochał. Miała cichą nadzieję, że zdoła jej przebaczyć.

Uroczystość dobiegła końca. Pastor rozłożył ręce i odszedł od ołtarza.

– Wszystkiego najlepszego. Odejdźcie w pokoju.

Catherine, nagle zaślepiona łzami, odwróciła się szybko i potknęła o suknię. Zachwiała się, lecz w tej samej chwili Marcus po raz drugi przytrzymał ją za ramię. Zerknęła w dół i zobaczyła szczupłą męską dłoń ze starannie wypielęgnowanymi paznokciami. Zła, że niepotrzebnie okazała słabość, odskoczyła od męża i gwałtownie przycisnęła rękę do siebie.

Nie spodobało mu się, ale nie dał tego po sobie poznać. Na jego ustach błądził cień uśmiechu, lecz Catherine już tego nie widziała. Patrzyła w inną stronę.

– Jako twój mąż, mam obowiązek wyjaśnić ci, co tutaj zaszło – powiedział Marcus. – Powinnaś wiedzieć, czego od ciebie oczekuję.

Catherine pomału odzyskała rezon. Nie uśmiechała się. Kamiennym wzrokiem popatrzyła na stojącego przed nią młodzieńca.

– Czego ode mnie oczekujesz? Wcale nie musisz tego mówić, panie.

Marcus niedbale wzruszył ramionami.

– Szczerze rozumiem twoją niechęć do małżeństwa.

Catherine była do tego stopnia zdumiona jego odpowiedzią, że zapomniała nawet o postępku ojca. Marcus zachowywał się tak, jakby zupełnie nie dbał o to, co się stało.

– Wybacz, panie, lecz mimo wszystko nie czuję się twoją żoną. Nigdy do tego by nie doszło, gdyby pozostawiono mi wybór.

– A jednak jesteś moją żoną – odparł cicho i uśmiechnął się prowokująco.

Catherine z trudem panowała nad wściekłością.

– Boleję nad tym – odpowiedziała przez zaciśnięte zęby. – To małżeństwo zostało zawarte pod przymusem i postaram się, żeby trwało jak najkrócej.

– Och, nie… – łagodnie zaprotestował Marcus i obrzucił ją taksującym wzrokiem. – Catherine – w jego głosie pobrzmiewała lekka drwina – jesteś piękną młodą kobietą, godną najwyższego pożądania. Dlaczego miałbym się z tobą rozwieść?

– W takim razie, Bóg mi świadkiem, zamienię nasz związek w koszmar. Stanę się zimna i nieczuła. Poznasz mnie z jak najgorszej strony. W oczach Boga i ludzi być może jestem twoja, lecz nie ukrywam, że kocham kogoś innego i nigdy nie przestanę kochać. Moje serce należy do mnie i mam prawo rozporządzać nim wedle własnej woli.

Marcus nie przestawał kpiąco się uśmiechać. Nieznacznie skinął głową, jakby w pełni uznawał jej racje.

– W takim razie, moja pani żono, zostawiam cię w spokoju do czasu, aż twój ojciec stanie przed obliczem stwórcy.

Odwrócił się, żeby ukryć przed nią uczucie, które go ogarnęło wtedy, gdy pastor połączył ich dłonie. Nie było w tym niewczesnej żądzy ani zdumienia, że jej skóra jest tak jedwabiście miękka, lecz raczej odruch opiekuńczy, całkiem nieznany mu do tej pory.

Doskonale zdawał sobie sprawę, że jego żona jest zupełnie inna niż kobiety, z którymi do tej pory miewał do czynienia. Była uparta i niezależna, z silnym poczuciem własnej godności. Nie udawała płochej kokietki jak większość jej rówieśnic. Otwarcie dała wyraz swej niechęci. Znienawidziła go, bo stanął jej na drodze do szczęśliwej przyszłości u boku Harryego Stapletona – czy jak tam się nazywał ów wybranek.

Marcus uchodził za przystojnego. Bóg nie poskąpił mu męskiej urody i niemal od najmłodszych lat budził zachwyt kobiet. Niejedna przekonywała go, że ma w sobie coś takiego, czym potrafi podbić serce każdej niewiasty. Nawet nie wątpił, że ta sama sztuka udałaby się z Catherine. Potrzeba było tylko nieco czasu.

Catherine na miękkich nogach dotarła do wyjścia. W progu zatrzymała się i spojrzała za siebie, słysząc głos ojca. Była jednak już za daleko, żeby rozróżnić poszczególne słowa.

– Jak tam, Reresby? Wydaje mi się, że dobiliśmy targu ku obopólnemu zadowoleniu… chociaż doprawdy szkoda, że nie dowiesz się, kto zabił twojego ojca. Może następnym razem będziesz mniej pochopnie stawiał tak wiele spraw na jedną kartę. Zbytnia pewność siebie czasami nie popłaca.

– Nie zasługujesz nawet na pogardę, Barrington. Potraktowałem cię stanowczo za łagodnie. Trzeba mi było z tobą skończyć, póki jeszcze miałem szansę.

Henry roześmiał się ponurym, nieprzyjemnym śmiechem.

– Święte słowa, Reresby. Biorąc pod uwagę wszystkie za i przeciw, okazałeś się dla mnie niesłychanie hojny. Gdyby było na odwrót, nie uszedłbyś z życiem. Co myślisz o mojej córeczce? Sam przyznasz, że to miła dziewka. – Znowu zaśmiał się urągliwie. – Pomyśl, ile z nią zaznasz szczęścia tuż po mojej śmierci! Zapomniałem cię ostrzec, że moja Catherine to niepokorna młódka, która zalezie ci za skórę. Nawet na polu bitwy nie spotkasz gorszego przeciwnika.

– Miła i piękna. Przyznaję – spokojnie odparł Marcus. – Aż dziw bierze, że potrafiłeś spłodzić tak urocze dziewczę. Dzisiaj przy kartach napomknąłem o niej, bo nie przypuszczałem, że zechcesz się z nią rozstać. Każdy na twoim miejscu oddałby majątek, byle tylko zachować tak wdzięczną istotę. Myliłem się. Niestety… To naprawdę rzadkość, aby ktoś grał o honor własnej córki. Większość ojców wolałaby się smażyć w piekle, niż zrobić to co ty. A jednak tak się stało. Niech ci Bóg przebaczy, Barrington, bo w oczach Catherine nie znajdziesz usprawiedliwienia.

Henry wzruszył ramionami.

– Nigdy nie miałem do niej cierpliwości. Wieczne wydatki i tak dalej… A ty myślałeś, że to córeczka tatusia!

– Mój błąd, moja strata – sentencjonalnie zauważył Marcus. – Mimo to nadal będę szukał mordercy ojca. Dobrze wiem, że działaliście w zmowie. Na pewno go znajdę. To tylko kwestia czasu.

Henry uśmiechnął się z wyraźną kpiną.

– Tak? Powinieneś wiedzieć, że porywasz się na niemożliwe. Ostrzegam cię, Reresby. Lepiej uważaj na siebie. Człowiek, którego poszukujesz, jest bardzo niebezpieczny. Jeśli będziesz deptał mu po piętach, łatwo sam możesz stracić życie.

– Nie boję się zbrodniarzy. – Marcus odwrócił głowę, jakby sam nie do końca wierzył własnym słowom. Naciągnął rękawice. – Dotrzymam naszej umowy. Będę tylko z daleka patrzył, jak bardzo cierpisz, wiedząc, że dosłownie wszystko, co kiedyś posiadałeś, od tej chwili należy do mnie. Jesteś bankrutem, Barrington. Więcej mnie nie zobaczysz. – Z daleka skłonił się stojącej na boku Catherine i energicznym krokiem opuścił kaplicę.

Catherine z ciężkim sercem poszła do swojej sypialni. Jej dotychczasowe życie legło w gruzach. Wiedziała, że od dzisiaj będzie czekać na nieuchronny powrót niechcianego męża.

Czuła się niczym skazaniec stojący pod drzewem wisielców w Tyburn. Nagle znalazła się w obcym dla siebie świecie. W miejscu, którego nie mogła rozpoznać. Opuszczona przez wszystkich, stanęła przy oknie i wbiła wzrok w ciemność. Jeszcze tego wieczoru przed pójściem do łóżka miała głowę pełną różnych planów i marzeń. Teraz straciła na zawsze kochanego Harry'ego i została żoną obcego człowieka. To było nie do zniesienia.

Uniosła dłoń. Prawie nie pamiętała chwili, w której lord Reresby wsunął jej obrączkę na palec. Miała wrażenie, że to nie jej ręka. Po pewnym czasie przypomniała sobie przebieg tamtych zdarzeń. Z początku miała zaciśniętą pięść… Pan młody musiał jej rozginać palce, żeby dopełnić ceremonii. Był bardzo silny, męski i zdecydowany. I umiał patrzeć ludziom prosto w oczy.

Król Karol II zmarł na niewydolność nerek po czterech dniach spędzonych w łóżku. Jego następcą został Jakub II, znienawidzony przez partię wigów. Jakub otwarcie podtrzymywał związki z Kościołem katolickim, choć na spotkaniu z Radą Stanu w zaimprowizowanej mowie zapewniał dostojników, że będzie rządził zgodnie z prawem. Mówił, że w pełni zdaje sobie sprawę, ile monarchia ma do zawdzięczenia wszystkim anglikanom. Przyrzekł im spokój i ochronę.

Wkrótce jednak wyszło na jaw, że chociaż chronił anglikanów, nie zamierzał się sprzeciwiać praktykowaniu innych wyznań – ma się rozumieć, chrześcijańskich. Tym całkiem różnił się w poglądach od nietolerancyjnego brata. Faworyzował katolików, rozdając im funkcje na dworze, różne urzędy i posady. Drażnił tym potężnych wrogów. Nic więc dziwnego, że opozycja zaczęła się rozglądać za kimś innym.

Zastanawiano się, kogo wybrać na następnego króla. Jedni z nadzieją spoglądali na Wilhelma Orańskiego, wnuka Karola I. Żoną Wilhelma była córka obecnego króla, Maria. Innym bardziej podobał się przystojny i szarmancki książę Monmouth, James Scott, najstarszy z nieślubnych synów Karola II. Kłopot w tym, że obecnie przebywał na wygnaniu w Niderlandach.

Catherine, przebywająca w posiadłości Riverside House, miała całkiem inne kłopoty na głowie i nie przejmowała się walką o władzę. Harry wciąż nic nie wiedział o jej małżeństwie. Nie mówiła mu o tym, jakby w ten sposób chciała na zawsze zatrzeć pamięć o tamtej nieszczęsnej nocy. Nie wspominała o Marcusie. To było zbyt bolesne. Nie chciała stracić Harry'ego. Dobrze wiedziała, że na wieść o jej ślubie biedny chłopiec wpadłby w czarną rozpacz.

Henry Barrington uciekł z kraju, zanim drzwi na dobre zamknęły się za Marcusem. Osiadł w Holandii i tam przez czternaście długich miesięcy walczył z chorobą i bólem. Coraz bardziej zapadał na zdrowiu. Catherine wiedziała o tym z listów przysyłanych jej przez sekretarza. Nie wzruszały jej cierpienia ojca. Nie pojechałaby do niego, gdyby ją błagał o przybycie. Na szczęście tego nie uczynił. Być może, pojednał się z Bogiem, ale nie z córką. Na to było już za późno.

Tymczasem Harry też zamierzał wybrać się za morze. Chciał jechać do Brukseli i tam dołączyć do stronników księcia

Monmoutha. Catherine westchnęła ciężko, słysząc tę nowinę. Jak miała nadal znosić cierpienia, pozbawiona jedynej prawdziwej miłości?

Catherine z niepokojem popatrzyła na siedzącego przed nią mężczyznę. Siwowłosy Alexander Soames ciężko wsparł dłonie o biurko i zatroskanym wzrokiem spojrzał na testament Henryego Barringtona. Był wyraźnie czymś poruszony. Zachowywał się inaczej niż zazwyczaj. W tym momencie Catherine już wiedziała, że stało się coś niedobrego. Pan Soames od lat był jej przyjacielem i doradcą prawnym Barringtonów.

Ciągle patrzył w papiery. Zdawał sobie sprawę, że Henry nigdy nie pałał miłością do córki. Nie podejrzewał jednak, że wspomniana niechęć sięga aż tak głęboko. Oczywiście już wcześniej znał treść testamentu. Czternaście miesięcy temu na żądanie Henry'ego sporządził całkiem nową wersję dokumentu. Nie mógł w to uwierzyć… Barrington przegrał wszystko, łącznie z wianem córki.

Soames uniósł głowę znad testamentu i zerknął na Catherine, siedzącą sztywno w fotelu. Dziewczyna ma charakter, pomyślał mimo woli. Wie, jak się zachować.

– Chciałbym ci tego oszczędzić, moja droga – zaczął. – Niestety, nie mogę. No cóż, twój ojciec był zupełnym bankrutem. Cały jego majątek, do ostatniego pensa, jest teraz własnością twojego męża, Marcusa Reresby'ego.

Catherine w wielkim napięciu słuchała słów Soamesa. Przez czternaście miesięcy starała się zapomnieć o nieszczęsnym Marcusie, a on tymczasem wracał zupełnie nieproszony.

Niczym widmo unosił się nad jej skołataną głową. Bezskutecznie usiłowała go wyrzucić z pamięci.

– Rozumiem – powiedziała wolno. Mimo zdenerwowania udało jej się zapanować nad drżeniem głosu. – Wszystko zagarnął lord Reresby, nawet należną mi część spadku. – Uśmiechnęła się ironicznie. – Nieźle się obłowił. Nie dość, że zabrał mi wolność, to jeszcze obdarł mnie z dziedzictwa. Poślubiłam potwora, panie Soames. Kto mnie potępi za to, jeśli poszukam miłości gdzie indziej?

– Uważaj, Catherine. Gdybyś to zrobiła, nie ręczę za skutki. Pozwól, że ci opowiem wszystko, co wiem na temat lorda Reresbyego.

– Skoro pan musi – odpowiedziała sucho. Wcale nie kryła niechęci do człowieka, który formalnie był jej mężem.

– Chyba oceniasz go zbyt surowo. To dzielny żołnierz, który zasłużył się wielekroć w walkach toczonych w Szkocji i w Tangerze. Bardzo lubiany. Człowiek honoru…

– Honoru? Wolne żarty – z niesmakiem wtrąciła Catherine. – Nie ma pojęcia o honorze. Zwłaszcza po wszystkim, co mi zrobił.

– Wiem, co to dla ciebie znaczy, moja droga. Lord Reresby jest bardzo bogatym człowiekiem, chociaż był czas, że jego rodzinny majątek ucierpiał, a zwłaszcza podczas wojny domowej. Ród Reresby zawsze wiernie stał po stronie króla. Ojciec Marcusa należał do ścisłego kręgu zaufanych doradców najpierw Karola Pierwszego, a potem jego syna. Król przywrócił mu dobra i poprzednie znaczenie. Po śmierci ojca twój mąż odziedziczył posiadłość Saxton Court w Somerset.

Catherine słuchała tego z całkowitą obojętnością. Pochwały Soamesa nie wywarły na niej żadnego wrażenia. Wstała z fotela, przeszła na drugą stronę pokoju i niewidzącym wzrokiem spojrzała przez okno.

– Jak to się stało? – zapytała. – Jak do tego doszło, że musiałam wyjść za lorda Reresbyego? – Odwróciła się i popatrzyła na starego prawnika. – Przecież pan wie o tym. Prawda, panie Soames? Proszę niczego przede mną nie ukrywać. Chcę wiedzieć, co mnie jeszcze czeka. Wszak doskonale znał pan uczucia mego ojca, więc nie musimy być oszczędni w słowach. Wiem, że mnie winił za śmierć mojej matki. Pan też na pewno nieraz o tym słyszał.

Soames skinął głową. Catherine miała rację. Żona Henry'ego wydała ostatnie tchnienie tuż po narodzinach córki. Ale co dalej? Obrzucił wzrokiem stojącą przed nim młodziutką kobietę. Domagała się prawdy. Owszem, to całkiem zrozumiałe. Jednak on wiedział tylko tyle, ile usłyszał od Barringtona. Zapewne nawet nie połowę.

– Twój ojciec przegrał majątek w karty. Dosłownie wszystko, co miał.

– Wszystko?

– Tak! – potwierdził z mocą pan Soames. – Był zagorzałym hazardzistą. Nie umiał się powstrzymać. Stuk kości lub szelest kart wprawiał go w stan podniecenia. Zawsze grał wysoko. Zresztą, w ten właśnie sposób zgromadził znaczną część swojej fortuny. Rzadko przegrywał. Ostatnio doszło do tego podczas rozgrywki z Reresbym.

Catherine zebrała wszystkie siły, żeby zadać pytanie, które nieuchronnie cisnęło jej się na usta. Obawiała się odpowiedzi.

– A co ze mną? O co w tym chodzi?

– Co prawda, nie znam wszystkich faktów, ale spróbuję ci to jakoś wyjaśnić. Z tego, co mówił mi twój ojciec, lord Reresby miał już pewne plany, zanim zasiedli do stolika. Zamierzał zniszczyć Barringtonów. Z jakich powodów? Tego nie wiem. Podobno Henry zrobił mu coś złego. Widzisz, twój ojciec nie był zbyt lubiany. Poprzez poglądy zamknął sobie drogę do świata wielkiej polityki. Wierzył więc w siłę pieniądza. Krótko mówiąc, kupował władzę. To przysporzyło mu dodatkowych wrogów.

– O tym akurat zawsze wiedziałam – zauważyła Catherine.

– Niech mi pan jednak powie coś więcej o tamtym spotkaniu - dodała niecierpliwie. Chciała to już mieć za sobą. – Co wtedy zaszło?

– Twój ojciec zgrał się do cna. Stracił majątek. Końcowa partia miała ostatecznie zadecydować o jego losie. O twoim także, moja droga. Gdyby ją przegrał, miał podpisać pewne zeznanie, którego żądał lord Reresby.

Catherine zmarszczyła czoło.

– Zeznanie? Nic nie rozumiem. Do czego miał się przyznać?

– Do zdrady stanu – cicho odparł pan Soames. Catherine popatrzyła na niego z przerażeniem. Oskarżenie o zdradę stanu mogło oznaczać tylko jedno: spisek przeciwko władcy. Zbrodnię karaną śmiercią, pohańbieniem i utratą mienia.