Aż po horyzont. Tom II - ebook

ROZDZIAŁ 1

W maju osiemdziesiątego szóstego roku Michał Reczyński, świeżo upieczony maturzysta, oznajmił, że zamierza zdawać egzamin wstępny do Instytutu Historii na Uniwersytecie Warszawskim. Ani dla Weroniki, ani dla Jarka nie było to zaskoczeniem – syn już wcześniej dawał im do zrozumienia, że bierze to pod uwagę. Weronika nie protestowała, ale też nie wpadła w entuzjazm. „Rób, jak uważasz – oznajmiła. – To twoje życie. Jak wybierzesz, tak będziesz miał”.

Wiedziała, że od lat pasjonował się historią, a kolejne wakacyjne wyprawy z ojcem tylko w nim tę pasję pogłębiały. Dużo czytał, dużo wiedział, świetnie się uczył – była z niego dumna. I choć w głębi duszy żywiła obawy, czy ta pasja zapewni synowi dobry start, czy nie ograniczy jego perspektyw zawodowych, postanowiła nie zatruwać tym głowy ani jemu, ani sobie. Nie będzie mu odbierała entuzjazmu i radości studiowania. A co będzie później, to się jeszcze zobaczy, stwierdziła. Nie dziwiła się też, gdy z kolei jej rodzice podeszli do sprawy z dużo większym sceptycyzmem. Wprawdzie nie zaprotestowali ani nie wyrazili zbyt otwarcie niezadowolenia – lata większego dystansu, jaki narzuciła im Weronika, sprawiły, że oboje nie ingerowali już w jej życie – niemniej ojciec westchnął znacząco i z troską popatrzył na wnuka.

– Zastanawiałeś się, co będziesz potem robił? Gdzie będziesz pracował? Jak zarobisz na utrzymanie swoje i przyszłej rodziny?

– Ma czas, by o tym myśleć – odpowiedziała zamiast syna, bo choć Reczyński nie zadał swoich pytań napastliwym tonem, natychmiast poczuła niepokój. Nie tyle o przyszłość Michała, co z obawy, czy ojciec ponownie nie zamierza ingerować w jej życie.

Chłopak jednak przyjął uwagę dziadka z humorem, co rozładowało atmosferę.

– Poradzę sobie, dziadku – oznajmił wesoło. – A poza tym naprawdę jeszcze nie zamierzam się żenić, nie mam takich planów.

– Twoja matka też tak przed laty mówiła – mruknął Reczyński. – A potem…

– Tato – syknęła Weronika, ale chłopak tylko się roześmiał.

– Będzie dobrze, nie martw się. – Poklepał dziadka po dłoni.

Był bardzo podobny do Jarka, Weronika miała nawet wrażenie, że z każdym rokiem coraz bardziej. Była też pewna, że jej ojciec także to dostrzegał, jak zresztą każdy, kto znał jej byłego męża. Podobieństwo to nie dotyczyło wyłącznie koloru oczu, włosów, sylwetki, lecz także sposobu bycia, spojrzenia i tego wiecznego optymizmu. Wystarczyło na przykład, że powiedział: „wszystko będzie dobrze”, by natychmiast stawała jej przed oczami własna młodość. A konkretnie ten dzień przed wielu laty, gdy w warszawskim Ogrodzie Botanicznym zagadnął ją młody chłopak, który także był przekonany, że jeśli tylko będą zawsze trzymali się razem, wszystko im się uda, pokonają każdą przeszkodę. Myśląc o tamtych dniach i nocach, wciąż nie mogła się nadziwić, że niebo w tych wspomnieniach było zawsze pogodne, rozjaśnione słońcem lub gwiazdami. Cumulusy, a potem jeszcze groźniejsze chmury pojawiły się dopiero wtedy, gdy ona przestała cieszyć się tym słońcem i gwiazdami, a Jarek w pewnym momencie zaprzestał walki, by ratować ich miłość.

Nie ma sensu o tym myśleć, upominała samą siebie. Było, minęło, nie wróci. A jednak, gdy patrzyła na Michała, gdy go słuchała, nie potrafiła powstrzymać tych wspomnień. Nawet studia wybrał te same, co ojciec.

Była pewna, że Jarek popierał wybór syna – w tej jednak kwestii spotkało ją spore zaskoczenie. Jarek był wprawdzie dumny z syna i z wyników jego matury, niemniej do jego planów na przyszłość podszedł niemal z tym samym sceptycyzmem, co dawny teść. Przynajmniej ten jeden raz zgadzali się ze sobą, choć nie mieli (i nie szukali) okazji do osobistej rozmowy.

– Namawiałem go na studia prawnicze. To daje o niebo lepsze perspektywy, otwiera więcej możliwości – westchnął Jarek, gdy oboje wraz z synami wybrali się na kawę i lody, aby uczcić maturę Michała. Na chwilę zostali sami przy stoliku, bowiem w tej knajpce zamówienie trzeba było złożyć przy ladzie i zajęli się tym chłopcy. Na ogół nie zdarzały im się podobne okazje, od rozwodu nigdzie razem nie wychodzili, a podczas krótkich spotkań w domu zawsze towarzyszył im któryś z synów. Do tej pory zresztą ich rozmowy ograniczały się do kwestii czysto formalnych.

– Nie wierzę, że to słyszę – parsknęła Weronika. – O ile sobie przypominam, twój tata przed laty miał podobne obiekcje w sprawie twoich wyborów. – Wolała już nie dodawać, jaką opinię na temat przyszłego zięcia miał w przeszłości jej własny ojciec. Tak czy inaczej, to, co teraz powiedziała, było prawdą. W przeszłości jej teść także obawiał się, w jaki sposób starszy syn zdoła utrzymać rodzinę. Doskonale zapamiętała jego uwagi, że czym innym jest bujanie w obłokach, gdy nie ma się jeszcze poważnych życiowych zobowiązań, a czym innym proza życia. Jarek wówczas śmiał się z tych przewidywań, a ona jeszcze wtedy wierzyła, że szara codzienność akurat ich obojga z pewnością nie dopadnie. Boże, jacy byli wtedy młodzi, głupi i pełni nadziei na przyszłość!

Jarek najwidoczniej myślał o tym samym, bo uśmiechnął się smętnie i nieznacznie pokiwał głową. Nic jednak nie odpowiedział; może dlatego, że nie widział sensu w komentowaniu jej słów. A poza tym do stolika już zbliżali się obaj synowie, którzy zdążyli złożyć zamówienie.

Słuchała potem jednym uchem ich rozmowy, a nawet od czasu do czasu sama wtrąciła jakiś niezobowiązujący komentarz, ale jednocześnie miała wrażenie, jakby jakaś obręcz zaciskała się jej na gardle.

Kiedy patrzyła na swoich dorosłych już właściwie synów i ich ojca, przypomniała sobie ich ostatnie wspólne wyjście. Stanęło jej ono przed oczami tak wyraźnie, jakby to było wczoraj, a nie kilkanaście lat temu. Wybrali się wtedy do ZOO, a potem na lody, choć nie do kawiarni, na którą nie mogli sobie finansowo pozwolić. Lody kupili u ulicznego sprzedawcy, śmietankowe i czekoladowe. Chłopcy mieli wtedy odpowiednio po pięć i cztery lata. Pamiętała też, że był to dzień powszedni, choć już nie mogła sobie przypomnieć, który konkretnie. Na pewno jednak nie sobota po południu i nie niedziela – te bowiem zawsze spędzała w Jaktorowie. Jarek rzadko tam przyjeżdżał, teściowie zresztą nie nalegali na jego odwiedziny. Ona, szczerze mówiąc, w pewnym momencie także tego zaprzestała – atmosfera sztucznej, wymuszonej uprzejmości między nim a jej rodzicami stała się z czasem trudna do zniesienia. W końcu uświadomiła sobie, że bez męża czuła się u rodziców swobodniej. To spostrzeżenie powinno ją było zaalarmować, przyjęła je jednak ze spokojem, co najwyżej z rezygnacją.

Pochłonięta bez reszty wspomnieniami i niewesołymi refleksjami, prawie wyłączyła się z rozmowy przy kawiarnianym stoliku. Drgnęła, gdy nagle wpadły jej w ucho słowa: „dziadek” i „Jaktorowo”. Lecz zanim zdołała wrócić do rzeczywistości i połapać się, o czym mowa, usłyszała, że Michał zaczął z kolei opowiadać o jakichś znaleziskach na poddaszu domu ciotki Rozalii w Komorowie.

– Pamiętasz tę starą, wielką skrzynię? Tę przykrytą dywanami. Tam to dopiero były skarby, sam tak wtedy mówiłeś.

– Grzebaliście w rzeczach ciotki na strychu? Nigdy mi nie powiedzieliście, co was tam tak fascynowało – zauważyła z żartobliwą przyganą w głosie. Żartobliwą, bo przecież dobrze wiedziała, że Ostrowska sama im na to pozwoliła.

„Niech czują się u mnie swobodnie” – tak to mniej więcej ujęła. A zatem czuli się coraz swobodniej, choć ciotka dziwiła się, dlaczego tak bardzo fascynował ich akurat stary, zagracony strych.

– Jurek, przy wszystkich swoich zaletach, miał tę wadę, że nie mógł się z niczym rozstać. Każda rzecz mu o czymś lub o kimś przypominała, a jak już nie miała żadnego zastosowania w codziennym użyciu, lądowała na strychu – oznajmiła z rezygnacją w głosie. – Po jego śmierci postanowiłam, że zrobię tam wreszcie porządek. Ale szybko dałam za wygraną. Skończyło się na wyrzuceniu starych, pustych pudeł i szmat, które gromadziły się tam chyba od początku istnienia tego domu. Tych wszystkich komód i skrzyń już nie ruszałam. Za dużo z tym ambarasu. Nie pojmuję tylko, jak dzieci mogą spędzać czas w tej pełnej kurzu rupieciarni zamiast korzystać ze świeżego powietrza na zewnątrz.

Oczywiście ze świeżego powietrza także korzystali, ogród jednak nie fascynował ich tak jak strych. Zwłaszcza zaś podczas wizyt składanych jesienią i zimą nie sposób było zachęcić chłopaków, by zajęli się czym innym. Dopiero w licealnych czasach już sobie odpuścili tę rupieciarnię na poddaszu.

– Strych był fajniejszy od domu i ogrodu – oznajmił Michał. – Bo prawdę mówiąc, bez tego poddasza nie bardzo było tam co robić.

– Myślałam, że lubiliście jeździć ze mną albo z wujem do ciotki – zauważyła ze zdziwieniem Weronika. Przy czym zdumiało ją nie tyle wyznanie syna, ile własna niedomyślność. Wówczas właściwie z góry zakładała, że dobrze się tam czuli. Jak zwykle nie przyjmowała wtedy do wiadomości tego, co teraz uświadamiali jej dorośli już chłopcy.

– Ciocia jest w porządku. Ale w sąsiedztwie nie mieliśmy żadnych kumpli. Nie mogliśmy przecież bez sensu tylko biegać godzinami dookoła domu, gdy wy ze sobą gadałyście – odpowiedział Michał. – Ale na szczęście był ten strych. I od niego wszystko się zaczęło… – dodał z szelmowskim błyskiem w oku.

– Co się zaczęło? – Była pewna, że zaraz usłyszy o kolejnej psocie, którą udało im się wówczas przed nią zataić. Dopiero po latach ze śmiechem przyznawali się do swoich psikusów. Czyżby i na strychu coś zmalowali? Nie można było tego wykluczyć, mieli idealne warunki, przecież Rozalia prawie nigdy tam nie zaglądała.

– Mów za siebie, w moim przypadku nic się nie zaczęło – odbił piłeczkę Piotrek.

– Ale co się zaczęło? Co tam zmajstrowaliście? – powtórzyła.

– Moja przygoda z historią. Tam złapałem bakcyla – odparł z komiczną powagą starszy syn. Żartobliwy ton był jednak tylko pozorny; Weronika natychmiast odgadła, że mówił poważnie.

– Przede wszystkim nałykaliście się tam kurzu. Do dziś nie pojmuję, jak mogłam na to pozwalać.

Ale oczywiście pojmowała i dobrze pamiętała, dlaczego nie zabroniła chłopcom tych zabaw. Dzięki temu miała kilka godzin spokoju. Bez tego strychu chłopcy domagaliby się, by zorganizowała im jakoś czas w komorowskim domu i ogrodzie. Czyli jednak, mniej lub bardziej świadomie, nawet wtedy dopuszczała do siebie myśl, że jej synowie nie zawsze odnajdywali się w domu Ostrowskiej.

– Nie umarliśmy od tego. A pasja historyka nieraz rodzi się i rozwija w kurzu. Niekoniecznie w przestronnej czytelni.

– Mów za siebie. Ja nie zostałem historykiem – przypomniał mu młodszy brat.

– Mam zrozumieć, że w tych szufladach i skrzyniach znaleźliście coś ciekawego? – spytała ponownie Weronika.

– On tak twierdzi. – Piotrek wzruszył ramionami, wskazując na brata.

– Ty jesteś innego zdania?

– Jakieś dwa stare albumy z pożółkłymi zdjęciami – skrzywił się chłopak. – Kartki ledwie się trzymały i śmierdziały stęchlizną. Ale on był oczywiście zachwycony… – Ponownie wskazał na Michała.

– Niektóre z tych zdjęć zostały zrobione jeszcze w dziewiętnastym wieku – odparł z przejęciem Michał. Oczy mu się zaświeciły, twarz pojaśniała. – Były fascynujące.

– Zwłaszcza nieboszczycy w otwartych trumnach. Boże, spać potem w nocy nie mogłem – wstrząsnął się Piotrek i wyglądało na to, że nie była to wyłącznie zwykła kpina. – Nawet teraz, gdy to sobie przypomniałem…

– Takie były wtedy zwyczaje. Robiono zdjęcia zmarłym i traktowano je jak cenną pamiątkę rodzinną. Zresztą zwyczaj ten przetrwał do dwudziestego wieku, nawet w dzisiejszych czasach…

– Chyba jednak nie dam rady tego zjeść. – Piotr teatralnym gestem odsunął talerzyk z ciastem. Tym razem także nie żartował.

– Co cię tak brzydzi? Rozmowa o zmarłych i trumnach? – wyszczerzył się Michał. Zaraz jednak spoważniał i wzruszył ramionami. – Kiedyś ludzie mieli inne podejście do śmierci. Nie unikali tego tematu, mieli świadomość, że jest integralną częścią życia. Czymś naturalnym, od czego się nie ucieknie i do czego w miarę możliwości trzeba się przygotować. Dziś większość ludzi stara się o tym nie myśleć, jakby to mogło uchronić ich przed nieuchronnym. Jakby potem niczego już nie było. Po prostu koniec, przed którym trzeba się bronić rękami i nogami. Tak jak przed widokiem zmarłych.

– Ty, może jednak powinieneś zostać księdzem, a nie historykiem? – parsknął Piotrek. – Gadasz jak wikary w Zaduszki.

– Co to za fotografie? Rozpoznaliście kogoś? – spytała Weronika. Zaraz jednak pożałowała swoich pytań. Najlepiej zmienić temat na jakiś pogodniejszy. Naprędce zaczęła szukać takiego w głowie.

Zerknęła na Jarka, w nadziei, że może on przejmie inicjatywę, lecz milczał zadumany, jakby słowa syna go zaczarowały. Ją do pewnego stopnia chyba także, skoro nic nie przychodziło jej na myśl. Zamiast tego oczami wyobraźni zobaczyła te fotografie. Brr, nic dziwnego, że mały wówczas Piotrek tak się potem bał. Dlaczego jednak wtedy, przed laty, o niczym jej nie powiedział?

– Ja miałem rozpoznać nieboszczyków w trumnie? – usłyszała głos młodszego syna i zadrżała, jakby uderzyło w nią lodowate powietrze. Dopiero po chwili uprzytomniła sobie, że chłopak odpowiedział na jej pytanie.

– Ja też nikogo nie rozpoznałem – odparł spokojnie Michał. – To pewnie rodzina wuja Jerzego, tak mi się zdaje. Może też rodzice ciotki, ale nie wiem. Nie znałem ani jednych, ani drugich.

– Oczywiście – rzekła pospiesznie Weronika. – Niepotrzebnie pytałam.

– Nie mówiliśmy o tych albumach cioci Rozalii. Sam nie wiem dlaczego. Po prostu je tam zostawiliśmy. Nawet myślałem, czy ich po prostu nie zabrać, ale…

– Jak to: zabrać? – oburzyła się. – Ukraść?!

Michał zaczerwienił się po uszy i spuścił głowę. Weronika natychmiast pożałowała tych słów.

– Ciotka i tak o nich nie pamięta. Co za różnica? – bąknął.

– Powinieneś ją jednak najpierw zapytać – odezwał się wreszcie Jarek.

– Wiesz, jacy są starsi ludzie… Zaraz zaczęłaby snuć te swoje opowieści, a potem wzdychać, jak bardzo przywiązana jest do tych pamiątek, choć leżały na zatęchłym strychu – mruknął niechętnie Michał. – Ale dobrze, kiedyś zapytam. Bo może przydadzą mi się do jakichś badań, pracy magisterskiej…

– Jeszcze nie zacząłeś studiów, a już myślisz o magisterce? – roześmiał się Jarek, a Piotrek mu zawtórował.

Tylko Weronika się skrzywiła.

– Nie chcę w domu żadnych starych, zatęchłych albumów. Przywleczesz mi jakieś mikroby albo bakterie.

– Mamo, wyluzuj! Nie otworzyłem grobowca Tutanchamona, tylko pudełko na strychu ciotki Rozalii.

– I nawet gdyby były tam jakieś mikroby, to jednak nas nie zabiły – dorzucił Piotrek. – Ciotka pozwoliła nam zabrać kilka starych książek – wyjaśnił, odpowiadając na pytające spojrzenie matki.

– Jakich starych książek? – nastroszyła się.

– Tylko kilka. Piękne, przedwojenne wydania! Prawdziwy zabytek! Niektórych tytułów do tej pory nie wznowiono. Ale ciotka pozwoliła nam je zabrać – powtórzył pospiesznie Michał. – Niczego nie zwędziliśmy, możesz być spokojna. Machnęła tylko ręką. „Możecie zabrać – powiedziała – leżały nie wiadomo ile czasu, wieki tam nie zaglądałam. Weźcie je, inaczej zmarnują się na tym strychu albo, nie daj Boże, myszy się do nich dobiorą”.

– Zupełnie sobie nie przypominam, abyśmy kiedykolwiek wracali z Komorowa z jakimiś książkami. – Nadal przyglądała im się podejrzliwie.

– To było dobrych parę lat temu. Chodziliśmy jeszcze do podstawówki, jakoś tak do piątej, szóstej klasy. – Piotrek wzruszył ramionami.

– Tamtego dnia pojechaliśmy do Komorowa tylko z wujem Oskarem, jego samochodem. Ty byłaś już umówiona z jedną ze znajomych do kina – przypomniał sobie Michał.

– I nie pokazaliście mi potem tych książek?

– Pokazaliśmy. Ale byłaś czymś zajęta i chyba rzeczywiście nie zwróciłaś na nie uwagi. – Starszy z chłopców popatrzył niepewnie na młodszego. Obaj wymienili porozumiewawcze spojrzenia z ojcem. Weronika domyśliła się, że jej coraz bardziej natarczywe pytania i podejrzliwy ton, jakim je zadawała, musiały ich zastanowić i zaskoczyć.

Szczerze mówiąc, sama nie wiem, co mnie napadło. Gotowi jeszcze pomyśleć, że wpadam w paranoję albo w histerię, i to bez powodu, przyznała po chwili w duchu i nawet poczuła się nieswojo. Czyżby upiorna opowieść chłopaków o zdjęciach zmarłych w trumnach aż tak rozstroiła jej nerwy? Na myśl o tym omal nie parsknęła głupim śmiechem.

– Chętnie zobaczyłabym je jeszcze raz – odparła, głównie po to, aby przerwać ciszę, która zapadła. W gruncie rzeczy była przecież pewna, że najprawdopodobniej nie wrócą już do tego tematu.

Młodszy z synów zresztą chyba czytał jej w myślach, bo zabawnie przewrócił oczami i stwierdził od niechcenia, że książki od ciotki leżą w biblioteczce pod stertą różnych starych podręczników, które już dawno powinno było się sprzedać na różnych szkolnych giełdach albo wynieść do antykwariatów.

– Chyba nie zamierzałeś sprzedać tych książek z Komorowa? – obruszył się Michał.

– Ty też do nich od lat nie zajrzałeś – odbił piłeczkę Piotrek. – W sumie spotkał je nie lepszy los niż na strychu u ciotki. O ile nie gorszy. Na co komu książki, które już się dawno przeczytało?

– Żeby je mieć. Ale taki abnegat książkowy jak ty nigdy tego nie pojmie.

– Chyba się nie pobijecie? – zauważył komicznie Jarek, rozładowując atmosferę.

Obaj chłopcy uśmiechnęli się półgębkiem i skoncentrowali uwagę na poczęstunku.

– Ale tamtego notesu ciotka jednak nie pozwoliła nam zabrać – westchnął po chwili Michał. W westchnieniu tym można było usłyszeć autentyczny żal.

– Jaki znowu notes? – skrzywiła się Weronika. – Mało to innych śmieci ciągle gromadziło się w waszych pokojach? Gdyby nie ja, utonęlibyście w tym bałaganie.

– Też tak mówiłem – skinął z udaną powagą Piotrek – ale on był innego zdania. – Po raz kolejny wskazał na brata, lecz tym razem sugestywnie zakręcił palcem po czole.

Weronika wzruszyła ramionami i sięgnęła po filiżankę z kawą. Niestety napój zdążył już wystygnąć. Obejrzała się na kelnerkę, by poprosić o kolejną porcję, ale zanim zdążyła to zrobić, odezwał się znowu Michał.

– Ale to był jakiś pamiętnik albo coś w tym rodzaju… W każdym razie osobiste zapiski.

– Zapiski? – Zrezygnowała z przywołania kelnerki i popatrzyła uważniej na syna. – Może wuja Jerzego? Ciotka Rozalia wspominała, że był aktywnym lokalnym społecznikiem, a w czasie wojny działał w ruchu oporu. To faktycznie mogłoby cię zainteresować. Porozmawiam z ciotką, może zgodziłaby się pożyczyć…

– Raczej nie. – Michał zgrabnie wszedł jej w słowo. – Chyba nie była zadowolona, gdy zapytałem ją o te zapiski. „Tam nie ma nic ciekawego dla ciebie” – powiedziała. Oczywiście nie przyznałem się, że i tak to wcześniej zdążyłem przejrzeć.

– Myślisz, że się nie domyśliła? – skrzywił się brat.

– Nie powinieneś czytać niczyich zapisków bez zgody właściciela – zdenerwowała się ponownie Weronika.

Nie przypominała sobie, by Rozalia wspominała jej kiedyś o podobnym incydencie, nigdy też nie skarżyła się, że chłopcy sięgali po coś, co nie było dla nich przeznaczone. Co nie zmienia faktu, że obaj byli w przeszłości dość ciekawskimi dzieciakami i pewnie nie raz przekroczyli granice, myszkując po kątach Komorowa i Jaktorowa.

– Historycy na ogół tak robią – zażartował ponownie Jarek, aby przywrócić dobry nastrój.

Weronika nie podchwyciła jego tonu, a nawet rzuciła mu zirytowane spojrzenie.

– Wiem, że nie powinienem był tego czytać bez pozwolenia ciotki – pośpieszył z wyjaśnieniami Michał. Spojrzenie, które matka rzuciła ojcu, nie uszło jego uwagi i najwyraźniej zdenerwowało go, podobnie jak wtedy, gdy był małym dzieckiem, toteż Weronika natychmiast poczuła wyrzuty sumienia. – Ale tam były różne ciekawe informacje, o których nie miałem do tej pory pojęcia – kontynuował. – Na przykład o dziadku i babci. O pradziadkach. Ale nie tylko… Różne takie ciekawostki… – Przez chwilę się zastanawiał, po czym wzruszył ramionami. – Czasami trochę dziwne… sprawy. To na pewno nie były zapiski wuja Jerzego.

Weronika odniosła wrażenie, jakby wokół niej pociemniało. Jakby jakiś cień padł na ich stolik. Zrobiło się cicho. Było tak surrealistycznie, że aż zadrżała. Wrażenie to zniknęło niemal tak szybko, jak się pojawiło. Niemniej potrzebowała dłuższej chwili, by się otrząsnąć.

– Nie miałam pojęcia, że Rozalia pisała pamiętnik – uśmiechnęła się blado. – Nawet słowem się o tym nie zająknęła.

Choć z drugiej strony, czy musiała się z tego zwierzać? Mimo tego spostrzeżenia Weronika ponownie poczuła chłód na całym ciele.

– To nie były także jej zapiski – odparł Michał.

– A zatem czyje? – spytała zmienionym głosem. Tym razem uznała, że ma prawo do niepokoju. Kto był autorem wspomnień o jej rodzicach i dziadkach, a także, jak ujął to Michał, różnych ciekawostek i dziwnych spraw? Kto miał taką wiedzę na temat jej rodziny?

I nagle pojęła, że chyba zna odpowiedź. Wyjaśnienie syna było jedynie potwierdzeniem jej domysłu.

– Siostry dziadka Jana. – Piotrka najwyraźniej zastanowiło spojrzenie matki, bo na wszelki wypadek dodał: – Tej, która przed laty wyjechała z Polski.

Nie wierzę, pomyślała Weronika. Jak to możliwe? Niczego nie rozumiała.

Jakim cudem te zapiski, pamiętnik czy cokolwiek to było, znalazło się na strychu w Komorowie? Tam, gdzie Rozalia przechowywała stare książki, stare graty i inne szpargały. Czy ciotka nie zwróciła uwagi na ten notes? Zapomniała o nim i dopiero odkrycie chłopaków o wszystkim jej przypomniało? Raczej tak, skoro – wedle relacji Michała – najwyraźniej zdenerwowała się, gdy pokazał jej te zapiski. To było najbardziej racjonalne wytłumaczenie całej sytuacji, choć nie znaczy, że prawdziwe. Zwłaszcza że cała ta historia sprawiała wrażenie mało sensownej.

– Mówiliście o tym dziadkowi? – spytała, z trudem panując nad drżeniem w głosie. – To znaczy o tych zapiskach…?

Synowie wymienili między sobą krótkie spojrzenia. Odniosła wrażenie, że spochmurnieli.

– A po co? – wtrącił się Piotrek. – Nie było sensu tego robić. Skoro dziadek nigdy nie chciał opowiadać o swojej siostrze… Babcia zresztą także… Kurczę, niepotrzebnie wspomniałeś mamie o tym notesie. Już wtedy obiecaliśmy, że nie powiemy o tym nikomu. – Ostatnie, pełne pretensji słowa, były skierowane do brata.

– No, bez przesady. Chyba wszyscy lubimy takie zagadki – zaprotestował Jarek. Widać było, że wciąż dokładał starań, by przywrócić wszystkim dobre humory.

– Nie wszyscy tu obecni są historykami. – Piotrek był nieprzejednany. Uchylił się przed kuksańcem ze strony ojca i teatralnie przewrócił oczami. – Ja zaczynam się już nudzić. Cholerni nudziarze. Zmieniam towarzystwo.

– Dobra, w takim razie zmiana tematu – zakomenderował Michał. Wyglądało na to, że podchwycił ton ojca. Nie ulegało też wątpliwości, że zależało mu na jak najlepszej atmosferze tego spotkania. Skoro znowu, tak jak przed laty, siedzieli razem przy stole, nawet jeśli był to tylko stolik kawiarniany. – Może jakieś winko? Kto stawia? – dodał już wesoło.

– Tak, dość już smęcenia o starych sztambuchach i tym podobnych – podchwycił Piotrek. – Bo jak znowu zaczniecie, to przysięgam, że wstanę i odejdę w siną dal. Nie żartuję. No to… jak będzie z tym winem?