Baba Blaga - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Baba Blaga - ebook
Jakie to uczucie, obudzić się w chacie czarownicy?
Papuga żako Szarlota mogłaby wam o tym opowiedzieć! Ale zaraz, zaraz... Czy Żelka, z odkurzaczem zamiast miotły, naprawdę potrafi rzucać uroki, a jej pokój w kolorach tęczy sprzyja uprawianiu magii? Kot Czarek upiera się, że Żelka jet prawdziwą czarownicą, zbiera nawet na to dowody i... powoli przekonuje papugę.
Bo powiedzcie sami, czy ktoś, kto tak pięknie pomaga innym, jest życzliwy i pozytywnie nastawiony do świata, może obyć się bez magii?
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8208-984-4 |
| Rozmiar pliku: | 11 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział 1. O tym, kto jest kim w tej historii – albo kim tylko się wydaje
O tym, kto jest kim w tej historii
– albo kim tylko się wydaje
– Nic jej nie będzie? Na pewno nic jej nie będzie? – do papugi docierał czyjś zaniepokojony głos.
Zamrugała, spróbowała się ruszyć. Wciąż była poturbowana i obolała, poza tym widziała niewyraźnie, jakby przez mgłę.
Niepotrzebnie zwiewałam – pomyślała. – Trzeba było poczekać, aż odrosną lotki. Podkusiło mnie, nie ma co!
Ale czy naprawdę mogła się powstrzymać? Na taką chwilę przecież czekała: nieopatrznie pozostawione otwarte okno, nagły podmuch ciepłego wiatru niosący zapach świeżych, wiosennych liści… W sekundę podjęła decyzję: dziobem podważyła haczyk, na który zamknięte były drzwiczki klatki, potem krok przed siebie i fru! na zewnątrz. Tak w każdym razie miało to wyglądać.
Było jednak inaczej: machała skrzydłami rozpaczliwie, trzepotała nimi jak kura czy inny nielot – i spadała. Udało się jej spowolnić upadek (z okna na pierwszym piętrze), ale tylko spowolnić. A potem wszystko potoczyło się szybko: najpierw kot, odwieczny wróg pierzastych, rzucił się na nią i ledwo umknęła przed jego pazurami, potem tuż obok niej coś zaryczało, coś zatrąbiło, a gwałtowny podmuch raz i drugi odrzucił ją do tyłu. Fiknęła kozła w powietrzu i spadła na ziemię, a ktoś ją podniósł (człowiek!). Przed oczami zrobiło się jej ciemno i… tyle pamiętała.
– Wygląda na to, że tylko się potłukła. Solidnie. Ale kości żadnej nie złamała – usłyszała inny głos, nie ten, który dopytywał się, czy nic jej nie będzie. Ten był łagodny, kobiecy.
Poczuła dłonie przesuwające się po jej ciele wzdłuż skrzydeł. Ktoś, widać, zgarnął ją z chodnika czy ulicy i zaniósł do weterynarza. Papuga wzdrygnęła się – nie znosiła, gdy dotykali jej ludzie. A właściwie – w ogóle nie lubiła ludzi.
– Polatać się zachciało, co? – domyśliła się pani weterynarz.
A pewnie! – odpowiedziała w myślach papuga. – I polecę. Podlecz mnie trochę, odpocznę, dojdę do siebie – i bye, bye, adieu, sayonara!
– Co to za ptak? – zastanawiał się pierwszy głos, przerywając jej rozmyślania. – Trochę przypomina gołębia.
Papugę zatkało z oburzenia. Nazwać ją gołębiem. Ją! Sam jesteś gołąb, a raczej – głąb!
– Ale nie, to jednak nie jest gołąb – uznał głos. – Wielkość się zgadza, szary kolor też, ale dziób nie pasuje. I te czerwone pióra w ogonie… U gołębia takich nie widziałem.
– Śliczna papużka – kobiece dłonie pogładziły papugę po łebku. – Śliczna żako.
– Aha, żako! Żako… Nigdy nie słyszałem o takim gatunku. W każdym razie dobrze, że ją tu przynieśli.
– Dobrze, że tu trafiła – zgodziła się pani weterynarz. I dodała: – Pewnie komuś uciekłaś, co?
Nie komuś, tylko od kogoś – sprostowała w myślach papuga.
– Ale co ona taka łysa? Ktoś ją oskubał? – dopytywał ten pierwszy głos.
Papuga zastanawiała się, do kogo należał: nie przypominał męskiego, nie brzmiał jak głos kobiety, do dziecka też jakoś nie pasował.
– Martwią mnie te wyskubane pióra – przyznała pani doktor. – Goła skóra na szyi i brzuchu. Albo jest chora, albo sama je sobie wyrwała. Słyszałam, że nieszczęśliwe papugi tak robią.
– Biedactwo – pożałował jej pierwszy głos i pospieszył z zapewnieniem: – Teraz jesteś już w dobrych rękach.
Te ręce, rzekomo dobre, ujęły ją delikatnie i uniosły.
– Dobrze, że mamy klatkę po tej sowie, co leczyła złamane skrzydło. Tam ją wsadzimy, na razie niech odpocznie. A potem może warto byłoby zanieść ją do weterynarza? – zastanawiał się głos kobiety.
Papuga drgnęła. Jak to: do weterynarza? To ty nie jesteś weterynarzem?! W takim razie kim niby jesteś?
Szarpnęła się, otrząsnęła, zamrugała i mgła sprzed oczu wreszcie ustąpiła.
Pierwsze, co zobaczyła, to wpatrzone w nią oczy – niebieskie, nienaturalnie duże, za okularami w ogromnych czerwonych oprawkach. A potem zauważyła kota. Niemożliwie grubego, czarno-białego kota wlepiającego w nią miodowe ślepia.
Natychmiast zakręciło jej się w głowie.
Zemdlała.
O tym, kto jest kim w tej historii
– albo kim tylko się wydaje
– Nic jej nie będzie? Na pewno nic jej nie będzie? – do papugi docierał czyjś zaniepokojony głos.
Zamrugała, spróbowała się ruszyć. Wciąż była poturbowana i obolała, poza tym widziała niewyraźnie, jakby przez mgłę.
Niepotrzebnie zwiewałam – pomyślała. – Trzeba było poczekać, aż odrosną lotki. Podkusiło mnie, nie ma co!
Ale czy naprawdę mogła się powstrzymać? Na taką chwilę przecież czekała: nieopatrznie pozostawione otwarte okno, nagły podmuch ciepłego wiatru niosący zapach świeżych, wiosennych liści… W sekundę podjęła decyzję: dziobem podważyła haczyk, na który zamknięte były drzwiczki klatki, potem krok przed siebie i fru! na zewnątrz. Tak w każdym razie miało to wyglądać.
Było jednak inaczej: machała skrzydłami rozpaczliwie, trzepotała nimi jak kura czy inny nielot – i spadała. Udało się jej spowolnić upadek (z okna na pierwszym piętrze), ale tylko spowolnić. A potem wszystko potoczyło się szybko: najpierw kot, odwieczny wróg pierzastych, rzucił się na nią i ledwo umknęła przed jego pazurami, potem tuż obok niej coś zaryczało, coś zatrąbiło, a gwałtowny podmuch raz i drugi odrzucił ją do tyłu. Fiknęła kozła w powietrzu i spadła na ziemię, a ktoś ją podniósł (człowiek!). Przed oczami zrobiło się jej ciemno i… tyle pamiętała.
– Wygląda na to, że tylko się potłukła. Solidnie. Ale kości żadnej nie złamała – usłyszała inny głos, nie ten, który dopytywał się, czy nic jej nie będzie. Ten był łagodny, kobiecy.
Poczuła dłonie przesuwające się po jej ciele wzdłuż skrzydeł. Ktoś, widać, zgarnął ją z chodnika czy ulicy i zaniósł do weterynarza. Papuga wzdrygnęła się – nie znosiła, gdy dotykali jej ludzie. A właściwie – w ogóle nie lubiła ludzi.
– Polatać się zachciało, co? – domyśliła się pani weterynarz.
A pewnie! – odpowiedziała w myślach papuga. – I polecę. Podlecz mnie trochę, odpocznę, dojdę do siebie – i bye, bye, adieu, sayonara!
– Co to za ptak? – zastanawiał się pierwszy głos, przerywając jej rozmyślania. – Trochę przypomina gołębia.
Papugę zatkało z oburzenia. Nazwać ją gołębiem. Ją! Sam jesteś gołąb, a raczej – głąb!
– Ale nie, to jednak nie jest gołąb – uznał głos. – Wielkość się zgadza, szary kolor też, ale dziób nie pasuje. I te czerwone pióra w ogonie… U gołębia takich nie widziałem.
– Śliczna papużka – kobiece dłonie pogładziły papugę po łebku. – Śliczna żako.
– Aha, żako! Żako… Nigdy nie słyszałem o takim gatunku. W każdym razie dobrze, że ją tu przynieśli.
– Dobrze, że tu trafiła – zgodziła się pani weterynarz. I dodała: – Pewnie komuś uciekłaś, co?
Nie komuś, tylko od kogoś – sprostowała w myślach papuga.
– Ale co ona taka łysa? Ktoś ją oskubał? – dopytywał ten pierwszy głos.
Papuga zastanawiała się, do kogo należał: nie przypominał męskiego, nie brzmiał jak głos kobiety, do dziecka też jakoś nie pasował.
– Martwią mnie te wyskubane pióra – przyznała pani doktor. – Goła skóra na szyi i brzuchu. Albo jest chora, albo sama je sobie wyrwała. Słyszałam, że nieszczęśliwe papugi tak robią.
– Biedactwo – pożałował jej pierwszy głos i pospieszył z zapewnieniem: – Teraz jesteś już w dobrych rękach.
Te ręce, rzekomo dobre, ujęły ją delikatnie i uniosły.
– Dobrze, że mamy klatkę po tej sowie, co leczyła złamane skrzydło. Tam ją wsadzimy, na razie niech odpocznie. A potem może warto byłoby zanieść ją do weterynarza? – zastanawiał się głos kobiety.
Papuga drgnęła. Jak to: do weterynarza? To ty nie jesteś weterynarzem?! W takim razie kim niby jesteś?
Szarpnęła się, otrząsnęła, zamrugała i mgła sprzed oczu wreszcie ustąpiła.
Pierwsze, co zobaczyła, to wpatrzone w nią oczy – niebieskie, nienaturalnie duże, za okularami w ogromnych czerwonych oprawkach. A potem zauważyła kota. Niemożliwie grubego, czarno-białego kota wlepiającego w nią miodowe ślepia.
Natychmiast zakręciło jej się w głowie.
Zemdlała.
więcej..
