Bajki mają moc. Wspierające opowiadania dla dzieci i rodziców - ebook

WSTĘP

Bajki mają moc. Opo­wie­ści mają moc. Uwiel­biamy obser­wo­wać boha­te­rów, któ­rzy są do nas podobni i potra­fią tak wiele osią­gnąć mimo swo­ich nie­do­sko­na­ło­ści. Prze­glą­damy się w tym lustrze, uczymy się i przede wszyst­kim zaczy­namy wie­rzyć, że nam też jest prze­zna­czona lep­sza codzien­ność.

Nabie­ramy sił, kiedy zakła­damy, że „skoro oni mogą, to ja też!”, jakby zapo­mi­na­jąc, że prze­cież to nie jest praw­dziwa postać. Wbrew logice wie­rzymy w ist­nie­nie swo­ich boha­te­rów i zaprzy­jaź­niamy się z nimi, bo prze­cież momen­tami są do nas tak podobni! Spójrzmy na jedne z naj­po­pu­lar­niej­szych postaci wszech cza­sów. Don Kichot, Bilbo Bag­gins, Harry Pot­ter – choć nie ist­nieją poza wyobraź­nią, to jed­nak odnaj­du­jemy w nich zia­renko sie­bie. To prze­cież szu­ka­jący sensu błędny rycerz z kry­zy­sem wieku śred­niego, zasie­działy doma­tor oraz chło­piec, który nie­zau­wa­żony przez codzienny świat oka­zuje się wiel­kim magiem. Jak wspa­niale zna­leźć w ich przy­go­dach samego sie­bie!

W „Baj­kach, które mają moc” zapra­szamy dzieci do świata peł­nego empa­tii i wspar­cia. Znajdą w nim boha­te­rów, któ­rzy zma­gają się z nie­do­sko­na­ło­ściami lub trud­no­ściami – cza­sem codzien­nymi, jak zaję­cia szkolne, a cza­sem wyjąt­ko­wymi, jak depre­sja rodzica.. dowie­dzieć się, jak skoń­czy się jej przy­goda, czy wszystko będzie dobrze. Czy skre­ślane przez wszyst­kich dziecko wyro­śnie niczym łabędź w _Brzyd­kim Kaczątku_? Czy ktoś, komu jest trudno, może liczyć na happy end?

Tak rodzi się nadzieja, którą chcemy dać dzie­ciom. One nie muszą nawet rozu­mieć tego mecha­ni­zmu, wystar­czy, że histo­rie, które usły­szą, doda­dzą im siły do dal­szych zma­gań. Może ta histo­ria poprawi humor two­jemu dziecku? Pozwoli lepiej pomy­śleć o sobie samym i z uśmie­chem wyjść rano do szkoły? Może łatwiej będzie mu lub jej uwie­rzyć w to, że trudne chwile mijają?

_Jarek Żyliń­ski_SYLWIA CHUTNIK _NIEŚMIAŁEK_

Syl­wia Chut­nik

Nie­śmia­łek

Czy pamię­ta­cie swój pierw­szy dzień w szkole? I potem kolejne dni, wcze­sne wsta­wa­nie, sie­dze­nie w ławce, odpy­ty­wa­nie, „W dwu­sze­regu zbiórka!” i prze­rwy? Tak, prze­rwy były naj­waż­niej­sze! Już po pierw­szej lek­cji było wia­domo, kto jest fajny, kto szybki, kto zawsze naj­bar­dziej głodny, a kto mało­mówny i cichy.

Ten pro­blem miał pewien chło­piec, któ­rego na potrzeby naszego opo­wia­da­nia nazwiemy Nie­śmiał­kiem. Tak zresztą mówili o nim rodzice, dziad­ko­wie, pani sąsiadka i dzieci na podwórku. Bo ten chło­piec od zawsze okrop­nie bał się obcych. Wia­domo, mama, tata, Zosia z pierw­szego pię­tra, z którą znali się od pia­skow­nicy, to co innego, ale nowa klasa, nowe dzieci i nauczy­ciele – brr! Nic dziw­nego, że od samego początku Nie­śmia­łek przy­cup­nął gdzieś z boku, nie odzy­wał się i tylko patrzył.

Tak minęła mu pierw­sza lek­cja, pierw­sza prze­rwa, a potem kolejne dni. Inne dzieci szybko się do tego przy­zwy­cza­iły. Skoro ten Nie­śmia­łek ni­gdy nie chciał się przy­łą­czyć do ich zabaw, prze­stały go zapra­szać, i już. Tylko cza­sami ktoś rzu­cił w niego kulką papieru albo wor­kiem ze stro­jem na WF, krzy­cząc: „Nie­mowa, pusta głowa!” albo coś rów­nie głu­piego.

Nawet gdyby Nie­śmia­łek chciał się odciąć i tak nikt nie usły­szałby jego głosu, bo jeżeli coś mówił, to bar­dzo, bar­dzo cichutko. Trzeba było wytę­żać słuch, pochy­lić się ku jego twa­rzy, żeby uchwy­cić wyrazy opa­da­jące lekko w powie­trze i ginące w ogól­nym hała­sie. Trudno było zro­zu­mieć, że chło­piec po pro­stu nie lubi roz­ma­wiać. I nie dla­tego, że nie miał nic do powie­dze­nia, prze­cież przy Zosi buzia mu się nie zamy­kała.

– Wiesz, Zosiu – tłu­ma­czył przy­ja­ciółce – gdy mam się ode­zwać w kla­sie, czuję tak, jakby mój głos był stwo­rem, a zęby bramą. Ten stwór nie umie się przez bramę prze­ci­snąć. To wszystko dla­tego, że ma taką skórę, która przy­po­mina zimny rosół albo kożu­chy na mleku. Przy­wiera do bramy, oble­pia ją, ale prze­ci­snąć się nie może.

– Ech, ty to masz wyobraź­nię! – Zosia podzi­wiała przy­ja­ciela.

Tego dnia Nie­śmia­łek sie­dział na lek­cji mate­ma­tyki i skro­bał paznok­ciem gumę do żucia przy­kle­joną pod bla­tem ławki. „Żeby mnie tylko pani nie wywo­łała do odpo­wie­dzi, tylko nie mnie!” – myślał.

Był dobry z matmy, potra­fił liczyć w pamięci do tysiąca, z kla­só­wek miał same szóstki. Ale odpo­wia­da­nie przy tablicy to było dla niego coś naj­okrop­niej­szego na świe­cie. Wszy­scy się gapią, ręka drży, kreda wypada, policzki płoną… Jak w tej sytu­acji odpo­wie­dzieć na pyta­nie pani? Kosz­mar nad kosz­mary, naj­gor­sze, co może spo­tkać Nie­śmiałka w szkole!

I co się stało? Pani zer­k­nęła na listę i wywo­łała do tablicy wła­śnie jego. Nie­śmia­łek wstał powoli, nogi się pod nim ugi­nały, ledwo dotarł do biurka nauczy­cielki. Był tak zde­ner­wo­wany, że nie mógł się sku­pić na pyta­niu. A prze­cież to nie było trudne zada­nie.

Stał i tępo patrzył na para­pet, gdzie stały paprotki. W jed­nej wypa­trzył resztki lekko sple­śnia­łej kanapki. „Pew­nie Hania znowu pró­buje oszu­kać mamę, że zja­dła dru­gie śnia­da­nie – pomy­ślał. – Ona chyba tak bar­dzo nie lubi jeść, jak ja się odzy­wać. I dla­czego nasza pani wygląda dziś jak Baba-Jaga? Ni­gdy wcze­śniej tego nie zauwa­ży­łem…”

Nie­śmia­łek pocił się i sku­bał palce, wycze­ku­jąc dzwonka. Wciąż nie był w sta­nie roz­wią­zać zada­nia. W dodatku widział, że pani jest przy­kro – jak to, on, naj­lep­szy uczeń, a naj­wy­raź­niej nie odro­bił pracy domo­wej. Wstyd! „Jaka szkoda, że pani nie zro­biła nam kart­kówki” – myślał.

Na miej­sce wró­cił ze spusz­czoną głową. Zagry­zał wargę i pró­bo­wał sku­pić się na czymś innym, żeby się nie roz­pła­kać. O, wtedy dopiero byłby wstyd! Do całej serii prze­zwisk doszłyby pew­nie: „Beksa, Szlo­chacz, Ciam­ciak”.

Z zamy­śle­nia wyrwało go szturch­nię­cie kolegi z ławki za nim. Jasiek podał mu zło­żoną w kostkę kartkę, na któ­rej było napi­sane (tro­chę nie­sta­ran­nie, trzeba przy­znać): „Nie przej­muj się, to zada­nie było strasz­nie trudne!”. Nie­śmia­łek uśmiech­nął się pod nosem i na tej samej kartce szybko zapi­sał kilka liczb. Bły­ska­wicz­nie roz­wią­zał zada­nie, któ­rego nawet nie tknął przy tablicy!

Jasiek aż jęk­nął z wra­że­nia, sam nie lubił matmy, cią­gle się mylił w obli­cze­niach. Nawet liczbę 3 zapi­sy­wał brzusz­kami w złą stronę!

– Też bym tak chciał umieć – szep­nął do kolegi.

– Pokażę ci po lek­cji, jak to się robi – odparł Nie­śmia­łek.

– Pro­szę nie gadać! – zwró­ciła im uwagę pani, jed­nak Nie­śmia­łek tylko się uśmiech­nął. Za chwilę to on będzie nauczy­cie­lem Jaśka!

Lek­cja dobie­gła końca, dzie­ciaki zerwały się z miejsc i wybie­gły na prze­rwę. Pani otwie­rała okna, żeby prze­wie­trzyć klasę. Gdy prze­cho­dziła obok ławki Nie­śmiałka, zauwa­żyła roz­pro­sto­waną kartkę z roz­wią­za­niem zada­nia. No tak, wie­działa, że Nie­śmia­łek to umie. A w takim razie, dla­czego nie odpo­wie­dział na pyta­nie? A może… może po pro­stu stre­suje się przy tablicy! Kilka lat temu miała podobny przy­pa­dek, a teraz tamta dziew­czynka wygrała kon­kurs mate­ma­tyczny!

Pani wzięła dłu­go­pis i dopi­sała coś na kar­teczce, a na końcu dory­so­wała wielką uśmiech­niętą buzię.

• • •

Po prze­rwie Nie­śmia­łek wró­cił do swo­jej ławki i prze­czy­tał to, co napi­sała mu pani. Prze­czy­tał raz, drugi, jesz­cze raz. Po pro­stu nie mógł uwie­rzyć w to, co widział. Był to naj­wspa­nial­szy list, jaki kie­dy­kol­wiek otrzy­mał. Lep­szy nawet niż życze­nia uro­dzi­nowe od cioci z Mek­syku, niż pochwała z przed­szkola dla naj­lep­szego kolegi!

Pani napi­sała: „Gra­tu­la­cje, bar­dzo dobrze roz­wią­za­łeś zada­nie. Od dzi­siaj nie musisz odpo­wia­dać przy tablicy. Zamiast tego przy­noś mi zada­nia w zeszy­cie”.

Dość męczarni i jąka­nia się przed całą klasą! Dość rumie­nie­nia się jak dziew­czyna, obgry­za­nia paznokci i upar­tego wpa­try­wa­nia się w pod­łogę. I cią­głego powta­rza­nia taty: „Weź się w garść! Praw­dziwy męż­czy­zna nie pła­cze i nie boi się byle czego”. Takie rady nie poma­gały. Nie­śmia­łek nawet nie wie­dział, co zna­czy „wziąć się w garść”.

Tego dnia wra­cał auto­bu­sem do domu i uśmie­chał się sam do sie­bie.

– Nasza pani jest naj­lep­sza na świe­cie! – powie­dział do swo­jego odbi­cia w szy­bie i o dziwo, nawet nie zabo­lało go przy tym gar­dło. W ręku trzy­mał TĘ kartkę i czuł, jak pły­nie z niej cza­ro­dziej­ska siła. Wysiadł na swoim osie­dlu i pobiegł do domu. Na klatce spo­tkał panią sąsiadkę. Po raz pierw­szy w życiu powie­dział jej wyraź­nie: „dzień dobry”, a sąsiadka o mało nie spa­dła ze scho­dów, tak ją zasko­czył. Była prze­cież prze­ko­nana, że ten dziwny chło­piec nie potrafi mówić.

Przy kola­cji roz­ma­wiał z rodzi­cami i żar­to­wał z Zosią, którą zapro­sił do sie­bie. Gadał przez cały czas, buzia mu się nie zamy­kała, aż wie­czo­rem dostał gorączki z prze­ję­cia i musiał się poło­żyć wcze­śniej do łóżka.

Mama pochy­liła się nad Nie­śmiał­kiem, popra­wiła mu zimny okład na czole. Nie pytała o nic, po pro­stu uśmie­chała się do swo­jego synka, bo uwiel­biała patrzeć, jak pro­mie­nieje ze szczę­ścia.

Nie­śmia­łek usy­piał zupeł­nie spo­koj­nie i po raz pierw­szy nie mógł się docze­kać lek­cji w szkole, spo­tka­nia z Jaś­kiem i innymi dziećmi. Trudno to sobie wyobra­zić, a jed­nak. Bo poczuł się bez­pieczny w tym swoim nic­nie­mó­wie­niu. W tym, jaki jest.

SYLWIA CHUTNIK _DIABLICA ROKITA_

Syl­wia Chut­nik

Dia­blica Rokita

Najpierw szło się przez ciemny las. Potem przez polną ścieżkę. Roz­gar­nia­jąc gałę­zie na boki i poty­ka­jąc o wysta­jące korze­nie potęż­nych drzew. Póź­niej wyła­niała się leśna polana. Pach­niało wil­got­nym mchem, mięk­kim jak dywa­nik. Pach­niało latem. Od razu wyobra­żamy sobie typowe obrazki: pro­mie­nie słońca prze­cho­dzące mię­dzy liśćmi, talerz chłod­nika i orzeź­wia­jącą lemo­niadę.

Na leśnej ścieżce było pra­wie cicho. I tylko cza­sem coś w oddali skrzy­piało, to znowu dźwięk się przy­bli­żał i zle­wał ze śpie­wem pta­ków. Coraz bli­żej, coraz gło­śniej. Już pra­wie jeste­śmy na miej­scu…Tfu! Pfuuu!

A co to?

Mię­dzy gałę­ziami brzozy sie­działa dziew­czynka i machała ogo­nem. Pod nią zie­mia zasłana była pest­kami cze­re­śni, któ­rymi pluła na odle­głość.

Tfu! Pfuuu!

Była w tym mistrzy­nią. Potra­fiła wygrać każdy kon­kurs plu­cia na odle­głość i nie miała sobie rów­nych. Ćwi­czyła cały sezon, a robiła to z tak sku­pioną miną, że nikt nie śmiał jej prze­szka­dzać. Dziś sama jed­nak prze­ry­wała co jakiś czas jedze­nie i patrzyła na drogę pro­wa­dzącą ze wsi. Wyraź­nie kogoś wypa­try­wała.

– Hej, Rokita, na kogo cze­kasz? – Pod drzewo pode­szła nie­wiele młod­sza od niej Klara i zadarła wysoko głowę.

– Dziś ma przyjść do nas Anna ze wsi. Podobno ma jakieś zmar­twie­nie. Spo­tka­łam ją wczo­raj na łące, kiedy zbie­rała zioła. Chyba pła­kała. – Rokita zawie­siła głos i się zamy­śliła. – Zapy­ta­łam, co się dzieje. Powie­działa, że dzi­siaj przyj­dzie i wszystko opo­wie. Obie­cała, że nas odwie­dzi, bo ma pewną sprawę.

– O, brzmi tajem­ni­czo, a ja uwiel­biam sekrety! – Klara zaczęła skra­dać się i uda­wać, że kogoś śle­dzi. Jed­nym susem zna­la­zła się na gałęzi obok Rokity. Obwą­chała ją badaw­czo.

– Robi­łaś dziś pra­nie? Pach­niesz mydli­nami.

– Sprytna jesteś, rze­czy­wi­ście poszłam nad rzekę bez cie­bie, ale musia­łam! Wybacz mi! Uzbie­rała się już nie­zła góra bru­dów i mama nie dałaby mi spo­koju, gdy­bym się wresz­cie za to nie zabrała. Szo­ro­wa­łam wszystko w zim­nej wodzie od szó­stej rano, ale warto było. – Rokita poka­zała ręką oko­liczne drzewa, mię­dzy któ­rymi suszyły się świeżo wyprane ubra­nia. Wyglą­dały jak ple­ne­rowa wystawa, może powinno się sprze­da­wać na nią bilety?

Tylko kto by chciał przyjść i podzi­wiać roz­wie­szone ubra­nia, skoro każdy miał takie same obok swo­jego domu.

– A czyje to takie wiel­kie majtki? – zachi­cho­tała Klara i zesko­czyła z drzewa, aby wygłu­piać się mię­dzy nimi a sznu­rem bia­łych koszul. Uda­wała, że zakłada gigan­tyczne ubra­nia taty Rokity: koszule i spodnie.

– Tylko ich nie pobrudź, bo będę musiała prać je raz jesz­cze, a wtedy chyba zedrę sobie skórę z rąk do łokci.

Rokita nie miała czasu na zabawy, bo wła­śnie na hory­zon­cie poja­wiła się Anna. Tasz­czyła ze sobą koszyk pełen warzyw, a obok niej truch­tał Pie­sek Ose­sek, podobny do pchełki – taki był malutki i skoczny.

Anna zbli­żała się i rosła w oczach. Blond czu­pryna skle­jona była potem, a buty zaku­rzone tak, że nie można było domy­ślić się ich koloru.

– Upał jak nie wiem! Uch, daj­cie wody, bo zemdleję.

Klara podała jej butelkę z wodą pro­sto ze źró­dła. Dziew­czyna piła łap­czy­wie, aż kapało jej z brody. Wresz­cie skoń­czyła i starła kro­ple z twa­rzy.

– Dzię­kuję wam, że mogłam przyjść. Słu­chaj­cie, mam pro­blem i tro­chę wsty­dzę się o nim mówić. – Anna usia­dła pod drze­wem i oparła się o nie ple­cami. Widać było, że coś ją trapi. Pies poło­żył głowę na jej kola­nach i zapadł w drzemkę, jakby chciał dać do zro­zu­mie­nia, że jest i czuwa, ale nie będzie prze­szka­dzać w roz­mo­wie. – Rokito, jesteś dobrą dia­blicą – kon­ty­nu­owała Anna. – Zawsze wiesz, co robić, i poma­gasz wszyst­kim we wsi. A ja sama już nie wiem, jak mam pora­dzić sobie z tym całym zamie­sza­niem.

Klara sie­działa i w sku­pie­niu dra­pała psa za uchem. Co jakiś czas patrzyła na Rokitę, jak każda wierna przy­ja­ciółka, która czeka, aż ta druga się wypo­wie. Tym­cza­sem Rokita nie­mrawo jadła cze­re­śnie, ale robiła to machi­nal­nie, jakby nie miała z tego przy­jem­no­ści. Mil­czała i cze­kała, aż Anna roz­pocz­nie swoją opo­wieść.

– Doku­cza mi kilku chło­pa­ków z domu obok – zaczęła kole­żanka. – Na początku mi to nie prze­szka­dzało, kiedy cią­gnęli mnie za włosy albo wrzu­cali żabę do kubka, kiedy piłam na dwo­rze ze studni. Ale są coraz bar­dziej natar­czywi i, szcze­rze mówiąc, w ogóle nie śmie­szą mnie te ich niby wygłupy.

Zapa­dła cisza.

– Pró­bo­wa­łaś z nimi roz­ma­wiać? Powie­dzieć im, żeby prze­stali? – Rokita sie­działa obok i gła­skała psa, jakby sama potrze­bo­wała uspo­ko­je­nia. Ile­kroć sły­szała opo­wie­ści o pano­szą­cych się łobu­zach, to od razu burzyła jej się krew. Sta­rała się więc, aby jej głos był wywa­żony i łagodny, ale przy­cho­dziło jej to trudno.

– Oczy­wi­ście – odpo­wie­działa Anna. – Chcia­łam im wytłu­ma­czyć, że nie chcę, aby tak się zacho­wy­wali. Spy­ta­łam nawet, o co im wła­ści­wie cho­dzi. Ale oni tylko się ze mnie śmieli, a jeden krzyk­nął pogar­dli­wie, że nie mam poczu­cia humoru i jestem nudna jak flaki z ole­jem. Nie chcę być nudna, tym bar­dziej jak flaki! Tylko że wcale nie podo­bają mi się ich zaczepki. Ja się boję, że oni będą coraz bar­dziej natar­czywi. Że kiedy będę wra­cała sama do domu, to mnie napadną. Za każ­dym razem, kiedy idę przez las, to się oglą­dam. Ni­gdy nie czu­łam się tak wystra­szona jak teraz. A prze­cież to moje oko­lice, moja wieś. Ja się tu uro­dzi­łam i nie chcę cią­gle myśleć o tym, że ktoś może zro­bić mi coś złego.

– Roz­ma­wia­łaś z rodzi­cami? W końcu doro­śli poma­gają nam w roz­wią­zy­wa­niu pro­ble­mów.

– Tak, obie­cali pomóc. Ale oni tak czę­sto zajęci są swo­imi pro­ble­mami, że posta­no­wi­łam zwró­cić się do was. Może będzie szyb­ciej?

Dia­blica Rokita zamy­śliła się i zaczęła sku­bać swój ogon. Pie­sek zer­k­nął na niego zacie­ka­wiony, bo myślał, że to zabawka, którą może zła­pać zębami i potar­mo­sić. Szybko jed­nak wywnio­sko­wał po minie dziew­czyny, że nie ma co liczyć na bez­tro­skie gania­nie.

– A może zróbmy tak: następ­nym razem, kiedy będą ci doku­czać, spró­buj ich zwa­bić na nasze mokra­dła. Posta­ram się nauczyć ich, że nie wolno zacze­piać nikogo wbrew jego woli. Bo to nie jest zabawa, tylko nęka­nie, które nie ma nic wspól­nego z żar­tami. Może to prze­mówi im do roz­sądku. O ile w ogóle go mają. Zoba­czymy, w każ­dym razie widzę, że się mar­twisz, więc ci pomo­żemy.

– Dzię­kuję, nawet nie wiesz, jakie to ważne, że nie jestem z tym pro­ble­mem sama! – wykrzyk­nęła Anna i z rado­ści wstała i zaczęła prze­cha­dzać się mię­dzy pra­niem. Pie­sek Ose­sek mer­dał ogo­nem i atmos­fera od razu zro­biła się rado­sna.

– Nie myślmy teraz o ponu­rych rze­czach, jest cie­pło, a my mamy obok zimną wodę. Dobra, wszyst­kie wska­ku­jemy na bombę do stawu. Trzyyy… czte­eeee…ry! – Zanim Klara prze­stała krzy­czeć, dziew­czyny pobie­gły w stronę brzegu. Ich wrza­ski mogłyby obu­dzić nawet naj­bar­dziej leni­wego ducha mokra­deł! Wsko­czyły do wody, trzy­ma­jąc się za ręce i ochla­pu­jąc psa, który musiał długo pry­chać i tarzać się w tra­wie, aby zetrzeć z sie­bie wszyst­kie kro­ple. I cho­ciaż cicho powar­ki­wał, to w grun­cie rze­czy czuł się szczę­śliwy i bez­tro­ski. Jak dziew­czyny.

• • •

Wie­czo­rem Rokita długo nie mogła usnąć. Krę­ciła się na swoim łóżku zro­bio­nym z kilku desek i twar­dej trawy wło­żo­nej do sta­rej poszewki na koł­drę. Nakryła się ple­dem, który był w ich rodzi­nie od poko­leń. Rokita uwiel­biała ten mate­riał, który był jak cza­ro­dziej­ski, bo latem chło­dził, a zimą dawał cie­pło roz­grze­wa­jące jak ogień w kominku. Czuła się pod nim bez­piecz­nie, bo wie­działa, że korzy­stały z niego cio­cia, pra­bab­cia, a może i w ogóle pierw­sza osoba, która wpro­wa­dziła się do lasu.

Ale tym razem dziew­czyna nie mogła sobie zna­leźć wygod­nej pozy­cji, a koc to zdej­mo­wała, to opa­tu­lała się nim ponow­nie. Wszystko ją iry­to­wało. Myślała o histo­rii, która przy­da­rzyła się Annie. To nie pierw­szy raz, kiedy Rokitę pro­szono o pomoc w trud­nych sytu­acjach. Znana była ze swo­jego nie­złom­nego (nie­któ­rzy uwa­żali, że upar­tego) cha­rak­teru i pomy­sło­wo­ści. Wszystko wyda­wało jej się pro­ste. Kiedy inne osoby zasta­na­wiały się, co zro­bić i czy aby tak wypada, ona już dzia­łała. Mama cza­sem kła­dła na jej czoło dło­nie i sta­rała się nieco okieł­zać jej tem­pe­ra­ment.

– Córko, dobrze jest naj­pierw pomy­śleć, ochło­nąć i w spo­koju powziąć decy­zję. Zanim zro­bisz cokol­wiek, to weź dzie­sięć odde­chów. O tak: raz, dwa­aaa, trzy­yyy…

Przy czwar­tym Rokity już nie było, gnała przed sie­bie i kom­bi­no­wała, co by tu spso­cić. Była też pra­co­wita: kiedy wichura zerwała dach w jed­nym z gospo­darstw, dziew­czyna pierw­sza stała na dra­bi­nie i kła­dła deski zabez­pie­cza­jące przed desz­czem. Kiedy zaś wylała rzeka, to napeł­niała worki z pia­skiem szyb­ciej od stra­ża­ków. Wyda­wało się, że niczego się nie boi i woli dzia­łać niż sie­dzieć i roz­my­ślać. Kie­dyś zła­pała szcze­niaka, który wgra­mo­lił się na płot i nie­zdar­nie posta­wił łapkę, a następ­nie zle­ciał na grzbiet. Rokita nie­mal w ostat­niej chwili dobie­gła do niego i ura­to­wała go przed bole­snym upad­kiem. Z kolei w cza­sie Święta Lasu schwy­ciła bły­ska­wicz­nie małego chłopca, który tak się zaga­pił, że o mało nie wpadł do wody. A było już ciemno, więc nie­źle by się wystra­szył!

– Jak ty to robisz? – dopy­ty­wała z zachwy­tem Klara.

– Wiesz, może to dziw­nie zabrzmi, ale sku­piam się na tym, co się sta­nie, kiedy pomogę. Czarne myśli są nie dla mnie, od razu odpę­dzam je i zabie­ram się do pracy.

Ale mama Rokity cza­sem patrzyła na nią z oddali, kiedy tak bie­gała niczym iskierka na drew­nie w ogni­sku, i mar­twiła się, czy aby nic jej się nie sta­nie. Wie­działa rów­nież, że na nie­wiele zda­dzą się jej uwagi i napo­mi­na­nie. Rokita ni­gdy nie była dziew­czynką, którą kto­kol­wiek mógł oswoić i wycho­wać. W końcu była dia­blicą!

Wią­zała więc czer­wone niteczki na nad­garstku córki „na zły urok”, kiedy ta zmę­czona spała po całym dniu bie­ga­nia po lesie i zała­twia­nia spraw. Nad głową szep­tała tajemne zaklę­cia, a na śnia­da­nie zawsze dawała jej do wypi­cia spe­cjalną garść ziół – na szczę­ście i prze­ciw złym uro­kom. A potem patrzyła, jak jej szczę­śliwa córka biega po drze­wach z roz­czo­chra­nymi wło­sami, zjada jagody pro­sto z krzaka i pomaga wszyst­kim tym, któ­rzy jej potrze­bują.

• • •

Nad ranem Rokita wymy­śliła, co zrobi. Skoro świt zaczęła przy­go­to­wy­wać zasadzkę na doku­cza­ją­cych dziew­czy­nom chło­pa­ków. Przede wszyst­kim musiała wymy­ślić cha­rak­te­ry­za­cję. Co prawda jako udo­mo­wiona, ale jed­nak dia­blica wyglą­dała dość nie­sztam­powo: miała ogon, małe rogi scho­wane mię­dzy wło­sami, tro­chę futerka na nogach i stopy, które pod wpły­wem zło­ści zmie­niały się w kopyta. Ale wszy­scy w oko­licy znali ją i jej wygląd – była w końcu córką wiel­kiego roz­bój­nika i mądrej wiedźmy. We wsi i oko­li­cach śpie­wano nawet o jej rodzi­nie pio­senki:

_Roki­to­wie dzielni_

_Nie wie­dzą, co to strach._

_Naj­więk­sze zło nie ma u nich szans!_

_Są jak dąb, jak skała oraz stal,_

_Nie zwy­cię­żysz ich, choć­byś bar­dzo chciał._

A dziew­czyna pew­nego dnia dopi­sała rów­nież zwrotkę o sobie, którą nuciła cza­sem pod nosem, ale tak, żeby nikt nie usły­szał, bo ludzie mogliby wtedy pomy­śleć, że jest zaro­zu­miała.

_Dia­blica żyje w sta­wie,_

_Odważna to dziew­czyna._

_Kto jej się prze­ciw­stawi,_

_Ten wojnę roz­po­czyna!_

Minęło kilka dni. Rokita przy­cią­gnęła w tym cza­sie na brzeg stare gałę­zie z lasu i sznurki. Oko­lica wyglą­dała jak sce­no­gra­fia prze­ra­ża­ją­cej bajki. Kiedy ludzie szli spać, ona jesz­cze długo sie­działa i kom­bi­no­wała różne pułapki i przy­nęty. Zale­żało jej, aby wszystko było ide­al­nie, kiedy nadej­dzie Ten Dzień.

To była nie­dziela. Więk­szość osób wyle­gi­wała się przed domem lub odwie­dzała się nawza­jem, by wypić razem mro­żoną kawę i zjeść tru­skawki z ogrodu. Owady z nudów ganiały same sie­bie albo drze­mały w kwia­tach, niczym na ele­ganc­kich łóż­kach z bal­da­chi­mem.

Rokita, która jak zwy­kle sie­działa na wyso­kiej gałęzi i rzu­cała pest­kami, zauwa­żyła nagle Annę, która bie­gła w stronę lasu. Za nią pędziła banda chło­pa­ków wyma­chu­ją­cych gałę­ziami lesz­czyny. Sły­chać było ich pogwiz­dy­wa­nie i zaczepki, naj­wy­raź­niej skie­ro­wane do dziew­czyny. Rokita szybko zesko­czyła z drzewa i jed­nym susem zna­la­zła się na brzegu jeziora. Nie ma czasu, trzeba dzia­łać. Cicho gwizd­nęła umó­wiony sygnał i zaraz poja­wiła się obok niej Klara. Wyglą­dało, jakby dosłow­nie wyszła z naj­bliż­szego drzewa lub chasz­czy przy ścieżce. Wia­domo, że mogła się tam cho­wać, bo była drobna i zwinna.

Wyda­wało się, że obie dziew­czyny ide­al­nie pasują do tej misji. Przez okno wyj­rzała rów­nież mama Rokity. Roz­ma­wiała wcze­śniej o tym z córką i obie­cała jej pomóc.

• • •

Rokita schy­liła się i szybko dło­nią nabrała błota, któ­rym posma­ro­wała sobie twarz i ramiona. Zało­żyła na sie­bie wcze­śniej scho­wany w sta­rym pniu strój przy­po­mi­na­jący ni to wilka, ni syrenę. Cały aż lśnił w słońcu, a kiedy się na niego patrzyło, można było dostać oczo­pląsu.

Była cała poma­zana na czarno, z potar­ga­nymi wło­sami (zwy­kle miała je w nie­ła­dzie) – szcze­rze mówiąc, wyglą­dała PRZE­RA­ŻA­JĄCO. Ale to pew­nie byłby w tym momen­cie kom­ple­ment, bo prze­cież dokład­nie taki efekt chciała osią­gnąć. Widziała wiele razy por­trety swo­jej pra­babci, wiel­kiej dia­blicy Bal­biny. Podobno miała taki wygląd, że sama nie mogła patrzeć w lustro, bo padłaby zemdlona, jak na widok Bazy­liszka. Z kolei dzia­dek Tupet miał podobno tak dłu­gie szpony, że nie musiał wsta­wać z łóżka, żeby się­gnąć po sma­ko­łyk leżący na piecu w kuchni. Rokita, na jego cześć, dopra­wiła sobie sztuczne paznok­cie z brzo­zo­wej kory i wyma­chi­wała nimi jak mie­czami.

Tak wystro­jona weszła cicho do wody i zacza­iła się za trzci­nami. Klara kuc­nęła za nie­wiel­kim krzacz­kiem i rów­nież cze­kała na roz­wój sytu­acji.

Kiedy Anna prze­bie­gła tuż obok dziew­czyn, Rokita wynu­rzyła się z wrza­skiem, ochla­pu­jąc wszyst­kich naokoło wcze­śniej przy­go­to­wa­nymi paty­kami ozdo­bio­nym dzwon­kami, kora­li­kami i brzę­czą­cymi ozdo­bami. Chłopcy zatrzy­mali się zdzi­wieni. Przez kilka sekund widać było na ich twa­rzach auten­tyczne prze­ra­że­nie i grozę. Jeden z nich zaczął krzy­czeć:

– O rany, prze­cież to uto­piec! Wodny demon! Zaraz wcią­gnie nas za nogawki do sie­bie i udusi. Zwie­wamy!

– Nie tak szybko! – ryk­nęła Rokita i z jesz­cze więk­szą pasją zaczęła wywi­jać rękoma uzbro­jo­nymi w patyki. Prawdę mówiąc, gdyby sama sie­bie usły­szała i zoba­czyła, toby się chyba też prze­stra­szyła. „Będę musiała potem wypić syrop na gar­dło, bo od tego krzyku dostanę chrypki”, pomy­ślała. Ale zaraz sku­piła się na dal­szym stra­sze­niu: – Widzę od dłuż­szego czasu, co robi­cie z Anną! Za to, że jej doku­cza­cie, spo­tka was kara! Aaaaaa! – Rokita zaczęła krę­cić się wkoło i chla­pać wodą. Scho­wana obok niej Klara ude­rzała z całej siły w pokrywkę garnka, która robiła naprawdę nie­zły hałas. Wra­że­nie było demo­niczne i osza­ła­mia­jące!

– Uto­piec robi wir, zaraz nas wkręci do środka na samo dno!! – wrzesz­czał kolejny chło­pak, ale cała grupa była zbyt oszo­ło­miona, aby się ruszyć. Stali jak zacza­ro­wani. Całą scenę obser­wo­wała Klara, która naj­pierw nie mogła opa­no­wać chi­chotu, ale szybko posta­no­wiła włą­czyć się do zabawy i rów­nież dać nauczkę roz­ra­bia­kom. Się­gnęła po ukryty węgiel, który wcze­śniej sobie przy­go­to­wała, następ­nie wyma­zała sobie na czarno twarz, a na ubra­nie narzu­ciła skórę, którą zwy­kle okry­wała się przy piecu w zimne wie­czory. Porwała kij z ogni­ska, gar­nek suszący się na pło­cie i zaszła od tyłu grupę chłop­ców. Jak nie wal­nie znowu w naczy­nia, jak nie wrza­śnie – aż echo ponio­sło się po górach!

W tym momen­cie chłopcy nie wytrzy­mali i zerwali się do ucieczki. Czuli, że są oto­czeni przez… No wła­śnie, przez kogo?

– Ratunku! Nie top­cie nas! My już ni­gdy, przeni­gdy nie zro­bimy nic złego!

– Obie­cu­je­cie? – darła się z jeziora Rokita, wywi­ja­jąc groź­nie ogo­nem, na któ­rym zawie­siła potężne bukiety kwia­tów. Wiły się wokół niej jak setki małych bły­ska­wic.

– Obie­cu­jemy! – odpo­wie­dzieli chłopcy, któ­rzy tak ucie­kali, że jeden z nich zgu­bił buty. Kiedy wyda­wało im się, że są już dość daleko od prze­ra­ża­ją­cych stwo­rów, to zie­mia nie­mal roz­stą­piła im się pod nogami i wpa­dli do wiel­kiego dołu peł­nego gałęzi (Rokita nie chciała, aby kto­kol­wiek potłukł się w cza­sie tego wyda­rze­nia). Cze­pia­jąc się koszu­lek na ple­cach i nie­mal wcho­dząc sobie na głowy, chłopcy wystrze­lili z cze­lu­ści jak z procy i jesz­cze szyb­ciej pobie­gli w stronę wsi, wzbi­ja­jąc tumany kurzu.

Ale co to? Na hory­zon­cie poja­wili się doro­śli, któ­rzy od kilku dni przy­glą­dali się przy­go­to­wa­niom do zasadzki. Była wśród nich mama Rokity, Anny, ale i tata jed­nego z łobu­zia­ków.

– No dobrze, koniec zabawy, idziemy poroz­ma­wiać. Mamy nadzieję, że zro­zu­mie­cie, że stra­sze­nie i doku­cza­nie to nie jest dobre roz­wią­za­nie.

Cała grupka znik­nęła za zakrę­tem drogi. Oj, chłopcy mieli nie­tę­gie miny: nie dość, że prze­stra­szyły ich dziew­czyny, to jesz­cze czeka ich bura od doro­słych. Naj-go-rzej!

• • •

Anna, która scho­wała się nie­da­leko studni, zoba­czyła, że zagro­że­nie minęło. Pod­bie­gła więc do kole­ża­nek i zaczęła wywi­jać Taniec Zwy­cię­stwa! Wokół niej bie­gał Pie­sek Ose­sek, który nie­wiele rozu­miał, ale cie­szył się razem ze wszyst­kimi, szcze­ka­jąc i plą­cząc się pod nogami. Rokita obmyła twarz w wodzie i wyszła na brzeg. Była cała mokra i szczę­śliwa. Z tego wszyst­kiego po pro­stu poło­żyła się na tra­wie z impe­tem i roz­ło­żyła ręce i nogi we wszyst­kie strony. Wyglą­dała jak roz­gwiazda.

– Uff, zmę­czy­łam się tym stra­sze­niem. To ciężka robota być utop­cem, na doda­tek wrzesz­czeć i chla­pać z taką siłą! – Maso­wała sobie ramiona.

– Ale mieli miny – eks­cy­to­wała się Klara, która odło­żyła pokrywkę i cie­szyła się, że nie musi już z niej wydo­by­wać tego hałasu. Bała się, że i tak zde­ner­wo­wała oko­liczne ptaki. Obie­cała sobie, że następ­nego dnia prze­prosi je smacz­nymi zia­ren­kami.

– Nie­źle ich nastra­szy­ły­ście. Naprawdę myśleli, że spo­tkali utopca, który porwie ich do swo­jej pod­wod­nej kra­iny. – Anna się śmiała.

– Mam nadzieję, że dostali nauczkę i wresz­cie prze­staną nękać dziew­czyny. A na pewno jesz­cze długo nie przyjdą kąpać się w wodzie! – dodała Rokita, zdej­mu­jąc z sie­bie mister­nie przy­go­to­wany kostium. I cho­ciaż wie­działy, że prę­dzej czy póź­niej chłopcy domy­ślą się, że to były one, to prze­ży­wały chwile triumfu, a tej rado­ści nikt im prze­cież nie zabie­rze.

Następ­nie zain­to­no­wały pio­senkę:

_Dia­blice żyją w sta­wie,_

_Odważne to dziew­czyny._

_Kto im się prze­ciw­stawi,_

_Ten pozna ich wyczyny!_

– Wie­cie co? – zaczęła szczę­śliwa Anna. Z emo­cji miała na policz­kach rumieńce. – Naj­waż­niej­sze, że były­śmy w tym razem i że nie zosta­łam sama z moim pro­ble­mem. Dzię­kuję wam, jeste­ście super­przy­ja­ciół­kami!

Uśmie­chały się do sie­bie i gra­tu­lo­wały sobie pomy­sło­wo­ści.

– Mam nadzieję, że już ni­gdy nikogo nie będę stra­szyła, a chłopcy zro­zu­mieli raz na zawsze, że nie wolno nikogo nękać, bo nie­ocze­ki­wa­nie samemu można zna­leźć się w kiep­skiej sytu­acji.

– No i nasi rodzice nam pomo­gli! Nie jeste­śmy same ze swo­imi pro­ble­mami.

• • •

Usia­dły wszyst­kie na łące i z rado­ści zja­dły całą górę cze­re­śni, wesoło pstry­ka­jąc pest­kami, aż stwo­rzyły z nich krąg, który miał je na zawsze chro­nić od nie­po­trzeb­nych zacze­pek.

JOANNA JAGIEŁŁO _KSIĘŻNICZKA JÓZEFINA I NAJWSPANIALSZY PUCHAR LODOWY_

Joanna Jagiełło

Księż­niczka Józe­fina i naj­wspa­nial­szy puchar lodowy

Dawno, dawno temu, a może nawet nie aż tak dawno, ale w cza­sach, któ­rych nie możesz pamię­tać, w pań­stwie, któ­rego próżno szu­kać teraz na mapach, a które nazy­wało się Arondo, w pięk­nym pałacu miesz­kali książę Leon­cjusz, księżna Ana­sta­zja i ich córka, księż­niczka Józe­fina. Księż­niczka była jedy­naczką, kochaną przez swo­ich rodzi­ców, _któ­rzy sta­rali_ się, żeby miała wszystko co naj­lep­sze. W jej pokoju było wiel­kie łoże z różo­wym bal­da­chi­mem, meble z naj­droż­szego drewna teko­wego, mar­mu­rowe figurki amor­ków i wspa­niały żyran­dol z praw­dzi­wymi krysz­ta­łami, które pobrzę­ki­wały przy każ­dym dotknię­ciu.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki