-
W empik go
Bal u hrabstwa - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Bal u hrabstwa - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 161 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
W oczach człowieka przyzwyczajonego do wydawania bezwzględnych sądów o rzeczach i ludziach godność auskultanta sądowego nie jest prawie żadną godnością. Nie przeczę i ja bynajmniej, że pierwszy ten szczebel w hierarchii sądowej nie jest zbyt wysoki, a że nie jest intratny, tego najlepiej dowodzi fakt, iż będąc obecnie już od ośmiu lat adiunktem i żyjąc nader oszczędnie, jeszcze zawsze mam do spłacania długi, pochodzące z auskultanckich moich czasów. Bądź co bądź wszakże znam ja niemało takich, którym pozycja auskultanta wydaje się godną zazdrości – wspomnę tu tylko o praktykantach pocztowych i telegraficznych, jako też o młodzieńcach moralnie dosługujących się rangi respicjenta w c… k… straży skarbowej. O diurnistach z aś i innych literatach nie wspominam wcale, jako o ludziach nie mających przed sobą żadnego awansu. Przyjaciel mój np. Fijołkiewicz, którego recenzje dramatyczne wywołują powszechnie tak spazmatyczną wesołość, będzie za trzydzieści lat akuratnie tym samym, czym jest dzisiaj, tj. skończonym osłem, podczas gdy auskultant w tym samym przeciągu czasu może zostać radcą albo prokuratorem państwa, w którym to drugim zwłaszcza wypadku nikt nie ośmieli się wydać o jego zdolnościach tak apodyktycznego sądu, jak ja o zdolnościach Fijołkiewicza. Nie o tę wszakże, każdemu zresztą w oczy wpadającą różnicę między stanowiskiem Fijołkiewicza a prokuratora chodzi mi tutaj; ale o to, że auskultant, jeżeli się zastanowimy bezstronnie nad jego znaczeniem, w tym swoim urzędowym charakterze nie zasługuje bynajmniej na lekceważenie. Ma on przed sobą karierę nie szybką wprawdzie, ale pewną i szanowaną. Jako człowiek zaś zasługuje on moim zdaniem na szacunek już z tego jednego powodu, iż skończywszy naukę prawa nie wszedł w służbę skarbową ani polityczną. Widocznie bowiem nie liczył na nadzwyczajną protekcję albo też na jakie stosunki familijne; nie rozpoczął kariery w nadziei zostania gubernatorem lub ministrem. Nie chciał, ażeby skromna jego płaca figurowała w budżecie między rozchodami, które zaliczyć wypada do „kosztów produkcji” organizmu państwowego – bo czymże innym jest wymierzanie i ściąganie podatków? – ale wybrał sobie zawód, którego obowiązki sumiennie pełnione są jednym z zadań i jednym z celów, dla których istnieje wszelka organizacja państwowa i społeczna.
Dlatego też wyznaję, że byłem dumny z mojej pozycji jako auskultanta, akolega mój, Łąkiewicz, który wraz ze mną otrzymał dekret i z którym od pierwszego roku nauk prawniczych mieszkaliśmy w jednym pokoju, był dumny także. Powiem nawet więcej: oto pielęgnowaliśmy w sobie tę dumę i utwierdzaliśmy się w niej nawzajem, a to tym bardziej, im mocniej ją obrażał trzeci nasz kolega, Tyndakowski. I on, uczęszczając na prawo, mieszkał razem z nami, i on podzielał z nami wszystkie małe i wielkie kłopoty i niedogodności, wynikające z braku równowagi w budżecie studenckim. Ale zaledwie skończył studia, kazał sobie wydrukować bilety jako: Le chevalier Ladislas de Slepowron Tyndakowski i najął osobne mieszkanie, złożone z pokoju i przedpokoju, gdzie usługiwał mu „dochodzący” lokaj, podczas gdy my kontentowaliśmy się dawną, skromną izdebką i usługą stróżychy; biletów tak szumnych nie drukowaliśmy, najpierw z oszczędności, a po wtóre dlatego, że Łąkiewicze nigdy nie byli szlachtą, moja zaś familia jest tak dawnej daty, że dokumenta nasze szlacheckie zginęły jeszcze w czasie wędrówki narodów i trudno by nam było wylegitymować się wobec dzisiejszych formalności biurokratycznych. Pod względem majątkowym staliśmy wszyscy trzej na równi, tj. ja i Łąkiewicz nie mieliśmy nic, a Tyndakowski miał tylko stryja, który miał wieś, a na tej wsi dług bankowy i pięcioro własnych dzieci – jako też ciotkę. Ciotka ta była wdową w podeszłym już wieku i należała do tego – gasnącego już niestety – rodzaju ciotek bezdzietnych, które nie siedzą na dożywociu, ale na ' funduszach znacznych i zawisłych wyłącznie od ich dyspozycji. Otóż gdy Władysław ukończył szkoły, ciotka ta znalazła się przypadkiem we Lwowie i zapytała siostrzeńca, co teraz robić zamierza?
– Jużci, że wstąpię do służby politycznej – odparł młodzieniec prostując się, a muszę tu nadmienić, że miał całe dwa metry wzrostu i metr szerokości w barkach. – Mam piękne nazwisko – dodał – a dla takich teraz kariera otwarta. Chciałbym wiedzieć, dlaczegoby Tyndakowski nie dokazał tego, co Gołuchowski?
Potrzeba wiedzieć, że ciocia należała do tej znacznej dość liczby ludzi, którzy tym bardziej nienawidzili śp… namiestnika hr. Gołuchowskiego, im mniej do tego mieli powodu. Znałem takich, których namiestnik swojego czasu prześladował, zamykał itp. i którzy mu to przebaczyli – ale z tych, którym nigdy nic złego nie robił, nikt mu nie przebaczył. Dosyć, że zaiskrzyły się oczy szanownej cioci na wzmiankę, że dynastia Tyndakowskich może kiedy nastąpić po Gołuchowskich w prezydium namiestnictwa, i spojrzała na Władysława okiem pełnym macierzyńskiej miłości. Wszak i ona była Tyndakowska, herbu Ślepowron! Dodajmy do tego, że Władysław popieścił czule ulubionego jej Azorka i że odchodząc ukłonił się bardzo czule pani Miauczyńskiej, odwiecznej klucznicy ciocinej, a pojmiemy, że wpadł w jak największą łaskę. Ciocia po jego odejściu zrobiła uwagę, że „Władzio” jest bardzo przystojnym chłopcem, a Miauczyńska odpowiedziała na to, że „oko w oko” podobny jest do ciotki. Nastąpiło jeszcze parę wizyt, jeszcze parę grzeczności, wyświadczonych pani Miauczyńskiej, a ciocia uchwaliła, „że chłopak, kiedy teraz ma zająć samoistne stanowisko w świecie, potrzebuje się przecież urządzić i oporządzić”. Wskutek tej uchwały miał Władzio dostać tysiąc złr. Ale zdarzyło się, że ciocia kazała mu przyjść na herbatę pewnego wieczora, kiedy go oczekiwano właśnie w innym, także kobiecym, lecz nierównie młodszym towarzystwie. C. k… praktykant konceptowy złożył się tedy jak scyzoryk i przeprosił ciocię mówiąc, że zrobił sobie votum pójść jutro do spowiedzi i do komunii u oo… jezuitów i że rad by przeto wieczór dzisiejszy przepędzić na samotnym rozmyślaniu – chybaby ciocia kazała mu przyjść koniecznie. Ciocia pocałowała go w czoło ze łzami w oczach i nie kazała mu przychodzić aż jutro, po komunii na kawę. Przyszedł oczywiście i miał oczy czerwone, bo był niewyspany.
Ma się rozumieć, że na zapytanie cioci złożył ten fenomen fizjologiczny na karb niesłychanego wzruszenia, jakim go zawsze przejmuje przyjęcie Przen. Sakramentu. Dosyć, że zamiast tysiąca złr piękny i pobożny Władzio otrzymał przy odjeździe cioci dwa tysiące gotówką i natychmiast, jak już wyżej powiedziałem, wyprowadził się od nas, a najął sobie osobne mieszkanie.
Odtąd widywaliśmy się bardzo rzadko, a ile razy widywaliśmy się, p. Tyndakowski zawracał nam głowę swoimi arystokratycznymi koneksjami. Na koniec ciocia przez koneksje swoje wyrobiła mu zaproszenie na recepcje u namiestnika. Nota bene niepamiętną jest rzeczą, ażeby kiedy jaki auskultant proszony był na taką recepcję – chyba może pewien hrabia, który wszakże wkrótce porzucił sądownictwo. Praktykantom konceptowym… zdarza się to tylko wtenczas, gdy z urodzenia należą do arystokracji. Słusznie więc może p. Władysław Tyndakowski wyobraził sobie, że wskutek zaproszenia został co najmniej baronem i że jego Ślepowron wszedł w kuzynostwo z Kawką, która figuruje na pałacu namiestnikowskim. Rzecz naturalna, że przestał się z nami witać i poznawać nas na ulicy.
Ale przyszła koza do woza. I ja miałem moje arystokratyczne koneksje. Od trzech lat uczyłem historii powszechnej, polskiej, jako też literatury w domu hrabstwa N. Elewką moją była hrabianka Maria, istny cud piękności. Lekcje skończyły się, skoro panienkę wprowadzono w świat, i byłoby też to barbarzyństwem męczyć nauką tak prześliczną główkę i bez tego już wewnątrz wcale dobrze umeblowaną. Całe miasto szalało za nią, a ponieważ i posag miała piękny, więc na wieść o nowym cudownym zjawisku zaczęli do Lwowa, jak do Częstochowy, zjeżdżać się panicze z odległego Krakowa, z odległej Warszawy, z najdalszych krańców Wołynia.
Dlatego też wyznaję, że byłem dumny z mojej pozycji jako auskultanta, akolega mój, Łąkiewicz, który wraz ze mną otrzymał dekret i z którym od pierwszego roku nauk prawniczych mieszkaliśmy w jednym pokoju, był dumny także. Powiem nawet więcej: oto pielęgnowaliśmy w sobie tę dumę i utwierdzaliśmy się w niej nawzajem, a to tym bardziej, im mocniej ją obrażał trzeci nasz kolega, Tyndakowski. I on, uczęszczając na prawo, mieszkał razem z nami, i on podzielał z nami wszystkie małe i wielkie kłopoty i niedogodności, wynikające z braku równowagi w budżecie studenckim. Ale zaledwie skończył studia, kazał sobie wydrukować bilety jako: Le chevalier Ladislas de Slepowron Tyndakowski i najął osobne mieszkanie, złożone z pokoju i przedpokoju, gdzie usługiwał mu „dochodzący” lokaj, podczas gdy my kontentowaliśmy się dawną, skromną izdebką i usługą stróżychy; biletów tak szumnych nie drukowaliśmy, najpierw z oszczędności, a po wtóre dlatego, że Łąkiewicze nigdy nie byli szlachtą, moja zaś familia jest tak dawnej daty, że dokumenta nasze szlacheckie zginęły jeszcze w czasie wędrówki narodów i trudno by nam było wylegitymować się wobec dzisiejszych formalności biurokratycznych. Pod względem majątkowym staliśmy wszyscy trzej na równi, tj. ja i Łąkiewicz nie mieliśmy nic, a Tyndakowski miał tylko stryja, który miał wieś, a na tej wsi dług bankowy i pięcioro własnych dzieci – jako też ciotkę. Ciotka ta była wdową w podeszłym już wieku i należała do tego – gasnącego już niestety – rodzaju ciotek bezdzietnych, które nie siedzą na dożywociu, ale na ' funduszach znacznych i zawisłych wyłącznie od ich dyspozycji. Otóż gdy Władysław ukończył szkoły, ciotka ta znalazła się przypadkiem we Lwowie i zapytała siostrzeńca, co teraz robić zamierza?
– Jużci, że wstąpię do służby politycznej – odparł młodzieniec prostując się, a muszę tu nadmienić, że miał całe dwa metry wzrostu i metr szerokości w barkach. – Mam piękne nazwisko – dodał – a dla takich teraz kariera otwarta. Chciałbym wiedzieć, dlaczegoby Tyndakowski nie dokazał tego, co Gołuchowski?
Potrzeba wiedzieć, że ciocia należała do tej znacznej dość liczby ludzi, którzy tym bardziej nienawidzili śp… namiestnika hr. Gołuchowskiego, im mniej do tego mieli powodu. Znałem takich, których namiestnik swojego czasu prześladował, zamykał itp. i którzy mu to przebaczyli – ale z tych, którym nigdy nic złego nie robił, nikt mu nie przebaczył. Dosyć, że zaiskrzyły się oczy szanownej cioci na wzmiankę, że dynastia Tyndakowskich może kiedy nastąpić po Gołuchowskich w prezydium namiestnictwa, i spojrzała na Władysława okiem pełnym macierzyńskiej miłości. Wszak i ona była Tyndakowska, herbu Ślepowron! Dodajmy do tego, że Władysław popieścił czule ulubionego jej Azorka i że odchodząc ukłonił się bardzo czule pani Miauczyńskiej, odwiecznej klucznicy ciocinej, a pojmiemy, że wpadł w jak największą łaskę. Ciocia po jego odejściu zrobiła uwagę, że „Władzio” jest bardzo przystojnym chłopcem, a Miauczyńska odpowiedziała na to, że „oko w oko” podobny jest do ciotki. Nastąpiło jeszcze parę wizyt, jeszcze parę grzeczności, wyświadczonych pani Miauczyńskiej, a ciocia uchwaliła, „że chłopak, kiedy teraz ma zająć samoistne stanowisko w świecie, potrzebuje się przecież urządzić i oporządzić”. Wskutek tej uchwały miał Władzio dostać tysiąc złr. Ale zdarzyło się, że ciocia kazała mu przyjść na herbatę pewnego wieczora, kiedy go oczekiwano właśnie w innym, także kobiecym, lecz nierównie młodszym towarzystwie. C. k… praktykant konceptowy złożył się tedy jak scyzoryk i przeprosił ciocię mówiąc, że zrobił sobie votum pójść jutro do spowiedzi i do komunii u oo… jezuitów i że rad by przeto wieczór dzisiejszy przepędzić na samotnym rozmyślaniu – chybaby ciocia kazała mu przyjść koniecznie. Ciocia pocałowała go w czoło ze łzami w oczach i nie kazała mu przychodzić aż jutro, po komunii na kawę. Przyszedł oczywiście i miał oczy czerwone, bo był niewyspany.
Ma się rozumieć, że na zapytanie cioci złożył ten fenomen fizjologiczny na karb niesłychanego wzruszenia, jakim go zawsze przejmuje przyjęcie Przen. Sakramentu. Dosyć, że zamiast tysiąca złr piękny i pobożny Władzio otrzymał przy odjeździe cioci dwa tysiące gotówką i natychmiast, jak już wyżej powiedziałem, wyprowadził się od nas, a najął sobie osobne mieszkanie.
Odtąd widywaliśmy się bardzo rzadko, a ile razy widywaliśmy się, p. Tyndakowski zawracał nam głowę swoimi arystokratycznymi koneksjami. Na koniec ciocia przez koneksje swoje wyrobiła mu zaproszenie na recepcje u namiestnika. Nota bene niepamiętną jest rzeczą, ażeby kiedy jaki auskultant proszony był na taką recepcję – chyba może pewien hrabia, który wszakże wkrótce porzucił sądownictwo. Praktykantom konceptowym… zdarza się to tylko wtenczas, gdy z urodzenia należą do arystokracji. Słusznie więc może p. Władysław Tyndakowski wyobraził sobie, że wskutek zaproszenia został co najmniej baronem i że jego Ślepowron wszedł w kuzynostwo z Kawką, która figuruje na pałacu namiestnikowskim. Rzecz naturalna, że przestał się z nami witać i poznawać nas na ulicy.
Ale przyszła koza do woza. I ja miałem moje arystokratyczne koneksje. Od trzech lat uczyłem historii powszechnej, polskiej, jako też literatury w domu hrabstwa N. Elewką moją była hrabianka Maria, istny cud piękności. Lekcje skończyły się, skoro panienkę wprowadzono w świat, i byłoby też to barbarzyństwem męczyć nauką tak prześliczną główkę i bez tego już wewnątrz wcale dobrze umeblowaną. Całe miasto szalało za nią, a ponieważ i posag miała piękny, więc na wieść o nowym cudownym zjawisku zaczęli do Lwowa, jak do Częstochowy, zjeżdżać się panicze z odległego Krakowa, z odległej Warszawy, z najdalszych krańców Wołynia.
więcej..
