Ballady ludowe Europy zachodniej i południowej - ebook

BALLADY LUDOWE EUROPY ZACHODNIEJ I POŁUDNIOWEJ.

MARIVONIC

W czarnego miesiąca pierwszym dniu

Wylądowali Anglicy w Durduff.

A ledwie wysiedli z okrętów na ląd,

Porwali młodziutką dziewczynę z tych stron.

Na imię jej było Marivonic,

W Plougaznou nad morzem jej ojciec żył.

Tak się odezwała ze łzami spół,

Gdy płynęła mimo ojcowski dwór:

– Bądź zdrowa mateczko, ojcze bądź zdrów,

Nigdy was w życiu nie ujrzę już!

Bracia moi, siostry, żegnam was,

Już mnie nie ujrzycie w żądny czas!

Przyjaciele moi, żegnajcie mi,

Już się rozstajemy po wszystkie dni! –

Tak Marivonic żegnała dom,

Nikt z ludzi nie ulżył jej rzewnym łzom.

Nikogo nic wzruszył jej smutny stan,

Tylko patron statku cieszył ją sam.

– Mała Marivonic, otrzej-że łzy.

Tu na twoje życie nie godzi nikt.

Dolę tutaj możesz szczęśliwą mieć,

Ale co do części. – to inna rzecz. –

– O panie Angliku, powiedz-że mi,

Mam-li tobie tylko powolna być? –

– Naprzód mnie samemu i służbie mej,

Potem mej załodze i w noc i w dzień.

Potem mej załodze na każdy czas,

Więcej stu żeglarzy jest tutaj nas. –

– O panie Angliku, bądź łaskaw dziś,

Pozwól wyjść na pokład na parę chwil.

– Przejdź się po pokładzie, skoro ci cno,

Tylko mi się pilnuj wpaść w morską głąb’. –

Mała Marivonic mówiła tak,

Gdy się przechadzała i tam i sam:

– O Mateczko boża, radę mi daj,

Czyli mam zeskoczyć w głąb’ morskich fal?

Dla Ciebie, Maryjo, spełnić ten czyn,

Żeby nie przekraczać przykazań twych?

Jeżeli zeskoczę, czeka mię skon,

Jeżeli zostanę, czeka mię srom. –

Zrobiła, co szeptał Maryji głos.

Na głowę skoczyła w tę morską toń.

Jak kamień spłynęła na morski spód,

Maleńka ją rybka wyniosła z wód.

Podniósł się wiatr mocny z tych wodnych smug,

Poniósł martwe zwłoki przed ojca próg.

– Najdroższy mój ojcze, otwórz-że mi,

Mała Marivonic czeka u drzwi. –

– Czyli to być może, zwodzi-ż mię słuch,

Czy Marivoniki powrócił duch? –

Obleciała w koło trzy razy dom,

Potem ją na wieki ogarnął skon.AR PLAC’H A ZAVAS BEURE MAD

Wstała dziewczyna w rannej porze,

Poszła warkocze pleść w komorze.

Przyszła mateczka i mówiła:

– Jaka-żeś piękna moja miła! –

– Że jestem piękna, cóż mi z tego,

Gdy mieć nie mogę chłopca mego? –

– Cicho, córeczko, nie płacz-że mi,

Za roczek męża ci znajdziemy. –

– Długi rok temu, który płacze,

Przyszłej ja wiosny nie obaczę!

Na wiosnę będę w chłodnej ziemi,

Niech-że się wtedy, kto chce, żeni.

Niechaj-że stanie, matko miła,

W pośród cmentarza ma mogiła.

W pośród cmentarza niechaj stanie,

Cztery wianuszki na kurhanie.

Z czterech róż niechaj będą stroje,

Dwoje róż czarnych, białych dwoje.

Więc para czarnych, białych para,

Aby o żalu powiadała.

Dwie róże białe, dwie pąsowe,

By powiadały mą żałobę.

Będą przechodzić młodzieńcowie,

Każdy nade mną pacierz powie.

Odmówi wieczny odpoczynek

Na ten ostatni upominek. –

Powiadał jeden panicz młody,

Kiedy przechodził między groby:

– Piękna dziewczyna w tym kurhanie,

Zgasła nic wiedząc, co kochanie;

Z tęsknoty za kochankiem młodym,

Z miasta Guincampu był on rodem. –

– Takie wyrazy z pod mogiły

Słuch mówiącego uderzyły:

– Idź swoją drogą, młody panie,

Niech ja w spokoju tu zostanę.

Idź młody panie, odejdź dalej,

Pozwól umarłym, żeby spali. –