Banita - ebook

Prolog

PONIEDZIAŁEK, 25.04.1955, GODZ. 14:25 GMT (14:25 CZASU LOKALNEGO),
Ko­pen­ha­ga, Ho­lan­dia

_Dro­gi N.B._

_W mo­men­cie gdy czy­tasz ten list, z pew­no­ścią wiesz już, że za­wa­rłem w nim ostat­nie sło­wa do Cie­bie. Po­mi­mo ró­żnic, ja­kie nas na­uko­wo dzie­li­ły, wa­żnym dla mnie jest, abyś pa­mi­ętał, że za­wsze ce­ni­łem Cię za­rów­no jako na­ukow­ca, jak i przy­ja­cie­la. Co oczy­wi­ście nie świad­czy o tym, że for­so­wa­na przez Cie­bie teo­ria me­cha­ni­ki kwan­to­wej jest pra­wi­dło­wa. To jed­nak, któ­ry z nas miał ra­cję, oraz czy w isto­cie Bóg gra w ko­ści, roz­sądzą po­ko­le­nia, któ­re na­dej­dą po nas, a kto wie, czy na­wet nie pó­źniej­sze._

_Tę ko­re­spon­den­cję chcia­łem po­świ­ęcić in­ne­mu za­gad­nie­niu, zwi­ąza­ne­mu ze spra­wą, co do któ­rej by­li­śmy w pe­łni zgod­ni. Ko­ali­cja Na­uko­wa, któ­rą uda­ło nam się stwo­rzyć wraz z po­zo­sta­ły­mi jej świa­tły­mi człon­ka­mi jest, jak i z pew­no­ścią będzie, czy­mś nie­zwy­kłym i pio­nier­skim, a jej dzia­ła­nia po­zwo­lą uchro­nić ludz­ko­ść przed za­gła­dą, jaką zgo­to­wał nam śle­py los._

_Nasz ga­tu­nek nie jest jed­nak za­gro­żo­ny wy­łącz­nie przez isto­ty, któ­rych przed­sta­wi­cie­la spo­tka­li­śmy w 1927 roku. Nasz wła­sny ape­tyt na wie­dzę, chęć od­kry­cia nie­zna­ne­go, opi­sa­nia nie­zde­fi­nio­wa­ne­go w nie­od­po­wie­dzial­nych rękach może oszczędzić wy­si­łku ra­som ob­cym. Brak ogląda­nia się na kon­se­kwen­cje, za­rów­no te zba­da­ne, jak i te je­dy­nie prze­wi­dy­wa­ne, ro­dzi ry­zy­ko do­pro­wa­dze­nia do za­gła­dy za­rów­no na­sze­go, jak i po­ten­cjal­nie in­nych świa­tów._

_Wnio­ski te wy­ci­ągam nie tyl­ko na pod­sta­wie prze­my­śleń, ale włas­nego do­świad­cze­nia, błędu, któ­ry już kosz­to­wał ży­cie nie­win­nych, bez­i­mien­nych ofiar, a może kosz­to­wać znacz­nie wi­ęcej._

_W 1943 roku, pod­czas pra­cy dla Dzia­łu Ba­dań i Wdro­żeń Biu­ra Uzbro­je­nia Ma­ry­nar­ki Wo­jen­nej Sta­nów Zjed­no­czo­nych, uczest­ni­czy­łem w pro­jek­cie o kryp­to­ni­mie „Ra­in­bow”. Opar­te na zde­fi­nio­wa­nej przez mnie wcze­śniej jed­no­li­tej teo­rii pola do­świad­cze­nie mia­ło do­wie­ść ist­nie­nia i po­zwo­lić na zba­da­nie wła­ści­wo­ści jed­no­bie­gu­no­we­go pola ma­gne­tycz­ne­go. Teo­re­tycz­ne roz­wa­ża­nia w tej dzie­dzi­nie były bar­dzo obie­cu­jące, a ich prak­tycz­ne za­sto­so­wa­nia w cza­sach woj­ny bu­dzi­ły na­dzie­ję na ura­to­wa­nie wie­lu ist­nień ludz­kich. Wraz z J.N. oraz N.T. by­li­śmy za­fa­scy­no­wa­ni mo­żli­wo­ścią ochro­ny okrętów przed tor­pe­da­mi oraz mi­na­mi elek­tro­ma­gne­tycz­ny­mi, jed­nak pó­źniej­sze eks­pe­ry­men­ty po­ka­zy­wa­ły, że tak na­praw­dę sto­imy u pro­gu prze­ło­mu w za­kre­sie ma­sko­wa­nia okrętów, a może i in­nych obiek­tów woj­sko­wych. Wstęp­ne ob­li­cze­nia po­ka­zy­wa­ły, że zwi­ęk­sza­jąc po­ten­cjał pola elek­tro­ma­gne­tycz­ne­go, będzie­my w sta­nie w ko­ńcu do­ko­nać cudu w dzie­dzi­nie ma­sko­wa­nia obiek­tów – spra­wić, aby sta­ły się one nie­wi­dzial­ne za­rów­no dla ra­da­rów, jak i dla oka ludz­kie­go._

_28 pa­ździer­ni­ka 1943 roku prze­pro­wa­dzi­li­śmy ko­lej­ną pró­bę, któ­ra oka­za­ła się ostat­nią, ale ci­ążącą na moim su­mie­niu do dziś. Obiek­tem eks­pe­ry­men­tu był okręt USS „El­brid­ge” wraz z pod­sta­wo­wą za­ło­gą. Po uru­cho­mie­niu ce­wek obiekt zgod­nie z hi­po­te­zą znik­nął, jed­nak po­zo­sta­łe ob­ser­wo­wa­ne przez nas efek­ty były zu­pe­łnie nie­zro­zu­mia­łe, przy­naj­mniej wte­dy. Re­la­cji z pierw­szej ręki na ten te­mat mo­żesz wy­słu­chać od jed­ne­go z nie­wie­lu świad­ków, któ­rzy prze­ży­li i cie­szą się zdro­wiem fi­zycz­nym oraz psy­chicz­nym, ma­ry­na­rza okrętu_ _SS „An­drew Furn­seth”, C.A. Zo­stał on prze­ze mnie oso­bi­ście zo­bo­wi­ąza­ny do za­cho­wa­nia w ta­jem­ni­cy tego, cze­go był świad­kiem, jed­nak po mo­jej śmier­ci obiet­ni­ca ta prze­sta­je go obo­wi­ązy­wać. In­for­ma­cje na te­mat eks­pe­ry­men­tu zo­sta­ły ca­łko­wi­cie utaj­nio­ne, ko­pia akt znaj­du­je się jed­nak w skryt­ce ban­ko­wej w Szwaj­ca­rii, do któ­rej do­stęp mo­żesz uzy­skać wspól­nie z E.S. w przy­pad­ku mo­jej śmier­ci._

_We wspo­mnia­nej skryt­ce od­naj­dziesz rów­nież wy­ni­ki mo­ich dal­szych ba­dań nad tym gro­źnym fe­no­me­nem, ja­kie­go do­świad­czy­li­śmy pod­czas eks­pe­ry­men­tu. Wiedz bo­wiem, że wi­dząc skut­ki tego do­świad­cze­nia, uzna­łem, że nie mogę po­zo­sta­wić tej kwe­stii nie­wy­ja­śnio­ną. Nie­ste­ty wnio­ski, do któ­rych do­sze­dłem, są prze­ra­ża­jące._

_Pi­sząc w skró­cie, eks­pe­ry­ment, któ­ry zo­stał prze­pro­wa­dzo­ny w stocz­ni ma­ry­nar­ki wo­jen­nej w mie­ście Fi­la­del­fia w sta­nie Pen­syl­wa­nia, sta­no­wił tak na­praw­dę pierw­szą, nie­świa­do­mą pró­bę pod­ró­ży do in­ne­go, rów­no­le­głe­go świa­ta. Pró­bę nie­uda­ną przede wszyst­kim z uwa­gi na za­sto­so­wa­nie zde­cy­do­wa­nie zbyt ni­skiej mocy wy­two­rzo­ne­go pola elek­tro­ma­gne­tycz­ne­go. Moje pó­źniej­sze ob­li­cze­nia wy­ka­za­ły, że ist­nie­je pe­wien za­kres mocy, któ­ry po­wi­nien zo­stać okre­ślo­ny jako za­ka­za­ny, jest on bo­wiem zbyt ni­ski do otwar­cia prze­jścia, a jed­no­cze­śnie wy­star­cza­jąco wy­so­ki, aby do­ko­nać ma­ni­pu­la­cji cza­so­prze­strzen­nej, po­wa­żnie za­gra­ża­jącej con­ti­nu­um cza­so­we­mu._

_Wiem, że tego ro­dza­ju wy­ni­ki sta­no­wią prze­łom, w szcze­gól­no­ści je­śli cho­dzi o dzia­ła­nia, któ­re po­dej­mu­je­my wspól­nie z na­szy­mi uczo­ny­mi ko­le­ga­mi i ko­le­żan­ka­mi w ra­mach za­wi­ąza­nej Ko­ali­cji. Moje ana­li­zy, z któ­ry­mi, jak ufam, będziesz chciał się za­po­znać, po­ka­zu­ją jed­nak, że sto­so­wa­nie zbyt ni­skich, a jed­no­cze­śnie wy­ge­ne­ro­wa­nych na gra­ni­cy na­szych ów­cze­snych, jak i obec­nych mo­żli­wo­ści pól elek­tro­ma­gne­tycz­nych sta­no­wi za­gro­że­nie nie tyl­ko dla istot ob­jętych tym po­lem, ale wręcz dla ca­łe­go świa­ta. Wy­star­czy spoj­rzeć na ano­ma­lie wy­stępu­jące w Trój­kącie Ber­mudz­kim, któ­rych na­tu­ra, za­rów­no we­dług opi­sów świad­ków, jak i od­czy­tów po­zio­mu pro­mie­nio­wa­nia, jest ana­lo­gicz­na do tego, co za­ob­ser­wo­wa­li­śmy na USS „El­brid­ge”._

_Bio­rąc pod uwa­gę po­wy­ższe, ape­lu­ję do Cie­bie, jak i do ca­łej na­szej Ko­ali­cji o bacz­ną kon­tro­lę do­świad­czeń pro­wa­dzo­nych w tym kie­run­ku oraz o po­wstrzy­ma­nie się od dal­szych ba­dań o tym cha­rak­te­rze do mo­men­tu, gdy uzy­ska­my mo­żli­wo­ść wy­two­rze­nia ta­kie­go na­tęże­nia pola elek­tro­ma­gne­tycz­ne­go, któ­re nie będzie za­gra­żać ist­nie­niu na­sze­go świa­ta._

_Li­czę na Cie­bie._

_A.E._

_Prin­ce­ton, New Jer­sey, 10.01.1955_

Mężczy­zna odło­żył list na sto­lik i za­my­ślił się. O śmier­ci nadaw­cy do­wie­dział się już kil­ka dni temu, zresz­tą cały na­uko­wy świat opła­ki­wał ode­jście najświa­tlej­sze­go umy­słu fi­zy­ki ów­cze­snych cza­sów. Ad­re­sat li­stu, jak jego au­tor wspo­mniał, nie za­wsze się z nim zga­dzał. Jed­nak choć na pierw­szy rzut oka bro­ni­li sprzecz­nych teo­rii – Al­bert Ein­ste­in był bo­wiem zwo­len­ni­kiem po­rząd­ku i pra­wa obo­wi­ązu­jące­go cały zna­ny, jak i do­pie­ro cze­ka­jący na po­zna­nie wszech­świat, pod­czas gdy Niels Bohr do­pusz­czał lo­so­wo­ść na­tu­ry me­cha­ni­ki kwan­to­wej – da­rzy­li się ogrom­nym sza­cun­kiem, a wspól­ne prze­ży­cie spo­tka­nia z isto­tą z in­ne­go świa­ta, ja­kie było ich udzia­łem na Kon­gre­sie So­lvaya w 1927 roku, po­łączy­ło ich rów­nież przy­ja­źnią, o któ­rej wie­dzia­ło nie­wie­le osób.

Pod­nió­sł słu­chaw­kę i wy­kręcił nu­mer cen­tra­li. Po­pro­sił o po­łącze­nie z Du­bli­nem. Chwi­lę to trwa­ło, jed­nak w ko­ńcu po dru­giej stro­nie ode­zwał się głos, któ­ry roz­po­znał na­wet bez ko­niecz­no­ści przed­sta­wia­nia się roz­mów­cy.

– Er­win Schrödin­ger, z kim roz­ma­wiam?

– Er­win, dro­gi przy­ja­cie­lu, tu­taj Niels. Jak się do­my­ślam, otrzy­ma­łeś list?

Na od­po­wie­dź ho­len­der­ski fi­zyk mu­siał chwi­lę po­cze­kać. Jego au­striac­ko-ir­landz­ki ko­le­ga naj­wy­ra­źniej nie czy­tał jesz­cze ko­re­spon­den­cji, to­też za­pew­ne prze­rzu­cał wła­śnie pa­pie­ry na swo­im sto­li­ku w przed­po­ko­ju domu znaj­du­jące­go się w dziel­ni­cy Clon­tarf East w sto­li­cy Ir­lan­dii.

– Otrzy­ma­łem list od Al­ber­ta, nie otwie­ra­łem go jed­nak – od­pa­rł po chwi­li Schrödin­ger.

– Prze­czy­taj go w ta­kim ra­zie w spo­ko­ju. Ja zdąży­łem już się za­po­znać z jego tre­ścią i wy­gląda na to, że cze­ka nas wy­jazd do Zu­ry­chu. Czy jesz­cze w tym ty­go­dniu będzie to mo­żli­we?

Roz­mów­ca po dru­giej stro­nie ka­na­łu La Man­che znów mil­czał przez chwi­lę. Za­raz jed­nak od­po­wie­dział.

– Czwar­tek?

– Do­sko­na­le, spo­tkaj­my się za­tem o dru­giej po po­łud­niu na dwor­cu Zu­rych Haupt­bahn­hof.

– Do zo­ba­cze­nia.

Bohr odło­żył słu­chaw­kę. Wstał i po­sze­dł do holu, gdzie po­le­cił swo­je­mu ka­mer­dy­ne­ro­wi za­mó­wie­nie mu bi­le­tów na po­ci­ąg. ■Rozdział 1

WTOREK, 26.10.2027, GODZ. 15:42 GMT (23:42 CZASU LOKALNEGO),
Cheng­du, Sy­czu­an, Chi­ńska Re­pu­bli­ka Lu­do­wa

Wiel­ki cy­fro­wy ze­gar umiesz­czo­ny pod skle­pie­niem cen­trum kon­tro­li trans­fe­ru wska­zy­wał kil­ka mi­nut i kil­ka­dzie­si­ąt se­kund do zera. Ostat­nie po­nad trzy go­dzi­ny pro­fe­sor Yun Gon-Chin prze­sie­dział głów­nie w przy­le­ga­jącym do po­miesz­cze­nia ga­bi­ne­cie. Pró­bo­wał za­jąć się pra­cą, ale na­pi­ęcie zwi­ąza­ne z od­by­wa­jącym się do­świad­cze­niem sku­tecz­nie utrud­nia­ło mu sku­pie­nie się na ja­kim­kol­wiek za­da­niu. Po raz pierw­szy od daw­na spędził czas nie­mal zu­pe­łnie bez­pro­duk­tyw­nie.

Z pu­łkow­ni­kiem Han Yun­giem, swo­ją asy­stent­ką Yao Xian­mei oraz dwo­ma tu­zi­na­mi tech­ni­ków i na­ukow­ców ob­ser­wo­wał te­raz zmie­nia­jące się cy­fry na cy­fer­bla­cie, od cza­su do cza­su rzu­ca­jąc wzro­kiem przez pa­no­ra­micz­ne okno, za któ­rym wi­dać było wiel­ką ja­ski­nię z oświe­tlo­nym licz­ny­mi re­flek­to­ra­mi otwo­rem w kszta­łcie od­wró­co­ne­go ostro­słu­pa, znaj­du­jącym się w jej cen­trum. Część uczest­ni­ków tego ma­jące­go się za chwi­lę od­być spek­ta­klu w po­wa­dze i sku­pie­niu wpa­try­wa­ła się w ho­lo­gra­ficz­ne ekra­ny.

Yun do­sko­na­le wie­dział, że była to ra­czej poza, ma­jąca za za­da­nie z jed­nej stro­ny po­ka­zać ich od­da­nie spra­wie, a z dru­giej za­ma­sko­wać nie­pew­no­ść i stres. Cen­trum kon­tro­li dzia­ła­ło au­to­ma­tycz­nie, a wy­da­rze­nia, któ­rych mie­li być świad­ka­mi już za nie­spe­łna kil­ka mi­nut, były ca­łko­wi­cie za­le­żne od po­praw­ne­go funk­cjo­no­wa­nia sys­te­mów na stat­ku eks­pe­dy­cyj­nym wy­sła­nym w nie­zna­ne oko­ło trzech go­dzin i pi­ęt­na­stu mi­nut temu. Do­pó­ki nie na­stąpi trans­fer po­wrot­ny, wszy­scy znaj­du­jący się w kom­plek­sie byli bier­ny­mi ob­ser­wa­to­ra­mi. Nie po­sia­da­li żad­nych mo­żli­wo­ści mo­ni­to­ro­wa­nia pro­ce­su ani kon­tak­tu z wy­pe­łnio­nym na­ukow­ca­mi, tech­ni­ka­mi oraz ochro­ną czar­nym po­jaz­dem w kszta­łcie dwóch ostro­słu­pów pra­wi­dło­wych czwo­ro­kąt­nych1), po­łączo­nych ze sobą pod­sta­wa­mi.

------------------------------------------------------------------------

1) Ostrosłup posiadający w podstawie czworokąt foremny (czyli kwadrat), którego wszystkie ściany boczne są identyczne.

– Ja­kie są szan­se, że gdy od­li­cza­nie się sko­ńczy, nic się nie wy­da­rzy? – za­py­tał ci­cho pu­łkow­nik Han.

Na­uko­wiec spoj­rzał na nie­go z uko­sa.

– Do­tych­czas son­dy wra­ca­ły bez pro­ble­mu. Je­śli za­ło­ga stat­ku eks­pe­dy­cyj­ne­go nie zmie­ni­ła ko­or­dy­nat, a trans­fer po­wrot­ny zo­stał przez nią za­ini­cjo­wa­ny zgod­nie z in­struk­cja­mi, po­win­ni się po­ja­wić zgod­nie z pla­nem.

Yun do­sko­na­le so­bie zda­wał spra­wę z tego, że od­po­wie­dział wy­mi­ja­jąco. Nie mógł prze­cież przy­znać, że nie ma po­jęcia. Wcześ­niej­sze eks­pe­ry­men­ty co praw­da ko­ńczy­ły się suk­ce­sem – dwu­krot­nie pe­łnym, kie­dy wy­sła­ne na po­kła­dzie sond szym­pan­sy wró­ci­ły je­dy­nie nie­co wy­chu­dzo­ne, albo tyl­ko po­ło­wicz­nym, gdy czte­ry inne nie­spo­dzie­wa­nie zma­rły pod­czas trans­fe­ru wy­cho­dzące­go, je­śli wie­rzyć za­mon­to­wa­nym w urządze­niu ka­me­rom. Te­raz wy­sła­li po­nad dwu­stu trzy­dzie­stu lu­dzi. A ich los albo będzie zna­ny za nie­ca­łą mi­nu­tę, albo po­zo­sta­nie ta­jem­ni­cą za­bra­ną przez pod­ró­żni­ków do gro­bu lub gdzie­kol­wiek tra­fią.

Żo­łnierz nie dał się jed­nak tak ła­two zbyć. Pra­co­wał z na­ukow­ca­mi już dłu­go i po­mi­mo bra­ku wy­kszta­łce­nia upraw­nia­jące­go go do ty­tu­łu wy­ższe­go niż li­cen­cjat skie­ro­wa­ny zo­stał do tego pro­jek­tu nie­przy­pad­ko­wo. Yun rów­nież zda­wał so­bie z tego spra­wę, to­też na wi­dok zi­ry­to­wa­nej miny ofi­ce­ra po­śpie­szył z dal­szy­mi wy­ja­śnie­nia­mi.

– Na­sze ba­da­nia opie­ra­ją się, jak pan wie, na wy­ni­kach eks­pe­ry­men­tów pro­wa­dzo­nych przez pro­fe­so­ra Kor­se­wi­cza, pol­skie­go no­bli­sty z dzie­dzi­ny fi­zy­ki. Jego do­świad­cze­nia po­le­ga­ły na wy­sy­ła­niu sond przy wy­ko­rzy­sta­niu od­wrot­nych do sto­so­wa­nych przez nas po­ten­cja­łów elek­tro­ma­gne­tycz­nych, wsku­tek któ­rych son­dy te mo­gły po­ko­ny­wać bar­dzo duże dy­stan­se w bar­dzo krót­kim cza­sie. Po­mi­mo obie­cu­jących wy­ni­ków jego do­świad­czeń pre­cy­zyj­ne wy­li­cze­nie miejsc lądo­wa­nia tych urządzeń na­dal sta­no­wi pro­blem. Nie­wiel­ki, co praw­da, bio­rąc pod uwa­gę ska­lę od­le­gło­ści, jed­nak li­czo­ny w dzie­si­ąt­kach, a cza­sem na­wet set­kach ki­lo­me­trów.

Na­uko­wiec za­mil­kł na chwi­lę, po czym pod­jął:

– Na­szym ce­lem nie była pod­róż na ja­kim­kol­wiek dy­stan­sie, a wy­ko­rzy­sta­nie dy­le­ta­cji cza­so­wej2), po­ja­wia­jącej się pod­czas ta­kie­go trans­fe­ru, w celu „wy­dłu­że­nia” cza­su bie­gnące­go na po­kła­dzie stat­ku względem lo­kal­ne­go, ziem­skie­go cza­su. Nie­ste­ty, nie ozna­cza to, że mo­że­my igno­ro­wać pro­blem po­praw­ne­go wy­zna­cze­nia punk­tu po­wro­tu.

------------------------------------------------------------------------

2) Zjawisko różnic w pomiarze czasu dokonywanym równolegle w dwóch różnych układach odniesienia, z których jeden przemieszcza się względem drugiego.

– Co pan ma na my­śli? – prze­rwał mu pu­łkow­nik. – Prze­cież jak pan po­wie­dział, nie prze­no­si­my się w prze­strze­ni. Nasz sta­tek ma wy­lądo­wać do­kład­nie w tym sa­mym miej­scu, z któ­re­go wy­star­to­wał, czy­li ko­or­dy­na­ty po­wro­tu po­zo­sta­ją nie­zmie­nio­ne.

– Tyl­ko względem na­szej pla­ne­ty – od­pa­rł Yun. – Zie­mia nie jest jed­nak bez­względ­nym ukła­dem od­nie­sie­nia dla na­sze­go wszech­świa­ta. Po­ru­sza się ru­chem ob­ro­to­wym wo­kół wła­snej osi, ru­chem obie­go­wym wo­kół Sło­ńca, na­to­miast cały Układ Sło­necz­ny wy­ko­nu­je ruch obie­go­wy względem cen­trum ga­lak­ty­ki. Wresz­cie sama ga­lak­ty­ka jest w ci­ągłym ru­chu względem ja­kie­goś cen­trum na­sze­go wszech­świa­ta. To po­wo­du­je, że miej­sce, w któ­rym znaj­du­je­my się obec­nie, jest od­da­lo­ne od miej­sca, w któ­rym by­li­śmy trzy go­dzi­ny temu, o set­ki ty­si­ęcy ki­lo­me­trów.

Chi­ński na­uko­wiec spoj­rzał na żo­łnie­rza. Za­sta­na­wiał się, czy pu­łkow­nik nadąża za wy­kła­dem. Za­in­te­re­so­wa­nie ry­su­jące się w ciem­nych oczach pa­trzących nad nie­go spod si­wie­jących brwi skło­ni­ło go do kon­ty­nu­owa­nia wąt­ku.

– Na­sze wcze­śniej­sze do­świad­cze­nia, je­śli cho­dzi o wy­li­cza­nie punk­tu po­wro­tu, da­wa­ły o wie­le lep­sze re­zul­ta­ty niż eks­pe­ry­men­ty pro­fe­so­ra Kor­se­wi­cza. Wy­ni­ka­ło to po części z udzie­lo­ne­go nam przez Par­tię wspar­cia w po­sta­ci zde­cy­do­wa­nie po­tężniej­sze­go sprzętu kom­pu­te­ro­we­go, po­zwa­la­jące­go na bar­dziej pre­cy­zyj­ne wy­li­cze­nia, a po części z fak­tu, że nie mu­sie­li­śmy w nich uwzględ­niać za­kła­da­ne­go prze­su­ni­ęcia w prze­strze­ni do­ce­lo­wej. Na­le­ży jed­nak pa­mi­ętać, że choć ruch ob­ro­to­wy i obie­go­wy na­szej pla­ne­ty są zmie­rzo­ne i wy­li­czo­ne, ruch obie­go­wy Ukła­du Sło­necz­ne­go opar­ty jest na du­żych przy­bli­że­niach. Na­to­miast ruch ga­lak­ty­ki to kwe­stia wy­li­czeń ba­zu­jących ca­łko­wi­cie na ob­ser­wa­cji prze­su­ni­ęć względem in­nych wi­dzia­nych przez nas, Zie­mian, obiek­tów. Nie wie­my, czy szyb­ko­ść lub kie­ru­nek ru­chu, ja­kie za­ob­ser­wo­wa­li­śmy w prze­szło­ści, nie ule­gną zmia­nie na przy­kład pod wpły­wem sił gra­wi­ta­cyj­nych obec­nych we wszech­świe­cie. Do tego do­cho­dzi jesz­cze kwe­stia prze­su­ni­ęć w prze­strze­ni, do któ­rej pod­ró­żu­je­my, choć zgod­nie z na­szy­mi ob­li­cze­nia­mi siły tam dzia­ła­jące na sta­tek są mi­ni­mal­ne.

Han po­wo­li po­ki­wał gło­wą. Otwo­rzył usta, aby za­dać ko­lej­ne py­ta­nie, uwi­ęzło mu ono jed­nak w gar­dle w mo­men­cie, gdy po­miesz­cze­nie wy­pe­łni­ło lek­kie bu­cze­nie za­my­ka­jącej się na sze­ro­kim oknie prze­sło­ny. Prze­nió­sł wzrok na ze­gar, wska­zu­jący mi­nus dwa­dzie­ścia se­kund. W po­miesz­cze­niu z gło­śni­ków wy­do­był się przy­jem­ny ko­bie­cy głos od­li­cza­jący czas po­zo­sta­ły do po­ja­wie­nia się stat­ku.

– Sie­dem… sze­ść… pięć…

Wszy­scy w po­miesz­cze­niu wstrzy­ma­li od­dech.

Cze­ka­ła ich hi­sto­rycz­na chwi­la – po­wrót pierw­szych przed­sta­wi­cie­li ro­dza­ju ludz­kie­go z in­nej prze­strze­ni.

– Trzy… dwa… je­den… zero…

Oczy tech­ni­ków, na­ukow­ców i żo­łnie­rzy prze­by­wa­jących w sali kon­tro­li trans­fe­ru wpa­try­wa­ły się w przy­ciem­nio­ny ob­raz za oknem. Ocze­ki­wa­li po­dob­ne­go jak po­przed­nio bły­sku, nie wy­da­rzy­ło się jed­nak ab­so­lut­nie nic. Ze­gar za­czął od­li­czać se­kun­dy do przo­du.

– Trans­fer po­wrot­ny nie na­stąpił – do­pie­ro po dłu­ższej chwi­li ode­zwał się głów­ny kon­tro­ler, ob­wiesz­cza­jąc to, co wszy­scy już wie­dzie­li.

Yun za­re­ago­wał po na­stęp­nych kil­ku­na­stu se­kun­dach, jak­by to, co się wy­da­rzy­ło, czy też wła­ści­wie nie wy­da­rzy­ło, jesz­cze nie w pe­łni do­ta­rło do jego świa­do­mo­ści. Bez sło­wa od­wró­cił się i mi­ja­jąc pu­łkow­ni­ka, na­dal wpa­tru­jące­go się w wi­dok za oknem, ze zre­zy­gno­wa­ną miną po­czła­pał w stro­nę swo­je­go ga­bi­ne­tu. Kil­ku tech­ni­ków od­pro­wa­dzi­ło go wzro­kiem, nikt jed­nak nie od­wa­żył się ode­zwać. Wszy­scy zda­wa­li so­bie spra­wę z tego, że Yun za­wió­dł. A ta­kie po­ra­żki nie były ak­cep­to­wa­ne przez Par­tię.

***

Pro­fe­sor wsze­dł do ga­bi­ne­tu, sta­ran­nie za­mknął drzwi i opa­dł na sto­jący w rogu po­miesz­cze­nia fo­tel. Dwie­ście trzy­dzie­ści czte­ry oso­by znik­nęły bez wie­ści. Eks­pe­ry­ment się nie po­wió­dł. Cze­ka go, w naj­lep­szym wy­pad­ku, pra­ca dy­dak­tycz­na na pod­rzęd­nym uni­wer­sy­te­cie. Naj­gor­szych sce­na­riu­szy, jak i wy­ni­ka­jących z nich kon­se­kwen­cji pró­bo­wał nie roz­wa­żać.

Nie wie­dział, jak dłu­go sie­dział bez ru­chu, gdy na­gle do­bie­gł do nie­go stłu­mio­ny przez drzwi, bar­dziej wy­czu­wal­ny niż sły­szal­ny huk, a podło­ga lek­ko za­drża­ła. Na­tych­miast wy­rwa­ło go to z ma­ra­zmu. Drzwi otwo­rzy­ły się z gło­śnym trza­skiem i zo­ba­czył w nich roz­en­tu­zja­zmo­wa­ne­go głów­ne­go kon­tro­le­ra trans­fe­ru.

– Są…!

Strzał ad­re­na­li­ny, ja­kie­go pro­fe­sor do­znał na dźwi­ęk tego jed­ne­go sło­wa, po­de­rwał go z fo­te­la. Ru­szył w stro­nę drzwi, aby po chwi­li pa­trzeć przez pod­no­szącą się w oknie prze­sło­nę na wnętrze ja­ski­ni. Ze­gar za­trzy­mał się na dwóch mi­nu­tach i dwu­dzie­stu dwóch se­kun­dach od­li­czo­nych od pla­no­we­go trans­fe­ru po­wrot­ne­go.

Na lewo od sto­żko­wa­te­go otwo­ru le­żał, opie­ra­jąc się na jed­nej ze ścian, czar­ny sta­tek eks­pe­dy­cyj­ny. Jego po­wierzch­nia lek­ko pa­ro­wa­ła.

Pro­fe­sor z try­um­fem spoj­rzał na sto­jące­go na­dal w tym sa­mym miej­scu co po­przed­nio pu­łkow­ni­ka Sił Stra­te­gicz­nych Chi­ńskiej Re­pu­bli­ki Lu­do­wej3). Han z lek­kim uśmie­chem po­wo­li po­ki­wał gło­wą.

------------------------------------------------------------------------

3) Utworzone w 2015 roku siły wsparcia strategicznego Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej, których obszarami działania są elektronika, cyberprzestrzeń oraz przestrzeń kosmiczna.

Do­pie­ro po chwi­li do Yuna za­częły do­cho­dzić gło­sy, któ­re prze­bi­ja­ły się przez ogól­ny har­mi­der w sali.

– Sta­tek Eks­pe­dy­cyj­ny Chi­ńskiej Aka­de­mii Nauk4), tu Cen­trum Kon­tro­li Trans­fe­ru Min­gy­uan, czy nas sły­szy­cie? – mó­wił do mi­kro­fo­nu kie­row­nik sek­cji łącz­no­ści.

------------------------------------------------------------------------

4) Największa chińska państwowa instytucja naukowa, główny chiński ośrodek badawczy w zakresie nauk ścisłych i techniki.

Z gło­śni­ka jed­nak pły­nęły tyl­ko trza­ski za­kłó­ceń.

– Pro­fe­so­rze Yun, brak kon­tak­tu ra­dio­we­go – za­mel­do­wał tech­nik.

– Otwo­rzyć zdal­nie ścia­nę i wy­słać eki­pę zwia­dow­czą – wy­dał po­le­ce­nie na­uko­wiec.

Tech­nik rzu­cił kil­ka słów do in­ter­ko­mu.

Jed­na ze ścian obiek­tu drgnęła, aby po­chy­lić się i z głu­chym hu­kiem opa­ść na skal­ną po­wierzch­nię. W od­sło­ni­ętej struk­tu­rze, wy­pe­łnio­nej sta­lo­wy­mi prze­jścia­mi i kon­te­ne­ro­wy­mi po­miesz­cze­nia­mi, bły­ska­ły po­ma­ra­ńczo­we świa­tła ostrze­gaw­cze. Były one je­dy­ny­mi ozna­ka­mi ak­tyw­no­ści we wnętrzu stat­ku.

Po chwi­li obok ścia­ny, wy­gląda­jącej te­raz jak trój­kąt­na ram­pa, po­ja­wi­ło się kil­ka po­sta­ci ubra­nych w bia­łe kom­bi­ne­zo­ny. Po­ru­sza­ły się po­wo­li, dźwi­ga­jąc na ple­cach apa­ra­ty tle­no­we, po­łączo­ne z he­łma­mi prążko­wa­ny­mi ru­ra­mi. Ostro­żnie we­szły na ram­pę i skie­ro­wa­ły się w stro­nę naj­bli­ższych sta­lo­wych scho­dów we­wnątrz obiek­tu.

– We­szli­śmy do środ­ka. Ska­ne­ry nie wy­ka­zu­ją ano­ma­lii at­mos­fe­rycz­nych ani nie­zna­nych śla­dów bio­lo­gicz­nych – w gło­śni­ku roz­le­gł się nie­co stłu­mio­ny głos do­wód­cy gru­py zwia­dow­czej. – Je­ste­śmy w ślu­zie nu­mer czte­ry. Brak oznak ży­cia. Idzie­my w stro­nę most­ka.

At­mos­fe­ra w po­miesz­cze­niu kon­tro­l­nym nie­co zgęst­nia­ła. Szum roz­mów uci­chł, wszy­scy wsłu­chi­wa­li się w ra­por­ty gru­py zwia­dow­czej z tru­dem po­ru­sza­jącej się po po­chy­lo­nych ko­ry­ta­rzach le­żące­go na boku stat­ku.

– Do­tar­li­śmy do cen­trum do­wo­dze­nia. Wszyst­kie sys­te­my wy­gląda­ją na spraw­ne. Mo­ni­to­ry dia­gno­stycz­ne wy­ka­zu­ją nie­wiel­kie uszko­dze­nia struk­tu­ral­ne, praw­do­po­dob­nie po­wsta­łe wsku­tek upad­ku.

Yun spoj­rzał py­ta­jąco na głów­ne­go kon­tro­le­ra.

– Sta­tek po­ja­wił się ja­kieś pięć me­trów nad podło­żem, nie­co prze­su­ni­ęty rów­nież względem pla­no­wa­nej po­zy­cji trans­fe­ru po­wrot­ne­go – wy­ja­śnił szyb­ko tech­nik.

Pro­fe­sor zro­zu­miał, że to mu­sia­ło być źró­dłem huku, jaki usły­szał w swo­im ga­bi­ne­cie. Wy­li­cze­nia po­wro­tu, za­rów­no w za­kre­sie lo­ka­li­za­cji, jak i cza­su, mu­sia­ły być nie­do­kład­ne. Jak chwi­lę pó­źniej za­ra­por­to­wał do­wód­ca zwia­du, czas mi­sji za­trzy­mał się na trzy­dzie­stu dniach, pi­ęciu go­dzi­nach i dwu­dzie­stu dwóch mi­nu­tach – tyle do­kład­nie sta­tek prze­by­wał poza Zie­mią.

Pro­fe­sor od­no­to­wał w pa­mi­ęci, że będzie mu­siał spraw­dzić źró­dło błędu. Te­raz jed­nak nie to było naj­wa­żniej­sze, zwłasz­cza że fakt po­ja­wie­nia się obiek­tu w ja­ski­ni, a nie na przy­kład w jej wy­ko­na­nych z li­tej ska­ły ścia­nach lub w ogó­le poza pla­ne­tą, w prze­strze­ni ko­smicz­nej, wska­zy­wał na bar­dzo nie­wiel­ką nie­ści­sło­ść ob­li­czeń.

– Na­dal nie ob­ser­wu­je­my żad­nych śla­dów ży­cia. Prze­miesz­cza­my się w kie­run­ku la­bo­ra­to­rium głów­ne­go… – re­la­cjo­no­wał do­wód­ca gru­py zwia­dow­czej.

Za­rów­no jed­nak la­bo­ra­to­rium głów­ne, jak i eks­plo­ro­wa­ne pó­źniej po­miesz­cze­nia miesz­kal­ne czy so­cjal­ne wy­gląda­ły po­dob­nie – sta­tek był spraw­ny, ale ca­łko­wi­cie pu­sty.

Do­pie­ro w la­bo­ra­to­rium bio­lo­gicz­nym zwia­dow­cy na­tra­fili na klat­ki z wy­stra­szo­ny­mi szczu­ra­mi. Było to za­ska­ku­jące. Yun przy­pusz­czał, że wszyst­kie or­ga­ni­zmy żywe zgi­nęły, po­dob­nie jak w po­przed­nich nie­uda­nych eks­pe­ry­men­tach.

Je­śli wy­da­rzy­ło­by się to pod­czas trans­fe­ru wy­cho­dzące­go, sta­tek wró­ci­łby zgod­nie z wy­tycz­ny­mi au­to­ma­tycz­ne­go pro­gra­mu w kom­pu­te­rze po­kła­do­wym, a śla­dy bio­lo­gicz­ne w ci­ągu mie­si­ąca ule­gły­by de­ge­ne­ra­cji, któ­ra, jak po­ka­zy­wa­ły po­przed­nie do­świad­cze­nia, prze­bie­ga­ła nie­na­tu­ral­nie szyb­ko. Je­śli śmie­rć na­stąpi­ła­by pod­czas trans­fe­ru po­wrot­ne­go, po­win­ni za­stać dość ma­ka­brycz­ny wi­dok po­zba­wio­nych ży­cia ciał roz­rzu­co­nych na ca­łym po­kła­dzie.

Ten jed­nak był pu­sty, je­śli nie li­czyć szczu­rów, któ­rych obec­no­ść za­prze­cza­ła oby­dwu teo­riom. Gdzie w ta­kim ra­zie po­dzia­li się lu­dzie? Dwie­ście trzy­dzie­ścio­ro czwo­ro mężczyzn i ko­biet, na­ukow­ców, tech­ni­ków i żo­łnie­rzy?

***

Re­ko­ne­sans za­ko­ńczył się dwie go­dzi­ny pó­źniej. Nie stwier­dzo­no śla­dów ska­że­nia che­micz­ne­go ani bio­lo­gicz­ne­go i Yun, po kon­sul­ta­cji z kil­ko­ma in­ny­mi na­ukow­ca­mi, pod­jął de­cy­zję o nie­sto­so­wa­niu kom­bi­ne­zo­nów pod­czas dal­szych ba­dań stat­ku. Na po­kład we­szli in­for­ma­ty­cy, ma­jący na celu ana­li­zę za­pi­sów z kom­pu­te­ra po­kła­do­we­go.

Po na­stęp­nych trzech go­dzi­nach z po­jaz­du ostro­żnie wy­nie­sio­no dwa nie­ty­po­we urządze­nia: mniej wi­ęcej pó­łto­ra­me­tro­we rury o prze­kro­ju wie­lo­kąta, za­mkni­ęte z oby­dwu stron. W dwóch trze­cich ich dłu­go­ści za­mon­to­wa­ny był wy­pro­fi­lo­wa­ny na­ra­mien­nik, wy­po­sa­żo­ny w stan­dar­do­we, woj­sko­we przy­rządy ce­low­ni­cze, po­zwa­la­jące na na­mie­rza­nie za­rów­no w pod­czer­wie­ni, nok­to­wi­zji, jak i w świe­tle wi­dzial­nym. Do rur gru­bym ka­blem przy­łączo­ne były ple­ca­ki – jak się pó­źniej oka­za­ło, kry­jące w swo­ich wnętrzach wy­daj­ne aku­mu­la­to­ry.

W kom­pu­te­rze w la­bo­ra­to­rium, gdzie od­kry­to owe urządze­nia, in­for­ma­ty­cy zna­le­źli do­ku­men­ta­cję tech­nicz­ną. Była to spe­cy­fi­ka­cja ar­te­fak­tów wraz z in­struk­cją użyt­ko­wa­nia, bez szcze­gó­ło­wych pla­nów kon­struk­cyj­nych czy dzien­ni­ka ba­dań. Urządze­nia na­zwa­ne zo­sta­ły „prze­no­śny­mi klat­ka­mi elek­tro­ma­gne­tycz­ny­mi” i mia­ły po­zwa­lać na ogra­ni­cze­nie mo­żli­wo­ści dzia­ła­nia za­mkni­ętych w nich przed­sta­wi­cie­li Świa­ta Cen­tral­ne­go.

***

Yun z in­for­ma­ty­ka­mi pra­cu­jący­mi nad ana­li­zą da­nych kom­pu­te­ra z la­bo­ra­to­rium, w któ­rym zna­le­zio­no klat­ki, sie­dzie­li w nie­wiel­kiej sal­ce kon­fe­ren­cyj­nej, do któ­rej wła­śnie wkro­czył pu­łkow­nik Han z dwo­ma in­ny­mi ofi­ce­ra­mi. Nie wy­gląda­li na żo­łnie­rzy li­nio­wych, ra­czej na po­li­tycz­nych lub lo­gi­sty­kę.

– To jest dok­tor po­rucz­nik Yu Hin­tao i dok­tor po­rucz­nik Cheng Xing – przed­sta­wił nowo przy­by­łych. – Pro­szę o prze­szko­le­nie ich w za­kre­sie ob­słu­gi kla­tek. Do­star­czą je do miej­sca do­ce­lo­we­go i prze­szko­lą per­so­nel, któ­ry będzie z nich ko­rzy­stał.

– Ale… – Yun spró­bo­wał prze­rwać, lecz za­mil­kł, wi­dząc gro­mi­ące spoj­rze­nie naj­wy­ższe­go stop­niem żo­łnie­rza.

– Pa­nie pro­fe­so­rze – zwró­cił się do Yuna pu­łkow­nik. – W imie­niu Par­tii oraz ca­łe­go na­ro­du gra­tu­lu­ję uda­ne­go eks­pe­ry­men­tu. Bar­dzo ża­łu­ję, że urządze­nia nie będą mo­gły być trans­por­to­wa­ne przez człon­ków eks­pe­dy­cji, jed­nak jak pan wie, mu­szą oni zo­stać pod­da­ni kwa­ran­tan­nie.

Yun sze­ro­ko otwar­ty­mi oczy­ma wpa­try­wał się w woj­sko­we­go. Nie ro­zu­miał, co się dzie­je. Prze­cież nikt nie wró­cił…

– Pana na­to­miast mam przy­jem­no­ść za­pro­sić do Pe­ki­nu, gdzie w Zhon­gnan­hai5) zo­sta­nie pan ude­ko­ro­wa­ny Or­de­rem Sun Jat-sena6) za pa­ński wkład w bez­pie­cze­ństwo na­ro­do­we. Śmi­gło­wiec już cze­ka.

------------------------------------------------------------------------

5) Zespół budynków w Pekinie położony po zachodniej stronie Zakazanego Miasta, obecnie stanowiący rezydencję najwyższych władz państwowych ChRL.

------------------------------------------------------------------------

6) Ustanowione przez Czang Kaj-szeka w 1941 roku wysokie odznaczenie cywilne Republiki Chińskiej przyznawane za wkład w rozwój i bezpieczeństwo narodowe.

Pro­fe­sor chciał coś po­wie­dzieć, lecz to­wa­rzy­szący pu­łkow­ni­ko­wi ofi­ce­ro­wie sztyw­no usie­dli przy po­dob­nie zdez­o­rien­to­wa­nych co na­uko­wiec in­for­ma­ty­kach. Han ob­ró­cił się na pi­ęcie i wy­sze­dł z po­miesz­cze­nia, da­jąc tym sa­mym znak, że spo­tka­nie zo­sta­ło za­ko­ńczo­ne. ■Rozdział 2

CZWARTEK, 27.04.2028, GODZ. 16:30 GMT (16:30 CZASU LOKALNEGO),
wy­spa Scal­pay, pó­łnoc­na Szko­cja, Wiel­ka Bry­ta­nia

Huk fal roz­bi­ja­jących się o ska­ły pó­łwy­spu Eile­an Glas za­głu­szył nie­mal ca­łko­wi­cie ło­mot wir­ni­ków czar­ne­go pa­sa­żer­skie­go śmi­głow­ca Air­bus Ra­cer7), osia­da­jące­go na tra­wia­stej mu­ra­wie nie­da­le­ko la­tar­ni mor­skiej. Kie­dyś obiekt ten sta­no­wił mu­zeum, ale osiem lat temu la­tar­nia oraz te­ren wo­kół niej zo­sta­ły wy­ku­pio­ne przez ano­ni­mo­we­go na­byw­cę. Na miej­scu na­tych­miast roz­po­częły się pra­ce bu­dow­la­ne, któ­rych za­kres owia­ny był ta­jem­ni­cą, po­dob­nie zresz­tą jak to­żsa­mo­ść in­we­sto­ra, fi­nan­su­jące­go wszyst­ko przy uży­ciu bit­co­inów8) – wa­lu­ty, któ­ra po la­tach pro­spe­ri­ty, w mo­men­cie we­jścia na ry­nek pierw­szych kom­pu­te­rów kwan­to­wych prze­ży­ła dra­ma­tycz­ny krach, co nie tyl­ko po­zba­wi­ło wie­lu jej fa­nów ma­jąt­ków, ale w kil­ku przy­pad­kach do­pro­wa­dzi­ło do sa­mo­bójstw. Jed­nak oso­ba, któ­ra za­in­we­sto­wa­ła w pod­upa­da­jące mu­zeum tyl­ko po to, aby je na­stęp­nie, przy nie­ma­łych pro­te­stach lo­kal­nej spo­łecz­no­ści, za­mknąć dla ru­chu tu­ry­stycz­ne­go, zda­wa­ła się dys­po­no­wać nie­prze­bra­ny­mi ilo­ścia­mi tej kryp­to­wa­lu­ty.

------------------------------------------------------------------------

7) Szybki pasażerski śmigłowiec zaprezentowany przez Airbus Helicopters na paryskim Salonie Lotniczym w 2017, planowany do wprowadzenia jako funkcjonalny prototyp na przełomie lat 2020 i 2021.

------------------------------------------------------------------------

8) Wprowadzona w 2009 roku kryptowaluta, tworzona za pomocą „kopania” wymagającego wysokiej mocy obliczeniowej.

Nie wia­do­mo, czy przez wzgląd na tra­dy­cję, czy też wy­ma­ga­nia praw­ne, po wy­je­cha­niu bul­do­że­rów i in­ne­go ci­ężkie­go sprzętu bu­dow­la­ne­go la­tar­nia i jej naj­bli­ższa oko­li­ca po­zo­sta­ły nie­mal nie­na­ru­szo­ne. Je­dy­ny­mi wi­docz­ny­mi zmia­na­mi był nowy, schlud­nie wkom­po­no­wa­ny w te­ren płot, na­je­żo­ny za­ka­mu­flo­wa­nym, no­wo­cze­snym sprzętem in­wi­gi­la­cyj­nym, oraz tra­wia­ste lądo­wi­sko dla he­li­kop­te­rów. Wbu­do­wa­ne w skal­ne wznie­sie­nie, na któ­rym wzno­si­ła się la­tar­nia, po­tężne sta­lo­we wro­ta su­ge­ro­wa­ły, że zde­cy­do­wa­na wi­ęk­szo­ść no­wo­ści znaj­do­wa­ła się pod zie­mią.

Po­zo­sta­wio­no rów­nież sta­re ka­mien­ne domy, sto­jące tuż obok la­tar­ni. W drzwiach tego, któ­ry na prze­ło­mie osiem­na­ste­go i dzie­wi­ęt­na­ste­go wie­ku za­miesz­ki­wał pierw­szy la­tar­nik, Ale­xan­der Reid, stał wy­so­ki, star­szy mężczy­zna. Ubra­ny był w gru­by we­łnia­ny swe­ter i szkoc­ki kilt9), oby­dwa zde­cy­do­wa­nie nie pierw­szej świe­żo­ści. Uwa­żny ob­ser­wa­tor za­uwa­ży­łby jed­nak cha­rak­te­ry­stycz­ny wzór tar­ta­no­wej spód­ni­cy, przy­na­le­żny kla­no­wi Gre­gor – jed­ne­mu z naj­star­szych w Szko­cji, któ­re­go hi­sto­ria si­ęga­ła aż IX wie­ku.

------------------------------------------------------------------------

9) Narodowy strój szkocki – spódnica zrobiona z materiału o kraciastym wzorze. Tradycyjny męski ubiór.

Gdy ło­pa­ty głów­ne­go wir­ni­ka śmi­głow­ca za­częły zwal­niać, mężczy­zna z dłu­gą siwą bro­dą i po­skle­ja­ny­mi w strąki wło­sa­mi wol­nym kro­kiem po­czła­pał w kie­run­ku ma­szy­ny. Po chwi­li drzwi po­jaz­du się roz­su­nęły, a ze środ­ka wy­sia­dło dwóch mężczyzn w mun­du­rach.

Ubra­ny w gra­na­to­wy uni­form RAF10) ge­ne­rał Char­les Lock­bee ro­zej­rzał się po oko­li­cy i na­tych­miast zlo­ka­li­zo­wał nad­cho­dzące­go go­spo­da­rza. Wska­zał go dło­nią dru­gie­mu woj­sko­we­mu, nie­daw­no awan­so­wa­ne­mu na sto­pień ge­ne­ral­ski Gre­go­ry’emu Brow­no­wi. Ten bez sło­wa ski­nął gło­wą i oby­dwaj skie­ro­wa­li się ku nad­cho­dzące­mu Szko­to­wi.

------------------------------------------------------------------------

10) Royal Air Force (Królewskie Siły Powietrzne) – siły lotnicze Wielkiej Brytanii.

– Na­zy­wam się Char­les Lock­bee, a to jest Gre­go­ry Brown… – przed­sta­wił sie­bie i to­wa­rzy­sza star­szy z ge­ne­ra­łów, gdy tyl­ko zbli­ży­li się do mężczy­zny.

Go­spo­darz jed­nak nie po­zwo­lił mu do­ko­ńczyć.

– Ile razy mam wam mó­wić, że nie je­stem za­in­te­re­so­wa­ny wspó­łpra­cą z woj­skiem? – wy­pa­lił z sil­nym szkoc­kim ak­cen­tem, ły­pi­ąc na przy­by­szy spod krza­cza­stych brwi. – Roz­kręćcie z po­wro­tem śmi­gie­łko i wara mi stąd. To te­ren pry­wat­ny.

Mó­wi­ąc to, mężczy­zna ob­ró­cił się na pi­ęcie i już miał po­ma­sze­ro­wać z po­wro­tem do domu, gdy sło­wa, któ­re po­wie­dział Lock­bee, go za­trzy­ma­ły.

– Pra­co­wa­li­śmy z dok­to­rem Hems­bym…

Szkot wy­pro­sto­wał się i od­wró­cił w stro­nę go­ści. Jego twarz przy­bra­ła pur­pu­ro­wy ko­lor, oczy jesz­cze bar­dziej się zwęzi­ły. W szpa­rach wi­dać było szcze­ry gniew.

– To mo­że­cie go po­słać ode mnie do dia­bła. A te­raz wy­no­cha! – wy­ce­dził przez zęby.

– W pew­nym sen­sie dok­tor Hems­by sam się już tam po­słał – spo­koj­nie, nie zwa­ża­jąc na na­strój roz­mów­cy, od­pa­rł Lock­bee. – Właś­nie dla­te­go pana od­wie­dzi­li­śmy. Po­trze­bu­je­my pa­ńskiej po­mo­cy w kon­ty­nu­owa­niu pra­cy, któ­rą dok­tor Hems­by roz­po­czął.

– Nie mam nic wspól­ne­go z jego ba­da­nia­mi. Pra­cu­ję nad czy­mś zu­pe­łnie in­nym – od­pa­rł mężczy­zna, ale jego twarz zdra­dza­ła ros­nącą cie­ka­wo­ść.

Lock­bee za­uwa­żył tę sub­tel­ną zmia­nę i po­sta­no­wił kuć że­la­zo, póki go­rące. Od sa­me­go po­cząt­ku zda­wał so­bie spra­wę, że spo­tka­nie nie będzie na­le­ża­ło do pro­stych. Był na­wet nie­co za­sko­czo­ny, że tak szyb­ko zy­skał za­in­te­re­so­wa­nie sa­mot­ni­ka.

– Ale miał pan, i to ca­łkiem zna­czący. Mo­żna by po­wie­dzieć, że ba­da­nia nad uni­wer­sal­nym tłu­ma­czem to w du­żym stop­niu pa­ńska za­słu­ga. – Gdy woj­sko­wy wy­po­wie­dział ostat­nie sło­wa, na­tych­miast tego po­ża­ło­wał.

Skó­ra na twa­rzy pu­stel­ni­ka po­now­nie przy­bra­ła pur­pu­ro­wą bar­wę. Lock­bee zdał so­bie spra­wę, że roz­ma­wia ze Szko­tem, gó­ra­lem, któ­ry nie za­po­mi­na wy­rządzo­nych mu w prze­szło­ści krzywd. Na­tu­ra tego czło­wie­ka nie mo­gła zo­stać zmie­nio­na ani przez ode­bra­ne przez nie­go wy­kszta­łce­nie, ani przez lata spędzo­ne na sta­no­wi­sku wy­kła­dow­cy Oxfor­du.

– Pa­nie pro­fe­so­rze, pro­szę wy­ba­czyć mo­je­mu ko­le­dze ten lap­sus – włączył się do roz­mo­wy Brown, wi­dząc zbli­ża­jącą się ka­ta­stro­fę. – Oczy­wi­ście zda­je­my so­bie spra­wę, że mo­del pro­to­ty­po­wy tego roz­wi­ąza­nia zo­stał przy­go­to­wa­ny pod pa­ńskim prze­wod­nic­twem. Wła­śnie dla­te­go uwa­ża­my, że jest pan je­dy­ną oso­bą, któ­ra mo­gła­by nam po­móc.

Ogień na twa­rzy mężczy­zny nie­co przy­ga­sł. Lock­bee ode­tchnął z ulgą, w du­chu dzi­ęku­jąc ko­le­dze za jego na­tych­mia­sto­wą re­ak­cję.

– Dla­cze­go mia­łbym wam po­ma­gać? – wy­mam­ro­tał uczo­ny.

– Mo­że­my za­pro­po­no­wać panu hoj­ny grant ba­daw­czy, któ­ry po za­ko­ńcze­niu na­szej wspó­łpra­cy będzie pan mógł wy­ko­rzy­stać we­dług wła­sne­go uzna­nia – po­now­nie prze­jął pa­łecz­kę Lock­bee.

Brown nie mógł za­ofe­ro­wać ni­cze­go ma­te­rial­ne­go. Był sze­fem ope­ra­cji cy­ber­ne­tycz­nych MI611) i jako przed­sta­wi­ciel wy­wia­du za­gra­nicz­ne­go nie miał mo­żli­wo­ści dzia­ła­nia w Zjed­no­czo­nym Kró­le­stwie. Co in­ne­go Lock­bee – on wy­stępo­wał w imie­niu kontr­wy­wia­du, sze­rzej zna­ne­go jako MI512), i po­sia­dał pe­łne upraw­nie­nia do pro­wa­dze­nia ope­ra­cji na te­re­nie kra­ju.

------------------------------------------------------------------------

11) Brytyjska służba specjalna, znana również jako SIS (ang. Secret Intelligence Ser­vice), powołana w celu prowadzenia wywiadu zagranicznego.

------------------------------------------------------------------------

12) Security Service lub MI5 – brytyjska Służba Bezpieczeństwa odpowiedzialna za ochronę kraju przed penetracją obcych służb wywiadowczych (kontrwywiad), walkę z terroryzmem, bezpieczeństwo wewnętrzne Wielkiej Brytanii oraz ochronę tajemnicy państwowej.

– Jak hoj­ny? – Oczy star­ca tym ra­zem wy­pe­łni­ły iskier­ki za­in­te­re­so­wa­nia.

Do­tych­czas pro­wa­dzo­ne przez nie­go ba­da­nia fi­nan­so­wa­ne były przez ta­jem­ni­cze­go in­we­sto­ra, wła­ści­cie­la miej­sca, w któ­rym się ak­tu­al­nie znaj­do­wa­li. Nie­co po­nad pół roku temu kon­takt nie­spo­dzie­wa­nie się urwał. Pro­fe­sor na­dal, co praw­da, miał do­stęp do kont, któ­re po­zwa­la­ły na po­kry­wa­nie bie­żących kosz­tów, za­so­by tam zgro­ma­dzo­ne jed­nak top­nia­ły, a obec­nie dno prze­świ­ty­wa­ło już bar­dzo wy­ra­źnie. Po zwol­nie­niu wi­ęk­szo­ści per­so­ne­lu, da­lej tnąc wy­dat­ki, mó­głby prze­trwać jesz­cze pół roku, może rok. Ofer­ta była więc in­te­re­su­jąca i zde­cy­do­wa­nie war­ta roz­wa­że­nia, nie­za­le­żnie od emo­cji, któ­re nim tar­ga­ły.

– Będzie pan mógł fi­nan­so­wać swo­je ba­da­nia przez naj­bli­ższe trzy lata – od­pa­rł szyb­ko ge­ne­rał MI5.

Wi­dać było, że woj­sko­we­go nie za­sko­czy­ło to py­ta­nie, jak rów­nież od­po­wie­dź, któ­ra pa­dła z ust Szko­ta:

– Pięć lat… i po­ziom fi­nan­so­wa­nia o dwa­dzie­ścia pro­cent wy­ższy niż obec­ny.

Lock­bee uśmiech­nął się w du­chu. Spo­dzie­wał się żąda­nia pod­wy­ższe­nia bu­dże­tu o trzy­dzie­ści lub na­wet czter­dzie­ści pro­cent.

– Zgo­da – od­pa­rł z po­wa­żną miną. – Czy będzie pan tak uprzej­my i do­łączy do nas w dro­dze po­wrot­nej do Lon­dy­nu?

Na­uko­wiec za­wa­hał się przez chwi­lę. Ten żo­łnierz zbyt szyb­ko się zgo­dził. Czuł, że mógł ugrać wi­ęcej. Jed­nak jako ro­do­wi­ty Szkot był oszczęd­ny, ale nie pa­zer­ny.

– Spa­ku­ję się i mo­że­my le­cieć – od­pa­rł i nie cze­ka­jąc na od­po­wie­dź, od­wró­cił się i po­czła­pał w kie­run­ku swo­je­go domu.

Brown spoj­rzał na Lock­bee’ego. Upew­niw­szy się, że na­uko­wiec nie może go usły­szeć, po­sta­no­wił wy­ci­ągnąć wi­ęcej in­for­ma­cji od swo­je­go to­wa­rzy­sza z MI5. Na lot­ni­sko Stor­no­way przy­by­li osob­ny­mi sa­mo­lo­ta­mi, a w le­cącym śmi­głow­cu trud­no było roz­ma­wiać, rów­nież z uwa­gi na pi­lo­tów, któ­rzy nie­ko­niecz­nie po­win­ni sły­szeć roz­mo­wę dwóch wy­so­kiej ran­gi ofi­ce­rów wy­wia­du.

– Dla­cze­go on tak ostro za­re­ago­wał na Hems­by’ego? Nie pra­co­wa­li ra­zem?

– Pro­fe­sor Iain Mac­Gre­gor, któ­re­go mia­łeś oka­zję po­znać, był men­to­rem Pau­la. Za­uwa­żył jego ta­lent i za­chęcił do za­jęcia się dzie­dzi­ną, w któ­rej sam był świa­to­wej sła­wy au­to­ry­te­tem, Sztucz­ną In­te­li­gen­cją – roz­po­czął wy­ja­śnie­nia Lock­bee. – Mło­dy stu­dent po prze­czy­ta­niu o eks­pe­ry­men­cie prze­pro­wa­dzo­nym przez Face­bo­oka w dwa ty­si­ące sie­dem­na­stym roku13) wpa­dł na po­my­sł, aby wy­ko­rzy­stać za­sto­so­wa­ne tam al­go­ryt­my do tłu­ma­cze­nia języ­ków, dla któ­rych nie ma da­nych re­fe­ren­cyj­nych. Je­śli bo­wiem kom­pu­ter jest w sta­nie stwo­rzyć język sam, to mo­żli­we, że będzie mógł rów­nież roz­szy­fro­wać wy­my­ślo­ny przez ko­goś in­ne­go. Po­dzie­lił się po­my­słem z Mac­Gre­go­rem, któ­ry przy­jął ideę en­tu­zja­stycz­nie i bar­dzo za­an­ga­żo­wał się w ba­da­nia. Zbu­do­wał ze­spół, w któ­rym Hems­by pe­łnił rolę li­de­ra. I tak sie­lan­ka by trwa­ła, gdy­by nie star­cie dwóch sam­ców alfa… Hems­by uwa­żał, że osi­ągni­ęte wy­ni­ki to głów­nie jego za­słu­ga jako po­my­sło­daw­cy, Mac­Gre­gor na­to­miast stał na sta­no­wi­sku, że to pra­ca ze­spo­łu mia­ła naj­wi­ęk­szy wpływ na prze­łom. Kon­flikt dość nie­ele­ganc­ko roz­wi­ązał Hems­by, wy­sta­wia­jąc do wia­tru swo­je­go men­to­ra i przed­sta­wia­jąc ba­da­nia jako wła­sne, dzi­ęki cze­mu otrzy­mał pre­sti­żo­wą Na­gro­dę Tu­rin­ga14) i stał się cen­niej­szy dla uczel­ni w kon­te­kście za­rów­no wi­ze­run­ko­wym, jak i fi­nan­so­wym… I tak oto nasz nie­co sier­mi­ężny w oby­ciu Szkot za­ko­ńczył ka­rie­rę na Oxfor­dzie.

------------------------------------------------------------------------

13) Eksperyment opierał się na współdziałających ze sobą Sztucznych Inteligencjach, które w ramach treningu wytworzyły sztuczny język do porozumiewania się pomiędzy sobą, niemożliwy do rozszyfrowania przez ludzi.

------------------------------------------------------------------------

14) Nagroda przyznawana corocznie od 1966 roku za wybitne osiągnięcia w dziedzinie informatyki przez Association of Computing Machinery. Czasami określana jest mianem „informatycznej Nagrody Nobla”.

Brown zmarsz­czył czo­ło. Za­czął ro­zu­mieć, dla­cze­go tak ła­two było zwer­bo­wać do po­mo­cy mło­de­go in­for­ma­ty­ka. Im bar­dziej ela­stycz­ny kręgo­słup mo­ral­ny, tym pla­stycz­niej­szy umy­sł, któ­ry dzi­ęki za­sto­so­wa­niu od­po­wied­nich me­tod mo­żna było ukszta­łto­wać zgod­nie z wła­sny­mi po­trze­ba­mi. A spo­so­bów na to za­rów­no kontr­wy­wiad, jak i wy­wiad mia­ły na­praw­dę wie­le.

– A skąd wie­dzia­łeś, że Mac­Gre­gor po­ła­si się na kasę? – spy­tał po krót­kiej pau­zie szef ope­ra­cji cy­ber­ne­tycz­nych MI6.

– Wiem, że kon­ta, z któ­rych Mac­Gre­gor czer­pie środ­ki na swo­je ba­da­nia, są pra­wie pu­ste. Za­częli­śmy ob­ser­wo­wać tę in­we­sty­cję lata temu, na dłu­go przed na­szym spo­tka­niem z Kon­tro­le­rem czy roz­po­częciem prac nad sze­ścia­nem. Gość, któ­ry w dwa ty­si­ące dwu­dzie­stym dru­gim roku na­gle po­ja­wia się zni­kąd i sy­pie kasą w kryp­to­wa­lu­cie jak z ręka­wa, przy czym nikt ni­g­dy go nie wi­dział, jak się do­my­ślasz, nie umknął na­szej uwa­dze.

– I co usta­li­li­ście?

– No wła­śnie pro­blem w tym, że nic… Ma­sku­je się wręcz ide­al­nie. Czy ra­czej ma­sko­wał, bo ope­ra­cje na kon­tach usta­ły nie­ca­łe sie­dem mie­si­ęcy temu. Od tego cza­su Mac­Gre­gor już tyl­ko ko­rzy­sta z kasy, któ­ra kie­dyś musi się sko­ńczyć. Na na­sze szczęście ten mo­ment zbli­ża się wiel­ki­mi kro­ka­mi, a pro­fe­so­rek, po­mi­mo za­ci­ęcia na­uko­we­go, rów­nież do­sko­na­le zda­je so­bie z tego spra­wę.

Brown znów się za­my­ślił. Hi­sto­ria, ja­kich wie­le w świe­cie wy­wia­du – ktoś po­trze­bu­je pie­ni­ędzy, a tych aku­rat słu­żbom nie bra­ku­je, mo­żna więc po­móc w za­mian za przy­słu­gę.

– A dla­cze­go w ogó­le go po­trze­bu­je­my? Hems­by nie może po­ci­ągnąć de­szy­fra­cji da­lej?

– Hems­by… – Tym ra­zem za­my­ślił się na chwi­lę Lock­bee. – Pa­mi­ętasz pro­jekt „Pa­trio­ta”?

Brown przy­po­mniał so­bie pro­gram, w któ­rym mło­dy in­for­ma­tyk mi­mo­wol­nie uczest­ni­czył. I dzi­ęki któ­re­mu uda­ło im się skło­nić tego lau­re­ata Na­gro­dy Tu­rin­ga do wspó­łpra­cy, nie­za­le­żnie od jego wła­snej woli. Pa­mi­ętał rów­nież o mo­żli­wych ne­ga­tyw­nych skut­kach uczest­nic­twa w tym pro­gra­mie. Prze­czu­wał, co po­wie mu ge­ne­rał MI5.

Po­ki­wał wol­no gło­wą, uwa­żnie przy­pa­tru­jąc się Lock­bee’emu.

– No więc pró­bo­wa­li­śmy wy­pro­wa­dzić Hems­by’ego z transu. Nie­ste­ty nie uda­ło się, za­pa­dł w śpi­ącz­kę. Od pół roku sta­ra­my się go wy­bu­dzić, jed­nak z mar­nym skut­kiem. Le­ka­rze nie są do­brej my­śli.

Brown w du­chu po­dzi­ęko­wał Lock­bee’emu za to, że nie do­rzu­cił cze­goś w sty­lu „nie da się zro­bić omle­tu bez zbi­cia kil­ku jaj”. Oby­dwaj do­sko­na­le wie­dzie­li, że w ich pra­cy bez ofiar się obej­dzie. I nie­za­le­żnie od tego, czy im się to po­do­ba­ło, czy nie, mu­sie­li się z tym po­go­dzić. Albo zmie­nić za­wód…

***

Odór al­ko­ho­lu bi­jący od nie­gdy­siej­sze­go au­to­ry­te­tu w dzie­dzi­nie Sztucz­nej In­te­li­gen­cji dał się im we zna­ki do­pie­ro w śmi­głow­cu. Na­wet kli­ma­ty­za­cja, usta­wio­na na wy­ższe niż wcze­śniej ob­ro­ty, nie zdo­ła­ła go wy­eli­mi­no­wać, może je­dy­nie lek­ko zmniej­szyć, za­bez­pie­cza­jąc tym sa­mym wnętrze po­jaz­du przed skut­ka­mi tor­sji wspó­łpa­sa­że­rów. Sam wi­no­waj­ca nie­spe­cjal­nie przej­mo­wał się wy­wie­ra­nym wra­że­niem – na­tych­miast po star­cie po­zbył się nad­mia­ru za­le­ga­jących w je­li­tach ga­zów, a na­stęp­nie za­pa­dł w płyt­ki sen, po­chra­pu­jąc co chwi­lę.

Lock­bee i Brown nie ode­zwa­li się do sie­bie ani sło­wem przez cały lot, choć oby­dwaj za­sta­na­wia­li się, jak ktoś taki jak Mac­Gre­gor mógł sto­czyć się aż tak bar­dzo. I czy w tym sta­nie rze­czy­wi­ście wart będzie tych kil­ku mi­lio­nów fun­tów, któ­re za­in­we­sto­wa­li w jego po­moc. Choć z dru­giej stro­ny, ktoś inny już za­pła­cił za jego po­moc dużo wi­ęcej. Ta­jem­ni­czy in­we­stor nie wy­rzu­cił go na bruk po pierw­szym ty­go­dniu, mie­si­ącu czy na­wet roku, tyl­ko fi­nan­so­wał przez ostat­nie osiem lat. Ist­nie­je więc szan­sa, że pod tą od­rzu­ca­jącą po­wło­ką kry­je się na­dal świa­tły umy­sł i zdol­no­ści, któ­re po­zwo­lą na od­czy­ta­nie i zro­zu­mie­nie ca­ło­ści in­for­ma­cji prze­cho­wy­wa­nych przez czar­ne sze­ścia­ny po­cho­dzące od ob­cej cy­wi­li­za­cji. ■