Basia i lato pod psem - ebook

ROZDZIAŁ 1

Chcę mieć psa!

Koniec czerwca był bardzo upalny. Powietrze stało nieruchomo między domami. Asfalt zmiękł i uginał się pod stopami. Basia zastanawiała się, czy dałoby się go wydłubać. Mogłaby z niego ulepić czarnego pieska.

− Basiu, nie stawaj na jezdni – upomniała ją Mama.

Wracały właśnie z Jankiem i Frankiem z targu. Mama pchała wózek obładowany zakupami. Basia i Janek nieśli mniejsze siatki.

− Dlaczego fasolka jest taka ciężka? – spytała Basia. – Waży chyba z tysiąc kilo.

− Moje ziemniaki ważą milion – wygłosił ponuro Janek i odstawił swoją siatkę na chodnik.

Tur, tur, tur... Ze środka wytoczyły się młode ziemniaczki. Basia usiadła obok nich na chodniku. Spojrzała w niebo. Nie było na nim nawet jednej chmurki.

− Gdybym była mewą, poleciałabym teraz nad morze – powiedziała.

− Właśnie, dlaczego nigdzie nie wyjeżdżamy? – spytał Janek.

− Pojedziemy, nie martw się – uspokoiła go Mama.

− Dzisiaj?

− Jak tylko Tata dostanie urlop.

− Czyli nigdy! – Janek kopnął ziemniaczka na ulicę.

− Tak źle nie będzie – powiedziała Mama. – A teraz sprzątnij ziemniaki i chodźmy. Zaraz się usmażę na skwarkę.

− Am, am! – ucieszył się Franek.

− Nie mogę się schylać. Jest za gorąco – oświadczył Janek.

− Jak to zrobisz, pójdziemy na lody. O ile dożyjemy do tego czasu... – Mama westchnęła i otarła pot z czoła.

Jakoś dowlekli się do lodziarni. Basia zamówiła dwie kulki.

− To dziwne – powiedziała, kiedy je zjadła. – Teraz fasolka jest lżejsza. Może powinnam zjeść jeszcze trzecią kulkę?

− Możesz zjeść moją – powiedział Janek ponuro. – Leży na chodniku.

− Am, am! – zgłosił się Franek. Jego własne lody zamieniły się w malinowe jeziorko na dnie wózka.

Janek przeskoczył przez topniejącą na chodniku lodową papkę. Przy okazji nadepnął na linię między płytami.

− Uważaj! – krzyknęła Basia. – Tam jest lawa. Zaleje cię i będziesz umarnięty!

− Mam to w nosie – burknął Janek.

− Nieprawda. W nosie masz babole – poprawiła go Basia.

− Sama jesteś babol – zdenerwował się Janek.

− Nie babol, tylko Barbar – zachichotała Basia.

Przeskoczyła na sąsiednią płytę bez dotykania linii. I o mało nie wskoczyła w psią kupę.

− No pięknie... – skomentowała Mama. – Znowu ktoś nie sprzątnął po swoim psie.

− Ja bym sprzątała – oświadczyła Basia. – Gdybym miała psa. Mamo, czy mogę mieć psa?

− Nie, Basiu. Wiesz, że nie. Rozmawiałyśmy o tym już tyle razy.

− Ile?

− Wystarczająco dużo, żebyś wiedziała, jaka jest odpowiedź.

Basia weszła na linię. Celowo.

− Ale ja chcę mieć psa! – krzyknęła. – Jak nie mogę mieć psa, to też będę umarnięta – powiedziała.

− Teraz oboje jesteśmy nieżywi – wygłosił Janek grobowym głosem.

− To jak wrócicie do domu? – spytała Mama.

Basia wzruszyła ramionami. Mama czasem nic nie rozumiała.

− Normalnie – odpowiedziała. – Na umarniętych nogach.

Zapadł wieczór i wreszcie zrobiło się odrobinę chłodniej. Basia siedziała na parapecie w swoim pokoju. Wyglądała przez okno. Na trawniku pod domem rudy jamnik podniósł łapę do siusiania. Potem obszczekał krzaczek. Za ścianą Janek kopał piłkę. Łup, łup – odbijał ją od drzwi. W sypialni Tata usiłował uśpić Franka. A Mama chodziła po mieszkaniu i zbierała brudy. Weszła do pokoju Basi. Podniosła leżące na środku podłogi spodnie.

− Znowu dziura – mruknęła. – Ile dziur można zrobić w ciągu tygodnia?

Basia odkleiła nos od szyby.

− Dlaczego nie mogę mieć psa? – zapytała.

− Oj, Basiu... Znowu do tego wracasz? – Mama usiadła na łóżku. – Chodź tu do mnie – poprosiła.

Basia zsunęła się z parapetu i wgramoliła na materac.

− Dlaczego? – spytała. – Dlaczego, dlaczego, dlaczego? Gdybym dostała psa, mogłabym nie jeść słodyczy do końca życia!

− Tego nikt by od ciebie nie wymagał. – Mama się roześmiała. – Nie możesz mieć psa z wielu powodów. Pies to wielka odpowiedzialność. Trzeba mieć czas, żeby się nim zajmować.

− Ja mam czas! Mnóstwo czasu! Całe wakacje.

− Kiedy ma się psa, nie wszędzie można wyjechać.

− Nie chcę wyjeżdżać wszędzie! – krzyknęła Basia. Za ścianą ucichło kopanie. – Chcę mieć psa!

− Przecież masz żółwia – przypomniała jej Mama.

− Kłócicie się? – spytał Janek. Stał w progu pokoju z piłką pod pachą.

− Mama mówi, że nie mogę mieć psa – wyjaśniła Basia.

− I co z tego? – Janek wzruszył ramionami. – Przecież zawsze tak mówi.

− Dlaczego zawsze tak mówisz? – dopytywała Basia. – I dlaczego nie mogę mieć psa?

− Po wakacjach wrócicie do przedszkola i szkoły – powiedziała Mama. – Wtedy to ja będę musiała zajmować się psem. Nie wiem, czy znajdę na to czas.

− A kiedy się dowiesz? – Basia nie ustępowała.

− Pies oznacza nowe obowiązki – ciągnęła Mama. – Na przykład więcej sprzątania. Wy z Jankiem już teraz ledwo radzicie sobie z bałaganem w pokojach.

− Nie wiem, o czym mówisz – zastrzegł się Janek.

Basia rozejrzała się wokoło. Jak to się stało, że wszędzie leżały jakieś rzeczy? Przecież jeszcze przed chwilą był porządek!

− To niesprawiedliwe – burknęła.

− Co takiego? – spytała Mama. – To, że musicie sprzątać?

− To, że bałagan się zrobił. I że nie mogę mieć psa – wyjaśniła Basia. – Bez psa nic nie ma sensu.

− Nawet wakacje? – upewniła się Mama. – Przecież chcieliście wyjechać.

− Czy jak wyjedziemy, nie będziemy musieli sprzątać? – zainteresował się Janek.

Basia spuściła głowę.

− Rozchmurz się, Barbaro. – Mama wstała z łóżka. – Przecież umówiłyśmy się na jutro z Anielką do parku. Na pewno weźmie ze sobą Paszczaka.

To prawda. Na dodatek Paszczak, pies Anielki, lubił Basię. Prawie tak samo, jakby był jej własny.

− Tylko najpierw sprzątnij – dodała Mama. – Tak jak się umawiałyśmy.

Basia odwróciła się od niej obrażona. Mama naprawdę nic nie rozumiała. Nic a nic!

Zapadła noc. Rodzice, Janek i Franek już spali, a Basia leżała w łóżku z otwartymi oczami. Nasłuchiwała. Dom był ciemny i cichy. Tylko z kuchni dobiegał odgłos pracującej lodówki. Ciepły podmuch wpadł przez uchylone okno i potrącił firankę. Basia przekręciła się na plecy i spojrzała w górę.

Po suficie biegał cień. Wyglądał jak duży szary pies. Szkoda, że nie był prawdziwy! Gdyby był, zeskoczyłby z sufitu i Basia wzięłaby go do łóżka. Nagle cieniowy pies zniknął. Przez firankę, która poruszyła się w oknie i wszystko zepsuła. Głupia firanka!

Basia wysunęła się z łóżka i podreptała do kuchni.

Zjadła miseczkę chłodnika z obiadu. I wyjadła z lodówki kabanosy. Gdyby miała psa, mogłaby go poczęstować. A tak wsunęła wszystko sama i rozbolał ją od tego brzuch. Wróciła do łóżka i przytuliła się do ukochanego pluszowego Miśka Zdziśka.

„Dobrze, że jest jutro” – pomyślała. Bo jutro zobaczy się z Paszczakiem. I pojutrze też. I popojutrze. Może w ogóle nigdzie nie pojedzie i będzie mogła spotykać go codziennie? To było odrobinę pocieszające.

Basia zamknęła oczy. A kiedy wreszcie zasnęła, przyśniły jej się psy. Biegały wokół niej i robiły wspaniały, ogromny bałagan.