Baśnie polskie - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Baśnie polskie - ebook
Spośród wszystkich legend, baśni i bajek, jakie są na świecie, te są dla polskiego dziecka najważniejsze. Jakże bowiem być Polakiem, nie znając Podania o Lechu, Czechu i Rusie, legendy O Piaście i Popielu czy o Niewidomym księciu Mieszku; legend i bajek krakowskich – O wawelskim smoku, O Wandzie, co Niemca nie chciała, Lajkonika, Pana Twardowskiego; legend i baśni warszawskich – Warsa i Sawy, Warszawskiej syrenki, Bazyliszka, Złotej kaczki; opowieści góralskich – O śpiących rycerzach w Tatrach, Janosika; oraz wielu innych znakomitych bajek i baśni polskich, takich jak: Jak to ze lnem było, O dwunastu miesiącach, Szewczyk Dratewka, Szklana góra, Waligóra i Wyrwidąb, Z chłopa król.
Legendy, baśnie i bajki zebrane w tej wartościowej i bliskiej naszym sercom książce należą do najważniejszych, ale i najatrakcyjniejszych utworów dla małych czytelników. Teksty napisane są
żywym i pełnym wartkich dialogów językiem literackim. Na wyróżnienie zasługuje szata graficzna, która przybliży małym czytelnikom bohaterów naszych polskich bajek, a także scenerie z pięknej polskiej historii.
Książka jest lekturą w klasie III szkoły podstawowej.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7791-582-0 |
| Rozmiar pliku: | 20 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
PODANIE O LECHU, CZECHU I RUSIE
Dawno temu w pewnej odległej krainie zgodnie władało trzech braci: Lech, Czech i Rus. Pod ich rządami państwo rozwijało się, a ludzi w nim przybywało. Kiedy zaczęło brakować pól pod uprawy i zwierzyny w okolicznych lasach, bracia zebrali się na naradę.
– Ludzie się skarżą – powiedział Czech – że nasze pola przynoszą coraz mniejsze plony, a zapasy się wyczerpują.
– Rybacy mówią, że w rzekach i jeziorach ryb szybko ubywa – dodał Rus.
– Głód grozi nam i naszym poddanym – rzekł Lech. – Musimy opuścić te strony i znaleźć dla każdego z nas nową krainę, rozległą i urodzajną.
Nazajutrz ogromny pochód wyruszył w daleką drogę. Na czele jechali trzej bracia i ich świta, za nimi szły całe rodziny z dobytkiem, a na końcu jechali wojowie, którzy strzegli bezpieczeństwa orszaku. Wędrowali długo przez góry i lasy, przeprawiali się przez rzeki i przemierzali doliny, ale żadne miejsce nie wydawało się braciom dość dobre, by w nim osiąść.
Aż wreszcie pewnego dnia ujrzeli step – rozległą równinę porośniętą falującymi trawami. Rus zawołał:
– Oto kraina stworzona dla mnie! Tu zostanę i założę swoją nową ojczyznę!
I Rus wśród stepów założył swoje państwo, a pozostali dwaj bracia ruszyli w dalszą drogę.
Po jakimś czasie ujrzeli wśród pagórków łagodne zakole rzeki i żyzną dolinę. Czech rozejrzał się i powiedział:
– To dobre miejsce na moją ojczyznę. Nie zabraknie tu niczego ani mnie, ani moim poddanym.
A Lech poszedł ze swoimi ludźmi dalej. Doszli do ogromnej puszczy, pełnej wszelakiego zwierza, pachnącej grzybami, jagodami i miodem dzikich pszczół. Gdy wyszli z lasu, ujrzeli jeziora połyskujące w słońcu srebrem i błękitem, obfitujące w najróżniejsze ryby.
Na rozległej polanie, u stóp wzgórza, Lech polecił swoim ludziom rozbić obóz, sam zaś wszedł na wzgórze, stanął pod rozłożystym dębem i zaczął uważnie rozglądać się po okolicy.
„Pora kończyć wędrówkę, lepszego miejsca już chyba nie znajdę” – pomyślał. „Tu jest przecież wszystko, czego nam trzeba”.
A kiedy tak stał i rozmyślał, usłyszał łopot skrzydeł w gałęziach dębu. Podniósł głowę i zobaczył dwa potężne orły krążące majestatycznie nad swoim gniazdem.
– Oto sami bogowie zsyłają mi znak! – zawołał Lech. – Tutaj stworzę państwo bogate jak ta ziemia i silne jak orzeł! Niech więc orzeł będzie znakiem mojego kraju!
Tak też się stało. Gród założony pod orlim gniazdem Lech nazwał Gnieznem, a symbolem swego państwa uczynił białego orła.O PIAŚCIE I POPIELU
Dawno, dawno temu w Kruszwicy nad jeziorem Gopło wznosił się zamek. Panował na nim zły książę Popiel. Za żonę wziął sobie niemiecką księżniczkę Brunhildę i całe dnie spędzał z nią na hulankach. Za nic mieli oni prawa przodków, a swoich poddanych nękali, żądając coraz większych danin. Biedowali po wsiach kmiecie i chłopi, ale nie mieli odwagi zbuntować się przeciwko władzy. Wyjątek wśród zastraszonego ludu stanowił kołodziej imieniem Piast. Dzięki pracowitości dobrze mu się powodziło, a że był równie pracowity, jak uczynny i sprawiedliwy, stał się dla wszystkich wzorem i ostoją. Ludzie się do niego garnęli i przychodzili po radę. Do niego też przybyli pewnego dnia mieszkańcy pobliskich wsi, by wspólnie uradzić, jak się przeciwstawić niesprawiedliwemu księciu.
– Sami nie damy rady księciu i jego wojom – powiedział Piast. – Gdybyśmy tylko mogli zwrócić się o pomoc do prawdziwych rycerzy...
– Może do stryjów Popiela – poradził stary kapłan Wizun. – Dobrzy z nich panowie naszego narodu, co pośród Niemców majątki mają w starej Wschowie, w Kościanie, w Gnieźnie i Poznaniu. Słyszałem, że niepokoi ich rozpustne życie bratanka.
– Doskonały pomysł!– podchwycił Piast Kołodziej. – Pojadę do stryjów Popiela i spróbuję ich przekonać do naszych racji.
Jak zapowiedział, tak zrobił. Nie minęły trzy dni, a już wszyscy stryjowie zostali powiadomieni i zadeklarowali pomoc ludowi.
Na nieszczęście wieść o tym, że stryjowie potajemnie radzą z ludem, dotarła do Popiela. Rozgniewał się książę bardzo.
– Więc to tak! – wykrzyknął. – Chcą mnie tronu pozbawić! Już ja się z nimi porachuję!
– Nie ma co unosić się gniewem – poradziła demoniczna Brunhilda. – Trzeba działać z ukrycia. Wiem, w jaki sposób raz na zawsze wybić twoim stryjom z głowy wszelkie głupie pomysły. – I księżna wyszeptała do ucha mężowi swój plan.
Nie minął dzień, jak Popiel zaprosił stryjów do swojego zamku na ucztę. Wysłał do nich gońca z takim oto przekazem: „Przez wiele lat żyłem w grzechu. Hulałem i lud mój ciemiężyłem. Ale teraz chcę się zmienić i stać się dobrym księciem. Dlatego zapraszam was, moi drodzy stryjowie, żeby was przeprosić za złe uczynki i uczcić swą przemianę”.
„Ruszyło go sumienie” – pomyśleli stryjowie. „Widać Pan Bóg zlitował się nad nim i nad naszym ludem”.
Uradowani pojechali do zamku na ucztę, a tam Brunhilda, zacierając ręce, trucizny do miodu i wina im podolewała.
Popiel zachęcał gości do świętowania, a gdy nastał ranek, wszyscy byli martwi.
Popiel z Brunhildą zawołali wówczas straże:
– Szybko, póki na dworze ciemno, wrzućcie ich ciała do Gopła.
Tak oto, podstępnie otruci, zginęli najlepsi narodu panowie.
Tymczasem przez krainę Popiela wędrowało dwóch przybyszów z dalekich stron. Jeden miał na imię Jarowit, a drugi Perperuna. Ujrzeli zamek wznoszący się nad jeziorem i podążyli w jego stronę. Podeszli, zastukali do bramy – nic. Wtem w bramie otworzyły się małe drzwiczki, a przez nie słudzy księcia wypuścili sforę wściekłych psów i poszczuli nimi przybyszów. Psy wybiegły, ujadając, wtem stanęły jak wryte i zamilkły, jakby wstrzymała je jakaś wyższa siła. Przybysze odwrócili się i poszli przed siebie prosto do chaty Piasta Kołodzieja. A tam wielkie święto: ludzi cała moc, wszędzie biegały dzieci. Piast Kołodziej stał przed chatą ze swoją żoną Rzepichą i zdziwił się, że nieznani wędrowcy przybyli do niego na rodzinne święto.
– Witajcie, gospodarzu! Co wy tam świętujecie? – zapytali wędrowcy.
– Ano dzisiaj wyprawiamy postrzyżyny naszego syna – odpowiedział Piast.
– Mały kończy siedem lat – dodała z dumą Rzepicha. – Nadszedł czas, żeby przeszedł pod opiekę ojca i szykował się do dorosłego życia.
– To dla nas wielkie święto – powiedział Piast Kołodziej. – Bądźcie zatem naszymi gośćmi!
Weszli wędrowcy w obejście Piasta Kołodzieja i zasiedli przy wspólnym stole rozstawionym pod gruszami. Wraz z biesiadnikami jedli i wznosili toasty za syna gospodarza. Wokół panował gwar, grała kapela i rozbrzmiewały wesołe pieśni. Wreszcie Piast wstał od stołu i tak na swojego syna zawołał:
– Chodź tu do mnie, synu, czas, abyś stał się mężczyzną!
Według obyczaju Rzepicha podała mężowi nożyce, a ten przymierzył się do strzyżenia włosów. Położył rękę na bujnej czuprynie chłopca, pogładził jasne kosmyki, ale wciąż nie zaczynał ciąć. Nagle zwrócił się do jednego z wędrowców:
– Jednemu z was chciałbym powierzyć ten honor.
– Coś ty, mężu?! – zawołała Rzepicha. – Przecież to nasz syn.
– Wiem, co robię – odpowiedział Piast i podał nożyce Jarowitowi.
– Dziękuję za to wyróżnienie, mości Kołodzieju – powiedział wędrowiec z tajemniczym uśmiechem. – Teraz już wiem, co nas przywiodło w te strony.
Wszystkie głowy zwróciły się ku przybyszowi. Ten chwycił w garść włosy chłopca i podniosłym tonem przemówił:
– Błogosławię cię, synu Piasta Kołodzieja. Odtąd będziesz miał na imię Ziemowit. Obyś przyniósł temu imieniu sławę w całym narodzie, tak jak twój ojciec przynosi ją swemu imieniu poprzez prawe czyny i uczciwą pracę.
Jasne kosmyki włosów posypały się na ziemię. Rzepicha rozpłakała się, a wszyscy zaczęli bić brawo. Kapela znów rozbrzmiała wesoło i zabawa ruszyła na nowo. Wszyscy bawili się aż do rana. A kiedy słonko wstało, Piast Kołodziej zapytał swojej żony:
– Gdzie mogli podziać się wędrowcy? Nigdzie ich znaleźć nie mogę.
– A do czego potrzebni ci wędrowcy? Pewnie ułożyli się gdzieś do snu.
– Nie, odjechali – szepnął Piast Kołodziej i spojrzał przed siebie. – Odjechali w stronę Kruszwicy.
Rzepicha popatrzyła w stronę Kruszwicy i zobaczyła, że zamek spowiły ciemności. W jasny słoneczny poranek wokół zamku kłębiły się złowieszczo czarne chmury.
– O rety! – krzyknęła Rzepicha. – Co tam się dzieje?!
A to z ciał otrutych stryjów lęgły się tysiące myszy. Wychodziły z Gopła i ze wszystkich stron zbliżały się do zamku. Przenikały wszelkimi szczelinami, wchodziły po schodach i wbiegały do komnat. Gryząc, nie oszczędzały nikogo i wymierzyły Popielowi najwyższą karę.
Tak oto spełniła się przepowiednia, że okrutny los spotka władcę, który odstąpi od świętych praw naszego narodu.
Następnego dnia lud zebrał się wokół chaty Piasta Kołodzieja i radził, kogo wybrać na nowego księcia. Piast i Rzepicha pełnili rolę gospodarzy. Roznosili wśród gości jedzenie i trunki.
– Jak to się dzieje, że tyle u was miodu, chleba i wina? – zapytał kapłan Wizun.
– Sami nie wiemy – odpowiedziała Rzepicha. – Zdaje się, że jedzenia w naszym domu wciąż przybywa.
Na te słowa podniosły się wkoło głosy:
– To znak łaski od bogów! Piast Kołodziej winien przewodzić naszemu ludowi.
– Bądź naszym nowym księciem! – zakrzyknęli chłopi. – Ciebie wybieramy na naszego pana!
I w ten sposób Piast Kołodziej został księciem. Pod jego sprawiedliwymi rządami ludzie żyli w obfitości i szczęściu, a kraj wyrósł na wielką potęgę.NIEWIDOMY KSIĄŻĘ MIESZKO
Dawno temu w Gnieźnie panował książę Siemomysł, prawnuk Piasta Kołodzieja. Sprawiedliwy był to władca. Kraj pod jego rządami rósł w siłę, a ludziom żyło się spokojnie i dostatnio. Jedno zmartwienie spędzało jednak sen z powiek polskiemu ludowi – książę nie miał dzieci. Martwił się tym lud, a najwięcej martwił się tym sam książę.
– Tak bym chciał mieć syna! – mówił do swojej żony Gorki. – Bez syna nie zaznam szczęścia ani ja, ani nasz kraj.
– Wiem, jak bardzo pragniesz potomstwa – uspokajała go żona. – Ale nie lękaj się, mam przeczucie, że wkrótce powiję ci syna.
– Zrozum mnie, Gorko – żalił się Siemomysł – jeśli nie zostawię po sobie następcy, kraj po mojej śmierci pogrąży się w chaosie. Bogate rody zaczną się sprzeczać o prawo do rządzenia, dojdzie do waśni i sprzeczek. A bez jedności w narodzie nie sposób będzie obronić naszych ziem przed Niemcami.
– Ufaj mi, drogi mężu, nasze upragnione dziecko przyjdzie wkrótce na świat.
Tak też się stało. W niedługim czasie księżna Gorka oznajmiła mężowi, że jest brzemienna. Radował się, obejmował żonę i całował ją po rękach z poczuciem, że teraz spełni się jego szczęście i szczęście polskiego ludu. Jednak syn urodził się niewidomy.
Siemomysł sprowadził miejscowych i zagranicznych lekarzy. Mijały lata, lekarze badali, konsultowali się, leczyli i nic. Syn pozostawał ślepy.
– Jak on będzie panować? – martwił się Siemomysł. – Jak obroni kraj przed niemieckim orężem?
Darmowy fragment
Dawno temu w pewnej odległej krainie zgodnie władało trzech braci: Lech, Czech i Rus. Pod ich rządami państwo rozwijało się, a ludzi w nim przybywało. Kiedy zaczęło brakować pól pod uprawy i zwierzyny w okolicznych lasach, bracia zebrali się na naradę.
– Ludzie się skarżą – powiedział Czech – że nasze pola przynoszą coraz mniejsze plony, a zapasy się wyczerpują.
– Rybacy mówią, że w rzekach i jeziorach ryb szybko ubywa – dodał Rus.
– Głód grozi nam i naszym poddanym – rzekł Lech. – Musimy opuścić te strony i znaleźć dla każdego z nas nową krainę, rozległą i urodzajną.
Nazajutrz ogromny pochód wyruszył w daleką drogę. Na czele jechali trzej bracia i ich świta, za nimi szły całe rodziny z dobytkiem, a na końcu jechali wojowie, którzy strzegli bezpieczeństwa orszaku. Wędrowali długo przez góry i lasy, przeprawiali się przez rzeki i przemierzali doliny, ale żadne miejsce nie wydawało się braciom dość dobre, by w nim osiąść.
Aż wreszcie pewnego dnia ujrzeli step – rozległą równinę porośniętą falującymi trawami. Rus zawołał:
– Oto kraina stworzona dla mnie! Tu zostanę i założę swoją nową ojczyznę!
I Rus wśród stepów założył swoje państwo, a pozostali dwaj bracia ruszyli w dalszą drogę.
Po jakimś czasie ujrzeli wśród pagórków łagodne zakole rzeki i żyzną dolinę. Czech rozejrzał się i powiedział:
– To dobre miejsce na moją ojczyznę. Nie zabraknie tu niczego ani mnie, ani moim poddanym.
A Lech poszedł ze swoimi ludźmi dalej. Doszli do ogromnej puszczy, pełnej wszelakiego zwierza, pachnącej grzybami, jagodami i miodem dzikich pszczół. Gdy wyszli z lasu, ujrzeli jeziora połyskujące w słońcu srebrem i błękitem, obfitujące w najróżniejsze ryby.
Na rozległej polanie, u stóp wzgórza, Lech polecił swoim ludziom rozbić obóz, sam zaś wszedł na wzgórze, stanął pod rozłożystym dębem i zaczął uważnie rozglądać się po okolicy.
„Pora kończyć wędrówkę, lepszego miejsca już chyba nie znajdę” – pomyślał. „Tu jest przecież wszystko, czego nam trzeba”.
A kiedy tak stał i rozmyślał, usłyszał łopot skrzydeł w gałęziach dębu. Podniósł głowę i zobaczył dwa potężne orły krążące majestatycznie nad swoim gniazdem.
– Oto sami bogowie zsyłają mi znak! – zawołał Lech. – Tutaj stworzę państwo bogate jak ta ziemia i silne jak orzeł! Niech więc orzeł będzie znakiem mojego kraju!
Tak też się stało. Gród założony pod orlim gniazdem Lech nazwał Gnieznem, a symbolem swego państwa uczynił białego orła.O PIAŚCIE I POPIELU
Dawno, dawno temu w Kruszwicy nad jeziorem Gopło wznosił się zamek. Panował na nim zły książę Popiel. Za żonę wziął sobie niemiecką księżniczkę Brunhildę i całe dnie spędzał z nią na hulankach. Za nic mieli oni prawa przodków, a swoich poddanych nękali, żądając coraz większych danin. Biedowali po wsiach kmiecie i chłopi, ale nie mieli odwagi zbuntować się przeciwko władzy. Wyjątek wśród zastraszonego ludu stanowił kołodziej imieniem Piast. Dzięki pracowitości dobrze mu się powodziło, a że był równie pracowity, jak uczynny i sprawiedliwy, stał się dla wszystkich wzorem i ostoją. Ludzie się do niego garnęli i przychodzili po radę. Do niego też przybyli pewnego dnia mieszkańcy pobliskich wsi, by wspólnie uradzić, jak się przeciwstawić niesprawiedliwemu księciu.
– Sami nie damy rady księciu i jego wojom – powiedział Piast. – Gdybyśmy tylko mogli zwrócić się o pomoc do prawdziwych rycerzy...
– Może do stryjów Popiela – poradził stary kapłan Wizun. – Dobrzy z nich panowie naszego narodu, co pośród Niemców majątki mają w starej Wschowie, w Kościanie, w Gnieźnie i Poznaniu. Słyszałem, że niepokoi ich rozpustne życie bratanka.
– Doskonały pomysł!– podchwycił Piast Kołodziej. – Pojadę do stryjów Popiela i spróbuję ich przekonać do naszych racji.
Jak zapowiedział, tak zrobił. Nie minęły trzy dni, a już wszyscy stryjowie zostali powiadomieni i zadeklarowali pomoc ludowi.
Na nieszczęście wieść o tym, że stryjowie potajemnie radzą z ludem, dotarła do Popiela. Rozgniewał się książę bardzo.
– Więc to tak! – wykrzyknął. – Chcą mnie tronu pozbawić! Już ja się z nimi porachuję!
– Nie ma co unosić się gniewem – poradziła demoniczna Brunhilda. – Trzeba działać z ukrycia. Wiem, w jaki sposób raz na zawsze wybić twoim stryjom z głowy wszelkie głupie pomysły. – I księżna wyszeptała do ucha mężowi swój plan.
Nie minął dzień, jak Popiel zaprosił stryjów do swojego zamku na ucztę. Wysłał do nich gońca z takim oto przekazem: „Przez wiele lat żyłem w grzechu. Hulałem i lud mój ciemiężyłem. Ale teraz chcę się zmienić i stać się dobrym księciem. Dlatego zapraszam was, moi drodzy stryjowie, żeby was przeprosić za złe uczynki i uczcić swą przemianę”.
„Ruszyło go sumienie” – pomyśleli stryjowie. „Widać Pan Bóg zlitował się nad nim i nad naszym ludem”.
Uradowani pojechali do zamku na ucztę, a tam Brunhilda, zacierając ręce, trucizny do miodu i wina im podolewała.
Popiel zachęcał gości do świętowania, a gdy nastał ranek, wszyscy byli martwi.
Popiel z Brunhildą zawołali wówczas straże:
– Szybko, póki na dworze ciemno, wrzućcie ich ciała do Gopła.
Tak oto, podstępnie otruci, zginęli najlepsi narodu panowie.
Tymczasem przez krainę Popiela wędrowało dwóch przybyszów z dalekich stron. Jeden miał na imię Jarowit, a drugi Perperuna. Ujrzeli zamek wznoszący się nad jeziorem i podążyli w jego stronę. Podeszli, zastukali do bramy – nic. Wtem w bramie otworzyły się małe drzwiczki, a przez nie słudzy księcia wypuścili sforę wściekłych psów i poszczuli nimi przybyszów. Psy wybiegły, ujadając, wtem stanęły jak wryte i zamilkły, jakby wstrzymała je jakaś wyższa siła. Przybysze odwrócili się i poszli przed siebie prosto do chaty Piasta Kołodzieja. A tam wielkie święto: ludzi cała moc, wszędzie biegały dzieci. Piast Kołodziej stał przed chatą ze swoją żoną Rzepichą i zdziwił się, że nieznani wędrowcy przybyli do niego na rodzinne święto.
– Witajcie, gospodarzu! Co wy tam świętujecie? – zapytali wędrowcy.
– Ano dzisiaj wyprawiamy postrzyżyny naszego syna – odpowiedział Piast.
– Mały kończy siedem lat – dodała z dumą Rzepicha. – Nadszedł czas, żeby przeszedł pod opiekę ojca i szykował się do dorosłego życia.
– To dla nas wielkie święto – powiedział Piast Kołodziej. – Bądźcie zatem naszymi gośćmi!
Weszli wędrowcy w obejście Piasta Kołodzieja i zasiedli przy wspólnym stole rozstawionym pod gruszami. Wraz z biesiadnikami jedli i wznosili toasty za syna gospodarza. Wokół panował gwar, grała kapela i rozbrzmiewały wesołe pieśni. Wreszcie Piast wstał od stołu i tak na swojego syna zawołał:
– Chodź tu do mnie, synu, czas, abyś stał się mężczyzną!
Według obyczaju Rzepicha podała mężowi nożyce, a ten przymierzył się do strzyżenia włosów. Położył rękę na bujnej czuprynie chłopca, pogładził jasne kosmyki, ale wciąż nie zaczynał ciąć. Nagle zwrócił się do jednego z wędrowców:
– Jednemu z was chciałbym powierzyć ten honor.
– Coś ty, mężu?! – zawołała Rzepicha. – Przecież to nasz syn.
– Wiem, co robię – odpowiedział Piast i podał nożyce Jarowitowi.
– Dziękuję za to wyróżnienie, mości Kołodzieju – powiedział wędrowiec z tajemniczym uśmiechem. – Teraz już wiem, co nas przywiodło w te strony.
Wszystkie głowy zwróciły się ku przybyszowi. Ten chwycił w garść włosy chłopca i podniosłym tonem przemówił:
– Błogosławię cię, synu Piasta Kołodzieja. Odtąd będziesz miał na imię Ziemowit. Obyś przyniósł temu imieniu sławę w całym narodzie, tak jak twój ojciec przynosi ją swemu imieniu poprzez prawe czyny i uczciwą pracę.
Jasne kosmyki włosów posypały się na ziemię. Rzepicha rozpłakała się, a wszyscy zaczęli bić brawo. Kapela znów rozbrzmiała wesoło i zabawa ruszyła na nowo. Wszyscy bawili się aż do rana. A kiedy słonko wstało, Piast Kołodziej zapytał swojej żony:
– Gdzie mogli podziać się wędrowcy? Nigdzie ich znaleźć nie mogę.
– A do czego potrzebni ci wędrowcy? Pewnie ułożyli się gdzieś do snu.
– Nie, odjechali – szepnął Piast Kołodziej i spojrzał przed siebie. – Odjechali w stronę Kruszwicy.
Rzepicha popatrzyła w stronę Kruszwicy i zobaczyła, że zamek spowiły ciemności. W jasny słoneczny poranek wokół zamku kłębiły się złowieszczo czarne chmury.
– O rety! – krzyknęła Rzepicha. – Co tam się dzieje?!
A to z ciał otrutych stryjów lęgły się tysiące myszy. Wychodziły z Gopła i ze wszystkich stron zbliżały się do zamku. Przenikały wszelkimi szczelinami, wchodziły po schodach i wbiegały do komnat. Gryząc, nie oszczędzały nikogo i wymierzyły Popielowi najwyższą karę.
Tak oto spełniła się przepowiednia, że okrutny los spotka władcę, który odstąpi od świętych praw naszego narodu.
Następnego dnia lud zebrał się wokół chaty Piasta Kołodzieja i radził, kogo wybrać na nowego księcia. Piast i Rzepicha pełnili rolę gospodarzy. Roznosili wśród gości jedzenie i trunki.
– Jak to się dzieje, że tyle u was miodu, chleba i wina? – zapytał kapłan Wizun.
– Sami nie wiemy – odpowiedziała Rzepicha. – Zdaje się, że jedzenia w naszym domu wciąż przybywa.
Na te słowa podniosły się wkoło głosy:
– To znak łaski od bogów! Piast Kołodziej winien przewodzić naszemu ludowi.
– Bądź naszym nowym księciem! – zakrzyknęli chłopi. – Ciebie wybieramy na naszego pana!
I w ten sposób Piast Kołodziej został księciem. Pod jego sprawiedliwymi rządami ludzie żyli w obfitości i szczęściu, a kraj wyrósł na wielką potęgę.NIEWIDOMY KSIĄŻĘ MIESZKO
Dawno temu w Gnieźnie panował książę Siemomysł, prawnuk Piasta Kołodzieja. Sprawiedliwy był to władca. Kraj pod jego rządami rósł w siłę, a ludziom żyło się spokojnie i dostatnio. Jedno zmartwienie spędzało jednak sen z powiek polskiemu ludowi – książę nie miał dzieci. Martwił się tym lud, a najwięcej martwił się tym sam książę.
– Tak bym chciał mieć syna! – mówił do swojej żony Gorki. – Bez syna nie zaznam szczęścia ani ja, ani nasz kraj.
– Wiem, jak bardzo pragniesz potomstwa – uspokajała go żona. – Ale nie lękaj się, mam przeczucie, że wkrótce powiję ci syna.
– Zrozum mnie, Gorko – żalił się Siemomysł – jeśli nie zostawię po sobie następcy, kraj po mojej śmierci pogrąży się w chaosie. Bogate rody zaczną się sprzeczać o prawo do rządzenia, dojdzie do waśni i sprzeczek. A bez jedności w narodzie nie sposób będzie obronić naszych ziem przed Niemcami.
– Ufaj mi, drogi mężu, nasze upragnione dziecko przyjdzie wkrótce na świat.
Tak też się stało. W niedługim czasie księżna Gorka oznajmiła mężowi, że jest brzemienna. Radował się, obejmował żonę i całował ją po rękach z poczuciem, że teraz spełni się jego szczęście i szczęście polskiego ludu. Jednak syn urodził się niewidomy.
Siemomysł sprowadził miejscowych i zagranicznych lekarzy. Mijały lata, lekarze badali, konsultowali się, leczyli i nic. Syn pozostawał ślepy.
– Jak on będzie panować? – martwił się Siemomysł. – Jak obroni kraj przed niemieckim orężem?
Darmowy fragment
więcej..
