Bestia. Przebudzenie Lizzie Danton - ebook

LISTA UTWORÓW MUZYCZNYCH

If I Ever Leave This World Alive – Flogging Molly

Carry On Wayward Son – Kansas

MmmBop – Hanson

Let Her Go – Passenger

Just Give Me A Reason – P!nk

Chasing Cars – Snow Patrol

Blackbird – Doves

Maybe – Ingrid Michaelson

More Than Us – Travis

The Story – Brandi Carlile

Breakeven – The Script

Run – Snow Patrol

Jeremy – Pearl Jam

Second Chance – 38 Special

Jar of Hearts – Christina Perri

My Heart Is Broken – Evanescence

Light Outside – Wakey!Wakey!

What About Us – P!nk

Black Hole Sun – Nouela

Short Change Hero – The Heavy

Uninvited – Alanis Morissette

After All – Cher (z: Peter Cetera)PROLOG

KSIĘŻYC W PEŁNI ROZŚWIETLAŁ CIEMNOGRANATOWE NIEBO, A STRZĘPY chmur przesuwały się na tle jego bladego oblicza. Tych kilka razy, kiedy obserwował zamek, okalający go las rozbrzmiewał symfonią odgłosów – wilków, sów, świerszczy. Tej nocy wszystko brzmiało tak, jakby wędrujące w ciemności stworzenia wiedziały, że na łowy wyruszył znacznie bardziej niebezpieczny drapieżnik. Znał drzwi, które nigdy nie były zamknięte. Wślizgnął się przez nie do środka. Bezszelestnie wszedł po schodach i pokonał hol. Dłonie pociły mu się zarówno ze strachu, jak i z podniecenia, gdy jednym pchnięciem otworzył drzwi, podniósł broń i nacisnął spust, zasypując łóżko gradem kul. Kiedy wcisnął włącznik światła, zmarszczył brwi, zaskoczony, gdyż odkrył, że pomieszczenie jest puste. Na nocnym stoliku leżał tylko niewielki, zaadresowany do niego kawałek papieru. Po raz pierwszy po plecach przeszły mu ciarki. Drżącymi dłońmi rozwinął wiadomość. Ciemnoczerwonym atramentem zapisano w niej tylko jedno słowo.

Uciekaj

Gardło ścisnęły mu szpony paniki, a cała finezja, z jaką dostał się tu ledwie kilka chwil wcześniej, rozwiała się niczym mgła. Poczuł wszechogarniające przerażenie. Zrobił tak, jak było napisane, i zaczął biec. Kiedy dotarł do klatki schodowej, włosy zjeżyły mu się na karku. Nie był sam. Ciemność przybrała kształt, patrząc na niego lodowato zimnymi oczami. Ostatnim, co usłyszał, był jego własny paniczny krzyk wzywający pomocy.ROZDZIAŁ PIERWSZY

Highlands, Szkocja, rok 1982

– NIE PODOBA MI SIĘ TO, ABIGAIL. NAPRAWDĘ MI SIĘ NIE PODOBA.

– Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz.

– Lekarze mówią, że ciąża jest dla ciebie ryzykowna. Po co miałabyś to robić?

– Chcę nosić twoje dziecko.

– Ale już o tym rozmawialiśmy. Twoje życie jest ważniejsze. Rozważaliśmy adopcję.

– To nie to samo.

– A więc mnie oszukałaś. Zaszłaś w ciążę, znając ryzyko! – ryknął.

– Wiedziałam, że nigdy byś się nie zgodził, a ja tego chcę, nawet mając świadomość ryzyka. Proszę, nie bądź zły. Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz.

– Oszukałaś mnie.

– Przepraszam.

– Nie mogę teraz na ciebie patrzeć.

Jego gniew brał się ze strachu. Nie mógł jej stracić, ale był zły, tak cholernie wściekły. Nie powinien opuszczać domu. Trzeba było poszukać ukojenia w butelce whisky. Bieg wydarzeń, wprawiony przezeń w ruch tamtej nocy, miał zniszczyć ich wszystkich.

– Nareszcie. – Wyciągnęła ku niemu dłoń.

– Jestem przy tobie – powiedział, ściskając ją mocno.

– Idzie. Nasz syn przybywa na świat.

Dziewięć miesięcy. Zrobiła to. Rzuciła wyzwanie losowi. Wszystko będzie dobrze. Dopilnuje, by tak było. Skoro zdołali przezwyciężyć dotychczasowe przeciwności, pokonają wszystko.

– Jeszcze jedno porządne pchnięcie, dziewczyno. Wiem, że jesteś zmęczona, ale jeszcze raz, solidnie, i będziesz mogła odpocząć – zachęcał ją lekarz.

Była zmęczona, tak bardzo zmęczona. Wiedziała, że lekarze mieli rację, więc obawiała się o swego syna. Czy jej mąż będzie go kochał, gdy ona odejdzie? A może będzie go obwiniał?

– Obiecaj mi, Finlay, że będziesz kochał naszego syna bez względu na to, co się stanie.

Twarz mu pobladła.

– My, my będziemy go kochali – powiedział.

Chciała w to wierzyć, w to, że będzie przy nim, przy wszystkich jego urodzinach, ale już wiedziała, że tak się nie stanie. Odchodziła, lecz przedtem zobaczy swoje dzieciątko.

– Obiecaj mi!

– Dobrze, obiecuję.

Zadowolona myślą, że mąż dotrzyma słowa, zebrała resztki sił i wydała ich syna na świat. Wiedziała, że to chłopiec, jeszcze zanim powiedzieli jej o tym lekarze. Dotknęła jego czarnych włosów i spojrzała w bladoniebieskie oczy. W tym jednym spojrzeniu zawarła miłość całego życia.

– Doktorze, wskaźniki spadają.

Lekarz już oddawał noworodka położnej i zaraz potem wziął się za tamowanie krwotoku. Krew uchodziła z niej za szybko i w zbyt dużych ilościach.

– Musimy powstrzymać krwawienie.

Widząc krew wypływającą z ukochanej, Finlay całkowicie zapomniał o dziecku. Całą uwagę skupił na żonie.

– Co się dzieje?

– Zabierzcie go stąd – nakazał lekarz.

– Niech pan ją ratuje. Niech pan ratuje moją żonę.

Doktor pracował szybko i efektywnie, ale trzydzieści lat doświadczenia mówiło mu, że nie ma szans na poradzenie sobie z takimi uszkodzeniami ciała. Gdy doszło do zaniku czynności serca, dał temu spokój.

– Co pan wyprawia? Niech pan jej pomoże! – Finlay miotał się, widząc leżącą nieruchomo żonę.

– Elektrody – nakazał lekarz, ale wiedział, że to tylko po to, by ułagodzić męża.

– Odsunąć się… Strzelam! – krzyknęła pielęgniarka.

Bez zmian.

– Jeszcze raz – wydał polecenie doktor.

– Odsunąć się… Strzelam!

– Brak pulsu. – Inna pielęgniarka dotknęła jej szyi.

– Jeszcze raz.

– Odsunąć się… Strzelam!

Finlay obserwował w absolutnym przerażeniu, jak jego piękna żona odchodzi.

– Czas zgonu: dwudziesta czwarta trzydzieści dwie.

Finlay spojrzał na lekarza, a później na dziecko krzyczące, by wypełnić płuca powietrzem, w końcu jednak skupił wzrok na swojej ślicznej żonie i krwi wokół niej. Jego pełen udręki wrzask słychać było aż na drugim końcu szpitala.

– Trzymaj to z dala ode mnie. Nie chcę tego oglądać ani słyszeć.

Gdyby go nie oszukała, nic by się nie stało.

– To tylko noworodek.

– Nie chcę mieć z nim nic wspólnego.

– Zastanów się, co mówisz. Pomyśl o Abigail.

– Nie chciałem tego. Oszukała mnie. I to ją zabiło.

Miał wyrzuty sumienia, pamiętając o obietnicy, jaką wymogła na nim żona, lecz ona pierwsza złamała tę, którą złożyła jemu, i przez to umarła. Wykrwawiła się na stole porodowym, gdy wypchnęła z siebie to coś. To ją zabiło. Jak, do ciężkiej cholery, mógł pokochać coś, co zabiło osobę, którą kochał najbardziej na świecie?

– Zejdź mi z oczu, kobieto!

– Dasz chociaż swojemu synowi imię?

– Jeśli chcecie, żeby miał imię, sami mu je nadajcie – powiedział, odchodząc.

Musiał się upić. Zrobić cokolwiek, by przestać czuć ból wypełniający pustkę, która powstała po utracie żony, i piekła, które sam sobie zgotował.

Fenella i Finnegan byli przy rodzinie McIntyre’ów, od kiedy tylko Finlay i Abigail zaczęli ze sobą chodzić. Tragedia, jaka spotkała ich młodziutką panienkę, złamała im serce, ale okrucieństwo ojca tego maleństwa było nie do pojęcia.

– On przyjdzie. Teraz jest w żałobie, ale przyjdzie – powiedziała Fenella.

Finnegan nie był tego taki pewien. Mężczyzna, który odwraca się plecami do swojego nowo narodzonego dziecka… Cóż, w jego przekonaniu nie jest wart tego miana.

– To dziecko trzeba przewinąć i nakarmić. Będziemy potrzebować mleka – orzekła Fenella, kołysząc noworodka w ramionach.

Finnegan dotknął jego miękkich jak jedwab ciemnych włosów.

– Jest słodkim maluszkiem. Nigdy wcześniej nie widziałem oczu w takim odcieniu błękitu. Blade jak księżyc.

– Tak, jest śliczny, ale zaraz będzie płakał, jeśli nie zdobędziemy dla niego jakiegoś jedzenia.

– Dobra dziewucho, słyszę. Już idę. Jak go nazwiemy?

Fenella nie wahała się ani chwili. Wiedziała, jakie imię wybrałaby dla swojego dzieciątka świętej pamięci matka.

– Brochan.

– Tak jak chciała nasza droga, słodka panienka. – Finnegan uśmiechnął się z aprobatą.

– Tak.

– A laird¹?

Mężczyzna nie krył wściekłości na bogacza z powodu tego, jak traktował syna.

– W końcu się zjawi – zapewniła go, zawsze bardziej spokojna, Fenella.

Laird się nie zjawił. Po stracie Abigail nie był już tym samym człowiekiem. Nigdy nie opuszczał gabinetu. Co noc się upijał, by zasnąć.

Brochan był słodziutkim chłopczykiem. Nic nie wiedział o spustoszeniu, jakie przyniosło ze sobą jego przyjście na świat. Nie miał pojęcia o tym, że jego mama wydała ostatnie tchnienie, aby go urodzić. Nie wiedział też, że po jej utracie ojciec całkowicie się pogubił oraz że to właśnie jego obwiniał o jej śmierć.

Kilka miesięcy po przywiezieniu chłopca do domu Fenella wstała, żeby do niego zajrzeć. Malec przespał już większość nocy. Nie dziwiło jej to, bo zwykle miał spokojny, słodki sen. Weszła do jego pokoju i zatrzymała się, gdy dostrzegła stojącego nad łóżeczkiem Brochana lairda. Jej serce zabiło żywiej, pomyślała bowiem, że Finlay przebolał już stratę i jest gotowy, aby być ojcem dla swojego dziecka. Że dojrzał w twarzy syna rysy Abigail. A potem zobaczyła jego dłonie zaciśnięte w pięści tak mocno, że zbielały mu knykcie. Nie wiedziała, co by zrobił, gdyby Brochan nie zaczął się wiercić i domagać butelki z mlekiem. Tej nocy w jej sercu po raz pierwszy pojawił się strach. Strach o to, co może spotkać chłopca z rąk jego własnego ojca.

BROCHAN

Rok 1987

– Popatrz, mamo.

– Nie jestem twoją mamą, Brochanie. Twoją mamą była Abigail. Rozmawialiśmy o niej.

– Mama jest w niebie.

– Tak. Jesteś do niej podobny. Miała oczy w ciemniejszym odcieniu błękitu, ale tak samo czarne włosy.

– Czy ja mogę pójść do nieba?

– Pewnego dnia.

– Pozna mnie?

– Tak. Matka zawsze pozna swoje dziecko.

– A czy będzie mnie kochała?

– Oczywiście.

– Tata mnie nie kocha. Z tatusiami jest inaczej?

Zrobiła taką minę, jak zawsze, gdy wykradałem kolejnego herbatnika, tylko straszniejszą.

– Twój ojciec jest pogrążony w smutku. Bardzo kochał twoją mamę.

– Skoro wyglądam jak ona, to może i mnie też pokocha.

– On cię kocha. – Teraz wyglądała na smutną.

Nie kochał mnie. Widziałem to, gdy na mnie patrzył. Nie miałem pojęcia, co takiego zrobiłem. Nigdy ze mną nie rozmawiał, ale mnie nienawidził.

Żołądek ścisnął mi strach, kiedy jego samochód pojawił się na drodze dojazdowej. Wściekał się na mnie nawet wtedy, gdy nie robiłem nic złego. Próbowałem go zadowolić, sprawić, by poczuł się dumny, lecz on zawsze spoglądał na mnie z gniewem.

Finnegan uczył mnie jeździć na rowerze. Mówił, że szybko się uczę, cokolwiek to znaczyło. Chciałem pokazać tacie, jak jeżdżę. Może, jeśli zobaczy, jak radzę sobie z rowerem, nie będzie aż taki zły. Poczuje dumę.

Samochód zatrzymał się i wysiadł z niego tato. Był postawnym mężczyzną.

– Fenello, ubierz chłopaka do kolacji. Nadjeżdżają moi wspólnicy. Musi się odpowiednio zaprezentować.

– Tato, zobacz, umiem jeździć na rowerze! Finnegan mnie nauczył.

Jego niebieskie oczy zwróciły się ku mnie. Poczułem takie podniecenie, że zaczęły mi się trząść nogi, a wraz z nimi rower. I wtedy spadłem. Kamienie, którymi wysypany był podjazd, wbiły mi się w kolana. Usiłowałem nie płakać, ale gdy zobaczyłem, jak po nogach spływa mi krew, nic z tego nie wyszło.

– Ucisz go albo ja to zrobię. I umyj.

Tato odwrócił się i wszedł do środka, nie pytając nawet, czy wszystko w porządku. Za to Fenella z Finneganem nadbiegli oboje.

– Wszystko w porządku, Brochannie. Oczyścimy te skaleczenia i może dam ci herbatnika.

– Przed kolacją?

– Tak.

Chciałem dostać ciastko, więc bardzo się starałem, by przestać płakać. Na moje ramię opadła wielka dłoń Finnegana. Uścisnął mnie tak, że poczułem się kochany, chroniony.

– Wierzę, że boli, mój mały, ale wszystko będzie dobrze.

Otarłem łzy i robiłem wszystko, żeby smarki nie spływały mi po twarzy.

– Dlaczego tata mnie nienawidzi?

– Ludzie przeżywają żal na rozmaite sposoby.

Twarz Fenelli złagodniała, jak zwykle, gdy była naprawdę smutna. Nie lubiłem, kiedy była smutna, więc wstałem i ugryzłem się w język, żeby przestać płakać. Kolana naprawdę mnie bolały.

– Może mógłbym dostać przed kolacją dwa herbatniki?

Uśmiechnęła się.

– Może…

Rok 1989

– Au!

Tato obudził mnie, wyciągając z łóżka za włosy. W jego oddechu czułem zapach whisky.

– Jesteś zły. Nim jeszcze po raz pierwszy odetchnąłeś powietrzem, zabiłeś własną matkę. Jesteś potworem, niczym więcej – mówił, ciągnąc mnie przez korytarz.

– Tato, proszę…

– Zamknij się.

– Będę się lepiej zachowywał.

– Masz mroczną duszę. Nic na to nie poradzisz.

– Będę się lepiej zachowywał. Naprawdę. Będę ciszej.

Próbowałem iść na własnych nogach i się uwolnić, ale stawiał długie kroki. Na schodach straciłem oparcie. Moje plecy i tyłek uderzały o stopnie, gdy mnie po nich ciągnął. Doszedł do frontowych drzwi. Fenella i Finnegan wybiegli z pomieszczenia dla służby, oboje ubrani w piżamy.

– Lairdzie, co pan robi? – spytała Fenella.

– Pracujesz dla mnie, nie zapominaj o tym! – ryknął. – Jeśli któreś pozwoli mu wejść, może się pakować i wypierdalać.

Otworzył drzwi. Twarz owiało mi lodowate zimowe powietrze.

– Jesteś wyłącznie zwierzęciem, a zwierzęta żyją na zewnątrz.

Ciężkie drewniane drzwi zatrzasnęły mi się przed nosem. Zacząłem w nie walić. Przez piżamę kąsało mnie zimno.

– Tato, proszę, pozwól mi wejść. Proszę! Tato! Jest zimno. Proszę! Proszę!!!

Tłukłem nieustannie w masywne drewno, więc zaczęły mnie palić ręce. Waliłem tak długo, że w końcu dłonie poczęły mi drętwieć, a ramiona boleć. Zwinąłem się na progu w kłębek i próbowałem przekonać sam siebie, że czuję, jak z wnętrza domu przenika na zewnątrz ciepło.

W końcu mu przejdzie i Fenella z Finneganem pozwolą mi wejść.

Gdy drzwi się wreszcie otworzyły, byłem już całkiem skostniały. Ciało miałem tak odrętwiałe, że nie czułem dłoni Finnegana, kiedy brał mnie na ręce.

– Jest zimny jak lód.

– Mógł umrzeć – syknęła Fenella.

– Myślę, że taki miał plan. – Finnegan był wściekły. Nigdy nie słyszałem, by mówił tak przerażającym głosem.

– Jak się dowie, że walnąłeś go w głowę… – ostrzegła Fenella.

– Nic nie będzie pamiętał.

– Nie możemy sobie pozwolić, żeby nas zwolnił. Ktoś musi się opiekować Brochanem.

– Tak, ale jeśli zrobi mu to jeszcze raz, już ja mu odpłacę tą samą monetą.

– Nie będę cię powstrzymywać.

Rok 1990

Fenella nie czuła się zbyt dobrze. Siedziałem przy niej i trzymałem jej lodowato zimną dłoń. Podczas snu przebudzała się czasem, kaszląc tak bardzo i tak długo, że aż mnie to przerażało. Finnegan gdzieś pojechał, żeby przywieźć więcej leków. Poszedłem do kuchni, by nalać wody do dzbanka, na wypadek gdyby się obudziła i chciała pić. Nie wiedziałem, że tato jest w domu, dopóki w holu nie usłyszałem jego zbliżających się ciężkich kroków. Wszedł do kuchni. Skórę wokół oczu miał zaczerwienioną. Znów pił. Przyglądał się dzbankowi, który trzymałem w ręce. Znałem to spojrzenie. Poruszał się szybko – dopadł mnie w paru skokach, chwycił za włosy i wywlókł z kuchni.

– Musisz żałować.

– Za co?

– Za swoje grzechy.

– Jakie grzechy?

– Za to, że żyjesz.

Zaciągnął mnie do małej sadzawki, położonej na terenie posiadłości, a potem wszedł do wody. Jemu sięgała do piersi, mnie – do szyi. Zanim miałem szansę zaczerpnąć powietrza, wepchnął mi głowę pod powierzchnię. Walczyłem, by się uwolnić, a moje płuca piekły, domagając się oddechu. Nie puszczał. Nie pozwalał się wynurzyć. Trzymał mnie pod wodą tak długo, że oczy zaczęły mi zachodzić czernią. Poczułem mocne szarpnięcie i słodkie powietrze wypełniło moje płuca. Łapczywie wdychałem tlen, walcząc równocześnie z nudnościami. Nie minęło wiele czasu, nim znów zostałem wepchnięty w ciemność.

Nazywał to chrztem. W ciągu kolejnego roku miałem być chrzczony co tydzień. Jednak nie oczyszczał mojej duszy z grzechów. Próbował mnie zabić. Fenella chciała zgłosić to władzom, a nawet zaryzykowała i powiedziała o tym miejscowemu policjantowi, a swojemu przyjacielowi Seamusowi, ale nie uwierzył jej, podobnie jak całe miasteczko. Finlay był takim dobrym, uprzejmym człowiekiem i nie byłby zdolny do okrucieństw, o jakie go oskarżała. Bardziej do pomyślenia było, że to ja jestem trudnym dzieckiem. Fenella wiedziała, że jeśli Seamus przyszedłby do majątku i wypytywał Finlaya, mój ojciec zwolniłby ją oraz Finnegana, a to by sprawiło, że zostałbym sam ze swoim koszmarem. Za każdym razem, gdy doświadczałem jego okrucieństwa, gdy wlokłem się słaby i wyczerpany do mojego pokoju, umierała kolejna część mojej duszy.

Rok 1995

Ojciec wyjechał w interesach. Nie miałem pojęcia, jak człowiek może prowadzić biznes, będąc szalonym. Dzięki temu, że nie było go w domu, Fenella i Finnegan mieli możliwość pojechania do Edynburga, by zobaczyć się z przyjacielem, który nieco podupadł na zdrowiu.

Siedziałem w kuchni i pracowałem nad zadaniem domowym, gdy usłyszałem hałas. Był dosyć słaby, ale pochodził z piętra poniżej. Czasami do spiżarni dostawały się gryzonie. Mógłbym przysiąc, że poprzednim razem Fenella podskoczyła na dwadzieścia stóp. Zabawne, ale gryzonie wyżerały wszystko ze spiżarni szybciej, niż Finnegan był w stanie obalić kufel piwa. Wziąłem latarkę i ruszyłem do niższej części zamku. Było zimno i ciemno, a ja nieustannie się trząsłem, bynajmniej nie z powodu temperatury. Znajdowały się tu lochy – niewielkie kamienne cele ze starymi żelaznymi odrzwiami i zamkami. Kiedyś, w czasach moich przodków, w tych celach naprawdę trzymano ludzi. Wielu w nich zmarło. Zastanawiałem się, co gorsze: umrzeć z głodu czy zostać zjedzonym przez gryzonie i insekty.

Doszedłem do spiżarni, ale nie dostrzegłem żadnych myszy ani szczurów. Wszystko też zdawało się być na swoim miejscu. Nagle głowa eksplodowała mi bólem. Zdezorientowany i skonfundowany, bo przecież w domu nikogo nie było, nie stawiałem oporu, gdy ktoś zaczął mnie ciągnąć. Dopiero kiedy usłyszałem charakterystyczne szczęknięcie zamykanych drzwi, dotarło do mnie, co się dzieje, i przeszyło mnie uczucie paniki. Dopadłszy drzwi, zobaczyłem z drugiej strony mojego ojca. Miał obłąkany wyraz twarzy. Kłamał, że wyjeżdża w interesach. Od początku to planował.

– Tato, wypuść mnie.

Zaśmiał się straszliwym obłąkańczym śmiechem.

– Nie rób tego.

Chrzty to jedno, lecz to było coś zupełnie nowego. Ojciec kompletnie oszalał.

– Wypuść mnie! Wypuść! Proszę!!!

– Gnij – warknął, po czym zabrał upuszczoną przeze mnie latarkę i odszedł.

Światło stawało się coraz mniejsze, aż w końcu otoczyła mnie jedynie ciemność. Szarpnąłem kraty i zacząłem drapać kamienne mury, aż palce zaczęły mi krwawić. Było okropnie zimno, również dlatego, że w lochach panowała wilgoć. Słyszałem dalekie odgłosy gryzoni, ich pazurki na kamiennych podłogach. Z początku dawałem radę je odganiać, ale przesiedziałem w celi trzy dni, zanim znalazł mnie przerażony Finnegan. Nie pamiętam już momentu, kiedy przestałem czuć chodzące po mnie szczury. Kiedy przestałem czuć cokolwiek.

Rok 1998

– Brochan, przestań! Zabijesz go.

Krew buzowała mi w żyłach. Dłonie miałem zaciśnięte, knykcie opuchnięte, ale nie przestawałem. Był w tym pewien rytm, rodzaj piękna, gdy moje pięści uderzały w ciało i kości.

Silne ręce odciągnęły mnie od Tomasa. Przez jakiś czas będą go karmić przez słomkę. Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu.

– Brochan!

Nauczycielka już nadbiegała. Była nowa, nie w okolicy, ale przez pewien czas tu nie mieszkała, ponieważ wyjechała na studia i podróżowała.

– Mogłeś mu naprawdę zrobić krzywdę.

– Ja mu naprawdę zrobiłem krzywdę.

– Dlaczego?

– A dlaczego nie?

– Tak, wiem, w jaki sposób myślisz. Wiem, że zrobiłeś to bez zasadnego powodu, ale coś cię napędzało. Co to było?

– To kutas.

– Wyrażaj się. Dlaczego?

– Spójrz tylko na niego.

– Brochan, zawieszą cię.

– Mam to w dupie. Wcale się tu nie prosiłem.

Wielki facet położył mi dłoń na ramieniu i je uścisnął.

– Nie mów tak do niej. Tylko ona nie ma w dupie, co się z tobą stanie.

– Ty też się wyrażaj, Fergus – zbeształa go Brianna, po czym dodała: – Powiedz, Brochan.

Te jej oczy… Były zwierciadłem duszy. Przynajmniej tak zawsze mawiał ten kawał chuja, mój tato. Jeśli to prawda, to mój ojciec był solidnie pojebany. W oczach nauczycielki widziałem ciepło, dobro… bezpieczeństwo.

Był powód, dla którego rzuciłem się na tego kretyna. Zabrał mi medalik ze świętą Małgorzatą. Jedyną rzecz, którą miałem po mamie. Fenella dała mi go na urodziny. Rozwarłem palce, żeby pokazać go Calhoun.

Dotknęła mojej ręki, a ja chciałem ją cofnąć. Jej dłoń była miękka i ciepła, gdy wsunęła ją pod moją. Miała jasne oczy, zielone, w tym samym odcieniu, co wzgórza dookoła naszej wioski.

– Przykro mi, że ci to zabrał.

– Nieważne…

Kilka dni po tym, jak dałem Tomasowi nauczkę, byłem z Fenellą w kuchni, gdy z głównego holu dobiegły nas podniesione głosy. Zjawił się Finnegan.

– Mamy problem – powiedział.

Poszliśmy do salonu i ujrzeliśmy moją uroczą i pozornie słodką nauczycielkę, jak idzie z Finlayem McIntyre.

– Widziałam siniaki. To się musi skończyć albo zawiadomię władze.

– Grozi mi pani w moim własnym domu?

– Właśnie tak. Słyszałam plotki. Te, co do których ludzie się upierają, że są nieprawdziwe. Które ponoć są wytworem wyobraźni trudnego dzieciaka. Ale to prawda. Każdy okropny szczegół. Zaprzestanie pan tego.

– Bo co?

– Bo pana zmuszę. Nie przestraszy mnie pan. Doznał pan straszliwej straty, ale to, co pan robi swojemu synowi, jest złe. Co by na to powiedziała pana żona?

Uniósł dłoń. Wbiegłem do pokoju i wsunąłem się między nich. Po raz pierwszy jego gniew nie był skierowany przeciwko mnie.

– Jak pani śmie wypowiadać się na temat mojej żony?

– Popełnia pan okropne czyny, wszystko z jej powodu. Zapewne przewraca się w grobie, widząc, jak traktuje pan jej dziecko.

Ojciec wyglądał, jakby dostał wścieklizny. Z ust przypominających pysk warczącego psa spływała ślina.

– Co ty możesz wiedzieć?

– Wiem, że oddała życie za swoje dziecko, a pan zamiast trzymać się tej ostatniej cząstki, jaka z niej pozostała, kochać go, jak i ją pan kochał, zamienił pan jego życie w piekło. Jakim cudem ukrywał pan to tak długo, nie mam pojęcia, ale skończy pan z tym albo dopilnuję, żeby pańskie dupsko znalazło się za kratami.

– To potwór! Zabił moją żonę! – ryknął ojciec.

– Nie, to pan jest potworem.

Usłyszawszy, jak ktoś wypowiada te słowa na głos, byłem tak oszołomiony, że nie zdążyłem zareagować, kiedy Finaly zacisnął dłoń w pięść, a Finnegan krzyknął. Ojciec uderzył ją prosto w twarz. Jej głowa odskoczyła do tyłu, a wargi się rozchyliły, nim uderzyła o podłogę.

Każdy ma granice wytrzymałości. Ja właśnie osiągnąłem swoje. Przyłożyłem mu w brzuch. Ale nie poprzestałem na jednym uderzeniu. Waliłem go tak mocno i tak długo, że gdy Finnegan wreszcie mnie odciągnął, ojciec nie oddychał.

Jeszcze tej nocy dom rodu McIntyre’ów, moje piekło, spłonął do gołej ziemi.ROZDZIAŁ DRUGI

LIZZIE

Rok 1992

DOTKNĘŁAM PALCAMI CZARNEGO WILKA NA ILUSTRACJI W KSIĄŻCE, którą przyniosłam do domu ze szkoły. Miał być tym złym w całej historii. Wyglądał dziko i strasznie, lecz widziałam w nim też coś pięknego. Na odgłos walenia do drzwi, po którym usłyszałam rozgniewany głos ojca, pobiegłam w kąt pokoju. Teraz zaczną się kłócić. Nie za często tu bywał, ale gdy już się zjawiał, wrzeszczeli tak głośno, że nikt w budynku nie miał szans na sen.

– Masz, czego chciałaś, pierdolony pierścionek na palcu, lecz nic ponadto.

– Chcesz się ze mną rozwieść? Przecież ty tu nawet nie mieszkasz. Nie dałeś nam żadnej szansy.

– A dlaczego, do chuja, miałbym to zrobić?

– A twoja firma, ci arcykonserwatywni mężczyźni? Myślisz, że przejdą do porządku dziennego po tym, jak zostawisz żonę i dziecko?

– Wszyscy mają przynajmniej jedną kochankę. Dziecko z nieprawego łoża. A to sprawi, że będą udawać, że nic się nie stało. Kiedy cię zostawię, nawet nie mrugną.

– Nie możesz mnie zostawić.

– Mój prawnik już szykuje papiery. Jesteś nieźle pokręconą suką, skoro wciągnęłaś w to wszystko dziecko. Dobrze się ciebie ruchało, ale po pewnym czasie nawet to mi się znudziło. Czy naprawdę sądziłaś, że zajście w ciążę zmieni nas w kochającą się rodzinę? Dziecko nosi moje nazwisko, więc ma wszystko, co trzeba, ale między nami koniec. Możesz zatrzymać ten apartament, zapewnię ci także poziom życia, na jaki zarobiłaś własną dupą, ale wiedz, że mam już inną kobietę, która ogrzewa mi łóżko.

– Ty skurwysynu!

Coś uderzyło o ścianę.

– Tak, pokaż, kim naprawdę jesteś, Norah. Owszem, jestem synem kurwy. Nigdy nie próbowałem być kimś, kim nie jestem. To twoja działka.

– Zniszczę cię!

– Nie groź mi. Pamiętasz Heather Craig? Właśnie tak, bój się. Wiem, gdzie są zakopane jebane ciała.

Trzasnęły drzwi, coś w nie walnęło. Zwinęłam się w rogu pokoju w tak maleńką kulkę, w jaką tylko mogłam, i zaczęłam płakać. Byłam dzieckiem. Jednym z tych bardzo niechcianych.

W drzwiach stanęła matka. Zaczęłam się trząść. Dzieciaki boją się potworów czyhających pod ich łóżkami albo w szafach, ale mój potwór stał właśnie przede mną.

– Zniszczyłaś mi życie. Żałuję, że cię urodziłam.

Często tak do mnie mówiła, a jednak to nadal bolało. Tym razem byłam również przerażona. Kiedy odeszła, podbiegłam do drzwi i zamknęłam je szybko. Wzięłam do ręki książkę, wsunęłam się pod kołdrę i mocno zapragnęłam, żeby wielki, zły wilk był tu ze mną i mnie ochronił… przed nią.

Rok 1997

– Powinnam była nalegać, żebyś założyła różową sukienkę. Czerń sprawia, że jesteś rozmyta. Teraz już za późno. Przebieranie zniszczyłoby ci fryzurę. Nie garb się i nie obżeraj. Już teraz masz trochę brzuszka.

Po moim ciele przesuwał się zimny, oceniający wzrok. Matce nie spodobało się to, co zobaczyła, więc jej doskonałe usta wykrzywiły się z dezaprobatą.

– Już się garbisz. Ramiona do tyłu, Elizabeth. – Wbiła palce w moje ciało, gdy z całej siły odciągnęła mi ramiona w tył.

– Auć!

– Nie zachowuj się jak dziecko. Masz już dziesięć lat. Planowałam dać ci prezent dopiero wtedy, kiedy zjawi się twój ojciec, ale jeśli wszystko będzie jak do tej pory, na te urodziny również się nie pofatyguje.

Nie była to paczka zawinięta w ładny papier, obwiązana wstążką z kokardą ani jedna z tych fantazyjnych torebek prezentowych z cudownymi kolorowymi bibułkami. Nie było balonów czy wstążek. Żadnych świeczek, a jedynie szara koperta, która w lewym górnym rogu miała napis: Akademia Stone Crest.

– Co to jest?

– Szkoła z internatem w Vermont. Zaczynasz od września.

– Z internatem?

– Stone Crest to bardzo droga szkoła. Za prezent opiewający na sto tysięcy rocznie za naukę i zakwaterowanie mogłabyś wykrzesać z siebie więcej entuzjazmu.

Porzucenie to porzucenie. Guzik mnie obchodziło, ile kosztuje.

– Tak, mamo.

To były moje urodziny i matka organizowała przyjęcie. Nie była to impreza dla mnie. Prawie żaden z moich przyjaciół nie został zaproszony. Nie żebym miała ich jakoś szczególnie dużo, bo matka nie akceptowała większości z nich, a tych kilku, którzy faktycznie zostali zaproszeni, nie przyszło już drugi raz. Miała sposoby na odstraszanie ludzi. To było jej przyjęcie – kolejna okazja, by pokazać się przyjaciołom.

– Żebyś mi nie przyniosła wstydu, Elizabeth.

Po tej uwadze Norah Danton odwróciła się na pięcie i odeszła.

No to najlepszego dla mnie…

Wychodząc z pokoju, powłóczyłam nogami i zastanawiałam się, jak długo będę musiała wytrzymać. Matka zwykle na takich przyjęciach solidnie piła, więc pewnie nie więcej niż godzinę. Przez ten czas byłam cudownym małym aniołkiem dla wszystkich jej znajomych. Znosiłam szczypanie w policzek, badawcze spojrzenia i uwagi, które mruczeli pod nosem, myśląc, że ich nie słyszę, bo jestem mała, co dla nich było synonimem słów „głupia” i „głucha”. Kiedy charakter przyjęcia się zmieniał, uciekałam do ogrodu, usytuowanego na dachu naszego budynku. Światła Nowego Jorku migotały w oddali, a ludzie przemieszczali się to w tę, to w inną stronę. Każdy gdzieś się spieszył. Może pędził na przyjęcie albo miało mu się urodzić dziecko, a może biegł do rodziny, która czekała z obiadem, by mogli go zjeść razem.

Matka nie jadła, chyba że posiłek był w formie płynnej, w kieliszku do martini. Ojciec nigdy nas nie odwiedzał, ale dwa razy w roku wysyłał mi pocztówkę – raz na urodziny i raz na Boże Narodzenie. Zawsze koperty otwierała matka. Twierdziła, że chce zobaczyć, jak opisuje swoje uczucia. Nie to, żeby faktycznie o jakichś pisał. Tak naprawdę po prostu chciała zabrać pieniądze, które przesyłał. Słyszałam, jak przez telefon opowiadała jednemu ze swoich przyjaciół, że zarobiła kasę za użeranie się z tłustym bachorem. Byłam środkiem prowadzącym do celu – celu, którego już nie mogła osiągnąć, więc teraz wysyła mnie do szkoły z internatem. Myślę, że nie chciała już kłopotać się wychowaniem dziecka. Nie znosiłam życia w tym miejscu, ale szkoła z internatem… Na samą myśl czułam skurcz w żołądku. Jeszcze osiem lat – i będę wolna. Nie miałam pojęcia, dokąd pójdę ani co zrobię, lecz na pewno się od niej uwolnię. Mówiłam sobie, że wytrzymam te osiem lat. A przynajmniej taką miałam nadzieję.

Akademia Stone Crest wyglądała dokładnie tak, jak możecie sobie wyobrazić – wielka, stara, ponura i zimna. Jechałyśmy długim podjazdem.

– Zachowuj się z godnością, Elizabeth. Pamiętaj, że jesteś z rodu Danton.

A kiedy to nie zachowywałam się z godnością? Trzymała mnie na tak krótkiej smyczy, że ledwo mogłam myśleć, nie narażając się na jej krytykę.

– Przyjedziesz na święta?

– Nie. – Westchnęła zirytowana. – Myślę, że nie ma potrzeby tego przed tobą ukrywać… Przeprowadzam się do Kalifornii. Zdrowie mi nie dopisuje.

Poczułam, jak pierś ściska mi panika.

– Ale będę tu sama.

– Bycie samotnym nie jest takie złe. Będziesz miała więcej czasu, żeby skupić się na nauce. Program jest tu niełatwy i… cóż, na pewno będzie stanowił dla ciebie wyzwanie.

Innymi słowy – byłam głupia.

– Dlaczego nie mogę chodzić do szkoły z internatem w Kalifornii?

– Dyskutujesz ze mną?

– To uczciwe pytanie.

– Upewnię się, że w Stone Crest wiedzą, że w twoim przypadku dyscyplina jest pożądana i powinna być stosowana jak najczęściej. Po wszystkim, co dla ciebie zrobiłam, ofiarach, jakie musiałam ponieść, tak się do mnie odzywasz?

Nie licząc wynajdywania moich rzekomych wad, nie zrobiła dla mnie nic. Nie prosiłam się na ten świat i gdybym wiedziała, gdzie się urodzę, na pewno powiedziałabym „nie”. Byłam następstwem ich działań, ale pojawianie się zagrożenia karą cielesną spowodowało, że cała moja odwaga się ulotniła.

Zatrzymała się przed wielkimi czarnymi dwuskrzydłowymi drzwiami. Widniał nad nimi wyrzeźbiony w kamieniu herb akademii.

– Przyszło ci kiedyś do głowy, że to ty jesteś problemem? – zapytała, odwracając się do mnie. – Twój ojciec i ja… Co jest wspólnym mianownikiem? Ty, Elizabeth. Niektórych się po prostu nie da kochać.

Po tych brutalnych słowach wysiadła z samochodu. Nie byłam w stanie poruszyć rękami, żołądek mi się skurczył i poczułam mdłości. Miała rację? To ja byłam problemem? Udało mi się ukryć ból. Obnażanie go przed nią nic by nie dało. Wyciągnęła z auta moje bagaże, ale nie zaprowadziła mnie do biura zapisów. Stałyśmy na podjeździe, patrząc jedna na drugą z mniej więcej taką serdecznością, jaką okazałoby sobie dwoje nieznajomych.

– Zachowuj się.

Tak brzmiały jej ostatnie wypowiedziane do mnie słowa.

Ściskając mocno w dłoniach dwie walizki, patrzyłam, jak odjeżdża z mojego życia bez pożegnania, bez pocałunku czy uścisku. Nie płakałam. Płacz nie pomagał, ale mimo to jedna jedyna łza spłynęła mi po policzku. Odwróciłam się, spojrzałam na herb i pojawiło się we mnie obrzydliwe uczucie, że jakkolwiek okropny był do tej pory mój żywot, właśnie miał stać się jeszcze gorszy. Kiedy wreszcie zebrałam się w sobie, cofnęłam ramiona i na trzęsących się nogach weszłam w kolejny rozdział mojego życia.

Moje ramię przeniknął ból, ale przygryzłam wargi, żeby nie krzyczeć. Linijka opadła po raz kolejny na to samo miejsce. Oczy zaszły mi ciemnymi plamami. To był już trzeci tydzień w tym miejscu i ośmieliłam się sięgnąć po drugi kawałek placka.

– Obżarstwo to grzech, Elizabeth. Chcesz być grzesznicą?

– Nie, pani Meriwether.

– Będziesz jeszcze wyciągać rękę po kolejne porcje podczas deseru?

– Nie, pani Meriwether.

– To się tyczy was wszystkich. Nieznajomość zasad nie jest usprawiedliwieniem. Tu, w Akademii Stone Crest, dążymy do tego, aby przekształcić was w dobrze się zachowujące i zdyscyplinowane młode damy. Niech to będzie nauka dla was wszystkich. Możecie odejść. Ty nie, Elizabeth. W ramach kary umyjesz naczynia po kolacji.

Bezmyślnie zaczęłam zbierać nakrycia. To nie była szkoła z internatem. To było piekło. Matka nie żartowała, kiedy zagroziła, że zachęci ich do dyscyplinowania mnie. Pani Meriwether była najgorsza ze wszystkich. Musiała kiedyś przebywać w jakimś klasztorze. Wykorzystywała swoją pokręconą wersję religii jako uzasadnienie zadawania bólu i karania. Była też dyrektorką szkoły, więc jej nastawienie przekładało się na postawę reszty personelu. Jej metody były złe, ale działały, bo na pewno nie miałam zamiaru kiedykolwiek ponownie sięgać po drugą porcję.

Posprzątanie po kolacji zajęło mi dwie godziny, co oznaczało, że przez większość nocy będę odrabiać zadanie domowe, a siedzenie po capstrzyku stanowiło kolejne przewinienie podlegające karze. To samo jednak dotyczyło nieodrobienia pracy domowej. Tak czy inaczej, miałam przechlapane. Wrzuciłam ścierki do naczyń do kosza i zanim poszłam do swojego pokoju, upewniłam się, że wyłączyłam wszystkie światła. W połowie drogi przypomniałam sobie, że nie wzięłam swetra. Zawróciłam i zauważyłam w kuchni światło. Dał też o sobie znać mój wyostrzony szósty zmysł, więc nie weszłam tam tak po prostu, tylko zajrzałam przez uchylone drzwi. Widok, jaki ukazał się moim oczom, spowodował, że niemal użyłam słowa, za które pewnie musiałabym myć usta mydłem. Przy ladzie siedziała pani Meriwether, ale dopiero kiedy zobaczyłam przed nią dwa kawałki ciasta, poczułam, jak zalewa mnie krew. Gdybym tylko była większa i silniejsza, trudno byłoby mi się oprzeć pokusie, by do niej nie podejść i nie przyłożyć jej w tę obłudną gębę. Tyle w temacie praktykowania zasad, które głosiła.

Co tydzień dowozili pocztę, a co dwa ktoś mógł do nas zadzwonić. Niełatwo było siedzieć w jadalni i tydzień po tygodniu patrzeć, jak inne dzieciaki otrzymują z domu listy i paczki. Ojciec nadal trzymał się tradycji przysyłania mi na urodziny i Boże Narodzenie pocztówek z pieniędzmi. Wiedziałam, że kartki pisze jego asystent, ale mimo to je zatrzymywałam. Pieniądze chowałam pod materacem. Nie miałam współlokatorki, nikt też nie wchodził do mojego pokoju, więc były tam bezpieczne.

Matka nigdy nie dzwoniła ani nie pisała. Zwyczajnie dała sobie ze mną spokój. Wsadziła mnie tutaj i zaczęła życie od nowa. Często się zastanawiałam, co też ona powiedziała mojemu ojcu, bo wszak to on opłacał czesne za mój pobyt tutaj. Czyżby twierdziła, że jestem trudnym dzieckiem? Że jestem krnąbrna i potrzebuję dyscypliny? Najpewniej. Czasami miałam ochotę zadzwonić do niego i opowiedzieć mu to i owo, ale obchodziłam go tak samo jak i ją. Jasne, płacił za szkołę, lecz z tego, co matka mówiła swoim przyjaciółkom, wiem, że nawet nie odczuwał kosztów czesnego, a przesłane pieniądze sprawiały, że miał z głowy zarówno mnie, jak i rodzicielkę.

Często przypominałam sobie słowa wypowiedziane przez matkę na pożegnanie. Że to ja stanowię problem, nie oni. Wiedziałam, że to nieprawda, ale i tak jakaś cząstka mnie się nad tym zastanawiała. Może pewnego dnia znajdę swoje miejsce. Znajdę dom. Może nawet odnajdę kogoś, kto mnie pokocha. Teraz jednak musiałam przeżyć osiem lat w piekle.

Idąc korytarzem do klasy, zamyśliłam się i niemal na kogoś wpadłam.

– Przepraszam…

To była Nadine, ulubienica personelu.

– Patrz, gdzie łazisz, piczko.

– Przepraszam. Nie widziałam cię.

– Ślepa jesteś?

– Nie.

– Więc wpadłaś na mnie celowo.

Po plecach spłynęła mi kropla potu. Tak to właśnie tu wyglądało. Jeśli nie czepiał się ciebie personel, to starsze dzieci dręczyły młodsze. Przemoc była tu w cenie. Ostrzyło się ją jak broń. Nadine zacisnęła dłoń w pięść. Nie uciekałam, bo to tylko pogorszyłoby sprawę. Zgięłam się w pół z bólu, gdy uderzyła mnie w brzuch. Zwróciłam cały obiad. Odskoczyła i zaczęła się śmiać, ściągając na nas uwagę innych.

– Dosyć tego. Do klasy. Posprzątaj to Elizabeth – powiedziała pani Beddle.

Nie upomniała Nadine. Nie zapytała nawet, co się stało. Tak to właśnie wyglądało. O nic nie pytaj. Nie mów nikomu.

– Do zobaczyska. – Nadine przeszła obok mnie, trącając ramieniem.

Przez kolejnych kilka lat, póki nie skończyłam szkoły, stale szukała okazji, aby się na mnie wyżywać, ale nikt mi nie pomógł, ani razu nikt nie stanął w mojej obronie, nikogo to nie obchodziło.

Rok 2003

Rysowanie stało się moją pasją i sposobem na radzenie sobie z napięciem. Każdą wolną chwilę spędzałam na szkicowaniu. Nauczyłam się, że ludzie są czymś więcej niż tylko tym, co można zobaczyć, i odkryłam, że przenoszenie tego na płótno bardzo mnie odpręża. Wiele z moich rysunków stanowiły twarze… Mroczne, pełne impresji obrazy o pustych oczach, takich bowiem było w Stone Crest najwięcej. Czasem nawet, gdy spoglądałam w lustro, widziałam, jak na mnie patrzy taka sama pustka. Dusza człowieka ma swoje granice wytrzymałości, zanim się załamie, i trzeba przyznać, że moje dotychczasowe życie złamało część mnie samej.

Zauważyłam też, że wolę być obserwatorem życia niż jego uczestnikiem. Bezpieczniej było pozostawać w cieniu, dokumentować je zamiast nim żyć. A po życiu, jakie dotąd przeżyłam, byłam gotowa, by poczuć się odrobinę bezpieczniej. Miałam nadzieję, że pewnego dnia moje drogi obserwatora staną się podstawą mojej kariery.

Rok 2007

Zbierało mi się na wymioty. Nauczycielka od zajęć ze sztuki wysłała jeden z moich obrazów na konkurs i – wygrałam. To był autoportret. Nazywałam go Głosy. Kiedy już ukończyłam Stone Crest, wykorzystałam pieniądze, które przesyłał mi ojciec, na kaucję, aby wynająć studio i stanąć szczebel wyżej od bycia potępioną. Musiałam brać po dwie zmiany w miejscowej jadłodajni, aby móc sobie pozwolić na to miejsce, ale oświetlenie było idealne do malowania. Pracowałam i malowałam, póki nie stworzyłam portfolio, dzięki któremu mogłam się ubiegać o miejsce w szkole artystycznej. Chciałam zdobyć wykształcenie, jeśli chodzi o kwestie techniczne. Udało się. Długie godziny pracy, zarywanie nocy, odkładanie każdego centa – i wreszcie dostałam się na studia wieczorowe. I oto stało się: w ekskluzywnej galerii wystawiałam swoje obrazy. Była ze mną moja wykładowczyni, ale bardzo zmieszana. Ja za bardzo się denerwowałam, by odczuwać zmieszanie. Stałam w rogu sali, obserwując, jak śmietanka artystycznego świata Manhattanu przechadza się obok mnie. Wielu z nich przystawało, aby obejrzeć moją pracę.

– Dlaczego zatytułowałaś go Głosy?

Omal nie dostałam zawału, zanim odwróciłam się do mężczyzny, który zadał pytanie. Był to starszy facet, zapewne po pięćdziesiątce. Z jego twarzy spoglądały na mnie miłe brązowe oczy, wokół których widniało mnóstwo zmarszczek, powstałych w wyniku częstego uśmiechania się.

– Twój obraz jest wyjątkowy, ale ciekawi mnie jego tytuł.

– To moja interpretacja wewnętrznych zmagań, jakim każdy z nas musi na jakimś etapie swojego życia stawić czoła, aniołowi i diabłu, którzy, siedząc na ramionach człowieka, próbują pchnąć go do czynienia dobra lub zła, a linia oddzielająca jedno od drugiego staje się zamazana.

Dotknął ucha i zrozumiałam, że z kimś się komunikuje. Niektórzy z kolekcjonerów wysyłali na wystawy swoich przedstawicieli.

– Brzmi osobiście – zgadł, gdy jego uwaga znowu skupiła się na mnie.

– Bo takie jest.

Przez chwilę milczał, a potem się odwrócił i wyciągnął do mnie rękę.

– Alistair Duncan. Mój klient chciałby nabyć ten obraz.

– Nie jest na sprzedaż.

– Chciałby złożyć propozycję.

Nie myślałam o sprzedaży autoportretu. Uwielbiałam go. To był mój ulubiony obraz, ale sprzedanie pierwszego płótna mogło mi otworzyć drzwi do wielkiego świata, gdzie niełatwo się było dostać, nie mówiąc o odniesieniu w nim sukcesu.

– Jest gotów zapłacić sto dwadzieścia pięć tysięcy dolarów.

Nogi się pode mną ugięły i omal nie upadłam na podłogę.

– Zaskoczyłem panią. – Alistair uśmiechnął się.

– Nigdy wcześniej nie sprzedawałam swoich prac.

– Suma, jaką oferuje, jest więcej niż uczciwa.

– Wiem. – Spojrzałam ponad jego ramieniem na obraz.

Choć bardzo chciałam go zatrzymać, podobał mi się pomysł, że trafi w ręce kogoś, kto go zrozumiał i polubił na tyle, że chce za niego zapłacić sporo ponad to, co jest wart.

– Dziękuję, panie Duncan. Proszę powiedzieć swojemu klientowi, że umowa stoi.

– Znakomicie.

– A mogę zapytać, kto to taki?

– Proszę wybaczyć, ale lubi pozostawać anonimowy.

Rozumiałam to. Tak było w przypadku większości kolekcjonerów. Odkryłam to w szkole artystycznej. Mimo to miło byłoby wiedzieć, gdzie trafi mój obraz.

– Mam nadzieję, że zobaczy coś nowego za każdym razem, kiedy na niego spojrzy.

– Niewątpliwie. Dziękuję, panno Danton.

– Ja również.

Jakkolwiek rozstanie się z Głosami było bolesne, sprzedanie tego obrazu stanowiło początek mojej kariery i krok do następnego rozdziału mojego życia.

Rok 2009

Było już późno. Dzięki niebiosom jadłodajnia była nadal otwarta. Właśnie dokończyłam obraz, który przedstawiał zaułek, położony niedaleko mojego mieszkania w Garment District. Nie różnił się od innych, niezliczonych zaułków tego miasta. Kiedy zapadał zmierzch, było coś szczególnego w świetle padającym z ulicznych latarni, które oświetlały kamienne mury budynków tworzących uliczkę, jak promienie światła odbijały się od kawałków miki… To było piękne.

Naleśniki zaatakowały moje kubki smakowe. Nie jadłam cały dzień. Tak właśnie się działo, kiedy zabierałam się do obrazu. Kawa była gorąca i zapewne by mnie rozbudziła, ale wtedy, tak czy inaczej, byłabym pobudzona. Dla mnie obraz nigdy nie był skończony wraz z ostatnim pociągnięciem pędzla. Cofnęłam się o krok i tak go zostawiłam, żeby móc się mu przyjrzeć świeżym okiem. Zawsze znajdowałam coś, co jeszcze chciałam dodać.

Do baru weszła kobieta, prosząc kelnerkę o kawę. Było już po jedenastej, a ona wyglądała, jakby właśnie zeszła z wybiegu dla modelek, z doskonale ufryzowanymi włosami, wprawnie nałożonym makijażem i kostiumem sprawiającym wrażenie, jakby był szyty specjalnie na nią. Swobodnie przeszła całą długość baru na dziesięciocentymetrowych obcasach, co wyglądało imponująco. Lustrowała knajpę, póki jej oczy nie trafiły na mnie. Kiedy ruszyła w moim kierunku, poczułam pokusę, żeby spojrzeć za siebie. Bez słowa wślizgnęła się na zajmowaną przeze mnie sofę i usiadła naprzeciw.

– Lizzie Danton?

– Tak.

– Cait Allen. – Wyciągnęła do mnie dłoń z francuskim manicure.

Ujęłam ją w moją, upaćkaną farbami.

– Cześć.

– Twoje prace są genialne.

Od czasu, gdy dwa lata temu sprzedałam swój pierwszy obraz, miałam trzy wystawy. Były to niewielkie ekspozycje, ale nie potrafię opisać, jak niezwykle się czułam, kiedy ludzie nie tylko na nie przychodzili, ale faktycznie oglądali moje prace.

– Dziękuję.

– Trafiasz do niewielkich galerii, z dala od utartych ścieżek, gdzie nie jesteś najbardziej eksponowaną artystką. Chcę ci pomóc stać się główną atrakcją.

– Jak?

– Wszystko zależy od tego, kogo się zna.

Każdy artysta, który był wart swojego portfolio, podskoczyłby z radości na taką propozycję, jaką właśnie składała mi Cait Allen, ale moje doświadczenie podpowiadało, że nikt nie robi nic za darmo.

– Czego chcesz w zamian?

– Chcę się wybić razem ze wschodzącą gwiazdą.

Przynajmniej była szczera.

– Dlaczego ja?

– Bo kiedy po raz pierwszy zobaczyłam jedną z twoich prac, rozpłakałam się. Nie zdarza mi się płakać, ale w twoich obrazach jest coś, co nie daje spokoju, coś niepowtarzalnego i, do cholery, wiem, że jestem w stanie je sprzedać.

Brzmiało zbyt dobrze, aby było prawdą. I to właśnie jej powiedziałam.

– Możemy porozmawiać o honorarium. Proszę tylko, żebyś dała mi szansę.

Perspektywa mojej własnej wystawy była zbyt kusząca, żeby ją odrzucić.

– W porządku.

– Poważnie? – Jej twarz pojaśniała.

– Tak.

– Nie będziesz żałować.

Nogi wchodziły mi do tyłka, a twarz bolała od nieustannego uśmiechania się, ale właśnie spędziłam noc jako główna artystka w Coquette Gallery przy Piątej Alei.

Cait siedziała obok mnie na mojej sofie. Zrzuciłyśmy buty, a nogi wyciągnęłyśmy na stoliku do kawy.