Bezrożec - ebook

Wszystkie postacie występujące w tej książce wymyśliłem.

W rzeczywistości są o wiele gorsze.

PROLOG

Kiedy miał półtora roku, po raz pierwszy w życiu zobaczył siebie w lustrze i wytarł sobie resztkę kaszki z czubka nosa. Od tej chwili zaczął cierpieć, ponieważ osaczało go więcej bodźców, niż był w stanie znieść. Jak tylko nauczył się chodzić, okazało się, że może być jeszcze gorzej. Ponieważ wszechświat nie był w każdym miejscu identyczny, ale wręcz w punktach leżących dalej od centrum (mieściło się w dziecięcym łóżeczku) był coraz bardziej różnorodny – wraz z upływem czasu coraz natarczywiej dręczył percepcję nieszczęśnika. Na przykład inne dzieci szły sobie po prostu ścieżką przez las, za to on od razu zauważał, że łuski nasienne szyszek na sosnach skierowane w prawo tworzą spirale pięć razy zakręcone, a skierowane w lewo – zakręcone osiem razy. Widział, jak krople deszczu padające na kałuże tworzą zderzające się kręgi. Widział, że drzewo powtarza się w liściu, a stadko ptaków na niebie tworzy obraz pióra innego ogromnego ptaka. A oprócz tego widział jeszcze całe mnóstwo obrazów.

W szkole koledzy szybko zrozumieli, że mogą go dręczyć, zmieniając kształt, liczbę lub położenie przedmiotów w jego polu widzenia. Żeby przestali mu dokuczać, musiał zostać ich wodzem. Do osiągnięcia sukcesu wystarczyły trzy drobiazgi: musiał dać każdemu członkowi swojej paczki totem, zapoznać go z rytuałem i wyznaczyć miejsce w hierarchii. Owszem, wolność jest piękniejsza niż poranna rosa na pajęczynie, ale mimo to większość chłopaków z radością oddała ją za legitymację członkowską z narysowanym zdjęciem i odciskiem pieczątki wyciętej z surowego ziemniaka. Technologia władzy była wręcz banalnie łatwa, lecz jego problem polegał na tym, że bycie wodzem nie sprawiało mu najmniejszej przyjemności. Dlatego przy pierwszej okazji pozwolił się zdetronizować.

W liceum zaczął się oglądać za kobietami – bo tak nakazywały mu hormony w gwałtownie uruchomionym alchemicznym laboratorium jego ciała. Dziewczyny były piękne, zgrabne i pachnące. Kojarzyły mu się z nadmiernie wyrośniętymi kwiatami. Najbardziej mu się podobało, jak idealnie obie płcie do siebie pasują. Jednak niebawem okazało się, że kręgi na wodzie są w porównaniu z relacjami damsko-męskimi wzorem stałości. Kobiety z powodu swojej zmienności i nieprzewidywalności osaczyły go taką ilością bodźców, że o mało nie zwariował z bólu. Od tej pory z płcią piękną stykał się wyłącznie we własnej wyobraźni, a w drodze wyjątku w snach.

Zaraz po maturze znalazł pracę nocnego stróża i chyba pierwszy raz w życiu dowiedział się, jak to jest, kiedy nie jest się człowiekiem udręczonym. W nocy w firmie nie było ludzi. Wszystkie źródła bodźców były stłumione przez ciszę i ciemność, a rzeczy nie ruszały się ze swoich miejsc. Nie musiał nawet zapalać światła, trasę nocnego obchodu znał na pamięć. Czuł się tak, jakby wszechświat wrócił do stanu pierwotnego spokoju, w jakim musiał się znajdować przed swoim narodzeniem.

Dopiero dziś, pięć minut po północy, nastąpił zgrzyt. Akurat w momencie, kiedy przechodził przez stajnię, dwanaście śpiących olbrzymów zapłonęło. Najpierw z ciemności wychynęły ich kontury nakreślone różową łuną. Po chwili zmieniły się w kule ognia. Nie miał możliwości ucieczki, znalazł się w środku płonącego pierścienia. Temperatura była tak wysoka, że nawet nie poczuł gorąca. Upadł na ziemię, wijąc się z bólu spowodowanego nowymi bodźcami, ale jego cierpienie nie trwało długo.

Wraz z ostatnim wydechem uszła z niego również dusza. Przypominała kwiat lotosu płynący pod prąd ku wodom prapoczątku, wróciła do nieba, w którym znalazła wreszcie wieczny spokój, albowiem doskonałość nie wytwarza żadnych bodźców.ROZDZIAŁ I

Ogień świeci, pali i obraca w popiół, co się weń włoży.

Jan Amos Komeński,

Świat w obrazach rzeczy dostępnych zmysłom

Stadko łabędzi próbowało wzbić się z Wełtawy. Pupki miały pięknie okrąglutkie, z zaznaczonymi dwoma pośladkami zupełnie przypominającymi ludzkie, co oznaczało, że są dobrze karmione. Białe ptaki rozpaczliwie machały skrzydłami, lecz za nic nie mogły oderwać się od wody. Z daleka wyglądało to tak, jakby ktoś puszczał kaczki, rzucając kamieniem odbijającym się wielokrotnie od powierzchni rzeki. Wreszcie udało im się wzbić w powietrze, ale miały tuż przed sobą most Legii. Część z nich przeleciała nad nim, część pod nim, ale jeden z łabędzi walnął dziobem prosto w most i rozklapciany jak postać z kreskówki zjechał powoli po filarze do wody.

Chwilę później w parku skompromitowany łabędź odegrał się na japońskim turyście Naoko Takamusze, który marzył o tym, żeby po powrocie do domu pochwalić się przed swoimi znajomymi zdjęciem, na którym karmi cokolwiek rogalem. Otóż rogale to dla Japończyków kosmos – właściwie nie są znane nigdzie na świecie z wyjątkiem Europy Środkowej. Wymyślił je pewien piekarz podczas oblężenia Wiednia w roku 1683, żeby zakpić z symbolu islamu, czyli półksiężyca. Zresztą z tego samego powodu Czesi zaczęli kiedyś nadawać tureckie imiona zwierzętom uznawanym przez muzułmanów za nieczyste: psom – Ali, a świniom – Pasza.

Paskudnie poszczypany przez łabędzia pan Takamucha wykupił sobie wycieczkę do winnicy w Velkich Žernosekach, gdzie w piwniczce z winem, mimo wyraźnego ostrzeżenia, żeby tego pod żadnym pozorem nie robić, pod wpływem wspomnienia o złośliwym ptaku nerwowo pukał knykciami w beczkę pełną fermentującego trunku.

Wino w beczce na skutek tych wstrząsów do rana się skwasiło. Mistrz winiarski popadł z tego powodu w rozpacz, ale doszedł do wniosku, że przecież nie wyleje całej beczki do ścieków. Przyszedł mu do głowy pomysł, żeby mętną breję zabutelkować i sprzedawać za wielkie pieniądze z etykietką głoszącą, że jest to specjalne biogeniczne wino dla koneserów.

Jedna z tych butelek została otwarta w luksusowej praskiej restauracji Vagina Denata. Po zdegustowaniu, dekantacji i nalaniu do kieliszka wino podano starszej aspirantce Marhanovej do poza tym znakomitej kolacji. Starszej aspirantce wino nie smakowało, ale nie dała tego po sobie poznać. Bała się, że ktoś się zorientuje, że nie zna się na winie. Marhanová wypiła dwa kieliszki do dna i ze znawstwem pochwaliła jego animalną nutę trunku. Za to jej żołądek nie pozwolił robić z siebie idioty.

Następnego dnia rano aspirantka obudziła się kompletnie zakwaszona, przez co z premedytacją w wannie inspektorowi policyjnemu umyła plecy inaczej, niż on lubi.

Z tego powodu inspektor przyszedł do pracy w podłym humorze, a ponieważ to ja byłem w naszym wydziale kryminalnym najmłodszy, ugasił swoją zgagę na mnie: ze wszystkich przypadków, które tej nocy spadły na jego biurko, na porannej odprawie wybrał dla mnie właśnie ten najbardziej odpychający.

Otóż w nocy na Cesarskiej Wyspie spłonęła doszczętnie stajnia firmy Rhinnocent, a oprócz tego zaginął jej nocny stróż. Strażacy stwierdzili, że pożar wybuchł w kilku miejscach jednocześnie i szybko się rozszerzył. znaleźli też zwęglone ciało. „W związku z tym uzasadnione jest domniemanie, iż doszło do popełnienia przestępstwa: podpalenia oraz morderstwa...” bla, bla, bla i tak dalej, okrągła pieczątka, podpis nieczytelny.

– Między nami mówiąc, Lavabo – uśmiechnął się do mnie naczelnik z ewidentną ulgą – tych zwłok mogło tam być jeszcze więcej, ponieważ policjanci z Pragi 6 o mało nie pobili się z policjantami z Pragi 7 o to, do kogo ten przypadek nie należy. Otóż zachodnia część wyspy znajduje się w granicach dzielnicy Praga 6, a wschodnia – Praga 7. A granica przebiega dokładnie przez środek ofiary. I na co wy jeszcze czekacie, Lavabo? Biegiem na miejsce zbrodni!

Specjalnie wybrałem dłuższą drogę, żeby móc się pozachwycać widokiem na fekatedrę, czyli najstarszą oczyszczalnię ścieków w Bubenču, którą za starych dobrych czasów, jeszcze przed pierwszą wojną światową, zaprojektował w białych rękawiczkach brytyjski inżynier sir William Heerlein Lindley. Budynek z ciemnoczerwonej cegły wieńczą po obu stronach kominy, dzięki czemu przypomina rogaty łeb demona wynurzającego się z odmętów piekieł.

Tuż przed paszczą demona skręciłem w uliczkę bez nazwy prowadzącą na wybrzeże, a następnie przejechałem po wąskim żelaznym moście nad kanałem żeglugowym Wełtawy na Cesarską Wyspę. To tu król alchemików i cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego Rudolf II szczuł jelenie myśliwskimi gepardami. Dziś w tym miejscu trafia do nowej oczyszczalni ścieków, która zajmuje połowę wyspy, brud z całej Pragi. Na drugiej połowie rośnie rzadki lasek, w którym ukrywają się: szkoła jazdy konnej, przystań, mała elektrownia wodna, no i ta spalona stajnia.

Przełączyłem wentylację w samochodzie na obieg zamknięty, ale nic to nie pomogło. Dalej można było jechać już tylko na węch: smród spalenizny wdzierał się do środka nawet przez blachę i z każdym przejechanym metrem przybierał na sile.

Wąska asfaltowa droga prowadziła do posesji na planie kwadratu mierzącej na oko sto na sto metrów. Była szczelnie otoczona siatką wzbogaconą o drut żyletkowy. Otwartą bramę przecinała czerwono-biała taśma ze słowami: POLICJA ZAKAZ WSTĘPU POLICJA ZAKAZ WSTĘPU, jakby dzięki powtarzaniu te słowa mogły zyskać na znaczeniu. Plastik się nie rozkłada, więc kiedyś w przyszłości nasi potomkowie wykopią taką taśmę z ziemi i będą sądzić, że to zapis mantry.

Na złość zaparkowałem tak, że przód samochodu napiął taśmę. Wiedziałem, że w ten sposób wkurzę policjanta, który tu stał i się gapił, i właśnie o to mi chodziło. Odczuwałem pilną potrzebę przerzucenia porannej jadowitości inspektora na kolejne ogniwo łańcucha ludzkiego upokorzenia. Policjant w mundurze mógł być w wieku mojego ojca, ale spatynowane deszczem i wiatrem zaledwie dwie belki na naramiennikach zdradzały, że nawet po dwudziestu latach służby nie zdołał awansować wyżej niż do stopnia posterunkowego. Czyli albo był tępakiem, albo nie miał ambicji, co w obu przypadkach oznaczało, że był równie niebezpieczny jak wykastrowany zaskroniec.

Spokojnie odczekałem, aż nabierze powietrza, i zanim zdążył zacząć mnie rugać, przedstawiłem się:

– Aspirant Libor Lavabo, wydział kryminalny.

Jednocześnie przejechałem mu odznaką policyjną tak blisko przed poczerwieniałym nosem, że aż mu przeczesała kłaki sterczące z nozdrzy całymi kępkami. Napis POLICJA lśnił jak wędzona makrela. Posterunkowy połknął wiązankę i tylko odtworzył ją sobie w myśli.

Od dziecka miałem problem z tym, żeby pytać o coś ludzi, których nie znam osobiście. Dla mnie rozmowa jest tak samo intymna jak pocałunek albo picie z jednej szklanki. Ale tego dnia możliwość przerzucenia złego humoru szefa na niższego stopniem policjanta przyniosła mi taką ulgę, że wręcz z radością rzuciłem się w wir konwersacji.

– A więc cóż tu właściwie spłonęło, posterunkowy?

– Tam, ta stajnia – odpowiedział, pokazując palcem dymiącą kupkę zgliszcz.

– Mamy jakichś świadków?

– Nie. Od wczorajszego wieczora nikogo poza nocnym stróżem nie było na wyspie. I właśnie on zniknął. Oczyszczalnia w nocy jedzie na automat, na obu mostach opuszcza się szlabany. Koło północy włączył się alarm pożarowy. Najpierw dojechali strażacy, po nich przybył właściciel firmy. Strażacy znaleźli w zgliszczach jakiegoś trupa, ale już pojechali. Właściciel czeka w tym szklanym koszmarze naprzeciwko, żeby go pan przesłuchał. Ja tu pilnuję, żeby nikt nie właził.

– A te czyje? – zapytałem, machając ręką w kierunku dwóch samochodów, w odróżnieniu od mojego zaparkowanych w przyzwoitej odległości od policyjnej taśmy.

– Laborantów i inżyniera budowlanego od statyki. Przyjechali przed chwilą, a laboranci czekają, kiedy i czy w ogóle statyk pozwoli im wejść do środka.

– Aha.

Wyczerpałem już wszystkie tematy związane z tym miejscem, a mimo to czułem, że do całkowitego pognębienia posterunkowego brakuje jeszcze ostatniego, mistrzowskiego pociągnięcia pędzla.

Wyszczerzyłem się w tak przyjacielskim uśmiechu, że aż zabolały mnie policzki.

– Pozwolicie mi, kolego posterunkowy, na mały test? Pokażcie, jak oglądacie swoje paznokcie.

Podniósł ręce z dłońmi skierowanymi do siebie i zgiął palce.

Ze wzrokiem wbitym w jego oczy oznajmiłem:

– Naukowcy z kalifornijskiego uniwersytetu w mieście Bodie prowadzili nad tym badania i stwierdzili, że osiemdziesiąt dziewięć procent kobiet ogląda paznokcie, zwracając w swoją stronę powierzchnię dłoniową, a dziewięćdziesiąt procent mężczyzn – odwracając do siebie grzbiety dłoni.

Natychmiast wyprostował ręce i odwrócił je o sto osiemdziesiąt stopni, dzięki czemu mogłem je obejrzeć również z drugiej strony. Lewą dłoń miał usianą bliznami po oparzeniach w kształcie małych kółek, pochodzących niewątpliwie od gaszenia sobie papierosów na gołej skórze. Świeże blizny były zaczerwienione, starsze lekko jaśniejsze niż skóra wokół nich. Znam takie typy aż za dobrze.

– Zdaliście test z męskości. A na do widzenia zadam wam jeszcze zagadkę, zgoda?

Gdyby nie ten chytry podstęp, nie chciałby ze mną dłużej rozmawiać. Ale już od starożytnych czasów wiadomo, że dobrze zadanej zagadce żaden mąż się nie oprze. Nawet taki, który akurat w tym momencie ze wszystkiego na świecie najbardziej pragnie zadającego pytanie powoli i ze szczególnym okrucieństwem zamordować.

Wystarczy przypomnieć sobie opowieść o Edypie i Sfinksie. Potwór ludożerca z głową kobiety i ciałem lwa żył na szczycie góry Phagas w pobliżu Teb i zmuszał przechodniów do udziału w swojej zgadywance. Nikt jednak nie potrafił podać właściwej odpowiedzi, więc potwór pożarł wszystkich po kolei. A później przechodził tamtędy Edyp, który rozwikłał zagadkę, a Sfinksowi nie pozostało nic innego, jak rzucić się ze skały i sczeznąć w niesławie.

Bujdy na patyku. Byłem tam, na szczycie góry Phagas. Właściwie to jest nawet nie góra, tylko pagórek o wysokości zaledwie pięciuset metrów. Ci przechodnie musieli wtedy specjalnie pchać się na spotkanie tego potwora, bo to miejsce leży dobre dwa kilometry od najbliższej drogi. A Sfinks musiał przecież czyhać na szczycie, skoro później miał się z niego rzucić. Ale ten skok by go nie zabił, nawet gdyby Sfinks był ze szkła, ponieważ zbocza tej góry są tak łagodne, że potwór mógł co najwyżej się z niej sturlać. I wierz tu, człowieku, legendom.

Posterunkowy z pochmurną miną kiwnął potakująco, a ja głębokim głosem, jakbym opowiadał dzieciom bajkę, wyrecytowałem:

– Im jest starszy, tym jest krótszy. W całun spowili, nim go puścili. Najpierw ty palisz jego, a później on ciebie.

Policjant myślał tak intensywnie, że aż mu się porobiły zmarszczki na czapce. W końcu na twarzy wykwitło mu ledwo skrywane zadowolenie.

– Papierosss... – odpowiedział, ale zabrzmiało to jak zduszony koniec piosenki, ponieważ przy literze s wreszcie do niego dotarło, że złapałem go w pułapkę.

– Hmm, czyli gasicie sobie papierosy na dłoniach – mówiłem dalej z miłym uśmiechem. – A wasz przełożony wie o tym, że dokonujecie samookaleczeń na służbie?

W rewanżu za tę demaskację spodziewałem się po nim wszystkiego, ale stary policjant mnie zaskoczył. Nie przestraszył się, nie wściekł, tylko z goryczą potrząsnął głową. Przysunął się do mnie tak blisko, że poczułem na policzku wydzielane przez jego twarz ciepło. Po czym cicho, lecz dobitnie powiedział mi wprost do ucha:

– Aha, więc ty, chłopczyku, lubisz siebie? W takim razie długo w tej robocie nie wytrzymasz.

Osobiście byłem tego samego zdania. Na tym nasza rozmowa się skończyła. Zresztą i tak był już najwyższy czas, żebym zabrał się do śledztwa. Nie schyliłem się, zamiast tego uniosłem czerwono-białą taśmę z napisem POLICJA ZAKAZ WSTĘPU nad głowę i przeszedłem pod nią.

Teraz było mi nawet żal starego posterunkowego. Może miał pecha w życiu. Może w dzieciństwie był maltretowany i tylko posyłał to dalej, jak ja dzisiaj trującą ślinę inspektora.

Moje współczucie trwało aż dwadzieścia kroków: od samochodu do zgliszcz. Stajnia wyglądała inaczej, niż sobie wyobrażałem. Była to ogromna hala zbudowana z betonu i tytanowych siatek, w modnym stylu architektury organicznej. Kształtem przypominała zgięty stożek ze szklanym czubkiem, który wystawał ponad korony okolicznych drzew. Z pewnością wcześniej musiał być elegancko biały i pełen gracji, lecz teraz był okopcony i na wpół zwalony, a szyby w jego górnej części bądź powypadały, bądź popękały.

Przekroczyłem ostrą granicę między zieloną a pożółkłą od żaru trawą. W koleinach wyjeżdżonych przez wozy strażackie cicho zasychało błoto.

Przed budynkiem stali trzej mężczyźni. Dwaj z nich to byli moi koledzy policjanci: szef laborantów komisarz Kostuch i technik kryminalistyki Pancerek, o którym krążył dowcip, że jest tak powolny, że kiedyś umrze od ugryzienia żółwia. Trzeciego nie znałem, ale trzymał w ręku specjalny młoteczek, dzięki czemu domyśliłem się, że jest to prawdopodobnie ów inżynier od statyki.

Chyba usłyszał moje myśli, bo właśnie w tej chwili popukał młoteczkiem w ścianę i zawyrokował:

– Panowie, jeśli chodzi o statykę, to budynek jest w porządku. Możecie wejść.

Kostuch i Pancerek najpierw sceptycznie popatrzyli na prawie całkiem roztopiony dach stajni, później na siebie nawzajem, a na koniec z powrotem na statyka.

– To dlaczego pan nie wejdzie tam pierwszy? – zapytał Pancerek powoli.

– Ja już swoją pracę wykonałem. Przecież nie mogę panom zadeptać miejsca zbrodni – oznajmił statyk wesoło, schował młoteczek do walizeczki, walizeczkę do bagażnika i pospiesznie odjechał.

– No to siup do środka, ogrzej sobie nóżki – serdecznie zaprosił technika szef laborantów.

– Ależ pan pierwszy, o wielki wezyrze.

– Ależ nie śmiem, moja droga pracowita pszczółko. Ja tu dowodzę, a ty leć zbierać ślady. Będę pilnował, aby nikt cię nie rozpraszał.

Technik powoli i dokładnie rozejrzał się na wszystkie strony świata.

– Ale przecież oprócz nas nie ma tu żywej duszy.

– Aha, to znaczy, że ten tutaj przyszedł od Gogola? – zapytał Kostuch, pokazując mnie palcem.

– To przecież jest aspirant Lavabo. Z naszego posterunku.

– Aha, ta wtyka.

Udałem, że tej wtyki nie usłyszałem, podszedłem do nich i uprzejmie się przywitałem. Kostuch mimo wszelkich namów został na zewnątrz i demonstracyjnie rozpakowywał pudełko z drugim śniadaniem. Wyciągnął z niego dwie kromki chleba, rozchylił je, powąchał i z obrzydzeniem rzucił w trawę.

– Nie znoszę margaryny! – stwierdził.

W związku z tym ja i Pancerek ruszyliśmy do środka. Technik dopiero po dłuższej chwili nieoczekiwanie zadał pytanie nieobecnemu koledze:

– To po jaką cholerę smarujesz sobie ten chleb margaryną?

Później jeszcze coś mówił, ale poruszał się tak powoli, że zaraz zniknął z zasięgu mojego słuchu.

Przeszedłem po żelaznej bramie, której skrzydła leżały na ziemi przy wjeździe do stajni, wyrwane z zawiasów i pogięte albo przez wysoką temperaturę, albo przez taran strażaków. Żelazne pęcherze pod moimi nogami zapadały się i wracały po chwili do poprzedniego położenia, wydając przy tym nieprzyjemne głośne pyknięcia.

Wewnątrz budynku panowała szarość przypominająca wieczny półmrok zaświatów. Odór spalenizny był tu tak gęsty, że prawie można go było dotknąć, a w zatrutym powietrzu unosiły się wielkie i tłuste sadze. Na okrągłym placyku stanowiącym centralną część budynku leżało w pozycji embrionalnej poczerniałe ludzkie ciało. Wokół niego, niczym cyfry rozmieszczone na tarczy zegara, w regularnych odstępach zobaczyliśmy dwanaście kopczyków popiołu, z których sterczały fragmenty ogromnych kości.

Nareszcie dotarł tu również Pancerek i zaczął fotografować miejsce zbrodni. Zupełnie niepotrzebnie w kolorze. Bo wszystko było tutaj czarno-białe jak świat widziany przez fanatyka.

Na dworze odezwały się głosy i po chwili do budynku wszedł wysoki mężczyzna, tak chudy, jakby gdzieś w środku siebie przechowywał wiatr, który wsysał go do wewnątrz.

– Doktor Pernatec, lekarz sądowy – przedstawił się szorstko. – Mogę już podejść do ofiary?

– Jasne. Wszystko sfotografowałem, nie ma żadnych śladów, a odciski palców zniszczył pożar, nie mam tu nic więcej do roboty – odpowiedział technik i zaczął powoli obracać się w kierunku wyjścia.

Pernatec rozłożył obok ofiary walizeczkę wypełnioną złowieszczo wyglądającymi narzędziami, wyciągnął z niej lupę z latarką i zaczął oglądać spalone ciało.

– Mężczyzna rasy białej, około dwudziestu lat. Nie znajduję żadnych śladów zastosowania przemocy, położenie ciała odpowiada śmierci wskutek spłonięcia, ale z całą pewnością będę mógł to powiedzieć dopiero po sekcji. Otworzę go jutro o trzeciej po południu w prosektorium Instytutu Badań Bólu na ulicy Ke Karlovu numer 4. Jeżeli ma pan ochotę, proszę przyjść.

– Dziękuję za zaproszenie, panie doktorze, chętnie przyjdę. A skąd się wzięły te kopce popiołu dookoła?

Pernatec pogrzebał patyczkiem w jednym z kopczyków i wykopał z niego ogromny osmalony kręg szyjny, który prawie natychmiast rozpadł się w proch.

– Za życia to musiały być jakieś wielkie ssaki lądowe. Może słonie, może hipopotamy albo nosorożce. Nie wiem dokładnie, nie jestem weterynarzem. Intryguje mnie raczej, jak to możliwe, że spłonęły tak doszczętnie, na popiół, a ten człowiek pośrodku jest zwęglony tylko z wierzchu. W piecu krematoryjnym przy temperaturze dziewięciuset stopni Celsjusza spopielanie ciała trwa średnio minutę na kilogram wagi. A każdy z tych bydlaków tutaj musiał ważyć przynajmniej tonę. Czyli powinny płonąć co najmniej siedemnaście godzin. Ale to nie mój interes, nie?

Pernatec zatrzasnął kuferek i poszedł sobie.

Chodziłem po pogorzelisku tam i z powrotem i próbowałem znaleźć to coś, co tu płonęło, ale bez skutku. Wypalony budynek robił przygnębiające wrażenie jak zdjęcie na nagrobku. Zapadnięty dach i na wpół roztopiona stalowa siatka odsłoniły szkielet nośnych betonowych słupów. Z ulgą stwierdziłem, że mogę wreszcie stamtąd wyjść.Podziękowania Autora

Jakub Šolín – za radę, jak znaleźć igłę w stogu siana

Petra Komárková – za nośną historię

Dimitrij Dudík, Daniel Růžička i Bogdan Trojak – za krąg białej magii, bez którego by ta książka nie powstała

Kryštof Marek i Sara Bukowski – za życzliwe sprawdzenie Jana Dismasa Zelenki

Jaroslav Kuťak – za nie mniej życzliwe konsultacje z języka niemieckiego

Powieść ta może być alternatywnym przewodnikiem po Pradze.

Poniżej lista miejsc, które się w niej pojawiają. Wszystkie istnieją, jednak część z nich pełni inną funkcję, niż wymyślił Autor.

Firma Rhinnocent: Cesarska Wyspa – Císařský ostrov, Bubeneč

Fekatedra: Stará čistírna odpadních vod – ul. Papírenská 6, Bubeneč

Restauracja Pod Dwudziestką: Vila Lanna – ul. V Sadech 1, Bubeneč

Komenda Główna Policji Republiki Czeskiej – ul. Bartolomějská, Stare Miasto

Restauracja Pod Spragnioną Kreską: Vila Václavka – ul. Na Václavce 32, Smíchov

Kawiarnia U Realistów: Husův sbor – ul. Wuchterlova 5, Dejvice

Gotycka stacja transformatorowa pw. Świętego Eliasza – wzgórze Petřín: między klasztorem na Strachovie a Murem Głodowym

Restauracja Mount Feverest: Místodržitelský letohrádek – park Stromovka, Bubeneč

Instytut Badań Bólu: zespół budynków Polikliniki – ul. Ke Karlovu, ul. Apolinářská, Nowe Miasto

Mieszkanie profesora Morgota: róg ulic Valent.insk.iej i Veleslavínovej, Stare Miasto

Firma Beastaurant: ul. Modřanská 120, Branické skály

Kościółek ewangelicki: kostel – Farní sbor Českobratrské církve evangelické – ul. Modřanská 118, Braník

Kolonia ogródków działkowych: osada Jenerálka – ul. Horoměřická, Dejvice

Instytut Historii Wojen i Armii: Invalidovna – ul. Sokolovská 136, Karlín

Mieszkanie docenta Jehlana: ul. Školská 28, Nowe Miasto

Wieża ciśnień na Letnej: Letenská vodárenská věž – ul. Korunovační 3, Bubeneč

Cmentarz na Olšanach: Olšanské hřbitovy – ul. Vinohradská 71, Žižkov

Willa Barabasza: Vila Bělka – ul. Na Bučance 13, Wyszehrad

OPP Palatyni Planety: Na Poříčí 37, Nowe Miasto

Lustrzany labirynt: Zrcadlové bludiště na Petříně – ul. Petřínské sady, Malá Strana

Cmentarz szkoleniowy: Hřbitov Malvazinky – ul. U Smíchovského hřbitova 1, Smíchov

Sklep z antykami, kamienica Pod Płonącym Kościotrupem: ul. Břetislavova, Malá Strana

Poczta Główna: Česká pošta – ul. Jindřišská 14, Nowe Miasto

Ogród Kinskich: Kinského zahrada – wzgórze Petřín, Smíchov

Dawny klasztor benedyktynek: klášter svatého Gabriela a kostel Zvěstování Panny Marie – ul. Holečkova 10, Smíchov

Ambasada Orderlandu: Hadovka – ul. Evropská 64, Dejvice

Poza Pragą:

Kamieniołom Paraple: Svatý Jan pod Skalou – 30 km od Pragi w kierunku południowo-zachodnim, 5 km od miejscowości Beroun w kierunku wschodnim

Komorní hůrka – ul. Na Hůrce 14, Skalka, Cheb