Biuro detektywistyczne t.2 Główka pracuje - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Biuro detektywistyczne t.2 Główka pracuje - ebook
Jeśli lubicie główkować i rozwiązywać zagadki, jeśli idąc po nitce do kłębka chcecie odkrywać tajemnice - to ta książka jest właśnie dla Was. Ona wciąga, zmusza do myślenia, by na koniec odwrócić kota ogonem, zaskoczyć Was i rozbawić.
| Kategoria: | Dla młodzieży |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8208-859-5 |
| Rozmiar pliku: | 17 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
W biurze detektywistycznym Dziurka od klucza panowała ponura atmosfera. Dwaj detektywi siedzieli przy biurku i śledzili wzrokiem muchę latającą wokół lampy. Wreszcie Julek zarzucił na bok grzywkę i wstał, odsuwając z hukiem krzesło.
– Jeśli zaraz nie stanie w drzwiach jakiś klient, to chyba dostanę kręćka! – prychnął. – Jak to możliwe, że od tygodnia nic się nie dzieje? Gdzie się podziali wszyscy przestępcy? Grają w szachy i przeprowadzają staruszki przez jezdnię?
Mikołaj bezradnie wzruszył ramionami, a mucha, brzęcząc głośno, waliła głową w szybę. I wtedy, jak na zawołanie, otworzyły się drzwi.
– Czy panowie detektywi mają chwilę czasu? – spytała babcia, stojąc w progu. – Jeśli tak, to powinniście wybrać się ze mną do Ady. To urocza starsza pani, znamy się od lat, a teraz ma nie lada kłopoty. Tej nocy została okradziona.
– Ależ to wspaniała wiadomość! – Julek uśmiechnął się od ucha do ucha, a Mikołaj z radości klasnął w ręce.
Babcia uniosła wysoko brwi.
– Wyście chyba powariowali! – westchnęła.
– Nie, to znaczy, chciałem tylko powiedzieć, że cieszymy się, bo nareszcie mamy jakąś sprawę do rozwiązania – wyjaśnił Julek.
Babcia pokiwała głową i przewiesiła przez ramię swoją ulubioną czerwoną torebkę. Chłopcy złapali notesy i latarki, Mikołaj zgarnął jeszcze lupę, a Julek na wszelki wypadek wepchnął do kieszeni procę i ruszyli do pani Ady.
Spodziewali się, że starszej pani skradziono pieniądze, może jakąś cenną broszkę albo złoty zegarek. Ale na miejscu okazało się, że złodziej nie włamał się do domu, tylko grasował w ogrodzie. Już na pierwszy rzut oka widać było, że pośród wypielęgnowanych rabatek i na równo przyciętym trawniku są miejsca zadeptane i świeżo rozkopane. Najwyraźniej ktoś ogołocił kwietniki z sadzonek, zostawiając w ziemi głębokie wyrwy.
Pani Ada w niebieskich ogrodniczkach i żółtym słomkowym kapeluszu siedziała na ocienionej, drewnianej werandzie. Miała zaczerwienione oczy, a dłonie drżały jej tak mocno, że ledwo mogła utrzymać w nich kubek z herbatą. Jej sąsiad, pan Cezary, też wyraźnie przejęty, pocieszał ją, jak umiał:
– To się zdarza, droga pani Ado. Takie teraz mamy czasy – pokręcił głową i dodał: – Dobrze, że złodzieje nie włamali się do domu. To się mogło skończyć dużo gorzej!
Na widok babci i chłopców pani Ada wzięła się w garść. Wstała, wytarła nos i przywitała swoich gości. Potem oprowadziła ich po ogrodzie, czyli – jak pomyślał Mikołaj – po miejscu przestępstwa.
– O, widzicie? – wskazała zniszczoną rabatę. – Tu rosły bratki, niebieskie dzwonki i ozdobny łubin. Tam, pod płotem, miałam aksamitki, mieczyki i stokrotki. Złodzieje wykopali też lawendę i smagliczkę. Zabrali nawet sadzonki poziomek – westchnęła, a babcia poklepała ją uspokajająco po ramieniu.
– Jednak nie to jest najgorsze – pani Ada znowu miała oczy pełne łez. – Te wszystkie bratki i stokrotki to ładne, ale w sumie pospolite i niedrogie rośliny. Niektóre nawet już przekwitały… Ale oni skradli moją chlubę, mój największy powód do dumy – starsza pani zachwiała się tak mocno, że pan Cezary musiał ją podtrzymać. – Zabrali ze szklarni cebulki cudownych, niezwykle rzadkich, czarnych tulipanów. Jeden z nich już zakwitł. Był taki piękny – szepnęła i skryła twarz w dłoniach.
– Jestem przekonany, że to robota chuliganów. To na pewno ci sami, którzy w zeszłym tygodniu połamali w parku forsycje i wielką, starą magnolię. Zniszczony przystanek tramwajowy na naszej ulicy to też z pewnością ich robota. Te łobuzy nie mają sumienia i, rzecz jasna, nie znają się na kwiatach. Zakradli się do pani ogrodu i złupili wszystko, co im wpadło w ręce. Zarówno zwykłe dzwonki, jak i bezcenne tulipany – pan Cezary był wyraźnie przygnębiony.
– Jak to bezcenne? – zdumiał się Julek. – Przecież w kwiaciarni na rogu stoją wiadra pełne tulipanów i one wcale nie są takie drogie. Za jednego trzeba zapłacić tylko trzy złote – żeby wszystko było jasne, Julek pokazał trzy palce.
– A widziałeś wśród nich tulipany o czarnych płatkach? – spytała pani Ada.
– No, nie – przyznał Julek. – Ale przecież nie ma czarnych kwiatów – dodał i spojrzał niepewnie na Mikołaja, który zapisywał coś w notesie.
– Są, ale to prawdziwa rzadkość – zapewniła starsza pani. – I ja właśnie wyhodowałam taką odmianę. Mojego czarnego jak smoła tulipana trzymałam w szklarni i zamierzałam pokazać go na wystawie kwiatów. Dostałby pierwszą nagrodę, tego jestem pewna. A teraz – wzruszyła bezradnie ramionami – wszystko przepadło.
Pan Cezary, też świetny ogrodnik, pokiwał ze zrozumieniem głową i po raz nie wiadomo który poprosił:
– A ile wart jest taki wyjątkowy tulipan? – zainteresował się Mikołaj.
– Naturalnie jest dużo droższy od zwykłych tulipanów. Tak nadzwyczajny kwiat to dla każdego ogrodnika prawdziwy rarytas, coś jakby unikalne dzieło sztuki. Dawniej za jedną cebulkę takiego tulipana można było kupić w Amsterdamie całą kamienicę! Te czasy bezpowrotnie minęły, ale cebulki rzadkich odmian nadal są cenne i do tego bardzo piękne! A mój czarny był najpiękniejszy. Jestem pewna, że mógł być ozdobą niejednej wystawy. Może powinnam zawiadomić policję? – spytała słabym głosem, wyłamując nerwowo palce.
Jednak pan Cezary szczerze jej to odradził:
– Przecież to nic nie da. Myśli pani, że policjanci będą biegali po mieście w poszukiwaniu przywiędłych i połamanych kwiatków? Zapewniam panią, że nawet palcem nie kiwną. Naprawdę szkoda zachodu.
Pani Ada pobladła i powachlowała się słomkowym kapeluszem. Zapadła niezręczna cisza. Mikołaj, który od dłuższej chwili czuł na sobie czyjeś spojrzenie, rozejrzał się dokoła. Zwrócił uwagę na nieduży dom stojący tuż za płotem. Na piętrze ktoś czaił się w oknie i nie dość, że pilnie obserwował, co dzieje się w ogrodzie, to jeszcze wyraźnie starał się wsadzić ucho w okienną szparę, by usłyszeć, o czym rozmawiają goście pani Ady.
– A kto to taki? – spytał Mikołaj, wskazując palcem dom. W tym samym momencie postać w oknie ukryła się za firanką.
_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_
– Jeśli zaraz nie stanie w drzwiach jakiś klient, to chyba dostanę kręćka! – prychnął. – Jak to możliwe, że od tygodnia nic się nie dzieje? Gdzie się podziali wszyscy przestępcy? Grają w szachy i przeprowadzają staruszki przez jezdnię?
Mikołaj bezradnie wzruszył ramionami, a mucha, brzęcząc głośno, waliła głową w szybę. I wtedy, jak na zawołanie, otworzyły się drzwi.
– Czy panowie detektywi mają chwilę czasu? – spytała babcia, stojąc w progu. – Jeśli tak, to powinniście wybrać się ze mną do Ady. To urocza starsza pani, znamy się od lat, a teraz ma nie lada kłopoty. Tej nocy została okradziona.
– Ależ to wspaniała wiadomość! – Julek uśmiechnął się od ucha do ucha, a Mikołaj z radości klasnął w ręce.
Babcia uniosła wysoko brwi.
– Wyście chyba powariowali! – westchnęła.
– Nie, to znaczy, chciałem tylko powiedzieć, że cieszymy się, bo nareszcie mamy jakąś sprawę do rozwiązania – wyjaśnił Julek.
Babcia pokiwała głową i przewiesiła przez ramię swoją ulubioną czerwoną torebkę. Chłopcy złapali notesy i latarki, Mikołaj zgarnął jeszcze lupę, a Julek na wszelki wypadek wepchnął do kieszeni procę i ruszyli do pani Ady.
Spodziewali się, że starszej pani skradziono pieniądze, może jakąś cenną broszkę albo złoty zegarek. Ale na miejscu okazało się, że złodziej nie włamał się do domu, tylko grasował w ogrodzie. Już na pierwszy rzut oka widać było, że pośród wypielęgnowanych rabatek i na równo przyciętym trawniku są miejsca zadeptane i świeżo rozkopane. Najwyraźniej ktoś ogołocił kwietniki z sadzonek, zostawiając w ziemi głębokie wyrwy.
Pani Ada w niebieskich ogrodniczkach i żółtym słomkowym kapeluszu siedziała na ocienionej, drewnianej werandzie. Miała zaczerwienione oczy, a dłonie drżały jej tak mocno, że ledwo mogła utrzymać w nich kubek z herbatą. Jej sąsiad, pan Cezary, też wyraźnie przejęty, pocieszał ją, jak umiał:
– To się zdarza, droga pani Ado. Takie teraz mamy czasy – pokręcił głową i dodał: – Dobrze, że złodzieje nie włamali się do domu. To się mogło skończyć dużo gorzej!
Na widok babci i chłopców pani Ada wzięła się w garść. Wstała, wytarła nos i przywitała swoich gości. Potem oprowadziła ich po ogrodzie, czyli – jak pomyślał Mikołaj – po miejscu przestępstwa.
– O, widzicie? – wskazała zniszczoną rabatę. – Tu rosły bratki, niebieskie dzwonki i ozdobny łubin. Tam, pod płotem, miałam aksamitki, mieczyki i stokrotki. Złodzieje wykopali też lawendę i smagliczkę. Zabrali nawet sadzonki poziomek – westchnęła, a babcia poklepała ją uspokajająco po ramieniu.
– Jednak nie to jest najgorsze – pani Ada znowu miała oczy pełne łez. – Te wszystkie bratki i stokrotki to ładne, ale w sumie pospolite i niedrogie rośliny. Niektóre nawet już przekwitały… Ale oni skradli moją chlubę, mój największy powód do dumy – starsza pani zachwiała się tak mocno, że pan Cezary musiał ją podtrzymać. – Zabrali ze szklarni cebulki cudownych, niezwykle rzadkich, czarnych tulipanów. Jeden z nich już zakwitł. Był taki piękny – szepnęła i skryła twarz w dłoniach.
– Jestem przekonany, że to robota chuliganów. To na pewno ci sami, którzy w zeszłym tygodniu połamali w parku forsycje i wielką, starą magnolię. Zniszczony przystanek tramwajowy na naszej ulicy to też z pewnością ich robota. Te łobuzy nie mają sumienia i, rzecz jasna, nie znają się na kwiatach. Zakradli się do pani ogrodu i złupili wszystko, co im wpadło w ręce. Zarówno zwykłe dzwonki, jak i bezcenne tulipany – pan Cezary był wyraźnie przygnębiony.
– Jak to bezcenne? – zdumiał się Julek. – Przecież w kwiaciarni na rogu stoją wiadra pełne tulipanów i one wcale nie są takie drogie. Za jednego trzeba zapłacić tylko trzy złote – żeby wszystko było jasne, Julek pokazał trzy palce.
– A widziałeś wśród nich tulipany o czarnych płatkach? – spytała pani Ada.
– No, nie – przyznał Julek. – Ale przecież nie ma czarnych kwiatów – dodał i spojrzał niepewnie na Mikołaja, który zapisywał coś w notesie.
– Są, ale to prawdziwa rzadkość – zapewniła starsza pani. – I ja właśnie wyhodowałam taką odmianę. Mojego czarnego jak smoła tulipana trzymałam w szklarni i zamierzałam pokazać go na wystawie kwiatów. Dostałby pierwszą nagrodę, tego jestem pewna. A teraz – wzruszyła bezradnie ramionami – wszystko przepadło.
Pan Cezary, też świetny ogrodnik, pokiwał ze zrozumieniem głową i po raz nie wiadomo który poprosił:
– A ile wart jest taki wyjątkowy tulipan? – zainteresował się Mikołaj.
– Naturalnie jest dużo droższy od zwykłych tulipanów. Tak nadzwyczajny kwiat to dla każdego ogrodnika prawdziwy rarytas, coś jakby unikalne dzieło sztuki. Dawniej za jedną cebulkę takiego tulipana można było kupić w Amsterdamie całą kamienicę! Te czasy bezpowrotnie minęły, ale cebulki rzadkich odmian nadal są cenne i do tego bardzo piękne! A mój czarny był najpiękniejszy. Jestem pewna, że mógł być ozdobą niejednej wystawy. Może powinnam zawiadomić policję? – spytała słabym głosem, wyłamując nerwowo palce.
Jednak pan Cezary szczerze jej to odradził:
– Przecież to nic nie da. Myśli pani, że policjanci będą biegali po mieście w poszukiwaniu przywiędłych i połamanych kwiatków? Zapewniam panią, że nawet palcem nie kiwną. Naprawdę szkoda zachodu.
Pani Ada pobladła i powachlowała się słomkowym kapeluszem. Zapadła niezręczna cisza. Mikołaj, który od dłuższej chwili czuł na sobie czyjeś spojrzenie, rozejrzał się dokoła. Zwrócił uwagę na nieduży dom stojący tuż za płotem. Na piętrze ktoś czaił się w oknie i nie dość, że pilnie obserwował, co dzieje się w ogrodzie, to jeszcze wyraźnie starał się wsadzić ucho w okienną szparę, by usłyszeć, o czym rozmawiają goście pani Ady.
– A kto to taki? – spytał Mikołaj, wskazując palcem dom. W tym samym momencie postać w oknie ukryła się za firanką.
_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_
więcej..
