Biznesmen z Mediolanu - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
19 czerwca 2020
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Biznesmen z Mediolanu - ebook
Włoski biznesmen Antonio Rossi poznał Maisie Dobson w Nowym Jorku, w rocznicę śmierci brata. Maisie okazała mu współczucie i zrozumienie. Spędzili razem noc. Jednak później Antonio zaczął żałować, że powiedział jej o sprawach, o których z nikim nie rozmawiał. Było mu wstyd tej chwili słabości i gdy kilka tygodni później Maisie pojawia się w jego biurze, Antonio udaje, że jej nie poznaje. Nie przychodzi mu nawet do głowy, że tym razem to ona ma mu coś ważnego do powiedzenia…
| Kategoria: | Romans |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-276-4945-4 |
| Rozmiar pliku: | 670 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Na trzydziestym pierwszym piętrze biurowca było zupełnie ciemno, a dźwięk toczącego się po korytarzu wózka, który pchała Maisie Dobson, był jedynym, jaki dało się słyszeć.
Była druga w nocy i Maisie czuła się bardzo zmęczona. O dziewiątej rano miała zaplanowane spotkanie ze swoim naukowym opiekunem na uczelni i czuła, że zaśnie w jego połowie. Zawsze marzyła o tym, żeby skończyć szkołę muzyczną, ale najpierw musiała zdobyć na to pieniądze. Umiała ciężko pracować, żeby osiągnąć to, czego pragnęła.
Nagle spostrzegła, że w jednym z pokoi na końcu korytarza pali się światło. Pomyślała, że ktoś zapewne zapomniał je zgasić, choć poczuła cień niepokoju. Nigdy wcześniej się to nie zdarzyło, a w większości biur światło wyłączało się automatycznie. O tej porze wszyscy pracownicy poszli już do domu i nikogo nie powinno tu być. Maisie pchała dalej wózek, a serce ciężko waliło jej w piersiach.
Zatrzymała wózek przed drzwiami oświetlonego biura, wzięła głęboki wdech i przekręciła klamkę. W środku siedział mężczyzna.
Maisie znieruchomiała. To nie był zwykły mężczyzna. Nie, ten był… Nie mogła znaleźć odpowiednich słów, żeby go opisać. Miał kruczoczarne włosy i ciemne grube brwi. Długie rzęsy rzucały cień na wystające kości policzkowe. Mężczyzna spoglądał na niemal całkowicie opróżnioną szklaneczkę whisky, którą trzymał w smukłych palcach.
Miał rozluźniony krawat i rozpięte górne guziki koszuli. Emanowała z niego jakaś siła, charyzma, której nie sposób było się oprzeć. Maisie mimowolnie weszła do pokoju.
Nieznajomy podniósł wzrok i spojrzał na nią przenikliwie niebieskimi jak niebo oczami.
– Witam – powiedział z uśmiechem, który wcale nie wydał jej się przyjemny. Jego głos brzmiał jak ciekły miód i nosił ślad obcego akcentu. – Jak się miewasz w ten cudowny wieczór?
W jego oczach dostrzegła coś, na widok czego ścisnęło jej się serce. Postąpiła kolejny krok do przodu.
– Ja całkiem nieźle. Należałoby raczej spytać, jak ty się czujesz – powiedziała, spoglądając na prawie pustą butelkę po whisky.
Mężczyzna przechylił na bok głowę.
– To bardzo dobre pytanie.
– Naprawdę?
Jego smutek był tak przejmujący, że nie sposób było pozostać wobec niego obojętnym. Maisie miała w sobie wiele miłości do ofiarowania i niewiele osób, które mogła nią obdzielić. Jej brat Max już się usamodzielnił i chciał zacząć życie na własny rachunek. Cały czas powtarzała sobie, że to bardzo dobrze.
– Tak – odparł mężczyzna, prostując się gwałtownie w fotelu. – Powinienem się czuć doskonale, czyż nie?
Maisie skrzyżowała ramiona na piersiach.
– Tak? A to dlaczego? – Nieznajomy zaintrygował ją. Kim był? Raczej tu nie pracował. Sprzątała w tym biurowcu od sześciu miesięcy i nigdy wcześniej go nie spotkała. Miała dziwne wrażenie, że nie pasuje do tego miejsca, był na to zbyt silny, zbyt charyzmatyczny. Nawet kiedy był pijany, jak teraz, emanowała z niego jakaś moc, której trudno się było oprzeć.
Czekała na jego odpowiedź. Ból, który najwyraźniej odczuwał, przypomniał jej o własnym bólu.
– Dlaczego powinienem się czuć doskonale? – Jego usta wykrzywiły się w drwiącym uśmiechu. – Mógłbym wymienić kilka powodów. Jestem bogaty, zrobiłem karierę i mogę mieć każdą kobietę, której zapragnę. Mam domy w Mediolanie, Londynie i na Krecie. Mam też jacht, prywatny odrzutowiec i… – Posłał jej sardoniczne spojrzenie. – Mam kontynuować?
– Nie. – Ten mężczyzna ewidentnie nie należał do tego miejsca. Powinien zajmować całe górne piętro albo nawet mieć własny biurowiec. Kim był? – Żyję na tym świecie wystarczająco długo, żeby wiedzieć, że to nie daje szczęścia – oznajmiła, choć osobiście uważała, że na pewno pieniądze ułatwiają życie. Zawsze jej ich brakowało i zawsze ciężko pracowała, żeby je zarobić.
– Żyjesz wystarczająco długo? – W jego oczach dostrzegła rozbawienie i zainteresowanie. – Wyglądasz na dziewczynę, która ledwie co skończyła szkołę.
– Mam dwadzieścia cztery lata – odparła z godnością. – Jestem studentką. Sprzątanie to moja nocna praca.
– A więc jest już noc? – Wyjrzał przez okno na rozjarzony od świateł Chrysler Building. – Ciemna, zimna noc.
Maisie była przekonana, że nie ma na myśli pogody.
– Dlaczego siedzisz w tym pustym biurze i pijesz? – spytała miękko.
Przez chwilę nie odpowiadał, po czym nagle przeniósł na nią wzrok i uśmiechnął się promiennie.
– Na szczęście nie jestem już sam. – Sięgnął po szklankę nalał do niej whisky i wyciągnął w jej stronę. – Dlaczego nie miałabyś się ze mną napić?
– Nie mogę. Jestem w pracy. – Maisie postąpiła krok do tyłu.
– W pracy?
– Sprzątam tu. To jest ostatnie biuro na tym piętrze.
– W takim razie prawie już skończyłaś.
To prawda, ale dochodziła trzecia, a jutro rano miała zajęcia.
– Mimo to się nie napiję. Muszę dokończyć sprzątanie – oznajmiła stanowczo.
– Co tu jest do sprzątania? – Mężczyzna rozejrzał się wokół.
– Muszę opróżnić kosze, zetrzeć kurze, odkurzyć wykładzinę…
– W takim razie pozwól, że ci pomogę, a potem się napijemy.
Popatrzyła na niego zaskoczona.
– Nie możesz…
– Ale chcę. – Zerwał się z krzesła zadziwiająco żwawo i wyjął ze stojącego przy drzwiach wózka ścierkę i butelkę z płynem czyszczącym. Przesunął ręką papiery na biurku i popsikał blat sprayem. Maisie patrzyła na niego zaskoczona. Kiedy umył biurko, zabrał się za stolik do kawy.
– Czemu tak stoisz bezczynnie? – spytał ją.
– Kim ty jesteś?
– Antonio Rossi. – Sięgnął po kosz na śmieci i opróżnił jego zawartość do plastikowego worka wiszącego na wózku. – A ty?
– Maisie.
– Miło mi cię poznać, Maisie. – Skinął głową w kierunku odkurzacza. – Jeszcze tylko wykładzina i możemy iść się napić.
Była doprawdy urocza. Jego pomoc totalnie ją zaskoczyła, podobnie zresztą jak jego samego. Nigdy tego nie robił, choć w swoim życiu wykonywał już znacznie gorsze prace.
Maisie mu się spodobała. Jej kasztanowe loki, duże zielone oczy i kształtne ciało skryte pod niebieskim uniformem sprawiały bardzo miłe wrażenie. Miał ochotę się z nią napić. Już dawno odkrył, że alkohol jest najlepszym sposobem na to, by zapomnieć. Zaraz po nim był seks.
Maisie sięgnęła po sznur od odkurzacza i włączyła wtyczkę do kontaktu. Antonio niecierpliwym gestem wyjął jej go z ręki.
– Ja to zrobię – oznajmił i zabrał się za odkurzanie. Miał lekkie poczucie winy, że uwodzi sprzątaczkę w pustym biurze, ale gdyby naprawdę nie życzyła sobie jego towarzystwa, zapewne by odeszła. I bez tego miał wystarczająco dużo grzechów na sumieniu.
A może miała męża albo chłopaka? Choć miał wrażenie, że kiedy na niego popatrzyła, coś zaiskrzyło. Żeby to sprawdzić, musnął delikatnie jej rękę, kiedy odstawiał odkurzacz. Tak, bez wątpienia Maisie zareagowała.
– Więc jak? Napijesz się ze mną?
– Naprawdę nie powinnam…
Antonio wyjął z szuflady czystą szklankę i nalał jej.
– To takie nudne słowo, nie sądzisz? Nie powinniśmy pozwolić, żeby naszym życiem rządziły jakieś „powinnam”.
– Czy to nie jest oksymoron?
Roześmiał się, zaskoczony jej pytaniem.
– W rzeczy samej – odparł, podając jej szklankę.
Wzięła ją i spojrzała na niego uważnie.
– Co tu robisz?
– To zależy od tego, co masz na myśli, mówiąc „tu”.
– Mam na myśli ten pusty biurowiec.
– Pracowałem. – A przynajmniej do chwili, w której znów wróciły czarne myśli i ponure wspomnienia.
– Pracujesz tu? – W jej głosie dało się słyszeć niedowierzanie.
– Nie całkiem. Zostałem wynajęty do wykonania pewnej pracy.
– Jakiej konkretnie?
Zawahał się. Nie bardzo chciał mówić o tym, co robił, żeby nie generować plotek. Uznał jednak, że dziewczyna nie stanowi zagrożenia.
– Zajmuję się oceną ryzyka związanego z przejmowaniem firm przez inne firmy, żeby jak najbardziej zminimalizować straty.
Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia.
– Chcesz powiedzieć, że ta firma będzie przejęta przez inną?
– Tak. Znasz kogoś, kto tu pracuje?
– Tylko innych sprzątających. Myślisz, że nasze posady będą zagrożone?
– Nie wydaje mi się. Biura zawsze musi ktoś sprzątać.
– Och! – Maisie najwyraźniej poczuła ulgę. – To dobrze.
– Wypijemy za to? – Antonio uniósł do góry szklankę. – Twoja praca to jedna z nielicznych, które nie są zagrożone.
– Przykro mi to słyszeć.
– Cincin.
Maisie upiła niewielki łyk whisky, przełknęła go i skrzywiła się.
– Co znaczy „cincin”?
– To toast, który wznosi się we Włoszech.
– A więc jesteś Włochem?
– Winny.
To słowo samo spłynęło z jego ust. Był winny nie tylko swojego pochodzenia, ale także wielu innych rzeczy.
– Nigdy nie byłam we Włoszech. Na pewno jest tam bardzo pięknie.
– Rzeczywiście, w niektórych rejonach jest.
Maisie upiła kolejny łyk alkoholu.
– Mocna rzecz. Mam wrażenie, że łykam ogień.
– To prawda. – Dopił swoją porcję i zamknął oczy. Bez trudu mógł przywołać w pamięci twarz brata, młodą, roześmianą, beztroską. Jeśli jednak dłużej będzie miał zamknięte oczy, twarz się zmieni. Stanie się blada i pozbawiona życia. Chodnik wokół niej będzie pokryty krwią.
Dlatego musiał pić.
– Dlaczego tu siedzisz? – spytała miękko Maisie, patrząc na niego pytająco. – Dlaczego pijesz tu samotnie po nocy?
Antonio wzruszył ramionami i już chciał powiedzieć coś, żeby ją zbyć, kiedy zaskoczyła go kolejnym stwierdzeniem.
– Wyglądasz tak smutno. Mam wrażenie, że jesteś równie smutny jak ja.
– Ty?
Zamknęła oczy, żeby nie mógł w nie spojrzeć.
– Moi rodzice zmarli, kiedy miałam dziewiętnaście lat. Kiedy na ciebie spojrzałam, pomyślałam, że wyglądasz tak jak ja wtedy.
Jej szczerość była porażająca. Z wrażenia zupełnie nie wiedział, co powiedzieć.
– To dlatego, że ja też kogoś straciłem i dziś o nim myślałem.
Co on mówi? Nigdy nikomu nie wspominał o Paolu. A już na pewno nie obcej osobie. Starał się o nim nie myśleć, ale oczywiście nie było to realne. Paolo zawsze był w jego świadomości. Ścigał go. Oskarżał. Sprawiał, że nie mógł zaznać spokoju.
– Kogo? – Jej oczy patrzyły na niego współczująco, a usta były lekko rozchylone. Miał ochotę wziąć ją w ramiona, ale jeszcze bardziej chciał z nią rozmawiać. Chciał powiedzieć jej całą prawdę, a przynajmniej tyle, ile mógł ujawnić.
– Brata. Mojego małego brata.
Na trzydziestym pierwszym piętrze biurowca było zupełnie ciemno, a dźwięk toczącego się po korytarzu wózka, który pchała Maisie Dobson, był jedynym, jaki dało się słyszeć.
Była druga w nocy i Maisie czuła się bardzo zmęczona. O dziewiątej rano miała zaplanowane spotkanie ze swoim naukowym opiekunem na uczelni i czuła, że zaśnie w jego połowie. Zawsze marzyła o tym, żeby skończyć szkołę muzyczną, ale najpierw musiała zdobyć na to pieniądze. Umiała ciężko pracować, żeby osiągnąć to, czego pragnęła.
Nagle spostrzegła, że w jednym z pokoi na końcu korytarza pali się światło. Pomyślała, że ktoś zapewne zapomniał je zgasić, choć poczuła cień niepokoju. Nigdy wcześniej się to nie zdarzyło, a w większości biur światło wyłączało się automatycznie. O tej porze wszyscy pracownicy poszli już do domu i nikogo nie powinno tu być. Maisie pchała dalej wózek, a serce ciężko waliło jej w piersiach.
Zatrzymała wózek przed drzwiami oświetlonego biura, wzięła głęboki wdech i przekręciła klamkę. W środku siedział mężczyzna.
Maisie znieruchomiała. To nie był zwykły mężczyzna. Nie, ten był… Nie mogła znaleźć odpowiednich słów, żeby go opisać. Miał kruczoczarne włosy i ciemne grube brwi. Długie rzęsy rzucały cień na wystające kości policzkowe. Mężczyzna spoglądał na niemal całkowicie opróżnioną szklaneczkę whisky, którą trzymał w smukłych palcach.
Miał rozluźniony krawat i rozpięte górne guziki koszuli. Emanowała z niego jakaś siła, charyzma, której nie sposób było się oprzeć. Maisie mimowolnie weszła do pokoju.
Nieznajomy podniósł wzrok i spojrzał na nią przenikliwie niebieskimi jak niebo oczami.
– Witam – powiedział z uśmiechem, który wcale nie wydał jej się przyjemny. Jego głos brzmiał jak ciekły miód i nosił ślad obcego akcentu. – Jak się miewasz w ten cudowny wieczór?
W jego oczach dostrzegła coś, na widok czego ścisnęło jej się serce. Postąpiła kolejny krok do przodu.
– Ja całkiem nieźle. Należałoby raczej spytać, jak ty się czujesz – powiedziała, spoglądając na prawie pustą butelkę po whisky.
Mężczyzna przechylił na bok głowę.
– To bardzo dobre pytanie.
– Naprawdę?
Jego smutek był tak przejmujący, że nie sposób było pozostać wobec niego obojętnym. Maisie miała w sobie wiele miłości do ofiarowania i niewiele osób, które mogła nią obdzielić. Jej brat Max już się usamodzielnił i chciał zacząć życie na własny rachunek. Cały czas powtarzała sobie, że to bardzo dobrze.
– Tak – odparł mężczyzna, prostując się gwałtownie w fotelu. – Powinienem się czuć doskonale, czyż nie?
Maisie skrzyżowała ramiona na piersiach.
– Tak? A to dlaczego? – Nieznajomy zaintrygował ją. Kim był? Raczej tu nie pracował. Sprzątała w tym biurowcu od sześciu miesięcy i nigdy wcześniej go nie spotkała. Miała dziwne wrażenie, że nie pasuje do tego miejsca, był na to zbyt silny, zbyt charyzmatyczny. Nawet kiedy był pijany, jak teraz, emanowała z niego jakaś moc, której trudno się było oprzeć.
Czekała na jego odpowiedź. Ból, który najwyraźniej odczuwał, przypomniał jej o własnym bólu.
– Dlaczego powinienem się czuć doskonale? – Jego usta wykrzywiły się w drwiącym uśmiechu. – Mógłbym wymienić kilka powodów. Jestem bogaty, zrobiłem karierę i mogę mieć każdą kobietę, której zapragnę. Mam domy w Mediolanie, Londynie i na Krecie. Mam też jacht, prywatny odrzutowiec i… – Posłał jej sardoniczne spojrzenie. – Mam kontynuować?
– Nie. – Ten mężczyzna ewidentnie nie należał do tego miejsca. Powinien zajmować całe górne piętro albo nawet mieć własny biurowiec. Kim był? – Żyję na tym świecie wystarczająco długo, żeby wiedzieć, że to nie daje szczęścia – oznajmiła, choć osobiście uważała, że na pewno pieniądze ułatwiają życie. Zawsze jej ich brakowało i zawsze ciężko pracowała, żeby je zarobić.
– Żyjesz wystarczająco długo? – W jego oczach dostrzegła rozbawienie i zainteresowanie. – Wyglądasz na dziewczynę, która ledwie co skończyła szkołę.
– Mam dwadzieścia cztery lata – odparła z godnością. – Jestem studentką. Sprzątanie to moja nocna praca.
– A więc jest już noc? – Wyjrzał przez okno na rozjarzony od świateł Chrysler Building. – Ciemna, zimna noc.
Maisie była przekonana, że nie ma na myśli pogody.
– Dlaczego siedzisz w tym pustym biurze i pijesz? – spytała miękko.
Przez chwilę nie odpowiadał, po czym nagle przeniósł na nią wzrok i uśmiechnął się promiennie.
– Na szczęście nie jestem już sam. – Sięgnął po szklankę nalał do niej whisky i wyciągnął w jej stronę. – Dlaczego nie miałabyś się ze mną napić?
– Nie mogę. Jestem w pracy. – Maisie postąpiła krok do tyłu.
– W pracy?
– Sprzątam tu. To jest ostatnie biuro na tym piętrze.
– W takim razie prawie już skończyłaś.
To prawda, ale dochodziła trzecia, a jutro rano miała zajęcia.
– Mimo to się nie napiję. Muszę dokończyć sprzątanie – oznajmiła stanowczo.
– Co tu jest do sprzątania? – Mężczyzna rozejrzał się wokół.
– Muszę opróżnić kosze, zetrzeć kurze, odkurzyć wykładzinę…
– W takim razie pozwól, że ci pomogę, a potem się napijemy.
Popatrzyła na niego zaskoczona.
– Nie możesz…
– Ale chcę. – Zerwał się z krzesła zadziwiająco żwawo i wyjął ze stojącego przy drzwiach wózka ścierkę i butelkę z płynem czyszczącym. Przesunął ręką papiery na biurku i popsikał blat sprayem. Maisie patrzyła na niego zaskoczona. Kiedy umył biurko, zabrał się za stolik do kawy.
– Czemu tak stoisz bezczynnie? – spytał ją.
– Kim ty jesteś?
– Antonio Rossi. – Sięgnął po kosz na śmieci i opróżnił jego zawartość do plastikowego worka wiszącego na wózku. – A ty?
– Maisie.
– Miło mi cię poznać, Maisie. – Skinął głową w kierunku odkurzacza. – Jeszcze tylko wykładzina i możemy iść się napić.
Była doprawdy urocza. Jego pomoc totalnie ją zaskoczyła, podobnie zresztą jak jego samego. Nigdy tego nie robił, choć w swoim życiu wykonywał już znacznie gorsze prace.
Maisie mu się spodobała. Jej kasztanowe loki, duże zielone oczy i kształtne ciało skryte pod niebieskim uniformem sprawiały bardzo miłe wrażenie. Miał ochotę się z nią napić. Już dawno odkrył, że alkohol jest najlepszym sposobem na to, by zapomnieć. Zaraz po nim był seks.
Maisie sięgnęła po sznur od odkurzacza i włączyła wtyczkę do kontaktu. Antonio niecierpliwym gestem wyjął jej go z ręki.
– Ja to zrobię – oznajmił i zabrał się za odkurzanie. Miał lekkie poczucie winy, że uwodzi sprzątaczkę w pustym biurze, ale gdyby naprawdę nie życzyła sobie jego towarzystwa, zapewne by odeszła. I bez tego miał wystarczająco dużo grzechów na sumieniu.
A może miała męża albo chłopaka? Choć miał wrażenie, że kiedy na niego popatrzyła, coś zaiskrzyło. Żeby to sprawdzić, musnął delikatnie jej rękę, kiedy odstawiał odkurzacz. Tak, bez wątpienia Maisie zareagowała.
– Więc jak? Napijesz się ze mną?
– Naprawdę nie powinnam…
Antonio wyjął z szuflady czystą szklankę i nalał jej.
– To takie nudne słowo, nie sądzisz? Nie powinniśmy pozwolić, żeby naszym życiem rządziły jakieś „powinnam”.
– Czy to nie jest oksymoron?
Roześmiał się, zaskoczony jej pytaniem.
– W rzeczy samej – odparł, podając jej szklankę.
Wzięła ją i spojrzała na niego uważnie.
– Co tu robisz?
– To zależy od tego, co masz na myśli, mówiąc „tu”.
– Mam na myśli ten pusty biurowiec.
– Pracowałem. – A przynajmniej do chwili, w której znów wróciły czarne myśli i ponure wspomnienia.
– Pracujesz tu? – W jej głosie dało się słyszeć niedowierzanie.
– Nie całkiem. Zostałem wynajęty do wykonania pewnej pracy.
– Jakiej konkretnie?
Zawahał się. Nie bardzo chciał mówić o tym, co robił, żeby nie generować plotek. Uznał jednak, że dziewczyna nie stanowi zagrożenia.
– Zajmuję się oceną ryzyka związanego z przejmowaniem firm przez inne firmy, żeby jak najbardziej zminimalizować straty.
Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia.
– Chcesz powiedzieć, że ta firma będzie przejęta przez inną?
– Tak. Znasz kogoś, kto tu pracuje?
– Tylko innych sprzątających. Myślisz, że nasze posady będą zagrożone?
– Nie wydaje mi się. Biura zawsze musi ktoś sprzątać.
– Och! – Maisie najwyraźniej poczuła ulgę. – To dobrze.
– Wypijemy za to? – Antonio uniósł do góry szklankę. – Twoja praca to jedna z nielicznych, które nie są zagrożone.
– Przykro mi to słyszeć.
– Cincin.
Maisie upiła niewielki łyk whisky, przełknęła go i skrzywiła się.
– Co znaczy „cincin”?
– To toast, który wznosi się we Włoszech.
– A więc jesteś Włochem?
– Winny.
To słowo samo spłynęło z jego ust. Był winny nie tylko swojego pochodzenia, ale także wielu innych rzeczy.
– Nigdy nie byłam we Włoszech. Na pewno jest tam bardzo pięknie.
– Rzeczywiście, w niektórych rejonach jest.
Maisie upiła kolejny łyk alkoholu.
– Mocna rzecz. Mam wrażenie, że łykam ogień.
– To prawda. – Dopił swoją porcję i zamknął oczy. Bez trudu mógł przywołać w pamięci twarz brata, młodą, roześmianą, beztroską. Jeśli jednak dłużej będzie miał zamknięte oczy, twarz się zmieni. Stanie się blada i pozbawiona życia. Chodnik wokół niej będzie pokryty krwią.
Dlatego musiał pić.
– Dlaczego tu siedzisz? – spytała miękko Maisie, patrząc na niego pytająco. – Dlaczego pijesz tu samotnie po nocy?
Antonio wzruszył ramionami i już chciał powiedzieć coś, żeby ją zbyć, kiedy zaskoczyła go kolejnym stwierdzeniem.
– Wyglądasz tak smutno. Mam wrażenie, że jesteś równie smutny jak ja.
– Ty?
Zamknęła oczy, żeby nie mógł w nie spojrzeć.
– Moi rodzice zmarli, kiedy miałam dziewiętnaście lat. Kiedy na ciebie spojrzałam, pomyślałam, że wyglądasz tak jak ja wtedy.
Jej szczerość była porażająca. Z wrażenia zupełnie nie wiedział, co powiedzieć.
– To dlatego, że ja też kogoś straciłem i dziś o nim myślałem.
Co on mówi? Nigdy nikomu nie wspominał o Paolu. A już na pewno nie obcej osobie. Starał się o nim nie myśleć, ale oczywiście nie było to realne. Paolo zawsze był w jego świadomości. Ścigał go. Oskarżał. Sprawiał, że nie mógł zaznać spokoju.
– Kogo? – Jej oczy patrzyły na niego współczująco, a usta były lekko rozchylone. Miał ochotę wziąć ją w ramiona, ale jeszcze bardziej chciał z nią rozmawiać. Chciał powiedzieć jej całą prawdę, a przynajmniej tyle, ile mógł ujawnić.
– Brata. Mojego małego brata.
więcej..
