-
W empik go
Błąd w nawigacji - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 lutego 2021
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Błąd w nawigacji - ebook
W życiu popełniamy błędy, których konsekwencje wpływają na jakość naszego życia. Błąd w nawigacji sugeruje pójście w niewłaściwym kierunku, wybranie nieodpowiedniej drogi. O jakim wyborze pisze w swoich wierszach Justyna Lipińska? Czy o konkretnej decyzji, czy może rozważa wybór w szerszym znaczeniu filozoficznym? Odpowiedzi na te pytania znajdziemy zagłębiając się w wielowarstwową, gorzką i przepełnioną bólem treść utworów, która otwartemu i wnikliwemu czytelnikowi odsłoni swój głęboki przekaz.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8245-174-0 |
| Rozmiar pliku: | 1,6 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Śpieszmy się powtarzać hasła wolności
jestem błędem w nawigacji
_skręć w lewo _— _powiedział głos męski_
_skręć w prawo _— _sprzeciwił się damski_
ruszyłam prosto w kierunku obłędu
wszystko było pewne i zatwierdzone
jednym uderzeniem młotka
tylko ja przyznałam się do winy
żadna ze stron nie zabrała już głosu
nie ma jutra
a tylko jutro mogę mieć szczęście
i wrócić do punktu wyjścia dla uwięzionych
w niewłaściwym funkcjonowaniu
nie wiem kto tak mocno trzyma mnie w garści
może ten którego nazywam bogiem
a może to co wydaje się być życiemHojność twoja nie zna granic
mogę przytulić się do wiersza i zasnąć
między słowami
mogę nic nie czuć bo _nic_ ma znaczenie
boję się wypuścić wyobraźnię z rąk
kiedy myślę o słońcu — wypala mi twarz
kiedy o szalejącym wietrze — nie potrafię iść
umieram po raz czterdziesty pierwszy
przechodząc przez czasy
które kiedyś były ważne
ja nie jestem i krzyczę ratunku
jakbym była gotowa
na natychmiastowe udzielenie ostatniej pomocy
wrzaski teraźniejszości nie budzą do życia
podobno nikogo
kto woli odejść
byle tylko nie wżerały się nowe rodzaje
postradanych zmysłów
przestań mówić do mnie pielęgnując
te same rzeczywistości
widzę w nich wszystko oprócz ciebieGest halt
może lepiej że nie mówimy pierwszych słów
ostatnie mogłyby nas zranić
i doprowadzić do kresu niedokonanej łączności
może lepiej że nie upadamy na głowy
ostrożnie podtrzymując konstrukcję
która pozwala na niepodobność
do szczęśliwych
bezpiecznie jest kiedy złudzenie
wymyka się z rąk
by polec na wydeptanej trawie
bo czym orać ciała
leżące ugorem u podnóża śmierci
trzymajmy się z daleka
niech nagłe myśli katapultują
w niezbadanych kierunkach wiatru
unikając siebie mamy pewność
że żaden ruch nie przeszyje nas na wylotPrawo odciążenia z iluzorycznych granic
w powszechnym mniemaniu jest niewygodnie
ciąży odnosząc się tam gdzie już byłam
umieram tu i teraz
bo nie potrafię być jednocześnie
w dwóch miejscach
niechcący rozrywają mnie na połowy
trudnostrawną przynętą
ujawniona tu
w sześćset sześćdziesiątym szóstym wierszu
żeby _teraz_ być linią prostą
do celu który kształtuje się w bezdechu
zanim do niego dotrę pozwól mi
nacieszyć się tym że jestemW ciemnej dolinie
powstałam dla nikogo
może dla niewidocznych spojrzeń
i słów których nie słyszę
jestem na brzegu
tym drugim trudniej rozpływa się
w agoniach kurczowo trzymając fale
morze jest może nie ma
roztkliwiania się nad zarosieniem traw
w głowie otulonej czymś
co wydaje się być prawdziwe
rozpleniona w przestrzeni zapominam
wczorajsze ślady poplątanych stóp
przestań tworzyć mnie w roztargnieniu chwil
trudno znosić odległość
dla zachowania twarzy w lustrzeBezsenność rozjaśnia noc
śpię coraz krócej
łagodnie zmieniam pozycje
otulając się ciepłem kołdry
dobrze jest w ciszy nie tracąc głosu
dotykasz słońcem i księżycem
szumem drzew i kolorem kwiatów
już niedługo zabierzesz mnie w podróż
bez powrotu do miejsc
które ciągle usiłuję pamiętać
wiem że nie zapytasz o nic
związki bywają trudne
gdy tworzą się pod znakiem zapytania
lepiej gdy są czarno białe
a każdy z nas jest lustrzanym odbiciem
kiedyś zaprowadzę się do ciebie
pokażę jak echem odbijam się od myśli
która oddala nas od siebie
tworząc obraz i niepodobieństwo swojeBoso i nago umiera się najwygodniej
sen jest krótki
rozciągnięty pomiędzy czekaniem a brakiem
śmierć etapuje się kolorami
nuży mnie i wypluwa na powierzchnię
rozrywając zimę o wschodzie
by rozniecić zachodnie pożary
idę w niepamięć
kończę się i zaczynam jak sygnał ratunkowy
wypuszczany ustami nabrzmiałymi
od nadmiaru próśb
jestem biedna więc w oczach hula wiatr
rozwiewa nadzieje odbierając to
co z mozołem nagromadziło się w zanadrzu
zakaz wstępu tam gdzie rodzą się cuda
sterylna przestrzeń nie przepuszcza błota
zużytych butów duszących zmęczeniem stópZamglone drogowskazy
na bezdomnych skrzyżowaniach
mieszkają ci którzy zgubili siebie
nadzy z ledwo widocznym zarysem
wspierają się choć nie widzą nic
prócz przestrzeni pomiędzy sobą
pobici otwarciem dłoni wciąż
rozmnażają nasienia kontrastu
lecz ich lecz niech wreszcie poruszą
oczami zamarłymi na cuda
w cichych pomrukach prawdy
interakcje nie przychodzą świadomie
skoro jest tylko ten który jest
błogo samotnyBezgłos błyszczy jak rybie łuski
dzisiaj zabiję się na milion sposobów
i będę nosić krwiste makijaże
w każdej śmierci inny dla odmiany
bo na takie mnie stać
wiem kim jesteś
wiem że porzucasz kochanki
jak zużyte ciała tworząc nowe
pozbawione szlafroków
potem ubierasz je dla własnej wygody
dziwiąc się że mają podcięte gardła
które nie potrafią wyrzucać
właściwych obrazów wnętrzności
nie martwi cię purpura morza
ani wpijanie w rany
najważniejszy jest wspólny język
od teraz milczęW obiegu tysiąca i jednego mórz
gdybym dziś powiesiła się na drzewie
nie zauważyłoby niczego
wtopione w odgłosy martwe zastygło
w skórze parkowego prosektorium
mogę wieszać się do bólu
do ostatniego oddechu obumarłych alejek
i przysięgać na kolanach że to ostatni raz
że teraz rozkwitnę zielenią
bo wyszłam z głowy na fali tworzącej raj
kiedy otwierają się konary kładę ciało na język
przeżywam boże narodzenie
we własnej skórze
i pękam do krwi na widok torów
ginących w coraz większym rozjechaniu
płynę ustrojowo niebezpiecznie
na tę samą ławkęKażdego dnia z martwych wstają przed bramą
pani święci się wiosennie
rozkwita wierzbą przed lustrem
jakby miała tylko łzy
pan jest bezsenny
wyrasta domem i drogą
odciśniętą w całunie
piękni są gdy podają się sobie
każde z nich ma taką samą tęczę
po cichu biorą by stworzyć świt
oddzielnie czy razem zapełniają przestrzeń
wieczni bosonodzy
zryci piaskiem i gwoździem
jeszcze nie otwieraj dla mnie —
mówi ona
jeszcze śnij — mówi on
aż przebudzimy noce na skrzyżowaniu drógSzukam sposobu, czas i miejsce nie mają znaczenia
ścielę łóżko choć cały czas śnię
wymyślając okrutne postaci
niezrozumiałych halucynacji
przybieram wtedy bezpostaciowość
snując się obok w szerokości geograficznej
pozbawionej granic
nic tu do mnie nie należy
a przypisuję sobie prawo
nawet do posiadania śmierci
pewnie dlatego tak trafnie wróżę z blizn
gdy ledwo szemrzesz w zapachu włosów
przemieszczam cię tam gdzie nie byłeś
i wydaje mi się że to już tuAdresat
wiem że nie lubisz kiedy grzeszę
wtedy doskonale przedzieram się do ciebie
przez setki spraw
jedyna forma kontaktu
by zupełnie nie zapomnieć
że kiedyś znaczyliśmy dla siebie wiele
nie martw się upadki mam wyćwiczone
jak ojcze nasz wciąż pamiętam
zblizenia
drobnymi krokami mimo woli
może straciłeś cierpliwość nie znajdując
miejsca w którym mógłbyś zaistnieć
nie wiadomo czyja to wina
pewnie nieprawidłowości meteorologicznych
zacznę pisać do ciebie listy
by podtrzymać rozmowę
po tym jak odebrałeś mi głosPerfekcyjnie zasypiam i budzę się by żyć
jest łagodniej jakby życie przemnożyło się
biorąc na siebie moją śmierć
nie wiem ile to już razy
widać odnawiam się wiecznie jak ziemia
w której zakopią imię i nazwisko
odrzuciłam przejawy egzaltacji od plew
rozpoczynając nienaturalny proces
braku starzenia
kiedy jestem w sobie choruję
na przemożną ciszę
lub nieposkromione ataki gadulstwa
śmiejesz się z tego wpuszczając
jednym uchem
drugim pozwalasz wyjść na nowo
osobiście obliczyłeś mnie na nieskończoność
algorytmem który zapisuje
każdą sekundę jednego oddechuOrbitralnie
naliczyłam czternaście tysięcy siedemset
siedemdziesiąt trzy gwiazdy i pół
kiedy pojawiłeś się na środku jeziora
myślałam wielbię je i każdą kroplę
której dotyka twoja stopa
a okazuje się że żyłam tylko częścią
świetlistych punktów w głowie
nadal zasypiam łatwo i tak samo
budzę się w ramionach lub poza
sięgam klifów i wiatru
tulącego niczym druga skóra
coraz mniej w pamięci
obecności strzepuję bezruchem
nie zostawiając śladów
a przecież chcesz żebym odbiła się
na wydeptanym piasku w nowym języku
niezrozumiałym jeszcze dla nikogo
jesteś spokojny ja jestem
w twoim odbiciu połową
której nie doliczyłam
jestem błędem w nawigacji
_skręć w lewo _— _powiedział głos męski_
_skręć w prawo _— _sprzeciwił się damski_
ruszyłam prosto w kierunku obłędu
wszystko było pewne i zatwierdzone
jednym uderzeniem młotka
tylko ja przyznałam się do winy
żadna ze stron nie zabrała już głosu
nie ma jutra
a tylko jutro mogę mieć szczęście
i wrócić do punktu wyjścia dla uwięzionych
w niewłaściwym funkcjonowaniu
nie wiem kto tak mocno trzyma mnie w garści
może ten którego nazywam bogiem
a może to co wydaje się być życiemHojność twoja nie zna granic
mogę przytulić się do wiersza i zasnąć
między słowami
mogę nic nie czuć bo _nic_ ma znaczenie
boję się wypuścić wyobraźnię z rąk
kiedy myślę o słońcu — wypala mi twarz
kiedy o szalejącym wietrze — nie potrafię iść
umieram po raz czterdziesty pierwszy
przechodząc przez czasy
które kiedyś były ważne
ja nie jestem i krzyczę ratunku
jakbym była gotowa
na natychmiastowe udzielenie ostatniej pomocy
wrzaski teraźniejszości nie budzą do życia
podobno nikogo
kto woli odejść
byle tylko nie wżerały się nowe rodzaje
postradanych zmysłów
przestań mówić do mnie pielęgnując
te same rzeczywistości
widzę w nich wszystko oprócz ciebieGest halt
może lepiej że nie mówimy pierwszych słów
ostatnie mogłyby nas zranić
i doprowadzić do kresu niedokonanej łączności
może lepiej że nie upadamy na głowy
ostrożnie podtrzymując konstrukcję
która pozwala na niepodobność
do szczęśliwych
bezpiecznie jest kiedy złudzenie
wymyka się z rąk
by polec na wydeptanej trawie
bo czym orać ciała
leżące ugorem u podnóża śmierci
trzymajmy się z daleka
niech nagłe myśli katapultują
w niezbadanych kierunkach wiatru
unikając siebie mamy pewność
że żaden ruch nie przeszyje nas na wylotPrawo odciążenia z iluzorycznych granic
w powszechnym mniemaniu jest niewygodnie
ciąży odnosząc się tam gdzie już byłam
umieram tu i teraz
bo nie potrafię być jednocześnie
w dwóch miejscach
niechcący rozrywają mnie na połowy
trudnostrawną przynętą
ujawniona tu
w sześćset sześćdziesiątym szóstym wierszu
żeby _teraz_ być linią prostą
do celu który kształtuje się w bezdechu
zanim do niego dotrę pozwól mi
nacieszyć się tym że jestemW ciemnej dolinie
powstałam dla nikogo
może dla niewidocznych spojrzeń
i słów których nie słyszę
jestem na brzegu
tym drugim trudniej rozpływa się
w agoniach kurczowo trzymając fale
morze jest może nie ma
roztkliwiania się nad zarosieniem traw
w głowie otulonej czymś
co wydaje się być prawdziwe
rozpleniona w przestrzeni zapominam
wczorajsze ślady poplątanych stóp
przestań tworzyć mnie w roztargnieniu chwil
trudno znosić odległość
dla zachowania twarzy w lustrzeBezsenność rozjaśnia noc
śpię coraz krócej
łagodnie zmieniam pozycje
otulając się ciepłem kołdry
dobrze jest w ciszy nie tracąc głosu
dotykasz słońcem i księżycem
szumem drzew i kolorem kwiatów
już niedługo zabierzesz mnie w podróż
bez powrotu do miejsc
które ciągle usiłuję pamiętać
wiem że nie zapytasz o nic
związki bywają trudne
gdy tworzą się pod znakiem zapytania
lepiej gdy są czarno białe
a każdy z nas jest lustrzanym odbiciem
kiedyś zaprowadzę się do ciebie
pokażę jak echem odbijam się od myśli
która oddala nas od siebie
tworząc obraz i niepodobieństwo swojeBoso i nago umiera się najwygodniej
sen jest krótki
rozciągnięty pomiędzy czekaniem a brakiem
śmierć etapuje się kolorami
nuży mnie i wypluwa na powierzchnię
rozrywając zimę o wschodzie
by rozniecić zachodnie pożary
idę w niepamięć
kończę się i zaczynam jak sygnał ratunkowy
wypuszczany ustami nabrzmiałymi
od nadmiaru próśb
jestem biedna więc w oczach hula wiatr
rozwiewa nadzieje odbierając to
co z mozołem nagromadziło się w zanadrzu
zakaz wstępu tam gdzie rodzą się cuda
sterylna przestrzeń nie przepuszcza błota
zużytych butów duszących zmęczeniem stópZamglone drogowskazy
na bezdomnych skrzyżowaniach
mieszkają ci którzy zgubili siebie
nadzy z ledwo widocznym zarysem
wspierają się choć nie widzą nic
prócz przestrzeni pomiędzy sobą
pobici otwarciem dłoni wciąż
rozmnażają nasienia kontrastu
lecz ich lecz niech wreszcie poruszą
oczami zamarłymi na cuda
w cichych pomrukach prawdy
interakcje nie przychodzą świadomie
skoro jest tylko ten który jest
błogo samotnyBezgłos błyszczy jak rybie łuski
dzisiaj zabiję się na milion sposobów
i będę nosić krwiste makijaże
w każdej śmierci inny dla odmiany
bo na takie mnie stać
wiem kim jesteś
wiem że porzucasz kochanki
jak zużyte ciała tworząc nowe
pozbawione szlafroków
potem ubierasz je dla własnej wygody
dziwiąc się że mają podcięte gardła
które nie potrafią wyrzucać
właściwych obrazów wnętrzności
nie martwi cię purpura morza
ani wpijanie w rany
najważniejszy jest wspólny język
od teraz milczęW obiegu tysiąca i jednego mórz
gdybym dziś powiesiła się na drzewie
nie zauważyłoby niczego
wtopione w odgłosy martwe zastygło
w skórze parkowego prosektorium
mogę wieszać się do bólu
do ostatniego oddechu obumarłych alejek
i przysięgać na kolanach że to ostatni raz
że teraz rozkwitnę zielenią
bo wyszłam z głowy na fali tworzącej raj
kiedy otwierają się konary kładę ciało na język
przeżywam boże narodzenie
we własnej skórze
i pękam do krwi na widok torów
ginących w coraz większym rozjechaniu
płynę ustrojowo niebezpiecznie
na tę samą ławkęKażdego dnia z martwych wstają przed bramą
pani święci się wiosennie
rozkwita wierzbą przed lustrem
jakby miała tylko łzy
pan jest bezsenny
wyrasta domem i drogą
odciśniętą w całunie
piękni są gdy podają się sobie
każde z nich ma taką samą tęczę
po cichu biorą by stworzyć świt
oddzielnie czy razem zapełniają przestrzeń
wieczni bosonodzy
zryci piaskiem i gwoździem
jeszcze nie otwieraj dla mnie —
mówi ona
jeszcze śnij — mówi on
aż przebudzimy noce na skrzyżowaniu drógSzukam sposobu, czas i miejsce nie mają znaczenia
ścielę łóżko choć cały czas śnię
wymyślając okrutne postaci
niezrozumiałych halucynacji
przybieram wtedy bezpostaciowość
snując się obok w szerokości geograficznej
pozbawionej granic
nic tu do mnie nie należy
a przypisuję sobie prawo
nawet do posiadania śmierci
pewnie dlatego tak trafnie wróżę z blizn
gdy ledwo szemrzesz w zapachu włosów
przemieszczam cię tam gdzie nie byłeś
i wydaje mi się że to już tuAdresat
wiem że nie lubisz kiedy grzeszę
wtedy doskonale przedzieram się do ciebie
przez setki spraw
jedyna forma kontaktu
by zupełnie nie zapomnieć
że kiedyś znaczyliśmy dla siebie wiele
nie martw się upadki mam wyćwiczone
jak ojcze nasz wciąż pamiętam
zblizenia
drobnymi krokami mimo woli
może straciłeś cierpliwość nie znajdując
miejsca w którym mógłbyś zaistnieć
nie wiadomo czyja to wina
pewnie nieprawidłowości meteorologicznych
zacznę pisać do ciebie listy
by podtrzymać rozmowę
po tym jak odebrałeś mi głosPerfekcyjnie zasypiam i budzę się by żyć
jest łagodniej jakby życie przemnożyło się
biorąc na siebie moją śmierć
nie wiem ile to już razy
widać odnawiam się wiecznie jak ziemia
w której zakopią imię i nazwisko
odrzuciłam przejawy egzaltacji od plew
rozpoczynając nienaturalny proces
braku starzenia
kiedy jestem w sobie choruję
na przemożną ciszę
lub nieposkromione ataki gadulstwa
śmiejesz się z tego wpuszczając
jednym uchem
drugim pozwalasz wyjść na nowo
osobiście obliczyłeś mnie na nieskończoność
algorytmem który zapisuje
każdą sekundę jednego oddechuOrbitralnie
naliczyłam czternaście tysięcy siedemset
siedemdziesiąt trzy gwiazdy i pół
kiedy pojawiłeś się na środku jeziora
myślałam wielbię je i każdą kroplę
której dotyka twoja stopa
a okazuje się że żyłam tylko częścią
świetlistych punktów w głowie
nadal zasypiam łatwo i tak samo
budzę się w ramionach lub poza
sięgam klifów i wiatru
tulącego niczym druga skóra
coraz mniej w pamięci
obecności strzepuję bezruchem
nie zostawiając śladów
a przecież chcesz żebym odbiła się
na wydeptanym piasku w nowym języku
niezrozumiałym jeszcze dla nikogo
jesteś spokojny ja jestem
w twoim odbiciu połową
której nie doliczyłam
więcej..
