Błękitny dym - ebook

Pro­log

Ogień naro­dził się w żarze, dymie i bla­sku. Niczym nad­przy­ro­dzona bestia, toru­jąca sobie szpo­nami drogę z łona, wyrwał się do życia z recho­tem, który prze­isto­czył się w ryk.

I odmie­nił wszystko w jed­nej wspa­nia­łej chwili.

Jak owa bestia prze­śli­zgnął się wężo­wym ruchem po drew­nie, żło­biąc potęż­nymi, usmo­lo­nymi pal­cami wszystko, co było dotąd czy­ste i jasne.

Ogień miał oczy, czer­wone i wszyst­ko­wi­dzące, a umysł tak bły­sko­tliwy, tak kom­pletny, iż znał na pamięć każdą z ota­cza­ją­cych go rze­czy.

On postrze­gał tę bestię jako żywą istotę, zło­ci­stego, kar­ma­zy­no­wego boga, który poja­wił się tylko po to, żeby siać znisz­cze­nie, i pochła­niał wszystko, co chciał, bez skru­chy i bez lito­ści, z wielką żar­łocz­no­ścią.

Wszystko przed nim padało na kolana jak bła­gal­nicy, odda­jący mu cześć nawet wtedy, gdy ich poże­rał.

Ale to on tego doko­nał, on go stwo­rzył. A więc był bogiem ognia. Potęż­niej­szym niż pło­mie­nie, spryt­niej­szym od żaru, bar­dziej odu­rza­ją­cym niż dym.

Bestia nie ist­niała, dopóki nie powo­łał jej do życia.

Patrząc, jak się rodzi, zako­chał się w niej.

Blask pło­mieni igrał na jego twa­rzy, lśnił w peł­nych zachwytu oczach. Wypił łyk piwa, delek­tu­jąc się mro­żą­cym zim­nem spły­wa­ją­cym prze­ły­kiem, pod­czas gdy skórę oble­wały fale żaru.

Czuł pod­nie­ca­jące mro­wie­nie w brzu­chu, zachwyt prze­peł­niał mu umysł. W miarę jak ogień piął się smu­gami po ścia­nach, wyobraź­nia pod­su­wała mu coraz to nowe moż­li­wo­ści.

Ogień był piękny. Ogień był potężny. Ogień był prze­za­bawny.

Patrząc, jak rośnie, rósł sam. Oto dopeł­niało się jego prze­zna­cze­nie, odci­ska­jąc się pięt­nem w sercu i duszy.1

_Bal­ti­more 1985_

Dzie­ciń­stwo Cata­riny Hale skoń­czyło się pew­nej par­nej sierp­nio­wej nocy, kilka godzin po tym, jak na sta­dio­nie Memo­rial Orio­les roz­gro­mili Ran­ger­sów, kopiąc ich tek­sań­skie tyłki – jak to okre­ślił tata dziew­czynki – dzie­więć do jed­nego. Jej rodzice rzadko brali wolny wie­czór, żeby zabrać całą rodzinę na mecz, ale wtedy zwy­cię­stwo ich dru­żyny było podwój­nie słod­kie. Prze­waż­nie wie­czo­rami jedno z nich, a naj­czę­ściej oboje pra­co­wali dłu­gie godziny w Sirico’s, piz­ze­rii, którą prze­jęli od ojca matki Cata­riny. Tam wła­śnie przed osiem­na­stu laty spo­tkali się jej rodzice. Jak gło­siła rodzinna opo­wieść, matka, try­ska­jąca życiem i ener­gią osiem­na­sto­latka, była w lokalu, kiedy do środka wma­sze­ro­wał dum­nie dwu­dzie­sto­letni Gib­son Hale.

– Wsze­dłem na pizzę – zwykł mawiać – a spo­tka­łem wło­ską bogi­nię.

Jej ojciec czę­sto uży­wał dzi­wacz­nych zwro­tów, ale Reena bar­dzo lubiła go słu­chać.

Gib­son prze­jął piz­ze­rię po dzie­się­ciu latach, kiedy Poppi i Nuni doszli do wnio­sku, że już naj­wyż­szy czas wyru­szyć w świat. Bianca, naj­młod­sze z pię­ciorga ich dzieci i jedyna dziew­czyna, dołą­czyła do swego Giba, zwłasz­cza że żaden z jej braci nie był zain­te­re­so­wany pro­wa­dze­niem lokalu.

Dzia­dek Reeny uru­cho­mił piz­ze­rię w bal­ti­mor­skiej Małej Ita­lii ponad czter­dzie­ści trzy lata temu. Sirico’s była więc star­sza nawet od Gib­sona, co dziew­czynkę nie­zmier­nie zadzi­wiało. Obec­nie jej ojciec, który nie miał w żyłach nawet kro­pli wło­skiej krwi, pro­wa­dził Sirico’s razem z żoną – Włoszką z krwi i kości.

W piz­ze­rii pra­wie zawsze pano­wał duży ruch i było mnó­stwo pracy, ale Reena nie miała nic prze­ciwko temu, nawet jeśli musiała poma­gać rodzi­com. Jej star­sza sio­stra Isa­bella skar­żyła się, że cza­sami musi tam pra­co­wać nawet w sobot­nie wie­czory, zamiast iść na randkę lub spo­tkać się ze zna­jo­mymi. Ale Bella nie­ustan­nie na coś narze­kała.

Naj­bar­dziej zło­ściło ją to, że ich naj­star­sza sio­stra, Fran­ce­sca, miała wła­sną sypial­nię na dru­gim pię­trze, pod­czas gdy ona musiała dzie­lić pokój z Reeną. Wła­sny pokój miał też Xan­der, ponie­waż był jedy­nym chłop­cem, choć naj­młod­szym z rodzeń­stwa.

Dzie­le­nie pokoju z sio­strą nie prze­szka­dzało Reenie, a cza­sami bywało nawet fajne, dopóki Bella nie stała się nasto­latką. Doszła wtedy do wnio­sku, że jest już wystar­cza­jąco doro­sła, żeby roz­ma­wiać wyłącz­nie o chło­pa­kach, prze­glą­dać maga­zyny z modą oraz poświę­cać dużo czasu swoim fry­zu­rom.

Reena miała jede­na­ście lat i dzie­sięć mie­sięcy. Ozna­czało to, iż za czter­na­ście mie­sięcy sama zosta­nie nasto­latką. Ostat­nio było to jej praw­dziwą obse­sją, która zdo­mi­no­wała wcze­śniej­sze marze­nia – na przy­kład, żeby zostać zakon­nicą lub poślu­bić Toma Cru­ise’a.

Owej gorą­cej i par­nej sierp­nio­wej nocy, kiedy Reena miała jede­na­ście lat i dzie­sięć mie­sięcy, w ciem­no­ści obu­dziły ją silne i bole­sne skur­cze brzu­cha. Sku­liła się w kłę­bek niczym kuleczka i zagry­zła wargi, żeby powstrzy­mać jęk. Po dru­giej stro­nie pokoju, w usta­wio­nym naj­da­lej jak się dało łóżku, spała Bella. Miała już czter­na­ście lat i bar­dziej niż młod­sza sio­stra inte­re­so­wały ją wymyślne fry­zury. Teraz lekko pochra­py­wała.

Reena poma­so­wała bolący brzuch i pomy­ślała o tych wszyst­kich hot dogach, popcor­nie i cukier­kach, które spa­ła­szo­wała pod­czas meczu. Mama uprze­dzała ją, iż może tego żało­wać.

Czy jej mama nie mogłaby choć raz się pomy­lić?

Pró­bo­wała zło­żyć ból w ofie­rze, jak zawsze mawiały zakon­nice, żeby jej cier­pie­nia pomo­gły jakie­muś bied­nemu grzesz­ni­kowi. Ale wciąż bolało i bolało!

A może to nie od hot dogów? Może to od ciosu w brzuch, jaki zadał jej Joey Pasto­relli. Za ude­rze­nie, któ­rym prze­wró­cił ją na zie­mię, porwa­nie bluzki i nazwa­nie sło­wem, któ­rego nie rozu­miała, zna­lazł się póź­niej w nie­złych tara­pa­tach. Pan Pasto­relli i Gib­son wdali się w kłót­nię, gdy jej tata udał się do jego domu, aby „prze­dys­ku­to­wać sprawę”.

Sły­szała, jak na sie­bie krzy­czeli. Jej ojciec ni­gdy tego nie robił… no, bar­dzo rzadko. Za to matka wrzesz­czała czę­sto, gdyż była stu­pro­cen­tową Włoszką i miała tem­pe­ra­ment.

Ale tym razem to on się wydzie­rał na pana Pasto­rel­lego. A po powro­cie do domu bar­dzo mocno przy­tu­lił córkę do sie­bie.

Póź­niej poszli na mecz.

Nie­wy­klu­czone, że ból był karą za to, że cie­szyła się, iż Joey Pasto­relli zosta­nie uka­rany. I może za to, iż była tro­chę zado­wo­lona, że prze­wró­cił ją na zie­mię i podarł bluzkę, ponie­waż póź­niej poszli na mecz i na wła­sne oczy widziała, jak Orio­les roz­gro­mili Ran­ger­sów.

A jeśli doznała jakichś wewnętrz­nych ura­zów?

Z ulu­bio­nych przez nią i Xan­dra pro­gra­mów _Emer­gency_ wie­działa, że to się zda­rza, a czło­wiek może nawet w ich wyniku umrzeć.

Na samą myśl o tym dostała jesz­cze sil­niej­szego skur­czu, aż do oczu napły­nęły jej łzy. Wstała z łóżka – chciała pójść do mamy – a wtedy poczuła mię­dzy udami wil­goć.

Pocią­ga­jąc nosem, zawsty­dzona, że mogła sobie zmo­czyć majtki jak dzi­dziuś, cichutko wyszła z sypialni i ruszyła kory­ta­rzem do łazienki. Weszła do pomiesz­cze­nia z różową wanną i kafel­kami, po czym pod­cią­gnęła do góry koszulkę z napi­sem _Gho­st­bu­sters_.

Na widok zakrwa­wio­nych ud dziew­czynkę oblała gorąca fala prze­ra­że­nia. Umie­rała. Zadzwo­niło jej w uszach. Gdy poczuła kolejny skurcz w brzu­chu, otwo­rzyła usta do krzyku.

I wtedy pojęła, co się dzieje.

Nie umie­ram – pomy­ślała. To nie żadne wewnętrzne urazy. Miała po pro­stu okres. Swój pierw­szy okres.

Mama już jej wszystko wyja­śniła: o jajecz­kach, o cyklach i o sta­wa­niu się kobietą. Obie sio­stry prze­cho­dziły okres co mie­siąc, podob­nie jak Bianca.

W szafce pod umy­walką były pod­pa­ski. Mama poka­zała jej, jak ich uży­wać, a Reena zamknęła się kie­dyś w łazience, żeby wypró­bo­wać. Teraz więc bar­dzo dokład­nie się umyła, czu­jąc się już kobietą. Sam widok krwi wcale nie wzbu­dzał obaw dziew­czynki, naj­bar­dziej tra­piło ją to, skąd ona pły­nęła.

Ale była już doro­sła – w każ­dym razie na tyle, żeby pora­dzić sobie z czymś, co jak mama powie­działa, jest natu­ralną, kobiecą sprawą.

Ponie­waż cał­ko­wi­cie się wybu­dziła i stała się praw­dziwą kobietą, posta­no­wiła zejść do kuchni i napić się imbi­ro­wej oran­żady. W domu pano­wał upał: kani­kuła – mawiał o takich dniach tato. Poza tym miała tyle do myśle­nia o tym, kim się teraz stała. Wyszła ze szklanką na zewnątrz i przy­sia­dła na mar­mu­ro­wych stop­niach, pijąc napój.

Pano­wała taka cisza, że sły­szała ast­ma­tyczne poszcze­ki­wa­nie psa Pasto­rel­lich. Paliły się uliczne latar­nie. Wszystko to spra­wiało, że czuła się, jakby tylko ona jedna na całym świe­cie nie spała. Bo prze­cież tylko ona jedna na całym świe­cie wie­działa, co stało się wewnątrz jej ciała.

Pocią­gnęła ze szklanki łyk napoju i pomy­ślała, jak to będzie, gdy za mie­siąc wróci do szkoły. Ile innych dziew­cząt dostało tego lata pierw­szego okresu?

Teraz powinny zacząć jej rosnąć piersi. Popa­trzyła na klatkę pier­siową, zasta­na­wia­jąc się, jak to będzie. Co będzie czuła. Czło­wiek nie czuje, jak rosną mu włosy lub paznok­cie, ale może czuje rosnące piersi.

Cie­kawe, bar­dzo cie­kawe.

Jeśli zaczną rosnąć teraz, będzie już je miała do czasu, gdy w końcu zosta­nie nasto­latką.

Sie­działa na mar­mu­ro­wych schod­kach – wciąż jesz­cze dziew­czynka o pła­skiej piersi i z obo­la­łym brzu­chem. Jej blond włosy o mio­do­wym odcie­niu skrę­cały się w wil­got­nym powie­trzu. Podłużne powieki żół­to­brą­zo­wych oczu robiły się cięż­kie. Nad kąci­kiem gór­nej wargi z pra­wej strony miała pie­przyk, na zębach apa­rat korek­cyjny.

Tej par­nej, gorą­cej nocy teraź­niej­szość wyda­wała jej się cał­ko­wi­cie bez­pieczna, ale przy­szłość była mgli­stym marze­niem.

Ziew­nęła i zamru­gała sen­nie oczami. Wstała, zamie­rza­jąc już wró­cić do domu, i wzro­kiem pobie­gła w stronę Sirico’s, która stała tam, jesz­cze zanim uro­dził się ojciec. W pierw­szej chwili błysk świa­tła w wiel­kim, fron­to­wym oknie wzięła za jakieś odbi­cie. Ładne – pomy­ślała.

Ścią­gnęła usta, z uwagą spo­glą­da­jąc w tamtą stronę, i unio­sła głowę ze zdu­mie­niem. To wcale nie wyglą­dało ani na refleks świetlny, ani na pozo­sta­wione przez kogoś przez nie­uwagę zapa­lone świa­tła wewnątrz lokalu.

Zacie­ka­wiona, ści­ska­jąc w dłoni szklankę, wyszła na chod­nik przed domem.

Zbyt zain­try­go­wana, aby myśleć o tym, że matka dałaby jej w skórę za pałę­ta­nie się w środku nocy nawet po ich ulicy, ruszyła chod­ni­kiem.

Serce zaczęło dziew­czynce walić jak mło­tem, gdy do jej omro­czo­nego snem umy­słu dotarło, co naprawdę widzi. Z otwar­tych drzwi fron­to­wych buchały kłęby dymu. A świa­tło, które widziała, to były pło­mie­nie.

– Pożar – szep­nęła z początku, po czym krzy­cząc to na całe gar­dło, wbie­gła do domu.

*

Do końca życia już nie zapo­mni, jak stała ze swoją rodziną i patrzyła na pło­nącą Sirico’s. Ryk ognia wyplu­wa­nego przez roz­bite okna i wzbi­ja­ją­cego się do góry zło­ci­stymi słu­pami dud­nił jej w uszach. Wycie syren, chlust wody leją­cej się stru­mie­niami z ogrom­nych sika­wek, ludz­kie szlo­chy i krzyki. Ale nad tym wszyst­kim góro­wał prze­ra­ża­jący huk ognia.

Jej brzuch czuł teraz huk pło­mieni jak bole­sne skur­cze. Pul­so­wał zdu­mie­niem i grozą, chło­nąc strasz­liwe piękno pożogi.

Jak jest tam w środku, gdzie weszli stra­żacy? Gorąco i ciemno? Duszno i jasno? Pło­mie­nie przy­po­mi­nały ogromne jęzory, wysu­wa­jące się i zwi­ja­jące znów do środka; zupeł­nie jakby sma­ko­wały tego, któ­rego poże­rały.

Kłęby dymu wzno­siły się pió­ro­pu­szami. Łza­wiły jej oczy, krę­ciło w nosie, choć taniec pło­mieni olśnie­wał. Wciąż była boso i asfalt parzył jej stopy niczym roz­grzane węgle. Ale nie mogła ruszyć się z miej­sca, nie potra­fiła ode­rwać wzroku od sza­lo­nego, nie­ujarz­mio­nego wido­wi­ska.

Coś eks­plo­do­wało, znów roz­le­gły się krzyki. Stra­żacy w heł­mach i umo­ru­sa­nych sadzą twa­rzach krą­żyli w opa­rach dymu jak duchy. Przy­po­mi­nają żoł­nie­rzy – pomy­ślała Reena. Jakby oglą­dała wojenny film.

A jed­nak nawet bijące powie­trze strugi wody rzu­cały uro­kliwe świe­tli­ste bły­ski.

Zasta­na­wiała się, co się dzieje w środku. Co ci męż­czyźni tam robią? Jak się zacho­wuje ogień? Jeśli toczył wojnę, to czy krył się, żeby ponow­nie zaata­ko­wać znie­nacka, jasny i zło­ci­sty?

Z nieba spa­dały spo­pie­lone dro­biny jak czarny śnieg. Jak zahip­no­ty­zo­wana dała krok do przodu. Matka natych­miast chwy­ciła ją za rękę i przy­cią­gnęła do sie­bie, przy­tu­la­jąc jesz­cze moc­niej.

– Stój tutaj – mruk­nęła. – Musimy trzy­mać się razem.

A ona chciała tylko popa­trzeć. Z uchem przy sercu matki, sły­szała, jak ono bije mocno i gwał­tow­nie. Odwró­ciła głowę i popa­trzyła w górę. Chciała zapy­tać, czy mogą podejść bli­żej. Tylko tro­szeczkę.

Ale w twa­rzy matki nie dostrze­gła żad­nego pod­nie­ce­nia. W jej oczach próżno szu­kała zachwytu, widziała tylko błysz­czące łzy.

Była piękną kobietą; wszy­scy to mówili. Ale teraz twarz Bianki wyglą­dała jak wykuta z twar­dego kamie­nia, z głę­boko wyry­tymi liniami. Jej oczy poczer­wie­niały od łez i dymu. We wło­sach miała szary popiół.

Obok stał Gib­son, obej­mu­jąc ją ramie­niem. Reena ze zgrozą spo­strze­gła, że i w jego oczach lśniły łzy. Odbi­jał się w nich blask pożogi, jakby sam ogień dostał się do jego wnę­trza.

To nie był film; wszystko działo się naprawdę. Coś, co do nich nale­żało przez całe życie, na jej oczach zni­kało w ogniu. Poprzez hip­no­ty­zu­jące świa­tło ruchli­wych pło­mieni dostrze­gała czarne smugi na ścia­nach Sirico’s, widziała war­stwę mokrej sadzy pokry­wa­ją­cej schodki z bia­łego mar­muru, odłamki potrza­ska­nego szkła.

Na ulicy i chod­ni­kach stali sąsie­dzi; więk­szość ich w noc­nych stro­jach. Z dziećmi na ręku lub obok sie­bie. Nie­któ­rzy pła­kali.

Nagle Reena przy­po­mniała sobie, że w nie­wiel­kim miesz­kanku nad piz­ze­rią miesz­kał Pete Tolino z żoną i malut­kim dziec­kiem. Serce jej się ści­snęło, gdy spoj­rzała w górę i zoba­czyła dym bijący z okien.

– Tato! Tato! Pete i The­resa!

– Nic się im nie stało. – Wziął córkę na ręce, gdy odsu­nęła się od matki, tak jak to robił, gdy była małą dziew­czynką, i przy­tu­lił twarz do jej szyi. – Nikomu nic się nie stało.

Zawsty­dzona, wtu­liła twarz w ramię ojca. Nie pomy­ślała wcale o ludziach, nie pomy­ślała nawet o tych wszyst­kich rze­czach: o obraz­kach na ścia­nach i tabo­re­tach, o ser­we­tach na sto­łach i wiel­kich pie­kar­ni­kach.

Myślała jedy­nie o ogniu, o jego bla­sku i ryku, jaki wyda­wał.

– Prze­pra­szam – chli­pała z twa­rzą wtu­loną w nagie ramię ojca. – Prze­pra­szam.

– Już cicho, wszystko dopro­wa­dzimy do porządku – odparł chra­pli­wym gło­sem, jakby krztu­sił się dymem. – Ja sam to wyre­mon­tuję.

Pocie­szona, popa­trzyła spo­nad ramie­nia ojca na ota­cza­jące ją twa­rze i na pożar. Ujrzała przy­tu­lone do sie­bie sio­stry i matkę trzy­ma­jącą na rękach Xan­dra.

Stary pan Falco sie­dział na stop­niach swego domku i w sęka­tych pal­cach prze­su­wał róża­niec. Miesz­ka­jąca w sąsied­nim domu pani DiSa­lvo ota­czała ramie­niem plecy swo­jej matki. Z ulgą dostrze­gła też Pete’a; sie­dział na kra­węż­niku jezdni z twa­rzą w dło­niach. Obok żona tuliła dziecko.

Potem dostrze­gła Joeya. Stał, koły­sząc bio­drami, z kciu­kami wsu­nię­tymi w przed­nie kie­sze­nie spodni, i gapił się na ogień. Na jego twa­rzy malo­wało się jakieś rado­sne unie­sie­nie, jak na jej świę­tych obraz­kach męczen­ni­ków.

Moc­niej przy­tu­liła się do ojca.

W tej samej chwili Joey odwró­cił głowę, spoj­rzał na nią i szy­der­czo wyszcze­rzył zęby.

– Tato – szep­nęła, ale w tej samej chwili poja­wił się jakiś czło­wiek z mikro­fo­nem i zaczął zada­wać pyta­nia.

Kiedy ojciec posta­wił ją na ziemi, nie chciała się od niego ode­rwać. Joey wciąż się na nią gapił i szcze­rzył zęby. Było to bar­dziej prze­ra­ża­jące niż sam ogień. Ale Gib­son popchnął ją w stronę sióstr.

– Fran, zabierz brata i sio­stry do domu! – pole­cił.

– Ale ja chcę zostać z tobą. – Reena ucze­piła się jego rąk. – Muszę zostać z tobą.

– Wra­caj­cie do domu! – Przy­kuc­nął, tak że jego zaczer­wie­nione oczy zna­la­zły się na wyso­ko­ści twa­rzy córki. – Już pra­wie po wszyst­kim. Doga­szają ogień. Powie­dzia­łem, że wszystko dopro­wa­dzę do porządku, i dotrzy­mam słowa. – Poca­ło­wał ją w czoło. – Wra­caj do domu. My też tam nie­ba­wem wró­cimy.

– Cata­rino! – Matka przy­cią­gnęła ją z powro­tem do sie­bie. – Pomóż sio­strom przy­go­to­wać kawę i coś do jedze­nia dla ludzi, któ­rzy nam poma­gali. Tylko tyle możemy zro­bić.

Przy­go­to­wy­wa­nie jedze­nia to dla dzieci nic nowego. Ter­mosy z kawą, dzbany z mro­żoną her­batą, wiel­kie kanapki. Ale tym razem w kuchni nie było żad­nych sprze­czek mię­dzy sio­strami. Bella nie­ustan­nie chli­pała, ale Fran nie miała o to do niej pre­ten­sji. A kiedy Xan­der oświad­czył, że zanie­sie jeden dzba­nek, nikt nie zwró­cił mu uwagi, iż jest za mały.

W powie­trzu uno­sił się odór, który Reena zapa­mię­tała na zawsze. Świa­tła latarni prze­sła­niała brudna zasłona dymu. Ale dzieci roz­sta­wiły na chod­niku przed domem stół na ter­mosy z kawą, dzbanki z her­batą i kanapki. Wsu­wały w usmo­lone dło­nie kubki i chleb.

Część sąsia­dów wró­ciła do domów, odgra­dza­jąc się w ten spo­sób od dymu i smrodu spa­le­ni­zny, od uno­szą­cego się w powie­trzu popiołu, który osia­dał cienką war­stwą na samo­cho­dach i ziemi niczym brudny śnieg. Nie było już jasnego ognia i nawet z daleka Reena widziała poczer­niałe cegły, czarną sadzę i ciemne dziury, które były kie­dyś oknami.

Donice z kwia­tami na bia­łych stop­niach, które wio­sną poma­gała mamie sadzić, teraz leżały potłu­czone, zadep­tane, mar­twe.

Rodzice stali ze sple­cio­nymi dłońmi na ulicy przed Sirico’s. Ojciec miał na sobie tylko dżinsy, które wcią­gnął, kiedy ich obu­dziła, matka jasno­czer­wony szla­frok. Dostała go na uro­dziny zale­d­wie w zeszłym mie­siącu.

Stali tak jesz­cze, nawet gdy wiel­kie wozy odje­chały.

Pod­szedł do nich męż­czy­zna w stra­żac­kim heł­mie i roz­ma­wiał z oboj­giem przez dłuż­szy czas. Następ­nie rodzice odwró­cili się i trzy­ma­jąc się cią­gle za ręce, ruszyli w stronę domu.

Męż­czy­zna w heł­mie poszedł w stronę tego, co zostało z Sirico’s. Włą­czył ręczny reflek­tor i znik­nął w ciem­no­ściach wypa­lo­nego budynku.

Wspól­nie prze­nie­śli do domu resztki jedze­nia i napo­jów. Reena pomy­ślała, że wszy­scy wyglą­dają jak oca­leni boha­te­ro­wie z wojen­nych fil­mów: brudne włosy, zmę­czone twa­rze. Kiedy już scho­wano jedze­nie, matka zapy­tała, czy ktoś chce spać.

Bella znów wybuch­nęła pła­czem.

– Jak możemy spać? Co my teraz zro­bimy?

– To, co zwy­kle. Jeśli nie chce ci się spać, idź się umyć. Ja zajmę się śnia­da­niem. No, idź. Kiedy się umy­jemy i coś prze­ką­simy, nasze myśli będą jaśniej­sze.

Jako trze­cia pod wzglę­dem wieku Reena była zawsze trze­cia w kolejce do kąpieli. Pocze­kała więc do chwili, aż usły­szała, że łazienkę opusz­cza Fran, a jej miej­sce zaj­muje Bella. Wtedy wyśli­zgnęła się ze swego pokoju i zapu­kała do sypialni rodzi­ców.

Ojciec skoń­czył wła­śnie mycie wło­sów, były jesz­cze wil­gotne. Wło­żył czy­ste dżinsy i koszulę. Ale jego twarz wyglą­dała tak jak wtedy, gdy prze­cho­dził ciężką grypę.

– Sio­stry oku­pują łazienkę? – zapy­tał z lek­kim uśmie­chem, który jed­nak nie poja­wił się w jego oczach. – Tym razem możesz sko­rzy­stać z naszej.

– Reena, a gdzie twój brat? – zain­te­re­so­wała się matka.

– Zasnął na pod­ło­dze.

– Ach. – Zało­żyła opa­skę na wil­gotne włosy. – No dobrze. Idź pod prysz­nic. Przy­niosę ci czy­ste ubra­nie.

– Dla­czego ten stra­żak wszedł do środka, kiedy wszy­scy inni już wyszli?

– To inspek­tor – wyja­śnił ojciec. – Będzie się sta­rał usta­lić przy­czynę pożaru. Gdyby nie ty, przy­by­liby znacz­nie póź­niej. Ale naj­waż­niej­sze, że Pete’owi i jego rodzi­nie nic się nie stało. Reena, a co ty robi­łaś na ulicy w środku nocy?

– Ja… – Zaczer­wie­niła się po czubki uszu na wspo­mnie­nie okresu. – Muszę coś powie­dzieć mamie.

– Nie będę się gnie­wał.

Spu­ściła głowę i wbiła wzrok w czubki stóp.

– Pro­szę, to oso­bi­sta sprawa.

– Gib, czy mógł­byś zacząć przy­go­to­wy­wać wędliny? – zapy­tała od nie­chce­nia Bianca. – Za chwilę do cie­bie dołą­czę.

– Dobrze, dobrze – burk­nął i prze­tarł dłońmi oczy. – Ale ja bym się nie gnie­wał – powtó­rzył i zosta­wił je same.

– O czym nie chcia­łaś roz­ma­wiać z ojcem? Dla­czego ranisz jego uczu­cia w tak trud­nej chwili?

– Nie chcia­łam… Obu­dzi­łam się, bo… strasz­nie bolał mnie brzuch.

– Jesteś chora? – zapy­tała Bianca, odwra­ca­jąc się w stronę córki, i przy­ło­żyła jej dłoń do czoła.

– Zaczął mi się okres.

– Och, moja mała dziew­czynko! – Bianca przy­cią­gnęła Reenę do sie­bie i mocno przy­tu­liła. Zaczęła szlo­chać.

– Mamo, nie płacz.

– Nie… Ja tylko tak, chwilę. Tyle rze­czy, wszystko naraz. Moja mała Cata­rina. Tyle strat, tyle zmian. Moja _bam­bina_. – Lekko się odsu­nęła. – Dzi­siej­szej nocy zmie­ni­łaś się i dzięki temu ura­to­wa­łaś innym życie. Dzię­kujmy Bogu za to, co zdo­ła­li­śmy oca­lić, a ze stra­tami damy sobie radę. Jestem z cie­bie bar­dzo dumna.

Uca­ło­wała Reenę w oba policzki.

– Czy brzu­szek cią­gle cię boli? – Kiedy dziew­czynka ski­nęła głową, matka znów ją uści­skała. – Weź teraz prysz­nic, a póź­niej cie­płą kąpiel w mojej wan­nie. Od razu poczu­jesz się lepiej. Czy chcesz mnie jesz­cze o coś zapy­tać?

– Wiem, co robić.

Bianca uśmiech­nęła się, ale w jej oczach malo­wał się cień smutku.

– Idź teraz pod prysz­nic, pomogę ci.

– Mamo, nie mogłam tego powie­dzieć przy tatu­siu.

– Oczy­wi­ście, że nie. Masz rację. To sprawy kobiece.

Sprawy kobiece. Sły­sząc te słowa, poczuła się kimś lep­szym, a cie­pła kąpiel spra­wiła, że ból ustą­pił. Kiedy zeszła na dół, cała rodzina była już w kuchni. Gdy ojciec deli­kat­nie pogła­skał ją po wło­sach, Reena zro­zu­miała, że też już wie o wszyst­kim.

Przy stole pano­wała posępna atmos­fera, cisza wyni­ka­jąca ze zmę­cze­nia. Ale przy­naj­mniej Bella naj­wy­raź­niej – jak na razie – wypła­kała już wszyst­kie łzy.

Ojciec wycią­gnął rękę i poło­żył na dłoni mamy. Ści­snął ją i zaczął mówić.

– Musimy zacze­kać na wia­do­mość, że pogo­rze­li­sko jest już bez­pieczne. Wtedy zaczniemy sprzą­ta­nie. Nie znamy jesz­cze roz­miaru znisz­czeń, nie wiemy też, ile czasu upły­nie, zanim ponow­nie otwo­rzymy naszą piz­ze­rię.

– Będziemy teraz biedni. – Usta Belli zadrżały. – Wszystko znisz­czone, a my nie mamy pie­nię­dzy.

– Czy nie mia­łaś kie­dyś dachu nad głową, jedze­nia na stole i ubra­nia na grzbie­cie? – zapy­tała gniew­nie Bianca. – Tak się zacho­wu­jesz, kiedy spa­dły na nas kło­poty? Płacz i skargi?

– Cały czas pła­kała – zauwa­żył Xan­der, bawiąc się grzanką.

– Nie pyta­łam cię o to, widzę sama. Wasz ojciec i ja pra­co­wa­li­śmy codzien­nie przez pięt­na­ście lat, żeby uczy­nić z Sirico’s miej­sce miłe i ważne w naj­bliż­szym oto­cze­niu. A mój ojciec i matka budo­wali to miej­sce przez wię­cej lat, niż sobie wyobra­ża­cie. To boli. Ale prze­cież nie spa­liła się rodzina, tylko lokal. Odbu­du­jemy go.

– Ale co my zro­bimy? – zaczęła znów Bella.

– Cicho bądź, Isa­bello! – zgro­miła sio­strę Fran.

– Cho­dzi mi o to, co zro­bimy naj­pierw – ponow­nie ode­zwała się Bella.

– Sirico’s jest ubez­pie­czone. – Gib­son popa­trzył na sto­jący przed nim talerz jakby zdzi­wiony, że jest na nim jedze­nie. Ale natych­miast się­gnął po wide­lec i zaczął jeść. – Za te pie­nią­dze wszystko odbu­du­jemy i wyre­mon­tu­jemy. Mamy wła­sne oszczęd­no­ści. Nie będziemy biedni – dodał, patrząc surowo na śred­nią córkę. – Ale dopóki nie skoń­czymy, musimy żyć bar­dzo oszczęd­nie. Nie będziemy mogli poje­chać we wrze­śniu na week­end na plażę, jak zamie­rza­li­śmy. Jeśli ubez­pie­cze­nie nie wystar­czy, się­gniemy do naszych oszczęd­no­ści lub nawet weź­miemy pożyczkę.

– Nie zapo­mi­naj też – stwier­dziła Bianca – że zatrud­nieni u nas ludzie stra­cili pracę, przy­naj­mniej do chwili, aż ponow­nie uru­cho­mimy lokal. Nie­któ­rzy z nich mają rodziny. Nie tylko nas dotknęło to nie­szczę­ście.

– Pete, The­resa i ich dziecko – ode­zwała się Reena. – Zostali bez niczego. Bez ubrań, bez mebli. Mogli­by­śmy im coś dać.

– Tak. To dobrze, że o nich pomy­śla­łaś. Ale­xan­der, jedz jajka – dodała.

– Wolał­bym kulki kaka­owe.

– A ja wola­ła­bym futro z norek i bry­lan­towy dia­dem. Jedz. Czeka nas wiele pracy. Każdy będzie miał swój zakres obo­wiąz­ków.

– Ale nikt, abso­lut­nie nikt – oświad­czył Gib­son, wska­zu­jąc pal­cem Xan­dra – nie wcho­dzi do środka bez pozwo­le­nia.

– Poppi – bąk­nęła Fran. – Musimy mu powie­dzieć.

– Jesz­cze za wcze­śnie, żeby tele­fo­no­wać do niego z takimi wia­do­mo­ściami – wtrą­ciła Bianca, prze­su­wa­jąc jedze­nie na tale­rzu. – Ale wkrótce to zro­bię. Zadzwo­nię też do moich braci.

– Jak mogło do tego dojść? – spy­tała Bella. – Jak oni to wykryją?

– Nie wiem. To ich sprawa. My musimy poskła­dać to wszystko z powro­tem do kupy. – Gib­son pod­niósł kubek z kawą. – I poskła­damy.

– Drzwi były otwarte.

Gib­son skie­ro­wał wzrok na Reenę.

– Co takiego?

– Fron­towe drzwi były otwarte.

– Jesteś pewna?

– Widzia­łam. Na pewno się nie mylę. Było jasno… z okna buchał ogień. Może to Pete zapo­mniał je zamknąć.

Tym razem to Bianca chwy­ciła męża za rękę. Ale zanim zdą­żyła się ode­zwać, zadźwię­czał dzwo­nek u drzwi.

– Otwo­rzę. – Pod­nio­sła się z miej­sca. – Mamy dziś przed sobą długi dzień. Kto jest zmę­czony, powi­nien się prze­spać.

– Skończ­cie jedze­nie – pole­cił Gib­son. – Pozmy­waj­cie naczy­nia.

Szes­na­sto­let­nia Fran wstała razem z nim, obe­szła stół i przy­tu­liła się do ojca. Była szczu­pła i miała dużo wdzięku, a także kobie­co­ści, którą Reena dostrze­gała i zazdro­ściła sio­strze.

– Wszystko będzie dobrze. Urzą­dzimy to jesz­cze lepiej niż przed­tem.

– Cała moja córka. Liczę na cie­bie. Na was wszyst­kich – dodał. – Reeno, pozwól ze mną na chwilę.

Gdy razem wyszli z kuchni, usły­szeli, jak Bella wark­nęła:

– Święta Fran­ce­sca.

Gib­son wes­tchnął w duchu i popro­wa­dził Reenę do pokoju tele­wi­zyj­nego.

– Hm, posłu­chaj dziecko. Jeśli źle się czu­jesz, zwol­nię cię z kuchen­nych obo­wiąz­ków.

W pierw­szej chwili chciała pod­sko­czyć z rado­ści, ale poczu­cie winy wzięło w niej górę.

– Nic mi nie jest.

– Ale jeśli coś… będzie, po pro­stu powiedz.

Z roz­tar­gnie­niem pokle­pał ją po ramie­niu i wyszedł przed dom.

Reena patrzyła na ojca. Zawsze wyda­wał jej się taki wysoki, ale teraz miał przy­gar­bione ramiona. Chciała zro­bić to samo, co Fran – objąć go, powie­dzieć coś roz­sąd­nego – ale było już za późno.