Błękitny koliber - ebook

PROLOG

Cornelia

Delft, 1882

Padające z otwartego na oścież okna jaskrawe światło wyostrzyło kontur stojącego przy stole mężczyzny. Miał na sobie poplamiony fartuch z długimi rękawami rozciętymi od nadgarstków po łokcie. W głębi pomieszczenia znajdowało się zasłane starannie łóżko, a tuż przy nim – pokryta mahoniowym fornirem komoda. Wszędzie unosił się aromat oleju lnianego przemieszany z zapachem wilgoci, dobywającym się z przepływającego w dole kanału.

Mężczyzna spojrzał na mnie z roztargnieniem w oczach. Zauważyłam, że jego długie palce pokrywała delikatna mgiełka białego pyłu. Pomiędzy nami panowała przedłużająca się cisza. Skubałam wstążkę od zawiązanego pod szyją spranego lnianego czepka i modliłam się o cud.

– Moja żona kazała mi na ciebie zerknąć – rzekł w końcu. – Podobno poleciła cię pani van Keulen. Znam jej męża, Hermana. To świetny zegarmistrz, jedyny taki fachman w okolicy. Ale co do ciebie… doprawdy nie wiem, w czym mógłbym pomóc żonie… – mruknął po sekundzie wahania. – Chyba już podjęła decyzję…

Urwał nieoczekiwanie, wpatrując się ze zdumieniem w wystający z mojej kieszeni błękitny kwiat. Wepchnęłam go czym prędzej w czeluści ubrania, zgniatając bezlitośnie delikatne płatki.

– To ostróżka, prawda?

– Tak, panie. Nie powinnam, ale… Przepraszam… – Próbowałam powiedzieć coś sensownego, ale jego obecność paraliżowała mój język. – Zerwałam je na łące.

– Umiesz układać kwiaty? – Czułam, że jego wzrok wędruje po szorstkim materiale mojej żebraczej sukienki. – Widzisz ich kolory, ich teksturę?

Drgnęłam mimowolnie. Dlaczego zapytał mnie właśnie o to? Dziewczyna na dole, w kuchni, powiedziała, że szukają posługaczki do najcięższych prac. Palenie w piecu, zmywanie podłóg, sprawunki w hali rzeźniczej, szorowanie wiecznie brudnych okiennic…

– Lubię je zbierać… – zaczęłam wolno, żebym w porę mogła się wycofać z pułapki, którą zapewne dla mnie przygotował. – Oddzielam je barwami. Czerwone, żółte, pomarańczowe, fioletowe… – dodałam, chyba niepotrzebnie.

– Dlaczego to robisz?

– Bo zbyt intensywne kolory się kłócą – powiedziałam lekko i błyskawicznie ugryzłam się w język.

On za to spojrzał na mnie uważniej. Jego źrenice się rozszerzyły.

– Wyjrzyj na ulicę – polecił krótko. – No, rusz się, na co czekasz?!

Zamarłam. To był jakiś podstęp, którego nie rozumiałam. Wtedy jeszcze nie…

Podeszłam z ociąganiem do okna. Poczułam na twarzy smagnięcie wiatru. Był przesycony solą i morzem, w którym poławiano świeże ryby, układane później na straganach na targu tuż obok Domu Wagi Miejskiej.

– Widzisz chmury? Jakie są?

– Białe. Niebieskie. Szarawożółte. A nawet… – Zawahałam się, mrużąc oczy i szukając odpowiedniego słowa. – Szmaragdowe.

– Incredibilis… Czy moja żona zaproponowała ci już zapłatę za posługę?

Poczułam, że stanął za moimi plecami. Bardzo blisko. Na odległość oddechu.

– Nie, panie. Powiedziała, że potrzebujecie silnej i rosłej służącej – wyszeptałam, ze spuszczonymi oczami odwracając się w jego stronę. – I że mam za drobne ręce… nienawykłe do pracy, i mizerną posturę. Ale ja naprawdę dam radę! Jestem silna, zdrowa. Pomagałam już w bogatym domu, u państwa Vermeulenów w Alkmaar! Mogę pracować od rana do nocy, bez przerwy! – zapewniłam, składając ręce jak do modlitwy.

Uniósł szybko dłoń, ucinając w jednej sekundzie mój słowotok.

– Możesz zacząć jutro – rzucił stanowczo. – Jak ci na imię?

– Cornelia. Cornelia Smid – wyjąkałam, czując zbierające się pod powiekami łzy.

– Smid? Ktoś taki pracuje w naszej manufakturze. Jest kaflarzem.

– To mój ojciec. – Postanowiłam nie mówić mu całej prawdy.

– Dobrze. Dosyć na dziś. Będziesz spać w piwnicy. Merel pokaże ci gdzie. A teraz możesz już odejść.

Skłoniłam się nisko i wyszłam z pokoju. Moje serce biło tak mocno, jak dzwony kościoła Nieuwe Kerk, a ręce trzęsły się jak w febrze.

To jakiś cud! Nie do wiary! Byłam uratowana!ROZDZIAŁ I

Bogna

Amsterdam, 2020

Staliśmy w samym sercu amsterdamskiej dzielnicy Jordaan. Poprzez rosnące przy kanałach kasztanowce przebijało się delikatnie słońce, pieszcząc miękko moją bladą skórę. Zewsząd dochodziły pokrzykiwania turystów, dzwonki wszędobylskich rowerów i skrzypienie błękitnych tramwajów, kolebiących się na torach gęsto przecinających krzywe brukowane uliczki.

– Widzimy przed sobą pomniki najbardziej znanych tutejszych muzyków… Johnny’ego Jordaana, Johnny’ego Meyera… – dudnił monotonny głos miejscowego przewodnika.

Podczepiliśmy się do oprowadzanej przez niego grupy w ostatniej chwili, chcąc liznąć, jak to powiedziała trywialnie Małgosia, nieco więcej lokalnej kultury, a nie tylko wciągać opary wszechobecnej marihuany, która płynęła chyba we krwi wszystkich amsterdamczyków.

– Każdy z tych artystów związany był z tym miejscem – ciągnął przewodnik, próbując ściągnąć wzrokiem naszą uwagę. – Nazwa dzielnicy Jordaan pochodzi najprawdopodobniej od francuskiego słowa jardin, czyli ogród…

– Błagam was, urwijmy się stąd jak najszybciej, bo wieje nudą. – Ignacy ziewnął dyskretnie. – Już wystarczy, że chcecie mnie zaciągnąć do Rijksmuseum. Kuszony obietnicą nieziemskich artystycznych doznań, podskórnie czuję, że czekają tam na mnie wyłącznie dzikie tłumy, zapach staroci i kiepska kawa za niebotyczną cenę!

– Mówiłam, żeby go ze sobą nie zabierać – szepnęła mi do ucha Tereska i przewracając oczami, pociągnęła Ignasia za kolorową bluzę. – Czy ty zawsze musisz tak marudzić? Nie pisałam się na litanię skarg i zażaleń. Muzeum Narodowe ci nie odpowiada? Złoty wiek holenderskiego malarstwa? Rembrandt van Rijn, Vermeer, de Hooch…? – recytowała jak na wykładzie.

Ożywiłam się nagle na dźwięk nazwiska Vermeera. To przecież jego obraz wisiał w jadalni domu moich dziadków w Przesławicach. Przedstawiał dziewczynę w żółtym kaftanie i białym czepku na głowie, przelewającą w skupieniu mleko z glinianego dzbana do garnka stojącego na stole. Babcia śmiała się zawsze, że korpulentna sylwetka służącej odpowiada dziadkowi, gustującemu w okrąglejszych niewiastach.

– To dlatego się ze mną ożeniłeś, Michale. – Gładziła przyprószoną siwizną czuprynę męża spracowaną dłonią, pociętą siateczką drobniutkich żył. – A ja tak marzyłam o tym, żeby być wiotka i powabna jak motyl.

– To niemożliwe, moja duszko. – Dziadek zadziornie mrużył oczy. – Masz złote serce i żelazne nerwy, a one, jak wiemy, sporo ważą.

– Popatrz, a ja, naiwna, myślałam, że ta moja waga to od czekoladek, które nieustannie tutaj znosisz – przekomarzała się, patrząc na niego z czułością.

Kochałam dziadków miłością niepodzielną. Kiedy po tragicznej śmierci rodziców zostałam sama, oni stworzyli dla mnie nowy świat. Pełen traum i niezagojonych ran, ale dający ukojenie i poczucie bezpieczeństwa. Ja przewróciłam ich życie do góry nogami. Zostali wyrwani z kokonu codziennej rutyny i rzuceni na głęboką wodę burzliwego oceanu zwanego wychowywaniem dorastającej dziewczynki. Dziadek uczył się wraz ze mną surfowania po necie, babcia odświeżała znajomość historii i z anielską cierpliwością testowała wegetariańskie przepisy, a ja… chłonęłam całą sobą ciepło ich pachnącego farbami przesławickiego domu. Na jego ścianach wisiały reprodukcje ukochanych malarzy babci i błękitne holenderskie kafle, które pasjami kolekcjonował dziadek. Pamiętam, że przesuwałam z lubością palcami po ich gładkiej, chłodnej powierzchni, kolebiąc się na krześle.

– Uważaj, bo spadniesz! – ostrzegała mnie babcia i rzucając włóczkową robótkę, biegła na ratunek.

– Daj jej się czasem potłuc, Marianko – mówił dziadek znad zaczytanej dokumentnie płachty miejscowej gazety. – Siniaki dobrze robią na duszę, sam wiem o tym najlepiej.

– Temu dziecku los już wystarczająco siniaków sprezentował. – Twarz babci chmurniała. – A i nam ich nie szczędził. Cały czas się boję, czy podołamy wychowaniu Bogny. Jest jeszcze taka mała, a my… sam wiesz, że mamy już swoje lata. Dlaczego ta tragedia musiała spotkać właśnie nas? Gdyby Irenka i Mateusz żyli, wszystko wyglądałoby inaczej. Boże, dlaczego do tego dopuściłeś? – Siąknęła nosem i wytarła go szybko w wyciągniętą zza pazuchy starannie wyprasowaną chusteczkę.

– Nie gdybaj już, do diaska! – podniósł nieznacznie głos dziadek. – I nie mieszaj do tego Pana Boga! To nie jego sprawka, a tego pijanego idioty, który zajechał naszym dzieciom drogę. Czasu nie cofniemy. Musimy go raczej oszczędzać. Mamy teraz co robić i o kogo się troszczyć.

– Nie kłóćcie się – napomniałam ich, balansując na krawędzi krzesła i sprytnie wykorzystując nieuwagę babci. – Obiecuję, że będę grzeczna. Ale nie oddacie mnie do bidula, prawda? – zapytałam, marszcząc jasne brwi.

– Skąd ci to do głowy przyszło, dziecko? – Babcia nagle tak zbladła, że przypominała ducha. – Nigdzie cię nie oddamy! Jesteś dla nas wszystkim, nigdy o tym nie zapominaj.

Wtuliłam się cała w jej gryzący policzki sweter. Żółty jak kaftan mleczarki z obrazu, który wisiał na honorowym miejscu, za siedzącym przy stole dziadkiem.

– Dosyć już tego mazgajstwa – szepnęła babcia w moje włosy. – Pora na ciasto z rabarbarem. Już, już, pomóż mi, Bogienko, wyłożyć je na talerzyki.

Zeskoczyłam czym prędzej z krzesła i pobiegłam do przepastnego kredensu. To tutaj za szybką babcia ukrywała swoje porcelanowe serwisy na specjalne okazje. Jeden był różowy jak karmelki w wielkim szklanym słoju w sklepie u pani Jasi, a drugi niebieski jak niezapominajki. A może błękitny jak niebo nad miastem lub szafirowy jak oczy dziadka, zatopione w siateczce drobniutkich zmarszczek. Nigdy nie mogłam się zdecydować na jeden odcień dowolnej barwy. Zawsze widziałam ich kilka, w zależności od tego, w jaki sposób padało światło.

Światło. Vermeer. Błękitna porcelana. Krucha i chłodna jak kafle, które tak lubiłam dotykać. A co by było, gdybym…?

Ocknęłam się nagle i rozejrzałam po placu otoczonym przez pierścień amsterdamskich kanałów. Poczułam całą sobą, że pora ruszyć dalej. Ciągnęła mnie jakaś niewytłumaczalna siła, niczym wiatr porywający moje myśli w zupełnie innym kierunku, do którego zdawałam się zmierzać.

– Przepraszam pana… – przerwałam niegrzecznie nudny wywód przewodnika. – Jak się nazywa miejsce, w którym urodził się Vermeer? Miasto wielkiego malarza i porcelany?

– Delft – odpowiedział, zanim jeszcze zdążyłam wypowiedzieć całe zdanie. – Jeżeli potrzebujecie lokalsa od oprowadzania po tamtejszej starówce, to mogę kogoś polecić.

– Co powiecie na wycieczkę do Delftu? – zagaiłam nieoczekiwanie przysypiającą kompanię moich przyjaciół.

Wszyscy jak na komendę odwrócili się w moją stronę.

– Ale przecież dzisiaj wieczorem mieliśmy pójść do dzielnicy czerwonych latarni! – Ignacy znowu się skrzywił. – A poza tym co niby miałbym robić w tym Delfcie? Gdzie to w ogóle jest? – zapytał, z rozpędu po angielsku.

– Na zachodzie Holandii. Najlepiej pojechać tam pociągiem. Musicie tylko przejść kawałek na dworzec centralny – odpowiedział przewodnik.

Patrzył na mnie dziwnie podekscytowany. Wokół rozlegały się już niecierpliwie posykiwania innych turystów, którzy czekali na dalszy ciąg jego przerwanego wywodu. W końcu za to wszystko zapłacili.

– Świetnie! – Klasnęłam. – Poprosimy o namiary na tego pana znajomego. Chyba przyda nam się ktoś obeznany w historii miasta. Nie patrzcie tak na mnie! – huknęłam na przyjaciół. – Nie każę przecież zakuwać was w dyby! Pobłądzimy po tamtejszych uliczkach, zagubimy się wśród średniowiecznych kamienic i napijemy lokalnego piwa. Co wy na to?

– Co cię nagle napadło? – szepnęła Małgosia. – Mało mamy atrakcji w Amsterdamie? Po co chcesz jechać do Delftu?

– Jeżeli mówisz, że produkują tam dobre piwo, to niech już będzie – zgodził się wielkodusznie Ignacy.

Tereska bez słowa potaknęła głową.

Nie miałam pojęcia, dlaczego nagle zapragnęłam znaleźć się w nieznanym mi miejscu, czy w tamtym regionie są jakieś dobre lokalne trunki i czy moi przyjaciele nie zanudzą się na holenderskiej prowincji. Ale właśnie to pociągało mnie najbardziej w życiu – nowe i nieznane.

Na sam dźwięk nazwy „Delft” swędziały mnie opuszki palców. Miałam tak zawsze, kiedy podskórnie czułam, że za chwilę w moim życiu zdarzy się coś niezwykłego.

***

Przesławice, dwadzieścia lat wcześniej

– I znowu naniosłeś tego pyłu! Z tobą jak z dzieckiem! – gderała babcia, wymachując zamaszyście kraciastą ścierką. – Dopiero odkurzyłam, ale w tym domu nikt nie szanuje mojej pracy. Idźże do tej swojej pakamery, pókim dobra! A za kwadrans chcę cię widzieć na obiedzie!

Stałam jak zwykle ukryta za naręczem płaszczy oblepiających ciasno wieszak w korytarzu. Dziadek od razu mnie zauważył. Miał sokoli wzrok.

– Chodź szybko, Bogienko. – Mrugnął do mnie, sprytnie chowając coś pod wysłużoną marynarką. – Zanim babcia nas z chałupy wyrzuci. Mam coś dla ciebie. Odrobiłaś lekcje?

– Oczywiście! – skłamałam w dobrej wierze i podążyłam za dziadkiem do jego pracowni.

Nawet babcia nie miała do niej wstępu. To było niepodzielne królestwo Michała Zdanowicza. Trzymał tu swoje „skorupy”, farby, pędzle i różnorakie naczynia. Po pracy bawił się w malowanie ceramiki, ale wiedziałyśmy o tym tylko babcia i ja. Wśród kolegów wolał się nie chwalić swoją pasją. Był nadzwyczaj skromny. Uwielbiałam tę jego kryjówkę, przesiąkniętą zapachem kurzu, farb i pigmentów.

Kiedy weszliśmy do środka, dziadek zamknął starannie drzwi. W pomieszczeniu panował półmrok przełamana nieco nikłym światłem z lampki umocowanej nad wielkim drewnianym stołem, zastawionym najróżniejszej maści słoikami. Dziadek z niechęcią pstryknął włącznik i wiszący po sufitem żyrandol rozbłysnął. Rozejrzałam się uważnie. Wszystkie meble pokrywała cieniutka warstwa białego pyłu.

– Zobacz, co dla ciebie mam – powiedział triumfalnie dziadek i wyciągnął zza pazuchy przepiękny porcelanowy wazonik. Jego szyjkę oplatał złoty ornament, a na środku widniały wykaligrafowane starannie literki układające się w moje imię.

– To dla mnie? – Zapiszczałam podekscytowana i wyciągnęłam obie dłonie w kierunku kruchego cacka. – Będę go pilnować jak oka w głowie, żeby się nie potłukł.

– Oczywiście, że jest dla ciebie. A znasz tutaj jakąś inną Bognę? – mruknął dziadek i podał mi wazonik. – Wbrew pozorom porcelana to bardzo trwały materiał. Wypalamy ją w temperaturze tysiąca czterystu stopni. Tylko jej dusza jest delikatna. To moja największa miłość, zaraz po tobie i twojej babci. Chociaż ona uparcie twierdzi, że jest na ostatnim miejscu.

Uniosłam wazonik i odwróciłam go denkiem w kierunku żyrandola. Na spodzie naczynia tkwiła wyraźna podszkliwna sygnatura. Po porcelanowych ściankach rozeszła się cieniuchna łuna światła.

– Moja córcia… – wyszeptał wzruszony dziadek. – Zapamiętałaś, czego cię uczyłem.

– Tak, dziadziu. Prawdziwa porcelana przepuszcza światło… – powiedziałam wolno.

Dziadek bez słowa chwycił ze stołu leżącą na jego krawędzi łyżeczkę do herbaty.

– A teraz uderz nią w szyjkę wazonu – polecił cicho.

Posłusznie chwyciłam łyżeczkę i delikatnie pacnęłam nią o śliską powierzchnię naczynia. Rozległ się czysty, dźwięczny odgłos. Przypominał miniaturowy dzwoneczek.

– Fajans i porcelit brzmią głucho. Tylko porcelana ma taki czysty głos – objaśnił dziadek.

– Ona śpiewa…

Dziadek patrzył na mnie z nieskrywaną aprobatą. Na jego poprzecieranym na łokciach starym swetrze widniały jak zawsze białe plamy.

Odkąd pamiętam, dziadzio pracował w miejscowej fabryce porcelany, przy taśmie produkcyjnej. Napełniał worki proszkiem i dźwigał je z przenikniętych gęstym pyłem magazynów. Po godzinach przepoczwarzał się ze zwykłego robotnika w artystę. Miał niezwykle twórczą duszę i czarodziejskie ręce, które godzinami wycinały stalową igłą ażurowe wzory w surowym czerepie. Nikt z pracujących z nim na hali nie wiedział o jego zdolnościach. Nie chciał się wyróżniać. Uważał, że każdy powinien znać swoje miejsce w szeregu.

Ogromny fabryczny komin górował nad naszym miasteczkiem niczym strzelista kościelna wieża. Miejscowi nazywali porcelanę białym złotem i byli z niej niezwykle dumni. Stała na stole praktycznie w każdym domu. Niedzielny obiad jadło się z obramowanych złotym rantem talerzy produkowanych na miejscu. Każde odstępstwo od tej tradycji ludzie traktowali jak zbrodnię. Nie mogłam się nadziwić, że moi rodzice, którzy wychowali się w cieniu naszej fabryki, wybrali karierę architektów. Mama podobno miała niezwykły talent plastyczny. Może dlatego ja sama studiowałam na akademii sztuk pięknych. Ale wtedy, w tej ciemnej pakamerze dziadka, kiedy trzymałam w dłoniach wazonik ze swoim imieniem, chciałam zostać weterynarzem.

– I jak tam twoje włosy, córciu? Widzę, że powoli odzyskują swój kolor? – zapytał nagle miękko dziadek, patrząc na mnie czule. – Masz takie piękne jasne loki… po twojej mamie… – Głos mu się załamał, dlatego odchrząknął szybko, udając chrypkę. – Kiedyś babcia pojechała do sanatorium, wiesz? Nie było jej równo tydzień. I wtedy ja plotłem Irence warkocze. Potem zawiązywałem na nich wstążki. Sama je wybierała. Zawsze miała doskonały gust. Panie w przedszkolu nie mogły się nadziwić, że mężczyzna potrafi wiązać takie piękne, równe kokardy.

Dziadek umilkł. A potem dodał szybko:

– A ty… nigdy więcej nie maluj sobie włosów na czarno, Bogienko. To nie ty. Masz taką śliczną, jasną buzię. Jak porcelana.

– To dlatego zrobiłeś dla mnie ten wazonik? – zapytałam cicho. – Żebym zapomniała o tym… bidulu? Ja naprawdę myślałam, że tam płacą więcej za dziewczynki z jasnymi włosami. Tak gadali w szkole. Byłam głupia, że uwierzyłam tym wrednym chłopaczyskom. Chcieli mi dokuczyć. Ale tak bardzo się bałam, że mnie sprzedacie… Za takiego kocmołucha nikt by nie dał nawet złotówki i dlatego… się przefarbowałam.

– Nie oddamy cię nigdy nikomu i za żadną cenę, córeńko. Zapamiętaj to sobie na zawsze. Nawet gdybyś miała tak długie włosy, jak Roszpunka! A teraz chodź na obiad, bo babcia da nam popalić, jak się spóźnimy choćby o minutę!