Błyskawice - ebook

Spis treści

TOM I

CHAPTER I

CHAPTER II

CHAPTER III

CHAPTER IV

CHAPTER V

CHAPTER VI

CHAPTER VII

CHAPTER VIII

CHAPTER IX

CHAPTER X

CHAPTER XI

CHAPTER XII

CHAPTER XIII

TOM II

CHAPTER I

CHAPTER II

CHAPTER III

CHAPTER IV

CHAPTER V

CHAPTER VI

CHAPTER VII

CHAPTER VIII

CHAPTER IX

CHAPTER X

CHAPTER XI

CHAPTER XII

CHAPTER XIII

CHAPTER XIV

CHAPTER XVI

Przed hotel hrabiny de Bar zajechał najęty powóz.

Było jeszcze zbyt wcześnie, jak na dobrze urodzoną i dobrze wychowaną mieszkankę Paryża osiemnastego stulecia. Godzina jedenasta zaledwie.

Młody, przystojny blondyn w mundurze rotmistrza dragonów, wysiadłszy z powozu, stał przez kilka chwil przed bramą, namyślając się: wejść czy nie wejść?

Przybył wczoraj do Paryża z prowincji, znad rzeczki Lot, z miasteczka Clarac, i uważał sobie za obowiązek zacząć pobyt w stolicy od wizyty u kuzynki, z którą niegdyś, gdy byli oboje dziećmi, bawił się w męża i żonę. Przebrawszy się w oberży po dalekiej podróży, zawiadomił panią de Bar, młodą wdowę, o swoim przybyciu, prosząc o wyznaczenie godziny przyjęcia. Pachnący bilecik wezwał go na godzinę jedenastą.

Dla niego, dla żołnierza i myśliwego, który widział prawie codziennie wschodzące słońce, była to godzina bardzo późna, połowa dnia, ale wielki świat paryski nie uznawał

obyczajów tak prostackich. Oficer wiedział, że żadna z dam światowych nie opuszcza łóżka przed południem, a o pani de Bar słyszał, iż należy do najlepszego towarzystwa stolicy.

Wejść, nie wejść? Czy nie za wcześnie? Prosiła na godzinę jedenastą... Jeżeli jej przeszkodzi, jej wina...

Zakołatał do bramy.

Odźwierny wskazał mu schody, prowadzące na pierwsze piętro; lokaj na zapytanie: czy pani hrabina przyjmuje o tej porze? - odpowiedział: pani hrabina czeka na pana wicehrabiego.

Uprzedziła więc służbę... nie przyszedł zbyt wcześnie... nie okaże się natrętnym...

Za uchylonymi drzwiami odezwał się głos niewieści:

– Proszę cię, Gastonie!

Wsunął się bez szelestu, na palcach do pokoju, którego głównym meblem była toaletka damska, spowita cała w tiule i koronki, ustawiona w pobliżu okna, wychodzącego na północ.

Pełne, ale spokojne światło dnia, niezmącone drżącym blaskiem słońca, padało na młodą, ładną kobietę, siedzącą przed dużym lustrem.

Dwoje czarnych, błyszczących oczu zwróciło się ciekawie na gościa. Z błyskawiczną szybkością ogarnęło spojrzenie tych oczu urodziwą postać wicehrabiego, zanim się ładne usta hrabiny uśmiechnęły przyjaźnie.

– Z szarej poczwarki nieśmiałego chłopczyka z palcem w umorusanej buzi wykluł się i rozwinął ładny, barwny motyl. Witaj mi, Gastonie - odezwała się hrabina.

I dwoje okrągłych, białych, obnażonych ramion wyciągnęło się spod różowego peniuaru do gościa.

– Umorusany chłopczyk z palcem w buzi nie zapomniał swojej ślicznej kuzynki, którą miał szczęście zabawiać kiedyś w Clarac - mówił wicehrabia Gaston de Clarac, dotykając lekko ustami palców podanych rąk. - Poznałby ją po stu latach po jej cudownych oczach, świecących kuszącym blaskiem gwiazdy wieczornej.

Temu zdawkowemu komplementowi towarzyszył wytworny ukłon dobrze wychowanego szlachcica XVIII stulecia.

– Prosiłam cię na jedenastą, abym cię mogła powitać bez świadków - hrabina wskazała kuzynowi miejsce na taborecie obok toaletki. - Rodzice zdrowi, prawda? Wujmarszałek zawsze krzepki i czynny? Naturalnie! Stary żołnierz nie lubi próżniactwa. Winnice wasze rodzą obficie? Rozumie się. Błogosławiona dolina nadloteńska płynie od wieków najlepszym białym winem Francji. Wszystko u was dobrze? Nie wątpię o tym. Czytam odpowiedź

pomyślną na twojej zdrowej rumianej twarzy szczęśliwego wieśniaka. Jacy wy szczęśliwi na prowincji, na wsi!

Pytania te i uwagi rzucała hrabina szybko, nerwowo, końcami ust, nie czekając na odpowiedź, zajęta więcej zwierciadłem niż gościem.

Krzątały się przy niej dwie pokojowe, dziewczyny młode, ładne, zręczne, ubrane w krótkie, podkasane spódniczki, zakryte z przodu białymi, muślinowymi fartuchami. Ich ręce, obnażone powyżej łokci, pracowały skrzętnie nad upiększeniem pani, co im wcale nie przeszkadzało rzucać od czasu do czasu zalotnych spojrzeń w stronę wicehrabiego. Jedna z nich opinała hrabinę w gorset, druga przygotowywała grzebienie do czesania.

– Błogosławiona dolina ujęta w widły Garonny i Loty zawodzi nas już trzeci rok z rzędu - odezwał się wicehrabia. - Źródła wina wyczerpały się.

– Czy być może? Ach, prawda! Czytałam w którejś z ostatnich broszur ekonomicznych, że urodzaj znów tego roku nie dopisał w różnych częściach kraju. Nie wiedziałam, że także u was. Gdzież ta broszura?

Na toaletce, pomiędzy mnóstwem buteleczek, słoików, szpilek i wstążek, walało się kilka broszur treści filozoficznej i ekonomicznej.

– Kuzynka nie nudzi się tą ciężką lekturą? - zapytał wicehrabia.

– Może się czasem i nudzę, mój drogi, ale cóż robić? Nauka jest dziś w modzie, jak niedawno temu była modną literatura piękna. Rozyno, ściskasz mnie zanadto w pasie...

Chemia, fizyka, matematyka, filozofia, od pewnego czasu także ekonomia polityczna zmiotły z naszych toaletek i biurek romanse, tragedie, poezje. Jesteśmy tu wszystkie tak uczone, iż dziwimy się same swojej mądrości. Uśmiechasz się? Zobaczysz sam. Zawiozę cię jeszcze dziś do pani de Beauharnais, gdzie się twoje oczy drwiące... dobrze ci z tym drwiącym uśmieszkiem w mądrych oczach... i twoje uszy niewierne przekonają o naszej erudycji tak głębokiej, iż ci się w głowie zawróci od tej głębi... Filipino, masz dziś ciężką rękę; zamiast zerkać na pana wicehrabiego, niecnoto, uważaj pilniej na grzebień... Od lat trzech słuchamy, mimo oporu księdza Garnier, tego niepoprawnego wstecznika, wykładów w College Royal, gdzie zachwycamy się mądrością Lalande’a i Condorceta.

– Tych ateuszy? - wtrącił wicehrabia.

– O, jak się zacofanie, po staroświecku wyrażasz, kuzynku z głuchej prowincji. Z

Honolulu przyjeżdżasz, z Otaiti? Mówi się filozofów, boskich filozofów. U nas są wszyscy uczeni, astronomowie, matematycy, chemicy, botanicy, równocześnie filozofowie, bo wszyscy wierzą tylko w rozum.

– I panie z towarzystwa? - zapytał wicehrabia.

– Całe nasze towarzystwo filozofuje. Kłaniamy się dziś wszyscy, składamy wszyscy hołd powinny jednemu tylko bożkowi, któremu na imię Rozum. I Filipina filozofuje, bo zamiast mnie uważnie czesać, słucha naszej dysputy... Robimy porządek z całą stęchłą przeszłością.

Hrabina zadzwoniła.

– Z Bogiem, z religią z tradycją rycerską, z uszanowaniem dla tronu, dla monarchii, z całą, słowem, głupotą naszych ciemnych przodków? - wtrącił wicehrabia.

– Znów się uśmiechasz. Pozwól sobie, nie obrażę się... Piotrze, czy nie zapomniałeś o kwiatach do obiadu? A Pawłowi powiedz, żeby skoczył do modystki i przypomniał jej o stroju dojazdy konnej; gdyby się spóźniła, przeniosę się do innego magazynu...

Przywołany dzwonkiem kamerdyner znikł za drzwiami.

– Tak, filozofia wymiotła z naszych głów wszystkie niepotrzebne śmieci przeszłości, stargała wszystkie pęta, które ciemnota przodków nałożyła na rozum ludzki. Jeże-liś ciekawy, powie ci to wszystko lepiej ode mnie margrabia de Condorcet, którego zobaczysz dziś u pani de Beau-harnais. Nudny trochę, suchy, ten sławny pan matematyk i filozof, ale podobno bardzo mądry.

– Podobno?

Hrabina pogroziła kuzynowi długim, białym palcem długiej, białej ręki.

– Cięty masz języczek, Gastonie, ale kuzynowi wolno. Podobno... Bo ja wiem? Tak mówią. Przyznam ci się otwarcie, iż mnie ten cały rejwach naukowy czasami okropnie nudzi, ale cóż chcesz? Hrabina de Voisenon zawstydza lekarzy swoją mądrością medyczną; margrabina de Voyer i hrabina de Coigny krają z większą rozkoszą gnijące trupy niż wybredny smakosz doskonale upieczonego bażanta; margrabia de Nesie, hrabina de Brancas, margrabina de Pons, nawet ta strojnisia, hrabina de Polignac, palą się do chemii, jak się imperator Hadrian palił do pocałunku Antinousa; każda z dam z towarzystwa uczy się czegoś, dysputuje, chce uchodzić koniecznie za filozofkę. W takim otoczeniu niepodobna być nieukiem. Prąd chwili niesie nas, jak potok wezbrany, nie wiadomo dokąd, nie wiadomo po co. Filozofowie powiadają, że do światła, do prawdy, do wolności. Być może. Nie moją rzeczą poddawać krytyce obietnice uznanych przez cały świat mędrców. Co do mnie, wiem tylko, że nam, kobietom z towarzystwa, wygodniej z wiarą filozofów, z wiarą w rozum ludzki i w nieomylność natury niż z ponurym ascetyzmem chrześcijaństwa, który skrępował ciało i jego instynkty. Bardzo przyjemnie wiedzieć i wierzyć, że małżeństwo dozgonne jest nadużyciem, nieznośną tyranią mężczyzny, że wstydliwość niewieścia jest niepotrzebnym konwenansem, za co niech będzie cześć i chwała boskiemu Diderotowi. Zresztą, moda nakazuje być filozofem.

– Zdaje się, że argument ostatni przekonuje najwięcej mądrą główkę mojej ślicznej kuzynki.

– A ciebie to dziwi, uszczypliwy kuzynku? Gdyby moda kazała chodzić na czworakach, chodziłabym na czworakach. Ale a propos czworaków! Dlaczego nie widziałam dziś jeszcze mojej małpeczki, Rozyno?

– Poszła na spacer ze służącym, proszę pani hrabiny.

– A pieski?

– Antoni karmi je właśnie czekoladą.

– Chcę je zobaczyć natychmiast po śniadaniu. Mimi nie miała wczoraj humoru, może się przejadła. Puf lizał ciągle łapkę, może mu ją ktoś nadepnął. Przepraszam cię, Gastonie.

Mówimy o różnych rzeczach i wielu innych, wyjąwszy te, od których powinniśmy byli właściwie zacząć. Jesteś w Paryżu... Czy wolno zapytać, w jakim celu przybyłeś do naszej rozkosznej wieży Babel? Może mogę ci być w czymś użyteczną. Rozporządzaj moim czasem i moimi stosunkami, proszę.

– Jesteś równie dobrą, jak piękną, kuzynko - rzekł rotmistrz, całując hrabinę w obnażone ramię. - Przysłał mnie tu ojciec do króla z pokłonem, z hołdem. Nie bardzo było mi spieszno z tym hołdem, którego królowie żądają od nas, starej szlachty, bo nam, młodym, zesztywniał kark i grzbiet, zginać się w pałąk w ukłonie dworskim nie lubimy, ale wiesz, że mój ojciec nie znosi oporu. Powiedział po żołniersku: Oto dwa tysiące dukatów; jutro wsiądziesz do dyliżansu, pojedziesz do Paryża i pokłonisz się od siebie i ode mnie królowi, swojemu urodzonemu wodzowi, jak czynili twoi przodkowie. Przyznam ci się, kuzynko, że wolałbym iść w ogień, na kule i groty niż w ten rój trutni i szerszeni dworskich. Hrabina roześmiała się.

– Poznaję Claraca - mówiła. - Zdawałoby się, że wam szychowa korona spadnie z głowy, gdy się pokłonicie królowi. Ale nie obawiaj się. Ludwik XVI jest tak dobrym, tak łatwym w stosunkach królem, tak uprzejmym gospodarzem zamku wersalskiego, iż najsztywniejsze karki wychodzą z jego domu bez gorzkiego uczucia poniżenia. Jutro weźmiesz moją karetę i pojedziesz do Wersalu; dam ci kilka słów do wielkiego szambelana, żebyś nie był narażony na protekcjonalne spojrzenia mniejszych piesków dworskich.

Ktoś stuknął lekko w uchylone drzwi i do pokoju wsunął się, zgięty w ukłonie, z bladym uśmiechem zdawkowej uprzejmości na starannie wygolonej twarzy, młody człowiek w czarnych, jedwabnych sukniach, w czarnych pończochach i w trzewikach, spiętych srebrnymi sprzączkami.

– Ach, kochany księże... Ksiądz de Courcel - prezentowała hrabina -

najprzyjemniejszy ze wszystkich kaznodziei paryskich... Rozyno, te loki z lewej strony dotykają prawie ramienia; podnieść je trochę... Czy można dziś pojechać konno do Lasku Bulońskiego?

Ksiądz w sukniach świeckich, którego stan duchowny poświadczały tylko biała koloratka i czarny płaszczyk, sunął więcej, niż szedł, ku hrabinie, ruszając się z wytworną swobodą skończonego dworaka. Skłoniwszy się wicehrabiemu, zajął miejsce na taborecie po drugiej stronie toaletki.

– Trochę dziś chłodno, ale pogodnie - odezwał się dźwięcznym wyrobionym głosem kaznodziei. - Lasek

Buloński zaroi się niewątpliwie od amazonek. Wielka szkoda, że hrabina nie zaszczyciła wczoraj naszego zebrania u księstwa Bedford. Bawiliśmy się doskonale.

– Nie mam zaufania do zebrań towarzyskich w domach angielskich. Ci wyspiarze są zwykle tak chłodno zarozumiali, spoglądają na nas, żwawych Francuzów, z takim uśmiechem lekceważącym, iż mrożą swobodną konwersację. Ile razy zdarzyło mi się być u księstwa Bedford, doznawałam zawsze wrażenia, iż nas Anglicy nie na to proszą, żeby nas bawić, lecz na to, żeby się nami bawili.

– Doskonała obserwacja - potwierdził ksiądz - muszę ją puścić w obieg. Anglicy spoglądają na nas w istocie z wyżyn swojej swobody konstytucyjnej jak na duże dzieci. Ale tym razem nie oni rej wodzili. Osią, dookoła której się wczoraj obracała konwersacja, był

margrabia de Lafayette.

– Lafayette? Margrabia jest w Paryżu? Jakże on wygląda, ten sławny obrońca wolności amerykańskiej? Opowiadaj, kochany ojczulku.

– Bardzo przystojny, bardzo wymowny, bardzo wytworny. Iskry tryskają z jego oczu, kiedy mówi...

Ksiądz de Courcel nie miał czasu dokończyć charakterystyki Laffayette’a, bo do pokoju wszedł lekarz domowy zapytać o zdrowie hrabiny. Zaledwie doktor pożegnał swoją pacjentkę, znalazłszy ją „świeżą, olśniewającą blaskami zdrowia i urody”, zjawił się perfumiarz, zachwalający jakąś nadzwyczajną wodę, która miała przywrócić najstarszej twarzy „cerę pensjonarek klasztornych”. Jeszcze de Bar nie zdążyła obwąchać wszystkich buteleczek perfumiarza, kiedy ukazał się handlarz małp i papug. Stawił się także kolporter uliczny z książkami, broszurami, gazetami, zgłosiła się w końcu modystka z próbkami najnowszych jedwabiów.

Między jednym przekupniem a drugim wchodził jakiś diuk, margrabia, hrabia, kawaler; każdy z nich posiedział kilka, najwyżej kilkanaście minut, obsypał hrabinę garścią wonnych komplementów, opowiedział jakąś plotkę i wychodził, obiecując dalszy ciąg nowin dnia w Lasku Bulońskim.

Pani de Bar oglądała, wybierała, kupowała, radząc się gości, przerywając ciągle robotę swoich pokojowych.

Swobodzie jej ruchów, odsłaniających wdzięki ładnej, trzydziestoletniej kobiety, dziwił się trochę wicehrabia de Clarac. Wprawdzie obcymi nie były mu zwyczaje i obyczaje wielkiego świata paryskiego, bo towarzystwo prowincjonalne naśladowało skwapliwie stolicę, ale wieś i mniejsze miasta szanowały jeszcze dawną staroświecką wstydliwość. I w Tuluzie, gdzie służył jako oficer Jego Królewskiej Mości, przyjmowały żony jego kolegów płeć brzydką przy toalecie, ale zasiadały przed zwierciadłem zwykle już ubrane. Panie gawędziły, a pokojowe ich poprawiały, kończyły fryzurę lub zapinały jakąś rozmyślnie zapomnianą haftkę.

A pani de Bar w peniuarze, który nie zakrywał wcale jej pełnego biustu i obnażonych ramion, i w maleńkich, różowych pantofelkach, z których wychodziła cała stopa, ubierała się naprawdę w obecności mężczyzn.

Trochę zbyt swobodną wydała się ta swoboda wielkiej damy paryskiej młodemu oficerowi z prowincji.

Nareszcie, po godzinie była hrabina opięta, uczesana i upudrowana złotym pudrem, który jej czarne, bujne włosy zmienił w rudawe.

Żegnając się z kuzynem, rzekła:

– Nie zapomnij być dziś u mnie na obiedzie. I pana, naturalnie, panie księże, bardzo proszę. Po obiedzie pojedziemy do pani de Beauhamais na filiżankę kawy. Do widzenia...

Ach, prawda, byłabym zapomniała. Mam nadzieję powitać wkrótce u siebie zamiast zwyczajnego ojca de Courcel, kanonika de Courcel, kanonika doskonale uposażonego.

Błysk radości zaświecił w oczach młodego księdza.

– Byłażby hrabina łaskawa wstawić się za mną u Jego Eminencji, kardynała de Rohan?

– Użyłam całej swojej wymowy, aby przekonać Jego Eminencję, że tak oświeconemu, doskonale wychowanemu i miłemu księdzu, jak pan de Courcel, należy się najlepsza kanonia jego diecezji i zdaje mi się, że nie trudziłam się daremnie.

– Nie wiem, doprawdy, czym zasłużyłem na takie względy. Pani hrabina dla mnie zanadto łaskawa.

– Dla dobrych przyjaciół nie jest się nigdy zanadto łaskawym. A teraz do widzenia.

Już była hrabina na progu sąsiedniego pokoju, kiedy się nagle odwróciła.

– Kochany ojczulku, przepraszam, chciałam pana prosić o drobną grzeczność. Czy mogę?

– Prawem hrabiny rozkazywać, obowiązkiem moim być z radością posłusznym.

– Mówiła mi pani de Grouchy, że Greuze ma na sztalugach prześliczną główkę. Może by pan był łaskaw zajść do Greuze’a i zobaczyć ową główkę. Jeżeli w istocie tak ładna, jak twierdzi marszałkowa, powiększyłabym nowym dziełem mistrza z przyjemnościąmojągalerię.

Lubię jego pędzel. Byłabym panu także bardzo wdzięczna, gdybyś zaszedł na chwilkę do księgarni Chevaliera i przejrzał najnowsze broszury. Ciekawsze, modniejsze, niech mi pan każe przysłać. A teraz już naprawdę do widzenia.

Hrabina uśmiechnęła się do księdza, kuzynowi przesłała końcami palców od ust pocałunek i znikła za portierą.

– Pan wicehrabia dawno w naszym miłym Babilonie? - zapytał ksiądz, wychodząc razem z rotmistrzem.

– Dopiero od wczoraj.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.