Bóg nigdy nie mruga 2 - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Bóg nigdy nie mruga 2 - ebook
Dziesięć lat temu ukazała się w Polsce pierwsza książka Reginy Brett Bóg nigdy nie mruga. Szybko podbiła serca czytelników. Nasz kraj pokochał autorkę za jej pełne optymizmu i otuchy słowa, za wielką empatię i otwartość, za wyjątkową charyzmę i autentyczność. Dziś – gdy rzeczywistość wokół nas tak bardzo się zmieniła – Regina powraca z nowym zbiorem felietonów, by w swoim niepowtarzalnym stylu przypomnieć nam, co w życiu jest naprawdę ważne; by znów obudzić nadzieję i dzielić się swoim przesłaniem.
*
Pięćdziesiąt nowych lekcji. Pięćdziesiąt wskazówek. Bóg nigdy nie mruga 2 to niezwykłe nawiązanie do międzynarodowego bestsellera sprzed dekady. Świat przez ten czas nie stał w miejscu, a w ostatnich latach boleśnie nas wszystkich doświadcza.
Nowy zbiór felietonów uwielbianej pisarki i dziennikarki przypomina, że nawet w najtrudniejszych i najbardziej mrocznych chwilach nie warto tracić nadziei. Regina podpowiada, jak rozwiązywać życiowe łamigłówki i jak iść przez życie, by mimo trudności w pełni się nim cieszyć. Przekonuje, że najlepszą odpowiedzią na wszystko jest miłość.
Regina Brett jak zawsze wzrusza i wywołuje uśmiech, dodaje otuchy i otwiera oczy, stawiając pytania, obok których nie da się przejść obojętnie. I wciąż wierzy, że Bóg nigdy nie mruga.
Pamiętacie to proste hasło z pierwszej książki Reginy? „Życie jest dobre”. Naprawdę takie jest.
*
Mam nadzieję, że na każdej stronie mojej nowej książki poczujecie się zrozumiani, usłyszani i zobaczeni, i kochani mocniej niż kiedykolwiek dotąd – Regina Brett
| Kategoria: | Poradniki |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-67323-60-4 |
| Rozmiar pliku: | 1,8 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
WSTĘP
Moja pierwsza książka, _Bóg nigdy nie mruga_, ukazała się w Polsce dziesięć lat temu.
Znalazłam wtedy swój drugi dom.
Przyjęliście moją książkę i mnie do waszych serc, a to na zawsze odmieniło moje życie. Dziękuję, dziękuję, dziękuję.
Odbyłam cztery trasy autorskie po Polsce. Moja poprzednia wizyta w waszym kraju w 2018 roku była prawdziwym świętem. Ostatniej nocy w warszawskiej księgarni tłoczyło się ponad czterystu czytelników. Czułam się jak na ogromnym zjeździe rodzinnym. Nie mogliśmy się ze sobą rozstać!
Każde spotkanie w Warszawie, Białymstoku, Katowicach, Łodzi, Wrocławiu, Poznaniu, Gdańsku, Rzeszowie, Szczecinie, Lublinie, Kielcach, Krakowie, Toruniu i Bydgoszczy było dla mnie chwilą świętości. Ludzie dzielili się ze mną radościami i smutkami, opowiadali o swoich problemach i o tym, jak się z nimi uporali. W księgarniach zbierały się osoby wszelkich płci i orientacji, w różnym wieku.
Przez minioną dekadę doświadczyliśmy tak wielu zmian. Szczególnie obfitowały w nie ostatnie dwa lata. Wybuchła pandemia. Rosja dokonała inwazji na Ukrainę. Wojna pochłonęła już tysiące ofiar, a miliony osób zmusiła do emigracji. Dodajmy do tego rosnący problem przemocy z użyciem broni, kryzys klimatyczny i przywódców politycznych, którzy jeszcze pogłębiają podziały społeczne, odbierając nam nadzieję w kwestiach aborcji, praw osób homoseksualnych czy kontroli nad sprzedażą i posiadaniem broni palnej.
Mimo to nadal uważam, że Bóg nigdy nie mruga.
Naprawdę w to wierzę.
Dziesięć lat temu moja książka dodała otuchy czytelnikom na całym świecie. Została przełożona na dwadzieścia dwa języki.
Teraz zdecydowałam się napisać drugą część.
Ten nowy zbiór felietonów powstał w tym samym duchu miłości, aby znów poruszyć serca. Starałam się nawiązywać do pięćdziesięciu oryginalnych lekcji, spojrzeć na nie świeżym okiem albo rozszerzyć ich zakres, żeby odpowiadały czasom, w których żyjemy, i znów natchnęły was nadzieją.
Zawarłam tu zupełnie nowe lekcje i opowieści, zachowując jednak duchowe przesłanie tekstów sprzed dekady. Na każdej stronie znajdziecie inspirujące historie o ludziach, którzy stanęli w obliczu mniejszych lub większych wyzwań i mimo wszystko zdołali zbudować dla siebie życie, jakiego pragną. Dzielę się również własnymi doświadczeniami, swoją siłą, nadzieją i poczuciem humoru.
Choć są dni, kiedy można odnieść wrażenie, że wokół nas panuje chaos, to czasy, w których żyjemy, naprawdę mają w sobie coś magicznego. Świat nie stanął w miejscu, tylko brutalnie wyrwał nas ze snu.
A teraz, gdy już nie śpimy, pora na decyzję: co dalej?
To nasz moment prawdy. Mamy przed sobą wyzwanie – ty, ja, my wszyscy.
Wszechświat zesłał nam tę chwilę.
Co z nią zrobimy?
Jak chcemy być pamiętani, kiedy to wszystko się skończy? Jakie historie będziemy opowiadać dzieciom i wnukom? I jakie historie oni będą opowiadać o nas?
Jak potraktujemy naszych małżonków, nasze dzieci, naszych rodziców? Jak podejdziemy do najsłabszych, którzy z trudem radzą sobie nawet w najlepszych czasach? Jak przyjmiemy uchodźców, którzy trafiają na nasze granice, marząc o nowym domu? Jakimi okażemy się ludźmi?
Mam nadzieję, że ta książka pomoże wam podążać drogą miłości.
Mam nadzieję, że na każdej stronie poczujecie się zrozumiani, usłyszani, zauważeni i kochani bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.
Uściski!
LEKCJA 1
Życie wręczyło ci zwycięski los.
Wykorzystaj go
Bez pracy nie ma kołaczy.
Nie ma róży bez kolców.
Nie ma tęczy bez deszczu.
To nie tylko wyświechtane slogany z plakatów motywacyjnych. To głębokie prawdy, którymi warto się kierować.
Zbyt często pragniemy wyeliminować z życia to, co wydaje nam się nieprzyjemne. Drobnostki takie jak deszcz czy kolce na łodydze róży. I większe przeszkody: niepomyślną diagnozę, rozwód, chorobę. Błagamy, żeby los nam ich oszczędził.
Tkwiąc w chaosie codzienności, nie rozumiesz sensu tych trudnych wydarzeń. Dopiero gdy nabierzesz do nich dystansu, z perspektywy czasu, w lusterku wstecznym życia możesz dostrzec przenikającą je magię i uświadomić sobie, jak bardzo cię odmieniły.
Tak jest z chorobą nowotworową. Nikt nie chce jej doświadczyć. Pustoszy życie każdego, kogo dotyka.
W 1998 roku wykryto u mnie raka piersi. Początkowo nie potrafisz myśleć o niczym innym. Po zakończeniu leczenia ostrożnie uczysz się na nowo ufać swojemu ciału. To wymaga czasu. Udaje ci się osiągnąć granicę pięciu lat od diagnozy i wreszcie oddychasz z ulgą. Potem upływa od niej dekada, a w końcu druga – dostajesz czas, o którym nie śmiałaś nawet marzyć.
Myślisz wtedy: jaka szkoda, że nie miałam pojęcia, ile jeszcze przede mną. Wtedy nie wylałabym tylu łez i nie zamartwiałabym się niepotrzebnie. Ale może też nie doceniałabym tak każdej chwili.
Dlatego co roku hucznie obchodzę 19 lutego, moją „racznicę”. Teraz jest dla mnie czymś radosnym. Już nie kojarzy mi się źle.
Dzień, w którym odebrałam wynik badania histopatologicznego, stał się cezurą w mojej biografii, punktem zwrotnym dzielącym ją na dwie ery: przed rakiem i po raku.
Kiedy w 1998 roku znalazłam pod palcami guzek w prawej piersi, poczułam się tak, jakbym odkryła w swoim ciele odbezpieczony granat. Bałam się, że eksplozja zabije mnie i zasypie odłamkami wszystkich, których kocham.
Ale przeżyłam. I wciąż żyję. A 19 lutego corocznie jest dla mnie świętem nowej szansy. Dostałam szansę na dalsze życie. Dostałam szansę, by być tutaj. To jak kolejne urodziny, które będę obchodzić już zawsze.
Poza lutym potrafię tygodniami i miesiącami nie myśleć o raku, dopóki nie zostanie zdiagnozowany ktoś znajomy. Któregoś dnia dostajesz maila, takiego jak ja otrzymałam od mojej przyjaciółki Danielle. Nosił tytuł: „Chyba uratowałaś mi życie”. Danielle Wiggins, prezenterka telewizyjna porannego programu GO! w stacji WKYC w Cleveland, wzięła sobie do serca moje zrzędzenie i dzięki regularnym samobadaniu piersi znalazła u siebie guzek.
Choć ja raka widzę już tylko w lusterku wstecznym, pamięć o chorobie wciąż pomaga mi wspierać innych. Trzymam w portfelu swoje zdjęcie z łysą głową, by przypominać sobie, że dostałam dodatkowy czas na Ziemi po to, żeby służyć bliźnim.
Nieustannie przypominam ludziom: jeśli masz piersi, możesz dostać raka piersi. Ta choroba nie zna pojęcia dyskryminacji. Co roku zabija kobiety na całym świecie: stare i młode, o jasnym i ciemnym kolorze skóry, Żydówki, gojki i muzułmanki, bogate, biedne i średnio zamożne.
Niektórzy mają już dość tego tematu. Drażnią ich różowe wstążki i medialna wrzawa wokół raka piersi, bo innym śmiertelnym chorobom nowotworowym – trzustki, okrężnicy czy płuca – nie poświęca się tyle uwagi. Moi przyjaciele i krewni umierali na różne rodzaje nowotworów: mózgu, przełyku i okrężnicy, na białaczkę i chłoniaki. Ta choroba jest do bani bez względu na to, który organ zaatakuje.
Jednak mnie wybrał rak piersi, więc robię, co w mojej mocy, by pomagać innym jego ofiarom. Upatrzył sobie też pięć z moich kuzynek, które stoczyły z nim zdecydowaną walkę i zwyciężyły. Wszystkie przeszłyśmy podwójną mastektomię, żeby móc dalej żyć.
Żadna z nas nie została amazonką z własnej woli. Tak wielu problemów wolelibyśmy w życiu uniknąć – w szczególności choroby nowotworowej. Ale ja już nie myślę o niej z niechęcią. Rak mnie ukształtował – dosłownie. Mówię o sobie, że jestem płaska, piękna i przebojowa!
Życie rozdaje karty – mnie przypadł rak, który okazał się darem dla innych. Gdy po chemioterapii wypadły mi włosy, nie chciałam paradować z łysą głową. Kupiłam drogą perukę, ale salon fryzjerski, który miał ją dla mnie wymodelować, spartaczył robotę.
Wyglądałam, jakby na głowie zdechło mi zwierzątko futerkowe.
Dziś potrafię się z tego śmiać, a peruka służy moim wnukom jako przebranie na Halloween – wnukom, o których nie śmiałam nawet marzyć w momencie, gdy nie wiedziałam, ile zostało mi czasu.
Wtedy jednak na widok zniszczonej peruki wpadłam w rozpacz. Ostatecznie chodziłam z łysą głową, najczęściej w czapeczce baseballowej.
Wiele lat później przemawiałam w ośrodku wsparcia dla chorych onkologicznie w stanie Indiana. Przypominał nasz lokalny ośrodek The Gathering Place w Cleveland, tyle że miał salon z darmowymi perukami dla wszystkich potrzebujących.
Darmowe peruki?! Wow.
Obfotografowałam go ze wszystkich stron i wysłałam zdjęcia Eileen Saffran, założycielce The Gathering Place. Dzięki pomocy darczyńców i personelu u nas również pojawiły się bezpłatne peruki. Obecnie podobne salony działają w obu filiach ośrodka oraz w MetroHealth Cancer Center w Cleveland.
Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jakie to ważne, dopóki nie zabrałam Danielle do The Gathering Place, żeby pokazać jej salon z perukami. Zapomniałam, że nazwano go na moją cześć – wciąż nie mogę w to uwierzyć.
Danielle ma dopiero czterdzieści lat. Ja byłam o rok starsza, kiedy poznałam diagnozę. Opisywałam swoje doświadczenia w felietonach, a Danielle dzieliła się swoimi w programie telewizyjnym, który prowadzi. Zaprosiła mnie tam, żebyśmy razem mogły ratować życie innym.
Wiele osób nie chce, żeby definiowała je choroba nowotworowa. Odsuwają od siebie ten temat i nigdy o nim nie rozmawiają. W porządku. Ja jednak patrzę na to w ten sposób: w loterii życia wylosowałam raka. Nie chciałam na niego trafić, ale teraz, gdy ktoś inny wyciąga ten sam los, ja podnoszę własny. Zachorowałam i wciąż żyję. Wszystkim nie jestem w stanie pomóc, lecz niektórych mogę wesprzeć.
Być może twój los to choroba Parkinsona, alzheimer mamy albo autyzm syna. A może przypadły ci w udziale zaburzenia afektywne dwubiegunowe, depresja czy alkoholizm.
W prawdziwej loterii większość losów przegrywa. Sprawdzasz numery i z rozczarowaniem wyrzucasz los do śmieci. Ale w loterii życia twój los może przysłużyć się innym, a wtedy wszyscy wygrywają.
Właśnie dlatego gdy dostałam od Danielle kartkę z podziękowaniami, z koperty wypadł też plik losów na loterię.
Bez względu na to, co zostało albo zostanie nam dane, zawsze znajdzie się tam coś, czego nie chcemy. Coś, czego sami byśmy nie wybrali. Coś, czym powinniśmy podzielić się ze światem, żeby służyć innym.
Przyjaciele ze wspólnoty AA nauczyli mnie pięknej obietnicy, która pozwala obrócić własną niechlubną przeszłość w błogosławieństwo dla kogoś innego: „Nie będziemy żałować przeszłości ani zatrzaskiwać za nią drzwi”*.
Danielle właśnie otworzyła je na oścież dla wielu kobiet, szczególnie z czarnoskórej społeczności, w której współczynniki umieralności na nowotwory są wyższe.
Wyobraź sobie, co mogłoby się wydarzyć, gdyby wszyscy otworzyli te drzwi.
Każdy człowiek dostał jakiś los w loterii życia. Wykorzystaj swój.
Niech przyniesie komuś wygraną.
* Jeśli nie podano autora przekładu cytatu, pochodzi on od tłumaczy niniejszej książki (przyp. tłum.).O AUTORCE
Regina Brett jest autorką książki _Bóg nigdy nie mruga. 50 lekcji na trudniejsze chwile w życiu_, która trafiła na listę bestsellerów dziennika „New York Times” i została przetłumaczona na ponad dwadzieścia języków.
Jej kontynuacje to: _Jesteś cudem. 50 lekcji jak uczynić niemożliwe możliwym_, _Bóg zawsze znajdzie ci pracę. 50 lekcji jak szukać spełnienia_, _Kochaj. 50 lekcji jak pokochać siebie, swoje życie i ludzi wokół_, _Mów własnym głosem. 50 lekcji jak głosić swoją prawdę_, _Trudna miłość. Mama i ja_, _Twój dziennik. 12 nowych lekcji i myśli na każdy dzień_, _Rok pełen inspiracji._
Regina wygrała walkę z rakiem piersi. Jest matką, macochą, żoną i babcią.
W 1986 roku została dziennikarką, a osiem lat później zaczęła pisać felietony. Jest dwukrotną finalistką Nagrody Pulitzera w dziedzinie reportażu.
Poza pisaniem książek jest mówczynią motywacyjną i współpracuje regularnie z tygodnikami „Cleveland Jewish News”, „Columbus Jewish News” i „Akron Jewish News”.
Regina uzyskała tytuł licencjata dziennikarstwa i magistra religioznawstwa. Mieszka w Cleveland w stanie Ohio z mężem i psem rasy goldendoodle, który wabi się McIntyre.
Jej adres mailowy to [email protected]. Prowadzi też stronę internetową reginabrett.com, na której można zapisać się do jej cotygodniowego newslettera z inspirującymi refleksjami.
Moja pierwsza książka, _Bóg nigdy nie mruga_, ukazała się w Polsce dziesięć lat temu.
Znalazłam wtedy swój drugi dom.
Przyjęliście moją książkę i mnie do waszych serc, a to na zawsze odmieniło moje życie. Dziękuję, dziękuję, dziękuję.
Odbyłam cztery trasy autorskie po Polsce. Moja poprzednia wizyta w waszym kraju w 2018 roku była prawdziwym świętem. Ostatniej nocy w warszawskiej księgarni tłoczyło się ponad czterystu czytelników. Czułam się jak na ogromnym zjeździe rodzinnym. Nie mogliśmy się ze sobą rozstać!
Każde spotkanie w Warszawie, Białymstoku, Katowicach, Łodzi, Wrocławiu, Poznaniu, Gdańsku, Rzeszowie, Szczecinie, Lublinie, Kielcach, Krakowie, Toruniu i Bydgoszczy było dla mnie chwilą świętości. Ludzie dzielili się ze mną radościami i smutkami, opowiadali o swoich problemach i o tym, jak się z nimi uporali. W księgarniach zbierały się osoby wszelkich płci i orientacji, w różnym wieku.
Przez minioną dekadę doświadczyliśmy tak wielu zmian. Szczególnie obfitowały w nie ostatnie dwa lata. Wybuchła pandemia. Rosja dokonała inwazji na Ukrainę. Wojna pochłonęła już tysiące ofiar, a miliony osób zmusiła do emigracji. Dodajmy do tego rosnący problem przemocy z użyciem broni, kryzys klimatyczny i przywódców politycznych, którzy jeszcze pogłębiają podziały społeczne, odbierając nam nadzieję w kwestiach aborcji, praw osób homoseksualnych czy kontroli nad sprzedażą i posiadaniem broni palnej.
Mimo to nadal uważam, że Bóg nigdy nie mruga.
Naprawdę w to wierzę.
Dziesięć lat temu moja książka dodała otuchy czytelnikom na całym świecie. Została przełożona na dwadzieścia dwa języki.
Teraz zdecydowałam się napisać drugą część.
Ten nowy zbiór felietonów powstał w tym samym duchu miłości, aby znów poruszyć serca. Starałam się nawiązywać do pięćdziesięciu oryginalnych lekcji, spojrzeć na nie świeżym okiem albo rozszerzyć ich zakres, żeby odpowiadały czasom, w których żyjemy, i znów natchnęły was nadzieją.
Zawarłam tu zupełnie nowe lekcje i opowieści, zachowując jednak duchowe przesłanie tekstów sprzed dekady. Na każdej stronie znajdziecie inspirujące historie o ludziach, którzy stanęli w obliczu mniejszych lub większych wyzwań i mimo wszystko zdołali zbudować dla siebie życie, jakiego pragną. Dzielę się również własnymi doświadczeniami, swoją siłą, nadzieją i poczuciem humoru.
Choć są dni, kiedy można odnieść wrażenie, że wokół nas panuje chaos, to czasy, w których żyjemy, naprawdę mają w sobie coś magicznego. Świat nie stanął w miejscu, tylko brutalnie wyrwał nas ze snu.
A teraz, gdy już nie śpimy, pora na decyzję: co dalej?
To nasz moment prawdy. Mamy przed sobą wyzwanie – ty, ja, my wszyscy.
Wszechświat zesłał nam tę chwilę.
Co z nią zrobimy?
Jak chcemy być pamiętani, kiedy to wszystko się skończy? Jakie historie będziemy opowiadać dzieciom i wnukom? I jakie historie oni będą opowiadać o nas?
Jak potraktujemy naszych małżonków, nasze dzieci, naszych rodziców? Jak podejdziemy do najsłabszych, którzy z trudem radzą sobie nawet w najlepszych czasach? Jak przyjmiemy uchodźców, którzy trafiają na nasze granice, marząc o nowym domu? Jakimi okażemy się ludźmi?
Mam nadzieję, że ta książka pomoże wam podążać drogą miłości.
Mam nadzieję, że na każdej stronie poczujecie się zrozumiani, usłyszani, zauważeni i kochani bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.
Uściski!
LEKCJA 1
Życie wręczyło ci zwycięski los.
Wykorzystaj go
Bez pracy nie ma kołaczy.
Nie ma róży bez kolców.
Nie ma tęczy bez deszczu.
To nie tylko wyświechtane slogany z plakatów motywacyjnych. To głębokie prawdy, którymi warto się kierować.
Zbyt często pragniemy wyeliminować z życia to, co wydaje nam się nieprzyjemne. Drobnostki takie jak deszcz czy kolce na łodydze róży. I większe przeszkody: niepomyślną diagnozę, rozwód, chorobę. Błagamy, żeby los nam ich oszczędził.
Tkwiąc w chaosie codzienności, nie rozumiesz sensu tych trudnych wydarzeń. Dopiero gdy nabierzesz do nich dystansu, z perspektywy czasu, w lusterku wstecznym życia możesz dostrzec przenikającą je magię i uświadomić sobie, jak bardzo cię odmieniły.
Tak jest z chorobą nowotworową. Nikt nie chce jej doświadczyć. Pustoszy życie każdego, kogo dotyka.
W 1998 roku wykryto u mnie raka piersi. Początkowo nie potrafisz myśleć o niczym innym. Po zakończeniu leczenia ostrożnie uczysz się na nowo ufać swojemu ciału. To wymaga czasu. Udaje ci się osiągnąć granicę pięciu lat od diagnozy i wreszcie oddychasz z ulgą. Potem upływa od niej dekada, a w końcu druga – dostajesz czas, o którym nie śmiałaś nawet marzyć.
Myślisz wtedy: jaka szkoda, że nie miałam pojęcia, ile jeszcze przede mną. Wtedy nie wylałabym tylu łez i nie zamartwiałabym się niepotrzebnie. Ale może też nie doceniałabym tak każdej chwili.
Dlatego co roku hucznie obchodzę 19 lutego, moją „racznicę”. Teraz jest dla mnie czymś radosnym. Już nie kojarzy mi się źle.
Dzień, w którym odebrałam wynik badania histopatologicznego, stał się cezurą w mojej biografii, punktem zwrotnym dzielącym ją na dwie ery: przed rakiem i po raku.
Kiedy w 1998 roku znalazłam pod palcami guzek w prawej piersi, poczułam się tak, jakbym odkryła w swoim ciele odbezpieczony granat. Bałam się, że eksplozja zabije mnie i zasypie odłamkami wszystkich, których kocham.
Ale przeżyłam. I wciąż żyję. A 19 lutego corocznie jest dla mnie świętem nowej szansy. Dostałam szansę na dalsze życie. Dostałam szansę, by być tutaj. To jak kolejne urodziny, które będę obchodzić już zawsze.
Poza lutym potrafię tygodniami i miesiącami nie myśleć o raku, dopóki nie zostanie zdiagnozowany ktoś znajomy. Któregoś dnia dostajesz maila, takiego jak ja otrzymałam od mojej przyjaciółki Danielle. Nosił tytuł: „Chyba uratowałaś mi życie”. Danielle Wiggins, prezenterka telewizyjna porannego programu GO! w stacji WKYC w Cleveland, wzięła sobie do serca moje zrzędzenie i dzięki regularnym samobadaniu piersi znalazła u siebie guzek.
Choć ja raka widzę już tylko w lusterku wstecznym, pamięć o chorobie wciąż pomaga mi wspierać innych. Trzymam w portfelu swoje zdjęcie z łysą głową, by przypominać sobie, że dostałam dodatkowy czas na Ziemi po to, żeby służyć bliźnim.
Nieustannie przypominam ludziom: jeśli masz piersi, możesz dostać raka piersi. Ta choroba nie zna pojęcia dyskryminacji. Co roku zabija kobiety na całym świecie: stare i młode, o jasnym i ciemnym kolorze skóry, Żydówki, gojki i muzułmanki, bogate, biedne i średnio zamożne.
Niektórzy mają już dość tego tematu. Drażnią ich różowe wstążki i medialna wrzawa wokół raka piersi, bo innym śmiertelnym chorobom nowotworowym – trzustki, okrężnicy czy płuca – nie poświęca się tyle uwagi. Moi przyjaciele i krewni umierali na różne rodzaje nowotworów: mózgu, przełyku i okrężnicy, na białaczkę i chłoniaki. Ta choroba jest do bani bez względu na to, który organ zaatakuje.
Jednak mnie wybrał rak piersi, więc robię, co w mojej mocy, by pomagać innym jego ofiarom. Upatrzył sobie też pięć z moich kuzynek, które stoczyły z nim zdecydowaną walkę i zwyciężyły. Wszystkie przeszłyśmy podwójną mastektomię, żeby móc dalej żyć.
Żadna z nas nie została amazonką z własnej woli. Tak wielu problemów wolelibyśmy w życiu uniknąć – w szczególności choroby nowotworowej. Ale ja już nie myślę o niej z niechęcią. Rak mnie ukształtował – dosłownie. Mówię o sobie, że jestem płaska, piękna i przebojowa!
Życie rozdaje karty – mnie przypadł rak, który okazał się darem dla innych. Gdy po chemioterapii wypadły mi włosy, nie chciałam paradować z łysą głową. Kupiłam drogą perukę, ale salon fryzjerski, który miał ją dla mnie wymodelować, spartaczył robotę.
Wyglądałam, jakby na głowie zdechło mi zwierzątko futerkowe.
Dziś potrafię się z tego śmiać, a peruka służy moim wnukom jako przebranie na Halloween – wnukom, o których nie śmiałam nawet marzyć w momencie, gdy nie wiedziałam, ile zostało mi czasu.
Wtedy jednak na widok zniszczonej peruki wpadłam w rozpacz. Ostatecznie chodziłam z łysą głową, najczęściej w czapeczce baseballowej.
Wiele lat później przemawiałam w ośrodku wsparcia dla chorych onkologicznie w stanie Indiana. Przypominał nasz lokalny ośrodek The Gathering Place w Cleveland, tyle że miał salon z darmowymi perukami dla wszystkich potrzebujących.
Darmowe peruki?! Wow.
Obfotografowałam go ze wszystkich stron i wysłałam zdjęcia Eileen Saffran, założycielce The Gathering Place. Dzięki pomocy darczyńców i personelu u nas również pojawiły się bezpłatne peruki. Obecnie podobne salony działają w obu filiach ośrodka oraz w MetroHealth Cancer Center w Cleveland.
Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jakie to ważne, dopóki nie zabrałam Danielle do The Gathering Place, żeby pokazać jej salon z perukami. Zapomniałam, że nazwano go na moją cześć – wciąż nie mogę w to uwierzyć.
Danielle ma dopiero czterdzieści lat. Ja byłam o rok starsza, kiedy poznałam diagnozę. Opisywałam swoje doświadczenia w felietonach, a Danielle dzieliła się swoimi w programie telewizyjnym, który prowadzi. Zaprosiła mnie tam, żebyśmy razem mogły ratować życie innym.
Wiele osób nie chce, żeby definiowała je choroba nowotworowa. Odsuwają od siebie ten temat i nigdy o nim nie rozmawiają. W porządku. Ja jednak patrzę na to w ten sposób: w loterii życia wylosowałam raka. Nie chciałam na niego trafić, ale teraz, gdy ktoś inny wyciąga ten sam los, ja podnoszę własny. Zachorowałam i wciąż żyję. Wszystkim nie jestem w stanie pomóc, lecz niektórych mogę wesprzeć.
Być może twój los to choroba Parkinsona, alzheimer mamy albo autyzm syna. A może przypadły ci w udziale zaburzenia afektywne dwubiegunowe, depresja czy alkoholizm.
W prawdziwej loterii większość losów przegrywa. Sprawdzasz numery i z rozczarowaniem wyrzucasz los do śmieci. Ale w loterii życia twój los może przysłużyć się innym, a wtedy wszyscy wygrywają.
Właśnie dlatego gdy dostałam od Danielle kartkę z podziękowaniami, z koperty wypadł też plik losów na loterię.
Bez względu na to, co zostało albo zostanie nam dane, zawsze znajdzie się tam coś, czego nie chcemy. Coś, czego sami byśmy nie wybrali. Coś, czym powinniśmy podzielić się ze światem, żeby służyć innym.
Przyjaciele ze wspólnoty AA nauczyli mnie pięknej obietnicy, która pozwala obrócić własną niechlubną przeszłość w błogosławieństwo dla kogoś innego: „Nie będziemy żałować przeszłości ani zatrzaskiwać za nią drzwi”*.
Danielle właśnie otworzyła je na oścież dla wielu kobiet, szczególnie z czarnoskórej społeczności, w której współczynniki umieralności na nowotwory są wyższe.
Wyobraź sobie, co mogłoby się wydarzyć, gdyby wszyscy otworzyli te drzwi.
Każdy człowiek dostał jakiś los w loterii życia. Wykorzystaj swój.
Niech przyniesie komuś wygraną.
* Jeśli nie podano autora przekładu cytatu, pochodzi on od tłumaczy niniejszej książki (przyp. tłum.).O AUTORCE
Regina Brett jest autorką książki _Bóg nigdy nie mruga. 50 lekcji na trudniejsze chwile w życiu_, która trafiła na listę bestsellerów dziennika „New York Times” i została przetłumaczona na ponad dwadzieścia języków.
Jej kontynuacje to: _Jesteś cudem. 50 lekcji jak uczynić niemożliwe możliwym_, _Bóg zawsze znajdzie ci pracę. 50 lekcji jak szukać spełnienia_, _Kochaj. 50 lekcji jak pokochać siebie, swoje życie i ludzi wokół_, _Mów własnym głosem. 50 lekcji jak głosić swoją prawdę_, _Trudna miłość. Mama i ja_, _Twój dziennik. 12 nowych lekcji i myśli na każdy dzień_, _Rok pełen inspiracji._
Regina wygrała walkę z rakiem piersi. Jest matką, macochą, żoną i babcią.
W 1986 roku została dziennikarką, a osiem lat później zaczęła pisać felietony. Jest dwukrotną finalistką Nagrody Pulitzera w dziedzinie reportażu.
Poza pisaniem książek jest mówczynią motywacyjną i współpracuje regularnie z tygodnikami „Cleveland Jewish News”, „Columbus Jewish News” i „Akron Jewish News”.
Regina uzyskała tytuł licencjata dziennikarstwa i magistra religioznawstwa. Mieszka w Cleveland w stanie Ohio z mężem i psem rasy goldendoodle, który wabi się McIntyre.
Jej adres mailowy to [email protected]. Prowadzi też stronę internetową reginabrett.com, na której można zapisać się do jej cotygodniowego newslettera z inspirującymi refleksjami.
więcej..
