Bonsai z Toskanii - ebook

Roz­dział 1

Pa­ryż, dwa­dzie­ścia dwa lata wcze­śniej

Ka­ru­zela ob­ra­cała się nie­prze­rwa­nie przy we­so­łej ha­ła­śli­wej me­lo­dii. Mała Léa, z oczami błysz­czą­cymi od emo­cji, mocno trzy­ma­jąc się gru­bego drążka z la­kie­ro­wa­nego drewna, sie­działa wy­pro­sto­wana jak struna na żwa­wym żół­tym ru­maku, któ­rego so­bie wy­brała, i wraz z nim raz za ra­zem uno­siła się i opa­dała.

Kiedy mu­zyka uci­chła i ka­ru­zela prze­stała się krę­cić, Léa nie cze­kała, aż nia­nia po­dej­dzie, żeby ją zdjąć z sio­dła. Dziew­czynka nie­dawno skoń­czyła cztery lata i była bar­dzo dumna z tego, że nie jest już ma­lutka i nie po­trze­buje do wszyst­kiego po­mocy zrzę­dli­wej Ma­rie. Go­rzej, że z po­ziomu ziemi nie miała ta­kiego wi­doku jak z grzbietu ko­nika. Choć dzień był zimny, słońce świe­ciło ja­sno na bla­dym li­sto­pa­do­wym nie­bie i w parku ro­iło się od lu­dzi. Do­koła bie­gały roz­krzy­czane dzieci z są­siedz­twa, tak samo do­brze ubrane jak ona, a miała na so­bie ele­gancki an­giel­ski płasz­czyk z koł­nie­rzem i man­kie­tami z wel­wetu, który tak lu­biła.

Léa wspięła się na palce i pró­bo­wała wy­pa­trzyć opie­kunkę w tłu­mie, lecz na próżno – ja­sną główką nie się­gała ota­cza­ją­cym ją do­ro­słym na­wet do pasa. Po­my­ślała, że je­śli tro­chę się od­dali od ciżby kłę­bią­cej się przy ka­ru­zeli, to ła­twiej do­strzeże Ma­rie, dla­tego zde­cy­do­wa­nym kro­kiem ru­szyła w stronę ławki, na któ­rej jej star­sza opie­kunka sia­dy­wała z in­nymi nia­niami, żeby wspól­nie ob­ma­wiać chle­bo­daw­ców i prze­chwa­lać się do­brym wy­cho­wa­niem po­wie­rzo­nych so­bie dzieci. Gdy jed­nak Léa po­de­szła do ławki, nie było tam ani śladu Ma­rie. „Pew­nie po­szła już po mnie do ka­ru­zeli”, przy­szło jej do głowy. Le­piej by­łoby tam zo­stać i po­cze­kać. W tym mo­men­cie obok dziew­czynki usia­dła ko­bieta w ele­ganc­kim be­żo­wym płasz­czu i apaszce na szyi, bar­dzo po­dob­nej do tych, które no­siła jej cio­cia.

– Wi­taj, ma­leńka, je­steś sama? – za­gad­nęła z przy­ja­znym uśmie­chem.

Stara Ma­rie do znu­dze­nia po­wta­rzała Léi, że nie po­winna roz­ma­wiać z ob­cymi, ale ta miła ciem­no­włosa ko­bieta wy­dała się dziew­czynce jakby zna­joma. Czę­sto wi­dy­wała ją w parku. Uprzejma pani w ni­czym nie przy­po­mi­nała męż­czyzn z opo­wie­ści, któ­rymi lu­biła ją stra­szyć stara Ma­rie – ubra­nych w łach­many po­two­rów z wiel­kim wor­kiem na ple­cach, do któ­rego pa­ko­wali po­rwane dzieci.

– Za­raz przyj­dzie Ma­rie. – Léa od­wza­jem­niła uśmiech.

– Ma­rie… Ach, przy­po­mi­nam so­bie! Mó­wisz o tej star­szej pani z ko­szem peł­nym wa­rzyw?

Dziew­czynka kiw­nęła głową. W dro­dze do parku mi­jały mały wa­rzyw­niak z owo­cami, który za­wsze cu­dow­nie pach­niał, i nia­nia ku­po­wała tam mnó­stwo rze­czy.

– Ja­sne, w ta­kim ra­zie ty mu­sisz być Léa. Ma­rie po­wie­działa mi, że jej tro­chę zimno i że pój­dzie na go­rącą kawę do baru na­prze­ciwko. Pro­siła, że­bym cię przy­pro­wa­dziła, gdy zej­dziesz z ka­ru­zeli. Zdaje się, że dziś mocno do­ku­czały jej stawy. Chodź ze mną. Ma­rie po­wie­działa, że za­mówi dla cie­bie lody. Le­piej się po­śpieszmy, żeby się nie roz­to­piły.

Léi to nie zdzi­wiło. Ma­rie nie­raz uskar­żała się na pa­ry­ski ziąb. Nia­nia oba małe palce u rąk miała po­wy­krę­cane ni­czym la­to­ro­śle, które dziew­czynka setki razy wi­działa w win­ni­cach wo­kół za­meczku swego ojca. Sta­ruszka czę­sto je so­bie ma­so­wała, bar­dzo po­woli – naj­wy­raź­niej przy­no­siło jej to ulgę. Ko­bieta w be­żo­wym płasz­czu wstała z ławki i Léa zro­biła to samo. Kilka se­kund póź­niej szły, trzy­ma­jąc się za ręce i we­soło pa­pla­jąc, w stronę oka­za­łego, po­ma­lo­wa­nego na czarno że­la­znego ogro­dze­nia, któ­rym był oto­czony park.

Wa­szyng­ton, 2013

Drzwi ga­bi­netu otwo­rzyły się gwał­tow­nie i Ro­bert Gaddi, nie ra­cząc pro­sić o po­zwo­le­nie, wpa­ro­wał do środka. Wsparty na swej nie­od­łącz­nej drew­nia­nej la­sce, po­kuś­ty­kał do stołu i opadł ciężko na jedno z krze­seł, wy­cią­ga­jąc przed sobą chorą nogę.

– Już wiesz?

Nie przy­wi­tał się ani sło­wem, jak to miał w zwy­czaju. Dok­to­rowi Gad­diemu to­wa­rzy­skie kon­we­nanse i do­bre ma­niery wy­da­wały się stratą czasu i na­wet nie pró­bo­wał tego ukry­wać.

Ian Do­olan, kie­row­nik pro­jek­tów, po­że­gnał się ze swoim roz­mówcą i odło­żył te­le­fon.

– Dzień do­bry, Ro­ber­cie. Nie, wcale mi nie prze­szka­dzasz, i tak, sam mia­łem do cie­bie za­dzwo­nić – od­rzekł sar­ka­stycz­nie. – A na­wia­sem mó­wiąc, wy­glą­dasz okrop­nie.

– Gówno mnie ob­cho­dzi, jak wy­glą­dam!

Prze­su­nął so­bie dło­nią po szorst­kim pod­bródku, do­ma­ga­ją­cym się po­rząd­nego go­le­nia. Tak na­prawdę nie tylko tego po­trze­bo­wał. Ele­gancka biała ko­szula, którą miał na so­bie, była wy­gnie­ciona, po­pla­miona i bra­ko­wało jej kilku gu­zi­ków; w no­gawce ciem­nych spodni świe­ciła dziura. W do­datku za­pewne nie­wiele wi­dział na jedno oko – opuch­nięte po­wieki zro­biły się trzy razy więk­sze niż nor­mal­nie.

Ro­bert wie­czo­rem był w Ken­nedy Cen­ter na ope­rze Ma­non Le­scaut, a po za­koń­cze­niu spek­ta­klu po­sta­no­wił wstą­pić do swo­jej pra­cowni, żeby wziąć kilka po­trzeb­nych mu do­ku­men­tów, i przy­ła­pał tam na go­rą­cym uczynku dwóch za­kap­tu­rzo­nych osob­ni­ków z za­pa­łem prze­trzą­sa­ją­cych za­ka­marki jego ga­bi­netu. Jego obecny wy­gląd aż nadto wy­raź­nie świad­czył o tym, jak się roz­wi­nęło spo­tka­nie.

– Tak, już wiem. Dzwo­nił do mnie Char­les, przy­je­cha­łem naj­szyb­ciej, jak się dało.

Do­olan od­po­wie­dział wresz­cie na jego py­ta­nie. Pod po­zor­nym spo­ko­jem nie­wąt­pli­wie ukry­wał ner­wo­wość. Ro­bert znał go jesz­cze z cza­sów, gdy obaj stu­dio­wali na Ha­rvar­dzie, i bar­dzo do­brze wie­dział, co ozna­cza bez­wiedne bęb­nie­nie pal­cami po szkla­nym bla­cie.

– Nie mia­łem jesz­cze czasu wstą­pić do miesz­ka­nia i do­pro­wa­dzić się do po­rządku. Wi­dzisz, drogi Ia­nie… – Do­sko­nale wie­dział, że Do­olan nie cierpi, gdy ktoś zwraca się do niego jak do tę­pa­wego dziecka, dla­tego ko­rzy­stał z każ­dej oka­zji, by to wła­śnie ro­bić. – Mu­sia­łem za­cze­kać, aż ci z FBI skoń­czą szpe­rać i wszystko prze­wra­cać tymi swo­imi łap­skami. Chcia­łem się upew­nić, że pra­cow­nia i mój ga­bi­net wyjdą z tego moż­li­wie bez szwanku.

– Cze­goś bra­kuje?

– Oprócz gu­zi­ków przy mo­jej ko­szuli i wi­dze­nia na lewe oko? Nie. Te pa­lanty nie za­brały ni­czego waż­nego. Od ja­kie­goś czasu czu­łem, że coś ta­kiego może się zda­rzyć, i za­cho­wa­łem ostroż­ność.

Do­olan ode­tchnął z ulgą.

– Char­les tu­taj je­dzie. Chce z tobą po­mó­wić.

Jak gdyby wy­wo­łany po imie­niu tylko na to cze­kał, w tym do­kład­nie mo­men­cie roz­le­gło się pu­ka­nie do drew­nia­nych drzwi. Otwo­rzyły się i do ga­bi­netu wszedł kor­pu­lentny męż­czy­zna w śred­nim wieku, ubrany w czarny gar­ni­tur, białą ko­szulę i ciemny kra­wat.

– Za­czę­li­ście beze mnie? – Char­les Cas­sidy, szef ope­ra­cyjny FBI, uniósł jedną z krza­cza­stych brwi, ciem­nych, lecz przy­pró­szo­nych si­wi­zną.

– Nie. Przy­sze­dłeś aku­rat na tańce – od­rzekł Ro­bert, ba­wiąc się rzeź­bioną drew­nianą la­ską, która wy­da­wała się prze­dłu­że­niem jego ciała. Z tego, co opo­wie­dział kie­dyś Do­ola­nowi, wy­ni­kało, że jest to bar­dzo cenny przed­miot z epoki wik­to­riań­skiej, a mimo to wła­ści­ciel pod­czas mó­wie­nia ma­chał la­ską na prawo i lewo, nie przej­mu­jąc się, że raz po raz obija ją o sto­łowe nogi. – Jak wła­śnie wy­ja­śnia­łem Ia­nowi, drogi Char­le­sie, tamci in­truzi nie zdą­żyli wpraw­dzie do­szczęt­nie znisz­czyć pra­cowni, ale twoje chło­paki do­koń­czyły dzieła z za­pa­łem. Wy­sta­wię ci ra­chu­nek.

– Wiem. Jadę pro­sto stam­tąd i mam już ra­port. Nie zna­le­ziono ani jed­nego śladu, który za­słu­gi­wałby na uwagę. Po­wie­dział­bym, że to pro­fe­sjo­na­li­ści. Czy coś zgi­nęło? Wy­daje się, że za­le­żało im ra­czej na wy­wró­ce­niu biura do góry no­gami.

Ro­bert i Char­les też znali się od lat i mimo tak róż­nych za­wo­dów byli do­brymi przy­ja­ciółmi. Moż­liwe, że dok­tor Gaddi nie był naj­sym­pa­tycz­niej­szym fa­ce­tem na świe­cie, ale Cas­sidy do­sko­nale wie­dział, że to je­den z jego naj­lo­jal­niej­szych zna­jo­mych i przy kilku oka­zjach, gdy po­trze­bo­wał po­mocy, tam­ten z miej­sca mu ją za­ofe­ro­wał, nie za­da­jąc zbęd­nych py­tań.

– Zra­bo­wano kilka kom­pu­te­rów, ale nie było w nich żad­nych istot­nych da­nych. Od­kąd za­częły na­pły­wać pierw­sze groźby, sta­łem się bar­dzo ostrożny. Na­wet obecny tu­taj mój szef – ru­chem brody wska­zał Do­olana – nie ma po­ję­cia, gdzie trzy­mam upra­gnione cia­steczko. Je­żeli tych dwóch cym­ba­łów szu­kało ba­dań nad szcze­pionką, po­winni byli przyjść po nie kiedy in­dziej.

– Wła­śnie do­kład­nie to mnie mar­twi, Ro­ber­cie – rzekł Ian Do­olan, nie prze­sta­jąc bęb­nić pal­cami w szklany blat. – Co by się stało z ba­da­niami, gdyby coś ci się przy­da­rzyło? Gra idzie o wielką stawkę. Dzi­siej­sza bójka mo­gła się dla cie­bie skoń­czyć śmier­cią albo śpiączką.

– Może i je­stem ku­lawy, Ia­nie, ale jesz­cze umiem wy­wi­jać pię­ściami, więc nie bój się o mnie. Cho­ciaż od­no­szę wra­że­nie, że tak na­prawdę nie o mnie się bo­isz, co? – Ro­bert mru­gnął do niego żar­to­bli­wie tym ze swo­ich nie­zwy­kłych zło­ci­stych oczu, które było sprawne. Jed­nak na­tych­miast od­zy­skał po­wagę. – Pro­to­kół ba­dań znaj­duje się w bez­piecz­nym miej­scu. Wiesz, że dzia­łamy jak od­działy Al-Ka­idy: moi asy­stenci są her­me­tycz­nymi ko­mór­kami od­po­wie­dzial­nymi tylko przede mną. Je­śli coś mi się przy­da­rzy, w ciągu nie­spełna doby bę­dziesz miał całą do­ku­men­ta­cję na stole.

W ga­bi­ne­cie uro­sła bańka ci­szy, którą po­sta­no­wił prze­kłuć ofi­cer FBI.

– Opo­wiedz mi coś o tych ba­da­niach, Ro­ber­cie. Wy­obra­żam so­bie, że dzi­siej­szy ra­bu­nek nie jest od­po­wie­dzią na wszyst­kie te od­ci­ski, które na­dep­ty­wa­łeś lu­dziom w ostat­nich la­tach…

Ro­bert Gaddi strzep­nął so­bie ręką py­łek z ko­szuli, co w ni­czym nie po­pra­wiło jego nie­świe­żego wy­glądu.

– Do­brze, Char­le­sie. Chyba nie mu­szę ci przy­po­mi­nać, że wszystko, co po­wiem, jest ści­śle tajne, prawda? – Po­cze­kał, aż roz­mówca ski­nie głową, po czym kon­ty­nu­ował: – Jak wiesz, od lat pro­wa­dzimy ba­da­nia nad szcze­pionką na raka… – Mó­wiąc, prze­su­wał opusz­kami pal­ców po wy­rzeź­bio­nych w drew­nie swo­jej la­ski gro­te­sko­wych ma­skach. – Cóż, my­ślę, że tym ra­zem nam się udało. W za­sa­dzie, ści­śle mó­wiąc, nie jest to szcze­pionka, tylko po­spo­lity wi­rus, tak zmo­dy­fi­ko­wany ge­ne­tycz­nie, że po­trafi wy­eli­mi­no­wać na­wet ko­mórki kan­ce­ro­genne oporne na le­cze­nie che­mio- czy ra­dio­te­ra­pią. Działa pre­cy­zyj­nie, jest tani i po­zba­wiony skut­ków ubocz­nych gor­szych niż te, które wy­stę­pują przy ła­god­nej gry­pie.

Char­les Cas­sidy za­gwiz­dał z po­dzi­wem.

– I mó­wisz, że to sku­teczne?

– Na my­szach i przy pew­nego ro­dzaju no­wo­two­rach bar­dzo sku­teczne. – Ko­cie oczy za­iskrzyły się en­tu­zja­zmem. – Roz­po­czę­li­śmy wła­śnie te­sty kli­niczne na lu­dziach i wy­gląda na to, że je­ste­śmy na do­brej dro­dze. Dla­tego po­dej­rze­wam, że w tym tkwi sedno sprawy.

– Ktoś chce ukraść for­mułę, żeby ją opa­ten­to­wać i zgar­nąć kasę, tak? – stwier­dził jego przy­ja­ciel, jakby roz­ma­wiali o sce­na­riu­szu filmu, który oglą­dali już mnó­stwo razy.

– My­ślę, że to tro­chę bar­dziej po­krę­cone. – Ta od­po­wiedź spra­wiła, że roz­mówca spoj­rzał na niego za­sko­czony.

– Bar­dziej po­krę­cone? Co masz na my­śli?

Ro­bert jesz­cze raz wal­nął la­ską w sto­łową nogę.

– Chcę po­wie­dzieć, że moim zda­niem pew­nym lu­dziom za­leży nie tyle na szcze­pionce, ile na tym, żeby rak był nie­ule­czalny. Chcą znisz­czyć szcze­pionkę, za­nim uj­rzy świa­tło dzienne.

Te­raz mina funk­cjo­na­riu­sza FBI wy­ra­żała kom­pletne zdu­mie­nie.

– Dla­czego ko­muś mia­łoby za­le­żeć na czymś ta­kim? To nie ma żad­nego sensu. Rak jest głów­nym po­wo­dem zgo­nów na świe­cie, prawda?

– Ósmym pod wzglę­dem li­czeb­no­ści ofiar, choć ow­szem, cierpi na niego co trze­cia osoba. – Ro­bert prze­su­nął dło­nią przez swoje zmierz­wione czarne włosy. Nie spał tej nocy, był zmę­czony i bo­lało go całe ciało.

– A więc?

– Po­myśl, Char­les. Le­cze­nie jest dro­gie i dłu­go­trwałe, szpi­tale mają całe od­działy on­ko­lo­giczne, są po­trzebne re­zo­nanse ma­gne­tyczne, to­mo­grafy… na­wet pe­ruki dla pa­cjen­tów. Cóż, to kwit­nący biz­nes, w któ­rym ob­roty wy­no­szą mi­liardy do­la­rów rocz­nie. Kto chciałby ukrę­cić łeb ku­rze zno­szą­cej złote jaja?

Jego przy­ja­ciel po­trzą­snął głową.

– Na Boga, Ro­bert! Wiem, że je­steś zgorzk­niały, ale nie mia­łem po­ję­cia, że do tego stop­nia. To, co mó­wisz, jest okropne.

Na­uko­wiec ścią­gnął usta w sar­do­nicz­nym gry­ma­sie.

– Wi­taj w re­al­nym ży­ciu, drogi Char­le­sie: świat, w któ­rym ży­jemy, jest okropny. Moż­liwe, że cza­sami ma­low­ni­czy kra­jo­braz, po­ru­sza­jący utwór mu­zyczny czy uro­dziwa ko­bieta po­zwa­lają nam na chwilę o tym za­po­mnieć, ale pod całą tą piękną po­wierzch­nią za­zwy­czaj kryją się śmierć, de­gra­da­cja i naj­więk­sza zgroza.

Ofi­cer FBI wo­lał nie od­po­wia­dać. Znał nie­które po­wody zgorzk­nie­nia swego przy­ja­ciela i choć go ro­zu­miał, ani tro­chę nie po­dzie­lał jego punktu wi­dze­nia. Char­les Cas­sidy nie za­mie­rzał za­prze­czać, że ży­cie po­trafi być nie­raz okrutne. Nie­mniej aku­rat on od dwu­dzie­stu lat miał tę samą żonę, matkę ich trojga dzieci, i pa­trząc na nią, wciąż czuł ogień. Za­wsze gdy wra­cał do domu po dniu cięż­kiej pracy, ogar­niało go po­czu­cie bło­go­ści i dzię­ko­wał Bogu za otrzy­mane ła­ski.

– Cóż, od­bie­gamy od te­matu, który nas tu przy­wiódł. – Spo­kojny głos Do­olana wy­rwał ich z za­my­śle­nia i Cas­sidy skie­ro­wał całą uwagę na czło­wieka, który do tej pory pra­wie wcale się nie od­zy­wał. – Py­ta­nie brzmi: co te­raz ro­bimy? Ja­kie środki ostroż­no­ści po­win­ni­śmy przed­się­wziąć, żeby to się nie po­wtó­rzyło? Gramy tu o wy­soką stawkę; rząd w ostat­nich la­tach za­in­we­sto­wał w te ba­da­nia wiele mi­lio­nów do­la­rów.

– To prze­cież ja­sne, co mamy ro­bić. – Głos funk­cjo­na­riu­sza FBI za­brzmiał do­no­śnie wśród po­ma­lo­wa­nych na biało ścian ga­bi­netu. – Przede wszyst­kim w tej chwili trzeba chro­nić Ro­berta. Oczy­wi­ste jest, że nie­długo po niego przyjdą.

♥

Trzy dni póź­niej Ro­bert Gaddi sta­wił się w gma­chu J. Ed­gara Ho­overa, miesz­czą­cym główną cen­tralę FBI. Tym ra­zem za­dał so­bie trud i po­rząd­nie za­par­ko­wał swoje ma­se­rati gran­ca­brio; ko­lek­cja man­da­tów za­le­ga­ją­cych w jed­nej z szu­flad jego biurka biła już wszel­kie re­kordy, a ostat­nia za­żarta dys­ku­sja z funk­cjo­na­riu­szem dro­gówki o mało nie skoń­czyła się dla niego aresz­tem.

Cho­ciaż wy­raź­nie ku­lał, wspiął się szybko po ka­mien­nych scho­dach do wej­ścia, wspie­ra­jąc się na nie­od­łącz­nej la­sce.

– Nie może pan wejść! Pan Cas­sidy ma spo­tka­nie!

Nie zwra­ca­jąc naj­mniej­szej uwagi na pro­te­sty udrę­czo­nej se­kre­tarki, która pró­bo­wała go za­trzy­mać, otwo­rzył drzwi ga­bi­netu z ty­po­wym dla sie­bie im­pe­tem.

– Co ta­kiego waż­nego chcia­łeś mi po­wie­dzieć?

Jak to miał w zwy­czaju, wal­nął pro­sto z mo­stu, nie tra­cąc czasu na po­wi­talne grzecz­no­ści, i jakby był u sie­bie w domu, od razu opadł na je­den z wy­god­nych czar­nych skó­rza­nych fo­teli roz­sta­wio­nych przed ob­szer­nym drew­nia­nym sto­łem w ga­bi­ne­cie przy­ja­ciela. Wy­cią­gnąw­szy przed sie­bie nogę, spo­strzegł parę ma­łych stóp obu­tych w jedne z tych okrop­nych pła­skich pan­to­fli. Bez więk­szego za­in­te­re­so­wa­nia jego wzrok po­wę­dro­wał w górę po no­gaw­kach ciem­no­brą­zo­wych spodni i pa­su­ją­cego do nich ża­kietu, a kiedy do­tarł do mło­dzień­czej twa­rzy, za­trzy­mał się za­le­d­wie na kilka se­kund. Nie po­świę­ca­jąc wię­cej uwagi oso­bie sie­dzą­cej obok, wró­cił spoj­rze­niem do swego kor­pu­lent­nego przy­ja­ciela, który rów­nież roz­pie­rał się w ogrom­nym er­go­no­micz­nym fo­telu.

– Da­lej, Char­les, czas to pie­niądz!

Cas­sidy z dez­apro­batą po­krę­cił głową.

– Na Boga, Ro­ber­cie! Chciał­bym wie­dzieć, gdzie są twoje ma­niery. Panno Zhao, pro­szę wy­ba­czyć dok­to­rowi Gad­diemu. Ro­ber­cie, przed­sta­wiam ci Lian Zhao, twoją nową agentkę ochrony.

Na­uko­wiec wbił wzrok w przy­ja­ciela, po czym po­now­nie zwró­cił się ku ko­bie­cie, któ­rej przed chwilą nie za­szczy­cił więk­szym za­in­te­re­so­wa­niem. Nie mo­gąc ukryć zdu­mie­nia, z mocą utkwił zło­ci­ste oczy – cho­ciaż otwie­rał już oboje i nie stra­cił wzroku, skóra po le­wej stro­nie twa­rzy wciąż miała żół­tawo-fio­le­towy od­cień si­nia­ków – w jej nie­mal dzie­cię­cej twa­rzy.

Znio­sła to ba­daw­cze spoj­rze­nie ze spo­ko­jem. Wiel­kie oczy w ko­lo­rze pro­mien­nego wio­sen­nego nieba ob­ser­wo­wały go z uwagą.

– Żar­tu­jesz, co? Mam ją też rano od­pro­wa­dzać do szkoły?

Spo­strzegł, że jego opry­skliwy ko­men­tarz w naj­mniej­szym stop­niu nie wpły­nął na spo­kój tych za­dzi­wia­ją­cych nie­bie­skich oczu, i po­czuł się ura­żony.

– Ro­ber­cie, Ro­ber­cie. Panna Zhao nie jest żadną dziew­czynką. Pra­cuje w jed­nej z naj­lep­szych firm ochro­niar­skich na świe­cie i jest spe­cja­listką od sztuk walki. To ona ochra­niała Sa­man­thę Know­les.

Mimo że na­uko­wiec więk­szą część dnia spę­dzał w la­bo­ra­to­rium i je­dy­nie cza­sami wy­słu­chi­wał wia­do­mo­ści z in­ter­netu, wie­dział, że Char­les mówi o sław­nej pre­zen­terce ze świata mody, któ­rej ja­kiś sza­le­niec re­gu­lar­nie gro­ził śmier­cią. Gaddi czy­tał, że agre­sor był o krok od speł­nie­nia groźby, ale ochrona uda­rem­niła jego atak.

Char­les może so­bie mó­wić, co chce, po­my­ślał dok­tor, jemu sa­memu trudno było jed­nak uwie­rzyć, że ta skrom­nie wy­glą­da­jąca, ubrana w nudne brą­zowe spodnium dziew­czyna o twa­rzy bez śladu ma­ki­jażu, bar­dzo ja­snych wło­sach ze­bra­nych w pro­sty koń­ski ogon, ma­łych dło­niach, dłu­gich pal­cach i krót­kich, nie­po­ma­lo­wa­nych pa­znok­ciach, trzy­ma­jąca ręce na ko­la­nach, a nogi zbyt bli­sko sie­bie, by­łaby w sta­nie sama przejść przez jezd­nię po pa­sach, nie mó­wiąc już o od­par­ciu ataku sza­leńca.

– Lian Zhao – po­wtó­rzył z po­gardą i do­dał uszczy­pli­wie: – Chciał­bym wie­dzieć, po kiego dia­bła po­słu­guje się pani chiń­skim imie­niem i na­zwi­skiem. Za­łożę się, o co pani ze­chce, że nie ma pani w ży­łach ani krzty krwi żół­tej rasy. Czy po to, żeby do­dać wia­ry­god­no­ści tej nie­praw­do­po­dob­nej hi­sto­rii o kró­lo­wej kung-fu?

Dziew­czyna po raz pierw­szy otwo­rzyła usta, żeby od­po­wie­dzieć, a sły­sząc jej głos, po­ważny i słodki za­ra­zem, Ro­bert po­czuł, jak jeżą mu się włosy na karku.

– Moje imię ozna­cza „wy­smu­kłą wierzbę”, a no­szę na­zwi­sko czci­god­nego mi­strza Sza­olin.

– Wy­smu­kła wierzba. Na Boga! – Prze­wró­cił oczami. – Char­les, to ja­kiś żart, prawda?

Wi­dząc minę przy­ja­ciela, pełną nie­chęci i nie­do­wie­rza­nia, Cas­sidy po­wstrzy­mał się od uśmie­chu i od­rzekł śmier­tel­nie se­rio:

– Nie jest to rzecz, z któ­rej można by so­bie żar­to­wać, Ro­ber­cie. Lian zo­staje twoim ochro­nia­rzem. Od tej chwili sta­je­cie się nie­roz­łączni. Bę­dzie miesz­kała w twoim domu, wszę­dzie z tobą jeź­dziła, a na­wet to­wa­rzy­szyła ci w je­ba­nym ki­blu, je­śli to bę­dzie ko­nie­czne. Pani wy­ba­czy, panno Zhao – prze­pro­sił, na­gle zda­jąc so­bie sprawę ze swo­jego słow­nic­twa.

Agentka po­pa­trzyła na niego, nie tra­cąc ani odro­biny spo­koju.

– Naj­le­piej, że­byś na­tych­miast opu­ścił Wa­szyng­ton i schro­nił się w La For­tezzy – kon­ty­nu­ował Cas­sidy. – Znaj­dziesz tam wszystko, czego ci po­trzeba do pro­wa­dze­nia ba­dań, a bę­dziesz le­piej chro­niony. Do­dat­kowo przy­dzielę ci paru lu­dzi; w ten spo­sób twój wło­ski za­me­czek sta­nie się prak­tycz­nie nie do zdo­by­cia.

– Nie ma mowy! – od­parł na­uko­wiec to­nem źle wy­cho­wa­nego dziecka, a jed­no­cze­śnie dło­nią o du­żych, ele­ganc­kich pal­cach prze­su­nął so­bie po nie­sfor­nej czar­nej czu­pry­nie.

– Przy­kro mi, Ro­ber­cie, nie masz in­nego wyj­ścia. Ian Do­olan po­sta­wił sprawę ja­sno: albo zgo­dzisz się na ochronę, albo fun­du­sze prze­zna­czone na twoje ba­da­nia zo­staną dra­stycz­nie zre­du­ko­wane.

Ul­ti­ma­tum spra­wiło, że w dwojgu nie­spo­ty­ka­nie bursz­ty­no­wych oczach za­pło­nęły roz­ża­rzone ogniki. Dok­tor, roz­draż­niony, po­chwy­cił gałkę la­ski i za­krę­cił nią. Wal­nął przy tym dziew­czynę w nogę, ale nie prze­pro­sił. Na­wet nie mru­gnęła i ten brak jej re­ak­cji roz­zło­ścił go jesz­cze bar­dziej. Wście­kły, ze­rwał się z miej­sca i bez po­że­gna­nia po­śpiesz­nie wy­ma­sze­ro­wał z ga­bi­netu, zu­peł­nie nie dba­jąc o to, czy ta dziwna ko­bieta pój­dzie za nim czy zo­sta­nie.

A jed­nak gdy wszedł do windy, gu­zik par­teru zo­stał wci­śnięty pal­cem ko­bie­cej ręki. W środku znaj­do­wało się jesz­cze kilka osób, dla­tego Ro­bert mil­czał ze zmarsz­czo­nym czo­łem i igno­ro­wał swo­jego anioła stróża. Był tak wście­kły, że po wyj­ściu na ulicę przez nie­uwagę we­tknął me­ta­lową koń­cówkę la­ski w kratkę wen­ty­la­cyjną me­tra i stra­cił rów­no­wagę. Pró­bo­wał ją od­zy­skać, opie­ra­jąc cię­żar ciała na nie­spraw­nej no­dze bar­dziej, niż po­wi­nien, i udo prze­szyła mu na wy­lot ostra igła bólu. Za­nim jed­nak noga ugięła się zu­peł­nie, drobna ko­bieta, cały czas idąca u jego boku, bez słowa wzięła go pod ra­mię i mocno pod­trzy­mała, nie po­zwa­la­jąc, by upo­ko­rzony zwa­lił się na chod­nik.

Roz­wście­czony wła­sną nie­zdar­no­ścią, Ro­bert nie mógł nie za­uwa­żyć, jak pew­nie kru­che ko­ści wsu­nięte pod jego ra­mię wy­trzy­mały ten do­dat­kowy cię­żar. Mimo że dla po­stron­nych wy­glą­dała za­pewne na dziew­czynkę pod­trzy­mu­jącą do­ro­słego, stwier­dził w du­chu, że wra­że­nie to jest my­lące, po­nie­waż jego palce nie­chcący mu­snęły przez brzydki brą­zowy ża­kiet małą kształtną pierś.

– W po­rządku?

Znowu ten głos, spo­kojny i słodki, wy­wo­łu­jący wir sprzecz­nych emo­cji w jego wnę­trzu. Ro­bert za­uwa­żył, że jego wła­sna pierś wznosi się i opada w zwięk­szo­nym tem­pie, pod­czas gdy jej od­dech po­zo­stał tak lekki, jakby ko­bieta miała uwie­szony na ra­mie­niu nie pra­wie dzie­więć­dzie­się­cio­ki­lo­gra­mowy cię­żar, tylko zwiewny szal.

Nie si­ląc się na po­dzię­ko­wa­nie, od­su­nął się od niej szorstko i sta­nął pew­niej na zdro­wej no­dze, żeby uwol­nić la­skę z me­ta­lo­wej kratki. Na­stęp­nie wci­snął gu­zik na pi­lo­cie od wozu, na co ten od­po­wie­dział mru­gnię­ciem mi­ga­czy, po czym ku­le­jąc wy­raź­niej niż zwy­kle, ob­szedł sa­mo­chód i siadł za kie­row­nicą. Za­nim skoń­czył za­pi­nać pas bez­pie­czeń­stwa, otwo­rzyły się drzwi od strony pa­sa­żera i Lian Zhao sia­dła obok niego.

Ro­bert pro­wa­dził w mil­cze­niu, zmie­rza­jąc do luk­su­so­wego ho­telu, w któ­rym zaj­mo­wał apar­ta­ment, ile­kroć za­trzy­my­wał się w Wa­szyng­to­nie. Nie zniósłby, gdyby ta dziwna młódka za­częła pa­plać bez ładu i składu, jak miały w zwy­czaju ko­biety, z któ­rymi cza­sem się uma­wiał. A jed­nak nie wie­dzieć czemu ci­chość to­wa­rzyszki jesz­cze bar­dziej do­pro­wa­dzała go do szału.

– Co z tobą? Je­steś taka głu­pia, że nie masz o czym roz­ma­wiać?

My­ślał, że mu nie od­po­wie, ale po chwili ode­zwała się spo­koj­nie:

– „Je­śli nie masz nic waż­nego do po­wie­dze­nia, za­cho­waj godne mil­cze­nie”.

Zwró­cił ku niej twarz i wle­pił w nią wzrok ze zdzi­wie­niem, lecz naj­wy­raź­niej nie po­czuła się do­tknięta i na­dal z wi­docz­nym za­in­te­re­so­wa­niem przy­glą­dała się uli­com Wa­szyng­tonu, ru­chli­wym w ten ro­bo­czy po­ra­nek. Ro­bert nie był przy­zwy­cza­jony do tego, by go igno­ro­wano. Jego agre­sywna po­stawa za­wsze wy­wo­ły­wała ja­kąś re­ak­cję – na ogół ne­ga­tywną. Każda inna ko­bieta na jej miej­scu wy­buch­nę­łaby w tym mo­men­cie łzami, ale to ni­ja­kie dziew­czątko po­zo­sta­wało nie­wzru­szone, jakby był za­le­d­wie na­przy­krza­jącą się mu­chą, na którą le­piej nie zwra­cać uwagi.

Wkrótce przy­szło mu na ra­tu­nek wła­sne po­czu­cie hu­moru i za­czął do­strze­gać ko­mizm sy­tu­acji.

– Skoro mój nowy ochro­niarz jest kimś w ro­dzaju Kwai Changa, a ja je­stem ma­łym ko­ni­kiem po­lnym… – Nie­bie­skie oczy znów na nim spo­częły, tak samo obo­jętne jak po­przed­nio. – Nie oglą­da­łaś Kung Fu? Pew­nie, że nie, je­steś na to za młoda. Bar­dziej pa­suje ci Spon­ge­Bob. Co, nie oglą­dasz te­le­wi­zji?

– Nie.

Na­gle Ro­berta na­szła chęć do­wie­dze­nia się cze­goś wię­cej o tej dziw­nej isto­cie wy­glą­da­ją­cej na dziew­czynkę, lecz opa­no­wa­niem do­rów­nu­ją­cej sta­rusz­kom.

– Umiesz od­po­wia­dać peł­nymi zda­niami czy znasz je­dy­nie kilka mo­no­sy­lab?

Nic. Jego mil­cząca to­wa­rzyszka pa­trzyła przed sie­bie, za­ab­sor­bo­wana im­po­nu­ją­cym bia­łym obe­li­skiem po­mnika Wa­szyng­tona.

Cho­ciaż Ro­bert przez całą drogę za­da­wał py­ta­nia, nie do­stał żad­nej od­po­wie­dzi i kiedy w końcu za­par­ko­wał ma­se­rati w ho­te­lo­wym ga­rażu, jego wy­bu­chowy tem­pe­ra­ment znów do­pro­wa­dził go na skraj eks­plo­zji. Roz­złosz­czony, wy­siadł z wozu i gwał­tow­nie za­trza­snął drzwi, po czym po­kuś­ty­kał do windy i dziab­nął przy­cisk koń­cem la­ski.

Ani się obej­rzał, jak zo­stał znie­na­cka unie­ru­cho­miony przy ścia­nie. Z za­sko­cze­nia nie zdo­łał za­re­ago­wać. Spu­ścił wzrok na drobną ko­bietę, która le­wym przed­ra­mie­niem na­pie­rała na jego pierś i przy­glą­dała mu się chłodno. Ze zdu­mie­niem pa­trzył, jak dziew­czyna unosi drugą rękę i przy­kłada opuszki pal­ców na wy­so­ko­ści jego serca. De­li­katny kon­takt, który jed­nak oka­zał się znacz­nie sku­tecz­niej­szy, niż gdyby przy­szpi­liła go do ściany setką że­la­znych szpi­kul­ców.

– „Le­piej jest po­ko­nać sie­bie, niż wy­grać ty­siąc bi­tew”. Masz serce pełne gniewu, Ro­ber­cie Gaddi. Nie mo­żesz po­zwa­lać, by gniew przez cie­bie prze­ma­wiał, po­nie­waż w końcu zo­stawi cię głu­chego na wszystko inne niż jego żą­da­nia.

Była to naj­dłuż­sza wy­po­wiedź, jaką od niej usły­szał, od­kąd się po­znali. Zdzi­wił go ta­jem­ni­czy ak­cent po­brzmie­wa­jący w jej sło­wach. Choć do­sko­nale mó­wiła po an­giel­sku, nie była ani An­gielką, ani Ame­ry­kanką. Uważ­nie przyj­rzał się skie­ro­wa­nej ku gó­rze twa­rzy i z za­sko­cze­niem od­krył, że w jej ry­sach nie ma nic po­spo­li­tego. Lian Zhao nie tylko miała wiel­kie oczy, mały zgrabny nos i zmy­słowe usta; bar­dziej niż to jego uwagę przy­cią­gnęły blada skóra, kre­mowa i ak­sa­mitna, po­zba­wiona ja­kich­kol­wiek nie­do­sko­na­ło­ści. Czu­jąc się nie­zręcz­nie, po­ru­szył głową, by prze­rwać ocza­ro­wa­nie, w któ­rym się po­grą­żył, i rzekł opry­skli­wie:

– Mu­sisz ga­dać jak w po­rą­ba­nym fil­mie z Jac­kiem Cha­nem, po­krę­cony dę­bie, czy jak się tam zwiesz?

Znów jedno z tych zbi­ja­ją­cych z tropu nie­bie­skich spoj­rzeń i mil­cze­nie jako je­dyna od­po­wiedź. Na­gle jed­nak ką­ciki jej ust po­woli się unio­sły w nie­spo­dzie­wa­nym uśmie­chu, który za­parł mu dech w piesi.

– Lian, mam na imię Lian.

Cof­nęła się o krok i od­su­nęła od niego. Ro­bert po­czuł, że znów może od­dy­chać nor­mal­nie. Ner­wowo po­luź­nił pal­cem wska­zu­ją­cym koł­nie­rzyk ko­szuli, jakby kra­wat go du­sił, po czym już bez słowa wszedł do windy, a kiedy Lian do niego do­łą­czyła, wci­snął gu­zik. W dro­dze do apar­ta­mentu nie od­ry­wał od niej zło­ci­stych oczu, lecz je­śli się spo­dzie­wał, że dziew­czynę to zde­ner­wuje, to się prze­li­czył.

Gdy przy­byli na miej­sce, otwo­rzył drzwi i za­pro­sił ją do środka.

– Tam jest twoja sy­pial­nia. – Wska­zał nie­duży po­koik. – Nie­stety, to bar­dzo mały apar­ta­ment, bę­dziemy zmu­szeni ko­rzy­stać z jed­nej ła­zienki, a ja nie je­stem przy­zwy­cza­jony dzie­lić z kimś miesz­ka­nia. Nie chcę wi­dzieć maj­tek su­szą­cych się na wie­szaku od ręcz­ni­ków ani szmi­nek na umy­walce, zro­zu­miano?

Zo­ba­czył, że dziew­czyna kła­dzie na łóżku sfa­ty­go­wany czarny ple­cak, który no­siła przez cały ra­nek. Bez za­sta­no­wie­nia za­dał ko­lejne py­ta­nie:

– To cały twój ba­gaż?

Po­twier­dziła nie­mal nie­do­strze­gal­nym ru­chem głowy, po czym usia­dła na ma­te­racu wą­skiego łóżka sto­ją­cego pod oknem i ro­zej­rzała się z cie­ka­wo­ścią.

– Mam na­dzieję, że za­pa­ko­wa­łaś coś nie aż tak pa­skud­nego jak ten gar­ni­tur i buty, które masz na so­bie. Dla ta­kiego wraż­li­wego fa­ceta jak ja brak piękna jest strasz­liwą ob­razą. Je­śli więc za­mie­rzasz na służ­bie przy mnie ubie­rać się jak dzi­wo­ląg, z góry za­zna­czam, że na to nie po­zwolę.

– Ubra­nie nie jest ważne.

Sar­ka­stycz­nie uniósł brew.

– Za­sta­na­wiam się, z ja­kiej cho­inki się urwa­łaś. Pierw­szy raz sły­szę, żeby ko­bieta mó­wiła coś ta­kiego. Ale okej, może ra­czej po­wi­nie­nem się za­sta­na­wiać, czy fak­tycz­nie je­steś ko­bietą. Ile masz lat?

Lian wy­da­wała się od­porna na jego hu­mory i tym ra­zem nie wstrzy­my­wała się z od­po­wie­dzią.

– Dwa­dzie­ścia sześć, chyba.

– Chyba? – Nie wy­glą­dała na­wet na peł­no­let­nią i ta enig­ma­tyczna od­po­wiedź po­now­nie wzbu­dziła w Ro­ber­cie cie­ka­wość.

– Mistrz Cheng ob­li­czył mój wiek na pod­sta­wie mo­jego wzro­stu i wiel­ko­ści ko­ści nad­garstka.

U czło­wieka o tak do­cie­kli­wym umy­śle jak on tego ro­dzaju od­po­wiedź mo­gła wzbu­dzić tylko jesz­cze więk­szą chęć do­tar­cia do sedna sprawy.

– A twoi ro­dzice?

Unio­sła ręce dłońmi skie­ro­wa­nymi w górę. No oczy­wi­ście, po­my­ślał Ro­bert, znu­żony. Gdyby tej ko­bie­cie pła­cili za każde wy­po­wie­dziane słowo, by­łaby biedna jak mysz ko­ścielna. Było ja­sne, że nie bę­dzie współ­pra­co­wała, wo­bec czego po­sta­no­wił dać jej spo­kój. Na ra­zie.

– Le­piej prze­nieś swoje pre­cjoza do mo­jej szafy – rzekł sar­ka­stycz­nie. – Po­pra­cuję chwilę na lap­to­pie. Po­tem pój­dziemy coś zjeść.

Od­wró­cił się i wy­szedł, trza­ska­jąc drzwiami.

Lian wstała i za­częła opróż­niać ple­cak, swoje nie­liczne rze­czy umiesz­cza­jąc w sza­fie. Jako ostatni z jed­nej z bocz­nych kie­szeni wy­jęła naj­cen­niej­szy przed­miot – mala, czyli bud­dyj­ski sznur mo­dli­tewny o stu ośmiu drew­nia­nych pa­cior­kach, po­da­ro­wany jej przez mi­strza, kiedy się z nią że­gnał przed sze­ścioma laty – i po­ło­żyła go z czcią na noc­nym sto­liku.

Po­tem usia­dła na pod­ło­dze ze skrzy­żo­wa­nymi no­gami i ple­cami wy­pro­sto­wa­nymi jak struna. Oparła grzbiety dłoni na ko­la­nach i pró­bo­wała me­dy­to­wać, lecz ob­raz peł­nych zło­ści nie­zwy­kłych zło­ci­stych oczu nie po­zwa­lał jej się sku­pić. Wo­bec tego skie­ro­wała my­śli na po­zna­nego dzi­siaj męż­czy­znę: Ro­berta Gad­diego, czło­wieka, któ­rego miała ochra­niać z po­świę­ce­niem ży­cia, a który naj­wy­raź­niej da­rzył ją nie­na­wi­ścią. Za­sta­na­wiała się, czy go­rycz wrząca w jego wnę­trzu bie­rze się z tego, że jest ku­lawy. Coś jej jed­nak pod­po­wia­dało, że nie to jest przy­czyną.

Gdyby tu była po­przed­nia chro­niona przez nią osoba, Sa­man­tha Know­les, na pewno z cho­ro­bliwą cie­ka­wo­ścią za­py­ta­łaby, czy Lian uważa go za przy­stoj­nego. Py­ta­nie to za­da­wała za każ­dym ra­zem, kiedy po­ka­zy­wała jej ko­lej­nego przed­sta­wi­ciela płci mę­skiej, i Lian wie­działa, że jej nie­od­mienna wy­mi­ja­jąca od­po­wiedź: „Piękno kryje się w naj­więk­szej głębi czło­wieka”, do­pro­wa­dzi Sa­man­thę do szału.

Pró­bo­wała po­my­śleć o pierw­szym wra­że­niu, ja­kie zro­bił na niej Ro­bert Gaddi, gdy go po­znała przed kil­koma go­dzi­nami. Był wy­soki i do­brze zbu­do­wany. Cho­ciaż ku­lawy, Lian za­uwa­żyła pod jego ko­szulą twarde mię­śnie, więc za­pewne upra­wiał ja­kiś sport, żeby nie stra­cić formy. Na tle ciem­nych wło­sów i śnia­dej skóry wy­raź­nie się od­zna­czały te nie­zwy­kłe tę­czówki w ko­lo­rze bursz­tynu. Lian ni­gdy do­tąd nie wi­działa ta­kich oczu. Gdy się od­wró­cił, żeby na nią po­pa­trzeć w sie­dzi­bie FBI, od­nio­sła nie­sa­mo­wite wra­że­nie, ja­kiego ni­gdy wcze­śniej nie do­znała, bar­dzo po­do­bne do jed­nego z tych alar­mu­ją­cych sy­gna­łów, które mistrz Cheng na­uczył ją wy­kry­wać i które z miej­sca wzbu­dzały jej czuj­ność. Po la­tach nie­ustan­nych ćwi­czeń Lian cał­ko­wi­cie ufała swej in­tu­icji, a ta w tej chwili ostrze­gała, że czło­wiek, dla któ­rego za­częła pra­co­wać, sta­nowi dla niej ja­kie­goś ro­dzaju za­gro­że­nie. Le­piej nie tra­cić czuj­no­ści, po­my­ślała. Ist­niało słowo, które do­sko­nale de­fi­nio­wało Ro­berta Gad­diego: nie­bez­pie­czeń­stwo.

♥

Kilka go­dzin póź­niej, sie­dząc z nią twa­rzą w twarz w uro­czej fran­cu­skiej re­stau­ra­cji usy­tu­owa­nej kilka prze­cznic od ho­telu, Ro­bert bez­ce­re­mo­nial­nie przy­glą­dał się Lian z taką uwagą, jakby to było DNA jed­nego z wi­ru­sów, które ba­dał pod mi­kro­sko­pem. Wła­śnie za­mó­wił cha­blis vau­désir i miał na­lać tro­chę do jej kie­liszka, gdy szyb­kim ru­chem za­kryła dło­nią szkło.

– Nie piję al­ko­holu.

Zło­ci­ste oczy za­iskrzyły się pod zmarsz­czo­nymi czar­nymi brwiami z groź­nym bły­skiem, kiedy Ro­bert na­peł­niał wła­sny kie­li­szek.

– Nie pi­jesz al­ko­holu, nie mó­wisz, kosz­mar­nie się ubie­rasz. Jak ja­kaś cho­lerna mniszka! – rzu­cił opry­skli­wie, gło­śno sta­wia­jąc bu­telkę na stole.

Lian z nie­zmą­co­nym spo­ko­jem wbiła w niego wiel­kie nie­bie­skie oczy, prze­krzy­wiła głowę de­li­kat­nym ru­chem, który przy­po­mi­nał mu ptaszka cze­ka­ją­cego na okru­chy, i po­wie­działa bar­dzo po­waż­nie:

– Mniszka i cho­lerna… te słowa do sie­bie nie pa­sują. Czy tak się mówi?

Na­gle jej roz­mówca od­chy­lił się w krze­śle i wy­buch­nął śmie­chem, uka­zu­jąc białe uzę­bie­nie i Lian przy­po­mniała so­bie te pełne bla­sku pro­mie­nie sło­neczne, które umiały się prze­bić przez naj­gęst­sze chmury w szary dzień.

W tym mo­men­cie do ich sto­lika pod­szedł szef kuchni. Znał Ro­berta od kilku lat i po­le­ca­jąc mu da­nia spoza karty, roz­ga­dał się po fran­cu­sku, na co na­uko­wiec od­po­wie­dział swo­bod­nie w tym sa­mym ję­zyku. Po­tem zwró­cił się do swej mło­dej to­wa­rzyszki, żeby jej prze­tłu­ma­czyć, ale ku jego za­sko­cze­niu od­parła płynną fran­cusz­czy­zną, że nie trzeba, po­nie­waż wszystko do­sko­nale zro­zu­miała. Za­chwy­cony ku­charz po­roz­ma­wiał z nią jesz­cze przez chwilę, po czym za­no­to­wał za­mó­wie­nie i od­da­lił się w pod­sko­kach.

– Ile znasz ję­zy­ków?

Lian wes­tchnęła. Nie lu­biła mó­wić o so­bie. Nie­mniej było ja­sne, że ten czło­wiek nie prze­sta­nie jej wy­py­ty­wać, więc zre­zy­gno­wana, po­sta­no­wiła od­po­wie­dzieć.

– Znam stan­dar­dowy ję­zyk chiń­ski, to jest man­da­ryń­ski, ha­nyu, a także ję­zyk wu i kan­toń­ski. Pe­wien Ame­ry­ka­nin, który skła­dał śluby w na­szej świą­tyni, uczył nas swo­jego ję­zyka, je­śli ktoś był za­in­te­re­so­wany. A pew­nego dnia od­kry­łam, że mó­wię też po fran­cu­sku.

Za­in­try­go­wała Ro­berta tak, że nie po­sia­dał się ze zdu­mie­nia. Od­cze­kał nie­cier­pli­wie, aż kel­ner po­łoży na stole ta­le­rze z za­mó­wio­nymi da­niami, po czym za­raz wró­cił do wy­py­ty­wa­nia.

– Co chcesz przez to po­wie­dzieć? Jak to: pew­nego dnia od­kry­łaś, że mó­wisz po fran­cu­sku? Nikt nie uczy się ję­zyka ot tak, z po­wie­trza.

Lian wzru­szyła ra­mio­nami i za­częła jeść sa­łatkę – je­dyne, co za­mó­wiła. Rzu­cił jej gniewne spoj­rze­nie.

– Mo­gła­byś tak ła­ska­wie prze­stać ota­czać się aurą ta­jem­ni­czo­ści i mó­wić bar­dziej kon­kret­nie? – Wbił wi­de­lec w śli­maka i pod­su­nął go jej pod nos. – Chcesz spró­bo­wać?

Od­wró­ciła twarz.

– Nie ja­dam mięsa.

Ro­bert znowu prze­wró­cił oczami.

– O co cho­dzi? Re­li­gia ci za­bra­nia?

– To jedno z dzie­się­ciu przy­ka­zań ko­deksu mo­ral­nego szkoły Sza­olin: nie jeść mięsa ani nie pić wina.

– A ten twój fran­cu­ski? – Ro­bert umiał być na­prawdę uparty, je­śli tego chciał.

Lian fuk­nęła ze znie­cier­pli­wie­niem.

– Nie wiem, skąd znam ten ję­zyk, na­prawdę. Kilka lat temu ochra­nia­łam w Ka­na­dzie śpie­waka fran­cu­skiego po­cho­dze­nia i uświa­do­mi­łam so­bie, że do­sko­nale ro­zu­miem, co mówi, i mogę z nim roz­ma­wiać, ale nie umiem czy­tać. A te­raz, Ro­ber­cie Gaddi, może był­byś ła­skaw da­ro­wać so­bie na chwilę py­ta­nia, że­bym mo­gła zjeść w spo­koju?

– Pa­mię­taj, że je­stem twoim sze­fem, nie po­zwa­laj so­bie na im­per­ty­nen­cję, bo cię zwol­nię!

Na jego groźbę od­po­wie­działa tylko jed­nym z tych nie­bie­skich nie­prze­nik­nio­nych spoj­rzeń i da­lej spo­koj­nie żuła kęs. Przez kilka mi­nut na­uko­wiec zaj­mo­wał się swoim ta­le­rzem ze śli­ma­kami, lecz za­raz znowu wró­cił do ataku. Od dawna nikt go tak nie za­in­try­go­wał. Nor­mal­nie jego za­in­te­re­so­wa­nie wzbu­dzały tylko sprawy zwią­zane z pracą, a jed­nak Lian Zhao, ta mą­dra i za­ra­zem od­py­cha­jąca sta­ruszka o twa­rzy dziew­czynki, oka­zała się wy­jąt­kowo za­gad­kowa.

– Niech bę­dzie, że uro­dzi­łaś się w Chi­nach. Tylko co do tego ustą­pię, po­nie­waż nie uwa­żam, żeby któ­re­kol­wiek z two­ich ro­dzi­ców było rasy żół­tej. Wy­star­cza­jąco znam się na ge­ne­tyce, wierz mi – do­dał w za­du­fa­niu, roz­pie­ra­jąc się na krze­śle i nie spusz­cza­jąc z niej wzroku.

– Nie wiem, czy się tam uro­dzi­łam.

– Cho­lera ja­sna! Mo­żesz choć raz udzie­lić mi od­po­wie­dzi jak pan Bóg przy­ka­zał? – Zi­ry­to­wany, wal­nął w stół obiema dłońmi, lecz jego roz­mów­czyni pa­trzyła na niego nie­wzru­szona.

– Nie wiem, gdzie się uro­dzi­łam – rze­kła w końcu. – Nie mam wspo­mnień z pierw­szych lat ży­cia. Mistrz Cheng zna­lazł mnie, kiedy ja­dłam ze­psute owoce, które zbie­ra­łam z ziemi na targu w Lu­oy­angu. Wy­glą­dało na to, że od paru dni włó­czy­łam się po uli­cach i spa­łam sku­lona w ja­kimś brud­nym za­ułku. Od tam­tego czasu moją ro­dziną byli mnisi i ucznio­wie z klasz­toru Sza­olin. Przy­naj­mniej tyle mi wia­domo. Za­do­wo­lony, Ro­ber­cie Gaddi?

Nie od­po­wie­dział. Po raz pierw­szy w ży­ciu za­bra­kło mu słów. Aku­rat w tym mo­men­cie po­ja­wił się kel­ner, by za­brać na­czy­nia z pierw­szego da­nia, i Ro­bert uparł się, żeby Lian za­mó­wiła de­ser, pod­czas gdy on bę­dzie jadł dru­gie da­nie. Choć pro­te­sto­wała, ka­zał przy­nieść dla niej na­le­śniki z cze­ko­ladą i śmie­tanką. Roz­ba­wiła go jej mina, za­sko­czona wy­śmie­ni­tym sma­kiem, kiedy dziew­czyna pod­nio­sła wi­de­lec do ust.

– Smaczne, co?

Za całą od­po­wiedź nie­bie­skie tę­czówki roz­pro­mie­niły się szczę­ściem i przez kilka se­kund na­uko­wiec wi­dział za­rys osoby kry­ją­cej się za tą pra­wie nie­prze­nik­nioną za­słoną sa­mo­kon­troli.

„No, no – po­wie­dział so­bie w du­chu. – Panna Zhao to jedna wielka za­gadka”.

A je­śli ist­niało na tym świe­cie coś, czemu Ro­bert Gaddi nie po­tra­fił się oprzeć, było to po­rządne wy­zwa­nie.