Bukiet chabrów - ebook

I

Było wczesne przedpołudnie. Justyna stała przy oknie swojego mieszkania i wpatrując się w wirujące na wietrze płaty śniegu, zastanawiała się, jak spędzić ten ostatni dzień roku.

Spojrzała w dół na wyludnioną ulicę i stojące wzdłuż chodnika samochody przykryte grubą kołdrą białego puchu. W zasięgu wzroku nie było najmniejszych oznak życia. Jaki ten świat jest piękny, pomyślała z zachwytem.

W tym samym momencie, niczym na zamówienie, zza chmur wyjrzało słońce i roziskrzyło srebrzyste kryształki śniegu, sprawiając, że sceneria za oknem nabrała prawdziwie baśniowej krasy. Kobieta uśmiechnęła się bezwiednie do siebie i na chwilę opuściło ją uczucie nostalgii, jakie towarzyszyło jej od wczesnego poranka. Ciągle biła się z myślami. Rozważała, co ma zrobić. Na co się zdecydować? Jak spędzić dzisiejszą noc?

Jeszcze przed chwilą sądziła, że zostanie w domu, że cały wieczór przesiedzi przed telewizorem, a o północy wypije lampkę szampana, po czym pójdzie spać. Tak jak to już wiele razy bywało. Teraz jednak zaczęła dopuszczać do siebie myśl o ewentualnym wyjściu z domu. Sprawił to zapewne ten ujmujący widok za oknem, przypominający lata dzieciństwa, pełne radości i beztroski.

Podświadomość podpowiadała jej, że taką noc powinna spędzić w jakiś szczególny sposób. Jeśli nawet nie na sylwestrowym balu i szalonej zabawie, to przynajmniej w gronie znajomych lub przyjaciół. Podświadomość kusiła Justynę także czym innym. Nadzieją na wyjaśnienie tajemniczego zdarzenia, jakie miało miejsce w Wigilię Bożego Narodzenia.

Tego dnia przyszła do pracy jako pierwsza, o czym zakomunikował jej stojący przy wejściu strażnik.

– No, pani Justyno, pani to zasługuje na prawdziwe uznanie – wyznał z przekonującą szczerością, wręczając jej klucze do pracowni. – Zawsze o czasie, a dzisiaj to już szczególnie.

Justyna zjawiła się w firmie nieco wcześniej. Miała coś pilnego do załatwienia, co musiało wyjść z biura jeszcze przed świąteczną przerwą. Zwłaszcza że w tym roku trwała ona aż cztery dni.

Kiedy podeszła do swojego biurka, ujrzała intrygujący przedmiot. Pośrodku blatu leżał niewielki pakiecik, owinięty w krwiście czerwony papier, przepasany złotą wstążką. Zaskoczona rozejrzała się po sali w nadziei, że znajdzie sprawcę tej niespodzianki. Niestety, nikogo w pobliżu nie było. Wzięła tajemniczy przedmiot do ręki i dopiero wówczas dostrzegła okolicznościowy blankiet opatrzony intrygującym zwrotem: _For You._

Przez chwilę zastanawiała się, czy ten souvenir jest rzeczywiście dla niej, czy przypadkiem ktoś się nie pomylił. Zwłaszcza że napis na wizytówce niczego nie wyjaśniał.

W końcu uznała, że skoro prezent znalazł się na jej biurku, to ma przynajmniej prawo rozpakować go i być może w ten sposób rozwiać wątpliwości.

Niestety, w środku także nie znalazła żadnych wskazówek. Odkryła natomiast coś, co zaparło jej dech w piersi. Wewnątrz znajdowało się stare, niezwykle piękne pod względem edytorskim, bogato ilustrowane rycinami i zapewne bardzo cenne wydanie Opowieści _wigilijnej Karola_ Dickensa.

– Boże, jakie to cudowne – wykrzyknęła z zachwytem, już szeptem zapytała samą siebie: – To jest dla mnie? Nie, chyba niemożliwe.

Ale to było ze wszech miar możliwe. Jeśli już ktoś w firmie miałby otrzymać taki prezent, to z pewnością mogła to być tylko Justyna.

Wszyscy znali jej zamiłowania, graniczące wręcz z obsesją, do starych wydawnictw. Szczególnie takich, które – jak zwykła mawiać – mają swoją duszę. Kochała stare książki, noszące ślady czasu, z pożółkłymi kartkami, jakże często postrzępionymi przez niesfornych czytelników. Miała ich sporą kolekcję i była z niej bardzo dumna. Większość woluminów odziedziczyła po ojcu, który gromadził książki przez całe swoje życie.

Jej najnowszy eksponat, z pewnością biały kruk, leżał teraz na mahoniowej ławie, obok starej mosiężnej lampy z jasnozielonym abażurem i cieszył oczy Justyny. Jego widok sprawiał, że od kilku dni o niczym innym nie myślała, jak tylko o tym, kto jej go ofiarował. Analizowała, kim mógł być ów tajemniczy darczyńca. Ale nikt nie przychodził jej do głowy.

Nie udało się tego ustalić w Wigilię, choć przeprowadziła dyskretne śledztwo. Trud był jednak daremny. To między innymi dlatego Justyna rozważała teraz możliwość pójścia na spotkanie sylwestrowe organizowane przez kierownictwo firmy, na którym będzie wiele osób – kontrahentów, współpracowników i przyjaciół. Istniało duże prawdopodobieństwo, że wśród nich może znaleźć się nieujawniony dotąd ofiarodawca.II

Długo jeszcze biła się z myślami. Kilkakrotnie zmieniała decyzję. W końcu postanowiła, że pójdzie na to sylwestrowe spotkanie. Przekonała ją do tego, a może raczej zmusiła serdeczna przyjaciółka – Agata, która także nie wiedziała, co ze sobą począć tego szczególnego wieczora.

– Justynko, kochanie, nie rób mi tego – prosiła, telefonując po raz setny. – Pójdziemy razem, będzie nam raźniej. Posiedzimy, pogawędzimy, a może nawet potańczymy. Czy nam się już nic od życia nie należy? Zobaczysz, będzie fajnie.

– No dobrze. Niech cię... Ty to potrafisz człowieka do wszystkiego namówić.

Agata była jej rówieśnicą. Miała trzydzieści cztery lata i znały się od bardzo dawna. Chodziły razem do ogólniaka, a po maturze wybrały tę samą uczelnię i artystyczny kierunek – architekturę. Po studiach ich drogi się rozeszły, straciły siebie z oczu na jakiś czas, by trzy lata temu spotkać się ponownie. To Justyna załatwiła jej pracę w swojej firmie, zajmującej się kompleksową obsługą projektową przedsięwzięć inwestycyjnych. Odtąd widywały się każdego dnia.

Justyna kierowała pracownią specjalizującą się, najkrócej mówiąc, w aranżacji wnętrz. Była w tym dobra. Miała znakomitą opinię nie tylko w środowisku wrocławskim. Jej projekty sprzedawały się jak cytrusy w czasach socjalistycznego niedostatku. Swoimi koncepcjami wyraźnie wyprzedzała epokę.

Obok wieloletniej przyjaźni łączyło je, o ile można tak powiedzieć, coś jeszcze – problemy osobiste. Obie miały życiowego pecha. Straciły mężów w niemal identyczny sposób. Ich frajerzy znaleźli sobie nowsze modele.

Decyzja o pójściu na imprezę sylwestrową, choćby to nawet było na poły zawodowe spotkanie, to dla kobiety nie lada wyzwanie. Towarzyszy temu odwieczny problem. W co się ubrać? Choć w tym przypadku można by znaleźć jakieś usprawiedliwienie. Inaczej jest, kiedy takie wyjście planowane jest od tygodni, a już zupełnie szalone, kiedy ma ono spontaniczny charakter.

Ja ją zamorduję! – pomstowała Justyna, przewalając sterty ciuchów. – Cholera jasna, przecież ja nie mam co na siebie włożyć. Nie będę się przecież ośmieszać. Która to godzina? – spojrzała nerwowo na zegarek z nadzieją, że może zdąży jeszcze coś kupić.

Niestety, na to było już za późno. Musiała więc skoncentrować się wyłącznie na tym, co kryły jej antyczne szafy. Przez dobrą godzinę w powietrzu fruwały kolorowe sukienki, tuniki, bluzki, sweterki... Wszystko ostatecznie lądowało na sofie, tworząc górę sięgającą sufitu.

Wkurzona nie na żarty postanowiła zawiadomić Agatę, że – niestety – dzisiejszy wieczór spędzi jednak w domu.

– Wybacz mi moja droga. Miałam szczere chęci, ale ja nie mam się w co ubrać – wykrzyczała do słuchawki, licząc na to, że przyjaciółka da jej spokój. – Na sylwestra nie idzie się w byle czym, to nie biznesowy raut, choćby był najbardziej wykwintny. Tym razem nasz InvestProjekt będzie musiał obejść się beze mnie.

Przez chwilę na łączach zapanowała zupełna cisza. Wyglądało na to, że zaskoczona potokiem słów przyjaciółka nie może znaleźć stosownych argumentów. Miała ogromną ochotę pójść na to spotkanie, tymczasem, niemal w ostatniej chwili, jej plany brały w łeb.

– Spokojnie, Justyna, nie szalej – uspokajała przyjaciółkę, a po chwili podjęła jeszcze jedną próbę przekonania jej do swoich planów. – Jak to nie masz się w co ubrać? Przecież ty masz w domu istny butik. Mogła- byś ubrać wszystkie baby z naszej firmy, a i tak zostałoby jeszcze coś dla ciebie. – Teraz ona nie pozwalała dojść Justynie do słowa. – Nie wiem, czy pamiętasz... – kontynuowała ze stoickim spokojem swoją mowę obronną – że nasze dzisiejsze spotkanie zostało ściśle dookreślone, jeśli chodzi o garderobę. Panie mają być ubrane na czerwono... lekko, cocktailowo – zakończyła z wyraźnym naciskiem.

– Aaa, o tym rzeczywiście zapomniałam – przyznała Justyna z dającym się wyczuć zażenowaniem. W tych kilku słowach można było wychwycić nutkę ulgi, wskazującą na to, że tak naprawdę Justyna także chciała pójść na to spotkanie. – Mówisz na czerwono? – dodała po chwili.

– Tak, kochanie, na czerwono – Agata natychmiast podchwyciła jej optymistyczny ton, chcąc ułatwić przyjaciółce podjęcie właściwej decyzji. – Do tego mogą być jakieś gustowne dodatki, ale komu ja to mówię. Przecież jesteś w tym niedościgniona.

– Ooo, dziękuję ci – Justyna wyraźnie zmierzała do zakończenia rozmowy. – Wobec tego, jak się umawiamy? Gdzie się spotkamy?

– Całość zaczyna się o dwudziestej. To może już na miejscu?

– Dobrze, spotkamy się na miejscu.III

Pięknie wystrojoną salę na dwunastym piętrze wypełniał już spory tłum gości. Wszyscy witali się, pozdrawiali i zajmowali miejsca przy stolikach. Część osób zatrzymywała się na parkiecie, by jeszcze przez chwilę porozmawiać o sobie tylko znanych sprawach. Zapewne biznesowych.

Z każdą minutą wnętrze sali stawało się bardziej czerwone. Sprawiały to kobiece kreacje, które mieniły się odcieniami karminu, wiśni, maliny, koralu, szkarłatu czy rubinu. Były to najprzeróżniejsze zestawienia, zarówno jedno-, jak i dwuczęściowe, podkreślone efektownymi dodatkami. Szkarłatny blask bijący od dam tonowali panowie w nienagannych garniturach w zdecydowanie ciemnych barwach i śnieżnobiałych koszulach zwieńczonych jedwabnymi krawatami bądź klasycznymi muszkami.

Agata z niecierpliwością spoglądała w kierunku drzwi wejściowych, oczekując na pojawienie się przyjaciółki. Wprawdzie było zaledwie kilka minut po dwudziestej, ale była nieco podenerwowana. Obawiała się, czy Justyna przypadkiem nie zmieniła zdania i ostatecznie nie postanowiła zostać w domu.

Na szczęście nie. Niemal w tym samym momencie w drzwiach pojawiła się urocza pani architekt. Wyglądała wprost oszałamiająco. Miała na sobie długą do kostek sukienkę z żorżety koloru żywej krwi, lejącą się wzdłuż ciała, która wręcz perwersyjnie podkreślała jej smukłą sylwetkę. Góra, na ramiączkach, ukazywała większe partie oliwkowej skóry, przenikającej przez muślinowy szal spoczywający na ramionach. Jej długie do ramion krucze i bujne włosy, upięte teraz fantazyjnie ku górze, uwydatniały łabędzią szyję – sprawiając, że większość oczu skierowanych było właśnie na nią. Tymczasem ona, pobrzękując bransoletami, kroczyła dumnie przez środek parkietu w kierunku wybiegającej naprzeciw Agaty.

Wyglądała niczym Sandra Bullock w filmie _Miss Agent_, grająca rolę agentki FBI wcielającej się w konkursową piękność. Podobnie jak teraz Justyna, Sandra Bullock w finale wyborów miss piękności wyszła na scenę w oszałamiającej sukience, tyle że różowej.

– Ale masz wejście! Widziałaś te gały? Wyglądasz świetnie!

– Daj spokój. Ale dziękuję za dobre słowo. Gdzie siedzimy? – zapytała, dostrzegając twarze zwrócone w jej kierunku. Poczuła zakłopotanie, ale nie dała tego po sobie poznać.

– Nasz stolik jest obok szefostwa. Chodź, poprowadzę cię.

– Kto siedzi z nami? – Justyna dopytywała z za- ciekawieniem.

– Jest parę osób z naszej firmy i kilku nieznajomych, zapewne kooperantów. Nawet niczego sobie – dodała Agata z nutką ekscytacji w głosie.

Kto i z jakiego powodu siedział przy tym czy innym stoliku, wiedzieli jedynie organizatorzy spotkania. Czy rozdzielając miejsca, kierowali się jakimś kluczem, trudno powiedzieć. Zapewne tak, choć dla wszystkich była to jedna wielka niespodzianka, która w jakimś sensie podnosiła napięcie już na samym początku imprezy.

Tego wieczora czekało uczestników więcej podobnych atrakcji, w tym wybór najpiękniejszej damy czy night mistera. Zostaną również wręczone nagrody roczne, czemu towarzyszą zwykle duże emocje. Są to niezwykle prestiżowe wyróżnienia, wysoko cenione w środowisku zawodowym. Nie bez znaczenia jest również to, że łączą się one ze znaczącymi gratyfikacjami finansowymi. Tego typu nagrodę w roku ubiegłym otrzymała Justyna.

Kwadrans po dwudziestej zadźwięczał kryształowy dzwonek, ucichł gwar i głos zabrał prezes firmy – Dietrich Schultz, który przybył na to spotkanie z Berlina. Mimo że obiecał nie wygłaszać długiego przemówienia, to podsumowanie mijającego roku i ocena wyników działalności firmy okazały się dość męczące. Czas jego prezentacji wydłużało dodatkowo tłumaczenie z niemieckiego. Po nim wystąpili jeszcze inni mówcy, zaproszeni goście, kontrahenci... a więc obie panie miały sporo czasu, aby przyjrzeć się osobom zasiadającym w ich najbliższym otoczeniu.

Połowa z nich to pracownicy firmy, których znały mniej lub bardziej. Pozostali to zapewne osoby reprezentujące jednostki współpracujące z nimi przy realizacji szeregu przedsięwzięć.

Agata i Justyna co pewien czas pochylały się ku sobie i szeptały tajemniczo, za każdym razem kwitując swoje zachowanie pełnymi powagi spojrzeniami, które miały zapewne ukryć frywolność wymienianych poglądów.

– Znasz tego po prawej? – pytała szeptem Agata. – Tego w granatowym garniturze.

– Chyba tak, to – o ile dobrze pamiętam – specjalista od konstrukcji stalowych. Dokonywał w naszej pracowni kilku uzgodnień.

– Ten z naprzeciwka to niezłe ciacho... Jak znam życie, na pewno żonaty.

– Tego akurat nie znam. Ale daj spokój, bo chyba się czegoś domyśla – strofowała Agatę Justyna.

Wkrótce, po zakończeniu części oficjalnej i spełnieniu toastu, zaproponowano wzajemną prezentację. Osoby siedzące przy wspólnym stoliku wstawały i przedstawiały się kolejno. Odtąd wszystko było już jasne. No, może prawie wszystko. Autoprezentacja nie uwzględniała bowiem informacji dotyczących stanu cywilnego, co nadal niepokoiło Agatę, szczególnie w odniesieniu do siedzącego naprzeciwko Artura Bralczyka. Wyraźnie wpadł jej w oko.

Przy ich stoliku siedział również zaprzyjaźniony z nimi Leszek Kaliski, kolega z korporacji, który raz po raz posyłał w kierunku Justyny ciepłe uśmiechy. Nieszczęśnik nie zdawał sobie sprawy z tego, jak ów gest jest przez nią odbierany. Tego rodzaju oznaki sympatii natychmiast czyniły go podejrzanym w sprawie „wigilijnego prezentu”.

Był jeszcze ktoś, kto już od pierwszych minut spotkania trafił na listę osób przewidzianych do inwigilacji. Ów podejrzany siedział przy nieco bardziej oddalonym stoliku, nie na tyle jednak, by Justyna nie dostrzegła jego przenikliwych spojrzeń. W jego oczach było coś trudnego do określenia, co sprawiało, że Justyna chwilami czuła się nieswojo. Badawcze spojrzenia nieznajomego wywoływały w niej sprzeczne uczucia – od zaciekawienia po lęk.

Był niezwykle eleganckim mężczyzną, o ciemnej karnacji, mogącym mieć około czterdziestu lat. Szczupły, o sportowej sylwetce, z bujnymi, czarnymi, dobrze przystrzyżonymi włosami.

– Aga, czy ty przypadkiem nie znasz tego faceta? – zapytała, pochylając się ku niej konspiracyjnie. – Tego tam... z błękitnym krawatem.

– Już wiem, widzę. Chyba nie. Nigdy go u nas nie widziałam. A dlaczego pytasz?

– Gapi się na mnie od samego początku, ale ja też go nie znam.

– To ciekawe. Rzeczywiście, spogląda w naszym kierunku. Jest niezły.

– Aga. Nie o to chodzi! Przecież ja tu nie przyszłam na łowy.

– Słuchaj! A może to jest ten twój tajemniczy wielbiciel? No wiesz, ten od książki. Jeśli tak, to nie byłoby tak źle. Nie sądzisz?

– Przestań. Jak możesz! Ten prezent to oczywiście miła rzecz, ale kto daje tak kosztowne rzeczy nieznajomym bezinteresownie.

– Noo, w sumie masz rację.

Spotkanie nabierało tempa. Po toastach i pierwszej konsumpcji rozpoczął się program artystyczny. Na początek odbył się krótki koncert kwartetu skrzypcowego, grającego repertuar Haydna. Po niewielkiej przerwie na parkiecie pojawili się iluzjoniści, a po nich odbył się pokaz z wykorzystaniem żywego ognia.

Przez cały czas biesiadnicy prowadzili między sobą luźne rozmowy, których kanwą – na szczęście – nie były tematy zawodowe. Dyskutowano o filmie, aktorach i ploteczkach z życia ekscentrycznych gwiazd. Panie z przejęciem rozprawiały o trendach w modzie.

Agata okazała się prawdziwą duszą towarzystwa. Znakomicie wszystkich integrowała, podrzucając raz po raz nowy temat do wspólnych rozważań.

– Aga, nie masz ochoty rozprostować kości? – za- proponowała w pewnym momencie Justyna. – Mogły- byśmy przy okazji obejrzeć ekspozycję prac naszej firmy.

– Dobry pomysł. Będzie okazja pokazać się wszystkim w całej krasie – żartowała z właściwym sobie poczuciem humoru przyjaciółka. – Nie po to walczyłam przed lustrem pół dnia, żeby teraz siedzieć za stołem.

Agata była niezwykle uroczą i zgrabną kobietą, a dzisiaj wyglądała wprost wyjątkowo. Jej wiśniowa kreacja, z pięknym dekoltem, lekko przymarszczona w okolicy biustu, sięgająca kolan sprawiała, że wyglądała znacznie młodziej. Długie do ramion, proste włosy koloru dojrzałego zboża eksponowały jej duże niebieskie oczy.

Obie panie odbyły paradny marsz w kierunku holu, gdzie znajdowała się ekspozycja. Na miejscu było już kilka osób, które najwyraźniej wpadły na ten sam pomysł. Z uznaniem rozmawiano na temat prezentowanych makiet, ukazujących wiele imponujących przedsięwzięć inwestycyjnych, których koncepcje powstały w pracowniach InvestProjekt-u. Były to różnego rodzaju budowle, kompleksy biurowo-biznesowe, osiedla mieszkalne, galerie handlowe i obiekty sportowo-rekreacyjne. Szczególnym zainteresowaniem pań cieszyła się makieta prezentująca architektoniczną wizję przystani jachtowej wraz z towarzyszącymi jej obiektami rekreacyjnymi.

W pewnym momencie dołączył do nich Leszek Kaliski.

– No i co? – usłyszały zza pleców jego głos. – Widzę, że wam się to podoba.

Panie odwróciły się jak na komendę, niczym nastolatki przyłapane na oglądaniu zakazanych zdjęć.

– Ooo... i ty się urwałeś? – pierwsza zareagowała Agata. – Co do makiety, to nie tylko nam się podoba, ale jesteśmy z tego wręcz dumne.

– I słusznie – odpowiedział Leszek. – To bardzo interesująca koncepcja i... mam w niej swój niewielki udział.

– Tak, tak, wiemy – włączyła się do rozmowy Justyna. – Pamiętamy spory o ten sławetny kominek w sali brydżowej. Za nic nie chciałeś go zaakceptować.

W tym momencie pojawił się kelner z tacą pełną kieliszków z białym i czerwonym winem. Wszyscy troje sięgnęli po czerwone, jakby się umówili.

– Jeśli chodzi o kominek... – powrócił do tematu Leszek – wam, artystom, wydaje się, że wszystko, co zmieści się na kartach szkicownika, jest fizycznie realne. Tymczasem w praktyce nie zawsze tak jest, nie mówiąc już o tym, czy zasadne i opłacalne.

– I tacy właśnie są inżynierowie – podjęła wątek Justyna. – Nie, bo... trzeba dodatkowo ruszyć głową, coś przeprojektować, dodać. Sam wiesz, że ostatecznie wszystko stało się możliwe.

– No, dobrze, dobrze. Masz trochę racji. W sumie wszystko da się zrobić, choć – jak wiesz – trzeba na to czasu, którego bardzo często nie mamy – łagodził ton niefortunnego sporu. – Teraz mam świetną okazję, aby przyznać ci się do czegoś. Otóż ten kominek to był naprawdę świetny pomysł. Mówię szczerze. Ostatecznie bardzo mi się podoba, przydaje temu miejscu szczególnego charakteru.

– Bardzo się cieszę. Nie wiedziałam, że się do tego przekonałeś. Jest w tym projekcie więcej tego typu rodzynków, które przysparzają mi wiele satysfakcji. Czekam na dokończenie inwestycji, aby móc zobaczyć to w realu.

– Ja też – dodał Leszek. – Być może uda nam się kiedyś wypić tam wspólną kawę.

– Hola, hola – włączyła się do rozmowy Agata, chcąc tym samym przypomnieć o swoim istnieniu. – Jeszcze chwila, a ruszycie na budowę – żartowała. – Ja również włożyłam do tej koncepcji swoje co nieco i mam zamiar wprosić się na wspólną kawę.

– Bardzo przepraszam, nieopatrznie podsłuchałem państwa rozmowę, a że dotyczyła mojej inwestycji, nie mogłem oprzeć się pokusie, by jej nie wysłuchać do końca – włączył się do rozmowy nieznajomy mężczyzna, trzymając w ręku kieliszek białego wina. – Pozwólcie państwo, że się przedstawię – Łukasz Zarzycki. Jestem, jak już powiedziałem, inwestorem tego wspaniałego przedsięwzięcia.

Agata i Justyna spojrzały na siebie wielkimi oczami, jakby zobaczyły ducha dawno zmarłego przodka. Robiły wrażenie tak zaskoczonych, że można było oczekiwać, iż za chwilę wydadzą z siebie dzikie okrzyki. Powodem tego było nagłe pojawienie się mężczyzny, który przez cały wieczór przeszywał wzrokiem Justynę.

Na szczęście teraz, z bliska, wyglądał bardziej przyjaźnie. Był ze wszech miar przystojnym mężczyzną o sprężystej sylwetce, łagodnym spojrzeniu i nienagannych manierach. Przy tym ładnie się uśmiechał, eksponując swoje śnieżnobiałe uzębienie.

– Miło nam pana poznać – podjęła rozmowę Justyna. – Swoją drogą, ciekawa jestem, jak to się stało, że pan realizuje to przedsięwzięcie. O ile pamiętam, projekt był robiony na zamówienie kogoś innego.

– Tak, to prawda – skinął uprzejmie głową. – Stało się tak na skutek wielu skomplikowanych zbiegów okoliczności, o których ewentualnie opowiem innym razem. Niemniej od początku ta koncepcja była przygotowywana dla mnie i z prawdziwą satysfakcją ją realizuję. Aaa, co do kawy, o której państwo mówiliście, tej przy kominku, będzie na państwa czekała jeszcze przed oficjalnym otwarciem ośrodka. Już dzisiaj na nią zapraszam.

– Kiedy zamierza pan zakończyć budowę? – zapytała Agata.

– Myślę, że pod koniec roku, który wkrótce przy- witamy.

Był czarujący. Miał ujmujące spojrzenie. Kiedy patrzył, miało się wrażenie, że czyta w duszy, że zna myśli. Zniewalającym uśmiechem topił skrywany opór Justy- ny, która z każdą chwilą wyzbywała się uprzedzenia. Wy- padał nieźle. Nie był natrętny i mówił tyle, ile należało. Wykorzystał też moment, by podejść bliżej Justyny i zaproponować mały toast we dwoje.

– Niech mi będzie wolno wyrazić w ten sposób moje uznanie dla tej koncepcji – powiedział zniżonym głosem, wskazując subtelnym skinieniem głowy na makietę. – Bardzo się cieszę, że przygotowała to właśnie pani. – W tym momencie ich kieliszki zadźwięczały delikatnym tonem.

– Czy to znaczy, że zależało panu na tym, abym zrobiła to właśnie ja? – zapytała po przełknięciu wytrawnego trunku.

– Mam nadzieję, że to nic złego? Tak, zależało mi na tym. Znam pani prace i niezwykle sobie cenię ich kunszt. Jest pani prawdziwą artystką w swoim zawodzie.

Po tych słowach sytuacja stała się dla Justyny nieco krępująca. Podziękowała za zawodowe uznanie i umiejętnie zmieniła temat, wciągając do rozmowy Leszka. Natomiast sama postanowiła pójść do toalety, aby poprawić makijaż. To stary jak świat sposób na wyplątanie się z niezręcznej sytuacji. Z okazji skorzystała również Agata, mając nadzieję na wymianę pierwszych wrażeń.

– No i co ty o tym wszystkim sądzisz? – zapytała, rozglądając się, czy w pobliżu nie ma wścibskich uszu.

– Ale o co pytasz? – Justyna udawała, że nie wie, o co jej chodzi. Pochylona w kierunku ogromnego lustra poprawiała konturówką usta.

– Wiadomo przecież, o tego Łukasza.

– No, co? Facet jak facet. – Bawiła się najwyraźniej z przyjaciółką w kotka i myszkę, ale w głowie miała istny mętlik. Sama nie wiedziała, co ma o nim sądzić.

– Jakie zrobił na tobie wrażenie? Bo jeśli chodzi o mnie, to bardzo dobre. Mówił coś więcej o sobie? Widziałam, że przez chwilę szeptaliście.

– Po pierwsze to nie były szepty, a po drugie nic o sobie nie mówił, a ja go o nic nie pytałam. Jak ty to sobie wyobrażasz? – dodała nieco oburzona.

– Nie, no okay. Pewnie, że nie mogłaś. Zauważyłaś w jego głosie jakiś dziwny akcent? Wygląda to tak, jakby gość dłuższy czas spędził za granicą.

– Tak, też na to zwróciłam uwagę. Być może niedawno wrócił do kraju. To by wyjaśniało, dlaczego nikt go tu nie zna. Ktoś, kto buduje takie cacka, musi mieć niezłą kasę. Tacy są zwykle znani, przynajmniej w naszym środowisku. – Justyna otworzyła się ze swoimi wątpliwościami. – Tymczasem nikt o nim nic nie wie.

– Na to wygląda, ale co... – urwała w pół zdania, kiedy do toalety weszła rudowłosa piękność.

Wróciły do stolika, gdzie panowała już niemal swojska atmosfera. Wszyscy znali się tak, jakby chodzili ze sobą do tej samej klasy. Nieobecni, jak każe polska tradycja, musieli wypić karniaka, by w ten sposób dorównać humorem do pozostałych.

Z ich powrotu do stolika wyraźnie ucieszył się Artur Bralczyk, czego nie omieszkał oznajmić w dość ostentacyjny sposób.

Na niewielkiej scenie w rogu sali rozłożył się kwintet, który raczył wszystkich znanymi standardami jazzowymi. Na parkiecie pojawiły się pierwsze pary, inni zadowalali się jedynie słuchaniem.

Justyna wyłączyła się na chwilę z towarzyskiej frywoli i rozmyślała o Łukaszu. Zastanawiała się, czy to on jest tym tajemniczym darczyńcą. Starała się jednak nie dopuszczać do siebie takiej myśli, choć wiele wskazywało na to, że to może być prawda.

– Justynko, co ci jest? – zapytała w pewnej chwili Agata. – Stałaś się nagle taka milcząca, nieobecna. Źle się czujesz?

– Masz rację. Nie czuję się najlepiej. Rozbolała mnie głowa, chyba po tych karniakach. Nie lubię mieszać alkoholi.

– Może weźmiesz tabletkę?

– Czy ja wiem?

Pół godziny później Justyna podjęła stanowczą decyzję, że idzie do domu. Tabletki nie pomogły, a do tego pojawiły się jeszcze dolegliwości żołądkowe. Przeprosiła Agatę i podziękowała wszystkim za miły wieczór.

Kiedy była już w holu, podbiegł do niej Łukasz, pytając z zatroskaniem:

– Co się dzieje? Czy mogę pani jakoś pomóc?

– Nie, dziękuję. To nic takiego. Po prostu boli mnie głowa i moja dalsza obecność tu nie ma sensu.

– Szkoda, bardzo żałuję. Miałem nadzieję, że jeszcze porozmawiamy – nie krył rozczarowania.

– Może innym razem. Świat się przecież nie kończy na dzisiejszym wieczorze.

– Oczywiście... To może panią odwiozę, wypiłem zaledwie jedną lampkę wina. Proszę mi na to po- zwolić.

W końcu Justyna uległa. Uznała, że nie ma w tym niczego takiego, co by stawiało ją w złym świetle. Mężczyzna podając jej pomocne ramię, zaprowadził do zaparkowanej nieopodal limuzyny i uchylił przed nią szeroko drzwi.

Noc była wyjątkowo piękna. Panował niewielki mróz, w przestrzeni szybowały z wolna wielkie płaty śniegu, które w świetle latarni wyglądały niczym baśniowe motyle.

Podczas jazdy rozmawiali na neutralne tematy, które w żaden sposób nie dotyczyły ich relacji. Kiedy dojechali pod właściwy adres, Łukasz zgrabnie wyśliznął się zza kierownicy, by otworzyć drzwi i pomóc wysiąść swojej pasażerce.

– Tu mieszkam, na pierwszym piętrze – zakomunikowała uprzejmie, gestem ręki wskazując na wysoką, kilkupiętrową kamienicę. – Jestem panu bardzo wdzięczna za pomoc. Czuję się jednak dość niezręcznie, że przeze mnie przerwał pan sylwestrową zabawę.

– Proszę nie czynić sobie z tego powodu najmniejszych wyrzutów. To naprawdę drobiazg. Ogromnie się cieszę, że mogłem pomóc, a przede wszystkim poznać panią bliżej.

– Jeszcze raz dziękuję i proszę wracać na bal – dodała, wyciągając rękę na pożegnanie.

– Dobranoc. Poczekam chwilę, zanim nie zobaczę świateł w oknie. Będę spokojny, że dotarła pani bezpiecznie do domu.