Buntowniczka z pustyni - ebook

Kiedy miałam piętnaście lat, na kuchennej tablicy korkowej moi rodzice powiesili rysunek przedstawiający dziewczynę, która ze złością pisała list rozpoczynający się od słów: „Droga Mamo, drogi Tato, dziękuję za szczęśliwe dzieciństwo. Nie daliście mi szansy na zostanie pisarką”.

Tę książkę dedykuję moim rodzicom.

Droga Mamo, drogi Tato, dziękuję za szczęśliwe dzieciństwo. Na tak wiele sposobów sprawiliście, że mogłam zostać pisarką. Wśród nich były i takie małe, pozornie nic nieznaczące gesty, jak zawieszenie obrazka na tablicy korkowej i żartowanie z tego, że ja i tak kiedyś napiszę książkę.

A teraz napisałam, ta pierwsza jest dla Was.JEDEN

Mówili, że po zmroku do Deadshot zaglądali tylko tacy, po których nie można się było spodziewać niczego dobrego. Nie można się było po mnie spodziewać niczego dobrego. Ale też niczego złego.

Zsunęłam się z siodła Blue i przywiązałam ją do słupa za barem o nazwie Zakurzona Gęba. Siedzące przy płocie dziecko podejrzliwie mierzyło mnie wzrokiem. A może po prostu miało takie czarne oczy. Gdy wychodziłam z podwórza, nasunęłam niżej szerokie rondo kapelusza. Kapelusz ukradłam wujowi, konia też. Cóż, raczej pożyczyłam. Zgodnie z prawem wszystko, co posiadałam, należało do mojego wuja, łącznie z ubraniem, które miałam na sobie.

Otwarły się drzwi baru, na zewnątrz wydostało się światło, hałas i gruby pijak obejmujący ładną dziewczynę. Zanim zdążyłam się zastanowić, moja ręka wystrzeliła do góry, żeby sprawdzić, czy szima jest dobrze zawiązana i zakrywa większość mojej twarzy. Byłam okutana po same oczy i nawet po zachodzie słońca pociłam się pod ubraniem jak grzesznik podczas modlitwy. Wyglądałam raczej jak jakiś zagubiony nomada niż prawdziwy strzelec wyborowy, ale jeśli tylko nie wyglądałam jak dziewczyna, nie miało to większego znaczenia. Dziś wieczorem wyjadę i wezmę życie w swoje ręce. A jeszcze lepiej będzie, jeśli wywiozę stąd parę monet w kieszeni.

Nietrudno było dostrzec strzelnicę po drugiej stronie Deadshot. Był to najgłośniejszy budynek w mieście, ale to jeszcze o niczym nie świadczyło. Ogromna, wybebeszona stajnia na końcu zakurzonej uliczki, gdzie roiło się od ludzi oraz błyskających świateł, opierała się o na wpół zawalony dom modlitw z zabitymi drzwiami. Możliwe, że dawno, dawno temu stajnia należała do jakiegoś uczciwego handlarza końmi, ale na pierwszy rzut oka dało się zauważyć, że to musiało być przed naprawdę wielu laty.

Im bliżej podchodziłam, tym więcej było ludzi. Niczym muchy rojące się nad świeżą padliną.

Dwaj faceci przytrzymywali gościa z zakrwawionym nosem, podczas gdy ich kumpel raz za razem uderzał go pięścią w twarz. Jakaś dziewczyna wychyliła się z okna i posłała taką wiązankę, po której zaczerwieniłby się nawet sztylet. Grupa robotników z fabryki, wciąż w roboczych ubraniach, tłoczyła się wokół stojącego na rozklekotanym wozie nomady, który głośno zachwalał krew Dżina, mającą moc spełniania skrywanych w sercu pragnień. Nic dziwnego, że w świetle lampy oliwnej jego szeroki uśmiech upodabniał go do desperata. Od lat nikt w okolicy nie widział prawdziwego, żywego Pierwszego Stworzenia, a co dopiero Dżina. Poza tym, powinien wiedzieć, że kto jak kto, ale mieszkańcy pustyni nie uwierzą w to, że Dżin krwawi czymś innym niż ogień, ani w to, że ktokolwiek w Deadshot uważa się za dobrego człowieka. Każdy w Ostatnim Okręgu modlił się wystarczająco często, by być świadomym obu tych rzeczy.

Starałam się patrzeć przed siebie, jakbym już wcześniej to wszystko widziała.

Gdybym minęła budynki, ponad piaskiem i zaroślami, dostrzegłabym rodzinne Dustwalk, chociaż nie byłoby tam nic poza ciemnymi domami. Dustwalk wstawało i kładło się razem ze słońcem. Dobre, uczciwe zachowanie nie miało nic wspólnego z ciemnymi godzinami nocy. Gdyby można było umrzeć z nudów, wszyscy w Dustwalk byliby już trupami przysypanymi piaskiem.

Deadshot tętniło życiem.

Nikt nie zwrócił na mnie uwagi, gdy wślizgnęłam się do stajni. Przy strzelnicy zgromadził się już spory tłum. Na okapie wisiał rząd dużych lamp oliwnych, w świetle których twarze gapiów błyszczały tłustym blaskiem. Wątłe dzieci ustawiały cele i unikały ciosów wymierzanych przez wielkiego faceta, który wrzeszczał na nie, by uwijały się szybciej. Sieroty, sądząc po ich wyglądzie. Prawdopodobnie dzieci ojców, którzy pracowali w ogromnej fabryce broni na przedmieściach Dustwalk, dopóki nie zostali rozerwani na strzępy przez zepsutą maszynę. Albo do dnia, gdy poszli do pracy po pijanemu i doznali śmiertelnych poparzeń. Praca przy prochu strzelniczym nie była bezpieczna.

Tak mnie pochłonęło obserwowanie tego, co się dzieje, że prawie wpadłam na ogromnego faceta przy drzwiach.

– Przód czy tył? – zapytał, swobodnie trzymając jedną rękę na bułacie na lewym biodrze, a drugą na rewolwerze na prawym.

– Co? – W samą porę przypomniałam sobie, żeby mówić niższym tonem. Przez cały tydzień ćwiczyłam, naśladując mojego przyjaciela, Tamida, ale nadal brzmiałam bardziej jak chłopak niż mężczyzna. Mięśniakowi przy drzwiach chyba było wszystko jedno.

– Trzy fouza za stanie z tyłu, pięć za stanie z przodu. Zakłady zaczynają się od dziesiątej.

– Ile za stanie pośrodku? – Cholera. Nie powinnam się odzywać. Ciotka Farrah przez rok bezskutecznie próbowała utemperować mój język, za każdym razem bijąc mnie po twarzy. Gdyby ten człowiek tego spróbował, bolałoby o wiele bardziej.

Ale on tylko zmarszczył brwi, jakby wziął mnie za ograniczoną.

– Przód albo tył. Nie ma żadnego środka, chłopcze.

– Nie przyszedłem oglądać – powiedziałam, zanim zdążyłam spanikować. – Jestem tu, żeby strzelać.

– To po co marnujesz mój czas? Musisz iść do Hasana. – Popchnął mnie w stronę przysadzistego mężczyzny z ciemną, przylizaną brodą, noszącego marszczone, jasnoczerwone spodnie, stojącego przy niskim stole ze stosami monet, które podskakiwały, gdy bębnił palcami w blat.

Głęboko odetchnęłam pod chustą i starałam się wyglądać tak, jakby żołądek nie chciał mi uciec przez usta.

– Ile za udział?

Blizna na ustach Hasana sprawiała, że wyglądał, jakby szyderczo się uśmiechał.

– Pięćdziesiąt fouza.

Pięćdziesiąt? To prawie wszystko, co miałam. Wszystko, co oszczędziłam przez rok, żeby uciec do Izmanu, stolicy Miraji.

Chociaż miałam twarz zakrytą od nosa w dół, Hasan chyba zauważył moje wahanie. Już przestał się mną interesować, jakby wyczuł, że chcę się wycofać.

To przeważyło. Rzuciłam pieniądze na stół, garść brzęczących monet o nominałach louzi i pół louzi, które skrupulatnie zbierałam przez ostatni rok. Ciotka Farrah zawsze mówiła, że nie mam nic przeciwko robieniu z siebie idiotki, jeśli tylko w ten sposób mogę udowodnić, że ktoś inny nie ma racji. Wygląda na to, że miała rację.

Hasan sceptycznie spojrzał na monety, ale kiedy przeliczył je z wprawą profesjonalnego kutwy, musiał przyznać, że wszystko się zgadzało. Przez krótką chwilę satysfakcja ukoiła moje nerwy.

Rzucił mi kawałek drewna zawieszonego na kawałku sznurka niczym wisior. Był na nim namalowany czarną farbą numer dwadzieścia siedem.

– Jakie masz doświadczenie z bronią, dwudziestko siódemko? – zapytał, gdy zakładałam sznurek na szyję. Numerek odstawał na piersi, więc starałam się skulić, żeby ją przypłaszczyć.

– Jakieś – wykręciłam się od odpowiedzi. W Dustwalk brakowało nam niemal wszystkiego, jak i w całym Ostatnim Okręgu. Jedzenia. Wody. Ubrań. Były tylko dwie rzeczy, których mieliśmy pod dostatkiem: piasek i broń.

Hasan prychnął.

– Wobec tego powinieneś umieć powstrzymać drżenie rąk.

Przycisnęłam ręce do ciała, żeby je uspokoić, gdy podchodziłam do strzelnicy. Jeśli nie uda mi się trzymać pewnie broni, bez znaczenia będzie to, że nauczyłam się strzelać, zanim poznałam alfabet. Stanęłam na piasku obok mężczyzny, który wyglądał, jakby pod brudnym kombinezonem składał się głównie z kości. Inny mężczyzna, z numerkiem dwadzieścia osiem na grubej szyi, stanął z mojej drugiej strony.

Stanowiska wokół nas się zapełniały. Zbierający zakłady wykrzykiwali kwoty i numery. Gdybym miała się zakładać, obstawiłabym, że nie mam żadnych szans. Nikt o zdrowych zmysłach nie postawiłby pieniędzy na jakiegoś chudego chłopaka, któremu brakowało odwagi, by opuścić chustę i pokazać twarz. Może udałoby mi się wygrać fortunę nędzarza, udowadniając, że rozsądni nie mają racji.

– Dobry wieczór, panowie! – Hasan przekrzyczał tłum, sprawiając, że ludzie umilkli. Pomiędzy nami pojawiły się dzieciaki rozdające rewolwery. Bosa dziewczynka z warkoczami podała mi mój. Jego ciężar podziałał na mnie uspokajająco. Szybko otworzyłam bęben; było w nim sześć kul. – Wszyscy znają zasady. Lepiej więc się ich trzymajcie, bo jak nie, to jak Boga kocham, sam obiję mordy oszustom. – Z trybun rozległ się śmiech, niektórzy coś krzyczeli. Wśród tłumu krążyły już butelki, mężczyźni wskazywali na nas w sposób, który przywodził mi na myśl mojego wuja na targu koni. – Runda pierwsza: macie sześć kul i sześć butelek. Jeśli zostanie wam jakaś butelka, wypadacie z gry. Niech wystąpi pierwsza dziesiątka.

Reszta z nas nie ruszyła się, gdy numery od jeden do dziesięć zajęły swoje miejsca, czubkami butów dotykały białej linii namalowanej na klepisku. Oceniłam, że pomiędzy nimi a butelkami było około dwunastu stóp.

Nawet dziecko by sobie poradziło.

Dwóch mężczyzn nie trafiło już przy pierwszym strzale. Ostatecznie tylko połowa zawodników trafiła wszystkie cele.

Jeden z nich był dwa razy większy od pozostałych. Był ubrany w coś, co kiedyś mogło być wojskowym mundurem, chociaż był zbyt znoszony, żeby stwierdzić na pewno, czy dawniej lśnił złotem czy też kurzem pustyni. Na piersi miał numer jeden. Kibicowano mu najgłośniej. Krzyczano „Dahmad! Dahmad! Mistrz!”. Dahmad odwrócił się i złapał jedno z dzieci uwijających się przy zbieraniu potłuczonego szkła. Powiedział coś zbyt cicho, żebym mogła go usłyszeć, po czym odepchnął dzieciaka. Ten po chwili wrócił z butelką brązowego napitku. Dahmad zaczął pić, opierając się o przegrodę oddzielającą strzelnicę od trybun. Jak będzie dalej tak żłopał, to nie pozostanie faworytem zbyt długo.

Następna runda była jeszcze bardziej rozczarowująca. Tylko jeden zawodnik strącił wszystkie butelki. Gdy przegrani wycofywali się, przyjrzałam się lepiej twarzy zwycięzcy. Ten chłopak zupełnie nie wyglądał tak, jak się spodziewałam. Nie był stąd, nie miałam żadnych wątpliwości co do tego – to pierwsze, co zauważyłam. Każdy z tutaj obecnych pochodził z okolicy. Nikt o zdrowych zmysłach nie wybrałby Ostatniego Okręgu na swoje miejsce zamieszkania.

Był młody, może kilka lat starszy ode mnie, ubrany jak jeden z nas. Miał na sobie niedbale zarzuconą wokół szyi zieloną szimę oraz ubranie noszone na pustyni, wystarczająco luźne, by nie można było stwierdzić, czy był aż tak rozrośnięty, na jakiego wyglądał. Miał czarne włosy, jak każdy chłopak z Miraji; nawet jego skóra była tak ciemna, że mógłby uchodzić za jednego z nas. Ale nim nie był. Miał dziwne, ostre rysy, jakich nigdy dotąd nie widziałam, wysokie kości policzkowe, prostą, kwadratową szczękę i brwi, wyglądające jak ciemne ukośniki nad najbardziej niesamowitymi oczami, jakie kiedykolwiek przyszło mi oglądać. Nie mogę powiedzieć, że nie był przystojny. Kilku mężczyzn, których pokonał, splunęło mu pod nogi. Kącik ust młodego obcokrajowca uniósł się do góry, jakby próbował powstrzymać się od śmiechu. A potem chyba wyczuł, że mu się przyglądam, bo zerknął w moją stronę. Szybko spojrzałam gdzieś w bok.

Zostało jedenastu strzelców i rozpychaliśmy się na stanowiskach, walcząc o miejsce, z racji tego, że był jeden dodatkowy zawodnik. Było ciasno, chociaż zajmowałam tylko połowę miejsca, co każdy mężczyzna.

– Przesuń się, dwudziestko siódemko! – Czyjś łokieć wbił mi się w bok. Na końcu języka miałam już złośliwy komentarz. Został tam, bo w osobie rozpychającej się obok mnie rozpoznałam Fazima Al’Motema.

Zwalczyłam w sobie chęć przeklinania. Fazim nauczył mnie każdego przekleństwa, jakie znałam, kiedy miał osiem, a ja sześć lat. Kiedy przyłapano nas na przeklinaniu, natarto moje usta piaskiem, a on zrzucił całą winę na mnie. Dustwalk był małym miastem. Znałam Fazima od urodzenia, nienawidziłam, odkąd zaczęłam sensownie myśleć. Obecnie większość czasu spędzał w domu mojego wuja, gdzie i ja musiałam mieszkać, i próbował wsadzić łapy pod ubranie mojej kuzynki, Shiry. Od czasu do czasu, gdy Shira nie widziała, mnie też obmacywał.

Co tu robił, do licha? Właściwie mogłam się domyślić, skoro trzymał broń w ręce.

Cholera.

Jedną rzeczą jest to, że zostanę rozpoznana jako dziewczyna. Zupełnie inną, jeśli rozpozna mnie Fazim. Od czasu, gdy przyłapali mnie na przeklinaniu, często miewałam kłopoty, ale tylko raz w życiu dostałam takie lanie, którego nigdy nie zapomnę. Stało się to niedługo po śmierci mamy, kiedy próbowałam pożyczyć jednego z koni wuja i wydostać się z Dustwalk. Ujechałam zaledwie pół drogi do Juniper City, nim mnie złapali. Przez miesiąc nie mogłam usiąść po tym, jak ciotka Farrah i jej rózga rozprawiły się ze mną. Gdyby ciotka dowiedziała się, że byłam w Deadshot i oddawałam się hazardowi za skradzione pieniądze, zlałaby mnie jak jeszcze nigdy dotąd.

Najsensowniej byłoby odwrócić się na pięcie i wyjść. Ale to oznaczałoby stratę pięćdziesięciu fouza. A pieniędzy miałam mniej niż rozumu.

Uświadomiłam sobie, że stoję jak dziewczyna i wyprostowałam się, zanim jeszcze zajęłam pozycję do strzału. Dzieciaki wciąż się uwijały, ustawiając butelki. Fazim trzymał sieroty na muszce, krzyczał: „Bum, bum, bum!” i śmiał się, gdy się wzdrygały. Życzyłam mu, żeby kula z jego broni zrykoszetowała i odstrzeliła mu uśmiech.

Dzieci szybko się uwinęły i zostaliśmy tylko my: zawodnicy i nasze butelki. Byliśmy ostatnią grupą w pierwszej rundzie. Z obu stron słyszałam już strzały. Skupiłam się na swoich sześciu butelkach. Mogłabym je zestrzelić z zamkniętymi oczami. Ale byłam ostrożna. Sprawdziłam odległość, wycelowałam, jeszcze raz się upewniłam. Kiedy byłam pewna, pociągnęłam za spust. Butelka stojąca najdalej na prawo eksplodowała, a napięcie w moich ramionach nieco zelżało. Kolejne trzy butelki rozpadły się jedna za drugą.

Po raz piąty położyłam palec na spuście. Czyjś krzyk mnie rozproszył. To było jedyne ostrzeżenie, a zaraz potem ktoś na mnie wpadł.

Kula nie trafiła do celu.

Inny strzelec odepchnął Fazima, który potrącił mnie, zanim upadł na podłogę, pociągając za sobą jeszcze jednego mężczyznę. Tłum gwizdał, gdy Fazim walczył z nim w piasku na podłodze. Pojawił się wielkolud spod drzwi, żeby przerwać bójkę. Zarzucił ramię na szyję Fazima i odciągnął go na bok. Hasan przyglądał się ze znudzoną miną, po czym zwrócił się do tłumu:

– Zwycięzcy tej rundy…

– Hej! – krzyknęłam bez zastanowienia. – Chcę jeszcze jedną kulę!

Zgromadzeni wybuchnęli śmiechem. I to by było na tyle, jeśli chodzi o niezwracanie na siebie uwagi. To jednak było zbyt ważne. Zbyt ważne, by milczeć. Na twarzy Hasana dostrzegłam pogardę, poczułam się poniżona, a jednocześnie gardło zacisnęło mi się ze złości.

– Tak to nie działa, dwudziestko siódemko. Sześć kul, sześć butelek. Nie ma drugiej szansy.

– Ale to niesprawiedliwe! On mnie popchnął. – Wskazałam Fazima, który obmacywał swoją szczękę pod ścianą.

– A to nie jest boisko szkolne, chłopcze. Nie musimy dociekać, co jest sprawiedliwe. Możesz wykorzystać ostatnią kulę i przegrać albo zejść ze strzelnicy i się poddać.

Tylko ja miałam jeszcze kulę. Tłum zaczął ze mnie szydzić i podjudzać do zejścia z linii, pod przykryciem na twarzy wykwitł mi gniewny rumieniec.

Zostałam sama na linii i podniosłam rewolwer. Czułam ciężar tej ostatniej kuli w bębenku. Głęboko odetchnęłam, aż uniosła się szima przylegająca do moich ust.

Jedna kula. Dwie butelki.

Zrobiłam dwa kroki w prawo, potem pół kroku do tyłu. Przekręciłam ciało i spróbowałam to sobie wyobrazić. Martwy punkt i nie trafię w tę drugą. Kula przejdzie zbyt daleko i nie rozbiję żadnej z nich.

Pięćdziesiąt fouza.

Wyłączyłam się na otaczające mnie okrzyki i drwiny. Nie przejmowałam się tym, że wszyscy na mnie patrzyli i że przepadła szansa na bycie niezauważoną. Pojawił się strach. Ten sam strach, jaki zalągł się w moim żołądku trzy dni temu. Od tego wieczoru, gdy skradałam się na czworaka po domu, próbując wymknąć się do Tamida, i podsłuchałam jak ciotka Farrah wypowiada moje imię.

– …Amani?

Nie słyszałam tego, o czym była mowa, zanim padło moje imię, ale to wystarczyło, żebym się zatrzymała.

– Potrzebuje męża. – Głos wuja Asida dostarczył więcej informacji niż głos jego pierwszej żony. – Mężczyzny, który wybije jej z głowy głupoty. Za niecały miesiąc minie rok od śmierci Zahii, Amani zostanie oczyszczona i będzie mogła wyjść za mąż. – Odkąd powiesili moją mamę, ludzie stopniowo przestali wypowiadać jej imię, jak przekleństwo. Teraz mój wuj odniósł się do jej śmierci, jakby mówił o interesach.

– Wystarczająco trudno jest znaleźć mężów dla twoich córek. – Ciotka Farrah była poirytowana. – A teraz chcesz, żebym zatroszczyła się o męża dla bękarta twojej siostry?

– Wobec tego to ja ją poślubię. – Wuj Asid powiedział to takim tonem, jakby chodziło o sprzedaż konia. Prawie ugięły się pode mną ręce.

Ciotka Farrah syknęła z niezadowoleniem.

– Jest za młoda. – W jej głosie słychać było ten zniecierpliwiony ton, którym zwykle kończyła rozmowę.

– Nie młodsza niż Nida, gdy wychodziła za mąż. I tak mieszka pod moim dachem. Je moje jedzenie. – Ciotka Farrah prowadziła dom jako pierwsza żona, ale od czasu do czasu jej mąż zaczynał się wtrącać i właśnie teraz wuj Asid niebezpiecznie szybko zapalał się do swojego pomysłu. – Może tu zostać jako moja żona lub odejść jako żona kogoś innego. Wolę, żeby została.

A ja nie wolałam.

Wybrałam odejście lub śmierć podczas próby ucieczki.

I właśnie wtedy odzyskałam ostrość widzenia. Ja i mój cel. Oprócz niego nic się nie liczyło.

Nacisnęłam spust.

Pierwsza butelka rozprysła się od razu. Druga przez chwilę chwiała się na krawędzi drewnianej półki. Widziałam szczerbę w grubym szkle w miejscu, gdzie trafiłam. Wstrzymałam oddech, gdy butelka chwiała się w przód i w tył.

Pięćdziesiąt fouza, których już nigdy nie zobaczę.

Pięćdziesiąt fouza, które straciłam wraz z szansą na ucieczkę.

Butelka spadła na podłogę i się rozbiła.

Tłum wrzeszczał. Powoli odetchnęłam.

Kiedy się odwróciłam, Hasan patrzył na mnie, jakbym byłam wężem, który wymknął się z pułapki. Za nim stał obcokrajowiec i przyglądał mi się, unosząc wysoko brwi. Nie mogłam się nie uśmiechnąć pod szimą.

– Jak mi poszło?

Hasan wykrzywił usta.

– Ustawcie się do drugiej rundy.DWA

Nie wiem, jak długo strzelaliśmy.

Na tyle długo, że plecy miałam mokre od potu. Na tyle długo, żeby Mistrz Dahmad wyżłopał trzy butelki whisky pomiędzy kolejnymi rundami. I na tyle długo, żeby zawodnicy jeden po drugim wypadali z gry. Ale ja wciąż miałam broń.

Cel był po drugiej stronie pomieszczenia, butelki przesuwały się po wolno obracającej się desce, którą przesuwało jedno z dzieci, kręcąc korbą. Sześć razy nacisnęłam spust. Nie słyszałam ani roztrzaskującego się szkła, ani wiwatującego tłumu.

Czyjaś ręka opadła na moje ramię.

– Twoi przeciwnicy dziś wieczorem! – Hasan krzyczał koło mojego ucha. – Nasz mistrz, Dahmad! – Mężczyzna oderwał się od picia i podniósł obie ręce do góry. – Powracający pretendent, Wąż ze Wschodu. – Obcy zignorował prześmiewców i buczących, uniósł kącik ust do góry i nawet nie podniósł głowy. – Oraz nowy, który pojawił się tego pięknego wieczoru. – Poderwał do góry moją rękę, a tłum szalał, wrzeszczał i tupał nogami, aż trzęsła się podłoga. – Niebieskooki Bandyta.

W jednej chwili to przezwisko zabiło moją radość. Panicznie lustrowałam wzrokiem strzelnicę, żeby namierzyć Fazima. Nieważne, czy zdołam udawać, że jestem chłopakiem, oczu nie dam rady schować. Wszystko inne mam tak ciemne jak każda dziewczyna z pustyni, ale wyróżniają mnie jasne oczy. Chociaż Fazim był głupkiem, może być na tyle rozgarnięty, żeby dodać dwa do dwóch. Wyszczerzyłam się jednak pod szimą i przeczekałam wiwaty na swoją cześć. Hasan opuścił moją rękę.

– Dziesięć minut na ostatnie zakłady. Zaraz przechodzimy do rozstrzygającej rundy.

Ludzie rzucili się obstawiać. Nie mając nic innego do roboty, zapadłam się w piasku w pustym kącie strzelnicy i oparłam się o barierki. Nogi wciąż jeszcze drżały mi z nerwów, koszula lepiła się do brzucha, twarz miałam zarumienioną pod tkaniną szimy.

Ale wygrywałam.

Zamknęłam oczy. Może naprawdę uda mi się wyjechać ze sporą sumką.

Szybko obliczałam w głowie. Nagroda wynosiła ponad tysiąc fouza. Musiałabym oszczędzać do śmierci, żeby odłożyć tysiąc fouza. Zwłaszcza że kilka tygodni wcześniej zawaliły się kopalnie w Sazi. Wypadek. Źle założone ładunki wybuchowe. Taka była oficjalna wersja. Takie rzeczy zdarzały się już wcześniej, ale nigdy na taką skalę. Słyszałam jednak, że to mógł być sabotaż. Ktoś podłożył bombę. A jeszcze inni twierdzili, że to było Pierwsze Stworzenie. Dżin ukarał Sazi za grzechy.

Nieważne, co tam się stało; gdy w kopalniach nie wydobywano metalu, nie produkowano broni, co oznaczało, że nie było pieniędzy. Ostatnio wszyscy zaciskali pasa. A ja nawet nie miałam za co kupić pasa.

Ale mając tysiąc fouza, mogłabym pozwolić sobie na o wiele więcej. Wyrwać się z tej zabitej dechami pustynnej okolicy, która żywiła się dymem z fabryk. Mogłabym uciec do samego Izmanu. Jedyne, co musiałabym zrobić, to dostać się do Juniper City z następną karawaną. A stamtąd do Izmanu jeżdżą pociągi.

Izman.

Nie umiałam myśleć o tym mieście, nie słysząc jego nazwy wypowiadanej szeptem przez moją matkę, jakby to była modlitwa. Obietnica większa niż cały świat. Lepsze życie. Takie, które nie kończy się krótkim skokiem w dół i nagłym szarpnięciem.

– Zatem Niebieskooki Bandyta. – Otworzyłam oczy, gdy obok mnie usiadł obcokrajowiec, opierając łokcie o kolana. Mówił, nie patrząc na mnie. – Przynajmniej lepsze to niż Wąż ze Wschodu. – Trzymał bukłak z wodą. Do tej chwili nie czułam, jaka byłam spragniona, śledziłam wzrokiem, jak pociągnął długi łyk. – A mimo wszystko jest w tym pewna nieuczciwość. – Zerknął na mnie kątem oka. W jego słowach dało się wyczuć podstęp, nawet najbardziej łatwowierny dureń nie dałby się nabrać. – Masz jakieś prawdziwe imię?

– Pewnie. Możesz mówić na mnie Oman, jeśli musisz mnie jakoś nazywać. – Chyba trochę zdradziły mnie oczy, ale zdradziłabym się bardziej, gdybym podała mu swoje prawdziwe imię i nazwisko. Amani Al’Hiza.

Obcy żachnął się.

– Zabawne, ja też mam na imię Oman.

– Zabawne – zgodziłam się bez entuzjazmu, aczkolwiek uśmiechnęłam się pod nosem. Domyślałam się, że połowa mężczyzn urodzonych w Miraji nosiła imię Oman, na cześć naszego Sułtana. Nie mam pojęcia, czy ich rodzice sądzili, że dzięki temu zyskają przychylność naszego władcy – nie żeby kiedykolwiek mieli okazję się do niego zbliżyć – czy może sądzili, że Bóg przez przypadek obdarzy ich łaską. Ale tak naprawdę wiedziałam, że nieznajomy nie ma na imię Oman, tak samo jak ja. Wszystko, co się z nim wiązało, było obce, od jego oczu po rysy twarzy oraz sposób, w jaki nosił ubranie, jakby nie chciało się trzymać blisko jego skóry. Nawet mówił z akcentem, chociaż jego mirjański był lepszy niż u większości ludzi.

– A tak w ogóle, to skąd pochodzisz? – zapytałam, zanim zdążyłam ugryźć się w język. Ilekroć otwierałam usta, mogłam zostać przyłapana na tym, że jestem dziewczyną. Nie mogłam się jednak opanować.

Nieznajomy upił łyk wody.

– Z żadnego konkretnego miejsca. A ty?

– Z nieciekawego miejsca. – Też umiałam grać w tę grę.

–- Spragniony? – Podał mi bukłak. Jego zainteresowanie było zbyt duże. Umierałam z pragnienia, ale nie chciałam podnosić szimy, nawet odrobinę. Poza tym to była pustynia. Można się było przyzwyczaić do pragnienia.

– Przeżyję – powiedziałam, próbując zwilżyć językiem suche usta.

– Jak chcesz. – Pociągnął długi łyk. Zazdrośnie przyglądałam się, jak porusza się jego gardło. – Nasz przyjaciel na pewno jest. Spragniony.

Wzrokiem pokazał mi Dahmada. Był czerwony na twarzy i opróżniał kolejną butelkę.

–- Lepiej dla ciebie. – Wzruszyłam ramionami. – I tak zamierzam pokonać was obu. Przynajmniej masz szansę na drugie miejsce.

Nieznajomy wybuchnął śmiechem. Czułam się głupio zadowolona z siebie, że udało mi się sprowokować go do śmiechu. Jeden z mężczyzn przepychających się do zbierających zakłady spojrzał na nas i zmarszczył brwi. Jakbyśmy coś knuli.

– Podobasz mi się, dzieciaku – powiedział przybysz. – I masz talent, więc pozwól, że udzielę ci rady. Wycofaj się.

– Naprawdę sądzisz, że z niej skorzystam? – Spróbowałam udawać chojraka, wyprostowałam się.

– Widzisz tam naszego przyjaciela? – Skinął w stronę Dahmada. – Jest zawodnikiem stąd. Hasan się bogaci, gdy Dahmad wygrywa. Nie lubią, gdy obcy go pokonują.

– Skąd tyle o tym wiesz? Nie pochodzisz z tych stron.

Przybysz pochylił się konspiracyjnie w moją stronę.

– Ponieważ pokonałem go w zeszłym tygodniu. – Przyglądaliśmy się, jak Dahmad chwieje się na nogach i dla złapania równowagi opiera się o ścianę.

– Chyba nie było trudno.

– To nie. Ale ci dwaj faceci, których nasłał Hasan, żeby napadli na mnie w alejce i zabrali pieniądze, stanowili większe wyzwanie. – Otworzył i zacisnął dłoń, zobaczyłam gojące się siniaki na jego kostkach. Przyłapał mnie na tym, że patrzę. – Nie martw się. – Puścił do mnie oko. – Powinieneś zobaczyć tych drugich.

Starłam z twarzy to, co mógł z niej wyczytać, skoro pomyślał, że się martwię.

– I oto wróciłeś, żeby dać im drugą szansę.

Skierował na mnie całą swoją uwagę, przestał żartować.

– Ile ty masz lat? Trzynaście? – Szesnaście, prawie siedemnaście, jako dziewczyna, ale jako chłopak wyglądałam młodziej. – Ktoś, kto potrafi strzelać jak ty, może daleko zajść za parę lat, o ile nie zostanie zabity dziś wieczorem. To żaden wstyd się wycofać. Wszyscy wiemy, że potrafisz strzelać. Nie musisz ryzykować życia, żeby to udowodnić.

Popatrzyłam na niego.

– Dlaczego ty wróciłeś, skoro to takie niebezpieczne?

– Ponieważ potrzebuję pieniędzy. – Napił się jeszcze z bukłaka, zanim dźwignął się na nogi. – I zawsze wychodzę cało z kłopotów. – Wtedy coś mnie tknęło. Wiedziałam, jak to jest, gdy człowiek jest zdesperowany. Wyciągnął rękę, żeby pomóc mi wstać. Nie chwyciłam jej.

– Na pewno nie potrzebujesz pieniędzy bardziej niż ja – powiedziałam cicho. I przez chwilę poczułam, że się rozumiemy. Byliśmy po tej samej stronie. Ale i tak występowaliśmy przeciwko sobie.

Przybysz opuścił dłoń.

– Jak chcesz, Bandyto. – Odszedł. Siedziałam jeszcze przez chwilę, przekonując się, że po prostu próbował mnie zniechęcić i namówić do wycofania się. Wiedziałam, że oboje możemy pokonać Dahmada. Ale obcy dobrze strzelał.

Ja byłam lepsza. Musiałam być lepsza.

Przyjmujący zakłady odprawiali już ostatnich klientów, gdy finałowa trójka podeszła do linii. Tym razem bosonoga dziewczynka przybiegła z tylko jedną kulą. W drugiej rączce trzymała pasek czarnego materiału.

– Runda finałowa! – zawołał Hasan. – Blef ślepca.

Sięgnęłam po opaskę na oczy, lecz wtedy usłyszałam strzał.

Uchyliłam się, lecz po chwili uświadomiłam sobie, że dźwięk dochodzi z zewnątrz. Ktoś krzyczał. Połowa naszej widowni zerwała się na nogi i wyciągała szyje, żeby zobaczyć, na czym polega ta nowa rozrywka. Nic nie widziałam, ale wyraźnie słyszałam krzyk.

– W imię Księcia Ahmeda Buntownika! Nowy świt, nowa pustynia!

Miałam gęsią skórkę.

– Cholera. – Przybysz potarł szczękę zaciśniętą pięścią. – To nie było mądre.

Nowy świt. Nowa pustynia. Każdy słyszał okrzyk bojowy Księcia Buntownika, choć tylko podawany szeptem. Trzeba być idiotą, żeby wykrzykiwać swoje poparcie dla awanturniczego syna Sułtana. W Ostatnim Okręgu było zbyt wielu ludzi o tradycyjnych poglądach i zbyt wiele nowej broni, żeby zwracać się przeciwko Sułtanowi.

Z tłumu zaczęły dochodzić urywki zdań: „Książę Buntownik kilka tygodni temu został zabity w Simar”. „Słyszałem, że ukrywa się w jaskiniach Derva razem ze swoją demoniczną siostrą”. „…powinno się go od razu powiesić”. „My tu sobie gadamy, a on ruszył na Izman!”.

Sama słyszałam niektóre z tych opowieści. I jeszcze pół tuzina innych. Od dnia prób Sultima, gdy pojawił się książę Ahmed, który zniknął piętnaście lat wcześniej, żeby teraz stanąć do walki o tron, historie o nim czasem brzmiały rozsądnie, innym razem ocierały się o mit. Mówiono, że odniósł zwycięstwo w próbach Sultima i że Sułtan próbował go zabić, zamiast okrzyknąć go swoim następcą. Mówiono, że oszukiwał i posługiwał się magią oraz że przegrał. W każdej wersji powtarzało się tylko to, że po tym jak nie udało mu się odzyskać tronu, zniknął gdzieś na pustyni i wszczął rebelię, żeby odbić kraj.

Nowy świt. Nowa pustynia.

Gdzieś we mnie rozżarzyła się iskra ekscytacji. Większość znanych mi opowieści dotyczyła historii, które wydarzyły się dawno temu ludziom, którzy już nie żyli. Opowieść o Księciu Buntowniku odnosiła się do naszych czasów. Nawet jeśli ich bohater miał wkrótce zostać zabity.

Zamieszanie na zewnątrz trwało krótko, a potem głupek stojący przy drzwiach wciągnął do środka jakiegoś chłopaka, którego trzymał za kołnierz. Był chyba w takim wieku, jaki przypisywano mnie w moim przebraniu. Wśród zalanego tłumu rozległo się buczenie.

– No, no! – Hasan próbował przekrzyczeć harmider i odzyskać uwagę zgromadzonych. Chłopak z trudem utrzymywał się na nogach, z twarzy skapywała mu krew. Wyglądał, jakby dostał kilka potężnych ciosów w twarz, lecz chyba nie przytrafiło mu się nic gorszego. Nie miał ran postrzałowych czy ciętych. – Chyba mamy ochotnika!

Głupiec przywlókł chłopaka i popchnął go w stronę tarczy. Postawił na jego głowie butelkę. Poczułam, że moje serce zmienia się w głaz i spada do żołądka.

– No to mamy nową zabawę! Blef zdrajcy – zapiał Hasan, szeroko rozstawiając ręce. Tłum odpowiedział rykiem.

Mogłam oddać strzał, nie raniąc dzieciaka. Przybysz też mógł to zrobić. Ale mistrz zataczał się i pił następną kolejkę. Nie byłam pewna, czy uda mu się trafić w ziemię, gdy upadnie, a co dopiero we wskazany cel.

Chłopak zakołysał się i butelka spadła na piasek. Tłum szydził. Dzieciak wyglądał tak, jakby miał się rozpłakać. Jakiś osiłek szarpał go za ramię, dopóki ten nie stanął prosto, po czym z powrotem postawił mu butelkę na głowie.

– Chłopak jest zbyt osłabiony, żeby stać prosto, a co dopiero utrzymać butelkę. – Dotarły do mnie słowa przybysza. Zwracał się do Hasana. – Nie da się zestrzelić celu, który nie stoi w jednym miejscu.

– To nie strzelaj. – Hasan machnął ręką. – Jeśli ty i Bandyta jesteście tchórzami, możecie sobie iść. Niech wygra mój człowiek. – Właśnie na to liczył Hasan. Myślał, że ja i przybysz podwiniemy ogony i pozwolimy Dahmadowi wygrać. Żeby ocalić chłopaka.

Jakiegoś dzieciaka młodszego ode mnie, który miał już na rękach blizny od pracy w fabryce.

Nie.

Albo ja, albo on.

Chłopak i tak nie przeżyje zbyt długo na pustyni, wykrzykując rewolucyjne hasła. Nie wtedy, gdy połowa Ostatniego Okręgu chciałaby rozszarpać go na kawałki za zdradę. Czy to coś zmieni, jeśli ja oddam strzał, a zabije go ktoś inny? Jeśli umrze, to nie będzie moja wina.

– Albo strzel mu w głowę, a my uznamy, że było blisko – zażartował Hasan. Napięłam mięśnie. – Mnie tam wszystko jedno. – Oczywiście, że tak. Liczył na to, że się wycofamy. Oboje o tym wiedzieliśmy.

– Nie sądzisz, że to będzie trochę podejrzane, jeśli obaj się wycofamy i pozwolimy wygrać twojemu człowiekowi? – zapytałam, nie dopuszczając przybysza do głosu.

Hasan przesuwał nabój pomiędzy palcami.

– Sądzę, że moje kieszenie będą wypełnione złotem, a wasze nie.

– No jasne. – Wysunęłam rękę przed siebie, nie odrywając oczu od żałosnego młodego buntownika stojącego plecami do celu. Nie zasłużył na to, by zostać ofiarą pustyni, podobnie jak ja. – A ty będziesz miał więcej kłopotów niż złota, jeśli twoi klienci uznają, że zostali oszukani. – Hasanowi zrzędła mina. Nie pomyślał o tym. Popatrzyłam na tłum, starając się zachować znudzony wyraz twarzy, jakby mi na tym wszystkim nie zależało. Jakbym próbowała z nim pogrywać tak, jak on z nami. – Masz tu całą salę pijaków, którzy postawili na to ciężko zarobione pieniądze. A ostatnio nie za dobrze im się powodzi, bo z Sazi nie dociera surowiec. Zauważyłam, że przez to ludzie są bardziej nerwowi. Ty pewnie też to odczułeś?

Nie musiałam sprawdzać, czy Hasan patrzy tam, gdzie ja; nawet ślepiec zauważyłby tłum spłukanych robotników z fabryki i niedożywionych chłopców i mężczyzn, których aż świerzbiły ręce skore do bójki. Służący za cel dzieciak z rozciętymi ustami również był jednym z tych niespokojnych. On jednak upił się rebelią księcia, a nie tanim alkoholem. Cholera, znałam to uczucie. Liczyłam na to, że poniesie mnie aż do Izmanu.

– Życie pod naszym słońcem nieszczególnie pomaga mężczyznom w utrzymaniu chłodnej głowy. Zwłaszcza wtedy, gdy Wąż ze Wschodu i Niebieskooki Bandyta mieli zacząć strzelać. – Popatrzyłam na Hasana kątem oka, modląc się, żeby nie kazał mnie zastrzelić. – Powiem ci coś. Mogę ci pomóc wyjść z tej sytuacji.

– Teraz? A niby co chcesz zrobić? – zakpił Hasan, ale nadal mnie słuchał.

– Teraz. Poświęcę się i stanę na miejscu tego dzieciaka. Za tysiąc fouza.

Obcokrajowiec naskoczył na mnie, mówiąc coś w języku, którego nie znałam, ale brzmiało to jak przekleństwa.

– Oszalałeś, dzieciaku?! – Znowu mówił w języku Mirajin. – Chcesz się dać zabić zamiast niego?

– Jeśli będę miał szczęście, nie trafi we mnie. – Czułam, jak przy każdym płytkim oddechu moja klatka piersiowa wznosi się i opada. Chłopak chwiał się w przód i w tył na piasku, który, byłam pewna, pełny był odłamków szkła. Był boso, ale nie marudził.

– Strzelamy czy jak? – wrzasnął Dahmad i rzucił pustą butelką w chłopaka. Minęła go o stopę.

Nadal patrzyłam na Hasana; jeszcze nie dobiliśmy targu.

– Jak mi się nie uda, nie będziesz musiał mi nic płacić, a twoi goście będą mieli krwawy pokaz.

Usta Hasana uformowały się we wredny uśmiech.

– I każdy pójdzie do domu zadowolony – dodałam.

– Oprócz martwego Bandyty – powiedział obcy, na tyle cicho, że tylko ja mogłam go usłyszeć. – Specjalnie przegramy – powiedział głośniej. Nie spuszczał ze mnie wzroku, chociaż wiedziałam, że mówi do Hasana. Otworzyłam usta, żeby zaprotestować, ale spojrzał na mnie tak, że zrezygnowałam. Byliśmy po tej samej stronie. – Jeśli Niebieskooki Bandyta jest tak zdeterminowany, żeby stanąć jako cel, ja będę strzelał pierwszy. Nie trafię w butelkę ani w jego głowę. Potem pozwolisz strzelać Bandycie. A ja będę jego celem. On również spudłuje. – Mimowolnie napięłam mięśnie rąk, wiedząc, że nie jestem w stanie pogodzić się z niecelnym strzałem. Ale on mi ufał. Wobec tego lekko skinęłam głową. – Twój mistrz wygra, nie oddając strzału. Wyjdziemy stąd niepodziurawieni kulami.

– I z pieniędzmi – wtrąciłam, zanim obcy doprowadził do sytuacji, że odejdziemy z honorem i biedni. – Odejdziemy z tysiącem przeznaczonym dla zwycięzcy i jeszcze jednym. Oboje.

– Dam wam po stówie – powiedział Hasan.

– Po osiem – odparłam.

– Po pięć. I możecie być wdzięczni za to, że nie poślę za wami nikogo, żeby połamał wam palce i przyniósł z powrotem moje pieniądze.

– Umowa stoi. – Pięćset to nie tysiąc, ale i tak lepiej niż nic. Z tą sumą też będę mogła dotrzeć do Izmanu.

Tłum zaczął się niecierpliwić.

– Będziecie w końcu strzelać, wy przebrzydłe tchórze?! – wrzasnął ktoś z publiczności. – Dzieciak zaraz poszcza się ze strachu!

Hasan odsunął się od nas.

– Panowie! Kto chciałby patrzeć na śmierć tego zbuntowanego łobuza? I tak jest za niski. – Hasan zdjął butelkę z głowy chłopaka. – Zmywaj się stąd! – Dzieciak popatrzył na niego jak na kata, który właśnie przeciął pętlę. Uciekaj – dopingowałam go w myślach. Wreszcie ruszył.

Ucisk w mojej piersi zmalał, chociaż dało się słyszeć pomruk niezadowolenia wśród zebranych. Hasan uciszył ich podniesioną dłonią.

– A nie wolelibyście popatrzeć, jak ci trzej mężczyźni, którzy mają wobec siebie rachunki do wyrównania, biorą na muszki siebie nawzajem? – Ryk publiczności był ogłuszający, tupanie tak silne, że budynek trząsł się w posadach. – Wystąp, Bandyto!

Ciąg dalszy w wersji pełnej