Camilla - ebook

PRZED­MOWA DO POL­SKIEGO WY­DA­NIA

Praw­dziwa mi­łość jest czymś wy­jąt­ko­wym,

zda­rza się mniej wię­cej dwa albo trzy razy na wiek.

Al­bert Ca­mus, Upa­dek

Burzliwe ży­cie Ca­milli Par­ker Bow­les, mał­żonki króla Ka­rola III, przy­po­mina po­dróż po­cią­giem prze­jeż­dża­ją­cym przez ko­lejne sta­cje. Dzi­siaj jej orę­żem jest do­świad­cze­nie. Czy sto­jąc u boku króla, swoim uro­kiem oso­bi­stym umocni ja­kiś po­li­tyczny so­jusz, czy przy­spie­szy pod­pi­sa­nie trak­tatu po­ko­jo­wego, czy utrzyma blask ko­rony? Tego nie wiemy. Wiemy jed­nak, że ko­rona jest ciężka.

Mó­wią o niej, że jest miła, uprzejma, pełna uroku oso­bi­stego. To prawda. Gdyby przy­szło mi pi­sać te słowa przed laty, za­pewne byłby to inny tekst. Dane mi było po­znać księżną Korn­wa­lii. Wspólna roz­mowa zmie­nia per­spek­tywę. W pa­mięci po­zo­stały mi ci­chy, cie­pły głos i uj­mu­jąca na­tu­ral­ność. Dzień spo­tka­nia był szcze­gólny – 7 maja 2019 roku. Para ksią­żęca przy­była z ofi­cjalną wi­zytą do Ber­lina. Tego też dnia do­tarła do Eu­ropy wia­do­mość o na­ro­dzi­nach ich wnuka: Me­ghan i Harry zo­stali szczę­śli­wymi ro­dzi­cami. Był to do­sko­nały po­wód do zło­że­nia gra­tu­la­cji i wrę­cze­nia bu­kietu kwia­tów. Ich ra­dość na wieść o przyj­ściu na świat Ar­chiego była ogromna. Księżna przy­jęła też za­pro­sze­nie do Pol­ski. Wy­prze­dzi­łem w tej kwe­stii ro­dzime czyn­niki ofi­cjalne. Au­ten­tyczne za­cie­ka­wie­nie wzbu­dziły moje za­wo­dowe za­in­te­re­so­wa­nia ży­ciem ro­dziny kró­lew­skiej i ce­re­mo­nia­łem dwor­skim. Był to do­bry te­mat do roz­mowy, która nie była krótka. Księżna chciała też po­znać moją opi­nię w kilku szcze­gó­ło­wych kwe­stiach pro­to­ko­lar­nych. I jesz­cze jedna istotna uwaga. Jako że para ksią­żęca wy­stę­po­wała wspól­nie, wy­raź­nie było wi­dać, iż mał­żonka w ża­den spo­sób nie za­mie­rza przy­ćmić króla. Jest obok, ale nie przed nim. Wspiera go.

„Wie­dzę bu­duje się z fak­tów, jak dom z ka­mieni; ale zbiór fak­tów nie jest jesz­cze wie­dzą, jak stos ka­mieni nie jest do­mem”. Te głę­boko mą­dre słowa fran­cu­skiego uczo­nego i my­śli­ciela Hen­riego Po­in­caré mó­wią o spro­sta­niu pracy twór­czej. Au­torka, ni­czym bu­dow­ni­czy, pod­jęła i zre­ali­zo­wała trud upo­rząd­ko­wa­nia tych ka­mieni. Tak po­wstała ta książka.

Na­leży rów­nież wspo­mnieć o wy­zwa­niu, ja­kie sta­nowi pi­sa­nie bio­gra­fii, a tym bar­dziej mie­rze­nie się z hi­sto­rią ży­cia osoby, któ­rej ży­cio­rys co­dzien­nie jest uzu­peł­niany. Każ­dego dnia do­da­wane są ko­lejne strony. Na po­czątku swo­jej pi­sar­skiej drogi au­torka dys­po­nuje tylko kro­niką ży­cia bo­ha­terki, z któ­rej to kro­niki two­rzy nar­ra­cję. Na­stęp­nie prze­pro­wa­dza kry­tykę ze­bra­nych źró­deł i do­ko­nuje fa­bu­la­ry­za­cji fak­tów. Owo­cem tej mo­zol­nej pracy jest wła­śnie to dzieło.

Książka ta jest nie tylko bio­gra­fią, lecz także pa­no­ra­micz­nym por­tre­tem mo­nar­chii bry­tyj­skiej, ob­ra­zem domu pa­nu­ją­cego. Au­torka sięga w głąb kilku mi­nio­nych dzie­się­cio­leci, przed­sta­wia za­równo prze­miany spo­łe­czeń­stwa bry­tyj­skiego, jak i re­wo­lu­cję w świe­cie me­diów, wpro­wa­dza nas też nas sa­lony Zjed­no­czo­nego Kró­le­stwa. To tro­chę tak, jak dzieła Ka­rola Dic­kensa czy Saga rodu For­syte’ów Johna Gal­swor­thy’ego. I jesz­cze jedna istotna uwaga. Ogrom­nym wa­lo­rem tej pracy jest to, że au­torka czyni wiele, aby czy­tel­nicy nie za­gu­bili się w wie­lo­ści fak­tów, w „śmie­ciach co­dzien­no­ści”.

Mi­łość czę­sto łą­czy się z wła­dzą. Wy­star­czy przy­wo­łać Kle­opa­trę, Ka­ta­rzynę Me­dy­cej­ską, Eu­ge­nię – ce­sa­rzową Fran­cji, Elż­bietę, czyli Sisi – ce­sa­rzową Au­strii i kró­lową Wę­gier, aby zdać so­bie sprawę z siły ko­biet, które na swój spo­sób za­wład­nęły Eu­ropą. Nie­rzadko była to wła­dza spra­wo­wana w cie­niu, z któ­rego nie­kiedy wy­cho­dziły. Cza­sami uni­kały pu­ła­pek dwor­skich, lecz zda­rzało się też, że w nie wpa­dały. I tak oto chwała i łzy się uzu­peł­niały.

Wszyst­kie one stały się sym­bo­lami utrwa­lo­nymi w na­szej świa­do­mo­ści. Nie­które, jak przy­wo­łana Sisi, jest czę­ścią zbio­ro­wej wy­obraźni. Ich iko­niczny wi­ze­ru­nek zo­stał sko­mer­cja­li­zo­wany. Sisi to­wa­rzy­szy nam w wie­deń­skich ka­wiar­niach i uśmie­cha się z ko­lo­ro­wych pu­de­łek cze­ko­la­dek. Wiel­kie ko­biety to­wa­rzy­szące swoim mę­żom na tro­nie, a nie­kiedy same się­ga­jące po wła­dzę od wie­ków wzbu­dzają za­in­te­re­so­wa­nie ba­da­czy i czy­tel­ni­ków. De­cy­duje o tym za­pewne chęć prze­śle­dze­nia dróg i me­tod, które po­słu­żyły im do zdo­by­cia wła­dzy. O szwedz­kiej kró­lo­wej Kry­sty­nie, zwa­nej Kró­lową Po­koju, pi­sano, iż była wy­jąt­kowo uzdol­niona. Ce­sa­rzowa Fran­cji Eu­ge­nia była nie tylko ikoną mody. Przez lata dzia­łała cha­ry­ta­tyw­nie, za­kła­dała żłobki i sie­ro­cińce, roz­da­wała po­siłki, wiele czy­niła na rzecz edu­ka­cji dziew­cząt i sku­tecz­nie wspie­rała ba­da­nia Lu­dwika Pa­steura. Po­zby­wała się swo­ich klej­no­tów, aby bu­do­wać szpi­tale. Wy­prze­dzała swoją epokę.

Fakt, iż hi­sto­rycy, dzien­ni­ka­rze i pi­sa­rze zaj­mują się ży­ciem osoby to­wa­rzy­szą­cej pa­nu­ją­cemu kró­lowi lub kró­lo­wej, wy­maga głęb­szej ana­lizy. Co spra­wia, że sto­jąca u boku mo­nar­chy bu­dzi tak dużą cie­ka­wość? Za­in­te­re­so­wa­nie księ­ciem Fi­li­pem wy­ni­kało z fe­no­menu pa­no­wa­nia kró­lo­wej Elż­biety II. W pierw­szych la­tach za­sia­da­nia na tro­nie mło­dej kró­lo­wej bacz­nie przy­glą­dano się, jaką rolę na­pi­sze dla sie­bie po­to­mek grec­kiego króla, ofi­cer ma­ry­narki wo­jen­nej. Nieco oszo­ło­mio­nemu dwor­skim prze­py­chem i za­gu­bio­nemu ary­sto­kra­cie wy­naj­dy­wano dzia­ła­nia po­zorne, na przy­kład udział w przy­go­to­wa­niu uro­czy­sto­ści ko­ro­na­cyj­nych czy też do­pil­no­wa­nie re­montu kró­lew­skiej sie­dziby. Wy­my­ślano dla niego szumne ty­tuły, które miały re­kom­pen­so­wać brak re­al­nej wła­dzy. Trzeba jed­nak było za­pa­no­wać nad po­li­tycz­nymi wy­po­wie­dziami księ­cia Fi­lipa, które na­ru­szały obo­wią­zu­jące w tej kwe­stii zwy­czaje. Od czasu do czasu pe­ry­pe­tie znu­dzo­nego swoją rolą ary­sto­kraty sta­wały się przed­mio­tem dzien­ni­kar­skich do­cie­kań, lecz po upły­wie dzie­się­cio­leci wi­ze­ru­nek mał­żonka kró­lo­wej po­krył się pa­tyną i na­brał szla­chet­no­ści.

Spo­glą­da­jąc nieco da­lej wstecz, spo­tkamy mał­żonkę Je­rzego VI, Elż­bietę Bo­wes-Lyon, zwaną kró­lową matką. Jej ce­chy cha­rak­teru i styl by­cia sta­no­wiły mie­szankę wy­bu­chową. Trudno jed­nak o niej po­wie­dzieć, że stała u boku króla. Ra­czej to ona sta­rała się za­jąć pierw­szy plan na kró­lew­skiej sce­nie. Nie bez po­wodu mó­wiono, iż „w ży­łach ma lód, a nie krew”. Chcąc wejść do ro­dziny kró­lew­skiej, opra­co­wała stra­te­gię dzia­łań. Jej ce­lem stał się ksią­żęcy dia­dem. Aby go zdo­być, ko­rzy­stała z rad matki i brata, co czy­niła w spo­sób do­wo­dzący prze­ro­stu am­bi­cji nad szcze­ro­ścią. Za­sta­wiła si­dła na księ­cia Wa­lii (zresztą nie tylko na niego). Od pierw­szego spo­tka­nia, w marcu 1918 roku na balu wy­da­nym przez wi­ceh­ra­binę Coke, nie od razu mię­dzy nimi za­iskrzyło. Gra trwała długo. Próg pa­łacu Buc­kin­gham pierw­szy raz prze­kro­czyła, tro­chę przez przy­pa­dek, by po­da­ro­wać kró­lo­wej Ma­rii kom­plet ha­fto­wa­nych po­krow­ców na krze­sła do pa­łacu Ho­ly­ro­odho­use w Edyn­burgu. Opisy pe­ry­pe­tii zwią­za­nych z za­rę­czy­nami z Al­ber­tem księ­ciem Yorku, czyli Ber­tiem, wy­peł­niają po­kaźną część licz­nych bio­gra­fii przy­szłej kró­lo­wej matki. In­trygi i zwroty ak­cji to ma­te­riał na sce­na­riusz fil­mowy. Cel osią­gnęła: 15 stycz­nia 1923 roku ogło­szono za­rę­czyny. Przez lata Elż­bieta za­bie­gała o sta­tus gwiazdy na dwo­rze. Trudno było jej jed­nak przy­jąć ogra­ni­cze­nia wy­ni­ka­jące ze sta­tusu członka ro­dziny kró­lew­skiej. Sta­nie w cie­niu nie na­le­żało do jej moc­nych stron.

De­fi­niu­jąc rolę kró­lo­wej mał­żonki, można spoj­rzeć na domy pa­nu­jące współ­cze­snej Eu­ropy. Da­nia, Szwe­cja, Nor­we­gia, Bel­gia, Ni­der­landy, Hisz­pa­nia czy Mo­nako – wszyst­kie pi­szą jed­nak wła­sną hi­sto­rię ksią­żę­cych oraz kró­lew­skich mał­żeństw i tylko w nie­wiel­kim stop­niu mogą sta­no­wić punkt od­nie­sie­nia uła­twia­jący zro­zu­mie­nie spe­cy­fiki bry­tyj­skiej. Łą­czy je po­stę­pu­jąca de­mo­kra­ty­za­cja, zde­cy­do­wały bo­wiem uchy­lić drzwi swo­ich pa­ła­ców i wpu­ścić tam nieco świe­żego po­wie­trza.

Pod­czas lek­tury bio­gra­fii Ca­milli Par­ker Bow­les ob­ser­wu­jemy, jak zmie­niało się ży­cie elit w spo­łe­czeń­stwie ma­so­wym. Dzięki wy­na­laz­kom tech­nika wpraw­dzie po­łą­czyła le­piej lu­dzi, ale bra­kuje mię­dzy nimi sil­nych we­wnętrz­nych więzi. Po­wstaje pustka wy­ni­ka­jąca z płyt­ko­ści tych kon­tak­tów. Tak wy­kluwa się SA­MOT­NOŚĆ DU­SZY. Jak wi­dać, bio­gra­fię tę mo­żemy czy­tać na wiele spo­so­bów, bądźmy więc ostrożni w for­mu­ło­wa­niu osą­dów. Pa­mię­tajmy, iż każdy jest oto­czony za­równo przez in­nych lu­dzi, jak i świat stwo­rzony przez wspól­notę. Bio­gra­fię mał­żonki króla Ka­rola III two­rzą lata wy­co­fa­nia i nie­obec­no­ści w ży­ciu pu­blicz­nym oraz okres po­wrotu do niego, a na­stęp­nie obec­no­ści na kró­lew­skim dwo­rze.

MI­ŁOŚĆ

Mi­łość to słowo, które ma nie­da­jący się z ni­czym po­rów­nać urok. Mi­łość z na­tury nie jest bez­pieczna. Książka ta opo­wiada o mi­ło­ści, ale o mi­ło­ści szcze­gól­nego ro­dzaju. Pew­nym punk­tem od­nie­sie­nia może być mi­łość dworna, która ro­dzi się w Lan­gwe­do­cji w XI wieku. Rzą­dziła się ona szcze­gól­nymi pra­wami. Non­sza­lan­cja w dzie­dzi­nie etyki była jedną z jej cech. Mó­wiono wów­czas o feu­da­li­za­cji mi­ło­ści. Mi­nęły wieki, ale nad uczu­ciem zna­nych nam ko­chan­ków w XX wieku na­dal ciążą dwor­ski kon­we­nans i sta­ro­świecko poj­mo­wana ra­cja stanu.

Uczu­cie Ca­milli i księ­cia Ka­rola długo kieł­ko­wało. Nie­stety, oko­licz­no­ści spra­wiły, że ich mi­łość nie mo­gła się roz­wi­nąć. Wio­sna ich uczu­cia na­stała w je­sieni ich ży­cia. Le­kar­stwem miał się oka­zać czas, a spo­iwem – kon­se­kwen­cja. Dzia­łali ra­zem.

Ca­milla mo­gła po­le­gać tylko na wier­no­ści naj­bliż­szych. Warte przy­wo­ła­nia są tak trafne w tym miej­scu słowa Eri­cha Fromma za­warte w Ana­to­mii ludz­kiej de­struk­cyj­no­ści, które do­sko­nale cha­rak­te­ry­zują głę­bo­kie psy­cho­lo­giczne mo­tywy wy­bo­rów i ge­nezę opi­sy­wa­nych w książce po­czy­nań przy­szłej kró­lo­wej: „Ludz­kie na­mięt­no­ści zmie­niają czło­wieka ze zwy­kłego zja­da­cza chleba w bo­ha­tera, w istotę, która po­mimo ogrom­nych prze­szkód pró­buje nadać sens swo­jemu ży­ciu”.

Być może tym kie­ro­wała się Ca­milla. Nie przy­jęła ba­nal­nej eg­zy­sten­cji, rzu­ca­jąc wy­zwa­nie światu. Świa­doma swo­jej wol­no­ści do­wio­dła, że może zbu­do­wać wła­sny świat. Czy po­peł­niała błędy? Tak, lecz pa­mię­tajmy, że czło­wiek do­sko­nały nie może ist­nieć.

CENA OD­WAGI

Świa­do­mie uni­kam słowa „wina” ro­zu­mia­nego jako okre­ślony czyn lub sze­reg dzia­łań, gdyż nie mamy wy­star­cza­ją­cej wie­dzy ani prawa do for­mu­ło­wa­nia ar­bi­tral­nych ocen ży­cia bo­ha­terki tej książki. Żona, matka, ko­chanka – księżna i kró­lowa mał­żonka. Tyle ma wcie­leń na swo­jej dro­dze ży­cia. Na­sza wie­dza o kon­kret­nej oso­bie ni­gdy jed­nak nie jest pełna. „Je­śli chce się po­znać, co ja­kiś czło­wiek my­śli, trzeba się od­nieść do tego, co robi, a nie, co mówi” – twier­dził Henri Berg­son. Jej po­stę­po­wa­nie, jej czyny spra­wiły, że przez wiele mie­sięcy bała się opusz­czać dom. To była cena walki o prawo do wy­boru wła­snej drogi, a nie była ona pro­sta. Z domu wy­nio­sła wie­dzę o zna­cze­niu do­brych oby­cza­jów i wa­dze kon­we­nan­sów. Ro­dzice za­dbali o jej wy­kształ­ce­nie i wy­po­sa­żyli w umie­jęt­no­ści ce­chu­jące do­brą pa­nią domu, domu o am­bi­cjach przy­pi­sa­nych wyż­szym krę­gom spo­łecz­nym. Styl by­cia i za­in­te­re­so­wa­nia po­wo­do­wały, że w jej to­wa­rzy­stwie wię­cej było chłop­ców niż dziew­cząt. Se­kret tkwił w tym, iż po­tra­fiła z nimi roz­ma­wiać o sa­mo­cho­dach, po­lo­wa­niach i węd­ko­wa­niu. Chyba było to au­ten­tyczne. Do­brze czuła się na wsi i w po­dar­tych dżin­sach. Nie speł­niała wów­czas kry­te­riów opi­sa­nych przez Thor­ste­ina Ve­blena w Teo­rii klasy próż­nia­czej. Kul­ty­wo­wa­nie cech sta­ro­świec­kich nie było jej pa­sją. Po­dob­nie rzecz się miała z ubio­rem, który nie był dla niej wy­ra­zem kul­tury pie­nięż­nej. Gdy w 1964 roku opu­ściła Qu­een’s Gate, o któ­rym mó­wiono, że „kształci żony dla po­łowy Fo­re­ign Of­fice”, za cel po­dróży wy­brała re­no­mo­waną pry­watną szkołę Mon Fer­tile w Szwaj­ca­rii. Na­stęp­nie spę­dziła kilka mie­sięcy w Pa­ryżu. Do­sko­na­liła tam zna­jo­mość ję­zyka, zgłę­bia­jąc jed­no­cze­śnie hi­sto­rię li­te­ra­tury i sztuki fran­cu­skiej. Po po­wro­cie do Lon­dynu no­siła kre­acje w pa­ry­skim stylu. Grono przy­ja­ciół na­tych­miast za­uwa­żyło tę bu­dzącą za­in­te­re­so­wa­nie od­mianę panny Shand. W tym cza­sie w walce o prawo do re­ali­za­cji swo­jego uczu­cia przy­po­mi­nała jedną z bo­ha­te­rek Mar­cela Pro­usta z po­wie­ści W po­szu­ki­wa­niu stra­co­nego czasu. Była „nie­zdolna do skru­pu­łów, gdy cho­dzi o owoce bar­dziej ku­szące”. O mi­łość.

*

By­stra, za­radna, ale czy za­wsze roz­tropna? Bu­do­wa­nie na tak nie­pew­nym fun­da­men­cie jed­no­znacz­nych twier­dzeń może oka­zać się zwod­ni­cze. Ży­cie ludz­kie to nie li­nia pro­sta, to la­bi­rynt. Do­wio­dła tego afera ta­śmowa z 1993 roku. Ca­milla zna­la­zła się w cen­trum hu­ra­ganu. Prasa, ra­dio i te­le­wi­zja szybko zna­la­zły win­nych i bły­ska­wicz­nie wy­dały wy­rok. Opi­nia pu­bliczna chęt­nie po­wie­lała po­dane jej opi­nie. Póź­niej było tylko go­rzej. Czarna owca zo­stała wska­zana. Na tym po­le­gał tra­gizm sy­tu­acji. To nie był mi­tyczny świat tra­ge­dii grec­kiej. Skan­dal, nie­je­dyny wów­czas, za­ta­czał co­raz szer­sze kręgi. To był re­alny pro­blem domu pa­nu­ją­cego. Ro­dzina kró­lew­ska była prze­ra­żona. Nie­chęć do mo­nar­chii ro­sła. Prasa prze­ści­gała się w opi­sy­wa­niu pi­kant­nych szcze­gó­łów skan­dali. Zmie­nił się świat me­diów, zmie­nili się czy­tel­nicy. To­czyła się – jak na­zwał to wów­czas „Gu­ar­dian” – „go­rąca wojna o na­kłady”.

JED­NOŚĆ ŻY­CIA

Czy można ra­cjo­nal­nie wy­ja­śnić przy­czyny braku spo­łecz­nej ak­cep­ta­cji jej dzia­łań?

„Cenę wody po­zna­jemy, gdy wy­sy­chają źró­dła” – to przy­sło­wie ar­meń­skie ide­al­nie od­daje pa­nu­jącą wów­czas sy­tu­ację. Po­stę­po­wa­nie Ca­milli zmu­sza do po­sta­wie­nia py­ta­nia o mo­ralne źró­dła jej po­staw. Cho­dzi o pewną re­flek­sję etyczną. Oce­nia­jąc kon­kretne czyny, wszyst­kie je po­win­ni­śmy od­nieść do szcze­gól­nych i nie­po­wta­rzal­nych oko­licz­no­ści. Próba wy­ja­śnia­nia i po­szu­ki­wa­nie przy­czyn ta­kich za­cho­wań nie może być jed­nak ła­twym uspra­wie­dli­wia­niem każ­dego czynu. Nie ma mo­ral­no­ści bez mo­ral­nej winy. War­to­ścią jest mo­ralna od­po­wie­dzial­ność. „Kto słu­cha uspra­wie­dli­wień, gdy wi­dzi czyny?” – py­tał re­to­rycz­nie w epoce oświe­ce­nia kla­syk eu­ro­pej­skiej afo­ry­styki Georg Chri­stoph Lich­ten­berg. Niech to py­ta­nie bę­dzie za­ra­zem od­po­wie­dzią. Pew­nym uspra­wie­dli­wie­niem może być twier­dze­nie, iż ży­cie Ca­milli staje się zwier­cia­dłem, w któ­rym roz­po­zna­jemy sie­bie.

Siła jej cha­rak­teru roz­wi­jała się w wy­niku prze­ciw­no­ści losu. Przy­szły lata trudne. Prawda i rze­czy­wi­stość ule­gły roz­sz­cze­pie­niu. Nie spo­sób było zna­leźć zło­tego środka mię­dzy wol­no­ścią oso­bi­stą a au­to­ry­te­tem. O wol­ność mu­siała wal­czyć, au­to­ry­tet zaś od­bu­do­wać. Wol­no­ści – po­wtórzmy za Kar­lem Ja­sper­sem – do­wo­dzi się nie ro­zu­mo­wa­niem, lecz czy­nem. „Wy­klu­cza­jące się na­wza­jem in­te­resy ży­ciowe, obo­wiązki, ce­chy cha­rak­teru i po­budki ście­rają się ze sobą w walce. Ana­liza psy­cho­lo­giczna i so­cjo­lo­giczna zdaje się tłu­ma­czyć te zma­ga­nia jako coś re­al­nego” – do­wo­dzi w Fi­lo­zo­fii eg­zy­sten­cji. Słowa te po­zwa­lają zro­zu­mieć głęb­sze, ukryte mo­tywy po­stę­po­wa­nia Ca­milli. Je­śli chciała być sobą, to nie mo­gła ak­cep­to­wać moż­li­wo­ści braku wol­no­ści wy­boru. To de­cy­zja by­cia sobą w ist­nie­niu.

WSPI­NACZKA NA SZCZYT

Utrata wia­ry­god­no­ści na­stę­puje szybko. Nad­szedł czas „przy­wa­ro­wa­nia”. Była druga po­łowa lat dzie­więć­dzie­sią­tych. Oka­zało się, że czas miał de­cy­du­jące zna­cze­nie. Sym­bo­liczny wy­miar zaś przy­brał 28 stycz­nia 1999 roku, kiedy to Ca­milla i Ka­rol po­ja­wili się ra­zem w lon­dyń­skim ho­telu Ritz. Oka­zją było przy­ję­cie uro­dzi­nowe An­na­bel, sio­stry Ca­milli. Mu­siało upły­nąć jesz­cze kil­ka­na­ście mie­sięcy, aby mo­gło na­stą­pić jej ofi­cjalne przed­sta­wie­nie kró­lo­wej Elż­bie­cie. Rze­czy­wi­stość, z którą przy­szło jej się mie­rzyć, nie miała już tej sa­mej struk­tury co wcze­śniej. Ko­lejna ce­zura to rok 2003 i za­miesz­ka­nie w Cla­rence Ho­use.

Rok 2005 przy­niósł na­stępny za­strzyk no­wej ener­gii. Od­była się ce­re­mo­nia ślubna. For­mal­nie bar­dzo ważna uro­czy­stość, ale w rze­czy sa­mej tylko do­peł­nie­nie bar­dzo, bar­dzo dłu­giego związku. Je­śli przy­jąć, iż ra­cję miał Frie­drich Wil­helm Nie­tz­sche, przy­rów­nu­jąc mał­żeń­stwo do dłu­giej roz­mowy, twier­dząc, że „wszystko inne jest w mał­żeń­stwie przej­ściowe, ale prze­ważna część ob­co­wa­nia przy­pada na roz­mowę”, to bo­ha­te­ro­wie tej bio­gra­fii z przy­jem­no­ścią roz­ma­wiali ze sobą już od wielu lat...

Póź­niej na­stał czas po­wol­nej od­bu­dowy wi­ze­runku. Roz­po­czął się okres mo­zol­nej pracy. Na­le­żało po­zy­skać je­śli nie mi­łość pod­da­nych, to cho­ciaż sza­cu­nek bę­dący swo­istą na­grodą za trud peł­nie­nia obo­wiąz­ków dwor­skich.

A wy­zwa­nie było ogromne. Trudno w tym przy­padku o prze­sadę.

Ber­trand Rus­sell był prze­ko­nany, iż „bez mo­ral­no­ści oby­wa­tel­skiej spo­łe­czeń­stwa giną; bez mo­ral­no­ści oso­bi­stej nie są godne prze­trwa­nia”. Ta uwaga jest w tym miej­scu po­trzebna. Sto­sun­kowo ła­two przy­szło Ca­milli pu­bliczne de­mon­stro­wa­nie doj­rza­ło­ści oby­wa­tel­skiej i lo­jal­no­ści wo­bec pań­stwa. Było to wpi­sane w ce­re­mo­nię taką jak po­dej­mo­wa­nie go­ści, liczne po­dróże za­gra­niczne i spo­tka­nia z miesz­kań­cami Zjed­no­czo­nego Kró­le­stwa, ho­no­rowe pa­tro­naty, otwie­ra­nie wy­staw i wrę­cza­nie na­gród. Księżna Korn­wa­lii po­ja­wiała się za­równo w nie­wiel­kich mia­stach i wsiach ca­łego Zjed­no­czo­nego Kró­le­stwa, jak i na an­ty­po­dach Wspól­noty Na­ro­dów. Prasa była pełna zdjęć Ca­milli pre­zen­tu­ją­cej ele­menty stro­jów z od­le­głych krain lub de­gu­stu­ją­cej miej­scowe spe­cjały. Je­śli prawdą jest, że są dwa ro­dzaje szczę­ścia: małe – by­cie szczę­śli­wym, i wiel­kie – uszczę­śli­wia­nie in­nych, to żona przy­szłego króla wpa­dła w wir pracy nad przy­no­sze­niem szczę­ścia in­nym. Czy­niła to i wciąż czyni sku­tecz­nie. Była i jest bli­sko lu­dzi. Choć wspólne fo­to­gra­fie i uśmie­chy są ważne, to wy­peł­niała je rze­czy­wi­sta po­moc nie­siona słab­szym i skrzyw­dzo­nym przez los. To wszystko prawda, ale... Opi­nia pu­bliczna i część me­diów po­zo­sta­wały na­dal wstrze­mięź­liwe w oka­zy­wa­niu sym­pa­tii. Pa­mięć o mi­nio­nych la­tach sta­no­wiła ba­last. Trud­niej jed­nak o cnoty oso­bi­ste ta­kie jak praw­do­mów­ność. A to prasa pa­mię­tała.

BY­CIE KRÓ­LOWĄ

Stara prawda głosi, że to nie urząd czło­wieka zdobi, ale czło­wiek zdobi urząd, który pia­stuje. Kilka mie­sięcy, które upły­nęły od wstą­pie­nia księ­cia Ka­rola na kró­lew­ski tron, wy­star­czyło na po­ka­za­nie światu stylu Ka­rola III. Był to też do­bry czas dla to­wa­rzy­szą­cej mu w peł­nie­niu obo­wiąz­ków Ca­milli. Atu­tem jej jest do­świad­cze­nie, które świet­nie łą­czy z uśmie­chem, dow­ci­pem i lek­ko­ścią. Przed kil­koma dniami, po prze­by­ciu CO­VID-19, gdy po­dej­mo­wała wraz z mał­żon­kiem li­te­ra­tów i wy­daw­ców, wy­gło­siła krót­kie, do­brze przy­jęte prze­mó­wie­nie, w któ­rym za­cy­to­wała Johna Ste­in­becka. To zro­biło na go­ściach wra­że­nie. Dys­kretna broszka w kształ­cie ko­rony pod­kre­ślała kró­lew­ski sta­tus. Ca­milla do­sko­nale opa­no­wała sztukę nie­wer­bal­nego ko­mu­ni­ko­wa­nia się. W tym wzglę­dzie jest kon­ty­nu­atorką dzie­dzic­twa Elż­biety II. Nie bę­dzie też za­sko­cze­niem, iż po ko­ro­na­cji nie bę­dzie już kró­lową mał­żonką, a po pro­stu... kró­lową. Wkrótce po­wie­dzą o niej „na­sza kró­lowa”.

Fi­lo­zo­fię zen ce­chuje po­wścią­gliwy sto­su­nek do słów. Kiedy na­zy­wamy ja­kąś rzecz, za­po­mi­namy o jej praw­dzi­wej na­tu­rze. Słowa mogą być wie­lo­znaczne. W sa­mych sło­wach nie od­naj­dziemy prawdy, dla­tego bądźmy ostrożni w wy­da­wa­niu są­dów.

Wspi­naczka to pra­gnie­nie ży­cia. Ca­milla, obec­nie kró­lowa mał­żonka, za­koń­czyła swoją drogę na szczyt. Osią­gnęła cel. Przez lata kro­czyła nie­pewną, krętą drogą. Ale być może ma ra­cję Mały Książę, mó­wiąc: „idąc pro­sto przed sie­bie, nie można zajść da­leko...”.

Skaz na jej ży­cio­ry­sie znaj­dziemy wiele, ale nie do nas na­leży ich li­cze­nie.

Do pań­stwa rąk tra­fia książka opi­su­jąca to, co uchwytne, co „tu i te­raz”. Pi­sząc o kimś, pi­szemy o oso­bie, w któ­rej za­warte jest wszystko, co mie­ści w so­bie świat. Nie wiemy, jak po­to­czą się losy JEJ, a wła­ści­wie ICH, ale je­ste­śmy pewni, że 6 maja 2023 roku otwo­rzą ra­zem nowy roz­dział hi­sto­rii.

Może nie udało im się nadać swo­jemu ży­ciu formy dzieła sztuki, ale było i jest ono au­ten­tyczne.

Ja­nusz Si­bora

ba­dacz dzie­jów ce­re­mo­niału kró­lew­skiego

ma­rzec 2023