Cena szczęścia - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tara leżała na łóżku matki z brodą podpartą na jednej dłoni. Drugą dłonią odgarniała do tyłu długie gęste włosy i beztrosko wymachiwała uniesionymi do góry nogami. Czekając, aż matka skończy makijaż, przeglądała lokalną gazetę, którą kupiła po drodze w miasteczku.

– „Rada miejska dziękuje naszej znakomitej bizneswoman…” – przeczytała na głos i spojrzała na matkę. – To o tobie – dodała zupełnie niepotrzebnie, po czym wróciła do tekstu: – „W minioną sobotę w zabytkowych salach dwunastowiecznego ratusza odbyła się uroczysta kolacja z okazji dziesięciolecia działalności lokalnej Fundacji Pomocy. Kolację wydano na cześć założycielki Fundacji i jej prezesa w jednej osobie, pani Claudii Wallace”. To miłe, mamo – skomentowała niskim, lekko schrypniętym głosem, tak łudząco podobnym do głosu matki, że dzwoniący do ich domu znajomi często mylili je ze sobą. – „Dzięki niezmordowanej pracy pani Wallace – czytała dalej Tara – oraz jej zapałowi, Fundacja przez dziesięć lat swojego istnienia zebrała imponujące fundusze i uczyniła wiele dobrego, wspierając potrzebujących. W uznaniu dla godnego podziwu zaangażowania pani prezes rada miejska postanowiła nazwać jej imieniem nasz dom opieki dziennej oraz ośrodek rehabilitacyjny dla osób niepełnosprawnych.”

Tara podniosła głowę i spojrzała na odbicie matczynej twarzy w lustrze.

– Mamo?

– Tak?

– Piszą o tobie jak o nieboszczce. A ty nawet nie wyglądasz na czterdzieści pięć lat – stwierdziła rzeczowo. – Myślałaś kiedyś, żeby ponownie wyjść za mąż? Od rozwodu z ojcem minęło dziesięć lat…

Claudia odłożyła powoli tusz do rzęs i odwróciła się w stronę córki. Dwudziestotrzyletnia Tara mogła w oczach obcych uchodzić za dorosłą kobietę, ale dla niej nadal była małą córeczką, największym darem, jaki otrzymała od życia, darem, który powinna chronić i hołubić.

– Naprawdę, mamo, znam z tuzin facetów, którzy natychmiast by się z tobą ożenili, gdybyś tylko dała któremuś cień szansy.

Claudia skrzywiła się na te słowa.

– Przesadzasz, moja droga.

– Wcale nie. Choćby Charles Weatherall, Paul Avery, John Fellows. No i oczywiście Luke.

– Luke jest moim klientem, nikim więcej – odparła Claudia spokojnie, ale odwróciła twarz, lękając się, że jej mina może zdradzić skrywane uczucia.

Z całą pewnością wzmianka o Luke'u nie powinna przyprawiać jej o przyspieszone bicie serca. Pomijając wszystko, był od niej o siedem lat młodszy.

– Hm, a więc nie myślisz o ponownym małżeństwie – podsumowała Tara. Starała się mówić beztrosko, lecz Claudia od razu spostrzegła, że córka jest niespokojna i spięta.

– Nie – potwierdziła, wiedząc doskonale, jaki będzie dalszy ciąg tej rozmowy.

– Widziałaś ostatnio ojca?

No tak, teraz to ona powinna udać beztroskę i nie zwracać uwagi na niemiły ucisk w żołądku, który natychmiast pojawił się na wspomnienie byłego męża. Odruchowo odwróciła twarz, pozwalając, by jasne włosy przysłoniły policzek.

– Nie, nie widziałam. A dlaczego pytasz?

– Po prostu… Ostatnio ojciec często się spotyka z Rachel Bedlington. To nowa szefowa jednego z działów, zaczęła pracować w firmie zaraz po Bożym Narodzeniu. Ma około trzydziestki. Ojciec zdobył ją przez łowców głów, a wcześniej pracowała dla Faversham Bayliss. Podobno specjalizuje się w kampaniach reklamowych skierowanych do kobiet. Wiesz, o co chodzi – przebojowa dziewczyna za kierownicą, a chłopak z głupawą miną obok.

– Tak, wiem, o co chodzi – przytaknęła Claudia, myśląc nie tylko o reklamach. Z łatwością mogła sobie wyobrazić nową współpracownicę Gartha – elegancka, inteligentna, energiczna, młoda. I oczywiście zauroczona szefem. Która kobieta w jej sytuacji by nie była? Claudia musiała uczciwie przyznać, że jej były mąż, mimo iż zbliżał się do pięćdziesiątki, nadal pozostawał atrakcyjnym mężczyzną. Może nawet lata dodały mu męskości i uczyniły jeszcze bardziej interesującym.

– Nie przypuszczam, żeby to było coś poważnego – dodała Tara pospiesznie, lecz z głosu i miny córki Claudia bez trudu odgadła, że rzecz ma się wręcz przeciwnie.

– No cóż, kochanie, ojciec jest wolny i może się spotykać, z kim chce. Rozwiedliśmy się dziesięć lat temu.

– Wiem – mruknęła Tara, a Claudii znowu, jak wiele razy wcześniej, przemknęło przez myśl, że nikt, kto by je widział razem, nie powiedziałby z ręką na sercu, że ma przed sobą matkę i córkę.

Po pierwsze – Tara była o dobrych kilkanaście centymetrów wyższa, ale to rzecz normalna w jej pokoleniu. Chyba wszystkie córki przyjaciółek Claudii przerosły swoje matki. Po drugie Claudia miała delikatną, jasną, typowo angielską cerę i miękkie blond włosy, podczas gdy Tara była dziewczyną o ciemnej karnacji i brązowych włosach, opadających gęstymi lokami na ramiona. Wreszcie oczy Tary – ciemnozielone, a nie błękitne – zdecydowanie bardziej przypominały oczy Gartha.

– Ojciec mówi, że masz być nominowana do nagrody Bizneswoman Roku – oznajmiła Tara nieoczekiwanie.

Teraz Claudii nie udało się już ukryć reakcji. Jakim cudem Garth mógł o tym wiedzieć? Ona sama usłyszała o nominacji zaledwie przed kilkoma dniami.

– Jest z ciebie bardzo dumny, mamo – zapewniła Tara. – Obydwoje jesteśmy dumni. Wszyscy uważają, że jesteś wspaniała. Bo jesteś – dodała z przekonaniem.

– O ile dobrze pamiętam, ostatnio tak mi się podlizywałaś, kiedy doszczętnie spaliłaś mój ulubiony garnek.

– A, wtedy! Gotowałam jajka i zupełnie o nich zapomniałam – przytaknęła Tara ze śmiechem, zaraz jednak spoważniała. – Ryland pod koniec miesiąca wraca do Bostonu – oznajmiła ze smutkiem. – Prosił, żebym z nim pojechała.

– Chcesz sobie zrobić wakacje? – zapytała Claudia lekkim tonem, choć jej ciało ogarnęła nagle wzbierająca fala paniki.

– Nie… tylko że od początku… Ryland…

Ryland Johnson, Amerykanin, siedem lat starszy od Tary, był jej chłopakiem. Claudia poznała go, gdy Tara przywiozła go do domu na święta Bożego Narodzenia, i natychmiast ogromnie go polubiła. Od razu też zorientowała się, że młodzi są w sobie nieprzytomnie zakochani.

– Ryland planował, że będzie tutaj tylko rok – dokończyła Tara. – Teraz chce, żebym poznała jego rodziców i przyjaciół. Chce… – urwała i przygryzła wargę, widząc brak entuzjazmu w oczach matki. – O rany, mamo, wiem, co myślisz – ciągnęła dalej błagalnym niemal tonem. – Nie rób takiej nieszczęśliwej miny, proszę. Ameryka nie jest aż tak daleko. Czy ty wiesz, jak ja go strasznie kocham? – chlipnęła i ze łzami w oczach rzuciła się w ramiona Claudii. – Domyślam się, co czujesz. Żałuję, że nie zakochałam się w kimś stąd. Chciałabym mieszkać blisko ciebie…

Claudia zamknęła oczy. Chciało jej się płakać, a jednocześnie ogarniało ją uczucie niewytłumaczalnego strachu.

– Czy powiedziałaś już ojcu? – zapytała wreszcie ze ściśniętym gardłem.

Tara pokręciła głową.

– Nie, chciałam, żebyś ty dowiedziała się pierwsza. Ojciec myśli, że jadę po prostu na wakacje. Oficjalnie tak jest, owszem, ale… W ten sposób będzie mi łatwiej dostać wizę. Nie wiem już, czego bardziej się boję – dodała z niepewnym uśmiechem – maglowania przez tych amerykańskich urzędników w ambasadzie i na lotnisku czy ciotki Rylanda, która jego zdaniem jest gorsza od urzędu imigracyjnego – bardzo bogata, bardzo konserwatywna i bardzo zasadnicza w kwestii tego, kto wejdzie do jej rodziny. A to rodzina z wielkimi tradycjami, mamo, okropne połączenie nowoangielskiej krwi i nowoangielskich, kumulowanych od pokoleń pieniędzy.

– Brzmi groźnie – uśmiechnęła się łagodnie Claudia, a wówczas Tara zachichotała i odsunęła się nieco od matki.

– E, tam. Boję się spotkania z nią, ale bez przesady – oznajmiła niby to obojętnym tonem. – Ry mówi, że będzie mnie wypytywała o pochodzenie do dziesiątego pokolenia wstecz, a tu akurat nie mam się czego wstydzić. W końcu i twoja rodzina, i ojca mogą się pochwalić imponującym drzewem genealogicznym, prawda? O co chodzi, mamo? Nie patrz tak na mnie, proszę. – Głos Tary zadrżał niebezpiecznie, kiedy zobaczyła wyraz twarzy matki.

Claudia natomiast pobladła, jej piękne rysy nagle się wyostrzyły, jakby w jednej chwili postarzała się o całe dwadzieścia lat. Zwykle pełne ciepła i miłości błękitne oczy patrzyły teraz martwo w przestrzeń.

– Mamo, rozumiem, co musisz czuć – powtórzyła Tara zdławionym głosem. – Ale przecież i tak będziemy się odwiedzać, przyjeżdżać do siebie na wakacje. Poza tym kto wie, kiedy już będę w Stanach, Ryland może się rozmyślić i uznać, że wcale nie ma ochoty się ze mną żenić – dokończyła, siląc się na żart.

Claudia nie zareagowała. Na jej twarzy wciąż malowała się niekłamana rozpacz.

– Złożyłaś już wniosek o wizę? – zapytała w końcu, usiłując zwalczyć ból rozdzierający jej serce.

– Tak, ale nie dostałam jeszcze odpowiedzi – odparła Tara pogodnie. – Podobno nie powinnam mieć kłopotów, skoro prosiłam o wizę turystyczną. Trudności mogą zacząć się dopiero po ślubie, kiedy wystąpię o obywatelstwo. Ryland pokpiwa sobie ze mnie; mówi, że jeśli będę w stanie wykazać się odpowiednim pochodzeniem przed jego ciotką, to nie powinnam mieć żadnych kłopotów z urzędem imigracyjnym, który jest wprawdzie dociekliwy i sprawdza człowieka na wszystkie strony, ale nie tak jak ona… Co się z tobą dzieje, mamo? – zaniepokoiła się, kiedy Claudia, która do tej pory starała się powstrzymywać łzy, wydała nagle zdławiony, pojedynczy szloch i zasłoniła usta dłonią.

– Nic – skłamała. – Może zjadłam coś, co mi zaszkodziło. Trochę mnie mdli…

– Jeśli źle się czujesz, to nie powinnaś wychodzić z domu – oznajmiła Tara z matczyną troską w głosie. Ta zmiana ról była tak zabawna, że w innych okolicznościach wywołałaby zapewne uśmiech na twarzy Claudii. Teraz wszakże nie było jej do śmiechu.

– Muszę iść – oznajmiła zgodnie z prawdą. – Mam wystąpienie w Klubie Kobiet, nie mogę sprawić im zawodu.

– Mogłabyś, ale nie chcesz – sprostowała Tara z nutą serdeczności w głosie. – Przepraszam, że zgotowałam ci taki wstrząs. Ja… – schowała głowę w ramionach tym samym obronnym gestem, którym przed chwilą posłużyła się Claudia – ja nie mogłam wcześniej… Ryland poprosił mnie, żebym wróciła z nim do Bostonu już kilka tygodni temu, ale jakoś nie mogłam do ciebie z tym przyjechać, a przez telefon… Wolałam powiedzieć ci osobiście, być z tobą… Bardzo go kocham, mamo. Zawsze pragnęłam spotkać kogoś takiego jak on. Ty też go przecież lubisz, prawda?

– Tak, lubię – przytaknęła Claudia. Rzeczywiście lubiła go.

Westchnęła i położyła dłoń na dłoni córki. Tara powiedziała jej: „Wiem, co czujesz”. Czy rzeczywiście wiedziała? Czy mogła wiedzieć? Czy ktokolwiek był w stanie wczuć się w reakcje i odczucia, które były udziałem Claudii?

Być może powinna być przygotowana; powinna była przewidzieć. Kiedy Tara i Ryland przyjechali na święta, od razu spostrzegła, jak bardzo są w sobie zakochani. Założyła jednak – bo chciała tak myśleć – że Ryland zostanie w Anglii i tu ułoży sobie życie. A zresztą, gdyby nawet uświadomiła sobie prawdę wcześniej, co mogłaby zrobić? Jak miałaby zapobiec katastrofie, która teraz na nią spadła?

Nie było sposobu. Nie mogła zapobiec temu, co się stało. Teraz zaś mogła tylko mieć nadzieję, modlić się, błagać Boga lub los – jakkolwiek nazwiemy tę siłę, która rządzi naszym życiem – że jej pomoże.

– Przyjechałam specjalnie, żeby ci powiedzieć – dobiegły ją ciche słowa córki. – Żałuję, że nie mogę zostać dłużej, ale muszę wracać. Mam rano spotkanie z klientem, potem powiem ojcu o swoich planach. Musi się dowiedzieć, że to nie będzie wakacyjny wyjazd. – Tara podeszła bliżej i mocno uścisnęła matkę. – Proszę, powiedz, że cieszysz się moim szczęściem – szepnęła błagalnie.

– Cieszę się – powtórzyła Claudia posłusznie, modląc się w duchu, by mogła to być prawda i żeby rzeczywiście umiała cieszyć się szczęściem córki zamiast…

– Powinnam chyba pozwolić ci już iść na to spotkanie – powiedziała Tara schrypniętym ze wzruszenia głosem, po czym ścisnęła matkę jeszcze mocniej. – Obiecuję, że odwiedzimy cię przed wyjazdem, mamo. A jak tylko urządzimy się w Bostonie, będziesz musiała koniecznie do nas przyjechać. Chcę się tobą pochwalić przed rodziną Rylanda. Niech wiedzą, jaką mam cudowną matkę. Jesteś niezwykła i cudowna, a ja bardzo, bardzo cię kocham… I jestem szczęśliwa, że to właśnie ty jesteś moją matką, że oboje jesteście moimi rodzicami.

Wystąpienie Claudii w Klubie Kobiet miało w zamierzeniu dotyczyć życia w domu, z którego wyfrunęły już dorastające dzieci. Wiele jej znajomych musiało ostatnio przystosować się do tej nowej sytuacji i rozpocząć zupełnie nowy etap życia małżeńskiego, dlatego też temat ten zdawał się bardzo aktualny.

– Z początku człowiek nie wie, co począć z czasem – uskarżała się jedna z przyjaciółek. – Nigdy nie sądziłam, że okażę się matką, która nie może się doczekać, kiedy jej dzieci będą miały własne dzieci, którym mogłabym babkować, a tymczasem…

– A jednak odczuwamy upływ czasu inaczej niż nasze matki i matki naszych matek – mówiła inna przyjaciółka. – One w naszym wieku były już właściwie starymi kobietami, natomiast dzisiaj pięćdziesiąt lat to jeszcze nic. Rzecz w tym, jak wykorzystać lata, które mamy przed sobą… jak je wypełnić. Już to jest zaskakujące, prawda? Myślisz, jak wypełnić czas, podczas gdy przez całe dorosłe życie nie zastanawiałaś się nad tym, jak go wypełnić, tylko jak wykroić kilka godzin dla siebie.

Po bombie, którą zrzuciła jej na głowę Tara, Claudia nie była w stanie wygłosić zaplanowanego wcześniej wystąpienia – bała się, że nie zapanuje nad targającymi nią emocjami. Nieoczekiwanie więc, ku zaskoczeniu i pewnemu rozbawieniu zebranych, poświęciła swoją przemowę problemom, z jakimi mogą się borykać świeżo upieczeni młodzi ojcowie, kiedy na świat przychodzi ich pierwsze dziecko.

Wysłuchano jej, jak zawsze, z uwagą i szacunkiem. Po spotkaniu natomiast kilka osób chciało z nią porozmawiać, wysłuchała więc zwyczajowych pochwał i komplementów – przypominano notkę w dzisiejszej gazecie, gratulowano uznania, jakie miasto okazało pani prezes. A jednak cały czas Claudia miała przed oczami leżącą na łóżku Tarę, która czyta na głos notatkę prasową. Obraz ten był zaś tak wyrazisty i bolesny, że ledwie była w stanie odpowiadać na komplementy.

Z ulgą pożegnała znajome panie. Nie przeszkadzało jej to, że wróci do pustego domu. Odwrotnie, w pewnym sensie była nawet zadowolona, że nie zastanie już Tary i nie będzie musiała mieć się przed nią na baczności, nie będzie musiała ukrywać targających nią emocji.

Wstrząsnęła nią intensywność własnej rozpaczy, owo przerażenie, poczucie przegranej. Dlaczego niczego się nie domyślała… nic nie widziała… nie przygotowała się na podobną sytuację? Dlaczego trwała w złudnym samozadowoleniu… w przeświadczeniu, że…

– Claudio?

Zatrzymała się, przywołując na usta wymuszony uśmiech. Szła ku niej jedna z bliższych przyjaciółek.

– Widziałam dzisiaj Tarę. Musisz być szczęśliwa, że masz taką córkę i taki świetny z nią kontakt – zaczęła rozmówczyni z nutą zazdrości w głosie. – Nie mówię, że na to nie zasługujesz – poprawiła się szybko. – Obydwu wam się poszczęściło. Moi chłopcy… – przerwała. – Czy wiesz, że gdybyś nie była taka… taka… do licha, czasami niemal cię nienawidzę – wyznała szczerze i zaraz uśmiechnęła się, by złagodzić znaczenie tych słów. – Wszystko ci się udaje, Claudio.

– Nie wszystko, Chris. Małżeństwo mi się nie udało. Rozwiodłam się z Garthem dziesięć lat temu – dodała, widząc pytające spojrzenie przyjaciółki.

– Och, tak, wiem, ale nawet twój rozwód był absolutnie wzorowy. Rozstaliście się bez kłótni, żadne z was nie obrzucało drugiego błotem, nie wypowiedziało złego słowa. Cierpieliście, ale pamiętam, jacy byliście zgodni w tym, że należy oszczędzić bólu Tarze. Załatwiliście wszystko tak spokojnie i dyskretnie. Garth wyniósł się z Ivy House, kupił sobie dom w innej części miasta… Nie chodzi mi zresztą tylko o to, w jaki sposób się rozwiedliście, ale i o to, jak zachowywaliście się wcześniej. Kiedy my wszyscy narzekaliśmy, że nie sposób pogodzić kariery z wychowywaniem dzieci, wy zostawiliście Londyn i przenieśliście się tutaj. Porzuciłaś pracę kuratora, żeby zająć się Tarą. A potem, kiedy rozeszłaś się z Garthem, założyłaś własną firmę i prowadziłaś ją w domu, dopóki nie okrzepła na tyle, że mogłaś wynająć lokal w mieście i założyć normalne biuro.

– Czy to takie niezwykłe?

– Jeszcze jak! Wiem, jak ciężko pracowałaś, jak często nie dosypiałaś, a jednak zawsze potrafiłaś znaleźć czas dla przyjaciół i dla swojej fundacji. Z tego, co pamiętam, ani ty, ani Garth nie opuściliście żadnej szkolnej uroczystości Tary. Jesteś ponadto znakomitą kucharką…

– Daj spokój, zaledwie poprawną.

– Jesteś wspaniałą kucharką, Claudio, a przy tym ciągle wyglądasz zachwycająco, o czym nieustannie przypomina mi mój drogi mąż. Wątpię, czy masz chociaż jedną przyjaciółkę, której mąż bądź partner nie uległby pokusie porównania jej z tobą tylko po to, by wykazać najdroższej, w czym ta ci nie dostaje.

– Mam nadzieję, że się mylisz.

– Skąd! Mówię prawdę – upierała się Chris. – Najbardziej jednak zazdroszczę ci tego, Claudio, że jesteś taką miłą osobą. Wspaniałomyślna, ciepła, mądra… i uczciwa… absolutnie uczciwa we wszystkim, co robisz. Co się dzieje, kochanie? – zaniepokoiła się Chris, widząc łzy w oczach przyjaciółki. – Boże, nie chciałam wprawić cię w zakłopotanie. Ja tylko…

– Wszystko w porządku – zapewniła pospiesznie Claudia. – Jestem po prostu… trochę zmęczona. Niedospana… Ciągle zarywam noce – zmyślała na poczekaniu. – Obiecałam sobie, że dzisiaj wcześnie pójdę spać.

– Tak, ja też powinnam już iść – przytaknęła Chris, szybko zrozumiawszy aluzję. – Do zobaczenia w czwartek, w tym tygodniu my wydajemy lunch – przypomniała jeszcze.

– Będę – zapewniła Claudia, po czym pospiesznie oddaliła się w swoją stronę.

Kiedy skręciła z drogi i przez sklepioną łukiem bramę w ceglanym murze wjechała na podjazd przed Ivy House, było jeszcze jasno. Słońce schowało się już za drzewami, które rzucały teraz długie cienie; niebo czerwieniało od zachodu, przechodząc po drugiej stronie ogrodu, za fasadą domu, w szarogranatową ciemność.

Claudia po raz pierwsza zobaczyła Ivy House w całkiem odmiennej scenerii – był mroźny zimowy dzień, a nagie gałęzie drzew i łodygi bluszczu tworzyły białe lodowe arabeski wokół domu i na jego kamiennych ścianach. Stary budynek od razu im się spodobał – jej i Garthowi.

Zbudowano go w osiemnastym wieku dla pewnej owdowiałej damy z rodu Cupshaw. Rezydencja popadła w ruinę po pierwszej wojnie światowej – trzech synów, którzy mogliby ją odziedziczyć, zginęło na froncie, a rozparcelowana posiadłość przeszła w inne ręce. Gdy Claudia i Garth stali się właścicielami Ivy House, postanowili poznać jego historię, tę zaś opowiedziała im ostatnia żyjąca przedstawicielka rodu Cupshaw. Claudia pamiętała jak dziś, gdy stara dama, spoglądając to na nią, to na maleństwo w jej ramionach, oznajmiła:

– Ten dom potrzebuje miłości. Widzę, że go pokochacie, i cieszy mnie to. Potrzebuje też dzieci… dużo dzieci… tak jak potrzebowała ich nasza rodzina.

Claudia nie była w stanie wówczas powiedzieć, że wie już, iż Tara będzie jej jedynym dzieckiem.

Zamiana starego Ivy House w wygodny dom kosztowała ich mnóstwo wysiłku. Udało się jednak – był wygodny, przytulny, stał się dla nich prawdziwym rodzinnym gniazdem. Nawet po rozwodzie Claudia z ciężkim sercem myślała o perspektywie przeprowadzki. I ostatecznie w nim została – zgodnie zresztą z wolą Gartha, który wręcz nalegał, by Claudia nadal tu mieszkała.

– Dla Tary to dom, dom rodzinny – tłumaczył jej spokojnie, kiedy rozgoryczona wykrzykiwała w uniesieniu, że nie chce jego łaskawego wsparcia, że nie chce od niego absolutnie nic. Oczywiście nie była to prawda i obydwoje świetnie o tym wiedzieli, lecz Garth, czy to powodowany współczuciem, czy w poczuciu winy, nie powiedział tego głośno.

Cóż, Garth był inteligentny i – mimo wszystko – czuły. Z pewnością rozumiał jej ból i gotów był na wiele, by choć trochę go uśmierzyć. Widział, czym jest dla niej odkrycie, że on, człowiek, którego kochała, któremu ufała, w którego ślepo wierzyła i któremu oddała wszystko, mógł ją zawieść. Domyślał się, że odkrycie to będzie ponad jej siły.

I tak właśnie było. Claudia nie umiała żyć ze świadomością zdrady. Garth spał z inną, dotykał innej, obejmował i dzielił z inną intymność, która miała być udziałem wyłącznie jej, jego żony. Ta świadomość zdruzgotała ją i definitywnie przekreśliła wszystko. Bo jak też mogło być inaczej?

Chris miała rację co do jednego – po pierwszych awanturach, wcale zresztą nie takich wielkich, Claudia się uspokoiła, a wówczas zawarli swoisty pakt o nieagresji. Przyrzekli sobie, że pomimo dzielących ich różnic, pomimo bólu, jaki w sobie nosili, nigdy nie pozwolą, by śmierć ich miłości w jakikolwiek sposób dotknęła Tarę, ukochaną i najdroższą córkę, tym bardziej kochaną, że miała przecież pozostać jedynym ich dzieckiem.

„Jesteś taka szczęśliwa” – mówiła Chris z zazdrością, a Claudia mogła się tylko uśmiechać smutno w duchu. Gdyby Chris wiedziała, gdyby wiedziała…

Wysiadła z samochodu i zaczęła iść powoli w stronę głównego wejścia. Bluszcz jak dawniej osłaniał fasadę domu, ale teraz pięła się po niej także wistaria, którą posadzili z Garthem rok po tym, jak wprowadzili się do Ivy House. Teraz właśnie przekwitała i jej wąsy kołysane łagodnym powiewem wieczornego wiatru szeleściły cicho, gdy Claudia wkładała klucz do zamka.

Upper Charfont było jednym z tych staroświeckich angielskich miasteczek, gdzie jeszcze do niedawna nie zamykano kuchennych drzwi na zamek, a sąsiedzi wiedzieli o sobie wszystko. Claudia zrazu obawiała się tej małomiasteczkowej atmosfery, lecz Garth uspokajał ją na swój łagodny sposób. Tłumaczył, że na wpół wiejskie życie będzie zdrowe dla Tary, a i ona sama będzie blisko rodziców, którzy na stare lata przenieśli się na wieś, do maleńkiego Cotswold, położonego zaledwie godzinę drogi od Upper Charfont.

Ojciec Claudii, Peter Fulshaw, był wojskowym, dowódcą brygady. To przez niego poznała Gartha, młodego oficera, który służył wówczas pod jego komendą. Jako że sama spędziła dzieciństwo w kolejnych garnizonach, przenosząc się z miejsca na miejsce, Claudia chciała zapewnić własnej córce bardziej stabilną egzystencję niż ta, jaka była jej udziałem, Garth zaś w pełni się z nią zgadzał. W tej kwestii, jak i w wielu innych, byli całkowicie jednomyślni. Ale nawet wtedy…

Usiłując otrząsnąć się z rozmyślań, weszła do domu i energicznie zamknęła za sobą drzwi. Z jakichś jednak powodów dzisiejszego wieczoru wspomnienia jej nie odstępowały. Z każdego zakamarka wyglądały ku niej przedmioty, drobne i całkiem duże, które przypominały jej Gartha i wspólne z nim życie – fotografie, książki, meble, zapalone przed chwilą kinkiety w holu, które znaleźli, buszując po antykwariatach nadmorskiego Brighton. Uszczęśliwieni, przywieźli je wówczas do domu, a Garth czyścił je potem i polerował przez wiele dni w swoim warsztacie nad garażem.

Nie służył już wtedy w wojsku. Po odejściu z armii pracował początkowo dla firmy zajmującej się public relations, potem zaś założył własny, konkurencyjny biznes. Rodzice byli z niego dumni, ona też…

Rodzice Gartha, podobnie jak jej, żyli jeszcze. Mieszkali na przedmieściach Yorku, w okręgu wyborczym, który ojciec Gartha reprezentował w parlamencie, dopóki nie wycofał się z czynnego życia politycznego. Claudia nadal widywała się z teściami regularnie i bardzo ich kochała. Oni zaś, podobnie jak jej rodzice, świata nie widzieli poza Tarą i rozpieszczali ją ponad wszelką miarę.

Nic dziwnego, skoro była dzieckiem dwojga jedynaków, jedyną wnuczką swoich dziadków, tak po mieczu, jak po kądzieli.

– Ogromnie żałuję, że nie będzie więcej maluchów, kochanie – usiłowała pocieszyć ją matka, kiedy usłyszała, że Tara pozostanie jedynym dzieckiem Claudii. – Czasami jednak… Czy jesteś pewna?

– Jestem pewna, mamo – potwierdziła Claudia ze ściśniętym gardłem.

– Ciesz się więc tym, że masz Tarę, takie śliczne i zdrowe dziecko. Nikt by nie powiedział, że jest wcześniakiem, prawda? Boże, wciąż to pamiętam… Nie masz pojęcia, jak się przeraziliśmy, kiedy Garth do nas zadzwonił. Natychmiast chciałam wracać do domu, ale nie mogliśmy oczywiście dostać biletów na samolot. W dodatku rodzice Gartha też byli wtedy za granicą… Muszę powiedzieć, że byłam zaskoczona, że tak szybko wypuszczono was ze szpitala.

– Wiedzieli, że zamierzamy się przeprowadzić – wtrąciła Claudia pospiesznie. – W każdym razie najgorsze mamy już za sobą i wolałabym, żebyś nie wracała ciągle do tego. Przepraszam – dodała skruszonym tonem, widząc minę matki. – Po prostu nie lubię, kiedy mi się przypomina…

– W porządku, kochanie. Rozumiem. Wiem, jakie to musiało być dla ciebie straszne, szczególnie po… po pierwszym poronieniu. Strach pomyśleć, że mogłaś też stracić naszą najdroższą Tarę.

– Tak – przytaknęła Claudia. Mimo że od tamtego czasu minęło półtora roku, nadal nie mogła słuchać o swojej pierwszej, niedonoszonej ciąży.

Pracowała wtedy jeszcze, zaś Garth nadal służył w armii. Zdawało się jej, że mimo bolesnych przeżyć nadal powinna pracować. Była niedoświadczona, ale pełna zapału, wierzyła, że kurator ma ważną funkcję do spełnienia. Pamiętała dotąd rozmowę z przełożoną po skończonym stażu.

– Idealizm i troska o innych ludzi to cechy godne pochwały, moja droga, ale w tej pracy musisz się nauczyć podchodzić do spraw z dystansem, inaczej nie będziesz w stanie wykonywać swoich obowiązków w sposób zadowalający – tłumaczyła starsza pani.

W tamtych czasach, dwadzieścia kilka lat wstecz, problemy i zasadzki pracy w różnych sektorach szeroko rozumianych służb społecznych nie były jeszcze tak dobrze rozpoznane, jak dzisiaj. Praca kuratora łączyła się z ogromnym ryzykiem – z jednej strony na widok ogromu ludzkiej nędzy i słabości można było szybko się zniechęcić, ci zaś, którzy wytrwali, oskarżani byli bądź o brak kompetencji, bądź o lekceważenie, wreszcie o niepotrzebne ingerowanie w życie innych ludzi. Tak czy inaczej starsza pani w jednym miała rację – Claudia była zbyt wrażliwa i za bardzo się angażowała w problemy tych, którym szła z pomocą, by działać naprawdę efektywnie w ich imieniu.

Była też bardzo wyczulona na milczącą krytykę ze strony kolegów, którzy podejrzliwym okiem patrzyli na zamożną, otoczoną przywilejami dziewczynę z wyższej klasy, która zaczęła działalność społeczną. Po co jej to? – zdawały się mówić ich spojrzenia. Co ktoś taki może wiedzieć o problemach gnębiących wielkomiejską biedotę?

Wszystko to sprawiło, że Claudia poddała się w końcu. Uznała, że mimo zaangażowania, kompetencji, kwalifikacji, dobrych chęci i pasji być może nie jest w stanie pomóc ludziom, którym postanowiła pomagać.

Westchnęła na wspomnienie dawnych wydarzeń i przeszła do salonu. Było to jedno z jej ulubionych pomieszczeń w Ivy House. Okna wychodziły na południe i wnętrze zdawało się zawsze skąpane w świetle. Nadal obowiązywała w tym pokoju ta sama ciepła żółta tonacja, którą Claudia wybrała zaraz po tym, jak zamieszkali tu z Garthem. Dwie sofy stojące po obu stronach kominka były wspólnym prezentem od jej i Gartha rodziców. Teraz, kiedy czas dodał delikatnej patyny ich złocistym obiciom z ciężkiego matowanego adamaszku, lubiła je chyba jeszcze bardziej niż kiedyś. To głównie dzięki nim salon miał tę tak charakterystyczną ciepłą, kojącą atmosferę. Ktokolwiek wchodził tu po raz pierwszy, zachwycał się jego przytulną gościnnością.

Nad kominkiem wisiał portret ojca Claudii w galowym mundurze. Generał otrzymał go w prezencie, gdy odchodził na emeryturę, a matka Claudii, twierdząc, że przez całe życie dość się napatrzyła na męża w mundurze, uparła się, że obraz winien zawisnąć w domu córki i zięcia.

Reszta kolekcji portretów rodzinnych wisiała na schodach – zarówno proste szkice ołówkiem, jak i bardziej „profesjonalne” prace, malowane przy użyciu akwareli. Wśród nich był również zupełnie nieczytelny „obraz” narysowany przez Tarę w pierwszej klasie szkoły podstawowej i przedstawiający rodziców.

Na ścianie na wprost kominka, nad zabytkowym stołem przyściennym, który matka Gartha odziedziczyła po swoich rodzicach, a potem przekazała Claudii, wisiał portret innego mężczyzny w mundurze galowym. Claudia podeszła do niego wiedziona jakimś impulsem, zapaliła światło nad obrazem i zaczęła mu się przyglądać z zasępioną miną.

Uwieczniony na płótnie Garth miał dwadzieścia siedem lat. Ten upozowany na rzymską modłę wizerunek żołnierza z marsowym spojrzeniem był prezentem ślubnym, jaki jej mąż otrzymał od swego regimentu. Twórca tego dzieła posłużył się przy malowaniu dostarczonymi mu fotografiami, lecz mimo to dobrze oddał podobieństwo – uchwycił wyrazisty zarys podbródka, orli profil nosa, a nawet twardy charakter widoczny w surowym spojrzeniu.

– Ubierz Gartha w strój rzymskiego centuriona, a okaże się ziszczeniem wyobrażeń hollywoodzkich reżyserów o żołnierzach-amantach – powiedziała kiedyś jedna z przyjaciółek Claudii.

Miała rację. Ciemna karnacja i gęste ciemne włosy przydawały mu swoistego południowego uroku i zdawały się wskazywać, że mężczyzna ten ma w swoich żyłach domieszkę romańskiej krwi. Eksperci od historii rodu potwierdzali zresztą, że pochodzący z Walii przodkowie Gartha mogą mieć rzymskie powinowactwa, zaś w mocnej, wyrazistej urodzie Tary dopatrywali się tego samego dziedzictwa. Trudno orzec, co było faktem, co zmyśleniem, w każdym razie pozostawało prawdą, że Garth był niezwykle przystojny i niebywale pociągający. Tak w każdym razie szeptano Claudii na ucho w czasie wesela. O dziwo, to jednak nie powalające zalety fizyczne zwróciły jej uwagę, kiedy zobaczyła po raz pierwszy przyszłego męża.

Być może z racji swojej profesji, która dawała mu wgląd w ciemniejszą stronę męskiej natury, ojciec zawsze był wobec Claudii niezwykle opiekuńczy, w pewnym sensie może nawet nadopiekuńczy. Trzeba było wielu podchodów i perswazji ze strony i Claudii, i jej matki, by pozwolił jedynaczce rozpocząć studia z dala od domu.

Garth, jeden z młodszych podkomendnych ojca, został wyznaczony jako eskorta Claudii w czasie balu garnizonowego. Przyjechał po nią błyszczącym czerwonym morganem, którego dostał od rodziców na dwudzieste pierwsze urodziny. Claudia dotąd pamiętała, że zarówno samochód, jak i jego właściciel wydali się jej zbyt „szpanerscy”, jak by się dzisiaj powiedziało. Zbyt stereotypowi, mówiąc inaczej, i banalni jak na jej gust.

Wieczór był ciepły, czerwcowy, słońce zachodziło już, lecz było jeszcze widno. Droga dojazdowa wiodąca z domu rodziców do szosy była pusta, Garth ruszył więc, jak łatwo można było przewidzieć, pełnym gazem. Jechał szybko, z brawurą i dezynwolturą, przynajmniej tak się jej wtedy wydawało. Kiedy brali zakręt, zobaczyła przechodzącego przez drogę jeża. Już chciała odruchowo krzyknąć, przewidując nieszczęsny koniec zwierzątka, ale ku jej zaskoczeniu, towarzysz dostrzegł je również i nacisnął gwałtownie hamulec. Samochodem zarzuciło, zarył nosem w błotnistym rowie, podskoczył i wylądował na żywopłocie.

Zarówno jeż, jak pasażerowie auta wyszli cało z tej kraksy, czego nie można było powiedzieć o samochodzie. Nieskazitelna dotąd karoseria była ubłocona i porysowana po spotkaniu z kolczastymi krzewami. Jednak Garth, zamiast załamywać ręce nad stanem swojej ukochanej zabawki, wyskoczył z wozu i kilkoma susami dopadł miejsca, gdzie widział jeżyka. Podniósł z asfaltu najwyraźniej oszołomione jeszcze zwierzątko, podszedł do pobliskiej bramy prowadzącej na farmę i otworzywszy ją, ulokował malca bezpiecznie na łące.

W tej właśnie chwili Claudia zakochała się w swoim przyszłym mężu. Nie z racji jego porażającej urody, ale dlatego że w sposób zupełnie naturalny i odruchowy potrafił przedłożyć życie jeża nad stan swojego drogocennego samochodu. Zrobił to wiedziony impulsem, zareagował bez zastanowienia. W jego zachowaniu nie było krzty fałszu czy chęci wywarcia wrażenia na towarzyszce.

Pokochała go za to. Za osobowość, za uczciwość, za troskę i miłość. Tę samą troskę i miłość, którą potem miał zawsze dla Tary.

Na małym stoliku koło kominka stał telefon. Niewiele myśląc, Claudia podeszła do aparatu i wystukała londyński numer byłego męża. Po rozwodzie Garth kupił niewielki dom po drugiej stronie miasta, przyjeżdżał tam jednak tylko na weekendy, bowiem przez resztę tygodnia mieszkał w swoim apartamencie w Londynie, gdzie mieściło się jego biuro.

Po pięciu dzwonkach ktoś podniósł słuchawkę i odezwał się miły kobiecy głos. Obcy głos.

Claudia bez słowa przerwała połączenie. Czuła ucisk w gardle, łzy cisnęły się jej do oczu. Dlaczego, na Boga, zbiera się jej na płacz tylko dlatego, że jakaś kobieta odebrała telefon w mieszkaniu Gartha? Rozstali się przecież wiele lat temu i to w końcu ona nastawała na rozwód. Wiedziała, że od tamtej chwili w życiu Gartha bywały inne kobiety, wiedziała też, że…

Wyprostowawszy się, poprawiła lilie, które tego samego dnia rano starannie ułożyła w ozdobnym wazonie. Tłumaczyła sobie, że to wiek, niebezpieczny wiek, jest odpowiedzialny za jej dziwaczne zachowanie, a nie samotność, z którą nauczyła się wszak już żyć.

W jakim właściwie była wieku? Cóż, najważniejsze, że wyglądała nadal bardzo młodo, ciągle była pociągająca i czuła się młodo. Czy jednak mijające lata nie zmienią jej w wiecznie rozdrażnioną kobietę, jakich coraz więcej widziała w gronie przyjaciół i znajomych?

Jakże często słyszała od rówieśniczek i nieco starszych kobiet utyskiwania, że nie tylko czują się zbędne wobec swoich dorosłych dzieci, ale też wobec swoich partnerów w łóżku. „To chyba oczywiste, że ja nadal potrzebuję seksu – zwierzyła się jej niedawno jedna z nich – mam tylko dziwne wrażenie, że on mnie już nie potrzebuje”.

Claudia znakomicie ją rozumiała. Od rozstania z Garthem nie było w jej życiu żadnego mężczyzny. Owszem, zabiegali o nią, umizgiwali się. Ci, których znała w czasie trwania swojego małżeństwa, po rozwodzie próbowali się do niej zbliżyć, próbowali dać do zrozumienia, jakie mają intencje. Byli wśród nich żonaci i wolni. Mogła liczyć na seks, a może i miłość, gdyby tylko zaakceptowała któregoś z nich. Miała jednak ważniejsze sprawy na głowie. Przede wszystkim była Tara, poza tym firma, praca społeczna, przyjaciółki.

– Nie brakuje ci tego? – dopytywał się ktoś ciekawski niedługo po rozwodzie.

– Niby czego? – spytała, choć doskonale wiedziała, o czym mowa.

– No… czy nie brakuje ci seksu? Nie tęsknisz za tym, żeby ktoś położył się obok ciebie w łóżku, przytulił cię? Musisz się czuć…

– Sfrustrowana – dokończyła Claudia spokojnie, po czym pokręciła głową. – Nie, prawdę mówiąc, nie… Nie mam czasu.

Była to prawda. Poza tym jej potrzeby seksualne wiązały się z uczuciami, od nich były uzależnione. Miłość była dla niej zawsze znacznie ważniejsza niż fizyczne pożądanie. Nie mogła sobie wyobrazić, że potrafiłaby pragnąć innego mężczyzny, kochać innego tak, jak pragnęła i kochała Gartha. Wiedziała, że już nigdy nie będzie w stanie tak mocno się zaangażować.

Odkrycie, że Garth ją zdradził, było wyniszczającym doświadczeniem. Powiedziała sobie wtedy, iż nigdy już nie pozwoli nikomu zbliżyć się do siebie – z lęku, by jej ponownie nie zraniono. Miłość umarła w niej na zawsze, została zniszczona, unicestwiona. Garth zabił ją, dopuszczając się zdrady, ale lęk przed bólem pozostał żywy, był cały czas obecny w duszy Claudii.

Owszem, miała przyjaciół wśród mężczyzn, spotykała się z nimi, wychodzili razem wieczorami – ale na tym się kończyło, znajomość nigdy nie wykraczała poza przyjaźń. W każdym razie do momentu, kiedy Claudia poznała Luke'a Pallisera.

Czyżby fakt, że spodobał się jej młodszy mężczyzna, że czuła do niego fizyczny pociąg, oznaczał, że wchodziła w niebezpieczny okres przekwitania?

Po wyjściu z salonu ruszyła na piętro, zatrzymując się na chwilę przy rysunku Tary, przedstawiającym rodziców. Oczywiście nie sposób było się doszukać choćby śladu podobieństwa, jedynie kolor włosów – jasne Claudii i ciemne Gartha – odpowiadał rzeczywistości.

Tara…

Claudia zagryzła wargę na myśl o ukochanej jedynaczce. Tym razem nie odczuła zwykłej fali wszechogarniającej miłości, lecz lęk i wyrzuty sumienia.

Tak, wyrzuty sumienia.