Cenniejsze od pieniędzy - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– No i jak pan to widzi, panie Ashton?

Z pozoru niewinne pytanie szofera było dla niego niczym pchnięcie nożem. W jego rodzinnym mieście nic się przez te lata nie zmieniło. Pozostało tak samo ponure i nieciekawe, jak je zapamiętał.

Zewsząd otaczały go pozbawione jakiejkolwiek oryginalności zabudowania i patrząc na nie, odczuwał jedynie niesmak. Czyżby rzeczywiście był niespełna rozumu, skoro pomyślał, że mógłby tchnąć w to miasto nowe życie? Jego firma, zatrudniająca wielu znanych architektów, przyjęła od rządu zlecenie na stworzenie tu atrakcyjnych osiedli, które przyciągnęłyby nowych mieszkańców.

Drake pomyślał, że kiedy je przyjmował, musiał ulec chwilowemu zamroczeniu. Kto przy zdrowych zmysłach chciałby mieszkać w tak beznadziejnym miejscu?

Dopiero w tej chwili zdał sobie sprawę z tego, że Jimmy wciąż czeka na odpowiedź.

– Obawiam się, że wszystko tu wygląda dokładnie tak, jak to zapamiętałem.

– Rzeczywiście, należałoby tu wiele zmienić – mruknął kierowca, spoglądając ze współczuciem we wsteczne lusterko.

– Tutaj się urodziłeś, Jimmy?

– Nie, wychowałem się w Essex. Moja rodzina nie należała do zamożnych, ale zawsze trzymaliśmy się blisko. Byliśmy razem na dobre i na złe.

Drake żałował, że nie mógł powiedzieć tego samego o swojej rodzinie. Odkąd odeszła jego matka, w domu rzadko było słychać śmiech. Wychował go ojciec, któremu trudno było zarzucić nadmiar ciepła i czułości. Jakiekolwiek prośby ze strony syna wyzwalały w nim napady złości, a czasem wręcz okrucieństwa. Drake szybko nauczył się być samowystarczalny.

Koniec z tymi wspomnieniami!

Pochylił się w stronę fotela kierowcy.

– Zatrzymaj się na końcu ulicy. Zauważyłem tam kawiarnię. Muszę coś zjeść i przejrzeć kilka dokumentów. Zadzwonię po ciebie za kilka godzin.

– Naturalnie, panie Ashton. Zechce pan wziąć ze sobą swoją gazetę?

– Tak, dziękuję.

Zapach kawy był tak kuszący, że Drake energicznie pchnął szklane drzwi i wszedł do środka. Przed laty, kiedy chodził jeszcze do szkoły, w tym budynku mieścił się sklep, w którym ojciec kupował tytoń i prasę. Potem powstał tu minimarket i tutaj właśnie nabywał puszki z piwem…

Wspomnienia z dzieciństwa zaatakowały go tak nagle, że prawie zapomniał, po co tu przyszedł. Popatrzył na apetycznie wyglądające rogaliki, mufinki i croissanty, zdecydowany skupić się na tym, co jest tu i teraz.

Zwykle na śniadanie pił filiżankę czarnej kawy z tostem, ale uznał, że pora to zmienić. Musi zatrudnić gospodynię, która potrafi gotować. Ostatnia, która dla niego pracowała, doskonale sprzątała, ale ugotowanie jajka na twardo przekraczało jej możliwości. Dziś miał ochotę na porządne śniadanie, zwłaszcza w obliczu zadania, które go czekało. Przyjechał, żeby rozejrzeć się po rodzinnym mieście i zastanowić, w jaki sposób mógłby z pomocą innych specjalistów zmienić tę beznadziejną okolicę w coś bardziej atrakcyjnego.

Kiedy zaproponowano mu wzięcie udziału w tym przedsięwzięciu, początkowo chciał odmówić. Ten region kojarzył mu się z dzieciństwem i chętnie by go odwiedził, ale nic ponadto.

Większość prac wykonywał na zlecenie prywatnych inwestorów i powinien był przy tym pozostać. Na tym właśnie się wzbogacił i dzięki tej pracy mógł zapomnieć o swoim dzieciństwie i młodości. Po namyśle jednak zdecydował się przyjąć to zlecenie. Miało ono być swoistego rodzaju katharsis, rozliczeniem z bolesną przeszłością. Zamierzał zburzyć dom, w którym się wychował, i na jego miejsce postawić coś pięknego.

Wprawdzie ojciec dawno już nie żył, ale dzięki temu Drake miałby wrażenie, że choć w symboliczny sposób, ale jednak uwalnia się spod jego kontroli.

Mógł sobie wyobrazić, jak staje przed nim i mówi: „Niezależnie od tego, co zrobiłeś mi, kiedy byłem dzieckiem, teraz uwolniłem się od ciebie. Nie będziesz już mi mówił, co mam robić. Zamierzam rozwalić ten dom i na jego miejscu wznieść coś, co pozostanie tu po mnie na przyszłość i dzięki czemu świat stanie się może odrobinę piękniejszy”.

Nikt nie będzie mógł mu zarzuć tchórzostwa i tego, że bał się stawić czoło demonom z przeszłości. Zamierzał podejść do tego projektu tak samo, jak do każdego innego zlecenia, oddzielając sprawy osobiste od pracy.

Do tej pory uważał, że najlepszym sposobem poradzenia sobie z traumą dzieciństwa jest spychanie niemiłych wspomnień w najgłębsze zakamarki duszy i udawanie, że się ich nie pamięta. Nie zawsze mu to wychodziło, ale przynajmniej dzięki temu mógł się skupić na pracy i osiągać w niej coraz większe sukcesy.

– Dzień dobry. Czym mogę panu służyć?

Spoglądała na niego para najpiękniejszych brązowych oczu, jakie widział w życiu. Patrzył w nie jak zauroczony. Należały do dziewczyny ubranej w prostą bawełnianą koszulkę z logo kawiarni i dżinsy. Była równie piękna jak jej oczy.

Gęste włosy miała związane w koński ogon i nie nosiła żadnego makijażu, z wyjątkiem kreski podkreślającej dolną powiekę. Cóż za miła odmiana. Większość znanych mu kobiet malowała się do pracy tak, jakby szła do nocnego klubu. Ta dziewczyna przypomniała mu włoską aktorkę, którą uwielbiał, tyle tylko, że była od niej znacznie ładniejsza.

Przyjemność, jaką odczuwał, patrząc na nią, zupełnie go zaskoczyła. Poczuł się jak uczniak, którego wyrwano do tablicy i który nie zna odpowiedzi na najprostsze pytania.

– Poproszę o dużą kawę i kilka croissantów. Mają państwo jakieś pikantne pieczywo, na przykład panini? Jestem bardzo głodny.

Oczy dziewczyny rozszerzyły się, jakby jego słowa ją rozbawiły. Szybko odwróciła wzrok.

– Nie mamy panini, ale mogę zrobić panu tosta z bekonem, a może nawet z jajkiem.

– Z chęcią spróbuję.

– Okej. – Sięgnęła po duży kubek i tacę, ale zanim odwróciła się do ekspresu, jej wzrok na chwilę skrzyżował się z jego. – Proszę sobie usiąść przy stoliku. Zaraz przyniosę panu jedzenie.

– Naturalnie. Dziękuję.

W kawiarni było prawie pusto. Drake z zainteresowaniem rozejrzał się po wnętrzu. Dekoracje, choć nieco już wyblakłe, sprawiały miłe wrażenie. Wygodne sofy z wielkimi poduszkami zachęcały, żeby na nich usiąść. Na ścianach wisiały półki z książkami, a w rogach paliły się lampy. Bez wątpienia też było bardzo czysto. Zdziwił się jedynie, że o tej porze jest tu tak pusto. Ceny nie były zbyt wygórowane i właściciel zapewne nie zarabiał kokosów.

Nie wiedzieć czemu, poczuł się winny. Najwyraźniej ten region kraju nie należał do najbardziej rozwiniętych. Miał szczęście, że stąd wyjechał i znalazł pracę, która pozwoliła mu żyć na bardzo przyzwoitym poziomie.

Usiadł na sofie w rogu sali i ponownie spojrzał na młodą kelnerkę. Poruszała się z gracją, przypominała mu motyla.

Drake poczuł nagłą irytację. Zazwyczaj nic nie było w stanie oderwać go od pracy, tym razem jednak ona najwyraźniej zawładnęła jego myślami. Zamiast wyjąć plany terenu i zacząć je studiować albo przejrzeć „Financial Times” wpatrywał się w jakąś dziewczynę.

Był jednym z najbardziej znanych architektów w kraju i nie mógł się uskarżać na brak zainteresowania ze strony płci pięknej. Minęło jednak pół roku, odkąd Kirsty, jego ostatnia dziewczyna, zerwała z nim, nazywając go „paskudnym samolubem”. I tak był zdziwiony, że ich znajomość przetrwała prawie rok, podczas gdy zazwyczaj jego związki z kobietami trwały jakieś trzy, cztery miesiące.

Drake bardzo cenił sobie wolność. Problem polegał na tym, że miał zdrowe libido, a nie należał do mężczyzn, którzy idą z kobietą do łóżka tylko po to, aby je zaspokoić.

– Proszę. – Dziewczyna z promiennym uśmiechem podała mu talerz z jedzeniem i kawę. – Życzę smacznego.

– Jak masz na imię? – spytał, zanim zastanowił się nad tym, co chce powiedzieć.

– Dlaczego pan pyta?

Wzruszył ramionami.

– Z ciekawości.

– A jak pan ma na imię?

– Drake.

– Ależ tak! To pan jest tym znanym architektem, który ma zmienić oblicze naszego miasta, budując tu nowoczesne osiedla dla nowych mieszkańców.

Ton jej głosu jasno wskazywał na to, że bardzo wątpi w sukces tego przedsięwzięcia.

Drake odczuł nagłą irytację.

– Nie zamierzam tego zrobić sam, ale z grupą innych wybitnych specjalistów.

– Ale jeśli wierzyć temu, co piszą w lokalnej gazecie, to pan jest tym, któremu najbardziej na tym zależy. – Spojrzała mu prosto w oczy. – Wie pan, co piszą? Chłopak z miasteczka powraca, żeby zrobić coś dobrego.

Wyprostował się, odpowiadając szczerym spojrzeniem na jej wzrok.

– Doprawdy? Czy fakt, że urodziłem się w tym mieście, sprawia, że powinienem być nim bardziej zainteresowany niż inni? Jak pani sądzi, panno…? – Spojrzał na jej koszulkę w poszukiwaniu plakietki z imieniem, ale dostrzegł jedynie zarys doskonale ukształtowanych piersi widniejących pod obcisłym materiałem koszulki.

– To nie moja sprawa, z jakiego powodu pan się tu znalazł. Przykro mi, jeśli zabrzmiało to niegrzecznie. Przepraszam. – Wzruszyła ramionami, a na jej policzkach pojawiły się delikatne rumieńce. – Muszę wracać do pracy.

– Wciąż nie powiedziała mi pani, jak ma na imię. A jeśli pani nie zauważyła, oprócz mnie jest tu jeszcze tylko dwóch klientów. Nie można powiedzieć, żeby miała pani urwanie głowy.

Jej rumieńce przybrały intensywniejszy kolor.

– Nazywam się Layla Jerome i, niezależnie od tego, co pan o tym myśli, muszę wracać do pracy. Praca w kawiarni nie polega jedynie na podawaniu do stołu. Powiedział pan, że jest głodny. Niech pan je, zanim bekon i jajka zrobią się całkiem zimne.

Ruszyła za ladę, z ulgą przyjmując wejście kolejnej klientki z małym dzieckiem.

Layla… To imię z pewnością do niej pasowało. Drake uśmiechnął się do siebie i sięgnął po kubek z kawą. Jeszcze przed wyjściem z kawiarni zamierzał zdobyć jej numer telefonu, a wtedy może się okazać, że ten dzień wcale nie będzie taki zły…

Po jakimś czasie wszyscy klienci kawiarni wyszli i pozostał w niej tylko ten mężczyzna, zagłębiony w architektonicznych planach. Zamówił kolejną kawę, ale na szczęście tym razem nie próbował nawiązać konwersacji. Wpatrywał się w rozłożone na stole mapy, nie zwracając na nią uwagi. Ją natomiast zdecydowanie rozpraszał zapach jego wody, który dochodził aż do bufetu.

Zdenerwował ją także rozbawiony wzrok, jakim ją obdarzył, kiedy przyniosła mu kawę. Co on sobie wyobraża? Że padnie mu do stóp tylko dlatego, że się do niej uśmiechnął? Doskonale znała ten typ mężczyzn: pewnych siebie, bogatych, przystojnych, którym wydawało się, że mogą żądać od kobiet takich jak ona wszystkiego, na co mają ochotę.

Przekonała się o tym na własnej skórze. Porzuciła doskonałą posadę asystentki w dużej firmie, w której pracowała dla pewnego brokera z City, i wróciła do domu, żeby zająć się kawiarnią brata. Jej dochody gwałtownie zmalały, ale przynajmniej prowadziła teraz znacznie spokojniejsze życie. Nie musiała wynajmować w Londynie małej klitki, za którą płaciła absurdalny czynsz, i oszczędzała na pralni chemicznej za kostiumy, które tam musiała nosić do pracy.

Skończyły się także wystawne lunche w modnych restauracjach, na które musiała chodzić z kolegami, mającymi nadzieję, że ktoś ich tam dostrzeże i dzięki temu wskoczą o szczebel wyżej w zawodowej karierze.

Dla niej jednak najważniejsze było to, że teraz pracowała dla kogoś, komu ufała. Jej brat Marc bardzo ją cenił, w przeciwieństwie do poprzedniego szefa, który dodatkowo pozbawił ją wszystkich oszczędności. Namówił ją, żeby zainwestowała w jakieś chybione przedsięwzięcie, które skończyło się fiaskiem.

Westchnęła i spojrzała na wciąż pogrążonego w pracy Drake’a Ashtona. Jego ciemna głowa była pochylona nad mapą i w zamyśleniu gryzł koniec ołówka. Przypominał małego chłopca, który głowi się nad pracą domową. Nagle ogarnęło ją współczucie, jakby ktoś taki jak on go potrzebował.

Z gazety dowiedziała się, że miał ogromy dom w Mayfair, a także posiadłość na południu Francji i w Mediolanie. Zrobił fortunę na projektowaniu domów dla możnych tego świata i zapewne był przyzwyczajony do picia porannej kawy w miejscach znacznie bardziej wystawnych niż kawiarnia jej brata.

Zresztą, co ją to mogło obchodzić? Powinna raczej martwić się tym, że może uzna, że ich kawiarnia jest jak na jego gust zbyt mało reprezentatywna i należy ją zamknąć, a na jej miejsce otworzyć coś znacznie bardziej wyszukanego.

Odczuła nagły niepokój. To miejsce znaczyło dla Marca bardzo wiele. Jeśli dowie się, że Layla nie potraktowała dostatecznie dobrze człowieka, od którego tak wiele zależało, będzie na nią wściekły.

Na zebraniach dotyczących planów rozbudowy miasta podkreślano, że wszyscy powinni być jak najbardziej pomocni dla specjalistów, którzy tu przyjadą. Cóż, ona chyba nie zaczęła najlepiej. Może jednak uda jej się zrobić lepsze wrażenie, nie płaszcząc się przy tym przed nim nadmiernie?

– Layla?

Prawie podskoczyła, słysząc swoje imię. Podeszła do jego stolika.

– Jeszcze jedna kawa? – spytała, uśmiechając się promiennie.

– Nigdy nie piję na śniadanie więcej niż dwie. Obawiam się, że nie mógłbym wtedy pracować. Nie, chciałem cię prosić o coś innego. Mogłabyś na chwilę usiąść? Chciałbym cię o coś spytać.

Layla nie potrafiła ukryć zdenerwowania. Miała nadzieję, że ktoś wejdzie i ją uratuje, ale jak na złość nie było żadnego ruchu.

– A jeśli przyjdzie jakiś klient? Powinnam stać za barem.

– Proszę cię tylko o kilka minut. Jeśli ktoś się zjawi, naturalnie pójdziesz go obsłużyć. Chciałbym zadać ci kilka pytań dotyczących pewnej kwestii.

– Doprawdy?

– Proszę, usiądź na chwilę. A przy okazji, wypełniałaś kwestionariusz, który lokalne władze miały rozdać mieszkańcom?

Odetchnęła z ulgą. Chciał spytać ją o coś dotyczącego rozbudowy miasta.

Usiadła obok niego na krześle i grzecznie oparła dłonie na kolanach.

– Tak.

– Doskonale. Mogłabyś mi powiedzieć, jakie jest twoje zdanie na temat zagadnienia dotyczącego najpilniejszych ulepszeń? Jakie, twoim zdaniem, są w tym mieście niezbędne?

Wyraz jego twarzy był niezwykle poważny, ale dla niej ten temat także był niezwykle istotny.

– Czy pana głównym zadaniem nie jest budowanie osiedli mieszkaniowych?

– To prawda, ale poproszono mnie także, żebym się zastanowił, czy można wprowadzić jakieś ulepszenia w ramach istniejącej zabudowy.

Layla automatycznie pochylił się do przodu.

– Nie znam się na tym, ale moim zdaniem najbardziej potrzeba tu czegoś dla młodych ludzi. Mam na myśli głównie nastolatków. Nie mają dokąd pójść i włóczą się po ulicach, często pakując się w rozmaite kłopoty. Przydałoby się jakieś miejsce zaprojektowane specjalnie dla nich. Lokalne władze nie zadają sobie trudu, żeby poznać potrzeby tych młodych ludzi, za to chętnie ich oceniają i potępiają. Byłoby świetnie, gdyby mieli się gdzie spotkać, żeby porozmawiać, posłuchać muzyki, pograć w bilard czy inne gry. Na pewno znaleźliby się ludzie, którzy chętnie poprowadziliby taki klub i młodzi mogliby się integrować ze starszymi.

– To brzmi jak prawdziwa krucjata.

– Być może. Wiele się mówi o pomaganiu starszym ludziom, ale młodzi także potrzebują pomocy. Nie sądzi pan?

Drake doskonale pamiętał swoje dzieciństwo i uczucie, jakie doświadczał, kiedy nie miał się gdzie podziać. Wypowiedź Layli zrobiła na nim duże wrażenie. Spojrzał na nią zupełnie innym okiem. Utwierdziło go to w przekonaniu, że koniecznie musi zdobyć jej numer telefonu. Nieczęsto spotykał ludzi, którzy tak bardo troszczyli się o innych. Fakt, że była piękna, jedynie zwiększał jej atrakcyjność…

– Zgadzam się. Zastanowię się nad tym i poddam ten pomysł pod rozwagę. Ostateczna decyzja należy oczywiście do zarządu miasta, ponieważ to gmina płaci za całe przedsięwzięcie.

– Domyślam się. Sądzę jednak, że osoba tak wpływowa jak pan na pewno może wiele zdziałać. – Popatrzyła na niego intensywnie. – Dla tych dzieciaków to naprawdę byłaby wielka sprawa.

Oboje spojrzeli w kierunku drzwi, w których pojawiła się para starszych ludzi.

– Wygląda na to, że masz klientów.

Layla zerwała się na równe nogi i pobiegła do kontuaru. Pół godziny później zobaczyła, że Drake pakuje mapy do teczki. Kiedy skończył, podszedł do niej i dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo jest wysoki i potężnie zbudowany. Poruszał się w sposób sugerujący, że cała przestrzeń należy do niego. Wyraz rozbawienia, który dostrzegła w szarych oczach, przyprawił ją o skurcz żołądka.

– Śniadanie było wyśmienite. Zwłaszcza kawa bardzo mi smakowała – powiedział, stawiając teczkę na podłodze.

– Miło mi to słyszeć. To zasługa mojego brata, który zawsze stara się kupić najlepszą kawę, jaką może dostać. Osobiście uczył mnie, jak ją parzyć. Zależy mu na tym, żeby klienci dostali tu najlepsze produkty z możliwych.

– W takim interesie to podstawa. Inaczej nie zarobi. Czyli to twój brat jest właścicielem tego miejsca? Jak się nazywa?

– Marc Jerome.

– Zawsze dla niego pracowałaś?

– Nie. Nie zawsze. Przez kilka lat pracowałam w Londynie, ale uznałam, że potrzebuję zmiany i wróciłam do domu.

– Co tam robiłaś?

– Byłam asystentką w biurze brokerskim w City.

Drake uniósł jedną brew. Sprawiał wrażenie rozbawionego jej wyznaniem.

– Powiedziałbym, że to dość diametralna zmiana.

– To prawda. Czy chciałby pan spytać mnie o coś jeszcze, zanim wrócę do pracy, panie Ashton?

– Tak, jest jeszcze jedna rzecz, Layla. Chciałbym prosić o twój numer telefonu.

– Ale po co?

– Żebym mógł zadzwonić i zaprosić cię na drinka. Dasz mi go?

Layla była zszokowana. Wiedziała, że mu się spodobała, ale nie sądziła, że będzie chciał się z nią spotkać.

– Gdyby spytał pan o numer telefonu mojego brata, żeby porozmawiać z nim na temat planów dotyczących rozwoju miasta, dałabym go bez wahania. Ale, szczerze mówiąc, nie mam zwyczaju podawania mojego numeru ludziom, których ledwo co poznałam.

– Wiesz jednak, kim jestem. Nie jestem obcym człowiekiem, który pojawił się znikąd. I, o ile chętnie zapiszę sobie telefon twojego brata, to jednak w tej chwili znacznie bardziej interesuje mnie twój numer.

– Przykro mi, ale nie mogę się zgodzić. Miło mi się z panem rozmawiało, ale sądzę, że na tym powinniśmy poprzestać. – Nie miała ochoty na znajomość z kolejnym bogatym, pewnym siebie, aroganckim mężczyzną podobnym do jej byłego szefa.

Drake westchnął i uśmiechnął się leniwie.

– Cóż, może powinniśmy, a może nie.

Nie sprawiał wrażenia obrażonego. Sięgnął po teczkę i spojrzał na nią znacząco.

– To miasto nie jest znowu takie duże. Sądzę, że prędzej czy później i tak się na siebie natkniemy. Póki co życzę miłego dnia. Ach, i poproszę o numer brata. Chętnie z nim porozmawiam.

Położył na ladzie swoją wizytówkę i ruszył w stronę drzwi, nie patrząc, czy wzięła ją do ręki.

Wyszedł z kawiarni, a Layla patrzyła za nim, nie zdając sobie zupełnie sprawy z tego, że cały czas wstrzymuje oddech.