MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
Ceremonia. Powrót do siebie - ebook
Życie, którego pragniesz, czeka na Ciebie po drugiej stronie lęku, którego unikasz.
Ceremonia nie polega na świętowaniu kamienia milowego; chodzi o uhonorowanie procesu stawania się.
Jeśli szukasz sposobu na głęboką introspekcję i odkrywanie własnej tożsamości – ta książka jest dla ciebie. Niepowodzenia i nieoczekiwane momenty często dają nam szansę na głębsze poznanie siebie. Autorka zachęca nas do porzucenia oczekiwań i pełnego zaangażowania się w proces stawania się tym, kim naprawdę jesteśmy. Przypomina, że często musimy uwolnić się od tego, co nie jest nasze, aby przyjąć to, co takie jest, oraz że miłość własna to nie zauroczenie, ale powrót do domu.
| Kategoria: | Poradniki |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8402-260-3 |
| Rozmiar pliku: | 1,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Zabliźnianie ran to nie destrukcja. To nie ten dzień, kiedy wywracasz do góry nogami swoje życie. To nie ta chwila, kiedy mówisz komuś, że nie jest już mile widziany, to nie godziny poświęcone na porządki, nie minuta, w której odchodzisz. Rany zabliźniają się, kiedy pozwalasz swojej duszy stopniowo wysycać swoje dni. Kiedy się odsłaniasz, bo szczątki są już uprzątnięte, ścieżki odblokowane, a twoje życie odnowione, odświeżone i wolne. Nigdy nie chodzi o to, czy masz odwagę wzniecić ogień pod wszystkim, co było, lecz czy czujesz gotowość, by w tym miejscu posiać ziarno i patrzeć, jak wyrasta z niego to, co ci przeznaczono.Kiedy się odradzasz, nie wiesz, że się odradzasz. Czujesz tylko, że coś w tobie umiera. Jedynie to wydaje się prawdziwe.
To uczucie tak dogłębne, że wierzysz, iż będzie trwać wiecznie. Takie prawdziwe, że przestajesz ufać temu, co dotąd wydawało się pewne. Otula twój umysł, aż przestajesz dostrzegać cokolwiek innego. Musisz je zaakceptować i czekać, aż stopniowo zacznie ustępować. Zawsze ustępuje, nawet jeśli w to nie wierzysz.
Kiedy się odradzasz, nie dzieje się to od razu. Odrodzenie nadchodzi falami i warstwami. Odpuszczasz coś, a potem coś jeszcze. Nie musisz nawet wiedzieć, że ukazują ci się nowe fragmenty twojego życia. Natykasz się na coś, co wydaje się tak bardzo właściwe, że aż trudno uwierzyć w prawdziwość tego, co się dzieje. Nie pozwalasz sobie spocząć na laurach. Powoli dostrzegasz, co musi odejść, jak świat wokół ciebie musi się zmienić, aby współbrzmieć ze zmianami, które zachodzą w tobie.
W końcu stajesz pewnie pośród tego, co nadeszło mimo twojego lęku, że nie nadejdzie. Pewnego dnia budzisz się po drugiej stronie. To ta chwila, kiedy musisz pamiętać o tym, co uszło twojej uwadze na początku: nie istniejemy, by cierpieć, lecz by się rozwijać. Kiedy opieramy się rozwojowi, kiedy za bardzo przywiązujemy się do tego, co musi minąć, utykamy w miejscu i budzi się w nas tęsknota. Prawda jest taka, że życie się zmieni i ostatecznie zbierzemy plony naszych wysiłków, miłości i prawdy, które posialiśmy. Kiedy chcemy powitać nowy horyzont, musimy się otworzyć na podróż, która nas do niego doprowadzi.Nie pokochasz siebie, wmawiając sobie, że jesteś wcieloną dobrocią. Nie zaleczysz ran w sercu przekonywaniem się, że nie istnieją. Nie zaczniesz pewnego dnia tak po prostu wierzyć w swoją doskonałość. Pokochasz siebie, kiedy pokochasz każdy szczegół swojego życia. Pokochasz siebie, kiedy zaczniesz o siebie dbać. Pokochasz siebie, kiedy zrozumiesz, że miłość do siebie to cel, nie środek do celu. Pokochasz siebie, kiedy twoje wewnętrzne dziecko spojrzy na osobę dorosłą, którą jesteś, i odetchnie z aprobatą.
To uczucie tak dogłębne, że wierzysz, iż będzie trwać wiecznie. Takie prawdziwe, że przestajesz ufać temu, co dotąd wydawało się pewne. Otula twój umysł, aż przestajesz dostrzegać cokolwiek innego. Musisz je zaakceptować i czekać, aż stopniowo zacznie ustępować. Zawsze ustępuje, nawet jeśli w to nie wierzysz.
Kiedy się odradzasz, nie dzieje się to od razu. Odrodzenie nadchodzi falami i warstwami. Odpuszczasz coś, a potem coś jeszcze. Nie musisz nawet wiedzieć, że ukazują ci się nowe fragmenty twojego życia. Natykasz się na coś, co wydaje się tak bardzo właściwe, że aż trudno uwierzyć w prawdziwość tego, co się dzieje. Nie pozwalasz sobie spocząć na laurach. Powoli dostrzegasz, co musi odejść, jak świat wokół ciebie musi się zmienić, aby współbrzmieć ze zmianami, które zachodzą w tobie.
W końcu stajesz pewnie pośród tego, co nadeszło mimo twojego lęku, że nie nadejdzie. Pewnego dnia budzisz się po drugiej stronie. To ta chwila, kiedy musisz pamiętać o tym, co uszło twojej uwadze na początku: nie istniejemy, by cierpieć, lecz by się rozwijać. Kiedy opieramy się rozwojowi, kiedy za bardzo przywiązujemy się do tego, co musi minąć, utykamy w miejscu i budzi się w nas tęsknota. Prawda jest taka, że życie się zmieni i ostatecznie zbierzemy plony naszych wysiłków, miłości i prawdy, które posialiśmy. Kiedy chcemy powitać nowy horyzont, musimy się otworzyć na podróż, która nas do niego doprowadzi.Nie pokochasz siebie, wmawiając sobie, że jesteś wcieloną dobrocią. Nie zaleczysz ran w sercu przekonywaniem się, że nie istnieją. Nie zaczniesz pewnego dnia tak po prostu wierzyć w swoją doskonałość. Pokochasz siebie, kiedy pokochasz każdy szczegół swojego życia. Pokochasz siebie, kiedy zaczniesz o siebie dbać. Pokochasz siebie, kiedy zrozumiesz, że miłość do siebie to cel, nie środek do celu. Pokochasz siebie, kiedy twoje wewnętrzne dziecko spojrzy na osobę dorosłą, którą jesteś, i odetchnie z aprobatą.
więcej..
