Chłopak, który pragnął kochać - ebook

ROZDZIAŁ 1

Tyler

Delikatna dłoń sunęła po moim policzku. Nieco ociężale uniosłem powieki i mrugnąłem kilkakrotnie, by świat nabrał wyrazistości. Dostrzegłem nad sobą Scarlett i zrozumiałem, że to jej włosy czułem na twarzy. Westchnąłem ciężko, bo łudziłem się, że tuż po przebudzeniu ujrzę London. Przetarłem twarz dłońmi, starając się nie rozpamiętywać wczorajszego wieczoru. Nie tak go sobie wyobrażałem. Miał być wyjątkowy i taki nasz, a skończył się wymianą zdań, o której najpewniej oboje chcielibyśmy jak najszybciej zapomnieć.

– Tatusiu, gdzie mamusia? Jestem głodna.

Wyciągnąłem dłoń i wsunąłem córce za ucho pasemka jej jasnych włosów. Siląc się na uśmiech, wsparłem się na ramionach i wzrokiem podryfowałem po wnętrzu sypialni.

– Sprawdzałaś na parterze, aniołku?

Scarlett energicznie potaknęła głową, a jej włosy wdzięcznie zatańczyły w powietrzu.

– Tak, ale mamusi tam nie było. Może poszła do pracy? – Zrobiła nieco chmurną minę i zaczęła bawić się frędzlem dekoracyjnej poduszki.

– Nie sądzę, jest niedziela. – Zrzuciłem z siebie kołdrę, przeciągnąłem się i podszedłem do okna, by sprawdzić, czy na podjeździe domu stoi nasz samochód. Gdyby London miała w planach zakupy lub poranną kawę w towarzystwie Lou, na pewno wybrałaby się samochodem, tymczasem stary, wysłużony ford stał dokładnie w miejscu, w którym go wczoraj zostawiłem.

– Tatusiu, a jeśli ktoś mamę porwał? – spytała z przejęciem, uruchamiając dziecięcą wyobraźnię.

– Spokojnie, mama nie należy do kobiet, które pozwoliłyby się porwać. Wiesz, jak głośno potrafi krzyczeć, prawda? – Mrugnąłem zawadiacko dokładnie w chwili, w której dotarł do mnie odgłos burczenia w brzuszku Scarlett. – Chodź, zejdziemy na dół i przygotujemy śniadanie. Zrobimy mamie niespodziankę, co ty na to?

– A upieczemy grzanki w kształcie serca? – pisnęła podekscytowana. Jej oczy niemal natychmiast zajaśniały wyjątkowym światełkiem, które zawsze sprawiało, że czułem wewnątrz przyjemne ciepło. Scarlett była wspaniałym dzieckiem. Pogodna, skora do wygłupów i lubiąca okazywać uczucia. Potrafiła godzinami siedzieć mi na kolanach i wtulając się we mnie, oglądać ulubioną bajkę. Doceniałem każdą wspólnie spędzoną chwilę, tym bardziej że Mia w ostatnim czasie zrobiła się wyjątkowo dorosła i unikała czułości. Obecność Scarlett rekompensowała mi poczucie, że utraciłem coś bezcennego. Relację ojciec – mała córeczka.

– Upieczemy cały stos sercowych grzanek, pod warunkiem że mi pomożesz.

Scarlett zeskoczyła z łóżka i wsunęła nogi w kapcie, po czym chwyciła mnie za dłoń i pociągnęła w stronę schodów.

– Mama uwielbia niespodzianki.

– To prawda – odpowiedziałem.

– I grzanki z miodem – dodała radośnie Scarlett.

Zaledwie dziesięć minut później siedzieliśmy przy stole w towarzystwie Mii, nie bardzo wiedząc, co się wydarzyło dzisiejszego ranka. London jakby zapadła się pod ziemię, a ja całym sobą czułem, że ma to związek z wczorajszym wieczorem, naszą kłótnią i tym pieprzonym magnesem z wieżą Eiffla, który wisiał na drzwiach naszej lodówki. Z każdą upływającą minutą czułem większy niepokój. Zacząłem snuć domysły, że coś musiało się stać, że może znowu ktoś chciał ją skrzywdzić. Nie mogłem sobie poradzić ze stanem zawieszenia, w jakim się znalazłem. Wstałem od stołu i chwyciwszy w dłoń telefon komórkowy, wysłałem wiadomość do Louise z pytaniem, czy London jest u niej, a gdy zaprzeczyła, nieprzyjemny dreszcz przeszył mnie na wskroś. Może jest w butiku? Może musiała odreagować wczorajszy wieczór i rzuciła się w wir pracy? Zawsze tak robiła, gdy coś ją przerastało. Tylko dlaczego nie zostawiła nam żadnej wiadomości i nie zabrała ze sobą telefonu?

– Tato, ja już skończyłam, mogę odejść od stołu i wrócić do łóżka?

Spojrzałem na Mię, na jej wciąż splątane włosy i wbrew temu, co czułem, uśmiechnąłem się promiennie. Nie chciałem, by zorientowała się, że coś jest nie tak. Mia była już rozsądną dziesięciolatką i doskonale wyczuwała nastroje moje i London.

– Do łóżka? Dochodzi dziesiąta. – Utkwiłem wzrok w zegarze, zastanawiając się, kiedy London wróci i o której godzinie wyszła z domu.

– Nie mogłam wczoraj zasnąć. Słyszałam, jak się kłóciliście. – Wzruszyła ramionami i chwyciwszy w palce spieczoną skórkę grzanki, zaczęła ją kruszyć.

Wyprostowałem się, jakby jej słowa miały moc rażenia prądem, i usilnie starałem się znaleźć w myślach odpowiedź.

– Nie kłóciliśmy się – zaoponowałem, gdy w końcu odzyskałem głos.

– Tato… – Wywróciła oczami niczym zbuntowana nastolatka.

– Po prostu rozmawialiśmy nieco głośniej niż zwykle i… – Zamilkłem, bo zabrakło mi argumentów. Nerwowym ruchem przeczesałem włosy, niemal ciągnąc się za nie z bezradności.

– A dlaczego się kłóciliście? Już się nie kochacie? – zapytała zdezorientowana Scarlett, a na jej twarzy pojawił się smutek.

– Aniołku, co też ci przyszło do głowy. – Podszedłem do córki i pocałowałem ją w czoło, a następnie zająłem miejsce na krześle stojącym obok. – Ja i mama zawsze będziemy się kochać. Po prostu czasami mamy inny punkt widzenia na niektóre sprawy, ale to nie znaczy, że się kłócimy.

– No to się kochacie czy nie? – Zmarszczyła czoło, oczekując odpowiedzi.

– Oczywiście, że się kochamy.

Dotarł do nas dźwięk otwieranych drzwi. Psy, do tej pory spokojnie leżące w salonie, poderwały się i kręcąc młynki ogonami, ruszyły w stronę korytarza. Wiedziałem, co to oznaczało. London wróciła do domu.

– Mamusia! – Scarlett zeskoczyła z krzesła i boso podbiegła do matki, by rzucić jej się w ramiona. – Zrobiliśmy dla ciebie śniadanie. Mamy grzanki w kształcie serca. O! Zobacz, jak dużo. – Ruchem ręki wskazała na piętrzący się na stole stos pieczywa.

– Czy to niespodzianka? – London pogładziła policzek córki.

– Tak!

– Uwielbiam niespodzianki! – Uśmiechnęła się szeroko i zajęła miejsce przy stole. Nie, nie usiadła obok mnie, tak jak to miała w zwyczaju, a pomiędzy naszymi córkami. Nie spojrzała mi w oczy, nie przywitała codziennym „dzień dobry, kochanie”. Była zdenerwowana i inna…

– Wróciłaś do biegania? – zapytałem, dostrzegłszy, że ma na sobie strój do joggingu.

– Tak. Musiałam pobyć chwilę sama ze sobą, a odrobina ruchu wyjdzie mi na zdrowie. Ostatnio za dużo pracuję. – Wyciągnęła rękę po grzankę, którą obficie posmarowała miodem z kwiatu pomarańczy.

Naprawdę powinienem w tej chwili przemilczeć jej słowa. Może nawet potaknąć, udając zrozumienie. Zaoszczędziłbym nerwów nam wszystkim.

– Próbujesz dać mi do zrozumienia, że będziesz znikała wczesnym rankiem, by móc biegać? – London zamarła z kanapką w ręku, patrząc na mnie spod zmarszczonych brwi. – Spędzasz całe dnie w butiku, pracujesz w soboty do późnych godzin popołudniowych, a teraz jeszcze będziesz uciekała mi z łóżka skoro świt, bo chcesz pobyć sama ze sobą?

Zapanowała cisza. Dokładnie ten jej rodzaj, który zapowiadał zbliżający się wybuch. Z większą siłą zacisnąłem palce wokół porcelanowego kubka, a moje serce zaczęło bić niespokojnie. Poczułem na sobie spojrzenie London i już wiedziałem, że przesadziłem. Pożałowałem wypowiedzianych słów. Chciałem je cofnąć, ale nie potrafiłem.

London w żaden sposób nie skomentowała mojego wywodu, co sprawiło, że odniosłem wrażenie, iż właśnie dostałem od niej w twarz. Starałem się sobie wmówić, że wrócimy do tej rozmowy, gdy dziewczynki będą w swoich pokojach, że jej milczenie jest spowodowane troską o emocje naszych córek. Naprawdę chciałem w to wierzyć, ale jakiś głos wewnątrz mnie krzyczał, że chodzi o coś zupełnie innego. Traciłem ją. Od wczorajszego wieczoru London nie była sobą. Znowu uciekała myślami do przeszłości, a ja mogłem się temu jedynie przyglądać.

– Pójdę pod prysznic, dziękuję za śniadanie. – Nim zniknęła, złożyła jeszcze pocałunek na policzkach Scarlett i Mii, a przechodząc obok mnie, na krótką chwilę zacisnęła palce dłoni na moim barku. Chciałem ją do siebie przyciągnąć, posadzić sobie na kolanach i bez pardonu zacząć całować, ale mi na to nie pozwoliła. Czmychnęła na górę, sprytnie unikając kontaktu i rozmowy ze mną.

Próbowałem się skupić na prostych rzeczach i nie uzewnętrzniać swoich emocji, jednocześnie nie mogłem przestać rozmyślać o dzisiejszym poranku i zachowaniu małżonki. W miarę sprawnie wyszykowałem Scarlett na lekcję baletu, a gdy z uśmiechem na twarzy, ubrana w różowe tutu, biegła do samochodu matki koleżanki z klasy, głośno zapewniłem ją o swojej miłości. Stojąca obok Mia jęknęła, krzywiąc się przy tym paskudnie, i chwyciwszy w dłoń smycz, rzuciła:

– Dziesięć minut wystarczy? Nie chce mi się spacerować z psami. Wolałabym spędzić ten czas, grając w siatkówkę, a najchętniej wróciłabym do łóżka. – Ziewnęła przeciągle.

– Dwadzieścia – zarządziłem. – I nie zbliżaj się do wody.

Ponownie przewróciła oczami, naciągnęła na głowę kaptur czerwonej bluzy i nieco ociężałym krokiem ruszyła w stronę plaży. Posprzątałem po śniadaniu, wiedząc, że London nie opuści łazienki, dopóki nie wykona starannego makijażu. Chciałem z nią porozmawiać na spokojnie, dlatego zrezygnowałem z opcji mówienia do drzwi i uzbroiłem się w cierpliwość.

– Przepraszam za wczoraj i za dzisiejszy poranek. Przestraszyłem się, gdy nie znalazłem żadnego liściku z informacją, co się z tobą dzieje, a gdy zobaczyłem, że zostawiłaś telefon, niemal sfiksowałem – wyznałem szczerze, stojąc w progu sypialni.

London wyjęła z szuflady ładowarkę do telefonu, następnie podłączyła ją do prądu i wyraźnie zmieszana, w końcu odważyła się spojrzeć mi w oczy.

– Tyler… – zaczęła miękko, skrywając dłonie w zbyt długich rękawach. Denerwowała się. Wciąż nie potrafiła ukrywać swoich emocji.

– Tak?

– A jeśli on faktycznie żyje? – Niepewnie zrobiła krok w moją stronę, zmniejszając dzielący nas dystans. Odepchnąłem się od futryny i stanąłem na wprost kobiety, z oczu której wyzierało przerażenie. Nagle dostrzegłem, jak bardzo była pogubiona. Pomyślałem, że koncertowo spieprzyłem sprawę, robiąc jej wyrzuty z powodu podejrzeń, co do których miała przecież prawo.

– Skarbie, wielokrotnie rozmawialiśmy na ten temat. – Ułożyłem dłonie na jej krągłych biodrach, z ulgą odnotowując, że ich nie strąciła. – Jared nie żyje. Pochowaliśmy go pięć lat temu i…

– Tak, wiem… – Nerwowo potaknęła głową, bezustannie ciągnąc za rękaw swetra. – A jeśli to nie był on? Jeśli w trumnie, którą pochowaliśmy, było ciało innego żołnierza? Przecież takie sytuacje się zdarzają. W sieci można znaleźć mnóstwo podobnych historii. Ktoś zostaje uznany za zaginionego, potem za zmarłego, a na końcu okazuje się, że doszło do pomyłki i…

– London… – Starałem się zachować spokój i cierpliwość, a nie było mi łatwo. Widziałem, jak bardzo jest rozedrgana, jak toczy wewnętrzną walkę z własnym strachem i obawami. – Mamy dwudziesty pierwszy wiek, takie pomyłki dziś są niemal niemożliwe. Nikt, absolutnie nikt, nie był w stanie przeżyć tak zmasowanego ataku bombowego. Czytaliśmy raport, rozmawialiśmy z przełożonymi Jareda, trzymałaś w dłoni jego zakrwawiony mundur…

Rozpłakała się, a mnie coś ścisnęło za mostkiem. Przyciągnąłem ją do siebie, chcąc być dla niej wsparciem. Przylgnęła do mnie całym swoim umęczonym wczorajszymi wydarzeniami ciałem, łaknąc bezpieczeństwa, a ja chciałem być bezpiecznym portem, do którego mogła wpłynąć, by uniknąć sztormu szalejącego na otwartym oceanie.

– Wiesz, myślę, że takie wątpliwości dosięgają każdego, kto pochował bliską osobę, nie mogąc zobaczyć jej ciała. To zupełnie naturalne. Nasz umysł stara się wyprzeć to, w co nie chce uwierzyć.

– Ale ten magnes… – wyszeptała drżącym głosem. Delikatnie odsunąłem ją od siebie na długość ramion, tak by móc spojrzeć w jej zapłakane oczy.

– Skarbie, to tylko magnes. Myślę, że komuś zależało na tym, byś straciła równowagę emocjonalną. Nie wiem, może Steven postanowił o sobie przypomnieć. A może to któryś z sąsiadów? Państwo Loghans byli ostatnio we Francji, prawda? Może ten magnes to prezent od nich?

Widziałem, jak próbowała przekonać samą siebie do moich racji. Widziałem, jak walczyła, jak ostatkiem sił uśmiechnęła się łagodnie, by po chwili dodać nieco bardziej pogodnym tonem:

– Tak, masz rację, to na pewno jakiś głupi zbieg okoliczności. – Wytarła nos wierzchem dłoni, wspięła się na palce stóp i złożyła na moich ustach szybki pocałunek. Zasmakowałem jej łez, trosk i strachu i poczułem się z tym kiepsko. Chciałem, by pieprzona przeszłość została już za nami, a tymczasem ona wciąż wracała, przypominając nam o tym, że życie potrafi pisać własny scenariusz, po stokroć bardziej zawiły niż labirynt Longleat, który mieliśmy okazję odwiedzić. – Przepraszam, że wczoraj zepsułam nasz wieczór. Wpadłam w panikę i powiedziałam o kilka słów za dużo. – Ułożyła dłonie na mojej piersi, a ja poczułem, jak jej ciepło przenika przez tkaninę mojej koszulki.

– Nigdy nie przepraszaj za to, że jesteś ze mną szczera, skarbie.

Uśmiechnęła się, pociągnęła nosem i potaknęła głową.

– Kocham cię, wiesz? Bardzo. Całą sobą. I wczoraj przestraszyłam się, że mogłabym to stracić. Stracić nasze życie, a tak bardzo je lubię – mówiła nieskładnie, wciąż walcząc ze łzami. – Obiecaj, że zawsze będziemy razem, że bez względu na to, czym zaskoczy nas los, poradzimy sobie z każdą przeszkodą. Tyler?

– Obiecuję – powiedziałem ściszonym głosem, zbliżając swoje usta do jej drżących warg.

– Nigdy ze mnie nie rezygnuj, dobrze? Ja wiem, że nie jestem idealna, ale…

Nie wytrzymałem. Zaatakowałem jej wargi swoimi, pragnąc już tylko poczuć smak i bliskość, którymi nie potrafiłem się nasycić. London była moim sanktuarium, miejscem kultu, które chciałem czcić, do którego pragnąłem wracać.

– Kocham cię – wyszeptałem, gdy w końcu oderwaliśmy się od siebie. – I nie zgadzam się na twoje bieganie. Poranki są nasze, skarbie. Twoje i moje. – Wsunąłem dłonie pod jej sweter, opuszkami palców pokonując krzywizny kobiecego ciała, zaś nosem delikatnie trąciłem jej nos. – Chcę się budzić przy tobie, rozumiesz? – Potrząsnęła głową na znak, że przyjęła do wiadomości. – A pobiegasz sobie wieczorem lub na bieżni, okay? – Zachichotała. Uroczo. Cudownie. Dokładnie tak, jak lubiłem najbardziej. – A teraz skończymy to, co zaczęliśmy wczoraj. – Uniosłem ją tak, by nogami mogła opleść moje biodra, i nie wypuszczając London z objęć, ruszyłem w stronę łóżka. Ułożyłem ukochaną na atłasowej pościeli, wciąż nie mogąc oderwać od niej ust, i gdy już zaczynałem wierzyć w to, że w końcu uczcimy naszą pierwszą rocznicę ślubu tak jak należy, dotarł do nas dźwięk otwieranych drzwi wejściowych i głos Mii:

– Tato! London! Alfie znowu zżarł kamień! Duży! To był ostatni raz, kiedy poszłam z nim na plażę!

Poddałem się! Opadłem na London całym swoim ciężarem, jęcząc z bezradności.

– To tyle w kwestii świętowania – powiedziałem, czując, jak London trzęsie się ze śmiechu.ROZDZIAŁ 2

London

Próg butiku przekroczyłam uzbrojona w termiczny kubek z zieloną i już zimną herbatą i kartonikiem pączków z lokalnej cukierni, za którymi przepadała moja pracownica. Dochodziła czternasta i jak sięgam pamięcią, to nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się stawić w pracy o tak późnej porze. Na ogół byłam w butiku już o siódmej, przychodziłam do niego pierwsza i, jak na szefową przystało, wychodziłam ostatnia. Tak, większą część życia spędzałam w swojej małej firmie, którą starałam się wprowadzić na krajowy rynek. Wraz z moimi pracownicami odniosłyśmy kilka sukcesów, z których byłyśmy wyjątkowo dumne. Udało nam się uzyskać wyróżnienie na zeszłorocznych targach mody ślubnej, które odbyły się w Londynie, dzięki czemu nasze suknie znalazły się na rozkładówce ekskluzywnego magazynu o wdzięcznym tytule „Wedding Dress”. Nakręcono o nas reportaż, który wyemitowano na kanale BBC Lifestyle, co sprawiło, że zalała nas fala zamówień, a czas realizacji sukni wydłużył się aż do sześciu miesięcy. W wyniku takiego zainteresowania musiałam zatrudnić kolejne szwaczki, a także wynająć halę, w której mogłyśmy rozpocząć produkcję. Wskutek tych zmian w chwili obecnej w firmie pracowałyśmy ja i moja prawa ręka Ashlyn – młoda i pełna pasji kobieta z niesamowitym wyczuciem stylu – oraz dziesięć uzdolnionych szwaczek, które tworzyły cuda w hali produkcyjnej znajdującej się na drugim końcu miasta.

– O, w końcu jesteś! Jak się ma Alfie? – Ashlyn, ubrana w elegancki garnitur i z perfekcyjnie wykonanym makijażem, zamknęła zeszyt zamówień i wyszła zza biurka.

– Daj spokój, jeszcze jedna taka akcja i się załamię. – Westchnęłam ciężko i postawiłam pudełko z pączkami na stoliku, zaś torebkę i marynarkę odwiesiłam do wnękowej szafy. Przemilczałam fakt, że to już druga zarwana przeze mnie noc z rzędu. Najpierw nie mogłam spać z powodu zamieszania i paniki, jakie wywołał magnes, a potem z racji szaleństwa, którego centrum był nasz sędziwy pies.

– Jest aż tak źle? – spytała zafrasowanym głosem.

– Spędziłam całą noc i przedpołudnie w klinice weterynaryjnej. W dodatku sama, bo Tyler ma dziś dyżur w aptece, no i ktoś musiał zostać z dziewczynkami i wyprawić je do szkoły. Doktor Hackings musiał operować, bo kamień zablokował Alfiemu jelita i mógł doprowadzić do ich przerwania. Jednym zdaniem: noc była do dupy.

– Współczuję. Marnie wyglądasz. Powinnaś zostać w domu i odpocząć. Niepotrzebnie się dziś fatygowałaś. Świetnie sobie poradziłam, mimo że ruch był całkiem spory.

– Jesteś kochana, ale znasz mnie i wiesz, że nie usiedziałabym na tyłku, wiedząc, że jesteś tu sama. – Podeszłam do kontuaru i otworzyłam zeszyt zamówień, by z uwagą prześledzić dzisiejsze zlecenia. Dwanaście sukien. Jak tak dalej pójdzie, znowu będę musiała zatrudnić nowe szwaczki.

– Zrobię mocnej herbaty z guaraną, to ci doda energii – zaproponowała i natychmiast ruszyła na zaplecze, po drodze zabierając kartonik z pączkami i zapewniając, że zważywszy na to, jak intensywny miała dziś dzień, w pełni zasłużyła, by zgrzeszyć.

– O co chodzi z tą „klientką kot”? – Zmarszczyłam brwi, nie mając pewności, czy dobrze odczytałam notatkę sporządzoną przez Ashlyn. Miała paskudny charakter pisma. Zawsze musiałam włożyć sporo wysiłku w odczytanie jej wiadomości. Powinnam kazać jej pisać drukowanymi literami – pomyślałam, śmiejąc się w duchu.

– Zaraz ci to wytłumaczę! – krzyknęła, a gdy po chwili weszła do pomieszczenia z kubkiem gorącej herbaty, postawiła go tuż przede mną i nerwowo potarła dłonie, jakby chciała je rozgrzać.

– „Klientka kot” to taka klientka, która ciągle kręci nosem, rozumiesz? Niby zachwyca się suknią, ale narzeka, że coś jej tam nie pasuje, w dodatku potrafi być przy tym opryskliwa i traktować ludzi z góry. Postanowiłam, że będę oznaczała takie klientki właśnie w ten sposób. Wówczas szwaczki będą wyczulone na punkcie dokładności.

– Ash, moje szwaczki zawsze są dokładne. Wiedzą, że żadna suknia nie wyjdzie z tego butiku, dopóki osobiście nie przeprowadzę kontroli jakości.

– Tak, wiem, ale mając na uwadze charakter klientki, będziemy wiedziały, jak do niej podejść. To taka zagrywka psychologiczna. – Mrugnęła i wgryzła się w pączka bogato oblanego lukrem, mrucząc przy tym z rozkoszy.

– I wnioskuję, że właśnie taką klientkę umówiłaś mi dziś na piętnastą? – spytałam, sunąc palcem po kartce kalendarza, w którym Ashlyn notowała czekające mnie spotkania.

– Tak. Dziś rano odwiedziła mnie jedna z kobiet, która domagała się, byś to ty osobiście zdjęła z niej miarę i pomogła jej w wyborze sukni. Była uparta jak mój kot – zaśmiała się. – Stąd to określenie – dodała z pełną buzią i nerwowo spojrzała przez ramię, zapewne chcąc się upewnić, że zdąży zjeść pączka, zanim w butiku pojawi się kolejna klientka. – Ale uprzedziłam ją, że mogę zadzwonić i przełożyć spotkanie na jutro, gdybyś potrzebowała odpocząć.

– Nie, w porządku. Alison Harris? – odczytałam niepewnie. – Blondynka? Pyskata?

– Znasz ją? – Ashlyn wytarła usta papierową serwetką, którą następnie wsunęła do kieszeni marynarki.

– Niestety – jęknęłam.

Nie miałam ochoty na to spotkanie. Co więcej, pomyślałam, że określenie Alison mianem „kobiety kot” było jak najbardziej trafne. Bez wątpienia należała do ludzi, którzy w sposób błyskawiczny potrafili podnieść ciśnienie i zepsuć humor nawet największym optymistom. I chociaż była szwagierką mojej siostry, to wpadałyśmy na siebie sporadycznie. Wiedziałam od Lou, że Alison związała się z lokalnym biznesmenem i wiosną planuje huczny ślub, ale miałam nadzieję, że suknię ślubną zakupi u któregoś z bardziej znanych i cenionych projektantów mody.

– London, jeśli jesteś zmęczona, przełożę to spotkanie na jutro.

Spojrzałam na Ashlyn i zmusiłam się do łagodnego uśmiechu. W jej spojrzeniu dostrzegłam troskę. Była cudowną pracownicą, taką, która nigdy nie zawodzi i która z sercem podchodzi nie tylko do swoich obowiązków, ale także do ludzi. Byłam wdzięczna losowi za to, że postawił ją na mojej drodze.

– Nie, nie trzeba, ale wiesz co? – Wstałam, podeszłam do wnękowej szafy i podałam Ashlyn jej torebkę, która ważyła dobre pięć kilogramów i bliżej jej było do torby podróżnej niż do podręcznego kuferka. – Uciekaj do domu. I tak za dwie godziny zamykamy, a największy ruch mamy już za sobą. Odpoczniesz po ciężkim dniu i jutro wrócisz z większymi pokładami energii.

– Na pewno? – spytała, dziwnie krzywiąc twarz. – To ty powinnaś odpocząć. Wyglądasz na padniętą i…

– Na pewno. Uciekaj – zarządziłam.

– Dobrze, dziękuję. – Chwyciła torebkę i przerzuciła ją przez ramię. – W drodze do domu zajrzę na halę. Dzwoniła kierowniczka i mówiła, że w końcu dotarły koronki z Calais, które zamówiłaś w zeszłym miesiącu. Pobiorę próbki i jutro rano będziesz je miała na swoim biurku.

– Jesteś nieoceniona, Ash.

– Do zobaczenia jutro! – krzyknęła, zanim zamknęła za sobą drzwi.

Poczułam się dziwnie, gdy zostałam sama. Miałam nieodparte wrażenie, że wciąż jestem obserwowana. Podeszłam do okna wystawowego i pod pretekstem poprawienia dołu jednej z prezentowanych w nim sukni ślubnych przykucnęłam i dyskretnie spojrzałam w stronę ulicy oraz zaparkowanych na niej samochodów. Nic nie wzbudziło moich podejrzeń. Życie płynęło swoim tempem dokładnie tak samo jak wczoraj i dzień wcześniej, a mimo to wciąż nie mogłam wyzbyć się poczucia, że coś jest nie tak, że za chwilę wydarzy się jakaś tragedia, coś co sprawi, że znowu będę walczyła o każdy oddech. Wyprostowałam się i jeszcze raz, tym razem pewniej, spojrzałam na ulicę i znajdujący się po przeciwnej stronie hotel. Nic. Spokój. Zwykła, codzienna normalność. W takim razie skąd ten strach?

W oczekiwaniu na klientkę próbowałam skupić się na pracy. Wyjęłam szkicownik i pastele i przystąpiłam do projektowania przyszłorocznej kolekcji. Unikałam wykonywania tej czynności na komputerze. Jasne, tak byłoby łatwiej i szybciej, ale ja lubiłam swoją pracę i wyzwania, jakie stawiała przede mną pusta kartka papieru, którą stopniowo zapełniałam szkicami. Projektowanie w tradycyjny sposób miało w sobie coś z magii, a ja w ostatnim czasie bardzo jej potrzebowałam.

Niewielki dzwoneczek zawieszony przy drzwiach wejściowych butiku poinformował mnie o przybyciu Alison. Jak zwykle wyglądała obłędnie. Wełniana kiecka idealnie podkreślała jej figurę, a zbyt duży dekolt uwydatniał zgrabny biust. Długie muszkieterki dopełniły stylizację, czyniąc ją nieco wyzywającą. Wyszłam zza biurka, zupełnie automatycznie wytarłam dłonie w swoje eleganckie spodnie i wyciągnęłam rękę w stronę Alison, jednocześnie posyłając jej szeroki, firmowy uśmiech.

– Dzień dobry, Alison, czekałam na ciebie. Jak się masz? – Uścisnęła moją rękę jakby od niechcenia i odwróciła głowę w stronę towarzyszącej jej koleżanki.

– Mówiłam, że powinnyśmy pojechać do Londynu – syknęła mało dyskretnie, następnie spojrzała na mnie i tym razem odezwała się głośno i wyraźnie: – Cześć, London, dziękuję, mam się całkiem dobrze. A co u ciebie? Marnie wyglądasz – podsumowała bez ogródek, mierząc mnie wzrokiem od stóp po czubek głowy.

Zacisnęłam palce na trzymanym w dłoni ołówku, obawiając się, że za chwilę go złamię.

– Dziękuję, wszystko w porządku. Gotowa na szukanie wymarzonej sukni ślubnej? – Dołożyłam wszelkich starań, by mój głos brzmiał naturalnie i miło, mimo że tak naprawdę miałam ochotę wyrzucić Alison za drzwi, głośno przy tym wrzeszcząc, że życzę jej powodzenia w zakupowym szaleństwie w centrum Londynu.

– To się okaże.

– Zapraszam, usiądźcie sobie wygodnie. – Dłonią wskazałam czerwoną, welurową sofę pyszniącą się w dalszej części butiku. – Czym mogę was poczęstować? Kawą? Herbatą?

– Poprosimy wodę. – Alison uśmiechnęła się sztucznie i wraz z koleżanką zajęły wskazane przeze mnie miejsce.

Postawiłam na stoliku szklanki oraz karafkę i z dumą wręczyłam im nasze katalogi mody ślubnej. Siadłam w fotelu, dokładnie naprzeciwko nich, i chwyciłam w dłoń szkicownik.

– Masz sprecyzowaną wizję tego, jak powinna wyglądać twoja wymarzona suknia ślubna? – zapytałam, w duchu prosząc los o to, by nasze spotkanie jak najszybciej dobiegło końca.

– Bo ja wiem… – Alison wzruszyła ramionami, bez zainteresowania przerzucając kolejne strony katalogu.

– Dobrze. To może powiedz mi, proszę, jakim jednym słowem określiłabyś swoją suknię? Ma być obszerna? A może seksowna? Wolisz coś na wzór księżniczki czy w kształcie syreny? – Nerwowo poruszyłam się na krześle, dłonią gładząc pustą kartkę.

– Ma być droga. – Zamknęła katalog, rzuciła go na dzielący nas stolik i z niezadowoleniem wyciągnęła rękę po kolejny, by ponownie bez zainteresowania zacząć przerzucać kartki.

– Masz na myśli liczne zdobienia? Koronki, kamienie?

– Też – mruknęła. – Przyjęcie weselne będzie w Grand Hotelu i chciałabym wyglądać jak milion dolarów.

– To już jakiś konkret. – Mrugnęłam zawadiacko, bardziej w stronę jej milczącej koleżanki niż samej Alison. – Chcesz mi opowiedzieć o tym, jak wyobrażasz sobie swoją suknię, czy pozwolisz mi naszkicować fason, który w moim odczuciu będzie dla ciebie najbardziej korzystny?

– Jeśli chcesz, to możesz naszkicować, co tam uważasz, ja w tym czasie pomyszkuję w twoim katalogu.

– Dobrze – potaknęłam i nie chcąc tracić czasu, przystąpiłam do szkicowania, starając się puścić mimo uszu wszystkie komentarze Alison i jej koleżanki, którymi się wymieniały podczas przeglądania naszej oferty. Gdy zakończyłam szkic, odwróciłam go w stronę klientki.

– Syrena. Uwydatni twoją szczupłą talię i krągłe biodra, a dekolt w kształcie serca pięknie podkreśli biust. Rozszerzony dół sprawi, że podczas ruchu suknia będzie sprawiała wrażenie, że płyniesz. Możemy wykończyć ją koronkowym trenem, który zrobi bajkowe wrażenie w kościele i na fotografiach, a następnie podpiąć go, gdy rozpocznie się przyjęcie weselne. Górę i dół proponuję bogato wyłożyć kamieniami. Od ciebie i twojego funduszu zależy, jakich kamieni użyjemy. Mogą to być imitacje diamentów lub kryształki Swarovskiego, które cudownie odbijają światło. Jeśli chcesz, górę sukni możemy wykończyć cielistym tiulem. Takie rozwiązanie pozwoli ci czuć się pewnie podczas zabaw tanecznych, bo gorset będzie się lepiej trzymał sylwetki. Najczęściej proponuję to klientkom z dużym biustem lub tym, które nie są przekonane co do gorsetu bez ramiączek. Decyzja należy do ciebie.

– Podoba mi się. – Wyciągnęła dłoń i chwyciła za szkic. – Co myślisz, Alice?

– Jest śliczna.

– Wobec tego zapraszam do przymierzalni. Zobaczysz, czy w tym fasonie czujesz się kobieco i tak, jak powinnaś się czuć w dniu ślubu.

– Czyli pięknie i elegancko? – dopytała znacznie już przyjemniejszym tonem.

– Czyli seksownie – podsumowałam, wstałam i gestem ręki zaprosiłam Alison i jej koleżankę do przymierzalni. Szybko znalazłam odpowiednią suknię i pomogłam Alison się w nią ubrać. Od razu wiedziałam, że się w niej zakocha. Wyglądała oszałamiająco, a zachwyty towarzyszącej jej koleżanki nie miały końca. Pomyślałam, że może ta współpraca nie będzie przebiegała tak strasznie, jak sobie wyobrażałam. Może Alison w końcu się ustatkowała i straciła nieco ze swojej jadowitości?

– Jak się w niej czujesz? – Przykucnęłam, by poprawić tren, który został wykończony koronką i niewielkimi imitacjami kryształków.

– Dokładnie tak, jak mówiłaś: seksownie. – Słyszałam, jak głos zaczął jej drżeć, gdy poprosiła koleżankę o uwiecznienie aparatem tej wyjątkowej dla niej chwili.

– Wyglądasz pięknie. Oczywiście tak jak wspomniałam wcześniej, wszelkie zdobienia to indywidualna sprawa. Jeśli się zdecydujesz na zakup sukienki, to podczas kolejnego spotkania ustalimy szczegóły dotyczące tego, czym ją ozdobimy i w których miejscach. Model, który masz na sobie, nazywa się Assai i jest bardzo seksowny. Gwarantuję, że przyszły mąż oszaleje na twój widok – zakończyłam nieco banalnie.

Alison wciąż przeglądała się w lustrze, nie mogąc oderwać wzroku od sukienki i swoich wdzięków. W pewnej chwili pozwoliła sobie wpiąć delikatny welon, którego początkowo w ogóle nie brała pod uwagę.

– Boże, jest piękniejsza niż w moich marzeniach – wyszeptała tak cicho, że z trudem dotarły do mnie jej słowa.

– Każda kobieta zasługuje na to, by w tym szczególnym czasie czuć się piękną, by przyciągać spojrzenia gości i kusić męża swoimi wdziękami. To jeden z najważniejszych dni w twoim życiu i warto dołożyć starań, by był jak najbliższy ideałowi – podsumowałam, ciesząc się, że Alison jest zadowolona z mojej propozycji.

– Każda? A ty? Dlaczego wzięłaś cichy ślub w tajemnicy, odmawiając sobie tego, by poczuć się wyjątkowo, by przyciągać spojrzenia gości? – spytała, gdy nasze oczy spotkały się w tafli zimnego lustra.

Zabiła mnie tym pytaniem. Niemal natychmiast poczułam, jak wszystkie mięśnie mojego ciała napięły się do granic możliwości, a bijące w zastraszającym tempie serce prawie uderzało o żebra.

– London? – ponagliła mnie, chcąc usłyszeć odpowiedź. Stanęłam za nią i drżącymi rękoma zaczęłam zdejmować spinacze, którymi prowizorycznie zapięłam gorset.

– To nieprawda. W tym ważnym dla mnie dniu czułam się wyjątkowo, zresztą zawsze się tak czuję, będąc z Tylerem.

– Co nie zmienia faktu, że wzięłaś ślub w tajemnicy z bratem nieżyjącego mężczyzny, z którym masz dziecko.

Zacisnęłam zęby. Mocno. W myślach powtarzałam sobie, że muszę zachować spokój i profesjonalizm. Wiedziałam, do czego zmierzała Alison. Chciała mnie wyprowadzić z równowagi, dokładnie tak jak w ten pamiętny wieczór na plaży, gdy próbowała skłócić mnie z Jaredem. Ale dziś byłam silniejszą i dojrzalszą kobietą, a dzięki Tylerowi znałam swoją wartość. Natomiast Alison nadal potrafiła być jadowitą żmiją.

– To nie tak – zaczęłam spokojnym tonem, w dalszym ciągu skupiając się na odpinaniu spinaczy. – Wzięłam ślub w tajemnicy, bo chciałam, żeby właśnie tak wyglądał. Pragnęłam, by ta wyjątkowa chwila była tylko moja, Tylera i dziewczynek. Zwyczajnie, Alison, kierowałam się innymi priorytetami niż większość panien młodych. Nie chciałam być w centrum uwagi, naprawdę nie potrzebowałam tego, by być szczęśliwą.

– Wiesz, czasami sobie myślę, że Jared nigdy by ci nie wybaczył tego, że wyszłaś za Tylera.

Stężałam, a ona to zauważyła.

– Miał totalnego pierdolca na twoim punkcie. – Pokręciła głową jak ktoś, kto sam nie może uwierzyć w wypowiadane przez siebie słowa. – Ale ty zawsze byłaś dziwna, London. – Wzruszyła ramionami dokładnie w chwili, w której odpięłam ostatni spinacz.

– Jared chciałby, byśmy były bezpieczne i szczęśliwe. Zaakceptowałby mój wybór. Jeśli masz inne zdanie, to najwyraźniej w ogóle go nie znałaś. – Cierpliwie czekałam, aż Alison wygramoli się z sukienki.

– Znałam go bardzo dobrze. Był wspaniałym facetem.

– To prawda. – Odwróciłam się i sięgnęłam po wieszak oraz pokrowiec, by móc spakować suknię, w myślach powtarzając sobie: „Oddychaj, oddychaj, London”.

– Scarlett jest do niego podobna. Ma jego oczy i usta. Zawsze gdy ją widzę, od razu myślami wracam do Jareda – podsumowała, zakładając na nogi muszkieterki.

Boże, niech to spotkanie wreszcie się skończy. Niech ona już sobie pójdzie i dłużej nie testuje mojej cierpliwości.

– Wizualnie tak, jednak ma mój charakter. Tak przynajmniej twierdzi Tyler. – Czułam na sobie jej palące spojrzenie i potrzebowałam chwili, by zebrać się na odwagę i móc ponownie spojrzeć Alison w twarz. – Jeśli się zdecydowałaś, to chciałabym zdjąć z ciebie miarę, jeśli wciąż się wahasz, możesz do nas wrócić, gdy się zdecydujesz.

– Jestem zdecydowana. Chcę tę suknię – pisnęła.

To był pierwszy raz, kiedy nie potrafiłam się cieszyć z nowego zamówienia. Myśl, że ponownie będę zmuszona współpracować z Alison, była przerażająca. W żaden sposób nie komentując jej słów, chwyciłam centymetr i z dokładnością zdjęłam z niej miarę, a następnie podpisałyśmy umowę. Zaledwie dwadzieścia minut później żegnałyśmy się w drzwiach butiku, a ja w myślach dziękowałam za to, że mam już to spotkanie za sobą. Stałam w progu i obserwowałam, jak Alison wsiada do luksusowego samochodu i odjeżdża, zbyt ekspresyjnie machając mi na pożegnanie. Robiło się chłodno i wietrznie, a granatowe chmury, które niemal w całości pokryły niebo, zapowiadały zbliżający się deszcz. Świat okrył się szarością ostatniego tygodnia października. Otuliłam się połami marynarki i już miałam zniknąć we wnętrzu butiku, gdy nagle go dostrzegłam.

Był tam.

Stał w tłumie ludzi na przystanku autobusowym, po drugiej stronie ulicy.

Nie zastanawiałam się nad tym, co robię. Działałam pod wpływem impulsu. Nie zważając na pierwsze krople deszczu i silne podmuchy wiatru, wybiegłam na ulicę, pragnąc tylko jednego: dotrzeć do niego. Usłyszałam pisk opon i ujrzałam oślepiające światło. A potem sprawy potoczyły się zbyt szybko. Poczułam silne uderzenie i chłód mokrego asfaltu, który kaleczył mi policzek. Ktoś wykrzyczał szereg przekleństw pod moim adresem. Resztką świadomości zanotowałam zatrzymujący się na przystanku autobus, który po chwili odjechał, zabierając go ze sobą.

– Jared… – wyszeptałam i spróbowałam wstać, ale jakiś człowiek mi to uniemożliwił.

– Niech się pani nie podnosi, na litość boską. Proszę leżeć – usłyszałam nad sobą, czując ciepło czyjegoś oddechu na twarzy.

– Jared…