Chuligaństwo stadionowe - ebook
Chuligaństwo stadionowe - ebook
Monografia w sposób kompleksowy prezentuje problematykę chuligaństwa stadionowego jako zjawiska społecznego i prawnego. Jej zasadniczą część stanowią analizy związane z krajowymi i międzynarodowymi regulacjami prawnymi dotyczącymi chuligaństwa na stadionach; szczególną uwagę poświęcono regulacjom mającym na celu zapewnienie bezpieczeństwa imprez masowych. W monografii zaprezentowano dane statystyczne dotyczące chuligaństwa stadionowego – zebrane zarówno przez instytucje państwowe (organy ścigania), jak i organizacje pozarządowe (Polski Związek Piłki Nożnej). Na uwagę zasługuje wnikliwy opis typologii kibiców oraz tworzonej przez nich subkultury wraz z badaniem cech psychologicznych sprawców chuligaństwa stadionowego. Autor omawia kryminalistyczne aspekty chuligaństwa, przede wszystkim modus operandi czynów popełnianych na stadionach, a także problematykę kryminologiczną, uwzględniając relacje między grupami kibiców. Monografię kończy prezentacja propozycji rozwiązań, które mogą zredukować liczbę niepożądanych zachowań związanych z meczami piłkarskimi.
Monografia stanowi jedno z nielicznych w polskiej literaturze prawnej i kryminologicznej opracowań tak dogłębnie przedstawiających problematykę chuligaństwa stadionowego, jest oparta na dobrej znajomości realiów szeroko rozumianego zjawiska chuligaństwa stadionowego oraz na przeprowadzonych badaniach empirycznych. Do osiągnięć naukowych autora można także zaliczyć sformułowanie wartościowych uwag i postulatów, które powinno się uwzględniać w pracach nad stworzeniem strategii postępowania związanego ze zwalczaniem czynów o charakterze chuligańskim na stadionach, a także w pracach nad polityką kryminalną dotyczącą penalizowania przestępstw i występków dokonywanych przez chuliganów stadionowych oraz karania sprawców takich czynów.
z recenzji prof. dr. hab. Tadeusza Tomaszewskiego
Wielką wartością monografii jest jej interdyscyplinarny charakter. Na uznanie zasługuje nie tylko szerokie ujęcie problematyki dogmatycznej (rozważań w sferze normatywnej), z uwzględnieniem szerokiego kontekstu historycznego oraz kontekstu prawnoporównawczego, ale także pokazanie szerokiego zakresu problemów socjotechnicznych, związanych z tworzeniem i stosowaniem regulacji prawnych. Autor włożył duży wysiłek w spojrzenie na poruszane kwestie z punktu widzenia różnych dyscyplin. Pokazał nie tylko mechanizmy prowadzące do zmian w obowiązującym prawie, ale także społeczne skutki ich wprowadzenia. Na podkreślenie zasługuje wykorzystanie przez autora w opracowaniu własnych badań empirycznych (w obszarze poziomu agresji) wniosków statystycznych.
z recenzji dr. hab. Marka Leśniaka
Marcin Kamiński – doktor nauk prawnych, ukończył prawo na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego oraz psychologię na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Uczestniczył w Prawniczym Seminarium Doktorskim na Akademii Leona Koźmińskiego. Adwokat należący do Izby Adwokackiej w Warszawie. W swojej pracy naukowej koncentruje się głównie na problematyce prawa karnego oraz na wybranych działach prawa cywilnego. Autor licznych publikacji naukowych, w tym monografii Prostytucja w aspektach psychologiczno-społecznych i prawnych.
Spis treści
Okładka
Strona tytułowa
Strona redakcyjna
Spis treści
Wstęp
Rozdział 1. Kryminologiczne i prawnokarne aspekty chuligaństwa
1.1. Chuligaństwo jako pojęcie prawa karnego i kryminologii
1.2. Występek chuligański w prawie karnym – zarys historii instytucji
1.3. Podmiotowe, przedmiotowe i mieszane sposoby definiowania czynu o charakterze chuligańskim
1.4. Legalne definicje występku o charakterze chuligańskim
1.5. Wykładnia definicji legalnej występku o charakterze chuligańskim na gruncie Kodeksu karnego z 1969 r.
1.6. Występek chuligański w Kodeksie karnym z 1997 r.
Rozdział 2. Chuligaństwo stadionowe w ujęciu kryminologicznym
2.1. Definicja chuligaństwa stadionowego
2.2. Subkultura kibiców
2.3. Typy kibiców wyróżniane w literaturze
2.4. Modus operandi chuliganów stadionowych
Rozdział 3. Międzynarodowe regulacje w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa imprez sportowych i przeciwdziałania chuligaństwu stadionowemu
3.1. Regulacje Rady Europy
3.2. Prawodawstwo Unii Europejskiej
Rozdział 4. Ustawa o bezpieczeństwie imprez masowych z dnia 22 sierpnia 1997 r. jako regulacja dotycząca przeciwdziałania chuligaństwu stadionowemu
4.1. Okres do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (12.03.1998 r.)
4.2. Ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o bezpieczeństwie imprez masowych wraz z nowelizacjami
Rozdział 5. Ustawa z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych jako odpowiedź na działania chuliganów stadionowych
5.1. Wprowadzenie nowej ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych
5.2. Nowelizacja ustawą z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych oraz ustawy Kodeks karny
5.3. Nowelizacja ustawą z dnia 31 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych oraz niektórych innych ustaw
5.4. Nowelizacje ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw oraz ustawą z dnia 11 września 2015 r. o zmianie ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych oraz niektórych innych ustaw
5.5. Podsumowanie
Rozdział 6. Koncepcje wyjaśniające zjawisko chuligaństwa stadionowego
6.1. Wpływ tłumu i grupy jako wytłumaczenie przyczyn chuligaństwa stadionowego
6.2. Teorie agresji jako wytłumaczenie przyczyn chuligaństwa stadionowego
6.3. Radzenie sobie z poczuciem alienacji jako przyczyna chuligaństwa stadionowego
Rozdział 7. Badania agresji u kibiców „młyna”
7.1. Założenia badawcze
7.2. Problem badawczy i hipotezy badawcze
7.3. Metody badawcze
7.4. Osoby badane
7.5. Uzyskane wyniki badań
7.6. Dyskusja wyników
Zakończenie i wnioski
Bibliografia
| Kategoria: | Monografie Prawnicze |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8175-305-0 |
| Rozmiar pliku: | 2,0 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Problematyka działalności tak zwanych pseudokibiców piłkarskich w Polsce sięga lat 70. oraz 80. XX w., kiedy środowisko to zaczęło się kształtować. Do wzmożenia aktywności przedstawicieli tej subkultury doszło w latach 90. XX w. Ich działania objęły stadiony piłkarskie oraz obszary znajdujące się poza taką infrastrukturą. Zjawisko to stało się przedmiotem literatury socjologicznej, kryminologicznej oraz prawniczej – głównie w związku z Mistrzostwami Europy w piłce nożnej rozgrywanymi w Polsce w 2012 r. W związku z przyjęciem organizacji wyżej wymienionej imprezy konieczna była nowelizacja polskich przepisów dotyczących bezpieczeństwa imprez masowych, tak by zapewnić odpowiednie zabezpieczenia oraz ewentualną reakcję prawną w związku z działalnością grup pseudokibiców. Podkreślić należy, że problematyka działalności tych grup nie wiąże się jedynie z bezpieczeństwem imprez masowych, gdyż w mediach pojawiają się informacje o działalności organów ścigania, które skutkują rozbijaniem zorganizowanych grup przestępczych mających związki z grupami pseudokibiców. Powyższe oznacza, że działalność części chuliganów stadionowych nie skupia się wyłącznie na działalności związanej z meczami piłki nożnej, ale np. także na przestępczości narkotykowej.
Istotne jest, że działalność o charakterze godzącym w dobra prawnie chronione nie jest właściwa dla wszystkich kibiców piłkarskich. Grupa określana jako kibice piłki nożnej nie jest jednorodna. W literaturze podawano różne podziały tej grupy, przy czym najpopularniejszy jest podział na „pikników”, „ultrasów” (określanych również jako „fanatycy”) oraz chuliganów. „Piknik” zwykle nie narusza norm prawnych, gdyż widowisko sportowe jest dla niego wyłącznie przedmiotem konsumpcji. Ultrasi („fanatycy”) związani są emocjonalnie z klubem, odpowiadają za tak zwaną oprawę na meczach piłki nożnej – prowadzą doping. Mogą jednak jednocześnie dopuszczać się czynów penalizowanych przez normy prawa karnego. Celem działania chuliganów jest konfrontacja z kibicami przeciwnej drużyny lub z Policją, a samo widowisko sportowe ma dla nich co najwyżej drugorzędne znaczenie. Środowisko kibiców w skali kraju także nie jest jednorodne – kibice poszczególnych klubów mogą się wzajemnie tolerować lub zwalczać, co związane jest z systemem „zgód” lub „kos” – zawieranych między kibicami „sojuszy” bądź jawnie okazywanej wrogości. Jednolita wydaje się jednakże niechęć do Policji przejawiana przez chuliganów oraz w mniejszym stopniu przez „ultrasów”.
W książce przedstawiono szczegółowo regulacje dotyczące chuligaństwa stadionowego, zarówno na poziomie międzynarodowym, jak też na poziomie krajowym, co w szczególności obejmuje problematykę bezpieczeństwa imprez masowych oraz penalizacji zachowań przejawianych przez chuliganów stadionowych. Ponadto omówiono kryminologiczne aspekty tego zjawiska, w szczególności przedstawiając modus operandi chuliganów stadionowych, relacje pomiędzy grupami kibicowskimi, podziały w środowisku kibiców piłkarskich. Przedstawiono także statystyki Polskiego Związku Piłki Nożnej oraz organów ścigania dotyczące bezpieczeństwa na meczach piłki nożnej i występujących na nich incydentach o charakterze chuligaństwa stadionowego.
Działania chuliganów stadionowych mogą mieć swoje źródło w specyfice tłumu, w którym się znajdują, mogą też być powiązane z ich indywidualnymi cechami, do których zaliczyć można między innymi agresję. Zbadanie natężenia poszczególnych składowych agresji umożliwiają testy psychologiczne. Wykrycie różnic w zakresie tych cech między chuliganami stadionowymi a innymi osobami może pozwolić na sformułowanie wniosków de lege lata i de lege ferenda, gdyż możliwe jest chociażby stosowanie terapii mających na celu redukcję poziomu agresji. Z tej też przyczyny problem badawczy przedstawiony w niniejszej książce zawiera się w następującym pytaniu: czy zachodzą różnice w składowych agresji między osobami z grupy eksperymentalnej (kibice Legii Warszawa uczęszczający na „Żyletę”) a osobami z grupy kontrolnej (osoby, które nigdy nie brały udziału w meczu na „Żylecie”).Rozdział 1
P. Chlebowicz, Chuligaństwo stadionowe. Studium kryminologiczne, Warszawa 2009, s. 20.
Ibidem, s. 20.
D. Antonowicz, Szaliki i kaptury, Kultura Współczesna 2005, nr 3, s. 167.
Słownik języka polskiego PWN, Chuligaństwo, http://sjp.pwn.pl/sjp/chuliganstwo;2448837.html (dostęp: 11.03.2016).
Słownik Języka Polskiego PWN, Chuligan, http://sjp.pwn.pl/sjp/chuligan;2448832.html (dostęp: 11.03.2016).
Encyklopedia PWN, Chuligaństwo, http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/chuliganstwo;3886217.html (dostęp: 11.03.2016).
A. Pawełczyńska, O niektórych przyczynach chuligaństwa, Chuligaństwo. Studia, red. J. Sawicki, Warszawa 1956, s. 91.
A. Nowicka, Chuligaństwo – agresja dla zabawy, Edukacja i Dialog 2004, nr 4, s. 60.
J. Firla, Psychospołeczne uwarunkowania przestępczości nieletnich, Katowice 2001, s. 11.
M. Gajewski, Zaburzenia procesu socjalizacji. Wykolejenie i nieprzystosowanie społeczne młodzieży w ujęciu psychologicznym, społecznym i pedagogicznym, Kraków 2013, s. 57.
M. Lipka, Przestępczość nieletnich w Polsce. Zapobieganie i zwalczanie, Warszawa 1971, s. 13.
P. Chlebowicz, Chuligaństwo stadionowe. Studium…, op. cit., s. 24.
M. Szerer, Zagadnienie chuligaństwa w projekcie kodeksu karnego, Państwo i Prawo 1956, nr 7, s. 103.
Z. Ostrihanska, B. Szamota, D. Wójcik, Młodociani sprawcy przestępstw o charakterze chuligańskim, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1982, s. 16.
J. Morawski, Przestępczość o charakterze chuligańskim młodocianych, Warszawa 1974, s. 18.
T.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1444.
Dz. U. Nr 226 poz. 1648.
T.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 821 ze zm.
M. Świercz, Problematyka dozoru elektronicznego w związku z występkami chuligańskimi na Euro 2012, Prawnokarna ochrona imprez sportowych w związku z Euro 2012, red. M. Kopeć, Lublin 2012, s. 121.
Dz. U. Nr 53 poz. 301 i 302.
A. Zaćmiński, „Poena sine lege” – czyny chuligańskie w orzecznictwie Komisji Specjalnej do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym (1951–1954), Dzieje Najnowsze 2016, nr 1, s. 84.
J. Sawicki, Chuligaństwo w prawie karnym Polski Ludowej, Państwo i Prawo 1955, nr 10, s. 528––529.
A. Zaćmiński, op. cit., s. 101.
Ibidem, s. 104.
Dz. U. Nr 22 poz. 79.
G. Auscaler, Pojęcie „chuligaństwa” w radzieckim ustawodawstwie prawnym, Państwo i Prawo 1951, nr 7, s. 117.
Projekt Kodeksu Karnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Przepisy Wprowadzające, Warszawa 1956, s. 62–63.
M. Szerer, op. cit., s. 93.
Ibidem, s. 94–95.
Słownik języka polskiego PWN, Wybryk, http://sjp.pwn.pl/sjp/wybryk;2538649.html (dostęp: 14.04.2016).
M. Szerer, op. cit., s. 96.
J. Mikos, Z. Syrek, Uwagi o przestępstwie chuligaństwa na tle projektu k.k. PRL, Nowe Prawo 1955, nr 10, s. 79.
J. Sawicki, Chuligański charakter przestępstwa, Nowe Prawo 1958, nr 9, s. 3.
Dz. U. z 1958 r. Nr 34 poz. 152.
J. Sawicki, Chuligański charakter przestępstwa…, op. cit., s. 6.
A. Szczekala, Chuligański charakter czynu, Prokuratura i Prawo 2008, nr 6, s. 76.
G. Auscaler, Rozwój pojęcia chuligaństwa w radzieckim prawie karnym, Chuligaństwo. Studia, red. J. Sawicki, Warszawa 1956, s. 82.
T. Cyprian, Chuligaństwo wśród młodzieży. Problem społeczny i prawny, Poznań 1956, s. 52–53.
J. Sawicki, Przestępstwo chuligaństwa w polskim prawie karnym, Chuligaństwo. Studia, red. J. Sawicki, Warszawa 1956, s. 28–29.
Wyrok SN z dnia 31 grudnia 1952 r., I K 821/51, Państwo i Prawo 1952, nr 7, s. 134.
Wyrok SN z dnia 27 grudnia 1952 r., IV K 573/52, Państwo i Prawo 1953, nr 3, s. 463.
A. Szczekala, op. cit., s. 76.
J. Sawicki, Przestępstwo chuligaństwa w…, op. cit., s. 32.
Ibidem, s. 37.
T. Cyprian, Niektóre formy i przyczyny chuligaństwa, Chuligaństwo. Studia, red. J. Sawicki, Warszawa 1956, s. 160.
Z. Łukaszkiewicz, Orzecznictwo karno-administracyjne w walce z chuligaństwem, Chuligaństwo. Studia, red. J. Sawicki, Warszawa 1956, s. 131.
M. Bereźnicki, Działanie z błahego powodu jako przesłanka warunkująca chuligański charakter czynu, Palestra 1968, nr 6, s. 50.
Ibidem, s. 50–51.
Ibidem, s. 55.
S. Pawela, Kilka uwag w sprawie chuligaństwa, Nowe Prawo 1955, nr 7–8, s. 129.
A. Szczekala, op. cit., s. 76.
A. Wądołowska, Istota chuligańskiego charakteru czynu, Prokuratura i Prawo 2010, nr 12, s. 128.
Wyrok SN z dnia 2 grudnia 1952 r., I K 949/52, Nowe Prawo 1953, nr 2, s. 77.
Wyrok SN z dnia 21 grudnia 1951 r., IV K 8/51, Państwo i Prawo 1953, nr 1, s. 150.
Postanowienie SN z dnia 29 kwietnia 1959 r., Zg. Og. 14/59, OSPiKA 1960, nr 4, poz. 90.
A. Wądołowska, Istota chuligańskiego charakteru…, op. cit., s. 128.
T. Mędrzycki, Czy właśnie chuligaństwo?, Palestra 1963, nr 6, s. 43.
K. Kretowicz, Niektóre uwagi na temat chuligaństwa, Palestra 1957, nr 3, s. 33.
Ibidem, s. 34.
D. Maksimiuk, Problem chuligaństwa w pracach nad projektem kodeksu karnego PRL w latach 1950–1956, Letnia szkoła historii najnowszej 2008, red. M. Bielak, Ł. Kamiński, Warszawa 2009, s. 168.
K. Kretowicz, op. cit., s. 33.
Koncepcja ta przyjęta została także w wytycznych w sprawie przestępstw o charakterze chuligańskim – uchwała SN z dnia 11 czerwca 1966 r., VI KZP 43/65, OSNKW 1966, nr 7, poz. 68.
Dz. U. 1969 Nr 13 poz. 94 ze zm.
J. Makarewicz, Powrotna fala – projekt ustawy o wykroczeniach, RPEiS 1930, nr 4, s. 501.
A. Marek, Prawo wykroczeń, System prawa karnego, t. 1, Zagadnienia ogólne, red. A. Marek, Warszawa 2010, s. 37.
Wyrok SN z dnia 19 maja 1972 r., Rw 439/72, OSNKW 1972/9/146.
Uchwała SN z dnia 20 września 1973 r., VI KZP 26/73, OSNKW 1973/11/132.
Postanowienie SN z dnia 12 lutego 1969 r., Rw 54/69, OSNKW 1969/6/70.
W. Kubała, Znamię „publiczne” w ujęciu kodeksu karnego, Nowe Prawo 1976, nr 3, s. 383.
J. Nowiński, Chuligański charakter czynu ze stanowiska polityki kryminalnej, Wrocław 1989, s. 45.
Wyrok SN z dnia 7 lutego 1986 r., V KRN 9/86, OSNPG 1986, nr 11, poz. 143.
Wyrok SN z dnia 15 września 1971 r., II KR 164/71, OSNKW 1972, nr 5, poz. 85.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, druk sejmowy nr 485 Sejmu V kadencji, s. 3.
Ibidem, s. 4–5.
Ibidem, s. 1–2.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, druk sejmowy nr 485 Sejmu V kadencji, Uzasadnienie, s. 3–4.
Opinia Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego działającej przy Ministrze Sprawiedliwości o projekcie ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw z dnia 19 grudnia 2005 r. (18 stycznia 2006 r., KKPK 403/3/06), s. 2.
Ibidem, s. 2–3.
Opinia Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego działającej przy Ministrze Sprawiedliwości o projekcie ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw z dnia 19 grudnia 2005 r., op. cit., s. 4–5.
W. Wróbel, Tryb przyśpieszony i występek chuligański w projekcie ustawodawczym. Opinia w sprawie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy Kodek karny oraz niektórych innych ustaw (Druk Sejmowy nr 485), Prokurator 2006, nr 3, s. 13.
Ibidem, s. 16.
Ibidem, s. 15.
A. Marek, Powrót chuligańskiego charakteru czynu w prawie karnym, Nauki penalne wobec problemów współczesnej przestępczości. Księga jubileuszowa z okazji 70. rocznicy urodzin Profesora Andrzeja Gaberle, red. K. Krajewski, Warszawa-Kraków 2007, s. 99–100.
P. Kruszyński, Ocena projektowanych zmian legislacyjnych w zakresie postępowania przyspieszonego (druk sejmowy nr 485), Warszawa 2006, s. 9–10.
Ibidem, s. 10.
A. Wądołowska, Definicja legalna występku o charakterze chuligańskim (art. 115 § 21 k.k.), Ius Novum 2010, nr 4, s. 76.
Wyrok SN z dnia 9 lipca 2013 r., II KK 157/13, Legalis nr 734085.
R. Zawłocki, Art. 115, KK, T. II, red. R. Zawłocki 2015, wyd. 3, System Informacji Prawnej Legalis, (dostęp: 10.09.2016).
Wyrok TK z dnia 9 czerwca 2015 r., SK 47/13, Legalis 1285359.
K. Jadach, Wymiar sprawiedliwości w kontekście zakładanych funkcji kary, Studia Edukacyjne 2013, nr 24, s. 182.
Wyrok TK z dnia 9 czerwca 2015 r., SK 47/13, Legalis 1285359.
Ustawa z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 396).
Dz. U. z 2020 r. poz. 618.
J. Bernal, Dopuszczalność orzekania kary wolnościowej na podstawie art. 37a k.k. a instytucja występku o charakterze chuligańskim, Studia Prawno-Ekonomiczne 2016, T. XCIX, s. 25.
A. Wądołowska, Definicja legalna występku…, op. cit., s. 78.
R. Zawłocki, op. cit., (dostęp: 10.09.2016).
Wyrok SA w Białymstoku z dnia 31 października 2012 r., II AKa 121/12, Legalis nr 719388.
Wyrok SA w Białymstoku z dnia 30 października 2014 r., II AKa 221/14, Legalis nr 180005.
Wyrok SA w Krakowie z dnia 23 stycznia 2015 r., II AKa 207/14, Legalis nr 1336380.
Wyrok SA w Łodzi z dnia 8 października 2015 r., II AKa 178/15, Legalis nr 1359662.
M. Gałązka, A. Grześkowiak, R. Hałas, S. Hypś, D. Szeleszczuk, K. Wiak, Art. 115, KK, red. A. Grześkowiak 2016, wyd. 4, System informacji prawnej Legalis (dostęp: 10.09.2016).
Wyrok SA we Wrocławiu z dnia 29 września 2010 r., II AKa 270/10, KSZ 2011, nr 1, po. 78.
Wyrok TK z dnia 9 czerwca 2015 r., SK 47/13, Legalis 1285359.
Druk sejmowy nr 1394 Sejmu VI kadencji.
Art. 69 § 4 k.k. według ówczesnego brzmienia: „Zawieszenia wykonania kary ograniczenia wolności lub grzywny nie stosuje się wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim; sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w szczególnie uzasadnionych wypadkach” oraz według aktualnego brzmienia: „Wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim oraz sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach”.
Druk sejmowy nr 1394 Sejmu VI kadencji, Uzasadnienie, s. 10–11.
Dz. U. Nr 206 poz. 1589.
Wyrok TK z dnia 9 czerwca 2015 r., SK 47/13, Legalis 1285359.
A. Nowicka, op. cit., s. 60.
S. Wanat, Socjologia zachowań chuligańskich w sporcie, Kultura Fizyczna 1992, nr 7–8, s. 16.
