-
W empik go
Chwile ulotne - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
6 lutego 2023
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Chwile ulotne - ebook
Życie jest podróżą naznaczoną uczuciami. Każdy jej moment smakuje inaczej, przywołując wspomnienia. Tomik „Chwile ulotne” to zbiór wierszy odnoszących się zarówno do przeżyć autorki, jak i każdego z nas. Są wśród nich wiersze o miłości, tęsknocie, nadziei oraz fraszki i wiersze humorem pisane. Przyroda widziana oczyma autorki bogata jest w magiczne obrazy, które zabierają nas w podróż nazwaną życiem…
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8324-493-8 |
| Rozmiar pliku: | 2,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Chwile ulotne
jestem tu tylko wędrowcem
przez chwilę
którą tak pięknie można nazywać
chwilę co pędzi
zaczekać nie chce
nikt jej nie może zatrzymać
tą chwilą poranek
witany przez ptaki
rzepakowe pola
wyzłacane majem
łąki przyodziane
w kąkole i maki
słońce zawieszone
o zmierzchu nad lasem
chmury pędzone
w cztery świata strony
zachwyt
który wprawia serca
w mocne bicie
chwile ulotne i nienasycone
zwyczajnie nazwane
życiemWiosna
Promieniem słońca uśmiecha się z rana,
skąpana w srebrnych kroplach rosy,
po nocnych szaleństwach wiosennym wiatrem
wyczesuje potargane włosy.
Lekko zaspana budzi nadzieję na nowe, na lepsze —
słodkim trelem ptasim,
szczęściem w pąkach wzbiera, świat barwami maluje,
choć aurą grymasi.
Typowa kobieta o zmiennych nastrojach,
co urodą wabi i zapachem kusi,
bo wszystko co żywe, a choćby na krótko,
w miłosne pary połączyć się musi.
Kwieciem obsypana, ciepłem rozmarzona,
w objęciach muzyki rozbrzmiewa radosna,
pełna pragnień, zmysłów, westchnień…
Ach, ta Wiosna!Wiosenna burza
Wieczornym niebem targa
odwieczna kochanków wojna,
spada na ziemię ulewnym deszczem,
zazdrością strojna.
W szale wściekłości połamie drzewa,
dachy pozrywa,
wichrem skowycze, grzmotami straszy,
ciszę rozrywa!
Noże błyskawic tną niebo czarne
aż po sam strach.
Pełna niewiary, pełna niemocy,
nocy skrzywiona twarz.
I nagle cisza. I już po burzy,
skowronka słychać śpiew.
Zapach miłości, tkliwej czułości
przegnał wieczorny gniew.
I kochankowie też pojednani,
znów zapanował ład —
wtuleni w siebie, tęczą na niebie
uszczęśliwiają świat!Pracowity dzień
Błękitem nieba dzień się obudził,
w porannej rosie umył zaspaną twarz,
dzwonkiem skowronka ptaki pobudził,
zaczął malować świat.
Splatał warkocze z promieni słońca,
wyczesał liście w koronach drzew —
psotom, zabawom nie było końca,
perlisty niósł się śmiech.
Płynie radosna dźwięków muzyka
po horyzontu kres
i gdzie się niebo z ziemią styka,
w ciszę zamienia się.
Z wiatrem pod rękę dzień nasz pracował
godzin dwadzieścia i dwie,
teraz zmęczony buja w obłokach,
do snu układa się.Lato
żarem się z nieba na ziemię wylewa
lato…
ziarenkami piasku biega o brzasku
po plaży…
w letnim bukiecie zapachów tysiące
budzą pragnienia…
ulotne, lekkie, zmysłowe,
z nutą rozmarzenia…
promieniem światła w zieloności lasu
maluje obrazy…
w cichości tworzenia,
pięknem światłocienia,
bez skazy…
śpiewa muzyką, która gdzieś znika
w porannej mgle
i w której mocy sny letniej nocy
kryją się…
do czerwoności rozgrzane słońce
topi co wieczór
na horyzoncie życia…Jesień
w koronkach pajęczyn schwytane chwile
pełne nostalgii i melancholii
zmiennych nastrojów
ostatnich uniesień
bo to już
jesień
mgłami się kładzie na wrzosowiskach
fioletem czaruje i bawi
wrześniowym słońcem jeszcze rozpieszcza
zanim jesiennej szarudze zostawi
letnie przygody
nocne szaleństwa
rozbrzmiewające śmiechem
na skrzydłach ptaków w nieznane zaniesie
jak zwykle
jesień
siwy dym ognisk nad polem się snuje
i każdy ranek srebrzystoszary
czas bez pośpiechu leniwie popłynie
bezlistną jesienią
ku zimieJabłoń
Wiosną, okryta różowym kwieciem,
tysiące owadów do siebie wabiła,
nad brzemiennością skutków tych flirtów
czy wtedy myślała? czy o nich śniła?
Ubrana frywolnie w listeczki nowe,
z których soczysta zieleń kapała,
wianek, jak dziewczę niewinne, młode,
na swoją głowę przywdziała.
Stała tak dumnie, jeszcze piękniejsza,
gdy kwiaty różowe już opadały,
a na ich miejscu pęcznieć zaczęły,
sokiem wzbierając, rajskie specjały.
Rosą poiła i słońcem grzała,
cicho kołysząc w ramionach do snu,
ptakom kazała śpiewać piosenki
do ostatniego tchu.
Wyrosły piękne, krągłe, rumiane,
pójdę nazbierać ich koszyk cały,
by się owoce wiosennej miłości,
broń Boże, nie zmarnowały!Znów zima
bezszelestnie o zmroku zeszła na ziemię
najbielsza z pór roku
i w mroźnych ramionach świat cały trzyma…
królowa zima
zimnym wiatrem lasy smaga
nocą nad polami wyje
jeziora i stawy w szarych mgłach zasnute…
białym puchem wszystko okryje
szronem maluje na szybach kwiaty
mróz tęgi, który zimę pod rękę trzyma
czas przemarznięty zmienia śpiesznie daty…
dobrze, że czasu nikt nie zatrzyma
on też rozpocznie pogodowe szranki
choć wynik bitwy dawno przesądzony
wiosna niejednemu zawróci w głowie
i ferii barw nic też nie powstrzyma…
zanim powróci
znów zimaJeszcze je widzę
jeszcze je widzę
stoją w pół drogi
z uśmiechem we mnie wpatrzone
iść dalej nie mogą
choć zwiewne i młode
to twarze ich lekko zamglone
wciąż wszystko cieszy
przyziemne rzeczy
czas który za szybko przemija
i pewnie sprawia
że smutek jakiś
kąciki ust mych spowija
tyleśmy razem w życiu przeżyły
siedzieć by można i opowiadać
albo do księgi tego co było
nowe wspomnienia dodawać
widzę je obie — miłość z młodością
hen tam w pół drogi
idąc mijają postać złowrogą
szpetnej urody
tej się spodziewam
lecz widzieć nie chcę
jeszcze nie teraz
jeszcze nie czas by
starość w mym piecu
palić zaczęłaŻycie moje
Znowu pakuję me życie w walizki,
jak kruche szkło zawijam w papier wspomnienia,
duszą już targa twórczy niepokój,
czas, przemijając, wiele zmienia…
Bo w życiu nic nie ma
ani na pewno, ani na zawsze,
z tym trzeba pogodzić się,
nie myśleć ze smutkiem,
nie patrzeć z nostalgią,
że nie dane znów było zakorzenić się…
Zamykam kolejny rozdział życia,
ostatnim spojrzeniem żegnam porzucone lata,
niektóre trudne, słone jak sól,
lecz większość słodkich jak cukrowa wata…
Część tego, co było, zabieram ze sobą,
z tyloma rzeczami nie umiem rozstać się,
lecz od przedmiotów ważniejsi są ludzie,
których ja kocham i którzy kochają mnie…
Kochaj mnie i ty, życie moje,
już nie doświadczaj,
tylko mądrze ucz,
bo stojąc u progu nowego,
w drzwiach mojego losu,
przekręcam kolejny klucz…Nowy dom
Wystarczająco długo byłam w tej podróży,
podnosząc kotwicę, by znowu w nieznane,
co lat kilkanaście, od portu do portu,
nie wiedząc, ile czasu takiego jeszcze jest mi dane…
Za każdym razem z wielką nadzieją,
że dość tych poszukiwań, że to już pewnie po raz ostatni,
tym razem zapuszczę korzenie na dobre
i z życia koczownika wyrwę się matni…
Znalazłam tę przystań i ten port ostatni,
kotwicę zarzucam i na lądzie stoję,
zmęczony podróżnik z walizką doświadczeń,
odnalazł na ziemi w końcu miejsce swoje…Z biegiem lat
pęd życia i chęć zawojowania
choćby połowy tego świata
zmalały
skurczyły się
do wielkości łebka od szpilki
do mikrokosmosu rodziny
która jest całym światem
sukienki, buty i fatałaszki
z zazdrością patrzą na nowy trend —
ubrana w dobry humor
zadziwiająco zredukowała się
ilość pomadek i kredek
do niezbędnego minimum —
błysku w oczach i promiennego uśmiechu
nadrzędną wartością
nie jest posiadać
lecz być —
zwłaszcza zdrowym
niezmienną pozostała miłość
do natury i życia
słabnącą niestety
wiara w ludzi
jedno z najważniejszych marzeń —
móc jeszcze wiele lat
z radością witać
jestem tu tylko wędrowcem
przez chwilę
którą tak pięknie można nazywać
chwilę co pędzi
zaczekać nie chce
nikt jej nie może zatrzymać
tą chwilą poranek
witany przez ptaki
rzepakowe pola
wyzłacane majem
łąki przyodziane
w kąkole i maki
słońce zawieszone
o zmierzchu nad lasem
chmury pędzone
w cztery świata strony
zachwyt
który wprawia serca
w mocne bicie
chwile ulotne i nienasycone
zwyczajnie nazwane
życiemWiosna
Promieniem słońca uśmiecha się z rana,
skąpana w srebrnych kroplach rosy,
po nocnych szaleństwach wiosennym wiatrem
wyczesuje potargane włosy.
Lekko zaspana budzi nadzieję na nowe, na lepsze —
słodkim trelem ptasim,
szczęściem w pąkach wzbiera, świat barwami maluje,
choć aurą grymasi.
Typowa kobieta o zmiennych nastrojach,
co urodą wabi i zapachem kusi,
bo wszystko co żywe, a choćby na krótko,
w miłosne pary połączyć się musi.
Kwieciem obsypana, ciepłem rozmarzona,
w objęciach muzyki rozbrzmiewa radosna,
pełna pragnień, zmysłów, westchnień…
Ach, ta Wiosna!Wiosenna burza
Wieczornym niebem targa
odwieczna kochanków wojna,
spada na ziemię ulewnym deszczem,
zazdrością strojna.
W szale wściekłości połamie drzewa,
dachy pozrywa,
wichrem skowycze, grzmotami straszy,
ciszę rozrywa!
Noże błyskawic tną niebo czarne
aż po sam strach.
Pełna niewiary, pełna niemocy,
nocy skrzywiona twarz.
I nagle cisza. I już po burzy,
skowronka słychać śpiew.
Zapach miłości, tkliwej czułości
przegnał wieczorny gniew.
I kochankowie też pojednani,
znów zapanował ład —
wtuleni w siebie, tęczą na niebie
uszczęśliwiają świat!Pracowity dzień
Błękitem nieba dzień się obudził,
w porannej rosie umył zaspaną twarz,
dzwonkiem skowronka ptaki pobudził,
zaczął malować świat.
Splatał warkocze z promieni słońca,
wyczesał liście w koronach drzew —
psotom, zabawom nie było końca,
perlisty niósł się śmiech.
Płynie radosna dźwięków muzyka
po horyzontu kres
i gdzie się niebo z ziemią styka,
w ciszę zamienia się.
Z wiatrem pod rękę dzień nasz pracował
godzin dwadzieścia i dwie,
teraz zmęczony buja w obłokach,
do snu układa się.Lato
żarem się z nieba na ziemię wylewa
lato…
ziarenkami piasku biega o brzasku
po plaży…
w letnim bukiecie zapachów tysiące
budzą pragnienia…
ulotne, lekkie, zmysłowe,
z nutą rozmarzenia…
promieniem światła w zieloności lasu
maluje obrazy…
w cichości tworzenia,
pięknem światłocienia,
bez skazy…
śpiewa muzyką, która gdzieś znika
w porannej mgle
i w której mocy sny letniej nocy
kryją się…
do czerwoności rozgrzane słońce
topi co wieczór
na horyzoncie życia…Jesień
w koronkach pajęczyn schwytane chwile
pełne nostalgii i melancholii
zmiennych nastrojów
ostatnich uniesień
bo to już
jesień
mgłami się kładzie na wrzosowiskach
fioletem czaruje i bawi
wrześniowym słońcem jeszcze rozpieszcza
zanim jesiennej szarudze zostawi
letnie przygody
nocne szaleństwa
rozbrzmiewające śmiechem
na skrzydłach ptaków w nieznane zaniesie
jak zwykle
jesień
siwy dym ognisk nad polem się snuje
i każdy ranek srebrzystoszary
czas bez pośpiechu leniwie popłynie
bezlistną jesienią
ku zimieJabłoń
Wiosną, okryta różowym kwieciem,
tysiące owadów do siebie wabiła,
nad brzemiennością skutków tych flirtów
czy wtedy myślała? czy o nich śniła?
Ubrana frywolnie w listeczki nowe,
z których soczysta zieleń kapała,
wianek, jak dziewczę niewinne, młode,
na swoją głowę przywdziała.
Stała tak dumnie, jeszcze piękniejsza,
gdy kwiaty różowe już opadały,
a na ich miejscu pęcznieć zaczęły,
sokiem wzbierając, rajskie specjały.
Rosą poiła i słońcem grzała,
cicho kołysząc w ramionach do snu,
ptakom kazała śpiewać piosenki
do ostatniego tchu.
Wyrosły piękne, krągłe, rumiane,
pójdę nazbierać ich koszyk cały,
by się owoce wiosennej miłości,
broń Boże, nie zmarnowały!Znów zima
bezszelestnie o zmroku zeszła na ziemię
najbielsza z pór roku
i w mroźnych ramionach świat cały trzyma…
królowa zima
zimnym wiatrem lasy smaga
nocą nad polami wyje
jeziora i stawy w szarych mgłach zasnute…
białym puchem wszystko okryje
szronem maluje na szybach kwiaty
mróz tęgi, który zimę pod rękę trzyma
czas przemarznięty zmienia śpiesznie daty…
dobrze, że czasu nikt nie zatrzyma
on też rozpocznie pogodowe szranki
choć wynik bitwy dawno przesądzony
wiosna niejednemu zawróci w głowie
i ferii barw nic też nie powstrzyma…
zanim powróci
znów zimaJeszcze je widzę
jeszcze je widzę
stoją w pół drogi
z uśmiechem we mnie wpatrzone
iść dalej nie mogą
choć zwiewne i młode
to twarze ich lekko zamglone
wciąż wszystko cieszy
przyziemne rzeczy
czas który za szybko przemija
i pewnie sprawia
że smutek jakiś
kąciki ust mych spowija
tyleśmy razem w życiu przeżyły
siedzieć by można i opowiadać
albo do księgi tego co było
nowe wspomnienia dodawać
widzę je obie — miłość z młodością
hen tam w pół drogi
idąc mijają postać złowrogą
szpetnej urody
tej się spodziewam
lecz widzieć nie chcę
jeszcze nie teraz
jeszcze nie czas by
starość w mym piecu
palić zaczęłaŻycie moje
Znowu pakuję me życie w walizki,
jak kruche szkło zawijam w papier wspomnienia,
duszą już targa twórczy niepokój,
czas, przemijając, wiele zmienia…
Bo w życiu nic nie ma
ani na pewno, ani na zawsze,
z tym trzeba pogodzić się,
nie myśleć ze smutkiem,
nie patrzeć z nostalgią,
że nie dane znów było zakorzenić się…
Zamykam kolejny rozdział życia,
ostatnim spojrzeniem żegnam porzucone lata,
niektóre trudne, słone jak sól,
lecz większość słodkich jak cukrowa wata…
Część tego, co było, zabieram ze sobą,
z tyloma rzeczami nie umiem rozstać się,
lecz od przedmiotów ważniejsi są ludzie,
których ja kocham i którzy kochają mnie…
Kochaj mnie i ty, życie moje,
już nie doświadczaj,
tylko mądrze ucz,
bo stojąc u progu nowego,
w drzwiach mojego losu,
przekręcam kolejny klucz…Nowy dom
Wystarczająco długo byłam w tej podróży,
podnosząc kotwicę, by znowu w nieznane,
co lat kilkanaście, od portu do portu,
nie wiedząc, ile czasu takiego jeszcze jest mi dane…
Za każdym razem z wielką nadzieją,
że dość tych poszukiwań, że to już pewnie po raz ostatni,
tym razem zapuszczę korzenie na dobre
i z życia koczownika wyrwę się matni…
Znalazłam tę przystań i ten port ostatni,
kotwicę zarzucam i na lądzie stoję,
zmęczony podróżnik z walizką doświadczeń,
odnalazł na ziemi w końcu miejsce swoje…Z biegiem lat
pęd życia i chęć zawojowania
choćby połowy tego świata
zmalały
skurczyły się
do wielkości łebka od szpilki
do mikrokosmosu rodziny
która jest całym światem
sukienki, buty i fatałaszki
z zazdrością patrzą na nowy trend —
ubrana w dobry humor
zadziwiająco zredukowała się
ilość pomadek i kredek
do niezbędnego minimum —
błysku w oczach i promiennego uśmiechu
nadrzędną wartością
nie jest posiadać
lecz być —
zwłaszcza zdrowym
niezmienną pozostała miłość
do natury i życia
słabnącą niestety
wiara w ludzi
jedno z najważniejszych marzeń —
móc jeszcze wiele lat
z radością witać
więcej..
