Chyba strzelę focha - ebook

1. Spotkanie na szczycie

Kołnierzyk, ramiona, karczek. Potem mankiety i rękawy do połowy długości. Koniecznie od środka do zewnątrz. Później tył i – uważając na guziki – przód, a na koniec jeszcze raz kołnierzyk. Niby proste, powinno zajmować nie więcej niż pięć minut, a ja walczę z wyprasowaniem koszuli już grubo ponad pół godziny. Gdy wydaje mi się, że jestem blisko końca, okazuje się, że zaprasowałem tylne plisy. I cała zabawa zaczyna się od nowa. Dziś nie ma miejsca na wpadkę, na najmniejsze zagięcie czy choćby wystającą nitkę. Taka wizyta zdarzy się raz, a dubel jest wykluczony.

Rodzinny dom Marty, matki Wiktora, znajduje się w Konstancinie-Jeziornie, kilkanaście kilometrów na południe od Warszawy. Dziś jest to jedna z najbogatszych gmin w Polsce. Dziadkowie Wiktora zamieszkali tam w latach 30. XX wieku, tuż przed wojną. Wieś nazywała się wówczas Jeziorna. Dziadek, Wiktor senior, był specjalistą od produkcji papieru, który wytwarzano w tamtejszej fabryce. Okazały budynek z czerwonej cegły, w którym się mieściła, jest chyba pierwszym widocznym, gdy wjeżdża się do Konstancina od strony Warszawy. Stoi tuż nad rzeczką. Odrestaurowany, od niedawna służy jako centrum handlowe. Tuż po wydarzeniach marca 1968 dziadkowie Wiktora, wraz z jego wówczas dwudziestojednoletnią matką, musieli uciekać z Polski. Wyszło na jaw, że papier produkowany przez Wiktora seniora służył nie tylko władzom PRL, lecz także opozycji. W ciągu jednej nocy zapadła decyzja, że schronią się w Hiszpanii. Dom oddali pod opiekę sąsiadów i pospiesznie wyjechali do Madrytu. Mieli tam przyjaciół, dyplomatów. Dostali azyl polityczny. Babcia Wiktora, Mirosława, zajęła się pisaniem, była też dziennikarką, a dziadek zatrudnił się w drukarni i wydawnictwie zarazem. Drukował między innymi to, co pisała Mirka. Wrócili do kraju w 1989 roku, tuż po upadku komunizmu. Matka Wiktora dokończyła w Hiszpanii studia przerwane na ASP, a niedługo potem wyszła za mąż za syna przyjaciół. Została w Madrycie. Owocem miłości Marty i Remigio jest mój Wiktor Ramiro Navarro-Orta. O jego drugim imieniu dowiedziałem się dopiero niedawno. Ale imiona to małe piwo, Navarro-Orta to nazwisko torpeda. I pomyśleć, że mógłbym je nosić. Gdyby tylko w Polsce uchwalono w końcu ustawę o związkach partnerskich. Nie wahałbym się ani chwili, by je przyjąć, ale ustawy nie ma i pewnie długo nie będzie, więc mogę się tak nazywać jedynie w śmiałych fantazjach. W świetle prawa jesteśmy dla siebie dwoma zupełnie obcymi facetami.

Wiktor jest jedynakiem, rodzice nie mieli czasu na kolejne dzieci. Matka została popularną rzeźbiarką, a ojciec urzędnikiem hiszpańskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Jego polityczno-dyplomatyczna kariera rozwijała się podręcznikowo. Zmarł w 1992 roku, gdy Wiktor miał 20 lat. Chwilę wcześniej zaczęły się jego problemy z narkotykami i rodzice wysłali go do Polski, gdzie najpierw zamieszkał z babcią, a potem, kiedy już wyszedł na prostą, matka kupiła mu dwa pokoje na Starym Mokotowie, a niedawno zafundowała mu dwupoziomowy apartament na Bobrowieckiej. Dokładnie ten, w którym mieszkamy. Marta wciąż jest też właścicielką willi w Konstancinie. Wpadała tam kilka razy w roku. Głównie latem i na Boże Narodzenie. Pod jej nieobecność domem w Konstancinie zajmowała się gosposia. Może to dlatego nigdy tam nie byłem, a Wiktor nie wspominał o tym miejscu ani słowem. Ojciec mojego chłopaka już nie żył.

Wokół domu rosną drzewa. Brzozy, lipy i kilka świerków. Babcia Wiktora – podobnie jak moja – twierdziła, że ból głowy leczy przyłożenie jej na kilka chwil do brzozy, a picie herbatki z lipy koi nerwy. Sam dom okazuje się jednopoziomowy. Masywny, majestatyczny, pamiętający historię. Duży ganek, na którym bez problemu można postawić stół z krzesłami i urządzić rodzinny obiad. Potężne drewniane drzwi i wielkie okna w pięknych ramach. Ich rozmiary zdradzają, że pomieszczenia wewnątrz są wysokie i jasne. Jak w pałacu. Przemierzamy kamienny chodnik, wzdłuż którego rozkwitają pierwsze wiosenne kwiaty. Moja teściowa ma dobry gust, jest prawdziwą artystką. Wokół domu nie ma przypadkowych barw czy przedmiotów, nawet huśtawkę przed wejściem pomalowano tak, by pasowała do ceglastego koloru domu. Kątem oka zauważam, że dachówka jest buraczkowa. Jak w bajce z oscarową scenografią. Im bliżej wejścia, tym wyraźniej czuję zapach przyrządzanego jedzenia. Najwyraźniej matka Wiktora zamierzała zastosować wobec mnie zasadę „przez żołądek do serca”. Ja postanowiłem kupić ją kwiatami.

Do tego pierwszego wspólnego obiadu szykowałem się od tygodnia. Wypytywałem Wiktora, co sprawi jej przyjemność i co zrobić, żeby z miejsca mnie polubiła. Stwierdził, że ogromny bukiet czerwonych goździków załatwi wszystko.

– Wiktor, kwiaty! – wykrzykuję, zanim zdoła chwycić za klamkę.

– Co kwiaty? – Patrzy na mnie wystraszony.

– Zapomnieliśmy ich zabrać!

– Czekaj, skoczę do jakiejś kwiaciarni… – mówi i jednym susem zeskakuje z kilku schodów prowadzących do drzwi.

Biegnie w kierunku furtki.

– Wiktor! Poczekaj!

– To ty poczekaj, zaraz będę – krzyczy z oddali.

No to poczekam, myślę. Opieram się o filar i nabieram w płuca kwietniowego powietrza. Nie jest już zimne, ale jeszcze nie ciepłe. Po prostu kwietniowe, wiosenne, rześkie. Trwa kolejna wspólna wiosna z Wiktorem. Poprzednia, rok temu, zakończyła się atomowym wybuchem, który zmiótł z powierzchni ziemi wszystko, co udało nam się zbudować. Sprawiła, że o mały włos nie straciłem nie tylko jego, lecz także zdrowia. Krakowskie wakacje, świetny tytuł na film gangsterski, na zawsze pozostaną w mojej głowie, jak wypalone czerwonym żelazem. Wiktor z tego żartuje i twierdzi, że jestem w czepku urodzony, ale mi nie jest do śmiechu. Kto wie, może kiedyś będę umiał wyśmiać Mariusza, jego chorobę i nadpobudliwych kolegów w koloratkach, ale dziś jeszcze na to za wcześnie. Upłynęło zaledwie pół roku od tamtych wydarzeń. Za każdym razem, gdy Wiktor mnie dotyka, odzywa się we mnie lęk. Chociaż zrobiłem już dwa testy na HIV i nie ma możliwości, żebym był nosicielem, nadal – wbrew logice – się boję. Podświadomie. Tak już mam. O siebie i mężczyznę, którego kocham. Czasem łapię się na absurdalnej myśli, że przecież w laboratorium mogli się pomylić, jakiś nieuważny pracownik mógł zamienić probówki i jednak mogę mieć HIV. Wirus jest moją cichą, irracjonalną obsesją.

Gdy kolejny raz próbuję zwalczyć te demony, wraca Wiktor z bukietem czerwonych goździków w dłoni.

– Co ty byś beze mnie zrobił? – żartuje i przekazuje mi kwiaty.

– Skąd je masz?

– Wiedziałem, że zapomnisz. Zniosłem je do samochodu, gdy byłeś w łazience.

– Jakiś ty przewidujący, mądry i jaki przystojny. Tyle szczęścia w jednym! – kpię delikatnie. – I to wszystko moje! Jak dzidy pragnę!

– A pragniesz? Możemy zawsze odwołać zapoznanie – sugeruje.

– Nie ma mowy! Chociaż chyba mam napad paniki. Nogi nie chcą iść – oznajmiam z nietęgą miną.

To sformułowanie narodziło się w październiku u stóp Akropolu, gdy polecieliśmy do Grecji na wspólne, nieco spóźnione wakacje. Po całym dniu zwiedzania Wiktor wpadł na pomysł, by zobaczyć Akropol w świetle księżyca. Zgodziłem się pod warunkiem, że mnie tam zaniesie. Oczywiście żartowałem, ale on, niewiele myśląc, wziął mnie na barana i bez słowa doniósł do celu. Zszedłem sam, ale od tamtej pory na dźwięk słów „nogi nie chcą iść” zawsze oferuje mi pomoc. Nigdy więcej nie skorzystałem, ale dziś nie pyta mnie o zdanie. Robi dokładnie to, co w Grecji. Z tą różnicą, że teraz ma do przejścia zaledwie kilka kroków. Porzucam bukiet goździków i krzyczę:

– Wiśta!

– Przeszkadzam? – pyta matka Wiktora, która nie wiadomo skąd pojawia się obok nas.

Zeskakuję na ziemię, chwytam goździki i zastanawiam się, co też myśli sobie o mnie ta obca kobieta.

– Czasem jest jeszcze narowisty, ale systematycznie go układam – oznajmiam żartobliwie.

– Dobrze tresuje! – dodaje Wiktor.

– A kwiaty są dla pani, dzień dobry tak w ogóle. Tyle o pani słyszałem. – Jestem słodki jak miód. – Bardzo mi miło tu gościć.

Wyciągam w jej kierunku nieco zwichrowany, ale nadal imponujący bukiet.

– Obiad na stole. Stygnie. Chociaż pewnie lepszy byłby owies. – Nijak nie odnosi się do mojego wywodu ani do kwiatów i rusza przed siebie, puszczając drzwi.

Wiktor łapie je w ostatniej chwili, inaczej zamknęłyby się nam przed nosem. A ja stoję z przyklejonym do twarzy uśmiechem i kwiatami wyciągniętymi w kierunku nieobecnej już gospodyni. Otrząsam się dopiero po chwili.

– Co się stało? Coś źle powiedziałem? Chodzi o to, że kwiaty leżały na ziemi, czy o to, że widziała, jak się całujemy? – szukam powodu swojej ewidentnej porażki.

– Nic się nie stało, może coś jej się pali w kuchni. Wbijamy. – Wiktor bagatelizuje dziwne zachowanie matki.

Ogromny salon jest jednocześnie jadalnią. Na ścianach wiszą, prawdopodobnie kosztowne, obrazy i dziesiątki zdjęć. Różnej wielkości, z różnych czasów, niektóre pożółkłe ze starości. Nie sposób się nimi nie zainteresować. Na części rozpoznaję rodziców Wiktora, na innych dziadków. Jednych i drugich znam tylko z opowieści. Większość fotografii zrobiono w tym domu, wiele w pokoju, w którym właśnie się znajdujemy. Zatapiam się w myślach i nawet nie zauważam, że goździki stoją już w glinianym wazonie. Wiktor podchodzi, obejmuje mnie i opiera brodę na moim ramieniu.

– Lachonek, prawda?

– Co? – pytam zaskoczony.

– Moja matka.

Wskazuje palcem na jedną z fotografii.

– Lachonek? O własnej matce tak mówisz?

– Przecież to nic złego. Mówię tylko, że była fajną laseczką.

– Teraz też jej niczego nie brakuje. Jest ciut bardziej nobliwa, ale nadal apetyczna.

– O mojej matce? Apetyczna?! – próbuje naśladować moje oburzenie na lachonka. – Nobliwa? Dobrze, że tego nie słyszy!

– Spójrz na tę czapkę! – Wskazuję na dziadka Wiktora. Stoi przy jakiejś maszynie drukarskiej, a na głowie ma pilotkę. – Wygląda jak szalony naukowiec, który tylko udaje drukarza, a naprawdę przeprowadza tajne eksperymenty na zapleczu!

– Ta czapka jest chyba jeszcze gdzieś na strychu. Możemy poszukać.

– Kiedy indziej – wstrzymuję go. – Przecież będę tu częściej. Popatrz na te buty! Na korku. Chyba tak się to nazywa?

– Dobrze, że się nie połamała, gdy na tym chodziła. Przecież to jest z dziesięć centymetrów nad ziemią. Kobiety uwielbiają utrudniać sobie życie – kwituje Wiktor.

Marta pozuje na tle syreny. Choć zdjęcie jest czarno-białe, sądzę, że samochód musi być żółty. Wszystkie syreny, jakie w życiu widziałem, były żółte. Sesję robiono chyba gdzieś nad Wisłą. A matka Wiktora wygląda naprawdę imponująco. Biała koszula, rozpięte górne guziki, spory dekolt. Czarne obcisłe spodnie i bardzo długie nogi. Stylizacja ewidentnie na Karin Stanek, tylko modelka dużo piękniejsza od piosenkarki.

– Nie połamała się, synu, nie połamała. A za takie buty dziewczyny sprzedałyby wtedy duszę diabłu – dobiega nas głos Marty.

Po chwili wyłania się postać. Zimna, trochę posągowa twarz, głęboko poryta zmarszczkami, ale to tylko dodaje jej szyku. Ma sześćdziesiąt jeden lat, a wygląda dużo lepiej niż moja matka, dziesięć lat od niej młodsza, myślę. To pewnie dlatego, że nigdy nie paliła. Ma ufarbowane na czarno włosy, starannie zebrane do tyłu i zwinięte w coś w stylu opadającego na szyję koka. Oczy umalowane na szaro, obrysowane czarną kredką. Ciemnoczerwona szminka. Nie jestem pewien, czy podoba mi się ten mroczny klimat. Dopełniały go szara długa suknia z niedużym rozcięciem na boku i narzucona na ramiona stalowa chusta. Gdyby ktoś pokazał mi jej zdjęcie i kazał powiedzieć, jaki zawód uprawia, bez wahania powiedziałbym, że jest artystką. A na pytanie, jaką jest kobietą, odparłbym, że to osoba dominująca, nieznosząca sprzeciwu, do której musi należeć ostatnie słowo. Nie wiem, czy jest ktoś, kto świadomie zdecydowałby się mieć w niej wroga. Wygląda na kogoś, kto nieprzyjaciół zjada na śniadanie, razem z kośćmi. Nie pozostaje mi zatem nic innego, jak się z nią zaprzyjaźnić.

– Wygląda pani na tych zdjęciach przepięknie. – To zdanie wydaje mi się odpowiednie na początek wkupywania się w łaski teściowej. I jest prawdziwe.

– Nie tylko na zdjęciach – dopowiada Wiktor.

Po czym podchodzi do matki i całuje ją w policzek. Jest co najmniej o głowę wyższy. Bierze z jej rąk tacę, na której obok sztućców stoi duży gliniany garnek. Po salonie rozchodzi się zapach ryżu i warzyw. Podobno Marta jest mistrzynią w jego przyrządzaniu. Zasiadamy do stołu, a Wiktor wciela się w rolę gospodarza. Nakłada najpierw matce, potem mnie. A gdy napełnia swój talerz, drętwieję. Na mieszance podsmażonego ryżu, pomidorów, groszku, fasoli i papryki leżą dwie olbrzymie różowe krewetki. Przełykam ślinę i zamykam oczy. Krewetki są martwe, ale wyglądają jak żywe. Patrzę i czekam, aż zaczną się ruszać i uciekać z talerza. Wcale bym im tego nie bronił. Wręcz przeciwnie. Chętnie zaniósłbym je do najbliższego zbiornika wodnego. Wszystko, oby tylko nie musieć ich jeść.

– Będę rzygał – obwieszczam Wiktorowi szeptem, gdy Marta znika między kuchennymi szafkami w poszukiwaniu soli.

– Niedobrze ci?

– Tak! Nie przełknę tych krewetek. One na mnie patrzą, mam przeczucie, że gdy zechcę je zjeść, zaczną do mnie mówić.

– Są obrane. Nie mają oczu – próbuje mnie przekonać Wiktor.

– To nic. Nie dam rady.

– To daj mi je, co za problem? Ja zjem. – Zaczyna przekładać skorupiaki na swój talerz. – Trzeba było powiedzieć, że nie lubisz owoców morza. Mama przygotowałaby coś innego.

– Nikt mnie nie zapytał, czy je lubię…

– Spoko, ja zjem. Tylko paella zrobiła ci się jakaś taka uboga.

– To nic. Najważniejsze, że je zabrałeś. A na wszelki wypadek nie będę dopytywał o pochodzenie pozostałych kawałków mięsa.

Ciśnienie nieco opada. Zaczynam jeść, nawet nie czuję, że brakuje soli. Krewetki zestresowały mnie do tego stopnia, że całkowicie wyłączyły mi się kubki smakowe. Patrzę, jak Wiktor beznamiętnie pożera te bezbronne żyjątka, gdy nagle – między kolejnymi kęsami – odzywa się Marta, która chwilę temu wróciła do stołu:

– A rodzice? ¿Que hacen ellos?To znaczy… czym się zajmują? Pracują w mediach? – rozpoczyna przesłuchanie.

– Nie. Rodzice mieszkają na wschodzie.

– Na wchodzie czego? – patrzy badawczo.

– Polski – odbijam piłeczkę

– Biznes czy polityka? – Wbija we mnie spojrzenie.

– Wolałbym zająć się rozmowami z ludźmi. Może talk-show.

– ¡No me escuche!1 – zwraca się do Wiktora. – Pytałam o rodziców – precyzuje.

– Raczej usługi i handel.

– A czym handlują? – pyta i przenosi wzrok na syna.

Zupełnie jakby właśnie kopnął ją pod stołem.

– Mięsem – odpowiadam.

– Rzeźnicy? Bardzo dobrze.

Znów patrzy na mnie, a w jej głosie pobrzmiewa satysfakcja przemieszana z ulgą.

– Raczej nie – mówię cicho.

– Bardzo dobrze. Ludzie zawsze będą jeść mięso! – kontynuuje Marta, jakby nie dosłyszała mojej ostatniej odpowiedzi. – A dziadkowie też byli rzeźnikami?

– Nie byli. Rodzice też nie są – wyprowadzam ją z błędu.

– Nie rozumiem…

– Moja mama jest ekspedientką w sklepie z mięsem. A ojciec pracuje na poczcie. – Jeszcze rok temu bym tego z siebie nie wyrzucił.

Na jej twarzy pojawia się grymas. Wygląda tak, jakby nagle coś zaczęło śmierdzieć. Zastyga z wybałuszonymi, wbitymi we mnie oczami i sztućcami w dłoniach. Trwa bez ruchu kilka chwil.

– Ahora comprendo2 – komentuje i chyba rezygnuje z dalszych pytań.

Znów przenosi wzrok na syna.

– Jedzmy, jedzmy. Bo wystygnie, a my rozmawiamy. Pogadamy potem – odzywa się wreszcie Wiktor.

– W naszej rodzinie ludzie zawsze byli głodni nowych smaków – oznajmia Marta.

– Nawet bardzo głodni. Czasem aż za bardzo – odpowiada Wiktor tajemniczo.

– To znaczy? – dopytuję.

– Kiedyś w Tajlandii mama delektowała się grillowanymi żmijami.

– ¡Estaban espectaculares!3 – rozmarza się Marta.

– Tak samo jak psina w Chinach… – dodaje Wiktor.

– Jadłeś psa? – pytam zszokowany.

– Ja nie, ale niektórzy siedzący przy tym stole tak. I byli zachwyceni… Jak to było? Delikatnością psiego mięsa.

Jest dla mnie jasne, że mówi o matce.

– To były wspaniałe wakacje. Zjeździliśmy już prawie cały świat. Afryka, Azja, Chiny. Lubimy podróże. Bardzo kształcą. A ty masz swoje ulubione miejsce na świecie? – Marta znów zwraca się do mnie.

– Tak, to okolice mojego rodzinnego miasta. Przyroda, zwierzęta, spokój. A za granicą byłem tylko w Grecji, z Wiktorem – odpowiedziałem.

– Rozumiem – powtarza identycznym, pełnym znudzenia tonem. – A skoro już wywołałeś temat nietypowych smaków – z nową energią zwraca się do syna – to przypomnę, że a ti te encantaba4 smakiem byczego penisa – mówiąc to, odrywa główkę ugotowanej krewetki i pochłania różowy korpus.

Odstawiam kieliszek z rioją. Do gardła podchodzi mi wszystko, co zdążyłem zjeść. Czuję, że za sekundę zwrócę to na talerz. Przed oczami latają mi bycze penisy, grillowane jaszczurki, psie mięso, larwy pszczół i pędraki – wszystkie te specjały kuchni świata zachwalała w czasie obiadu Marta. Stwierdzam, że nie mogę dłużej czekać, że nadszedł moment, w którym muszę przeprosić i udać się do toalety.

– Bardzo dziękuję za pyszny obiad. – Staram się być miły. – Wszystko było wyśmienite – dodaję z przyklejonym do ust uśmiechem. – Wiktor, pokażesz mi, gdzie jest toaleta?

– Jasne.

– Woda w kranie i w bidecie jest na fotokomórkę. – Marta uśmiecha się dobrotliwie. – Wystarczy odsunąć się od muszli lub podstawić ręce pod kran i sama popłynie.

– Mamo! – reaguje wreszcie Wiktor.

– Przecież ja tylko chciałam pomóc, doradzić. – Jego matka udaje, że nie wie, o co chodzi.

– Spokojnie. Wiem, że do bidetu tylko się sika – odszczekuję, celowo myląc zastosowanie bidetu. Odsuwam krzesło.

Mój żołądek jakby się uspokaja. Czuję, że chyba wracają mi kolory. Oddycham głęboko, już za chwilę będę w toalecie, napiję się zimnej wody i postaram się przepędzić z głowy wszystkie przyprawiające mnie o mdłości wiktuały.

– Następnym razem zaserwuję wam mięsko szczura. Takiego świeżo złapanego. W Wietnamie kosztuje dolara za kilogram – rzuca od niechcenia Marta.

– Mamo, proszę cię! – wykrzykuje Wiktor.

– Przecież to ludzkie sprawy. Trzeba oswajać gości z nowymi tematami, poszerzać horyzonty. La segunda oportunidad5 może się nie zdarzyć – mówi z troską jego matka.

Jestem jeszcze przy stole, gdy czuję, że dla mnie to zbyt dużo wrażeń jak na jeden raz. Brakuje chwili. Pół minuty uratowałoby sytuację i moje dobre imię, ale ciało nie chce czekać ani sekundy dłużej. Żołądek się zaciska, łzy zbierają się w oczach, a fala rozpoczyna bieg ku górze. Odruchowo zasłaniam usta ręką, ale na nic się to nie zdaje. Popisowe danie Marty znów znajduje się w garnku. A część także w jego okolicach. Chcę się zapaść pod ziemię. Patrzę najpierw na swoje brudne ręce, potem na śnieżnobiały – jeszcze niedawno – obrus, na oburzoną minę gospodyni i jej wybałuszone oczy i na Wiktora, który zaczyna się śmiać. Najpierw nieśmiało, lekko rozchyla usta, ale kilka sekund później już zupełnie głośno, prawie do łez.

– ¡No te rias!6 Pomóż mi! – krzyczy Marta. – Zrób coś!

Stoję zgięty wpół, matka Wiktora drze się jak opętana, machając rękoma, a on już się nie śmieje. Klęczy na podłodze i nie może złapać tchu. Chcę stamtąd jak najszybciej wyjść. Wizyta, która miała wprowadzić mnie do rodziny mojego faceta, przypuszczalnie na zawsze zatrzasnęła mi drzwi do domu jego matki. Łapię pierwszą z brzegu serwetkę, wycieram usta, ręce, kolejną zaczynam czyścić obrus i garnek. Nie bacząc na to, że rozmazuję wymiociny po stole, zbieram je ze ścianek naczynia i wrzucam do środka, raz po raz przepraszając.

– Proszę to zostawić! Proszę to zostawić! – krzyczy Marta. Już bez hiszpańskich wtrętów.

– Przepraszam, to był wypadek. Przecież nie zrobiłem tego specjalnie. Te rozmowy o byczych penisach… – usiłuję się tłumaczyć.

– Ten dom stoi tyle lat i doprawdy czegoś takiego jeszcze nie widział. Ale przetrwamy i to. – Nagle się uspokaja.

– Ale ja naprawdę…

– Bywali tu różni ludzie, ale jak widać, mieli bardziej wyrobione żołądki.

– To może ja już pójdę. Do widzenia – chcę się pożegnać.

– Żegnam – odpowiada Marta tonem Beaty Tyszkiewicz.

– Mamo, daj spokój – wtrąca się Wiktor. – Niech to będzie kolejna rodzinna anegdota – przekonuje.

– Myślę, że no importa a nadje… Jak to się mówi? Nikomu nie zależy, by zapamiętać tę sytuację, i zrobię wszystko, żeby coś takiego – mówi, patrząc w sufit – nigdy się nie powtórzyło. A już na pewno nie będzie to sprawa rodzinna.

Wiktor przestaje rechotać, choć spojrzenie ma wyraźnie rozbawione. Mnie również ta sytuacja zaczyna śmieszyć, ale się opanowuję. To nie jest dobry czas, by dolewać oliwy do ognia. Marta wygląda, jakby za chwilę miała eksplodować. Wizyta musi dobiec końca. Wiktor prowadzi mnie do toalety. Obmywam twarz i ręce. Okazuje się, że ślady zwróconego jedzenia mam też na ubraniu. On patrzy na mnie wyraźnie rozbawiony. W końcu także ja nie wytrzymuję i obaj wybuchamy tłumionym śmiechem. Z salonu dobiegają jeszcze pojedyncze hiszpańskie jęki ciągle siedzącej przy stole Marty, która nie odpowiedziała na nasze pożegnanie. Im dalej jesteśmy od jej domu, tym głośniej i swobodniej się śmiejemy.

Niedługo po powrocie z Krakowa wyprowadziłem się z Bielan i przeniosłem do Wiktora. Robert, mój kolega z technikum i współlokator w Warszawie, też porzucił mieszkanko u pani Zosi i żyje z Darią w kawalerce na Belwederskiej. Bardzo blisko nas. Zaś moja mama Irena od ponad pół roku trwa w nieświadomości. Wie, że zmieniłem lokum, ale nie ma pojęcia na jakie. Powiedziałem jej, że Robert chce być na co dzień z Darią, a w związku z tym ja też się przeprowadzam i będę mieszkał z kolegą. Oczywiście nie dodałem, że zamierzam sypiać z nim w jednym łóżku. Przez cały poprzedni rok mama nie pałała chęcią odwiedzenia mnie, więc nie przypuszczałem, żeby nagle zapragnęła u mnie bywać. Poprosiła tylko o adres, tak dla bezpieczeństwa. A poza tym wszystko jest jak dawniej. Rozmawiamy raz w tygodniu o mało ważnych sprawach, na początku każdego miesiąca wysyła mi na konto kilkaset złotych. Połowę daję Wiktorowi, choć on uważa – i stale mi o tym mówi – że dopóki nie skończę studiów i nie zacznę zarabiać, dopóty on będzie utrzymywał nasz dom. Nasz dom – słowa jak z bajki. Chyba pierwszy raz w życiu mam swoje miejsce na ziemi, pierwszy raz czuję tę domową atmosferę. Gotuję dla swojego faceta, piorę, robię zakupy na pobliskim bazarku. I rozkoszuję się codzienną rutyną. Leniwymi porankami w weekendy i sprzeczkami o bzdety. Jak dobrze, że po tych wszystkich wakacyjnych przebojach potrafiliśmy się na nowo odnaleźć i znów złożyć wszystko w jedną całość.

– Myślisz, że jestem u niej spalony? – wracam do sytuacji w Konstancinie.

– U kogo? – pyta Wiktor.

– U twojej mamy. A u kogo innego? Była taka szorstka.

– Przestań. Była w lekkim szoku. Pierwszy raz ktoś puścił pawia na stół. – Znów się śmieje. – Śpijmy już.

– W nerwach ludzie mówią to, co naprawdę myślą. Sądzę, że twoja mama mnie nie polubiła.

– Jak mogła cię nie polubić? Znasz kogoś, kto cię nie lubi? Ja na przykład cię kocham.

– Wiktor, ja się jej zrzygałem na stół…

– I co takiego się stało? Myślisz, że ona nigdy nie zwymiotowała?

– Ale nie w takich okolicznościach! Twoja mama to wyższe sfery… Ą i ę, bątą, pierdą.

– A wyższe sfery nie rzygają? Kiedyś ci opowiem, co robią wyższe sfery, zanim się wyrzygają, ale nie dziś. Śpijmy już. Musimy rano wstać, a dochodzi pierwsza.

Zasypia szybko, a ja nie mogę odegnać sprzed oczu widoku sparaliżowanej złością Marty. Tuż przed drugą stwierdzam, że nie dam rady spać. Wstaję po cichu, parzę melisę i siadam na kanapie w salonie. W końcu sięgam po komórkę i dzwonię do Niny. Odbiera natychmiast i nie brzmi, jakbym ją wyrwał ze snu.

------------------------------------------------------------------------

1 ¡No me escuche! (hiszp.) – On mnie nie słucha!

2 Ahora comprendo (hiszp.) – Teraz rozumiem.

3 ¡Estaban espectaculares! (hiszp.) – Były fantastyczne.

4 A ti te encantaba (hiszp.) – byłeś zachwycony.

5 La segunda oportunidad (hiszp.) – druga okazja.

6 ¡No te rias! (hiszp.) – Nie śmiej się!2. Blond ambition

Znamy się zaledwie półtora roku, ale ten czas zupełnie wystarczy, by włączyć Ninę do grona moich najbliższych przyjaciół. Studiujemy razem, ale to akurat jest najmniej istotne. My razem żyjemy. Ta dziewczyna towarzyszy mi w większości warszawskich przygód. I nic nie wskazuje, by w najbliższej przyszłości miało się to zmienić. Z nas dwojga to ona idzie przez życie jak burza. Nie dalej jak tydzień temu na stronie głównej Onetu wisiał jej tekst o sponsoringu wśród studentów. Komentarzy pod nim przybywało tak szybko, że nie nadążałem z czytaniem. Co lepsze wydrukowaliśmy na pamiątkę. Cały czas pisze do „Gazety Studenckiej”, a pojedyncze teksty sprzedaje też do prasy, także do dużych tytułów. Pisanie przychodziło jej wyjątkowo łatwo, a jednocześnie robiła to bardzo dobrze. Jako pierwsza na roku mogła się pochwalić przelewem z dużej, poważnej gazety. Wyznaczyła nowy trend. Po jej sukcesach wszyscy zaczęli się rozglądać za stażami, praktykami czy innymi formami zaczepienia się w zawodzie.

Jednak tym razem nie brzmi jak liderka. Mam wrażenie, że mówi z pustego, ogromnego pomieszczenia. Echo niesie się bez końca. Okazuje się, że jest w toalecie. Ze szczegółami opowiadam, co zaszło u Marty. Wiem, że Nina mnie nie zawiedzie, bez problemu wczuje się w moje położenie. I tak się dzieje. Całą sprawę kwituje krótko:

– Sama jest sobie winna. Kto normalny opowiada podczas obiadu o jedzeniu byczych penisów? Jak dzidy pragnę!

– No właśnie? – pytam retorycznie.

– Nie martw się. Nie tylko ty masz problem z teściową. Prawie każdy ma! – mówi, po czym wydaje z siebie jęk.

– Co ci jest?

– Nic, nic. Łyknęłam senes. I chyba przedawkowałam.

– Co łyknęłaś?

– Senes. Takie zioła w tabletkach. Wcześniej piłam herbatkę przeczyszczającą, ale nie pomagała. Więc sięgnęłam po tabletki.

– Ale po co?

– Żeby szybciej schudnąć.

– Co zrobić? – pytam z niedowierzaniem.

– No schudnąć. Senes sprawia, że częściej chodzi się do kibelka.

– Jeden rzyga do garnka, druga sra nad ranem…

– Już drugą godzinę siedzę… – odpowiada Nina.

– Drugą godzinę na kiblu?

– Tak. Najpierw biegałam, a teraz odpoczywam – próbuje zażartować.

– To ile ty tego łyknęłaś?

– Nie wiem, chyba z siedem tabletek – wyznaje.

– A to jest bezpieczne?

– Na pewno skuteczne. Schudłam już trzy kilogramy – mówi wyraźnie zadowolona.

– W ciągu jakiego czasu?

– W dziesięć dni.

– Nina, wydaje mi się, że to nie jest normalne – ostrzegam.

– Dobra, jakoś wytrzymam. Zwłaszcza że Karol już zauważył, że jest mnie mniej – podkreśla.

– Szkoda, że nie zauważył, że od dwóch godzin siedzisz na kiblu.

– Nie ma go tu – oświadcza, jakby było to jakieś wyjaśnienie.

– Właśnie, jak trzeba, to nigdy go nie ma.

Karol to nowy chłopak Niny. Poznali się tuż po rozpoczęciu roku akademickiego. Oboje trafili na krótki staż do studenckiego radia. W jej przypadku to nic dziwnego. Z takim głosem rozgłośnie powinny się o nią zabijać. Natomiast co tam robił Karol, nie mam pojęcia. Skrzypi jak stara szafa. Poza tym studiuje prawo i naprawdę nie wiem, co połączyło go z Niną i z dziennikarstwem. Być może wzięli go ze względu na radiową urodę. To taki misiek z rumianymi policzkami i lekko przydługimi kręconymi włosami. Mieszka z rodzicami, zawsze ma uprane, uprasowane i posprzątane. Mamusia nie wypuszcza go na zajęcia bez śniadania i nie pozwala kłaść się spać bez kolacji. Dba też o wizerunek syna. Stawia na oszczędność i ponadczasową klasykę, dlatego Karol bez żenady chadza w marynarce po starszym bracie i swetrach ojca. Mimo to Nina się zakochała, a ja obiecałem nie komentować i grzecznie się uśmiechać. Co robię nieustannie od sylwestra. Bo to właśnie w sylwestra postanowili, że będą razem.

– A czemu ty łykasz ten senses?

– Senes, nie senses! Tylko on może mnie uratować! – Znów wydaje z siebie jęk, a ja słyszę plusk wody w sedesie.

– Przed czym? – Zaczynam odczuwać niepokój.

– Przed tym, żeby Karol mnie nie zostawił.

– On chce cię zostawić?! – pytam zdziwiony, bo widziałem ich kilka dni temu i nic nie wskazywało, żeby mieli się rozstać. I to raczej ona powinna pomyśleć o zostawieniu jego.

– Oficjalnie nie chce. Ale widzę, za jakimi laskami ogląda się na ulicy.

– Za jakimi?

– Ano za takimi, co noszą rozmiar trzydzieści cztery, maksymalnie trzydzieści sześć.

– Przecież już ustaliliśmy, że „naszym szkapom” mówimy stanowcze „nie” – przypominam.

– My może i tak, ale Karol jest innego zdania.

– On ci się każe odchudzać?! – dziwię się.

– Nie wprost… – odpowiada wymijająco Nina.

– Czyli? – Nic z tego nie rozumiem.

– Czyli widzę, jak mu głowa chodzi za wychudzonymi blondynami z dużymi cyckami.

– Cycki też masz złe?

– No, małe.

– Tobie się coś w głowę stało przez weekend? Gadasz straszne głupoty. Przecież oboje wiemy, że te laski mają po dwadzieścia lat, ale od piętnastu nic nie jadły. A te blond główki mają mocno zryte.

– Zryte, nie zryte, ale mu się podobają.

– A on widział siebie w lustrze? – Łamię obietnicę i zaczynam komentować. – Marzy o miss mokrego podkoszulka, a sam ma dziesięć kilo za dużo. Minimum dziesięć! Wiesz co, Nina, idę spać. W sypialni chrapie boskie ciało, które nie twierdzi, że jestem za gruby. – Ta rozmowa zaczyna mnie irytować.

– Wy i ta wasza pedalska idylla. Można by powiedzieć, że do wyrzygania, ale to już dziś przerabiałeś. – Robi pauzę. Wiem, że się uśmiecha. – Idź, ja jeszcze chwilę posiedzę. Podejrzewam, że jutro będę nieprzytomna, więc mogę się spóźnić na zajęcia. Trzymaj mi miejsce. Dotrę na pewno.

Na pierwsze zajęcia jednak nie dociera. Okienko między wykładami wykorzystuję na wizytę w sali internetowej. Poszukuję informacji o senesie. Owszem, jest skuteczny, brzuszek ewidentnie maleje. I to już po kilku dniach. Rzeczywiście przyspiesza pracę jelit, ale nie można go stosować zbyt często. Jedynie przy zatwardzeniach. Przedawkowanie sprawia, że jest dla jelit zabójczy. Na początku je rozleniwia, a potem organizm dochodzi do wniosku, że nie musi robić tego, do czego jest przeznaczony, że senes strawi i wydali za niego. A po odstawieniu pojawiają się prawdziwe kłopoty. Nie można się wysrać przez kilkanaście dni. Organizm odzwyczaja się od naturalnego wypróżniania. Wtedy zwykle wraca się po środek przeczyszczający i kółko się zamyka. Następstwa mogą być tragiczne. Anoreksja, bulimia, a nawet śmierć. Oczywiście w skrajnych przypadkach.

Uzbrojony w nową wiedzę ruszam na kolejne zajęcia. Gdy zamykam za sobą drzwi sali, widzę Ninę. Rzeczywiście wygląda na wymęczoną i widać, że niewiele spała. Zamiast spać, srała. Jednak to, co przede mną staje, nie jest chyba efektem przedawkowania senesu. Nina ma na głowie coś, czego na pierwszy rzut oka nie potrafię określić. Zamiast jej długich, pięknych brązowych włosów widzę jasne siano, które dosłownie świeci w morzu innych płynących korytarzem głów.

– Co ci się stało? To peruka? Jakiś performance? – pytam przerażony.

– To są włosy! – warczy Nina.

– Ale sztuczne? Plastikowe znaczy? – Próbuję pomacać.

– Prawdziwe! Najprawdziwsze. Chcesz dotknąć? – Pochyla się ku mnie.

– Ale… – Nie wiem, co powiedzieć.

– Nie ma żadnego ale! Wchodzimy do sali! – ucina.

– Z tym? – bąkam nieśmiało.

– A co? Mam głowę zostawić w szatni na dole?! – Jest podenerwowana.

– Nie, kochanie, z tym nie wejdziemy. Darujemy sobie dziś mikroekonomię.

Zdejmuję z szyi moją ulubioną błękitną chustę, wciągam Ninę w najbliższy kąt i błyskawicznie zawiązuję jej na głowie. Blond czupryna zostaje schowana pod turbanem, a my w trybie natychmiastowym ewakuujemy się z wydziału. To znaczy ja ewakuuję Ninę. Prawie siłą. Można powiedzieć, że holuję ją do najbliższej kawiarni. Muszę się wreszcie dowiedzieć, co zaszło i skąd ma ten kolor na głowie. Co chwilę próbuje wyszarpnąć rękę i zerwać turban z głowy. Ale jestem stanowczy. Na kawę doprowadzam ją bez uszczerbku na wizerunku.

– Ty tak przyjechałaś z Powiśla? – pytam.

– Co to znaczy „tak”?

– No z tym na wierzchu. – Znów wskazuję na włosy.

– A jak inaczej? Przyjechałam tak, jak mnie zobaczyłeś.

– Boże…

– I czego wzdychasz?

– Widziałaś się w lusterku? Wyglądasz, sorry, jak tania Tanja.

– Jak kto? – Nina prawie krzyczy.

– No jak… Jakbyś pragnęła dzidy.

– Chyba strzelę focha! – ostrzega.

– To znaczy co konkretnie zrobisz? – dopytuję.

– Nie wiem, to będzie foch spontaniczny, nieplanowany – odpowiada z uśmiechem.

– Strzel sobie, co tam chcesz, tylko nie zdejmuj chusty z głowy.

– A czemu mam nie zdejmować? Wstydzisz się mnie? – Jednym ruchem ściąga z włosów turban i pokazuje urbi et orbi swój nowy kolor włosów. – Tak będę siedziała!

– Ninka, kochanie, błagam cię… Zrób sobie turbanik i powiedz mi, skąd ci się to wzięło?

– Umalowałam sobie. Sama.

– Kiedy?

– Wczoraj. Albo nie, to już było dziś.

– Ale przecież rozmawialiśmy w nocy przez telefon. Nie mówiłaś mi, że zmieniłaś kolor włosów – mówię i czekam na wyjaśnienia.

Do stolika podchodzi kelner. Nawet nie usiłuje ukryć, że patrzy na włosy Niny. Ten kolor przyciąga spojrzenia jak komórka jajowa plemniki. Nie wiem, co mam zrobić, więc się głupkowato uśmiecham. Nina natychmiast karci mnie wzrokiem i układa usta w dzióbek. Prosimy o dwa cappuccino. Przeczesuje swoją blond peruczkę i w tej samej chwili przynoszą nam kawę. Tyle że już nie obsługuje nas kelner, który odebrał zamówienie, lecz jakaś dziewczyna. O mały włos nie upuszcza filiżanek, gdy stawia je na stoliku. Nawet „proszę bardzo” nie mówi.

– Co za chamstwo! – rzuca Nina na tyle głośno, żeby kelnerka usłyszała.

– Nina, błagam cię… – mówię cicho.

– No co?! Więcej tu nie przyjdę! To chyba moja sprawa, co mam na głowie. Co to ja jestem kobieta z brodą, żeby mnie oglądać? Może pojadę w trasę z jakimś cyrkiem i będą mnie pokazywać tu i tam?

– Przynajmniej parę groszy byś zarobiła – bąkam pod nosem.

– Proszę?!

– Nic, nic. Załóż ładnie turbanik na głowę i napij się kawy.

– Nie ma mowy!

– Nina! – podnoszę głos.

– Dobrze. – Nagle spuszcza z tonu. – Ale żebyś wiedział, że robię to tylko dla ciebie. Żeby ci nie było głupio. Nie spodziewałam się tego po tobie. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, a ty mi taki numer… Zapamiętam.

– Zapisz sobie, bo zapomnisz – żartuję.

– Bardzo dobry pomysł. Jak tylko zamontuję to na głowie, to zapiszę.

Po chwili wygląda już znacznie lepiej. Niebieski turban nie robi na ludziach żadnego wrażenia. Z dalszej rozmowy dowiaduję się, że nowy kolor to efekt nocnego posiedzenia na sedesie. Nina wpadła na ten pomysł już kilka dni wcześniej. Farbę kupiła w zeszłym tygodniu, ale – jak mówi – wczoraj w nocy miała akurat wolną chwilę. Więc zrealizowała ten szatański plan. Sprzedawczyni w drogerii doradziła jej, że jeśli na swoich ciemnobrązowych włosach chce mieć delikatny blond, musi użyć najjaśniejszej dostępnej farby. A ona, żeby efekt był jeszcze lepszy, przetrzymała mieszankę trochę dłużej, niż sugerowano w ulotce. Nie dość, że efekt jest, jaki jest, to jeszcze spaliła sobie włosy. W ostatecznym rozrachunku wyglądała jak tirówka. I chyba powoli zaczyna to do niej docierać. A wszystko dla Karolka, któremu tak bardzo podobają się blondyny.

Chcę jej wobec tego zaproponować, żeby kupiła sobie karnet na solarium i powiększyła cycki, bo jej facet lubi też duży biust, ale stwierdzam, że nie kopie się leżącego. Teraz trzeba się skupić na pozbyciu się tego koloru. Ani ja, ani ona nie znamy warszawskich fryzjerów. Ona właściwie nigdy się nie strzygła, a końcówki od dzieciństwa podcinała jej mama. Ja też całe życie mam włosy za ucho, a do fryzjera wpadam przy okazji wizyt w miasteczku. Poza tym warszawscy fryzjerzy są dla mnie zbyt drodzy. Siedemdziesiąt złotych za podcięcie grzywki to przesada. Aż strach pomyśleć, ile zaśpiewają za ściągnięcie koloru. Możemy oczywiście iść do pierwszego lepszego salonu, ale po krótkim namyśle dochodzę do wniosku, że przyszedł czas, by wykorzystać kontakty Wiktora. Przecież on zna te wszystkie stylistki, artystki, makijażystki. Więc pewnie fryzjerki też. Nie bez znaczenia jest, że Nina nie może czekać. Te włosy trzeba odczarować dziś. Najlepiej na poczekaniu.

Sięgam po telefon. Ekran jest ciemny, wczoraj po rozmowie z Niną wyłączyłem go na noc i do tej pory nie zdążyłem włączyć. Wpisuję PIN i się zaczyna. Trzynaście nieodebranych połączeń, trzy SMS-y i dwa nagrania na poczcie głosowej. Stwierdzam, że wszystko odbiorę po rozmowie z Wiktorem. Wybieram numer. Zgłasza się błyskawicznie.

– Nareszcie! Po co ci ta komórka, skoro ciągle masz wyłączoną? – dostaję burę.

– Kochanie, znasz jakiegoś fryzjera?

– Kogo? Po co ci fryzjer?

– Nie mnie… – zaczynam.

– Dobra, potem mi powiesz. Odsłuchałeś pocztę głosową?

– Jeszcze nie, a ten fryzjer…

– Wywalę ci ten telefon! – znów mi przerywa.

– Dasz mi dokończyć? Czy będzie afera o telefon? – niecierpliwię się.

– Twoja mama u nas była! – krzyczy.4. To chłopak Niny!

Moja matka siedzi na tapczanie, pałaszując gołąbki Niny. Zachwala je raz po raz, że takie soczyste, takie smaczne. Moja przyjaciółka stoi w progu z wybałuszonymi oczami, a ja główkuję, co zrobić. Muszę natychmiast obsadzić Wiktora w jakiejś roli, którą zaakceptuje mama. Zagra chłopaka Niny! A miało już dziś nie być kłamstw. Trudno. Zaszły nieprzewidziane okoliczności. Czas ucieka, Wiktor się zbliża. Muszę go przejąć, zanim przekroczy próg mieszkania.

– Wiktor? Wiktor to chłopak Niny, mamo! – oznajmiam, a Nina dławi się śliną. – Pójdę otworzyć mu kratę.

– Mój chłopak? – mówi jakby sama do siebie. – Tak, to jest mój chłopak! Wiktor znaczy!

Stoję boso na posadzce i czekam.

– Co ty tu robisz?! – cedzę przez zęby.

– Po ciebie przyjechałem, pomyślałem, że pojedziemy na obiad – odpowiada Wiktor.

– Moja matka jest tutaj! Właśnie jemy obiad.

– O! Naprawdę? Jest tutaj? – Wyraźnie się rozpromienia.

– Niestety tak. A ty jesteś chłopakiem Niny!

– Ale…

– Nie ma żadnego ale, bez dyskusji. Jesteś chłopakiem Niny. A jeśli nie, to wcale tam nie wchodzisz! – grożę.

– Niech ci będzie.

– I pocałuj ją na powitanie!

– Twoją mamę?

– Ninę! Ninę pocałuj!

Patrzy na mnie tymi swoimi brązowymi oczami, przeczesuje palcami włosy, klepie mnie dyskretnie w tyłek i po chwili jesteśmy już w środku. Stoją naprzeciw siebie. Ona i on. Moja matka i mój facet. On z uśmiechem od ucha do ucha, ona z talerzem gołąbków w ręku. Dzieli ich od siebie pół metra.

– To jest właśnie Wiktor, mamo – wygłaszam formułkę. – Chłopak Niny – dodaję, akcentując słowo „chłopak”. – A to moja mama. Irena.

– Bardzo mi miło – odpowiada matka. Podają sobie ręce.

– Wreszcie mogę panią poznać – wydusza z siebie Wiktor i nabiera powietrza, żeby powiedzieć coś jeszcze, na przykład, jak wiele o niej słyszał.

Muszę to przerwać.

– Nie przywitasz się z Niną? – warczę, bo najwidoczniej zapomniał, co miał zrobić.

– A, tak. Cześć, Nina. – Puszcza w końcu dłoń mojej matki, po czym zupełnie od niechcenia całuje Ninę w policzek. – O kurde, jakie włosy! To jakiś nowy trend czy feministyczna prowokacja?

To najbardziej zimny pocałunek, jaki w życiu widziałem. W policzek! Przyszedł i całuje swoją dziewczynę w policzek! Jak jakąś pierwszą lepszą koleżankę. Dobrze, że nie jest aktorem, bo gdyby tak całował na planie, umarlibyśmy z głodu.

Zapada niezręczna cisza. Nikt nie wie, co dalej.

Wszystko wymyka się spod kontroli.

– Wiktor, może chcesz gołąbka? – przerywam tę scenę.

– Co? – odpowiada jak wyrwany ze snu.

– Pytam, czy chcesz gołąbka. Nina, twoja dziewczyna, zrobiła.

– Kto? – dopytuje Wiktor. – A! Nina. Chętnie zjem, tak.

– To idź jej pomóż w kuchni! – sugeruję.

– Synu, nie bądź taki obcesowy – upomina mnie mama.

Zupełnie nie wiem, jak to odkręcić. Na szczęście do akcji wkracza Nina. Bierze mojego faceta za rękę i wyciąga do kuchni. Coś tam do siebie szepczą. Moja mama – także szeptem – wyraża swoje uznanie dla Wiktora:

– Ale przystojny mężczyzna, taki elegancki.

– Hiszpan.

– Od razu widać, że nietutejszy.

Jest podekscytowana. Do tej pory widziała tylko Rosjan, Ukraińców i jednego Wietnamczyka z baru Smak Azji w miasteczku.

– Tutejszy.

– Więc Polak, a nie Hiszpan? – gubi się.

– Pół-Hiszpan – precyzuję.

– Będą mieli ładne dzieci.

– Kto? – Nie rozumiem.

– Nina i Wiktor.

– Z pewnością. – Przewracam oczami. – A ty na długo przyjechałaś? – Tym razem to ja zmieniam temat.

– Chciałam zostać do jutra. I w dzień pojechać – zaczyna, a mnie robi się gorąco – ale widzę, że tu i tak jest ciasno.

– To może… – Nie wiadomo skąd zjawia się obok nas Wiktor. Wciąż głupio się uśmiecha.

– To może co? – wchodzę mu brutalnie w słowo. Przecież on jest gotów zaproponować jej nocleg!

– To może ja panią odwiozę na dworzec? – kończy i posyła mi karcące spojrzenie.

– Dziękuję panu, mam bilet – mówi mama i wyjmuje bilet z torebki. – Całodobowy.

– Właśnie, mama ma bilet. Ja też mam. Poradzimy sobie.

– Wykluczone, żadnego biletu. Odwiozę panią.

– Cudowny pomysł! A może chcesz jechać do samego miasteczka? – pytam kpiąco.

– A wiesz, że to niegłupie? Po co mama, przepraszam, pani ma się tłuc autobusem?

Chyba nie wyczuł sarkazmu.

– Mama?! – podnoszę głos. – Mama pojedzie autobusem. Ma bardzo dobre połączenie. Bez przesiadek – oznajmiam tonem nieznoszącym sprzeciwu. – A teraz wychodzę do toalety. Zaraz wracam. I jedziemy na dworzec.

Stoję nad sedesem i patrzę, jak woda w muszli żółknie. Oddycham głęboko i w myślach liczę od jednego do dziesięciu i z powrotem. Wyczytałem gdzieś, że to uspokaja. Nie wiem, czy źle liczę, czy należy zastosować inną technikę, ale to nie działa. Spuszczam wodę i zaczynam szorować ręce. Trę je o siebie, aż robią się czerwone i gorące. Zupełnie jakbym miał nerwicę natręctw. Jeszcze tylko chwila, myślę i ruszam przed siebie. Rozpoczynam akcję pod kryptonimem „Odjazd”. Nina krząta się po kuchni, sprzątając po obiedzie, a pokój jest pusty. Moją mamę i mojego faceta gdzieś wcięło. Na moment tracę głowę. Do tego stopnia, że wyglądam na klatkę schodową. Myślę nawet, że pod moją nieobecność Wiktor zaproponował mamie nocleg i że już są w drodze do domu. Tak zaaferowani sobą, że zapomnieli o mnie.

– Są na balkonie – szepcze Nina.

– Myślałem, że pojechali.

– A gdzie mieliby jechać?

– Nie wiem, gdziekolwiek. On jest nią tak zachwycony, że za moment wszystko jej wygada. Nawet się nie stara udawać, że jest twoim chłopakiem. Tylko się szczerzy jak koń.

– Wyluzuj.

– Zaraz się coś spierdoli – wróżę. – Idę ich pilnować.

Odsłaniam firanę, otwieram drzwi i zamieram. Wiktor stoi po jednej stronie balkonu, mama po drugiej i palą, szczebiocząc wesoło. Jestem przekonany, że ona wie już wszystko. Widzę, że Wiktor całkowicie się rozpłynął, że nie panuje nad słowami. Ja też już średnio nad sobą panuję.

– Ty palisz?! – rzucam bez zastanowienia w jego stronę.

– Synu! Co to za ton?! – karci mnie mama. – Jest miło, świetnie nam się rozmawia, a ty wpadasz jak burza i rzucasz piorunami. Gdzie twoje maniery? Wiktor jest gościem pani Niny! I twoim!

– Właśnie, dziecko, gdzie twoje maniery? – wtóruje jej mój facet.

Po czym oboje wybuchają śmiechem i wracają do rozmowy. Wycofuję się oszołomiony. Cokolwiek jeszcze dziś powiem, na pewno pogorszę sprawę. Jednym uchem słyszę, że rozmawiają o psach. Mama opowiada o naszej przybłędzie, a Wiktor rozpływa się nad jej słowami. Pies to jeden z jej ulubionych tematów. Uwielbia opowiadać, jaki jest wierny, jaki posłuszny, jaki ułożony, że kocha go jak trzeciego syna i że pęknie jej serce, gdy zdechnie. Zabawne wydają się historie, że pies towarzyszy domownikom podczas wszystkich posiłków i je niemalże ze stołu. No i że śpi w łóżku. A mnie nie lubi, bo mu na to wszystko nie pozwalam. Postanawiam się już nie wtrącać. Co nie znaczy, że zamierzam zostawić ich samych. Lepiej trzymać rękę na pulsie i wkroczyć w razie potrzeby. Raz po raz wymownie spoglądam na zegarek. Za chwilę naprawdę okaże się, że ostatni PKS odjechał i trzeba ją albo przenocować, albo zawieźć do miasteczka. Mama zauważa moją nerwowość.

– Idziemy już, idziemy. Wyraźnie chcesz się mnie pozbyć, synu. Tylko nie wiem czemu.

– Mamo, nie chcę się ciebie pozbyć, ale sama widzisz, że tu nie bardzo są warunki dla gości. Jak będę miał gdzie, to cię na tydzień zaproszę. Na miesiąc nawet.

– Aha, już widzę, jak starą matkę będziesz miesiąc trzymał. To co, Wiktorku, oferta podwózki na dworzec aktualna?

– Ależ naturalnie! – odpowiada teatralnie Wiktorek.

Matka niespiesznie się ubiera, całuje Ninę. Żegna się chyba z piętnaście minut, zapętlając się w kolejne dygresje. A Wiktor i Nina jej wtórują. Humory dopisują wszystkim poza mną. Chcę to jak najszybciej zakończyć. Mamy już wychodzić, gdy ktoś z zewnątrz wkłada klucz do zamka. Wszyscy zwracają wzrok na zasuwkę. Drzwi się otwierają i ukazuje się w nich Agata. Tylko jej tutaj brakowało. Chwilę później stoimy w pięcioro w ciasnym przedpokoju.

– O, dzień dobry – przerywa ciszę Agata.

– Dzień dobry – odpowiada moja mama. – Jestem Irena.

– A ja Agata – mówi niepewnie współlokatorka Niny. Najwyraźniej nie wie, co jest grane, czeka na wskazówki.

– To jest moja mama – zaczynam. – Odwiedziła mnie i Ninę u nas w mieszkaniu, a Wiktor… Wiktor wpadł z wizytą. Do swojej dziewczyny. Do Niny – streszczam wszystko.

– Aha – wydusza z siebie Agata. – A ja przyszłam oddać wam klucz. Ostatnio u mnie zostawiłeś. W sobotę. Pamiętasz?

– Tak, tak. Dzięki. Właśnie go szukałem. A on cały czas u ciebie leżał?

– Leżał. U mnie leżał. Na szafce w przedpokoju.

– To wchodź do środka. Rozgość się. My wychodzimy. Wiktor odwozi moją mamę na dworzec i niedługo wracamy. Nina dotrzyma ci towarzystwa.

– Tak, dobrze. To ja poczekam.

Ta rozmowa nie może trwać ani chwili dłużej. Na szczęście Agata bez przygotowania i uprzedzenia płynnie wchodzi w rolę. Ostrożnie dobiera słowa. Wie, że jeden nierozważny krok i cała ta misterna konstrukcja runie. Ze strzępów informacji błyskawicznie lepi bliską prawdy historię. Po przywitaniu następuje szybkie pożegnanie. Za chwilę jesteśmy już w windzie. Z Powiśla na Stadion jedzie się kilka minut. Na tyle krótko, że nie zdołają podjąć kolejnego pasjonującego tematu. Kiedy docieramy na miejsce, do odjazdu autobusu jest zaledwie parę minut. W sam raz na szybkie uściskanie się i ucałowanie. Wiktorowi matka podaje rękę i szeroko się do niego uśmiecha. On – syn byłego hiszpańskiego wiceministra spraw zagranicznych, ona – ekspedientka w sklepie mięsnym. Od dziś kolega i koleżanka. Znam już trochę Wiktora i wiem, że nie udaje. Zagadką jest dla mnie, czym go ujęła. On od zawsze podoba się kobietom, budzi sympatię i zainteresowanie. Ma wrodzoną łatwość nawiązywania kontaktów. Umie wywierać wpływ na ludzi. Sprzedałby łyżwy na pustyni. Z łatwością mógł kupić moją mamę, ale czym ona kupiła jego? Naprawdę nie wiem.

Machamy jej na do widzenia i odjeżdża. Wreszcie. My też jedziemy. Do domu. Ogarnia mnie potworne zmęczenie. Nie mam siły odbierać swoich rzeczy od Niny ani odpytywać Wiktora, co strzeliło mu do głowy, że tak dziwacznie się zachowywał. Nie chcę się też kłócić. Bo i nie widzę powodu. Mam mu zrobić awanturę za to, że był miły dla mojej mamy? Absurd. Tego wieczoru zamieniamy jedynie kilka słów. Leżę tyłem do niego, obejmuje mnie wpół i głośno wzdycha.

– Fajna ta twoja Irena – stwierdza.

– Zauważyłem, że jesteście na ty.

– Tak, zaproponowała to na balkonie.

– Nie wiedziałem, że palisz.

– Bo nie palę.

– Właśnie dziś widziałem…

– Nie zaciągałem się. To tylko tak, żeby przełamać lody.

– Powiedz mi – zaczynam, odwracając się na plecy, tak żeby widzieć jego twarz – czym ona cię tak ujęła?

– Szczerością. Ona jest jak ty.

– Czyli? – Chcę, żeby wyjaśnił.

– Oj, nie wnikaj. Jest jak ty, po prostu. Ty mnie ująłeś, więc ona też. To jasne jak słońce. Dobranoc.