-
W empik go
Ciekawscy. W cieniu Annapurny - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Ciekawscy. W cieniu Annapurny - ebook
Czy jesteś gotów odkryć tajemnice ukryte w śniegu Himalajów?
Maciek, Radek i ich rodzice wyruszają na wysokogórską wyprawę. Szybko okazuje się, że Himalaje mają do zaoferowania o wiele więcej niż tylko piękne widoki z turystycznego szlaku - poznana w górach himalaistka twierdzi, że jej partnera wspinaczkowego porwało...yeti! Czy Radek i Maciek znów znaleźli się w centrum zdarzeń, wymykających się zdrowemu rozsądkowi? I czy Maya, nepalska przewodniczka, pomoże chłopcom pokonać pułapki majestatycznej Annapurny?
„Ciekawscy” to seria ekscytujących przygód dwóch przyjaciół – Radka i Maćka. Razem wyruszają w niezwykłe podróże, które prowadzą ich do najbardziej niesamowitych miejsc – pełnych tajemnic, zagadek i niebezpieczeństw. Od prehistorycznych er dinozaurów po mroźne szczyty Himalajów.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8299-893-1 |
| Rozmiar pliku: | 2,7 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Tybet, rok 1960
Sankpo nie do końca rozumiał, co się dzieje, ale mimo pozornego spokoju matki wiedział, że to coś niedobrego. Kobieta spakowała do materiałowego tobołka niewielką ilość suchego prowiantu, a następnie odwróciła się do syna.
Wtedy zobaczył łzy w jej oczach.
– Mamo? – zapytał, lecz nie uzyskał odpowiedzi.
Kobieta jedynie chwyciła jego twarz w pomarszczone, spracowane dłonie, a potem czule zmierzwiła mu włosy. Przez chwilę patrzyli na siebie w skupieniu.
Dotarło do niego, że to pożegnanie. Takie bez słów, bo żadne słowa nie pasowałyby do tej chwili. Gdy i on się rozpłakał, delikatnie otarła łzy z jego policzków.
– Nie płacz, jesteś Sankpo Tsering, Długowieczny. Kto wie, może będzie nam jeszcze dane się zobaczyć.
– Ale dlaczego? Dlaczego się żegnamy? – Chłopiec nie potrafił tego pojąć.
– Mój kochany Sankpo, w każdej chwili mogą po nas przyjść chińscy żołnierze. Przetrzebili już wioskę mojej siostry, a dzieci zabrali. Nikt nie wie dokąd. Nie mogę pozwolić, by i ciebie spotkał taki los.
– Jedźmy razem – podrzucił Sankpo z nadzieją.
– Nie... w pojedynkę będziesz miał większe szanse. Kilku zaprzyjaźnionych handlarzy przewiezie cię w skrzyni przez granicę. Robili już tak z innymi dziećmi...
– Przez granicę? – Oczy chłopca otworzyły się szeroko.
– Tak, Sankpo, musisz opuścić Tybet, to już nie jest bezpieczne miejsce. Zawiozą cię do Nepalu, gdzie tworzą domy dla uciekinierów, będą tam inne dzieci... Również twoi rówieśnicy.
– A rodzice? Dołączysz do mnie? Kiedy? – Chłopiec wtulił się w mamę i ścisnął ją mocno.
Wtedy podjechała ciężarówka. Snop świateł reflektorów rozciął noc, przerywając pożegnalny uścisk.
– Trzymaj. To na drogę. Dzięki medytacji łatwiej będzie ci przez to przejść. – Mówiąc to, kobieta włożyła chłopcu w dłonie jakiś przedmiot. Zrobiła to pospiesznie, jakby bała się, że nie zdąży. Była to buddyjska mala, sznurek z nanizanymi stu ośmioma paciorkami modlitewnymi, zakończony ozdobnym supłem, z wplecioną czerwoną tasiemką.
Sankpo miał dziesięć lat. Marzył, by ponownie wpaść w objęcia matki i pójść spać, a następnie obudzić się i z ulgą stwierdzić, że przyśnił mu się koszmar. Jednak to nie był sen. Kierowca ciężarówki wymienił z mamą chłopca kilka krótkich zdań, a następnie uchylił wieko jednej ze skrzyń stojących na pace pojazdu.
– Szybciej, musimy przemieszczać się nocą, tak będzie bezpieczniej – ponaglił.
Matka odsunęła się, jakby nie chciała się mieszać. W rzeczywistości czuła, jak pęka jej serce. Musiała przekonać samą siebie, że choć syn zostanie sam, będzie miał większe szanse na przeżycie, niż gdyby został z nią w starej chacie u podnóża himalajskich gigantów. Sankpo, poganiany przez kierowcę, wykonał kilka zamaszystych kroków, ale ukradkiem cały czas patrzył w stronę matki. Stała jak sparaliżowana i przyglądała się chłopcu. On wskoczył do drewnianej skrzyni. Była naprawdę ciasna, a zrobiła się nieznośnie klaustrofobiczna, gdy mężczyzna zatrzasnął wieko nad jego głową.
– Dla bezpieczeństwa przykryję cię innymi pakunkami i plandeką. Nie martw się i choćby nie wiem co, nic nie mów! Nie odzywaj się, dopóki znów nie zobaczysz mojej twarzy! – przykazał surowo.
Zawarczał silnik, koła zachrzęściły na kamienno-żwirowym podłożu i ruszyli. Sankpo odruchowo zacisnął palce na mali i zaczął odmawiać modlitwy. Droga ciągnęła się w nieskończoność. Ciężarówka, wczepiona wielkimi terenowymi kołami w wąziutką górską drogę, naprzemiennie pięła się, by po chwili zjeżdżać serpentynami. Mimo niewygody po jakimś czasie mały Tsering zasnął.
Obudziły go podniesione męskie głosy. Jeden z nich zdawał się należeć do kierowcy. Silnik ryczał, wchodząc na wysokie obroty, wszystko się trzęsło i przesuwało. W końcu zagrzechotały kamienie i auto się przechyliło.
– Uważaj, jedno koło wisi nad przepaścią! Daj do tyłu, do tyłu! – Mężczyźni przekrzykiwali się nerwowo.
Silnik zawył potępieńczo, czuć było zapach spalin. Zakołysało autem, a wtedy płachta, rwąc się, odsłoniła światło księżyca. Chłopiec, wciąż zamknięty w skrzyni, przytknął oko do szpary w deskach. Nie zobaczył wiele – ciemność nocy i rozgardiasz na pace. Silnik praktycznie nie przestawał ryczeć, wciąż pracując na wysokich obrotach. Mężczyźni nadal krzyczeli, ale trudno było ich zrozumieć. W końcu mocniej niż dotychczas zakołysało autem. Ładunek na pace się przesunął, skrzynie zatrzeszczały i zaczęły się przemieszczać, a wraz z nimi uwięziony Sankpo. Rozgdakały się kury, które również podróżowały w ciężarówce, a z rozdartego jutowego worka wysypał się ryż. Skrzynie chrupnęły, napierając na siebie. Chłopiec zaczął krzyczeć:
– Pomocy, wyciągnijcie mnie! Wyciągnijcie mnie!
Nikt jednak nie przyszedł. Za to silnik zamilkł – widocznie niespodziewanie zgasł. Nastała błoga cisza, ale nie okazała się zwiastunem niczego dobrego. Koła potoczyły się, bezwładnie nabierając prędkości, a chwilę potem zgrzytnęły drzwi szoferki.
– Skacz! – dobiegło chłopca, lecz to wołanie najwyraźniej nie było skierowane do niego.
Nadgryzione zębem czasu, wysłużone auto jęknęło głucho i runęło w dół. Skrzynia z uwięzionym Sankpo zaczęła koziołkować. Chłopak obijał się o drewniane pudło, rozcinając skórę w kilku miejscach jednocześnie. Zrobiło mu się niedobrze od tego wirowania. Jakiś kamień musiał podbić pędzącą w dół skrzynię i wtedy Tsering uderzył o jej ścianę tak mocno, że aż stracił przytomność.
Nie wiedział, ile to trwało. Może kilka minut, a może kilka godzin. Ocknął się nagle, przechodząc od nieświadomości do świadomości w zaledwie jednej sekundzie. Czuł, jak jego wychłodzone, poobijane ciało pragnie wykrzesać odrobinę ciepła, wprawiając w drżenie mięśnie nóg i rąk. Dygocząc, usiadł i zaczął się rozglądać przez szpary w deskach. Coś mignęło mu w zasięgu wzroku, ale gdy skierował tam głowę, nic nie zobaczył. Miał jednak dziwne przeczucie, że coś albo ktoś go obserwuje.
– Halo? Pomocy! Pomóż mi! – wykrztusił przez zmarznięte, rozcięte usta.
Nie nadeszła żadna odpowiedź, za to chłopiec w ostrym księżycowym świetle dostrzegł kolejne detale. Porozrzucane skrzynie, porozrywane pakunki, tylko kury się gdzieś zapodziały. Fragment pokrywy na szczycie skrzyni uchylił się, ale nie puścił całkowicie. Sankpo zaparł się nogami i próbował otworzyć sobie drogę do ucieczki, ale wycieńczony i zmarznięty, nie dał rady. Znów coś mu mignęło. „Pantera śnieżna?” – pomyślał. Włosy na rękach stanęły mu dęba, gdy usłyszał delikatne sapanie tuż za cienką ścianką z desek. Coś stało obok skrzyni i przyglądało się mu. Dziesięciolatka sparaliżował strach. Zapomniał o chłodzie i ranach na całym ciele. Przywarł plecami do drugiej ściany, jakby to odsunięcie się o kilka centymetrów mogło w jakikolwiek sposób zmienić jego beznadziejne położenie. Trwał tak w bezruchu dłuższą chwilę, by w końcu zdecydować się na kolejny krok. Przytknął oko do szpary w deskach i... pożałował. Po drugiej stronie było podobne oko, tylko większe, i z zaciekawieniem przyglądało się chłopcu.
– Aaaaaaa! – wrzasnął, uderzył kolanami i łokciami, dudniąc wewnątrz drewnianej konstrukcji.
– Arrrrgggggg, aaaaargggg – dało się słyszeć stłumione okrzyki, jakby ktoś chciał mu odpowiedzieć, ale nie umiał mówić.
Serce Sankpo podskoczyło do gardła, myśli zawirowały, poczuł w ręku podarowany przez mamę sznur modlitewny i ścisnął go z całej siły. W mroku nocy znów przemknął niezidentyfikowany kształt, sadząc miękkie susy w płytkim śniegu. I wtedy wieko skrzyni odskoczyło jak latawiec pociągnięty mocniejszym podmuchem wiatru.
– Arrrrgggggg, aaaarggg – doleciało z niewielkiej odległości, z ciemności, spoza kręgu księżycowego światła.
Sankpo wyszedł ostrożnie i wyprostował się pierwszy raz od wielu godzin. Dygotał i teraz już sam nie wiedział, czy bardziej z zimna, czy ze strachu. Starał się wypatrzyć to coś, co przed chwilą go uwolniło, lecz nie był w stanie dostrzec szczegółów. Zastanawiał się przez chwilę, co właściwie się wydarzyło, gdy zdał sobie sprawę, że znów słyszy sapanie. Bardzo, bardzo blisko, właściwie tuż za plecami. I wtedy ponownie nieartykułowane „arrrrgggggg, aaaaargggg” odbiło się echem od skalistych ścian.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
Sankpo nie do końca rozumiał, co się dzieje, ale mimo pozornego spokoju matki wiedział, że to coś niedobrego. Kobieta spakowała do materiałowego tobołka niewielką ilość suchego prowiantu, a następnie odwróciła się do syna.
Wtedy zobaczył łzy w jej oczach.
– Mamo? – zapytał, lecz nie uzyskał odpowiedzi.
Kobieta jedynie chwyciła jego twarz w pomarszczone, spracowane dłonie, a potem czule zmierzwiła mu włosy. Przez chwilę patrzyli na siebie w skupieniu.
Dotarło do niego, że to pożegnanie. Takie bez słów, bo żadne słowa nie pasowałyby do tej chwili. Gdy i on się rozpłakał, delikatnie otarła łzy z jego policzków.
– Nie płacz, jesteś Sankpo Tsering, Długowieczny. Kto wie, może będzie nam jeszcze dane się zobaczyć.
– Ale dlaczego? Dlaczego się żegnamy? – Chłopiec nie potrafił tego pojąć.
– Mój kochany Sankpo, w każdej chwili mogą po nas przyjść chińscy żołnierze. Przetrzebili już wioskę mojej siostry, a dzieci zabrali. Nikt nie wie dokąd. Nie mogę pozwolić, by i ciebie spotkał taki los.
– Jedźmy razem – podrzucił Sankpo z nadzieją.
– Nie... w pojedynkę będziesz miał większe szanse. Kilku zaprzyjaźnionych handlarzy przewiezie cię w skrzyni przez granicę. Robili już tak z innymi dziećmi...
– Przez granicę? – Oczy chłopca otworzyły się szeroko.
– Tak, Sankpo, musisz opuścić Tybet, to już nie jest bezpieczne miejsce. Zawiozą cię do Nepalu, gdzie tworzą domy dla uciekinierów, będą tam inne dzieci... Również twoi rówieśnicy.
– A rodzice? Dołączysz do mnie? Kiedy? – Chłopiec wtulił się w mamę i ścisnął ją mocno.
Wtedy podjechała ciężarówka. Snop świateł reflektorów rozciął noc, przerywając pożegnalny uścisk.
– Trzymaj. To na drogę. Dzięki medytacji łatwiej będzie ci przez to przejść. – Mówiąc to, kobieta włożyła chłopcu w dłonie jakiś przedmiot. Zrobiła to pospiesznie, jakby bała się, że nie zdąży. Była to buddyjska mala, sznurek z nanizanymi stu ośmioma paciorkami modlitewnymi, zakończony ozdobnym supłem, z wplecioną czerwoną tasiemką.
Sankpo miał dziesięć lat. Marzył, by ponownie wpaść w objęcia matki i pójść spać, a następnie obudzić się i z ulgą stwierdzić, że przyśnił mu się koszmar. Jednak to nie był sen. Kierowca ciężarówki wymienił z mamą chłopca kilka krótkich zdań, a następnie uchylił wieko jednej ze skrzyń stojących na pace pojazdu.
– Szybciej, musimy przemieszczać się nocą, tak będzie bezpieczniej – ponaglił.
Matka odsunęła się, jakby nie chciała się mieszać. W rzeczywistości czuła, jak pęka jej serce. Musiała przekonać samą siebie, że choć syn zostanie sam, będzie miał większe szanse na przeżycie, niż gdyby został z nią w starej chacie u podnóża himalajskich gigantów. Sankpo, poganiany przez kierowcę, wykonał kilka zamaszystych kroków, ale ukradkiem cały czas patrzył w stronę matki. Stała jak sparaliżowana i przyglądała się chłopcu. On wskoczył do drewnianej skrzyni. Była naprawdę ciasna, a zrobiła się nieznośnie klaustrofobiczna, gdy mężczyzna zatrzasnął wieko nad jego głową.
– Dla bezpieczeństwa przykryję cię innymi pakunkami i plandeką. Nie martw się i choćby nie wiem co, nic nie mów! Nie odzywaj się, dopóki znów nie zobaczysz mojej twarzy! – przykazał surowo.
Zawarczał silnik, koła zachrzęściły na kamienno-żwirowym podłożu i ruszyli. Sankpo odruchowo zacisnął palce na mali i zaczął odmawiać modlitwy. Droga ciągnęła się w nieskończoność. Ciężarówka, wczepiona wielkimi terenowymi kołami w wąziutką górską drogę, naprzemiennie pięła się, by po chwili zjeżdżać serpentynami. Mimo niewygody po jakimś czasie mały Tsering zasnął.
Obudziły go podniesione męskie głosy. Jeden z nich zdawał się należeć do kierowcy. Silnik ryczał, wchodząc na wysokie obroty, wszystko się trzęsło i przesuwało. W końcu zagrzechotały kamienie i auto się przechyliło.
– Uważaj, jedno koło wisi nad przepaścią! Daj do tyłu, do tyłu! – Mężczyźni przekrzykiwali się nerwowo.
Silnik zawył potępieńczo, czuć było zapach spalin. Zakołysało autem, a wtedy płachta, rwąc się, odsłoniła światło księżyca. Chłopiec, wciąż zamknięty w skrzyni, przytknął oko do szpary w deskach. Nie zobaczył wiele – ciemność nocy i rozgardiasz na pace. Silnik praktycznie nie przestawał ryczeć, wciąż pracując na wysokich obrotach. Mężczyźni nadal krzyczeli, ale trudno było ich zrozumieć. W końcu mocniej niż dotychczas zakołysało autem. Ładunek na pace się przesunął, skrzynie zatrzeszczały i zaczęły się przemieszczać, a wraz z nimi uwięziony Sankpo. Rozgdakały się kury, które również podróżowały w ciężarówce, a z rozdartego jutowego worka wysypał się ryż. Skrzynie chrupnęły, napierając na siebie. Chłopiec zaczął krzyczeć:
– Pomocy, wyciągnijcie mnie! Wyciągnijcie mnie!
Nikt jednak nie przyszedł. Za to silnik zamilkł – widocznie niespodziewanie zgasł. Nastała błoga cisza, ale nie okazała się zwiastunem niczego dobrego. Koła potoczyły się, bezwładnie nabierając prędkości, a chwilę potem zgrzytnęły drzwi szoferki.
– Skacz! – dobiegło chłopca, lecz to wołanie najwyraźniej nie było skierowane do niego.
Nadgryzione zębem czasu, wysłużone auto jęknęło głucho i runęło w dół. Skrzynia z uwięzionym Sankpo zaczęła koziołkować. Chłopak obijał się o drewniane pudło, rozcinając skórę w kilku miejscach jednocześnie. Zrobiło mu się niedobrze od tego wirowania. Jakiś kamień musiał podbić pędzącą w dół skrzynię i wtedy Tsering uderzył o jej ścianę tak mocno, że aż stracił przytomność.
Nie wiedział, ile to trwało. Może kilka minut, a może kilka godzin. Ocknął się nagle, przechodząc od nieświadomości do świadomości w zaledwie jednej sekundzie. Czuł, jak jego wychłodzone, poobijane ciało pragnie wykrzesać odrobinę ciepła, wprawiając w drżenie mięśnie nóg i rąk. Dygocząc, usiadł i zaczął się rozglądać przez szpary w deskach. Coś mignęło mu w zasięgu wzroku, ale gdy skierował tam głowę, nic nie zobaczył. Miał jednak dziwne przeczucie, że coś albo ktoś go obserwuje.
– Halo? Pomocy! Pomóż mi! – wykrztusił przez zmarznięte, rozcięte usta.
Nie nadeszła żadna odpowiedź, za to chłopiec w ostrym księżycowym świetle dostrzegł kolejne detale. Porozrzucane skrzynie, porozrywane pakunki, tylko kury się gdzieś zapodziały. Fragment pokrywy na szczycie skrzyni uchylił się, ale nie puścił całkowicie. Sankpo zaparł się nogami i próbował otworzyć sobie drogę do ucieczki, ale wycieńczony i zmarznięty, nie dał rady. Znów coś mu mignęło. „Pantera śnieżna?” – pomyślał. Włosy na rękach stanęły mu dęba, gdy usłyszał delikatne sapanie tuż za cienką ścianką z desek. Coś stało obok skrzyni i przyglądało się mu. Dziesięciolatka sparaliżował strach. Zapomniał o chłodzie i ranach na całym ciele. Przywarł plecami do drugiej ściany, jakby to odsunięcie się o kilka centymetrów mogło w jakikolwiek sposób zmienić jego beznadziejne położenie. Trwał tak w bezruchu dłuższą chwilę, by w końcu zdecydować się na kolejny krok. Przytknął oko do szpary w deskach i... pożałował. Po drugiej stronie było podobne oko, tylko większe, i z zaciekawieniem przyglądało się chłopcu.
– Aaaaaaa! – wrzasnął, uderzył kolanami i łokciami, dudniąc wewnątrz drewnianej konstrukcji.
– Arrrrgggggg, aaaaargggg – dało się słyszeć stłumione okrzyki, jakby ktoś chciał mu odpowiedzieć, ale nie umiał mówić.
Serce Sankpo podskoczyło do gardła, myśli zawirowały, poczuł w ręku podarowany przez mamę sznur modlitewny i ścisnął go z całej siły. W mroku nocy znów przemknął niezidentyfikowany kształt, sadząc miękkie susy w płytkim śniegu. I wtedy wieko skrzyni odskoczyło jak latawiec pociągnięty mocniejszym podmuchem wiatru.
– Arrrrgggggg, aaaarggg – doleciało z niewielkiej odległości, z ciemności, spoza kręgu księżycowego światła.
Sankpo wyszedł ostrożnie i wyprostował się pierwszy raz od wielu godzin. Dygotał i teraz już sam nie wiedział, czy bardziej z zimna, czy ze strachu. Starał się wypatrzyć to coś, co przed chwilą go uwolniło, lecz nie był w stanie dostrzec szczegółów. Zastanawiał się przez chwilę, co właściwie się wydarzyło, gdy zdał sobie sprawę, że znów słyszy sapanie. Bardzo, bardzo blisko, właściwie tuż za plecami. I wtedy ponownie nieartykułowane „arrrrgggggg, aaaaargggg” odbiło się echem od skalistych ścian.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
więcej..
