Cienie i śmierć - ebook

ROZDZIAŁ 1

1

Jak to się czę­sto zda­rzało, odkąd poślu­bił poli­cjantkę, mor­der­stwo ode­rwało ich od przy­jem­niej­szego zaję­cia. Cho­ciaż z dru­giej strony, pomy­ślał Roarke, kobieta leżąca w kałuży wła­snej krwi pod łukiem w Washing­ton Squ­are Park mogła mieć znacz­nie więk­sze pre­ten­sje do losu.

Osta­tecz­nie, jako były prze­stępca (ni­gdy nie­ska­zany), wie­dział, w co się pakuje, kiedy się zako­chał w poli­cjantce. Ale kobieta w mod­nym spor­to­wym stroju nie mogła przy­pusz­czać, że zakoń­czy ten ładny wio­senny wie­czór z roz­pru­tym brzu­chem.

On i jego poli­cjantka stra­cili ostat­nią scenę zabaw­nej sztuki, ona – resztę życia.

I tak oto pod­czas cie­płego majo­wego wie­czoru wio­sną dwa tysiące sześć­dzie­sią­tego pierw­szego roku przy­glą­dał się innemu spek­ta­klowi.

W cen­trum uwagi znaj­do­wały się jego poli­cjantka i ofiara, oświe­tlone moc­nymi poli­cyj­nymi reflek­to­rami. Ich syl­wetki widoczne były za cienką zasłoną, mającą odgro­dzić śmierć od spoj­rzeń wścib­skich gapiów.

Mun­du­rowi roz­sta­wili barierki, żeby odse­pa­ro­wać widzów. Uliczni sprze­dawcy i zako­chani, spa­ce­ro­wi­cze i tury­ści, graj­ko­wie i opie­ku­no­wie czwo­ro­no­gów, któ­rzy wypro­wa­dzili swych pod­opiecz­nych na spa­cer, z wyba­łu­szo­nymi oczami gapili się na śmierć.

Trzy­mał się z boku, kiedy porucz­nik Eve Dal­las, kie­ru­jąca docho­dze­niem, wyko­ny­wała swoje obo­wiązki w tej opo­wie­ści o moral­no­ści i śmierci.

Przy­kuc­nęła obok zwłok, szczu­pła twar­dzielka w skó­rza­nej kurtce i bot­kach, jej krót­kie, brą­zowe włosy lśniły w świe­tle reflek­to­rów. Obok niej leżał otwarty zestaw pod­ręczny.

– Ofiarą jest Galla Mode­sto, lat trzy­dzie­ści trzy, zamiesz­kała przy Prince.

– Galla Mode­sto.

Kiedy Roarke się ode­zwał, Eve unio­sła głowę, zmru­żyła brą­zowe, prze­ni­kliwe oczy poli­cjantki.

– Znasz ją?

– Nie. Tro­chę jej brata. Wina i Alko­hole Mode­sto. Należy do grona spad­ko­bier­ców. Zdaje się, że to już trze­cie poko­le­nie. Mię­dzy­na­ro­dowa rodzinna firma z sie­dzibą w Toska­nii.

– Cie­kawe. Od sze­ściu lat żona Jorge Twe­ena. Jedno dziecko, czte­ro­letni syn. – Wyjęła mier­nik. – Czas zgonu: dwu­dzie­sta druga osiem­na­ście. Przy­czyną śmierci, z tego, co mogę stwier­dzić, jest dwu­dzie­sto­cen­ty­me­tro­wej dłu­go­ści rana cięta wzdłuż brzu­cha.

Zało­żyw­szy mikro­go­gle, nachy­liła się, by bli­żej przyj­rzeć się otwar­tej ranie.

– Wygląda, jakby ktoś wbił jej nóż głę­boko w pod­brzu­sze, a następ­nie prze­cią­gnął nim w górę, żeby ją roz­pła­tać. Do potwier­dze­nia przez leka­rza sądo­wego.

Cią­gle kuca­jąc, zmie­niła nieco pozy­cję.

– Nie widać, żeby się bro­niła. Brak rów­nież innych obra­żeń. Nie zna­le­ziono torebki, ale ofiara jest tak ubrana, jakby wybrała się pobie­gać lub poćwi­czyć. Na lewym ręku ma pier­ścio­nek ze spo­rym bry­lan­tem, oto­czo­nym mniej­szymi bry­lan­ci­kami, w uszach bry­lan­towe kol­czyki – dwa w lewym, jeden w pra­wym. I spor­towy zega­rek na rękę.

– Brak dowo­dów, że to ban­dycki napad.

Eve roz­pięła zapiętą na zamek bły­ska­wiczny kie­szeń bluzy tre­nin­go­wej, którą miała na sobie kobieta.

– Komórka. – Umie­ściła ją w tor­bie na dowody, się­gnęła do kie­szeni spodni do bie­ga­nia. – Doku­ment toż­sa­mo­ści.

Wypro­sto­wała się i zro­biła kilka kro­ków, żeby zna­leźć się po dru­giej stro­nie zwłok, następ­nie roz­pięła drugą kie­szeń.

– Alarm oso­bi­sty. Naj­wy­raź­niej nie uru­cho­miła go w porę.

– A oto i nasza Peabody – ode­zwał się Roarke. – Z McNa­bem.

Part­nerka Eve szyb­kim kro­kiem pode­szła do zapór, towa­rzy­szył jej narze­czony, detek­tyw Ian McNab z wydziału infor­ma­tyki śled­czej.

Ponie­waż Peabody miała pod różo­wym płasz­czem sukienkę w różowe tuli­pany, a McNab wystroił się w wor­ko­wate, różowe spodnie, tak wście­kle zie­lone buty, że biły po oczach, i koszulę w esy-flo­resy w obu tych kolo­rach, Roarke się domy­ślił, że otrzy­mali wezwa­nie, kiedy byli na jakiejś impre­zie.

Oboje mach­nęli mun­du­ro­wym swo­imi odzna­kami i weszli na odgro­dzony teren. Peabody, z odświęt­nie uło­żo­nymi ciem­nymi wło­sami, w któ­rych poły­ski­wały czer­wone pasemka, pode­szła pro­sto do Eve i zwłok.

– Sorki, Dal­las, byli­śmy w klu­bie w East Side, dotar­cie tutaj zajęło nam tro­chę czasu.

Eve krótko obrzu­ciła wzro­kiem strój Peabody, łącz­nie z jej wyj­ścio­wymi szpil­kami.

– Funk­cjo­na­riu­sze Frist i Nadir byli pierwsi na miej­scu prze­stęp­stwa. Poroz­ma­wiaj z nimi, zacznij prze­słu­chi­wać poten­cjal­nych świad­ków. – Obej­rzała się za sie­bie. – McNab, skoro już tu jesteś, sprawdź nagra­nia z kamer moni­to­ru­ją­cych.

– Tak jest.

– Peabody, zabez­piecz się i pomóż mi ją prze­krę­cić na brzuch. Ofiara to Galla Mode­sto – zaczęła wyja­śniać i nie prze­ry­wa­jąc pracy, prze­ka­zała swo­jej part­nerce to, co już zdą­żyła usta­lić.

Po odwró­ce­niu zwłok Eve nie stwier­dziła żad­nych innych ran ani obra­żeń, ale zoba­czyła małą kie­szonkę z tyłu spodni do bie­ga­nia.

– Karta magne­tyczna – powie­działa do mikro­fonu. – Body and Mind Fit­ness Cen­ter – odczy­tała, po czym umie­ściła kartę w tor­bie na dowody.

Zamknęła zestaw pod­ręczny, wyjęła komu­ni­ka­tor, żeby skon­tak­to­wać się z tech­ni­kami i kost­nicą.

Kiedy się odwró­ciła, Roarke podał jej kubek czar­nej kawy.

– Skąd to masz?

– Od przed­się­bior­czego sprze­dawcy. Mam nadzieję, że okaże się zno­śna.

Napiła się i wzru­szyła ramio­nami.

– Da się prze­łknąć. Dzięki. Powi­nie­neś wró­cić do domu. Muszę poroz­ma­wiać ze świad­kami, zawia­do­mić męża ofiary, wstą­pić do siłowni, z któ­rej usług korzy­stała.

– Wydam pole­ce­nie, żeby pod­sta­wiono tu twój wóz, i zała­twię trans­port dla sie­bie.

Napiła się jesz­cze tro­chę ledwo zno­śnej kawy i spoj­rzała na niego.

Ta twarz. Ta twarz. Jeden z praw­dzi­wych cudów natury, który na doda­tek tra­fił się jej. Patrzył na nią tymi swo­imi inten­syw­nie nie­bie­skimi oczami, ocie­nio­nymi rzę­sami rów­nie jedwa­bi­stymi jak się­ga­jące mu pra­wie do ramion czarne włosy. Miał usta wyrzeź­bione przez wyjąt­kowo szczo­dre anioły. Zmy­słowe rysy twa­rzy, które mógł wymy­ślić tylko roman­tyczny poeta. Jeśli dodać do tego śpiewne irlandz­kie tony w jego gło­sie, otrzy­my­wało się wyjąt­kowy pakiet.

– Zawsze uży­teczny.

Roz­cią­gnął w uśmie­chu swoje per­fek­cyjne usta.

– Wszy­scy robimy to, co do nas należy. Będę pod ręką, póki nie pojawi się twój wóz. – Obrzu­cił roz­tar­gnio­nym wzro­kiem tłum za barier­kami. – McNab powi­nien wkrótce wró­cić z nagra­niami z kamer moni­to­ru­ją­cych, więc…

Zauwa­żyła, że zmru­żył oczy, poja­wiło się w nich coś mrocz­nego.

– O co cho­dzi? – Natych­miast się odwró­ciła, żeby spoj­rzeć w tym samym kie­runku. – Co takiego zoba­czy­łeś?

– Kogoś, kogo kie­dyś zna­łem.

Nim zdą­żyła znów się ode­zwać, odda­lił się szybko, ale spo­koj­nie.

– Kurde. – Ski­nęła na mun­du­ro­wego, żeby popil­no­wał zwłok, i ruszyła za Roar­kiem, lecz aku­rat wtedy poja­wiła się przed nią Peabody.

– Mamy kilku świad­ków, któ­rzy widzieli, jak upa­dała, i jed­nego, który tego nie widział, ale twier­dzi, że przy­szła tu, by się z nim spo­tkać. Jest zdru­zgo­tany, więc przy­pusz­czam, że coś ich łączyło.

– Prze­słu­chajmy go w pierw­szej kolej­no­ści.

Co, u dia­bła, robi Roarke?, zasta­na­wiała się.

Prze­ci­snął się przez tłum. Potra­fił szybko się prze­miesz­czać w ludz­kiej ciż­bie. Kie­dyś po takim spa­cerku miałby kie­sze­nie pełne tego, co wycią­gnąłby niczego nie­podej­rze­wa­ją­cym fra­je­rom.

Ale cho­ciaż szedł szybko, czuj­nie się roz­glą­da­jąc, nie dostrzegł wię­cej tam­tej twa­rzy.

Prze­klęty cień z prze­szło­ści, pomy­ślał Roarke, spo­glą­da­jąc w mrok, gdzie nie było tłu­mów, skrzyła się fon­tanna, stały puste ławki. Roz­myśl­nie mu się poka­zał.

Drwina. Coś w rodzaju poka­za­nia środ­ko­wego palca, bo – znów roz­myśl­nie – znaj­do­wał się wystar­cza­jąco daleko, żeby z łatwo­ścią roz­pły­nąć się w ciem­no­ściach i znów znik­nąć.

No cóż, jeśli ten pie­przony łaj­dak chce się ujaw­nić i z nim poigrać, bar­dzo chęt­nie weź­mie udział w tej grze.

– Jeste­śmy teraz daleko od zauł­ków Dublina, chłop­ta­siu – mruk­nął i zawró­cił.

Świa­dek, Mar­lon Stowe, dygo­tał, łzy pły­nęły mu po twa­rzy, więc Eve zapro­wa­dziła go do jed­nej z ławek.

Po trzy­dzie­stce, oce­niła, pra­wie metr osiem­dzie­siąt wzro­stu, gęste, jasne włosy, brą­zowe oczy, szcze­ci­nia­sta kozia bródka.

– Umó­wił się pan tu z panią Mode­sto?

– Tak, koło fon­tanny. Powie­działa, że postara się przyjść kwa­drans po dzie­sią­tej, naj­póź­niej o wpół do jede­na­stej.

Ponie­waż miał na sobie czarne spodnie, cienki czarny swe­ter i czarne buty za kostkę, uznała, że nie pla­no­wali wspól­nego bie­ga­nia.

– Dla­czego się pań­stwo umó­wili?

Prze­su­nął ręką po twa­rzy. Na kciuku miał smugę nie­bie­skiej farby.

– Mie­li­śmy romans. Pozna­li­śmy się zeszłego lata. Galla kupiła jeden z moich obra­zów. Wysta­wia­łem swoje prace na ulicy, spodo­bał jej się obraz, który nama­lo­wa­łem w Toska­nii. Jest… Zna­czy się, jej rodzina pocho­dzi z Toska­nii, Galla powie­działa, że ten obraz budzi w niej miłe wspo­mnie­nia. Wpa­dła kilka razy do gale­rii i… Zako­cha­li­śmy się.

– Pozo­sta­wał pan w uczu­cio­wym i intym­nym związku z panią Mode­sto.

– Zako­cha­li­śmy się – powtó­rzył. – Cza­sami uma­wia­li­śmy się tutaj, by posie­dzieć i poroz­ma­wiać. Cza­sami szli­śmy do mnie. Wie­dzia­łem, że jest mężatką, wyznała mi to. Ni­gdy się nie okła­my­wa­li­śmy. Ma małego synka. Chciała odejść od męża, lecz z uwagi na synka… Chciała odejść od męża, nawet roz­ma­wiała ze swoim praw­ni­kiem, lecz…

Ukrył twarz w dło­niach.

– Pod­czas naszego ostat­niego spo­tka­nia oświad­czyła, że to koniec. Oboje wie­dzie­li­śmy… Od samego początku oboje wie­dzie­li­śmy, że to nie będzie trwało wiecz­nie. Przede wszyst­kim musiała myśleć o synku. Musiała spró­bo­wać rato­wać swoje mał­żeń­stwo.

– Ale zgo­dziła się spo­tkać tu z panem dziś wie­czo­rem.

– Popro­si­łem ją o to. Nie, żeby być razem. Tylko żeby się poże­gnać. Chcia­łem jej coś dać.

– To zna­czy co?

Otwo­rzył torbę, którą miał przy sobie, wyjął z niej paku­nek, zawi­nięty w gruby, brą­zowy papier.

– Obraz. Sta­nowi dopeł­nie­nie tego, który kie­dyś kupiła. Pomy­śla­łem sobie: tam­ten był pierw­szy, ten będzie ostatni.

– Musiał się pan czuć zra­niony. I odczu­wać złość.

Pokrę­cił głową i do oczu znów napły­nęły mu łzy.

– Kocha­łem ją. Wie­dzia­łem, że jest mężatką, ma dziecko. Ni­gdy mnie nie okła­my­wała. Ni­gdy mi niczego nie obie­cy­wała. I… – wziął głę­boki oddech – wie­dzia­łem, że mnie kocha. Nie mogła ze mną być, ale mnie kochała. Gdy­bym jej nie popro­sił dziś wie­czo­rem o spo­tka­nie tutaj…

Zała­mał się, więc Eve spoj­rzała na Peabody, pocie­szy­cielkę.

– Mar­lo­nie. – Peabody usia­dła obok niego. – Nie możesz winić sie­bie, ale może uda ci się nam pomóc. Czy ktoś wie­dział, że dziś wie­czo­rem mia­łeś się tu spo­tkać z Gallą?

– Nie. Byli­śmy ostrożni. Utrzy­my­wa­li­śmy naszą zna­jo­mość w tajem­nicy. To była… – Nasadą dłoni wytarł twarz. – To była nasza pry­watna sprawa. Galla miała poin­for­mo­wać męża, że idzie poćwi­czyć na siłowni. Na krótko, sama. Cza­sami tak robiła, więc nie byłoby to nic podej­rza­nego. Nie powie­dzia­łaby nikomu, że tu przyj­dzie. Ja nikomu tego nie zdra­dzi­łem.

– W jaki spo­sób się poro­zu­mie­wa­li­ście?

– Pisa­li­śmy SMS-y.

– Kiedy zako­mu­ni­ko­wała panu, że chce zakoń­czyć waszą zna­jo­mość?

– W zeszłym tygo­dniu. Przy­szła do mnie i mi powie­działa. Kocha­li­śmy się ostatni raz. Dziś ukoń­czy­łem obraz, więc wysła­łem jej SMS i popro­si­łem, żeby tu przy­szła, bym mógł jej go poda­ro­wać. By łatwiej było mi się z nią poże­gnać.

– Kiedy się tu spo­ty­ka­li­ście, czy kie­dy­kol­wiek zauwa­żył pan, by ktoś zwra­cał uwagę na nią, na pań­stwa?

– Nie. To takie dobre miej­sce. Zawsze czu­li­śmy się tu bez­piecz­nie.

– A kiedy odwie­dzała pana? – Eve znów sku­piła jego uwagę na sobie. – Czy kie­dy­kol­wiek zauwa­żył pan kogoś na ulicy, kogoś, kto spra­wiał, że poczuł się pan nie­swojo?

– Nie. Miesz­kam w Vil­lage w małym lof­cie nad gale­rią. Pra­cuję tam, urzą­dzam wystawy, udzie­lam lek­cji. Mogła mnie odwie­dzać tylko raz w tygo­dniu, cza­sami dwa razy. Ale zwy­kle mogła się wyrwać z domu raz w tygo­dniu, kiedy jej synek był na spa­ce­rze z opie­kunką albo na przy­ję­ciu dla dzieci. Mie­li­śmy dla sie­bie tylko godzinę, może dwie. Sta­ra­li­śmy się mak­sy­mal­nie wyko­rzy­stać ten czas. Wie­dzie­li­śmy, że nie będziemy go mieli wiele.

– Czy kie­dy­kol­wiek powie­działa panu, że czuje się zagro­żona albo że ktoś jej gro­ził?

– Nie, nie. Na Boga, nie.

– Czy kłó­ciła się z mężem?

Nie­mal machi­nal­nie potarł pal­cami powieki.

– Wła­ści­wie nie, ni­gdy o tym nie mówiła. Bar­dziej pochła­niała go praca i zacho­wy­wa­nie pozo­rów. No wie pani, jak się razem pre­zen­tują, kiedy gdzieś się poja­wiają. Chciała wró­cić do Toska­nii, zabrać ze sobą synka. Żeby­śmy mogli tam zamiesz­kać. Marzy­li­śmy o tym, cho­ciaż wie­dzie­li­śmy, że to tylko marze­nie.

Wci­snął Eve obraz.

– Weź­mie go pani? Nie mogę na niego patrzeć. Nie chcę go. To zbyt bole­sne.

– Peabody, wypisz panu Stowe’owi pokwi­to­wa­nie na obraz. Na razie to jeden z dowo­dów.

– Nie chcę go. – Znów zaczął pła­kać. – Nie mogę go sprze­dać. Pro­szę go zatrzy­mać.

– Nie wolno nam tego zro­bić. Ale coś wymy­ślimy. Detek­tyw Peabody da panu pokwi­to­wa­nie i zapi­sze pań­skie dane kon­tak­towe.

Eve dostrze­gła Roarke’a i prze­ka­zała obraz Peabody.

– Nie będziemy pana dłu­żej zatrzy­my­wać. Czy pod­wieźć pana?

– Nie, nie. Pójdę pie­chotą.

– Pro­szę przy­jąć wyrazy współ­czu­cia, panie Stowe. Może się pan skon­tak­to­wać ze mną albo detek­tyw Peabody, jeśli przy­po­mni pan sobie coś, co mogłoby pomóc w docho­dze­niu.

Wstała, pospiesz­nie pode­szła do Roarke’a.

– O co cho­dzi? – spy­tała go. – Jesteś wku­rzony. Groźny Roarke wku­rzony?

Ujął ją pod ramię.

– Przejdźmy się.

– Nie mogę ot tak…

– Chodź ze mną. – Ujął ją moc­niej i zabrał z miej­sca prze­stęp­stwa. – Lor­can Cobbe – powie­dział. – Sprawdź go. Jest z Dublina. Trzy, cztery, może pięć lat star­szy ode mnie.

– To jeden z two­ich daw­nych przy­ja­ciół?

– Wprost prze­ciw­nie. – Zapro­wa­dził ją tam, gdzie nie docie­rało świa­tło reflek­to­rów, więc stali w mroku. – Pra­co­wał dla mojego ojca, a ponie­waż nie miał smy­kałki do kra­dzieży, a wyróż­niał się bru­tal­no­ścią, zaj­mo­wał się wymu­sza­niem, zastra­sza­niem, poma­gał przy ścią­ga­niu hara­czy za „ochronę”. Możemy poroz­ma­wiać o tym póź­niej, jeśli zechcesz, ale przyj­rzyj mu się. I zacho­waj ostroż­ność.

Poło­żył dło­nie na jej ramio­nach.

– Wyjąt­kową ostroż­ność, Eve.

– Dla­czego?

– Gdyby mógł, ugo­dziłby mnie pro­sto w serce, ale jesz­cze więk­szą przy­jem­ność spra­wi­łoby mu ode­bra­nie życia tym, na któ­rych mi zależy. Jest i zawsze był zabójcą.

– I zauwa­ży­łeś go na miej­scu prze­stęp­stwa.

– Widzia­łem go. Upew­nił się, że go zoba­czy­łem. O tak, już się o to posta­rał, prze­klęty drań.

Znów rozej­rzał się po parku, cho­ciaż wie­dział, że nie ujrzy jego twa­rzy ponow­nie. Nie dzi­siej­szego wie­czoru.

– Uwierz mi, że nie musia­łem widzieć, jak wbija nóż tej kobie­cie, by mieć pew­ność, że to jego dzieło. To twój sprawca.

– Dla­czego zabił aku­rat ją? Nie mógł wie­dzieć, że tu będziesz.

– Tak się aku­rat dla niego szczę­śli­wie zło­żyło. Zabija dla przy­jem­no­ści i zysku, Eve. Działa głów­nie w Euro­pie, ale to raczej nie pierw­sza jego robota w Sta­nach. Nie sły­sza­łem, by wcze­śniej przy­jeż­dżał do Nowego Jorku, przy­naj­mniej nie służ­bowo, a sądzę, że wie­dział­bym o tym. Ale teraz tu jest.

Zanie­po­ko­iło ją to, co powie­dział. Rzadko widziała go tak poru­szo­nego, wię­cej niż zagnie­wa­nego. Dla­tego zasta­no­wiła się nad tym i potrak­to­wała jego słowa poważ­nie.

– Opisz mi go. Opisz, jak dziś wyglą­dał.

– Ponad metr osiem­dzie­siąt wzro­stu, moc­nej budowy ciała, sze­roki w barach, jasno­brą­zowe włosy zwią­zane na czubku głowy. Jasna kar­na­cja, gładko ogo­lony. Miał na sobie czarne spodnie, koszulę i czer­woną kurtkę. Wyszedł z tłumu, żebym go zoba­czył, patrzył mi pro­sto w twarz. Uśmie­chał się.

Prze­su­nął dłońmi w dół i w górę jej ramion.

– Zorien­tuje się, ile dla mnie zna­czysz. Jeśli jesz­cze tego nie wie, postara się dowie­dzieć.

– Dla­czego tak bar­dzo cię nie­na­wi­dzi?

– Dla­czego? Twier­dzi, że jest synem Patricka Roarke’a, a ponie­waż jest star­szy ode mnie, więc jego pier­wo­rod­nym.

– A jest?

– To mało praw­do­po­dobne, cho­ciaż przy­pusz­czam, że nie można tego wyklu­czyć. Mało praw­do­po­dobne, bo stary lubił go o wiele bar­dziej niż mnie, a gdyby w jego żyłach pły­nęła krew mojego ojca, przy­gar­nąłby go. Ale w tej chwili to nie ma zna­cze­nia. Z całą pew­no­ścią nie zna­lazł się w parku przy­pad­kiem, kiedy kobie­cie – boga­tej kobie­cie – roz­pła­tano brzuch. A patro­sze­nie, pod­ci­na­nie gar­deł, wypru­wa­nie wnętrz­no­ści to ulu­bione zaję­cia Lor­cana Cobbe’a.

– No dobrze, spraw­dzę go. Wydam pole­ce­nie, żeby go odszu­kano.

Ujął jej twarz w obie dło­nie, zanim mogła się sprze­ci­wić.

– I bądź ostrożna. Wyjąt­kowo ostrożna.

– Dobrze – powie­działa, wie­dząc, że Roarke chce to usły­szeć. – Ty też.

– Nie będzie mnie pró­bo­wał dorwać od razu, bo to żadna frajda. Muszę się skon­tak­to­wać z kil­koma oso­bami.

– Będziemy musieli o tym poroz­ma­wiać bar­dziej szcze­gó­łowo.

– I poroz­ma­wiamy. Twój wóz już tu jest. – Wska­zał w stronę łuku. – Do zoba­cze­nia w domu.

Spo­glą­da­jąc za nim, uświa­do­miła sobie, że czuje nie­po­kój, ponie­waż Roarke jest zanie­po­ko­jony.

Mał­żeń­stwo, pomy­ślała. Potrafi zupeł­nie czło­wie­kowi spie­przyć życie.

– Pani porucz­nik. – McNab zbli­żył się tanecz­nym kro­kiem, dłu­gie, jasne włosy zwią­zane w kucyk poru­szały się w rytm jego kro­ków. – Mam dyski z kamer moni­to­ru­ją­cych. Już obej­rza­łem nagra­nie zabój­stwa.

– Mamy nagra­nie zabój­stwa?

– Tak i nie. Śmiem twier­dzić, że zabójca wie­dział, gdzie są roz­miesz­czone kamery, i nie poka­zał twa­rzy. Ale widać, jak poja­wia się ofiara, a po chwili prze­cina jej drogę naj­praw­do­po­dob­niej męż­czy­zna, jakieś metr osiem­dzie­siąt wzro­stu, z dzie­więć­dzie­siąt kilo wagi, w czar­nych spodniach, w czar­nej blu­zie z kap­tu­rem. Widać go z tyłu, więc nie można ze stu­pro­cen­tową pew­no­ścią okre­ślić wieku, rasy ani nawet płci.

McNab obej­rzał się za sie­bie, kiedy ekipa z kost­nicy umiesz­czała zwłoki w worku. Kilka kolo­ro­wych kół zalśniło w jego uchu.

– Ręce trzy­mał w kie­szeni, głowę miał spusz­czoną, szedł pro­sto na nią. Zatrzy­mała się. Widać, jak gwał­tow­nie uniósł prawą rękę, a potem się cof­nął. Poszedł dalej, a kobieta się zato­czyła. Jesz­cze zanim upa­dła, poja­wiło się mnó­stwo krwi. Potem widać dwoje ludzi, bie­gną­cych w jej stronę. Jeden z nich odwró­cił ją i zaczął krzy­czeć. Ale wtedy sprawca był już poza zasię­giem kamery.

– Weź dyski i prze­ana­li­zuj nagra­nia. Potrzebne mi będą kopie. Ze wszyst­kich kamer.

– Jasne. Sądząc po tym, jak do niej pod­szedł, musiał na nią cze­kać, Dal­las. Nie było w tym nic przy­pad­ko­wego. Zro­bił to celowo. Takie odnosi się wra­że­nie.

Może McNab ubiera się jak cyr­kowy klown, ale Eve wie­działa, że świetny z niego gli­niarz.

– Nie, nie sądzę, że to było przy­pad­kowe. Peabody – zwró­ciła się do swo­jej part­nerki, kiedy ta do nich dołą­czyła.

– Roz­ma­wia­łam z kil­koma oso­bami i z dwójką gli­nia­rzy, któ­rzy prze­słu­chali świad­ków. Więk­szość niczego nie widziała ani niczego nie zauwa­żyła, póki ofiara nie upa­dła, ale dwoje zeznało, że widziało męż­czy­znę w czar­nej blu­zie z kap­tu­rem, odda­la­ją­cego się z miej­sca, gdzie leżała kobieta. Nie potra­fią powie­dzieć nic wię­cej poza tym, że miał na sobie zno­szoną bluzę i przy­pusz­czają, że to męż­czy­zna.

– To się zga­dza z nagra­niem z kamery. McNab, prze­glą­da­jąc dyski, szu­kaj męż­czy­zny wzro­stu i budowy, jakie opi­sa­łeś, bia­łego, trzy­dzie­sto-, czter­dzie­sto­let­niego, z jasno­brą­zo­wymi wło­sami zwią­za­nymi na czubku głowy, w czer­wo­nej kurtce. Oznacz wszyst­kie nagra­nia, na któ­rych go wypa­trzysz.

– Dobra. Czy to nasz podej­rzany?

– To wielce praw­do­po­dobne. Nazywa się Lor­can Cobbe, pocho­dzi z Dublina. Roarke dostrzegł go w tłu­mie i roz­po­znał. To zawo­do­wiec.

– Mogę tu zostać i zacząć oglą­dać nagra­nia na prze­no­śnym sprzę­cie – powie­dział McNab.

– Świet­nie. W takim razie do roboty. Peabody, sprawdź męża ofiary, Jorge Twe­ena. I trzeba go poin­for­mo­wać, co się stało.

– Jeśli ktoś wyna­jął zabójcę… – zaczęła Peabody.

– Mał­żo­nek jest podej­rza­nym numer jeden – dokoń­czyła Eve.

Jej wóz cze­kał przy kra­węż­niku, zgod­nie ze sło­wami Roarke’a. Wsia­dła i pomy­ślała chwilę.

– Cobbe’a też spraw­dzimy, roze­ślij komu­ni­kat, że jest poszu­ki­wany, ale naj­pierw prze­ko­najmy się, z kim teraz poroz­ma­wiamy.

Peabody zajęła miej­sce w fotelu dla pasa­żera i nie­zbyt dys­kret­nie uwol­niła stopy od czó­łe­nek, McNab usiadł z tyłu.

– Tween ma czter­dzie­ści dwa lata, jest wice­pre­ze­sem Mode­sto odpo­wie­dzial­nym za dys­try­bu­cję. Pra­cuje dla nich od szes­na­stu lat. Ma czy­stą kar­to­tekę. Poślu­bił Gallę Mode­sto sześć lat temu. Wcze­śniej nie był żonaty, ani ona zamężna. Mają czte­ro­let­niego syna Angelo.

Eve uru­cho­miła sil­nik i ruszyła do znaj­du­ją­cej się w pobliżu rezy­den­cji Mode­sto i Twe­ena.

– Kupili ten dom pięć lat temu. Tween urzę­duje w cen­trali firmy w Nowym Jorku. Jego mają­tek wyce­niany jest na pra­wie dzie­więć milio­nów.

– Ona ma ponad dzie­sięć razy tyle – przy­po­mniała sobie Eve. – To dosko­nały motyw, jeśli dodać do tego, że miała romans.

– Ale go zakoń­czyła – zwró­ciła jej uwagę Peabody, lecz Eve tylko pokrę­ciła głową.

– Miała romans, a co wię­cej, jeśli Stowe nie kła­mie, zako­chała się w nim. Zle­ce­nie zabój­stwa wymaga tro­chę czasu. I czy rezy­gnu­jesz z usług płat­nego zabójcy, ponie­waż żona zakoń­czyła romans? Czy można mieć pew­ność, że to zro­biła? Czy wszystko wyznała? Wąt­pię. Poza tym co mogłoby ją powstrzy­mać przed zmianą decy­zji, powro­tem do kochanka mala­rza, zabra­niem nale­żą­cej do niej góry pie­nię­dzy i prze­pro­wadzką do Włoch?

Kiedy Eve wci­snęła się w nie­wielką lukę przy kra­węż­niku, Peabody z ocią­ga­niem z powro­tem wsu­nęła stopy w czó­łenka.

– Zostanę w wozie – powie­dział McNab z tyl­nego sie­dze­nia. – Szcze­gól­nie, jeśli mi pozwo­lisz wziąć z lodówki jakiś napój gazo­wany.

– Nie krę­puj się.

Uśmiech­nął się cza­ru­jąco.

– Może znajdą się też czipsy.

– Nie mam poję­cia, co jest w auto­ku­cha­rzu. – Eve wysia­dła, zosta­wia­jąc spraw­dze­nie tego McNa­bowi.

Peabody nawet nie ukryła gry­masu, kiedy ruszyły chod­ni­kiem.

– Dla­czego wło­ży­łaś te kre­tyń­skie czó­łenka?

– Bo są ładne. Wybra­li­śmy się na tańce. Kiedy idziesz potań­czyć, musisz mieć ładne pan­to­fle. Nie wie­dzia­łam, że będę musiała w nich para­do­wać na służ­bie.

Jęk­nęła cicho.

– Są pie­kiel­nie nie­wy­godne.

– Zaci­śnij zęby.

– Już je zaci­snę­łam. Czyli Roarke zna tego Cobbe’a z Irlan­dii?

– Poznał go w Dubli­nie, kiedy był dziec­kiem. Póź­niej poznam wię­cej szcze­gó­łów, na razie wiem, że Cobbe chciał, by Roarke go zoba­czył. Posta­rał się o to. Według Roarke’a to uro­dzony mor­derca. A zabi­ja­nie to jego zawód. Póź­niej poznam wię­cej szcze­gó­łów – powtó­rzyła i zatrzy­mała się przed budyn­kiem, żeby mu się przyj­rzeć.

Liczył trzy kon­dy­gna­cje, wznie­siono go z pobie­lo­nych cegieł, był ele­gancki i miał nie­od­party urok. Dioda alarmu świe­ciła bla­do­zie­lono, ale lampy po obu stro­nach drzwi fron­to­wych były zga­szone.

Lampy, które powinny witać przy­by­szy.

W oknach było ciemno, czyli nikt nie cze­kał na kobietę, która już ni­gdy nie wróci do domu. Kwiaty wysy­py­wały się z malo­wa­nych pojem­ni­ków w oknach po obu stro­nach wej­ścia.

Poczuła ich deli­katną, słodką woń, kiedy weszła po stop­niach i naci­snęła guzik dzwonka.

Miesz­kańcy domu udali się na nocny spo­czy­nek. Pro­szę zosta­wić nazwi­sko i dane kon­tak­towe. Jeśli sprawa jest pilna…

– Poli­cja – prze­rwała Eve kom­pu­te­rowi, poka­zała odznakę. – Poin­for­muj Jorge Twe­ena, że poli­cja nowo­jor­ska musi z nim poroz­ma­wiać.

Pro­szę okre­ślić cha­rak­ter sprawy.

– Twoje obwody będą wyma­gały pil­nej naprawy, jeśli nie poin­for­mu­jesz pana Twe­ena, że poli­cja nowo­jor­ska stoi na progu jego domu. Prze­ska­nuj odznakę i wyko­naj pole­ce­nie.

Pro­mień ska­nera prze­su­nął się po odznace.

Zwe­ry­fi­ko­wano toż­sa­mość porucz­nik Eve Dal­las. Pro­szę zacze­kać.

– Nie­na­wi­dzę tych prze­klę­tych urzą­dzeń.

– Sama masz zain­sta­lo­wane te prze­klęte urzą­dze­nia. No wiesz, w bra­mie i w…

– To nie zna­czy, że nie mogę ich nie­na­wi­dzić. Wszyst­kie świa­tła w domu są zga­szone – zauwa­żyła Eve. – Twoja żona idzie na siłow­nię, nie wraca, powiedzmy, po godzi­nie. A ty gasisz wszyst­kie świa­tła i kła­dziesz się spać?

– Coś mi tu nie gra – zgo­dziła się z nią Peabody. – Nawet gdy jeste­ście na sie­bie wku­rzeni, tak się nie postę­puje. Jeśli ktoś jest poza domem, powinny się palić przy­naj­mniej lampy przy wej­ściu. Kto postę­puje ina­czej?

– Ktoś, kto się nikogo nie spo­dziewa. To dro­biazg. To zupełny dro­biazg.

W środku zapa­liło się świa­tło, które zalało falą kolo­rowe kwiaty w oknach. Szczęk­nęły zamki.

W otwar­tych drzwiach ujrzały pięć­dzie­się­cio­let­nią kobietę w ciem­no­nie­bie­skim szla­froku. Ciemne włosy wiły się wokół jej twa­rzy. W brą­zo­wych oczach malo­wały się strach i nie­po­kój.

– Panie są z poli­cji?

– Zga­dza się, pro­szę pani. – Eve znów unio­sła swoją odznakę. – Musimy poroz­ma­wiać z panem Twe­enem.

– Och! Obu­dził mnie alarm. Jestem gospo­dy­nią. Pro­szę wejść.

Mówiła z wło­skim akcen­tem, paznok­cie u nóg miała poma­lo­wane na jaskra­wo­czer­wony kolor.

Po obu stro­nach wej­ścia stały wąskie sto­liki, na nich umiesz­czono dłu­gie, fio­le­towe kwiaty w wyso­kich, smu­kłych wazo­nach, odbi­ja­ją­cych się w wyso­kich lustrach. Pod­łoga wyło­żona była płyt­kami cera­micz­nymi koloru zło­tego pia­sku.

– Pro­szę, mogą panie usiąść w salo­nie. – Ruszyła przo­dem, wska­zu­jąc im drogę. – Napiją się panie kawy? Her­baty?

– Nie, dzię­ku­jemy. Czy mogłaby pani podać nam swoje nazwi­sko?

– Natu­ral­nie. Elena Rinaldi, gospo­dyni. Pro­szę usiąść. Zawia­do­mię pana Twe­ena. On i pani Mode­sto już śpią. Jest bar­dzo późno.

– Pani Rinaldi, kiedy ostatni raz widziała pani pana Twe­ena albo panią Mode­sto lub roz­ma­wiała pani z nimi?

– Ach… Chyba o dzie­wią­tej wie­czo­rem. Tak, koło dzie­wią­tej, nim uda­łam się na noc do swo­ich poko­jów. Pro­szę usiąść – powtó­rzyła i wyszła.

– Zanim Mode­sto opu­ściła dom – mruk­nęła Peabody.

– Taa. – Eve rozej­rzała się po salo­nie.

Dużo kwia­tów – ktoś ma do nich sła­bość. I dość ofi­cjalny wystrój: kre­mowe kanapy, nie­bie­skie fotele, sto­liki z lek­kim zło­ta­wym poły­skiem. Złota, bogato zdo­biona rama dużego, owal­nego lustra nad komin­kiem z bia­łego mar­muru, do któ­rego wsta­wiono świece i wio­senne kwiaty.

Obrazy przed­sta­wiały wło­skie pej­zaże. Dachy pokryte czer­woną dachówką, mury ozdo­bione stiu­kami, wiel­kie kopuły katedr. Wzgó­rza i wiej­skie domy. Roz­po­znała Toska­nię, bo tam była. I Hisz­pań­skie Schody w Rzy­mie.

Pode­szła do jed­nego obrazu, przed­sta­wia­ją­cego Toska­nię – wzgó­rza, wyso­kie, smu­kłe drzewa, win­nice ze zwi­sa­ją­cymi fio­le­to­wymi kiściami wino­gron, krętą drogę, pro­wa­dzącą do bla­do­ró­żo­wego domu w kwia­tach mie­nią­cych się wszyst­kimi kolo­rami tęczy.

A w rogu pod­pis arty­sty.

_M. Stowe._

– Cał­kiem nie­zły – stwier­dziła Peabody. – Drugi wysła­łam do komendy, nie roz­pa­ko­wu­jąc go. Byłaś tam, prawda?

– Taa.

– Czy naprawdę tak tam jest?

– Ow­szem. To jej pokój.

– Dla­czego tak uwa­żasz?

– Jest urzą­dzony ofi­cjal­nie, a zara­zem ele­gancko. Kwiaty, obrazy – szcze­gól­nie ten. Parę zdjęć. – Eve wska­zała ręką foto­gra­fie. – Dzie­ciaka, jej z dzie­cia­kiem, ale nie jej męża. Naj­praw­do­po­dob­niej jej krew­nych, ale bez niego. Te bibe­loty są bar­dzo kobiece.

Peabody się rozej­rzała, zmarsz­czyw­szy czoło.

– Masz rację. To wszystko jest kobiece. Nie nazbyt ozdobne, ale kobiece.

– Ten tablet na sto­liku obok krze­sła naprze­ciwko obrazu Mar­lona Stowe’a? – Eve wska­zała go ręką. – Mogła przy nim prze­sia­dy­wać, czy­tać, pra­co­wać i spo­glą­dać na obraz. Myśleć o swoim kochanku. Myśleć o domu rodzin­nym.

– To salon, gdzie przyj­mują gości – dodała Eve. – Ale przede wszyst­kim jej pokój.

Eve, cze­ka­jąc na spo­tka­nie z Jorge Twe­enem, odwró­ciła się, kiedy usły­szała kroki.ROZDZIAŁ 3

3

Eve obu­dził zapach kawy. Otwo­rzyła jedno oko i dostrze­gła Roarke’a. Stał obok auto­ku­cha­rza w sypialni, w sła­bym świe­tle poranka, z ręcz­ni­kiem owi­nię­tym wokół pasa.

Pomy­ślała, że to cał­kiem miły widok na dzień dobry. Cał­kiem, cał­kiem.

– Nie jesteś spóź­niony na jakąś tele­kon­fe­ren­cję w spra­wie zakupu pół­kuli połu­dnio­wej?

Bez zmru­że­nia oka zapro­gra­mo­wał drugą kawę.

– Prze­ło­ży­łem ją na póź­niej.

Pod­szedł do niej z fili­żanką kawy, a grube koci­sko, leżące na wyso­ko­ści jej krzyża, leni­wie się prze­wró­ciło na wznak i prze­cią­gnęło.

Uznała, że pół­nagi mąż, poda­jący kawę do łóżka, to wielki plus mał­żeń­stwa. Usia­dła, wzięła od niego kawę.

– Dobrze spa­łeś?

– Tak. – Prze­su­nął dło­nią po jej wło­sach, po czym pod­szedł do szafy.

Eve spoj­rzała prze­cią­gle na Gala­hada.

– Dobrze to rzecz względna – mruk­nęła i wstała, by wziąć prysz­nic.

Naj­lep­sze – i wła­ści­wie jedyne, co mogła zro­bić – to ostro się zabrać do pracy, by wycią­gnąć ten cierń z boku Roarke’a.

Cierń, aku­rat, popra­wiła się, kiedy stru­mie­nie gorą­cej wody w pełni ją roz­bu­dziły. Już prę­dzej maj­cher.

Wysłu­cha, co lekarz sądowy ma jej do powie­dze­nia o śmierci Mode­sto, a czego jesz­cze nie wie­działa, uważ­niej przyj­rzy się nagra­niom z kamer i skon­tak­tuje się w tej spra­wie z McNa­bem.

Krewni Mode­sto – rodzice, brat, bra­towa – zamie­rzali dziś rano przy­le­cieć do Nowego Jorku. Poroz­ma­wia z nimi, postara się wycią­gnąć z nich, co wie­dzą na temat jej mał­żeń­stwa z Twe­enem.

A potem prze­słu­cha gospo­dy­nię.

Eve wyszła spod prysz­nica i jak zwy­kle posta­no­wiła szybko i dokład­nie osu­szyć się w kabi­nie suszą­cej.

Z wła­snego doświad­cze­nia (Sum­mer­set!) wie­działa, że słu­żący dosko­nale się orien­tują, co się dzieje w domu.

Wysko­czyła z kabiny suszą­cej, zła­pała szla­frok wiszący na drzwiach łazienki.

Musiała poznać wszystko, co wia­domo o Cob­bie, może będzie jej potrzebna do tego pomoc komen­danta. I chciała się skon­sul­to­wać z Mirą, chciała, żeby czo­łowa pro­fi­lerka i psy­cho­lożka poli­cyjna przyj­rzała się zarówno Cobbe’owi, jak i Twe­enowi.

A prawdę mówiąc – pomy­ślała – sko­rzy­sta z pomocy wszyst­kich, żeby dorwać Cobbe’a i wsa­dzić go za kratki.

Kiedy wró­ciła do sypialni, Roarke, już w gar­ni­tu­rze króla świata wiel­kich inte­re­sów, zawią­zy­wał jeden z kolek­cji wymyśl­nych kra­wa­tów w fan­ta­zyjny węzeł.

– Zapo­wia­dają na dziś ładną pogodę – poin­for­mo­wał ją. – Gala­had już wcią­gnął poranną por­cję suchej karmy.

Zamie­rzała postę­po­wać pro­fe­sjo­nal­nie i prag­ma­tycz­nie, ale zamiast tego poszła za gło­sem serca, a nie roz­sądku. Zbli­żyła się do Roarke’a i ujęła jego twarz w obie dło­nie.

– Dorwę go.

– Nie mam co do tego cie­nia wąt­pli­wo­ści.

– To dobrze.

Skie­ro­wała się do swo­jej szafy, się­gnęła po pierw­szą z brzegu parę spodni. Wło­żyła je i spor­towy sta­nik, przy­po­mniała sobie, że ma być ładna pogoda, więc zła­pała koszulkę z krót­kimi ręka­wami i mary­narkę.

Kiedy wkła­dała koszulkę, Roarke sta­nął obok jej otwar­tej szafy.

– Robisz to spe­cjal­nie, żeby mnie ziry­to­wać?

– Co? – Się­gnęła po pasek.

– Zesta­wia­jąc tę mary­narkę z tymi spodniami. I odłóż ten pasek z powro­tem.

– Dla­czego? Spodnie są czarne, mary­narka jest czarna, pasek jest czarny.

Wziął mary­narkę, odwie­sił ją.

– Spodnie są w kolo­rze indygo.

Prze­wró­ciła oczami za jego ple­cami, kiedy wybie­rał inną mary­narkę.

– Możesz prze­wra­cać oczami, ile chcesz – powie­dział, nie odwra­ca­jąc się. – Jeśli zamie­rzasz wło­żyć coś w kolo­rze indygo, czyli nie czar­nym, tylko ciem­no­gra­na­to­wym, wpa­da­ją­cym nieco w sele­dyn…

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki