Cienie Nowego Orleanu - ebook

Rozdział 1. Big Easy po północy

Dzielnica Francuska zamarła w bezruchu w oczekiwaniu na wschód słońca. Rozświetlone korony gazowych latarni rzucały migotliwe cienie na brukowaną ulicę. Nikłe światło rozganiało ciemność, omijając szare plamy oblepiające niskie budynki oraz szlam wgryzający się w szczerbate krawężniki. Chłodny wiatr znad rzeki niósł smród rynsztoku. Kwartał leżący na styku z Faubourg Tremé tonął w nocnym bezruchu. Ci, którzy mieli jeszcze siły, sejmikowali wzdłuż Bourbon Street. John Raymond Legrasse spojrzał na kieszonkowy zegarek, odliczał minuty.

„Już czas” – pomyślał chłodno.

Ciszę zakłócił łoskot kopniętej puszki toczącej się po kocich łbach. Wzdłuż smugi światła przemknęła ciemna, przygarbiona postać. Nim hałas pożarła pustka nocy, komisarz poprawił fedorę i ruszył intruzowi na spotkanie. Sunąc wzdłuż muru, wyglądał niczym gotujący się do ataku niedźwiedź. Podszedł ofiarę sprawnie, niezauważenie, z drapieżną zwinnością.

Postać o fizjonomii sępa drgnęła nerwowo, gdy mężczyzna w kapeluszu wyłonił się z ciemności i szarpnięciem wciągnął ją w rozwartą czeluść cuchnącej bramy. Legrasse trzymał zdobycz żelaznym uchwytem.

– O Boże… – rozległ się pełen przerażenia szept.

– Boże ci nie pomoże, gdy ktoś właduje kulę w żywot – syknął komisarz. – Po kiego czorta rwetes mi tu robisz? – Mierzył wzrokiem gładko ogoloną twarz młodzika, na której grymas przerażenia ustąpił zakłopotaniu.

Chłopak potrzebował kilku nerwowych wdechów, by odzyskać rezon. Maskując zakłopotanie, potarł potylicę, przy czym bezwiednie przekrzywił hełm noszony na brytyjską modłę. Wyglądał niczym żart kwatermistrza.

– Tak jest, panie poruczniku. Przepraszam, panie poruczniku. Sierżant Stuglik przykazał, co następuje: „Śmignij, ino migiem, lejtnantowi Legrasse’owi donieś, że możemy bigosować, bo fircyk już na dach wlazł” – wyrzucił z siebie potok słów, jakby od tego zależało życie całej kompanii.

John Raymond Legrasse pokiwał głową, uświadamiając sobie, że chłopak w życiu prochu nie wąchał; świeży narybek, ledwo co od fartucha matki oderwany. Zwolnił uchwyt, oswabadzając dłoń młodzika nadal spoczywającą na kaburze. Poirytowany pokręcił głową.

– Czego was tam teraz uczą. – Nie mógł sobie przypomnieć imienia chłopaka, co go jeszcze bardziej zirytowało. – W zwarciu, w takiej sytuacji nie łap za broń, tylko od razu bij w szczękę. Nim byś wygrzebał tę pukawkę, pięć razy poderżnąłbym ci gardło. Kto ci dał ten mundur? Jutro z rana masz się u mnie zameldować.

Twarz chłopaka wykrzywił nerwowy grymas. Wyglądał, jakby miał się rozpłakać. Przez sekundę w umyśle Legrasse’a pojawiła się myśl, że powinien dokonać analizy stanu przeszkolenia własnych ludzi, po czym natychmiast zgasła. Porucznik postanowił skupić się na sprawach pilnych. Zlustrował bacznie ulicę. Zdawało się, że nikt nie zauważył zamieszania w bramie, choć w tym slumsie pełnym niespokojnych duchów niczego nie można było być pewnym. Komisarz zmrużył oczy. Jego uwagę przykuł kształt ponad pstrokatymi fasadami domów. Na dachu przyczajony przy kikucie komina klęczał mężczyzna z karabinem. Strzelec wykonał niewielki gest lewą ręką. Legrasse wyłonił się na chwilę z cienia, odpowiadając na sygnał. Gargulec z bronią skinął głową i wycofał się znad krawędzi dachu.

– Lepiej nic nie mów – mruknął porucznik, poprawiając mocowanie wysłużonego LeMata.

Rewolwer może i był staroświecki, gdyż służył kolejno jego ojcu oraz jemu, jednak nigdy nie zawiódł żadnego z nich. Sprawdził się w spływających błotem okopach, sprawdzał się na ulicach Nowego Orleanu. Rozpędzony ołów, kaliber czterdzieści dwa, był w stanie zatrzymać praktycznie każdego, wyrywając w ciele wroga solidną dziurę.

– Zaczynamy? – rzucił za siebie komisarz i spojrzał ku postaciom skrytym w głębi bramy.

Jeden z cieni poruszył się nieznacznie, krzesząc ogień na zapałce. Płomień wydobył na moment surowe, zacięte oblicze wieńczące klockowaty masyw. Po chwili w bramie rozszedł się przyjemnie gryzący zapach papierosowego dymu.

– To pana teren, monsieur le lieutenant – mruknął olbrzym. – My jesteśmy gotowi.

Głos miał spokojny, pozornie serdeczny, lecz tkwiła w nim wyczuwalna zadra.

„Skurwysyński buldog” – przemknęło Legrasse’owi przez myśl, ale nie pozwolił gniewowi urosnąć ponad małą gorzką gulę, którą splunął przez zęby.

– Wybornie – mruknął.

Wiedział, że sprzeczka z agentami Section de Centralisation du Renseignement¹ w mroku zaszczanej bramy nie jest dobrym pomysłem. Zresztą jakikolwiek zatarg z przedstawicielem ambasady Francji nic nie zmieni. Choćby nawet Legrasse miał na czole wytłoczone commandant de police, będzie dla psów z Paryża najwyżej chłopkiem z tytułem élève gardien de la paix². Pod warunkiem że to naprawdę byli wysłannicy z policji kryminalnej. Nie tylko w Waszyngtonie coraz częściej mówiło się o obecności szpiegów. Skoro Niemcom się udało, czemu Francuzi mieliby nie umieścić agentów Departamentu XII? Na froncie zetknął się z byłymi siepaczami Brigades du Tigre cholernego Clemenceau³, rzeźnikami o moralności zwierząt. Szczerze wątpił, aby przekształcenie centrali wywiadowczej i podporządkowanie jej Sûreté Nationale⁴ wiele zmieniało. SCR nie przysłało ułomków. Zaklął w duchu. Sytuacja była poważna, a on przypadkiem trafił na świecznik.

– W środku spotkamy się z drugą grupą i zobaczymy, z jakiej gliny ulepione są te wasze gagatki. O ile tam są.

– Proszę się tym nie przejmować – mruknął sardonicznie Francuz. – Są tu. Nasi wywiadowcy zrobili stosowny rekonesans, nim rozpoczęliśmy oficjalne postępowanie.

Legrasse zignorował prowokację, był na nią przygotowany. Nie mógł jednak podarować sobie drobnej złośliwości.

– Sądziłem, że okoliczności podpalenia Starego Kontynentu pochłonęły większość waszych rezerw ludzkich i zaskórniaków na kontach.

– Republika ma dostatecznie dużo zasobów. I obszarów zainteresowania. – Francuz stanął naprzeciw Amerykanina, mierząc go obojętnym, zimnym spojrzeniem. – Pana zadanie to dopilnować amerykańskiej części umowy w ramach przyjacielskiej współpracy – dodał cierpko.

Legrasse wykrzywił twarz w mizernej imitacji uśmiechu. Osobiste sympatie i antypatie musiał schować do kieszeni. Nie było sensu ciągnąć jałowego sporu, tym bardziej na oczach podwładnych.

– Zapraszam.

Przecięli ulicę, kierując się ku dwupiętrowej ruderze wyglądającej niczym malaryczny wrzód ulepiony z cegieł oraz zgnilizny. Koślawe okna albo ziały wytłuczonymi dziurami, w których łopotały poszarpane szmaty, albo były zabite dechami. Balkony były częściowo zarwane. Melina, jakich wiele w upadłej dzielnicy Vieux Carré⁵. Bieda oraz szaleństwo niczym robactwo toczyły trupa hiszpańskiego przepychu, mnożąc w zapyziałych zaułkach ludzkie zwierzęta.

Dopadli mokrej fasady budynku. Legrasse, dobywając rewolweru, z rozpędu uderzył barkiem w zdezelowane drzwi. Zawiasy nie utrzymały się w sfatygowanej framudze i puściły z trzaskiem. Z wnętrza ciemnego korytarza buchnął tłusty kłąb podłego odoru. Komisarz odruchowo zasłonił twarz rękawem, mimo to kwaśnosłodki zapach kręcił w nosie, przywierając do ubrania, włażąc głęboko między włókna materiału.

Na tyłach budynku zawrzało. Porucznik uśmiechnął się pod nosem, słysząc miarowe pokrzykiwania oraz pojedyncze strzały dudniące echem w całej ruderze. Grupa Stuglika miała mocne wejście, robiła planowe zamieszanie w spelunie, w której nad szklankami bimbru załatwiali swoje porachunki chłopaki z lokalnej ferajny. Co jak co, ale Polak potrafił robić kipisz. Legrasse podrapał ryżowisko na policzku, walcząc z przemożną ochotą dołączenia do reszty oddziału, ale nie po to tu przybyli. Rwetes chaotycznej walki zagłuszyły tubalny głos sierżanta oraz trzask obalanych stołów i dźwięk tłuczonego szkła. Porucznik instynktownie zgarbił się, starając możliwie zredukować masywną sylwetkę. W okopach pierwsza zasada brzmiała: „Niech Bóg ma nas w opiece”, lecz ci, którzy przeżyli frontowe piekło, zwykle dopowiadali: „Ale trzeba mu w tym dopomóc”. Nie zamierzał rezygnować ze starych przyzwyczajeń. Żołnierze piechoty opuścili krwawy teatr wielkiej wojny z zadziwiającym zmysłem przetrwania. Legrasse dopadł spróchniałej futryny i wcisnął się w niewielkie zagłębienie.

Kula świsnęła tuż obok jego ucha. Zastrzyk adrenaliny był nagły i orzeźwiający. Rzeczywistość na jedno uderzenie serca zwolniła. Legrasse poczuł, jak od policzka odbijają się drzazgi spróchniałego drewna. Wyrobione dechy podłogi skrzypnęły, coś huknęło głucho, wywołując falę stłumionych krzyków. Porucznik zadziałał automatycznie. Spokojnie złożył się do strzału. Wycelował, zawierzając zmysłom sprawniejszym i bystrzejszym niż wzrok. Nim wypatrzył cel, zdążył strzelić dwukrotnie. Dwukrotnie trafił. Rozległ się odgłos ciała bezwładnie toczącego się po wyrobionych stopniach i trzaski rozpadającej się na części rozklekotanej konstrukcji. Nim trup opadł na wysłużony parkiet, znów postawiono zaporowy ogień. Tym razem, krzycząc, padł jeden z mundurowych.

Zakotłowało się na wąskiej klatce schodowej. U każdego wylotu korytarza wyrastały sylwetki policjantów groźnie pokrzykujących w mieszaninie języków Nowego Orleanu. Kanonada rozgorzała na dobre. Legrasse zignorował bojowe nawoływania i pozwolił się wieść intuicji. Zamiast jak większość skierować się ku schodom, runął niczym grom ku wyjściu, idąc za ledwie słyszalnym w rozgardiaszu obławy dźwiękiem tłuczonego szkła. Wypadł na ulicę pogrążoną w cieniach i pognał wzdłuż ściany. Był niczym pies myśliwski wietrzący trop zwierzyny. W biegu zgubił fedorę. Wyglądało, że podskakujący na łańcuszku zegarek podzieli los kapelusza. Porucznik szarpnięciem zerwał czasomierz, wciskając go niedbale do kieszeni spodni. Chwilę później wpadł w niewielki zaułek – jedną z widmowych odnóg urbanistycznego raka.

Raptownie pochłonął go kłąb ciepłego, śmierdzącego powietrza kotłującego się w zawilgotniałej uliczce. Potknął się o ciśnięty bezładnie rupieć, poślizgnął na rozmiękłym klepisku. Zamachał rękoma, by złapać równowagę. Zaklął podle. Ledwie zdołał zapanować nad niezgrabnym piruetem, gdy o mur zazgrzytały pociski. Kule niczym rozpędzone trzmiele świsnęły mu tuż obok głowy i na ramiona posypał mu się ceglany miał. Legrasse zjechał plecami po ścianie i kucnął, świdrując spojrzeniem rozlewającą się przed nim ciemność. Strzelił w chwili, gdy dostrzegł charakterystyczny błysk towarzyszący wypluciu przez broń pocisku. Huk poniósł się wściekłą falą i załomotał o ściany kamienicy. W oddali zaczął ujadać pies.

– Pudło, łajzo!

W głosie apasza wibrowała szydercza nuta. Legrasse sapnął gniewnie, naciskając spust, ale także i tym razem nie usłyszał wyczekiwanego bolesnego jęku. Znowu chybił, na dowód czego nad jego głową przefrunął ołowiany trzmiel i z łoskotem uderzył w przerdzewiałą kratę broniącą dostępu do bocznych drzwi meliny. W poruczniku wzbierał gniew, tłumiący z wolna racjonalne myślenie. Impas frustrował go bardziej niż porażka. Przywołał w myślach obraz Klary i skierował na nią całą swoją irytację. W myślach ją dławił, czekając błysku światła zwiastującego spokój. Potrzebował chwili, by poskromić frustrację, zazwyczaj wyładowywaną na szmacianej lalce. Odsapnął, witając z ulgą trzeźwą myśl. Oczy zdążyły przystosować się do ciemności, Legrasse zaczął wychwytywać w cuchnącym mroku coraz więcej detali.

– Noga bardzo boli? – huknął.

Kucnął za stertą spleśniałych skrzynek. Sprawnie przełamał ramę rewolweru, zerkając pośpiesznie do bębna. Umieścił naboje w komorach i z trzaskiem zamknął broń.

Po przeciwnej stronie poruszyły się cienie. Kula z łoskotem ugrzęzła pomiędzy wysłużonymi włóknami starych desek.

„Blisko” – pomyślał komisarz i uśmiechnął się pod nosem.

– Czyli nadal tam jesteś. Kostka czy kolano? No dalej, skoro już obaj usiłowaliśmy się zabić, możemy też chwilę porozmawiać.

Przez chwilę trwał w bezruchu w pełnym napięcia oczekiwaniu. Jeżeli się pomylił i człowiek mu prysnął, może zapomnieć o pochwalnym telefonie od gubernatora. I premii.

– Kostka – wychrypiał podszyty alzackim dialektem głos. Był blisko. Legrasse niemal poczuł nasiąknięty alkoholem i cebulą oddech. – Pieruństwo boli jak diabli.

Na głównej ulicy się zakotłowało. Ponad wrzawą ludzkich głosów przebijał warkot silników automobilów. Zgodnie z planem kierowcy podciągnęli wozy pod budynek, odcinając do niego dostęp. Odgłosy strzałów ucichły i ustąpiły policyjnemu nawoływaniu. Sytuacja została opanowana w błyskawicznym tempie. Komisarz uśmiechnął się zimno.

– Skakanie z okien na bruk zwykle tak się kończy. Wiesz, że nie uciekniesz?

Odpowiedziało mu milczenie. Legrasse dźwignął się powoli zza prowizorycznego ukrycia, odrywając się od ściany. Wolnym krokiem wyszedł na środek zaułka i wypatrywał najmniejszego ruchu przeciwnika. Czarne oko lufy LeMata sunęło od lewa do prawa, czekając na pojawienie się celu.

– Możemy to jeszcze rozwiązać.

Szedł ostrożnie, stopa za stopą zbliżając się do miejsca, skąd uprzednio dobiegł męski głos. Komisarz spowolnił oddech i nieznacznie zmodyfikował krok, zbliżając się po łuku do ceglanej linii kamienicy, a broń skierował w przeciwną stronę. W niewielkim załamaniu, wsparty o okute, solidne drzwi stał mężczyzna, celując w pierś porucznika. Krzywił usta w głupkowatym grymasie zadowolenia.

– Niezbyt mądrze – ocenił. Głos miał spokojny, ale wibrowała w nim nieprzyjemna nuta.

Legrasse się uśmiechnął, gdy usłyszał charakterystyczny akcent. Decyzja Wilsona oznaczała dla niego coś więcej niż blizna na udzie i barku.

– Alzacja? Dezerter czy z VII Korpusem szedłeś zająć Colmar⁶?

Drab zamrugał zaskoczony, ale po chwili przytaknął. Broni jednak nie opuścił. Uśmiechał się niewyraźnie przez cały czas.

– Oui, jestem spod Saverne. Zdezerterowałem od Niemców zaraz po wcieleniu. Skąd wiedziałeś? – odezwał się wreszcie.

Porucznik uniósł ostrożnie dłoń, nieznacznie odchylił lufę, ni to w geście przyjaźni, ni to niezdarności.

– Znałem kogoś, kto miał tam rodzinę.

Drab kiwnął głową ze zrozumieniem.

– Mój brat walczył pod von Woyrschem. Zginął, broniąc Festung Thorn.

Legrasse’owi nic to nie mówiło, ale przecież obaj walczyli o nic niemówiące im punkty na sztabowych mapach. Opuścił broń. Nie czuł strachu, choć wiedział, że powinien. Wojna zmienia ludzi bardziej, niż są w stanie przyznać nawet przed sobą.

– Jak wielu. – Wbił spojrzenie w weterana. – Za śmierć na froncie dają przynajmniej order, za tę w zaszczanym zaułku nic. – Nie czekając na odpowiedź, rzucił pod nogi mężczyzny kajdanki. – Nadal możemy to rozwiązać bez zabijania.

– A jeśli się nie zgodzę?

Drab starał się mówić obojętnym tonem, ale emocje były zbyt mocne, aby się nie przebijały na powierzchnię. To wystarczyło, by napięte mięśnie ramion policjanta zagrały w rytm kotłujących się nerwów. Jego oblicze, ukryte w cieniu, wyglądało niczym pęknięta, porcelanowa maska.

– Zmuszę cię.

Schował rewolwer do kabury. Wiedział, co zrobi, zanim o tym pomyślał. Decyzję podjął w chwili, gdy ruszył biegiem, musiał jedynie poczekać na świadomość, która czasem nie nadążała za impulsywnymi nakazami woli. Tak samo było i teraz. Legrasse zamierzał zatłuc swojego rozmówcę, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Alzatczyk przez chwilę spoglądał spode łba na policjanta. W końcu splunął przez zęby. Krzywiąc usta w pogardliwym uśmiechu rzucił broń, pokazując puste dłonie. Lekko kulejąc, ruszył powolnym krokiem ku policjantowi. Legrasse spiął mięśnie. Apasz zaatakował szybko, wyprowadzając uderzenie, jednocześnie usiłując chwycić poły płaszcza policjanta.

Legrasse miękko przeniósł ciężar na lewą nogę i balansując ciałem, wykonał unik. Szybko uderzył, trafiając lewą ręką w gardę.

Alzatczyk drgnął, wyprowadzając błyskawiczną kontrę. Porucznik pozwolił mu uderzyć, przyjmując blokiem serię ciosów, kuląc się za zastawą. Łokciami bronił boków, amortyzując wściekłe ciosy kierowane w żebra.

Walka trwała zbyt długo. Legrasse wiedział, że oprych zaraz przypomni sobie, że nie walczą na ringu i porzuci czystą grę. Opuścił gardę, pozwalając ulicznikowi zadać cios.

Gnany gniewem i frustracją bandzior wpadł w pułapkę. Uderzył dokładnie tam, gdzie chciał policjant, na chwilę się odsłaniając.

Legrasse błyskawicznie wykorzystał sposobność. Zdzielił przeciwnika czołem w nos, poprawiając ciosem w bok. Chwilę później apasz ugiął się pod gradem szybkich, precyzyjnie wymierzanych uderzeń. Pozbawiony impetu bandyta obrócił się na pięcie, szeroko bijąc na odlew, usiłując trafić krążącego wokół policjanta. Komisarz, wykorzystując skręt tułowia, wyprowadził właściwe uderzenie pięścią. Siła uderzenia zawsze kryje się w nogach. Palce stóp lekko dźwignęły ciało, pozwalając kolanom skierować się ku sobie. Szybko i sprężyście. Uderzenie poparł kolejnym, wymierzonym w skroń napastnika.

Alzatczyk nie zamierzał się jednak poddać. Apasz atakował szybko, ale nieporadnie. Uderzenie w skroń oraz prawy sierpowy wyraźnie go otumaniły. Legrasse uchylił się. Silnym ciosem w brzuch odepchnął Alzatczyka. Były dezerter zgiął się wpół.

– Ty kurwi synu – wychrypiał, plując krwią.

Porucznik uśmiechnął się podle.

– Masz dość, kundlu?

– Chuja tam!

Doskoczył do policjanta w desperackim ataku. Legrasse wiedział, że starcie należy do niego. Katowane w trakcie treningów mięśnie oraz ścięgna działały niczym wewnętrzne sprężyny, napędzając zaprawioną w boju maszynerię. Prawa pięść zablokowała dostęp do zawiasów nieogolonej żuchwy. Lewa, kołysząc się nieznacznie, wabiła i odciągała uwagę. Wszystkie ruchy wykonywał mechanicznie, pozwalając na chwilę zawładnąć sobą instynktowi oraz pamięci mięśniowej. Zamarkował uderzenie obliczone na pacnięcie w gardę i wymuszenie spodziewanej kontry. Uderzył ponownie, atakując lewą dłonią, krótkim, szybkim niczym atak bata strzałem. Rzeczywistość nieśpiesznie zwolniła, podczas gdy pobudzone adrenaliną zmysły raptownie przyśpieszyły.

Wdech.

Kolejny unik i kopnięcie pod kolano.

Wydech.

Prosty blok i zbicie niecelnego uderzenia.

Wdech.

Lewe biodro oraz bark nakręcały śrubę odbitą nieporadnym blokiem, który jedynie zwiększał siłę momentu obrotowego ciała. Porucznik spiął mięśnie. Prawa pięść okuta w żelazną koronę z furią sięgnęła przeciwnika. Trzasnęły gruchotane kości.

Wydech.

Szybka seria precyzyjnie odmierzonych ciosów. Prawa ręka uzbrojona w kastet zgruchotała twarz przestępcy, rozbijając wargi oraz nos. Z amoku walki Legrasse’a wyrwał dopiero dźwięk kruszonej kości. Dźwignął się, spoglądając ku ciemnemu klepisku, na rozgnieciony strzęp człowieka. Oblizał usta, czując na języku metaliczny posmak krwi.

Splunął przez zaciśnięte zęby. Gniewna kipiel rozsadzająca mózg cichła, niknąc równie nagle, jak się pojawiła. Lewą dłoń nieustannie zaciskał i rozluźniał, wyobrażając sobie, jak dusi szmaciane gardło Klary. Wdech, wydech. Czerwień powoli odpływała mu z oczu. Nadchodził spokój. Dopiero teraz poczuł palenie w lewym boku.

– Panie poruczniku…

Odwrócił się nieśpiesznie. Pobity mężczyzna oddychał ciężko. Legrasse spojrzał w stronę, z której doszedł go głos.

– Panie poruczniku! – Młody chłopak w błękitnym mundurze stał kilka kroków od wejścia do zaułka. – Czy wszystko w porządku?

Legrasse przez chwilę zastanawiał się nad tym pytaniem. Ze smutkiem skonstatował, że uczciwa odpowiedź nie byłaby zadowalająca dla żadnej ze stron. Dlatego też jedynie odchrząknął i uniósł dłoń. Szybkim, pewnym ruchem skuł oprycha i dźwignął go na nogi. Ten, plując krwią, przebierał niezdarnie nogami i potykał się bez przerwy. Porucznik pchnął mężczyznę lekko w stronę policjanta.

– Zabierz go. Niech go opatrzą i dadzą coś na ból głowy. Będę chciał z nim później pomówić.

– Tak jest. Sierżant kazał panu przekazać, że sytuacja jest opanowana. Z tym tu mamy komplet, choć france zastrzelili chyba tych, po których tu przyszli.

Legrasse przyjął raport skinieniem głowy. Informacja, że podejrzani, po których przysłano hycli z Paryża, zginęli w obławie, wcale go nie zdziwiła. Spodziewał się tego. Utwierdził się jednocześnie w przekonaniu, że sprawa ma drugie dno. Młodzik stał, podtrzymując nieporadnie Alzatczyka. Wyglądał przy tym jak uczniak wyrwany niespodziewanie do odpowiedzi. Szczęśliwie więzień nie sprawiał wrażenia skorego do ucieczki.

– Coś jeszcze?

– Tak. – Chłopak przestąpił z nogi na nogę. – Sierżant prosił, by pan przyszedł jak najszybciej. Żabojady nieźle się zagotowały, jak to zobaczyły.

– Co takiego?

Chłopak pobladł i w końcu wypluł z siebie dławiącą głos gulę:

– Kobietę. – Słowo zabrzmiało jak najgorszy grzech. – Ale lepiej niech pan sam zobaczy…

Legrasse ruszył już z powrotem ku wyważonym drzwiom frontowym. Na ulicy przed speluną roiło się od umundurowanych policjantów. Pomiędzy wozami siedziały skute oprychy. Tych, co mieli mniej szczęścia, niebawem wyniosą nakrytych płótnem. Wezwani sanitariusze opatrywali rannych. Kilku mundurowych odganiało gapiów, a nad wszystkim czuwał sierżant Stuglik. Tubalnym głosem nadzorował drugą fazę akcji. Legrasse z zadowoleniem podsumował w myślach: nalot błyskawiczny i skuteczny.

– Panie poruczniku!

Sierżant podszedł do przełożonego sprężystym krokiem i podkręcił wąsa. Wykonał nieokreślony ruch ręką, ogarniając cały uliczny rozgardiasz.

– Naszych lekko poszczerbiło, ale bez strat. Dupnęlim wszystkich. France postrzelali się z tymi swoimi. – Kiwnął głową w stronę dwóch przedstawicieli francuskiej dochodzeniówki, którzy stali na uboczu, paląc papierosy i wymieniając się zdawkowymi uwagami. – Dobrze, że cupnął pan tego jednego. Ale, ja nie to… – Uniósł czapkę i energicznie przeczesał szopę posiwiałych włosów. – Francuzy chciały same zleźć, ale im nie dałem. Poszliśmy przodem do tej piwnicy. A zresztą, proszę za mną.

Sierżant, nie zważając na przełożonego, ruszył w stronę rudery. Legrasse uśmiechnął się i podążył za Polakiem. Przemaszerowali ze Stuglikiem kawał francuskiej, belgijskiej oraz pruskiej ziemi w czasie wojny i takie drobiazgi jak różnica szarży nie miała dla nich większego znaczenia. Porucznik cenił w towarzyszu broni zarówno krewkość, jak i intelekt.

– Ponoć znaleźliście tam kobietę – rzucił, gdy zrównał się z sierżantem ramieniem. – Przez co nasi nowi przyjaciele mocno się zirytowali. – Posłał francuskim agentom zimne spojrzenie, gdy mijali ich w drodze do resztek drzwi frontowych.

Agenci skinęli ostentacyjnie głowami, nie przerywając rozmowy.

– Ano – mruknął sierżant i przepuścił porucznika w progu. – Wyglądali, jak byśmy im namieszali, znajdując ją. Ale ciężko powiedzieć, szefie. – Odwrócił się niespodziewanie, prawie wbijając swój połamany nos w brodę Legrasse’a. – Przed wejściem postawiłem trzech chłopaków i zabroniłem podchodzić. Ci z SRC, jeśli po to tu przyjechali, nic nie mówią i udają jedynie, że są tym zszokowani. Ale ja swoje wiem. Cholerne szpiegi.

Legrasse rozejrzał się po terenie niedawnej strzelaniny. Miejsca gwałtownego zwarcia sił porządkowych z typkami z półświatka nigdy nie wyglądały krzepiąco. Korytarz przypominał ścianę strzelnicy, aż cud, że obyło się bez strat po stronie mundurowych. Widać szajka zupełnie nie spodziewała się nalotu, za co trzeba dziękować losowi. Inaczej wąskie gardło przejścia byłoby ich Termopilami, a policja w roli Persów za wygraną musiałaby drogo zapłacić. Ciało zastrzelonego bandziora leżało tam, gdzie padło. W głębi zastygł w bezruchu inny obrońca spod ciemnej gwiazdy. Wszyscy teraz czekali na przybycie koronera.

– Do rzeczy, sierżancie Stuglik. – Legrasse zerknął z ukosa na przypatrującego się im posterunkowego, który blokował zejście do piwnicy. – Bez spiskowania. Wojna za nami, nowe porządki przed nami.

Polak odkaszlnął.

– Proszę o wybaczenie, panie lejtnant – rzucił bez cienia skruchy. – Chodzi tylko, że to na dole to… Cóż. Zdaje się, że siatka przemytnicza to nasz najmniejszy problem.

Sierżant odwrócił się do posterunkowego i skinieniem ręki nakazał odsunąć się od schodów. Legrasse ruszył za Polakiem, ostrożnie stąpając po rozklekotanych, drewnianych stopniach. W piwnicy śmierdziało parszywym, zastanym powietrzem. Ze zdziwieniem nie dostrzegł śladów bytności szczurów, zwyczajnej dla takich miejsc. Dotknął chłodnej ściany. Była sucha jak pieprz. Trafili do licho oświetlonego pomieszczenia będącego ni to korytarzem, ni to przedłużeniem klatki schodowej. Na środku leżała przewrócona beczka i kilka połamanych zydli. Obok, wyciągnięci na podłodze, właściciel asa pik w rękawie oraz jego niedoszły dłużnik, jeśli sądzić po rozsypanych dokoła pieniądzach. W powietrzu unosił się słodkawy zapach alkoholu oraz ludzkiego nieszczęścia. W rogu pomieszczenia stał kolejny mundurowy, wpatrujący się w przesłonięte brudną szmatą przejścia.

– Tu trzymali lokalne atrakcje – mruknął Polak, odsłaniając pierwszą kurtynę. Domyślając się, co za chwilę zobaczy, Legrasse zajrzał za spłowiałe prześcieradło. Wewnątrz, w niewielkiej piwnicznej celi, na poplamionym materacu siedziała młoda czarnoskóra dziewczyna. Wielkimi z przerażenia oczami spojrzała na policjanta i bezwiednie opuściła koc, odsłaniając nagie ciało. Westchnął ciężko, cofając się do przedsionka. Spojrzał pytająco na sierżanta, ale ten tylko pokręcił głową.

– Znaleźliśmy trzy. – Polak stracił formalny, nieustępliwy ton. Nie było tajemnicą, że sierżant Stuglik miał miękkie serce dla pracujących dziewczyn. – Wszystkie są tu na dole. Jak przyjedzie kolejny wóz, to je przeniosę. Nie chciałem ich na bruk od razu wyciągać…

– I o to to zamieszanie?

– Nie. – Policjant wskazał czwarte przejście, jedyne przesłonięte prowizorycznymi drzwiami, teraz wyważonymi. – Tam jest czwarta, szefie. I o nią całe to zamieszanie.

Legrasse bez słowa przeszedł przez próg. Pokonał krótki korytarz, mijając trzeciego policjanta trzymającego wartę przed zamkniętymi drzwiami. Posterunkowy zasalutował z malującą się na twarzy ulgą i przemknął wąskim przejściem ku głównemu rozwidleniu. Porucznik pełen najgorszych przeczuć pchnął cherlawe drzwi, które natychmiast cofnęły się z cichym skrzypnięciem.

Piwniczne zapachy ustąpiły miejsca kręcącym w nosie nutom chemicznym. Podobnie śmierdziały sale prosektorium, dezynfekowanego lizolem.

Pomieszczenie, do którego weszli, było większe, przestronniejsze i lepiej oświetlone. Próżno jednak było szukać tu czegoś, co pozwoliłoby uciec wzrokiem od zawieszonego w centralnym punkcie makabrycznie okaleczonego ciała. Pokrwawiona postać tkwiła pomiędzy świecami, wbijając puste oczodoły w porucznika.

Legrasse odruchowo cofnął się o krok, opierając o brudną ścianę. Sierżant stanął tuż za nim, zamknął drzwi. Komisarz potrzebował chwili, aby uspokoić rozszalałe nieoczekiwanym koszmarem zmysły. Sięgnął po zegarek, z ulgą witając chłodny, analityczny spokój, który na niego spłynął, gdy dorachował do piątego cyknięcia sekundnika. Porucznik podrapał szorstki policzek i ponownie przyjrzał się upiornej konstrukcji.

Drewniane rusztowanie otaczały wielkie skupiska na wpół wypalonych świec, wyrastających ze szczytów woskowych kopców. Pomiędzy masywnymi ramionami trójnogu zwisało nagie, kobiece ciało. Twarz skrywała zatknięta na głowę naga czaszka jelenia, poryta nieczytelnymi, zatartymi symbolami. Legrasse poczuł nieprzyjemne zgrzytnięcie dawno zapomnianych myśli. Coś, co zepchnął w głąb podświadomości, nagle zaczęło przypominać o swojej obecności. Spojrzał raz jeszcze na koślawe, prymitywne symbole wyryte na starej kości. Zębatki myśli ponownie przeskoczyły, z wolna wprawiając w ruch cały mechanizm.

Zmusił się, aby nie patrzeć na zamęczoną kobietę. Wiedział, że nie mógł już jej pomóc inaczej, niż znajdując oprawców. Skupił uwagę na otoczeniu, usiłując zbadać kontekst tej śmierci. W końcu dostrzegł to, co skrywało się za przesłoną oczywistości. Dostrzegł porządek oraz konsekwencję rozstawienia łojowych świec, otaczających ludzką ofiarę. Geomancką figurę rombu o przedłużonym górnym wierzchołku. Figurę męskiej seksualności, wojny, gniewu oraz Samaela. W cieniu wielkiej, na wpół stopionej łojowej świecy dostrzegł niewielką, kamienną płaskorzeźbę zapomnianego boga, starszego niż piekło oraz niebo. Spośród wieńca prymitywnych znaków spoglądał na policjanta spowity mackami pan snów oraz kosmicznej pustki.

Legrasse przymknął na moment oczy. Czuł zalęgający na barkach ciężar. Odwrócił się do sierżanta, kręcącego się ostrożnie po pomieszczeniu.

– Widziałem już takie symbole – mruknął ni to do siebie, ni do Stuglika.

Polak coś odpowiedział, ale porucznik go nie słuchał. Nerwowo zaciskając i rozprostowując palce prawej ręki, dusił w myślach terapeutyczną lalkę i przyglądał się udręczonej kobiecie.

Naga, wisiała rozpięta, przypominając krwawą banderę wojenną. Ramiona oraz nogi uwięzione w konopnych pętach podtrzymywały okaleczone ciało przed upadkiem. Legrasse przesunął się wzdłuż ściany, starając się objąć wzrokiem jak najwięcej.

Zwykła śmierć nie robiła na nim wrażenia. Dawno obłaskawił jej widmo. Na dnie wypełnionych deszczówką okopów widywał gorsze rzeczy. Mimo to skala bestialstwa wprawiła go w osłupienie. Co innego okrutna i zdehumanizowana wojna, a co innego sadystyczny mord. Ponownie spojrzał na oliwkową skórę, smukłe kształty i plątaninę ran. Przysiągłby, że dostrzega pajęczynę bólu oplatającą ciało.

Nie wiedział, co bardziej szokowało: pokraczne nacięcia ciągnące się od stóp po nadgarstki, czy też wyrżnięty płat skóry z pleców. Przyjrzał się uważnie równym krawędziom. Ktoś, potwór, z chirurgiczną precyzją, wyciął kawałek ciała nieszczęśnicy. Zero pomyłki, zero drżącej dłoni – idealne, czyste cięcie. Wzdłuż brzegu rany, po zewnętrznej stronie, ciągnęły się bolesne zaczerwienienia i bruzdy opuchlizny. Zmarszczył brwi, przygryzając dolną wargę. Rozejrzał się uważnie, szukał jakiejś podpowiedzi. Wbił wzrok w gliniany garniec oraz rzuconą obok chochlę. Czubkiem buta stuknął naczynie.

– Polewali ją wodą. Pewnie wrzątkiem – mruknął, ignorując pełne konsternacji spojrzenie sierżanta.

„Myśl!” – ponaglił sam siebie.

Odstąpił krok w tył, przyglądając się ciału poznaczonemu pajęczyną drobnych nacięć. Regularność wzoru nie pozostawiała najmniejszych wątpliwości. Nie potrzeba było szkoły, by dostrzec imitację pisma. Skóra kobiety wyglądała niczym pergamin początkującego ucznia kaligrafii usiłującego wyćwiczyć diabelski alfabet.

– Wielokrotnie nadpisane. – Wskazał na cięcia nachodzące na siebie. – Gryzmolili po niej jak po kawałku papieru. Wołaj tu ekipę. I jeszcze jedno, sierżancie. – Spojrzał wymownie na Polaka. – Pod kluczem mam jednego Alzatczyka. Głowę daję, że przemytnik z krewniakami po obu stronach granicy. Twoja głowa w tym, abym zdążył z nim porozmawiać. Jeżeli trzeba, możesz pan obwarować komisariat.