Cienie tożsamości - ebook

PROLOG

Waxillium Ladrian, stróż prawa do wynajęcia, zeskoczył z siodła i odwrócił się w stronę saloonu.

– Ech – powiedział dzieciak, zeskakując z grzbietu własnego konia. – Nie zaczepiłeś ostrogą o strzemię i nie potknąłeś się.

– To mi się przytrafiło tylko raz – zauważył Waxillium.

– Owszem, ale było bardzo zabawne.

– Zostań przy koniach. – Waxillium rzucił dzieciakowi wodze. – Nie przywiązuj Niszczycielki. Mogę jej potrzebować.

– Pewnie.

– I niczego nie kradnij.

Dzieciak – pucołowaty siedemnastolatek ze śladami zarostu, wciąż ledwie widocznymi mimo wielotygodniowych starań – poważnie pokiwał głową.

– Obiecuję, że nie zwinę niczego, co należy do ciebie, Wax.

Waxillium westchnął.

– Powiedziałem coś innego.

– Ale...

– Po prostu zostań przy koniach. I spróbuj z nikim nie rozmawiać.

Mężczyzna pokręcił głową i energicznym krokiem wszedł do saloonu. Powoli napełniał metalmyśl, zmniejszając ciężar ciała o około dziesięć procent. Robił to bardzo często odkąd w czasie jednej z pierwszych wypraw zużył cały zmagazynowany ciężar.

Saloon był rzecz jasna brudny. Niemal wszystko w Dziczy było zakurzone, zużyte albo połamane. Spędził w tych okolicach pięć lat i jeszcze się nie przyzwyczaił. Owszem, większość z tych pięciu lat przeżył, próbując zarabiać na życie jako urzędnik, ale z obawy przed rozpoznaniem coraz bardziej oddalał się od skupisk ludzkich. Jednak w Dziczy nawet większe miejscowości były brudniejsze niż ich odpowiedniki w Elendel.

Tutaj zaś, na obrzeżach zamieszkanych terytoriów, „brud” był zbyt łagodnym określeniem. Mężczyźni, których mijał, siedzieli pochyleni nad stołami i niemal nie unosili głów. Kolejna cecha Dziczy. Ludzie, podobnie jak rośliny, byli bardziej kolczaści i trzymali się blisko ziemi. Nawet wachlarzowate akacje, które potrafiły wyrastać wysoko, robiły wrażenie twardych i wytrzymałych.

Opierając dłonie na biodrach, rozejrzał się po sali. Miał nadzieję, że przyciągnie uwagę. Nie udało mu się, co go zaniepokoiło. Po cóż wkładać elegancki miejski garnitur z lawendowym fularem, skoro i tak nikt nie zwrócił na niego uwagi? Przynajmniej się nie podśmiewali, jak w ostatnim saloonie.

Nie zdejmując dłoni z pistoletu, Waxillium podszedł powoli do baru. Barman był wysokim mężczyzną, którego smukła sylwetka sugerowała, że w jego żyłach płynie przynajmniej odrobina terrisańskiej krwi. Wyrafinowani krewniacy bosmana w Kotlinie byliby jednak przerażeni, widząc, jak w jednej dłoni trzyma na wpół obgryzione tłuste kurze udko, a drugą podaje kufel. Waxillium próbował nie czuć obrzydzenia – miejscowe podejście do higieny było kolejną rzeczą, do której jeszcze się nie przyzwyczaił. Tutaj za pedantycznych uchodzili ci, którzy pamiętali, żeby wytrzeć ręce o spodnie po dłubaniu w nosie, zanim podali komuś rękę.

Waxillium czekał. I czekał. Wreszcie odchrząknął. Barman w końcu do niego podszedł.

– No?

– Szukam kogoś – mruknął Waxillium. – Nazywają go Granitowy Joe.

– Nie znam – odparł barman.

– Nie... Jest najsłynniejszym wyjętym spod prawa w tych okolicach.

– Nie znam go.

– Ale...

– Bezpieczniej nie znać ludzi takich jak Joe. – Barman odgryzł kolejny kęs z kurzego udka. – Ale mam przyjaciela.

– Zaskakujące.

Barman spiorunował go wzrokiem.

– Przepraszam. Mów dalej.

– Mój przyjaciel może zechce znać ludzi, których inni nie chcą znać. Dotarcie do niego zajmie trochę czasu. Zapłacisz?

– Jestem stróżem prawa. W imię sprawiedliwości zrobię wszystko, co będzie konieczne.

Barman zamrugał. Powoli, z rozmysłem, jakby wymagało to świadomego wysiłku.

– Czyli... zapłacisz?

– Tak, zapłacę – odparł z westchnieniem Waxillium.

W duchu odliczał, ile już wydał podczas polowania na Granitowego Joe. Nie mógł znów popaść w długi. Niszczycielka potrzebowała nowego siodła, a on sam w tych okolicach koszmarnie szybko zużywał garnitury.

– Dobrze – powiedział barman i wezwał go gestem.

Razem przeszli przez salę, okrążając stoliki. Pod filarem, między dwoma stołami, kurzyło się pianino. Nie robiło wrażenia, by ktoś ostatnio na nim grał, za to na klapie ustawiono rząd brudnych kufli. Obok schodów znajdowało się wejście do niewielkiego zatęchłego pokoju.

– Czekaj – powiedział barman, zamknął drzwi i wyszedł.

Waxillium założył ręce na piersi i przyjrzał się uważnie jedynemu krzesłu. Biała farba łuszczyła się i odpadała – gdyby usiadł, bez wątpienia przykleiłaby mu się do spodni.

Czuł się coraz swobodniej w otoczeniu mieszkańców Dziczy, nawet jeśli nie przyzwyczaił się jeszcze do ich nawyków. Przez kilka miesięcy polowania na wyjętych spod prawa zrozumiał, że wśród mieszkańców tych okolic byli również dobrzy mężczyźni i kobiety. Wszyscy jednak charakteryzowali się tym upartym fatalizmem. Nie ufali władzom i często unikali stróżów prawa, nawet jeśli oznaczało to pozwolenie komuś takiemu jak Granitowy Joe na dalsze rabowanie i plądrowanie. Bez nagród wyznaczonych przez koleje i kompanie górnicze nic by się nigdy...

Okno zaczęło się trząść. Waxillium znieruchomiał, a po chwili złapał broń i spalił stal. Metal sprawił, że wypełniło go ciepło, jakby wypił coś zbyt gorącego. Z jego piersi wystrzeliły błękitne linie wskazujące w stronę najbliższych źródeł metalu, z których kilka znajdowało się tuż za okiennicami. Inne wskazywały w dół. Ten saloon miał piwnicę, co w Dziczy nie zdarzało się często.

Mógłby Odepchnąć te linie, gdyby zechciał, odrzucając do tyłu metal, z którym były połączone. Jak na razie tylko się przyglądał. Między skrzydłami okiennymi pojawił się niewielki pręt, po czym uniósł się, jednocześnie podnosząc zasuwę. Okno otworzyło się z trzaskiem.

Do środka wskoczyła młoda kobieta w ciemnych spodniach, w ręku trzymała strzelbę. Była szczupła, miała kwadratową twarz, a w zębach przygryzała niezapalone cygaro. Waxillium poczuł, że skądś ją zna. Wyprostowała się, wyraźnie zadowolona, i odwróciła się, by zamknąć okno. Wtedy go zauważyła.

– A niech to piekło pochłonie! – zaklęła.

Cofnęła się gwałtownie, upuściła cygaro i uniosła strzelbę.

Waxillium uniósł własną broń i przygotował Allomancję, żałując, że nie znalazł jeszcze sposobu, by ochronić się przed kulami. Owszem, umiał Odpychać metal, ale nie był dość szybki, by powstrzymać ogień z broni palnej, chyba że udało mu się Odepchnąć sam pistolet, zanim jego właściciel pociągnął za spust.

– Ej – odezwała się kobieta, zerkając na niego ponad muszką. – Czy ty nie jesteś tym facetem? Tym, który zabił Czarnego Pereta?

– Waxillium Ladrian – powiedział. – Stróż prawa do wynajęcia.

– Chyba żartujesz. Tak się przedstawiasz?

– Pewnie. A czemu nie?

Nie odpowiedziała, jedynie przyglądała mu się przez kilka chwil.

– Fular? – powiedziała w końcu. – Serio?

– To moje coś. Dżentelmen-łowca nagród.

– A po co w ogóle łowcy nagród to coś?

– Ważne, by mieć reputację – odparł Waxillium, unosząc brodę. – Wyjęci spod prawa ją mają, o takich ludziach jak Granitowy Joe wiedzą wszyscy w całej Dziczy. Dlaczego ja nie miałbym postępować tak samo?

– Ponieważ równie dobrze mógłbyś wymalować sobie tarczę strzelniczą na głowie.

– Warto. Ale skoro mowa o tarczach... – Machnął pistoletem, po czym skinął w stronę jej strzelby.

– Chcesz zdobyć nagrodę za głowę Joe – powiedziała.

– Pewnie. A ty?

Skinęła głową.

– Dzielimy się? – spytał Waxillium.

Westchnęła i opuściła broń.

– W porządku. Ale ten, kto go zastrzeli, dostaje dwa razy więcej.

– Zamierzałem pojmać go żywego...

– Doskonale. Będę miała większą szansę, żeby strzelić do niego jako pierwsza. – Uśmiechnęła się szeroko i przesunęła w stronę drzwi. – Nazywam się Lessie. Granitowy jest tu gdzieś w okolicy? Widziałeś go?

– Nie. – Waxillium dołączył do niej przy drzwiach. – Spytałem barmana, a on przyprowadził mnie tutaj.

Odwróciła się do niego.

– Spytałeś barmana.

– Pewnie. Czytałem historie. Barmani wiedzą wszystko i... Dlaczego kręcisz głową?

– Wszyscy w tym saloonie siedzą w kieszeni u Joego, panie Fular. Niech to piekło, pół tego miasteczka siedzi mu w kieszeni. A ty spytałeś barmana?

– Chyba już to ustaliliśmy.

– Na rdzę! – Uchyliła drzwi i wyjrzała na zewnątrz. – Jak, na Zniszczenie, udało ci się pokonać Czarnego Pereta?

– Z pewnością nie jest tak źle. Wszyscy w barze nie mogą...

Umilkł, wyglądając przez szparę w drzwiach. Wysoki barman po nikogo nie pobiegł. Stał za barem, wskazywał w stronę bocznego pokoiku i zachęcał zgromadzonych oprychów i rzezimieszków, żeby wstali i się uzbroili. Nie sprawiali wrażenia zdecydowania, niektórzy gestykulowali gniewnie, ale więcej niż kilku wyciągnęło broń.

– A niech to – mruknęła Lessie.

– Wychodzimy tak, jak weszłaś? – spytał Waxillium.

W odpowiedzi zamknęła ostrożnie drzwi, po czym odepchnęła go na bok i prześlizgnęła się w stronę okna. Chwyciła za parapet, zamierzając wyjść na zewnątrz, ale w pobliżu rozległ się wystrzał, a z parapetu poleciały drzazgi.

Lessie zaklęła i opadła na podłogę. Waxillium skulił się obok niej.

– Strzelec wyborowy! – syknął.

– Zawsze jesteś taki spostrzegawczy, panie Fular?

– Nie, tylko kiedy do mnie strzelają. – Wyjrzał ponad krawędzią parapetu, ale w pobliżu było kilkanaście miejsc, w których mógł się ukrywać strzelec wyborowy. – Mamy problem.

– I znów ta ogromna przenikliwość.

Lessie przeczołgała się po podłodze w stronę drzwi.

– I to z więcej niż jednego powodu. – Waxillium przeszedł przez pokój na czworakach. – Jak to możliwe, że strzelec wyborowy zdążył zająć pozycję? Musieli wiedzieć, że się tu dziś pojawię. Cały ten lokal może być pułapką.

Lessie zaklęła cicho, kiedy dotarł do drzwi i znów je uchylił. Zbiry kłóciły się cicho i gestykulowały, wskazując na drzwi.

– Traktują mnie poważnie – stwierdził Waxillium. – Ha! Reputacja działa. Widzisz to? Boją się.

– Gratulacje. Myślisz, że dadzą mi nagrodę, jeśli cię zastrzelę?

– Musimy dostać się na górę – powiedział, spoglądając na schody znajdujące się tuż za drzwiami.

– I co to nam da?

– Po pierwsze, wszyscy uzbrojeni ludzie, którzy chcą nas zabić, są tu na dole. Ja wolałbym być gdzie indziej, a na schodach będzie nam się łatwiej bronić niż w tym pokoju. Poza tym może uda nam się znaleźć okno po drugiej stronie budynku i uciec.

– Jasne, jeśli masz ochotę zeskoczyć dwie kondygnacje w dół.

Dla Monetostrzelnego skakanie nie było problemem. Spadając, Waxillium mógł się Odepchnąć od upuszczonego kawałka metalu, spowolnić upadek i wylądować bezpiecznie. Był również Feruchemikiem i mógł użyć metalmyśli, by zmniejszyć swój ciężar o wiele bardziej, niż to robił w tej chwili, tak bardzo, by właściwie unosić się w powietrzu.

Jednakże jego umiejętności nie były szeroko znane, a on wolał, by tak pozostało. Słyszał opowieści o swoich cudownych ocaleniach i podobała mu się otaczająca je aura tajemnicy. Oczywiście spekulowano, że jest Metalicznym, ale dopóki ludzie nie wiedzieli do końca, do czego był zdolny, miał przewagę.

– Posłuchaj, zamierzam pobiec w stronę schodów – powiedział do kobiety. – Jeśli chcesz tu zostać i wywalczyć sobie drogę na zewnątrz, proszę bardzo. Odwrócisz ich uwagę ode mnie.

Popatrzyła na niego i uśmiechnęła się szeroko.

– Dobra. Zrobimy, jak chcesz. Ale jeśli nas postrzelą, stawiasz mi drinka.

Jest w niej coś znajomego, pomyślał Waxillium. Policzył cicho do trzech, później wypadł na zewnątrz i wycelował broń w stronę najbliższego oprycha. Mężczyzna odskoczył, gdy Waxillium strzelił trzy razy i... spudłował. Jego kule trafiły w pianino, wygrywając fałszywe nuty.

Lessie wypadła zza niego i ruszyła na schody. Zbieranina łotrów z zaskoczeniem uniosła broń. Waxillium cofnął swoją, by nie przeszkadzała mu w Allomancji, i bardzo delikatne popchnął niebieskie linie łączące go z mężczyznami w barze. Otworzyli ogień, ale Odpychanie przesunęło lufy ich broni na tyle, że nie trafili w cel.

Waxillium wbiegł po schodach za Lessie, uciekając przed ostrzałem.

– A niech to piekło pochłonie – powiedziała kobieta, kiedy dotarli do pierwszego podestu. – Żyjemy.

Popatrzyła na niego. Na jej policzkach malował się rumieniec.

Coś w umyśle mężczyzny zaskoczyło jak zamek.

– Spotkałem cię wcześniej – powiedział.

– Wcale nie. – Odwróciła wzrok. – Zajmijmy się...

– Płaczący Byk! Tancerka!

– Boże Poza – jęknęła i znów ruszyła w górę. – Pamiętasz.

– Wiedziałem, że udajesz. Nawet Rusko nie zatrudniłby tak pozbawionej gracji dziewczyny, choćby miała bardzo ładne nogi.

– Możemy już wyskoczyć przez okno. Proszę? – rzuciła, rozglądając się po piętrze w poszukiwaniu zbirów.

– Dlaczego tam byłaś? Polowałaś na nagrodę?

– W pewnym sensie.

– I naprawdę nie wiedziałaś, że zamierzają zmusić cię do...

– Koniec rozmowy.

Znaleźli się na piętrze, gdzie Waxillium zaczekał, aż cień padający na ścianę zapowie nadejście pościgu. Wystrzelił raz w stronę oprycha, który pojawił się na schodach, znowu spudłował, ale zmusił go do cofnięcia się. Słyszał dochodzące z dołu przekleństwa i kłótnie. Wszyscy obecni w saloonie mogli siedzieć w kieszeni u Granitowego Joe, ale nie byli zbytnio wobec niego lojalni. Pierwsi wchodzący po schodach z pewnością zostaliby postrzeleni, a żaden nie był gotów na takie ryzyko.

To mogło kupić Waxilliumowi nieco czasu. Lessie weszła do pokoju i minęła puste łóżko, obok którego stała para butów. Otworzyła okno znajdujące się po przeciwnej stronie budynku niż strzelec wyborowy.

Przed nimi rozciągało się miasteczko Weathering, samotne zbiorowisko domów i warsztatów, przygiętych do ziemi, jakby czekających – na próżno – na dzień, kiedy palce kolei sięgną tak daleko. W pewnej odległości za skromnymi budynkami pasło się kilka żyraf, jedynych zwierząt widocznych na całej ogromnej równinie.

Pod oknem nie było nic, co spowolniłoby upadek, żadnego daszku, na który mogliby zejść. Lessie wpatrywała się niepewnie w ziemię. Waxillium wsunął palce do ust i zagwizdał ostro.

Nic się nie stało.

Znów zagwizdał.

– Co ty wyprawiasz, na piekło?

– Przywołuję swojego konia – wyjaśnił Waxillium i znów zagwizdał. – Możemy zeskoczyć na jego siodło i odjechać.

Przez chwilę gapiła się na niego.

– Mówisz poważnie.

– Pewnie. Ćwiczyliśmy.

Na ulicy pojawiła się samotna postać, dzieciak, który towarzyszył Waxilliumowi.

– Wax?! – zawołał. – Niszczycielka po prostu sobie stoi i pije.

– A niech to piekło pochłonie – zaklął Waxillium.

Lessie popatrzyła na niego.

– Nazwałeś swojego konia...

– Jest trochę za spokojna, rozumiesz? – warknął Waxillium i wspiął się na parapet. – Pomyślałem, że takie imię może ją natchnąć. – Uniósł dłonie do ust i zawołał do chłopaka: – Wayne! Przyprowadź ją tutaj. Skaczemy!

– Nie ma mowy – sprzeciwiła się Lessie. – Myślisz, że w siodle jest coś magicznego, co powstrzyma nas przed złamaniem koniowi grzbietu, kiedy na niego spadniemy?

Waxillium się zawahał.

– Cóż, czytałem o ludziach, którzy robili coś takiego...

– Jasne, jasne. A może po prostu wyzwiesz Granitowego Joe i zorganizujecie sobie stary dobry pojedynek w samo południe?

– Myślisz, że to by się udało?

– Oczywiście, że nie – warknęła. – Nikt tak nie robi. To głupota. Na Zniszczenie! Jak ty w ogóle zabiłeś Czarnego Pereta?

Przez chwilę patrzyli sobie w oczy.

– No cóż...

– A niech to piekło pochłonie. Złapałeś go w wygódce, prawda?

Waxillium uśmiechnął się szeroko.

– Tak.

– I strzeliłeś mu w plecy?

– Tak odważnie, jak tylko można strzelić komuś w plecy.

– Ha. Jeszcze może być dla ciebie nadzieja.

Skinął w stronę okna.

– Skaczemy?

– Pewnie. A dlaczego mam nie połamać jeszcze obu nóg, nim zostanę zastrzelona? Równie dobrze możemy pójść na całość, panie Fular.

– Sądzę, że nic nam nie będzie, panno Różowa Podwiązka.

Uniosła brew.

– Skoro ty zwracasz się do mnie przydomkiem związanym z moim ubiorem, doszedłem do wniosku, że ja mogę zrobić to samo.

– Nigdy więcej go nie użyję. – Odetchnęła głęboko. – I jak?

Skinął głową i rozjarzył metale. Zamierzał trzymać ją mocno i spowolnić ich oboje w czasie spadania – na tyle, by wydawało się, że przeżyli jedynie cudem. Wtedy jednak zauważył, że jedna z jego niebieskich linii się porusza – słaba, ale gruba, wskazująca na drugą stronę ulicy.

Okno w młynie. Promienie słońca odbiły się od czegoś w środku.

Waxillium natychmiast chwycił Lessie i pociągnął ją w dół. Ułamek sekundy później nad ich głowami przeleciała kula i wbiła się w drzwi po drugiej stronie pokoju.

– Kolejny strzelec wyborowy – syknęła kobieta.

– Twoja spostrzegawczość...

– Zamknij się. I co teraz?

Waxillium zmarszczył czoło, rozważając pytanie. Spojrzał na otwór po kuli, oceniając trajektorię. Strzelec wyborowy wycelował zbyt wysoko – nawet gdyby Waxillium się nie uchylił, pewnie nic by mu się nie stało.

Dlaczego celował tak wysoko? Poruszająca się linia połączona ze strzelbą sugerowała, że strzelec wyborowy biegł, by zająć pozycję tuż przed strzałem. Czy po prostu zbyt pośpiesznie wycelował? A może przyczyna była inna? Żeby zrzucić mnie z nieba? Kiedy wylecę przez okno?

Usłyszał kroki na schodach, ale nie zobaczył niebieskich linii. Zaklął, podkradł się do drzwi i wyjrzał na zewnątrz. Po schodach wspinała się grupa mężczyzn, nie były to jednak zwykłe oprychy z dołu. Ci mężczyźni nosili obcisłe białe koszule, mieli wąsiki, a w rękach trzymali kusze. Żaden z nich nie miał na sobie ani kawałka metalu.

Na rdzę! Wiedzieli, że Waxillium jest Monetostrzelnym i Granitowy Joe przygotował ekipę zabójców.

Cofnął się do pokoju i chwycił Lessie za ramię.

– Twój informator powiedział, że Granitowy Joe jest w tym budynku?

– Tak – odparła. – Z całą pewnością. Woli być w pobliżu, kiedy jego gang się zbiera. Lubi mieć oko na swoich ludzi.

– Ten budynek ma piwnicę.

– I co z tego?

– Trzymaj się mocno.

Objął ją obiema rękami i rzucił się na ziemię. Kobieta jęknęła, a później zaklęła. Trzymając ją nad sobą, zwiększył swój ciężar.

Po wielu tygodniach powolnego napełniania metalmyśli zgromadził całkiem spory zapas. Teraz sięgnął po całość, w jednej chwili wielokrotnie zwiększając swój ciężar. Drewniana podłoga zatrzeszczała, po czym rozpadła się pod nimi.

Waxillium przebił się na drugą stronę, rozdzierając eleganckie ubranie, i zaczął spadać, ciągnąc za sobą Lessie. Zacisnąwszy powieki, Odepchnął się od setek niebieskich linii, które miał za plecami i które prowadziły do gwoździ wbitych w deski podłogi. Pchnął je gwałtownie w dół, by roztrzaskały podłogę parteru i otworzyły drogę do piwnicy.

W chmurze pyłu i drzazg przelecieli przez parter. Waxillium z pomocą Odpychania Stali spowolnił ich upadek, ale i tak uderzyli mocno w stół, który stał pośrodku piwnicy.

Waxillium jęknął, ale zmusił się, by się obrócić i otrząsnąć z połamanego drewna. Co zadziwiające, piwnica była wyłożona elegancką drewnianą boazerią i oświetlona lampami w kształcie apetycznych kobiet. Stół, w który uderzyli, przykrywał drogi biały obrus, obecnie zwinięty w kłębek – siła ich upadku połamała nogi mebla i przechyliła blat.

U szczytu stołu siedział mężczyzna o prymitywnych rysach twarzy i szaroniebieskiej skórze – wyraźny znak, że wśród przodków miał kolossów. Granitowy Joe. Waxillium wycelował w niego. Najwyraźniej przerwał mu obiad, o czym świadczyła serwetka założona za kołnierz i rozlana zupa na połamanym stole.

Lessie jęknęła, przetoczyła się i strząsnęła drzazgi z ubrania. Jej strzelba najwyraźniej została na górze. Waxillium mocno trzymał broń, wpatrując się w dwoje odzianych w długie płaszcze ochroniarzy stojących za Granitowym Joe – jak słyszał, byli rodzeństwem i doskonałymi strzelcami. Jego upadek najwyraźniej ich zaskoczył, gdyż, mimo że trzymali dłonie na broni, nie wyciągnęli jej.

Waxillium miał przewagę, bo celował w Joego – ale gdyby rzeczywiście wystrzelił, brat i siostra w jednej chwili by go zabili. Może jednak nie przemyślał zbyt dobrze tego ataku.

Joe sięgnął do pozostałości popękanej miski, którą otaczały plamy czerwonej zupy na obrusie. Udało mu się trochę nabrać na łyżkę, którą uniósł do ust.

– Ty – powiedział, gdy przełknął – powinieneś być martwy.

– Może powinieneś się zastanowić nad zatrudnieniem nowej grupy oprychów – stwierdził Waxillium. – Ci na górze nie są wiele warci.

– Nie mówiłem o nich – stwierdził Joe. – Od jak dawna tu jesteś, w Dziczy, i sprawiasz kłopoty? Dwa lata?

– Rok.

W Dziczy przebywał dłużej, ale dopiero niedawno zaczął „sprawiać kłopoty”, jak to ujął Joe.

Granitowy Joe zacmokał.

– I myślisz, że jesteś tu czymś nowym, synu? Szeroko otwarte oczy, nisko opuszczony pas z bronią, błyszczące ostrogi? Przyszedłeś, by skłonić nas do porzucenia naszych niecywilizowanych zwyczajów. Każdego roku widzimy dziesiątki takich jak ty. Inni mają dość przyzwoitości, by w końcu dać się przekupić albo zabić, zanim zbytnio zaszkodzą. Ale nie ty.

Gra na czas, pomyślał Waxillium. Czeka, aż ci z góry zbiegną na dół.

– Rzućcie broń! – powiedział, wciąż celując w Joego. – Rzućcie ją albo strzelam.

Dwoje ochroniarzy się nie poruszyło. Żadnych linii metalu na tej po prawej, pomyślał Waxillium. Ani na samym Joem. Ten po lewej miał pistolet, pewnie ufał w szybkość swojej ręki przeciwko Monetostrzelnemu. Waxillium mógł się założyć, że pozostała dwójka miała w kaburach wymyślne ręczne kusze. Jednostrzałowe, z drewna i kompozytów. Stworzone, by zabijać Monetostrzelnych.

Nawet z pomocą Allomancji Waxillium nie mógłby zabić całej trójki i nie zostać postrzelonym. Poczuł, że po skroni spływa mu pot. Kusiło go, żeby po prostu pociągnąć za spust i strzelić, ale wiedział, że zginie, jeśli to zrobi. Oni również to wiedzieli. Pat – ale to oni czekali na wsparcie.

– Nie pasujesz tutaj – stwierdził Joe. Pochylił się i oparł łokcie na połamanym stole. – Przybyliśmy tu, by uciec przed ludźmi takimi jak ty. Waszymi zasadami. Waszymi przekonaniami. Nie chcemy was.

– Gdyby to była prawda – powiedział Waxillium, dziwiąc się, jak spokojnie brzmiał jego głos – ludzie nie przychodziliby do mnie z płaczem, bo zabiłeś ich synów. Być może rzeczywiście nie potrzebujecie tu praw Elendel, ale to nie znaczy, że nie potrzebujecie żadnych praw. I to nie znaczy, że ludzie tacy jak ty mogą robić, co tylko zechcą.

Granitowy Joe pokręcił głową, wstał i sięgnął do kabury.

– To nie twoje środowisko, synu. Tu każdy ma cenę. Jeśli nie pasuje, to nie pasuje. Umrzesz, powoli i boleśnie, jak w tym twoim mieście umierałby lew. To, co robię dzisiaj, jest aktem miłosierdzia.

Joe wyciągnął broń.

Waxillium zareagował szybko, Odpychając się od lamp na ścianie po prawej. Były solidnie zamocowane, więc jego Allomancja Odepchnęła go w lewo. Przekręcił broń i wystrzelił.

Joe wyciągnął kuszę i wypuścił bełt, ale spudłował – pocisk przeszył powietrze w miejscu, w którym Waxillium znajdował się jeszcze przed chwilą. Samemu Waxilliumowi przynajmniej raz udało się trafić – w strażniczkę, która właśnie wyciągała kuszę. Upadła na ziemię, a kiedy Waxillium uderzył w ścianę, Pchnął – wyrywając pistolet z ręki drugiego strażnika w chwili, kiedy mężczyzna zaczął strzelać.

Niestety, Odpychanie Waxilliuma wyrwało również broń z jego własnej ręki. Pistolet przekoziołkował w powietrzu i trafił drugiego ochroniarza w twarz, powalając go na ziemię.

Waxillium wyprostował się i spojrzał przez pokój na Joego, który wydawał się zdumiony tym, że obaj jego ochroniarze padli. Waxillium nie miał czasu na zastanowienie. Ruszył w stronę wielkiego potomka kolossów. Gdyby udało mu się sięgnąć po jakiś metal, to mógłby go wykorzystać jako broń...

Za sobą usłyszał trzask broni. Zatrzymał się i obejrzał przez ramię na Lessie, która celowała w niego z małej ręcznej kuszy.

– Tu każdy ma swoją cenę – powiedział Granitowy Joe.

Waxillium wpatrywał się w obsydianowy grot na końcu bełtu. Gdzie ją nosiła? Powoli przełknął ślinę.

Znalazła się w niebezpieczeństwie, biegnąc ze mną po schodach! – pomyślał. Skąd mogła...

Joe wiedział o jego Allomancji. Ona też. Kiedy Lessie zdecydowała się dołączyć do niego na schodach, wiedziała, że Waxillium potrafi uniemożliwić oprychom trafienie.

– Nareszcie – powiedział Joe. – Czy masz jakieś wyjaśnienie, dlaczego po prostu nie zastrzeliłaś go w tamtym pokoju, w którym umieścił go barman?

Nie odpowiedziała, jedynie przyglądała się Waxilliumowi.

– Przecież ostrzegałam cię, że wszyscy w saloonie są ludźmi Joego – zauważyła.

– Ja... – Waxillium przełknął ślinę. – Nadal uważam, że masz ładne nogi.

Spojrzała mu w oczy. Następnie westchnęła, przekręciła kuszę i postrzeliła Granitowego Joe w szyję.

Waxillium zamrugał, gdy ogromny mężczyzna padł z bulgotem na ziemię.

– To? – Lessie spiorunowała go wzrokiem. – Tylko to wymyśliłeś, żeby przeciągnąć mnie na swoją stronę? „Masz ładne nogi”? Poważnie? Jesteś skazany na niepowodzenie, Fular.

Waxillium westchnął z ulgą.

– Och, Harmonio. Myślałem, że mnie zastrzelisz.

– Powinnam – mruknęła. – Nie mogę uwierzyć...

Przerwała, gdy na schodach rozległ się trzask, kiedy banda rzezimieszków z góry w końcu zebrała odwagę, by zbiec po schodach. Dobre pół tuzina wpadło do środka z wyciągniętą bronią.

Lessie rzuciła się na ziemię, by chwycić broń powalonego ochroniarza.

Waxillium pomyślał szybko i zrobił to, co przyszło mu najłatwiej. Przyjął dramatyczną pozę na gruzach, z jedną stopą wyżej, obok trupa Granitowego Joe i dwóch powalonych strażników. Pył ze zniszczonego sklepienia wciąż opadał w dół, rozświetlany blaskiem słońca.

Napastnicy się zatrzymali. Spojrzeli na ciało swojego szefa, a później na Waxilliuma.

W końcu, niczym dzieci przyłapane na włamaniu do spiżarni, by ukraść ciasteczka, opuścili broń. Ci z przodu próbowali się przebić przez tych z tyłu, by się wydostać, i w końcu cała hałaśliwa banda wspięła się z powrotem po schodach, pozostawiając osamotnionego barmana. Ten uciekł jako ostatni.

Waxillium odwrócił się i podał rękę Lessie, która pozwoliła, by pomógł jej wstać. Odprowadziła wzrokiem uciekających bandytów. Po krótkiej chwili w budynku zapanowała cisza.

– Ha. Jesteś równie zaskakujący jak osioł, który umie tańczyć, panie Fular.

– Dobrze jest mieć to coś – zauważył Waxillium.

– Racja. Myślisz, że powinnam sobie to załatwić?

– To coś było jednym z najważniejszych wyborów, jakie podjąłem, kiedy przybyłem do Dziczy.

Lessie powoli pokiwała głową.

– Nie mam pojęcia, o czym właściwie mówimy, ale brzmi to dość niegrzecznie.

Spojrzała ponad jego ramieniem na trupa Granitowego Joe, który leżał z otwartymi oczyma w kałuży własnej krwi.

– Dzięki – powiedział Waxillium. – Za to, że mnie nie zamordowałaś.

– E tam. I tak zamierzałam go w końcu zabić i dostać nagrodę za jego głowę.

– Cóż, wątpię, byś planowała zrobić to na oczach całego jego gangu, uwięziona w piwnicy bez możliwości ucieczki.

– Racja. Prawdziwa głupota z mojej strony.

– Dlaczego więc to zrobiłaś?

Wciąż spoglądała na trupa.

– W imieniu Joego zrobiłam wiele rzeczy, których teraz żałuję, ale o ile mi wiadomo, nigdy nie zastrzeliłam człowieka, który na to nie zasługiwał. Zabicie cię... cóż, byłoby jak zabicie wszystkiego, co sobą reprezentujesz. Rozumiesz?

– Chyba pojmuję tę koncepcję.

Rozmasowała krwawiące zadrapanie na szyi – w czasie upadku otarła się o połamane drewno.

– Ale następnym razem mam nadzieję, że nie zrobisz tak wielkiego bałaganu. Lubiłam ten saloon.

– Postaram się. Zamierzam coś zmienić. Jeśli nie całą Dzicz, to przynajmniej to miasteczko.

– Cóż – Lessie podeszła do trupa Granitowego Joe – jestem pewna, że jeśli jakieś złowrogie pianina myślały o ataku na miasto, teraz z pewnością się nad tym poważnie zastanowią, biorąc pod uwagę twoją sprawność z tym pistoletem.

Waxillium skrzywił się.

– Widziałaś to, tak?

– Wspaniałe osiągnięcie. – Uklękła i zaczęła przeszukiwać kieszenie Joego. – Trzy strzały, trzy różne nuty, żaden bandyta nie został ranny. To wymaga umiejętności. Może powinieneś spędzać nieco mniej czasu ze swoim czymś, a nieco więcej z pistoletem.

– A to z pewnością zabrzmiało niegrzecznie.

– I dobrze. Nie lubię być niemiła przypadkiem. – Wyjęła portfel Joego i uśmiechnęła się, podrzuciła go w powietrze i złapała.

W dziurze w suficie pojawił się koński łeb, a obok niego mniejsza głowa nastolatka w zbyt dużym meloniku. Gdzie on go znalazł?

Niszczycielka zarżała na powitanie.

– Pewnie, teraz przychodzisz – mruknął Waxillium. – Głupi koń.

– Właściwie – zauważyła Lessie – wydaje mi się, że trzymanie się z dala od ciebie w czasie strzelaniny czyni z niej piekielnie mądrą klacz.

Waxillium uśmiechnął się i wyciągnął rękę do Lessie. Przyjęła ją, a on przyciągnął ją do siebie. Następnie na linii błękitnego światła podniósł ich z gruzów.ROZDZIAŁ PIERWSZY

Siedemnaście lat później

Winsting przyglądał się z uśmiechem zachodzącemu słońcu. Doskonały wieczór, by wystawić się na aukcję.

– Czy mój schron jest gotowy? – spytał, zaciskając dłonie na balustradzie balkonu. – Na wszelki wypadek?

– Tak, milordzie.

Bicz miał na sobie swój idiotyczny kapelusz i długi płaszcz z Dziczy, choć przecież nigdy nie opuścił Kotliny Elendel. Mimo kiepskiego gustu mężczyzna był doskonałym ochroniarzem, jednak Winsting i tak Przyciągnął uczucia Bicza, dyskretnie wzmacniając jego poczucie lojalności. Ostrożności nigdy za wiele.

– Milordzie? – Bicz obejrzał się w stronę sali za ich plecami. – Wszyscy się zgromadzili. Jest pan gotowy?

Nie odwracając się od zachodzącego słońca, Winsting uniósł palec, by uciszyć ochroniarza. Balkon budynku znajdującego się w Czwartym Oktancie Elendel wychodził na kanał i Piastę, więc Winsting miał dobry widok na Pole Odrodzenia. Pomniki Wojowniczki Wstąpienia i Ostatniego Cesarza rzucały długie cienie na zielony park, w którym wedle legendy odnaleziono ich ciała po Wielkiej Katacendre i Ostatnim Wstąpieniu.

Powietrze było parne, niewielką ulgę dawały jedynie podmuchy chłodnego wiatru znad oddalonej o kilka mil na zachód Zatoki Hammondara. Winsting postukał palcami w balustradę, cierpliwie wysyłając impulsy Allomantycznej mocy, wpływając na uczucia osób zgromadzonych w sali za plecami. A przynajmniej tych na tyle głupich, by nie nosić kapeluszy wyłożonych od środka aluminium.

Już za chwilę...

Mgła, która z początku miała postać niewielkich punkcików w powietrzu, rozrastała się przed nim jak kwiaty mrozu na szybie. Jej macki wyciągały się i owijały wokół siebie, zmieniając się w strumienie, a później w całe rzeki, jej prądy wirowały i przykrywały miasto. Zalewały je. Pochłaniały.

– Mglista noc – powiedział Bicz. – To przynosi pecha.

– Nie bądź głupi.

Winsting poprawił fular.

– On nas obserwuje – dodał ochroniarz. – Mgły są Jego oczyma, milordzie. To pewne jak Zniszczenie.

– Głupie przesądy.

Winsting odwrócił się i wszedł do środka. Za jego plecami Bicz zamknął drzwi, zanim mgły zdołały wślizgnąć się na przyjęcie.

Ponad dwadzieścioro gości – plus nieodłączni ochroniarze – krążyło po sali i rozmawiało. Wybrał ich bardzo starannie – byli nie tylko ważnymi osobistościami, ale też bardzo nie lubili się nawzajem, mimo przyklejonych do twarzy uśmiechów i pozbawionych znaczenia uprzejmych rozmów. Na takie imprezy wolał zapraszać rywali. Niech zobaczą siebie nawzajem i poznają cenę przegranej w walce o jego poparcie.

Winsting wkroczył między nich. Niestety, wielu rzeczywiście nosiło kapelusze, a ukryte w nich aluminium chroniło ich przed Allomancją wpływającą na uczucia – choć osobiście zapewnił każdego zaproszonego, że żaden z pozostałych nie zabierze ze sobą Uspokajacza ani Podżegacza. Oczywiście o swoich zdolnościach nie wspomniał. Nikt z nich nie wiedział, że on sam jest Allomantą.

Spojrzał w stronę baru, za którym stał Blome. Mężczyzna pokręcił głową. Nikt poza nim nie spalał żadnych metali. Doskonale.

Winsting podszedł do baru, po czym odwrócił się i uniósł ręce, by przyciągnąć uwagę zgromadzonych. Gestem tym odsłonił migoczące diamentowe spinki do mankietów, którymi ozdobił swoją sztywną białą koszulę. Oprawiono je rzecz jasna w drewno.

– Panie i panowie – powiedział – witam na swojej aukcji. Licytacja zaczyna się w tej chwili, a skończy, kiedy usłyszę propozycję, która spodoba mi się najbardziej.

Nie powiedział nic więcej, dłuższa przemowa popsułaby efekt dramatyczny. Przyjął drinka podanego przez jednego z kelnerów i ruszył między ludzi, jednak po chwili się zatrzymał.

– Nie ma Edwarna Ladriana – powiedział cicho.

Przydomek mężczyzny, Pan Garnitur, uważał za głupkowaty i nie zamierzał go używać.

– Nie – zgodził się Bicz.

– Mówiłeś chyba, że zgromadzili się już wszyscy!

– Wszyscy, którzy potwierdzili swoje przybycie – wyjaśnił ochroniarz, niezręcznie przestępując z nogi na nogę.

Winsting zacisnął wargi, ale poza tym ukrył rozczarowanie. Był przekonany, że jego propozycja zaintrygowała Edwarna. Może tamten podkupił innego z królów półświatka? Musiał rozważyć taką możliwość.

Przeszedł do ustawionego na środku stołu, na którym spoczywała oficjalna największa atrakcja wieczoru – obraz przedstawiający odpoczywającą kobietę. Winsting sam go namalował, a robił się coraz lepszy.

Obraz był bezwartościowy, ale zgromadzeni mężczyźni i kobiety i tak zamierzali zaproponować za niego duże kwoty.

Jako pierwszy zbliżył się do niego Różdżkarz, który nadzorował większość przemytu w Piątym Oktancie. Rondo melonika – nie zdecydował się zostawić go w szatni – rzucało cień na trzydniowy zarost na jego policzkach. Ładna kobieta u boku i elegancki garnitur niewiele poprawiały wygląd człowieka takiego jak Różdżkarz. Winsting zmarszczył nos. Większość zgromadzonych była pogardy godną hołotą, ale pozostali zachowali dość przyzwoitości, by przynajmniej wyglądać przyzwoicie.

– Brzydki jak nieszczęście – stwierdził Różdżkarz, spoglądając na obraz. – Nie wierzę, że mamy „licytować” to coś. Trochę to bezczelne, co?

– A wolałby pan raczej, żebym był całkiem bezpośredni, panie Różdżkarz? – odparł Winsting. – Wolałby pan, żebym ogłosił wszem wobec: „Zapłaćcie mi, a w zamian dostaniecie mój głos w senacie przez cały kolejny rok”?

Różdżkarz rozejrzał się uważnie, jakby się spodziewał, że do środka w każdej chwili wpadną konstable.

Winsting uśmiechnął się.

– Niech pan zwróci uwagę na szare cienie na jej policzkach. Symbolizują popielną naturę życia w świecie sprzed Katacendre, hm? Moje najlepsze dzieło. Ma pan jakąś propozycję? By rozpocząć licytację?

Różdżkarz nie odpowiedział. W końcu, rzecz jasna, weźmie udział w licytacji. Wszyscy obecni na sali krygowali się przez wiele tygodni, zanim przyjęli zaproszenie na spotkanie. Połowa z nich była, jak Różdżkarz, królami półświatka. Pozostali należeli do tej samej warstwy co Winsting, byli lordami i damami z liczących się rodów – równie skorumpowanymi, jak przestępcy.

– Nie boisz się, Winsting? – spytała kobieta towarzysząca Różdżkarzowi.

Winsting zmarszczył czoło. Nie rozpoznawał jej. Była szczupła, miała duże oczy i przycięte krótko, złociste włosy, a wyróżniał ją niezwykły wzrost.

– Miałbym się bać, moja droga? – spytał Winsting. – Zgromadzonych tu ludzi?

– Nie – odparła. – Że twój brat dowie się... co robisz.

– Zapewniam cię, że Replar doskonale wie, czym się zajmuję.

– Rodzony brat gubernatora – powiedziała kobieta. – Domaga się łapówek.

– Jeśli to cię rzeczywiście zaskakuje, moja droga – zauważył Winsting – dotychczas żyłaś pod kloszem. Na tym targu kupowano ryby znacznie grubsze niż ja. Sama zobaczysz, kiedy przypłynie kolejny połów.

To zdanie przyciągnęło uwagę Różdżkarza. Winsting uśmiechnął się, widząc, jak w oczach mężczyzny obracają się trybiki. Tak, pomyślał Winsting, właśnie zasugerowałem, że nawet mój brat we własnej osobie mógłby dać się przekupić. Może to podbije ofertę mężczyzny.

Winsting odszedł, by wziąć z tacy kelnera krewetkę i kawałek tarty.

– Kobieta towarzysząca Różdżkarzowi to szpieg – powiedział cicho do Bicza, który nie opuszczał go nawet na chwilę. – Może opłacają ją konstable.

Ochroniarz aż się wzdrygnął.

– Milordzie! Kilka razy sprawdziliśmy wszystkich zaproszonych.

– Ją jedną przegapiliście – szepnął Winsting. – Postawiłbym na to swój majątek. Śledź ją po spotkaniu. Jeśli z jakiegoś powodu opuści towarzystwo Różdżkarza, dopilnuj, żeby miała wypadek.

– Tak, milordzie.

– I jeszcze jedno, nie wydziwiaj. Nie chcę, żebyś szukał miejsca, w którym mgły nie będą patrzeć. Zrozumiano?

– Tak, milordzie.

– Doskonale.

Winsting uśmiechnął się szeroko i podszedł do lorda Hughesa Entrone’a, krewniaka i powiernika głowy rodu Entrone.

Poświęcił godzinę na krążenie wśród zgromadzonych i powoli zaczynał dostawać oferty. Niektórzy z obecnych byli niechętni. Bardziej by im odpowiadało spotkanie w cztery oczy, potajemnie złożona propozycja i powrót do podziemia Elendel. Zarówno przestępcy, jak i szlachetnie urodzeni woleli krążyć wokół tematu, nie omawiać go bezpośrednio. Ale składali propozycje, i to niezłe. Pod koniec pierwszego obchodu Winsting z trudem panował nad podnieceniem. Już nie będzie musiał ograniczać wydatków. A gdyby jego brat...

Odgłos wystrzału był tak niespodziewany, że z początku pomyślał, iż to jeden z kelnerów coś połamał. Ale nie. Ten trzask był tak głośny, że aż zabolały go uszy. Nigdy wcześniej nie słyszał wystrzału w pomieszczeniu i nie wiedział, jaki to ogłuszający odgłos.

Otworzył szeroko usta. Gdy próbował zlokalizować strzelca, z jego dłoni wysunął się kieliszek. Rozległ się kolejny strzał i jeszcze jeden, a po nich zaczęła się regularna strzelanina – różne frakcje ostrzeliwały się w kakofonii śmierci.

Nim Winsting zdążył wezwać pomoc, Bicz chwycił go za ramię i pociągnął w stronę schodów prowadzących do schronu. Inny z jego ochroniarzy zatoczył się w drzwiach i popatrzył szeroko otwartymi oczyma na plamę krwi na koszuli. Winsting zbyt długo gapił się na umierającego mężczyznę, nim Bicz zdołał go odciągnąć i wypchnąć na klatkę schodową.

– Co się dzieje? – spytał w końcu Winsting, gdy strażnik zatrzasnął za nimi drzwi i zamknął je na klucz. Ochroniarze zbiegali z nim po ciemnych schodach, których półmrok rozświetlało od czasu do czasu słabe elektryczne światło. – Kto strzelał? Co się wydarzyło?

– Nie wiadomo – odparł Bicz. Z góry wciąż dochodziły odgłosy wystrzałów. – Wszystko działo się zbyt szybko.

– Ktoś po prostu zaczął strzelać – dodał inny strażnik. – Być może Różdżkarz.

– Nie, to był Darm – sprzeciwił się inny. – Pierwszy strzał padł z ich strony, słyszałem.

Tak czy inaczej, aukcja skończyła się katastrofą. Winsting widział oczyma duszy, jak jego fortuna ginie brutalną śmiercią w sali nad ich głowami. Kiedy w końcu dotarli do końca schodów i masywnych drzwi, przez które Bicz wepchnął go do środka, zrobiło mu się niedobrze.

– Wracam na górę – stwierdził Bicz – zobaczę, co da się uratować. I dowiem się, kto zaczął.

Winsting przytaknął i zamknął drzwi, blokując je od środka. Usiadł na krześle i czekał zdenerwowany. Niewielki bunkier wyposażono w wino i inne udogodnienia, ale nie chciało mu się po nie sięgnąć. Załamał ręce. Co powie jego brat? Na rdzę! Co napiszą w gazetach? Musiał jakimś sposobem utrzymać te wydarzenia w tajemnicy.

W końcu Winsting usłyszał pukanie do drzwi, a kiedy wyjrzał przez otwór, zobaczył Bicza. Za nim niewielka grupka ochroniarzy strzegła klatki schodowej. Wydawało się, że strzelanina się zakończyła, choć na dole słyszał ją jedynie jako słabe trzaski.

Winsting otworzył drzwi.

– I co?

– Wszyscy są martwi.

– Wszyscy?

– Co do jednego – potwierdził Bicz, wchodząc do środka.

Winsting opadł ciężko na krzesło.

– Może to i dobrze – powiedział, szukając jakiegoś jasnego punktu w tej mrocznej katastrofie. – Nikt nie postawi nam żadnych zarzutów. Może uda się nam po prostu stąd wyślizgnąć. Jakoś zatrzeć ślady...

Trudna sprawa. Budynek należał do niego, co wiązało go z tymi ofiarami. Potrzebował alibi. Niech to piekło pochłonie, będzie musiał pójść do brata. Cała ta sytuacja mogła go kosztować miejsce w senacie, nawet gdyby opinia publiczna nigdy się nie dowiedziała, co się wydarzyło. Skulił się na krześle.

– I co? – spytał ostro. – Co sądzisz?

W odpowiedzi ktoś chwycił Winstinga za włosy, odchylił jego głowę do tyłu i sprawnie poderżnął odsłonięte gardło.PODZIĘKOWANIA

Powieść ta ma skomplikowaną historię, gdyż jedną trzecią napisałem w czasie pisania innej książki. (Czekałem na powrót tekstu z redakcji – mam wrażenie, że chodziło o ostatni tom Koła czasu). Musiałem rzucić pracę nad tym tekstem i wrócić do poprzedniej książki. Zanim do niego powróciłem, moja wizja nowej trylogii o Waxie, Waynie i Marasi się zmieniła – co oznacza, że nadanie odpowiedniego kształtu pierwszej jednej trzeciej i dostosowanie jej do pozostałych dwóch trzecich, które właśnie pisałem, wymagało sporo pracy. Sporą pomoc zapewnili mi mój redaktor Moshe Feder, agent Joshua Bilmes i asystent Peter Ahlstrom.

Szczególne podziękowania kieruję również do mojego brytyjskiego redaktora, Simona Spantona. Jak zawsze nieocenioną pomocą była mi moja grupa pisarska, to jest: Emily Sanderson, Karen i Peter Ahlstrom, Darci i Eric James Stone, Alan Layton, Ben „tym razem nie zrób błędu w moim nazwisku, proszę” Olsen, Danielle Olsen, Kathleen Dorsey Sanderson, Kaylynn ZoBell, Ethan i Isaac Skarstedt, jak również Kara i Isaac Stewart.

Czujni czytelnicy beta zgłosili kilka ważnych uwag. Zaliczali się do nich: Jory Phillips, Joel Phillips, Bob Kluttz, Alice Arneson, Trae Cooper, Gary Singer, Lyndsey Luther, Brian T. Hill, Jakob Remick, Eric James Stone, Bao Pham, Aubree Pham, Steve Godecke, Kristina Kugler, Ben Olsen, Samuel Lund, Megan Kanne, Nate Hatfield, Layne Garrett, Kim Garrett, Eric Lake, Karen Ahlstrom, Isaac Skarstedt, Darci Stone, Isaac Stewart, Kalyani Poluri, Josh Walker, Donald Mustard III, Cory Aitchison i Christi Jacobsen.

Przez lata z dużą satysfakcją obserwowałem, jak rozwija się oprawa graficzna moich powieści. Od początku miałem ten szalony pomysł, by umieszczać więcej elementów graficznych niż to typowe – ile tylko uda mi się wcisnąć. W tym tomie umożliwiło to dwóch wspaniałych artystów. Mój przyjaciel, a obecnie kierownik artystyczny na pełen etat, Isaac Stewart, stworzył mapy i symbole, jak również pracował nad gazetą. Ilustracje do gazety stworzył jak zawsze wspaniały Ben Mc-Sweeney.

W agencji JABberwocky na podziękowania zasługują Eddie Schneider, Sam Morgan, Krystyna Lopez i Christa Atkinson. W Wielkiej Brytanii John Berlyne z Zeno Agency.

Na moją wdzięczność zasługują również następujące osoby z wydawnictwa Tor Books: Tom Doherty, Linda Quinton, Marco Palmieri, Karl Gold, Diana Pho, Nathan Weaver, Edward Allen i Rafal Gibek. Korektą zajmowała się Ingrid Powell, adiustacją Terry McGarry, a audiobook stworzył mój ulubiony lektor Michael Kramer. Robert Allen, Samantha Edelson i Mitali Dave to kolejny specjaliści od audiobooków, którym dziękuję. Mój nowy asystent Adam Horne dostaje swoją pierwszą wzmiankę w tej książce. Dobra robota, Adamie!

Jak zawsze ogromnie dziękuję rodzinie. Cudownej żonie i trzem synkom, którzy wciąż nie rozumieją, dlaczego tatuś pisze książki, w których jest tak mało obrazków.