Cienie wspomnień - ebook

z pocałunkiem amnezji na ustach

“Have you ever loved someone so much you’d give an arm for?

Not the expression, no, literally give an arm for?”

— Eminem

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zastanawialiście się kiedyś, jak wygląda umysł psychopaty? Co kryje się za mgłą tych pustych oczu, nieustannie wpatrujących się w białą ścianę nic nieznaczącego życia? Jakie emocje tłoczą się w nieruchomym ciele, od czasu do czasu poruszanym przez fałszywe wspomnienia paniki? Czy psychopata może kochać? Czy może być kochany? Nie. Psychopacie się współczuje. Psychopatą się gardzi, do psychopaty się nie zbliża, psychopatę się ignoruje, psychopaty się boi. Psychopata nie jest człowiekiem. Psychopata nie należy do tego świata.

Powiedział, że chce mojej śmierci. Patrzył mi wówczas prosto w oczy, pozwalając ujrzeć każdą niezrozumianą iskierkę w niebieskich tęczówkach. Jego pełne usta poruszały się jakby w spowolnionym tempie, ciemne brwi marszczył w sposób, którego nie znałam. Spięte mięśnie dawały do zrozumienia, że się spieszył, był podenerwowany, ale wciąż nad wyraz pociągający. Zaciskał palce na moim ramieniu z siłą, jakiej nigdy wcześniej nie pozwolił mi poczuć… Pachniał cynamonem i nutą alkoholu jak w momencie, w którym się poznaliśmy. Moją uwagę zwróciła niewielka plamka na kołnierzu jego koszuli. Miał zimny, martwy oddech, którym okalał moją rzeczywistość. Kiedy przeniosłam wzrok niżej, ujrzałam świeżą ranę w miejscu, gdzie znajdowało się jego serce. Wypływała z niej krew, ciemna, ciepła, rozkosznie muskająca zapachem moje nozdrza. Wyciągnęłam dłoń i dotknęłam rany, a ona zakleiła się w mgnieniu oka. Tyle tylko mogłam zrobić, sprawić, by wspomnienie krwi przestało być tak realistyczne. To niestosowne u ducha. Powiedział, że wciąż mnie kocha. Powiedział, że pragnie mojej śmierci.

Noemie naiwnie czekała na dalszy ciąg, jak za każdym razem, ale cisza mówiła jej, że to koniec wypowiedzi. Wyłączyła odtwarzacz i wyjęła kasetkę, po czym ścisnęła ją w dłoni i włożyła z powrotem do brązowej teczki z aktami, by tą z kolei wcisnąć między inne dokumenty w szufladzie. Wyszła z gabinetu i udała się do recepcji.

— Doszłaś do jakiegoś wniosku? — zapytała kobieta za biurkiem, wodząc wzrokiem za dziewczyną, która właśnie wybierała kawę z automatu.

Kiedy Noemie odeszła od urządzenia, postawiła kawę na ladzie i przesunęła klucz w stronę recepcjonistki, jednak nie odezwała się ani słowem. Sięgnęła do torby, skąd wyjęła paczkę Marlboro Gold.

— Zawsze cię podziwiałam — kontynuowała kobieta, wieszając klucz na haczyku. — Wysłuchujesz tych samych nagrań kilkaset razy, jakbyś oczekiwała, że następnym razem coś się zmieni w wypowiedzi.

Odwróciła się błyskawicznie, gdy usłyszała syczący dźwięk zapalniczki.

— Tutaj nie można...

— Palić? — dokończyła Noemie, zaciągając się głęboko. — Nie można również być otyłym, czyżbyśmy obie łamały zasady?

Dziewczyna zabrała kubek kawy z biurka i odwróciła się do wyjścia.

— Do następnego razu, Gertrude — rzuciła na pożegnanie.

— Ginevra — poprawiła ją recepcjonistka, czerwieniejąc na twarzy ze złości.

Dziewczyna prychnęła, wykrzywiając usta w pogardliwym uśmiechu.

— Bez znaczenia, obydwa wprost okropne — uznała, po czym zniknęła za drzwiami.

Dzień był szary i ponury, taki, jakie uwielbiała. Świat wydawał się wówczas pełny empatii, jakby znał każdy powód jej nieszczęścia, jakby znał każde wypalone przez ból miejsce duszy. Spojrzała na niebo. Zaczynało zmierzchać. Przyspieszyła kroku, by przedrzeć się przez las, nim zapadnie noc.

U siebie była po dwudziestej pierwszej. Całe sto metrów kwadratowych domu wypełniała pustka, ale mimo to zawołała imię matki w nadziei, że jednak będzie gdzieś tam, zaszyta w pokoju z pędzlem i paletą w dłoni. Jednak odpowiedziało jej jedynie rozczarowanie. Matka znów pieprzyła się z którymś ze studentów. Ojciec za to spędzał noce i dnie w biurze, udając, że ciężko pracuje. Czasem wyjeżdżał na podejrzane delegacje, kiedy już nie wiedział, jak się wymigać przed ważnymi świętami, och, tak, on również nie był aniołem. Uwielbiał długonogie blondynki. Mama Noemie była brunetką.

Czekała na jutrzejszy dzień od prawie roku. Każda chwila była torturą, a równocześnie złudną nadzieją, że w końcu nadejdzie odpowiedni czas. Przez cały rok wyobrażała sobie to spotkanie. Przez rok analizowała każdą możliwą wypowiedź z Jej strony, każdą odpowiedź, jaką mogłaby Jej dać. W ciągu roku wiele się zmieniło. Stała się dojrzalsza. Książki o Narnii zamieniła na powieści psychologiczne i kryminały, kolorowe sukienki rzuciła na dno szafy, dając miejsce ciemnym ubraniom, różowe ściany schowała za setką obrazów matki. A ona? Nie pamiętała już, co to szczery uśmiech. Wiedza, czym jest miłość, wyparowała, uwielbiała ranić, rozkoszowała się bólem, nienawiść stała się jej największą przyjaciółką, a rozpacz była towarzyszką. Przestała wierzyć w spełnienie marzeń, była wybrykiem natury i sarkastyczną suką. I to właśnie kochała w tym całym chaosie.

Usiadła na łóżku, wyjęła spod niego pudło i położyła je na kolanach. Minęła długa chwila, nim zdołała podnieść wieko. W powietrze wzbiły się drobinki kurzu, które wraz z oddechem wpłynęły do płuc. Zaciągnęła się tajemnicą malowaną przeszłością, by wreszcie wyjąć ze środka zdjęcie. Przedstawiało kobietę o długich, ciemnych włosach i ciepłej cerze, w sukni wyszywanej koronką. Unosiła dostojnie podbródek ku górze, pełne usta ułożyła w sztuczny uśmiech. Jedynie wielkie oczy wyrażały bezgraniczną rozpacz i krwawiły smutkiem.

Noemie rzuciła ostatnie spojrzenie na postać, odłożyła zdjęcie do pudła i zamknęła wieko, a następnie zgasiła lampkę i położyła się w łóżku. Długo leżała w martwej ciszy, wbijając wzrok w sufit, by wreszcie pozwolić powiekom zakryć płonące strachem oczy.

* * *

Nim zadzwonił budzik, Noemie siedziała na balkonie owinięta szlafrokiem, pijąc czarną kawę. Wpatrywała się tępo w budzące się słońce, właściwie nie myśląc. Uwielbiała, kiedy dusza kolidowała z psychiką. To było takie nienaturalne. Takie Jej.

Bała się, drastycznie, dogłębnie jak nigdy. Nie podejrzewała, że kiedy nadejdzie ten dzień, będzie tak przerażona. Odpychała od siebie myśli o niepowodzeniu, miała w sobie resztkę determinacji. Wiedziała, że od tej jednej rozmowy wiele zależy. Właściwie wszystko, co posiadała.

— Noemie Pecheur — powiedziała, gdy czterdzieści minut później stanęła przy recepcji w granatowej sukience i butach na wysokim obcasie. — Mam spotkanie z Esther Corbeau.

Recepcjonistka o imieniu Florence spojrzała na dziewczynę z troską. Pokiwała głową i uniosła słuchawkę telefonu, po czym wykręciła numer.

Noemie rozejrzała się wokół. Szpital wypełniał zapach inności, choroby, braku akceptacji z zewnątrz, zamknięcia… Lubiła to miejsce. Jedynie tutaj nie była wytykana palcami. Czuła się komfortowo.

— Noemie? — usłyszała wołanie gdzieś z tyłu. — Noemie, chodź za mną.

Pielęgniarka zaprowadziła ją do pomieszczenia za ciężkimi drzwiami. Puste, żółte ściany zamykały pokój w idealnym kwadracie, po środku którego znajdował się stolik i dwa ustawione przeciw sobie krzesła. Dwa metry nad podłogą mieściło się prostokątne okno, które z zewnątrz zamykały stalowe kraty. „Niemal przytulnie” — pomyślała, po czym odwróciła się, by ujrzeć lustro pokrywające prawie całą ścianę. Podeszła bliżej i uśmiechnęła się do odbicia, zastanawiając się, kto stoi po drugiej stronie i śledzi rozwój wydarzeń. Obejrzała swoje paznokcie i doszła do wniosku, że jedynie zdarty lakier powstrzymuje ją przed pokazaniem pielęgniarkom za lustrem weneckim środkowego palca.

Usłyszała, że ktoś wchodzi do pomieszczenia, a następnie zamyka drzwi. Mimowolnie po ciele przeszły dreszcze. Zacisnęła powieki, a chwilę później uniosła wzrok. W odbiciu lustra dostrzegła nową postać. Z jej ust wydobył się niemy krzyk.

— Noemie — wyszeptała dziewczyna stojąca w bezruchu niedaleko niej.

Esther miała na sobie białą koszulę sięgającą kolan, ręce zaciskał skórzany pas. Kasztanowe włosy były dłuższe, niż Noemie zapamiętała, a w czekoladowych oczach kryła się dziwna odmiana radości, jakby zupełnie wyssana z uczuć.

— Tak bardzo się zmieniłaś.

Noemie odwróciła się i podeszła na tyle blisko, by zauważyć drżenie kącików ust, tak jakby Esther nie potrafiła się uśmiechnąć. Sięgnęła do jej dłoni i ścisnęła ją najsilniej, jak potrafiła, po czym zamknęła jej kruche ciało w ramionach. Zagryzła wargi, desperacko próbując opanować obłąkane bicie serca i uspokoić burzę myśli, która szalała w psychice. I nagle cały scenariusz, który opracowywała przez ostatni rok, stał się kompletnie bezsensowny, każda możliwa wypowiedź idiotyczna. Trzymając jedyny skrawek przeszłości w ramionach, zrozumiała, że nigdy nie będzie w stanie przygotować się w pełni do tych najważniejszych momentów. Zupełnie jak do śmierci, nie mogła przygotować się też do przywrócenia do rzeczywistości spersonifikowanej istoty wspomnień.

— Pachniesz papierosami — szepnęła jej do ucha Esther. Noemie odsunęła się i spojrzała jej w oczy. — Zawsze mówiłaś…

— Zamieniłam też cappuccino na espresso, a poczucie szczęścia na samotność — przerwała. — Wszystko się zmieniło.

Usiadła na krześle i wpatrzyła się w stolik. Esther usiadła naprzeciw, obserwując w ciszy jej opadające powieki i podnoszące się regularnie.

— Tęsknię za tobą, Esther — powiedziała Noemie, unikając kontaktu wzrokowego. — Tęsknię za tobą jak diabli. Jesteś jedynym żyjącym wspomnieniem z tamtego okresu. Chciałabym, by wszystko było jak dawniej, ale to tylko marne życzenia. Nigdy nie złowiłam złotej rybki, ani nie znalazłam lampy z dżinem w środku.

Esther uśmiechnęła się niemrawo. Noemie spojrzała na nią, starając się odwzajemnić uśmiech, ale żadnej to nie wychodziło.

— Wiesz, kocham ciszę — oznajmiła Esther. — Jest taka lekka. Taka niepowtarzalna. Przylgnęła do mnie, odkąd tu zamieszkałam. Przeżywa ze mną każdą chwilę. Porozumiewa się za mnie z samotnością, uspokaja wściekłość, neutralizuje dźwięki łez. Cisza jest cudowną przyjaciółką, Noemie. Zastępowała mi ciebie.

Westchnęła ciężko i przeciągle, po czym zacisnęła powieki.

— Ale i ona nie jest wieczna — warknęła. — Znów pojawia się on. Jest taki zrozpaczony, a ja nie potrafię mu pomóc, nie wiem, co mam zrobić… Nie mogę o nim mówić, nikt nie rozumie…

Czekoladowe oczy zwróciły się ku Noemie, błagając niewerbalnie o pomoc.

— Proszę ciszę o powrót, Noemie — wyszeptała w pośpiechu. — Ale ona nie przychodzi. Zostawia mnie samą.

„Zupełnie jak ty” — te słowa zawisły w powietrzu niewypowiedziane. Noemie zagryzła wargę, po czym podeszła do Esther, uklękła przy niej i ścisnęła jej dłoń.

— Zrobię dla ciebie wszystko, Esther — powiedziała Noemie.

Jedyną odpowiedzią był pobłażliwy uśmiech.

Z korytarza dotarły głosy. Zbliżał się koniec ich spotkania. Esther w przestrachu odwróciła głowę w kierunku wyjścia, po czym rzuciła się na Noemie, powodując ich upadek.

Do sali weszło dwóch mężczyzn.

Noemie dźwignęła się na kolana, wpatrując się w oczy Esther.

— N., proszę… — usłyszała.

Mężczyźni zbliżyli się do dziewczyny i złapali ją za ramiona. Zapytali Noemie, czy wszystko w porządku, po czym unieśli Esther z podłogi.

Kiedy była już przy drzwiach, Noemie wyczytała z ruchu jej warg jedno zdanie:

— Zabierz mnie stąd.

* * *

Noemie długo siedziała na krześle w pustym, pachnącym Esther pokoju, nim kazano jej wyjść. Podążała korytarzem przed siebie, aż natrafiła na psychiatrę leczącego jej przyjaciółkę.

— Noemie! — zawołał w jej kierunku wysoki mężczyzna w średnim wieku. — Mademoiselle Pecheur! Jak miło panienkę tu zobaczyć.

— Kiedy ją wypuścicie? — rzuciła bez zbędnych kurtuazji. — Kiedy Esther wyjdzie z tego więzienia?

Mężczyzna kaszlnął.

— Właściwie diagnozuje się…

— Kłamie pan — stwierdziła, mrużąc oczy i piorunując psychiatrę wzrokiem. — Wyczuwam sabotaż.

— O co mnie oskarżasz? — zapytał, zaskoczony.

Noemie udała zamyślenie, podtrzymując podbródek dłonią.

— Spójrzmy… Może o to, że rodzice Esther zapłacili za jak najdłuższy pobyt córki w tym miejscu? Och, zapomniałabym! Może również o to, że — ściszyła głos do szeptu i konspiracyjnie skuliła się w stronę lekarza — pewien psychiatra stawia nieprawidłowe diagnozy, zamieniając tę biedną dziewczynę w wariatkę?

Noemie posłała mu pewny siebie uśmiech.

— Oskarżasz mnie, nie mając żadnych dowodów, dziecko. A to nie jest zbyt mądrym posunięciem.

— Z pewnością — przyznała, kiwając głową. — Może po prostu świruję i mnie pan również wymyśli jakąś nieistniejącą chorobę umysłu? A, no tak, za to należy płacić — przewróciła oczami i westchnęła teatralnie.

Mężczyzna rozejrzał się po korytarzu i ze złością przyszpilił dziewczynę do ściany.

— Powiem to tylko raz — warknął, wbijając wzrok w Noemie. — Jeśli jeszcze kiedyś usłyszę takie oskarżenia padające w moją stronę, osobiście dopilnuję, by Esther Corbeau spędziła resztę życia w najgorszym szpitalu w kraju.

To powiedziawszy, mężczyzna puścił dziewczynę i skierował się ku własnemu gabinetowi.

— To trzeba przekazać rodzicom Esther, że pan zdoła spełnić ich prośbę za darmo! — krzyknęła za nim, jednak nie była pewna, czy usłyszał.

Poprawiła sukienkę, dysząc ciężko, a po chwili rzuciła się w stronę wyjścia.

Na dworze spotkała ją ulewa, nie była na to przygotowana, jej buty szczyciły się siedmiocentymetrowym obcasem. Biegła jednak przed siebie, nie zważając na podeszwy, które z każdym krokiem zatapiały się coraz głębiej w mokrą glebę ani na deszcz, który stworzył na niej pelerynę kropel. Z gardła wyrywały się ciche krzyki, a po policzkach płynęły zimne krople deszczu imitujące łzy, zabierając ze sobą czarne drobinki tuszu do rzęs. Pod pachą ściskała torebkę, jakby miała dać jej poczucie bezpieczeństwa, mogła się łudzić, przecież nie miała pojęcia, czym właściwie jest bezpieczeństwo. Przeklęła, gdy potknęła się o wystającą gałąź i upadła prosto w błoto. Był to czas częstych ulew, dlatego nie miała co liczyć na suchy skrawek ziemi w drodze do domu. Oparła się dłońmi, wbijając kolana w glebę. Włosy opadały jej po obydwu stronach twarzy, coraz bardziej mokre, ale czym miała się przejmować, nikogo przy niej nie było w tamtej chwili, nikogo nie było nigdy.

Przewróciła się na plecy i wbiła wzrok w niebo. Krople deszczu pieściły policzki, twarz nie wyrażała żadnych uczuć, usta były delikatnie rozchylone, powieki od czasu do czasu przykrywały dwukolorowe oczy. Co, jeśli właśnie w tym momencie ktoś uklęknąłby przy niej, uśmiechnął się i pomógł wstać? Co, jeśli ktokolwiek, równie zagubiona dusza zaopiekowałaby się nią? Co, jeśli mogłaby przestać się martwić?

Powoli przysłoniła oczy powiekami.

— Co tu robisz, Esther?! — krzyczy szeptem czternastoletnia dziewczyna, wyglądając przez okno sypialni. Jest noc, dość późna, na niebie piętrzą się gwiazdy, księżyc świeci mocno, idealnie ukazując wychudzoną postać stojącą na trawniku i wpatrującą się w dziewczynę w oknie.

— Zimno — stwierdza. Drżącą dłonią poprawia koszulę nocną opadającą z ramienia.

Przeciera oczy i spogląda w tarczę księżyca. Wyciąga ku niemu dłoń, uśmiechając się szeroko, by następnie obrócić się kilka razy wokół własnej osi.

— Esther!

Dziewczyna zatrzymuje się gwałtownie i wpatruje w przyjaciółkę, obserwującą ją ze zdziwieniem i strachem jednocześnie.

— Noemie, pamiętasz, co o śmierci mówił Gandhi?

Noemie przewraca oczami, kręcąc głową z dezaprobatą.

— Jest trzecia w nocy. Czego oczekujesz? Przyszłaś tu boso, w samej koszuli nocnej i pytasz…

— „Jest wiele powodów” — przerywa jej Esther, postępując kilka kroków ku nieoświetlonej ulicy, na której co pewien czas znienacka pojawiały się samochody — „dla których jestem przygotowany na śmierć…”

Noemie przełyka głośno ślinę, coraz bardziej wystając z okna. Woła imię przyjaciółki, gdy ta wciąż kroczy ku jezdni.

— Co dalej?

— Zatrzymaj się! — wrzeszczy przerażona Noemie, wystawiwszy jedną nogę przez okiennicę. — Stój!

Z dala dochodzi dźwięk jadącego samochodu. Esther mimo tego wciąż kroczy przed siebie, zapatrzona w blask władcy nieba.

— Co dalej?

Po zmarzniętych policzkach Noemie spływają łzy. Zdenerwowana wyciąga bezsensownie dłoń ku odległej postaci przyjaciółki i krztusząc się, woła jeszcze raz. Esther staje na krawężniku, w niewielkiej odległości pojawiają się światła samochodu. Stawia stopę na jezdni i robi następny krok, i następny, wciąż wpatrując się w księżyc.

— Noemie?! Co dalej?! — krzyczy.

Dziewczyna staje na daszku nad drzwiami wejściowymi obiema stopami i wyciąga drugą rękę ku przyjaciółce.

— Esther!

— Co dalej?!

Nocne powietrze przeszywa rozdzierający serce wrzask przerażonej dziewczyny i pisk opon na asfaltowej jezdni. Z początku Noemie widzi tylko ciemność i czuje niemożliwy ból w całym ciele, policzek tuli się do mokrej trawy. Rozchyla delikatnie powieki i widzi jak przez mgłę zbliżające się bose stopy. Postać dociera do niej, by ostatecznie uklęknąć, a po chwili zbliżyć wargi do jej ucha i wyszeptać:

— „…ale nie ma żadnego, dla którego gotów byłbym zabić“.

Noemie otworzyła oczy.

Krople deszczu wciąż biły zziębnięte policzki. Wyciągnęła dłoń do nieba, nie po to, by ochronić się przed nimi, raczej, by dać sobie złudzenie muśnięcia opuszkiem palca szarych chmur. Uniosła się i rozejrzała wokół. Zamknięta była między drzewami niewielkiego parku, który musiała pokonać w drodze ze szpitala do domu. W dali dojrzała światła samochodów, otrzepała się więc z błota i podążyła w tamtym kierunku. Kiedy znalazła się na przystanku autobusowym, usiadła na drewnianej ławce pod dachem. Otarła twarz rękawami, by zetrzeć krople deszczu z policzków i sprawdziła Black Berry, nikt jednak nie interesował się nią, co zupełnie jej nie zaskoczyło.

— Noemie? — usłyszała imię dobiegające z lewej strony, uniosła więc wzrok, choć niechętnie.

Zbliżał się do niej chłopak, którego na pierwszy rzut oka nie zdołała poznać. Miał ciemne włosy, dostatecznie długie, by przykleić się do niemal białego czoła. Wielkie, czarne oczy świeciły zainteresowaniem i zaskoczeniem, uniesione ramiona pozwalały szyi schować się w kołnierzu szarego płaszcza. Noemie zauważyła przyczepioną do kieszeni przy prawej piersi broszkę w kształcie złączonych liter J i L. Chłopak usiadł obok, wciąż uśmiechając się delikatnie. Zmarszczył brwi, kiedy wciąż patrzyła pytająco.

— Nie pamiętasz mnie? — zmarkotniał. — To ja, Jérémy. Jérémy Lavelle.

Źrenice Noemie rozszerzyły się błyskawicznie na dźwięk tego nazwiska, a dłonie schowane w kieszeniach zaczęły drżeć. Wymusiła uśmiech, którym obdarzyła chłopaka, próbując nie nawiązywać kontaktu wzrokowego.

— Oczywiście, wybacz, tyle się działo.

— Nic nie szkodzi — pokiwał głową, jakby potwierdzając jej poprzednią wypowiedź. — Słyszałem, że po jego zaginięciu straciłaś pamięć.

Spojrzała na niego, marszcząc brwi, stanowczo niezadowolona z jego wiedzy.

— Tak, wypiłam za dużo i urwał mi się film — mruknęła sarkastycznie.

— Nie osądzam cię, po prostu wszyscy wciąż czekamy na jakiekolwiek informacje, wszyscy zdali raport z tamtej imprezy. Wszyscy, oprócz ciebie.

— Nie pamiętam, by wydarzyło się coś szczególnego — odparła, zaciskając zęby.

— To, że jednego dnia straciłaś pamięć i zniknął Louis jest szczególną sprawą. Nie dziw się więc, że próbujemy to jakoś powiązać, wytłumaczyć zdarzenia w najbardziej logiczny sposób.

Zacisnęła powieki, by opanować złość. Odwróciła twarz od Jérémiego, próbując się uspokoić.

— Nikt cię nie oskarża, nikt również nie wie, co właściwie spowodowało twoją amnezję. Wciąż czekamy. Na jego powrót albo chociaż na odzyskanie przez ciebie pamięci.

— To przecież wydarzyło się prawie rok temu — wyszeptała Noemie. Odwróciła się delikatnie, wbijając wzrok w kolana. — Nie bierzecie choćby pod uwagę tego, co mówi Esther?

Jérémy roześmiał się głośno.

— Ciągle ją odwiedzasz, co? Zrozum w końcu, że to wariatka. Nie można wierzyć jej słowom. Była do reszty zakochana w moim bracie, to dosyć smutne, wiesz, odszedł, ona wciąż utrzymuje, że umarł. Może nie chciał z nią być i dlatego…? — Pokręcił głową. — Wcale się nie dziwię, zawsze była rozchichotaną dziwaczką.

Noemie poczuła, jak wzbiera w niej wściekłość, piękna i majestatyczna. Z każdym słowem Jérémiego roznosiła się po ciele. Czuła, że wybuchnie. Wyobrażała sobie, jak wbija paznokcie w ciało chłopaka i pociąga, zdzierając przebrzydłą skórę. Nie mogła jednak dać ponieść się emocjom, zbyt wiele kosztowały ją terapie pokonywania stresu.

— Czyli rozumując twoim tokiem myślenia, każda dziewczyna jest rozchichotaną dziwaczką?

— Co masz na myśli?

— Nie tylko Esther nie chciała pójść z tobą do łóżka, Jérémy — uśmiechnęła się pobłażliwie. — Właściwie ta twoja głupia dziewczyna, jak miała na imię…? Mniejsza z tym, nawet ona robiła to z litości. I nie wyssałam tego z palca, często z nią rozmawiałam w poczekalni do psychologa, mówiła, że ma z tym problem, często robi to z żalu.

Jérémy utkwił wzrok w pokrytej szyderstwem twarzy Noemie, na moment milknąc. Uśmiechnął się subtelnie, jakby z zadowoleniem i głęboko odetchnął, przenosząc wzrok na przejeżdżające samochody.

— Nie wiedziałem, że nagle stałaś się taka porywcza.

— Niedziwne, twoja wiedza o czymkolwiek ogranicza się do minimum — odparła beznamiętnym tonem.

Zaśmiał się cicho, nie było jednak w tym ani zdenerwowania, ani oburzenia, ani choćby kpiny.

— Wiem, że musi być ci ciężko — powiedział po chwili ciszy.

Noemie przewróciła oczami.

— Och, Jérémy, naprawdę sądzisz…

— Może nie byłem w takiej sytuacji — przerwał — ale potrafię sobie wyobrazić.

Uśmiechnęła się z politowaniem.

— Nie masz pojęcia, jak to jest — oznajmiła, po czym westchnęła teatralnie i przeniosła wzrok na ulicę. — Nie masz zielonego pojęcia, jak ciężko żyć wśród samych idiotów.

Chłopak wybuchnął śmiechem, lecz nie odpowiedział już ani słowem. Kątem oka spojrzał na nią, lustrując każdą błyszczącą od deszczu część jej twarzy. Pełne, malinowe usta, długie rzęsy, niewielki nos delikatnie zadarty, proste włosy, z obydwu stron chroniące zaróżowione policzki.

— Wiem, czego pragniesz, Noemie — szepnął po długiej chwili. Nie patrzył już na nią, w zdenerwowaniu liczył wzrokiem przejeżdżające samochody. — Wiem, czego chce Esther.

Dziewczyna prychnęła pogardliwie.

— I znów to samo. Skąd u ciebie ta pewność, że wszystko wiesz, do cholery? Nie masz pojęcia, czego chcę, a tym bardziej, czego chce ktoś taki jak Esther.

— Takie osoby są mniej skomplikowane, niż ci się wydaje, Noemie. W rozpaczy pragną jednego. Ucieczki.

Noemie zagryzła dolną wargę.

— A ty chcesz, by jej pragnienia się spełniły. Tyle że ona nie może zrobić nic, tkwi w psychiatryku. Zostałaś sama pośród zagadki, której nikt nie zdołał rozwiązać. I wiesz, a raczej zmuszona jesteś wiedzieć, że nie masz innego wyjścia, jak dokonać niemożliwego.

Przy przystanku zatrzymał się autobus. Chłopak podniósł się i skierował ku otwartym drzwiom. Stawiając krok na pierwszym stopniu, odwrócił się i spojrzał na dziewczynę ze zdziwieniem.

— Na co czekasz? — zawołał. — Nie ma tu twojego szofera, księżniczko, witaj w prawdziwym świecie.

— To nie mój numer, przyjedzie dopiero za…

— Nie, nie — przerwał. — Oczywiście, że to właściwy autobus, Noemie. Nie wracasz do domu. Muszę ci coś pokazać.

Roześmiała się głośno.

— Wybacz, ale zdam się na własne zmysły — rzekła, próbując go zbyć.

— Wsiada pan? — krzyknął zirytowany kierowca. — Czy woli pan jechać pomiędzy?

— Moment! — rzucił Jérémy.

— To nie taksówka! — warknął kierowca, jednak chłopak puścił jego uwagę mimo uszu.

— Zaufaj mi, Noemie. Ten jeden raz. Jeśli zawiodę, nigdy więcej nie będziesz musiała na mnie spojrzeć.

Dziewczyna przewróciła oczami.

— Nie potrzebuję cię, nie zaufam ci i mam gdzieś, czy cię jeszcze spotkam — odparła.

— Pomogę ci w realizacji pragnień. Pokażę ci, którą drogą pójść. Wiem coś, o czym nie wie nikt, ani Esther, ani jej matka, ani ktokolwiek inny. — Wyciągnął ku niej dłoń. — To co, zaryzykujesz?