-
W empik go
Co wolno poecie? - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 marca 2020
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Co wolno poecie? - ebook
„Co wolno poecie” to zbiór wierszy o różnej tematyce, których wspólnym mianownikiem jest człowiek. Utwory egzystencjalne i filozoficzne przeplatają się tu z wierszami humorystycznymi i satyrycznymi. Miłość, życie i śmierć, radość i smutek, nadzieja, zachwyt i zwątpienie, los i czas. Pytania o rzeczywistość, celna obserwacja zdarzeń i zjawisk otaczających człowieka w jego codzienności. Wszystko to można odnaleźć w niniejszym zbiorze wierszy.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8189-844-7 |
| Rozmiar pliku: | 979 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Co wolno poecie
Co wolno poecie,
gdy wolny i szczery,
kiedy kreśli słowa słyszane w swej głowie,
gdy oddaje światu myśli zrodzone przed chwilą,
mijającą szczerością dzieląc się z innymi?
Co wolno poecie,
gdy wskazać chce winnego
i gdy obiega treścią plugawe szczegóły,
gdy nabiera rozmachu w swoistej pogoni za winą,
moralizuje nachalnie, obrzuca epitetami?
Co wolno poecie, kiedy łza już wyschła,
zagoiło się wspomnienie i nie wróci w tekście,
nie otworzy więcej furtki,
nie trzaśnie drzwiami w przeciągu?
Co wolno poecie, gdy kusi i bawi,
gdy deprawuje swym piórem sylaby bezecnie,
gdy taktownie wycofa słowo zakazane moralnie,
powstrzyma się od ostateczności,
przemilczy zaklęcie?
Czy jeszcze wolno poecie,
gdy przekonania kłócą się ze sobą,
kiedy rozdziera sprzeczność,
pojawia zwątpienie?Rozbity kamień
Rozbity kamień spadł samotnie
w dolinie cichej, zacienionej,
bo słońce rzadko tam zagląda,
zapominając ciągle o niej.
Rozbity kamień już zapomniał
jak na wierzchołku wielkiej góry
tysiące lat w niebo spoglądał
na wędrujące po nim chmury.
Rozbity kamień rozsypany
zwraca uwagę swoim stanem
tylko tych kilku małych mrówek,
które tu mają go za ścianę.
Wiatr nim kołysze na pustkowiu,
gdzie z drzew zostały tylko pniaki
i czasem jeszcze księżyc w pełni
rozświetli skalne, drobne znaki.
Aż wreszcie stopa ludzka wtargnie
w ten świat, pustosząc go zaciekle,
jakby się wrogie starły armie,
jakby dwa diabły biły w piekle.
Rozdepcze każdą napotkaną
kruszynę skały, ślad przeszłości,
karmiąc się wciąż kolejną zmianą,
bez zawahania, wątpliwości.
Rozbity kamień wbity w ziemię,
wdeptany leży już głęboko,
na skalnym szczycie jeszcze jeden
odrywać zaczął się wysoko.
Znów spadnie w cichej tej dolinie,
pora przychodzi, w końcu mija,
bo zawsze kończy się w momencie,
w którym ten kamień się rozbija.Obłuda
Doba się ze mną spiera o czas,
o wszystkie chwile,
te zaplanowane, te wymarzone,
te przekreślone
i te obiecane.
Ciągle mnie odgania od wspomnień,
od wszystkich tych dni,
od utraconych i niespełnionych,
minionych.
Przelewają się kolejne minuty niepewności,
wróżenie i czekanie na kolejny raz.
Może nie zawiedzie mnie przeczucie,
może mi odpowie na pytanie,
jak długo i jak daleko można iść
i mierzyć się z obłudą świata?Opowieść wiatru
Opowiedział wiatr historię
o księżniczce z czarnej skały,
o baśniowym świecie wielkim
i o czarach, co zostały.
Opowiedział wiatr i powiał
wciąż magicznym swym powiewem,
ktoś dziś jednak nie wytrzymał no i z gniewem
brzydko zwrócił się sam jeden do wichury,
wygadując przy tym zwykłe, puste bzdury,
aż wiatr ucichł i wyszeptał słowa te:
Rozszumiały się stawy, rozszumiały jeziora,
a w odległych dolinach trwała cicha rozmowa,
rozmawiały tam ptaki, rozmawiały potwory,
wszystkie zwykłe, niezwykłe biły światłem kolory.
Mchy, paprocie szumiały, wiatr grał nimi do rymu,
potem wracał do ludzi, kręcił dymem z komina.
Chmury niebo przykryły, żuk się schował gdzieś w trawie,
wiatr pakt z deszczem podpisał, słońce już po zabawie.
Tak się kończy opowieść, choć się tylko zaczęła,
gdy chcesz poznać ją dalej, wiatr Ci bajkę dośpiewa.
Tak się kończy opowieść, wersy w przepaść zmierzają,
wiatr wśród ciszy ustaje, słowa tekst opuszczają.Ballada o bardzo głupim smoku
Gdy siedzisz czytelniku o świcie, czy o zmroku,
przeczytasz tu opowieść o bardzo głupim smoku.
Pouczająca to historia,
niejedno przyjdzie skojarzenie,
wszak wokół wielu głupców żyje,
same barany i jelenie.
A smok był nietypowym smokiem,
ziać ogniem nie potrafił wcale,
ział za to ślicznie nienawiścią,
w tej kwestii miał prawdziwy talent.
W smoczym rozumku wielka dziurka
znów powiększała się ogromnie,
gad wciąż ambicje miał olbrzymie,
choć zachowywał się spokojnie.
Raz plan nakreślił siedząc dumnie
w swej najpiękniejszej smoczej jamie:
Ja w polityce się zatrudnię!
Co postanowię, niech się stanie!
Wybrał się wtedy na przechadzkę,
do partii zgłosił się przewodniej,
bo smok chciał zasiąść w parlamencie,
by czuć się mądrze oraz modnie.
Wypełnił wniosek o przyjęcie,
uśmiechał cicho się pod nosem,
że wkrótce pewnie go wybiorą,
że każdy wesprze go swym głosem.
Nie mylił się smok wcale bowiem,
gdy przyszedł czas wyborów wreszcie,
kampanię krótko podsumował:
wszyscy kochają mnie w tym mieście!
I wymachiwał swym ogonem
dumny z obietnic, co je składał,
a obiecywał wszystkim wszystko,
z każdym wyborcą długo gadał.
Wszedł więc do Sejmu i zrozumiał,
wciąż rozglądając się na boki,
że się głupotą nie wyróżnia,
że naokoło same smoki.
Kłębią się w matni bezrozumnie,
hulają dziarsko zawadiaki,
głupie i tępe w zbitej masie,
choć w sumie fajne z nich chłopaki.
Wciąż stroją fochy, miny robią,
nie podważając swego męstwa,
bo smoki wszakże są jedynie
marnym odbiciem społeczeństwa.
W krzywym zwierciadle chyba jednak
odbił się obraz po raz wtóry.
Kto im pozwolił na zwycięstwa?
Kto wpuścił smoki bez tresury?
Duszne powietrze ciężko wisi,
wyziew głupoty się unosi,
przewietrzyć izbę trzeba prędko!
Co rozsądniejszy głos podnosi.
Nie słyszą jednak w tym tumulcie
nawoływania, choć słusznego:
Sprawdź, co na kartce masz wyborczej,
nim smoka wpuścisz kolejnego!Wspomnienie
Coś drgnęło w sumieniu
i przesunęło myśl po mojej głowie.
Zatarte ślady, mgliste, minione chwile,
bez wstydu i bez pruderii.
Obiecuję sobie szczerość kolejny raz, bez dystansu.
Wprost, szczerze, widzę to, co minęło,
odtwarzam obraz przeszłości,
czasem mniej przyjemny,
innym razem kipiący radością.
Tylko słowa nie chcą dać się złapać w pułapce czasu,
drętwieje język i oczy rozdziera szczypiąca łza.
Nie dam jej uciec i nie pozna świat tych wspomnień,
tylko cisza skryje te chwile,
sekundy, minuty, godziny,
bez pośpiechu.Pobudka
Jest taki moment w życiu człowieka,
gdy słyszy budzik, to dalej zwleka.
Wstać mu się nie chce, walczy ze sobą,
chce cofnąć zegar z ostatnią dobą.
Zaspany zrzuca kołdrę powoli,
nagle odkrywa, że coś go boli.
Kapcie po drodze stopą wymacał,
ubrania z krzesła znów powywracał.
Powolnym ruchem dopadł łazienki,
tutaj przeżywa kolejne męki.
Prysznic znów siknął wodą zmrożoną,
twarz widzi w lustrze nieogoloną.
W końcu maszynkę włączył do sieci,
goli się sennie, a czas wciąż leci.
Teraz śniadanie w pędzie ogarnie,
tosty się palą, smakują marnie.
Czy dziś się spóźni? Wszak praca czeka,
klientów czeka przed ladą rzeka.
Ejże, powoli, nie ma pośpiechu
i czytelniku pękniesz ze śmiechu,
bo tu objawi się prawda naga,
że z tym pośpiechem to istna blaga
i nikt go z pracy dziś nie wykopie,
Co wolno poecie,
gdy wolny i szczery,
kiedy kreśli słowa słyszane w swej głowie,
gdy oddaje światu myśli zrodzone przed chwilą,
mijającą szczerością dzieląc się z innymi?
Co wolno poecie,
gdy wskazać chce winnego
i gdy obiega treścią plugawe szczegóły,
gdy nabiera rozmachu w swoistej pogoni za winą,
moralizuje nachalnie, obrzuca epitetami?
Co wolno poecie, kiedy łza już wyschła,
zagoiło się wspomnienie i nie wróci w tekście,
nie otworzy więcej furtki,
nie trzaśnie drzwiami w przeciągu?
Co wolno poecie, gdy kusi i bawi,
gdy deprawuje swym piórem sylaby bezecnie,
gdy taktownie wycofa słowo zakazane moralnie,
powstrzyma się od ostateczności,
przemilczy zaklęcie?
Czy jeszcze wolno poecie,
gdy przekonania kłócą się ze sobą,
kiedy rozdziera sprzeczność,
pojawia zwątpienie?Rozbity kamień
Rozbity kamień spadł samotnie
w dolinie cichej, zacienionej,
bo słońce rzadko tam zagląda,
zapominając ciągle o niej.
Rozbity kamień już zapomniał
jak na wierzchołku wielkiej góry
tysiące lat w niebo spoglądał
na wędrujące po nim chmury.
Rozbity kamień rozsypany
zwraca uwagę swoim stanem
tylko tych kilku małych mrówek,
które tu mają go za ścianę.
Wiatr nim kołysze na pustkowiu,
gdzie z drzew zostały tylko pniaki
i czasem jeszcze księżyc w pełni
rozświetli skalne, drobne znaki.
Aż wreszcie stopa ludzka wtargnie
w ten świat, pustosząc go zaciekle,
jakby się wrogie starły armie,
jakby dwa diabły biły w piekle.
Rozdepcze każdą napotkaną
kruszynę skały, ślad przeszłości,
karmiąc się wciąż kolejną zmianą,
bez zawahania, wątpliwości.
Rozbity kamień wbity w ziemię,
wdeptany leży już głęboko,
na skalnym szczycie jeszcze jeden
odrywać zaczął się wysoko.
Znów spadnie w cichej tej dolinie,
pora przychodzi, w końcu mija,
bo zawsze kończy się w momencie,
w którym ten kamień się rozbija.Obłuda
Doba się ze mną spiera o czas,
o wszystkie chwile,
te zaplanowane, te wymarzone,
te przekreślone
i te obiecane.
Ciągle mnie odgania od wspomnień,
od wszystkich tych dni,
od utraconych i niespełnionych,
minionych.
Przelewają się kolejne minuty niepewności,
wróżenie i czekanie na kolejny raz.
Może nie zawiedzie mnie przeczucie,
może mi odpowie na pytanie,
jak długo i jak daleko można iść
i mierzyć się z obłudą świata?Opowieść wiatru
Opowiedział wiatr historię
o księżniczce z czarnej skały,
o baśniowym świecie wielkim
i o czarach, co zostały.
Opowiedział wiatr i powiał
wciąż magicznym swym powiewem,
ktoś dziś jednak nie wytrzymał no i z gniewem
brzydko zwrócił się sam jeden do wichury,
wygadując przy tym zwykłe, puste bzdury,
aż wiatr ucichł i wyszeptał słowa te:
Rozszumiały się stawy, rozszumiały jeziora,
a w odległych dolinach trwała cicha rozmowa,
rozmawiały tam ptaki, rozmawiały potwory,
wszystkie zwykłe, niezwykłe biły światłem kolory.
Mchy, paprocie szumiały, wiatr grał nimi do rymu,
potem wracał do ludzi, kręcił dymem z komina.
Chmury niebo przykryły, żuk się schował gdzieś w trawie,
wiatr pakt z deszczem podpisał, słońce już po zabawie.
Tak się kończy opowieść, choć się tylko zaczęła,
gdy chcesz poznać ją dalej, wiatr Ci bajkę dośpiewa.
Tak się kończy opowieść, wersy w przepaść zmierzają,
wiatr wśród ciszy ustaje, słowa tekst opuszczają.Ballada o bardzo głupim smoku
Gdy siedzisz czytelniku o świcie, czy o zmroku,
przeczytasz tu opowieść o bardzo głupim smoku.
Pouczająca to historia,
niejedno przyjdzie skojarzenie,
wszak wokół wielu głupców żyje,
same barany i jelenie.
A smok był nietypowym smokiem,
ziać ogniem nie potrafił wcale,
ział za to ślicznie nienawiścią,
w tej kwestii miał prawdziwy talent.
W smoczym rozumku wielka dziurka
znów powiększała się ogromnie,
gad wciąż ambicje miał olbrzymie,
choć zachowywał się spokojnie.
Raz plan nakreślił siedząc dumnie
w swej najpiękniejszej smoczej jamie:
Ja w polityce się zatrudnię!
Co postanowię, niech się stanie!
Wybrał się wtedy na przechadzkę,
do partii zgłosił się przewodniej,
bo smok chciał zasiąść w parlamencie,
by czuć się mądrze oraz modnie.
Wypełnił wniosek o przyjęcie,
uśmiechał cicho się pod nosem,
że wkrótce pewnie go wybiorą,
że każdy wesprze go swym głosem.
Nie mylił się smok wcale bowiem,
gdy przyszedł czas wyborów wreszcie,
kampanię krótko podsumował:
wszyscy kochają mnie w tym mieście!
I wymachiwał swym ogonem
dumny z obietnic, co je składał,
a obiecywał wszystkim wszystko,
z każdym wyborcą długo gadał.
Wszedł więc do Sejmu i zrozumiał,
wciąż rozglądając się na boki,
że się głupotą nie wyróżnia,
że naokoło same smoki.
Kłębią się w matni bezrozumnie,
hulają dziarsko zawadiaki,
głupie i tępe w zbitej masie,
choć w sumie fajne z nich chłopaki.
Wciąż stroją fochy, miny robią,
nie podważając swego męstwa,
bo smoki wszakże są jedynie
marnym odbiciem społeczeństwa.
W krzywym zwierciadle chyba jednak
odbił się obraz po raz wtóry.
Kto im pozwolił na zwycięstwa?
Kto wpuścił smoki bez tresury?
Duszne powietrze ciężko wisi,
wyziew głupoty się unosi,
przewietrzyć izbę trzeba prędko!
Co rozsądniejszy głos podnosi.
Nie słyszą jednak w tym tumulcie
nawoływania, choć słusznego:
Sprawdź, co na kartce masz wyborczej,
nim smoka wpuścisz kolejnego!Wspomnienie
Coś drgnęło w sumieniu
i przesunęło myśl po mojej głowie.
Zatarte ślady, mgliste, minione chwile,
bez wstydu i bez pruderii.
Obiecuję sobie szczerość kolejny raz, bez dystansu.
Wprost, szczerze, widzę to, co minęło,
odtwarzam obraz przeszłości,
czasem mniej przyjemny,
innym razem kipiący radością.
Tylko słowa nie chcą dać się złapać w pułapce czasu,
drętwieje język i oczy rozdziera szczypiąca łza.
Nie dam jej uciec i nie pozna świat tych wspomnień,
tylko cisza skryje te chwile,
sekundy, minuty, godziny,
bez pośpiechu.Pobudka
Jest taki moment w życiu człowieka,
gdy słyszy budzik, to dalej zwleka.
Wstać mu się nie chce, walczy ze sobą,
chce cofnąć zegar z ostatnią dobą.
Zaspany zrzuca kołdrę powoli,
nagle odkrywa, że coś go boli.
Kapcie po drodze stopą wymacał,
ubrania z krzesła znów powywracał.
Powolnym ruchem dopadł łazienki,
tutaj przeżywa kolejne męki.
Prysznic znów siknął wodą zmrożoną,
twarz widzi w lustrze nieogoloną.
W końcu maszynkę włączył do sieci,
goli się sennie, a czas wciąż leci.
Teraz śniadanie w pędzie ogarnie,
tosty się palą, smakują marnie.
Czy dziś się spóźni? Wszak praca czeka,
klientów czeka przed ladą rzeka.
Ejże, powoli, nie ma pośpiechu
i czytelniku pękniesz ze śmiechu,
bo tu objawi się prawda naga,
że z tym pośpiechem to istna blaga
i nikt go z pracy dziś nie wykopie,
więcej..
