Consider Me - ebook

ROZDZIAŁ 1. PECHOWA TRZYNASTKA

1

Pechowa trzy­nastka

Car­ter

– KURWA.

Prze­wra­cam się na plecy i daję sobie chwilę na zła­pa­nie odde­chu, przy oka­zji zdej­mu­jąc kon­dom z szybko kur­czą­cego się kutasa. Zli­zuję języ­kiem kro­pelkę potu, która przy­lgnęła do mojej gór­nej wargi i prze­jeż­dżam pal­cami po wło­sach. Jestem, kurwa, wykoń­czony.

– Nie – jęczy Laura, nie­mal rzu­ca­jąc się na łóżko, kiedy pró­buję wstać. – Jesz­cze nie idź, Car­ter.

Pod­no­szę pre­zer­wa­tywę. To chyba wystar­cza­jąco suge­stywne, prawda?

– Tylko wyrzu­cam gumkę, Lauro.

Marsz­czy brwi.

– Lacey.

Duszę w sobie śmiech. Ups.

– Jasne. Prze­pra­szam. Lacey.

Lacey to blond rakieta, która była na okładce „Maxima” w sierp­niu zeszłego roku. Tyle zapa­mię­ta­łem, bo powtó­rzyła mi to dzi­siaj przy barze trzy­na­ście razy. Zaczą­łem liczyć po trze­cim.

– Może druga runda? – woła, kiedy wyrzu­cam kon­dom do kosza w łazience.

Opie­ram się przed­ra­mie­niem o ścianę i odle­wam, pod­czas gdy ona papla coś o spę­dze­niu razem całej nocy. To moż­liwe, ale wolał­bym, żeby już wyszła. Wbrew powszech­nej opi­nii cenię sobie czas spę­dzany w samot­no­ści, nawet jeśli alter­na­tywą jest wsa­dze­nie pew­nej czę­ści ciała w atrak­cyjną dziew­czynę.

Nie zro­zum­cie mnie źle, Lacey jest typem laski, z którą idziesz do łóżka, nie zasta­na­wia­jąc się dwa razy. To dla­tego pie­przy­li­śmy się jak kró­liki przez ostat­nie pół godziny, po tym, jak zma­ca­łem ją w win­dzie w dro­dze na górę, bo, Chry­ste, chcia­łem, żeby prze­stała gadać. Zro­zu­mia­łem po pierw­szych dwu­na­stu razach – była na okładce maga­zynu.

Myśla­łem, że trzy­nastka to szczę­śliwa liczba, a nie zły omen.

– Nie mogę – odpo­wia­dam w końcu, myjąc ręce i prze­glą­da­jąc się w lustrze. Mam paskudne roz­cię­cie na spuch­nię­tej dol­nej war­dze. Dzi­siaj poszło mi łatwo, dru­giemu face­towi nie. – Mam lot wcze­śnie rano.

Lecimy dopiero po połu­dniu. Po pro­stu nie chcę, żeby została.

Krzy­żuję ramiona na klatce pier­sio­wej, opie­ram się o fra­mugę i patrzę, jak Lacey wtula się w koc. Tak, zde­cy­do­wa­nie nic z tego.

– Chyba powin­naś już iść.

Wkła­dam bok­serki i kładę ręce na bio­drach. Cze­kam. Nic nie robi, tylko wpa­truje się we mnie sze­roko otwar­tymi, nie­bie­skimi oczami. Chyba ma wra­że­nie, że im są więk­sze, tym łatwiej mnie prze­kona. Nawet nie wiem, jak dać jej do zro­zu­mie­nia, że jest w błę­dzie.

Dra­pię się po gło­wie. Koły­szę się na pię­tach, ude­rzam kilka razy pię­ścią w dłoń, kli­kam języ­kiem i cze­kam aż coś, kurwa, zrobi.

– Mogę zostać? – pyta w końcu.

Ech, kurwa. Znowu to pyta­nie. Sły­szę je za każ­dym razem. Nie wiem, czy to dla­tego, że naprawdę chce zostać, czy po pro­stu skry­cie wie­rzy, że będzie dziew­czyną, która prze­kona Car­tera Bec­ketta do ustat­ko­wa­nia się. Cza­sami mam wra­że­nie, że toczy się o to jakaś gra ze spe­cjalną nagrodą.

Och, już wiem, jaka to nagroda. Ośmio­cy­frowa pen­sja kapi­tana dru­żyny Van­co­uver Vipers.

Za każ­dym razem moja odpo­wiedź jest taka sama:

– Nie ofe­ruję noc­le­gów.

– Ale… – Jej pod­bró­dek drży, a w oczach poja­wiają się łzy. Do kurwy nędzy. Pozna­li­śmy się rap­tem dwie godziny temu, o co ta histe­ria? – Myśla­łam, że dobrze się doga­du­jemy. Myśla­łam… myśla­łam, że może ci się podo­bam.

– Podo­bał mi się dzi­siej­szy wie­czór. – Pró­buję jakoś z tego wybrnąć. Seks oce­nił­bym na solidne sie­dem na dzie­sięć. – Dobrze się bawi­łem.

Czas prze­szły ma pod­kre­ślać, że w tym miej­scu się roz­sta­jemy i praw­do­po­dob­nie ni­gdy wię­cej się nie zoba­czymy, ale osią­gam odwrotny efekt.

Na jej twa­rzy poja­wia się sze­roki uśmiech.

– Może umó­wimy się na randkę.

Opie­ram się chęci ude­rze­nia dło­nią w czoło. Naprawdę. Zamiast tego prze­cią­gam nią po twa­rzy w wol­nym tem­pie, a następ­nie z powro­tem w górę, jed­no­cze­śnie tłu­miąc jęk. Punkt dla mnie.

– Miesz­kamy w innych kra­jach.

– Może mogła­bym przy­le­cieć do Van…

– Ja nie rand­kuję. – Pod­no­szę spodnie, które rzu­ci­łem przy drzwiach pokoju, wycią­gam tele­fon i otwie­ram apli­ka­cję Ubera. – To nic oso­bi­stego. Po pro­stu nie szu­kam teraz niczego poważ­nego.

Szcze­rze mówiąc, nie rozu­miem, dla­czego wciąż muszę to powta­rzać. Nie kryję się ze swoim życiem oso­bi­stym.

Nie, gówno prawda. Ludzie nic nie wie­dzą o moim życiu oso­bi­stym, wyjąt­kiem są kole­dzy z dru­żyny i rodzina. Ale ten czas pomię­dzy meczami i samot­nym leże­niem w łóżku? Nie wsty­dzę się go. W każdy week­end jestem foto­gra­fo­wany z inną kobietą. Dziew­czyny wie­dzą, co ode mnie dostaną. Powstały nawet spe­cjalne fora inter­ne­towe. Narze­kają, że trak­tuję je jak przy­godę na jedną noc, bo w głębi duszy liczą na drugą prze­jażdżkę na moim drążku.

Ale tym dla mnie są, wszyst­kie. Przy­godą na jedną noc. Dosko­nale wie­dzą, co dostaną, a wycho­dzą roz­cza­ro­wane, kiedy dokład­nie tak się to koń­czy.

Odkła­dam tele­fon i ponow­nie sku­piam się na kobie­cie w łóżku. Bawi się jedwa­bi­stą, czer­woną tka­niną i patrzy na mnie.

– Zamó­wi­łem ci Ubera. Będzie za pięć minut.

– Ale…

– Słu­chaj, Lau­ren…

– Lacey.

– Lacey, jasne, prze­pra­szam. Słu­chaj, Lacey, wspa­niale się z tobą dzi­siaj bawi­łem, ale za dużo podró­żuję, żeby utrzy­mać coś poważ­nego.

– I to jedyny powód? – Wsuwa swoją dłoń w moją i pozwala ścią­gnąć się z łóżka. – Jesteś zbyt zajęty swoim hoke­jo­wym ter­mi­na­rzem?

– Tak – kła­mię. – Nie mam czasu.

Pew­nie mógł­bym go zna­leźć. Gdy­bym chciał. Ale nie chcę.

– Och. – Chyba zała­go­dzi­łem sytu­ację. Może dzięki temu jej samo­ocena pozo­sta­nie nie­na­ru­szona. Nie, żeby mnie to jakoś szcze­gól­nie obcho­dziło. – Cóż, dasz mi swój numer?

_Kurwa, no nie._

– Nie podaję swo­jego numeru.

_Ni­gdy._

Zanim zdąży odpo­wie­dzieć, coś pika dwa razy i drzwi do mojego pokoju się otwie­rają.

– Jesteś na nogach, Bec­kett? Masz czas na szybką gierkę przed… nosz kurwa mać. – Mój kolega z dru­żyny i naj­lep­szy kum­pel Emmett Bro­die zatrzy­muje się w progu i spo­gląda to na mnie, to na Lauu… Lacey. Potem pod­nosi rękę, żeby zasło­nić dziew­czynę. Pew­nie wycho­dzi z zało­że­nia, że Cara utnie mu jaja, jeśli cho­ciaż spoj­rzy na inną kobietę. Szcze­rze mówiąc, mogłoby tak być. Ostra z niej laska. – Wła­śnie dla­tego jestem w pokoju z Loc­kwo­odem.

Taka sytu­acja utrzy­muje się od około roku, odkąd poznał Carę. Chyba nie chce mieć przy­pad­ko­wych nagich dziew­czyn w pokoju, gdy jeste­śmy w tra­sie. Rozu­miem to. Tak myślę. To zna­czy, nic nie wiem o związ­kach, poważ­nych czy jakich­kol­wiek.

– Wycho­dzi – mówię, zer­ka­jąc na Lacey. Wciąż jest naga. I chyba gówno ją obcho­dzi, że Emmett tu stoi. Co wię­cej, pożera go wzro­kiem.

TO NOR­MALNE U WIĘK­SZO­ŚCI DZIEW­CZYN, które spo­ty­kam. Mają w dupie, z kim sypiają, dopóki jest w dru­ży­nie i zara­bia miliony. Dla­tego nazywa się je kró­licz­kami hokeja, ska­czą z jed­nego gra­cza na dru­giego.

– Uber już tu jest – mówię jej. – Może się ubierz, mała.

– Cóż, ja…

– On ma dziew­czynę, a ja nie jestem zain­te­re­so­wany. – Szczęka mi się trzę­sie z iry­ta­cji. Chcę po pro­stu pograć z kum­plem w Call of Duty, zjeść całe opa­ko­wa­nie Oreo i wal­nąć się twa­rzą na poduszkę. O za dużo pro­szę?

Lacey łaska­wie wkłada sukienkę przez głowę, czer­wony jedwab ide­al­nie układa się na jej bio­drach. Kurwa, jest dobra. Jej imię wyleci mi z głowy tuż po tym, jak wyj­dzie, ale to na pewno zapa­mię­tam.

– Mogę dać ci swój numer? Zadzwoń do mnie, kiedy następ­nym razem będziesz w mie­ście, albo jeśli zmie­nisz zda­nie i będziesz chciał, żebym przy­le­ciała do…

– Pew­nie. – Wska­zuję papier hote­lowy i dłu­go­pis leżące na sto­liku noc­nym. – Pisz.

Emmett sze­rzej otwiera oczy, a kącik jego ust unosi się, kiedy mija mnie i wcho­dzi do łazienki.

Lacey idzie za mną do drzwi z miną zagu­bio­nego szcze­niaka. Może się dąsać ile chce, nie zabiorę jej ze sobą do domu.

– Cóż, dzięki… za dzi­siaj. Może jesz­cze się zoba­czymy.

Jej uśmiech jest tak pogodny, że aż pra­wie mi jej szkoda. Ale potem pochyla się, żeby poca­ło­wać mnie w usta, a ja w ostat­niej chwili odchy­lam głowę. Tra­fia w moją szczękę.

– Cześć, Lau­ren. – Zamy­kam drzwi i prze­krę­cam zamek.

– Lacey! – Zdą­żyła jesz­cze krzyk­nąć z kory­ta­rza.

Emmett wycho­dzi z łazienki, trzę­sąc się ze śmie­chu.

– Jesteś dup­kiem, Car­ter.

Padam na kanapę, a on włą­cza Xboxa.

– Dziew­czyny tego nie rozu­mieją. Nie szu­kam związku. – Chwy­tam na wpół opróż­nione pudełko Oreo, odkrę­cam jedno i zli­zuję nadzie­nie. – Ofe­ruję przy­godny seks, a nie oświad­czyny.

– Czyli masz w dupie ich nadzieje i marze­nia o szczę­śli­wym życiu u boku kocha­ją­cego męż­czy­zny?

_Nadzieje i marze­nia? Co, kurwa?_

– Cara cał­ko­wi­cie pozba­wiła cię jaj. Mogą marzyć, ile chcą, ale nie o mnie.

– Bo ni­gdy się nie ustat­ku­jesz?

Wzru­szam ramio­nami.

– Nie wiem. Może, może nie. Na pewno nie w naj­bliż­szym cza­sie.

Emmett śmieje się i rzuca kon­tro­ler na moje kolano.

– Pew­nego dnia jakaś dziew­czyna wkro­czy do two­jego życia, wywróci świat do góry nogami i jedyne, o czym będziesz w sta­nie myśleć to klęk­nię­cie przed nią i bła­ga­nie, żeby ni­gdy nie ode­szła.

Kiwam głową, wrzu­ca­jąc do ust kolejne ciastko.

– I to będzie dzień, w któ­rym się ustat­kuję.ROZDZIAŁ 2. ŁÓŻKO > SEKS

2

ŁÓŻKO > SEKS

Car­ter

MINU­SEM PODRÓŻY MIĘ­DZY­NA­RO­DO­WYCH jest bru­talny szok dla orga­ni­zmu, gdy wra­casz do domu do Kolum­bii Bry­tyj­skiej w poło­wie grud­nia po kilku dniach na Flo­ry­dzie i Karo­li­nie Pół­noc­nej.

Tem­pe­ra­tura jest bli­ska skraj­nego mrozu. To bar­dzo nie­ty­powe dla zachod­niego wybrzeża, a prze­cież jesz­cze nie mamy zimy. Miesz­kam w pół­noc­nym Van­co­uver, gdzie zima jest rze­czy­wi­ście tro­chę bar­dziej typowo kana­dyj­ska, ale na pewno nie aż tak. Wydaje się, że to zły omen, ale zazwy­czaj igno­ruję oczy­wi­ste znaki.

Jest zimno jak w psiarni, mam kaca i spę­dzi­łem pięć i pół godziny w samo­lo­cie, gra­jąc w karty z kole­gami z dru­żyny, wygry­wa­jąc tylko jedną, cho­lerną par­tię. Dzi­siaj wypada jedna z tych rzad­kich sobót, kiedy hokej dla nas nie ist­nieje, ale zamiast sie­dzieć w domu w dre­sach, przy mara­to­nie z Disneyem i ogrom­nej pizzy, spę­dzam wietrzny wie­czór, idąc na uro­dzi­nową imprezę-nie­spo­dziankę.

– Ale jestem zje­bany. – Wkła­dam ręce do kie­szeni weł­nia­nego płasz­cza i nacią­gam zębami sza­lik na brodę.

– Ja też. – Gar­rett Ander­sen, pra­wo­skrzy­dłowy, daje się ponieść swo­jemu wschod­niemu akcen­towi i prze­ciąga samo­gło­ski. Robi to wtedy, gdy jest zmę­czony albo pijany. Aku­rat w tej chwili, to pierw­sze. – Pra­wie odpu­ści­łem, ale na szczę­ście zasta­no­wi­łem się dwa razy. Dzię­kuję bar­dzo, ale wolał­bym, żeby moje jajca zostały na swoim miej­scu.

Podzie­lam jego zmar­twie­nie. Sole­ni­zantka wie­lo­krot­nie gro­ziła nam kastra­cją za znacz­nie łagod­niej­sze prze­wi­nie­nia. Nadep­nię­cie na odcisk Carze to ostat­nia rzecz, jaką chcę zro­bić na jej dwu­dzie­ste piąte uro­dziny. Jest dość prze­ra­ża­jąca na co dzień, a teraz prze­ga­pi­li­śmy jesz­cze tę część imprezy, kiedy wyska­ku­jemy zza kanapy i krzy­czymy „nie­spo­dzianka!”. Liczę na to, że jest już po trzech drin­kach i będzie wystar­cza­jąco zado­wo­lona z zawar­to­ści błysz­czą­cej, różo­wej torby pre­zen­to­wej, którą mam prze­wie­szoną przez ramię, żeby zapo­mnieć, że jest na nas zła.

– Zawi­jam się wcze­śniej – mówię mu.

Gar­rett prze­wraca oczami.

– Ta, jasne.

– No co? Naprawdę. Tęsk­nię za moim łóż­kiem.

– Yhy.

– Dam radę trzy­mać go w spodniach przez jedną noc.

Pod­biega przez ulicę, w stronę baru, do któ­rego wcho­dzi przede mną.

– Wąt­pię!

Bar wygląda tak, jak się spo­dzie­wa­łem: kurew­sko różowy i kurew­sko prze­ła­do­wany. Zwy­kle roz­kwi­tam w cha­osie, ale dziś chcę po pro­stu usiąść w rogu z kole­gami z dru­żyny i wysą­czyć piwko albo dwa.

Oprócz różu jest dużo złota i kwia­tów. Chwała przy­ja­ciółce Cary, bo pra­wie zosta­li­śmy wezwani do pomocy z deko­ra­cjami, ale Emmett prze­ka­zał nam, że dziew­czyna ma wszystko pod kon­trolą. Nie pozna­łem jej, ale musi być odważna, skoro dobro­wol­nie wzięła na sie­bie deko­ro­wa­nie przy­ję­cia dla sole­ni­zantki, która pro­wa­dzi wła­sną firmę zaj­mu­jącą się pla­no­wa­niem imprez. Ja nie ryzy­ko­wał­bym roz­cza­ro­wa­nia Cary, patrz wspo­mniane wcze­śniej gro­że­nie kastra­cją.

– Gare-Bear! Car­ter! – Jakieś ciało wci­ska mi się w ramiona i owija dłu­gimi koń­czy­nami, pozba­wia­jąc tchu.

– Sto lat, Care – śpie­wam, gdy sole­ni­zantka ześli­zguje się ze mnie, żeby teraz zmiaż­dżyć Gar­retta.

Cara patrzy na małą, różową torebkę, którą trzy­mam i pod­ska­kuje w swo­ich nie­bo­tycz­nie wyso­kich szpil­kach.

– Ooooch, daj mi, daj mi!

– Eee. – Odsu­wam torbę. – Gdzie twoje maniery?

Prze­wraca nie­bie­skimi oczami i kła­dzie dłoń na wypię­tym bio­drze.

– Dawaj mój jebany pre­zent, pro­szę.

Par­skam, a ona wyrywa mi torbę z rąk i nie traci czasu, od razu roz­ry­wa­jąc ją na strzępy. Otwiera małe, aksa­mitne pudełko i pisz­czy, wycią­ga­jąc z niego pla­ty­nowy łań­cu­szek z wysa­dzaną bry­lan­tami literą C. Potrząsa mi nim przed twa­rzą.

– Załóż, załóż!

Patrzę, jak się obraca, prze­cią­ga­jąc się­ga­jące do pasa mięk­kie, złote loki przez swoje ramię. Mój wzrok wędruje w dół jej krę­go­słupa do krą­głego tyłka. _Sukienka bez ple­ców_. _Nie­źle_.

Dobra, to dziew­czyna jed­nego z moich naj­lep­szych kum­pli. Ni­gdy w życiu bym jej nie tknął, ale nie mam kło­po­tów ze wzro­kiem. Potra­fię doce­nić kobiece piękno bez chęci zadzia­ła­nia.

Gar­rett ładuje łokieć w moją klatkę pier­siową, przez co pra­wie upa­dam z gło­śnym stęk­nię­ciem, po czym wyrywa łań­cu­szek z wycią­gnię­tej ręki Cary i zapina go na jej szyi. Cara pod­ska­kuje i całuje nas obu w poli­czek, a potem pro­wa­dzi do baru.

– Będzie­cie się świet­nie bawić. Moi zna­jomi są zaje­bi­ści, szcze­gól­nie moja naj­lep­sza przy­ja­ciółka. Nie mogę się docze­kać, aż ją pozna­cie! – Rzuca mi spoj­rze­nie mówiące, żebym nie świ­ro­wał, zanim jesz­cze cokol­wiek zdą­ży­łem zro­bić. – Macie się dobrze zacho­wy­wać.

Wyrzu­cam ręce w górę.

– I co to ma, kurwa, zna­czyć?

– Dosko­nale wiesz. Nie kom­bi­nuj z Liv.

– Kim jest Liv?

Cara pry­cha.

– Oli­via! Moja naj­lep­sza przy­ja­ciółka!

– Aaach, tak, tak. Ona. – Jakimś cudem przez rok udało mi się unik­nąć spo­tka­nia z nią, co praw­do­po­dob­nie wyszło na dobre, a to wszystko z powodu Emmetta. Wspo­mi­nał coś mię­dzy wier­szami o rucha­niu jej i łama­niu serca, co w jakiś pokrę­cony spo­sób dopro­wa­dziło do tego, że Cara z nim zerwała i była to moja wina. Czyli chyba nie wolno mi jej doty­kać czy coś w tym stylu.

Nie mam z tym pro­blemu. Wia­do­mo­ści od Lacey na Insta­gra­mie noto­rycz­nie przy­po­mi­nają mi, dla­czego powi­nie­nem zro­bić sobie prze­rwę od kobiet na tydzień lub dwa. Trudno zapo­mnieć, jak ma na imię, skoro wysyła trzy­na­ście wia­do­mo­ści na godzinę, czyli dokład­nie tyle, ile razy wspo­mi­nała, że była na okładce „Maxima”. Przy­pa­dek? No, kurwa, nie sądzę.

Cara opusz­cza nas z obiet­nicą, że zła­piemy się póź­niej, a ja i Gar­rett znaj­du­jemy resztę naszych nie­sfor­nych kole­gów z dru­żyny sto­ją­cych w rogu. Wygląda na to, że tro­chę już popili. Moje chło­paki i wolna sobota.

– Jak udało wam się wymi­gać z nie­spo­dzianki? – Zbi­jam piątkę z naszym bram­ka­rzem Ada­mem Loc­kwo­odem, który podaje mi piwo. – Far­cia­rze.

– Utkną­łem u matki. – Pra­wie zawsze popeł­niam ten błąd. Moja mama to jedna z tych osób, które tuż przed koń­cem wizyty przy­po­mi­nają sobie, że miały coś waż­nego do powie­dze­nia i to nie może zacze­kać. Buzia jej się nie zamyka, ale zaprze­cza, że tak jest i że prze­ka­zała tę cechę mnie. Była dzie­więt­na­sta, kiedy w końcu wysze­dłem, a musia­łem jesz­cze wró­cić do domu i wziąć prysz­nic.

– Ej, Woody. – Sztur­cham Adama, bo widzę, że nie ma z nim rudzielca, który nor­mal­nie jest przy­kle­jony do jego ramie­nia. – Gdzie twoja dziew­czyna?

Prze­cze­suje dło­nią swoje ciemne loki i kręci głową.

– Court miała inne plany.

– Ach. – Wygląda na to, że to już u niej stan­dard. Nie pamię­tam, kiedy ostat­nio ją widzia­łem. Zanim udaje mi się to sko­men­to­wać, ciężka łapa ląduje na moim ramie­niu, przez co roz­le­wam tro­chę piwa.

Od razu wiem, że to Emmett, bo łapie mnie w jeden z tych swo­ich niedź­wie­dzich uści­sków. Do tego jest pijany, mówi nie­wy­raź­nie w stronę mojego policzka.

– Spóź­ni­łeś się.

– Prze­pra­szam, stary. – Mierz­wię jego włosy, głów­nie dla­tego, że faj­nie jest draż­nić takiego dużego i sil­nego faceta. – Troszkę się upi­łeś, wiel­ko­lu­dzie?

Odtrąca moją dłoń.

– Dla two­jej wia­do­mo­ści, nie wolno ci sypiać z kole­żan­kami Cary.

Jęczę i odchy­lam głowę.

– Dobrze, tato. – Moje spoj­rze­nie wędruje do dłu­giego baru za morzem ludzi poru­sza­ją­cych się na par­kie­cie. – To i tak nie ma zna­cze­nia. Nie czuję… eee, ja nie… – Słowa grzę­zną mi w gar­dle, kiedy mój wzrok pada na _nią_. – Eee, to zna­czy nie… dzi­siaj. – Gesty­ku­luję dło­nią, w któ­rej trzy­mam piwo, bo to wszystko, na co mnie teraz stać.

– Słu­cham?

Patrzę na Emmetta, a potem znowu na nią. Zapo­mi­nam, o czym roz­ma­wia­li­śmy, bo nic nie jest waż­niej­sze od drob­nej, olśnie­wa­ją­cej bru­netki tań­czą­cej z Carą.

Mówiąc szcze­rze, „taniec” to mało dokładna defi­ni­cja tego, w jaki spo­sób ta dwójka wspól­nie się poru­sza. Nie wiem, jak to nazwać, ale _ja pier­dolę_.

Coś we mnie iskrzy, kiedy wpa­truję się w tę nie­zna­jomą, osza­ła­mia­jącą, małą istotę prze­rzu­ca­jącą ciemne włosy przez ramię i prze­cią­ga­jącą języ­kiem po gór­nej war­dze. Wyrzuca ręce w górę i prze­chyla głowę, żeby usły­szeć to, co Cara szep­cze jej do ucha. Patrzę z zachwy­tem, jak odchyla się i wybu­cha śmie­chem.

Jestem ocza­ro­wany i zafik­so­wany. Mam obse­sję. Nie mogę ode­rwać wzroku, a kiedy Cara łapie ją za talię i powoli prze­suwa dło­nie w dół jej bio­der, powstrzy­muję się, żeby nie jęk­nąć, bo chyba chciał­bym zro­bić z nią to samo.

– Nawet o tym nie myśl, Car­ter.

Jakoś udaje mi się spoj­rzeć na Emmetta.

– Co?

Emmett kręci głową.

– Nie. Nie ona.

Nie ona? A kto to? Znów spo­glą­dam na nią, aku­rat gdy jakiś męż­czy­zna przy­ciąga ją do sie­bie.

_Chło­pak? Kurwa_.

Czuję ulgę, kiedy uśmie­cha się zmie­szana, kręci głową i mówi mu „nie, dzię­kuję”, po czym odwraca się tyłem do niego. I do mnie.

I słodki Jezu, ten tył. Krę­go­słup w kolo­rze mleka pro­wa­dzący do kre­mo­wych ramion w świe­tle migo­czą­cych lamp. Jej talia łagod­nie prze­cho­dzi w piękną krzy­wi­znę sze­ro­kich bio­der, a czarna skó­rzana spód­nica przy­wiera do niej niczym druga skóra. Jakim, kurwa, cudem ją na sie­bie wci­snęła? I jak, do cho­lery, mam ją z niej póź­niej ścią­gnąć? Ważne pyta­nia, na które potrze­buję natych­mia­sto­wej odpo­wie­dzi.

_Nożyczki_, posta­na­wiam. Prze­tnę ją, a póź­niej wyślę nową.

Gar­rett dotyka mojego pod­bródka i zamyka mi usta.

– Chry­ste, Bec­kett. W porządku?

Wycią­gam rękę w jej kie­runku.

– Chło­pie. – Tylko tyle potra­fię z sie­bie wydu­sić. _Oni też to widzą_?

Gar­rett podąża za moim spoj­rze­niem i mru­czy pod nosem z uzna­niem, ale Emmett psuje całą zabawę. Prze­wraca oczami, co jest w jakiś dziwny spo­sób sły­szalne.

– Mówię poważ­nie, Car­ter. Cara nakarmi cię two­imi wła­snymi jajami, jeśli ją dotkniesz.

– Pora­dzę sobie z Carą.

Emmett par­ska, Gar­rett chi­cho­cze, a Adam ude­rza się pię­ścią w klatkę pier­siową, krztu­sząc się ze śmie­chu. Nikt nie radzi sobie z Carą. Nawet Emmett.

– Jak ma na imię?

Emmett wciąż kręci głową. Pajac.

– Nie. Nic ci nie powiem.

Patrzę, jak prze­rzuca ciemne loki przez ramię i staje na pal­cach, żeby szep­nąć coś Carze do ucha, a potem idzie po par­kie­cie poru­sza­jąc bio­drami na boki. Siada na stołku i uśmie­cha się do bar­mana. Ten pod­suwa jej piwo i pusz­cza oczko, a ona rumieni się i odwraca wzrok. Uro­cze.

Jestem dziw­nie urze­czony spo­so­bem, w jaki zakłada jedną nogę na drugą i przy­suwa szklankę do ust, opróż­nia­jąc połowę jed­nym hau­stem, jakby robiła to na co dzień. Roz­gląda się po pomiesz­cze­niu, a ja już ukła­dam tekst na pod­ryw. Patrzy za mnie i obok mnie.

A potem pro­sto na mnie.

Robi się czer­wona na szyi i policz­kach, więc rzu­cam jej mój popi­sowy uśmiech, uwy­dat­nia­jąc dołeczki i śmieję się, kiedy odwraca głowę. Przy­kleja wzrok do tele­wi­zora i udaje, że mnie nie widziała.

– Sam się dowiem, jak ma na imię. – Kle­pię kum­pla w plecy i pusz­czam oczko do reszty kole­gów z zespołu. – Pano­wie wyba­czą.

– Powo­dze­nia, Bec­kett. – Emmett zagłu­sza swój podi­ry­to­wany śmiech szklanką z piwem. – Gwa­ran­tuję ci, że tego nie kupi. Nie wyrwiesz jej.

Nie wyrwę jej? Szcze­rze wąt­pię. Jestem kapi­ta­nem dru­żyny i jed­nym z naj­le­piej opła­ca­nych gra­czy NHL w histo­rii. Nie mogę nawet wyjść do sklepu bez dosta­nia numeru albo pro­po­zy­cji matry­mo­nial­nej, więc korzy­stam z dostaw do domu.

Nie boję się też wyzwań.ROZDZIAŁ 3. PIERWSZE RAZY SĄ DO DUPY

3

PIERW­SZE RAZY SĄ DO DUPY

Car­ter

OOOCH, TO CIE­PŁO, które bije od mojej nowej ulu­bio­nej bru­netki. Aż skwier­czy.

Na pewno wie, że tu stoję, ale dosko­nale udaje, że jest zain­te­re­so­wana reklamą w tele­wi­zji, jedną z tych o schro­ni­sku z Sarah McLa­chlan i pier­dy­liar­dem słod­kich szcze­nia­ków. Wyraź­nie widać, że serce jej się kraje, to chyba ten typ, który pła­cze przy takich rze­czach.

Zaj­muję miej­sce na stołku obok i zaha­czam ją udem, kiedy sia­dam w ste­reo­ty­powo męskiej pozy­cji, któ­rej nie­na­wi­dzi moja sio­stra. Jej wzrok pada na miej­sce dotyku. To nie­sa­mo­wite, że może rumie­nić się jesz­cze bar­dziej, ale robi się ciem­no­czer­wona, kiedy spo­gląda z powro­tem na tele­wi­zor.

Nie wiem, w co gra, ale wcho­dzę w to. Mogę na nią patrzeć cały, pie­przony, dzień.

Kładę łokieć na bar oraz pod­bró­dek na pięść i pla­nuję wpa­try­wać się w jej twarz dłu­żej niż na cokol­wiek innego w życiu.

Dłu­gie gęste rzęsy oka­lają ładne brą­zowe oczy, cie­płe i sze­ro­kie, jak fili­żanka espresso. Jej kości policz­kowe i dół nosa są deli­kat­nie obsy­pane pie­gami. Są rów­nie sma­ko­wite, co reszta jej ciała. Do tego wygięte w łuk usta, poma­lo­wane wiśniową szminką, pre­zen­tu­jące ide­alny gry­mas. Szkoda, bo wyglą­da­łyby nie­sa­mo­wi­cie wokół mojego…

– _Co_?

Marsz­czę brwi na jej kąśliwy ton i ostre spoj­rze­nie.

Zamyka oczy i cicho wzdy­cha, jakby potrze­bo­wała chwili, żeby się uspo­koić.

– Prze­pra­szam. Nie chcia­łam być nie­grzeczna. Mogę w czymś pomóc?

Uno­szę drink do ust.

– Nie.

Obraca się, roz­py­cha­jąc moje kolana swo­imi.

– Nie? Przy­sze­dłeś tu, żeby się na mnie gapić?

– Na to wycho­dzi. – Chyba nie można mnie za to winić? Poza tym, ona też nie może ode­rwać ode mnie wzroku, przy­gląda mi się od góry do dołu, co łechce moje ego. – Mogę posta­wić ci drinka?

Patrzy na mnie, jakby zapo­mniała, że jestem żyjącą, oddy­cha­jącą istotą.

– Nie, dzięki. – Bie­rze łyk piwa, po czym wysta­wia język, żeby zli­zać kro­pelkę bursz­ty­no­wego napoju z gór­nej wargi. – Mam już jeden.

– W takim razie po tym, jak go skoń­czysz. – Czyli za jakieś dzie­sięć sekund, bio­rąc pod uwagę tempo, w jakim opróż­nia szklankę.

– Potra­fię sama kupo­wać drinki – war­czy. – Ale dzię­kuję – dodaje cicho. – Ponow­nie spo­gląda w stronę baru, jakby liczyła, że zniknę, jeśli nie będzie na mnie patrzyła.

– Nie insy­nu­owa­łem, że nie potra­fisz. Po pro­stu chcia­łem kupić ci drinka i sie­dzieć obok, kiedy będziesz go piła.

– Jasne. Ale już to robisz. – Prze­kręca głowę i przy­gląda mi się z taką zdrową dozą podejrz­li­wo­ści, że jestem gotowy przy­znać się do prze­stęp­stwa, któ­rego nie popeł­ni­łem.

– Skąd znasz Carę?

– Jest moją naj­lep­szą przy­ja­ciółką – odpo­wiada chłodno, jakby nie miała ochoty ze mną roz­ma­wiać.

Ach, trudna do zdo­by­cia psiap­siółka. Teraz już wiem, dla­czego Emmett kazał mi trzy­mać się od niej z daleka.

– Szkoda, że nie pozna­li­śmy się wcze­śniej, co? Cara trzy­mała cię tylko dla sie­bie. – Uno­szę dwa palca do bar­mana, a potem wska­zuję na szklankę mojej nowej kole­żanki. – Jak masz na imię? – Wiem, że Cara mi to mówiła, ale wtedy mia­łem to w nosie. Teraz już nie mam.

Ciężko wzdy­cha, kiedy przed nią poja­wia się nowe piwo. Zdą­ży­łem się domy­ślić, że je uwiel­bia, więc naprawdę musi nie mieć ochoty poświę­cać mi czasu. To tylko spra­wia, że mam na nią jesz­cze więk­szą ochotę.

Wciąż cze­kam, żeby podała mi swoje imię, więc sie­dzę cicho, popi­ja­jąc piwo, bo jeśli teraz się ode­zwę, to na pewno to spie­przę. Wiele razy sły­sza­łem, że bra­kuje mi hamul­ców, czyli cze­goś, co ma więk­szość zwy­kłych ludzi. Ja nie jestem zwy­kły, jestem Car­ter Bec­kett.

Kolejne wes­tchnie­nie, tym razem zre­zy­gno­wane.

– Oli­via.

Imię dry­fuje deli­kat­nie w prze­strzeni pomię­dzy nami. Mru­czę pod nosem, powta­rza­jąc je naj­pierw w gło­wie.

– Miło cię poznać, Oli­via. Póź­niej możesz mi podzię­ko­wać za to piwo, jeśli chcesz. – Pusz­czam jej oczko, a ona, kurwa, pry­cha. Co gor­sza, w chuj mi się to podoba.

– Wola­ła­bym już wsa­dzić głowę w górę śniegu przed domem. – Unosi szklankę. – Zatrzy­mam piwo, bo nie mam zamiaru mar­no­wać dobrego trunku, a ty musisz zado­wo­lić się zwy­kłym „dzię­kuję”.

_Oooch, chyba mi się podoba_. Minęło w chuj czasu odkąd musia­łem zapra­co­wać, żeby pójść z kimś do łóżka. Nie lubię, kiedy mój talent się mar­nuje, a trudno wyobra­zić sobie kogoś bar­dziej god­nego wysiłku niż soczy­sta bru­netka, która wciąż mi się przy­pa­truje.

– Nie wiesz, kim jestem, prawda?

Oli­via patrzy na mnie swo­imi ciem­nymi oczami znad kra­wę­dzi szklanki.

– Uwierz, dosko­nale wiem, kim jesteś.

– Czyli kim, słodka?

– Car­ter Bec­kett. – Chyba ni­gdy nie sły­sza­łem tych dwóch słów wypo­wie­dzia­nych w tak pusty spo­sób i nie wiem, czy zro­bić smutną minę czy się zaśmiać, kiedy odwraca się z powro­tem do tele­wi­zora, jakby miała kom­plet­nie w dupie to, kim jestem. – Kapi­tan Van­co­uver Vipers. A tą „słodką” możesz sobie wsa­dzić w dupę.

Piwo wpada w złą dziurkę, a ja, krztu­sząc się, ude­rzam pię­ścią w klatkę pier­siową.

– Nie jesteś fanką hokeja, co?

W pra­wym rogu ust widzę zalą­żek uśmie­chu.

– Uwiel­biam hokej. Gra­łam pięt­na­ście lat.

Uno­szę brwi.

– Bez jaj. – Prze­jeż­dżam kciu­kiem po bro­dzie na myśl o wygłu­pia­niu się z dziew­czyną, która ma poję­cie o hokeju, a do tego jesz­cze w niego grała. – Mło­dzie­żówka?

Znowu pry­cha. Jakie to jest kurew­sko uro­cze.

– No dobra. Biorę to za „nie”. – Patrzę na jej krą­gło­ści, opa­lone łydki i czarne szpilki. – Jesteś malutka. Musieli cię tam nie­źle prze­sta­wiać.

– Pro­szę się nie mar­twić, panie Bec­kett. Potra­fię o sie­bie zadbać.

– Pew­nie spę­dzi­łaś tro­chę czasu na ławce kar?

– Pra­wie tyle samo, co ty – odpo­wiada, a w jej cze­ko­la­do­wych oczach poja­wia się błysk, kiedy spo­gląda na moją roz­ciętą wargę po bójce, w którą wda­łem się pod­czas wczo­raj­szego meczu.

Uśmie­cham się. Nie wie­rzę, że nie jest mną cho­ciaż tro­chę zain­te­re­so­wana.

Przy­su­wam się bli­żej, nie mogąc się oprzeć jej magne­ty­zmowi.

– Moje miesz­ka­nie jest nie­da­leko stąd.

– Dobrze dla cie­bie.

– Dzie­sięć minut na pie­chotę.

Oli­via unosi szklankę do swo­ich cału­śnych ust.

– Tak bli­sko.

– Mogę zamó­wić Ubera, jeśli wolisz.

Krztusi się ze śmie­chu i zasła­nia dło­nią buzię, żeby nie wypluć piwa. Z zafa­scy­no­wa­niem patrzę, jak wyciera kąciki ust i blat wokół sie­bie. Widzę roz­ba­wie­nie w jej oczach, więc jestem cał­kiem pewny kie­runku, w któ­rym będziemy dzi­siaj zmie­rzać – pro­sto, ulicą, do mojego miesz­ka­nia.

– Panie Bec­kett, jest pan rów­nie naiwny, co atrak­cyjny. – Kle­pie mnie pro­tek­cjo­nal­nie w klatkę pier­siową. – Twój dom to ostat­nie miej­sce, do któ­rego się wybie­ram.

– Dla­czego? – Przy­su­wam twarz bli­żej i zauwa­żam dokładny moment, kiedy jej oddech się zatrzy­muje. Wysuwa język i obli­zuje dolną wargę, co tylko pro­wo­kuje mnie do wypo­wie­dze­nia moich następ­nych słów: − Chcę cię zerżnąć. Może posa­dzić cię na ławce kar.

Twarz Oli­vii wykrzy­wia się, co jest rów­nie uro­cze, co samo par­sk­nię­cie.

– Nie powiesz mi, że wyry­wasz wszyst­kie te dziew­czyny tek­stami tego typu?

– Oczy­wi­ście, że nie.

– Tak myśla­łam.

Uśmie­cham się.

– Zazwy­czaj moje nazwi­sko i ładna buzia w zupeł­no­ści wystar­czają.

Prze­wraca oczami, a ja chwy­tam kosmyk jej ciem­no­brą­zo­wych wło­sów z nutą kar­melu i owi­jam go wokół pal­ców. Ma piękne włosy. Piękne usta. Piękne uda. Kurwa, po pro­stu jest piękna.

Deli­kat­nym szarp­nię­ciem przy­su­wam ją do sie­bie i uśmie­cham się, czu­jąc, że nie­świa­do­mie mi się pod­daje.

– Możemy być u mnie za osiem minut, jeśli wsko­czysz mi na barana – szep­czę. – Owi­niesz mi te śliczne, małe nóżki wokół pasa, zanim ja owinę je sobie wokół twa­rzy.

Bije od niej cie­pło, odro­binę roz­wiera usta, bie­rze oddech, ale nagle się odsuwa. Odchrzą­kuje, wyciąga tele­fon i zaczyna prze­glą­dać Insta­gram, jakby była potwor­nie znu­dzona.

– Fatalny pomysł.

– Pozwolę się nie zgo­dzić.

Odwza­jem­nia moje spoj­rze­nie z bły­skiem w oku.

– Masz rację. Bolą mnie stopy od tego całego tań­cze­nia. Jazda na barana brzmi wspa­niale. – Uśmie­cha się, kiedy ja chi­cho­czę, a potem dodaje poważ­niej­szym tonem: – Nie bawię się w przy­gody na jedną noc, Car­ter.

Kurwa.

Muskam zębami dolną wargę, obser­wu­jąc, jak jej palce bęb­nią w kie­li­szek, jak zerka na mnie co kilka sekund, żeby spraw­dzić, czy na­dal na nią patrzę i jak rumie­niec poja­wia się na jej policzku, kiedy zdaje sobie sprawę, że to wła­śnie robię. Jej mowa ciała i ner­wowe krę­ce­nie się pod wpły­wem mojego spoj­rze­nia nie pasują do kąśli­wych komen­ta­rzy, co w jakiś spo­sób czyni ją jesz­cze bar­dziej intry­gu­jącą.

– No dobra – mówię, zanim jesz­cze to dobrze prze­my­śla­łem, ale w sumie pie­przyć to, czemu nie? Jeśli ist­nieje jakaś kobieta, z którą chciał­bym zoba­czyć się jesz­cze raz, to rów­nie dobrze może to być Oli­via. Po co poprze­sta­wać na jed­nej nocy? Mam prze­czu­cie, że jest typem pio­senki, którą pusz­czał­bym na okrą­gło. Mogę nawet roz­wa­żyć zawie­sze­nie mojej zasady o nie­no­co­wa­niu. Możemy spę­dzić razem cały jutrzej­szy dzień zanim ode­ślę ją do domu. Ude­rzam dło­nią w blat i poka­zuję głową w kie­runku drzwi. – Chodźmy, piękna.

Jej szczęka się roz­luź­nia.

– Żar­tu­jesz.

– Rano nawet zabiorę cię na śnia­da­nie. – Uśmie­cham się do niej w spo­sób, który kie­dyś opi­sano jako cza­ru­jący.

Oli­via mam­ro­cze pod nosem coś, co brzmi dokład­nie jak „pie­przony, zaro­zu­miały dupek” i prze­ciąga dło­nią po twa­rzy.

– Chyba źle mnie zro­zu­mia­łeś.

Dopija resztkę piwa, zeska­kuje ze stołka i nachyla się przy mojej twa­rzy. Ład­nie pach­nie, jak świeżo upie­czony chleb bana­nowy. Czy to dziwne? Wiem tylko, że chcę jej spró­bo­wać.

– Nie mam abso­lut­nie żad­nych chęci – zaczyna powoli, akcen­tu­jąc każde słowo, żebym lepiej zro­zu­miał, jak podej­rze­wam – być twoją kolejną zdo­by­czą. Jestem prze­ko­nana, że ta nie­chlujna fry­zura, ładne zie­lone oczy i szel­mow­ski uśmiech ścią­gnęły wiele maj­tek, ale na pewno nie ścią­gną moich.

Opusz­czam głowę i uśmie­cham się.

– Czyli przy­zna­jesz, że jestem atrak­cyjny.

Prze­wraca oczami.

– Nie jestem nawet odro­binę zasko­czona, że to z tego zro­zu­mia­łeś. – Poka­zuje za sie­bie. – Możesz mieć tu każdą dziew­czynę. Idź i zapro­po­nuj śnia­da­nie komuś innemu.

Cóż, to nie przej­dzie. Oferta śnia­da­niowa była prze­zna­czona tylko dla niej.

– Ale ja chcę cie­bie – jęczę figlar­nie, łapiąc ją za dłoń. Jest taka cie­pła i malutka, momen­tal­nie znika w mojej. − Nie mogę ode­rwać od cie­bie wzroku, znasz się na hokeju, kaza­łaś mi spie­przać na przy­naj­mniej trzy różne spo­soby i nie pamię­tam, kiedy ostat­nio tak mnie do kogoś cią­gnęło.

Pod­cho­dzi bli­żej, a mój puls przy­spie­sza. Opuszki jej pal­ców tań­czą po moim ramie­niu i muskają szczękę. Jej twarz unosi się w tym samym momen­cie, w któ­rym moja opada, a ogień w jej spoj­rze­niu obie­cuje nie­za­po­mnianą noc.

– Czy ktoś kie­dy­kol­wiek był w sta­nie ci odmó­wić? – pyta szep­tem.

Dum­nie wypi­nam klatkę pier­siową.

– Ni­gdy.

Uśmie­cha się i Chry­ste, to wspa­niały widok.

– Cóż, zawsze musi być pierw­szy raz.

Marsz­czę czoło, a ona odcho­dzi.

– Co?

– Miłej reszty wie­czoru! – woła przez ramię i znika w tłu­mie. Jezu Chry­ste, naprawdę będę musiał wró­cić do domu i zro­bić to, co mi kazała: samemu się pie­przyć.

Kurwa. Nie podoba mi się to.ROZDZIAŁ 6. ROZBUCHAJ MOJEGO EGO

6

ROZ­BU­CHAJ MOJEGO EGO

Car­ter

JESTEM W EKS­TA­ZIE po wygra­nej, uno­szę się w powie­trzu i czuję się nie­znisz­czalny. To mocne i uza­leż­nia­jące uczu­cie. Czuję głód, który chcę zaspo­koić i, Chry­ste, dokład­nie wiem, jak.

Jed­nak Emmett nie jest tak pozy­tyw­nie nasta­wiony, jak ja.

– Liv wydłu­bie ci oczy widel­cem – mówi, wycie­ra­jąc się ręcz­ni­kiem w szatni.

Brzmi jak coś, co mogłaby zro­bić. Ale i tak pytam „dla­czego?”.

– Dla­czego tak myślisz?

Powo­dów może być mul­tum. Wszystko, co robię, wydaje się ją wkur­wiać. Ale gdy­bym miał zga­dy­wać…

– Bo przeze mnie wylą­do­wała na tele­bi­mie?

– Bingo.

Wycią­gam ramiona.

– Ja tylko poka­za­łem światu, jaka jest piękna.

Adam par­ska.

– Dobre. Zostaw to na moment, kiedy będzie dzia­bała cię tym widel­cem. Może to cię ocali.

Emmett kręci głową, ale się śmieje.

– Zdra­dzi­łeś też całemu światu jej imię.

– Och, prze­stań. – Kładę dło­nie na bio­drach, bo naprawdę, jeśli nie mogę o niej mówić w pome­czo­wych wywia­dach, bo jeden z repor­te­rów zapy­tał, kim jest, to po cho­lerę mi to wszystko? – Któ­rej dziew­czy­nie by się to nie spodo­bało?

Pró­buję zapunk­to­wać i uwa­żam, że na razie dobrze mi idzie. Z daleka czu­łem jej wście­kłość. A dla­czego się wście­kała? Bo jestem nie­ustę­pliwy i dopro­wa­dzam ją do szału? _Nie­wy­klu­czone_. Ale moim zda­niem przede wszyst­kim dla­tego, że mnie pra­gnie i w chuj jej się to nie podoba.

– To ta dziew­czyna, która olała cię w zeszły week­end? – pyta Gar­rett.

Emmett szcze­rzy zęby.

– Dwa razy.

– Nie olała mnie. – Wycie­ram mokre włosy ręcz­ni­kiem przed wło­że­niem czapki.

– Dwa. Razy. – Dwa palce, które przy­sta­wia mi do twa­rzy są kom­plet­nie nie­po­trzebne.

– Dopiero się pozna­jemy. – Wzru­szam ramio­nami. – Jesz­cze nie jest pewna.

– Chło­pie. Kiedy zapro­po­no­wa­łeś, że dasz jej swój numer, powie­działa „nie, dzię­kuję” i zamknęła ci drzwi przed nosem.

Gar­rett recho­cze.

– Nieee. Zro­biła ci Randy’ego Jack­sona? Prze­za­bawne. Pew­nie nie spa­łeś całą noc.

No dobra, przy­znaję, to było śmieszne. Kiedy już się otrzą­sną­łem, gęba mi się śmiała. Jest coś w Oli­vii, co przy­kuwa moją uwagę. Nie tylko jej bez­czel­ność i sar­ka­stycz­ność, ale też deli­kat­ność cza­jąca się tuż pod sko­rupą. Założę się, że pluje całym tym jadem, żeby jej fasada nie runęła jak zamek z pia­sku. Kie­ruje się zasadą „wszystko albo nic”, pew­nie dla­tego nie lubi przy­gód na jedną noc.

Mam to gdzieś. Chcę tylko, żeby polu­biła mnie.

Może dla­tego, gdy docie­ramy do baru, moje spoj­rze­nie od razu kie­ruje się w stronę dzi­kiej grzywy ciem­no­cze­ko­la­do­wych loków z nutami kar­melu. Wygląda jak pie­przony deser lodowy, a ja muszę jej posma­ko­wać.

Prze­śli­zguję się przez tłum, igno­ru­jąc ludzi, któ­rzy chcą ze mną poga­dać i podą­żam za unie­sio­nymi gło­sami Cary i Oli­vii.

– Po pro­stu uda­waj, że to się nie wyda­rzyło.

– Oooch. Uda­wać, że to się nie wyda­rzyło. Super. Super, super, super. Wspa­niała rada, Care. – Oli­via wycho­dzi z loży. – Udam, że Car­ter Bec­kett nie podał mojego imie­nia w tele­wi­zji. Udam, że nie zade­dy­ko­wał mi strze­lo­nej bramki przed całą Ame­ryką Pół­nocną.

Cara unosi brew i uśmie­cha się, co daje mi do zro­zu­mie­nia, że jest taką samą fanką cha­rak­terku Oli­vii jak i ja.

– No dobra, tygry­sie. Gdzie się wybie­rasz?

Oli­via unosi rękę i idzie dalej.

– Muszę się napić.

Cho­lera, podoba mi się. Lubię patrzeć, jak się poru­sza…

Auten­tycz­nie, prze­chy­lam się w prawo i patrzę jak bio­dra pod­ska­kują, kiedy idzie przez bar. Ma ide­alne krą­gło­ści i zaje­bi­stą, krą­głą dupę. Dżinsy są jak druga skóra i przed­sta­wiają ładny obraz tego, co mam nadzieję, czeka mnie pod­czas nad­cho­dzą­cych nocy.

Emmett sztur­cha mnie łok­ciem zanim zdążę za nią ruszyć.

– Zacho­wuj się.

Mógł­bym, ale nie taką mam naturę.

Spo­sób, w jaki stoi przy barze, trzy­ma­jąc łok­cie na bla­cie i koły­sze tył­kiem w przód i w tył nucąc pod nosem, to widok, który mógł­bym podzi­wiać całą noc. Ale zamie­rzam zro­bić rysę na tej fasa­dzie, którą tak lubi się zasła­niać, więc zmniej­szam dzie­lący nas dystans i uśmie­cham się, kiedy nie­ru­cho­mieje. Jakby czuła, że nad­cho­dzę.

Nachy­lam się nad jej uchem i roz­ko­szuję się tym, jak drży.

– Zimno?

Obraca się tak szybko, że potyka się o sto­łek. Nagle patrzymy sobie pro­sto w oczy. Opiera się o mnie, żeby zła­pać rów­no­wagę, a ja z rado­ścią obej­muję ją ramie­niem w talii. Sze­roko otwiera oczy, a jej klatka pier­siowa spo­czywa na mojej. Nie chcę odnieść sro­mot­nej porażki, więc zacho­wuję komen­ta­rze na temat jej reak­cji dla sie­bie.

Ale podoba mi się to przed­sta­wie­nie.

A mówiąc przed­sta­wie­nie mam na myśli spo­sób, w jaki te głę­bo­kie brą­zowe oczy wypa­lają mi twarz, a potem powoli – _w chuj powoli_ – znowu patrzą w moje. Przy­gryza dolną wargę, a jej opuszki pal­ców wbi­jają się w moje przed­ra­mię.

– Skoń­czy­łaś?

Marsz­czy brwi, jest zmie­szana.

– Skoń­czy­łaś, Oli­vio? – powta­rzam, pusz­cza­jąc ją i odry­wa­jąc palce od przed­ra­mie­nia. Zosta­wiła ślady, ale nie dbam o to. Pozwolę jej wyryć swoje imię na mojej skó­rze, jeśli dostanę to, czego chcę. – Skoń­czy­łaś mnie obcza­jać?

Otwiera usta i macha głową.

– Ja… ja… co? Ja cię… nie obcza­ja­łam… co?

Mhm, a ja nie wyru­cha­łem wła­śnie prze­ciw­nego zespołu. To pierw­szy taki przy­pa­dek. Zde­cy­do­wa­nie wie, jak roz­bu­chać mojego ego, kiedy tego nie potrze­buję.

Patrzy na mój pewny sie­bie uśmiech i ta chwila koń­czy się szyb­ciej, niż bym chciał. Wyrywa się i odwraca w stronę baru, wra­ca­jąc do igno­ro­wa­nia mnie na pełen etat.

Oczy­wi­ście zaj­muję miej­sce obok, bo lubię jej reak­cje. W ogóle lubię prze­by­wać w jej towa­rzy­stwie. Świet­nie pach­nie i bije od niej cie­pło. Poza tym uwiel­biam, kiedy kwi­tuje moje złe zacho­wa­nie tym swoim prze­wra­ca­niem oczami. To naj­lep­sza nagroda.

Odsuwa się, kła­dzie dłoń na policzku i pio­ru­nuje mnie wzro­kiem, a ja wyko­rzy­stuję tę oka­zję, żeby po raz enty przyj­rzeć się jej ubio­rowi.

Wygląda zaje­bi­ście w obci­słej bluzce, znad pasa dżin­sów z dziu­rami wystaje odro­binę kre­mo­wej skóry, wokół bio­der ma owi­niętą koszulę w kratę, a na nogach trampki Chuck Tay­lor.

Podą­żam za krzy­wi­zną bio­der, kiedy wypy­cha jedno z nich, i mój wzrok pada na jej dosko­nałe cycki, na któ­rych krzy­żuje ramiona. Nie miał­bym nic prze­ciwko, żeby wsa­dzić tam co nieco dziś w nocy.

Unosi ide­al­nie wyde­pi­lo­waną brew, a ja się uśmie­cham.

– Co? Ty możesz patrzeć, ale ja nie? – Opie­ram pod­bró­dek na pię­ści. – Podwójne stan­dardy. A co z rów­no­ścią płci i tak dalej?

Zaci­ska usta, jakby z całych sił powstrzy­my­wała uśmiech. Szkoda. Widzia­łem, jak uśmie­chała się do Cary pod­czas meczu i to roz­świe­tliło całą arenę. Nie miał­bym nic prze­ciwko, gdyby zro­biła to samo dla mnie.

Chwy­tam za rękawy koszuli w kratę i przy­cią­gam ją do sie­bie. Nie opiera się, jej palce prze­su­wają się po moich przed­ra­mio­nach.

– Jak to w ogóle moż­liwe, że wyglą­dasz jesz­cze lepiej niż w zeszły week­end? Koszula w kratę, dżinsy z dziu­rami, Chucksy? Kurwa… – mam­ro­czę i odchy­lam głowę. – Jesteś pie­przo­nym dzie­łem sztuki. Mógł­bym zabrać cię do domu i całą noc przy­tu­lać się na kana­pie. Jak to się nazywa… Net­flix and chill? – Owi­jam rękawy wokół pię­ści i zgi­nam szyję. Ona unosi głowę i sty­kamy się czub­kami nosów. – Dawaj, Oli­vio. Zróbmy to.

Doty­kam kącika jej ust, dokład­nie tam, gdzie się wygi­nają.

– Gdy­bym nie znał cię lepiej, pomy­ślał­bym, że to przy­gry­za­nie wargi jest despe­racką próbą powstrzy­ma­nia uśmie­chu. No dawaj, Liv. Pokaż go. Daj nie­grzecz­nemu chłopcu się wyka­zać.

Robi to, pozwa­la­jąc uśmie­chowi eks­plo­do­wać na twa­rzy. Wyrywa jej się też słodki chi­chot, ale od razu zasła­nia usta.

– Och, kurwa – szep­cze, odwra­ca­jąc się.

Zatrzy­muję bar­mana zanim Oli­via zdąży go zoba­czyć. Nie­stety odwraca się w samą porę, żeby przy­ła­pać mnie na pła­ce­niu za drinki, które posta­wił na barze i uśmiech znika z jej pięk­nej twa­rzy.

– Hej! To dla mnie i Cary.

– Dosta­niesz je z powro­tem, jeśli poświę­cisz mi czas.

– Nie jestem ci nic winna, a już na pewno nie pozwolę ci pła­cić za moje drinki. – Pię­ści: poznaj­cie bio­dra. Jej oczy w kolo­rze whi­skey nie­bez­piecz­nie się zwę­żają. Oli­via wypro­wa­dza zaska­ku­jąco silny cios. – Mam pracę, jeśli chciał­byś wie­dzieć.

– Płacą ci trzy­na­ście milio­nów dola­rów rocz­nie?

– Mam w nosie to, ile zara­biasz.

Naprawdę wygląda, jakby nic jej to nie obcho­dziło. Pró­buje dosię­gnąć drin­ków, które trzy­mam nad głową, pod­ska­ku­jąc i ocie­ra­jąc się o mnie.

– A tak w ogóle, to czym się zaj­mu­jesz?

Oli­via kwęka coś pod nosem, ale zdo­ła­łem wychwy­cić tylko „Boże”, „dupek”, „sek­sowny”. Szkoda, że nie usły­sza­łem cało­ści.

– Dobra, nie­ważne. Zamó­wię drinki przy sto­liku. – Wyrzuca ręce nad głowę, dając do zro­zu­mie­nia, że ze mną skoń­czyła.

Pro­blem polega na tym, że ja jestem daleki od skoń­cze­nia z nią. Dla­tego idę tuż za nią, kiedy wraca do loży.

– Nazwa­łaś mnie dziw­ka­rzem? – pytam, sia­da­jąc obok niej i wyła­pu­jąc koń­cówkę jej roz­mowy z Carą.

– Ni­gdy bym cię tak nie nazwała – twier­dzi, wyry­wa­jąc mi piwo z ręki.

– Ta. – Cara z uśmie­chem przyj­muje swój tru­nek. – Nazwała cię panem dziw­ka­rzem.

Oli­via ukrywa swój skru­szony uśmiech za brze­giem szklanki.

– To znacz­nie bar­dziej wyra­fi­no­wane.

Deli­kat­nie szczy­pię ją w łokieć.

– Ale z cie­bie gów­niara, co?

– Ze mnie? To ty ni­gdy nie prze­sta­jesz.

– Jestem jak szcze­nia­czek – mówię jej.

– Iry­tu­jący, nie­wy­cho­wany i wyma­ga­jący dużo pracy?

Nachy­lam się do niej i obni­żam głos.

– Nie­sa­mo­wi­cie uro­czy i uwiel­bia­jący być w cen­trum uwagi.

Kolejny chi­chot, szczery, słodki, lekki. Uśmie­cham się.

– Drugi raz – zauwa­żam.

– Drugi raz, co?

– Drugi raz spra­wi­łem, że się zaśmia­łaś.

Unosi brew, popi­ja­jąc piwo.

– Mhmm. Pro­wa­dzimy jakąś sta­ty­stykę?

– Dokład­nie. Celuję w dzie­sięć.

– Cóż, powo­dze­nia, chło­paku. To był ostatni raz.

– Zoba­czymy – mru­czę i patrzę Emmetta, który wła­śnie nad­cho­dzi.

– Ollie! Dwa tygo­dnie z rzędu! – Pod­nosi ją pro­sto z sie­dze­nia i mocno ści­ska, czyli coś, co ja chciał­bym robić. Chęt­nie bym spraw­dził, jak wpa­so­wuje się w moje ramiona. Kiedy sadza ją z powro­tem, Oli­via przy­trzy­muje się mojego uda.

Led­wie daję radę, ale poma­gam jej się wypro­sto­wać, trzy­ma­jąc dłoń na dol­nej czę­ści jej ple­ców, zamiast zasu­ge­ro­wać, żeby­śmy poszli się pie­przyć i obni­żyli to napię­cie, które wibruje mię­dzy nami od tygo­dnia.

– Ollie? – pyta, a Cara wyli­cza na pal­cach przy­domki Oli­vii.

– Tak, no wiesz, Liv, Livvie, Ol, Ollie, Ollie Wal­lie. I oczy­wi­ście, mój ulu­biony. – Odrzuca głowę i stęka. – Och, pani Par­kerrr.

Cie­pło bije od drob­nej kobiety sie­dzą­cej obok mnie. Zasła­nia twarz dłońmi.

Patrzę na nią, muska­jąc kciu­kiem dolną wargę.

– Jest pani nauczy­cielką, pani Par­ker?

Wpa­truje się w stół, cały czas obej­mu­jąc twarz dłońmi.

– Nie?

– W liceum – wtrąca się Cara. - Wszy­scy chłopcy ze star­szych klas chcą dostać się mię­dzy jej soczy­ste uda.

– Żaden uczeń ni­gdy nie dosta­nie się… fuj. – Jej ręce znowu wędrują do twa­rzy.

Chry­ste, jest dokład­nie taką nauczy­cielką, jaką chcia­łem mieć w liceum. Prze­piękna, z ide­al­nym peł­nym tył­kiem i sar­ka­styczna.

– Zga­dzam się, Ollie. Oprócz oczy­wi­stych wzglę­dów, potrze­bu­jesz męż­czy­zny, który wie, jak się tobą zaopie­ko­wać. – Moje palce wędrują w górę jej uda, a jej owi­jają się wokół mojego bicepsa i trzy­mają się go, kiedy magne­tyzm instynk­tow­nie przy­ciąga nas bli­żej. – Kogoś, kto zna wszyst­kie wła­ściwe… miej­sca.

Zapada cisza, a ja wytrzy­muję jej spoj­rze­nie i zauro­cze­nie, które w nim tań­czy, nawet jeśli nie chce tego przy­znać.

– Okej… – Kątem oka widzę, że Emmett macha mię­dzy nami pal­cem. – Co tu się dzieje?

Oli­via mruga i zaklę­cie pry­ska. Odsuwa się, zabie­ra­jąc ze sobą swoje cie­pło.

– Nic – twier­dzi.

– Ollie zgrywa nie­do­stępną – mówię w tym samym momen­cie.

Cara macza nachosa w sosie śmie­ta­no­wym i wyce­lo­wuje go we mnie.

– Nie zgrywa. Jest nie­do­stępna.

Oli­via sztur­cha mnie w ramię.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki