Conviction. Consolation Duet. Tom 2 - ebook

ROZDZIAŁ 1

Czas nie jest rzeczą, o której zbyt często myślałam.

Zwalnia i przyśpiesza, ale nigdy się nie zmienia. Nie mogę go zatrzymać – bez względu na to, jak bardzo bym chciała. Nie można odwrócić biegu wskazówek ani ich zatrzymać. W tej chwili pragnę jedynie, aby świat stanął w miejscu i wrócił do momentu, w którym byłam szczęśliwa i gotowa stawić wszystkiemu czoła. Zaledwie dwie minuty temu nie przejmowałam się tym, jak upłynie mi dzień. Szykowałam się do wyjazdu z mężczyzną, którego kochałam, który mnie uleczył. Jednak czas nie jest moim przyjacielem. Zadaje mi cios prosto w twarz i śmieje się do rozpuku, a ja stoję jak głupia, zastanawiając się, jakim cudem to wszystko się dzieje. Nie chcę iść naprzód, ale nie mam zamiaru go przyśpieszać.

– Aaron?

Stoi przede mną – cały i zdrów. Mężczyzna, dla którego rok temu sprzedałabym duszę, aby go odzyskać, jest tutaj. Robię niepewny krok naprzód. Jestem świadoma obecności otaczających mnie ludzi, ale mój umysł nie potrafi skupić się na czymkolwiek prócz niego.

– Witaj, skarbie – mówi ochrypłym głosem.

– O mój Boże. Ty żyjesz? – pytam, podchodząc bliżej. W jego ciemnobrązowych oczach lśnią nadzieja i szczęście.

– Wróciłem – mówi, a ja zrywam się z miejsca. Zarzucam mu ręce na szyję, a po moich policzkach płyną łzy. Żyje. Jest tutaj. W moich ramionach. Obejmuję swojego utraconego męża, a on gładzi mnie po plecach. Serce zaczyna mi szybciej bić, gdy uświadamiam sobie w pełni, co się dzieje. Aaron trzyma mnie za tył głowy, gdy szlocham z twarzą wtuloną w jego pierś. – Strasznie za tobą tęskniłem – szepcze, kołysząc się w miejscu.

– Ty żyjesz. – Serce zamiera mi na moment w piersi. Z trudem łapię oddech. Przyciągam go blisko i ściskam mocno, żeby mieć pewność.

Krzywi się, a ja się odsuwam. Podchodzi do mnie, a ja kładę dłoń na jego twarzy. Policzek i szyję ma pokryte siniakami, a jego włosy są długie, ale to naprawdę on. Człowiek, którego kochałam przez całe życie i ojciec mojej córki, jest w domu. To niewiarygodne.

– Ja, ja myślałam... – jąkam, a mój oddech staje się płytki. – Ty jesteś... Nie wiem co...

W głowie mi się kręci, gdy dopadają mnie żal, smutek i rozpacz, jakimi wypełniony był zeszły rok. Aaron żył, a my nie mieliśmy o tym pojęcia. Nie szukaliśmy go. Może to tylko sen?

– Ciii. – Ujmuje moją dłoń. – Już wszystko dobrze. Wróciłem. Wszystko będzie dobrze. Jestem w domu.

Słowa przenikają przeze mnie. Odwracam wzrok, zauważając z prawej strony jakieś poruszenie.

Liam. O mój Boże... Liam.

Patrzę na niego, jak stoi z pochyloną głową. Moje serce na moment gubi rytm. Łzy napływają mi do oczu, gdy potworność całej sytuacji w końcu do mnie dociera. Liam w dalszym ciągu na mnie nie patrzy. Przeszywa mnie ból, gdy zaklinam go wzrokiem, aby odwrócił się i na mnie spojrzał.

_Proszę, spójrz na mnie_, błagam go w duchu, ale on nie patrzy.

Odrywam stopy od ziemi i idę w jego stronę, ale on nadal stoi w bezruchu.

– Liam, proszę – mówię błagalnym tonem ze łzami w oczach.

Unosi wzrok, i choć na jego twarzy maluje się stoickie opanowanie, oczy zdradzają wszystko. Jest zrozpaczony.

– Natalie? – Głos Aarona przerywa intymną chwilę między nami.

Odwracam się i próbuję wziąć w garść. Jackson i Mark stoją z boku, obserwując rozwój sytuacji. Jestem całkowicie zdezorientowana. Nie wiem, co robić, do kogo się zwrócić ani jakim cudem do tego doszło. Przed chwilą pakowałam rzeczy do samochodu, żeby pojechać do Corolla. Chciałam spędzić czas z mężczyzną, którego kocham. Z którym budowałam nową przyszłość. A teraz stoi przede mną mój mąż.

Odsuwam się o krok, czując, jak moje ciało zaczyna drżeć. To zbyt wiele. Nikt nie jest w stanie znieść tylu rewelacji naraz i nie zwariować. Zaraz stracę rozum. Szok przetacza się we mnie fala za falą.

– Nie mogę oddychać – mówię na głos.

Mark podchodzi do mnie.

– Lee, wszystko będzie dobrze.

Wybucham sarkastycznym śmiechem.

– Nie. Nic nie będzie dobrze. To nie ma żadnego sensu! – krzyczę, a moje serce zapada się do środka. – Nie dam rady! To nie dzieje się naprawdę!

Wyczuwam, że ktoś staje za moimi plecami, a Mark kręci głową.

– To jest prawda.

Odwracam się i widzę Aarona.

– Wróciłem, Lee. Jestem w domu.

Mówi z taką nadzieją w głosie, jakby to było wszystko, czego potrzebuję. Owszem, od dawna tego pragnęłam. Był całym moim światem, a teraz wrócił, ale co to właściwie oznacza? To Liam jest mężczyzną, którego kocham. Jak mam sobie z tym wszystkim poradzić?

Aaron wyciąga dłoń i dotyka mojego ramienia. Moje ciało zastyga w miejscu, a Liam przygląda się temu ze smutkiem w oczach. Patrzę na Aarona i dopada mnie przeszłość. To nie jest mój mąż, o którym śniłam. To nie jest mężczyzna, którego kochałam całą sobą. To facet, który miał romans, o którym dowiedziałam się kilka miesięcy temu. Ten sam, który o mały włos nie został ojcem dziecka innej kobiety. Dotyk jego rąk wydaje mi się obcy, a gdy podchodzi, aby mnie przytulić, powstrzymuję go, unosząc dłoń.

– Proszę, ja... – Urywam.

Liam patrzy, jak obejmuje mnie inny mężczyzna. Pięć minut temu ucieszyłam się na wieść, że Aaron żyje, a Liam dostrzegł radość wypisaną na mojej twarzy. Dobijam go. Wiem o tym.

– Nie! – krzyczę, odsuwając się. – Proszę, nie dotykaj mnie. – Zakrywam dłonią usta, a moje ciało nieruchomieje.

Aaron zabiera rękę, wstrzymując oddech.

– Jesteś moją żoną, Lee. Wiem, że czujesz się zagubiona i to dla ciebie wielki szok, ale wróciłem, kochanie.

Podchodzę do Liama, napotykając błękitne spojrzenie jego oczu. Ujmuję jego dłonie, ale on wyjmuje je z mojego uścisku. Serce rozpada mi się na kawałki, gdy się odsuwa.

– Nie zostawiaj mnie – mówię stanowczym tonem.

– Potrzebujecie trochę czasu – odpowiada łamiącym się głosem. – Musicie porozmawiać.

– Nie wiem, czego potrzebuję – przyznaję.

– Lee – dodaje, spoglądając na Aarona, po czym przenosi spojrzenie z powrotem na mnie.

Widzę to w jego oczach – narastającą determinację, maskującą ból.

– Odejdziesz ode mnie, prawda? – Łzy płyną mi nieprzerwanie po twarzy, gdy czekam na jego odpowiedź.

Liam obejmuje czule dłonią mój policzek.

– Nigdzie nie odchodzę. Daj mi minutę na ochłonięcie.

Aaron chrząka dyskretnie.

– Chyba umknęło mi więcej, niż zdążyłeś mi powiedzieć. Teraz rozumiem już, dlaczego byłeś taki milczący.

Liam zabiera rękę, a ja momentalnie odczuwam brak jego dotyku.

Czuję przypływ wściekłości spowodowany zdradą i bólem zadanym przez Aarona.

– Przestań natychmiast – rzucam ostrym tonem.

– Moją żonę?! – krzyczy Aaron, robiąc krok naprzód. – Pieprzyłeś moją żonę?

– Byłeś martwy! – wrzeszczę, a nogi uginają się pode mną. Upadam na ziemię, rozszarpując skórę o żwir. Sekundę później obejmują mnie ramiona Liama.

– Zabieraj od niej te łapy! Ty sukinsynu! – Aaron podnosi głos na Liama. – Zabiję cię!

Unoszę wzrok. Mark i Jackson trzymają Aarona w uścisku, ciągnąc go na tyły domu.

Odwracam się do Liama, tuląc się do niego mocno.

– Zabierz mnie do Corolla. Wezmę Aarę i zaraz stąd pojedziemy – błagam. – Proszę, zabierz mnie stąd.

– Lee – mówi z żalem w głosie. – Nie mogę. Chciałbym, żebyśmy mogli pojechać, ale nie możemy.

– Nie – sprzeciwiam mu się. – Ty i ja mieliśmy plany.

– A teraz twój mąż wrócił do domu.

– Mój zdradzający mąż?

Liam wzdycha, odsuwając mnie lekko.

– Musicie porozmawiać. Nie mogę być tym facetem.

Wstajemy i patrzymy na siebie przez chwilę, po czym pytam:

– Jakim znowu facetem? Tym, w którym się zakochałam? Tym, który powiedział mi, że mnie kocha? Bo właśnie takiego faceta potrzebuję.

Liam ociera dłonią twarz.

– To twój pieprzony mąż, Lee! Nie wspominając już o tym, że był moim najlepszym przyjacielem. Widziałem, jak na niego patrzyłaś. W chwili, w której go zobaczyłaś, stało się dla mnie jasne, jak bardzo go kochasz. Podbiegłaś do niego bez wahania, a ja to rozumiem – dodaje z przygnębieniem. – Rozumiem, dlaczego to zrobiłaś. Kochałaś go. Niby co, do cholery, miałbym teraz zrobić?

– Walczyć! – Uderzam go w pierś. – Walcz o mnie. O nas. Masz zamiar tak po prostu odejść? Oddać mnie w ręce innego faceta, jakbym nic dla ciebie nie znaczyła? – Pytanie wisi w powietrzu, gdy czekam na jego reakcję.

– Chcesz, żebym walczył? – Podchodzi bliżej. – Myślisz, że tego nie robię? Myślisz, że tego chciałem? Przywieźć twojego męża, gdy sam jestem w tobie tak szaleńczo zakochany, że prędzej wyciąłbym sobie własne serce? Nienawidzę tego, że musiałem sprowadzić go dla ciebie do domu.

Gniew kotłuje się w nas, gdy dociera do nas powaga sytuacji.

– Nie mogę w to uwierzyć.

Ramiona Liama opadają smętnie w dół w geście poddaństwa.

– Musicie przedyskutować mnóstwo rzeczy. Powinienem wyjść, zanim sytuacja wymknie się spod kontroli. Nie mam zamiaru być takim facetem.

Sapię z oburzenia i odwracam wzrok. To niedorzeczne.

– Nie mogę uwierzyć, że tak nisko nas oceniasz.

Serce bije mi gwałtownie w piersi, gdy Liam chwyta mnie za ramiona i przyciąga do siebie. Nasze nosy stykają się i oboje oddychamy z trudem.

– Oddałbym za ciebie życie. Wszedłbym teraz do domu i stłukłbym go na miazgę, gdyby to miało w czymś pomóc. Ale nie pomoże. Jesteś jego żoną. W tej chwili to ja jestem tym drugim. Rozumiesz?

– Należę do ciebie.

– Nie, należysz do niego.

Chcę, żeby mnie zrozumiał. Moje życie uległo zmianie, gdy się w nim pojawił. Sprawił, że znowu zaczęłam czuć. Obdarzył mnie miłością, jakiej nigdy nie znałam. Nie wiem, czy przeżyję, jeśli mnie opuści. Zamykam oczy i dotykam ustami jego ust. Ściskając go za koszulę, przyciągam go do siebie.

_Pocałuj mnie, do cholery._

_Upomnij się o_ _mnie._

Liam stoi nieruchomy jak posąg, gdy daję upust swoim uczuciom. Nie reaguje, co tylko napędza mój gniew.

Odsuwam się, obrzucając go morderczym wzrokiem. Ma zamknięte oczy. Biorę zamach i uderzam go w twarz, rozkoszując się widokiem jego gwałtownie otwierających się oczu. Mam nadzieję, że przykułam tym jego uwagę.

– Niech to szlag, a to za co?

Uderzam go ponownie. Widzę, jak duch walki budzi się w nim do życia.

– Pieprz się. Skoro tak mało dla ciebie znaczę, to idź. Idź. No dalej! Bądź sobie facetem, którym wcale nie jesteś, bez względu na głupoty, które sobie wmawiasz! No idź! – Unoszę dłoń, ale udaje mu się ją złapać.

Jego samokontrola pęka. Ściska mnie mocniej za ramiona i przyciąga do siebie szarpnięciem. Biorę jeden głęboki wdech, zanim jego usta miażdżą moje w pocałunku. Rozkoszuję się dotykiem jego ust napierających na moje. Zatracam się w brutalnej sile tego pocałunku. Jego palce zaciskają się wokół moich rąk niczym imadła, ale mam to gdzieś. Chcę, żeby zostały siniaki. Żeby zostawił na mnie swój ślad, będący dowodem tego, co dzieliliśmy. Przywieram do niego ustami, oddając mu całą siebie.

Czar pryska w momencie, w którym zderzają się nasze języki. Uścisk Liama rozluźnia się, a jego dłonie prześlizgują się po mojej szyi, po czym obejmują moją twarz. Nastrój zmienia się w smutek. Wsuwam dłonie w jego włosy, starając się go przy sobie zatrzymać. Liam zaciska dłonie i odrywa się ode mnie.

– Daj mi chwilę. Potrzebuję trochę czasu. Kocham cię, ale muszę odejść.

Serce znów rozpada mi się na kawałki. Straciłam go.

– Jeśli mnie teraz zostawisz, to już nie wrócisz – mówię, mając nadzieję, że zaprzeczy i da pociechę, której tak desperacko potrzebuję.

Liam opiera czoło o moje.

– Zawsze będę blisko. Musisz uporać się z tym bez martwienia się o mnie.

– Myślisz, że dam radę to zrobić? W tej chwili cieszysz się tak samo jak ja, że on żyje. Nie wiesz, że jestem zrozpaczona? Że martwię się jak, do cholery, przez to przejdziemy? Codziennie będę się o nas martwić. – Błagam go, żeby został. Potrzebuję go.

– Aaron i ty byliście ze sobą całe życie. My spędziliśmy razem zaledwie parę miesięcy.

– Ani mi się waż bagatelizować tego, co mamy! – Znów tłumię w sobie chęć, żeby go spoliczkować.

Liam przesuwa palcami po moim ramieniu.

– Chcę, abyś zobaczyła to z mojej perspektywy. Nie wiem, czy byś go wybrała, ale teraz nie jestem pewien, czy wybrałabyś mnie. Muszę wyprostować parę spraw. W tej chwili powinnaś pozwolić mi odejść. – W oczach Liama odbija się ból, który sama czuję.

Walczę z napływającymi do oczu łzami. Wiem, że ma rację, ale wolałabym, aby się mylił. Nie wiem, co robić. To zbyt wiele. Moje serce ledwo zdążyło się zagoić, a znów jest rozdarte. Był taki czas, że Aaron był jedyną rzeczą, której pragnęłam. Teraz, gdy wrócił do mojego życia, wcale go nie chcę. Jeśli któraś z moich modlitw nie została wysłuchana, to właśnie ta, bo teraz muszę znieść ból związany z odtrąceniem mężczyzny, którego kocham. Jednak moje życie nie działa w ten sposób.

– Chcę, żebyś wiedział o czymś, zanim ode mnie odejdziesz. Musisz wiedzieć, że cię pragnę. Jesteś mężczyzną, w którym się zakochałam. Owszem, on jest moim mężem i ojcem Aarabelle, ale kocham ciebie. Kocham cię bardziej, niżbym chciała, ale taka jest prawda. Proszę, wysłuchaj mnie. Kocham cię.

– Ja też cię kocham, ale muszę postąpić właściwie.

– Właściwie dla kogo? – pytam szyderczym tonem.

Liam pochyla się, czekając, aż na niego spojrzę. Jego niebieskie oczy lśnią od niewylanych łez.

– Dla ciebie. Dla Aarabelle. Dla nas wszystkich. Nie będę facetem niszczącym małżeństwo, a już na pewno nie twoje i Aarona.

Nie przekonam go. Mogę mieć jedynie nadzieję, że wysłuchał tego, co miałam mu do powiedzenia. Zanim udaje mi się odpowiedzieć, słyszę, jak ktoś podchodzi do mnie od tyłu. Liam unosi wzrok, a po błysku w jego oczach wiem, że to Aaron.

– Niechętnie przerywam wam tę wzruszającą scenę, ale nie było mnie ponad rok, a to nie jest spotkanie, którego oczekiwałem. – W głosie Aarona słychać irytację. – Pozwól, że zabiorę swoją żonę, bracie.

Nie umyka mi sposób, w jaki powiedział słowo „żona” i „brat”.

Liam milczy, a jego ramiona opadają, tak samo jak serce zapada mi się w piersi.

Odchodzi bez słowa. Odwracam się w stronę męża, mojej pierwszej miłości, ze łzami w oczach, gdy mężczyzna, którego kocham ponad wszystko, zostawia mnie samą.

Mam ochotę umrzeć.ROZDZIAŁ 2

Aaron i ja idziemy na tyły domu, gdzie stoją Jackson i Mark. Jackson odwraca się, a ja walczę ze sobą, żeby nie uderzyć go w twarz.

– Żaden z was nie pomyślał, że dobrze byłoby mnie uprzedzić? – wyrzucam z siebie ze złością. – Nikomu nie przeszło przez myśl, że powinnam wiedzieć? Telefony wam zdechły? Bo jakoś nie jestem w stanie wyobrazić sobie powodu, dla którego mielibyście mnie nie poinformować.

– Natalie – Mark podchodzi do mnie o krok. – Po pierwsze, nikt z nas nie wiedział, że to na pewno był Aaron. Po drugie, nie mogliśmy narazić misji. Wszystko musiało odbyć się bardzo niejawnie i po cichu. Wolałabyś, żebyśmy zadzwonili do ciebie w drodze powrotnej? Żaden z nas nie wiedział, co robić.

Jackson robi niepewny krok naprzód.

– Wiem, że zdążyłaś poskładać do kupy swoje życie. Wiem, że byłaś szczęśliwa i przepraszam cię za to. Żaden z nas nie chciałby cię skrzywdzić, a już na pewno nie ja.

– Jasne, że jest ci przykro. – Wściekłość buzuje we mnie, rozrywając od środka.

Kłania mi się, po czym odwraca się do Aarona.

– Zostawimy was, żebyście porozmawiali. Pamiętaj o tym, co mówiłem, że w ciągu roku wiele może się zmienić. Cieszę się, że wróciłeś do domu.

Aaron zerka na mnie, po czym przenosi spojrzenie na Jacksona.

– Doceniam to. Cieszę się, że znów jestem ze swoimi dziewczynami.

Wspomnienia ostatnich miesięcy wracają. Pamiętam, jak się czułam po odkryciu jego grzeszków. Gdy dowiedziałam się, że kochał inną kobietę. Zaczynam się zastanawiać, czy ma na myśli mnie i Aarabelle, czy mnie i Brittany.

Nie mogę tego dłużej słuchać. Muszę zapanować nad emocjami, które się we mnie kotłują. Dopadło mnie naraz zbyt wiele uczuć. Schodzę na plażę. Piasek pali mnie w stopy, a ja cieszę się z bólu. Stoję w bezruchu, unosząc głowę do nieba. _Dlaczego?_, pytam chmury. To powinna być szczęśliwa chwila. Pełna uścisków i łez szczęścia. Zamiast tego jedyne, co czuję, to jakby ktoś wybił mi w piersi wielką, ziejącą dziurę. Gdy już zdawało mi się, że moje życie wróciło do normy – bum!

Wracam myślami do Liama i tego jak bardzo był zdruzgotany. Jego oczy straciły blask, który tak uwielbiałam oglądać. Nie wiem, w jakim kierunku potoczy się moje życie – znowu. W tej sytuacji nie ma żadnych łatwych odpowiedzi. Mam męża, dziecko, chłopaka i nagle zwala mi się na głowę cała masa problemów. Chcę jednak, aby wiedział, że mówiłam poważnie. Pragnę go u swego boku.

– Porozmawiamy w końcu? – słyszę zza pleców Aarona. Ochrypły głos, za którym dawniej tak tęskniłam, teraz sprawia, że chce mi się płakać.

Odwracam się, a on stoi nieruchomo, czekając, aż coś zrobię.

– Nie. Wolałabym tego nie robić. Czuję się, jakbym miała za chwilę się obudzić, więc po prostu czekam, aż to się w końcu wydarzy. To wszystko jest strasznie pogmatwane – mówię i od razu mam ochotę się spoliczkować.

Aaron podchodzi bliżej.

– Lee. – Jego głos drży. – Wróciłem.

– Ciągle to powtarzasz. Ale jak? Jakim cudem? – Przez długą chwilę przyglądam się jego twarzy. Brązowe oczy ma pozbawione blasku i życia, a na szyi widać rozległą bliznę po ranie ciętej. Spoglądam na jego przedramiona pokryte kilkoma bliznami, które wyglądają jak ślady po oparzeniach. W lewej ręce brakuje mu jednego palca. Wygląda na załamanego i samotnego, lecz uśmiecha się do mnie, a ja próbuję powstrzymać swoje serce od szybszego bicia.

– Myślałem wyłącznie o tym, żeby zobaczyć się ze swoimi dziewczynami. – Podchodzi bliżej. – Walczyłem dla ciebie, aby tu być.

– Dla mnie? Serio? – pytam, ale tak naprawdę nie chcę odpowiedzi. Aaron patrzy na mnie z nic nierozumiejącym wyrazem twarzy. _Cóż, z_ _radością go we wszystko wtajemniczę_. – Jesteś pewien, że to mnie pragniesz? A może wolisz, żebym zadzwoniła do Brittany? – pytam, piorunując go wzrokiem i obserwując jego reakcję. Zapamiętuję sposób, w jaki przestępuje z nogi na nogę i łapie się ręką za kark. Dostrzegam w jego oczach strach. Gdyby nie fakt, że znałam go przez całe życie, ten szczegół mógłby mi umknąć.

– To nie jest...

– Tak jak myślę?

Aaron robi kolejny krok naprzód, a jego twarz blednie.

– Kocham cię. Zawsze cię kochałem.

– Kochasz mnie? – rzucam szyderczym tonem. – To ci dopiero! Znalazłeś sobie zabawny sposób, aby to okazać. Boże, ta cała sytuacja to jakiś obłęd – mówię z niedowierzaniem. – Uznali cię za zmarłego. Pochowałam cię. Płakałam po tobie. Potem przeszłam przez piekło, żeby znaleźć sposób, jak na nowo poukładać sobie życie. A wszystko po to, by odkryć, że zdradzałeś mnie miesiącami! Miesiącami, Aaron! – Podchodzę bliżej, pozwalając, aby dostrzegł wściekłość wypisaną na mojej twarzy. – Zdradziłeś mnie. Mężczyzna, za którego wyszłam za mąż, nigdy by tego nie zrobił. Ale mężczyzna, który trzymał mnie za rękę i powiedział, że prędzej umrze, niż dotknie innej kobiety, właśnie to zrobił.

– Pieprzyłaś się z Liamem! – woła, po czym osuwa się na piasek. Gdy tak klęczy przede mną, widzę targający nim ból.

– Nie masz o niczym pojęcia.

Aaron spogląda na mnie, a ja czuję, jak łzy napływają mi do oczu.

– Mamy wiele do nadrobienia, Lee. Wiem, że nawaliłem. Mam świadomość, że popełniłem wiele błędów i wolałbym, abyś nigdy się o nich nie dowiedziała. Chcesz, abyśmy dali sobie kilka dni przerwy?

Z oczu kapią mi łzy, a serce pęka na pół.

– I co potem?

– Nie wiem – przyznaje. – Ale myślałem o tobie codziennie, gdy mnie nie było. W każdej pieprzonej sekundzie walczyłem ze śmiercią, żeby do ciebie wrócić. Wszystkim, czego pragnąłem, było zobaczyć ciebie i dziecko. – Jego oczy napełniają się łzami, a każdy skrawek mojego ciała ogarnia ból.

Nie chcę go krzywdzić. Nie chcę sprawiać mu bólu. Nie jestem taka. To mężczyzna, z którym chciałam spędzić resztę życia. Dla którego walczyłam, aby zajść w ciążę. Bolesne miesiące wypełnione zastrzykami i terapią, dzięki którym miałam dać mu dziecko. Coś nadal mnie do niego ciągnie, ale nie mam do siebie zaufania. Aaron uosabia każde wspomnienie wspólnych dwunastu lat, a do tego mamy dziecko. Mnóstwo wysiłku kosztuje mnie, aby się nie załamać.

Siadam na piasku obok niego.

– Kocham Liama.

Mój głos przypomina szept. Sposób, w jaki jego dłonie zaciskają się w pięści, mówi mi, że usłyszał.

Delikatnie unosi mój podbródek.

– Błagam cię, Lee. Błagam cię na kolanach, żebyś dała nam trochę czasu. Odczekajmy parę dni, zanim cokolwiek zdecydujemy. Jest mnóstwo rzeczy, o których i tak musimy porozmawiać.

Słowa więzną mi w gardle, gdy myślę o Liamie. Nie wiem, jak mam się czuć. Wobec kogo mam być lojalna? Aaron był... jest... moim mężem. Moje serce należy jednak do Liama. Przywrócił mnie do życia w sposób, w jaki Aaronowi nigdy się to nie udało. Jest dla mnie dobry, lojalny i wierny. Między nami nie ma żadnej nieufności. To nie wina Aarona, że nie było go przez rok, ale Liama też nie. Teraz wszyscy musimy za to słono płacić.

– Nie wiem, czy kilka dni zmieni moje uczucia – ostrzegam go.

– Powinnaś wiedzieć o wszystkim.

Jego dłonie opadają, a ja spoglądam na dom. Tak wiele się zmieniło w ciągu zaledwie paru minut. Siedzę na plaży, żałując, że nie mogę cofnąć czasu. Podjęłabym inne decyzje. Może dostrzegłabym w porę zapowiedź nieszczęścia i odeszła od niego. Nie wiem, czy byłabym wtedy z Liamem, ale przynajmniej zaczęłabym od nowa.

– Tak bardzo za tobą tęskniłam, Aaron. Tak bardzo, że mnie to złamało, a teraz...

Ujmuje moją twarz w dłonie.

– Wróciłem i wszystko naprawię, skarbie.

Serce rozpada mi się na kawałki, ponieważ w tej chwili nie sądzę, aby mu się to udało. Jestem wyniszczona tym, przez co oboje musieliśmy przejść. Zdruzgotana, co musi czuć Liam. Dobija mnie świadomość, co czeka ich obu – i mnie. Wszyscy ucierpieliśmy i będziemy musieli spróbować się podnieść.

Aaron i ja wpatrujemy się w siebie, a przeze mnie przelatują skłębione emocje. Tak bardzo się cieszę, że żyje, lecz radość ta podszyta jest smutkiem. Płomień, który dawniej był tak silny, że czułam go w głębi duszy, teraz ledwie się tli.

Muska kciukiem mój policzek, a ja próbuję złapać oddech.

– Tak mi przykro, Lee.

Z oczu spływa mi kolejna łza, gdy zaczynam się od niego odcinać. Muszę przytulić swoje dziecko. Muszę wziąć córeczkę w ramiona, bo jest częścią rzeczywistości, na której muszę się teraz skupić.

– Idę po Aarabelle.

– Aarabelle? To tak ją nazwałaś? – Zachowanie Aarona zmienia się. Po raz pierwszy na jego twarzy pojawia się uśmiech. Uśmiech, za którym tak bardzo tęskniłam. – Myślałem, że uzgodniliśmy imię Chloe.

– Chciałam, żeby już zawsze nosiła twoje imię. – Przeszywa mnie ból. – Chciałam, żeby cię znała. Aby wiedziała, jak bardzo jest wyjątkowa, ponieważ jej ojciec był bohaterem.

Aaron przysuwa się bliżej.

– Ma ciebie. Od zawsze była wyjątkowa. Chcę ją zobaczyć.

W gardle mi zasycha, gdy walczę z napływającymi łzami.

– Nie chcę wprowadzać zamieszania. Zdaję sobie sprawę z tego, że to twoja córka, ale nie wiem, co robić.

– Jestem też twoim mężem – przypomina mi.

– Ty i ja możemy być małżeństwem, ale mamy wiele do omówienia, Aaron. Sytuacja nie jest łatwa dla żadnego z nas. Od dawna nie byłeś mężem – wypominam mu. Oboje jesteśmy ofiarami. – Odbiorę ją od opiekunki. Potrzebuję czasu. Jest mnóstwo rzeczy, co do których musimy podjąć decyzje, aby móc dalej żyć.

– A gdzie w tym wszystkim miejsce dla twojego chłopaka? – rzuca kpiącym tonem. Ma szczęście, że go nie uderzyłam.

Wstaję, zapewniając sobie przewagę wzrostu. Nie będzie mnie poniżał za coś, czego nie zrobiłam. Nie pozwolę mu skazić miłości łączącej mnie z Liamem. Skoro chce się zachowywać jak dupek, to pokażę mu, jak bardzo wydoroślałam.

– Tym razem ci się upiecze. Nie umawiałam się z Liamem za twoimi plecami. Nie zdradziłam cię. Myślałam, że _nie żyjesz_.

Aaron patrzy na mnie i wiem, że go to dobija. Nie zakochałam się w kimś przypadkowym, tylko w jego najlepszym przyjacielu. Niezmierzony ból, który z tego powodu odczuwa, jest czymś, czego nie rozumiem. Romans z Brittany był ciosem poniżej pasa, ale nie muszę od razu tracić dwójki ludzi, na których mi zależy.

Wiem, że to dla niego niełatwe. Nienawidzę faktu, że to ja jestem osobą przykładającą mu nóż do gardła.

– Ale ja wcale nie odszedłem.

– Nie, nie odszedłeś. I bardzo się z tego powodu cieszę. Dobrze, że Aarabelle będzie miała ojca. Ale to Liam jest powodem, dla którego znów zaczęłam się uśmiechać i znalazłam siłę, aby przetrwać. To dzięki niemu nie zwariowałam po tym, jak odkryłam twój romans. To nie ja jestem zakłamana ani niewierna... – Urywam, a moje słowa zawisają w powietrzu.

Aaron wstaje i chwyta mnie za ramiona.

– Wróciłem do ciebie. Żyłem tylko po to, aby znów ujrzeć twoją twarz. Nie jej – twoją. Myślałem i marzyłem wyłącznie o tobie, chciałem znów móc cię dotknąć. – Przesuwa dłońmi po moich ramionach. – Potrzebuję cię, Natalie. Potrzebuję cię i nie pozwolę ci odejść bez walki. Przeżyłem dla ciebie i naszej córki. Prędzej szlag mnie trafi, niż znów pozwolę to sobie odebrać.

Wpatruję się w jego bursztynowe oczy, tłumiąc szloch.

– Ta decyzja nie należy już do ciebie.

– Nikt nie odbierze mi mojej rodziny. Odzyskam cię. I dopilnuję, aby Liam to wiedział. – Jego dłonie opadają na boki. Odwraca się w stronę wody.

Stoję jak wryta, zszokowana złożoną przez niego obietnicą. Serce bije mi gwałtownie i czuję podchodzące do gardła mdłości. Nie mam bladego pojęcia, jak poradzić sobie z tą sytuacją. W tej chwili wiem tylko, że chcę być w objęciach Liama w Corolla, z dala od całego bałaganu.ROZDZIAŁ 3

– Dzięki, Paige – mówię, biorąc Aarabelle na ręce.

– Żaden problem. Bawcie się dobrze w Corolla! – Kobieta uśmiecha się i kiwa głową. Nie mogę powiedzieć prawdy, bo to zniszczyłoby tę starannie wzniesioną fasadę, którą udało mi się zbudować.

Przypinam Aarabelle pasami w jej foteliku. Mała uśmiecha się do mnie.

– Dadadada – gaworzy, a ja rozpadam się na kawałki.

Mięśnie mi wiotczeją, gdy leżę z głową na jej kolanach i szlocham. Myślę o tym, jak nazywała Liama „dada” i jak bardzo mnie to cieszyło. Teraz to słowo sprawia, że się załamuję. Tonę w morzu bólu, a odgłosy płaczu tylko ciągną mnie w dół.

Mała bawi się moimi włosami, gdy załamanie nerwowe dopada mnie na tylnym siedzeniu własnego samochodu.

_Oddychaj. Jakoś z_ _tego wyjdziesz. Jesteś wystarczająco silna._

Patrzę na Aarabelle i głaszczę ją po policzku.

– Tak wiele się zmieniło, kruszynko. Przez jakiś czas mamusia będzie w rozsypce, ale zrobi wszystko, co w jej mocy, żeby cię przed tym ochronić. Tak bardzo cię kocham – mówię jej, po czym zamykam drzwi.

Gdy wyszłam z domu, Aaron siedział na tarasie. Spytał, czy porozmawiamy wieczorem i spróbujemy znaleźć jakąś płaszczyznę porozumienia. Nie mam bladego pojęcia, do jakiego właściwie kompromisu moglibyśmy dojść, ale przynajmniej muszę spróbować. Jeśli chcę mieć szansę na związek z Liamem, najpierw muszę dojść do ładu z sytuacją w domu.

Tyle myśli przelatuje mi przez głowę: gdzie będzie spał, co z ubraniami, czy wnieść pozew o rozwód, co z pieniędzmi, które miałam otrzymać po jego śmierci. Siedzę na fotelu kierowcy i włączam muzykę. W tej chwili nie chcę o tym myśleć. Muszę odetchnąć.

Nie zwracam uwagi na to, dokąd jadę, bo śpiewam na cały głos, a po twarzy płyną mi strumienie łez. Życie jest okrutne. Miłość to żart. Nawet śmierć nie jest ostateczna.

Nie jestem gotowa na powrót do domu. Wiem, że powinnam, bo on na nią czeka. Na mnie. Zachowuję się dość nieczule w stosunku do Aarona, bo jedyne, czego pragnę, to pojechać do Liama i błagać go, żeby wziął mnie w ramiona. Zerkam we wsteczne lusterko. Aarabelle wygląda przez szybę, a ja żałuję, że sprawy nie wyglądają inaczej. Mimo wszystko jestem wdzięczna, że mała nigdy nie będzie pamiętała o całym tym zamieszaniu. Skręcam w swój podjazd i zatrzymuję się. Szalejący we mnie niepokój sprawia, że ruszenie się z miejsca jest niemożliwe. Nie chodzi tylko o strach przed jego spotkaniem z Aarabelle, ale także ze mną. Czuję się jak zapałka paląca się obok kanistra benzyny, gotowa do wybuchu w każdej chwili. Nie rozwiązaliśmy żadnych problemów, a ja niechętnie zgodziłam się na kilka dni odpoczynku od drażliwego tematu.

Kilka dni, w ciągu których nie mogę spotkać się z Liamem.

_Czas wziąć się w_ _garść._

Aarabelle uśmiecha się, gdy wyjmuję ją z fotelika. Powoli idę z nią na taras, gdzie Aaron stoi do mnie tyłem.

Odwraca się powoli i po raz pierwszy widzi Aarabelle. Trzymam ją mocno, gdy mała rozgląda się wkoło. Aaron robi krok naprzód i uśmiecha się.

– Jest piękna.

Słowa więzną mi w gardle, więc tylko potakuję głową.

– Wygląda zupełnie jak ty, Lee. – Oczy Aarona przepełnia miłość, gdy patrzy na moją – naszą – córkę.

– Zawsze sądziłam, że jest podobna do ciebie – mówię, patrząc na nią, a mała uśmiecha się do mnie.

– Mogę? – pyta z wyciągniętymi ramionami.

Nie powinnam jej do siebie przyciągać, ale to robię. Nie umiem powstrzymać wewnętrznej obawy. On jest jej ojcem, pragnął jej i będzie ją kochał, o czym dobrze wiem. Ale do tej pory Aarabelle należała wyłącznie do mnie. To czyni mnie samolubną i wredną, ale mam to gdzieś. To _moja_ córka. To ja przeszłam z nią przez to wszystko. Ja i Liam. Był dla niej praktycznie jak rodzic i mam wrażenie, jakbym _go_ zdradzała. Co jest kompletnie niedorzeczne.

– Lee – mówi przeciągłym tonem Aaron.

Mam łzy w oczach. Samotna kropla spływa mi po policzku, po czym ląduje na ustach.

– J-ja po prostu... – jąkam. Ściskam mocniej Aarabelle, która wierci się, aby się uwolnić. Aaron podchodzi bliżej, wpatrując się w nią tak, jakby nie mógł oderwać od niej wzroku.

To kulminacja wielu lat bolesnych zawodów, gdy oboje czuliśmy się nieudolni i samotni. Ona jest kwintesencją piękna w całej tej rozpaczy. Nagrodą za desperację, którą musieliśmy znieść. To jego córka. Nie Liama.

Bez względu na to, co z nami będzie, Aarabelle jest czynnikiem spajającym nasze życie. Będziemy ze sobą związani już na zawsze. Powoli nachylam ją ku niemu, a jego ramiona spotykają się z moimi w połowie drogi. Nasze dłonie stykają się, a oczy Aarona wypełniają się łzami.

– Witaj, Aarabelle – mówi do niej z uwielbieniem. Sposób, w jaki na nią patrzy, jakby była powietrzem, którym oddycha, sprawia, że czuję ściskanie w piersi.

Ramiona, które pragnęłam, aby ją objęły i ochroniły, wreszcie zaciskają się wokół niej. Patrzy na Aarona ze swoim charakterystycznym uśmiechem. Moje ciało sztywnieje, gdy dociera do mnie powaga sytuacji.

Aaron jakimś cudem przeżył i wrócił do domu.

Trzyma w ramionach nasze dziecko.

– Mój Boże, jest idealna – śmieje się i spogląda na mnie.

Pociągam nosem, próbując wziąć się w garść.

– Tak, jest naprawdę cudowna.

– Wyglądasz zupełnie jak mamusia. – Podrzuca ją i ociera powieki. – Śniłem o tobie. Zastanawiałem się, jak się czujesz – mówi do małej, a ja odsuwam się o kilka kroków.

Ojciec i córka nareszcie razem.

– Kiedy ma urodziny? – pyta.

– Dziewiątego sierpnia. – Aara patrzy na mnie, więc podchodzę do nich. Kładę dłoń na jej plecach, podczas gdy mała dotyka twarzy Aarona.

Aaron wpatruje się w nią. Aarabelle wierci się i zaczyna marudzić.

– Ma prawie rok. Lubi się ruszać – tłumaczę, sięgając po nią. – Chcesz pójść na spacer? Ona uwielbia plażę. – Podaję mu gałązkę oliwną. Chyba już nie sposób uczynić całej tej sprawy jeszcze trudniejszą.

Jego oczy łagodnieją, kiwa głową.

– Świetny pomysł.

Pochylam się, sadzam Aarę na jej krzesełku i zdejmuję jej buty.

– Będziesz musiał trzymać ją za rękę. Jeszcze chwieje się odrobinę na nogach.

Aaron wyciąga do niej dłoń, a ona chwyta ją palcami. Ze mną po drugiej stronie idziemy w stronę wody. Mama, tata i córeczka. Idealna wizja tego, jak mogłoby wyglądać nasze życie. Wracam myślami do mężczyzny, który trwał u mego boku przez ostatni rok. Jakby się poczuł na ten widok?

– Lee? – pyta Aaron, gdy spacerujemy wzdłuż brzegu, wyrywając mnie z zamyślenia.

– Tak?

– Ja naprawdę cię kocham. – W głosie Aarona nie słychać drżenia.

– Mama! – krzyczy Aara, domagając się mojej uwagi. Jestem wdzięczna za chwilę roztargnienia, bo nie wiem, co odpowiedzieć. Czy go kocham? Zawsze go kochałam. Jednak z powodu Liama moje życie odmieniło się w ciągu ubiegłego roku.

– Robi się głodna.

– W porządku – mówi Aaron, po czym odwraca wzrok. – Chyba powinienem się położyć. Jestem wyczerpany.

Wracamy do naszego domu, a ja zachowuję milczenie. Cisza mówi wszystko.

Po tym, jak kładę Aarabelle do łóżka, a Aaron obserwuje wszystko, co robię, idziemy do salonu. To pierwszy raz, gdy jesteśmy zupełnie sami. Nie wiem, jak przebrnąć przez kilka dni bez rozmawiania o beznadziejnej sytuacji między nami.

Siada na kanapie, ale nie jest zrelaksowany. Mięśnie jego rąk są napięte jak postronki. Kładzie głowę na oparciu, ale każdy skrawek jego ciała demonstruje niepokój.

– Aaron? Dobrze się czujesz?

Błyskawicznie otwiera oczy.

– Hej – mówi głosem przypominającym lód. – Nic mi nie jest. Odpłynąłem na chwilę.

Jestem dość wrażliwą osobą, ale poradzenie sobie z tym problemem wykracza poza granice mojego zrozumienia. Nie mam pojęcia, jak to jest być zakładnikiem. Nie wiem, jak człowiek jest w stanie to przetrwać i wrócić do dawnego życia. Zwłaszcza takiego, o którym wszyscy przez rok zapominali i szli naprzód, więc ono nawet nie istnieje.

– Chcesz o tym porozmawiać?

Aaron kręci głową.

– Jeszcze nie potrafię. Staram się znaleźć sposób, aby przez to przejść. Wróciłem do świata, w którym nie ma dla mnie miejsca. Straciłem ciebie, swój dom i własne życie.

– Wiem, że chciałeś nie rozmawiać o tym przez kilka dni, ale wątpię, byśmy mogli to ciągnąć. Mamy siedzieć bezczynnie i o niczym nie wspominać? Oboje jesteśmy przez to zdenerwowani.

Aaron opiera przedramiona na kolanach.

– Nie wiem. Ja cierpię, Lee. Mam wrażenie, jakbyś chciała, żebym nie wrócił, i nie wiem, co w związku z tym czuję. Jestem twoim mężem.

– Uznali cię za zmarłego. Odszedłeś. Musiałam żyć dalej.

– Do jasnej cholery, wiem o tym. – Wstaje, skupiając wzrok na fladze na półce nad kominkiem. – Ale widzę to w twoich oczach, skarbie.

– Przestań – rzucam ostrzegawczo. – Prosiłeś, żebym żyła dalej. Kazałeś mi obiecać. Nie możesz nienawidzić mnie ani obwiniać za to, że zrobiłam wszystko, o co prosiłeś.

Moje serce gubi rytm, gdy klęka przede mną i ściska moje dłonie.

– Nie mogę. Kochałem cię przez całe życie. Patrzę na ciebie i nie mogę znieść myśli o tym, że dotykał cię mój najlepszy przyjaciel.

Zabieram ręce. Aaron przeszedł przez piekło i zdaję sobie z tego sprawę. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić, jaki musiał być dla niego ubiegły rok. Oliwy do ognia dolał też fakt, wcale na niego nie czekałam.

– Zniszczyłeś mnie. Ufałam ci, a potem odkryłam, że miałeś romans...

Aaron wbija wzrok w ziemię i bierze głęboki oddech.

– Wiem. Ale to nie było tak, jak myślisz.

– Nie?

Unosi wzrok, a ja szukam śladów mężczyzny, którego niegdyś kochałam. Nie dlatego, że chcę z nim być, ale dlatego, że muszę wiedzieć, że taki istnieje. Błagam go, aby powiedział mi prawdę. Jeśli skłamie, już nigdy nie będziemy w stanie ruszyć naprzód.

– To ja byłem tym słabym. Tak bardzo cię potrzebowałem, a ciebie obchodziło wyłącznie zajście w ciążę. Nie rozmawialiśmy, chyba że dotyczyło to tematów związanych z niepłodnością. Nie dotykaliśmy się, jeżeli nie było to częścią twojej terapii. Nie mogłem się z tobą kochać, bo to zmniejszyłoby moje szanse. Nienawidziłem wracać do domu. Zgłaszałem się na misje na ochotnika tylko dlatego, że potrzebowałem pieprzonej przerwy.

Jego słowa ranią mnie głębiej, niż przypuszczałam. Niszczą te części mnie, którym udało się wytrwać w całości. To on podjął decyzje, które zaważyły na losie naszej rodziny. Moje emocje i potrzeby były drugorzędne pod każdym względem. Musiałam przejść przez piekło, bo on był zbyt wielkim tchórzem, aby walczyć.

– Zgłosiłeś się, gdy już byłam w ciąży?

– Nie, wcześniej. Gdy wyjeżdżałem na misje, przypominały mi, co znaczy znów _czymś_ dowodzić. Zawodziłem cię pod każdym możliwym względem. Bycie twoim mężem wyczerpywało mnie.

– Więc tamta kobieta była tylko drogą ucieczki od okropności bycia moim mężem, tak? – pytam głosem ociekającym pogardą.

– Natalie, to był sposób na ucieczkę przed okropnością związaną z byciem niewystarczająco dobrym mężczyzną. Wcale nie chodziło o ciebie. Nie rozumiesz? – Czeka, ale ja milczę. – To ja nie potrafiłem dać swojej żonie, kobiecie, za którą oddałbym życie, dziecka. Byłem nieudacznikiem. Ona tego nie widziała. Postrzegała mnie jako silnego, męskiego faceta, który nie był chodzącą porażką. Potrzebowałem jej, żeby zabrała ode mnie ten ból.

– Była tego warta?

– Tu nie chodziło o nią.

– Zrobiłbyś to ponownie? – pytam zbolałym głosem.

Aaron odwraca wzrok, a po chwili znów na mnie patrzy.

– Dała mi coś, czego ty już nie chciałaś dawać. Patrzyła na mnie jak na prawdziwego faceta. Uważała mnie za bohatera. W jej oczach byłem kimś, kogo warto kochać. Potrzebowałem tego. Zasługiwałem na to.

– Zrobiłbyś to ponownie? – pytam jeszcze raz.

– Nie wiem!

Patrzę na niego, a on zna mnie na tyle dobrze, aby dostrzec urazę, gniew i rozpacz w moich oczach. Wie, że właśnie przepadła jego szansa na cokolwiek.

Stracił mnie.

Bezpowrotnie.