Córka - ebook

1

SOBOTA

Dzie­sięć tygo­dni. Jesz­cze ni­gdy nie były­śmy osobno przez tyle czasu.

To wię­cej niż wszyst­kie poprzed­nie roz­sta­nia razem wzięte. Wszyst­kie nasto­let­nie noco­wanki u kole­ża­nek i festi­wale, jej wyjazdy ze zna­jo­mymi, szkolne wycieczki.

Dla mnie to naprawdę długa roz­łąka z naj­star­szym dziec­kiem, choć Evie tak się cie­szyła, że jedzie. Była pod­eks­cy­to­wana nowym eta­pem życia, wizją pierw­szej, praw­dzi­wie nie­skrę­po­wa­nej swo­body. Kibi­co­wa­łam jej. Matka – naj­więk­sza fanka swo­jego dziecka, snu­jąca marze­nia na temat jej przy­szło­ści. Pod koniec lata poczu­łam jed­nak cień lęku. Evie dostała wyniki egza­mi­nów, miej­sce na uczelni zostało potwier­dzone. W kuchen­nym kalen­da­rzu wpi­sała datę wyjazdu dużymi, weso­łymi lite­rami i trzema wykrzyk­ni­kami.

Mia­łam ochotę przy­trzy­mać ją przy sobie jesz­cze cho­ciaż przez chwilę. Ale musia­łam pozwo­lić jej wyru­szyć w świat. Wie­dzia­łam, że sobie w nim pora­dzi, że jest gotowa na uni­wer­sy­tec­kie życie – bez­pieczne, płyt­kie wody przed wypły­nię­ciem na otwarte morze.

I oto, w końcu, pierw­szy semestr nauki dobiegł końca.

Tego ranka obu­dzi­łam się przed dzwon­kiem budzika; nie mogłam się docze­kać, aż ruszę w drogę, wszystko mia­łam już przy­go­to­wane. Kanapki z tuń­czy­kiem i majo­ne­zem – ulu­biona prze­ką­ska Evie – butelki z wodą na drogę, torby na brudne pra­nie, worki na śmieci, w które można zapa­ko­wać inne rze­czy. Torba ter­miczna na zawar­tość jej lodówki, kilka pły­nów i ście­re­czek czysz­czą­cych, gdyby chciała odświe­żyć pokój. Czu­łam, że cze­goś zapo­mnia­łam, ale nie mia­łam poję­cia, co by to mogło być.

Ruch na dro­dze spo­wol­nił, gdy doje­cha­łam do auto­strady M25, ale mimo żół­wiego tempa poru­sza­łam się naprzód. Roz­wod­nione zimowe słońce prze­świe­cało przez chmury, ale w moim sercu było przy­jem­nie cie­pło. Nie mogłam się docze­kać, aż zoba­czę Evie, aż przy­tulę tę moją cudowną, wiel­ko­duszną, upartą, piękną córkę po raz pierw­szy od dzie­się­ciu tygo­dni.

Gdy wjeż­dża­łam na zasy­pany liśćmi, gęsto zadrze­wiony kam­pus, docho­dziła jede­na­sta. Na głów­nej dro­dze dojaz­do­wej wił się wąż samo­cho­dów. New Orchard Hall to wybu­do­wany w latach sześć­dzie­sią­tych zespół czte­ro­pię­tro­wych aka­de­mi­ków z czer­wo­nej cegły połą­czo­nych sie­cią dróg. Wzdłuż ulic, dwoma kołami na chod­niku, stoją zapar­ko­wane samo­chody z otwar­tymi bagaż­ni­kami i dodat­ko­wymi bagaż­ni­kami na dachach; rodzice dźwi­gają wypchane walizki, torby i pudła róż­nych kształ­tów i wiel­ko­ści, paku­jąc swoje dzieci w podróż powrotną do domu.

Evie chciała przy­je­chać pocią­giem, ale nale­ga­łam, że przy­jadę po nią sama.

Czu­łam, że podróż do domu z Lon­dynu będzie dla nas szansą na prze­pro­wa­dze­nie nego­cja­cji poko­jo­wych; szansą na praw­dziwą roz­mowę. Chcia­łam oddzie­lić grubą linią to, co działo się wcze­śniej – cią­głe napię­cie wyni­ka­jące z nasto­let­nich naci­sków na gra­nice, które w końcu nie wytrzy­mało i pękło pod nie­usta­ją­cym napo­rem. Chcia­łam móc powie­dzieć córce: _Mię­dzy nami może być ina­czej._

Zapar­ko­wa­łam w miej­scu zwol­nio­nym przez mer­ce­desa z napę­dem na cztery koła i zer­k­nę­łam na tele­fon. Napi­sa­łam do Evie przy wyjeź­dzie z Reading, żeby uprze­dzić, że ruszam. Nie odpi­sała, ale nie zdzi­wiło mnie to: podej­rze­wa­łam, że jesz­cze śpi. Wzię­łam ze sobą kilka nie­bie­skich toreb z Ikei i ruszy­łam do głów­nego wej­ścia, mija­jąc jakie­goś obła­do­wa­nego ojca, podą­ża­ją­cego za swoją nasto­let­nią pocie­chą, bez­tro­sko gada­jącą przez tele­fon. Weszłam po scho­dach na trze­cie pię­tro, skrę­ci­łam w lewo, kie­ru­jąc się zna­kami. Byłam tu tylko raz, nie do końca orien­to­wa­łam się w prze­strzeni.

Na każ­dym pię­trze znaj­do­wało się sześć miesz­kań, z któ­rych każde liczyło osiem jed­no­oso­bo­wych poko­jów. Cała masa nasto­lat­ków upa­ko­wana na sto­sun­kowo nie­wiel­kiej powierzchni. Spraw­dzi­łam apli­ka­cję z notat­kami na tele­fo­nie: Evie mieszka na trze­cim pię­trze, w miesz­ka­niu F, w pokoju numer osiem.

Drzwi do miesz­ka­nia stały otwo­rem, dzięki zuży­temu adi­da­sowi, któ­rym ktoś je zablo­ko­wał. Zapach, który buch­nął ze środka, był tak gęsty, że nie­mal nama­calny: spo­cone stopy, przy­pa­lone grzanki, wil­gotne ubra­nia. Pierw­szym pomiesz­cze­niem na lewo była wspólna kuch­nia: stół zawa­lony butel­kami, na wpół peł­nymi szklan­kami, zgnie­cio­nymi pusz­kami, pełen plam po roz­la­nym alko­holu. Zlew wyglą­dał jesz­cze gorzej, butelki wypeł­niały też kosz na śmieci – doci­śnięty od góry pudeł­kami po pizzy – i pod­łogę dookoła.

Zga­dy­wa­łam, że poprzed­niej nocy w miesz­ka­niu odbyła się impreza na zakoń­cze­nie seme­stru, ewen­tu­al­nie jakiś mały „bifo­rek” – czy jak to się teraz mówi – przed wie­czor­nym wyj­ściem na mia­sto. Poczu­łam ukłu­cie współ­czu­cia na myśl o oso­bach sprzą­ta­ją­cych i przy­po­mnia­łam sobie o rolce z wor­kami na śmieci, którą zosta­wi­łam w aucie. Spró­buję tro­chę tu ogar­nąć, kiedy Evie będzie koń­czyła pako­wa­nie. Znam moją córkę, na pewno zosta­wiła wszystko na ostat­nią chwilę.

Pukam do drzwi jej pokoju i cze­kam. Nikt nie reaguje; w środku panuje cisza.

Pukam raz jesz­cze.

– Evie? – odzy­wam się. – Tu mama.

Ciszę prze­rywa odgłos poru­sze­nia. Skrzyp­nię­cie łóżka, ktoś coś mam­ro­cze, ziewa, pociąga nosem.

Uno­szę rękę, by zapu­kać ponow­nie, ale w tym momen­cie sły­chać szczęk zamka i drzwi uchy­lają się na kilka cen­ty­me­trów. Ukła­dam usta w uśmie­chu, z moc­nym posta­no­wie­niem, że nie zaczniemy spo­tka­nia od kolej­nej kłótni.

Drzwi otwie­rają się nieco sze­rzej, w szcze­li­nie poja­wia się twarz. Szczu­pły chło­pak w czar­nej koszulce bez ręka­wów, z przy­gła­dzo­nymi do czaszki wło­sami. Ma napuch­niętą, wymiętą twarz i zaspane oczy. Z brody wyra­sta mu kilka deli­kat­nych wło­sków.

_Ach. OK._ Sytu­acja jest… nie­zręczna, ale praw­do­po­dob­nie dla niego nawet bar­dziej niż dla mnie. A już najbar­dziej dla Evie. Trudno mi powstrzy­mać myśl, że stać ją na kogoś lep­szego niż ten gość. Nie wspo­mi­nała, że ma chło­paka, ale to by wyja­śniało, dla­czego w ostat­nich tygo­dniach kon­takt mia­ły­śmy mocno rwany. A może… to był tylko ktoś na jedną noc? W końcu to pierw­szy rok stu­diów. Pierw­szo­rocz­niacy robią takie rze­czy.

Chudy chło­pak mruga, mru­żąc oczy w ostrym świe­tle.

– Cześć – mówię pogod­nym tonem. – Prze­pra­szam, że cię zbu­dzi­łam. Jestem mamą Evie.

Patrzy na mnie, jak­bym kazała mu roz­wią­zać wyjąt­kowo trudne rów­na­nie alge­bra­iczne na nie­za­po­wie­dzia­nym spraw­dzia­nie. Marsz­czy brwi, na moment cofa się do pokoju, po czym wraca i patrzy na mnie ze zdzi­wie­niem prze­krwio­nymi oczami.

– Że co?

Naiw­no­ścią z mojej strony było ocze­ki­wać, że córka będzie cze­kała na mnie spa­ko­wana i gotowa, by wsko­czyć do auta i ruszyć do domu. Naj­wy­raź­niej nawet jesz­cze nie wstała.

– Evie – powtó­rzy­łam, wci­ska­jąc dło­nie w kie­sze­nie dżin­sów. – W jakim jest… sta­nie? Jedziemy dziś do domu, chcia­łam pomóc jej w pako­wa­niu.

Chło­pak pociera pal­cem – o obgry­zio­nym paznok­ciu – kącik oka. Nie zdzi­wi­ła­bym się, gdyby jesz­cze był na bani po wczo­raj­szych eks­ce­sach. Wygląda na kory­tarz, zer­ka­jąc na lewo i prawo, jakby zasta­na­wiał się, czy ktoś przy­pad­kiem nie nagrywa tego dziw­nego spo­tka­nia. Może pomy­ślał, że ktoś robi mu psi­kusa i wrzuci fil­mik do inter­netu.

W końcu otwiera usta, ale to, co mówi, niczego nie wyja­śnia – wręcz prze­ciw­nie:

– A kto to Evie?2

Z pokoju, zza drzwi, docho­dzi jakiś żeń­ski głos – stłu­miony, nie­da­jący się roz­po­znać.

Strzą­sam uczu­cie nie­po­koju, które ści­snęło moje serce. Oczy­wi­ście, że Evie jest w pokoju. Niby gdzie indziej mia­łaby być?

– To moja córka – tłu­ma­czę powoli, wska­zu­jąc na numer na drzwiach. – Evie Wing­field. To jej pokój.

Chło­pak – czy raczej młody męż­czy­zna – kręci prze­cząco głową i zaczyna mówić. Z jego ust wydo­bywa się jed­nak jedy­nie ska­co­wane chrząk­nię­cie. Kaszle, po czym pró­buje ponow­nie.

– Nie jej, tylko mój.

– Nie rozu­miem?

– To mój pokój.

Jego policzki oblewa rumie­niec – podej­rze­wam, że wsty­dzi się za nią, za sie­bie, za całą sytu­ację. Oj, będziemy się z tego z Evie śmiały w dro­dze do domu, nie mam co do tego żad­nych wąt­pli­wo­ści. A jeśli nie w dro­dze powrot­nej, to za parę dni, jak dziew­czyna tro­chę wypocz­nie i okrzep­nie na domo­wym jedze­niu. Nie chcę prze­dłu­żać nie­zręcz­nej sytu­acji, więc kiwam głową w kie­runku, z któ­rego dobie­gał dziew­częcy głos; w wąskim łóżku – które zapewne dzie­lili wczo­raj­szej nocy – leży jakaś postać.

– Evie? – wołam nieco gło­śniej, żeby na pewno usły­szała mnie zza drzwi. – Zapa­rzę nam her­batę i pocze­kam na cie­bie w kuchni, dobrze?

Młody męż­czy­zna ponow­nie kręci głową.

– Wydaje mi się, że pomy­liła pani pokoje – mówi i deli­kat­nie przy­myka podra­pane drew­niane drzwi.

Zostaję sama na pustym kory­ta­rzu. Ze środka dobie­gają stłu­mione odgłosy roz­mowy, padają słowa „mama” i „Evie”, a potem wią­zanka prze­kleństw.

Pró­buję sobie wytłu­ma­czyć, co się wła­ści­wie dzieje. Może Evie jest zaże­no­wana, że przy­ła­pa­łam ją z chło­pa­kiem? Że zaspała, że ma kaca? A ten pół­przy­tomny nasto­la­tek pró­buje ją kryć – chlap­nął pierw­sze lep­sze kłam­stwo, które przy­szło mu do zaspa­nej głowy. A może… to czyjś chło­pak. Jakiejś bied­nej dziew­czyny, która wyje­chała do domu na Boże Naro­dze­nie. Minął dzień, może dwa, a on już wła­do­wał się innej do łóżka.

Nie moja sprawa. Są doro­śli. Przy­naj­mniej teo­re­tycz­nie.

Zer­kam na meta­lową tabliczkę przy drzwiach, żeby upew­nić się, że się nie pomy­li­łam – „3F8”. Ponow­nie zer­kam w notatki w tele­fo­nie. To na pewno ten sam pokój, który zapi­sa­łam, gdy odwo­zi­łam Evie na uczel­nię we wrze­śniu. Chyba że… pomy­li­łam cyfry? To był dość sza­lony dzień, to fakt.

Pamię­tam, jak przy­tu­li­ły­śmy się na poże­gna­nie. Mia­łam ochotę nie wypusz­czać jej z objęć. Powoli prze­miesz­cza­łam się w stronę wyj­ścia z pokoju, naprędce szu­ka­jąc powo­dów, które mogłyby prze­dłu­żyć moją wizytę, jed­no­cze­śnie sta­ra­jąc się igno­ro­wać bar­dzo jasne sygnały wysy­łane przez Evie. Całe jej ciało wołało: _Wszystko jest w porządku, mamo. Naprawdę możesz już sobie jechać._ Córka żar­to­wała z moich prób prze­cią­gnię­cia wizyty. Jesz­cze pięć minut. I kolejne pięć. I kolejne.

W końcu – po jesz­cze jed­nym szyb­kim uści­sku – pozwo­li­łam, by drzwi się za mną zamknęły, i ruszy­łam w stronę scho­dów, z moc­nym posta­no­wie­niem, że nie będę się za sie­bie oglą­dać, że nie będę pła­kać. Nie potrze­bo­wała takich atrak­cji pierw­szego dnia, potrze­bo­wała mamy, która będzie cie­szyć się jej szczę­ściem. Gdzieś w środku, w cha­osie róż­nych emo­cji, naprawdę była i radość. Evie tak ciężko pra­co­wała, żeby dostać się na te stu­dia, roz­po­cząć nowy etap. Wejść w nową rze­czy­wi­stość. Dla mnie to też ozna­czało zmiany.

Łzy zaczęły pły­nąć, gdy byłam w poło­wie drogi do domu. Zatrzy­ma­łam się w odle­głym rogu par­kingu przy auto­stra­dzie. Łka­łam w pośpie­chu, ści­ska­jąc w dłoni kubek kawy; czu­łam, jak wraz z wypły­wa­ją­cymi, od dawna tłu­mio­nymi łzami nara­sta we mnie uczu­cie pustki. To był dziwny, smutno-wesoły ból, ale prze­mi­nął, gdy wypła­ka­łam wszystko to, co tłu­mi­łam w sobie, a co chciało zna­leźć ujście. Dziś nie pla­no­wa­łam pła­kać. Dziś mia­łam zabrać do domu moją córkę – na całe trzy tygo­dnie.

Notat­nik w tele­fo­nie mówi wyraź­nie: „New Orchard Hall trze­cie pię­tro miesz­ka­nie F pokój 8”.

Ponow­nie pukam do drzwi 3F8. I znów ktoś w środku odzywa się ści­szo­nym gło­sem. Po chwili drzwi się otwie­rają.

– Słu­cham? – Chło­pak wydaje się nieco bar­dziej roz­bu­dzony i poiry­to­wany niż chwilę temu. – O co pani cho­dzi?

– Naprawdę prze­pra­szam, że prze­szka­dzam – zaczy­nam – ale potrze­buję, żeby Evie wstała i zaczęła się pako­wać. Czy mógłby ją pan nieco pospie­szyć?

– Już to mówi­łem – pod­kre­śla w odpo­wie­dzi. – Pomy­liła pani pokoje.

– Nie­moż­liwe, to wła­ściwy numer, zapi­sa­łam go sobie w tele­fo­nie, kiedy odwo­zi­łam ją na uczel­nię we wrze­śniu. Pro­szę spoj­rzeć. – Wska­zuję na ekran, jakby moje notatki sta­no­wiły abso­lut­nie nie­pod­wa­żalny dowód, że to on się pomy­lił, że kła­mie, albo na jedno i dru­gie.

Wzdy­cha prze­sad­nie, wyraź­nie roz­draż­niony.

– Tu nie ma żad­nej Evie, OK? To mój pokój.

Odsuwa się, chcąc zamknąć drzwi, ale jestem szyb­sza i blo­kuję je nogą.

– Chwi­leczkę – mówię. – Możesz powtó­rzyć?

– Prze­cież już wszystko powie­dzia­łem – odpo­wiada. – Czy może pani zabrać nogę?

W mojej gło­wie poja­wia się nowa myśl: może Evie nie doga­dy­wała się ze swo­imi współ­lo­ka­to­rami i popro­siła o prze­nie­sie­nie. Może o to w tym wszyst­kim cho­dzi.

– A czy miesz­kasz w nim od początku seme­stru?

– Że co?

– Prze­pro­wa­dzi­łeś się z innego aka­de­mika? A może dołą­czy­łeś póź­niej?

– A czemu to panią inte­re­suje?

– Czy w tym pokoju miesz­kała przed tobą jakaś dziew­czyna? – dopy­tuję, odsu­wa­jąc nogę, w nadziei, że w końcu poroz­ma­wiamy jak dwoje doro­słych ludzi. – Czy wiesz, gdzie się prze­nio­sła?

– Przy­kro mi, nie jestem w sta­nie pomóc. – Zatrza­skuje drzwi. A potem prze­kręca zamek od środka.3

Przez chwilę stoję na kory­ta­rzu, sta­ra­jąc się pod­słu­chać, o czym toczą się roz­mowy po dru­giej stro­nie drzwi.

Prze­dziwna sytu­acja. Mam wra­że­nie, że to jeden wielki żart, i nie zdzi­wi­ła­bym się, gdyby Evie wypa­dła z pokoju z krzy­kiem: _Ale cię nabra­łam!_ i z prze­bie­głym uśmie­chem na twa­rzy.

Inne drzwi, w głębi kory­ta­rza, otwie­rają się nie­spo­dzie­wa­nie. Nie widzę w nich jed­nak mojej córki, lecz młodą, bladą kobietę w dłu­giej, fio­le­to­wej blu­zie z kap­tu­rem i logo uczelni. Ma włosy zawi­nięte w ręcz­nik i gołe nogi. Rusza w moją stronę, na boso, myjąc zęby i zde­cy­do­wa­nie uni­ka­jąc kon­taktu wzro­ko­wego. Omija mnie i skręca do kuchni.

– Prze­pra­szam – zacze­piam ją. – Cześć. Ten aka­de­mik nazywa się New Orchard Hall, prawda?

Młoda kobieta zatrzy­muje się i prze­rywa mycie zębów.

– Hę?

– Aka­de­mik – powta­rzam. – Jak się nazywa?

– Chwi­leczkę – prosi pół­gęb­kiem, z ustami peł­nymi pasty. Wstę­puje do kuchni i z tego, co sły­szę, spluwa do zlewu. Po chwili wraca, nio­sąc nie­mal pusty kar­ton mleka i torebkę cukru.

– Prze­pra­szam, nie byłam w sta­nie odpo­wie­dzieć – wyja­śnia. – Tak, to jest New Orchard. A któ­rego pani szuka? Mamy jesz­cze May­nard, bli­żej sie­dziby Związku Stu­den­tów, a idąc w drugą stronę, jest Lodge i Che­sney. Wszyst­kie wyglą­dają podob­nie, z wyjąt­kiem…

– Ale to jest New Orchard?

– Taa – przy­ta­kuje prze­cią­głym tonem pew­nej sie­bie absol­wentki pry­wat­nych pla­có­wek szkol­nych. – Jest pani mamą Sama, tak?

Kolejny nie­przy­jemny ścisk w żołądku. Jakby echo, gdzieś w oddali.

– Kogo?

Dziew­czyna wska­zuje na pokój 3F8.

– Życzę powo­dze­nia w budze­niu tego nic­po­nia. Wczo­raj ostro się poro­bił. Mam nadzieję, że się pani nie pogniewa, ale ten chło­pak po kilku piwach zmie­nia się w cho­dzące zagro­że­nie.

– Nie, to nie mój… zresztą nie­ważne. Miesz­kała tu dziew­czyna, Evie, sama ją tu przy­wio­złam w pierw­szym tygo­dniu roku aka­de­mic­kiego. Dostała się na prawo. Ma brą­zowe włosy do ramion, jest mniej wię­cej tego wzro­stu. – Usta­wiam dłoń mniej wię­cej na wyso­ko­ści wła­snych brwi. – Koja­rzysz ją?

Moje pyta­nie spo­tyka się z obo­jęt­nym spoj­rze­niem.

– Na początku seme­stru czło­wiek poznaje tylu nowych ludzi, że ciężko jest ich wszyst­kich spa­mię­tać. Wspo­mi­nam to jak przez mgłę, jeśli mam być szczera. Przez cały tydzień otrzę­sin w barze Union ser­wo­wano pięć szo­tów za pią­taka. To była praw­dziwa apo­ka­lipsa.

Wyj­muję tele­fon i poka­zuję zdję­cie na ekra­nie blo­kady – rzad­kie uję­cie Evie z bra­tem, uśmie­cha­ją­cych się do sie­bie w ogródku pubu gdzieś na wsi.

– Nie­stety – odpo­wiada dziew­czyna. – Wydaje mi się, że Sam dołą­czył do nas w tym miesz­ka­niu w dru­gim tygo­dniu nauki, ale nie jestem w sta­nie nic powie­dzieć na pewno, poza tym to było dawno. Wyda­wało mi się, że ten pokój był pusty, zanim on się poja­wił.

– Miała miesz­kać tutaj – powta­rzam, nie­na­wi­dząc tego, jak nie­pew­nie to brzmi. – Mia­łam dziś zawieźć ją do domu. Jak to w ogóle działa? Czy można pro­sić o prze­nie­sie­nie do innego miesz­ka­nia, innego aka­de­mika? Czy może­cie robić takie rze­czy?

– Mój kum­pel Johnny prze­niósł się w trze­cim tygo­dniu – mówi sucho dziew­czyna. – Jego pierwsi współ­lo­ka­to­rzy z Selin­co­urt to praw­dziwe zwie­rzęta. Zro­bili taki chlew… Nie uwie­rzy­łaby pani, co jeden z nich zosta­wił któ­re­goś razu w zle­wie…

– Czyli pew­nie to się wła­śnie stało – myślę na głos. – Musiała zamie­nić się poko­jami. Czy wiesz, dokąd prze­nio­sła się ta dziew­czyna, która miesz­kała tu przed Samem?

Moja roz­mów­czyni wzru­sza ramio­nami.

– A co, nic pani nie powie­działa?

– Naj­wy­raź­niej… nie.

– Dzika akcja – odpo­wiada bez cie­nia emo­cji. – Pokłó­ci­ły­ście się czy coś?

Zaczy­nam ana­li­zo­wać w myślach rwane roz­mowy, jakie odby­wa­ły­śmy przez tele­fon. Cha­otyczne wia­do­mo­ści, zdaw­kowe odpo­wie­dzi na moje pyta­nia o stu­denc­kie życie i jej samo­po­czu­cie. Córka mojej przy­ja­ciółki Natha­lie pod­czas pierw­szego seme­stru przy­jeż­dżała do domu co dwa tygo­dnie na week­end i choć wie­dzia­łam, że Evie nie będzie aż tak tęsk­nić za domo­wymi pie­le­szami, to zało­ży­łam, że odwie­dzi mnie cho­ciaż raz, szcze­gól­nie że Reading znaj­do­wało się nie­całą godzinę drogi stąd. Sądzi­łam, że była zbyt zajęta dobrą zabawą, nawią­zy­wa­niem zna­jo­mo­ści i eks­plo­ro­wa­niem Lon­dynu – a może i, kto wie, nauką na zaję­cia. Teraz zaczę­łam się zasta­na­wiać, czy nie cho­dziło o coś jesz­cze.

– Może i coś mi mówiła, ale po pro­stu wyle­ciało mi z głowy.

– Nie­wy­klu­czone. – Dziew­czyna kiwa głową. – Bar­dzo panią prze­pra­szam, ale mój tata będzie tu za jakieś dwie minuty i jeśli odkryje, że jesz­cze nie zaczę­łam się pako­wać, to będzie jazda. _–_ Rzuca mi wyuczony uśmiech. – Ale miło mi było panią poznać.

Odwraca się i wraca do pokoju, 3F4, zamy­ka­jąc za sobą z trza­skiem drzwi.

To było jedyne moż­liwe roz­wią­za­nie. Evie, z jakie­goś powodu, nie odna­la­zła się w tym miesz­ka­niu, więc zło­żyła wnio­sek o prze­nie­sie­nie do innej loka­li­za­cji w kam­pu­sie. Pew­nie dzie­ka­nat ma odpo­wied­nie pro­ce­dury na takie oka­zje i w pierw­szych tygo­dniach seme­stru przyj­muje masę takich podań. Pew­nie mi o tym mówiła, a ja po pro­stu zapo­mnia­łam. Biorę do ręki tele­fon i dzwo­nię do córki, ale odzywa się poczta gło­sowa. Zosta­wiam wia­do­mość z prośbą, żeby oddzwo­niła.

Wra­cam do kuchni, zmia­tam z jed­nego z krze­seł resztki pizzy, prze­kła­dam ubło­cony T-shirt i sia­dam, żeby przej­rzeć ostat­nie wia­do­mo­ści, które wymie­ni­ły­śmy. Prze­łą­czam się z jed­nej apki na drugą. Widzę SMS-y, kilka reak­cji na wia­do­mo­ści na gru­po­wym rodzin­nym cza­cie na What­sAp­pie, cza­sem parę słów na Mes­sen­ge­rze, rza­dziej na Snap­cha­cie – na któ­rym zało­ży­łam konto tylko po to, żeby utrzy­my­wać kon­takt z dziećmi – ale nie natra­fiam na żadną infor­ma­cję o zmia­nie aka­de­mika.

Nie mam też żad­nych infor­ma­cji z ofi­cjal­nych, uni­wer­sy­tec­kich kana­łów – cała kore­spon­den­cja z uczel­nią tra­fia bez­po­śred­nio do Evie. Nale­gała, że sama się wszyst­kim zaj­mie, zresztą dziś całą papie­ro­lo­gię zała­twia się elek­tro­nicz­nie przez por­tal stu­dencki. Prze­glą­dam swoją skrzynkę e-mail, choć Evie rzadko korzy­stała z tego kanału komu­ni­ka­cji i nawet nie zawra­cała sobie głowy spraw­dza­niem swo­jej poczty. W jej poko­le­niu zain­te­re­so­wa­nie tą star­szą jed­nak tech­no­lo­gią jest zni­kome – maile ucho­dzą za zbyt ofi­cjalne, zbyt wolne. Spraw­dzam dokład­nie wszyst­kie wia­do­mo­ści, łącz­nie z fol­de­rami archi­wal­nymi. Przez cały czas towa­rzy­szy mi to dziwne uczu­cie, że szu­kam cze­goś, czego wiem, że nie znajdę.

Wresz­cie przy­znaję się do porażki i wysy­łam do Evie SMS.

Cześć, to ja. Przy­po­mnisz numer pokoju? X

Wsu­wa­jąc tele­fon z powro­tem do kie­szeni, ruszam scho­dami w dół. W holu wej­ścio­wym, wzdłuż ściany przy głów­nych drzwiach, cią­gnie się długi rząd sta­ro­mod­nych drew­nia­nych prze­gró­dek. Ta pod­pi­sana jako 3F8 wygląda, jakby dawno nikt do niej nie zaglą­dał: wręcz wysy­pują się z niej ulotki fast foodów, bro­szury rekla­mowe i różne inne śmieci. Wyj­muję wszystko i prze­glą­dam uważ­nie. Znaj­duję jedną białą kopertę z pla­sti­ko­wym okien­kiem na adres, z her­bem uni­wer­sy­tetu. Adre­sat: Samuel Beau­fort-Raines. Nie wie­dząc dokład­nie dla­czego, wyj­muję tele­fon i robię zdję­cie.

Zaglą­dam jesz­cze do prze­gró­dek powy­żej, poni­żej i po obu stro­nach tej ozna­czo­nej 3F8, na wypa­dek gdyby jakaś ofi­cjalna kore­spon­den­cja tra­fiła przez pomyłkę do nie­wła­ści­wej prze­gródki. Ale znaj­duję same nie­po­trzebne papie­rzy­ska. Nic z imie­niem mojej córki.

Tele­fon wibruje w mojej dłoni. Spo­dzie­wam się, że to odpo­wiedź od Evie, ale kiedy spraw­dzam wyświe­tlacz, widzę inny komu­ni­kat. Czy­tam go, marsz­czę brwi, czy­tam ponow­nie. Dwa słowa, szarą kur­sywą: _Wia­do­mość nie­do­star­czona_.

Mój SMS wisi nad nimi. „Cześć, to ja. Przy­po­mnisz numer pokoju? X”. Nad tre­ścią wia­do­mo­ści nie ma zie­lo­nego ptaszka, który wska­zy­wałby, że została ode­brana. Co w ogóle ozna­cza „wia­do­mość nie­do­star­czona”? Że jej tele­fon jest roz­ła­do­wany, zepsuty? Że znaj­duje się poza sie­cią? Na pewno nie jest po pro­stu wyłą­czony – wtedy SMS wyświe­tlałby się jako ocze­ku­jący, nie­prze­czy­tany czy coś w tym stylu.

Szybko wystu­kuję kolejny.

Evie, pro­szę, odpisz, kiedy dosta­niesz tę wia­do­mość x

Po chwili pod nim poja­wia się ten sam komu­ni­kat: _Wia­do­mość nie­do­star­czona_. Może skoń­czyły jej się środki na kon­cie albo ma jakiś pro­blem z abo­na­men­tem?

Otwie­ram główne drzwi, przy­trzy­mu­jąc je dla kolej­nej mamy, która uśmie­cha się do mnie z wdzięcz­no­ścią, prze­ci­ska­jąc się przez nie z dwoma wypcha­nymi czar­nymi wor­kami na śmieci, po jed­nym w każ­dej ręce. Na zewnątrz niebo pociem­niało od cięż­kich chmur zwia­stu­ją­cych deszcz, a gru­dniowe powie­trze smaga moje policzki chło­dem po dusz­nym cie­ple kory­ta­rza. Mam nadzieję, że Evie jest teraz pod dachem, w jakimś cie­płym miej­scu. Chłodny podmuch desz­czu popy­cha rodzi­ców i ich potom­stwo w stronę samo­cho­dów. Koń­czą się pako­wać i ruszają do domu. Wszy­scy znowu razem po cza­so­wej roz­łące: ojco­wie, córki, matki, syno­wie. Wszy­scy poza mną. Ja jestem odmień­cem. Kimś pozo­sta­wio­nym w tyle. Ponow­nie wybie­ram numer Evie w tele­fo­nie i naci­skam przy­cisk „Połącz”.

Tym razem tele­fon nawet nie dzwoni. Nie pozwala mi nawet zosta­wić wia­do­mo­ści na poczcie gło­so­wej. Zamiast tego sły­szę tylko mecha­niczny, wyzuty z into­na­cji kobiecy głos: _Prze­pra­szamy, ten numer jest nie­do­stępny_.4

Pierw­sze oznaki paniki odzy­wają się w moim żołądku: to mdląca nie­pew­ność, jakby cały świat nagle zaczął się prze­chy­lać.

Dzwo­nię do Evie jesz­cze dwa razy – za każ­dym razem wita mnie ten sam robo­tyczny komu­ni­kat: _Abo­nent nie­do­stępny_. Dzwo­nię więc do mojej mamy, sta­ra­jąc się przy tym brzmieć moż­li­wie naj­spo­koj­niej, powstrzy­mu­jąc mroczne wizje, które krążą coraz bli­żej, niczym wilki wokół doga­sa­ją­cego ogni­ska.

Ale ona rów­nież nie ma żad­nych wie­ści od Evie.

– Wszystko w porządku, Lau­ren? – pyta, ści­sza­jąc radio. – Mia­łaś dziś ją ode­brać, prawda?

– Tak – mówię, czu­jąc, że tele­fon śli­zga się w mojej spo­co­nej dłoni. – Wszystko dobrze. Po pro­stu… dam znać, kiedy dotrzemy do domu.

Roz­łą­czam się i dzwo­nię do syna, który spę­dza dzień u swo­jego przy­ja­ciela Isa­aca. Mój tele­fon odrywa go od mara­tonu gier kom­pu­te­ro­wych. Lucas jest roz­pro­szony, myślami jest przy grze _Quid­ditch Cham­pions_, co chwila prze­ry­wają nam okrzyki rado­ści lub fru­stra­cji. Mówi, że nie roz­ma­wiał z sio­strą w tym tygo­dniu. Krótka, nie­zręczna roz­mowa z mamą Mil­lie – naj­lep­szej przy­ja­ciółki Evie – rów­nież nic nie wnosi.

Nikt nic nie wie, nikt nie sły­szał o niczym, co mogłoby pomóc mi odna­leźć moją córkę.

Ruszam do sie­dziby Związku Stu­den­tów – sza­rego kolosa pokry­tego tyn­kiem kamycz­ko­wym. W recep­cji pytam o biuro zakwa­te­ro­wa­nia i dowia­duję się, że w week­endy jest nie­czynne, ale że ktoś z obsługi może jesz­cze być w budynku Wydziału Prawa – pięć minut na pie­chotę stąd, kie­ru­jąc się w dół wzgó­rza. Evie zna ten kam­pus na pamięć, myślę z nutą gory­czy. Wie­dzia­łaby, dokąd mam iść.

Auto­ma­tyczne, szklane drzwi w głów­nym wej­ściu do Wydziału Prawa otwie­rają się powoli, odsła­nia­jąc skromny hol bez żywej duszy. W rogu stoi smutna pla­sti­kowa cho­inka z fio­le­to­wymi bomb­kami. Spraw­dzam listę pokoi i jadę windą na dru­gie pię­tro, kie­ru­jąc się zna­kami w lewo. Kory­ta­rze są puste, świa­tła włą­czają się auto­ma­tycz­nie, a jedyny dźwięk to echo moich kro­ków.

W końcu znaj­duję pokój C-44, ale nikt nie odpo­wiada na puka­nie. Tabliczka głosi: „Pro­fe­sor Carl Hen­brandt CBE FRS, Kie­row­nik Wydziału”. Pod spodem wisi kartka: „Godziny kon­sul­ta­cji: wto­rek/środa 11:00–12:00, czwar­tek 13:00–14:00”. Pukam ponow­nie i naci­skam na klamkę, ale drzwi są zamknięte. Pukam do drzwi obok, potem po dru­giej stro­nie kory­ta­rza. Odpo­wiada mi cisza. Ude­rza mnie, jak opu­sto­szałe jest to miej­sce – jakby zdą­żyło wejść w tryb świą­tecz­nego uśpie­nia.

Zde­spe­ro­wana zaga­duję przy­pad­ko­wego stu­denta, który wska­zuje mi nowo­cze­sny budy­nek nauk spo­łecz­nych poło­żony tuż obok. Zaczy­nam się czuć, jak­bym wkro­czyła w pozba­wiony wyj­ścia labi­rynt skró­tów i pustych pomiesz­czeń; do gabi­netu luster, w któ­rym z jed­nej sali da się przejść wyłącz­nie do kolej­nej, i tak w kółko, aż do wyczer­pa­nia sił.

W środku znaj­duje się prze­stronny hol wej­ściowy z jaskra­wo­żółtą recep­cją; za biur­kiem widzę jakie­goś mło­dzie­niaszka w czapce – gość wygląda na nie­wiele star­szego od Evie. Poka­zuję mu zdję­cie mojej córki. On też wydaje się zdzi­wiony, gdy wyja­śniam, kogo wła­ści­wie szu­kam.

– Dziś jest sobota – mówi, prak­tycz­nie nie odry­wa­jąc wzroku od tele­fonu. – A do tego koniec seme­stru. Zaję­cia się skoń­czyły.

Wszyst­kim oso­bom, które spo­tka­łam do tej pory, poka­za­łam zdję­cie mojej córki, w nadziei, że ktoś ją roz­po­zna.

– To jest Evie. – Pod­sta­wiam mu pod nos mój smart­fon, zmu­sza­jąc, by spoj­rzał na ekran. – A ja nazy­wam się Lau­ren i jestem jej mamą. Nie było jej w pokoju, w któ­rym spo­dzie­wa­łam się ją zastać. Jak mogę ją zna­leźć?

Chło­pak patrzy na mnie lekko zmie­szany, jak­bym zadała pod­chwy­tliwe pyta­nie.

– Nie wiem, może wystar­czy… zadzwo­nić?

Gryzę się w język, tłu­miąc sar­ka­styczną odpo­wiedź, ciśnie­nie znów mi rośnie. Sprzą­taczka prze­cho­dząca obok naj­wy­raź­niej usły­szała naszą roz­mowę, bo suge­ruje, żebym spró­bo­wała szczę­ścia w kolej­nym beto­no­wym kolo­sie – głów­nym budynku admi­ni­stra­cji – gdzie znaj­duje się sie­dziba ochrony.

Stró­żówka w budynku ochrony wydaje się opusz­czona. Wyod­ręb­nia­jące ją z prze­strzeni wej­ścio­wej drzwiczki wyjęto z zawia­sów i oparto o ścianę. Kil­ka­krot­nie powta­rzam: _Halo, dzień dobry_, ale bez­sku­tecz­nie. Posta­na­wiam przejść dalej. Wtedy otwie­rają się jakieś drzwi i staje w nich nijaki męż­czy­zna w jasno­sza­rym gar­ni­tu­rze. Ma roz­pięty ostatni guzik koszuli, tuż nad wzo­rzy­stym kra­wa­tem. Jest dobrze po pięć­dzie­siątce i ma przy­strzy­żoną siwą brodę, pod koszulą wyraź­nie rysuje mu się brzu­szek.

– Witam panią – mówi. – Czy mogę w czymś pomóc?

– Liczę na to. Bie­gam po całym kam­pu­sie wła­śnie w poszu­ki­wa­niu kogoś, kto mi pomoże.

Czuję, jak w gar­dle nara­sta mi nie­przy­jemna gula. Zbie­ram się w sobie, by opi­sać swój pro­blem kolej­nemu nie­zna­jo­memu.

– Pew­nie zabrzmi to dziw­nie – zaczy­nam – ale… nie mogę zna­leźć mojej córki. Przy­je­cha­łam dziś po nią tak jak wszy­scy, a jej nie ma, a przy­naj­mniej nie było jej w tym pokoju, w któ­rym spo­dzie­wa­łam się ją zna­leźć. Przez tele­fon jest nie­osią­galna. Pew­nie prze­pro­wa­dziła się w trak­cie seme­stru. Muszę się dowie­dzieć, gdzie mieszka teraz.

– Rozu­miem – odpo­wiada męż­czy­zna w zamy­śle­niu, marsz­cząc brwi. – Może wej­dzie pani do mojego biura i usią­dzie, a ja zoba­czę, co da się zro­bić? Ale naj­pierw przy­niosę pani szklankę wody.

W pierw­szym odru­chu mam ochotę na niego nakrzy­czeć: _Nie chcę pić! Chcę tylko zabrać moją córkę do domu_, ale on, nie cze­ka­jąc na moją reak­cję, rusza w stronę dys­try­bu­tora z wodą na prze­ciw­le­głym końcu gabi­netu. Po chwili wraca z dwoma pla­sti­ko­wymi kub­kami w dło­niach i gestem zapra­sza mnie do nie­wiel­kiego gabi­netu, po czym wska­zuje na wysłu­żone pla­sti­kowe krze­sło sto­jące pod ścianą. Sam siada za biur­kiem i przed­sta­wia się jako zastępca kie­row­nika ochrony; iden­ty­fi­ka­tor na szyi suge­ruje, że ma na imię Craig Far­ley.

Opo­wia­dam mu, co się stało przez ostat­nie pół godziny: od momentu, w któ­rym zapu­ka­łam do drzwi Evie i odby­łam prze­dziwną roz­mowę z tym chło­pa­kiem, Samem. Za każ­dym razem, kiedy opo­wia­dam tę histo­rię, wydaje mi się ona coraz bar­dziej realna; coraz mniej przy­po­mina gorącz­kowe majaki.

Far­ley kiwa głową i coś notuje. Prosi, żebym poka­zała doku­ment, który pozwoli zwe­ry­fi­ko­wać moją toż­sa­mość, więc posłusz­nie podaję mu prawo jazdy. Następ­nie spi­suje imię, nazwi­sko datę uro­dze­nia mojej córki i nazwę wydziału, na któ­rym stu­dio­wała. Męż­czy­zna notuje, a ja zwra­cam uwagę na sto­jącą na kra­wę­dzi biurka ramkę z foto­gra­fią, która przed­sta­wia dwoje nasto­lat­ków: chło­paka i dziew­czynę, oraz kobietę, która stoi za nimi. W tle widać spra­żoną słoń­cem otchłań Wiel­kiego Kanionu. Nad nimi – nie­bie­skie niebo.

Po raz pierw­szy, odkąd zapu­ka­łam do drzwi córki, czuję powiew nor­mal­no­ści. Spo­kojny głos Far­leya, zdję­cie jego rodziny, bożo­na­ro­dze­niowy wzór jemioły na jego kra­wa­cie – wszystko to wydaje się koić gnio­tące mnie nie­przy­jemne uczu­cie nie­pew­no­ści, które towa­rzy­szy mi już od pra­wie godziny.

– Bar­dzo prze­pra­szam – zaczy­nam mówić – że zawra­cam panu głowę, panie Far­ley. Powin­nam była skon­tak­to­wać się z córką przed przy­jaz­dem, ale nie prze­szło mi przez myśl, że nie zastanę jej tam, gdzie być powinna.

– Żaden ze mnie pan, jestem Craig – odpo­wiada, mach­nię­ciem ręki zby­wa­jąc moje prze­pro­siny. – Pro­szę się nie przej­mo­wać, tego rodzaju kło­poty zda­rzają się czę­ściej, niż może się wyda­wać. Zwy­kle szybko udaje się wyja­śnić co i jak. Najczę­ściej przy uży­ciu naszego sys­temu infor­ma­tycz­nego, nie­stety nie pierw­szej mło­do­ści – wyja­śnia, po czym zaczyna nie­zgrab­nie pisać dwoma pal­cami na kla­wia­tu­rze. – Na uczelni stu­diuje w sumie dwa­dzie­ścia dwa tysiące stu­den­tów, z czego nieco ponad pięć tysięcy to pierw­szo­rocz­niacy, któ­rzy miesz­kają w aka­de­mi­kach tak jak pani córka. Aka­de­mi­ków jest trzy­na­ście, a budynki roz­miesz­czone są na dwóch róż­nych kam­pu­sach – tłu­ma­czy i uśmie­cha się do mnie cie­pło; ma takie życz­liwe spoj­rze­nie. – A więc jak łatwo sobie wyobra­zić, o pomyłkę nie trudno, szcze­gól­nie w taki dzień jak dziś.

– Fak­tycz­nie – przy­znaję. Biorę duży łyk wody z pla­sti­ko­wego kubka; nie piłam nic od wyj­ścia z domu dzi­siaj rano i nawet nie zda­wa­łam sobie sprawy, jak spra­gniona byłam.

– Niech no się tylko zalo­guję – mówi męż­czy­zna i kła­dzie prawą dłoń na myszce, prze­kli­ku­jąc przez coś, czego nie widzę na ekra­nie. – Zaraz wszystko się wyja­śni. Wcho­dzę wła­śnie do WKS-u, Wir­tu­al­nej Kar­to­teki Stu­denc­kiej. Dzięki temu będę mógł spraw­dzić aktu­alny sta­tus naszej stu­dentki.

Korzy­sta­jąc z chwili, zer­kam na tele­fon i piszę kolejną wia­do­mość, która ląduje pod poprzed­nimi dwoma. Wciąż mam nadzieję na odpo­wiedź.

Evie, gdzie jesteś? Pro­szę, odpo­wiedz x

Chwilę póź­niej pod SMS-em poja­wia się ten sam, pisany szarą czcionką komu­ni­kat: _Wia­do­mość nie­do­star­czona_.

Pod­no­szę wzrok i widzę, że Far­ley ponow­nie zmarsz­czył brwi i deli­kat­nie bębni pal­cami o notes. Ma zmar­twioną minę, nie­pew­nie zerka na to, co wcze­śniej zapi­sał.

– Bar­dzo prze­pra­szam, ale wydaje mi się, że zro­bi­łem błąd w nazwi­sku, bazgrzę jak kura pazu­rem. Czy może pani prze­li­te­ro­wać je dla mnie jesz­cze raz?

Powoli i wyraź­nie lite­ruję nazwi­sko, męż­czy­zna porów­nuje to, co sły­szy, ze swo­imi zapi­skami, znów stuka coś w kom­pu­te­rze, po czym zde­cy­do­wa­nym ruchem palca wska­zu­ją­cego wci­ska enter. Jego sze­roko roz­sta­wione oczy mrużą się deli­kat­nie. Wydaje z sie­bie zamy­ślone chrząk­nię­cie i znowu klika myszką.

– Pro­szę mi wyba­czyć – mówi. – Nasza sieć jest dzi­siaj wyjąt­kowo powolna – tłu­ma­czy. Zaczyna nie­cier­pli­wie bęb­nić pal­cami w biurko, nie odry­wa­jąc oczu od ekranu. – Sys­tem kom­pu­te­rowy na uczelni jest star­szy niż więk­szość naszych stu­den­tów. Naprawdę bar­dzo mi przy­kro.

– Nic nie szko­dzi – uspo­ka­jam go. – Jestem przy­zwy­cza­jona do takich warun­ków. U mnie w pracy jest podob­nie.

Znów kli­ka­nie myszką.

– Też pra­cuje pani w szkol­nic­twie wyż­szym?

– Nie, ale bli­sko. Agen­cja do spraw stan­dar­dów kie­row­ców i pojaz­dów, a kon­kret­nie nie­wielka, regio­nalna jed­nostka zwal­cza­jąca oszu­stwa nie­da­leko Reading.

– Świat jest mały – dziwi się męż­czy­zna. – Moja żona dla nich pra­co­wała. Czyli… Zaj­muje się pani pracą śled­czą, dobrze myślę?

– Teraz raczej zarzą­dza­niem – pre­cy­zuję. – A przy­naj­mniej w ostat­nich latach.

Ponow­nie zapada nie­zręczna cisza prze­ry­wana stu­ka­niem w kla­wisz enter. Raz, dwa, trzy razy.

W końcu kom­pu­ter wydaje z sie­bie jakiś dźwięk.

– No i mamy to – mówi Far­ley. – OK. Widzę coś… dziw­nego.

– Co takiego?

– Czy w ostat­nim cza­sie kon­tak­to­wała się pani z córką?

Zer­kam na ekran tele­fonu i wyświe­tloną na nim kolejkę wia­do­mo­ści bez odpo­wie­dzi.

– Tak.

– A kiedy roz­ma­wia­ły­ście panie ze sobą ostatni raz, jeśli wolno spy­tać?

– Sama nie wiem, jakoś w tym tygo­dniu? Jesz­cze wczo­raj do mnie pisała, ale dziś jest jakiś pro­blem z jej tele­fo­nem, wia­do­mo­ści do niej nie docie­rają. Dla­czego to ważne?

Craig patrzy na mnie w bli­żej nie­okre­ślony spo­sób.

– Cóż, dobra wia­do­mość jest taka, że zna­la­złem ją w sys­te­mie.

– A zła?

– W grun­cie rze­czy nie powi­nie­nem tego robić – zaczyna męż­czy­zna, nie­pew­nie zer­ka­jąc w stronę drzwi. – Ale skoro przy­szła tu pani oso­bi­ście, a sytu­acja jest raczej nie­ty­powa…

Craig prze­kręca moni­tor w moją stronę. Ekran jest podzie­lony na dwie czę­ści. Serce aż mi ści­ska na to, co widzę: oto por­tre­towe zdję­cie Evie na bia­łym tle, jej piękne brą­zowe oczy patrzą mądrze w obiek­tyw. Typowe zdję­cie do doku­men­tów. Wydaje mi się taka poważna, taka duża, taka doro­sła. Oto moja impul­sywna, nie­ujarz­miona córka, która w każ­dym czło­wieku potrafi doj­rzeć coś dobrego. Moja dziew­czynka.

Odry­wam wzrok od zdję­cia i prze­no­szę go na panel obok, zawie­ra­jący pod­sta­wowe dane na jej temat, kody przed­mio­tów, na które uczęsz­cza, tryb stu­diów, oby­wa­tel­stwo adres i tak dalej. Po pra­wej stro­nie wid­nieje nie­wielki przy­cisk z napi­sem: „Infor­ma­cje zastrze­żone dla BRS”.

– BRS to Biuro Rekru­ta­cji Stu­denc­kiej – wyja­śnia Far­ley. – To oni prze­cho­wują bar­dziej szcze­gó­łowe dane na temat każ­dego stu­denta, w tym ewen­tu­alne potrzeby dodat­kowe, wyniki egza­mi­nów, sta­tus płat­no­ści cze­snego, kwe­stie zwią­zane z dys­cy­pliną i tak dalej.

– Czy Evie coś prze­skro­bała?

– Nie­ko­niecz­nie – odpo­wiada szybko męż­czy­zna. – Ale pro­szę spoj­rzeć tutaj.

Jego palec prze­nosi się nad wpis na samym dole ekranu. Litery są czer­wone, a nie czarne jak pozo­stałe. Litery i sześć cyfr.

**DWS 061124**

– Co to zna­czy?

– Cóż… To jeden z uży­wa­nych przez nas kodów. Na wszystko mamy takie trzy­li­te­rowe akro­nimy. Dzięki temu…

– Ale co zna­czy ten kon­kretny skrót? – dopy­tuję. Nie­zręcz­ność sytu­acji i zawsty­dze­nie, które czu­łam do tej pory, zdają się prze­obra­żać. Despe­ra­cja zmie­nia się w coś zde­cy­do­wa­nie cięż­szego. – Co ozna­cza skrót DWS?

Craig patrzy na mnie prze­pra­sza­jąco.

– To zna­czy, że już jej tu nie ma, pani Wing­field – tłu­ma­czy mięk­kim gło­sem. – Że zre­zy­gno­wała ze stu­diów.EVIE

DZIE­WIĘĆ MIE­SIĘCY WCZE­ŚNIEJ

Zaczęło się od błą­ka­ją­cego się luzem psa.

Evie była na zaku­pach na Wind­sor High Street razem ze swoją przy­ja­ciółką Mil­lie – ostat­nio rzadko pozwa­lały sobie na takie sobot­nie wypady, ponie­waż week­endy spę­dzały na powtór­kach do egza­mi­nów. Teraz prze­cha­dzały się od jed­nego skle­piku cha­ry­ta­tyw­nego do dru­giego, z nadzieją, że pośród stert ciu­chów, które miesz­kańcy mia­sta mają w zwy­czaju wyrzu­cać po jed­nym sezo­nie, wynajdą jakieś modowe skarby. Nie do wiary, jakie perełki można było zna­leźć na pół­kach Bar­nardo, Schro­ni­ska czy punktu pro­wa­dzo­nego przez Insty­tut Badań nad Rakiem. Evie zdą­żyła już upo­lo­wać top na ramiącz­kach z Zary który naprawdę wyglą­dał jak nowy, a Mil­lie wyszpe­rała dla sie­bie kurtkę od Prady i baletki – za wszystko zapła­ciły jakieś gro­sze.

Stały wła­śnie przed wej­ściem do Oxfamu i porów­ny­wały łupy, kiedy usły­szała psa – a kon­kret­nie stu­kot jego pazu­rów na chod­niku. Odwró­ciła się, a jej oczom uka­zał się cze­ko­la­dowy labra­dor macha­jący ener­gicz­nie ogo­nem. Pies dyszał z wysiłku, o czym dobit­nie świad­czył jego wysta­wiony na całą dłu­gość różowy język.

Psi­sko usia­dło na chod­niku tuż obok dziew­czyny.

– Dzień dobry, pie­sku – przy­wi­tała się Evie. – Skąd się tu wzią­łeś?

Rozej­rzała się dookoła, gła­dząc psa po gło­wie. W zasięgu wzroku nie było jed­nak nikogo, kto wyglą­dałby, jakby szu­kał czwo­ro­noga czy pró­bo­wał zachę­cić go do powrotu gwiz­dem lub woła­niem.

Mil­lie przy­klę­kła, dra­piąc labra­dora za uchem.

– Och, jest taki słodki. No kto jest dobrym pie­skiem, no kto? Oczy­wi­ście, że o tobie mówię!

Evie dalej gła­skała zwie­rzaka po gło­wie; jego sierść była jedwa­bi­ście gładka w dotyku. Pies wyglą­dał na zadba­nego.

– I co, nasz dobry pie­sku? – cią­gnęła Mil­lie. – Zro­bi­łeś sobie małą wycieczkę? Gdzie jest twój czło­wiek?

Pies mocno dyszał i poli­zał ją po ręce; patrzył na obie dziew­czyny wycze­ku­ją­cym spoj­rze­niem jasnych, bursz­ty­no­wych oczu.

– To suczka – zauwa­żyła Evie, zer­ka­jąc na srebrną blaszkę z imie­niem w kształ­cie serca, przy­cze­pioną do obroży. – Lulu. Ma na imię Lulu.

Pies szczek­nął z entu­zja­zmem na dźwięk wła­snego imie­nia.

Po dru­giej stro­nie blaszki znaj­do­wał się numer wła­ści­ciela.

Mil­lie wstała.

– Co powin­ny­śmy zro­bić? Może zadzwo­nimy do towa­rzy­stwa opieki nad zwie­rzę­tami?

– A nie wystar­czy tele­fon do wła­ści­ciela? – zapro­po­no­wała Evie, wska­zu­jąc na adre­sow­nik.

– Mówisz serio?

– Ten ktoś musi być nie­da­leko.

Wystu­kała numer na tele­fo­nie i przy­ło­żyła go do ucha.

Zdą­żyła usły­szeć kilka sygna­łów, ale prze­rwał jej tupot stóp. Odwró­ciła się i ujrzała, że w ich stronę bie­gnie jakiś męż­czy­zna. Dyszał i posa­py­wał; w jed­nej dłoni trzy­mał czarną smycz, a w dru­giej mały zie­lony worek na psie nie­czy­sto­ści.

– Boże, bar­dzo prze­pra­szam za mojego psa – powie­dział zawsty­dzony na przy­wi­ta­nie.

– Nie ma za co – uspo­ko­iła go Evie. – Lulu jest bar­dzo sym­pa­tyczna.

Jesz­cze ni­gdy nie widziała tak atrak­cyj­nego faceta.

Naprawdę ni­gdy.

Nawet w tele­wi­zji, na Insta­gra­mie i tak dalej. Był tro­chę po dwu­dzie­stce, miał na sobie wypra­so­waną białą koszulę, mary­narkę, ele­ganc­kie jeansy i brą­zowe skó­rzane buty. Jego twa­rzy też niczego nie bra­ko­wało. Wyso­kie, dobrze wyskle­pione kości policz­kowe, kwa­dra­towy pod­bró­dek z uro­czym dołecz­kiem i inten­syw­nie nie­bie­skie oczy w kolo­rze tro­pi­kal­nego oce­anu. Do tego włosy w ciem­nym odcie­niu blond, zacze­sane do tyłu, by odsło­nić czoło, i przy­cięte na krótko po bokach.

Był tak przy­stojny, że – ku swo­jemu zawsty­dze­niu – zorien­to­wała się, że nie jest w sta­nie się ode­zwać. Nie potra­fiła ode­rwać od niego wzroku.

– Dzię­kuję wam – powtó­rzył, wciąż nieco dysząc. – Zerwała się ze smy­czy, aku­rat kiedy chcia­łem posprzą­tać… – Urwał, zna­cząco wska­zu­jąc na wypeł­niony zie­lony worek. – Jezu, prze­pra­szam, nie wiem, czemu wam o tym mówię. Igno­ruj­cie mnie, po pro­stu cie­szę się, że się zna­la­zła. Nie­grzeczna z cie­bie dziew­czyna, prawda, Lu?

Evie przy­trzy­mała obrożę dwoma pal­cami, a nie­zna­jomy zapiął smycz. Musnęli się przy tym prze­lot­nie dłońmi; poczuła, jak prze­cho­dzi ją prąd.

– Jest naprawdę piękna. – Evie odzy­skała głos. – Zawsze podo­bały mi się cze­ko­la­dowe labra­dory.

– To naj­lep­sze psy na całym świe­cie. – Uśmiech­nął się sze­roko.

– Kiedy będę już miała wła­sny dom, na pewno sobie takiego spra­wię.

– Ja też – wtó­ro­wała jej Mil­lie, cho­ciaż Evie nie przy­po­mi­nała sobie, żeby przy­ja­ciółka kie­dy­kol­wiek wspo­mi­nała o chęci posia­da­nia psa, a już na pewno nie kon­kret­nie o przed­sta­wi­cielu tej rasy.

– Jestem Scott, tak przy oka­zji – przed­sta­wił się męż­czy­zna i pokle­pał psa. – Lulu zdą­ży­ły­ście już poznać. Przy­je­cha­łem z nią tutaj na spo­tka­nie z psim tre­ne­rem, o któ­rym sły­sza­łem dużo dobrego. Tak czy siak, miło było was poznać. Nie będę wam dalej prze­szka­dzał w, ekhm, zaku­pach i…

– A ja jestem Mil­lie – prze­rwała mu przy­ja­ciółka Evie. – Nam też miło było cię poznać.

Scott uśmiech­nął się do obu dziew­czyn, po czym cmok­nął na psa, poma­chał im na do widze­nia i ruszył z powro­tem ulicą, z Lulu wesoło drep­czącą u jego boku.