Córka zakonnika - ebook

PROLOG

Prabuty rok 1945

Mokre brukowane ulice lśniły w popołudniowych promieniach słońca dopiero co wyłaniającego się zza czarnych burzowych chmur. Niski zakonnik ubrany w brązowy, znoszony habit szedł nieśpiesznie chodnikiem, obserwując skutki nawałnicy. Kilka przewróconych drzew tarasowało ulicę. Brudna woda szorowała rynsztoki, zabierając po drodze to, co zdołała porwać. W pewnej chwili zakonnik zobaczył coś, co kazało mu się zatrzymać. Na śliskim, lśniącym bruku leżała młoda kobieta, prawie dziewczyna. Poszarpane ubranie odsłaniało nagie ciało. Leżąca dziewczyna jedną ręką próbowała zasłonić piersi, a drugą – łono. Przerażone oczy kobiety patrzyły na barczystego żołnierza podciągającego i zapinającego spodnie. W następnej chwili wojak sięgnął po leżący z boku karabin, wycelował w dziewczynę i pociągnął za spust. Kruche ciało kobiety podrygiwało w rytm wystrzeliwanych pocisków, by po chwili znieruchomieć. Niebieskie oczy zaszły mgłą. Żołnierz podniósł z ulicy czapkę z naszytą czerwoną gwiazdą, naciągnął ją na głowę i odszedł chwiejnym krokiem, śpiewając na całe gardło jakąś piosenkę. Zakonnik zacisnął powieki i głęboko odetchnął. Kiedy ponownie spojrzał na ulicę nie było tam ani ciała młodej dziewczyny, ani żołnierza. Jednak on wiedział, że to co przed chwilą widział, kiedyś w tym właśnie miejscu wydarzyło się naprawdę. Omijając tarasujące chodnik drzewo o olbrzymiej zielonej koronie, przeszedł na drugą stronę ulicy i po chwili wszedł do wnętrza kościoła. Świątynia cudem ocalała po wyzwolicielskim wjeździe armii czerwonej do słabo bronionego przez Niemców miasteczka. Jednak większość kamienic wokół prabuckiego rynku została zniszczona, podobnie jak drugi z kościołów. Zakonnik ukląkł w ostatniej ławce i zaczął odmawiać modlitwę. Modlił się za młodą dziewczynę, najpewniej Niemkę, której życie zakończyło kilka strzałów radzieckiego żołnierza. Podczas wojny widział wiele okropności, niektóre osobiście, inne wyłącznie w wizjach, których w żaden logiczny sposób nie potrafił wytłumaczyć. To właśnie te wizje przyciągały do niego ludzi liczących na pomoc w odnalezieniu swoich bliskich. Wystarczyło, aby zakonnik spojrzał na zdjęcie, a po chwili wiedział, czy dana osoba żyje, a jeśli tak, to gdzie teraz przebywa. Niestety zazwyczaj nie miał dobrych informacji. Nie wiedział, jak długo trwał na modlitwie. Dopiero ciche kaszlnięcie kogoś stojącego z tyłu zwróciło jego uwagę. Odwrócił głowę i zobaczył Kazimierza Śliwińskiego – kościelnego, organistę i złotą rączkę w jednej osobie. Poczciwy lwowiak stał nieco zakłopotany spoglądając to na ołtarz, to na klęczącego zakonnika.

– No co tam, Kazimierzu?

– Ojcze Czesławie, ja przepraszam, że przeszkadzam w takiej chwili – zaczął mężczyzna, wypowiadając każde słowo z typowym kresowym zaśpiewem – ale na plebanii znowu czeka kilkanaście osób.

Nie musiał wyjaśniać powodu, dla którego niektórzy z nich przemierzali setki kilometrów. Wieść o zdolnościach franciszkanina przekazywano sobie z ust do ust jak dobrą nowinę.

– Kazimierz powie, żeby zaczekali za kwadrans przyjdę.

– A co mam zrobić z podarkami? – zapytał kościelny, przestępując z nogi na nogę i mnąc w dłoni stary kaszkiet. Co prawda, odpowiedź już znał, ale wolał się upewnić.

– To co zwykle. Jedzenie i inne rzeczy do piwnicy, a później rozdać biednym, a pieniędzy nie brać. Powiedzieć, że jak chcą, to mogą do skarbony w kościele wrzucić – poinstruował zakonnik, wracając do przerwanej modlitwy.

Pociąg z Warszawy do Gdyni zatrzymał się na peronie małego miasteczka. Wśród wysiadających był niski, szczupły mężczyzna o krótko ściętych włosach, ubrany w brązowy garnitur. Na tle ludzi zmierzających do przejścia przez tory jego ubranie wyglądało na dość nowe, a biała koszula była uprana i wyprasowana. Gdyby nie czarna opaska przesłaniająca lewe oko, nikt nie zwróciłby na mężczyznę uwagi. Jednak zainteresowanie jego nieszczęściem trwało zaledwie chwilę. Ludzie teraz mieli ważniejsze sprawy na głowie. Od zakończenia koszmarnej wojny minęło zaledwie kilka miesięcy i każdy, komu udało się ją przeżyć, próbował ułożyć sobie życie na nowo. Nie było to proste, zwłaszcza że brakowało niemal wszystkiego. Mężczyzna pochwycił porozumiewawcze spojrzenia i szepty kilku młodzieńców, którzy ładowali cegły do towarowych wagonów ustawionych przy kolejnym peronie. Z dużym wypchanym neseserem musiał zostać wzięty za spekulanta, którzy tuż po wojnie rozplenili się na potęgę. Uznał, że to może i lepiej. Przecież gdyby pracujący przy wagonach wiedzieli, kim naprawdę jest, musiałby co chwilę spoglądać za siebie. Ludzie, zwłaszcza młodzi, nie lubili takich jak on. Tylko konduktor, któremu okazał legitymację urzędu bezpieczeństwa, znał jego tożsamość, ale tym funkcjonariusz niespecjalnie się martwił. Kolejarz najpewniej jutro zapomni. Mężczyzna przystanął obok tablicy z nazwą miejscowości. Przed zakończeniem wojny miasteczko nazywało się Riesenburg. Zaś teraz, kiedy były to już polskie ziemie, Polacy nazwali je Prabuty. Konduktor zagwizdał przeciągle. Odpowiedział mu donośny gwizd lokomotywy i pociąg ruszył w dalszą drogę. Człowiek z neseserem dołączył do ludzi czekających przy przejściu. Gdy tylko przejechał ostatni wagon, grupa ruszyła w kierunku budynku dworca. Mężczyzna wraz z kilkoma innymi osobami skręcił w lewo i boczną furtką opuścił stację. Idąc w stronę centrum miejscowości, próbował dostrzec zmiany, jakie zaszły tutaj przez ostatnie kilka tygodni. Wtedy po raz pierwszy przyjechał do Prabut i zrobił to wyłącznie dlatego, że wyczerpał już wszystkie sposoby na odnalezienie żony i synka, których nie widział od października 1939 roku. Furmanki wyładowane cegłami jadące w kierunku stacji świadczyły o postępach w uprzątaniu ruin. Ten widok cieszył, zwłaszcza że stolica potrzebowała cegieł na odbudowę. Przyśpieszył kroku i po kwadransie dotarł do celu. Uważnie zlustrował okolicę. Mimo tylko jednego oka potrafił dostrzec to, czego inni nie widzieli lub – co bardziej prawdopodobne – nie chcieli widzieć. Właśnie dlatego to on, a nie tamci, był kierownikiem komórki zwalczającej przeciwników politycznych urzędującej władzy. Stanął w grupie ludzi czekających przed budynkiem plebani. Na szczęście nie zauważył nikogo z pasażerów pociągu.

Zakonnik skończył modlitwę, podniósł głowę i utkwił spojrzenie niebieskich oczu w ukrzyżowanym.

– Skoro taka wola twoja, to poddam się jej bez skargi. Proszę jedynie o siłę, bym mógł sprostać twoim planom – wyszeptał z nabożną czcią. Czekał jeszcze chwilę, tak jakby liczył na odpowiedź, lecz w świątyni panowała majestatyczna cisza. Zakonnik wstał i ruszył do wyjścia. Przed plebanią zobaczył kilka samochodów, bryczek i zwyczajnych konnych wozów. Przecisnął się przez grupę stłoczoną przed drzwiami i podniósł ręce, dając znak, by zamilkli.

– Proszę słuchać poleceń pana Kazimierza – oznajmił, wskazując na stojącego obok drzwi kościelnego i znikł w środku.

Kazimierz Śliwiński doskonale wiedział, co ma robić. Przecież od kilku miesięcy niemal codziennie brał w tym udział. Od razu też dostrzegł mężczyznę w brązowym garniturze. Zapamiętał go doskonale z poprzedniej wizyty, a takich typków się nie zapomina. Postanowił jednak, że wejdzie on jako ostatni. Wskazał dłonią na jedną z czekających kobiet i kazał iść za sobą.

– Proszę wejść do pokoju, położyć zdjęcie na stole i nic nie mówić – pouczył kobietę, prowadząc ją do drzwi w głębi korytarza.

– A co mam zrobić z zapłatą? – zapytała kobieta szeptem.

– Ojciec Czesław nie przyjmuje zapłaty. Jeśli ma pani jakieś dary, to proszę mi je dać. Zostaną one rozdzielone wśród potrzebujących. Jeśli pieniądze, to niech je pani zatrzyma albo wrzuci do skarbony w kościele – odpowiedział kościelny, zatrzymując się przed drzwiami. Kobieta podała mu mały pakunek i weszła do pokoju.

Franciszkanin nie koncentrował swojej uwagi na tych, którzy siadali przy stole, ale na przyniesionych zdjęciach. To z nich spoglądali na niego ludzie, których losy miał zobaczyć. Fotografia położona na blat stołu drżącą – zapewne matczyną – ręką przedstawiała około trzydziestoletniego mężczyznę w mundurze lotnika obejmującego kobietę w ślubnej sukience.

– On czy ona? – zapytał i nim kobieta zdążyła odpowiedzieć, już wiedział.

– Chodzi o niego, ona nie żyje – odparła kobieta, hamując łzy.

Zakonnik spojrzał na fotografię. Przypatrywał się jej przez chwilę. Następnie zacisnął powieki. Nie wiedział, jak to się dzieje, że zaczyna mieć wizję. Jeśli poszukiwany żył, zakonnik widział, co teraz robi i gdzie jest. Jeżeli jednak zginął, dostrzegał jedynie ciemność.

– Pani syn żyje, ale przebywa daleko stąd – odezwał się po dłuższej chwili. Kobieta podziękowała drżącym głosem i wyszła z pokoju. Dla następnych miał wyłącznie złe wiadomości. Choć niektórzy i tak byli mu wdzięczni. Dzięki niemu mogli modlić się o wieczne szczęście dla swoich bliskich. Mężczyznę, który wszedł jako ostatni, zakonnik już kiedyś spotkał. O ile dobrze pamiętał, wtedy chodziło o zaginioną żonę. Jednak w odróżnieniu od pozostałych osób, jakie przyjął tego popołudnia, mężczyzna nie przyniósł zdjęcia. Zamiast tego zaczął mówić.

– Byłem u księdza kilka tygodni temu ze zdjęciem mojej żony. Sprawdziło się wszystko, co wtedy usłyszałem. To dzięki ojcu odnalazłem swoją żonę i nasze dziecko – ten łagodny prawie kojący głos sprawił, że zakonnik przypomniał sobie wszystko. Siedzący przed nim mężczyzna był wysokim funkcjonariuszem Urzędu Bezpieczeństwa w Warszawie. Już podczas pierwszej wizyty otwarcie o tym powiedział. Dla franciszkanina to nie miało żadnego znaczenia, ale kościelny był innego zdania.

– To oni mordują porządnych Polaków, a ksiądz im pomaga – wyrzucał duchownemu przez kilka dni. Dopiero stanowcza reakcja zakonnika i przypomnienie, że skoro Chrystus umarł za wszystkich, to on też wszystkim będzie pomagał, zakończyła sprawę.

– Teraz przyjechałem, aby księdza ostrzec. Urząd Bezpieczeństwa chce ojca aresztować. Specjalna grupa wyjechała dzisiaj z Warszawy. Będą tu za kilka godzin. Musi ksiądz uciekać i to jak najszybciej – ostatnie słowa, mimo że wypowiedziane niemal przyjacielskim tonem, zabrzmiały jak rozkaz. Zakonnik doskonale wiedział, że swoją działalnością denerwuje Służbę Bezpieczeństwa, dla której kościół, a księża w szczególności, byli solą w oku. Ciekawiły go pobudki kierujące człowiekiem, który podobno miał na swoich rękach krew bardzo wielu ludzi.

– Dlaczego pan to robi, przecież nie musi.

– To ja decyduję, co muszę, a czego nie muszę – oświadczył ubek, nie pozwalając zakonnikowi dokończyć pytania. Nawet teraz ton jego głosu emanował dobrocią.

– Ostrzegłem księdza, ponieważ zawsze spłacam swoje długi. Niczego więcej ani nie będę mógł, ani tym bardziej nie będę chciał zrobić w tej sprawie – oznajmił mężczyzna.

Nie czekając na reakcję zakonnika wstał i bez słowa ruszył do drzwi. Miał już wyjść, ale jakby coś sobie przypominając, spojrzał na franciszkanina przez ramię i powiedział:

– Jeśli ksiądz nie skorzysta z mojej rady i zostanie schwytany i zechce ujawnić naszą rozmowę, to sprawię, że ognie piekielne będą niczym w porównaniu z moimi metodami – ostrzegł i znikł w ciemnej sieni. Kiedy tylko trzasnęły drzwi wejściowe, do pokoju wpadł blady i przerażony kościelny.

– A to psie syny – prychnął, wyglądając ostrożnie przez okno.

– I co teraz zrobimy, ojcze Czesławie? – zapytał, śledząc wzrokiem oddalającą się postać w brązowym garniturze.

– Ale z czym?

– No jak to z czym? Z tym, co powiedział ten ubek – przypomniał Śliwiński, przenosząc zdziwione spojrzenie na zakonnika.

– Tyle razy prosiłem, żeby Kazimierz nie podsłuchiwał.

– Wiem, wiem, ale teraz to jest najmniejszy problem – odpowiedział mężczyzna drapiąc się po głowie. Zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Działalność ojca Czesława, mimo że służyła słusznej sprawie, nie mogła podobać się komunistom. Już kilka tygodni wcześniej odbył poufną rozmowę z proboszczem, dzięki niej mieli gotowy plan na sytuację, która właśnie zaistniała. Teraz musiał jedynie wyłuszczyć pomysł zakonnikowi i liczyć, że ten na niego przystanie.

– Chyba nie mam innego wyjścia – przyznał franciszkanin, kiedy pół godziny później kościelny skończył referować plan przechytrzenia Służby Bezpieczeństwa. Śliwiński odetchnął z ulgą. Jedna sprawa została już załatwiona. Pozostała ta druga, mniej skomplikowana.

– Ojcze, a czy mógłby ojciec przed wyjazdem ochrzcić moją Rozalkę?

– Ile to ona już ma? – spytał zakonnik, przypominając sobie maleńką córkę kościelnego.

– Jutro będzie pół roku, jak się urodziła – odpowiedział kościelny tonem dumnego ojca. Miał już dwóch synów i narodziny dziewczynki uznał za spełnienie marzeń małżonki.

– Oczywiście, że ochrzczę. Przecież dziecku się nie odmawia.

Kiedy kilka godzin później na małej wiejskiej stacji, nieopodal Prabut do pociągu jadącego w kierunku Krakowa wsiadła kobieta w średnim wieku z niewielką walizką, nikomu z pasażerów nie przyszło do głowy, że to przebrany mężczyzna. Pasażerka szczęśliwie dojechała do Krakowa, gdzie przesiadła się do następnego pociągu. Wysiadła w Tarnowie i bez przeszkód dotarła do zakonu franciszkanów. Zapewne widok kobiety pukającej do drzwi męskiego zakonu wzbudziłby zdziwienie przechodniów, ale akurat nikogo nie było w pobliżu.

Mężczyzna z czarną opaską przesłaniającą lewy oczodół chodził nerwowym krokiem po dużym stylowo urządzonym pokoju. Podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. Ze swojego gabinetu widział, jak Warszawa podnosi się z upadku. Morze ruin ustępowało połaciom pustych przestrzeni, na których już niebawem miało powstać nowe miasto.

– I co ja, kurwa, mam z wami zrobić? – westchnął nie odrywając oczu od ciężarówki, na którą robotnicy ładowali gruz. Dwóch mężczyzn stojących obok drzwi spojrzało po sobie. W ich oczach czaił się strach, którego nie potrafili ukryć. Zdawali sobie sprawę, że człowiek stojący przy oknie jednym słowem mógł skazać ich na śmierć. Bez żadnego sądu czy oskarżenia. Wyrok wykonano by po cichu, a rodzinom powiedziano, że zginęli na służbie.

– Dałem wam tak proste zadanie, że nawet nierozgarnięty chłop by sobie z nim poradził. Mieliście zwinąć zwykłego klechę i dostarczyć do Warszawy – mówił, nadal stojąc do obecnych plecami. – A wyście to spierdolili jak małe dzieci.

– Ale, panie pułkowniku, ten ksiądz podobno potrafi przewidywać przyszłość, więc może wiedział, że przyjedziemy i uciekł – wtrącił nieśmiało niższy z mężczyzn.

– Wy mi tu, Kozielski, bzdur nie pierdolcie. Daliście dupy i macie dwa tygodnie na odnalezienie tego klechy. W przeciwnym razie pomożecie pewnym towarzyszom karczować lasy na Syberii – zapowiedział mężczyzna, odwracając się od okna. – A teraz won mi z oczu – warknął złowrogo, siadając za drewnianym misternie rzeźbionym biurkiem. Gdy tylko za podwładnymi zamknęły się drzwi, podniósł słuchawkę stojącego na biurku telefonu i wykręcił numer.

– Właśnie wyszli – powiedział i odłożył słuchawkę na widełki. Wiedział, że tymi dwoma słowami wydał rozkaz zlikwidowania kolejnych dwóch ludzi. Owszem, może nie byli orłami, ale w obecnych czasach znalezienie kogoś lojalnego graniczyło z cudem. Ostry dzwonek telefonu wyrwał mężczyznę z zamyślenia.

– Tak, słucham?

– Panie pułkowniku, przyszedł jakiś człowiek, który twierdzi, że ma informację o miejscu pobytu tego zakonnika z Prabut – zameldował kapral pełniący służbę w sekretariacie.

– A powiedział, jak się nazywa?

– Tak, Kazimierz Śliwiński, panie pułkowniku.

– Dobra, dawać go do mnie, ale migiem – zażądał mężczyzna, odkładając słuchawkę. Spodziewał się tej wizyty, ale nie przypuszczał, że nastąpi tak szybko. Wstał, podszedł do stojącego pod ścianą kredensu i wyjął z niego butelkę oraz dwie szklanki.

„Właśnie takich ludzi mi potrzeba. Oddanych, niewzbudzających żadnych podejrzeń i znających się na rzeczy” – pomyślał rozlewając zawartość butelki do stojących na biurku szklanek. O Śliwińskim wiedział tyle, że jeszcze przed wojną był radzieckim agentem na kresach wschodnich, a krótko przed zakończeniem działań wojennych przyjechał na tereny przyłączone do Polski jako jeden z repatriantów. Rozmyślania przerwało ciche pukanie do drzwi.

– Wejść – polecił mężczyzna z opaską na oku, siadając na brzegu biurka. Drzwi otworzyły się z nieprzyjemnym zgrzytnięciem nienaoliwionych zawiasów. Gospodarzowi ten dźwięk wcale jednak nie przeszkadzał, wręcz przeciwnie, był jak sygnał alarmowy. Dzięki niemu mógł usłyszeć, gdyby ktoś próbował go zaskoczyć. Śliwiński wszedł do pokoju pewnym krokiem.

– Dzień dobry, pułkowniku Piwnicki – powiedział, wyciągając rękę na powitanie. Pułkownik wstał z biurka i uścisnął dłoń gościa.

– Szybko działacie, towarzyszu Śliwiński. Takich ludzi nam trzeba i takich ludzi nagradzamy – pochwalił, kiedy po kwadransie usłyszał, gdzie, kiedy i w jakich okolicznościach opuścił Prabuty tajemniczy zakonnik.

– Nasi chłopcy zajmą się resztą, a my powinniśmy chyba wypić za sukces – zaproponował pułkownik, podając mężczyźnie jedną ze szklanek. Sam podniósł drugą i jednym haustem opróżnił jej zawartość. Śliwiński uczynił to samo.

– Ale mocne – wykrztusił, łapiąc łapczywie powietrze.

– Ano mocne – potwierdził Piwnicki, patrząc jak twarz agenta sinieje. Mężczyzna osunął się bezwładnie na gruby dywan, złapał dłońmi za gardło, a po chwili zupełnie znieruchomiał. Piwnicki wyjął z kieszeni munduru małą fiolkę i schował do szuflady biurka. Następnie zaciągnął ciało do ogromnej szafy i ułożył na jej dnie. Po wszystkim wrócił do biurka i nalał sobie jeszcze jedną szklaneczkę. Towarzysze z Moskwy zapewniali, że kilka kropel z fiolki zabije konia w kilkanaście sekund, a co dopiero człowieka. Piwnicki musiał przyznać im rację. Likwidacja Śliwińskiego mimo jego przydatności była koniecznością. Nikt nie mógł wiedzieć, że to właśnie on ostrzegł zakonnika przed aresztowaniem.ROZDZIAŁ 1

Obudził się jak zwykle kilka minut po siódmej. Odruchowo przesunął dłoń w lewo i nie podnosząc powiek, po omacku szukał jędrnego i ciepłego ciała Baśki. Jednak, ku jego zdziwieniu, jego ręka natrafiła na pustą przestrzeń. Otworzył oczy i zlustrował pokój. Dziewczyny w nim nie było. Odrzucił kołdrę i w samych slipach przeszedł do przedpokoju. Zobaczył ją w kuchni. Siedziała przy stole i spoglądała za okno.

– Kogo tam tak uparcie wypatrujesz? – spytał, podchodząc bliżej. Stanął za jej plecami. Przez dekolt nocnej koszulki dostrzegł krągłe piersi. Ostrożnie zsunął satynowe ramiączka, odsłaniając opaloną skórę. Położył dłonie na jej ramionach i delikatnie masował.

– Bartek, Klementyna nie wróciła na noc – zastygł z dłońmi sunącymi w dół jej seksownie wystającego obojczyka. Nie bardzo rozumiał, dlaczego go o tym informuje. Mieszkali razem z Klementyną od kilku miesięcy i czasami dziewczyna nie wracała na noc do mieszkania. Bartosza nie obchodziło, gdzie się wtedy włóczyła. Miała skończone osiemnaście lat, chociaż wyglądała na piętnaście, góra szesnaście, i gdyby nie widział jej dowodu osobistego nie uwierzyłby w jej wiek.

– Też mi wielka rzecz, nie wróciła, to nie wróciła. Pewnie dziewczyna zabalowała w jakimś klubie, a teraz przewraca się na drugi bok w łóżku jakiegoś kolesia – rzucił obojętnie, przesuwając dłonie niżej.

– Ale kiedy wczoraj gadałam z nią około jedenastej, mówiła, że za chwilę będzie w domu, a jednak z jakiegoś powodu nie wróciła – nie dawała za wygraną i to zaczynało Bartosza irytować. Przecież nie byli jej rodzicami czy nawet rodzeństwem, żeby zamartwiać się tym, że młoda atrakcyjna panienka nie wraca na noc. Szczerze mówiąc, taka sytuacja jemu osobiście odpowiadała. Mieli całą chatę dla siebie i mogli robić, co tylko chcieli i gdzie tylko chcieli.

– Chodź do łóżka, póki jej nie ma, nie będziemy musieli robić tego po cichu.

– Wiesz co, Bartek, myślałam, że jesteś prawdziwym facetem, a ty jesteś zwykłym prymitywnym samcem, któremu w głowie tylko dupczenie – wycedziła, strącając jego dłonie. Wstała i rzucając mu pogardliwe spojrzenie, przeszła do łazienki.

– Baśka, nie rób z siebie takiej świętoszki, przecież lubisz, jak się bzykamy.

– A pierdol się – usłyszał w odpowiedzi. Westchnął ciężko, machnął ręką i wrócił do łóżka. Po chwili dobiegł go trzask zamykanych drzwi wejściowych i cichnący odgłos kroków na klatce schodowej. Leżał jeszcze przez chwilę, licząc pęknięcia na suficie.

– Baby to jednak są dziwne – mruknął pod nosem i odrzucił kołdrę. Przeszedł do kuchni, wyciągnął z lodówki Zlatego Bažanta, jedno z lepszych czeskich piw, i usiadł na miejscu, które jeszcze kilka minut wcześniej zajmowała Baśka. Jeśli chce, aby wszystko wróciło do jako takiej równowagi, będzie musiał ją przeprosić. To nie było specjalnie skomplikowane, ponieważ oboje przerabiali to już wiele razy. Ich związek przypominał wulkan, który z dość przewidywalną regularnością dawał o sobie znać. Co do Klementyny, to sprawa była bardziej zagmatwana. Mieli się spotkać poprzedniego popołudnia w jednej z knajpek w Galerii Bałtyckiej. Czekał na nią ponad godzinę, ale nie przyszła, nie odbierała telefonu, nie odpisywała na SMS-y. Wczoraj zachowanie Klementyny tylko go wnerwiło, ale teraz zaczął mu się udzielać niepokój Baśki. Pociągnął mocny łyk. Piwo było wspaniale zimne i cudownie chmielowe z tą tak specyficzną goryczką, którą tak uwielbiał. Odstawił butelkę i wrócił do obserwowania okolicy. Baśkę zauważył po pół godzinie. Szła szybkim krokiem, niosąc w ręce reklamówkę z Biedronki. Szybko dopił piwo, wyszczotkował zęby, wstawił wodę na herbatę, na stole rozstawił talerze i wyjął z lodówki margarynę oraz to, co uznał, że nadaje się na śniadanie. Zdążył jeszcze pościelić łóżko, gdy usłyszał, jak otwiera drzwi.

– Baśka, przepraszam, masz rację zachowałem się jak dupek – przyznał robiąc skruszoną minę. Prześlizgnęła się po nim wzrokiem, minęła i weszła do kuchni, kładąc zakupy na blat.

– A skąd ta przemiana? – zainteresowała się, wyjmując mleko, mrożoną pizzę, paczkę pierogów i kilka puszek piwa.

– Olanie faktu, że Klementyna nie wróciła na noc do domu było z mojej strony zachowaniem godnym szczeniaka.

– Proszę, proszę, przemądrzały i wszystko wiedzący pan Bartuś zauważył błędy w swoim idealnym postępowaniu – szydziła, chowając produkty do lodówki. Miał ogromną ochotę odparować jej podobną złośliwością, ale wiedział, że to tylko na nowo roznieci niedawną kłótnię, a on zamierzał zagasić ją przynajmniej na jakiś czas.

– Jeśli nie chcesz, to nie wierz, ale właśnie tak jest.

– Ależ ja wierzę, głęboko wierzę w twoją wewnętrzną przemianę. Tylko nie potrafię dociec jej przyczyny. W to, że nagle przejąłeś się losem Klementyny, jakoś trudno mi uwierzyć. Już bardziej podejrzewam, że chodzi ci o jej tyłek – Bartek otworzył szeroko oczy ze zdziwienia.

– No i co się tak gapisz jak sroka w gnat. Myślisz, że nie widzę, jak na nią patrzysz! Ale tym, póki co, nie zamierzam się przejmować. Jak tylko zjem śniadanie idę na policję zgłosić jej zaginięcie – oznajmiła, wyłączając gwiżdżący czajnik.

– Z tego, co wiem, to takie zgłoszenia są przyjmowane dopiero po czterdziestu ośmiu godzinach.

– W takim razie gówno wiesz – odparła wojowniczym tonem. – Im szybciej zostanie zgłoszone zaginięcie tym lepiej.

Może i miała rację, ale on wiele słyszał o tym, jak policja traktuje sprawy związane z zaginięciami osób. O ile w przypadku dzieci podchodzono do nich bardzo poważnie i natychmiast rozpoczynano działania poszukiwawcze, angażując dostępne środki i ludzi, o tyle w stosunku do dorosłych podejście policji bywało mniej gorliwe. Sami policjanci przyznawali, że znaczna część takich zgłoszeń dotyczy osób, które z własnej woli postanowiły zniknąć na dłuższy bądź krótszy czas.

– Ok, jak tam sobie chcesz.

– Bartek, może i Klementyna nie jest moją najserdeczniejszą przyjaciółką, ale w końcu mieszkamy razem od kilku miesięcy. Czuję, że coś jej się stało. Dlatego tak się martwię – powiedziała tonem, w którym nie było już bojowego nastawienia, a tylko zwykły ludzki niepokój o drugiego człowieka.

– Jeśli chcesz, to pójdę z tobą – zaproponował, spodziewając się zdecydowanej odmowy. Jednak, ku jego zdziwieniu, Baśka przytaknęła i podziękowała.

W drodze na komisariat wstąpili do Rossmana, gdzie wykonali kilka odbitek zdjęcia Klementyny. Była to jedyna jej fotografia, jaką posiadali. Zdjęcie zrobili podczas ostatniego wspólnego wypadu na plażę. Dziewczyna z fotografii bardziej przypominała mieszkankę południowej Europy niż kogoś mieszkającego w Polsce. Ciemniejsza karnacja, czarne sięgające ramion włosy. Tylko niebieskie oczy były jakby stąd.

– Myślisz, że takie zdjęcie się nada?

– Będzie musiało, bo innego przecież nie mamy. Baśka nie uważasz, że ona pod wieloma względami jest jakaś dziwna?

– Jak to dziwna?

– Normalnie, nie ma konta na fejsie, unika wypadów do klubów, nie chce, aby ją fotografowano – wyjaśnił, wymieniając rzeczy, które absolutnie nie pasowały do młodej przyciągającej męskie spojrzenia dziewczyny.

– Bartek, osobiście znam kilka osób, które nie mają fejsa, nie włóczą się po lokalach, nie trzaskają selfie przy każdej okazji i jakoś żyją – odparowała.

Uznał, że może i miała rację, ale przecież sama lubiła wypady do knajpek, jej profil na fejsie każdego dnia musiał być zasilony przynajmniej dwoma wpisami i nie miała absolutnie żadnych oporów przed obiektywem. Nawet brak ubrania nie przeszkadzał jej w pozowaniu. Bartek ukrył na twardym dysku kilka takich fotek, choć zapewniał ją, że wszystkie jakie kiedykolwiek jej zrobił, skasował na amen.

Komisariat zrobił na Baśce przygnębiające wrażenie. Może dlatego, że to, co do tej pory, widziała w telewizji nijak nie pasowało do rzeczywistości. Policjant dyżurny przyjął zgłoszenie i poprosił, aby poczekali. Usiedli na ustawionych pod ścianą krzesłach. Bartek cały czas pocieszał ją i trzymał za rękę. Była mu za to wdzięczna. Po kilkunastu minutach ten sam policjant poprosił ich do jednego z pomieszczeń. W pomalowanym na biało pokoju stało biurko, kilka krzeseł takich samych jak na korytarzu i dwie wysokie metalowe szafy.

– Zaginiona jest państwa znajomą? – zapytał policjant, przyglądając się im uważnie.

– Tak, mieszkamy razem – uściśliła Baśka.

– A kiedy widziała pani koleżankę ostatni raz?

– Wczoraj, około trzynastej w naszym mieszkaniu. Ja wróciłam z zakupów, a Klementyna wychodziła właśnie do pracy. Później około dwudziestej trzeciej zadzwoniła do mnie i powiedziała, że za jakiś kwadrans będzie w domu, ale do tej pory się nie pojawiła.

– Czy sprawdzili państwo innych wspólnych znajomych? Może pani Klementyna spotkała kogoś, poszła na imprezę, zdecydowała się przenocować gdzieś indziej?

– Nie mamy wspólnych znajomych, a poza tym Klementyna nie należy do osób rozrywkowych.

Policjant skwitował jej wyjaśnienie krótkim „aha”, ale Baśka nie wiedziała, co miało ono oznaczać.

– To może pani Klementyna ma chłopaka?

– Niestety, nic o tym nie wiem – odparła bezradnie Baśka. Tym razem policjant spojrzał na nią, unosząc znacząco brwi. Jakby chciał zapytać: „to co pani właściwie wie o swojej koleżance”. Zamiast tego zadał kolejne pytanie.

– Wspomniała pani, że koleżanka gdzieś pracowała. Czy wie pani gdzie?

Akurat o tym Baśka wiedziała dość sporo. Jakiś czas temu Klementyna zaproponowała, że może jej załatwić pracę w telefonicznym centrum obsługi jednego z operatorów telefonii komórkowej, w którym sama pracowała. Wtedy nie skorzystała, ale dzięki temu wiedziała, gdzie pracuje współlokatorka. Policjant zanotował adres pracodawcy i zadawał kolejne pytania, z których duża część wydawała się Baśce bezsensowna. Gdy pół godziny później opuszczała komisariat czuła się trochę lepiej. Zrobiła to, co jej zdaniem zrobić powinna. Jednak w jej głowie wykluwały się już nowe pomysły mogące pomóc w poszukiwaniu koleżanki. Plakaty czy ogłoszenia w Internecie.POLECAMY RÓWNIEŻ

Tomasz Wandzel

- _Chłopiec z Kresów – historia prawdziwa
_
- _Hycel
_
- _Dom w chmurach_
- _Blanka L – Sława, pieniądze i seks_
- _Kłamstwa i sekrety – historia Róży Wittelsbach_
- _Chwila prawdy – niewiarygodna historia Krystyny Górskiej_
- _Chłopiec, który przeżył Auschwitz – historia prawdziwa_
- _Grzeczna dziewczynka_
- _Żółty długopis_
- _Córka zakonnika_
- _Zwłoki przy molo._

Cykl _Komisarz Andrzej Papaj_

- _Dotrzeć do prawdy_, tom 1
- _Uciec od prawdy_, tom 2.

Cykl _Róża Wielopolska_

- _Czyste zło_, tom 1
- _Święte zło_, tom 2.

Cykl _Sopockie tango_

- _Sopockie tango_, tom 1
- _Ostatnie tango w Sopocie_, tom 2.

Cykl _Komisarz Oczko_

- _Pierwsza sprawa_, odcinek 1
- _Skutek śmiertelny_, odcinek 2
- _Przerwać milczenie_, odcinek 3
- _Córka milionera_, odcinek 4
- _Czerwone Święta_, odcinek 5