Credo czyli daję serce - ebook

WSTĘP

Od czasów starożytnych Kościół przechowuje, strzeże, uczy i wyznaje wiarę, przekazywaną sakramentalnie przez chrzest. Wyraża w tym swoją apostolskość, manifestuje jedność oraz pogłębia chrześcijańską świadomość. W Credo ukazuje się bowiem „jedna droga zbawienia, wiodąca przez cały świat” (por. KKK 172-174). Kościół jako „filar i podpora prawdy” (1 Tm 3, 15) wiernie zachowuje pamięć o słowach i czynach Chrystusa. Komunia w wierze potrzebuje wspólnego języka wiary, normatywnego dla wszystkich i jednoczącego, dlatego tak ważne są formuły Credo, które pozwalają przyswajać, wyrażać indywidualnie oraz celebrować we wspólnocie wiarę (por. KKK 170).

W ciągu wieków w odpowiedzi na potrzeby czasu sformułowano wiele symbolów wiary. Wśród nich dwa zajmują szczególne miejsce w życiu Kościoła: Symbol apostolski oraz Symbol nicejsko-konstantynopolitański. Symbol apostolski w pewnym sensie stanowi najstarszy katechizm rzymski, gdyż jest streszczeniem wiary Apostołów. Symbol nicejsko-konstantynopolitański jest natomiast rozbudowany i przez to bardziej szczegółowy.

Duże znaczenie ma wypowiadanie wyznania wiary w zgromadzeniu liturgicznym, gdzie Kościół przypomina i uobecnia zbawcze czyny i słowa. W ten sposób doświadcza rzeczywistej obecności Boga i tworzy wspólnotę. Jednak również prywatne wyznanie wiary np. w czasie codziennej modlitwy jest ważne dla życia chrześcijańskiego. Wiara to dar i łaska, ale trzeba poznać, na ile to możliwe, przedmiot wiary. Rozważanie artykułów Credo, to uzasadnienia wiary i próba pogodzenia wiary z rozumem. Trafnie wyraził to św. Augustyn: _uwierz, abyś zrozumiał – oraz – zrozum, abyś uwierzył_. Pomocą w lepszym i pełniejszym zrozumieniu poszczególnych artykułów Credo jest publikacja ks. Janusza Chyły.

Autor każdy artykuł wyznania wiary uczynił tematem rozważania, a właściwie oddzielnego eseju teologicznego. W refleksji ks. Chyły można dostrzec z jednej strony precyzję i jasność poglądów, a z drugiej strony fascynuje „giętkość” języka. Połączenie rzeczowości i kompetencji teologicznej z pięknym i komunikatywnym językiem, to ogromny walor publikacji. Przyznam się, że przeczytałem książkę ks. Janusza z wielkim zainteresowaniem i jestem przekonany, że dla wielu czytelników będzie ona pomocą w rozwoju wiary, ale też intelektualną przygodą. Będzie ona również cenną pomocą w przekazie wiary dla duszpasterzy, katechetów i ewangelizatorów. Wszak wielu zastanawia się, jak dziś w sposób zrozumiały i przekonujący mówić o Bogu. Można również książkę ks. Janusza potraktować jako lekturę duchową i ucztę intelektualną dla każdego człowieka szukającego uzasadnienia i pogłębienia swojej wiary. Niniejsza publikacja stanowi udaną próbą przedstawienia poważnych spraw wiary w sposób przystępny dla współczesnego człowieka.

Niech o mądrości i przenikliwości rozważań ks. Janusza Chyły świadczy wyjaśnienie jednego z przymiotów Boga, jakie Autor zwarł na kartach książki: _Wszechmoc, jedyny z Bożych przymiotów wymieniony w Credo, nie oznacza, że Bóg jest reżyserem każdego szczegółu ludzkiego życia. Podzielił się z nami wolnością, a przyrodzie dał prawa, które mamy szanować... Towarzyszy nam we wszystkim... Wybiera zatem własne uniżenie zamiast przemocy „ręcznego sterowania” dziejami świata_. Proste, a jakże piękne wyjaśnienie. Uważny czytelnik znajdzie w książce znacznie więcej ciekawych i zmuszających do zadumy rozważań. Gratuluję ks. Chyle kolejnej ciekawej i potrzebnej publikacji. Życzę również wielu następnych osiągnięć – niech się nie wyczerpie dzban mąki ani nie opróżni baryłka oliwy (por. 1 Krl 17, 14. 16).

bp Wiesław ŚmigielWIERZĘ

Każdy w coś lub komuś wierzy. Nie sposób wyobrazić sobie życia bez tak szeroko rozumianej wiary. W nauce, w relacjach międzyludzkich wiele spraw przyjmowanych jest „na wiarę”. A bywa, że osoby deklarujące niewiarę w Boga, wierzą w więcej rzeczy niż ci, którzy podzielają wiarę Kościoła. Horoskopami, talizmanami, przeróżnymi zabobonami próbują wypełnić pustkę powstającą po odrzuceniu Boga. Próby te jednak skazane są na niepowodzenie. Wszystko co człowiek poznaje, wytwarza i posiada jest zbyt małe, aby zastąpiło Boga.

Gdy w każdą niedzielę podczas liturgii, a w modlitwie osobistej częściej, wyznajemy wiarę, to odnosi się ona do dwóch rzeczywistości. Pierwsza to uznanie istnienia Boga, a druga – jeszcze ważniejsza, to zależność od Niego. Nie wierzymy tylko w Boga, ale nade wszystko Bogu. Temu, który w Jezusie Chrystusie najpełniej wyznał nam miłość.

Według Katechizmu wiara jest „osobowym przylgnięciem człowieka do Boga; równocześnie i w sposób nierozdzielny jest ona dobrowolnym uznaniem całej prawdy, którą Bóg objawił” (KKK 150).

Łaciński czasownik _credere_ (wierzyć, stąd _credo_ – wierzę) składa się z dwóch słów: _cor_ – serce i _dare_ – dawać. Wierzyć, to dać serce. Może je oddać czemuś lub komuś. Duchowa głębia człowieka jest tak wielka, że żadna rzecz, a nawet człowiek nie są w stanie jej zapełnić. Może to uczynić tylko Bóg.

Wiara jest kluczem otwierającym dostęp do pozostałych treści wyznawanych w Symbolu Wiary, a także celebrowanych w liturgii, realizowanych w życiu i zawartych w modlitwie. Bez niej wypowiadane słowa są pustymi deklaracjami, nawet jeśli rozum podpisuje się pod nimi. Aby wiara była zażyłą relacją, potrzebuje pokarmu – Słowa Bożego, sakramentów i doświadczenia. Wówczas wzrasta, krzepnie i uzdalnia do świadectwa.