MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
nowość
Cuda cichej nocy - ebook
Przedświąteczny czas to nie jest dobry moment, żeby zostać porzuconą przez ukochanego, zwłaszcza kiedy już planuje się ślub. A jednak to właśnie przydarza się Jagodzie, dwudziestopięcioletniej studentce ostatniego roku położnictwa. Jej narzeczony oświadcza, że w ich związku wieje nudą, po czym odchodzi w siną dal. Jagoda jest załamana, ale życie toczy się dalej, święta za pasem, więc pewnego dnia wybiera się do jednej z wrocławskich galerii handlowych po prezenty dla bliskich. W tym samym czasie na podobny pomysł wpada Mikołaj, muzyk, który po śmierci narzeczonej zamieszkał we Wrocławiu i podjął pracę w szkole muzycznej, gdzie uczy dzieci gry na saksofonie. W sklepie Jagoda i Mikołaj nieoczekiwanie wyciągają ręce po tę samą zabawkę… Co wyniknie z tego przypadkowego spotkania dwójki zranionych ludzi? Czy będą umieli otworzyć się na nową miłość? A może święta to naprawdę czas cudów?
Polecamy również powieści "Siła przeznaczenia", "Tylko to, co ważne", "Zaklinaczka motyli" oraz obyczajowo-historyczny cykl "Wydeptane ścieżki".
Agnieszka Stec-Kotasińska - Z zawodu i wykształcenia anglistka, zafascynowana kulturą brytyjską, kocha podróże i zwierzęta. Zamiłowanie do książek towarzyszy jej od wczesnych lat dziecięcych.
Ta publikacja spełnia wymagania dostępności zgodnie z dyrektywą EAA.
| Kategoria: | Obyczajowe |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-68254-99-0 |
| Rozmiar pliku: | 909 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Róża dostrzegła syna, gdy ten – obładowany zakupami – wchodził do klatki swojej kamienicy, w samym sercu krakowskiego rynku.
– Janek! – zawołała. Jak na osiemdziesięciolatkę miała wciąż mocny i donośny głos. Pewnie byłaby w stanie nawet do niego podbiec, wolała jednak nie ściągać na siebie wzroku krążących po sercu Krakowa turystów. Janek na szczęście się odwrócił w reakcji na swoje imię, po czym rozejrzał za źródłem dźwięku.
– Mama? A co ty tutaj?
– No, mama, mama – odpowiedziała, gdy podeszła bliżej. – A to co? Nie mogę cię odwiedzić?
Wzruszył ramionami.
– Mogłaś zadzwonić, no ale dobrze. Chodźmy na górę.
Mieszkanie jej prawie sześćdziesięcioletniego syna nie grzeszyło czystością. Róża mogłaby się założyć, że dłuższy już czas nie widziało ono odkurzacza, a ścierki lub mopa najprawdopodobniej jeszcze od poprzednich świąt. A może i dłużej. Janek położył na podłodze dwie reklamówki, z których wystawały błyskawiczne chińskie zupki, mrożonki i promocyjne puszki piw – dwanaście sztuk w cenie sześciu. Róża wzniosła oczy ku górze i pokręciła prawie niewidocznie głową. Z dużego pokoju zamigało do niej światło komputerowego wygaszacza ekranu, na którym odbijały się od siebie latające bąbelki.
– Siedzisz nad tymi twoimi bazgrołami? – zapytała.
– Yhm. Pracuję. Miło, że doceniasz. Do sklepu tylko skoczyłem.
Janek od lat tworzył rysunki do komiksów. Niektóre odręcznie, inne – wymagające bardziej skomplikowanej grafiki – komputerowo. Praca przynosiła mu sporą satysfakcję, koiła jego niezaspokojoną duszę artysty i była chyba jedyną rzeczą, którą kochał. W dodatku wykonując ją, nie musiał wychodzić z domu, a to zamkniętemu w sobie od lat Jankowi, pasowało w tym wszystkim najbardziej.
– Czemu zawdzięczam twoją wizytę? – zapytał, gdy Róża usiadła na średnio wygodnym kuchennym krześle, po czym zaczęła krytycznie lustrować otoczenie.
– Świętom, mój drogi. Nie wiem, jak często przekładasz kartki kalendarza w tej swojej dziurze, ale pragnę ci przypomnieć, że zbliża się Boże Narodzenie.
– Świętom? A co one mają do tego? – Janek wyczuł, że coś widocznie jednak mają. Czyżby zechciały zakłócić jego spokój? Nie znosił świąt i tego całego gwaru z nimi związanego. Jak co roku cieszył się jednak, że oprócz krótkiej, spędzonej z przyzwoitości wigilii z matką, będzie mógł w pozostałe dni zaszyć się w domu z dobrym alkoholem i głupawymi programami telewizyjnymi. Nic więcej nie było mu potrzebne do szczęścia.
– A no to, że w tym roku spędzamy je wszyscy razem, u mnie w domu. Ty, Jolka, jej dzieci i wnuki. Nie tylko święta zresztą. Cały świąteczny czas, aż do Nowego Roku.
Janek o mało nie zakrztusił się łykiem wody, po którą akurat sięgnął. Chciał zapytać matkę, skąd u niej takie szalone pomysły, ale chwilowo nie był w stanie wydusić z siebie ani słowa.
– Możesz mi wierzyć albo nie, ale myślałam o tym już od września – mówiła dalej Róża, zupełnie nie zwracając uwagi na osłupienie na twarzy syna. – To nie może tak wyglądać, że w ogóle się nie widzimy i nawet nie wiemy, co się u każdego z nas dzieje. Musimy scalać naszą rodzinę, Janek, a święta to bardzo dobra ku temu okazja.
– Ale do tej pory tak nie było i czy komukolwiek to przeszkadzało? – zapytał. – Widzieliśmy się przelotnie w wigilię, a Jolka przyjeżdżała do ciebie jakoś później. Ty spędzałaś resztę dni ze swoimi włoskimi znajomymi, a ja tutaj, delektując się świętym spokojem. Skoro o świętach właśnie mowa, nie doszły do mnie słuchy, żeby ktoś z nas na takie celebrowanie Bożego Narodzenia narzekał.
– A kiedy ostatni raz widziałeś swoją siostrę?
Janek zastanowił się przez moment. – A bo ja wiem…
– Ano widzisz. A jej dzieci?
– U lala. Pewnie jak w kołyskach leżały – odpowiedział przesadnie, gdyż mimo wszystko nie było to aż tak dawno. – Jedno to nawet do chrztu trzymałem, ale zabij mnie, nie pamiętam które.
– To nie jest śmieszne, synu – powiedziała Róża. – Wiem, że wiele jest mojej winy w tym, że wasze relacje nie są dobre. Mogłam za młodu poświęcić tobie i Joli więcej czasu. Tego ostatniego jednak nie cofnę, a młodsza nie będę. Ostatni dzwonek, abyśmy na nowo wszyscy stali się rodziną. Nie tylko na papierze. Nie chcę, żebyście się kiedyś spotkali nad moim grobem jak zupełnie obcy sobie ludzie.
– Spokojna głowa, przeżyjesz nas wszystkich – odpowiedział Janek. – Poza tym coś mi mówi, że Jolka i jej dorosłe dzieci znajdą sto argumentów do tego, że jednak nie mogą przyjechać na tak długo.
Róża uśmiechnęła się zadziornie, a w jej oczach rozbłysły chochliki.
– Przewidziałam to. Słuchaj no, co mam ci do powiedzenia.
DALSZA CZĘŚĆ DOSTĘPNA W WERSJI PEŁNEJ
