Cygański Diabeł - ebook

Dziew­czynka i Dia­beł

Klub bok­ser­ski Black De­vil, rok 1826

– Nie stój tak, głupi ba­cho­rze, tylko po­daj mi ręcz­nik! – wrza­snął We­sley Crump, wy­mie­rza­jąc swo­jej pod­opiecz­nej siar­czy­sty po­li­czek.

Dziew­czynka, która przez znaczną część tre­ningu stała pod ścianą, na­wet nie jęk­nęła, gdy ją ude­rzył. Za­to­czyła się tylko na chu­dych no­gach, po czym do­sko­czyła do niego w po­śpie­chu, jakby się spo­dzie­wała, że jej opie­sza­łość wy­woła u niego jesz­cze więk­szą złość.

– Do ni­czego się nie na­da­jesz, tak jak twoja matka – mruk­nął z od­razą, wy­tarł swoje zwa­li­ste ciel­sko ręcz­ni­kiem, któ­rym za­raz ci­snął jej w twarz.

Mała przy­jęła jego za­cho­wa­nie bez słowa, a gdy od­wró­cił się, by znów sta­nąć do walki ze swoim ry­wa­lem, ode­tchnęła z ulgą. Cof­nęła się na swoje miej­sce pod ścianą, po czym roz­tarła pie­kący po­li­czek.

Nie­na­wi­dziła swo­jego losu i nie­kiedy w za­ci­szu swo­jej nędz­nej ko­mórki ubo­le­wała nad tym, że jej matkę za­brała cho­roba, a ona zo­stała po­wie­rzona opiece swo­jego da­le­kiego ku­zyna, We­sleya Crumpa.

Sara miała je­de­na­ście lat, gdy u niego za­miesz­kała. Każdy ko­lejny rok spę­dzony w jego po­sia­dło­ści spra­wiał, że co­raz le­piej ad­ap­to­wała się do zmie­nio­nej rze­czy­wi­sto­ści.

Na po­czątku była głu­pia i na­iwna. Te­raz jed­nak, ma­jąc już pięt­na­ście lat, wie­działa, że aby bez prze­rwy nie ob­ry­wać po gło­wie, musi tylko trzy­mać gębę na kłódkę. Musi ro­bić to, co się jej każe, i nie pa­trzeć w oczy ku­zy­nowi, ile­kroć ją bije, a naj­le­piej zu­peł­nie uni­kać jego wzroku, bo jak mó­wił, „ma dziwne oczy i go de­ner­wuje”.

Miała świa­do­mość, że ży­cie, ja­kie wio­dła przy matce, skoń­czyło się bez­pow­rot­nie. Cze­kała więc, aż do­ro­śnie, gdyż obie­cała so­bie, że wtedy ze­mści się na We­sleyu za to, jak ją trak­to­wał przez te lata.

Ro­sła w niej nie­na­wiść. Wy­peł­niała każdą cząstkę jej mło­dzień­czego ciała, ale była też siłą, która zdą­żyła prze­kuć się w że­la­zną moc prze­trwa­nia.

Przyj­mo­wała wszystko z po­korą, lecz w gło­wie od­no­to­wy­wała każde ude­rze­nie, każdą znie­wagę, by w przy­szło­ści od­wdzię­czyć się męż­czyź­nie za wszelką jego nik­czem­ność wo­bec niej.

Te­raz jesz­cze nie mo­gła się z nim mie­rzyć. Nie miała szans na po­wo­dze­nie.

Gdy kilka lat temu ośmie­liła mu się sprze­ci­wić, za­re­ago­wał nie­po­ha­mo­waną zło­ścią. Ude­rzył ją tak mocno, aż upa­dła na pod­łogę, a po­tem długo ko­pał, póki nie za­bra­kło mu tchu. To był jej pierw­szy dzień w no­wym „domu” i za­pa­mię­tała tę lek­cję na za­wsze.

Od tam­tej pory li­czyła dni, gdy sta­nie się na tyle do­ro­sła, by się usa­mo­dziel­nić. Nie ob­cho­dziło jej, w jaki spo­sób bę­dzie za­ra­biać na ży­cie. Była pewna, że każda praca okaże się lep­sza od choćby jed­nego dnia wię­cej z czło­wie­kiem, któ­rego nie­na­wi­dziła całą sobą.

Gdy usły­szała głu­che jęk­nię­cie, unio­sła głowę. Przy­glą­dała się swymi ja­sno­fioł­ko­wymi oczami, jak ku­zyn pod­ska­kuje nie­zgrab­nie na zgię­tych no­gach wo­kół prze­ciw­nika. Jego mocno owło­sione, przy­gar­bione plecy upodob­niały go do małpy, czy na­wet oran­gu­tana, któ­rego zo­ba­czyła kie­dyś w prze­jezd­nym cyrku.

– Wi­dzę, że nie wzią­łeś so­bie mo­ich rad do serca, We­sley – usły­szała na­gle czyjś dźwięczny głos do­cho­dzący od strony wej­ścia. Za­nim się ob­ró­ciła, wie­działa, do kogo na­le­żał.

Do sali ćwi­czeń z nie­wy­mu­szoną swo­bodą wkro­czył wła­ści­ciel klubu, wy­soki i do­sko­nale zbu­do­wany męż­czy­zna, na któ­rego wszy­scy mó­wili Czarny Dia­beł. Sary wcale nie dzi­wiło to prze­zwi­sko. Jego skóra była ciem­niej­sza niż u więk­szo­ści An­gli­ków, sły­szała też, jak jej opie­kun na­zy­wał go prze­klę­tym Cy­ga­nem, gdy ten oczy­wi­ście nie sły­szał.

Był swego ro­dzaju le­gendą. Jako do­sko­nały pię­ściarz we wcze­snej mło­do­ści zdo­był sławę dzięki po­je­dyn­kom, jed­nak ku zdzi­wie­niu wszyst­kich, za­miast da­lej brać w nich czynny udział, on otwo­rzył wła­sny klub. To tu szko­lił za­pa­lo­nych mi­ło­śni­ków sportu, a sam usu­nął się w cień.

Ota­czała go fama nie­za­leż­nego, bez­kom­pro­mi­so­wego wol­no­my­śli­ciela i bun­tow­nika. Każdy wie­dział, że dziel­nica, w któ­rej znaj­do­wał się klub Black De­vil, to jego re­wir. Był w niej po­wa­żaną fi­gurą, a z jego wpły­wami li­czyła się na­wet ary­sto­kra­cja, choć on sam do ta­ko­wej nie na­le­żał. Krą­żyły plotki, że do­ro­bił się na za­kła­dach spor­to­wych, a jego wpływy się­gają da­leko. Po­noć wszę­dzie miał swo­ich szpie­gów i mó­wiło się, że nic, co ma miej­sce na uli­cach Soho, nie dzieje się bez jego wie­dzy. We­dług wła­snych za­sad dbał o po­rzą­dek na swoim te­ry­to­rium i nikt nie ośmie­lał mu się prze­ciw­sta­wiać ani pod­wa­żać prawa do ju­rys­dyk­cji.

By­wało nie­raz, że Sara, gdy to­wa­rzy­szyła swemu ku­zy­nowi w klu­bie, z ukry­cia ob­ser­wo­wała Czar­nego Dia­bła. Po­dzi­wiała, z jaką gra­cją i swo­bodą po­ru­sza się pod­czas tre­nin­gów. W jego wy­ko­na­niu wy­glą­dało to jak ta­niec. Le­d­wie po­tra­fiła do­strzec mo­ment, kiedy jego pię­ści do­się­gały prze­ciw­nika, by już po chwili od­sko­czyć, o włos uni­ka­jąc ciosu. Miał w so­bie lek­kość, ale też siłę, któ­rej nie po­wsty­dziłby się ża­den spor­to­wiec.

Za­zdro­ściła mu.

Może gdyby ona była chłop­cem, jej po­stura by­łaby rów­nie mu­sku­larna i ro­sła, może mia­łaby w so­bie tyle sprytu, by któ­re­goś dnia zmie­rzyć się z Crum­pem.

Za­ci­snęła dło­nie w pię­ści i bun­tow­ni­czo unio­sła pod­bró­dek. Jej nie­zwy­kłe oczy za­błysz­czały de­ter­mi­na­cją. Po raz ko­lejny przy­się­gła so­bie, że w końcu osią­gnie swój cel.

– Pań­skie rady mie­szały mi w gło­wie, nie po­tra­fię ata­ko­wać i jed­no­cze­śnie my­śleć o tym, jak po­ru­szam no­gami – rzu­cił jej opie­kun, zer­k­nąw­szy na wcho­dzą­cego do sali męż­czy­znę.

Sara wci­snęła się jesz­cze bar­dziej w kąt i za­marła w bez­ru­chu, gdy wła­ści­ciel ją mi­jał. Miała na­dzieję po­zo­stać nie­wi­dzialną, ale jego czujny wzrok od razu ją do­strzegł. Prze­su­nął się po niej by­stro, jakby od­no­to­wy­wał fakt, że znaj­duje się w jego klu­bie, po czym pra­wie nie­zau­wa­żal­nie zmarsz­czył ciemne brwi.

– Wła­śnie dla­tego za każ­dym ra­zem Sa­muel daje ci w kość – od­parł, prze­no­sząc swoje spoj­rze­nie na męż­czy­znę, z któ­rym tre­no­wał Crump.

Jak na za­wo­ła­nie pięść Sa­mu­ela wy­lą­do­wała na ob­wi­słym po­liczku We­sleya.

Sara prych­nęła ci­cho pod no­sem, wi­dząc, jak krew za­czyna są­czyć się z ust ku­zyna. Do­brze ci tak, po­my­ślała z za­do­wo­le­niem. Nie była w sta­nie zli­czyć, ile razy sama mu­siała wy­cie­rać krew ze swo­ich ust czy sma­ro­wać się lecz­ni­czą ma­ścią, by si­niaki szyb­ciej się go­iły.

Gdy za­uwa­żyła, że wła­ści­ciel klubu znów przy­gląda jej się mi­mo­cho­dem, spe­szona zni­żyła głowę. Wie­działa, że nie na­leży zwra­cać na sie­bie uwagi. To zwia­sto­wało je­dy­nie kło­poty.

– Po co przy­pro­wa­dzasz tu­taj tę dziew­czynę – zwró­cił się do plu­ją­cego i par­ska­ją­cego te­raz krwią We­sleya. – Wiesz, że mój klub to nie miej­sce dla ko­biet.

Ten spoj­rzał na niego spode łba. Był już wy­raź­nie ro­ze­źlony tym, że tre­ning nie idzie po jego my­śli, lecz przy Czar­nym Dia­ble ukry­wał swoje emo­cje znacz­nie le­piej, niż gdy zo­sta­wał z Sarą sam na sam.

– To nie jest ko­bieta – wark­nął, lek­ce­wa­żąco mach­nąw­szy w jej stronę dło­nią. – Moja ku­zy­neczka zo­sta­wiła mi ją w pre­zen­cie. Same z nią pro­blemy, jak zresztą z każdą tępą babą, ale ta sie­rota przy­naj­mniej na­daje się, żeby po­da­wać mi ręcz­nik, a w przy­szło­ści może jesz­cze i do czego in­nego, e? – do­dał, si­ląc się na ob­le­śny żart.

Dia­beł jed­nak nie wy­glą­dał na roz­ba­wio­nego. Przez chwilę pa­trzył na męż­czy­znę nie­od­gad­nio­nym wzro­kiem, po czym jed­nym ru­chem zrzu­cił z sie­bie frak i za­czął pod­wi­jać rę­kawy ko­szuli.

– Dzię­kuję, Sa­mu­elu. Po­zwól, że te­raz ja po­tre­nuję z pa­nem We­sleyem – po­le­cił po­moc­ni­kowi, który po­słusz­nie skło­nił się i od­su­nął na bok, pod­czas gdy on sam zbli­żył się nie­spiesz­nie do Crumpa.

Sara przy­ci­snęła ręcz­nik do piersi i za­gry­zła wargi. Nie wie­dzieć czemu, miała wra­że­nie, że ten śniady, ele­gancki męż­czy­zna staje w jej obro­nie.

Choć było to nie do po­my­śle­nia, utwier­dziła się w tym prze­ko­na­niu, gdy zer­k­nął w jej stronę i uśmiech­nął się, jakby chciał do­dać jej otu­chy.

Na ten nie­spo­dzie­wany gest Sara aż wstrzy­mała od­dech z wra­że­nia. Jesz­cze nikt w ca­łym jej ży­ciu, a tym bar­dziej ktoś o ta­kiej re­no­mie, nie ujął się za nią.

Na­raz po­czuła, jak w jej sercu wzbiera przy­jemne uczu­cie cie­pła. Gdy jed­nak do­strze­gła roz­wście­czony wzrok swego opie­kuna, zmro­ziła ją prze­raź­liwa trwoga.

Na Boga, znów się za­po­mniała! Po­winna być prze­cież nie­wi­dzialna, jak naj­mniej rzu­cać się w oczy. A ona nie­opatrz­nie zwró­ciła na sie­bie uwagę i znów wpa­dła w kło­poty! Już te­raz wie­działa, że za każdy miły gest nie­zna­jo­mego przyj­dzie jej w domu słono za­pła­cić.

– No pro­szę, co za za­szczyt! – za­wo­łał sar­ka­stycz­nie We­sley, prze­no­sząc świ­dru­jące spoj­rze­nie na Dia­bła.

– Po pro­stu dbam o swo­ich sta­łych by­wal­ców – mruk­nął tam­ten nie­zra­żony, przy­bie­ra­jąc jed­no­cze­śnie po­zy­cję do walki. – A już szcze­gól­nie tych, któ­rym po­trzebna jest lek­cja – do­dał do­sad­nie.

Dziew­czyna jęk­nęła ci­chutko w ręcz­nik, pra­gnęła te­raz ze wszyst­kich sił za­paść się pod zie­mię.

Czy nie­zna­jomy zda­wał so­bie sprawę, że z każ­dym wy­po­wie­dzia­nym w jej obro­nie sło­wem tylko po­gar­sza jej sy­tu­ację? A może to dla­tego mó­wił za­gad­kami? Osta­tecz­nie w jego sło­wach nie było ni­czego nie­sto­sow­nego.

– Ni­gdy bym się nie spo­dzie­wał, że ktoś, kto zaj­muje się mor­do­bi­ciem, okaże się taki tro­skliwy – ode­zwał się Crump, do­sko­nale zda­jąc so­bie sprawę, że to nie on jest te­ma­tem roz­mowy.

Męż­czyźni za­częli po­ru­szać się na zgię­tych no­gach, jak cza­jące się dra­pież­niki.

– Cie­kawe, że aku­rat ty to mó­wisz, We­sley. Bo je­śli któ­ry­kol­wiek z nas zaj­muje się mor­do­bi­ciem, aku­rat nie je­stem to ja – za­uwa­żył wła­ści­ciel klubu, jed­no­cze­śnie wy­mie­rza­jąc szybki cios.

Głowa Crumpa pod­sko­czyła jak u szma­cia­nej lalki.

– A niby co te­raz ro­bisz? – wark­nął, nie pa­nu­jąc już nad gnie­wem. Jego twarz ro­biła się co­raz czer­wień­sza.

– Uczę sa­mo­obrony – od­parł, zer­ka­jąc po­ro­zu­mie­waw­czo na wci­śniętą w kąt Sarę.

Wi­dząc to spoj­rze­nie, Crump jesz­cze bar­dziej się roz­wście­czył. Na­tarł na Dia­bła ca­łym cia­łem, lecz ten usu­nął się tylko, po­zwa­la­jąc, by pię­ści prze­ciw­nika mi­nęły go o włos.

– Siłą ni­czego nie wskó­rasz. Je­śli chcesz stać się do­brym pię­ścia­rzem, mu­sisz być szybki i zwinny. Wy­mie­rze­nie ciosu to tylko jedna strona me­dalu, druga to unik – po­uczył go, jed­nak dziew­czynka miała wra­że­nie, że więk­szość z tych słów kie­ruje do niej.

Prze­łknęła z wy­sił­kiem ślinę, wy­tę­ża­jąc wszyst­kie swoje zmy­sły, by jak naj­wię­cej za­pa­mię­tać z prze­ka­zy­wa­nej jej lek­cji.

– Tylko tchó­rze ba­wią się w uniki – prych­nął Crump, znów usi­łu­jąc do­się­gnąć Dia­bła swo­imi pię­ściami.

– Tak mó­wisz? – od­parł tam­ten po­zor­nie lek­kim to­nem, ko­lejny raz bez trudu wy­mie­rza­jąc cios w twarz We­sleya. – Wi­docz­nie nie za­leży ci na tym, by za­cho­wać do sta­ro­ści wszyst­kie zęby. Ja oso­bi­ście je­stem do swo­ich dość przy­wią­zany – do­dał roz­ba­wiony. Wy­ko­nał se­rię uni­ków, gdy jego prze­ciw­nik rzu­cił się na niego w gniew­nym amoku.

– Wi­dzę, że szkoda panu pań­skiej ślicz­nej buźki, co? Sły­sza­łem, że jest pan dość po­pu­larny wśród dam, nie wie­dzia­łem tylko, że in­te­re­sują też pana nie­do­rostki. – Splu­nął na zie­mię, zer­ka­jąc na swoją pod­opieczną, jakby po raz pierw­szy do­strzegł, ja­kiej jest płci.

– Chyba źle mnie zro­zu­mia­łeś, We­sley. To moja szkoła, mój te­ren i ja de­cy­duję, ja­kie za­cho­wa­nie to­le­ruję, a ja­kiego nie. Pię­ściar­stwo to sport, ale wiele osób przy­cho­dzi też do mnie uczyć się sa­mo­obrony, a nie po to, by wal­czyć. Chyba do­my­ślasz się, z ja­kich po­wo­dów? – Uniósł zna­cząco brew, do­le­wa­jąc tym oliwy do ognia. Pod grzeczną wy­po­wie­dzią kryła się do­brze za­wo­alo­wana groźba.

– Ma­min­synki! – rzu­cił We­sley. – Każdy męż­czy­zna po­wi­nien umieć się bić.

– Nie wszy­scy są ob­da­ro­wani fi­zyczną tę­ży­zną. John God­frey wiele do­brego na­pi­sał w swoim trak­ta­cie „Uży­teczna sztuka o obro­nie”, ale jak mnie­mam, nie tru­dzi­łeś się, żeby go prze­czy­tać, tak jak to re­ko­men­do­wa­łem – do­dał jakby do sie­bie, lecz Sara uważ­nie go słu­chała.

Po tych sło­wach wy­ko­nał se­rię cio­sów i choć były celne, po­tężne ga­ba­ryty Crumpa zda­wały się tłu­mić ich siłę. Jego zwa­li­ste ciel­sko za­chwiało się nie­zgrab­nie i znów ru­szyło do ataku.

– Nie za­pi­sa­łem się do klubu, żeby czy­tać, tylko żeby uczyć się boksu – od­parł We­sley, pró­bu­jąc za wszelką cenę do­się­gnąć pię­ściami swego prze­ciw­nika, jed­nak bez­sku­tecz­nie.

Sara przy­glą­dała się, z jaką gra­cją po­ru­sza się młody męż­czy­zna, jakby była to dla niego ra­czej za­bawa, a nie walka.

– Mu­sisz wię­cej pra­co­wać no­gami. Je­steś ła­twym ce­lem, gdy tak ocię­żale się ru­szasz. Sta­raj się też uni­kać mo­ich cio­sów, blo­ku­jąc je, za­miast je na sie­bie przyj­mo­wać. – Po­now­nie wy­ko­nał se­rię ude­rzeń, tak by We­sley mógł wdro­żyć jego po­le­ce­nia, lecz ten ani się nie osło­nił, ani ich nie unik­nął.

Znów się za­chwiał i po­tknąw­szy się o wła­sne nogi, upadł jak długi na pod­łogę. Otrzą­snął się po pew­nej chwili i igno­ru­jąc wy­cią­gniętą rękę part­nera, wstał po­woli na nogi.

Jego twarz była już so­lid­nie obita, z łuku brwio­wego są­czyła się krew, a usta na­pu­chły.

– My­ślę, że star­czy już na dzi­siaj – po­wie­dział Dia­beł, pod­pie­ra­jąc się po bo­kach dłońmi i ob­ser­wu­jąc gra­mo­lą­cego się na nogi We­sleya. Jego wzrok spo­czął za­raz na Sa­rze, która po­de­szła bli­żej i wpa­try­wała się w niego z po­dzi­wem i wdzięcz­no­ścią.

Znów mru­gnął do niej za­wa­diacko, a ona nie mo­gąc się po­wstrzy­mać, uśmiech­nęła się sze­roko.

Nie zdą­żyła za­re­ago­wać, gdy jedna z pię­ści Crumpa do­się­gła jej głowy. Po­czuła mocne ude­rze­nie, aż za­dzwo­niło jej w uszach i przez chwilę miała ciemno przed oczami. W pa­nice wy­cią­gnęła przed sie­bie ręcz­nik i sku­liła się, ocze­ku­jąc ko­lej­nego ciosu, lecz ten nie nad­szedł.

Roz­warła po­wieki, a wtedy doj­rzała zimną fu­rię w oczach śnia­dego męż­czy­zny, który wy­mie­rzył jej opie­ku­nowi po­tężny cios w szczękę, po­wa­la­jąc go na zie­mię bez przy­tom­no­ści.

Przy­ci­snęła dło­nie do ust. Zu­peł­nie onie­miała pa­trzyła na swo­jego ku­zyna, który obez­wład­niony le­żał u jej stóp.

Po­woli prze­nio­sła spoj­rze­nie na męż­czy­znę, który roz­ma­so­wy­wał wła­śnie swoją pięść. Gdy czarne włosy opa­dły mu na czoło w nie­ła­dzie, od­gar­nął je nie­cier­pli­wym ru­chem.

– Chyba oboje je­ste­śmy zgodni co do tego, że na to za­słu­żył? – od­parł non­sza­lancko, a ona za­mru­gała kil­ku­krot­nie, usi­łu­jąc zro­zu­mieć, co się wła­ści­wie stało. Kiedy tylko do­tarło do niej zna­cze­nie jego słów, par­sk­nęła roz­ba­wiona ab­sur­dal­no­ścią tej sy­tu­acji.

Jej re­ak­cja zda­wała się go za­cie­ka­wić.

– Nie wy­da­jesz się zszo­ko­wana czy bli­ska łez – za­uwa­żył, przy­glą­da­jąc się jej bacz­nie.

Sara jesz­cze ni­gdy nie roz­ma­wiała z kimś tak waż­nym, ale to, że trak­to­wał ją jak równą so­bie, spra­wiło, że od­chrząk­nęła i wy­pro­sto­wała się, pra­gnąc do­ści­gnąć jego nie­za­prze­czal­nej pew­no­ści sie­bie i swo­bo­dzie.

Choć obec­ność męż­czy­zny tuż obok bar­dzo ją pe­szyła, nie za­mie­rzała tego po so­bie po­ka­zać.

– Mogę być bli­ska łez je­dy­nie dla­tego, że sama nie by­łam w sta­nie tego zro­bić – od­parła, wska­zu­jąc na swego ku­zyna, czym do reszty roz­ba­wiła wła­ści­ciela klubu. Od­rzu­cił głowę do tyłu i ro­ze­śmiał się gło­śno.

Sara dum­nie unio­sła głowę, za­do­wo­lona, że spodo­bało mu się to, co po­wie­działa.

– Ile masz lat, dziecko? – spy­tał po chwili. Jego oczy błysz­czały in­try­gu­jąco.

– Pięt­na­ście, i nie je­stem dziec­kiem. – Ob­da­rzyła go zu­chwa­łym spoj­rze­niem. – Już nie­długo będę do­ro­słą ko­bietą!

Dia­beł wy­cią­gnął ku niej swoją dłoń i uniósł w pal­cach jej pod­bró­dek. Przez chwilę przy­glą­dał się wni­kli­wie jej twa­rzy.

– Masz nie­zwy­kłe oczy – po­wie­dział jakby do sie­bie. Jego palce wy­da­wały się jej mocne, ale też nie­zwy­kle de­li­katne. – Nie po­win­naś prze­by­wać bli­sko Crumpa. – Zmarsz­czył brwi i opu­ścił dłoń. – Szcze­gól­nie je­śli już nie­długo sta­niesz się ko­bietą, a śmiem twier­dzić, że na do­da­tek bar­dzo uro­dziwą.

Sara za­ru­mie­niła się nie­znacz­nie, zda­jąc so­bie jed­no­cze­śnie sprawę, że od tych wszyst­kich wra­żeń drżą jej nogi. A może uczy­niła to bli­skość tego wy­jąt­ko­wego męż­czy­zny?

– To moja je­dyna ro­dzina – od­parła nie­mal szep­tem. – Ale któ­re­goś dnia... – Za­ci­snęła pię­ści na ręcz­niku, a jej spoj­rze­nie stało się od­le­głe i twarde.

– Któ­re­goś dnia spo­tkasz ko­goś, kto cię od niego uwolni – po­wie­dział i przy­krył jej dłoń swoją. Była duża, cie­pła i ko­jąca. – Do tej pory pa­mię­taj, co dzi­siaj usły­sza­łaś. To była lek­cja bar­dziej dla cie­bie niż dla tego ocię­ża­łego bła­zna.

Dziew­czyna ski­nęła głową, czu­jąc, jak to spo­tka­nie staje się dla niej prze­ło­mo­wym mo­men­tem w ży­ciu.

Męż­czy­zna nie miał po­ję­cia, ile siły dały jej jego słowa.

– Któ­re­goś dnia sama się od niego uwol­nię – mruk­nęła do sie­bie, lecz on usły­szał jej słowa.

Zda­wało się, że za­mie­rza odejść, lecz za­trzy­mał się w pół ob­rotu.

– Je­śli kie­dy­kol­wiek bę­dziesz po­trze­bo­wała po­mocy, wiesz, gdzie mnie szu­kać – do­dał z po­wagą.

Sara spoj­rzała w jego oczy. Były czarne jak nocne niebo, ale nie zna­la­zła w nich ni­czego dia­bel­skiego, wręcz od­wrot­nie, da­wały jej po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa.

– Ja... – za­częła, lecz ku swo­jej kon­ster­na­cji na­gły szloch wy­rwał się z jej gar­dła. Nie­po­strze­że­nie po jej po­liczku po­pły­nęła jedna, po­tem druga łza.

– Ci­cho, ci­cho... – Wy­jął chu­s­teczkę z kie­szeni i otarł jej twarz.

Jego ge­sty były tak czułe, że dziew­czynka zu­peł­nie się roz­kle­iła, jakby cały pan­cerz, któ­rym od mie­sięcy się ota­czała, pękł za sprawą kilku cie­płych słów.

Ukryła twarz w ręcz­niku, czu­jąc, że za­cho­wuje się głu­pio, ale nic nie mo­gła na to po­ra­dzić. Emo­cje wy­pły­wały z niej nie­po­wstrzy­maną falą.

W gło­wie sły­szała wciąż jego słowa: „Któ­re­goś dnia spo­tkasz ko­goś, kto cię od niego uwolni”.

Nie miała co do tego żad­nych wąt­pli­wo­ści.

Bo wła­śnie spo­tkała tę osobę.Plan B

Lon­dyn, rok 1831

We­sley Crump co chwila spo­glą­dał za okno, by spraw­dzić, czy Sara już wraca. Nie­spełna go­dzinę temu wy­słał ją po atra­ment dwie prze­cznice da­lej i do tej pory jesz­cze nie wró­ciła.

Za­gryzł mocno zęby, jego dło­nie zwi­nęły się w pię­ści.

Był pe­wien, że znowu za­ba­wia się z tym swoim ob­dar­tu­sem Ne­ilem O’Con­no­rem, któ­rego na­zy­wała przy­ja­cie­lem. Ale We­sley wie­dział le­piej. Nie był głup­cem i miał oczy.

Wi­dział, jak dziew­czyna przez lata wy­do­ro­ślała i z nie­po­rad­nego, chu­dego nie­do­rostka wy­ro­sła na piękną, po­wabną ko­bietę. Choć ona zda­wała się nie do końca za­uwa­żać swoją urodę, Crump do­strze­gał, ja­kimi spoj­rze­niami ob­rzu­cali ją chłopcy na ulicy, nie wy­łą­cza­jąc O’Con­nora, z któ­rym od lat była bar­dzo bli­sko.

Jemu też nie po­zo­stała obo­jętna i mimo że mło­dość zo­sta­wił już za sobą, z nie­cier­pli­wo­ścią cze­kał, kiedy dziew­czyna skoń­czy dwa­dzie­ścia je­den lat. Tylko wtedy po­ślu­bie­nie jej miało dla niego sens.

W ten spo­sób nie do­wie­dzia­łaby się, że matka prze­pi­sała jej wielki spa­dek, który miała otrzy­mać, gdy osią­gnie peł­no­let­niość, po­nie­waż on go przej­mie, sta­jąc się jej pra­wo­wi­tym mę­żem.

Wiele lat cze­kał na ten mo­ment. Ni­gdy nie przy­jąłby dziecka pod swój dach, gdyby nie miał z tego ja­kichś ko­rzy­ści. Warto jed­nak było wy­ka­zać się cier­pli­wo­ścią, by for­tuna sama wpa­dła w jego ręce.

Wresz­cie skoń­czą się chude lata, spłaci długi kar­ciane i za­cznie żyć tak, jak na to za­słu­guje. W wy­go­dzie i do­statku. Sara bę­dzie do tego wszyst­kiego mi­łym do­dat­kiem. Jako jego żona bę­dzie miała obo­wią­zek za­do­wa­lać go w sy­pialni, co na stare lata może się oka­zać nie lada przy­jem­no­ścią. A Bóg mu świad­kiem, już od dłuż­szego czasu miał wielką ochotę skosz­to­wać jej wdzię­ków.

Gdy tylko do­strzegł ją wy­ła­nia­jącą się zza rogu ce­gla­stego bu­dynku, jego ciało na­prę­żyło się z pod­nie­ce­nia.

Wy­glą­dała tak świeżo i nie­win­nie. Wy­star­czyło, że na nią pa­trzył, a już od­czu­wał na­pię­cie w lę­dź­wiach.

Za kilka mie­sięcy bę­dziesz moja, po­my­ślał We­sley.

Musi ją tylko do­brze upil­no­wać, bo ostat­nio sta­wała się zbyt sa­mo­wolna.

Sara Ste­wart miała do­bry hu­mor. Ile­kroć wy­cho­dziła z domu, czuła się swo­bod­nie, jed­nak stary Crump co­raz rza­dziej po­zwa­lał jej na to.

Na ze­wnątrz za­wsze cze­kał na nią Neil O’Con­nor, jej wie­lo­letni przy­ja­ciel, któ­remu bez obawy mo­gła zwie­rzyć się ze swo­ich trosk, a także po­tre­no­wać uniki i za­da­wa­nie cio­sów, jak ro­biła to nie­mal co­dzien­nie od pa­mięt­nego dnia w klu­bie bok­ser­skim Black De­vil.

Przy­gła­dziła włosy i koł­nie­rzyk sukni, tak by jej opie­kun nie do­my­ślił się, co tak na­prawdę robi w cza­sie wol­nym.

Choć ni­gdy nie ćwi­czyła pod okiem tre­nera, a wszyst­kie na­uki czer­pała z książki Johna God­freya, którą udało jej się zna­leźć w an­ty­kwa­ria­cie, czuła się znacz­nie pew­niej­sza sie­bie i zwin­niej­sza niż przed laty.

Uśmiech­nęła się na myśl, że dzięki kilku sztucz­kom z książki już nie­raz udało jej się unik­nąć cio­sów, któ­rymi Crump zwykł okła­dać ją, gdy był pi­jany lub w złym na­stroju.

Wciąż nie wy­chy­lała się zbyt­nio, nie chciała bo­wiem, by ku­zyn zwra­cał na nią więk­szą uwagę i od­krył, że od ja­kie­goś czasu ła­pie się do­ryw­czych prac i gro­ma­dzi oszczęd­no­ści, dzięki któ­rym zdoła się wkrótce usa­mo­dziel­nić.

Neil bar­dzo jej w tym po­ma­gał. Sam był w po­dob­nym wieku, pra­co­wał jako po­moc­nik w skle­pie ojca i miał oko na to, czy aby ktoś nie po­trze­bo­wał ja­kiejś drob­nej usługi, którą Sara mo­głaby wy­ko­nać.

Skru­pu­latne zbie­ra­nie każ­dego za­ro­bio­nego gro­sza opła­ciło się, bo te­raz już nie­wiele bra­ko­wało jej, by w końcu za­cząć nowy, nie­za­leżny od We­sleya roz­dział w swoim ży­ciu.

Na­tu­ral­nie ni­gdy nie zdoła zgro­ma­dzić ta­kich pie­nię­dzy, żeby żyć na sto­pie, na ja­kiej lata temu żyła wraz z matką, ale nie prze­szka­dzało jej to. Wy­star­czyłby jej schludny, mały po­koik, wła­sny ma­te­rac i parę ksią­żek, oraz świa­do­mość, że już nikt ni­gdy jej nie ude­rzy ani nie znie­waży tak, jak od dawna ro­bił to ku­zyn.

We­szła do domu i od progu usły­szała, jak ją woła. Igno­ru­jąc na­głe ukłu­cie nie­po­koju, od razu ru­szyła w jego stronę. Wy­cią­gnęła z kie­szeni za­pa­ko­wany w szklaną bu­te­leczkę atra­ment i kilka drob­nych mo­net, które po­zo­stały jej po za­ku­pie. Ode­tchnęła głę­boko, wy­pro­sto­wała się i we­szła do ga­bi­netu na par­te­rze.

– Nie spie­szy­łaś się zbyt­nio. Gdzie by­łaś? – wark­nął Crump, pod­cho­dząc do niej szyb­kim kro­kiem i wy­szar­pu­jąc z rąk pa­ku­nek.

Sara spu­ściła wzrok.

– Była ko­lejka i mu­sia­łam po­cze­kać – wy­mam­ro­tała.

– U sta­rego dru­ka­rza ni­gdy nie ma ko­le­jek, kła­miesz. – Wy­cią­gnął rękę i wy­mie­rzył jej siar­czy­sty po­li­czek.

Wi­działa wcze­śniej ruch jego ręki, lecz gdyby te­raz wy­ko­nała unik, roz­wście­czy­łaby go jesz­cze bar­dziej i nie­po­trzeb­nie się zdra­dziła. Opo­no­wała je­dy­nie wtedy, gdy był pi­jany i po­tem mógł tego nie pa­mię­tać lub gdy wpa­dał w szał i ko­niecz­no­ścią było się bro­nić.

Za­ci­snęła mocno po­wieki, by po­wstrzy­mać łzy bez­sil­no­ści.

– Po dro­dze spo­tka­łam Ne­ila – przy­znała po chwili.

Crump ro­ze­śmiał się trium­fal­nie, opie­ra­jąc ręce po bo­kach wy­sta­ją­cego brzu­cha.

– Oczy­wi­ście, że tak! Chęt­nie by cię ten go­ło­wąs wy­chę­do­żył, a ty byś mu dała jak zwy­kła dziwka, co? – za­wo­łał szy­der­czo, a ona z tru­dem po­wstrzy­mała się, by nie wy­krzy­czeć ku­zy­nowi w twarz, co o nim my­śli.

Wie­działa jed­nak, że stawka jest zbyt duża i nie może po­zwo­lić so­bie na utratę zim­nej krwi.

– Nie je­stem tego typu dziew­czyną – od­parła spo­koj­nie.

– Nie je­steś? – spy­tał, po czym za­czął błą­dzić po niej wzro­kiem, jakby usi­ło­wał doj­rzeć, co skrywa pod ubra­niem.

Sara miała ochotę za­sło­nić się rę­kami i wy­biec z po­koju, jed­nak przy­mknęła tylko po­wieki. Ży­wiła na­dzieję, że za chwilę ta in­spek­cja się skoń­czy.

Kiedy jed­nak usły­szała cięż­kie kroki, wy­stra­szyła się. Otwo­rzyła oczy. Wle­piało się w nią świ­dru­jące spoj­rze­nie We­sleya. Już miała się cof­nąć, gdy wtem bez ostrze­że­nia wy­cią­gnął dłoń i zła­pał ją za pierś i mocno ści­snął.

Uśmiech­nął się ob­le­śnie.

– No, no... Kiedy to zro­bi­łaś się taka sma­ko­wita, co? – mruk­nął, pa­trząc na nią po­żą­dli­wie. – Po­doba ci się ta­kie trak­to­wa­nie?

– Nie, nie po­doba mi się. Pro­szę mnie pu­ścić – wy­ce­dziła przez zęby, czu­jąc, jak na­ra­sta w niej prze­ra­że­nie.

– Wszyst­kie tak mó­wią, ale tak na­prawdę każda lubi, jak się ją tak trak­tuje. – Pa­trząc jej w twarz, się­gnął po drugą pierś i rów­nież mocno ści­snął.

Sara skrzy­wiła się z bólu i syk­nęła ci­cho. Sy­tu­acja zro­biła się nie­bez­pieczna. Crump ni­gdy wcze­śniej nie ośmie­lił się do­ty­kać jej w ten spo­sób. Nie są­dziła, że w ogóle do­strzega w niej ko­bietę. Trzy­mał ją jak w ima­dle. Był wi­docz­nie pod­nie­cony, a ona po­czuła, jak robi jej się nie­do­brze od jego bli­sko­ści.

– Je­ste­śmy prze­cież ro­dziną! Dla­czego ku­zyn to robi! Niech mnie ku­zyn pu­ści! – krzyk­nęła z wy­rzu­tem, usi­łu­jąc mu się wy­rwać.

On jed­nak był od niej dużo sil­niej­szy. Przy­cią­gnął ją do sie­bie, tak że wy­czuła, jak na­piera na nią swoim pod­brzu­szem.

– Ro­dzina, nie ro­dzina, ja­kie to ma znacz­nie? – Wzru­szył ra­mio­nami. – Je­stem ra­czej da­le­kim krew­nym, nic, co sta­nę­łoby na prze­szko­dzie na­szemu związ­kowi.

Sara za­marła w bez­ru­chu i spoj­rzała mu w twarz.

– Ja­kiemu związ­kowi? – po­wie­działa nie­mal bez­gło­śnie.

Crump uśmiech­nął się sze­roko na wi­dok jej za­sko­cze­nia.

– Mam w sto­sunku do cie­bie pewne plany, młoda panno. Po­winny one po­cze­kać jesz­cze kilka ty­go­dni, ale rów­nie do­brze mo­żemy za­cząć już te­raz od naj­przy­jem­niej­szego... – od­parł, po czym po­cią­gnął ją za ra­mię i pchnął na znisz­czoną ka­napę.

Dziew­czyna za­częła pa­ni­ko­wać.

Mo­men­tal­nie pod­nio­sła się na nogi i bez zbęd­nego cze­ka­nia na roz­wój sy­tu­acji wy­mie­rzyła mu dwa celne ciosy w głowę. Za­raz po­tem pró­bo­wała go kop­nąć, ale za­miast w kro­cze, tra­fiła w ko­lano. Przez chwilę wy­da­wał się za­sko­czony, ale gdy usi­ło­wała go wy­mi­nąć, zła­pał ją za włosy i ude­rzył z ca­łej siły w twarz.

Sara upa­dła z po­wro­tem na ka­napę. Za­nim zdą­żyła wstać, nie­mal zmiaż­dżył ją swoim ciel­skiem, kła­dąc się na niej.

– Pro­szę, nie! Nie! – krzyk­nęła, gdy zdała so­bie sprawę, że ten stary cap za­mie­rza ją po­siąść.

– I tak pew­nie już nie­je­den cię miał. Co za róż­nica, je­śli zrobi to ktoś jesz­cze? Czas, że­byś po­znała swego przy­szłego mę­żu­sia – za­śmiał się, ma­ni­pu­lu­jąc dłońmi przy swo­ich spodniach.

Długa suk­nia unie­moż­li­wiała jej ru­chy, a cia­sny gor­set i cię­żar męż­czy­zny spra­wiały, że le­d­wie była w sta­nie od­dy­chać.

Po­czuła, jak pod­wija jej spód­nicę, więc za­częła wić się pod nim w pa­nice. Nie­wiele jed­nak wskó­rała, bo Crump nic nie ro­bił so­bie z jej wy­sił­ków, a na­wet wy­da­wał się tym roz­ba­wiony.

– Tyle lat się tobą opie­ko­wa­łem, że mo­gła­byś wy­ka­zać się cho­ciaż odro­biną wdzięcz­no­ści – skar­cił ją, su­nąc tłu­stymi ła­pami po jej udach.

Przy­mknęła po­wieki. Ma­rzyła o tym, by to wszystko oka­zało się tylko złym snem.

Na­gle w holu dało się sły­szeć czy­jeś kroki i w po­koju roz­le­gło się ci­che pu­ka­nie.

We­sley za­krył usta Sary, tak by nie mo­gła wy­dać z sie­bie żad­nego od­głosu.

– Pa­nie Crump, to ja, Molly! Chcia­łam tylko zo­sta­wić li­sty, które przy­niósł dziś li­sto­nosz, i usta­lić menu na przy­szły ty­dzień – usły­szeli głos go­spo­dyni.

Sara wzięła głę­boki od­dech i krzyk­nęła naj­gło­śniej, jak po­tra­fiła, jed­nak dłoń oprawcy stłu­miła nie­mal wszyst­kie dźwięki.

– Siedź ci­cho! – wark­nął, za­ci­ska­jąc na niej dłoń jesz­cze moc­niej.

Dziew­czyna nie za­mie­rzała go usłu­chać. Poj­mo­wała, że jest to jej je­dyna szansa, żeby wyjść z tej sy­tu­acji cało.

Ugry­zła go w rękę i jesz­cze raz krzyk­nęła:

– Molly, po­mocy!

Męż­czy­zna ze­sko­czył z niej jak opa­rzony i za­czął w po­śpie­chu po­pra­wiać swoje ubra­nie.

– Pa­nienko? Czy wszystko w po­rządku? – za­wo­łała prze­stra­szona go­spo­sia, lecz nie ośmie­liła się otwo­rzyć drzwi.

– Ty głu­pia dziwko! – Crump rzu­cił jej wście­kłe spoj­rze­nie. – Po­wiedz ko­muś o tym, co tu się stało, a po­ża­łu­jesz – za­gro­ził jej, po czym pod­szedł do drzwi i uchy­lił je odro­binę.

– Wszystko w po­rządku, Molly. Sara po pro­stu jak zwy­kle nie chce współ­pra­co­wać i mu­szę ją uka­rać. Nie zwa­żaj na głosy, które bę­dziesz sły­szeć, to dla jej do­bra – po­in­stru­ował ją pra­co­dawca i już miał za­mknąć z po­wro­tem drzwi, kiedy na­de­szło silne ude­rze­nie w kark i za­mro­czyło go na chwilę.

Się­gnął za sie­bie na oślep, ale dziew­czyna wy­śli­znęła się z jego rąk i rzu­ca­jąc się na niego ca­łym cia­łem, ode­pchnęła od drzwi, po czym wy­bie­gła z po­miesz­cze­nia ni­czym bły­ska­wica.

We­sley zo­ba­czył jesz­cze tylko zdzi­wione spoj­rze­nie go­spo­dyni, która od­sko­czyła gwał­tow­nie, by zejść Sa­rze z drogi, po czym za­klął szpet­nie.

Był zszo­ko­wany tym, że dał się prze­chy­trzyć, a jed­no­cze­śnie wście­kły na to, jak ta smar­kula ośmie­liła się go po­trak­to­wać.

Chciał jej pójść na rękę, a ona go od­trą­ciła.

Gdyby zo­stała jego żoną, ni­gdy nie mu­sia­łaby się mar­twić o pie­nią­dze i już za­wsze mia­łaby dach nad głową. Tym­cza­sem zra­niła jego dumę, obie­cał więc so­bie, że srogo tego po­ża­łuje.

Za­czer­wie­nił się in­ten­syw­nie i za­zgrzy­tał zę­bami.

Po­sta­no­wił, że się ze­mści.

Na­wet je­śli mia­łaby to być ostat­nia rzecz, jaką zrobi w ży­ciu. Mu­siał zdo­być ten spa­dek, a skoro Sara nie za­mie­rzała mu tego uła­twiać, po­stara się o to, by cier­piała u jego boku przez całe ży­cie.Układy z Dia­błem

Klub bok­ser­ski Black De­vil, trzy go­dziny póź­niej

– Do­brze, że pan już jest, pa­nie De­vil. Od kilku go­dzin tu­taj sie­dzi, a ja nie wiem, co mam z nią zro­bić. Jest uparta i mówi, że musi tu cze­kać, aż pan przyj­dzie. A ja nie wiem. No nie wiem, co mam z nią zro­bić! Głu­pio tak ko­bietę na próg wy­pra­szać, ma się ro­zu­mieć, to ją zo­sta­wi­łem i tak sie­dzi.

Gdy tylko Mar­cus Hun­ter, któ­rego wszy­scy na­zy­wali De­vi­lem, po­ja­wił się w swoim klu­bie, jego dłu­go­letni sługa Amar przy­padł do niego i wy­ma­chu­jąc ener­gicz­nie dłońmi, za­lał go falą nie­skład­nych in­for­ma­cji.

Jesz­cze tego mu było trzeba do szczę­ścia.

– Jaka ko­bieta? – Zmarsz­czył brwi.

– A skąd ja mam to wie­dzieć? – Amar roz­ło­żył nie­po­rad­nie ręce. – Jesz­cze mnie Wisznu tak nie oświe­cił, co bym wszystko wie­dział. Pierw­szy raz ją wi­dzę na oczy, ale jest... w pana gu­ście, je­śli­bym miał zga­dy­wać. Taka... – za­my­ślił się – jak wy to, An­glicy, mó­wi­cie „cał­kiem do rze­czy”.

Mar­cus zmro­ził swego pra­cow­nika wzro­kiem, po czym wes­tchnął, ścią­gnął z sie­bie sur­dut i po­dał mu go.

– Je­śli to znowu hra­bina Thomp­son, prze­każ jej ode mnie, że je­stem za­szczy­cony jej pro­po­zy­cją, ale grzecz­nie od­ma­wiam. I nic nie wpły­nie na zmianę mo­jej de­cy­zji, na­wet je­śli bę­dzie so­bie urzą­dzać co­dzienne piel­grzymki do mo­jego klubu. Nie mam czasu na ko­biece gierki – po­wie­dział sta­now­czo i już za­mie­rzał odejść do swo­jego pod­ziem­nego kró­le­stwa, gdy Amar znów się ode­zwał:

– Ale to ra­czej nie jest ona. – Po­dra­pał się po po­liczku do reszty zmie­szany. Nie lu­bił wpra­wiać swego pana w zły na­strój. Do­brze wie­dział, że Hun­ter nie apro­bo­wał ko­biet w klu­bie, gdyż są­dził, że tylko roz­pra­szają ćwi­czą­cych. Chyba że sam je do sie­bie za­pra­szał. To zu­peł­nie co in­nego.

– Nie ona? – Mar­cus za­trzy­mał się. – Przed­sta­wiła się?

– Tak. Tak zro­biła. – Amar ski­nął za­pal­czy­wie głową i za­milkł.

De­vil uniósł do góry ciemną brew.

– Czyli? Jak się na­zywa? – spy­tał znie­cier­pli­wiony.

– Ach! No... eee.... Sara... ja­kaś tam... Nie pa­mię­tam już. Wy An­glicy ma­cie ta­kie skom­pli­ko­wane na­zwi­ska. – Za­śmiał się, lecz wi­dząc nie­za­do­wo­loną minę pra­co­dawcy, prze­stą­pił nie­spo­koj­nie z nogi na nogę. – Ale tam sie­dzi! – Wska­zał ręką, jakby to miało w czymś po­móc. – W tym po­ko­iku, zna­czy się w biu­rze. Musi pan do niej pójść, bo ina­czej bę­dzie tam cze­kać w nie­skoń­czo­ność!

Mar­cus wes­tchnął prze­cią­gle.

Miał dzi­siaj ochotę po­tre­no­wać, jed­nak naj­wi­docz­niej musi zmie­nić swoje plany.

Sara, Sara... Nie przy­po­mi­nał so­bie, by znał ko­go­kol­wiek o tym imie­niu.

Bez słowa ru­szył do nie­wiel­kiego po­miesz­cze­nia, w któ­rym spo­rzą­dzał wszyst­kie re­je­stry i spo­ty­kał się z no­wymi klien­tami. Kim­kol­wiek była ta „Sara”, za­mie­rzał po­zbyć się jej jak naj­szyb­ciej. Je­śli to ko­lejna ślicz­notka, która chciała za­znać dresz­czyku emo­cji z Czar­nym Dia­błem, to szybko ostu­dzi jej za­pały.

Już od dawna prze­stały go ba­wić prze­lotne zna­jo­mo­ści z przed­sta­wi­ciel­kami płci pięk­nej. Więk­szość ko­biet trak­to­wała go jak ja­kieś eg­zo­tyczne cudo, które do­star­czy im, znu­dzo­nym wdo­wom czy żo­nom, roz­rywki. Jemu jed­nak tego typu za­bawy się znu­dziły. Oczy­wi­ście wciąż po­do­bał się ko­bie­tom, miał za­le­d­wie trzy­dzie­ści dwa lata i był w do­sko­na­łej for­mie, lecz z cza­sem wszystko zda­wało mu się nie­warte wy­siłku.

Kiedy wszedł do środka, za­uwa­żył, jak dziew­czyna drgnęła nie­spo­koj­nie.

Nie na­le­żała do wy­so­kich, wy­star­czył je­den rzut oka, by to stwier­dzić. Sie­działa na sa­mym brzegu wy­słu­żo­nego krze­sła, jej syl­wetka była wy­pro­sto­wana i smu­kła. Na ra­miona opa­dały ja­sne, gę­ste włosy, które były dłu­gie aż do pasa. Sam ich po­ły­skliwy, złoty ko­lor spra­wiał, że chciało się za­głę­bić w nich dło­nie i spraw­dzić, czy rze­czy­wi­ście są tak je­dwa­bi­ste, na ja­kie wy­glą­dają.

De­vil dawno nie po­my­ślał cze­goś tak ab­sur­dal­nego. Na­tych­miast przy­wo­łał się do po­rządku.

– Po­chle­bia mi pani przy­by­cie, jed­nak z ja­ką­kol­wiek pro­po­zy­cją pani przy­szła, nie je­stem za­in­te­re­so­wany – po­wie­dział su­ro­wym to­nem, otwie­ra­jąc drzwi na oścież, tak by mo­gła jak naj­szyb­ciej wyjść z jego biura.

Do­strzegł, że jej plecy się usztyw­niły. Wciąż sie­działa do niego ty­łem, lecz cała jej po­stawa świad­czyła o tym, jak bar­dzo jest spięta.

Je­śli zra­nił jej dumę, miał tylko na­dzieję, że nie za­cznie pła­kać lub krzy­czeć. Nie zno­sił hi­ste­ry­czek.

– Kilka lat temu po­wie­dział mi pan, że je­śli będę po­trze­bo­wała po­mocy, mogę się o nią do pana zwró­cić – usły­szał jej głos. Czy­sty, bar­dzo ko­biecy i za­ska­ku­jąco miły dla ucha.

Za­wa­hał się. O czym ona mó­wiła?

– Kilka lat temu? – spy­tał, bo choć jego pa­mięć nie na­le­żała do naj­gor­szych, nie przy­po­mi­nał so­bie ta­kiej sy­tu­acji.

– Tak. Przy­cho­dzi­łam tu­taj cza­sem z... moim ku­zy­nem. On... – za­częła, lecz po chwili urwała, jakby z tru­dem przy­cho­dziło jej o tym mó­wić.

De­vil po­czuł się za­in­try­go­wany. Je­śli to była ja­kaś zmyślna gra, dziew­czyna z pew­no­ścią wy­róż­niała się na tle in­nych ko­biet, które za­zwy­czaj ocze­ki­wały, że sa­mym swoim za­in­te­re­so­wa­niem spo­wo­dują, że z wdzięcz­no­ści pad­nie przed nimi na ko­lana.

Wszedł do środka i za­mknął za sobą drzwi. Był bar­dzo cie­kaw wy­glądu jej twa­rzy, a ona spra­wiała wra­że­nie, jakby nie­ko­niecz­nie chciała mu ją po­ka­zać.

Sta­nął przy jej krze­śle, chcąc zo­ba­czyć ją z bli­ska, lecz ko­bieta tylko łyp­nęła na niego wzro­kiem, po czym opu­ściła wzrok na sple­cione na po­dołku ręce.

Mu­siała być młod­sza, niż po­cząt­kowo są­dził, ale w po­miesz­cze­niu nie było na tyle ja­sno, by mógł do­strzec wiele wię­cej. Wi­dział je­dy­nie za­rys jej po­liczka, nie­wielki, zgrabny nos i smu­kłą szyję.

Nie uznałby też, że jest wy­zy­wa­jąco ubrana. Jej suk­nia była ładna, ciem­no­zie­lona, lecz bar­dzo skromna.

Je­śli przy­szła tu­taj, by go uwieść, bez wąt­pie­nia ro­biła to w nie­kon­wen­cjo­nalny spo­sób.

Pod­czas gdy ona mil­czała, on oce­niał krzy­wi­znę jej piersi, zde­cy­do­wa­nie peł­nej, choć ukry­tej pod zgrzeb­nym ma­te­ria­łem bez ozdób.