Czarna ceremonia - ebook

ROZDZIAŁ 1

1

Śmierć była wokół niej. Towa­rzy­szyła w dzień i w nocy. Eve znała jej brzmie­nie, zapach, nawet czuła fizycz­nie jej obec­ność. Potra­fiła patrzeć pro­sto w ponure i prze­bie­głe oczy tego bez­względ­nego wroga, wyko­rzy­stu­ją­cego naj­mniej­szy moment waha­nia, by ude­rzyć i zwy­cię­żyć. Mimo że pra­co­wała w poli­cji już dzie­sięć lat, nie przyj­mo­wała jej ze spo­ko­jem, nie akcep­to­wała.

Tym razem odszedł ktoś bli­ski.

Frank Wojin­sky był dobrym poli­cjan­tem, choć zda­niem nie­któ­rych zbyt pra­co­wi­tym. Pamię­tała go jako miłego czło­wieka, który ni­gdy na nic się nie skar­żył, nawet na nudną i żmudną papier­kową robotę i na to, że cho­ciaż był już po sześć­dzie­siątce, na­dal pozo­sta­wał w stop­niu sier­żanta.

Posi­wiał i zesta­rzał się z god­no­ścią, nie korzy­sta­jąc z usług popu­lar­nych w trze­cim tysiąc­le­ciu chi­rur­gów pla­stycz­nych. Teraz, leżąc w trum­nie, oto­czony liliami, przy­po­mi­nał śpią­cego mni­cha z odle­głych cza­sów.

Zresztą uro­dził się w końcu dru­giego tysiąc­le­cia. Pamię­tał wojny miej­skie, ale nie mówił o nich tak dużo jak jego starsi kole­dzy. O wiele chęt­niej poka­zy­wał zdję­cia i holo­gramy dzieci i wnu­ków. Opo­wia­dał kiep­skie dow­cipy, inte­re­so­wał się spor­tem i miał sła­bość do sojo­wych paró­wek.

Ten czło­wiek, dla któ­rego rodzina zna­czyła tak wiele, zapewne był gorzko opła­ki­wany przez bli­skich. Wszy­scy, któ­rzy znali Franka, kochali go.

Zmarł, mając przed sobą jesz­cze połowę życia. Jego serce, jak się wyda­wało, mocne i zdrowe, ni stąd, ni zowąd prze­stało bić.

– Cho­lera jasna!

Eve odwró­ciła się i poło­żyła dłoń na ramie­niu sto­ją­cego za nią męż­czy­zny.

– Wszyst­kim nam jest bar­dzo przy­kro, Feeney.

Popa­trzył na nią zgnę­biony.

– Łatwiej bym to przy­jął, gdyby zmarł na służ­bie. Ale we wła­snym fotelu, oglą­da­jąc tele­wi­zję! Tak po pro­stu wysia­dło mu serce? To nie­spra­wie­dliwe, Dal­las. Jesz­cze nie musiał umie­rać.

– Wiem. – Objęła kolegę i odcią­gnęła od trumny.

– Opie­ko­wał się mną, wyszko­lił mnie i ni­gdy nie zawiódł – cią­gnął zbo­la­łym i drżą­cym gło­sem. – Na Franka zawsze można było liczyć.

– Wiem – powtó­rzyła, nie znaj­du­jąc słów pocie­sze­nia.

Feeney był zawsze opa­no­wany i silny. Jego przy­gnę­bie­nie tro­chę ją prze­ra­żało. Prze­szli przez salę, prze­dzie­ra­jąc się mię­dzy krew­nymi zmar­łego i jego kole­gami z pracy. Oczy­wi­ście poda­wano tu kawę, a raczej jej erzac. Tam, gdzie poli­cja i śmierć, tam też i kawa. Eve napeł­niła kubek i podała go Feeney­owi.

– Nie mogę prze­stać o nim myśleć, nie mogę prze­bo­leć tej śmierci – wes­tchnął ciężko. Ten wysoki i silny męż­czy­zna nie krył głę­bo­kiego wzru­sze­nia. – Nie roz­ma­wia­łem z Sally, to ponad moje siły. Jest z nią moja żona.

– Nie martw się. Ja też jesz­cze nie skła­da­łam Sally kon­do­len­cji. – Chyba dla uspo­ko­je­nia drżą­cych dłoni nalała sobie kawę, cho­ciaż nie zamie­rzała jej wypić. – Ta śmierć zasko­czyła nas wszyst­kich. Nie wie­dzia­łam, że Frank miał kło­poty z ser­cem.

– Nikt o tym nie wie­dział – odparł cicho. – Nikt.

Eve rozej­rzała się po zatło­czo­nym pomiesz­cze­niu. Wyczu­wała dokoła bez­sil­ność, sama też czuła się bez­radna wobec prze­zna­cze­nia. Poli­cjant łatwiej znosi utratę kolegi, kiedy ten ginie na służ­bie. Można wtedy zatrzy­mać i uka­rać win­nego. Jest zupeł­nie ina­czej, gdy śmierć nastąpi z przy­czyn natu­ral­nych.

Pra­cow­nik domu pogrze­bo­wego, ubrany w tra­dy­cyjny czarny gar­ni­tur, miał twarz bladą niczym twa­rze jego klien­tów. Badaw­czo przy­glą­da­jąc się zgro­ma­dzo­nym w sali, wygło­sił zwy­cza­jową mowę. Eve z tru­dem wysłu­chała pustych fra­ze­sów.

– Podejdźmy do rodziny.

Feeney ski­nął głową.

– Frank cię lubił, Dal­las. „Ta dziew­czyna jest twarda i potrafi myśleć”, mówił. Uwa­żał, że można na tobie pole­gać.

Mile zasko­czona pochwałą, poczuła jesz­cze więk­sze przy­gnę­bie­nie.

– Nie przy­pusz­cza­łam, że miał o mnie tak dobre zda­nie.

Feeney popa­trzył na nią uważ­niej. Była wysoka i szczu­pła. Jej inte­re­su­jącą twarz o wyraź­nych rysach wyróż­niał mały dołe­czek w pod­bródku. Oczy miały typowy dla poli­cjantki badaw­czy wyraz. Tylko krótko obcięte zło­ci­sto­kasz­ta­nowe włosy doma­gały się noży­czek fry­zjera.

– Miał o tobie dobre mnie­ma­nie, podob­nie jak ja. Chodźmy przy­wi­tać się z Sally i dzie­cia­kami.

Prze­szli przez salę, któ­rej i tak już ponury nastrój potę­go­wały ściany wyło­żone ciemną boaze­rią, cięż­kie czer­wone zasłony i duszący zapach kwia­tów.

Eve zasta­na­wiała się, dla­czego zmar­łym zawsze towa­rzy­szą kwiaty i czer­wień. Skąd taka tra­dy­cja i dla­czego ludzie na­dal ją kul­ty­wują? Posta­no­wiła, że nie pozwoli, by, gdy nadej­dzie jej czas, wysta­wiono jej ciało w prze­grza­nym pokoju, zawa­lo­nym wień­cami, któ­rych woń koja­rzy się z roz­kła­dem.

Zoba­czyła Sally w oto­cze­niu dzieci i wnu­ków. Patrząc na tę grupkę, zro­zu­miała, że cere­mo­nia prze­zna­czona jest dla żywych.

– Ryan… – Sally wycią­gnęła kru­chą dłoń w stronę Feeneya, a następ­nie pod­su­nęła mu poli­czek do poca­łunku. Zamknęła oczy i zasty­gła w tej pozy­cji na chwilę.

Ta szczu­pła kobieta o łagod­nym gło­sie zawsze była dla Eve uoso­bie­niem deli­kat­no­ści. A prze­cież musiała mieć nerwy ze stali, jeżeli wytrwała ponad czter­dzie­ści lat u boku męża poli­cjanta. Na jej szyi dostrze­gła łań­cu­szek z zawie­szo­nym na nim poli­cyj­nym sygne­tem Franka.

Następny rytuał, następny sym­bol, pod­su­mo­wała w duchu Eve.

– Dobrze, że jesteś – cicho powie­działa Sally.

– Będzie go nam bra­ko­wało – odparł Feeney, nie­zręcz­nie pokle­pu­jąc ją po ramie­niu. Dła­wił go smu­tek. – Wiesz, że jeśli tylko cze­goś ci zabrak­nie…

– Wiem… – Sally uśmiech­nęła się i uści­snęła mu dłoń. Potem zwró­ciła się do Eve. – Dzię­ku­jemy, że jeste­ście tu z nami.

– Frank cie­szył się opi­nią dobrego czło­wieka i dosko­na­łego poli­cjanta.

– Był dumny ze służby w poli­cji – odrze­kła z łagod­nym uśmie­chem Sally. – Jest tu komen­dant Whit­ney z żoną i nad­ko­mi­sarz Tib­ble. I wielu innych. – Wędro­wała zamglo­nym wzro­kiem po sali. – Przy­szło tyle osób. Frank coś dla nich zna­czył.

– Oczy­wi­ście, Sally. – Feeney prze­stę­po­wał z nogi na nogę. – Chyba wiesz o… fun­du­szu dla rodzin.

Znowu się uśmiech­nęła i pokle­pała go po dłoni.

– Dzię­kuję za tro­skę, Ryan, ale niczego nam nie potrzeba. Eve, zdaje się, że nie znasz mojej rodziny. Porucz­nik Dal­las, moja córka Brenda.

Niska, dość tęga. Ciemne włosy i oczy. Podobna do ojca, zano­to­wała w pamięci Eve.

– Syn, Cur­tis.

Szczu­pły, drobna budowa, deli­katne dło­nie, oczy suche, ale jest wyraź­nie przy­bity.

– Moje wnuki.

Było ich pię­cioro. Naj­młod­szy chło­piec w wieku około ośmiu lat z zadar­tym, pie­go­wa­tym nosem, przy­glą­dał się Eve z zain­te­re­so­wa­niem.

– Dla­czego nosisz broń? – Zmie­szana, zasło­niła kaburę kurtką.

– Przy­je­cha­łam pro­sto z komi­sa­riatu. Nie mia­łam czasu wró­cić do domu, aby się prze­brać.

– Pete. – Cur­tis spoj­rzał na Eve prze­pra­sza­jąco. – Nie męcz pani porucz­nik.

– Gdyby ludzie doce­nili siłę woli i ducha, wszelka broń sta­łaby się zbędna. Mam na imię Alice.

Do przodu wysu­nęła się szczu­pła blon­dynka o zdu­mie­wa­ją­cej uro­dzie. Zdu­mie­wa­ją­cej tym bar­dziej, że reszta rodziny wyglą­dała dość pospo­li­cie. Dziew­czyna miała roz­ma­rzone nie­bie­skie oczy i piękne wydatne usta bez cie­nia szminki. Pro­ste włosy opa­dały jej na ramiona. Z szyi zwi­sał długi, się­ga­jący pasa łań­cu­szek, a na nim czarny kamień opra­wiony w sre­bro.

– Alice, jesteś stuk­nięta.

Dziew­czyna zer­k­nęła przez ramię na szes­na­sto­let­niego chłopca, opla­ta­jąc dłońmi czarny kamień, jakby go przed czymś chro­niła.

– Mój brat, Jamie – rzu­ciła słodko. – Cią­gle jesz­cze sądzi, że będę reago­wała na jego zaczepki. Dzia­dek opo­wia­dał mi o pani, pani porucz­nik.

– Miło mi.

– A gdzie pani mąż?

Eve wyczu­wała nie tylko smu­tek dziew­czyny, ale także jej zde­ner­wo­wa­nie.

– Nie­stety, nie ma go na pla­ne­cie. – Spoj­rzała na Sally. – Jed­nak prze­syła wyrazy współ­czu­cia.

– Chyba nie­ła­two pani było robić karierę przy takim czło­wieku jak Roarke – prze­rwała Alice. – Dzia­dek mówił, że jest pani bar­dzo uparta i wytrwała. To prawda?

– Jeśli się nie jest upar­tym, prze­grywa się, a ja prze­grywać nie lubię. – Popa­trzyła pro­sto w dziwne oczy Alice, po czym pochy­liła się do Pete’a i szep­nęła mu do ucha: – Kie­dyś widzia­łam, jak Frank sprząt­nął faceta z tysiąca metrów. Twój dzia­dek był naj­lep­szy. Nie zapo­mnimy go – powie­działa, wycią­ga­jąc do Sally dłoń na poże­gna­nie.

Chciała odejść, ale Alice zła­pała ją za ramię. Ręka dziew­czyny lekko drżała.

– Cie­szę się, że panią pozna­łam. Dzię­kuję, że pani przy­szła.

Eve ski­nęła głową i znik­nęła w tłu­mie. Potem dotknęła kartki, którą Alice wsu­nęła do jej kie­szeni.

Jesz­cze pół godziny krę­ciła się po sali i dopiero kiedy usia­dła w samo­cho­dzie, się­gnęła po liścik i prze­czy­tała go.

_Spo­tkajmy się jutro o pół­nocy w klu­bie Akwa­rium. Pro­szę nic nikomu nie mówić. Pani życie jest w nie­bez­pie­czeń­stwie._

Zamiast pod­pisu wid­niał rysu­nek przy­po­mi­na­jący labi­rynt oto­czony ciemną linią koła. Poiry­to­wana, ale też zain­try­go­wana wci­snęła kartkę do kie­szeni i uru­cho­miła samo­chód. Dzięki czuj­no­ści typo­wej dla poli­cjantki dostrze­gła kry­jącą się w cie­niu postać. Ktoś ją obser­wo­wał.

Kiedy Roarke wyjeż­dżał w inte­re­sach, Eve sta­rała się myśleć, że została w domu sama. Igno­ro­wała obec­ność Sum­mer­seta, kamer­dy­nera męża, co nie sta­no­wiło więk­szego pro­blemu w dużej rezy­den­cji z całym labi­ryn­tem pokoi.

Weszła do sze­ro­kiego holu i rzu­ciła znisz­czoną skó­rzaną kurtkę na rzeź­biony słu­pek, wie­dząc, że dopro­wa­dzi tym Sum­mer­seta do wście­kło­ści. Nie zno­sił, kiedy coś zakłó­cało ele­gancki wygląd domu, zwłasz­cza ona.

Wszedł­szy po scho­dach na pię­tro, zamiast do sypialni, skie­ro­wała się do swo­jego gabi­netu. Skoro Roarke ma jesz­cze jedną noc prze­by­wać poza pla­netą, posta­no­wiła, że prze­śpi się w fotelu relak­su­ją­cym.

Po pracy nie miała czasu niczego prze­gryźć, dla­tego też natych­miast zapro­gra­mo­wała kanapkę z szynką i praw­dziwą kawę. Auto­ku­charz zre­ali­zo­wał zamó­wie­nie w sekundę, ale zanim Eve ugry­zła szynkę, z lubo­ścią wcią­gnęła w noz­drza jej zapach. W takich chwi­lach dzię­ko­wała opatrz­no­ści, że jest żoną czło­wieka, któ­rego stać na kupno praw­dzi­wego jedze­nia, a nie jego che­micz­nych sub­sty­tu­tów.

Pode­szła do biurka i włą­czyła kom­pu­ter. Prze­łknęła kęs kanapki i popiła łykiem kawy.

– Podaj dostępne dane na temat obiektu Alice. Nazwi­sko nie­znane. Matka Brenda, z domu Wojin­sky, dziad­ko­wie ze strony matki, Frank i Sally Wojin­sky.

Prze­twa­rza­nie…

Zabęb­niła pal­cami o blat biurka, po czym wycią­gnęła tajem­ni­czy list i jesz­cze raz go prze­czy­tała.

Obiekt Alice Ling­strom. Uro­dzona 10 czerwca 2040 roku. Pierw­sze dziecko i jedyna córka Jana Ling­stroma i Brendy Wojin­sky, rodzice roz­wie­dzeni. Zamiesz­kała: West Eight Street 486, apar­ta­ment nr 4B, Nowy Jork. Rodzeń­stwo: James Ling­strom, ur. 22 marca 2042 r. Wykształ­ce­nie: ukoń­czona szkoła śred­nia, dwa seme­stry na stu­diach: Harvard. Spe­cja­li­za­cja: antro­po­lo­gia. Drugi kie­ru­nek: mito­lo­gia. Obec­nie pra­cuje jako sprze­daw­czyni w skle­pie Moc Ducha przy West Tenth Street 228, Nowy Jork. Stanu wol­nego.

– Kar­to­teka kry­mi­nalna? Brak.

– Nic spe­cjal­nego – mruk­nęła do sie­bie Eve. – Dane o Mocy Ducha.

Moc Ducha. Sklep wyznaw­ców kultu wicca oraz cen­trum kon­sul­tin­gowe, wła­ści­ciel: Isis Paige i Char­les Forte. Trzy lata przy Tenth Street. Roczny dochód 125 000 dola­rów. Licen­cjo­no­wane wróżki i zie­larki oraz hip­no­te­ra­peuci.

– Wicca? – sark­nęła. – Czary? Jezu. Co to za bagno?

Wicca, pra­dawna reli­gia i magia, kult oparty na wie­rze w naturę, która…

– Wystar­czy.

Eve wes­tchnęła ciężko. Nie inte­re­so­wała jej defi­ni­cja magicz­nych wie­rzeń, ale odpo­wiedź na pyta­nie, dla­czego wnuczka gli­nia­rza zaj­muje się rzu­ca­niem uro­ków i czy­ta­niem ze szkla­nej kuli, a przede wszyst­kim, po co chce się z nią spo­tkać. Dowie się wszyst­kiego, jeśli pój­dzie do Akwa­rium. Popa­trzyła na intry­gu­jący liścik. Z chę­cią by o nim zapo­mniała, gdyby nie pocho­dził od osoby bli­skiej czło­wie­kowi, któ­rego sza­no­wała.

Przy­po­mniała sobie postać kry­jącą się w cie­niu.

Prze­szła do łazienki i zaczęła się roz­bie­rać. Pomy­ślała z żalem, że nie będzie mogła zabrać na spo­tka­nie Mavis, a szkoda, bo przy­ja­ciółce z pew­no­ścią spodo­ba­łoby się w Akwa­rium.

Pro­stu­jąc zmę­czone po całym dniu ciało, zasta­na­wiała się, co będzie robiła przez resztę wie­czoru. Nie przy­nio­sła z biura niczego do pracy. Z ostat­nim zabój­stwem upo­rała się w osiem godzin. Może obej­rzy tele­wi­zję, a może wybie­rze coś z arse­nału Roarke’a, zej­dzie do strzel­nicy i wyła­duje resztki ener­gii? Ni­gdy nie pró­bo­wała broni z okresu wojen miej­skich. To mogłoby być cie­kawe doświad­cze­nie.

Weszła pod prysz­nic.

– Pełny stru­mień, pul­su­jący – rzu­ciła. – Czter­dzie­ści stopni.

Żało­wała, że nie pro­wa­dzi żad­nej sprawy o mor­der­stwo. Zaję­łaby umysł, uspo­ko­iła nerwy. Nagle z iry­ta­cją zro­zu­miała, że czuje się samotna, a Roarke wyje­chał dopiero przed trzema dniami.

Każde z nich miało wła­sne życie. Tak było przed ślu­bem i tak pozo­stało. Ich zaję­cia wyma­gały peł­nego zaan­ga­żo­wa­nia czasu i uwagi. Choć cią­gle ją to zdu­mie­wało, jed­nak jej zwią­zek z Roar­kiem trwał, i to wła­śnie dla­tego, że oby­dwoje byli tak nie­za­leżni.

Przy­bita wła­sną tęsk­notą, wsa­dziła głowę pod stru­mień wody.

Nie poru­szyła się, kiedy poczuła na bio­drach dotyk rąk, które zaraz prze­su­nęły się na piersi. Znała ten dotyk, znała te dłu­gie i wąskie palce. Odchy­liła głowę.

– Och, Sum­mer­set, ty dzi­ku­sie – jęk­nęła, czu­jąc ich dotyk na sut­kach.

– I tak go nie zwol­nię. – Roarke opu­ścił dłoń na jej brzuch.

– Warto było spró­bo­wać. Wró­ci­łeś… – prze­rwała, bo w tej chwili poczuła, jak wsu­wają się w nią jego palce – …wcze­śniej – dokoń­czyła.

– Powie­dział­bym, że zja­wi­łem się w samą porę. – Odwró­cił ją do sie­bie i mocno poca­ło­wał.

Myślał o żonie pod­czas nie­koń­czą­cego się lotu na Zie­mię. Myślał wła­śnie o tym: o piesz­czo­tach i wsłu­chi­wa­niu się w jej ury­wany oddech.

Usta­wił ją w rogu pod ścianą i przy­warł do jej bio­der.

– Tęsk­ni­łaś?

Czuła bicie serca na myśl, że zaraz będą się kochać.

– Raczej nie.

– W takim razie… – poca­ło­wał ją w czoło – pozwolę ci w spo­koju dokoń­czyć kąpiel.

Natych­miast mocno zaci­snęła nogi.

– Tylko spró­buj, a natych­miast cię zastrzelę.

– Tak więc, w oba­wie o wła­sną skórę… – szep­nął i wszedł w nią wolno, patrząc, jak jej oczy pokrywa mgła.

Kochali się spo­koj­nie, z czu­ło­ścią, jakiej oboje po sobie nie ocze­ki­wali. Wresz­cie osią­gnęli orgazm z cichym wes­tchnie­niem.

– Witaj w domu. – Patrzyła z zachwy­tem na twarz męża, na jego mądre nie­bie­skie oczy i ciemne włosy ocie­ka­jące wodą.

Zawsze po roz­łące, kiedy mu się przy­glą­dała, ogar­niało ją to samo zaska­ku­jące uczu­cie. Wąt­piła, czy kie­dy­kol­wiek przy­zwy­czai się do myśli, iż on nie tylko pożąda jej ciała, ale także ją kocha.

– Wszystko w porządku z Olym­pu­sem?

– Zmiany i opóź­nie­nia. Nic poważ­nego. – Pomy­ślała, że nie musi się mar­twić, bo Roarke potrafi dopil­no­wać, żeby kosmiczna sta­cja i cen­trum roz­rywki, w które zain­we­sto­wał, zostały otwarte na czas.

Wydał pole­ce­nie zamknię­cia stru­mie­nia wody, po czym się­gnął po ręcz­nik, by wytrzeć Eve, choć mogła wejść do kabiny suszą­cej.

– Zaczy­nam rozu­mieć, dla­czego wolisz spać w gabi­ne­cie, kiedy wyjeż­dżam. Ja nie mogłem zasnąć w pre­zy­denc­kim apar­ta­men­cie. – Wziął drugi ręcz­nik i okrę­cił jej głowę. – Nie mogłem zasnąć bez cie­bie.

Przy­tu­liła się do niego.

– Robimy się cho­ler­nie sen­ty­men­talni.

– Mnie to nie prze­szka­dza. W końcu jestem Irland­czy­kiem.

Uśmiech­nęła się. Nie sądziła, żeby któ­ryś z part­ne­rów w inte­re­sach męża albo któ­ryś z wro­gów uwa­żał go za sen­ty­men­tal­nego.

– Żad­nych nowych blizn – stwier­dził, poma­ga­jąc jej wło­żyć szla­frok. – Wnio­skuję z tego, że ostat­nie kilka dni minęły bez wstrzą­sów.

– Pra­wie. Nie licząc pew­nego mło­dzika, któ­rego ponio­sło w cza­sie ero­tycz­nej sesji z płatną panienką. Udu­sił ją. – Eve zawią­zała szla­frok i prze­cze­sała pal­cami włosy. – Prze­stra­szył się i uciekł. Ale widocz­nie drę­czyły go wyrzuty sumie­nia i po kilku godzi­nach sam się do nas zgło­sił. Pro­ku­ra­tura pod­cią­gnęła jego czyn pod nie­umyślne spo­wo­do­wa­nie śmierci. Prze­ka­za­łam sprawę Peabody.

– Aha. – Pod­szedł do kre­densu i wyjął butelkę wina, po czym nalał dwa kie­liszki. – A więc było spo­koj­nie.

– Tak, oprócz dzi­siej­szego pogrzebu.

Naj­pierw zmarsz­czył brwi, ale zaraz twarz mu się wygła­dziła.

– A tak, mówi­łaś mi. Szkoda, że nie mogłem wró­cić wcze­śniej, żeby ci towa­rzy­szyć.

– Feeney bar­dzo prze­żył śmierć Franka. Chyba łatwiej by się z nią pogo­dził, gdyby tam­ten zgi­nął na służ­bie.

Roarke znowu zmarsz­czył czoło.

– Wole­li­by­ście, żeby wasz kolega został zabity, niż opu­ścił ten padół łez bez cier­pień?

– Przy­naj­mniej bym to rozu­miała. – Nie pró­bo­wała tłu­ma­czyć mężowi, że sama też wola­łaby szybką i gwał­towną śmierć. – Ale na tym pogrze­bie coś się zda­rzyło. Pozna­łam rodzinę Franka. Jego naj­star­sza wnuczka jest dość ory­gi­nalna.

– To zna­czy?

– Ma taki dziwny spo­sób mówie­nia. Wyszu­ka­łam wia­do­mo­ści o niej w kom­pu­te­rze.

– Spraw­dza­łaś ją?

– Bar­dzo pobież­nie. Głów­nie dla­tego, że coś mi pod­rzu­ciła. – Eve pode­szła do biurka i podała mu liścik.

– Labi­rynt Ziemi – rzu­cił Roarke po prze­czy­ta­niu listu.

– Słu­cham?

– Mówię o rysunku. To cel­tycki sym­bol.

Eve potrzą­snęła głową ze zdu­mie­niem.

– Skąd ty wiesz tyle dziw­nych rze­czy?

– To wcale nie jest takie dziwne. W końcu wywo­dzę się z Cel­tów. To pra­dawny święty sym­bol magiczny.

– Wszystko do sie­bie pasuje. Wygląda na to, że dziew­czyna zaj­muje się magią, cho­ciaż ma dyplom z Harvardu. Mimo że stu­dio­wała w naj­lep­szej uczelni, jest teraz sprze­daw­czy­nią w jakimś skle­pie z krysz­ta­łami i zio­łami.

Roarke powiódł pal­cem po rysunku. W dzie­ciń­stwie, w Dubli­nie, widział nie­je­den taki. Pra­dawne reli­gie wyko­rzy­sty­wane były przez różne gangi, a także przez zago­rza­łych pacy­fi­stów. Oczy­wi­ście oby­dwie strony uży­wały haseł reli­gij­nych jako uspra­wie­dli­wie­nia dla zabi­ja­nia lub daro­wa­nia życia.

– Domy­ślasz się, dla­czego ona chce się z tobą spo­tkać?

– Nie. Pew­nie jej się wydaje, że zoba­czyła moją aurę albo coś takiego. Mavis, dopóki jej nie przy­mknę­łam za wykra­da­nie port­feli prze­chod­niom, pro­wa­dziła taki oszu­kań­czy inte­res powią­zany z wróż­biar­stwem. Twier­dzi, że ludzie zapłacą każde pie­nią­dze za to, że powiesz im to, co chcą usły­szeć. A jesz­cze wię­cej, jeśli powiesz im to, czego nie chcą wie­dzieć.

– I dla­tego wła­śnie oszu­ści i poli­tycy są ludźmi tego samego pokroju. – Uśmiech­nął się. – Zakła­dam, że tak czy ina­czej wybie­rasz się na spo­tka­nie?

– Jasne.

Jesz­cze raz zer­k­nął na kartkę.

– Idę z tobą.

– Ale ona napi­sała…

– Mało istotne, co napi­sała. – Roarke opróż­nił kie­li­szek i posta­wił zde­cy­do­wa­nym ruchem czło­wieka przy­zwy­cza­jo­nego, że dostaje to, czego pra­gnie. – Nie będę ci wcho­dził w drogę, tylko ci towa­rzy­szył. Mimo że Akwa­rium to w zasa­dzie spo­kojne miej­sce, mogą się tam krę­cić podej­rzane typy.

– Podej­rzane typy to moje zaję­cie – zauwa­żyła rze­czowo Eve, po czym prze­chy­liła głowę. – Czy ty przy­pad­kiem nie jesteś wła­ści­cie­lem tego klubu?

– Nie. – Uśmiech­nął się. – A chcia­ła­byś?

Roze­śmiała się i pocią­gnęła go za rękę.

– Chodźmy spać.

*

Zre­lak­so­wana i wtu­lona w męża zasnęła jak dziecko. Tym więk­sze było jej zdzi­wie­nie, gdy zale­d­wie po dwóch godzi­nach cał­ko­wi­cie się roz­bu­dziła. Nie męczył jej żaden kosz­mar, nie była spo­cona, nie drżała i nic jej nie dole­gało.

A jed­nak coś ją roz­bu­dziło. Leżała nie­ru­chomo, wpa­tru­jąc się w sze­ro­kie okno i wsłu­chu­jąc w równy oddech Roarke’a.

Unio­sła się i spoj­rzała w nogi łóżka. W jej stronę bły­snęły ciemne śle­pia. W ostat­niej chwili Eve opa­no­wała krzyk. Zdała sobie sprawę z cię­żaru na sto­pach. Sir Gala­had, pomy­ślała i ode­tchnęła. Kot musiał wsko­czyć na łóżko i to ją obu­dziło. Ot i cała tajem­nica.

Poło­żyła się z powro­tem, przy­tu­liła do męża, wes­tchnęła i zamknęła oczy.

Tylko kot, myślała, zapa­da­jąc w sen.

Jed­nak mogłaby przy­siąc, że sły­szała czy­jeś nuce­nie.ROZDZIAŁ 3

3

Akwa­rium zro­biło na Eve wra­że­nie. Przede wszyst­kim było tu ciszej niż w innych klu­bach. Deli­katne tony muzyki mie­szały się ze szme­rem roz­mów gości.

Usta­wie­nie sto­li­ków przy­po­mi­nało rysu­nek z liściku od Alice. Ściany wyło­żone były lustrami w kształ­cie gwiazd i księ­ży­ców. Na każ­dym z luster wisiał kan­de­labr ze świecą, któ­rej pło­mień odbi­jał się w szkla­nej tafli, a pomię­dzy nimi pla­kietki z nie­zna­nymi Eve sym­bo­lami i posta­ciami. Były tam mała scena i bar, przy któ­rym sie­dzieli goście na stoł­kach ozdo­bio­nych zna­kami zodiaku. Dopiero po chwili Eve uzmy­sło­wiła sobie, że zna osobę sie­dzącą na stołku z dwiema twa­rzami Bliź­niąt.

– Jezu, to Peabody.

Roarke prze­niósł wzrok na dziew­czynę w dłu­giej zie­lo­no­nie­bie­skiej sukni. Na szyi miała trzy sznury pacior­ków, a w uszach podłużne kol­czyki z kolo­ro­wego metalu.

– No, no – powie­dział i uśmiech­nął się lekko. – Nasza groźna pani sier­żant wygląda niczego sobie.

– Z pew­no­ścią… się nie wyróż­nia – uznała Eve. – Idź z nią poga­dać, a ja pocze­kam na Alice.

– Z przy­jem­no­ścią, pani porucz­nik. – Spoj­rzał na jej wytarte dżinsy, znisz­czoną skó­rzaną kurtkę i uszy bez ozdób. – Nato­miast ty się wyróż­niasz.

– Czy to przy­tyk?

– Nie. – Dotknął dołeczka w jej pod­bródku. – Tylko spo­strze­że­nie. – Odszedł i usiadł obok Peabody. – Co taka miła wiedźma robi w tym lokalu?

Dziew­czyna skrzy­wiła się i obrzu­ciła go ponu­rym spoj­rze­niem.

– Czuję się w tym stroju jak pajac.

– Wyglą­dasz ślicz­nie.

Delia prych­nęła.

– To nie mój styl.

– Wiesz, jaka jest prawda o kobie­tach, Peabody? – Trą­cił pal­cem jej długi kol­czyk, wpra­wia­jąc go w waha­dłowy ruch. – Macie wiele sty­lów. Co pijesz?

Zaczer­wie­niła się, mimo wszystko zado­wo­lona z pochwały.

– Strzelca. To mój znak. Drink jest ponoć meta­bo­licz­nie i duchowo dopa­so­wany do mojej oso­bo­wo­ści. – Upiła łyk z prze­zro­czy­stego kie­li­cha. – Nawet nie­zły. A jaki jest twój znak?

– Nie mam poję­cia. O ile dobrze pamię­tam, uro­dzi­łem się w pierw­szym tygo­dniu paź­dzier­nika.

– To musi być Waga – odrze­kła zdzi­wiona, że można nie wie­dzieć takich rze­czy.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki