Czarne serce - ebook

Ten z Was, kto jest bez grzechu

zatracenia roztropności, będąc zakochanym,

niech pierwszy rzuci kamień.

Przygląda się jej od kiedy weszła. Zupełnie zwyczajna dziewczyna… Kobieta właściwie, bo chyba jest już po trzydziestce. Dziwi go trochę, że się nią zainteresował, bo nic jej specjalnie nie wyróżnia ani też nie jest w jego typie. A przynajmniej nie pasuje do typu urody, który zawsze, jak mu się wydawało, preferował. Jest średniego wzrostu, raczej szczupła, ale nie brakuje jej krągłości, do których mężczyźni lubią się przytulić. Ma bardzo szczupłą twarz, która nie pasuje do dość masywnych, choć wciąż atrakcyjnych nóg. Te z kolei pasują do sporych, ale delikatnych zarazem dłoni o paznokciach ozdobionych czerwonym lakierem. Szybko zauważył, że nie ma na palcu obrączki. Ciekawe, czy jest wolna, czy też po prostu nie nosi tego symbolu kobiety nieosiągalnej. Może ma dzisiaj ochotę na flirt, a niczego nieświadomy mąż siedzi w domu? Nie. To niemożliwe. Jej strój nie świadczy o takich planach. Ma na sobie delikatną, bawełnianą sukienkę w niebieskim kolorze, przewiązaną paskiem nieco powyżej bioder. Idealnie pasuje do magnetycznych, niebieskich oczu. Jednak z pewnością ten strój w połączeniu z balerinami w podobnym kolorze, zamiast czerwonych szpilek i małej czarnej, nie nadaje się na tak zwany podryw. Zresztą jej twarz jest nieco nieobecna, tak jakby siedziała teraz w jakimś innym świecie. Świecie bez facetów – zaśmiał się w duchu. – To pewne, że nie ma ochoty na podryw, romans czy cokolwiek w tym stylu, bo jej tu nie ma i nie widzi żadnego z kilkunastu facetów w tej restauracji.

Odwraca od niej głowę, by skupić się na rozmowie z towarzyszami. Jednak żaden temat nie wydaje się na tyle ciekawy, aby o niej zapomnieć. Delikatnie odchyla się do tyłu, żeby zza pleców sąsiada podejrzeć, co ona robi. Uśmiechnęła się. Wow! Do kogo? No tak. Do siebie albo do jakiegoś towarzysza lub towarzyszki ze swojego świata. Ładnie się uśmiecha. Jej twarz, pomimo raczej smutnego wyrazu, w połączeniu z tym uśmiechem promienieje, rozświetlając maleńką strefę wokół niej. Jej twarz jest równie ciekawa jak ona sama. Niczego nadzwyczajnego w niej nie ma, ale wszystkie elementy tworzą całkiem ładną całość. Jej centralnym, przyciągającym wzrok punktem, są oczy. Głęboko niebieskie. Podkreślone czarną, cieniutką kreską powyżej linii rzęs, a te z kolei pociągnięte czernią… i to tyle makijażu. Reszta twarzy bez upiększeń. Nie za duże usta, w kształcie serca, bez śladu szminki, z delikatnymi poprzecznymi marszczeniami, zdają się bardzo delikatne, gdy dotykają je inne. Ciekawe, jak często są przez takowe dotykane? Chyba rzadko. Wydaje się taka obojętna. Jak wiele ust ich dotąd dotykało? Zapewne wiele, bo mimo swojej zwyczajności zdaje się być atrakcyjna. Powabu dodają jej długie włosy w kolorze ciemnego brązu, kończące się zaraz za łopatkami. Upięte delikatnie po bokach dwa skręcone kosmyki dodają jej dziewczęcego uroku, a grzywka równo obcięta tuż nad linią brwi nadaje jej charakteru. Wszystko to składa się na tę tajemniczą osobę, która nie daje mu spokoju. Jest jak zagadka niepozwalająca mu się skupić na rozmowie z kolegami. Co ona tu robi? Na kogo czeka? A może spędzi wieczór sama? Nie, nie będzie już zwracał na nią uwagi. Przecież to nie ma sensu. Ona ani razu na niego nie spojrzała. Ich oczy nie spotkały się nawet przez ułamek sekundy. Te pytania i wszystkie inne, które mogłyby się za chwilę urodzić, pozostaną bez odpowiedzi. Przysunął swoje krzesło bliżej stolika i przyłączył się do żywej rozmowy na temat ostatniego festiwalu salsy w Paryżu.

***

Przyszła na spotkanie dużo wcześniej. Mieszka teraz pod Warszawą. W drodze zazwyczaj trafiała na korki, a nie znosi się spóźniać. Wyjechała wcześniej, a tu niespodzianka – droga bez korków i pół godziny przed czasem zaparkowała samochód w bocznej uliczce przy Nowym Świecie. Postanowiła wejść wcześniej do restauracji, w której umówiła się z przyjaciółką i tam zaczekać.

Znalazła wygodny stolik tuż przy oknie, zamówiła tonik z cytryną bez lodu i zanurzyła się w swoich myślach. Praca. Zakłada właśnie własną działalność. Dom. Jeszcze go urządza. Ulica. Tak różni ludzie przechodzą za oknem: Młodzi, starsi, kobiety, mężczyźni, dzieci, kolorowi i szarzy, mówiący w różnych językach. Przypomniała sobie swoje spotkanie z dwoma staruszkami w Nepalu, które nie znały słowa po angielsku, a z którymi spędziła kilka godzin, porozumiewając się za pomocą dotyku, gestów, spojrzeń, za pomocą języka serca. Uśmiechnęła się na to wspomnienie. To był piękny dzień i w ogóle piękny czas u stóp Himalajów. Tak daleko jest teraz od tego czasu, od tego miejsca. Teraz tylko pielęgnuje je głęboko w sercu i nigdy nie zapomni. Wtedy, po powrocie, ruszyła ścieżką losu dalej i teraz czeka ją to po raz kolejny. Takie jest życie. Nikt go nigdy nie ujarzmi, bo ono, jak wiatr pomiędzy niżem a wyżem, zmienia nagle kierunek i żadna prognoza pogody nie nakaże mu wiać w określoną stronę.

Nawet nie zauważyła, kiedy minęło to pół godziny. Za oknem spostrzegła Alicję, zbliżającą się szybkim, charakterystycznym dla niej krokiem. Przyjaciółka, gdy tylko ją zauważyła, posłała wielkiego buziaka przez szybę, a po kilku zaledwie sekundach stanęła obok. Szybko zamówiły sushi i oddały się swojej celebracji życia oraz niekończącej się pogawędce. Jak to się dzieje, że pomimo iż rozmawiają niemal codziennie przez telefon i wiedzą o sobie absolutnie wszystko, zawsze mają o czym rozmawiać? Nikt tego nie wie. Tak działa miłość dwóch bliskich sobie serc. Serc prawdziwych przyjaciółek, dla których ich wspólne bicie − czy w milczeniu, czy dyskusji − jest zawsze sycące i, jak już obie teraz wiedzą, będzie ono wspólnym biciem na zawsze.

Sushi smakowało jak zwykle… zwyczajnie. Alicja je uwielbia, dlatego tu czasem przychodzą. Ona sama nie przepada za nim. Od surowej ryby miewa bóle brzucha. Zamawia więc zawsze maki z pieczonym łososiem i bardziej towarzyszy przyjaciółce, niż się najada. Jednak dla niej czas spędzony wspólnie z Alicją to uczta, więc kilka maków przegryzionych imbirem i wasabi zdają się ją w pełni nasycać. Gdy czerwone, zdobione japońskimi wzorami talerze opróżniły się, dziewczyny poprosiły o rachunek i zaczęły planować dalszą część wspólnego wieczoru, bo był to dopiero początek. Dziś umówiły się „na tańce”.

***

Bardzo starał się nie zwracać więcej uwagi na nieznajomą. Nie zdołał. Zauważył, jak rozpromieniła się na widok przyjaciółki. Przyglądał się, jak nieskrępowane i doskonale czujące się w swojej obecności żywo dyskutują, raz poważnie, raz ze śmiechem. Czasem milczą, tak po prostu. On tak nie umie. Ze swoimi znajomymi zawsze musi o czymś rozmawiać. Nie wypada milczeć. W końcu musi się zawsze dziać i być cool. A one czasem milczą… i zdają się być takie szczęśliwe. Obserwowanie jej tak go wciągnęło, że przestał być w temacie rozmowy przy swoim stoliku. Koledzy dopytują, dlaczego jest nieobecny. Skłamał, że to ból głowy. Oni nie zrozumieją jego fascynacji tą kobietą. On sam tego nie rozumie. Czas podczas tych obserwacji rozpędził się i minął niepostrzeżenie. Och! One poprosiły o rachunek! To już? To tyle? Co teraz? Nie. On nie może pozwolić, by tak po prostu odeszła. Ale co może zrobić? Przecież nawet dotąd się nie przedstawił. Zerwał się z krzesła, by do niej podejść, ale po sekundzie opadł na nie z powrotem. Co jej powie? Nie wie co powiedzieć? Koledzy zadziwieni jego zachowaniem przestali dyskutować i dopytują, co się z nim dzieje. Odpowiada, że coś mu się przywidziało. Znów kłamie. Chyba musi się poddać. To bezsensowne. Ona nawet go nie widziała. Zresztą, czego on oczekuje, przecież ona nawet nie jest w jego typie. Tak. Odpuszcza. Niech odejdzie. Kątem oka widzi, że dziewczyny wstają. Przechodzą obok jego stolika w stronę drzwi. Nie wie jaka siła go podrywa i każe mu wstać i podejść. Zrywa się z krzesła ponownie i wybiega za dziewczynami, które są już na zewnątrz.

– Przepraszam! – zawołał w ich kierunku

Dziewczyny zatrzymały się i odwróciły w jego stronę. Jej oczy pierwszy raz spotkały się z jego tego wieczoru. Obezwładniające spojrzenie. Teraz już nic nie powie. Alicja przychodzi mu z pomocą, pytając:

– Tak?

– Ja… To pewnie wam się wyda dziwne, ale ja… Nie znacie mnie… Ja tylko… Nie. Nie wiem właściwie, co chcę powiedzieć. Może się przedstawię. Mam na imię Dawid. – sklecił w końcu konkretne zdanie, wyciągając rękę w jej stronę.

– Inga.

– Naprawdę? – jego samego zaskoczyło to pytanie, ale postawił je zupełnie automatycznie. Ta kobieta cała składała się z zaskakujących połączeń, ale spodziewał się raczej imienia w stylu Anna, Julia, Małgorzata czy Katarzyna, ale nie Inga. To imię wcale do niej nie pasuje.

– Naprawdę.

– Przepraszam. Wyobrażałem sobie, że masz na imię inaczej.

– Jak to wyobrażałeś sobie? Nie rozumiem.

– No tak. Wiem. To dziwne. Mam nadzieję, że nie uznasz mnie za wariata, ale chciałbym zapytać, czy się ze mną umówisz?

– Nie – odpaliła w jednej sekundzie i bez mrugnięcia okiem.

– Nie? Tak po prostu: „nie”?

– Nie. Nie umówię się. Przepraszam za tak bezpośrednią odpowiedź, ale nie umawiam się na randki – uśmiechnęła się i dodała: – ale nie bierz tego do siebie. To nie przez ciebie, a przeze mnie. Po prostu teraz tak jest.

– Teraz? Czy jest szansa na spotkanie kiedyś później?

– Nie. Nie sądzę – zaśmiała się.

– Zaczekaj chwilę. Proszę.

Wbiegł z powrotem do restauracji. Inga popatrzyła na wyraźnie zadowoloną Alicję, której oczy niejako nakazywały jej oczekiwanie. Zniecierpliwiona nieco, ale posłuszna, czekała więc. Dawid wrócił po kilku minutach niosąc w ręce maleńką karteczkę z napisem: „DAWID 787 141 36”.

Wręczył jej i poprosił:

– Wiem, że to Ci się wydaje dziwne. Obserwuję cię, od kiedy weszłaś do środka. Nie zauważyłaś mnie, ale ja nie mogłem skupić się na niczym i nikim innym niż ty. Nie jestem wariatem czy zboczeńcem ani nikim takim. Jestem zwykłym facetem i będę bardzo szczęśliwy, jeśli cię jeszcze spotkam. Dlatego, gdy kiedyś będziesz chciała, to po prostu zadzwoń. Jutro, a może za rok. Nieważne. Zadzwoń. Jestem bardzo ciekawy, kim jesteś.

– Wszystko, co mówisz, jest bardzo miłe. Dziękuję ci w sumie za to, ale nie zadzwonię… Do widzenia.

Odwróciła się do niego plecami, złapała koleżankę pod rękę i ruszyły przed siebie.

Posmutniał. Stał tak jeszcze przez chwilę. Ale przynajmniej próbowałem – pomyślał. Najwyraźniej coś mu się przywidziało. Podświadomość nie mogła podpowiadać, że to spotkanie jest ważne. Bo już tego nie ma. Odeszła i więcej jej nie zobaczy. Chyba… Chyba jej nie zobaczy.

***

Kizomba to taniec emocji. Pochodzi z Angolii. Wyraża zarazem pragnienie i przywiązanie. Stworzyli go młodzi ludzie, którzy, wychowani w bardzo tanecznych, rdzennych klimatach semby, zapatrzeni w zachodnie wzory, tęsknili za nowoczesnością i zmysłowością. Perkusja i romantyczne, a wręcz zmysłowe brzmienie okazały się całkowicie trafione i dały im to, czego pragnęli. W kizombie rządzi mężczyzna. To on dyktuje, jakie są figury, jakie tempo i jak ma wyglądać każdy następny krok. Kobieta oparta na klatce piersiowej partnera ma za zadanie poczuć, odczytać i ruszyć za nim. Tu nie ma miejsc na podskoki i piruety, każdy krok jest zaznaczony poniżej bioder i mocno wbity w podłogę. Wokół tańczy tajemniczość, zmysłowość, a niejednokrotnie również pożądanie.

Inga pokochała kizombę na długo przedtem, zanim zmieniło się jej życie. Każdą nadarzającą się okazję poświęcała tańcowi. Oddawała się rytmom i bitom, jednocześnie z zamkniętymi oczami wczuwała się w ruchy różnych tanecznych partnerów, najpierw na kursie tańca, później na co wtorkowych i weekendowych wieczorkach tanecznych, podczas których kizomba przeplatana była również zmysłową, ale mniej przez nią lubianą dominikańską bachatą.

Kilka lat temu rozwiodła się. Jej mąż w tańcu umiałby chyba tylko utrzymać sztywną ramę. Pan dyrektor, pod krawatem i w garniturze. Kraina chłodu i procedur. Kochała go, mimo że był zupełnie inny od niej, a może właśnie dlatego. Zdradzał ją. Podejrzewała jego zdrady przez lata, ale nie miała dowodów, a on zaklinał się na wszelkie świętości, że to nie jest prawda. W końcu przejrzała na oczy. Uwierzyła samej sobie, że to, co widzi, oraz to, co się wydarza, to nie złudzenie. To dowody zdrady. Odeszła od niego, zostawiając dom i swoje dotychczasowe życie, by zacząć nowe. Lepsze.

Myśli, że to chyba chęć znalezienia czegoś zgoła innego niż jej małżeństwo i zasady w nim panujące przyprowadziły ją na zajęcia kizomby. Tu mogła czuć i poddawać się uczuciu. Tu nie było zasad. Jedynie taniec. Taki, który pozwalał uwalniać jej gorącą wewnętrzną zmysłowość. Tak wiele w niej było ognia. Palił się przez lata, skrywany z powodu chłodnego ułożenia i zasad.

Dziś już nie tańczy, ale bardzo często wybiera się z Alicją na tańce, by popatrzeć z boku i poczuć w środku brzucha bity, które wciąż rozpalają jej wnętrzności. Nie umie żyć bez kizomby.

***

Gdy przyszły na miejsce, impreza w La Playa nad samym brzegiem Wisły, po praskiej stronie, trwała w najlepsze. Zaraz przy wejściu stał namiot, a w nim bachata i jej ukochana kizomba. Kilkanaście metrów dalej drewniana podłoga na plażowym piasku, na szczycie której zainstalowano coś w rodzaju sceny, na której didżej serwował gorącą, kubańską i nie tylko, salsę. Pomiędzy nimi długi bar w stylu hawajskim oblegany przez spragnionych tancerzy.

Dziewczyny, jak zazwyczaj, udały się od razu do pierwszego namiotu. Przywitała je ściana dusznego powietrza przesyconego potem. Tak. Uwielbiała ten zapach. Chyba między innymi dlatego tu wciąż przychodziła. W jej uszach zadźwięczały ponownie bity mocnej perkusji, które zaczęły się rozchodzić po ciele, zaczynając od klatki piersiowej, mocno wirując w podbrzuszu, znajdując wreszcie uziemienie w podłodze.

Inga uwielbia tutaj jeszcze jedno. Brak klimatu lansu, podrywu i krótkich romansów. To towarzystwo zna się bardzo dobrze. Widują się stale co najmniej raz w tygodniu. Trochę jak znajomi z kółka zainteresowań. Niewiele nowych twarzy, ale nawet te dopasowują się szybko do klimatu, bo tutaj najważniejszy jest taniec. Oczywiście zdarzają się flirty, pojawiają się małżeństwa, ale to pochodna. Tu przychodzi się tańczyć, a nie zdobywać.

Inga poczuła się jak u siebie. Wokół mnóstwo znajomych, ukochana muzyka i taniec. Przywitała się z najbliżej stojącymi i usiadła w rogu sali. Zamknęła oczy i wsłuchiwała się w muzykę, która dzięki mocnym uderzeniom perkusji wprawiała drewnianą podłogę w drgania. Czy to nie cudowne − czuć taniec, nie tańcząc? Po kilku minutach otworzyła oczy i od razu zauważyła Alicję w objęciach silnego, wysokiego Artura, nazywanego poufale „Sreberkiem”. Jest żonaty, nawet przychodzi tu czasem z żoną, bo obydwoje dzielą się swoją pasją. Czy może być piękniejsze spoiwo dla małżonków niż pasja? I to jaka pasja. Artur tańczy zgodnie z tutejszym zwyczajem z wieloma partnerkami. Ewidentnie ma do tego tańca wielki talent. Alicja to bardzo drobniutka kobietka. W ramionach Artura wygląda bezbronnie i ponętnie, poddana jego delikatnym ruchom i gestom wskazującym kolejne kroki w tańcu. Idealnie. Tak dobrze wyglądają razem zatopieni w rytmach, ruchach i zdecydowanie innym świecie niż ten za płachtą namiotu.

Inga tęskni bardzo za tym zanurzeniem, ale nie jest w stanie się mu oddać. Ogranicza ją ból, związany ze wspomnieniem. Patrzy. Później znów zamyka oczy i czuje. Słucha. Wciąż nie potrafi pokonać bariery, która nie pozwala jej stanąć na parkiecie.

***

Po kilku drinkach z kolegami w kolejnych barach na Nowym Świecie Dawid dotarł w końcu do miejsca docelowego. Uwielbia gorące rytmy, a jeszcze bardziej piękne dziewczyny, ruszające się w ich takcie. Tutaj jest ich oszałamiająco dużo. Jedna piękniejsza od drugiej. Porywane raz po raz do tańca przez przystojnych partnerów, których tu niestety równie wielu. Na parkiecie jest pikantnie i aromatycznie, różnorodnie, swobodnie i generalnie szybko. Wprawne uszy mogą usłyszeć guajirę, mambo, cza-czę, charangę. To tańce wywodzące się z Karaibów i gorące jak tamtejszy klimat. A w salsie ozdobione nutką jazzu. Pary nie potrzebują dużo miejsca, bo wszystkie figury są możliwe do wykonania i chętnie tańczone na maleńkim kawałku parkietu. Nie. Nie tak jak na zwykłym disco. Tego David nawet nie lubi. On lubi przenieść się w inny świat w środku Warszawy, a to mu daje właśnie salsa. W kilka chwil znajduje się w gorącej Hawanie, stolicy Kuby. Bo tak właśnie tu jest. Klimat par roztańczonych wieczorem w małych klubach, na ulicach. Z oddechów, ruchów i uśmiechów tańczących wyrywa się słowo „wolność”. I ten taniec to wolność, którą ukochał. Tutaj klimat jest jeszcze bliższy Kubie, bo impreza odbywa się na wolnym powietrzu, tuż nad brzegiem Wisły. Z jednej strony tańczący w cieniu drzew, a z drugiej romantyczne światła jego miasta. Czego chcieć więcej? No, może pięknej kobiety, która z nim zatańczy.

Już dawno zapomniał o intrygującej Indze. Zaciekawiła go śliczna młodziutka blondynka o kręconych włosach, w niezwykle seksownej, czerwonej mini sukience z odkrytym ramieniem, doskonale podkreślającej jej niemal idealne kształty. Tak. Takie kobiety uwielbia. A jeszcze bardziej je kocha, gdy tańczą salsę. Szybko, tak by nikt jej nie porwał, wyciągnął w jej stronę rękę i zatonęli w tłumie tańczących. Doskonale. Tego mu było trzeba.

Nawet dla najbardziej oddanego salsie tancerza kilkadziesiąt minut tańca to wyzwanie. Zapytał partnerkę, czy zechce z nim usiąść obok i odpocząć. Zgodziła się. Usiedli nieco z dala od głośnej muzyki, by swobodnie porozmawiać i zaczęli prowadzić zwyczajną, nieco kurtuazyjną rozmowę.

Ni stąd, ni zowąd zerwał się nieco silniejszy podmuch wiatru, który smagnął go po uszach jakimś innym rytmem muzyki. Co to? Nie słyszy wyraźnie. Nasłuchuje mocniej. Nic. Tylko salsa. Po chwili znów wiatr zaczepia go jakimś intrygującym dźwiękiem. Co to za dźwięk? Zna go. Zna bardzo dobrze. Ale to nie salsa. Obejrzał się i zobaczył namiot, z którego dobiegały dźwięki. A! To bachata. Nie lubi bachaty. Woli swoją salsę. Skoncentrował się na rozmowie z nową przyjaciółką. Jednak dźwięki z namiotu nie dawały mu spokoju. Zmieniły się. Teraz słychać mocną perkusję. Zaczął się coraz częściej odwracać w stronę namiotu, nie mogąc skoncentrować się na rozmowie.

– Co się dzieje? – zapytała dziewczyna.

– Nic. Nic. Nie wiem. Jakoś rozprasza mnie dziś ta kizomba.

– Lubisz kizombę?

– Nie. Nie bardzo. Tańczyłem kiedyś, ale przegrała sromotnie z salsą. A Ty? Tańczysz kizombę?

– Nie. Niestety, nie.

– Dlaczego: „niestety”? – zapytał, śmiejąc się, Dawid. – Dla mnie najważniejsze, że tańczysz salsę.

– Też się z tego powodu cieszę. Przepraszam cię na chwilę. Podejdę tylko do znajomych, przywitam się i zaraz wrócę. Dobrze?

– Tak. Tak. Nie krępuj się. Tylko wróć do mnie. – Mrugnął do niej figlarnie.

– Wrócę. Tylko na mnie zaczekaj.

Oczywiście, że zaczeka. Jest śliczna i chętnie się z nią jeszcze spotka. Spojrzał w dal na drugi brzeg Wisły, a wiatr znów smagnął jego uszy kizombą. O co chodzi? Dlaczego ona tak go nęci i zagarnia? Tak, jakby go wołała do siebie. Uległ jej. Wstał i ruszył w stronę namiotu, do którego nigdy tu jeszcze nie zaglądał.

Gdy tylko wszedł uderzyła go ściana dusznego potu, której nie ma tam, gdzie był przed chwilą, bo tam tańczą na wolnym powietrzu. Poczuł delikatne drżenie przy każdym bicie i potęgującą ciekawość. Obszedł cały namiot. Popatrzył. Dziwne, bo nawet nie chce mu się zatańczyć, pomimo iż ludzie wewnątrz wydają się czasem jak zahipnotyzowani tańcem. On tego nie czuje. Nic tu dla niego nie ma. Lepiej będzie, jeśli wyjdzie, bo ucieknie mu blondynka, śliczna Ania. Ruszył w stronę wyjścia, przeszedł po raz kolejny przez całą salę z coraz większą chęcią ucieczki, bo dla niego tu zbyt duszno. Gdy wyciągnął rękę, by odciągnąć materiał namiotu, mignął mu jakiś znajomy niebieski kolor. Co to? Zna ten kolor. Ważny kolor. Cofnął się i zobaczył siedzącą z boku z zamkniętymi oczami Ingę. A to dobre! Pomyślał. Cofnął się o krok i przyglądał jej się przez kilka minut. Co ma zrobić teraz? Wcześniej powiedziała, że się z nim nie spotka. Czy ma podejść, by znów usłyszeć to samo? Czy może znów zapomnieć i szybko odnaleźć Anię, która ma zaraz do niego wrócić. Nie. To bez sensu. Ona nie chce z nim rozmawiać. Nie ma powodu tracić czasu i marnować szans na nową, dobrą znajomość z młodziutką niebieskooką dziewczyną w czerwonej sukience. Wyszedł. Usiadł tam, gdzie się rozstał z Anią i zaczekał na nią. Tak jak mówiła, przyszła. Ale on już nie umiał się na niej skoncentrować. Nie rozumiał, dlaczego musi wrócić do namiotu, gdzie siedziała Inga. Przeprosił nową znajomą. Wymienili się kontaktami i ruszył z dziwnie bijącym sercem w stronę niewiadomej. Bo nie wiedział zupełnie, czego się spodziewać. Co więcej, był przekonany, że znów dostanie po uszach.

Czy ja zwariowałem? Zostawiłem taką śliczną dziewczynę dla kobiety, która nawet nie jest w moim typie. Zwariowałem. Jestem pewien, że oszalałem – powiedział sam do siebie.

Gdy wrócił, Inga siedziała wciąż w tym samym miejscu, teraz jednak przyglądała się tańczącym z jakby rozmarzonym uśmiechem. Zastanawiał się, dlaczego nie tańczy. Może nie umie tańczyć i to przypadek, że jest tutaj. Czy podejść do niej? Czy ją wkurzy? A może się ucieszy?

Podszedł bardzo blisko, nachylił się za jej plecami i szepnął do ucha:

– Zatańczysz?

– Przepraszam, ale ja nie tańczę – odparła, zanim się obejrzała i zobaczyła z kim mówi.

Gdy jednak wzrok nadążył za głosem i zobaczyła Dawida, nie była w stanie ukryć zdziwienia. Uśmiechnęła się jednak po chwili rozluźniona.

– Pan mnie śledzi, Dawidzie?

– Nie. Prawda jest taka, że nawet zapomniałem na trochę i przecierałem oczy ze zdumienia, gdy zobaczyłem panią, Ingo. Chyba jeszcze nie wierzą w to, co widzą.

Zaśmiali się oboje.

***

Przyglądała mu się przez chwilę. Dotąd nie zwróciła nawet uwagi na to, jakim jest mężczyzną. Zobaczyła teraz, że jest szatynem, z bardzo długą grzywką zaczesaną na bok. Zastanawiała się jak ona się właściwie trzyma, bo nie była założona za ucho, a swobodnie, choć nienaturalnie, spadała na bok. Muszą być jakieś kosmetyki, których to zasługa. Widuje ostatnio bardzo wielu młodych chłopaków z finezyjnymi fryzurami, które nie wiedzieć jak trzymają się późnym popołudniem. A nie jest to z pewnością żel, jaki pamięta ze swojej młodości, czy lakier, bo wciąż dobrze pamięta ich działanie.

Rzeczona grzywka opada mu tuż nad prawym szarozielonym okiem. Hmm… Takim zwyczajnym okiem. Obok bardzo małe i delikatne, niemal dziewczęce uszy, a za jednym z nich, również prawym, tatuaż, imitujący odbite kobiece usta. Zabawne. Chyba jest kobieciarzem. Nawet przystojnym kobieciarzem, musi przyznać. Wysoki, dobrze zbudowany. Inga wie o tym, bo włożył białą, przylegającą do ciała koszulkę. Wyraźnie zarysowuje się pod nią klatka piersiowa. Poszłaby o zakład, że widzi nawet lekko zarysowujący się kaloryfer. Do tego cały czas delikatnie się uśmiecha. Podobałby się jej kiedyś. Choć chyba jest bardzo młody. Dwadzieścia osiem… dziewięć lat. No, maksymalnie trzydzieści.

Zdaje się, że się denerwuje, bo noga porusza mu się w nerwowym tiku, to w dół, to w górę. Dlaczego? Czego on właściwie od niej chce? Co on mówił wcześniej? Że chce ją poznać?! Przecież to jawny flirt. Nie. Naprawdę nie ma na to ochoty. Z drugiej jednak strony, skoro flirt, dlaczego z nią nie rozmawia. Siedzą już tak dobre pół godziny. Czasem na nią spogląda i się uśmiecha, ale przez większość czasu patrzy na tańczących. Może lubi po prostu kizombę i to przypadek, że tu z nią siedzi. Jakieś to wszystko dziwne. Nawet nie jest pewna, czy ma ochotę na jego towarzystwo. Ale dlaczego pozwoliła mu usiąść obok? Dlaczego go zachęciła uśmiechem? No, miły jest. Taki pełen życia i radosny. Tak. On na pewno tańczy kizombę.

– Tańczysz kizombę? – zapytała. – Wiem. Brzmi jak kurtuazyjne pytanie. Ale ja naprawdę chcę wiedzieć – zaśmiała się.

– Tak i nie – odpowiedział. – To znaczy umiem, bo tańczyłem kiedyś. Ale znudziłem się. Wolę salsę. Pociąga mnie w niej ogień, którego tu mi brakowało.

– Zabawne. Ja tańczyłam kizombę, bo w niej znalazłam ogień, którego mi w życiu brakowało. – Zamyśliła się.

– Tańczyłaś? Jak mam to rozumieć?

– Dosłownie. Kiedyś tańczyłam. Dziś nie tańczę.

– Powiesz, dlaczego?

– Nie.

– Już drugi raz krótko odpowiadasz: „nie” i tyle. Chyba nie spotkałem nikogo, kto robiłby to z taką łatwością.

– Nie zawsze taka byłam. A teraz tego „nie” strzegę jak ognia.

– Wiesz, że jesteś trochę dziwna?

Zaskoczyła ją taka buta i bezpośredniość, a jednocześnie ucieszyła. Dawno nie spotkała kogoś takiego. Wszystko, co robił zdawało się być prawdziwe. A tak cenna w jej życiu jest teraz prawda. Postanowiła odpowiedzieć.

– Wiem. Oboje to wiemy. Mimo to wciąż tu jesteś.

– No właśnie. To chyba był głupi pomysł. Tam dalej, na plaży, zostawiłem śliczną Anię i rozmawiam tu z jakąś wariatką, która siedzi w środku namiotu z kizombą i nie chce tańczyć, chociaż umie, do tego rzuca w moją stronę „nie”, jakby nie wiedziała, że to tworzy barierę.

Uśmiechnęła się w duchu.

– A może ta wariatka robi to celowo, bo nie lubi towarzystwa? I nie chce więcej, a z barierą czuje się bezpiecznie?

– Ty jednak przypadkiem nie flirtujesz ze mną? Mówisz to wszystko serio? Chciałabyś, bym sobie poszedł?

Zastanawiała się dobrych kilka minut, co, i czy w ogóle, odpowiedzieć. On czekał cierpliwie, spoglądając na parkiet.

– Nie – odparła w końcu. Nie wiedziała za bardzo dlaczego, ale nie chciała, aby poszedł. Dobrze jej w jego towarzystwie.

– Widzisz? Znów to robisz – zaśmiał się. – Na szczęście to „nie” jest na moją korzyść. Dodam, że również na twoją, bo właśnie cię stąd zabieram. Chodź bliżej plaży. Porozmawiamy. Tu jest głośno. Jestem bardzo ciekaw historii, którą kryją te smutne oczy.

– A zechcesz spędzić ze mną czas, nawet gdy ci powiem, że to tylko jeden wieczór i nie zobaczymy się nigdy więcej?

– Jeden wieczór może się zamienić w jedyną noc – stwierdził z wielkim uśmiechem, bardzo sugestywnie.

– Tak. Może. Ale tylko spędzona tu, blisko na plaży, na rozmowie, i tylko rozmowie, może być przy caipirinhi, dopóki się mną nie znudzisz albo nie uciekniesz. Pamiętasz? Jestem wariatką. Weź na to poprawkę.

– No dobra. Masz rację. Zmykam. Miło było cię poznać. – Wstał i udał, że wychodzi. – Żartuję. – Wyciągnął w jej stronę rękę i szepnął: – Chodź.

Inga poprosiła go, by poczekał, bo chce powiedzieć Alicji, że wychodzi, aby się o nią nie martwiła. Alicja była nieco zaskoczona, gdy zobaczyła Dawida, ale jednocześnie bardzo się ucieszyła, że Inga z kimś wychodzi.

– Jasne. Jakby co, to dzwoń i zaraz będę. Koniecznie opowiedz mi jutro wszystko. Baw się bosko! Nawet przystojny ten „Deiwid”.

– Ala, daj spokój, znasz mnie. To nie ma znaczenia. Nie chcę. On wie, że nie zobaczę się z nim więcej. Uprzedziłam go. Ciekawi mnie i dobrze się przy nim czuję. Chyba potrzebuję się oderwać i pobyć trochę w innym świecie niż mój. Tyle…

Stanowczość i surowość w jej słowach sprawiły, że entuzjazm Alicji nieco zmalał. Jednak mimo to żywiła nadzieję, że będą kolejne dni.

– Idź już. Idź. Widzimy się później albo jutro. Pa.

– Pa.

***

Dawid zastanawiał się, przyglądając się Indze, gdy rozmawiała z swoją przyjaciółką, co dalej. Po co właściwie to robi? Przecież jej zachowanie podpowiada mu, że dla niej to nic nie znaczy. Mówi stanowczo, że nie chce go więcej widzieć. Po co więc teraz z nim rozmawia? Dlaczego właściwie spotkał ją kolejny raz tego wieczoru? Wszystko to jest jakby lekko nasycone magią. Może ona jest czarownicą i dlatego od pierwszego spojrzenia nie daje mu spokoju? Uśmiechnął się. Na szczęście nie wierzy w czary i inne takie. Fakt, trochę pokręcona historia, ale odpuszcza rozmyślania. Od teraz nie ma zamiaru zastanawiać się, o co tu chodzi. Zamierza spędzić fajny wieczór, a może i noc, nawet jeżeli faktycznie to będzie jedyna taka noc w jej towarzystwie. Zresztą może to dobrze, że jedna, bo trochę z niej dziwaczka. Hm… A może to właśnie jej inność go przyciąga? Dobra. Nieważne. Już skończyła i ruszyła w jego stronę.

Gdy stanęła przy nim, spojrzeli na siebie i ręką wskazał jej wyjście. Bez słowa podążyła we wskazanym kierunku o krok przed Dawidem. Kiedy tylko wyszli, uderzyła ich fala świeżego, choć ciepłego powietrza. Gdyby było nawet o dziesięć stopni więcej, na zewnątrz byłoby bardziej rześko niż tam, w środku.

– Dobrze, że w końcu lepiej się oddycha – odetchnął z ulgą.

– Faktycznie, teraz poczułam, jak bardzo było w środku duszno – uśmiechnęła się Inga.

– Dobra. To może zaczniemy od jakiegoś drinka? Dużego wyboru tu nie ma, ale jakieś mohito pewnie robią. Chodź, zamówimy.

– Hmm…

– Nie mów, że nie pijesz, bo to by już ostatecznie przesądziło o tym, że jesteś nieco dziwaczna – stwierdził zaczepnie, patrząc jej wyczekująco w oczy.

– Piję… Czasem piję… Ale zastanawiam się, czy chcę ten wieczór psuć alkoholem?

– Psuć? Przecież zadaniem alkoholu jest poprawiać takie wieczory.

– To kwestia perspektywy.

– Perspektywy?

– Tak. Ja się bardzo dobrze potrafię bawić bez alkoholu. Czasem nawet lepiej. Ale nie wiem jeszcze, jak chcę dzisiaj.

– To co mam zrobić, by pomóc w wyborze?

– Wystarczy, że powiesz jak dużo dziś wypiłeś. A już będę wiedziała, co dalej.

– Ha! Cwaniara! Nie powiem!

– Naprawdę? Dlaczego?

– Bo będziesz miała przewagę nade mną.

– Startujemy w jakichś zawodach?

– Nie. Właściwie, to nie wiem w czym startujemy, bo muszę przyznać, że całe to spotkanie z tobą jest dla mnie bardzo dziwne. Zastanawiam się wciąż, co mnie tak do ciebie ciągnie. Rozważałem nawet opcję, że jesteś czarownicą, więc za wiele wolałbym nie zdradzać.

Roześmiali się oboje.

– No dobrze. To chodźmy po to mohito, bo jestem pewna, że jednak trochę wypiłeś. Choć raczej nie jesteś pijany. Mówię: „raczej”, bo cię po prostu nie znam.

– Nie martw się, nie jestem. Choć coś tam wypiłem.

***

Zamówili w barze pomiędzy salsowym parkietem i kizombowo-bachatowym namiotem po mohito i znaleźli ciche miejsce na plaży, z dala od mocnych dźwięków. W miejscu, gdzie doskonale słyszeli swoje słowa. Z dala od ludzi, ale z bezpiecznym dla niej poczuciem ich obecności za plecami oraz z dość romantycznym widokiem oświetlonej kolorowymi światłami lewobrzeżnej Warszawy. Siedzieli przez chwilę wpatrzeni w światła miasta. Sącząc mohito i celebrując chwilę. Zarówno w jej, jak i w jego życiu nie zdarzają się takie momenty często. Piękny widok, w środku nocy, na łonie natury, z nieznajomą osobą u boku. I ciekawością, jak piękna jest dusza siedząca obok.

W końcu Dawid przerywa ciszę. Ciszę, która ani przez chwilę nie była niezręczna. A ponoć tak może być tylko z kimś bliskim. Milczeć bez presji, że trzeba czymś zapełnić pustkę. Nie byli sobie bliscy. Poznali się zaledwie chwilę temu. Ale jakoś im do siebie bardzo blisko.

– To jak? Powiesz mi, dlaczego nie tańczysz już kizomby?

– Nie da się o tym krótko opowiedzieć. To bardzo długa historia.

– Ważna jest dla ciebie ta historia?

– Bardzo ważna. Chyba wciąż najważniejsza.

– To bardzo chcę ją usłyszeć.

– Jesteś pewien? Bo to dość smutna bajka i opowiedzenie jej może potrwać.

– Mamy czas do rana. Mów!

Inga milczy przez chwilę, rozważając, czy może o tym rozmawiać. Czy chce nieznajomemu opowiadać o tym, co dla niej tak ważne. Czy w ogóle będzie potrafiła? No tak. Wie, że będzie. Od początku, to znaczy od drugiego spotkania w namiocie, wie, że przy nim może mówić o wszystkim. Da radę. To pierwszy raz, gdy spróbuje tę historię poskładać w całość. Ale przy nim to nie może być trudne. A fakt, że już więcej go nie spotka, sprawia, że zdaje się być jej jeszcze łatwiej. Tak. Spróbuje.

– Chcę cię tylko uprzedzić, że nie umiem opowiadać o sobie. Jestem raczej skryta. I to będzie pierwszy raz, gdy będę o tym mówić, więc momentami może to być dla mnie trudne.

– Brzmi bardzo serio.

– Bo to, co chcę opowiedzieć, jest bardzo serio.

– Inga, jeżeli nie chcesz, nie musisz… Możemy po prostu posiedzieć… Albo pogadać o pierdołach…

– Chcę – przerwała mu.

Dawid poczuł, jak rośnie jego ciekawość. Chyba nie chciałby rezygnować z tej opowieści. Jest bardzo ciekaw, co kryje się za tym smutnym spojrzeniem. Nie podtrzymywał rozmowy. Oparł się na łokciach na piasku i spokojnie czekał, aż Inga będzie gotowa zacząć swoją historię.