Czarne tango - ebook

Do powstania tej książki przyczyniły się — najczęściej w sposób nie zamierzony — następujące osoby:

Lenora Acuña de Randle , Henri Alleg, Waldo Ansaldi, Robert Antelme, Roger Arnould, Robert Aron, Laura Ayerza de Castillo, Maurice Bardeche, Willis Barnstone, Georges Bearn, Maurice Bedel, Michel Ben Zohar, Christian Barnadac, Hector Bianciotti, Adolfo Casares Bioy, Jorge Luis Borges, Ady Brille, Barbara Buber-Neumann, Roger Caillois, Jolie Gil Casalis, Lucien Castella, Jean-François Chaigneau, Patrice Chairoff, Fermin Chavez, Roberto Conde, Gérard de Cortanze, Jorge Cruz, Dominique Deceze, Charlotte Delbo, Henri Deluy, Dominique Desanti, Gustavo Fazio, Odile Felgine, Claude Fléauter, Frederic Forsyth, Anne Frank, Gisèle Freund, Romain Gaignard, Jean Galtier-Boissière, Charles de Gaulle, Ricardo A. Gietz, G.M. Gilbert, Rita Gombrowicz, Witold Gombrowicz, Juliette Greco, Gilbert Guilleminault, Robert Jay Lifton, Noé Jittik, Pierre Kalfon, Thomas Keneally, Beate Klarsfeld, Serge Klarsfeld, Primo Levi, Herbert Lieberman, Albert Londres, Félix Luna, Pierre Lux-Wurmn, Mary Maim (Maria Flores), Micheline Maurel, Claude Mauriac, François Mauriac, Jean-Yves Merian, Henri Michel, Edmond Michelet, Bartholomé Mitre, Adrienne Monnier, Claude Montet, Charles Moshe Pearlman, Benno Müller-Hill, Henri Nogueres, Silvina Ocampo, Victoria Ocampo, Albert Ouzoulias, Cécile Ouzoulias-Romagnon, Octavio Paz Hornos, Eduarte Paz Leston, Moshe Pearlman, _(La longue Chasse),_ Evita Perón, Gilles Perrault, l'abbé Pierre, Léon Poliakov, Sylvain Reiner, Charles Richet, Jacqueline Richet, Olivier Richet, David Rousset, Catherine Roux, Fernando Saesay, Simone Saint-Clair, Horacio Salas, Oscar Schindler, Victor Smeru, Jean François Steiner, Janet Spencer Talbois, Germaine Tillion, Maria Esther Vazquez, _Le Magazine Littéraire, Cahier de l'Herne,_ Michel C. Vercel, Charlotte Wardi, Pierre Wiazemsky, księżna Wiazemsky, Elie Wiesel, Simon Wiesenthal, Olga Wormser, Hector Yanover, Saúl Yurkievich.

Autorka składa im podziękowania.1

Léa stanęła jak wryta, gdy ujrzała idącego jej na spotkanie François Taverniera trzymającego za rączkę małego Charlesa. To naprawdę byli oni, tutaj, w Montillac, w tym samym Montillac, które uznała za stracone na zawsze, a gdzie teraz rozbrzmiewały odgłosy piły cieśli, uderzenia młotków, piosenka robotnika:

Murarz piosenkę śpiewał,

wysoko tam, na domów dachu.

Jej dom się odradzał...

Serce jej przepełniło szczęście, gdyż się domyśliła, że to jego dzieło. Stojąc bez ruchu patrzyła na odnalezionego kochanka; żył! Żył naprawdę, przyglądał jej się z podziwem, nie dowierzając własnym oczom, olśniony, wstrząśnięty... Rzucił się ku niej, lecz Charles był szybszy. Léa ze wzruszeniem ściskała dziecko w ramionach, bełkocząc bez ładu i składu czułe słowa. Odsunęła je delikatnie od siebie i przyklęknęła, by mu się lepiej przyjrzeć. Ależ urósł! Jaki był podobny do matki! Na wspomnienie nieżyjącej Camille z jej piersi wyrwał się jęk.

— Coś cię boli? — zaniepokoiło się dziecko.

— Nie, mój kochany, tak bardzo się cieszę, że cię widzę...

— No to dlaczego płaczesz?

Jak tu wytłumaczyć pięcioletniemu chłopcu, że łzy mogą równie dobrze wyrażać radość, jak i smutek?

Co to za jasnowłose dziecko uczepiło się spódnicy jej munduru i kim była ta młoda kobieta ubrana w kwiecistą suknię, która przypominała suknię, jaką jej matka nosiła w lecie poprzedzającym wojnę.

— Françoise?...

Nim się ucałowały, siostra pomogła jej podnieść się z klęczek. A potem kolejno witała się z ubraną według ostatniej mody Laure, z Lisą o różowiutkiej cerze i białych puklach włosów, z Estelle, której gładko ściągnięte w koczek włosy nie mogły zatrzeć pełnego dobroci wyrazu twarzy, z Ruth, z drogą Ruth, skarbnicą wspomnień z dzieciństwa, podstarzałą, zgarbioną, z biednymi trzęsącymi się wciąż dłońmi... Przechodziła z ramion do ramion, niezupełnie przytomna i świadoma, co się dzieje, jak gdyby te pocałunki, pieszczoty, czułe słowa nie do niej były kierowane. Po widoku ruin Berlina, pokonanych Niemiec Léa odbierała jak coś nierzeczywistego to, że znalazła się na tej ziemi, w tej posiadłości, dokąd — jak sądziła — miała nigdy nie powrócić.

Stopniowo odpływało uczucie szczęścia, ustępowała radość, jaka ją ogarnęła na widok zmierzających ku niej François i Charlesa. Nic nie było prawdziwe; to jakaś farsa, jakaś maskarada... To tylko zjawy... Co tutaj robiła ta gestykulująca ogolona kobieta w sukni jej matki?... I ta za mocno wymalowana młoda dziewczyna przypominająca luksusowe dziwki włóczące się z niemieckimi oficerami po barach Bordeaux?... A te hałaśliwe dzieciaki o buziach i rączkach usmarowanych sokiem z jeżyn?... Te stare kobiety w czarnych sukniach, wyglądające jak dewotki z Saint-Macaire?... A ten mężczyzna z blizną na twarzy o ironicznym uśmiechu?... Dlaczego się uśmiecha? Co widzi takiego śmiesznego?... A jak on jej się przyglądał! Narastające rozdrażnienie mąciło jej myśli. Nigdy!... Nigdy nie powinna była postawić nogi w Montillac, wszystko tu było zniszczone, zbrukane, martwe!... Wydawało jej się, że za chwilę z alei grabowej wynurzy się Maurice Fiaux z policjantami... W głowie huczały jej krzyki, wycie... To nie stukot młotków cieśli słyszała, ale uderzenia kolb karabinów przy wyważaniu drzwi domu... A ten tuman, który się unosi nad stokiem poniżej tarasu, to nie dym z wypalanej trawy, lecz swąd buchający z umęczonego ciała cioci Bernadette...

Léa gwałtownie roztrąciła kobiety i czepiające się jej dzieci. Nie oszukają jej... Nie da się nabrać...

Zaskoczone ciotki i siostry patrzyły za uciekającą Léą. Tylko François Tavernier domyślał się, co czuła.

Biegła przez winnice jak przerażone zwierzątko, potykała się o bryły ziemi, przewracała się, podrywała, znowu padała... Gdy był o kilka kroków od niej, dostrzegła go, lecz nie poznała. W jej zmąconym umyśle kołatała jedna tylko myśl: Nie nabiorą mnie!... Nie nabiorą mnie!... Strach i nienawiść dodawały jej skrzydeł, zerwała się do biegu, mknęła jeszcze szybciej mimo poobcieranych kolan. Gdy mijała dom Sidonie, wydawało jej się, że słyszy głos Mathiasa... Spod jej stóp wzbijał się tuman białego kurzu z drogi wiodącej do kapliczki w Verdelais, miejsca schronień i świadka jej dziecinnych smutków i zmartwień, melancholijnych wątpliwości okresu dojrzewania, a potem strachu i obaw młodej kobiety w obliczu wojny i śmierci. Do krwi pozdzierała sobie skórę rąk odgarniając kolczaste gałęzie zarośli... Na czworakach wdrapała się po schodkach do kapliczki... Schwytał ją i na tych stopniach zmagali się ze sobą w milczeniu.

François musiał wytężyć wszystkie siły, by udaremnić jej próby podrapania mu twarzy. Gdy poczuł, że słabnie, zaczął szeptać jej kojące, uspokajające słowa:

— Spokojnie, maleńka, spokojnie... Nie bój się... Już się skończyło... No, no, uspokój się... Kochana, już nikt więcej cię nie skrzywdzi, przyrzekam ci...

Jej drżące ciało powoli się odprężało, a ze spojrzenia zniknęło szaleństwo. Zamknęła oczy i pozwalała się kołysać... Miała osiem lat i ojciec ją pocieszał, gdy boleśnie się poturbowała podczas upadku... Gdy tak się do niego przytulała, wyciszało się łkanie, uśmierzał ból... Teraz brał ją na ręce i niósł do łóżka...

François ułożył ją w cieniu dębu. Jak dziecko natychmiast zapadła w sen, dłonią wczepiwszy się w jego rękę. Żywo mu to przypominało te niezbyt liczne noce, kiedy po zbliżeniu zasypiała, nie dokończywszy zdania; na tym między innymi polegała jej siła, na tej zdolności ucieczki w sen.

Chusteczką do nosa delikatnie starał się otrzeć kurz, jaki przylepił się do zalanej łzami twarzy. Znowu wzruszyła go uroda, energia i kruchość, wrażliwość na zranienia, jakie biły z tej ubrudzonej twarzy. Podobnie jak podczas wszystkich spotkań po długiej rozłące, ten kontrast uderzał go i poruszał. Poprzez drżenie zamkniętych powiek wyczuwał cierpienia, jakich doznała. Poprzysiągł sobie, że zrobi wszystko, by o nich zapomniała, że zapewni jej szczęśliwe i spokojne życie, obsypie ją prezentami, biżuterią, pokaże jej świat, nowe pejzaże, miejsca nie tknięte przez człowieka, do których człowiek nawet nie dotarł... Znowu będzie go dręczyła swoją kokieterią, znowu usłyszy jej śmiech, będzie patrzył, jak pije szampana, porwie ją do walca, w którym stracą głowę. Ach, żeby tak jakimś sposobem przegnać te obrazy okropności, które przyprawiały ją o przerażenie!...

— François!

— Tak, dzieweczko, jestem tutaj.

— François, gdybyś ty wiedział!...

— Wiem, kochanie, wiem. Teraz musisz się starać zapomnieć...

Poczuł, jak ciało jego przyjaciółki sztywnieje, gotowe znowu mu się wymknąć.

— Będzie ci trudno, ale tak trzeba. Musisz odbudować dom, masz dziecko, które musisz wychować, rodzinę...

— Przestań! Przestań!

Zaciśniętymi pięściami biła go w piersi. Zaśmiał się.

Rozzłoszczona jego śmiechem, spróbowała go podrapać, uderzyć! Przygniótł ją swoim ciałem, przytrzymał wyciągnięte ramiona nad głową.

— Nie uważasz, że mamy coś lepszego do roboty niż kłócić się? — spytał szukając jej ust.

Wyrwała mu się i ugryzła go tak boleśnie, że zwolnił uścisk. Potargana, z zeszpeconą gniewem twarzą Léa podniosła się; przez długą chwilę mierzyli się wzrokiem. Powoli uspokoiła się, wściekłość ustąpiła miejsca smutkowi. Łzy obficie popłynęły z szeroko otwartych oczu i zmywały pył z policzków. Ta żałość bez spazmów uciszyła ją. Gdy François podał jej chusteczkę do nosa, podziękowała słabym uśmiechem.

— Przepraszam cię, jestem żałosna.

— Wcale nie jesteś żałosna, no, chodź, przytul się.

Wtuliła się w jego ramiona, czekając na pożądanie, które rozproszy lęki. Rozpięła guziki koszuli i wsunęła dłoń w jej rozchylenie, znowu odnalazła gładkość skóry swojego kochanka, jego zapach. Jak jej go brakowało przez te długie miesiące! Do tego stopnia za nim tęskniła, że omal nie uległa pewnemu młodemu i przystojnemu angielskiemu oficerowi! On z kolei szybkim ruchem rozpiął guziki jej surowej koszulowej bluzki, rozluźnił krawat i zsunął ramiączka halki... Odsłoniły się wspaniałe, bujne piersi. Do diabła z wojną, cierpieniami. Zapomnieli o ziemi, niebie, śmierci... Istnieli tylko mężczyzna i kobieta, których ciała połączyły się jak od prawieków, szukając tylko rozkoszy; nagłej i krótkotrwałej rozkoszy, która ich, nienasyconych, zaskoczyła.

François pomógł jej wstać. Obejmując się ruszyli drogą ku Montillac. W Bellevue Léa usiadła na starej kamiennej ławie pod domem Sidonie. Wodziła wzrokiem po znajomym krajobrazie. Nic się nie zmieniło, nic nie wskazywało, że przetoczyła się tu wojna, że w tych lasach, wioskach ludzie poświęcali życie, by ocalić te dzwonnice, miasteczka, pola, winnice. Nic! Przed oczyma stanął jej obraz biednego obnażonego ciała Sidonie. Zamykając oczy, przegnała tę grozę, chciała zachować tylko wspomnienie dzielnej, uczciwej kucharki, która ją pytała:

— Malutka, napijesz się mojej nalewki z czarnej porzeczki?

Zbliżała się jesień, światło chylącego się dnia podkreślało całą wspaniałą urodę tego ukochanego krajobrazu.

— Spójrz, widać Pireneje!

Pewnie to nie było prawdą, ale Sidonie tak często jej powtarzała, że w pogodny dzień widać te stare góry.

Potrząsając głową jak koń, który przegania natrętną muchę, wyprostowała się i wbiła wzrok w oczy kochanka. To spojrzenie mówiło mu: „Jestem tutaj, żyję, chcę używać życia, szybko, teraz! Jesteś tutaj, żeby mi pomóc, bo mnie kochasz. No bo przecież mnie kochasz, prawda?” Przyciągnęła drabinę do wejścia na górkę z sianem i wspięła się po obruszanych szczeblach. Ileż to razy chowała się tutaj przed dorosłymi, razem z Mathiasem i innymi towarzyszami dziecięcych zabaw. Siano z ostatnich sianokosów upojnie pachniało. Zapadając się nogami w pachnącą masę, Léa ściągnęła z siebie ubranie i naga wyciągnęła się, nie zważając na ukłucia wysuszonej trawy. Oparty o belkę François przyglądał się jej i nie próbował ukryć wzruszenia. Z kolei on wolno się rozebrał, nie spuszczając z niej wzroku.

Był już późny wieczór, gdy wyczerpani i szczęśliwi powrócili do Montillac.

Nikt nie zaprotestował, gdy wbrew konwenansom Léa i François ułożyli się do snu w jednym pokoju. Panny de Montpleynet, Françoise, Laura, Ruth i dzieci jakoś koczowały w mieszkaniu zarządcy składów z winem w oczekiwaniu ukończenia robót w dużym budynku. Zaangażowany przez Taverniera architekt przyrzekł, że wszystko będzie gotowe w połowie października. Estelle i Ruth powątpiewały w jego zapewnienia; Laura popędzała zbyt wolno jej zdaniem pracujących robotników; Françoise nie miała odwagi się odezwać, od kiedy któryś ze starych murarzy mruknął, gdy go mijała: „Dziwka.” Pochyliwszy się, odeszła i nigdy więcej noga jej nie postała na placu budowy.

Przyjazd Léi zmobilizował wszystkich, prześcigali się, żeby jej sprawić przyjemność. Ku swemu zaskoczeniu odkryła gabinet ojca w niemal nie zmienionym stanie: sadza tylko przybrudziła książki, ściany i dywany. Nie pytając sióstr o zdanie, rozgościła się w tym pomieszczeniu. Gdyby jej posłuchano, wszystko zostałoby jak przedtem, lecz François zdołał ją przekonać, by kazała odmalować ściany, wyczyścić dywany i zmienić zasłony. Jedyna rzecz, co do której nie przyznała mu racji, to stara kanapa: Léa nie chciała o niczym słuchać; nikt nie waży się tknąć tego sprzętu, który, jak pamiętała, zawsze był stary i zniszczony. François ustąpił.

Léa w napięciu śledziła relacjonowany w prasie i radiu toczący się w Luneburgu proces oprawców z obozu Bergen-Belsen. Pamiętała szefa obozu, Josepha Kramera, którego angielska policja wojskowa z największym trudem zdołała wyrwać z rąk poruszających się jeszcze więźniów i żołnierzy brytyjskich, a także doktora Fritza Kleina, którego alianci zmusili do pozowania do fotografii rozczochranego, w długich butach, z zapuchniętą, obrzękłą twarzą, stojącego pośród nagich trupów. Pamiętała łzy młodych angielskich żołnierzy na widok żywych kościotrupów wyciągających do nich tak wychudzone ramiona, że obawiali się ich dotknąć, by nie złamać, przypominała sobie osłupienie, a następnie zgrozę lekarzy, gdy odkryli, że niektórym zwłokom brakowało policzków, rąk, pośladków, a nawet wątroby, i gdy zrozumieli, że te części ciała zjedli współwięźniowie z głodu doprowadzeni do obłędu.

Kiedy skończy się ten przeraźliwy koszmar? Wojna już się skończyła, trzeba zapomnieć. Zapomnieć? Nie, nie można, nie wolno. W głowie Léi bez przerwy zderzały się te sprzeczne myśli. Było to dla niej o tyle trudniejsze, że nie chciała o tym rozmawiać, nawet gdy te koszmary nie pozwalały jej usnąć, gdy zrywała się w środku nocy z przeraźliwym krzykiem. François próbował ją wypytywać, lecz musiał zrezygnować, bo zaczynała płakać albo wpadała w złość. Tłumaczył jej, że wyartykułowanie dręczących myśli pozwala je lepiej zrozumieć, należycie je ustawić, ale Léa odrzucała tę mądrą radę. Estelle de Montpleynet, z którą podzielił się wiadomością o problemach Léi, obawach i lękach, doradzała mu cierpliwie czekać: za wcześnie, jeszcze trzeba czasu, dużo czasu, żeby Léa, o ile nie zapomniała, to przynajmniej osiągnęła pewną równowagę i spokój.

Ale jak to osiągnąć? Wspomnienia szczęśliwych chwil nieustannie przesłaniały wspomnienia okropności. Między innymi śmierć Raoula Lefèvre, którego pogrzebała z pomocą jego brata Jeana i doktora Jouvenela koło piwnicy z winem, za kępą ligustru i bzów. Ciało jej przyjaciela z dzieciństwa wciąż tam spoczywa. Pewnego dnia, gdy składała na tym prowizorycznym grobie zerwany w ogródku bratek, zaskoczył ją François. Znał okoliczności śmierci Raoula, ale ona nigdy mu nie powiedziała o miejscu, gdzie spoczywały jego zwłoki. Starał się ją nakłonić do powiadomienia żandarmów. To nowe czekające ją przeżycie łagodziła radość, że znowu zobaczy, przy okazji tak przykrej, żywego Jeana Lefèvre'a.

Wczesnym rankiem przyjechali żandarmi, a za nimi merowie z Verdelais, Saint-Macaire i z Saint-Maixant, byli członkowie ruchu oporu, towarzysze zmarłego. W obecności pani Lefèvre podtrzymywanej przez syna, który przeżył wojnę, przystąpiono do ekshumacji. Czas i przyroda dokonały swego dzieła: szkielet w strzępach ubrania, które matka rozpoznała. Ani jednego okrzyku, ani jednego jęku, tylko ciążąca cisza, którą potęgował zgrzyt łopat zagłębiających się w miękką piaszczystą glebę i głuche plaśnięcia wyrzucanej ziemi. Jean Lefèvre przyprowadził młodego księdza o wychudzonej twarzy, na którym zwisała wyrudziała znoszona sutanna. Pobłogosławił on żałosne szczątki, które złożono w trumnie.

Nie dowierzając własnym oczom i szczęśliwi Jean i Léa padli sobie w ramiona. Matka Raoula uściskała przyjaciółkę swych synów, szepcząc podziękowania, które jeszcze bardziej przygnębiły dziewczynę.

Po ucieczce z Montillac Jean Lefèvre, pomimo odniesionych ran, dotarł do Pauillac w Modoc, gdzie odnalazł towarzyszy, którzy ocaleli z oddziału partyzanckiego Grand-Pierre'a. Wykurował się w jakimś gospodarstwie niedaleko Lesparre i dołączył do grupy Charly'ego, a 23 lipca z siedemdziesięciu partyzantami wziął udział w ataku na składy prochu w Sainte-Hélène, gdzie zginęły dziesiątki Niemców, a z nimi również dwudziestu siedmiu jego kolegów. Znowu ranny, dostał się do niewoli i został przewieziony ze swoimi towarzyszami niedoli do fortu Hâ. Bity i torturowany, został w końcu załadowany do pociągu wiozącego francuskich i więźniów innych narodowości do Niemiec. Większość z nich została aresztowana w rejonie Tuluzy, a następnie 2 lipca przeniesiona z więzień do synagogi i fortu Hâ w Bordeaux. Stłoczeni po siedemdziesięciu w jednym wagonie, w okropnym upale, bijąc się o odrobinę powietrza, kroplę wody lub piętkę chleba. Niektórzy więźniowie poddali się rozpaczy lub popadli w obłęd. Unikając ostrzału z broni maszynowej alianckich samolotów, pociąg minął Tuluzę, Carcassonne, Montpellier, Nîmes, dolinę Rodanu... i 27 sierpnia dotarł do Dachau.

Jean żył, ale w jak okropnym był stanie! Podczas podróży zmarło osiemnastu jego towarzyszy. Na każdym postoju, gdy Niemcy otwierali drzwi, wypychano trupy na nasyp. Kiedy dotarli na stacyjkę kolejową w Dachau, sześć ciał wydzielających nieznośny odór rozkładu wyrzucono na peron. Podczas tej nie kończącej się podróży Jeana podtrzymywał na duchu i opatrywał młody zakonnik, ksiądz z oddziału ruchu oporu w Corrèze, Michel Delfand, którego nazywano bratem Henrim. Sam z wysoką gorączką udzielał kapłańskiej posługi umierającym, pocieszał i dodawał otuchy pozostałym. Wszyscy zastanawiali się, jak, przy jego konstrukcji fizycznej, sam będąc chorym, wytrzymywał to wszystko. Wytrzymał do 29 kwietnia 1945 roku, dnia wyzwolenia obozu przez Amerykanów. Wówczas to złożył go tyfus, który zbierał obfite żniwo w obozie. Przeniesiony na rewir, otrzymał ostatnie namaszczenie z rąk jakiegoś polskiego księdza i z błogim uśmiechem szykował się na spotkanie z Panem Bogiem. Lecz nie wybiła jeszcze jego godzina: kruche ciało oparło się chorobie. Po zarządzonej przez wyzwolicieli kwarantannie, ojciec Henri i Jean wrócili do Francji. Bardzo wycieńczeni spędzili dwa miesiące w domu wypoczynkowym w Sabaudii, a potem powrócili do rodzin. Podczas tej rekonwalescencji obu mężczyzn połączyły bardzo silne więzy przyjaźni. Ojciec Henri, jako że stan zdrowia nie pozwalał mu wieść surowego trybu życia kapucynów, uzyskał od swoich przełożonych zgodę na opuszczenie klasztoru. Posłano go do Bordeaux, do pomocy księdzu z Saint-Michel. Zaraz po przyjeździe skontaktował się ze swoim przyjacielem, który powrócił do domu poprzedniego dnia. Podczas jego pierwszego pobytu w La Verdelais żandarmi oznajmili pani Lefèvre o mającej się nazajutrz odbyć ekshumacji ciała jej syna Raoula. Wówczas Jean opowiedział matce i przyjacielowi o okolicznościach śmierci swojego brata.

Dwutygodniowa przepustka, jaką wystawiła jej pani de Peyerimhoff, kończyła się i Léa musiała się zgłosić w siedzibie Czerwonego Krzyża w Paryżu. Winogrona dojrzewały, siostry umówiły się z sąsiedztwem na pierwsze w wyzwolonej Françji winobranie. Dzięki pieniądzom od François Taverniera można było przyjąć okołu trzydziestu osób do zbioru winogron, przy czym dwie trzecie stanowili więźniowie niemieccy. Léa z duszą na ramieniu zostawiała to wszystko, co znowu pokochała. Te dwa tygodnie spędzone w Montillac pozwalały jej uwierzyć, że można zacząć od początku.

Podróż do Paryża wielką limuzyną Taverniera przypominała wyjazd na wakacje: było ciepło i słonecznie, oberże gościnne, a François zakochany i wesoły.

Zaraz po przyjeździe Léa udała się do siedziby Czerwonego Krzyża do pani de Peyerimhoff. Ucieszyła się niezmiernie, gdyż spotkała tam Claire Mauriac i Jeanine Ivoy, które wróciły z Berlina. Trójka dziewcząt padła sobie w ramiona, a ich krzyki i śmiech sprawiły, że pani de Peyerimhoff wyjrzała ze swojego gabinetu.

— Cóż to, moje panny, co się tu dzieje?... Proszę o spokój, co sobie pomyślą nasze amerykańskie koleżanki o zachowaniu Francuzek!

— Daj spokój, moja droga, to zupełnie normalne w ich wieku, że lubią się śmiać — powiedziała z wyraźnym amerykańskim akcentem piękna wysoka kobieta, która stanęła w drzwiach gabinetu.

— Laureen, pozwól, że ci przedstawię trzy moje dziewczęta. Wyglądają na trójkę trzpiotek, lecz są pierwszorzędnymi pracowniczkami, odważne, sprawne, współczujące; głowy w obłokach i złote serca, kokietki, ale dzielnie znoszą chłód i brud, łase na jedzenie jak kotki, a dzielą swoje mizerne racje z nieszczęśnikami. Wszystkie trzy przyjechały z Niemiec i mają tam wrócić. Panienki, przedstawiam wam Laureen Kennedy.

— Czy któraś mówi po niemiecku? — spytała Amerykanka.

— Myślę, że Léa Delmas. Miała chyba pani piastunkę czy też guwernantkę, która uczyła panią niemieckiego, czy tak? — spytała pani de Peyerimhoff.

— Niezupełnie, opowiadała nam historyjki, śpiewała piosenki, czytała wiersze po niemiecku, ale żeby nazwać to nauką... Była Alzatką, więc...

— No więc co? Można być Alzatczykiem i porządnym Francuzem, co nie przeszkadza mówić swoim ojczystym językiem.

— Tak, jeśli jest nim język niemiecki — odparła sucho Léa.

Pani de Peyerimhoff aż podskoczyła, gdy usłyszała jej twardy ton. Zaskoczona poprzestała na srogim spojrzeniu.

— Mówi pani po niemiecku czy nie?

— Mówię raczej źle, za to sporo rozumiem.

— Zatem, jeśli pani de Peyerimhoff zechce się zgodzić — powiedziała Laureen Kennedy — będzie mi pani towarzyszyć do Norymbergi.

— Do Norymbergi!

— Tak, tam odbędzie się proces zbrodniarzy wojennych.2

Dla Sary koszmar wciąż trwał.

Odkrycie jej przez Léę wśród trupów w Bergen-Belsen i „ucieczka” z obozu nadal wydawały się nierzeczywiste, podobnie jak jej obecność w szpitalu wojskowym na przedmieściach Londynu. Każdej nocy okropności, jakie przeżyła, ożywaly na nowo: burdel dla żołnierzy, gdzie pomimo blizn po oparzeniach papierosami podczas przesłuchań przez Massuy'ego należała nadal do dziewcząt, o które najczęściej dopominali się oficerowie SS. Na darmo jej umęczone ciało odmawiało posłuszeństwa. Gdy zbyt trudno było w nią wniknąć, esesmani smarowali sobie członek tłuszczem, a najlepiej nadawał się do tego — jak twierdzili wybuchając odrażającym śmiechem — tłuszcz z Żydów. Za pierwszym razem, gdy dotarło to do jej świadomości, zemdlała. Ocuciła ją szklanka lodowatej wody. Odtąd, gdy wślizgiwały się w nią prącia pokryte substancją, której nie była w stanie nazwać, powtarzała nazwiska wszystkich zamordowanych przyjaciół Żydów i przysięgała, że przeżyje, by ich pomścić, bo nie miała odwagi targnąć się na własne życie, by uniknąć haniebnych zbliżeń. Pewnego dnia przestała się podobać i posłano ją do robót drogowych. Tam, w obozie w Ravensbrück, znosiła złośliwości więźniarek noszących zielony trójkąt, skazanych za pospolite przestępstwa. Wciąż ponętne kształty Sary wzbudzały zazdrość, dla innych więźniarek były obelgą, urągały ich wychudzonym ciałom.

— No jak tam, dziwko Boszy, dobrze ci było?

— Odesłali cię, bo nie umiałaś ssać ich pyt?

— To od ich chujów takaś pulchniutka?

Wstyd i wściekłość dodały jej sił. Jak dzikie zwierzę rzuciła się na dwie jędze, którym kości sterczały pod pasiakami, i bez najmniejszego trudu powaliła je na ziemię. Runęła na nią sfora rozwścieczonych więźniarek. Swoje ocalenie zawdzięcza interwencji kapo i strażniczek z psami. Obie kobiety leżały martwe w błocie. Wyznaczono sześć więźniarek, które miały zaciągnąć trupy do pieca krematorium. Sara bez najmniejszych oznak emocji dała się zaprowadzić do ambulatorium, gdzie młoda, prześliczna więźniarka udzieliła jej pierwszej pomocy i ułożyła na pryczy, w której pościel sztywna była od brudu i ropy. Sara zasnęła.

Gdy się obudziła, u jej wezgłowia stała postawna kobieta w mundurze. Dość przystojna pomimo prostackich rysów twarzy.

— Nazywam się doktor Schaeffer, jestem asystentką doktora Oberheusera, lekarza w tym zafajdanym obozie. Wyczytałam z twojej karty, że jesteś Niemką, a dokładniej Żydówką i Niemką; o jedno za dużo, nie uważasz? Żydzi to męty, zakała ludzkości i jako takich trzeba ich wybić w pień. Nasz Führer doskonale to zrozumiał i dlatego postanowił uwolnić świat od tych podludzi, od tych prawie małp. Ale że mimo wszystko jesteś Niemką, będę cię leczyć, żebyś jako Żydówka w dobrej formie trafiła do komory gazowej.

— Do komory gazowej? — wyszeptała Sara unosząc się na posłaniu.

— Tak, to skuteczny sposób usuwania setek pasożytów. Ach... Ach... Gdybyś widziała, jak się skręcają, jak się biją, jak się zabijają nawzajem w swojej klatce... Jak wszy... Och... och... jak wszy... Nie ma nic lepszego nad solidną dawkę cyklonu, żeby uwolnić się od tego żydowskiego robactwa...

Sara chwyciła ją za gardło i próbowała udusić z siłą zwielokrotnioną przez nienawiść, jaka w niej rozgorzała. Krzyk młodej więźniarki zaalarmował kapo. We trzy ledwo zdołały zmusić Sarę do rozluźnienia uścisku. Kaszląc i krztusząc się doktor Schaeffer z czerwoną pręgą na szyi, na której perliło się kilka kropli krwi, usiłowała złapać oddech. Sara, z rozciętym łukiem brwiowym i popękanymi wargami, znowu straciła przytomność i jak nieżywa leżała w kącie.

Odzyskawszy przytomność umysłu lekarka, gdy już złapała oddech, wyładowała się na bezwładnym ciele Sary, maltretując je kopniakami. Niechybnie zakatowałaby ją na śmierć, gdyby jedna z kapo nie powiedziała:

— Pani ją zostawi, pani doktor, może się przydać do pani doświadczeń.

Wówczas dla Sary rozpoczęło się zstępowanie do piekieł.

Rzucono ją na barłóg w głębi izby chorych, gdzie spoczywała przez kilka dni bez jedzenia i opieki lekarskiej, dostawała tylko odrobinę cuchnącej wody. Przynosiła ją młoda Polka, której amputowano nogę. Rankiem trzeciego dnia zdarto z niej porwane ubranie i gorączkującą, ale przytomną, zaciągnięto do pewnego rodzaju kojca, w którym stłoczono setkę nagich kobiet z głowami ogolonymi do gołej skóry. Nie sposób było określić ich wieku, większość przypominała kościotrupy, niektórym amputowano ramię lub nogę, wszystkie miały otwarte, zaognione, ropiejące rany — niekiedy wręcz roiło się w nich od robactwa — rany na ramionach, na brzuchu, na piersiach, na udach. Pokryte zaschniętą krwią, błotem i odchodami kobiety te siedziały w kucki lub leżały na wilgotnej podłodze pokrytej nieczystościami, zgniłą słomą i ohydnymi łachmanami. Gdy Sarę wrzucono w ten ścisk, natychmiast została odepchnięta przy wtórze wrzasków gniewu i bólu kobiet, na które upadła. Musiała przemóc swoją słabość i walczyć, by uniknąć ciosów i ugryzień. W gorączce odbierała to wszystko jak coś nierzeczywistego. To jakiś koszmarny sen — myślała — zaraz się obudzę.

Sara „obudziła się” dopiero następnego dnia i wydawało jej się, że się dusi. Panował mrok. Gdzie jest? Kto ją tak mocno obejmuje? Z wielkim trudem udało jej się wyswobodzić jedno ramię i macając dokoła siebie usiłowała zorientować się, gdzie się znajduje. Jej ręka trafiła na coś zimnego i miękkiego, potem dotknęła czegoś twardego i lodowatego, znowu coś miękkiego, twardego, miękkiego, zimnego, miękkiego... Z wrzaskiem wydostała się spod masy ciał, pod którymi spoczywała. Martwe, wszystkie okaleczone kobiety z kojca były martwe; sine, zielone, szare, żółte zwłoki; kolory te przebijały spod brudu i nieczystości. Twarze zastygłe w wyrazie cierpienia, ślina cieknąca z otwartych ust, splecione powykręcane kończyny, ciała wygięte w łuk pod wpływem nie wiedzieć jakiego, nie do zniesienia bólu. Martwe! Jak to się stało?... Dlaczego?... Kiedy?... I co ona tutaj robi? Najwyraźniej ocalała jako jedyna. Miota się naga próbując uciekać, miażdży jakąś czaszkę, zapada się w czyjś brzuch, łamie jakieś ramię, drepcze w brunatnej i cuchnącej brei, posuwa się po omacku, potyka się i wstaje, znowu się przewraca i wciąż szuka drogi ratunku i wybawienia... I nagle słyszy wybuchy śmiechu, klaskanie w dłonie, żwawą, radosną melodię graną na organkach i ten zaskakujący zapach benzyny... Och, co za koszmar!... Zdawało jej się, że się obudziła, a ona nadal śni. To chyba z głodu ma takie potworne sny... Zatrzymała się — czyż można uciec przed własnymi snami? — i stojąc tak z zamkniętymi oczyma i opuszczonymi rękoma czekała, aż się obudzi.

Nagle poczuła ciepło i otworzyła oczy: przed nią niebieskawe płomienie chciwie lizały zwłoki wśród smakowitego skwierczenia, a dobywająca się z nich woń wywołała w jej umyśle obraz wspaniałej uczty, jaką wydał po jakimś koncercie król Maroka na cześć swego ojca: dziesiątki baranów pieczonych na rozżarzonych drewnach rozjaśniających noc. Sarze pociekła ślina. Niemal w tej samej chwili ogarnęło ją uczucie wstydu. Otrząsnęła się z tej fascynacji. Poprzysięgła sobie, że za tę ślinę napływającą do ust, za te ciała, które przez sekundę jawiły jej się jako jadalne, za wstyd i hańbę, jakie czuła, gdy ujęła kolbę karabinu podanego przez rechoczącego esesmana, za strach, który ściskał jej wnętrzności, w krótkim przebłysku świadomości, będzie się mścić, póki zapomnienie nie zatrze tych obrazów i tego obscenicznego, nieposkromionego pragnienia zaspokojenia głodu.

Na rozkaz jednej z kapo cztery więźniarki chwyciły Sarę za ręce i nogi i zaniosły do niemal czystego baraku, gdzie za czerwoną zasłoną stało rzędem cztery—pięć łóżek. W głębi pomieszczenia stała napełniona wanna; do niej kobiety bez ceremonii rzuciły brzemię, które niosły. Sara krzyknęła, bo woda była lodowata. Spróbowała wydostać się z wanny, ale jedna z więźniarek zwróciła się do niej po francusku:

— Lepiej zrobisz, jak będziesz cicho, szybciej się to skończy; mamy cię umyć...

— Umyć?

— Tak, musisz się podobać grubej Bercie...

— Jakiej grubej Bercie?

— Doktorce z obozu, nie nazywa się tak, ale między sobą tak o niej mówimy. Lubi kobiety. Kiedy jakaś kobieta jej się spodoba, każe ją wykąpać, zanim jej nie wykorzysta, no a potem...

— Cicho bądź! — nakazała jej więźniarka, która musiała być kiedyś piękna.

— U nas mówią, że za jednego bitego chłopa, dwóch nie bitych dają, a co dopiero powiedzieć o babie!?

Tak do niej przemawiając, myły jej ciało i włosy różowym mydełkiem o mdlącym zapachu. Pomimo zimnej wody Sara doznawała pewnej przyjemności.

— Musisz jej się bardzo podobać, bo masz prawo do mydełka. W ubiegłym tygodniu mała Jugosłowianka musiała zadowolić się mydłem z tłuszczu Żydów.

— Cicho bądź, nie mamy na to żadnych dowodów...

— Dowodów? Jakich dowodów? Do czego oni są zdolni, do jakich potworności?... Zgrywasz się teraz na świętoszkę i pouczasz, a przecież sama zgadzasz się wykonywać różne roboty za dodatkową miskę zupy i kawałek kiełbasy od czasu do czasu.

— Tak, wiem, wiem!... Ale błagam, przestań już!

Łzy płynęły po policzkach nieszczęsnej dziewczynie, gdy płukała Sarze włosy.

— Masz piękne włosy. Jak to się stało, że nie ogolili ci głowy jak innym?

— Nie wiem.

— Nie wypytuj, była w burdelu; dobrze wiesz, że nie lubią łysych dziwek.

Leżała w białej pościeli, opatrzono jej rany, nakarmiono gęstą gorącą zupą. Miała na sobie koszulę ze zgrzebnego płótna, sztywną, ale czystą. Leżąc próbowała zebrać myśli. Skąd taka nagła zmiana? Biją ją, pozostawiają bez opieki lekarskiej, zabijają setkę kobiet, a jej nie, ratują ją z płomieni, myją, pielęgnują, karmią, no i leży spokojnie w cieple, w wygodnym łóżku, ale dlaczego? Sara wolałaby nigdy nie uzyskać odpowiedzi na to pytanie.

Doktor Schaeffer kazała leczyć młodą kobietę nie po to, żeby została jej kochanką, lecz by była bardziej świadoma tego, co ją czekało.

Jako młoda lekarka, która przed wojną błyskotliwie zdała egzaminy z ginekologii, doktor Rosa Schaeffer została asystentką profesora Carla Clauberga, wziętego ginekologa, który testowi na działanie progesteronu zawdzięczał światową sławę, a jego artykuły o leczeniu hormonami traktowano jako wypowiedź autorytetu w tej dziedzinie. Najpierw praktykowała w szpitalu w Königshutte, a następnie pomagała profesorowi podczas eksperymentów nad sterylizacją kobiet tak zwanych niższych ras, jakie przeprowadzano w Auschwitz przy udziale pielęgniarza Bünninga i chemika Göbla, przedstawiciela zakładów farmaceutycznych Schering—Kahlbaum. Zupełnie nieporuszona i obojętna asystowała, a także brała czynny udział w sterylizacji dziesiątek kobiet. Wszystkie były Żydówkami: francuskimi, holenderskimi, belgijskimi, greckimi, polskimi, rosyjskimi... Carl Clauberg i Rosa Schaeffer, potworna para pobudzająca do śmiechu: on miał metr pięćdziesiąt wzrostu, a ona metr siedemdziesiąt pięć!... Gdy ją wysłano do Ravensbrück, gdzie miała kierować oddziałem położniczym, związała się z doktor Bertą Oberheuser, asystentką profesora Karla Gebhardta, przyjaciela i lekarza Himmlera, który sprawdzał na więźniarkach skuteczność działania sulfamidów. Wiele spośród poddanych ich eksperymentom kobiet, które pieszczotliwie nazywali „króliczkami”, zmarło, a inne do końca życia zostały kalekami.

W Ravensbrück doktor Schaeffer bratała się z najbardziej nikczemnymi członkami załogi obozu, z więźniarkami skazanymi za pospolite przestępstwa i z prostytutkami. Biada dziewczętom i młodym kobietom, które zapraszała na swoje wyszukane spotkania towarzyskie. Niemal zawsze trafiały stamtąd prosto do komory gazowej albo umierały na „zawał serca” wywołany śmiercionośnym zastrzykiem. Zostać wybraną przez grubą Bertę oznaczało pewną śmierć. Niektóre, jeszcze ładne, więźniarki mazały sobie twarz sadzami albo ziemią, żeby ich nie zauważyła ta wspaniała amazonka, która nie lubiła niczego bardziej niż świeże ciało i upokarzanie swoich zdobyczy. Przez lata przywykła do widoku swoich współpracowników, a potem więźniarek drżących przed nią ze strachu, a bunt Sary wprawił ją we wściekłość i zaskoczenie, jakie trudno sobie wyobrazić.3

Wszystkie proste mieszczańskie zasady Estelle i Lisy de Montpleynet skruszyły cztery lata okupacji niemieckiej, zdzierstwo i łapówkarstwo, jakie rozpleniły się po wyzwoleniu, atmosfera nienawiści i podejrzliwości, nieufności, w jakiej pogrążyła się Francja, a teraz braki i niedostatek, których kresu nic nie zapowiadało. Wojna się skończyła, lecz nie powrócił dawny ład i porządek; przydziały żywności, tekstyliów, węgla — takie same jak za okupacji. Były teraz steranymi życiem kobietami, drżącymi ze strachu na myśl o niepewnej przyszłości. Dawniej myślały, że koniec walk będzie równoznaczny z końcem wyrzeczeń. Wraz z upływem czasu musiały się pogodzić z tą oczywistą prawdą, że już nigdy nie zaznają tak wygodnego życia, jakie wiodły przed wojną. Tymczasem życie codzienne było tak samo ciężkie jak przez te wszystkie mroczne lata: ograniczenia, niedostatek, braki podstawowych artykułów, kartki żywnościowe, nie kończące się kolejki przed pustymi sklepikami. Gdyby nie pokątny handel, jaki prowadziła Laure, nie mogłyby utrzymać się przy życiu, tym bardziej że zaczynało im braknąć pieniędzy. Pod względem psychicznego samopoczucia było znacznie gorzej: hańba Françoise spadła i na nie. Stopniowo odwiedziny przyjaciół stały się coraz rzadsze. Lisa była niepocieszona, gdyż nie miała partnerów do brydża. Estelle wykazywała większą siłę charakteru. Cierpiała dotkliwie z tego powodu, lecz swoje strapienie kryła głęboko. Wyrzucała sobie, że nie potrafiła upilnować córek Isabelle, że nie była bardziej stanowcza wobec poczynań Léi i podejrzanych operacji handlowych Laure. Biedna kobieta nie mogła już nawet szukać pociechy w modlitwie; straciła wiarę. Na tym właśnie polegał jej wewnętrzny dramat. Często nawiedzało ją wspomnienie ojca Adriena. Jedynie myśl, że zasmuci dziewczęta, a przede wszystkim Lisę, którą zawsze traktowała jak dziecko, nie pozwalała jej pójść w ślady dominikanina i położyć kres swoim dniom.

Panny de Montpleynet musiały pogodzić się z oczywistą prawdą: ich fortuna przepadła. Pozostało im jedynie mieszkanie przy ulicy de l’Université i mały domek w Langon nad Gironde, który nabyły za radą Pierre'a Delmas, żeby na stare lata być blisko ukochanej Isabelle. Ich stary notariusz stwierdził kategorycznie: powinny sprzedać mieszkanie i przeprowadzić się do Langon. Ale co zrobiłaby wtedy Françoise ze swoim synkiem oraz Laure i Léa odpowiedzialna za wychowanie Charles'a? Odpowiedzi na to trudne pytanie dostarczył François Tavernier, który zaszedł złożyć im uszanowanie, gdy był przejazdem w Paryżu.

— Szanowne panie mają absolutną rację chcąc opuścić stolicę.

— Ale co się stanie z dziećmi? Gdzie się podzieją dziewczęta?

— Mogą pojechać do Montillac.

— Do Montillac!... Przecież Montillac, wedle tego, co nam doniesiono, to ruina.

— Domy podnosi się z ruin. Proszę się rozejrzeć dokoła, chodzi po prostu o zwykłą odbudowę.

— Ale nasze biedactwa nie mają pieniędzy, a i my same, niestety!...

Estelle nie zdołała powstrzymać łzy, którą dyskretnie otarła. Jej smutek nie umknął uwagi François. Udał jednak, że niczego nie dostrzega.

— Czy mają panie jakieś wieści od Léi? Rozstałem się z nią w Berlinie przed miesiącem i od tamtej chwili nie mam żadnych wiadomości.

— Rzadko pisze. Jej ostatni list szedł dwa tygodnie. Otrzymałyśmy go jakiś tydzień temu. Pisze w nim o pana wyjeździe z Berlina. Proszę, niech pan przeczyta.

Estelle wyjęła z kieszeni list pisany na niebieskim papierze. François wzruszył się rozpoznając wielkie nierówne pismo.

„Moje ukochane cioteczki, Laure maleńka, moja droga Françoise, moja droga Ruth!

Słóweczko tylko, bo koleżanka za chwilę wsiada do samolotu. Dostałam wasz list i fotografie, stokrotne dzięki. Charles jest naprawdę śliczny, a jaki podobny do matki; Laure ma kapelusz, który mi się bardzo podoba, pożyczę go sobie od niej, jak wrócę; nowa fryzura Françoise jest bardzo twarzowa; mały Pierre wyszedł bardzo niewyraźnie na zdjęciu — chyba się poruszył — i nie wiem, jak naprawdę wygląda. Zdaje się, że życie w Paryżu jest bardzo ciężkie, a zaopatrzenie w żywność wcale się nie poprawiło. To tak jak tutaj, na okrągło jemy amerykańskie konserwy. U mnie wszystko w porządku, pomimo bardzo ciężkich warunków pracy. Wczoraj wróciłam z trzydniowej wyprawy nad Bałtyk w okolice Schwein (Świnoujście?). Pogoda była przepiękna. Przywiozłam jednego więźnia francuskiego i dwóch belgijskich. Inne samochody były pełne. Musiałam jechać cztery godziny nocą ze słabymi reflektorami, a kiedy zaczął padać deszcz — bez wycieraczek, zupełnie nic nie widziałam, do tego stopnia, że jechałam w całkowitych ciemnościach. Byłam święcie przekonana, że nie dojadę cała, a nerwy miałam napięte jak postronki, tak że na koniec niemal modliłam się o zderzenie, byle tylko skończył się ten koszmar. Ale kierowcy w spódnicach mają swoje opiekuńcze bóstwo i dojechałam cała i zdrowa do celu, lecz w jakim nastroju! Doskonale się zgadzamy z Rosjanami, ułatwiają nam działanie w swoim sektorze, nie tak jak Amerykanie, którzy przysparzają nam tylko kłopotów. Przejechałam sto pięćdziesiąt kilometrów z jednym Rosjaninem, który okrywał mnie szalem za każdym razem, gdy zsunął mi się z ramion. Kiedy wyjeżdżamy z nimi w teren, dzielą się z nami posiłkami. A oto typowy jadłospis: na śniadanie zupa; na obiad purée z ziemniaków i pokrajana brukiew; na kolację zupa; a następnego dnia znowu to samo. Jak widzicie, nic miłego dla takiego łakomczucha jak ja. Na szczęście jest jeszcze wódka. Bądźcie spokojne, nie piję jej dużo. Nie tak jak nasi przyjaciele, którzy mogą pochłaniać jej niewiarygodne ilości. Nie wiem, jak ją zdobywają, gdyż obrót alkoholem jest ściśle reglamentowany.

Czy mogłybyście przysłać mi trochę pieniędzy? Nie mam już ani centyma. Będę mogła wam je zwrócić, gdyż we Francuskim Czerwonym Krzyżu czeka na mnie spora sumka. Kupiłam sobie wspaniały aparat fotograficzny. Claire Mauriac zrobiła mi zdjęcie przy moim ambulansie; posyłam je wam tą samą pocztą. Kupiłam także trzydzieści pięć paczek papierosów. Jestem doszczętnie spłukana.

François Tavernier wyjechał z Berlina tydzień temu, bardzo mi go brakuje.

Co za dziwaczny pomysł ze sprzedażą mieszkania przy ulicy de l'Université i przeprowadzką do Langon. Nie ma mowy, żebym zamieszkała w tej okolicy, wiąże się z nią za dużo okrutnych wspomnień. Jak wrócę, poszukamy jakiegoś wyjścia. Będę pracować. Tymczasem Laure musi sobie jakoś radzić. A przy okazji, Laure, malutka moja, czy możesz zdobyć dla mnie jakieś dobre pantofle? Została mi już tylko jedna para i nie jestem pewna, czy długo jeszcze wytrzyma? Dziękuję Ci, siostrzyczko. Liczę na Ciebie.

Opiekujcie się troskliwie Charlesem i ucałujcie go ode mnie. Powiedzcie mu, że często o Nim myślę.

Muszę kończyć, bo dają mi do zrozumienia, że samolot nie będzie czekać. Dbajcie wszystkie o siebie, całuję Was z całego serca.

Wasza Léa”

François złożył list.

— Biedna dziecinka, jak ona może prowadzić tak wielkie pojazdy — powiedziała Lisa podając zdjęcia przysłane przez Léę.

Jaką miała smutną minę ta piękna dziewczyna siedząca ze spuszczonymi nogami na schodkach pojazdu, który prowadziła! Wszystkie trzy otaczające ją koleżanki były uśmiechnięte! Na innym zdjęciu w szaroniebieskim mundurze Czerwonego Krzyża, w przepisowym kapeluszu mocno nasadzonym na głowę, w rękawiczkach, z nienagannie zawiązanym krawatem, stała na baczność przed rzędem ambulansów podczas przeglądu, którego dokonywał komendant Rozen.

Zwracając zdjęcia François Tavernier uświadomił sobie, że nie ma jej podobizny.

— Jak ją pan znalazł podczas ostatniego spotkania? — spytała Estelle.

— Cudownie — odparł uśmiechając się.

— Co proszę?

— Przepraszam... chciałem powiedzieć, że znalazłem ją w świetnej formie.

— Czy nie nazbyt przemęczoną pracą?

— Tak, trochę, oczywiście; ale Léa jest bardzo wytrzymała, bardzo dzielna. Jej zwierzchnicy nie mogą się jej nachwalić, zaś wszystkie koleżanki ją wprost uwielbiają, choć jest najładniejsza.

— Bardzo miło nam to słyszeć. Tak się niepokoję o tę naszą dziecinkę; wrażliwość ma po swojej matce, ale po ojcu odziedziczyła uparty charakter. Jest dumna i zacięta, silna, jak pan mówi, ale też i delikatna, krucha...

— Wiem, to sprawia między innymi, że jest tak ujmująca.

— ...Obawiam się, że z trudem przyjdzie jej powrócić do normalnego trybu życia, wyjść za mąż, urodzić dzieci. Nie sądzi pan, panie Tavernier?

Jakież były urocze te panny Montpleynet, takie naiwne i jakże szczere, dobroduszne, zwłaszcza Lisa o białych puklach, którym fryzjer nadał zbyt mocne różowe refleksy.

François zręcznie uchylił się od odpowiedzi na to pytanie.

— Powróćmy do naszych planów. Czy sprzedaż mieszkania pozwoli paniom żyć dostatnio? Proszę wybaczyć mi tę niedyskrecję...

— Ależ panie Tavernier, jesteśmy wśród przyjaciół i skoro poruszamy ten temat... Zdaniem naszego notariusza — tak, pod warunkiem, że nie będziemy szalały, rzecz oczywista. Lecz to nie rozwiązuje problemu naszych dziewcząt.

— Mogę paniom pomóc w rozwiązaniu tego problemu.

— Jak?

— Pożyczając paniom pieniądze na remont Montillac...

— Ależ drogi panie!

— Pozwolą panie, że dokończę: pieniądze siostrzenice pań zwrócą mi, gdy podejmą odszkodowania za zniszczenia wojenne...

— Ależ to nie wystarczy!

— Zapominają panie o winnicy. Wino z Montillac to dobre wino.

— Ale nie ma nikogo, kto zająłby się posiadłością.

— O to proszę się nie martwić, znajdziemy kogoś. Najważniejsze, żeby Françoise, Laure i Léa tego chciały. Czy sądzą panie, że tego pragną?

— Myślę, że Françoise jest wszystko jedno. Tutaj czy gdzie indziej, cóż ją to obchodzi; jest bardzo nieszczęśliwa i same już nie wiemy, co zrobić, żeby ulżyć jej cierpieniom, uśmierzyć jej ból. Laure nie jest jeszcze pełnoletnia i może zdołałybyśmy ją przekonać, żeby się z nami przeprowadziła; byłby to doskonały sposób, by ją wyrwać ze środowiska, w jakim się obraca. Natomiast jeśli idzie o Léę, z jej listu nie wynika, by miała wrócić do Montillac.

— To nie takie pewne, jest jednak córką tej ziemi, jest do niej bardzo przywiązana. Boi się, że zastanie dom w ruinie, a odbudowany pokocha na nowo.

— Tak pan myśli?

— Tak, na sercu będzie jej leżeć wydźwignięcie majątku przez wzgląd na pamięć ojca i matki. A poza wszystkim innym, czy tak naprawdę ma inne wyjście? Powinny panie przyjąć moją propozycję.

Lisa westchnęła głęboko, Estelle spuściła głowę. Wszyscy troje milczeli dłuższą chwilę.

— Czy ja z kolei mogę zadać panu niedyskretne pytanie? — spytała Estelle.

— Bardzo proszę.

— Otóż... trudno mi to przechodzi przez gardło, proszę mi wybaczyć... ale muszę panu zadać to pytanie, nim przyjmę pana szlachetną ofertę... Jakie są pana uczucia wobec Léi... Jakie są pana względem niej zamiary?

— Chce pani zapewne spytać: drogi panie, czy zamierza pan ją poślubić? — powiedział z większą, niż tego chciał, dozą ironii.

— Tak, dokładnie tak.

— Żeby uczciwie odpowiedzieć na to pytanie, trzeba się dobrze zastanowić...

— Jakże to? — zdziwiły się równocześnie siostry.

— Chcę przez to powiedzieć, że nie jestem wcale przekonany, że Léa byłaby dobrą żoną, a jeszcze mniej przeświadczony, czy by mnie chciała za męża.

— W takim razie, panie... — rzekła Estelle wstając.

— Proszę usiąść, droga pani, nie chciałem pań dotknąć, po prostu chciałem powiedzieć, że nie zależy ode mnie, lecz od Léi. Ażeby prościej odpowiedzieć na to pytanie: tak, chętnie ożeniłbym się z pań siostrzenicą.

Ogromne westchnienie ulgi dobyło się z piersi obu starszych dam.

— Ale nas pan przestraszył! — zdławionym głosem wykrzyknęła Lisa, wachlując się chusteczką.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.